Uzun bir süredir İlkel Milliyetçilik kavramını kullanmamıştık. Çünkü kavramları yerli yerinde kullanmak gerekir. Boşuna “yarım hekim candan, yarım imam dinden eder” dememişler. Bu bağlamda yerinde kullanılmayan bir kavram da insanı yanlış ve eksik sonuçlara götürebilir.

İlkel Milliyetçiliği kavram olarak Başkan Apo siyasi literatüre kazandırmıştı. İlkel Milliyetçilikle söylenmek istenen, ulusal çıkarlarını bile savunmayan, dar ailesel-aşiretsel çıkarlarını esas alan, bunun için mücadele eden, kendi çıkarları için gerektiğinde ulusa ters düşen, ulusun çıkarlarını göz ardı eden hatta karşısında yer alan eğilimi ifade etmişti.

Bu tanıma Kürdistan’da geçmişte en yakın duran güç Irak KDP’siydi. Irak KDP’si uzun yıllar bırakalım genel Güney Kürdistan’ı düşünmeyi, dar ailesel ve aşiretsel çıkarlarını aşmayan bir siyasetin izleyicisi olduğunu herkes bilir. Irak KDP’sinin ismi içerisinde Demokrat, Kürdistan kavramları olsa da, özü Behdinan’ı aşmayan bir siyasal duruş vardı. Bundandır ki uzun yıllar Behdinan ve Soran çelişkisini diri tutmaya çalıştılar. Yine Kürdistan’ın farklı sahalarında gelişen hareketlerin önünü almak için sömürgeci güçlerle ortak hareket ederek, diğer parçalardaki devrimcilerin katletmelerine kadar gidebilmişlerdir. Örneğin, iki Saitler yani Sait Kırmızıtoprak ile Sait Elçileri 1970’lerin başında katleden anlayış bu İlkel Milliyetçi anlayış olmuştur. Yine Doğu Kürdistan devrimcilerinden olan Süleyman Muini’lerin ve yoldaşlarının katledilmesine götüren anlayışta bu İlkel Milliyetçi anlayışı olmuştur.

Sözü uzatmadan belirtelim ki, İlkel Milliyetçi anlayış; hem ulusal çıkarları düşünmekte ısrarla uzak duran bir anlayış olurken, hem de aynı topraklarda gelişen, gelişebilme ihtimali ve potansiyeli olan hareketlerin önünü barajlamak için hiç birisinin gelişmesine izin vermeyen, bu bağlamda da Kürdistan’ı babalarının çiftliği bilen anlayışın ta kendisidir.

Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi KDP-Irak uzun yıllar İlkel Milliyetçi bir çizgide seyretti. Ancak birkaç yıldır bu İlkel Milliyetçiği aştığını, adım adım ulusal çıkarları da düşünebilen bir hareket olduğunu siyasetle uğraşan herkes düşünmüştür. Doğrusunu söylersek, bu yazıyı kaleme alanda böyle düşünmüştür. Ne var ki birçok çevre bu iyimser düşüncelerinde yanıldığını KDP’nin en son gelişen pratiklerinde gördü. Ve öyle görülüyor ki görmeye de devam edeceğiz.

Rojava Kürtleri tarihlerinin en büyük direnişini özgürlükleri için sergilerken, KDP ısrarla bu direnişi kırmak için her şeyi ama her şeyi yapıyor.En basitinde Rojava Kürtlerinin aç kalarak teslim olmaları için erzak ambargosunu nasıl uyguladığını geçen yıl herkes gördü. Bu yıl ise bu ambargo daha çirkin bir şekilde devam etti. Yine gerici ve faşist odaklarının Rojava Kürtlerini süpürmeleri için El Parti adındaki çete örgütüne silah ve para yardımı yaparak Rojava Kürtlerinin karşısına dikti. Bunlar yetmedi Rojava Kürtlerinin oluşturmak istedikleri birlik çalışmalarını tümden sabote ettikçe etti, öyle ki birliği parçaladı. Bunlar yetmedi Rojava Kürdistan’ını boşaltmak için Rojava Kürtlerini kaçmaları için teşvik etti. Bunlar yetmedi sınırları sömürgecilerden daha ileri bir düzeyde telledi, peşmergelerle mayınladı.

KDP-Irak’ın bu marifetlerini saydıkça sayabilir ve listeyi uzattıkça uzatabiliriz. En son olarakta PYD’nin Eşbaşkanı olan Salih Müslime hem Güney Kürdistan üzerinde Avrupa’ya geçmesine izin vermemiş, hem de utanmazca, “kendine yurtdışına çıkacak başka bir yol bulsun” diyerek tamamen ahlak dışı bir açıklama içerisinde bulunmuşlardır.

Sözü uzatmayalım, KDP tamamen İlkel Milliyetçi çizgiye yeniden bir “U” dönüşü yapmaktadır. Kürdistan onların babalarının çiftliği ve bu çiftlikte yaşayanlar ise onların marabaları. Ne de olsa Behdinan’ı ağırlıklı bu hale getirmişler. Ve öyle inanıyorlar ki tüm Kürdistan’ı bu hale getirebilirler.

İlkel milliyetçi bu duruşa karşı Rojava Kürtleri büyük bir direnişle Tel Koçer'i ele geçirerek Irakla bir sınır kapısı açtılar ve de Semalka yani KDP’nin İlkel Milliyetçi bir çizgiyle ısrarla Rojava Kürtlerine karşı kullandığı kapıyı bu kez KDP’ye kapattılar. Yani KDP artık Semalka kapısını bir koz olarak kullanamayacaktır. Ve Türklerin bir atasözüyle söyleyecek olursak: “Geçtiği Bor’un pazarı, sür eşeğini git Niğde’ye” misali artık KDP eşeğini alıp Niğde’ye gitsin dediler.

İlkel milliyetçilik bir hastalıktır, hem de çok köklü bir hastalıktır. Ve umut ederiz ki Rojava Kürtleri bu gerici, çağdışı, çıkarcı, pragmatist anlayışa karşı Rojava’da mücadelelerini her cephede derinleştirerek sürdürürler.

Hayri Engin          

Ayrıntılar

Yayınlandı: 30 Ekim 2013

Paris’te üç Kürt kadın devrimcinin katledilişi üzerinden yaklaşık on ay geçti. Tam on aydır başta kadınlar olmak üzere tüm Kürtler ve dostları her gün bu vahşi katliamı protesto eden eylemler yapıyor. Son derece profesyonelce işlenmiş bu insanlık dışı katliamın aydınlatılmasını ve suçlularının bulunarak cezalandırılmasını istiyor.
Fakat Ömer Güney adlı bir şahsın tutuklanması dışında kamuoyuna verilmiş herhangi ciddi bir bilgi henüz yok. Fransa makamları bu konuda susmayı tercih ediyor. Yaklaşık on ayın ardından Fransa kaynaklı olarak basına yansıyan sınırlı bilgilerde şüpheli Ömer Güney’in sık sık Türkiye’ye gidip döndüğü yer alıyor. Katliamın aydınlatılması konusunda Türkiye adli makamlarının Fransız makamlarıyla işbirliği yapmadığı ve talep edilen bilgileri göndermediği ifade ediliyor.
Tabi TC Devletini yöneten de AKP olduğunu göre, Paris katliamını aydınlatmak için Fransız makamlarla ortak çalışmaya girmeyen güç AKP Hükümeti oluyor. Peki bu ne demektir? AKP’nin Paris katliamının aydınlatılmasını istememesi demektir. Peki neden AKP Paris katliamının aydınlatılmasını istemiyor? Bu durum ister istemez AKP üzerinde şaibe yaratıyor. Paris katliamında AKP’nin parmağının olduğu şüphesini ortaya çıkarıyor.
Zaten katliam ardından başta Tayyip Erdoğan olmak üzere AKP sözcülerinin yaptıkları açıklamalar da dikkat çekici ve şüphe uyandırıcıydı. Şimdi katliamın aydınlatılmasını istememesi bu şüphe durumunu daha da artırıyor. Paris’te 9 Ocak günü Sakine Cansız, Fidan Doğan ve Leyla Şaylemez’in katledilmesi olayından birinci dereceden sorumlu olarak hala AKP görünüyor. Paris katliamı aydınlatılıp aksi ispat edilmedikçe de bu böyle olacak. Katliamdan AKP Hükümeti ile Fransa sorumlu tutulacak.
Diğer yandan Rojava’ya yönelik El Kaideci çetelerin yürüttüğü insanlık dışı saldırının arkasındaki en önemli destekçi gücün de AKP Hükümeti olduğu gerçeği her gün daha fazla ortaya çıkıyor. Besbelli ki AKP Hükümeti El Kaide saldırıları üzerinden Rojava Özgürlük Devrimini boğmak ve tasfiye etmek istiyor. Çünkü Suriye’de yeni bir Kürt statüsünün oluşmasına karşı. Çünkü Kürdü inkar ve imha zihniyetine sahip ve bu temelde siyaset yürütüyor.
Bunun için de Rojava halkına yönelik El Kaide saldırılarına sonuna kadar destek veriyor. Dünyanın dört bir yanından toplanan El Kaide çete mensupları hiçbir engelle karşılaşmadan İstanbul hava alanından inip Türkiye üzerinden Suriye’ye gidiyor. Eğitimini AKP desteğinde Türkiye’de gördükten sonra Suriye’ye geçip Rojava Kürdistan halkına saldırıyor. Her türlü silah ve cephane donanımını AKP’nin yönettiği Türkiye’den alıyor.
Artık böyle olmadığını AKP’liler de söyleyemiyorlar. Siz AKP basınında yazılan “El Kaide mevzilerine top atıldı” haberlerine bakmayın. Onların hepsi psikolojik savaş kapsamındaki sözde haberlerdir. AKP-El Kaide ilişkilerine yönelik kamuoyundan ve özellikle de ABD’den gelen tepkileri dindirmeye dönüktür. Yoksa AKP’nin El Kaide ile sıcak ilişkilerini ve Rojava halkına yönelik çete saldırılarını desteklediğini herkes biliyor.
Fakat son dönemlerde AKP destekli çete saldırılarının Rojava halkının kahramanca direnişi karşısında ciddi biçimde kırıldığı ve başarısız kılındığı gözleniyor. Yani AKP Rojava’da ciddi bir yenilgi almış durumda. Bunun soncudur ki Rojava-Bakur sınırına bir utanç duvarı örüyor. Bu biçimde yenemediği Rojava devriminin Kuzey’e etkisini önlemeye çalışıyor. Rojava’dan esen özgürlük ve devrim rüzgarlarının Urfa’ya, Mardin’e, Antep’e, Botan’a ulaşmasını önlemek istiyor.
AKP’nin bir de demokratik siyasi çözüm süreci karşısındaki tutumu var. Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın ısrarlı ve ön açıcı çabalarına rağmen, AKP Hükümetinin çözüm sürecini önce tıkattığı ve şimdi de bitirmek üzere olduğu gözleniyor. Aslında bitirdi demek daha doğru. Çünkü AKP’nin yaptıklarının hiç biri çözüm süreciyle uyumlu değil. Örneğin kendi başına sözde demokratikleşme paketi yayınlamış olması! Başbakan Tayyip Erdoğan’ın ve AKP sözcülerinin BDP’ye yönelik tehditleri! Bunların hiç biri çözüm sürecinin ruhuna ve gereklerine uygun değil ve sadece bir teki bile çözüm sürecini bitirmek için yeterli.
Öyle anlaşılıyor ki AKP kendini başarıya ulaşmış görüyor. Artık seçim sürecine girildiğine göre, on aydır kan akmaması sonucunda seçimleri kazanacağına inanıyor. Bunun için son günlerde Tayyip Erdoğan ve arkadaşları çok daha saldırgan görünüyor. Kürtleri kullandıklarını açıkça ifade ediyorlar. BDP ve PKK’yi çok daha keskin bir dille suçluyorlar. Kürt halkını küçük ve hakir görücü sözler söylüyorlar.
Bütün bunlar AKP gerçeğini çok açık bir biçimde yansıtıyor. AKP’nin ne olup olmadığını herkesin anlayacağı açıklıkla ortaya koyuyor. AKP’nin yapabileceklerinin bundan öteye geçmeyeceğini açıkça gösteriyor. O halde AKP tarihsel olarak artık bitmiştir. İyi kötü oynayacağı rolü artık oynamıştır. Bundan sonra yapabileceği ciddi bir şey yoktur. Zaten halk için, emekçiler için, kadınlar ve gençler için yapabileceği bir şey baştan beri de yoktu. Fakat küresel kapitalist sistem ve sermaye çevreleri için yapabileceği bazı şeyler vardı ve onları da yaptı. Artık hizmet ettiği çevreler için de çekici gelmiyor.
Bu durumda AKP için artık sona gidiş başlamış bulunuyor. Bölgesel ve küresel siyasetten büyük ölçüde dışlanmış durumda. İçte ise iktidar mücadelesinde gelebileceği noktaya gelmiş bulunuyor. Artık halkın değişik kesimlerinden çok ciddi tepkiler görüyor. Gezi Direnişi ve Taksim olayları bunun en açık kanıtıydı. AKP yöneticileri bile ciddi bir yıkılma korkusu yaşadılar. Bunu çok açık bir biçimde de ifade ettiler.
Fakat ne kadar sıfırı tüketmekte olsa da, kendi başına yıkılıp tarih olacağını beklememek lazım. Bunun için çok ciddi bir demokratik mücadele gerekiyor ve böyle bir mücadelenin zamanı artık gelmiş bulunuyor. Bu da bütün demokratik güçlere, özellikle de BDP ile HDP’ye çok önemli ve tarihsel görevler yüklüyor. Yaşanan gelişmeler ve özellikle içine girilmiş bulunulan yerel seçim süreci de bu görevi yerine getirmek için önemli fırsatlar sunuyor.
Şimdi işte bu tarihi fırsatları değerlendirme zamanı. AKP’ye karşı demokrasi mücadelesini her alanda ve düzeyde yükseltme zamanı. Bunun için bir olma, güçleri birleştirme, örgütlenme ve bir seferberlik düzeyinde çalışma zamanı. Gün laf değil eylem günü! AKP despotizmine karşı birleşme ve halkı örgütleyip demokrasi mücadelesine kaldırmak için tüm enerjiyi harcama günü! Fırsatları değerlendirmek ve tarihe iz bırakmak ancak böyle mümkün olur.
Kuşkusuz böyle bir mücadele düşünce üretmeyi, tartışmayı ve görüşlerini ortaya koymayı gerektirir. Çünkü ne kadar düşünce o kadar örgüt ve eylem demektir. Büyük bir örgütsel ve eylemsel gelişme için elbette büyük düşünmek ve tartışmak gerekir. Fakat düşünce mücadelesi ve tartışma kesinlikle birliğe zarar vermemelidir. Her türlü tartışma AKP’ye karşı tüm demokrasi güçlerinin birliğini ve mücadelesini güçlendirmelidir. Buna da dikkat etmek ve uygun üsluplar kullanmayı bilmek gerekir.
Bu süreçte demokratik tutum AKP karşısında birlik olmayı ve mücadele etmeyi gerektiriyor. Yerel seçimlerde mutlaka AKP’yi başarısız kılabilmek gerekiyor. Yoksa tarih karşısında alnı ak olmak zordur. Bunu herkes bilmeli ve buna göre hareket etmeli. Özellikle Kürt halkı ve tüm ezilenler, on bir yıldır yaptıklarının hesabını soran bir mücadeleyi AKP’ye karşı geliştirmeli. Bilinmeli ki özgür yaşam böyle gelişir, demokratik çözüm süreci başarıya böyle ulaşır!
Selahattin ERDEM
Yeni Özgürpolitika

Ayrıntılar

Yayınlandı: 30 Ekim 2013

Modern olanı genelde yeni olan olarak ele alırız. Bu tanıma göre her yeni birazda moderndir. Başka bir deyişle dile getirecek olursak, "Modern terimi" kimi yazara göre ilk defa 5. Yüzyılda resmen Hıristiyan olan o dönemi, Romalı ve Pagan geçmişten ayırmak için kullanıldı. İçerikleri sürekli değişse de, "modern" terimi hep, kendini eski’den yeni’ye bir geçişin sonucu olarak görmek için, antik çağla kendisi arasında bir ilişki kuran dönemlerin bilincini dile getirmiştir.

Modernite ise sözlüklerde: “Modernite genel anlamda bir çağın toplumsal yaşam tarzıdır. Maddi ve manevi kültür olarak bir döneme damgasını vuran tüm teknik, bilim, sanat, siyaset ve moda unsurlarını ihtiva eder.” ‘Çağ’ anlamına gelmektedir. Tanımdan da anlaşılacağı üzere, genel insanlık tarihiyle bağlantılı bir kavramlaştırmadır. İnsanlık tarihinde toplumsal yaşamda, döneme damgasını vuran maddi ve manevi kültür, dönemin modernitesini oluşturur.

Modernite “bir çağın toplumsal yaşam tarzıdır” dedik.Halbuki kapitalizm bir toplum değildir. Başkan Apo’nun da ifade ettiği gibi:

“Nasıl kapitalist toplum kavramının müphem ve gerçeği perdeleme gibi sakıncası varsa, kapitalist modernite kavramının belki daha fazla benzer sakıncaları vardır… Bu anlamda moderniteyi kapitalizme mal etmek büyük hata olur. Hatta birçok unsuruyla ezici olarak bir tekel olan kapitalizme karşıttır. Nasıl ki toplumsal doğanın temel yaşam tarzı olan ahlaki ve politik toplum genelde uygarlığa, özelde kapitalist uygarlığa karşıtsa, modernitede de benzer duruş söz konusudur. Modern toplum kapitalist toplum değildir. O halde neden kapitalist modernite kavramını kullandım? Çünkü kapitalist tekel hegemonik müttefikleriyle topluma olduğu kadar, dönemin yaşam tarzı olarak kabul gören modernitesine de damgasını vurmak ister. İdeolojik, politik-askeri müttefikleriyle çağın yaşam tarzının sanki yaratıcısı, oluşturucusu kendisiymiş gibi çok sistemli bir çaba (eğitim, kışla, ibadet yerleri ve medya vasıtasıyla) harcar. Kendisinin olmayanı kendisininmiş gibi bir egemen zihniyet yaratır. Eğer bu yönlü propaganda çabası başarılı olmuşsa, toplum veya moderniteye damgasını vurmuş olur.”

Kapitalizm özü itibariyle toplum karşıtı olduğunu yukarıdaki cümlelerde gördük. Kapitalizmin gelişebilmesi için toplumsal değerlerin yok edilmesi gerekir. Toplumsal bağlar dumura uğratılmadan kapitalizmin gelişmesi mümkün değildir. Kapitalizm kardır, çalmadır, hırsızlıktır, vurgundur, talandır, sömürüdür, yakıp yıkmadır, yok etmedir. Ve bunların çok bir rahat şekilde yapıla bilinmesi için ise toplumsallığın dinamitlenmesi gerekiyor. Toplumsallığın var olduğu, güçlü olduğu yerlerde yukarıda tarifini yapmaya çalıştığımız kapitalist ilişkiler ve modernizmi ya da modernitesi oluşamaz. İnsanlığın gen haritasında toplumsallık vardır. Boşuna yıllar yılı insanlık toplumsallıktır denilmedi, ya da bir insan toplum dışında yaşayamaz demediler.

Evet, insanın ve insanlığın var olabilmesi için öncelikli olarak toplumun ve toplumsallığın var olabilmesi gerekiyor. Ancak kapitalizmin yaşayabilmesi ve gelişmesi için ise toplumun yok olması gerekiyor. İnsanlıkla kapitalist modernite bu kadar birbirine karşı bir tezatlığı bunun için oluşturuyor.

İnsanlığın yaşadığımız çağda çok büyük tehlikelerle karşı karşıya olduğu çok açıktır.Bir yandan insanlığın tüm değerlerini yutmaya çalışan bir kapitalist leviathan yani canavar, diğer yandan son umut kırıntılarıyla direnen bir insanlık. Bu direnişin ne kadar zor yürüdüğü ya da yürütüldüğü her yıl açlıktan kırılan milyonlarca insanın ölümünden görülmektedir. Bir yandan milyonlarca ton gıda ve yiyeceği çöplere atan bir kapitalist modernist dünya, diğer yandan dediğimiz gibi günlük olarak açlıktan ölen binlerce yer yer on binlerce insan. Bu bir çöküştür, bu insanlığın çöküşüdür.

Sadece bunun için bile olsa her saniye, her dakika, her saat, her gün yeniden yeniden kapitalist moderniteye ve modernizmine öfke seliyle karşı durmak gerekiyor. Onun yaşam biçimine karşı durmak gerekiyor. Düşünce kalıplarına karşı durmak gerekiyor. Başkan Apo’nun dediği gibi günlük olarak bu sistemi kusarak kendi toplumsal özümüzü geri dönmemiz gerekiyor.

Kaldı ki biz Kürtler için bu kapitalist modernite karşıtlığı bin kez daha fazla haklı gerekçeleri bulunmaktadır. Kapitalizmi birde herkes olguculuk olarak bilir. Yani “olgu, sadece duyumlar ve algılardır. Duyumlarımız ve algılarımızla bize araçsız olarak verilenlerin dışında başkaca hiç bir bilimsel olgu yoktur.”Kürtler yok sayılan bir halk olarak yokturlar. Onlar nefes alsalar da, yaşasalar da, sömürülseler de yokturlar. Çünkü onlar görülmek istenmeyen, duyulmak ve dile getirilmek istenmeyen olmayan bir gerçekliktirler. Başka bir deyimle onlar olgu değildirler. Olgu olmadıkları içinde yokturlar. Yukarıdaki sözleri daha teferruatlı ve genişçe açmakta mümkündü, ancak kabaca da olsa söylenmek istenen anlaşılıyordur. Dediğimiz gibi sadece ve sadece Kürtleri tam yüz yıldır yok sayan bu kapitalist modernitenin bu yaklaşımı için bile Kürtlerin bu sisteme karşı tam bir öfke seli halinde karşı durmaları gerektiği açık değil midir?

Kasım Engin 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 21 Ekim 2013

İhtiyaçlar insan arayışını tetikleyen en büyük güç olduğu söylenir. Başka bir deyimle ihtiyaçlar insan yaratıcılığının en temel itici gücüdür. İnsanın ihtiyacı insanı o ihtiyacı çözmeye götürür. İhtiyaçlarına çözüm üretemeyenler ise her zaman bir şekilde boynu bükük yaşamaya mahkum kalacak olanlardır.

Devrimcilik var olan sorunlara çözüm üretme sanatıdır. Başka bir deyişle bir halkın ihtiyaçlarına cevap olabilme sanatı ve mesleğidir. Devrimciliğe yürekten inananlar var olan sorunlara –durum ne olursa olsun-mutlaka bir çözüm bulurlar. Var olan sorunlara cevap bulamıyorlarsa, bulmaktan zorlanıyorlarsa temel nedeni o sorunu bir sorun olarak görmemelerindendir. Ya da o sorunu çözme ihtiyacı duymadıklarındandır.

Niyet ne olursa olsun, isterse dünyanın en içten ve inançlı ve bağlı insanı ve insanları olsunlar, eğer bir yerde bir ya da birçok sorun varsa ve bu soruna ve sorunlara cevaplar bulunamıyorsa orada kesinlikle dediğimiz gibi bir isteksizlik ve gönülsüzlük var demektir. Gönülsüzlük ve isteksizliğin olduğu yerde ise devrimcilik yok demektir. Devrimciliğe yakın duruşta yok demektir. Çünkü devrimcilik sorun çözmektir.

Kürdistan’da devrimcilik ve devrimciliğe yakın duruş gerillacılık ve gerillaya yakın durmaktır. Çünkü gerilla Kürdistan’da en ileri devrimcidir. Devrimciliğe biz sorunları çözme sanatı demiştik. Kürdistan’da ise tüm sorunların çözümü gerilla tarzıyla çözüldüğünü on yıllardır süren mücadele ile ispatlanmıştır. En köklü, en radikal ve en sonuç alıcı tarz bu bağlamda gerilla tarzıyla sağlanmaktadır. Gerilla derken kast ettiğimiz sadece dağların doruklarında özgürlük için silah elde, raxt belde, çanta sırta ve parmaklar pimde savaşanlar değildir. Gerilla derken Kürdistan’da var olan sorunları gerilla tarzında ele alan, çözmek isteyen herkesi kast ediyoruz. Bu bağlamda her Kürdistanlı genç bir gerilla olabilir eğer var olan sorunlara yaklaşımı derinlikli olursa, eğer halkımızın ihtiyaçlarını çözmeyi kendisine temel bir sorun bilirse, bu böyledir.

Bugün Kürdistan’da en çok gündemde olan bir sorun ya da ihtiyaç kendi dilini konuşabilmek, okuyabilmek ve yazabilmektir. Başka bir deyimle sömürgecilerin dilini terk ederek kendi ana dilini yaşamın her alanında kullanabilmektir.

Özgürlük bir ihtiyaçtır. Özgürleşebilmek için özgürlüğe sonuna kadar bağlı yaşamak gerekir. Bir toplum için en önemli özgürlük aracı dildir. O zaman özgürleşmenin en etkili yolu kendi dilini her şart altında korumaktan ve geliştirmekten geçer. Çünkü dil bir toplumun hafızasını en iyi bir şekilde yaşatan temel kültürdür. Başkan Apo: “Dil kavramı, kültür kavramıyla sıkı bağlantılı olup esas olarak dar anlamında kültür alanının başat kavramıdır. Dil’i dar kültür olarak da tanımlamak mümkündür. Dilin kendisi bir toplumun kazandığı zihniyet, ahlak ve estetik duygu ve düşüncenin toplumsal birikimidir. Anlam ve duygunun bilince çıkmış, ifadeye kavuşmuş kimliksel, ansal varoluşudur. Dile kavuşan toplum, yaşamın güçlü gerekçesine sahip olmuş demektir” gerçeğinin yattığı unutulmamalıdır.

Bunun için öncelikli olarak kendi dilimizi her şart altında kullanmayı bir ihtiyaç olarak görmeli ve ona göre de yaklaşmalıyız. Eğer bugün ana dilimizi yeterince kullanmıyorsak, kendi dilimize istenen ehemmiyeti göstermiyorsak, konuşurken yanlış konuşuyorsak, yazarken yanlış yazıyorsak ve okurken de yanlış ve eksik okuyorsak nedeni ana dilimizi kendimize ihtiyaç görmediğimizdendir.

İhtiyaç arayışı tetikler demiştik. Eğer kendi ana dilimize bir ihtiyaç gözüyle bakmayı öğrenirsek kesinlikle en kısa zamanda en etkili bir şekilde kullanacağımız kesin olduğuna inanmalı ve ona göre de köklü bir çözüm arayışı içerisinde olmalıyız.

Unutmayalım ki, Başkan Apo: “Kendi dilini yazdıramayan, kullanamayan bir halk toplumu hor görülmeye layıktır!”derken kast ettiği en temel ihtiyaç olan dile -ana dile- karşı gösterilen vurdumduymazlık ve aymazca yaklaşımlarımızdır.

Hayri Engin 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 20 Ekim 2013

Kürdistan özgürlük savaşçılarının en başlıca görevi Kürdistan’da Kürt halkı başta olmak üzere bu topraklarda yaşayan tüm halkları korumaktır. Kürdistan Halkları gerillanın var olma gerekçesidir.

Gerilla, Başkan Apo’nun 21 Mart günü milyonlarca insanın şahitliğinde tüm dünyaya yaptığı barış çağrısı ardından,büyük bir özveriyle bu çağrının gereklerinin yerine getirilmesi için elinden gelen ne varsa yapmaya çalışmıştır. Başkan Apo “Kuzeyden Güneye geçin” dediğinde ise gerilla Güneye çekilmiştir.

Başkan Apo: “Bugün yeni bir dönem başlıyor.Silahlı direniş sürecinden, demokratik siyaset sürecine kapı açılıyor.Siyasi, sosyal ve ekonomik yanı ağır basan bir süreç başlıyor; demokratik hakları, özgürlükleri, eşitliği esas alan bir anlayış gelişiyor.

Biz, onlarca yılımızı bu halk için feda ettik, büyük bedeller ödedik. Bu fedakarlıkların, bu mücadelelerin hiçbiri boşa gitmedi. Kürtler öz benliğini, aslını ve kimliğini yeniden kazandı."Artık silahlar sussun, fikirler ve siyasetler konuşsun" noktasına geldik. Yok, sayan, inkar eden, dışlayan modernist paradigma yerle bir oldu. Akan kan Türk’üne, Kürt’üne, Laz’ına, Çerkez’ine bakmadan insandan, bu coğrafyanın bağrından akıyor” demişti.

"Artık silahlar sussun, fikirler ve siyasetler konuşsun" cümlesi üzerinde durulması gerekli olan temel bir cümledir. Bu cümleyi ısrarla en çok Türkiye hükümeti ve Türkiye hükümetine yakın duran çevreler kullanmışlardır. Silahları gerilla susturdu ancak devlet ve Türkiye hükümeti siyasetin konuşmasının önünü açmadı, açmadığı gibi fırsat buldukça daha fazla siyasetin önünü tıkayan bir rol oynadı.

Gerillanın Güney Kürdistan’a çekilmesinin temel bir nedeni siyasetinin önünün açılması meselesiydi. Siyasetle var olan sorunların önünün açılmasına bir şans verilmesiydi.

Peki, bu şans kullanılmış mıdır? Öyle görülüyor ki hayır!

Kürdistan ve Türkiye’de halen yaklaşık on bin (10.000) siyasetçi, sivil toplumcu, kültürcü, gazeteci, tıpçı, seçilmiş, aydın, çocuk, ana, yaşlı, imam tutsaktır. Siyasetin önünün açılmasının en önemli kriteri bu tutsakların serbest bırakılmasıydı. Eline silah almayanların halen ısrarla tutsak tutulmalarına devam edilmesi tek kelimeyle, “silahların susmasına son verilmesi” mesajıydı.

İkinci önemli bir durum ise gerilla eylemsizlik ve ateşkes ilan etmişken, TC devletinin dünyada eşine ender rastlanan bir tarzda Rojava Kürdistan’ına saldırmasıdır. Dünyanın her yerinde Kürtleri diplomatik olarak kuşattıkça kuşatıyor, bu yetmiyor bu kez çete bile diyemeyeceğimiz çevreleri silahlandırarak Kürtlere saldırır hale getiriyor. Kürtler Rojava’da 19 Temmuz 2012 günü ilan ettikleri devrimlerinin kazanımlarını daha ileri götürmek için tüm imkanlarını seferber etmişlerken, Türkiye cumhuriyeti devleti, ipini koparmış ne kadar güruh varsa Rojava Kürtlerine karşı silahlandırarak savaştırıyor. Bu yetmiyor kendisi de giriyor. Bu yetmiyor Kürtlere ekonomik ambargo uyguluyor. Kendisinin yaptıkları yetmeyince bu kez KDP’yi harekete geçiriyor. Sınırları bu kez KDP’nin eliyle kapattırıyor. Bunlar yetmeyince dünyanın hileleriyle Hewler üzerinde Rojava Kürtlerini etkisiz kılmak için herşeyi ama herşeyi yapıyor.

Sözü uzatmadan, gerilla bu duruma sürgit sessiz kalmaz ve kalamaz da. Tutsak siyasetçiler bırakılmazsa, Rojava’ya ilişkin saldırılar sürerse gerilla ve gerillaya yakın duranlar kendi cevaplarını kendi tarzlarında verirler. Meşru savunma hakkı dünyanın her yerinde meşru savunma hakkıdır. Temel değerlerimize bu kadar pervasızca yönelmek tek kelimeyle meşru savunma hakkımızın kullanılmasının haklı gerekçelerini fazlasıyla oluşturmaktadır.

Kasım Engin 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 20 Ekim 2013

Yirminci yüzyılın yetiştirdiği büyük devrimci, efsane gerillacı, Vietnam gerillasının muzaffer komutanı Vo Nıguyan Giap’ın 102 yaşında hayata gözlerini yumduğu haberi verildi basın bültenlerinde. KCK Halk Savunma Merkezi bu büyük gerillacının ölümü üzerine bir başsağlığı mesajı yayınlayarak saygıyla andığını ifade etti. Haberi duyan herkesin, yirminci yüzyılın ikinci yarısında devrimci hareketler içinde yer almış olanların yüreğinde sevinç dolu bir sızlama hissedildi.
Kuşkusuz haberi duyunca insanın verdiği ilk tepki “Bir gerillacı böyle yaşar ve böyle ölür” demek oluyor. Bir gerillacı ya çatışmada vurulur ve yaşamı uğruna ölecek kadar sevdiği için gencecik yaşta şehit düşer ya da General Giap’ın yaptığı gibi 102 yıl yaşayabilecek bir gücü gösterir. Çünkü gerillacı yaşam dolu ve öz disiplinle yüklü bir kişiliktir. Onun yaşamı da, ölümü de anlamlı ve yol gösterici özelliklere sahiptir.
Bu duygularla yirminci yüzyılın efsane gerillacısını biz de saygıyla anıyoruz. Doğrusunu söylemek gerekirse , hiç görmemiş ve tanımamış olsak bile bize de çok şeyler öğretti. Gençliğimiz belli ölçüde General Giap’ı anlamak ve öğrenmeye çalışmakla geçti. Dünya gerçeğini ilk tanımaya başladığımız anda karşımıza bu mütevazi halk savaşçısı çıktı. Kuşkusuz bundan dolayı da yakınmıyor, tersine büyük memnuniyetimizi ifade ediyoruz.
Yirminci yüzyılın büyük kavga ve devrim yüzyılı olduğu asla inkar edilemez. Bu gerçeği iki kez yaşanmış olan dünya savaşlarının vahşeti asla gölgeleyemez. Ekim 1917 Büyük Rus Devrimi ardından gelen ulusal kurtuluş savaşlarının görkemi asla küçümsenemez. Avrupa’nın kapitalist modernite sistemi tarafından insan yerine bile konmayan halklar nasıl da savaştılar öyle uzun uzun! Bağımsızlık ve özgürlük ateşi nasıl da tüm dünyayı sardı!
General Giap’ı işte böyle büyük bir kavga içinde tanıdık. Zaten onu büyük yapan da böyle tarihi bir kavgada oynadığı roldü. Büyük devrimler yüzyılı olan yirminci yüzyıl, aynı zamanda küresel bir gerilla savaşları yüzyılıydı da. Devrim ile gerilla, sosyalizm ile gerillacılık, bağımsızlık ve özgürlük ile halk savaşları adeta iç içe geçmişti. Böylece insanlık büyük gerilla savaşlarına ve efsanevi gerilla komutanlarına tanık oldu.
İnsanlığa beyin ve yürek kazandıran büyük Vietnam direnişinin sembol komutanı General Giap da bunlardan biriydi. Başka kimler yoktu ki! Çin halkının büyük önderi ve gerilla komutanı Mao Zedung da bir başkasıydı. Bu isimler adeta Doğu Asya’yı yeniden yaratan oldular. Tabi buna paralel bir de Güney Amerika gerillacılığı vardı. Burada gerillacılık neredeyse toplumların genlerine sinmişti, tarihlerinin adeta kopmaz bir parçası olmuştu. Yirminci yüzyıla ve onun özellikle ikinci yarısına ise Castro ve Guevera isimleri düşmüştü.
Yirminci yüzyılın ikinci yarısında devrimci mücadeleye atılan genler kendilerini bu isimlerin arasında buldular. Vietnam’ın büyük devrimcileri Ho Chi Ming ve Giap mı doğru söylüyordu, yoksa Çin’in dehası Mao mu? Ya da Güney Amerika’nın fırtınaları Castro ve Guevera mı? Tartışmalar bu eksende yoğunlaşıyordu. İnsanlar bu isimler arasında gidip geliyordu. Tabi Büyük Sosyalist Devrimin kuramcıları ve Sovyet Direnişinin komutanları da vardı. Yine Doğu Avrupa’da faşizme karşı muzaffer direnişlerin ortaya çıkardığı önderler de söz konusuydu. Fakat Giap, Mao ve Çhe isimleri farklıydı. Gerilla deyince tartışmasız bu isimler akla geliyordu.
Elbette bölgemiz Ortadoğu’nun da bu işte bir yeri var. Yirminci yüzyılın ikinci yarısında Ortadoğu denince tartışmasız akla gelen büyük Filistin direnişi oluyordu. Onun da efsaneleşen gerillacıları vardı. Örneğin kadın gerillacı Leyla Halid gibi. Arafat gibi sembolleşen önderleri vardı. Filistin direniş ateşi onlarca yıl sadece Arapların değil, tüm Müslüman halkların ve ezilenlerin yüreğini ısıttı.
Kürdistan Devrimcileri kuşkusuz yirminci yüzyılın ortaya çıkardığı tüm bu büyük değerleri esas aldılar. Onların hiç birini reddetmediler ve saygısız yaklaşmadılar. Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın en büyük özelliklerinden biri ve başkalarından çok önemli bir farkı buydu. Özgür insanlığa hizmet etmiş ve değer katmış her şeye saygılı yaklaşmak ve onlardan öğrenmeyi bilmek temel bir önderlik ilkesiydi. Dolayısıyla Kürt Direnişi ve gerillacılığına yirminci yüzyılın tüm bu değerlerinin katkısı oldu.
Kuşkusuz insanlığın yarattığı tüm değerlere saygılı yaklaşıp esas almakla birlikte, Kürdistan Direnişi üzerinde tüm bu değerlerin bıraktığı etki aynı değildi. Çok farklı nedenlerden dolayı dünyada Vietnam Direnişinin, bölgede ise Filistin Direnişinin etkisi çok daha fazla oldu. Filistin direnişi aynı bölgede ve komşu Arap toplumunda geliştiği için elbette Kürtler açısından çok daha çekici ve etkileyiciydi. Kürtler Filistin direnişinden sadece etkilenmediler, 1979 yılından itibaren yıllarca birlikte var oldular ve omuz omuza savaştılar. Kürdistan gerillası temel ilkelerini Filistin gerillasından aldı. İlk büyük eğitimini Filistin direnişi içinde yaptı. 
Aynı bölgede yer almaları nedeniyle Filistin gerillasıyla bu kadar ilişkili olması kuşkusuz doğaldı. Fakat çok uzaklarda olan, görme ve tanışma imkanı bil olmayan Vietnam gerillasından etkilenmesi elbette çok daha önemli ve anlamlıydı. Kürdistan Devrimcilerini Vietnam direnişinden öğrenmeye yönelten kuşkusuz önemli nedenler vardı. Bunlar da Kürdistan ile Vietnam’ın yaşadığı koşulların daha çok benzer ve birbirine yakın olmasıydı.
Küba direnişi ve gerillacılığı kuşkusuz bir fırtına gibi etkileyiciydi. Fakat 1970’lerin Kürdistan’ı ile karşılaştırıldığında adeta hiçbir benzerlik yok gibiydi. Küba’da bir işbirlikçi diktatörlüğe karşı gerilla ile ayaklanmanın iç içe karıştığı bir direniş hızla gelip zafere ulaşmıştı. Dört parçaya bölünüp inkar ve imha sistemi içinde kültürel soykırım kıskacı altına alınmış olan Kürdistan’da böyle bir direniş geliştirip zafere ulaştırmanın imkanı yoktu. Bu gerçeği görmek ve anlamak zor değildi.
Yine çok büyük bir coğrafya ve nüfusa sahip ve henüz askeri işgale bile tam uğramamış olan Çin’de geliştirilen gerilla direnişinin bir benzerini Kürdistan’da örgütlemek de imkansızdı. Çünkü Kürdistan koşulları Çin’e göre çok farklıydı. Bunlara rağmen, Vietnam koşulları ise elbette aynı olmamakla birlikte bazı benzerliklere sahipti. Vietnam’da Fransız işgali gerçekleşmiş ve bir sömürge yönetimi kurulmuştu. Fransızlar gerilla direnişi karşısında yenilip geri çekildikten sonra da Vietnam’ı ABD’ye teslim etmişti. 
Vietnam gerillacılığı askeri işgal ve sömürgeci egemenlik koşullarında geliştiriliyordu. Dolayısıyla Kürdistan koşullarıyla yakınlıklar vardı. Yine Vietnam gerilla direnişi parti öncülüğünde ve bir partizan hareketi olarak yürütülüyordu. Yani etkili bir ideolojik öncülüğe ve aydınlatmaya sahipti. Gerillacılığın bu tarzı, bölünüp sömürgeci denetim altına alınarak kültürel soykırım rejimi altında yok edilmeye çalışılan Kürtler açısından bir model olabilirdi. Parti öncülüğü altında eğitilip bilinçlendirilerek insanlar gerilla direnişi içine çekilebilirdi.
Önder Abdullah Öcalan ve Kürdistan Devrimcileri işte bu gerçeği gördüler ve bu temelde Veitnam devrim ve gerilla derslerinden yararlanmaya çalıştılar. Bu biçimde doğru yapmış olduklarını tarih açıkça gösterdi. Bu o kadar ileri düzeydeydi ki, Vietnam’ı hiç görmemiş ve bir tek Vietnamlı bile tanımamış olsalar da adeta Vietnam direnişini Kürdistan direnişi gibi görüp ondan öğrenmeyi esas aldılar. Kürdistan Devriminin ve gerillacılığının gelişmesinde Vietnam halkının ve önderlerinin katkısı çok ileri düzeyde oldu. Dolayısıyla General Giap Kürdistan gerillasının da bir ilham kaynağı ve manevi komutanıydı.
Kürdistan gerillası, tıpkı büyük gerillacı Che Guevera gibi, General Giap’ı da işte böyle ele alıyor ve hep saygıyla anıyor. Gerillacılığı daha da geliştirerek onların anılarını yaşattığına inanıyor. Komutan Agitler ve Çiçekler yaratarak da bu çizgiyi eksiksiz devam ettiriyor. Nasıl ki Vietnam ulusunu General Giap’ın komutasındaki gerilla yarattıysa, Kürt demokratik ulusunu da Önder Abdullah Öcalan’ın çizgisini uygulayan Mahsum Korkmaz komutasındaki gerilla yaratıyor. Dolayısıyla yeni özgür Kürt gerçeğinde gerillanın yeri farklıdır. Kürdü gerillasız kılacağını sananlar tarihin en büyük yanılgısını yaşamaktan öteye gidemezler.
Elbette gerilla havası anlatılamaz, ancak yaşanır. Onu ancak yaşayanlar anlayabilir ve anlatabilir. Dolayısıyla gerillacılar arasında oluşan dostluk ve kardeşlik duygusunu da ancak yaşayanlar bilebilir. General Giap ile Kürt halkı ve gerillası arasındaki dostluk ve kardeşlik duygusu işte böyledir. Bu duyguyla yirminci yüzyılın efsane gerilla komutanını bir kez daha saygıyla anıyor ve anısının Agitlerin, Zilanların kişiliğinde yaşadığını ifade ediyoruz!   

Selahattin Erdem

Yeni Özgürpolitika

Ayrıntılar

Yayınlandı: 18 Ekim 2013

aKürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’a yönelik düzenlenen 9 Ekim 1998 Uluslar arası komplosunun on altıncı yılına giriliyor. Önder Abdullah Öcalan ve Kürt halkı tam 15 yıldır uluslar arası komplo saldırılarına karşı yiğitçe direniyor. Bu mücadelede binlerce şehit verdi. On binlerce insan işkencelerden geçip tutuklandı. On altıncı yıla girerken bu kahramanca mücadele bütün görkemiyle devam ediyor.

On beş yıl boyunca her alandan gelen saldırılara karşı direnmek kuşkusuz dile kolay. Belki de tarihte örneği az bulunur. Başta ABD olmak üzere küresel kapitalist modernite sisteminin tüm güçlerinin saldırıya katıldığı dikkate alınırsa bu direnişin büyüklüğü çok daha iyi anlaşılır. Kendini çok şişiren devlet güçlerinin bu tür saldırılar karşısında değil on beş yıl, on beş ay bile direnemedikleri göz önüne getirilirse, on beş yıl süren Kürt direnişinin tarihi anlamı çok daha iyi görülür.

Bilindiği gibi 9 Ekim 1998’de Önder Abdullah Öcalan şahsında Kürtlere karşı geliştirilen uluslar arası komplo, ABD öncülüğündeki küresel sistemin Körfez Savaşıyla başlattığı Ortadoğu müdahalesinin çok önemli bir parçasıydı. ABD Yönetimi, Körfez Savaşı ardından Ortadoğu müdahalesini Filistin ve Kürdistan Kurtuluş Hareketlerine yönelik olarak sürdürmüştü. Filistin Kurtuluş Hareketine dayatılan Oslo barış süreci ile Kürdistan Özgürlük Mücadelesine dayatılan çekiç güç operasyonu bu müdahaleyi ifade ediyordu. 9 Ekim 1998 komplosu bu müdahalenin yeni bir aşamasını oluşturuyordu.

9 Ekim komplosuyla Önder Abdullah Öcalan’ın imhasının ve bu temelde Kürdistan Özgürlük Hareketinin tasfiyesinin hedeflendiği biliniyor. Yani Kürtler tam on beş yıldır uluslar arası imha saldırısına karşı direniyorlar. Bu on beş yıl içinde neler olmadı ki! Kaç tane despot yerle bir oldu. Kaç devlet yıkıldı. Kaç lider ve iktidar yenilgiye uğradı. Ama 15 Şubat komplosu gerçekleşmiş ve İmralı işkence sistemi ortaya çıkarılmış olsa da, Kürt Halk Önderi ve Kürdistan Özgürlük Mücadelesi etkinliğini sürdürmeye devam ediyor. Değil tasfiye olmak, eskiye göre gücünü ve iddiasını daha da artırmış bulunuyor.

Bu süreçte tasfiye olanların başında Saddam Hüseyin ve iktidarı geliyor. Halbuki ABD’nin Ortadoğu’ya müdahale süreci Saddam Hüseyin yönetiminin Kuveyt’i işgaliyle başlamıştı. Saddam Hüseyin kendisini Ortadoğu direnişinin önderi olarak ilan etmişti. Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’a yönelik tezgahlanan 15 Şubat komplosunda Saddam Hüseyin yönetimine müdahale pazarlık konusu yapılmıştı. Önder Abdullah Öcalan’ın Türkiye’ye teslim edilmesi “ABD’nin Saddam yönetimine karşı askeri müdahalesine Türkiye’nin destek vermesi” karşılığında olmuştu.

Peki nerede şimdi bu pazarlığı yapan ABD ve TC yönetimleri? Nerede Saddam Hüseyin ve BAAS yönetimi? Ama Kürtler ve Kürt özgürlük mücadelesi ayakta! İmralı koşullarında da olsa Önder Abdullah Öcalan küresel kapitalist modernite sistemini ve onun yarattığı Kürtlere yönelik kültürel soykırım rejimini yargılamış durumda. Bu biçimde de olsa uluslar arası komployu yenilgiye uğratmış ve İmralı mücadelesini kazanmış durumda.

Körfez Savaşıyla başlayan müdahale süreci ve Kürtlere yönelik uluslar arası komplo değerlendirilirken, kuşkusuz Türkiye’deki 28 Şubat darbesi üzerinde de durmak gerekir. Erbakan yönetimine karşı geliştirilen bu darbenin de bu süreçle bağlı olduğu tartışmasızdır. Darbe sonrasında Necmeddin Erbakan’ın ve hareketinin ne hale getirildiği ortadadır. Günümüzdeki AKP iktidarının ve Tayyip Erdoğan kişiliğinin bu darbe içinden çıkartıldığı da sürecin başka bir gerçeğidir. Yani AKP ve iktidarı ABD’nin Ortadoğu müdahalesinin bir çocuğu olmuştur.

Kürt Halk Önderi’ne ve Kürt halkına yöneltilen uluslar arası komploda kullanılan kişilik ya da iktidarların akıbeti de ilginçtir. Komploda en çok kullanılan güçlerin başında kuşkusuz dönemin Yunanistan hükümeti gelmektedir. Peki nerededir Yunanistan’ın PASOK partisi ve iktidarı? Komployla Türk-Yunan ilişkilerinin düzeltilmesi, NATO’nun Güneydoğu kanadının güçlendirilmesi, bu temelde ABD ile Yunanistan’ın kazançlı çıkması amaçlanmıştı. Peki ne kadar gerçekleşti bu amaç?

Herkes çok iyi biliyor ki uluslar arası komplonun en uğursuz rol oynayan tehlikeli kişiliği devrik Mısır diktatörü Hüsnü Mübarekti. Bu rolü nedeniyledir ki komplo sürecinin en uzun yöneticisi olan Tayyip Erdoğan “Mübarek kardeşim” demişti. Peki nerede şimdi zalim Mısır diktatörü? Yıllarca hizmet ettiği efendilerinden “Canını bağışlamasını” dilenmiyor mu? Demek ki Kürt halkına yaptıkları yanına kalmadı. Mazlum Kürt halkının ahı zalimi bu hale getirdi.

Hüsnü Mübarek gibi komploda tehlikeli rol oynayan başka kişilikler de var. Bir tanesi İtalyan faşisti Berlusconi. Faşist Mussolini’nin ardıllarından olan bu kişinin akıbeti de ortada. Yine on bin dolara kendini satan Rus ayyaşı Yeltsin’in sonunu da gördük. Hepsinin yerinde yeller esiyor şimdi. Kürt Halk Önderi ve Kürt halkı her türlü saldırıya karşı yiğitçe direnip onuruyla ayakta kalırken, bu tür diktatörlerin sonunun ne olduğunu herkes görüyor.

On beş yıllık komplo sürecinde bir de Suriye’nin oynadığı rol var. 9 Ekim komplosu ardından Suriye politikasında da yüz seksen derecelik bir değişimin yaşandığı biliniyor. Adana anlaşmasıyla sözde bir Türkiye-Suriye dostluk sürecinin geliştirilmeye çalışıldığını hepimiz biliyoruz. Daha önce Kürtlerle dostluk çizgisinde olan Suriye yönetimi, komplo ile birlikte Türkiye’nin kuyruğuna takılan bir çizgiye girmiştir. Öyle ki, birbirine “Kardeşim” diye hitap eden Tayyip Erdoğan ile Beşar Esat yönetimleri kendilerini “İki devlet, tek hükümet” ilan edecek kadar ileri gitmişlerdir.

Peki ya şimdiki durum nedir? Nerede Erdoğan-Esat kardeşliği? Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ı Suriye’den çıkartıp AKP ile kardeşlik oluşturmaya çalışan Esat yönetiminin başına neler geldi? Tarih boyunca Anadolu’da yönetim olan hiçbir güç, Ortadoğu’ya ve Arabistan’a yönelik olarak Tayyip Erdoğan’ın yaptıklarını yapmadı. Hiç kimse Tayyip Erdoğan gibi Ortadoğu ve Arap alemini satmadı. Tayyip Erdoğan hem de bunu sahte dostluk gösterileri içinde aldatarak yaptı.

Şimdi herhalde herkes bu on beş yılın muhasebesini yapacaktır. Hem Kürtlerin durumunu ve Ortadoğu’da halklar için oynadıkları rolü, hem de AKP’yi ve Ortadoğu’da halklara karşı oynadığı ajanlık rolünü değerlendirecektir. Üçüncü Dünya Savaşı denen süreç Suriye üzerinde gittikçe derinleşirken Ortadoğu’da kartlar yeniden karılacak ve yeni ilişki ve ittifaklar gelişme gösterecektir.

Uluslar arası komploya karşı mücadelenin on altıncı yılına girilirken Kürtler her zamankinden daha çok güçlü ve bu sürece hazır durumdadır. Komploya karşı on beş yıllık mücadelenin hem büyük birikimine ve hem de büyük tecrübesine sahiptir. Dahası Önder Abdullah Öcalan’ın kapsamlı değerlendirmeleri temelinde uluslar arası komplo bilincini derinliğine edinmiş durumdadır.

Kürt halkı uluslar arası komplo gerçeğinin nasıl imha ve tasfiye amaçlı ve çok yönlü bir saldırı olduğunu artık derinliğine bilince çıkarmıştır. Böyle tehlikeli bir saldırının inkar ve imha sistemine dayandığını, kültürel soykırım rejiminin gereği olduğunu her Kürt insanı çok iyi anlamıştır. Dolayısıyla bir halk olarak var olmanın ve özgür yaşamanın uluslar arası komployu tümden yenmeye ve İmralı sistemini parçalamaya bağlı olduğunu iyice görmüştür.

Kısaca Kürt halkı on beş yıl öncesine göre çok daha bilinçli, örgütlü ve hazırlıklıdır. Kürt gençleri ve kadınları on beş yıl öncesine göre çok daha öfkeli ve kararlıdır. On altıncı yılda “Önder Abdullah Öcalan’a Özgürlük” şiarıyla uluslar arası komploya karşı daha güçlü ve etkili bir tarzda mücadele etmek ve kazanmakta ısrarlıdır. Geçmiş on beş yılın sonuçları dikkate alınırsa, on altıncı yılda komplonun ve İmralı sisteminin tümden parçalanarak özgürlük hedefinin başarılacağı söylenebilir.            

Selahattin ERDEM

Yeni Özgürpolitika

Ayrıntılar

Yayınlandı: 09 Ekim 2013

İnsan içine doğduğu toplumla var oluyor. Çoğu zaman toplum olmadan insanın var olamayacağı, var olsa bile bizim kullandığımız manada insan olamayacağı söyleniyor. İnsan bu bağlamda sadece biyolojik bir varlık olarak ele alınmıyor. İnsan derken toplumsallık bir varlık olarak ele alınması söz konusudur.

Bugün içine doğduğumuz çağda halen Kürtler tanınmıyor. Başka bir deyimle Kürtlerin toplumsallığı kabul edilmiyor. Kürtler kendi toplumsal varlıklarını kabul ettirebilmek için tam 40 yıldır direniş halindedirler. Toplumsallığını kabul ettirmek için verilen bedeller oldukça ağır da olmuştur. Belki de bu toplumsallığı köklü bir şekilde kabul ettirmek için daha büyük bedeller de ödenebilir. Bunun nedeni açıktır; toplumsallığın tanınmıyorsa, kabul görmüyorsa orada bir ret ve inkar vardır. İnkarın ve ret olduğu yerde ise fiziki ve kültürel yok oluş süreci devrededir demektir.

Eğer bugün Kürdistan’da yüksek bir sesle kültürel soykırım diye haykırıyorsak bunun nedeni bu gerçekliktir. Kürtlerin toplumsallığı bilinçli bir şekilde kabul edilmiyor, ret ediliyor, inkar ediliyor. Ve bununla da hedeflenen uzun vadeye yayılmış bir yok etme yani imha sürecidir. Buna kimimiz asimilasyon diyoruz, kimimiz de kültürel soykırım diyoruz. Kürt halk önderliği kaleme aldığı bir çalışmasında: “Kültürel Soykırım Kıskacında Kürtleri Savunmak” başlığını kullanıyor. Gerçekten de Kürt toplumsallığını ısrarla ret etmek özü itibariyle Kürtler için tehlike çanlarının çalması demektir.

Kürt toplumsallığına en büyük saldırı ise bilinçli bir şekilde geliştirilen, geliştirilmek istenen bireycilikle yapıldığını unutmamız gerekiyor.

Bireycilik bilindiği gibi kapitalizmin bir hastalığı daha doğrusu kapitalist modernitenin bilinçli bir şekilde tüm insan toplumsallığını dağıtmak için özenle geliştirdiği, ahlaki ve politik değerlerden uzak yaşam biçimidir.

“Toplumsal ahlakın çok zayıfladığı ve kapitalizmin özellikle postmodern aşamasında içine girdiği ‘gemisini kurtaran kaptandır’ ilkesinin egemen olduğu aşamasında, toplumsal değer yargılarıyla bağlarını kopartmış kimliği ifade eden insanlık durumu tam bir bireycilik hali olmaktadır. Bireycilikte bireyin kendi toplumuyla ilişkisi topluma saldırı durumu olmaktadır. Bu durum bir bencil olarak sadece tüketmekle yetinme hali değildir. Bencilik sadece kendini düşünme gerçekliği olduğundan, kendi çıkarı için toplum ve diğer toplumsal katmanlarla sürekli çatışır halde olmayı yaratır.”

Dikkat edecek olursak, insanlığın şafak vaktinde bugüne gelmesinde en önemli rol toplumsallığın oynadığı roldür. Toplumsallık insanlığı bugüne getiren temel güç olmuştur. İnsanlığın en temel değerleri olarak her zaman ahlak örnek gösterilir. Dayanışma yine öyle. Ortaklaşma keza. Yardımlaşma. Birbirini düşünme. Birbirini koruma, savunma, ortak değerler uğruna birlikte yaşama vb. yine tüm dinlerin verdikleri mesajlar da hep toplumsallığın güçlendirmesine dönük mesajlar olmuştur.

Ne zaman toplumsallığı kutsayan mesajlar azalır, ağırlıkta yıkım anlarında yani ahlaki çöküşlerin yaşandığı anlarda. Ahlaki çöküşlerin yaşandığı anlar en büyük vurgunların yapıldığı an’lar olarak da bilinir. Hırsızlık, fuhuş, pazarlama, yıkma, çalma, yalan-dolan, savaşlar gibi durumlar dikkat edilirse en çokta ahlaki çöküş anlarında rağbet bulur.

Bunun için öncelikli olarak ahlaka vurmak gerekir. Yani öncelikli olarak toplumsallığa vurmak gerekiyor. Toplumsallığa vurmanın en etkili silahı da yukarıda ifade etmeye çalıştığımız bireycilikle yapılır.

“Bireycilik, birey ve bireyselliğin toplumsal değerlerden adeta intikam alırcasına tam bir toplum karşıtlığına dönüşmesi durumunu yaşamasıdır. Bunun için bireyciliğe kapitalizmin insan tipi demek yerindedir. Bu insanda toplumun tüm ahlaki değerlerine saldırmak temel bir davranıştır. Her şey ama her şey –kendisi de dahil- bu kişiliğin alım-satım malzemesidir. Günübirlik yaşam felsefesi içinde olmak ve tarihsel değer yargılara yabancılık, bu insan tipinin en belirgin özelliği olmaktadır. Toplumsal kolektivizme gelmeyen bireycilik, insanlar arası ilişkilerde çıkarcı olduğundan saldırgandır.”

Saldırganlığını kendi çıkarları için inanılmaz ölçüde savunmasıyla bağlantılıdır. Bir bit’i için yakmayacağı döşek ya da yorgan yoktur. Kendi çıkarı için satmayacağı değer de yoktur.

“Bireycilik, bireyin toplumda göstermesi gereken sorumluluk ve yaratıcılığı gösteremez. Bu gerçeklik, toplumu ören temel ilke olarak ahlaka saldırmak demektir. Sürekli kendi çıkarını esas alan insanın karşısındaki insanları düşünmemesi gerekir. Bunun için de karşıdakini kendisi gibi bir insan olarak ele almamak, kendisinden faydalandığı ve kendisi için kullanabildiği kadar yakınlık duymak, bireycilikle ortaya çıkan önemli bir anti-sosyal ilişki olmaktadır. Bu yaklaşımda insanın insana güven duyması gerçekleşmez. Toplumsal ilişkilerde ören ve kuran değil çözen ve yıkan ilişkiler üzerinden toplumda yeni ilişki ağları gerçekleştirir. Toplumdaki dayanışma, yardımlaşma, kolektivizm gibi temel insani ilişkiler en anlamsız ilişkilere dönüştürülünce, kendini kurtarmak, kendini kurtarınca da birçok insanı batırmak temel 'insani' özellikler biçiminde yeni bir sapkın yaşamın doğrusu haline getirilir.”

Kürt halk önderliği: “Kapitalist modernite dönemi, bireycilik ve tekelciliğin azami geliştirilmesi sonucunda ahlâki ve politik toplumun en işlevsiz halini yaşadığı dönemdir. Azami iktidar olarak ulus-devlet, politik karakterini azami ölçüde yitirmiş toplumdur. Ulus-devlet böylesi bir toplumu doğurur. Hatta ortada toplum diye bir şey kalmaz. Toplum ulus-devlet ve küreselleşen şirketler içinde âdeta eritilmiştir. Michel Foucault bu noktada toplumun savunulmasını özgürlüğün temeli olarak görür. Toplumun yitirilmesini (aşırı bireycilik ve tekeller tarafından, modernitenin ta kendisi olarak) sadece özgürlüğün değil insanın da yitirilmesi olarak değerlendirir” demektedir.

Hayri Engin 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 02 Ekim 2013

Dünya tarihinde de görüldüğü gibi eğer bir toplumun dili yok olursa o toplum da yok olur. Hele hele bir de fiziksel bir yok oluşta yaşatılıyorsa o toplum tarihin tozlu sayfalarında yerini alır.
İnsanı bu dünyada var eden temel öğelerden birisi de toplumsallaşma gerçeğidir. Toplumsallık geliştikçe insanın tabiat içerisindeki yeri daha belirginleşti ve var oluş arayışı daha da güçlendi. Toplumsallığın da temel argümanı her toplumun kendi dili oldu. Dil toplumun kimliği, yaşama gerekçesi ve her şeyden önce de arayışlarına cevap oldu.
Tabiatta birçok soru vardır. En temel sorular her zaman ve her dönem için soruldu ve onlara cevaplar arandı. Bu soruların başında hiç şüphesiz ki “özgürlük nedir?” ve “nasıl özgürce yaşanır?” soruları geldi. Hele hele toplumsallaşmanın gelişmesine karşılık gelişen özgür yaşamın yok edilmesine neden olan sömürgeci zihniyet geliştikçe bu sorular daha da yakıcı hale geldi. “Nasıl yaşamalı?” sorusu da bunların ilklerinden biri oldu.
Nasıl yaşamalı? Tabii ki insan her şeyden önce kendi diliyle yaşamalı. Kendi diliyle yaşayan insan dünyayı dahi iyi algılar, daha iyi yorumlar, daha iyi takip eder. Eğer bir insan dil kargaşası yaşıyorsa o insanın toplumsallık içerindeki gelişimi diyalektiğe göre olmaz. Diyalektiğin kendisi doğallığa göre olanıdır. Eğer ki yaşamı doğallığında koparmaya çalışırsanız orada diyalektikte de sorun çıkar. Kimse buna da doğal gelişim diyemez. Bir de toplumun gelişimini ve yaşamına zorla ve bilinçlice müdahale ediliyorsa ona kesinlikle doğal gelişim denmez. Onun için de insanlık nasıl yaşmalı derken, doğal yaşamanın en vazgeçilmez gerçek olduğunu ifade etmek istemiştir.
“İnsan nasıl özgür yaşar?” sorusu ise ilk insandan günümüze kadar güncelliğini korumuştur. İnsan toplumsal gerçekliğiyle özgür yaşar. Adaleti, hak, hukuk ve ahlakı toplumsallığında bulur. Başkasının toplumunda bunların hiç birini bulamaz. Eğer özgür duygularla yaşamak isteniyorsa kendine ait yaşam argümanlarını ayakta tutmak zorundadır. Diğer haliyle nereye gitse de bu dünyada hep “yabancı” kalacaktır. Çünkü onu insan yapan temel argümanı olan dilini kimse kabul etmiyordur. Aynı Kürdistanlılarda olduğu gibi.
Kürt dili için bazıları “evrensel değil” onun için gerek yok diyorlar. Sözde evrensel olmayanın bilimsellikle alakası olmazmış, diyorlar. Özellikle şimdinin AKP’li Türk faşist ideologları bunları akademik söylemlerle topluma yutturmaya çalışıyorlar. Tabii kendileri bir kere alışmış her hapı yutmaya, aynı hapı Kürtlere de yutturmaya çalışıyorlar.
Bugün elli milyonluk bir toplumunun dili olan Kürtçe Güney Kürdistan’da temel eğitim dilidir. Yine Rojava devrimi ile birlikte oradaki tüm okullarda eğitim Kürtçe verilmektedir. Bu yerlerde Kürtler Kürtçe eğitim gördükleri için bilimsel gelişmelerde geri kalmadılar-kalmıyorlar. Daha düne kadar Arapça, Çince, Japonca vb. diller için “kargacık-kurgacık” diyenler bugün de Kürtçe için aynı sözleri söyleyerek politik olarak Kürtlere temel hakkı olan Kürtçe eğitim hakkını vermeyeceklerini söylüyorlar. Biz de bu sözleri söyleyenlere diyoruz ki; sizin o yüz yıllardır süren asimilasyon politikalarınıza rağmen biz anadilimizde eğitimi gerçekleştireceğiz. Belki bizim nesillere anadilde eğitim görmek nasip olmadı ama gelecekteki Kürt nesilleri için bunu gerçekleştireceğimize dair ant içtik.
Türkiye’de Türk olmayan çocuklara özellikle de Kürt çocuklarında “Türküm, doğruyum, çalışkanım...”sözlerini her sabah söyletmek en büyük faşizm olmaktadır. Bir taraftan Kürtlere anadillerinde eğitim vermeyeceksin bir taraftan da Kürt çocuklarını faşistçe asimile etmede ısrar edeceksin. Dünyada bir eşi benzeri olmayan bu faşist uygulamayı artık Kürtler kabul etmiyorlar-etmeyecekler. 19. Yy Hitler faşizmini bile geride bırakan bu uygulamalar insanlığın bir ayıbı olmasına rağmen halen kendini var ediyorsa, dünyanın adalet terazisinden sorun var demektir. Böylesi bir durumu en iyi görecek ve deşifre edecek olanların başında Kürt gençleri gelmektedir. Özellikle dünyayı yeni yeni tanıyan Kürt gençleri bu politikaları iyi okumak zorundadır. Özgürlük ve adaletin arandığı her alanda kendi toplumsallığına sahip çıkarak mücadelelerini her yerde yükseltmelidirler.
Hüseyin Boran

Ayrıntılar

Yayınlandı: 26 Eylül 2013

Ne demiştik Vekâlet kelimesi için, vekillik demiştik. Vekilliği ise: “Birinin, işini görmesi için kendi yerine bıraktığı veya yetki verdiği kimse” diye tanımlamıştık. Vekâlet etmeyi ise: “Birinin yerine, bakmak, görevini üstlenmek” diye kullandığımızı hatırlatalım.

Bunun için Vekâlet Savaş’ına “başkalarının yerine, bir savaşı yürütmek” demiştik.

Ortadoğu bugün hiçbir zaman olmadığı kadar başkaları adına yürütülen savaşlara sahne oluyor. Geçmişte bu işin başını hep İngiltere çekerdi. Ve bu savaş biçimine bizler “böl, parçala, yönet” dediğini biliyoruz. Bu savaş biçimi süreçle tüm emperyalist güçlerin savaş biçimi haline geldiğini de herkes gördü. Bir maşa’n varsa neden elini yakasın ki?

Öyle görülüyor ki TC devleti de tamamen böyle bir savaş biçimini kendisine esas almaya başlamıştır. Birilerini kendisi için savaşır hale getirerek Ortadoğu’da büyük savaşların fitilini çakmaktadır.

Rojava Kürdistan’ında Kürtler adım adım kendi öz yönetimlerini oluşturuyorlar. Ve bu onların hakları. 1963 yılından bu yana SuriyeKürtleri eritmek için her şeyi yaptı. Dil yasakları, kimliksizlik, tehcir, aşağılama, muhacirlik statüsü derken Kürtler her zaman tüm hakların dışında tutuldular. Kürtler bu statüsüzlüğe ve de horlamaya karşı en az 10 yıldır aralıksız mücadele ediyorlar. Hatırlayanlar bilir ki 2004 yılında Rojava’nın Qamışlo kentinde bunun için onlarca Kürt katledildi.

Özcesi Rojava’da Kürtler on yıllarca süren baskılara karşı direnişe geçerek kendi devrimlerini 19 Temmuz 2012 yılında ilan ettiler. Ve dediğimiz gibi adım adım o gün bugündür kendi öz yönetim çalışmalarını da yürüttüler. Ne var ki TC devleti, AKP öncülüğünde Kürtlerin bu uyanışına tahammül edemedikleri için birçok hile ve oyuna başvurdular. Önce Özgür Suriye Ordusu adındaki oluşumu Kürtlerin üzerine sürmeye çalıştılar. Ve çok tutmadı. Bu kez ABD’yi farklı şekilde Kürtlerin üzerine sürdüler. KDP’nin Rojava Kürtlerinin üzerine sürülmesi esasta bu gerçeklikti. Buda ilk etapta istenen sonucu almayınca bu kez Kürtlerin başına Cephet El Nusra adındaki hareketi musallat etmeye başladılar.

Herkese tuhaf gelebilir, güya AKP kuzey Kürtleriyle sorunlarını çözmeye çalışıyor havası veriyor. Bu havayı verirken, bolca kardeşlik, Türk ve Kürt ortaklığından da dem vurmadan edemiyor. Tüm bunları dillendirirken Rojava Kürtlerine ise inanılmaz derecede düşmanlık yapıyor. Dediğimiz gibi silahlı çete örgütleri para, silah, lojistik destek ve birde askeri eğitim imkanı sunarak, yetmediğinde ise bizatihi kendi komutanlarını içlerine koyarak bu savaşı sürdürüyor. Özcesi TC devleti Kürtlere açıktan düşmanlık ettiğini söylemiyor ancak parayla kendisi için savaşacakları bularak Kürtlere karşı savaş ediyor. Çok mu ama çok kirli bir Vekalet Savaşını Türkiye devleti AKP hükümeti öncülüğünde Kürtlere karşı sürdürüyor.

TC devleti bunu yaparken Kürdistan’da da Vekalet Savaşlarına katılan bir güç var. Bu gücün adı KDP’dir. Bir önceki yazımızda: “Dikkat edilirse Suriye’de yürütülen savaş bir nevi ABD’nin bölgede hegemonyasını daha fazla geliştirme savaşıdır. Ancak şimdiye kadar ABD devreye girmemiştir. İngiltere devreye girmemiştir. Lakin savaş da durmamıştır. Başka bir deyişle, ABD’nin yerine savaşan başka güçler vardır. Yani birileri ABD ve İngiltere’nin savaşını Vekaleten alarak yürütmektedir. Bu durumda Vekaleten Savaşı yürüten güçlerin başında birisi Türkiye iken diğer önemli Vekalet Savaş gücü ise KDP’dir” demiştik.

Bunun böyle olduğunu her geçen gün herkes daha iyi görüyor. KDP bırakalım ABD’nin çıkarları için Rojava’da savaşmayı, bu kez TC devletinin çıkarlarını korumak için Rojava’da bir Vekâlet Savaşı veriyor. KDP hem kendisi TC devletinin Vekalet Savaşını yürütüyor hem de kendisi adına başkalarını savaştırtıyor. Örneğin El Parti böyle bir çete örgütü konumunu yaşıyor. Hatırlayanlar bilir geçen sene TC dış ilişkilerinin Hewler Türk konsolosuna gönderdiği çok gizli belge basına yansımıştı. Bu belgede KDP’nin Rojava Devrimi’ne karşı nasıl bir rol oynayacağı açıkça dile getirilmişti. Rojava Devrimi’ne karşı silahlı faaliyetlerden tutalım da, ajanlaştırmalara, hatta Rojava’da gelecek olan Kürtlerin nasıl özgürlük hareketine karşı kullanılacağına kadar birçok detay belgede yazılmıştı.

Özcesi KDP’nin Rojava Kürtlerine karşı yapması gereken kontralık ve karşıtlık açıkça TC devleti tarafından çizilmişti. Ve o gün bugündür dikkat edersek KDP Rojava Devrimi’ne karşı tüm kirli oyunların içerisinde yerini almaktadır. Rojava Devrimi’ni ezmek için ne kadar çete gücü varsa bizatihi desteklemekte, silahlandırmakta, para vermekte ve Rojava Devrimi’ne karşı bu güçleri öne sürmektedir.

Yine bir önceki yazımızda: “Maalesef bu kez Vekaleten devralınan Savaşı emperyalist devletler ve Türkiye adına KDP, Rojava Kürtlerine karşı yürütmektedir. Bunun ise Kürtlerin iç ilişkileri açısından çok hayırlı bir savaş biçimi olmadığıileride tarihin bize göstereceği açıktır” demiştik.

Bir adım ileriye götürerek şunu söyleyelim: KDP’nin başkaları adına yürüttüğü bu kirli Vekalet Savaşı kesinlikle eninde sonunda en çok zararı KDP’ye verecektir. Çünkü Kürtler özelde de Rojava Kürtleri kendilerine karşı yürütülen bu kirli savaşa, politikalara gerekli olan en sert cevabı vererek, kim nereyi hak ediyorsa oraya gönderecektirler.

Kasım Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 23 Eylül 2013