Dema me destpê kir, me axaftineke wiha kiribû: Ji niha şûn ve hemû roj Newroz in. Di van bîstûpênc salan de bi rastî hemû sal rojên Newrozê ne. Soza me ev bû, me neperçiqand.

Berxwedêriya pîroz, şerê me yê vejînê Newroza xwe ya bîstûpêncemîn bi serketineke mezin hêza pêşwazîkirinê nîşan daye. Heke em ketina mezin a dîrokî bi hilweşandina Medan re bidin destpêkirin, piştî ketina 2500 salan, ev bîstûpênc salên belkî jî tam bersiva wê ye û her saleke wê sedsalekê peyda dike, bi rastî jî vejînek e û pir nêzîkê rizgariyê bûye.

Ger em fêm bikin, em ji kuderê hatine û hatine êxistin rewşeke çawa, em karibin bihizirin, divê em çawa bibin û bibiryar bikin, ka dikarin çi bikin, em ê bibînin ku ya jê re tê gotin jiyan ji mirinê xirabtir e. Ger em bigihîjin mirovahiya xwe û nasnameya xwe ya azad ku bi axê re têkil bûye; nefes danûsitandineke vê ya sînordar jî ka çiqas hêja ye, em neçar in ku teqdîr bikin. Ji vê jî wêdetir bi minetariyeke mezin di serî de pakrewan, her kesê ku di van salan de berxwedêriyeke watedar nîşan daye; pakrewaniyên me yên mezin ên Newrozê Mezlûm Doxan, Zekiye, Rahşan, Ronahî-Bêrîvan û raderbirîna dawî ya serhildanên me yên pîroz ên hema her sala di salên 90’î de li Nisêbîn, Cizîrê, Şirnex, Licê, Wan û li hemû Kurdistanê tevahî pakrewanên li bajêr û gundan ger em têxin puxteya vê Newrozê, em ê bibînin ku divê jiyan bi awayeke dîtir were fêmkirin û şer jî bi awayeke dîtir were dayîn.

Divê li ser vê sala bîstûpêncemîn tim bê sekinandin û ev jê bêne derxistin. Ger hebe îdeaya me ya mirovahiyê ji bo ku em hêzê nîşanî jiyanê bidin li ser axên dayîk, divê em van salan wek salên xwe jinûve pêkanîn û afirandinê binirxin. Dîsa em ji ramaneke pir puxtedar bigrin heya henase sitandineke azad, ev sal salên peydakirina her tiştên wenda bûne û hatine wendakirin in. Divê hûn fêm bikin ku şer jî di bingeh de hewldana vê ya herî dawî ye. PKK bûyereke vejînê, bûyera roja nû û bûyera Newrozê ye. Me vala bi vê rojê re dest bi PKK’ê nekir. Di wê serdema ku ti nîşaneyên hêviyê tinebûn jî gotina “Ez ê bi vê nasnameyê, ji bo vê sozê bijîm û heke pêwîst bike ez ê şer bikim” e.

Ew roj weke îro tê bîra min: Li paytexta dijmin di qonaxa ciwatiyê de ku bi heşifandin, bêîdeabûn û daqurtandinê re rûbirû bû, tevî hemû derfetên rakêş ên mêtingeriyê ku li ber sêlûna paşverû û tinebûnê bûn, min ev çêtir dît. Me ji jiyana mêtingeriya îmhakar re got “Na!” Me got, ma em dest bi vê hêviya azadî ku bêhêvî, bêderfet û bêîmkan xuya dike bikin dê çi bibe? Gaveke wisa bû ku ti tuwêjî pê bawer nedikir, çendî ku bi her tiştî wateyê didan jî, nekarîbûn wate bidin vê. Belkî jî di cîhan û dîrokê de hempayê wê nîn e. Me ev biryar da. Bi du peyvan be jî, li axa dayîk ger jiyaneke bi nasname pêk were, me got bila ev jiyan azad be û em ketin nava wî şerê mezin ê hêviyê.

Ma di naverastê de çi tine ye, em ji mirovên heşifandî bigrin yên herî xayîn, ji dilêrên bêhampa bigrin yên herî ketî, ji yên xweşik bigrin yên herî kirêt, yên herî tirsok bigrin yên herî dilêr, yên herî mirî bigrin yên herî zindî her tişt tê de heye. Îro hindik be jî me hêrsa xwe ya mezin daxistiye. Lê ji bo bingeha şerê mezin û rizgariyê afirandina van rojan em dizanin ku weke destpêkekê ye.

Ji bo partiyên nûjen bîstûpênc sal, salên serketinê ne.

Hema hema hemû partiyên sedsala bîstemîn ku şoreşên mezin çêkirine, ev kar di deh-panzdeh sal an jî nebe di nava bîst salan de pêk anîne. Hinek serketin e, hinek jî binkeftine. Heta yên ku dewlet ava kirine jî dewletên xwe wenda kirine. Me nedikarîbû dewletê ava bikin, ne jî em tam binkeftin e. Em di navîna herduyan de ne. A girîng ne ev e. A girîng ew e ku gotûbêj, ronahîbûn û viyanîbûna mezin, jê girîngtir derkete holê ku rastî çî ye. Ev me zêdetir eleqedar dike. Ev ji aliyekê ve ew şer e ku, li Kurdistanê li hember hêza qirêj, dagirker û îmhakar dihate dayîn bû. Di rastiya Kurd de ew rewşa kirêt, qedandî, çi armanc û wateya wî ya civakî nîne û bi qasî nirxa şerê eşqiyayan jî ku şerkariya wî/wê nemaye, li ser bingehê careka dîtir hesabpirsînê kişandina nava partiya me, ev kar bûn ku em pê re mijûl dibûn. Me li pêşiya şerên bêwate sînor kişand. Ger şer bibe di bingehê xetê de, divê ew şer bibe şerek ku wate û alîgirên wê hene. Çêkirina vê kareke bixêr bû.

Nasname û rastiyeke evqas li dîroka xwe xiyanet kiriye, di nava mirovatiya nûjen de hatiye tinekirin, çiqas şermîn e. Ji vê hesabpirsîn û partî pêwîst dikir. Van bîstûpênc salan ev yeke xweşik çarçove û çember kir. Rastîya her tiştê jinûve li vir hate gotûbêjkirin.

Tenê miroveke Kurd û Kurdistaniyek nema ku nekete nava bîstûpênc salan de, yek mêtingerek jî nema, heta emperyalîst jî hatine xistin navê. Hemû cîhan hate kişandin; “werin şerê xwe yê Kurdistanî eşkere bikin.” Hûn hemû hatin kişandin; “werin pîvana bejn û bala xwe bigrin.” Min serketin di vir de dît.

Kî/kê çi ye, bila derkeve zelaliyê. Beriya şer divê ev zelal bibe. Heke li vî welatî ev tine be, her kes ji xwesteka dijmin zêdetir sîxûr be, xayinê jiyanê be ya pêşîn ku divê bê çêkirin, zelalkirina vê ye. Ger hûn bi koletiya xwe serketinê jî qezenc bikin, bi ya min ev bi kêrî tiştekê nayê.

Zelalkirina we jî pir girîng e. Hûn kesayea çi û kî/kê ne? Hûn li pey jiyaneke çawa ne? Zelalkirina van ji rizgariyê hêjatir e ango ji bo rizgariyê pêwistiyeke pêşikî ye. Vejîn bi sanciyên vê yên êşdar pêk hatiye. Ez tam nebawer im ku zayîna we pêkhatiye ango rast hatine mezinkirin.

Newroz çi ye? Kulîlka ku dertê tava rojê ye. Sekna jiyanê ye, vebûna rengaleya xwezayê ye û dayîna xwînê ye ji hemû rayên jiyanê re. Vaye PKK jî wisa ye. Bi rastî jî PKK partiyeke Newrozê ye.

Partiya xwînê ye ku dimeşe ber bi jiyanê. Ger di xwezaya vejînê de tiştek hebe hilkeftina wê, şînbûn û vebûna kulîlkbûnê ye. Lê yek jî di van rojên Newrozê de bagerên sext hene. Carna kulîlkan jî dierçiqînin, tovên terîkeyan ku li ber tamgirtinê ne dişewitînin. Ev jî di nava me de hene. Ma em hindik dibine zemînê erçiqandina tovên vejînê?

PKK ku PKK’ya Newrozê ye çendî di cih de ye, çendî jiyanî ye û çendî ravekar e. Lê dîrok û rojaneya wê jî erçiqandin ewqas rast e.

Me tenê bi vê bawerî anî: “Çi zagon nikarin raserî zagonên jiyana azad bibine xwedî hêzekê. Hêza herî mezin, zagona jiyana azad e.” Di derketina me ya yekem de, me got: Zagona herî mezin viyana jiyana azad e. Bi hemû aliyan ve nebe jî, ya ku serketiye ev e. Ên ku dibêjin zagonên mirinê yên herî hêzdar in û van zagonan bi xwîn rijandinê her roj disepînin, bi qasî zagonên dijmin ên mirinê yên li ber çav, yek jî zagonên xayîn û nenasên azadiyê ne. Yek jî zagonên rizî, nebûne yên xwe, xwe pênase nekirine. Zagonên margîseyan (bûkalemûn).

Me li van salan ev zagon e çespand. Me dît ku ev zagon zagona herî hêzdar e. Bi taybetî KT ku digot, ev qet nikare bê gotin û yên ku bibêjin qafê wan diçe, em tenê bi qulkirina vê zagona weke zirx ve neman, em wê parçe parçe dikin, a xayînan jî. Êdî em bi van zagonan, wan kurmikên di hundirê dara azadiyê de perîşan dikin.

Erê, ev karên xweşik in. Zelalkirina zagona jiyana azad e. Ez her ku heme min bi hevokên neqişkirî bend bi bend zagon rêz nekirine. Li Mezopotamya zagonên Hamûrabî jî hene. Tê zanîn ku Asûr zagonçêkerên pêşî ne. Zagonên tirsnak in. Her wekî li ser navê serdestan, li ser navê şaristaniyê di dîrokê de zagonên pêşîn li ser van axan zan û binyada pêşîn li vir hate avêtin. Şervanên azadiyê jî hene. Dema ku li ser van axan koledar û împaratoriya Asûr a herî hişk hilweşiyan, tenê ne Kurd, gelê Asûr jî tê de azadiya hemû gelan destpê kir. Di vê wateyê de Mezopotamya welat û dîroka azadiyan e.

Ji Kawa’yê Hesinkar heya Mezlûm’an gelek şervanên azadiyê yên esîl hene. Em ji Mensûrê Helac bigrin heya Pîr Siltanan, heya Nesîmiyê ku li Sîwasê hate şewitandin, hemû şervanên azadiyê yên vê axê ne. Lê bi rastî jî di kesayeta KT’yê de serdestên ku herî dawî xwe tînin zimên xwedî zagonên sitemkar in. Ew di nava şerekî mezin de ne. Me di vî şerî de cihê xwe baş girt.

Careke dîtir bi mirovahiyê ve li vê derê jiyana azad û dîroka azad destpê kiriye. Ji vê dergûşiyê re şahidîkirin û dilsoz mayîn e, ji bo me pir balkêş bû û îro em anîne vir. Ez bextewer im, em di nava pîrozahiyeke rast de ne.

Dema me destpê kir, me axaftineke wiha kiribû: Ji niha şûn ve hemû roj Newroz in. Di van bîstûpênc salan de bi rastî hemû sal rojên Newrozê ne. Soza me ev bû, me neperçiqand. Lê ya ku zaliman diçespandin êş, îşkence û perçiqandin jî hebûn. Gelek mirov bi her cure teknîk, çek û îşkenceyê şewitandin. Va, em ê çawa li bîranîna yên ku hatine şewitandin xwedî derkevin? Hêza tolgirtina PKK’ê Zekiye, Zîlan, Ronahî weke ku bûn pakrewanên mezin ên van rojan, di bingeh de, ji bo gihîştina pirsa jiyana azad çawa ye, em li kiryar û gotina wan dizanin.

Li Mezopotamya û li quntara Zagrosan berbiçavbûna jiyanê, welatê bihûştê ku hemû pirtûkên pîroz xwestine vê vebêjin, piştî Tûfana Nûh qada jiyana nû ye. Li ser van axan mirov bi azweriya azadiyê jiyane. Belkî jî naşibe ti welatekî, belkî jî naşibe ti pirtûkên ku hatine nivîsîn, belkî jî di ti pirtûkê de nehatiye nivîsandin. Lê şereke azadiyê heye. Pirtûka wê ku nehatibe nivîsandin, ji ber tam negihîştiye azadiyê. Heke pirtûkên hatibine nivîsandin nîvco ne, ji ber ku tam rizgarî çênebûye.

PKK romanek e ku hê dawiya wê nehatiye, helbest û stranek e... Beriya were nivîsîn axaftin, dibe bersiveke ku li gor rastiya çalekî û puxteya wê ya dîrokî ye. Ne hêsan e ku derejiyaniya di dergûşa mirovayetiyê de –ez ê ji vê re nebêjim dîlbûyîna jiyana mirovahiyê ku ji goristanê xirabtir e- bipejirîne. Ev jî pir zor e. Ka li vir mirovatî hatibû ser zimên, ka li vir zagonên yekem hatibûn nivîsandin, ka li vir hêviyên yekem hatibûn ser zimên, ka li vir di her destlêdana axê de berhemek derdikete meydanê, ajalên yekem li vir hatine kedîkirin, riwekên yekem li vir bûne qût û di embaran de hatine tejîkirin? Gundê yekem, bajarên yekem li vir hatine avakirin. Dewlet cara yekem li vir zaye. Helbest û mûzîk cara yekem li vir hatine sazkirin. Hestên yekem li vir zindî bûn. Li hinek cihan bû rastiya çînê, li hinek cihan bû împaratoriyên koledar ên yekem. Bû zagona eşîrekê û hê jî bi hemû hêza xwe ve didome. Lê tişteke dîtir jî pêk hat, weke ku ev hemû pêk nehatine, bû qada heşifandinê. Niha nasnameya mirovahê tine, hêviya wê nema ye.

Ev nakokiya mezin çawa wisa dibe? Hem niştîmana hemû ‘yekem’an e û hem jî li ser wê ti berhem nemane. Divê ev nakokî were çareserkirin. Cihê ku destana Gilgamêş û hevaltiya yekem hatiye avakirin, niha hatiye halê qada ku yên herî xayîn tê de dimeşin. Divê ev di nava me de jî were çareserkirin. PKK ji bo vê bûyereke mezin e, cihê çareserî û xweşikiyê ye.

Ger jinûve dîroka vejînê çêbibe, dê çawa be? Va, jêderka coşê ev der e. Genc li ku derê hatibe wendakirin, li wir lê tê gerîn. Mirovatiyê li cihê ku lê zaye, li ser qurmê wê tê vekolîn û heke bê peydakirin, mirov dikare li wir peyda bike. Li Emerîkayê, Rûsyayê, Sibîryayê peyda nabe, navend ev der e.

Ev bîstûpênc sal in PKK li însan digere. Li însanê xwe, ev însanê yekem bû, belkî jî dê bibe yê dawî. Ger ji jiyanê re silav bê dayîn, weke Newrozê her tişt bi jiyanê re beşişe (gülümseme), divê zimanê wê bê wergirtin. Ji bo wê jî jiyan ne hêsan e.

Me her tişt da sekinandin. Bêyî ku em bikevin pêşdaraziyekê, qalibekê û xwe bigihînin darezîneke misoger, tim fêmkirin û kûrtir fêmkirin. Çi çi ye, çi divê bibe çi, çi ne çi ye, çi divê çawa be? Vaye, ew bûyera ku tê gotin ponijandin ev e. Xwe bi hêsanî pênasenekirin, îcar ev însanê azad ku digihîje hezar salan, pênaseya ku ew aniye halê nenasînê di xwe de pênasenekirin, nasnekirin, nedana jiyandin. Hemû navên ku hatine danîn weke navê xwe negirtin. Ji hemû viyanên ku hatine çespandin guman kirin û hê jî biryara jiyanê tam nedayîn û nehêle bê dayîn. A herî rast, herî xweşik divê guncavê dîroka qurmê vir û dergûşa wê be. Va di bîstûpênc salan de, di PKK’ê de, hemû Newroz dibine salên lêgerîn û hinek jî peydakirinê. Em qesda van dikin. Min ev pir balkêş dîtin û hê jî di kesaniya we tevan de dixwînim.

Di destpêkê de min xwe kilît kir. Weke xweda ango xwedawendan di perestgeha herî pîroz de be û dest lê nayê dayîn. Ger dijberiya li beramberî hemû çemkên xirab şênber bibe, min got bila giyana min a arî û paqij di qunceke min de bimîne. Va, PKK û pakrewanên wê hemû wisa ne, ya ku xweşike ev e.

Çendî ku li ser vê axê pakrewan bikevin û bêne çandin, dê ewqas ên nû bizên. PKK ev e, ya ku coşê dide ev e. Ez dixwazim vê serwer bikim. Ev min zêdetir eleqedar dike. Ev peywireke mirovatiyê ye, li ser van axan, ji bo pakrewanên mirovatiyê ku bêjimar in rêzdarî ye, li hember dîroka mirovatiyê rêzdarî ye. Pakrewanên me Mezlûm, Zekiye, Ronahî bila hebe qet nejîn. Zîlanan çi kiribûne xwelî?

Li ser navê çîna kerax, netew, zayend û her cure rastî, xweşikî û ked û yên ku dijmin di wan de dabû afirandin çi hebe, çi di xwe de pêk anîbûn? di destpêkê de hemûyan di bedena xwe de şewitandin, kirine xwelî. Pîr Siltan jî, Mensûrê Helac jî wisa bûn. Çi bextewerî ye ku me vê kevneşopî temsîl kir.

PKK’ê anîna van rojan, hemû tewanên ku li ser însanê azad tê çespandin, di bedena PKK’ê de şewitandin, tinekirin û ger gengaz be paqijkirin û jinûve xistina nav jiyanê... PKK weke ku di ti rêxistinê de peyda nabe ewqas zindî mezin dibe. Pênaseyeke dîtir a bîstûpênc salan jî ev e. Bi misogerî dema ku ev can dişewitin, hemû pakrewanên PKK’ê ku bi teknîka dawî ya di destê wan serdestan de dihatin şewitandin, di bingeh de ti demê bawer nekirin ku dimirin. Di henaseya xwe ya dawî de jî, hemûyan weke navên xwe dizanîbûn ku dê jiyanê hembêz bikin. Jandar, lê rast e. Bi awayeke dîtir hembêzkirina jiyanê nabe.

Ez vê jî dihizirim: Pêşxistina viyana ku qet nayê xapandin. Ger bê veguhastin asteke wisa ya ku weke semboleke pakrewanan dianî zimên, her tiştê ku diviya bê şewitandin, lê bi teşeyeke ku careke dî nekarîbe tevlî bibe, wê şewitandin û viyana jiyana azad bi qasî ku careke dî neyê tewandin tûjkirin.

Ev Newroz bi qasî ponijandina herî dijwar ku dikare li hember her cure şerî tebat bike û bi ser bixîne tûjbûn e. Dinêre fêm dike, dimeşe çêdike, li pey serketin tê. Di PKK’ê de afirandina şervanan xebateke pir xweşik e. Van hemûkan bi ew hinek peyvên ku hun tim dubare dikin na, ji gotinê jî wêdetir, ez dadikevim puxteya wan. Ne rizgarkirina rojekê, bi qasî ku destpêk û dawiya mirov dike yek, ji karê viyan û afirandina mirov re mijûl dibim. Felsefeya vê çawa ava bûye? Ê ku dixwaze dikare ji vê felsefa wê binivîse û derxîne. Ê ku dixwaze siyaseta wê, yê ku dixwaze zanistiya leşkertiyê, yê ku dixwaze hunera wê, yê ku dixwaze estetîka wê dikare derxîne, her tişt heye. Em hemûkan dikin yek.

Li ba min rastî dijîn, li ba min xweşikî dijîn, li ba min di şer de serketin, di jiyanê de evîn dijî.

Fermana herî mezin, rêpîvana çirûska hestê ye ku di mezinahiya ramana rast de ye. Bi qasî leza roniyê lezdar e û takekesê/a ku xwe bi tev de kiriye enerjî. Em hewl didin ku vê biafirînin. Ji bo vê ez dibêjim: Hinek ji we dixwazin ku bi me re bin. Ez dibînim ku bi me re ji partîbûnê û artêşbûnê re bixwestek in. Li vir polîtîka û leşkertî di leza roniyê de kar dike û sînorê herî dawî yê çêkirina nû ye. Taybetmendiyekê roniyê jî sotîner û ronîker e. Hûnê bibêjin ku “Ev şêwaz hetanî niha nehatiye sepandin.” Lê şêwaza koletiyê ku em dijîn jî, li ti derî nehatiye sepandin. Ji vê koletiyê re tenê ev şêwaz dikare bibe bersiva bandordar. Wekî din çare tune. Min hemû pirtûkên mirovatiyê vekola û encama “derman ev e” derxist. Divê hûn fêmbar bin. Divê em di ronahiya wê ya sotîner de bijîn.

Hûn li çiyayên azadiyê ne, di nava yekîneya fedaiyên herî biewle de ne, çeka ku hûn lê bixin jî ne xirab e, çi ma? A ku maye kesayeta qezenckirinê ye... Ez ji bo jiyînê têk dibim, ji bo têkbirinê dijîm, ez bi vê felsefeyê ve erjeng hatime girêdan.

Di ramanê de qezenckirin, di her karê jiyanê de qezenckirin. Di rêxistinê de, li dijî dijmin di plana çalekiyê de qezenckirin. Hemû tiştên pêwîst dikin têne çêkirin, tê ketin nava şer û tê jiyîn. Bi qezenckirinê jiyan û şer biyekirin. Çêkirina vê yekane rê ye.

Vaye, di Newroza 85’an de bi rastî rêhevalê ku ez jê hez dikim û kesayeteke ku hevalbendiya wî tim li xweşê min diçe Egîd (Mehsûm Korkmaz) tiştek digot: Em bi hev re bûn, me wê Newrozê gotûbêj dikir. Me hewl dida ku em Newroza 85’an qezenc bikin. Piştre li welêt, wî dizekê ketî, xasûkê gundî, dilreş û neyarê hevaltiyê ku îro jî stûyê me bernade û dîsa kadroyê ku xwe perwerde nake dipeyitîne. Hûn dizanin, Egîd pakrewanê heyva Adarê ye. Egîd dibêje: “Beriya her tiştî em ê vî xasûkê gundî di nava partiyê de nedin jiyandin; a duduyan, divê ev kadro bi erjengî bêne perwerdekirin. Di halê berovajî de ev dê pêngava 15’ê Tebaxê bibin têkçûnê.”

Egîd û Zîlan...

Gerîlayê rastîn Egîd e û hestên wî yên xweşik, peyvên wî yên xweşik ji bo me ferman in. Zîlan jî wisa ye. Peyvên wan ên zêr ji bo me ferman in û jixwe baş meşiyan. A girîng ne pir biserketinbûna wan e, yek be jî biserketinbûna wan e. Em ê vê bikine serdest. Dê keç jî, xort jî û ciwan jî vê bikin serdest. Bi awayeke dîtir nakevin nav vê artêşê, sonda vê artêşê ev her du nav in. Ger hêza we hebe, hûnê pêwîsiyên sondê pêk bînin. Hûn dixwazin karên artêşê bikin, êdî hûn ê vê fêm bikin. Min ji we re karên partiyê vegot.

Mezlûm tê wateya partiyê. Kemal, Xeyrî, Heqî û bi hezaran pakrewanên din hene. Milîtan ew in. Ez berdevkê wan im. Artêşa wê jî ev e, jin jî Zîlan, zilam jî Egîd. Gavên yekem in, em ê gavên dawî ango gavên bi hev re biavêjin.

Zîlan şervaneke nipinû bû, çalekiyeke çiqas bêqisûr rêxistin kir. Egîd çewtiya peyvê jî nekir. Ji avakirina yekîneya yekem gêrîla hetanî henaseya dawî xweşik bû, watedar bû. Teoriya gêrîla û pratîka wê jî baş bi rê ve dibir. Divê fermandareke gêrîla hêsan nemire.

Soza PKK’ê ya Newroza bîstûpêncemîn, soza artêşê divê bi misogerî rast were fêmkirin. Divê fersend neyê dayîn ku kes sozê biperçiqîne. Bi van pakrewanên mezin ve xwe girêdan û gelê me bi rastî girtina riştiyê mezintir, ma mirov dikare peywireke dîtir bihizire?

Zîlan yek salî bû, çawa ponijî? Egîd, qet ne xwedî ezmûneyên şer ê panzdeh salan bû. Du salî bû, çawa ponijî? Nivîsandinên ku kirine tam rojaneya gêrîlayî ne. Kirinên wî jî di mercên herî zor de pratîka gêrîla ye. Tê wê wateyê ku zêde eleqeya vê bi ponijîn û perwerdeyê tine ye. Bi durûstiyê, biryardarî, jidilbûnê, karê ku dike bi hestên bilind û azwerî girêdanê re têkîliya xwe heye. Bi vê asta perwerdehiyê, bi van ezmûnan hûn dikarin hezar qetê Zîlan û Egîd rol bileyîzin.

Jixwe êdî ew bangawaziyek in. Hûnê ber bi bangawaziyê ve baz bidin û divê bi misogerî dilsoziya bîranîna pakrewanên PKK’ê wisa bê fêmkirin.

Şer, di heman demê de ji bo evîna mezin e. Hûnê çima vê fêm nekin, Hûnê ji kîjan evîn û hezkirinan qal bikin? Cihê ku egîdî lê heye, têkîliyên pîroz, hezkirin û evîn pêk tên. Partîbûn, ji bo artêşbûna mezin e. Artêşbûn ji bo têkneçûnê, ji bo têkbirinê ye. Ev hemû ji bo axên ku hatine strandin, evîna jiyana şervanên azadiyê yên herî mezin, ku careke din bêne binavkirin û ji bo temsîla wan e.

Wek gelekî azad di nava vî welatî de, êdî hûn ê hesabên jiyanê bikin. Hûn ê bi misogerî nava malê bixemlînin. Hûn ê xwedîti bikin li nirxên xwe. Ev der cihê vê pakrewanî, ev der cihê vê xweşikê, li vir li gor vê rêpîvanê tê jiyîn. Gava ku xayînek an jî dizek hat, mirov wisa li hember dertê. Ji giyanê heya ramana wê, ji zagonê heya siyaseta wê tevek hatine diyarkirin.

21 Adar 1998

Rêber APO