Kurdistan Bindest e!
Hir tişt bi vê peyvê despekiri bû.
Bi vê peyvê me xwe naskir. Bi vê peyvê me zanî ku em çend bi nîrxin. Bi vê peyvê me naskir bê dijmin û dost kiye? Bi kurtasî bi vê peyvê em bûn mirovên rastîn û azad.
Hêza peyv, ne tenê li ser mirovekî-ê bandor kir. Lê belê ji bo hemû mirovan heman bandor kir. Ev bandor dihêle îro mirovên azad li ser wê xake bijin. Ev bandor dihêle hemû Kurdên bi şeref û xwedî wicdan dikarin dijminên xwe bikin dîn û har.
Le bele hêza peyvê ji wê zedetîr nîşan dide.
Ev rastiya bindest bûyina Kurdîstanê hîn jî didome. Dagirkirina dewletên netewa faşîst wek Tirkiyê, Îran, Iraq û Surî li ser Kurdîstanê didome. Her roj di kolan û taxan de mirovên li ser şopên mirovê azad dimeşin têne kuştin. Her roj ji cihekî nûçeyên linçkirina Kurdan tê. Her roj di derheqe neheqiyekê li hember Kurdan, an jî buyerekî sosret rudide. Her roj kuştin, her roj bêedaletî, her roj dijûn. Xwîna axa me mêtin, hemû dewlemendî û pîroziya welatê me firotin, kuştina xweza jî li ber çave.
Ev ne bese, di ser de jî me tevanbar dikin. Bi hov mayinê, bi cehaletê, bi terorê me bi nav dikin. Ew mirovên peşketî, zana, xwedî nirx û pîvan, em mirovên paşketî, cahîl, bepîvan, bênirx û bê ol in.
Bê gûman van gotinan di dewê wan de bûye benîşt. Divê mirov li ser zêde nesekine jî. Ji ber em kî, çi kesin baş dizanin.
Lê divê em vê rastiyê tu carî ji serê xwe dernexin. Rastiya dijminê xwe naskirin tiştekî erzan nîne. Lê ji bîrkirin tiştekî hêsanê. Bi salan êş û azarên me kişandiye nîşan daye bê dijmin çiye. Ji xwe ji bo ku em wê ji bîr nekin çi ji destê wê tê dike.
Li gel vê, hest û fikrên me bi dijmin ev qas tijiye ku em yekser dixwazin jê rizgar bibin. Him fêrbûyinên kesayetê me de, him jî kîn, hêrs û hestên me yê tolhildanê hizirê me de cihekî pir mezin girtiye. Ev jî dihêle ku em di yek carî de dijmin ê xwe xilasbikin. Bandora dijmin li ser me û li ser cîhana me hilveşînîn. Ev xwestek, yanî jiyaneke bê dijmin xwestin ne tiştekî xirabe. Lê rêbaze wê dîtin tiştekî pir hêsan nîne.
Ji bo vê hizirandin, dahûrandin, biryareke tuj, israr, vîn, sebr û hestên xurt pêwîste.
Piştî Rêbêr Apo ev du peyv anî ser ziman tiştek nîşan da. Dema bindestbuyina Kurdîstanê bi lêv kir,dizanî bû ji bo ev bindestî bi dawî bibedivê mirov çi bike? Gotinekî ji rêzê nebû. Bi qasî mezinbûna peyvê, pratîk jî divê mezin bûya. Ji xwe ew tekoşîna tevgera azadiyê ya ji sih sale zedetir didome vê yekê nîşan da. Gotineke rast, biryareke di cih de, rêbazên rast çawa xwe gihand tekoşîneke ev qas mezin me bi hev re jiyankir.
Piştî rastiya dijmin derkete zanebûnê divê mirov tekoşîna li himber dijmin yekser bide destpêkirin. Ne wiha be, wê pir tiştên xirab rû bide. Dema mirov dibîne ku li ser rastiyeke nikare bandorê bike jê ditirse. An baweriya xwe dişkîne, an dev ji tekoşînê berdide, an jî xwe teslîmî rastiyên pergalê dike. Her çi be, encam bi heman rengî pêk tê.
Ji bo vê hêrsa me ya li hember dijmin divê bi hest û dîtînên toldar neyên derbaskirin. Çi dibe bila bibe di serî de divê em hestên xwe bi rêxistin bikin. Ger em xwesteka xwe ya tolhildane bi rêxistin nekin wê rojekê bizîvire me. Refleksên demî, girî, xwe bêçare hîskirin, xwesteka hin tişta kirin dihêle ku em yekser bikevin nava pratîkên bi lêz. Hin caran weke serhildanên li hember komkujiya Roboskî pêwist bibe jî, ew refleksên derdikeve pêş divê mirov bi rêxistin bike û nehêle dijmin û kîryarên dijmin ji serê me derkeve.
Ger em wiha nekin rastiya dijmin rojekê, demekê di serê me de pir cih bigre û piştre jî em ê jibîr bikin. Lê ger em hestên xwe yê tolhildane, xwestekê xwe yê bêdijmin jiyankirin bi rêxistin bikin û di nava rexistinê de xebateke xurt bimeşînin wê ne tenê wê xwestekên me bi cîh verin, wê ji vê zedetir bandor bike.
Wê demê em dikarin him bandora dijmin, him jî dijmin bi xwe dikarin ji nav dilê welatê xwe biqewitinîn(biqewirînin). Jiyaneke azad tenê dema mirov li himber dijmin tekoşîneke dijwar bimeşîne gengaz (mimkun) dibe.
Bi heviyên jiyan û welateke bê dijmin, ez sersala hemû heval û hogiran, gelê me yê welatparêz, dayikên şehîdan pîroz dikim.
Pîr Kemal