Çok değil daha bu yılın başında hareketimiz tarafından 2011 yılında Kürt halkının yürüteceği mücadelenin, direnişin, ayaklanma ve devrimin Kürt halkının kaderini belirleyeceği tespiti yapılmıştı. Bu tespite gidilirken yıllardır Kürt halkının haklı mücadelesi karşısında resmi devlet politikaları ve iktidarların sorunu derinleştirmek için yürüttükleri politikaların tarafımızca kapsamlı çözümlemeleri ve değerlendirmeleri de yapılmıştı. Ayrıca Kürt halkının artık kandırılmaya, oyalamaya, inkar ve imha politikalarına karşı sabrının kalmaması ve çözümünü kendi irade ve gücüyle gerçekleştirileceğine duyulan güven de bu tespite gidilirken önemli bir veriydi. Yıllardır aktif mücadele yürüten bir güç olarak karşısında mücadele ettiği devletin ve erkanının karakteri bilindiğinden bu tespit yapılmıştı.
Anlaşılması güç olmuş ve oldukça zaman almış olsa da AKP hükümetiyle temsil edilen devletin, Kürt sorununun siyasal barışçıl yollarla çözülmemesi için uyguladığı taktikler ayan olmuş bulunuyor. Son bir aylık gelişmeleri yan yana koyduğumuzda TC’nin ordu, siyaset, bürokrasi, hukuk alanlarında topyekun bir saldırıya kalkıştığı görülebiliyor. Devlet savaş ilan etmiş durumda.
Fakat her zaman olduğu gibi söze bağlılığı bir ilke olarak kabul etmiş ve bu ilkeyi birçok bedele rağmen korumaya gayret gösteren bir hareket olarak bu savaş ilanını belirlenen hareket tarzı çerçevesinde karşılamaktan da geri kalmadık. Yani savaş ilanı da olsa kamuoyunun bunu görebilmesi, farkına varabilmesi için gereken fedakarlıktan kaçınmadık. Her problem karşısında sorumlu tutulan fakat gösterdiği olgunluk ve fedakarlıkların bir türlü görülmediği bir ortamda tek yanlı bir dayatmayla barışın elde edilemeyeceği son bir aylık gelişmelerden de rahatlıkla görülebiliyor.
Kamuoyunun en son BDP’nin desteklediği adaylara ilişkin ne düşünüp düşünmediği, nasıl bir tartışma yürütüp yürütmeyeceği açıkçası artık bizim açımızdan önemini yitirmiş bulunuyor. Bir inkar ve imha planının devrede olduğu, Kürt iradesinin ısrarla baskı ve şiddetle kırılmaya çalışıldığı bir ortamda birkaç milletvekili adayının adaylıklarının kabul edilmemesi o kadar da önemli değil.
Son damla olarak bardağı taşıracak etkide bulunan bu durum sadece Kürtler açısından değil, otuz yılı aşkın bir süredir oluşturulmaya çalışılan halklar ittifakına, devrimci, sol buluşmaya da büyük bir darbe anlamına geliyor.
Türkiye’de tıkanan siyaseti açma potansiyeline sahip bir bloğun oluşma aşamasındaki durumuna dahi tahammül edemeyen bir siyasi erkin olduğu bir ortamda, çözümün halen siyasal yollarla gelişebileceğini düşünmek herhalde en iyi tabirle safdilliliktir.
Evet, her şey çok net.
Kürtlerin Kürdistan’da devlet ve düzen partilerini kovma, devlet gücünü ve etkinliğini sınırlandırma, giderek yok etme hedefiyle yürüttüğü siyasal mücadeleye karşı devlet klasik inkar ve imha politikasını devreye koymuştur. Bu yükselen direnç ve irade karşısında açıkça yenilgilerini kabul etmeyen klasik, statükocu devletçiler ve AKP hükümeti savaşı kışkırtarak yenilgilerine kılıf uydurmaya çalışıyorlar. Bu çabaların da en çok onları yakacak yangına körükle gitmekten başka bir anlamı yoktur.
Bu durumun Kürt halkına öğreteceği yeni bir şey olmasa da tüm Türkiye ve Kürdistan kamuoyunu daha fazla düşünmeye teşvik etmesi gerekiyor. Fakat bu tartışmaların olasılığı artan savaşın önünü alma potansiyelinin artık kalmadığı da görülmelidir.
Yıllardır gerillaların yürüttüğü mücadeleyi kötüleyen, karalayan kesimlerin bu noktadan sonra yürütülen mücadelenin gerekçelerini daha iyi anlaması gerekiyor. Kürt halkının siyaset kanalları kapatıldığı müddetçe, barışçıl, demokratik bir çözümün önüne engeller konulduğu sürece gerillalar olarak dayatılan savaşa karşı gereken cevabı vereceğimiz iyi bilinmelidir. Kürt halkını inkar eden ve imha etmenin yollarını arayan iktidarların ve bu iktidarlarla yolları kesişenlerin bu noktadan itibaren tarafımızca onaylanması beklenmemelidir. Sabırsa sabır yeterince gösterilmiştir. Artık açıkça bir tasfiye politikası yürütüldüğü görülürken elimiz kolumuz bağlı, bir kurban koyun misali biat etmemiz beklenemez. Bunu talep edenler en az inkar ve imha zihniyeti kadar suçludurlar.
Tek seçenek, bir mecburiyet, bir zorunluluk olarak önümüze konulan savaş seçeneğinin çok istemesek de bugünden itibaren yürürlüğe gireceği iyi görülmelidir. Bundan sonra savaşın anlamı da değişmiştir.
Artık savaş, insan olmanın, iradeli olmanın, onurlu olmanın önüne dikilen engelleri kaldırmanın tek yoludur.
Savaş, en iyi niyetlere, eylemsizliğin uzatılmasına rağmen sinsi ve kirli oyunlarla gerillaların peşine düşen anlayışı yıkacak araçtır.
Savaş, her türlü hukuksuzluk ve keyfilikle hakları gasp edilen bir halkın kendi haklarını kazanmasının aracıdır.
Savaş, her gün farklı bir yerde katledilen Kürtlerin geleceği çocuklara özgür ve onurlu bir gelecek sunmanın aracıdır.
Savaş, ahlaksız, kuralsız ve ilkesiz bir toplum yaratarak onlar üzerinden kendilerine gelecek yaratmaya çalışan bir avuç kapitalist uşağı alaşağı etmenin yoludur.
Savaş, inkara, imhaya, baskıya, işgale karşı tek direniş yoludur.
Savaş, hak arayanların hakkını elde etmesinin tek çıkar yoludur.
Madem savaş isteniyor, madem Kürtlere tek çıkar yol olarak bu bırakıldı o zaman herkes ama herkes bu yolun sonunda kendilerini bekleyenlere hazırlıklı olması gerekiyor.
Tüm Kürt gençleri de bu durum karşısında kendi görevlerine sahip çıkmalıdır. Dağlarda, kahraman şehitlerin izinde yürümek, halkını her türlü saldırı karşısında korumak her Kürt gencinin en birinci görevi konumundadır. Artık Türkiye’de var olan bu sistemin hiçbir bireye, özellikle de Kürt bireylerine bir şey kazandırmadığı, sivil ve demokratik mücadelenin bir oyalama ötesinde anlamının bırakılmadığı görülüyor. O zaman Kürt gençleri enerjilerini doğru noktaya kanalize etmesi gerekiyor.
Kürdistan dağlarında yer alınarak düşmanın yüzüne güçlü bir tokat vurulabilir. Ancak bu şekilde işgalci, faşist düşman geriletilebilir, özgür, yaşanılabilir bir toplum yaratılabilir.
Pir Kemal
- Ayrıntılar
Dalgakıran; “Kıyı kuruluşlarını, tekneleri, dalgaların yıpratıcı etkisinden korumak yine gemilerin yük alıp boşaltmasını sağlamak amacıyla liman ve iskele önlerine yapılan uzun set” diye tanımlanıyor.
Bilinen dalgakıran yukarıda tarif edilendir. Birde dalgakıran derken yüklenen anlamları vardır. En bileneni ve yaygınca kullanılan olanı birilerinin önündeki engelleri kaldıran, varsa engelleri aşan ya da birilerine dönük olacak olanları koruyan, engelleyen anlamındadır.
Daha önce polisin devlet yapısı için ne kadar önemli olduğunu, nasıl vazgeçilmez olduğunu, kutsallaştırılmasının kısmen de olsa nedenlerini söylemeye çalıştık. Hatta bir Japon atasözünün “Hırsızlık yapanı bağışlayabilirim, ırza geçeni bağışlayabilirim, adam öldüreni bağışlayabilirim, imparatoruma kılıç çekeni bile bağışlayabilirim, ama polisime el kaldıranı asla!” diye bittiğini de yazmıştık.
Özcesi polis devlet yapılanmasının belki de en büyük koruyucu zırhı olarak her zaman rol oynamıştır. Polise atfedilen; adlî, siyasi, idari ve trafik görevleri kâğıt üzerinde yazılanlardır. Kendilerince belki yukarıda dile getirilenleri de yapıyorlardır. Ancak asli görevlerinin devletin bekçiliğini yapmak olduğu kesindir. Buna da siyasi görevler diyorlar.
Özcesi polis devletinin koruyucu bekçisi olarak görev yürütüyor. Devletin ise daha çok bir zor aygıtı olarak işlev gördüğünü de biz ekleyelim. Devlet belki de insanlık tarihinde en kirli oluşumların başında gelmektedir. Devlet iktidar demektir. Zor demektir. Kan demektir. Baskı ve zulüm demektir. Ve tabii ki sömürü demektir. Tahakküm demektir. İnsanların emeklerini çalmak demektir.
İşte tüm çalıp çırpmaların koruyucu meleği polistir. Polislerdir. Burada iyi ya da kötü polis yoktur. Burada şu polis bu polis yoktur. Polisin üstlendiği bir misyon vardır. O misyon ise halkları baskı altında tutarak ezmektir. Güvenliği sağlama, iç disiplini sağlamaların tümü safsatadan ibarettir. Esas olan görev toplumu sindirmedir. Rapt u zapt altında tutmadır, istedikleri çizgide yürütmedir. Özcesi polis dalgakırandır. Devletin dalgakıranı.
Ve bugün devlet eşittir AKP demek hiçte yanlış olmayacaktır. AKP adım adım devleti ele geçirerek kendi rejimini oluşturmaya devam ediyor. Bugün devletin birçok kurumunu bizatihi AKP yürütüyor. YÖK, TBMM, YARGI, YÜRÜTME, CUMHUR REİS, YSK, YGS, DİYANET, TRT ve daha burada saymadığımız onlarca böyle kurum ve kuruluş artık AKP’nin denetimindedir. Ve bunların dışında en ileri düzeyde ve en erken el atılan kurum ise Polis Teşkilatıdır. Polis teşkilatı AKP’nin ve Fettulahçıların kendilerini en ileri düzeyde içinde örgütledikleri kurumdur.
Eğer AKP’nin politikalarına bakmak istiyorsak, AKP’nin ne yapmak istediğini öğrenmek istiyorsak polise bakmamız yeterlidir. Çünkü polis bizzat AKP’dir. AKP’nin politikalarını ilk pratikleştiren güç polistir. Polis teşkilatıdır. Bir nevi AKP’nin turnusol kâğıdı polislerdir.
Bugün Kürdistan’da ya da Kürt sorununa yaklaşımda polisin yaptıklarına bakarak AKP’nin ne yapmak istediğini anlamak zor değildir. Çünkü polis AKP’nin dalgakıranıdır. AKP’nin ruhudur. AKP’nin kendisidir.
Ve bugün Kürdistan’da saldırıya geçmiş bir polis örgütünü görüyoruz. Bu saldırıya geçmiş bir AKP’dir.
Bugün çoluk çocuklara gaz bombalarıyla, tazikli suyla, coplarla saldırıya geçen bir polis görüyoruz bu halkımıza karşı saldırıya geçen bir AKP demektir.
Bugün polis adeta Kürdistan’ın her yerinde Kürtlerin karşısına dikilen bir güç olarak karşımıza çıkıyor. Bu esasta topyekûn Kürt toplumuna karşı atağa geçen, ezmeyi hedefleyen bir AKP demektir.
Kürt halkına karşı saldırıya geçmiş AKP’nin koruyucu zırhı polisler ise, yani dalgakıranları polisler ise o zaman ilk yapacağımız iş bu dalgakıranları aşmaktır.
Dalgakıranları nasıl aşacağız. Herhalde birinci yöntemi dalgakıranları ortadan kaldırmaktır. Bunu yapabiliriz miyiz? Herhalde yapamayız. Ama dalgakıranları bir Tsunami dalgası gibi aşarak AKP’ye ulaşabilir miyiz? Evet, bunu yapabiliriz.
O zaman yapacağımız ilk iş AKP’nin dalgakıranlarını gördüğümüz her yerde dalgakıran olmaktan çıkarmak için tüm gücümüzle bu dalgakıranlara yönelelim.
Özcesi, AKP’nin dalgakıranlarını dalgakıran olmaktan çıkarmak, her Kürt gencinin ve özgürlük isteyen bireylerin görevi olmalıdır.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
12 Haziran seçim sürecine resmen de fiilen de girildi. Partiler adaylarını belirleyip Yüksek Seçim Kurulu’na verdiler. Aday listeleri üzerine büyük bir tartışma fırtınası başladı. Kimi adayları değerlendiriyor, kimi de bu adaylara bakarak partileri. Kuşkusuz en çok tartışılan alan Kürdistan oluyor. Sanki Türkiye'de genel seçim olmuyor da Kürt sorununa ilişkin referandum yapılıyor gibi. Seçim sonrasına kadar da bu durumun devam edeceği anlaşılıyor.
Aday listelerinin açıklanması birçok partide ciddi kargaşa da yaratmış görünüyor. Bir yaşam sektörü haline gelmiş olan TBMM üyeliğini elde etme şansı olanların yüzünde gülücük eksik olmazken, bu şansı lider tasarrufu sonucu kaybedenler kıyamet kopartıyor. Bunun sonucunda partilere dönük ağır suçlamalar, meclis odalarından taşınmalar, partilerden istifalar ve hatta kavgalar bile yaşanıyor. Bu tür durumların en çok da AKP ile CHP’de yaşandığı gözleniyor. Bir diğer sonuç ise bağımsız adayların artması oluyor. Yüksek seçim barajı nedeniyle seçime giremeyen BDP ve sol partilerin bağımsız aday göstermeleri zaten bu alanın hacmini büyütmüştü. İstifalar nedeniyle oluşan yeni eklenmeler ise bu hacmi daha da büyütüyor.
Bu seçimin partiler açısından temel sloganı “Açılım” oluyor. Açılım adeta şifre kelime durumunda. Mayıs 2009’da “Kürt Açılımı” kavramıyla AKP’nin başlattığı açılım furyası devam ediyor. Öyle ki, açıla açıla bazı partilerin görünmez hiçbir yerleri kalmamış gibi. Bu açıdan mevcut seçim süreci varolan partilerin maskelerinin iyice indirildiği ve gerçek yüzlerinin tam açığa çıktığı bir dönem oluyor. Denebilir ki, partiler zaten gizli değildi, tartışma adına birbirlerine söyledikleri sözlerle kimin ne mal olduğunu toplum zaten görebiliyordu. Bu da doğru, ancak seçim süreci bu gerçeği daha da ileri götürmüş bulunuyor. Seçimden bakınca mevcut parti manzaraları daha net ve iyi görünüyor. Seçimi kazanma manevraları mevcut partilerin gerçek kimliklerini daha net gösteriyor.
Değerlendirmeye AKP’den başlayalım. Bu parti sözde Necmettin Erbakan’ın Refah Partisi’nden doğmuştu. Demirel’in Doğru Yol Partisi ile Özal’ın ANAP’ını baraj altına düşürerek onların tabanına oturmuştu. Kendi kendini “Muhafazakar demokrat” olarak tanımlıyordu. Sözde İslami bir partiydi. Toplumun ve Avrupa’nın gözünde liberal, değişimci, halkçı, demokrasiye açık bir parti olarak görülüyordu. Hatta AKP’ye “Sol ve emekçi partisi” diyenler bile vardı. Sosyalist Enternasyonal toplantılarına davet ediyordu.
Şimdi mevcut seçim süreci bütün bunların ya tümden yalan, yani maske olduğunu, ya da çok sınırlı bir biçimde taşındığını gösterdi. AKP’nin de tıpkı MHP gibi Alpaslan Türkeş milliyetçiliğini devam ettirmeye çalışan bir parti olduğunu ortaya koydu. Dikkat edelim, Türkeş’in bir oğlu MHP’den, diğer oğlu AKP’den aday. Meğer şimdiye kadar en sert sözlerle süren Tayyip Erdoğan-Devlet Bahçeli kavgası, Türkeş’in yerine “Başbuğ kim olacak?” kavgasıymış! Gerçek AKP çizgisi, yukarıda sıraladığımız sıfatların aksine “Türk-İslam sentezci” bir çizgiymiş! Yani Alpaslan Türkeş’in faşist-milliyetçi çizgisi! Yani 12 Eylül 1980 faşist-askeri darbesiyle hayata geçirilen çizgi. Alpaslan Türkeş o zaman “Fikirlerimiz iktidarda, biz cezaevindeyiz” demişti, şimdi de Tayyip Erdoğan “12 Eylül yönetimi getirdi, biz de uyguladık” diyor. Yüzde on seçim barajı karşısındaki duruşunu böyle ifade ediyor. Herkes aydınlanmalı ve özellikle gerçekten inanmış Müslümanlar çok iyi görmeli: AKP, 12 Eylül faşist-askeri rejimini devam ettiren ve Türkeş çizgisinin bir yeni versiyonu olan faşist-milliyetçi bir partidir, böylesi partilerden biridir.
İkinci olarak Kemal Kılıçdaroğlu’nun CHP’sine gelelim. Baykal’ın CHP’sini zaten herkes biliyordu. Fakat genel başkanlığa Kılıçdaroğlu’nun gelişi yeni bir beklenti ortaya çıkarmıştı. Kılıçdaroğlu ile CHP değişecekti, kendisinin de söylediği gibi “Yeni CHP” olacaktı, tutucu-bürokratik devlet partisi olmaktan çıkıp toplum partisi haline gelecekti, açılım yaparak tüm sol liberal, demokrat çevreleri birleştirecekti. Hatta BDP’yle bile ittifak yaparak AKP’ye karşı yeni bir iktidar alternatifi haline gelecekti. Bu nedenle Baykal’ın dışladığı birçok çevre umutlanmış, Kılıçdaroğlu’nun yanına koşmuştu.
Peki ya sonuç ne oldu? Hakkını yememek lazım, Kılıçdaroğlu CHP’yi değiştirdi, açılım yaptı, Baykal ile Önder Sav’ı silerek yeni isimleri CHP listesine doldurdu. Böyle bir değişim ve açılımın olduğu açık bir gerçek. Ancak bu açılım hangi yöne oldu? Çok açık ki, daha sol, liberal, demokrat çevrelere dönük değil, daha sağ, tutucu çevrelere dönük oldu. Baykal ve Sav’ın tutucu-bürokrat yapısını kırdı, ancak yerine DYP ve ANAP’ın farklı türden bir tutucu-bürokrat yapısını geçirdi. 2007 seçimlerinde CHP, DSP ile ittifak yapmıştı, öyle anlaşılıyorki bu seçimlerde de Demirel’in DYP’si ve Özal’ın ANAP’ı ile ittifak yaptı. Kılıçdaroğlu bir koltuğuna Rahşan Ecevit’i alırken, diğer koltuğuna da Mehmet Haberal’ı oturttu. Böyle bir varlığın nasıl yaşayıp yaşamayacağı ayrı bir konu. Fakat bu CHP’nin çizgisinin doğru okunması gerekiyor. Özellikle sol, demokrat çevreler, Dersîmliler, Aleviler, emekçiler şunu çok iyi anlamalıdır: Kılıçdaroğlu’nun CHP’si eskisinden daha ilerici-demokrat değil, DYP ve ANAP’la ittifak yapmış orta sağ ve şekilsiz bir partidir. Bu partinin nereye gideceği, yaşayıp yaşamayacağı belli değildir.
Burada MHP için görüş belirtmenin fazla gerekli olmadığı açıktır. Devlet Bahçeli’nin MHP’sinin ne olup olmadığı zaten bellidir. O, Kürt halkına kan kusturmuş bir özel harpçı paşayı “Kahraman” diyerek listeye yerleştirmekle gerçek kimliğini zaten ortaya koymuş oluyor. Böylece bu seçimde Bahçeli’nin ne yapacağı ve umudunu nereye bağladığı iyi anlaşılıyor.
Dikkat edilirse, mevcut seçim sürecinin açıkça gösterdiği gibi, her üç partide de kısmi bir açılım sözkonusu. Ancak bu açılım sola ve demokratikleşmeye dönük değil, tersine sağa ve daha da tutuculaşmaya dönüktür. Beklenenin aksine devlet partileri daha sağa kayıp tutuculaşmaktadır. Mevcut AKP, CHP ve MHP’yi eskinin AP-MHP toplamı olarak tanımlamak hatalı değildir. Tayyip Erdoğan ile Devlet Bahçeli arasındaki fark, eskinin Demirel ve Türkeş’i arasındaki fark gibidir. Onlar da 1970’li yıllarda “Milliyetçi Cephe hükümetleri”nde bir olmuşlardır.
Geriye bu üçüz kardeşin alternatifi olarak BDP’nin başını çektiği “Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku” kalıyor. Böyle bir blokun oluşması, hiç kuşkusuz Türkiye'nin demokratikleşmesi ve Kürt sorununun çözümü açısından tarihidir, stratejik öneme sahiptir. BDP’nin böyle bir açılım yapabilmesi, onun artık dar, tutucu siyasal duruşu aşarak Türkiye gerçeğine uygun bir demokratik siyaset gücü haline gelmeye yöneldiğini gösteriyor. Yine Türkiye'nin sol-demokrat örgüt ve kişilerinin birlik olmaya ve siyaset yapmaya yönelmeleri 1971’den bu yana ilk kez yaşanıyor. Kuşkusuz bu Blok’un oluşması geç kalmıştır, hem de çok geç kalmıştır; fakat yine de önü açıktır, oynaması gereken rol yerinde durmaktadır. Diğer yandan, hâlâ eksiklikleri vardır; hem Kürt cephesinde ve hem de Türkiye genelinde dışta kalmış tüm kişi ve örgütleri dikkatli bir çalışmayla Blok’un içinde toplamak gerekir.
12 Haziran 2011 seçiminin doğru ve gerçek açılım yapan tek gücü BDP ve diğer sol partilerdir. Bu nedenle “Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku” adıyla oluşan stratejik ittifak, seçim sürecinin başlamasıyla birlikte gündemin başına oturmuştur. En çok tartışılan konumundadır. AKP, CHP ve MHP’den bunalan herkes için yeni bir umut durumundadır. Bu gerçeği iyi görür ve doğru değerlendirirse, çok eşitsiz katıldığı bu yarıştan yüksek başarıyla çıkabilir. Ancak bunun için şu üç şartın yerine getirilmesi gerekir. Birincisi, geçici değil, kalıcı bir yönetim gücü olduğunu tüm kitlelere iyi yansıtmalı ve gerçektende böyle olabilmelidir. İkincisi, mevcut ilgiye bakarak asla rehavete kapılmamalı, hiçbir şeyi çantada keklik görmemeli, dolayısıyla mahalle mahalle, köy köy, kişi kişi çalışmalı,çalışmalı, çalışmalıdır. Üçüncü olarak da herkese hitap etmeyi bilmelidir; Kürtlerden tüm azınlık ve etnik gruplara, emekçilerden demokrasiye açık işverenlere, gençlere, kadınlara, Alevilere kadar tüm halka kendi gerçeklerini görerek hitap edebilmelidir. Bunları yaparsa 12 Haziran’ın zaten kazananı olabilir.
Özgür Politika
Selahattin ERDEM
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 19 Nisan günü 02.00 – 03.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Xakurkê’nin Geliyê Reş ile Sîro Tepesine yönelik olarak TC ordusu tarafından havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 18 Nisan günü 02.00-03.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Haftanin’in Partizan Tepesi, Mêrgeşiş ile Dêreşiş köylerine yönelik olarak TC ordusu tarafından havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 16 Nisan günü 14.00-16.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Haftanin’in Hêliz Tepesi ile Alanış köyü ve vadisine yönelik olarak TC ordusu tarafından havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 14 Nisan günü 11.00-13.00 saatleri arasında Şırnak'ın Uludere (Qilaban) ilçesine bağlı Koreşîn alanına yönelik olarak TC ordusuna ait kobra tipi helikopterler tarafından saldırı gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
8 Nisan günü Mardin’in Mazidağı ilçesine bağlı Demirtepe mıntıkasında Bengi Welat adlı arkadaşımız daha önceden alana yerleştirilmiş bir mayını çıkarmak isterken kaza sonucu şahadete ulaşmıştır.
- Ayrıntılar
Herkes için sonuçları çok zarar verici olaylar yaşanmaya devam ediyor. Ülkede yeniden şiddetli bir savaş gittikçe tırmanıyor. Olaylar Gabar Dağı’nda üç gerillanın katledilmesiyle başladı. Ardından Bingöl’de dört gerillanın öldürüldüğü açıklandı. En son olarak da Amanos Dağlarında yedi gerilla, henüz nasıl yapıldığı bilinmeyen bir yöntemle katledildi. Dersîm’den Botan’a kadar Türk ordusunun operasyonları gittikçe yayılıyor. Zap ve Zagros sınırlarında ise neredeyse “Sınırötesi operasyon hazırlığı” denebilecek düzeyde bir yığınak yapılıyor.
Türk ordusunun Mart ayı ortasından bu yana geliştirdiği askeri harekatlılığın tam bir savaş konumuna ulaştığı anlaşılıyor. Peki bu tehlikeli gidişi kim ya da kimler yaratıyor? Bu gidişten kimler ne tür sonuçlar almayı hesap ediyor?
Her şeyden önce şunu belirtelim ki, bu yapılanların savaşı tırmandırmayı ve Kürtleri savaşa tahrik etmeyi ifade ettiği tartışmasızdır. Peki bunu kim yapıyor? Milli Güvenlik Kurulu kararları doğrultusunda mı bunlar yapılıyor? Yoksa bunlar AKP hükümetinin plânlı bir uygulaması mı? Veya bunları kendi başına ordu mu yapıyor? Ya da ordu içinde “savaş yanlısı” denen ve tam denetlenemeyen bazı kesimler mi bunları yapıyor?
Elbette bu şıklardan hangisinin doğru olduğunu şimdilik tam bilemiyoruz. Herhangi birisi doğru olabileceği gibi, belki de hepsinin katkısı da olabilir. Fakat yapan ya da yaptıranı kim olursa olsun, seçim sürecine girerken Türk ordusu tarafından savaşın tırmandırıldığı inkar edilemez bir gerçektir. Bundan da siyaseten AKP hükümetinin sorumlu olduğu yine tartışma götürmez bir gerçektir.
Kısaca AKP hükümetinin siyasi sorumluluğu altında Kürtlere yönelik bir saldırı savaşı tırmandırılmaktadır. Yani AKP savaşı tahrik etmektedir. AKP hükümetinin sorumluluğu altında artan ordu saldırılarına karşı gerillanın savunma eylemleri de geliştikçe savaş ülke çapında yayılmaktadır. Bunun siyasi sorumlusunun AKP olduğu tartışmasız bir gerçektir.
Fakat AKP’nin tahrik edip tırmandırdığı sadece silahlı savaş da değildir. Onunla birlikte ve belki de ondan daha fazla tırmandırılan halka karşı siyasal saldırılardır. Her ne kadar özel savaş medyası görmezden gelse de, Türk polisinin sivil halk üzerinde estirdiği terör, Kürt gençleri, çocukları ve kadınlarına yönelik polis saldırıları arttık gizlenemez düzeydedir ve her geçen gün kamuoyu nezdinde daha fazla teşhir olmaktadır.
Bunun en somut örnekleri, son günlerde AKP polisinin Demokratik Çözüm Çadırlarına yönelik saldırılarıdır. Demokratik Çözüm Çadırı gibi barış ve demokrasi mücadelesinin ocağı olan yerlere bile saldırması “AKP demokrasisi”nin maskesini iyice düşürmektedir. Kürt halkının seçtiği milletvekili ve belediye başkanlarına bile polisin saldırması, AKP polisinin faşist ve Kürt düşmanı karakterini gözler önüne sermektedir.
AKP Kürtlere karşı geliştirdiği bu asker ve polis terörüyle de yetinmemekte, Kürt halkının ibadetine bile dil uzatmaktadır. Halkın sivil itaatsizlik temelinde son dönemlerde geliştirdiği “Sivil Cuma Namazları”, AKP’nin maskesini iyice düşürerek faşist ve özel savaşçı yüzünü tamamen açığa çıkarmış görünmektedir. Böylece AKP’nin görevlendirdiği özel savaşçı imamlar ordusu boşa çıkarılmış ve AKP’nin en tehlikeli oyunlarından biri daha bozulmuş olmaktadır.
Fakat burada özellikle Tayyip Erdoğan’ın tutumu dikkat çekmektedir. Bu zat kendini o denli kaybettik ki, artık zamanın Abdulhamid’i olmakla da yetinmiyor. Neredeyse kendini Sultan Süleyman gibi görüyor. Hatta onu da aşarak hangi namazın kabul edilip edilmediğini belirleyicisi olarak kendini görüyor. Bu zata göre kendi soykırımcı imamları tek namaz kıldırabilir, Kürt halkı kendi yetiştirdiği imamları ardında ve kendi diliyle namaz kılamazmış! AKP ve Tayyip Erdoğan eliyle İslam dininin ne kadar devletleştirildiğinin ve asimilasyon aracı haline getirildiğinin en açık kanıtıdır bu. Oysaki İslamiyet topluma aittir, cemaatindir. Kürtlerin de yaptığı da Peygamber döneminin İslamını yaşamak olmaktadır.
Dikkat edilirse Kürt soykırımını yürütmekte AKP hükümeti hiçbir kural ve ölçü tanımamaktadır. Ekonomiyi, siyaseti, eğitimi, sağlığı, sporu, kültürü, toplumsal yaşamın bütün alanlarını özel savaşın hizmetine koştuğu gibi, toplumun kutsal alanı olan din ve inanç alanını da özel savaşın hizmetinde kullanmaktan çekinmemektedir. Bu biçimde AKP gerçeği çok daha net bir biçimde açığa çıkmış olmaktadır.
Fakat tarihin tanık olduğu bir toplumsal gerçeklik daha vardır: Bir yerde zulüm ne kadar ölçüsüz ve acımasızsa, özgürlük için direniş de o kadar cesur ve fedakârdır. Bu tarihsel kural günümüz Kürdistan’ında bütün canlılığıyla yaşanmaktadır. AKP hükümeti Kürt soykırımını ne kadar zalim ve hileli bir biçimde yürütüyorsa, bunun tersi olarak Kürt halkı da özgürlük ve demokrasi mücadelesini eşi görülmemiş bir cesaret, fedakârlık ve yaratıcılıkla geliştirmektedir. Açık bir biçimde ya özgür ve demokratik bir yaşam ya da hiç demektedir. Böyle bir mücadele ile AKP zulmünü kırıp oyunlarını boşa çıkarmaktadır.
Kürtler 12 Eylül faşizmine karşı direndikleri gibi, AKP’nin maskeli faşizmine karşı da kahramanca direnmektedirler. Artan ordu saldırılarına karşı, bedeli ne olursa olsun Kürt gerillası kahramanca direnmektedir. Vahşileşen polis terörüne karşı Kürt gençliği, Kürt kadınları, Kürt çocukları, bir bütün olarak Kürt halkı direnmektedir. Bütün saldırılara rağmen Demokratik Çözüm Çadırları her yerde kurulmakta, sivil Cuma namazları her hafta daha geniş katılımla yayılmaktadır. Kürt halkı özgürlük mücadelesinde örneği bulunmayan yol ve yöntemler geliştirerek büyük bir yaratıcılık sergilemektedir.
Kürtler Newroz’la birlikte bu yeni süreci “An azadî, an azadî” şiarıyla geliştirdiler. AKP’nin tahrik ve saldırıları ne olursa olsun, aynı şiarla da zafere ulaşmakta kararlıdırlar. Herkes bilmelidir ki, bu halk özgür yaşamdan başkasını kabul etmeyecektir. Özgür yaşama ulaşmak için de ne kadar bedel ödemek gerekiyorsa çekinmeden ödeyecektir. Bu uğurda verdiği şehitlerini en kutsal değerleri bilecek ve daha yüksek bir bilinç ve sorumlulukla onların devrettiği mücadele bayrağını sahiplenecektir. Bu temelde Gabar, Bingöl ve Amanos şehitlerini saygıyla anıyor ve özgürlük mücadelesinde sürekli yaşayacaklarını belirtiyoruz!
Selahattin ERDEM
Özgür Politika
- Ayrıntılar
“Hırsızlık yapanı bağışlayabilirim, ırza geçeni bağışlayabilirim, adam öldüreni bağışlayabilirim, imparatoruma kılıç çekeni bile bağışlayabilirim, ama polisime el kaldıranı asla!”diyormuş bir Japon atasözü.
Geçmişten biliriz ki egemenler kendilerince “iç düzeni” polis ve jandarmayla sağlarlar. Dünyanın birçok yerinde jandarmanın iç içişleri bakanlığına bağlı çalıştığını da biliyoruz. Yani polis ve jandarma egemenlerin “iç düzen” dediklerini sağlamakla görevlidirler. Polisin görevleri sıralanırken: adlî, siyasî, idarî ve trafik görevleri diye tanımlarlar. Egemenler kendilerince devletlerinin ayakta kalabilmesi içinde haklı gerekçeler bulmaktan zorlanmazlar.
Devlet onlarındır, mal mülk onlarındır, çalışanlar onlarındır, yeraltı yer üstü zenginlikleri onlarındır, su, hava, toprak ve aklınıza ne gelirse hepsi onlarındır. Boşuna Özel mülkiyetin ve Devlet mülkiyetinin kutsallığı dile getirilmiyor. “Adalet Mülkün Temelidir” sözünden bile adalet ile mülk arasındaki ilişki ele alınarak mülkün kutsallığı dillendirir.
Ama bizde biliyoruz ki mülkiyetin her türlüsü insan ahlakını bozar. Mülkiyetin bir vicdan kirlenmesi olduğu boşuna söylenmiyor. Mülk esasta nesneleştirilmedir. Mal haline getirilmedir. Bu mal haline getirilmeyi insanı kadını ezmeyle başladılar, daha sonra insanları köle ederek devam ettiler. Bunlar yetmeyince bu kez toprağa el koyarak insanı bağımlı hale getirdiler. Bu da yetmeyince emeğinin karşılığı olarak insanı satın alarak makinenin ve türlü baskı aracının kölesi yaptılar. Zaman hızla ilerledikçe de bu kez de tüm bunları aşan bir köleleştirmeyi icat ettiler: ulus devlet. Ulusun devletini oluşturma sözüyle halkları uyutmanın yolunu sadece bulmamışlardır, daha ilerisine giderek halkları birbirine düşman ederek, birbirine kırdırarak kendilerine ait olan sonsuz köle sistemini kurdular.
Şimdilerde öyle bir algı var ki; benim devletim, benim ulusum, benim milli takımım, benim ordum. Özcesi benim, benim, benim diyerek tümden bir kandırma ve saptırmayla insanlar manipüle edilmişler ve ediliyorlar.
Hâlbuki ulusun devleti olmaz. Hangi devlet kendi ulusuyla mal varlığını paylaşıyor? Tersinin doğru olduğunu söylüyoruz; devletin ulusu haline gelmiş insanlar. İnsanlar adeta sağılmak için her şey yapılıyor. Adeta sağılan hale getirilen insanlara birde sahte “sizin devletiniz” deyimiyle afsunlaştırıcı etkiyle esir alınmaktadırlar.
Devletin ya da devletlerin bu uyutma, uyuşturma, yönlendirme, maniple etme durumuna karşı insanlar karşı durduğu anda herkesin karşısına devletin ne olduğu çıkar. Devlet tamda bu anlarda çıplak olarak insanlara kendi asıl yüzünü gösterir. Devletlerin asıl yüzü zordur, gasptır, talandır. Ve bunu düzeni sağlayan ise eğer dış güçlerin rahatsızlıkları ise Askeri Ordulardır. Yok, eğer bu olup bitenleri kabul etmeyen, içte yaşayan halk ise devreye polisler girer, jandarma girer.
Özcesi devletin en ileri düzeyde temsilini polis yapıyor. Polis devletin cisimleşmiş halidir desek yanlış olmaz. Polis nerede varsa orada devlet vardır. Devlet ise faşizandır. Zihniyet yapısı budur. O zaman demek ki devletin cisimleşmiş en ileri hali polistir. O zaman bu faşizan zihniyet yapısına ve kurumuna karşı tavır almak faşizme karşı tavır almakla eş anlamlıdır.
Bugün polis toplumu en ileri düzeyde baskılayan güç olarak ortaya boşuna çıkmamaktadır. Devlet iktidarı ile birlikte daha fazla faşistleştikçe polis daha fazla saldırganlaşıyor. Çünkü devlet ve iktidarın özü polistir. Devlet ne kadar faşizansa, iktidar ne kadar faşizansa polis o kadar ileri düzeyde faşizanlaşır.
Sonuç olarak; faşist bir yapıyla karşı karşıyayız. Faşizme karşı mücadeleyi nasıl ki ideolojik, siyasal, kültürel, sosyal, ekonomik, diplomatik sahalarda yürütüyorsak, iktidar gücüne karşı en etkili mücadeleyi birde polise karşı yürütmek esastır.
Bunun için bundan böyle hedefler daha nettir. Hedef faşist yapıysa –ki öyledir-o zaman ilk hedef olarak polis güçleri gelmektedirler. Polisin her türlüsü bu kategoridedir. Polis gücünü hedeflerken de sadece teknik araçlarına takılmak Don Kişot’un yel değirmenlerine saldırısına benzer ki bu ise sadece ve sadece kaybettirir.
Elbette duygu dünyasında TOMA dedikleri araçların karşısına taşla, Molotoflarla çıkmak bir cesaret işidir. Belki de çok büyük bir cesaret işidir. Ne var ki bu cesareti, bu yürek gösterisini, bu atikliği TOMA’lar yerine faşizmin kale bekçiliğini yapan polislere yöneltmek daha yerinde olmaz mı?
Kasım Engin
- Ayrıntılar