(Elif Ana’nın anısına)

Elif Ana üzerine geçenlerde bir program yapılmış, izleme imkânımız olmadı. İzleyen yoldaşlar anlattılar. Ancak tuhaf olan ise devlet temsilcileri de katılmışlar.

Malum Türk devleti bu ara bolca açılımlar peşindedir. Açılımlar eğer geçmişin yanlış yetersiz yaklaşımlarını gidermek için ise iyidir. Ancak bunun böyle olmadığını da biz yaşadıklarımızla biliyoruz. Ali Cengiz Oyunları bol olan bir devletin ve zihniyetin izdüşümü olan yeni yetme 17 eğilimi içinde barındıran bir hükümetin herhalde ayak oyunları daha bol olacaktır.

Söz Elif Ana’dan açılmışken, Elif Ana’nın bir memleketlisi olarak birkaç söz de biz söyleyelim:

Öncelikle Elif Ana’yı tüm içtenliğimizle anıyoruz. Yeri nur olsun. Evimizde sürekli asılı duran o güzelim yöre kıyafeti ve kafasındaki özgün Kürt kofisiyle hafızalarımıza işlendiğini söylemem abartı olmaz.

Biz biraz Elif Ana’yla, Ali Kute’yle, Salmanipekle, Hemi Tazi’yle büyüdük, onların öyküleriyle gözümüzü dünyaya açtık. Ve kutsallıkları derinliklerimize işledi. Unutulmaları adeta imkânsız. Ek bilgiler olarak: Bir Hemi Tazi’nin “xwede kurde” demesini unutmuş değiliz. Ali Kute’nin her yerde ziyaretlerle anılmasının yanı sıra Pakistan’da katledilen Ali Buto olduğunu da hiç unutmadık.

Ben bir Kürdistan gerillası olarak 1991 yılında Pazarcık topraklarına ayak bastığımda ilk ziyaret etmek istediğim kişilerin başında Elif Ana geliyordu. Ne var ki bu şansı yakalamadan yörenin kutsal kişiliği rahmete kavuşmuştu. Ben bir gurup gerillayla Pulyana-daha doğrusu Pulyan’e jereye- gitmek isterken vefatını duymuştum. Çok üzülmüştüm. Anamın bana hep anlattığı ve görmem gerektiğini söylediği Elif Ana’yı o yaşarken görememiştim. Vasiyetler her zaman önemlidir. Vasiyetleri yerine getirmek bağlılıkların derinliğini gösterir. Ben bir ananın vasiyetini yerine getirememiştim.

Pazarcık topraklarında bir gerilla olarak çok uzun bir süre zarfı geçmeden mezarını ziyaret etmiştim. Sonraları birçok kez geceleri -ki bir gerillaya ancak bu ziyaretler geceleri nasip oluyor-, ziyaret etmiştim. Vefatının aynı yılında Elif Ana’nın yeşil bezinden de almıştım. Ve halen cebimde taşırım. Sorun batıl inançlara sahip olmak değildir. Yörenin en saygın olan Anasını anmak için de olsa onun bir parçasını yanında taşımak bir değer biçmedir. Ve biz hep Elif Ana’ya değer biçtik.

Yörede gerilla iken Elif Ana’nın bana hep moral veren bir sözünü Pazarcıklılarla tartışırken hiç dillimden düşürmemişimdir. O da; “EV GENÇ E BAŞARKİN.” Yani bu gençler başarırlar…

Evet, Elif Ana Kürdistan gerillası için “bu gençler başarırlar” demiştir. Ve bu sözünü herkes bilir. Kendim yöre insanıyla tartışırken Elif Ana’ya bağlılıktan söz açıldığında ilk söylediğim cümle “Elif Ana, ev genç e başarkin” diyor sen de ya da siz de Elif Ana’yı sevdiğinizi söylüyorsunuz o zaman sevginizin gereklerini yerine getirin, yani Elif Ana gibi bu gençlere, gerillalara güvenin, inanın” diyerek kendilerini geri çeken, ürken, hatta yer yer pasif duranları eleştirmişimdir. Bu bağlamda Elif Ana’nın maneviyatının bana çok destekleri olmuştur. Yıllar geçse de Elif Anayı unutmak mümkün mü?

Elif Ana gerillaya inanmışken şimdilerde gerillayı imha etmek isteyen, Kürt halkını yok etmekte ısrarcı olan bir devletin faşizan zihniyetli memurlarının gelip Elif Ana’ya ilişkin bir programa katılmaları tek kelimeyle kabul edilemez. Kabul etmememin de ötesinde buna karşı mücadele edilmesi gerekir.

Tekrarlayalım; bir Ana ki gerillaya inanıyor. Bir Ana ki gerillayı seviyor ve bir Ana ki mücadele edilmesinin gerekliliği ifade eden “ev genç e başarkın” sözlerini sarf ediyorsa orada faşist devletin inkârcı imhacı zihniyeti temsil eden ve bundan ısrar eden memurlarını karşılamak dediğimiz gibi tek kelimeyle kabul edilemez.

Kabul edilemez, çünkü Elif Ana’da bu durumu kabul etmezdi. O kendisini ölümüne seven gençleri sevenlerdendi.

O, ölümüne kendilerini bir halkın dertlerine derman olmak için dağların doruklarına en zor şartlarda vurarak yaşamayı tercih edenleri severdi.

O, gelecek güzel ve aydınlık günler için kendilerini feda edenleri severdi.

O, ahlaki ve politik bir toplum yaratmak isteyen gençlerin ölümüne, ahlaksızlığın diz boyu yayıldığı bu toprakları temizlemek için yollara çıkan ve bir hırka bir lokma felsefesiyle yaşayan dervişlerden daha dervişçe yaşayan gençleri severdi.

O, özüyle sözü bir olan, ne söyledikleri değil ama nasıl yaşadıkları daha önemli olan gençlerin sade, ahlaklı, yöre kültürünün yaşaması için binlerce kez ölüme hazır olan gençleri severdi.

Evet, o genç gerillaları severdi. Ve o yeniden Kürt halkını ayağa kaldıracak gençleri severdi.

O gençleri severdi, biz ise onu her zaman sevdik ve sevmeye de devam edeceğiz. Yüreğimizin en derinliklerinde ona yani Elif Ana’mıza bir taht kurduğumuzu da herkes duysun.

Ve onun o tüm gençlere ve gerillalara moral veren sözünü tekrarlayalım; “EV GENÇ E BAŞARKIN.”

Ve diyoruz ki; “ev genç e başarkın” sözü için de olsa dağlara. Kutsal mekânlara…

Kasım Engin