Bu çağda yaşananlar, Kürdistan’ın, sadece Kürt halkı ya da Kürdistanda yaşayan diğer halklar için değil, tüm insanlık için tarihi önemi inkâr edilmemektedir. Kürdistanda yaşayan halklara tarih boyunca egemenlerce dayatılan özünü boşaltma, insanı insanlıktan, onun değerlerinden arındırma yani; halkları kültürsüzleştirme, kimliksizleştirme, avadansızlaştırma, örgütsüzleştirme, bilinçsiz ve hafızasız bırakma, yarattığı değerleriyle çelişir hale getirme, bir bütün olarak insanlığın bugüne kadar bin bir emekle edindiği değerleri, Kürdistan halklarının kişiliğinde yok etme çabası çok açıkça ortadadır. İnsanlığın merkezi, yani tüm insanlığın birçok konuda borçlu olduğu Kürdistanda yaygınlaştırılan ve halen vahşice uygulanmaya çalışılan bu uygulamalardan, egemenlerce yapılan tüm engellemelere rağmen dünya, yani insanlık bilgilendirilmiştir, bilgilendirilmektedir.  Kürdistanda ki insanlık ve onun değerlerinin kıyımı bilinmesine ve görülmesine rağmen neredeyse tüm insanlığın bu duruma seyirci kalmasına anlam verebilmek, bunun tarihi sosyal ve hatta psikolojik nedenlerini anlamaya çalışmak Kürdistan’ın isanın insanlaşmasındaki önemi bu iken, kadının insanın insanlaşmasında oynadığı rol da belirgindir. İnsanın doğuşu, oluşu kadınla olur. İlk toplulukları oluşturarak örgütlenmesi, giderek sosyalleşmesi, toprağa bağlı üreticilik ve üretimle bağlantılı olan hemen herşeyi ilk gerçekleştirenin kadın olduğu kabul edilir. Kadın doğuştan gerek biyolojik ve gerek ruhi yapısıyla üretken, örgütleyen, seven-dolayısıyla barıştan yana olan, bir kişiliktedir.

Toplumların tarihine bakıldığında, gerçekten her yeni toplumun biçimlenişi ile kadının kendi doğal kişiliğinden biraz daha uzaklaştığına rastlanır. Kadın biraz daha doğal özelliklerini yitirir. Biraz daha erkek egemenliğine bağlanır. Feodal toplum ile birlikte giderek erkeksileşmeye, yani erkek gibi olmaya, erkeğin kopyası, bir nevi erkeğe kendini benzetmeye çalışır, ya da buna özendirilir. Ancak kadın bunu yapmaya çalışırken, her adımda kötü bir erkek karikatürü halini alır. Kadının tarihi süreçteki bu değişiminin sorumlusu olarak tabi ki kadın tek başına sorumlu tutulamaz. İlk toplumların oluşumunda üretimde en büyük rolü oynayan kadının başta yönetim olmak üzere, sosyal yaşamın tüm alanlarında önde olması olağandır. Yaşama damgasını vuran kadın tarihin bu dönemlerinde tanrıçalaştırılır. Giderek fiziki kaba gücünü kullanan erkek, yönetim başta olmak üzere toplumun tüm karar mekanizmalarına hakim olmaya çalışır. Kadın giderek edilgenleştirilir. Köleci topluma gelindiğinde kadın „tüm kötülüklerin kaynağı“ olarak gösterilir. Bu yakıştırmanın erkekler, daha doğrusu erkek egemenliği anlayışından doğduğu açıktır. Kadınların tarihin bu dönemlerinde yaşadığı aşagılanma kendini, doğan kız çocuklarının diri diri mezara gömülmesiyle vahşi bir ortadan kaldırmaya dönüşür. Gerçekten köleci toplumda kadınların erkek egemenliğine hizmet etmeyen tüm doğallıkları her yönüyle ortadan kaldırılmaya çalışılır. Kadına yaşama şansı verilmesi ancak erkeğe hizmet etme derecesine göredir. Kadının fazla baskı ve şiddet görmemesi için erkek egemenliğini tamamen kabul ettiği görülür. 

Kadınlar arasındaki kıskançlık, birbirini çekememe gibi davranışlar erkek egemenliğine sonsuz saygılı olmayı geliştirir. Bu durum kadının kendi arasındaki olası örgütlenmeleri dinamitler.

Ekonomik koşulların dayatmasıyla gelen feodalist toplumda, kadının rolünün de değişmek zorunda olduğu açıktır. Bu dönemde kadınlar üzerindeki çıplak şiddet azaltılsa da, kadınlara biçilen rol yine erkeğe ve erkek egemenliğine hizmetle neredeyse sınırlandırılır. Kadının yönetim düzeyinde rolünün olmadığı görülür. Bu dönemde kadınların biribirleriyle olan uzlaşmazlıkları arttırılıp, doğallıklarından biraz daha uzaklaştırılmaları sağlanır. Kadınlar birbirleri için mücadele edeceklerine, birbirlerine karşı mücadeleye girişirler. Bu mücadele erkek egemenliğini iyice oturtur, sağlamlaştırır.

Kapitalist sistemde üretim koşullarının kadına bir önceki toplumsal düzenin biçtiği rolü kabul etmediğini görürüz. Kadınlara verilen haklarda, diğer toplumsal düzenler değişirken yapılan yeni düzenlemelerle tamamen paralel olduğu görülür. Bu dönemle birlikte kadınların daha fazla örgütlendiği, hak aradığı, belirli hakların da alındığı-ya da verildiği- herkes tarafından biliniyor. Ancak kadının bu dönemde artık tamamen doğal kişilik özelliklerinin de neredeyse kaybedildiği ortadadır. „Erkek gibi kadın“ anlayışının kadını, erkekleştirdiği, erkek karikatürü haline getirdiğini görmek zor değildir.

Sosyalizmin teorisyenleri Marks, Engels ve Rus bolşevik devrimi önderi Lenin ile, bir çok diğer sosyalist önderin kadın sorunu konusunda önemli belirlemeleri olduğu, tarihi nedenleri ile oldukça yeterli ortaya konduğu doğrudur. Ancak uygulamaya bakıldığında; kapitalizmden tamamen değişik, kadının rolünün fazla değişmediğini görüyoruz. Yönetim ve karar organlarında kadını ya hiç görmüyoruz ya da tamamen çeşnigarnitür olarak görüyoruz.

Kürdistan’ın PKK’den önceki yapısı yarı feodaldir. Kürdistanda kadına „karı“ demeyen erkek horlanırdı. „Karı“ sözü aşağılanmış kadın ya da kadını aşağılama anlamı taşır. Kürdistan karılaştırılmıştır“ derken aslında, hem kadının içindeki durumu ve hem de Kürtlerin ülkesinin içinde bulunduğu durumu tarif ediyordu ve doğru tahlil edildiğinde kadın ve Kürdistan’ın hem tarihi gelişim ve değişimi ve hem de getirildikleri noktanın benzerlikleri şaşırtıcı bir biçimde aynılık arzeder.

İlk insan topluluklarının inançları araştırıldığında tanrıdan çok tanrıçaya rastlanması, yine üretim ilişkilerinin araştırılmasında kadının daha etkin oluşunun görülmesi ilk topluluklarda kadının daha çok söz sahibi olduğu görülür.

 

Kadının Kurtuluş ideolojisi

 Kadınların içinde bulunduğu ve aşılması neredeyse mümkün sayılmayan bu durumunu gördüğü ve anladığı günden sonra zamanının ve gücünün büyük bir kısmını kadının kurtuluşu ve gelişmesine harcar. Diğer klasik önderler gibi „...kadının kurtuluşu da devrimle olur.“ söylemini tekrar etmekle kalmaz, bunun pratikte de uygulanabilmesi için olanak sağlamaya çalışır. Kadınların özgün örgütlülüklerini kurmaları, kendilerini her alanda geliştirmeleri için hem destek verir hem de var olan ve süreçle ortaya çıkan „erkek egemenliği“ yaklaşımların bu gelişmenin önüne çıkmaması için tüm gücünü kullanır.

Kadınlara yönelik geliştirdiğim eleştiriler, çözümlemeler ve verdiğim perspektifler Kürdistan’da kadının gelişimi için adeta şok etkisi yapılmıştır. Kürdistan gibi geri bırakılmış, feodal, tamamen erkek egemenliğinin hakim olduğu bir coğrafyada, kısa sürede kadında, dolayısıyla toplumda yaşanan büyük gelişmelerin kaynağı Öcalan’dır. Öcalan’ın yardım, destek ve korumasıyla gelişen Kürt kadını erkeğin gelişmesini de kamçılamıştır. Erkeğe kendini geliştirmekten başka yol bırakılmamıştır da denilebilir.

Geliştirmeye çalıştığı Kürt kadınının gelmiş olduğu noktayı anlatabilmek için, YAJK ( Kürdistan Özgür Kadınlar Birliği ) II. Ortadoğu Konferans Belgeleri’nde dile getirilen YAJK’ın bazı belirlemelerini almak, Öcalan’ın kadınlarla ilgili düşüncesini anlamamızı pekiştirir düşüncesiyle, aşağıya alıyoruz:

„Tarihimiz daha biz doğmadan, biz yaşamı tanımadan elimizden alındı. Geriye kof bir yaşam ve kadın gerçekliğinden başka hiçbir şey bırakılmadı. Elimizden tüm düşünce yetilerimiz alındı, sınırlandırıldı. İnsan olmanın haklarından uzaklaştırıldık, hatta koparıldık. Özellikle kadının güzelliklerinin çalındığı dönemlerden sonra tüm değerlerinden, yaratımlarından soyutlanan biz, zamanla düşünemez, yaratamaz olduk. Öncesinde bir yaşam felsefesine sahip olan biz, kendimizden yalıtıldık, kendimize yabancılaştırıldık, sadece cins olarak ele alındık. Düşünce dünyamız dağıldı, üretim temellerimiz sarsıldı. Siyasal mücadele ve yaşam sahnesinden geriye çakıldık. Köhnemiş, kof bir duygusallığa mahkûm olduk. Gözyaşlarımıza hapsolduk. Belki kadının ilk gözyaşları çaresizlik gözyaşları değildi. Ama sonra bir yaşam felsefesi oldu. Çaresizliğin, zavallılığın felsefesiydi bu. Bazı farklılıklarımız egemenlerce hep önde tutuldu. Köleliğimiz, ikinci sınıf insan olmamız böylece meşrulaştırıldı.