Şahadetinin 7.yılını geride bırakıyoruz. Tam yedi yıl önce, aynı bugünler. Bir toplantı esnasında öğreniyorum. O yani çocukluk, gençlik ve de gerilla da birlikte olduğum arkadaşım ve yoldaşım olan ERDAL-ENGİN SİNCER’in şahadetini.

Bizde gelenektir gidenlerin ardından ağlanmaz. Ağlama Ortadoğulu olan biz erkeklerinde ayıplanır, zayıflık işareti olarak algılanır. Bunun için ağlayan erkeğe biraz da kem gözle bakılır. Giden bir daha size dönmeyecek olsa da ağlanmaz.

Ancak biz Kürdistan gerillaları öğrendik ki Ortadoğulu erkekler herkesten daha fazla ağlarmış. Meğer ağlamalarını içlerine akıttıkları için dışarıya yansıtmazlarmış. Meğerse kendilerini böyle kamufle ederlermiş. Dediğimiz gibi biz Kürdistan gerillaları olarak bunu öğrendik. Yaşayarak öğrendik. Çıplak olan kavga ortamında öğrendik. Nasıl ki en iyi yoldaşlıkların, dostlukların da kurulabileceğini kavganın tam ortasında öğrenmişsek ağlamaların nasıl bir taşın arkasında-gözlerden ırak-yürütüldüğünü, kendini geri çekerek dünyalardan koparak kimseye çaktırmadan yapıldığını da öğrendik. Ve de dediğim gibi içimize akıttığımız gözyaşlarında öğrendik.

Devrim bizde aynı zamanda kendini değiştirme, dönüştürme ve de yaratma zemini olduğu için bu zeminde ilk iş olarak kendimizi öğreniyoruz, yanımızdakini öğreniyoruz, halkımızı ve giderek insanı ve insanlığı öğreniyoruz. Öğrendikçe en ücra köşelerde gizli saklı tutulan duyguların nasıl yaşatıldığını da öğreniyoruz. Ve böylece bizim için yani gerillalar için insana ait olan ne varsa gizli saklı kalmıyor. Hızlı yaşanan bir yaratım tarihinde kendimizi görerek başka yoldaşlarımızı da görüyoruz. Bu ise ayrı bir öğrenme yolu oluyor. Daha derin, daha kalıcı ve daha duygu yüklü…

Erdal yoldaşın çocukluk, gençlik ve militanlıkta bir arkadaşı ve yoldaşı olarak onun şahadetini aşmanın ne kadar zor olduğunu yaşayarak öğreniyorum. Ne kadar aşıp aşmadığımı ise bilemiyorum. Bu duygunun sadece bana ait olmadığını yine yaşayarak öğreniyorum. Onlarca yoldaş, hatta Erdal’la kalan yüzlerce yoldaş onunla bir anını geçirmişler ise onun nasıl unutulamayacaklarını günlük olarak onunla paylaştıkları anı dile getirerek ifade ediyorlar. Böylece hem Erdal yoldaşla yaşanılan an ölümsüzleşiyor hem de kendileri o ölümsüz anın bir parçası ve kendileri oluyorlar.

Evet, Erdal’ı anıyorum. 7 yıl öncesine giderek bugünlere bakıyorum. Ya da bugünlerde 7 yıl öncesine gidiyorum. Ve Erdal yoldaşımı anıyorum, onunla yaşadıklarımı tazeliyorum. Bugünlerde geçmişe gittiğimde Erdal’ın boşluğunu daha iyi hissediyorum. “Bir militanın militanlık görevlerini yapması gerektiğini” söyleyen o, her zaman bir militan olarak üzerine düşen görevleri layıkıyla yerine getirmiştir. Mücadelemiz içerisinde acaba yaşarken bu kadar çok sevilen bir arkadaş var mıydı diye hep kendime soruyorum? Erdal’la çocukluk arkadaşlığı yaptığım için ara sıra tereddüde giriyorum. Acaba yakinen tanımışlığın verdiği sevgi olmasın onu benim yanımda kutsallaştıran d…

Böyle de düşünsem onun herhalde parti tarihimiz içerisinde gelmiş geçmiş militanlar arasında yaşarken de en çok sevilenlerin arasında yer aldığı kesindir. Onunla bir anını yaşayan bir birey, bir yurtsever bu denli etkileniyorsa orada durup düşünmek gerekir.

Örneğin çok sonraları tanıştığım değerli bir yurtsever bana “İki gün sonra bir arkadaş refakatinde karmaşık duygularla Belçika'ya gittim. ERDAL arkadaşla ilk karsılaşmamda“Örgüt beni bu çocukla muhatap etti. Ben bu çocukla hangi sorunumu çözebilirim? “Çocuk ruhlu. Çocuğumsu bir duruş, güleç yüzlü, candan, minyon tipli biriyle karsılaştım. Kısa bir tanışmadan sonra yanından ayrıldım. İçimde farklı bir duygu oluştu. Beni ona çeken bir şeylerin olduğunu fark ettim. Sabırsızlıkla aksamı bekledim. Aksam ki buluşmamız daha da ilginçti. Konuşmaya baslar başlamaz dur dedim. „Biz tanışıyor muyuz?“ dedim. Hiç duraksamadan „evet“ dedi. „Ben Zınar’ım, Serhat’ım, Hayri’yim, Karasungur’um. Ben PKK’yim. Biz dogmadan tanışıyoruz“ dedi. „Hiç vakit kayıp etme hemen öz geçmişini yaz KNK üyeliği için müracaat et. Fazla vaktimiz yok. Sonra oturup beraber neler yapabiliriz. Onu tartışırız. İste ERDAL böyle bir kişilikti. Yaratıcı, çözümleyici, birleştirici, bütünleştirici, moral gücü, direnme ruhuydu. O PKK’ydi.“

Yine başka bir örneği vereyim. Kürt halkının Avrupa’da da dostları vardır. Ülkede gerilla da verilen eğitim biçimini incelemek için dağa gelen bir eğitimci profesör kadın vardı. Oldukça sıcak, sempatik biriydi. Yaşça bize göre büyüktü. Onu karşılamaya ben gönderilmiştim. PKK okuluna getirdim. Birçok yoldaşla eğitim üzerine tartışmaları oldu. Bir ara onu PKK okulunun geneliyle toplantı yapabileceğini söyledik. Kabul etti ve PKK okulumuzla bir toplantı yaptı. Esasta biraz gözlemlerini aktaracaktı ve tabii ki soruları da vardı. Tartışmanın bir anında okul öğrencileri Avrupa’da gelen öğretim üyesi kadın profesöre sorular sordular. Sorular derinleştikçe özele indi. Tartışmanın bir anında bir bayan yoldaş “PKK ile nasıl tanıştınız?” sorusunu sordu. Ortam sessizleşti. Herkese kadın dostun vereceğe cevaba kilitlendi. Kadın dost İngilizce konuşuyordu. Yanında oturan bir yoldaşımız vardı. Daha önceleri İngilizce öğretmenliği yapmıştı. Kadın dostun ses tonu değişti duygusallaştı. Yüz hatlarında rengi farklılaştı. Hüzünlendiği her halinde belliydi. Ancak anlattı. Örgütü, partiyi, önderliği nasıl öğrendiğini anlattı. Anlatırken ona tüm bunları öğretenin kim olduğu merakı herkesi sardı. Bir ara kafasını kaldırarak, gözleri dolu olarak tam okulun arka kısmında duran büyük boy resme baktı ve Erdal arkadaşın resmini göstererek “sizin çok sevdiğiniz, benim de çok sevdiğim ve saydığım Erdal arkadaş beni partiyle tanıştırdı” diye bildi. Gözleri doldu. Konuşma kesildi. Tercümeyi yapan arkadaşın ise Avrupa’da ilk karşılaştığı arkadaş Erdal’dı. Bunu biz bilmiyorduk. Birlikte çalışmışlar. Erdal’ı çok seven bir arkadaş. Tercüme ederken gözleri doluyor, ağlamalarını tutamıyor ve tercüme etmeden dışarıya kendini zor bela atı veriyor. Ve ortam bir anda korkunç derecede bir duygusallığa kapılmıştı.

Evet Erdal işte budur. Onunla bir gün de kalan onu bir daha unutamaz. Onunla anıları hep zirvede capcanlı yaşar. Başka da olamaz.

Evet Erdal yoldaşın 7. şahadet yıl dönümünü yaşıyoruz. Ve bugünleri yaşadıkça Erdalsız bir yaşamın ne kadar zor olduğunu her geçen gün daha iyi anlıyoruz.

Erdallı yaşamak için ise Erdal gibi yaşamaktan da başka yol olmadığını her geçen gün daha iyi anlıyor ve ona karşı olan sevdamız saygımız daha da artıyor.

Kasım Engin