isyanda biz ne yaptık? Sanmayın ki o ilk isyandı. O, ilk ve son isyandır veya genel isyandır, genel hareket tarzıdır. Ben orada ne yapmıştım? Çok geri bir anlayışa veya hiç hoşa gitmeyen geri, fazla anlamı bulunamayan ve tepki duyulan bir konuma karşı çıkmıştım. Daha da somutlaştırırsam; aile içinde, kardeş ailenin küçük bir mülkü var, onun içinde çalışma var, kimisi çok çalışıyor. Az çalışanla çok çalışan, çalışkan olanla tembel olan arasında kavga oluyor. Birisi, iyi bir işe, emekle kazanılması gereken bir işe kendini fazla veremiyorsa, hatta bozmaya geliyorsa orada bir kavga gelişiyor. Buradaki kavga, bir yerde emek kavgasıdır. Aile içinde olduğu için sosyal bir kavga, köy içinde olduğu için köye karşı bir kavga. İlk etapta bu boyutları açıklıkla söylenebilir. Peki, bu kavgaya aile ekonomisinde yer var mı? Ailede, köy toplumunda yer var mı? Aslında yer yoktur, çelişkiler doğar. O bilinen gevşek köylü tarzıyla, ailede birbirini reddetme yok, radikal savaşma yok, köyde de olsa, köy sınırları dahilinde kalır. Bir başka yere gittin mi, köylü olmaktan çıkarsın. İsyancı bir ailen olursa, başka bir yere gider ve yiter gidersin. Veya ancak bir köylü olup gidersin, bir aile olarak gidersin, yoksa bir eşkıyalaşma durumu ortaya çıkabilir, bir birey olarak gitmek çok zor. O eşkıyalaşma durumu da, köylü değer yargılarının isyancı tarzıdır. Fazla yaşaması da mümkün değildir. Yeni bir toplum yaratma şansı yoktur.

Benim farkım şurada; bende radikal bir yaklaşım var, en sert mücadele biçimi var. Aile olmasa neresi olursa olsun buna karşı çıkılacak, ailenin hakimi ana babadır diye durulmayacak, sonuna kadar onlara da karşı çıkacaktır. İşte bu aile devrimi oluyor. Köy kurallarına bağlı kalınmıyor. Köyün hiçbir ciddi geleneği dikkate alınmıyor, ona da karşı çıkılıyor; o da bir köy devrimi oluyor.

Ondan sonra akıllıysan, bunları unutmayacaksın ve adım adım kendini ilk isyana göre şekillendireceksin. Ailenin, köyün hiçbir değerine fazla anlam vermeyeceksin, fakat her şeyi birden bire başaramayacağın için de, alternatifini buluncaya kadar ve gücünü toplayıncaya kadar da kendini ezdirmemenin kuralına bağlı kalacaksın. Bir anlamda bütün yıllarını böyle planlayacaksın, böyle geçireceksin. İlkel isyan duyguların varsa, böyle biçimlendireceksin, başarmayı çok istiyorsan örgütleneceksin, yeni bir toplum modeline gitmeye kadar cesaret edeceksin. Bu iş böyle başarılabilir. Bunun için yaşamın çok şiddetli geçecek, yeni yaşamın eskisinden farklılığını ortaya koymak için teori gerekecek, düşünce gerekecek. Devletle temasa geçtiğin zaman, onu anlamak isteyeceksin. Birisinden kurtulmaya çalışırken diğerine takılmayacaksın. Aileye karşı, devlete karşı oldun mu, bu sefer siyasal devrim işinin içine girer. Ulusal kurtuluş süreci başlar. Bütün bunlar başlangıçtan itibaren davranışlarımızda, fazla bilinçli olmasa da ifadesini buluyor.

Böyle bir tarzla bugüne kadar geliyoruz. Şimdi sizin tarzınızla bizimkini mukayese edelim. Siz ailede, devlet içinde, geleneksel toplumda ve resmi toplumda yutulmuşsunuz. Onun için tutulacak fazla bir yeriniz kalmamıştır. Belki isyancılığınız var ama o da bir çocuğun kendini yere atmasından, etrafını bozmasından öteye bir anlam ifade etmiyor. Sizin bütün isyanınız ağlamaktır. O da, etrafını bozmaktan öteye başka bir şans vermiyor. Benim yaptığım isyan ise çok ilginç, farklı bir durumdur. Neden böyle yaptığım, ayrı bir tartışma konusudur. Herkes isyan eder, kimi kardeşini, kimi anasını öldürür, kimi köylülerle kavga çıkarır. Ben hiç birisini geleneksel kurallara göre yapmadım. Mesela aile içerisinde mal kavgası hiç yapmadım, köylü kavgasına hiç girişmedim bile. Malı mülkü onların olsun diyerek, olduğu gibi bıraktım. Köyü olduğu gibi bıraktım, köy de onların olsun dedim. Devletle ilişkilerimde ise, imkânlar daha farklı sunuldu ama ben ‘gözüm görmesin’ dedim. Devlet üzerime gelmek isteyince, hiç fark ettirmeden, devlet karşısında ezilmeyecek hangi yöntem varsa onu buldum.

Burada sizin yaşadıklarınızla, benim yaşadıklarım arasında çok farklı durumlar var. Bütün bu konularda durumlarımız çok farklı. Ayıp olmasın ama bu halinizle sizi öncü bir savaşçı olarak kabul etmem çok zor. Burada bazılarınızın ilgisi yüksekse, ‘Önderlik gerçeğinden öğrenme nedir’ diyerek, bu hikâyeyi biraz öğrenmelidir. Ben, sizin yaklaşımlarınızın ezici bir kısmından nefret ediyorum. Taktik icabı olmasa size dayanmam mümkün değil. Size olan karşıtlığımı içimde mahkûm ediyorum, onu örgüt gücüne dönüştürüyorum, taktiğe dönüştürüyorum ve pratikleştirerek intikam alıyorum. Siz ise, “Ben de ancak bu kadar yaparım, benden bu kadar” diyorsunuz. Bu bir savaş tarzıdır. Sizin devletten aldığınız geleneksel etkilenme, tepkilenme tarzınız var. Onunla ortamı zorluyorsunuz.

Ama dikkat edilirse, öncülük olayında halen güçlü olan ÖNDERLİKTİR. Mesela dışımızdaki örgütlere, toplumun genel düzeyine ve merkezimize karşı mücadele etmede güçlü konumdadır. Bu önemlidir, çünkü uyuşmak, uzlaşmak demek, gelişmeyi durdurmak demektir. Sizin bütün yaşamınız kirli işlerle uzlaşmaktan ibarettir. Tepkileriniz, sadece rahatsız olduğunuz konulara ilişkindir. Bir ilkeye göre tepki ve onu sonuna kadar götürme, kişiliğinizde fazla gelişmemiştir. ÖNDERLİKTEKİ seçkincilik veya yükseliş durumu ile sizin yaşama, ilişkilere kapılıp gitmeniz, ya bastırma, ya da uzlaşma durumlarınız arasında büyük bir terslik var. Mesela sosyal gerçekliğin derin etkisi altında, sözde kadro olma durumunuzu göz önüne getirelim. Ağzınız neyi konuşuyor, nasıl konuşuyor? Düşünce gücünüz ne kadar çalışıyor, neye göre çalışıyor belli değil. Neyi kurtarabilir, daha çok da ne kadar batırıyor, anlaşılmaya değerdir.

Benimle sizin aranızdaki mücadele bir savaş durumudur. Genelde ulusal kurtuluşçuluğun toplumdaki özgürlük iradesini sürekli yaygınlaştırmadır. Bunu Parti içine de daha şiddetli taşırmadır. Savaş, Parti içinde durmuyor daha da gelişiyor. Temel çelişkileriniz çözüm gücüne ulaşıncaya kadar da gelişmek zorunda olması, çok anlaşılır bir durumdur. Temel çelişkileri çözecek güce ulaşamazsanız, yenilgi gücüsünüz demektir. Uzlaşmanız yenilgi, savaşmanız yenilgi, her tür örgütlülük içinde tepki durumunuz var, hepsi yenilgiye götürüyor. Dolayısıyla sizinle savaşılacak. Ne zamana kadar; temel çelişkilere hükmedip, çelişkileri anlayıp, gereken örgüt gücü ve enerjisi ile çözene kadar.

Örgüt içi savaşım veya kişiliğinize, kimliğinize karşı savaşım durursa, gelişme de durur. Gelişme durursa, yenilgi olur. Dolayısıyla sizin konumunuz, ister yaşayarak ister ölerek olsun, yenilgi yanı ağır basan bir konumdur. Burada sizin, artık normalde yaşamaya aday bir durumunuzun olmadığı açıktır. Bırakalım yaşamayı kelleyi kurtarmanız bile çok önemli. Düşman her gün kılıç sallıyor, en azgın bir biçimde üzerimize geliyor. Kelleyi nasıl kurtaracaksınız? Burada da düşmanın, sizi an be an imha etmek istemediğine ilişkin derin bir yanılgı var, anlamak istemiyorsunuz. Nasıl anlamak istemiyorsunuz? Dağdasınız, dağda savaş imkânını ele geçirmiş bir gerilla gücüsünüz; üzerinde çok düşünülürse, tedbirleri alınırsa muhtemelen kelleyi kurtarabilirsiniz. Bu potansiyel olarak işlense kurtulma imkânı vardır. Ama en basit bir tedbirsizlikten, grup grup imha gerçekleşiyor. Bu ne anlama geliyor? Aslında kellenizi bile kurtaracak güçten yoksun olduğunuz, bir nevi isyancı kişiliğin yenilgisi, pasifizme boğulması anlamına geliyor. Yine isyancının, bir anlamda eşkıya kişiliğinin, çar naçar bazen de düşmana teslim olmasıdır. Direnen ve teslim olan neredeyse aynı. Oysa kelleyi kurtarmak isteyenin davranışları çok çarpıcıdır. Bir defa tehlikeyi sezdi mi, müthiş davranması lazım.

Siz dağda bir eğitimi bile yapamadınız. Herhangi bir toplum içinde, bir gelişme imkânını bile değerlendiremiyorsunuz. Şimdi doğru olan sizin bu konumunuz mu, yoksa düşmanın vurma-biçme hareketi mi? Hatta en ağır savaş koşullarında; “Acaba biraz da kendimi yaşayamaz mıyım” diyebiliyorsunuz. Zaten gerçeklerle bağınızı öylesine koparmışsınız ki, yaşam ile ölüm arasındaki sınır silinmiş. Özgür yaşam ile düşmanı yaşama arasındaki sınır silinmiş. Önderlik yaşam tarzı ile, öncünün yaşam tarzı arasında çok fark var. Dışımızdaki devrimci örgütleri, aydınları kendi halleriyle baş başa bırakalım, onlardan fazla sorumlu değiliz. Ben içimizdekini çözmeye çalıştım. Sizi bunun için mücadele saflarına alıyoruz. Buna da yetmez bir konumla cevap verince, böylece durumunuz kesinlikle düşman kılıcından boynunu kurtaramama durumuna gelip dayanıyor.

Durum buyken, sosyal olarak nasıl yaşayacaksınız? Bu konuda en iddialı olan, az çok en üst düzeyde duran ve imkânı olan benim. Halen görüyorsunuz ki bu şiddetli yoğunlaşmış kişilik nedeniyle, en basit sosyal gereksinime bile yanaşamıyorum. Hiçbir ilişkide, sizin kadar rahat olamıyorum. Bizim yaşam tarzımız, yemeden, içmeden tutalım, uykuya kadar, değişik bir kişiliğin yaklaşım ve yaşam tarzı oluyor. Dikkat edin, sizin gibi rahat konuşamıyorum, sizin gibi ders veremiyorum. Sizin gibi hiçbir şey yapamıyorum. Ama kendime göre de, yine bir şeyler yapıyorum. Bu, oldukça farklı, olağanüstü bir durumdur. Daha da açarsak, her şey savaşa göre oluyor. Yurt dışında on sekiz yılını kızgın bir savaşa göre yaşayan, ülkenin herhangi bir dağındaki savaşçılığın bile ilerisinde, savaşçı bir durumdayım. Yani kim gelirse gelsin hepsini hazır ola geçirecek, en doğal bir ilişkiyi bile savaşa bağlayacak; yetmiş yaşındaki adam bile olsa, onu da ciddiyete davet edecek, gerçeği anla diyecek bir konumdur. Rahat yemek içmek yok, rahat konuşmak yok. Size göre en bayıltıcı, kendini yitirecek durumlar bile, bu yemek içmek mi olur, kadın mı olur, erkek mi olur, onu da hemen savaşa göre hazır ola geçirtecek, yatakta bile olsa öyle kılacak bir yaşam. Eş bile olsa öyle yapacak. Dost bile olsa öyle yapacak. Çünkü bu müthiş bir yaşam. Ve bir de bunu, giderek yoğun ve sürekli yapacak. ‘Buna can mı dayanır’ diyeceksiniz. Zordur ama dayanacaksınız. Çünkü sen çözüm gücü olmak istiyorsan, bir yerde kendi toplumsal hastalığına köklü bir cevap vermek istiyorsan; böyle olacaksın ki adın öncü olsun, adın önder olsun.

Bu Önderlik modelini, sizin gerçekliğinize uygulayalım. Acaba durumunuza ne kadar uyuyor? Ağız yapınıza, hitap tarzınıza uyarlayalım, belki biriniz kalkıp önderlik tarzına göre iki kelimeyle anında cevap verebilir ama gerisi bomboş. Çok iyi hatırlıyorum; en iyi olanları bir anlık ayakta durabilecek haldeydiler. Ama diğer tüm zamanlarda yerde sürükleniyorlardı. Ve neredeyse hepsinin kerpetenle ağzını yokluyorum, konuş diyorum, fukara bir kaç söz buluyor, o da zor bela, belki yarım kilo terledikten sonra konuşuyor. Tabi bunun büyük bir savaşı ve sürekli olarak ne kadar yürütülebileceği tartışmalıdır. Adam iki kelimeyi yeterince konuşamıyor bile. Peki, bu pratiği nasıl yürütecek? Sözde bana karşı sorumlu; ‘gel diyorum’ eziliyor, büzülüyor. Bu neyin başı, komutanı olacak? ‘Biz bunları nereden bilelim? Biz kendimize, gücümüze göre, bu işe heves ettik’ diyeceksiniz. Doğru, o da bir tarzdır ama bu tarzın düşman karşısında kellesini bile kurtaramayacağını ben yüz bin defa kanıtlıyorum. Bu ağızla hiç bir şey yakalanamaz. Bu yapış tarzıyla siz, çorbayı bile kurtaramazsınız. Yani bırakalım sosyaliteyi yaşamayı, oturaklı olmayı, benim karşımda bile duramıyorsunuz. Benim dışımda, gidin nasıl yaşarsanız yaşayın, ama benim sahama girince bunun kuralları var.

Tüm bunların hikâye kısmını size, başlangıç itibarıyla anlattım. Adam kardeş olmasına rağmen ‘sen böyle karşımda duramazsın’ dedim. O gün bu gündür elimden zor kurtuldu ve bir daha da yaklaşmadı ve kendime yaklaştırmadım da. Kim olursa olsun, tembelse yerinde kalsın. Anam olsun, babam olsun, bunu kabul etmiyorum. Adam gibi sağlıklı çizgiye gelirse, merhabaya layık olabilir. Siz, sözüm ona komutanlarımız olarak kendinizi adlandırmak istiyorsunuz. Karşınızdaki adamın veya başkomutanın herhangi bir özelliğiyle fazla bağ kuramıyorsunuz. Bunun için gülünç duruma düşüyorsunuz. Ama ben yine sizi kovmam. ‘Hoş geldiniz, beş ettiniz’ derim, ama siz de beni, burada olduğumu bileceksiniz.

Çoğunuzun dürüst olduğu kesin. Bir yoğunlaşma çabası içinde olun, yalancı olmayın, kandırmayın, çünkü bu sonuç vermez. ÖNDERLİĞİ kandırmak mümkün değil. Ama daha düne kadar, birer kandırmacı, birer yalancı durumdaydınız. Bırakalım savaşçılığı, benim savaşım imkânlarımı bile düşmana peşkeş çektiniz. “Bizim bir kimliğimiz, kişiliğimiz var” demeniz yalan. Ben olmasam, savaşçılık anlamında -mevcut düşman gücüne karşı savaş kişiliği olarak söylüyorum- sıfırsınız. Öyle olmadığınızı iddia ediyorsanız, benim imkânım, komutam veya öncülük ettiğim işlerin dışında özgücünüzle direnmeye çalışın ve ben de size yardımcı olayım. İstediğiniz kadar para, silah, hatta bir grubu da emrinize verelim, eğer sağlıklı olarak kendinizi üç ay, bilemedin altı ay yaşatabilirseniz, size büyük hayranlık duyarım ve hatta her şeyi size teslim ederim. Ancak içimizde en benim diyenler, bütün desteğimize rağmen kaybettirmekten öteye gidebiliyorlar mı?

Büyük bir yanılgınız daha var. Omuzda silah yılların savaşçısı geçiniyor. Bazen ben buna gülüyorum. Moral bozmamak için, fazla üzerinize gelmiyorum ama gerçekleri açıkça ortaya koymak gerekir. Siz nasıl yaşadığınızı anlamamışsınız. Bırakalım kendi özgücünüzle yaşamayı, aldığınız güçle bile nasıl yaşadığınızı bilmiyorsunuz. Nasıl asker olacaksınız? Nasıl düşmanını bir adım gerileten olacaksınız? En benim diyenler, giderek içe büzülüyor ve beklenmedik bir biçimde sonunu getiriyorlar. Bütün bunlar açıktır. En benim diyenler askeri sahada, örgütsel sahada, şu sahada, bu sahada büzülmekten ve kendisiyle birlikte birçok imkâna da zarar vermekten kurtulamıyor. Gerçeğiniz bunu ifade ediyor. Abartmıyorum, büyüklüğünüze toz kondurmuyorum, sizi ayıplama durumum da yok. Kimin kime ne verdiği çok açık. Yıllarca tek başıma kaldım ama sonuçta ezilip büzülmedim, daralmadım. Herkes biliyor ki, gittiğim ortamda büyük sonuç alabildim. Onu bozan ben değil, sizsiniz. O imkânları bana veren siz değil, benim.

Biraz daha somuta indirgersek; acaba ÖNDERLİK gerçeği karşısında ne olacaksınız? Askeri, siyasi alanda nasıl olunuru bir tarafa bırakalım, sosyal yaşam gerçekliği açısından ne olabilirsiniz? Bazı yiğit arkadaşlarımız yok demiyorum, PKK’nin tarihinde kahramanca direnenler var. Onların önderlikle bağlantıları da somuttur. Mazlumlar, Kemaller, Hayriler, Hakiler, Ronahiler, Zilanlar aslında nasıl olunması gerektiğini sembolik olarak ifade ediyorlar. Ne yazık ki pratik yaşamda değil, ancak bir sonuç kişiliği olarak, nasıl olunması gerektiğini gösteriyorlar, ama pratikte yaşayan, savaşan kişiler olarak, yine fazla kimse yok. İyi niyetli olduğunuz için söyleyeyim; herhalde bundan sonra bir ÖNDERLİK sahtekârı olarak yaşamak istemiyorsunuz, dürüst olmaya dair inancınız var. Bu sözlerden doğru anlamlar çıkarılmak isteniyorsa, ÖNDERLİĞİN ayakta duruş şeklini anlayacaksınız. Nasıl konuşuyor, nasıl bakıyor, iradesi nasıl ayaktadır, nasıl örgütlüdür, nasıl toplantı yapıyor, nasıl karar veriyor ve uyguluyor, nasıl denetim yapıyor, tüm bunları kendinize uyarlayacaksınız. Ama sizin durumunuz tersini ifade ediyor. Türk subayları gibi hareket etsem, sizi sille, tokat dışarı atmam gerekir. Bu onların tarzı, benim öyle yapmaya niyetim yok. Ama yine de, dünya görüşü açısından onlardan daha şiddetli, bize göre bir tarz gerekli. Emekle bağlantılı olarak, bunları aşacak bir biçimde, disiplin anlayışımızı da geliştirebiliriz. Sizin durumunuz bırakalım emek tarzına, sosyalist dünya görüşüne göre olmayı, düşmanın bile yaklaşımının yüz kat gerisindedir. İşte kurtarmalık durumunuz böyle ortaya çıkıyor.

ÖNDERLİK gerçeğine göre; siz daha ekmek yiyip, su içmesini bile bilmiyorsunuz. Bu haldeyken, hangi sosyal yaşamın, hangi kadın-erkek ilişkisi diyorsunuz? Bunlar, sizin daha tanımlamakta bile güçlük çektiğiniz konulardır. Kadın kadınlığının ne olduğunu bilmiyor, erkek erkekliğinin ne olduğunu bilmiyor veya erkeklik diye anlaşılan olayın içinde başlı başına bir tehlike var, kadın ondan da beter. Yine ÖNDERLİK gerçeğine göre çözümlersek; kadın olabilmek, erkek olabilmek, genelde de insan olabilmek çok farklı bir iştir. Sizin bu erkekliğiniz baştan sona tehlikeli, kadınlık zaten daha geri bir tehlike.

PARTİ ÖNDERLİĞİ

30 MAYIS 1997