Bugünlerde hasta tutsaklar ve seçim çalışmaları temel iki gündem. Ancak bunlardan önceliklisi seçim çalışmaları olmuş durumda. Bununla birlikte bu gündem maddelerinin birbirinden kopuk ele alınması da diğer göze batan husus. Neden böyle oluyor? Zor bir soru. Cevapları ciddi özeleştiri gerektiren hususlar içeriyor. Yeterince örgütlü olamamak… Anlam ve duygu gücümüzün yeterince güçlü olmaması… Kapitalist moderniteden etkilenmiş olmak… Devletçi-iktidarcı siyaset tarzından kurtulamamış olmak… Nedenler daha da fazlalaştırılabilir. Saydığımız nedenleri açımlayıp somutlaştıralım. Yeterince örgütlü olmama gerçeği iki boyutta kendini gösteriyor. Birincisi örgütsel yapılarımız yeterince yaygın değil. KCK Önderi Abdullah Öcalan her bireyin yediden yetmişe komün, meclislerle örgütlenmesi perspektifini vermişti. Her bireyin birkaç komünün üyesi olması gerekliliğini dile getirmişti. Bu perspektif penceresinden baktığımızda mevcut durum çok yetersizdir. Var olan örgütsel yapı ise toplumun doğasında olan dinamik canlılık durumunu halen yakalayabilmiş değil. Doğada var olan canlılık emarelerinden başlıcası büyümektir. Örgütsel büyüme konusunda, yetersizlikler mevcuttur. Var olan örgütlülüğümüzün eylemsel gücü de dönemsel kalmaktadır. Diğer boyutu ise örgütsel taktik ve planlamalarda stratejiden kopuk yada stratejiyi önemsemeyen bir öncülük duruşudur.Bu duruma da örgütsüzlük demek en doğru tanımlama olsa gerek.Demokratik siyasetin toplumun her alanında kurumlaşması, yaşamsallaşması temel amaçlardan olması gerekirken tüm bu süreç seçimleri kazanmaya indirgenmiş gibidir. Seçimler de önemlidir ama bu önem, bir diğer çalışmayı unutmayı, bırakmayı, zayıf yürütmeyi meşrulaştırmaz. Örgütlü siyaset yürütmek pek çok işi birlikte yürütebilecek durumda olmayı gerektirir. Bu konuda da zayıflıklar mevcuttur. Anlam ve duygu gücünün güçlü olmaması özeleştirel yaklaşılması gereken diğer bir noktadır.Siyaset yapma iddiası olanların, özgürleşme iddiası olanların anlam ve duygu gücünün zayıf olması kabul edilemezdir. Zindanlarda yüzlerce hasta tutsak damla damla eriyor, adım adım ölüme yaklaşıyorlarsa, çaresizlerse ve bu ateş sadece hasta tutsakların akrabalarını yakıyorsa duygu ve anlam gücü ciddi anlamda zayıflamış demektir. Bu konuda empati yapmaya çağırmak bile kabul edilemez bir durumdur. Çünkü empati yap denilince kendini onun yerine koy yani merkezine kendini koy ve ona göre hareket et. Susma sustukça sıra sana gelecek sloganındaki yaklaşımla aynı mantığı taşır empatiye çağrı. Hâlbuki insan olan herkes, anlam arayışı, duyguları olan herkes yaşananın zulüm olduğunu görerek, zulme karşı, zalime karşı mazlumun yanında saf tutar. Kapitalist moderniteden etkilenmiş olmak bir diğer özeleştiri noktasıdır. Pek çok kimse kapitalist olmamanın bir özeleştiri olduğunu söyleye dursun, kapitalizmin toplumsallığımızı dağıtmak için saldırdığını her an görmekteyiz. Bireycilik öyle şahlanmıştır ki! Bırakalım zindandaki hasta tutsaklar yanı başındaki, en yakınındaki insana karşı bile duyarsızlaşmışız. İlişkilerimiz, yaşamımız bir robotunkinden farksızlaşmış. Yaşamımız tekniki ve çıkara dayalı hale gelmiş. Siyasette başarılı olmak isteniyorsa kapitalist modernitenin tüm etkilerini kusarcasına bünyemizden, kişiliğimizden uzaklaştırmak öncelikli yapılması gerekendir. Kapitalist modernitenin yarattığı kişiliklerle demokratik modernitenin siyaseti yapılamayacağı kesindir. Hiçbir bencil halkın hizmetkarlığı olan demokratik siyaset alanında halka hizmet etmez. Yapacağı ancak siyaseti ve halkı kendine hizmet etme aracı olarak kullanmak olur. Bencil birinin zor durumda olan hasta tutsakları düşünmeyeceği de gün gibi aşikardır. Değerlendirilmesi gereken bir diğer nokta demokratik siyaset-devletçi siyaset ikileminde demokratik siyaseti yeterince anlamayıp, yaşamsallaştıramamadır. Doğrusunu söylemek gerekirse seçimlerin bu kadar çok herşeyin merkezine konmasını halen şaşkın şaşkın izliyoruz. Seçimlerin önemsiz olduğunu söylemiyoruz. Hatta tarihi önemde bir seçimdir. Ancak seçim yalnız başına her şey değildir. Seçimleri her şeyin merkezine koyan, halkı seçimden seçime gören, seçimden seçime halkı “siyasete katan” anlayış devletçi siyaset anlayışıdır. Demokratik siyaset ise seçimleri kazanmayı amaçlamakla birlikteesas amacı bu süreçte yapılacak zihniyet çalışması, örgütsel çalışmalarla toplumun en küçük birimini bile örgütleyip siyasetin öznesi durumuna getirmektir. Seçimi her alanda kazanmak hedeflenmelidir ancak seçim sonrasında seçimler kazanılsın yada kaybedilsin yaratılan örgütsel güçle bulunulan her yerde ister yönetimde, isterse de muhalefette yer alsın demokrasi mücadelesi veren birimler yaratmak öncelikli hedeflerden olmalıdır. Yürütülen müzakere sürecinin ikinci adımı olarak tanımlanan köylere geri dönüşün hazırlık, örgütlenme çalışmaları da seçim çalışmaları sırasında önümüzde olan görevlerden biridir. Yani amaç sadece BDP veya HDP’ye oy ver çağrısı olmamalıdır. Yürütülen çalışmaların hepsinde halkı eğitmek, örgütlemek, tüm toplumsal, politik olaylara ilişkin duyarlı hale getirmek önemli ve gereklidir. Mesela yürütülen seçim çalışmalarında hem hasta tutsakların durumu, hem son zamanlarda yoğunlaşan kadın cinayetleri, hem devletin hukuksuzlukları, hem Van depremzedelerin yaşadığı zorlukların aşma arayışları, hem de köye dönüşler tartışılmalıdır. Tüm bu konularda duyarlılık yaratılmakla birlikte öncelikleri de doğru belirlemek, seçim sürecini örgütlenme kadar eylem, bir o kadar da eğitim süreci olarak değerlendirmek şarttır. Günler acımasız bir hızda geçiyor. Zaman daralıyor. TC’deki hukukun paralel yapıların denetiminde olduğunun ayan beyan açığa çıkmış olduğu bu günlerde tüm tutsaklara özgürlük isteme vakti gelmiştir. Bunun için eyleme kalkma vakti gelmiştir ve en iyi özeleştiri eylemle, pratikle verilendir.

Andok Kelaşin