Osho'nun yazdıklarını ve ortaya koyduğu temel yaşam felsefesini okuyanlar bilirler; yaşam uğruna mücadele edilen, her gün kendini yenileyen ve doğrulama çabasını yürüten karmakarışık bir düzenden ibarettir.
Bunun içindeki bütün gayeler, ilişkiler ve iletişim yöntemleri sadece ve sadece bu amaca hizmet eder. Yani yaşamın içinde hem diyalog, hem de çatışma olabilir mi? Elbette olabilir ama bunlar birbirine hizmet ettiği ve mücadelelerini kendi amaçları doğrultusunda gerçekleştirebildikleri oranda olabilir.
Aksi halde ortaya çıkan duruma; Kaos hali demek daha doğru ve yerinde olur... Aslında kaos hali de; en kaba anlamda yaşamın oluş halidir!
Kaos hali için birçok siyaset bilimci ve kuramcı bir oluş anı'nın karmaşası açıklamalarında bulunmaktadır. Bu tam anlamıyla gerçeği karşılar mı, tüm soru işaretlerine cevap verir mi bilinmez. Fakat tüm bunların birbiriyle olan bağlantısını kurmak; çok ama çok önemlidir. Çünkü bunlardan bağımsız ve her birini kendi başına değerlendirmeye çalışmak yanlış olur...
Aslında yaşam hakkında, oluş anına yönelik vurgulamaya çalıştığımız temel meselenin günümüzdeki yansımaları; hem Kuzey'de, hem de Batı'da (Rojava'da) Kürtlerin yürüttüğü mücadele de çok açık bir şekilde ortaya çıkmaktadır. Belki bu alanlarda yaşanan mücadele ve günlük akışkanlık üzerine yapılacak analiz konunun anlaşılmasını, bölgede yaşanan siyasi atraksiyonun gerçek nedenlerini ortaya koyabilir...
Kürtler içinde olduğumuz dönem itibariyle; kendi aralarında birliği oluşturmaya çalışmaktadır. Bugüne kadar Kürtler arasındaki çatışmaları destekleyen, ancak bu şekilde Kürtler üzerinde egemenlikçi siyasetlerini yürüten tüm güçler yaşanan bu birlikteliği anlamak da güçlük çekiyorlar. Ya da anlamak istemiyorlar; çünkü bugüne kadar yaşamın merkezinde Kürtlerin birbiriyle çatışması yaşanılıyordu. Bundan sonra bunun olmayacak olması, en azından bu yönlü adımların atılmaya çalışılması bu güçler tarafından endişeyle karşılanmakta! Hatta yaşamın akışkanlığıyla izah edilemeyecek kadar karışık görünmekte.
Ulusal konferans/kongre tartışmalarının yapılıyor olması, hatta önümüzdeki ay içinde gerçekleşmesi konuşuluyorken, bu güçlerin yeni dönemin siyasetini geliştirme konusunda nasıl bir tutum alacakları daha da önem kazanan bir husus oluyor! Çünkü eski siyasi söylemlerin, yaklaşımların an itibariyle geçerliliğini yitirdiği tartışmaya yer bırakmayacak kadar anlaşılır olmakta.
Öte taraftan kendilerini tanımlayan ve yaşamı da buna göre oluşturmak, şekillendirmek isteyen Kürtler; bu tanım doğrultusunda etrafındakilerle yaşamak/ilişki kurmak istiyorlar... Kürtler adına ortaya çıkan bu gelişmeleri, yine yaşamın akışkanlığı içinde göremeyenler ciddi olarak bir algılama ve anlama sorunu yaşıyorlar.
Günümüzde özellikle Kürtlerin ne yapmak istediği konusunda yaşanan bu karmaşık durum, bölge güçleri ve Uluslar arası aktörler tarafından ufak müdahalelerle kontrol altında tutulmak isteniyor. Örneğin Danimarka'da gerçekleşen kararla basına müdahale, Türkiye'de yer yer şoven yaklaşımların ve siyasetlerin öne çıkartılması, Araplarla çatışmalı hali derinleştirme çabalarının arkalarında yatan temel mantığın dayandığı payanda burası oluyor.
Kürtler kendi aralarında birliği ve bölgede barışçıl yaşamı oluşturma çabasını sürdürürken; gerçekleşen bu müdahaleler ve saldırılar karşısında da, haklı olarak kendilerini korumaya çalışıyorlar. Böylesine önemli ve tarihi bir dönemde kendilerini korumak istemelerinin gayet normal ve anlaşılır olduğunu tartışmaya çalışmak bile yanlışın dik alası oluyor.
Her ne kadar Kürtler için; Rojavada çatışmacı olduğu söylense-PKK'de de katılımlardan dolayı niyet sorgulaması yapılsa da, kazın ayağı tam olarak öyle değil. Sorunlarına çözümcül siyasetle yaklaşan Kürtlerin kendi varlıklarını ve tanımladıkları yaşamı koruma adına içine girdikleri sürecin kazananı şu anda Kürtler olmaktadır. Bu müdahaleleri ısrarla sürdürmek isteyenler ise; güreşe doymayan pehlivan gibi daha da sert bir şekilde yönelmenin arayışındadır.
Kürtlerin çözüm ve demokrasi hamlesi elbette çatışma ikliminden ve öteden beri süregelen silahlı direnişin dışında bir mücadeleyi ön plana çıkarmaktadır. Fakat bu isteme hayat karşılık vermiyorsa ve kaos hali olarak tanımlamaya çalıştığımız bu dönemde; Kürtlere yönelik her türlü saldırı yürütülüyorsa, Kürtlerin savunma amaçlı çatışmasından, silahlı gücünü çoğaltmasından daha anlaşılır bir şey olamaz. Bunu iyi görmek gerekiyor; aksi halde devam ettirilmek istenen bu ikili siyasette kaybedenlerin tarihte de olduğu gibi güreşe doymayan pehlivanlar olacağını iyi görmek gerekiyor...
Jan Ararat
- Ayrıntılar
2012 yılının bir kısmını kapsayan, hakkında çeşitli acıkmalarda bulunulan/kimilerinin ise gizliden gizliye kendilerine ait kurtarma kaynaklı eylem planı hazırladığı olay; 21 Aralık tarihiydi… Malum Maya takvimine göre; Kıyametin kopacağı gün olarak yıllar öncesinden öngörülmüş, hatta tekmili dünya da sadece iki yerin bu kıyametten kurtulanların sığınabileceği yer olduğuna kadar almış başını gitmişti tartışmalar.
Ama öyle olmadığı, en azından mayaların hesaplamalarının ya da söylemek istediklerinin tam da öyle olmadığı pratik neticeleri itibariyle ortaya çıktı. Kıyamet kopmadı hayat devam etmeye, kendisi olma yönünde ilerlemeyi sürdürdü.
Şimdi 2013 yılındayız; ne bin yıllar öncesinden ne de tarihin karanlığında kalmış bir kültürden gelen herhangi bir öngörme veya tabletlere yazılmış bir mesaj yok… Kıyamet teorilerinin yerini günümüzde; başta AKP olmak üzere, zamanın ruhunu okuma da zorluk çekenlerin kendinden meşhur açıklamaları almış durumda.
Rojava devriminde yaşanan gelişmeler, PYD’nin ve bölgedeki kürtlerin gerçekleştirdiği icraatlar bu kesimler tarafından kıyametin başlangıcı veya kıyametin alameti farikası olarak lanse edilmektedir.
Kıyamet kelime anlamı olarak; ayağa kalkmak anlamına gelmektedir!...
AKP’nin ve diğer çevrelerin Kürtlerin yaptıklarına ilişkin, son zamanlardaki siyasi aktörlükte bu kadar önemli mesafe kat etmelerine ilişkin bu açıklamaları yaparken, aslında histerik olarak da olsa gerçeğin altını çiziyorlar… Kıyamet olarak algılamak istedikleri ve kendi korku imparatorluklarının değirmeninde bu algıyı öğütmek için bütün topluma bunu yedirmeyi temel uğraş olarak belirlerseler de; günümüzde Kürtlerin ayağa kalktığı ve gün be gün daha da yaygın bir şekilde ayağa kalkacağı açıktır.
Kürtlerin gerçekleştirdiği bu kitlesellik, pratik siyasetteki etkinlik Kıyametin alameti farikası olamaz. Ayağa kalkmış bir halkın sonun başlangıcı ya da bitişin son çırpınışı olarak okunması; gerçeği görmeyen ya da görmek istemeyen kibirden ileri gelen bir yaklaşımın, zihniyetin kendini konuşturmasının dışında bir şey olmadığı açıktır.
Tüm bunlardan dolayı başta Rojava olmak üzere, ülkenin birçok yerinde/Avrupa da bile yaşayan binlerce kürdün içinde olduğu bu politik tutum ve mücadeleleri herkesten daha iyi Türkiye’nin, Türkiye siyasetinin yürütücü mercilerinin anlaması ve algılaması gerekiyor. Uzun yıllar boyunca çeşitli elitist yaklaşımlarla horlanan, yok sayılan en iyi yönüyle asimilasyona tabi tutulan bir halk olarak; Kürtler artık kendileri olmak istiyorlar.
Yönetimlerini, dillerini, yaşam alanlarını, kültürlerini kendileri olarak yaşamak istiyorlar. Kürtlerin istemlerini, ne yapmaya çalıştıklarını ve neyi mücadelesini-savaşımını verdiklerini bütün dünya çok iyi görüyor ve anlamaya çalışıyor. Öyle ezber bozmayan yaklaşım ve açıklamalarla; “ateşle oynamayın”, “kıyamet olur” gibi üstten ve hor gören açıklamalarda bulunmuyorlar…
Bugün itibariyle aslında dünya da hiç kimse, hiçbir devlet Kürtlere abilik yapmaya çalışmıyor! Türkiye ise zamanın ruhundan yoksun olduğundan mıdır, kendi yaşam mecrasında içine girdiği körlükten midir bilinmez; Kürtlere yönelik yaklaşımını değiştirmemekte ısrar ediyor.
Bir taraftan Kürdistan’ın kuzeyinde barış deniliyor, çözüm deniliyor, gençlerin ölmemesi deniliyor/öte tarafta ise yaşananlar ortada! 2 milyon Kürtle barışmayan, onları görmeyen, ne yapmak istediklerini anlamama da bu kadar direnen bir Türkiye’nin, 20 milyonla nasıl barışacağını ya da gerçekten de barışma isteğinin olup olmadığını herkes; en fazla da Kürtler bir kere daha sorgulamaya çalışıyor.
Tüm bunlar gösteriyor ki; yaşananlar basit ve geçici heveslerden beslenen bir ayağa kalkma süreci değildir. Yine kıyametle ilgili bir ayağa kalkış kesinlikle söz konusu değildir. Bu şekilde okumakta ısrar edenler, algıyı bu noktaya kanalize etmek için sabah/akşam uğraş içinde olanlar; en fazla kendi sonlarını ve kıyametlerini oluştururlar. Kürtlerin yaşamın her alanında ve bütün baskıları karşısında içine girdikleri bu kendileri olma mücadelesini; kıyametin alameti farikası olarak görmek bir yana, kıymetin alameti şahikası olarak görmek daha yerinde ve doğru bir yaklaşım olacaktır.
Toprak Cemgil
- Ayrıntılar
Çözüm süreci olarak dile getirilen siyasi gelişmelerde, son zamanlarda birçok farklı konu hakkındaki tartışmalar iç içe yürütülmeye devam ediyor. Çekilme ne kadar oldu, kaçta kaçı gitti-geldi, sürecin hangi aşamasındayız, şahinler mi geldi/güvercinler mi tasfiye edildi gibi söylem kirliliği havada uçuşuyor.
Bu tartışmalara ilişkin; hükümet ve AKP adına yapılan açıklamalar ise gerçekten de akılla/mantıkla izah edilecek türden değil…
Daha bu sürecin başında; yaklaşım olarak AKP her ne kadar samimiyet söylemini dilden düşürmese de, gelinen yerde Kandırılmadık-Kandırmadık diyor! Yani söylem olarak samimi davrandığını ve gerekli sorumluluğu aldığını vurgulamaya çalışıyor.
AKP böyle söylem salatasına devam edince; doğal olarak son zamanlardaki katılımlar üzerine, yandaş medya mensupları da bir şeyleri yazıp çizmeye çalışıyorlar. İstihbarat raporlarına referans göstererek, son katılımlara ilişkin açıklamaları/okumaları ve yazmaları dile getiriyorlar…
Bu konu hakkında yazı yazanlar-bir şeyler söyleyenler sözü geçen raporlara dayanarak; “dağdan inenlere iş imkanı verileceği için gençlerin son zamanlarda katılımı arttı. Gençler devletin bu politikasından faydalanmak için katılım yapıyorlar” gibi akıl sınırlarının uç noktasında gezinen açıklamalar yapıyorlar.
Her şeyden önce toplumla iletişim kurmaya çalışanlar, toplumun gerçekliğiyle yüzleşmeden-daha doğrusu bu alana temas etmeden toplumla sağlıklı bir iletişimi sergileyemezler. İletişim adına daha çok belirli merkezlerde, yürütülen tartışmaları ve verilen mesajları, iletişim adına ve toplumun gerçek gündemi buymuş gibi yazılan bu yazılar tipik bir komedi oluyor.
Gençleri kucaklamayan bir toplum söz konusuysa, gençlerin kendilerini ifade etmeleri bir yana her türlü baskıya ve saldırıya maruz kaldıkları bir ortam söz konusuysa, okulda tecavüz-askerde katliam söz konusuysa; bu gençlerin örgüte katılma gerekçeleri üzerine böyle absürd açıklamalar yerine, şapkayı indirip etraflıca düşünmek lazım!
Örgüte katılım neden artıyor diye sorulacak her soruya; gören gözlerle-hisseden vicdanlarla-işleyen mantıklarla cevap aramak gerekiyor! Eğer bunlardan biri, yani göz-vicdan-mantık devre dışı kalırsa, cevap adına ulaşılacak her sonuç, eksik kalır-yetersiz olur.
Öte taraftan aynı kesimler; katılımlar için PKK’ye ve HPG’ye de açıktan saldırmaya/mümkünse de bel altından vurmaya çalışıyor! Madem süreç samimiyetle test ediliyor; o zaman neden bu kadar katılım oluyor diye bir nevi PKK ve HPG’den hesap sormaya çalışıyor bu kesimler…
Korku imparatorluğunun yapı taşlarını oluşturma adına kendileriyle yarış halinde olan bu kesimlerin şunu iyi görmesi gerekiyor; “PKK mücadeleden vazgeçmemiştir!” Bu sürecin başından bu yana; PKK adına bu anlama gelebilecek herhangi bir açıklama olmamıştır. Yani mücadele stratejisinde gerekli koşullar oluştuğunda, ciddi bir değişimin/dönüşümün olacağını zaten Başkan Apo, Newroz’daki mesajında ilan etmişti. Bunun üzerinden halen PKK’ye katılımlar var, o halde örgüt devleti kandırıyor’a ulaşan her söylem gerçek dışıdır, yanlıdır ve maşa olmanın dışında herhangi bir kıymeti harbiyesi olmayandır.
Elbette katılımlar olacaktır; katılımların olmasının süreçle ya da PKK’nin samimiyetiyle alakalı bir durum olduğunu kimse iddia edemez. Bunun PKK’nin temel felsefesi olduğunu da kimse inkar edemez. Ki zaten, bugün Lice’de direnen halk, Gever’de askeri tepelere yürüyen halk veya Cizre’de şehidini sahiplenen halk hep birden; “PKK halktır, halk burada” sloganlarını atıyorsa, PKK’ye katılımların olup-olmamasını tartışmamak gerekiyor. Daha çok halklaşan PKK’nin ya da PKK’lileşen halkın siyasi taleplerini, insan olmadan kaynaklı hakları üzerine kafa yormak, proje geliştirmek ve siyaset üretmek gerekiyor. Bunları görmezden gelmek veya bunları göz ardı etmenin kimseye faydası olmayacağı gibi en çok zarar vereceği kesim ise; zihniyetlerinin her türlü alameti farikası belli olanlar olacaktır.
Toprak Cemgil
- Ayrıntılar
“Sıkılan yumruklar küçükte olsa o küçük yumruklar, aslında koca bir dağı devirmeye yetecek güçtedir. Bir küçük yürek, bir küçük el, eğer sömürgeci zülme karşı yumruk sıkıyorsa, o koca bir ordu anlamına gelir!”
“Düz yolda yürüyenlerin bacakları zayıf olur, çetin süreçlerden geçmeyenlerin kafası boş olur” derler.
Mertlik, kişinin üzerine düşeni yapması ve kendisine sunulan değerleri yoldaşça yüceltmesini bilmesidir. Mertlik, “zafere yürüyen bir halka kumanda etmek,” ise o zaman yaratılan değerlere binlerce yeni değer katmasını bilmektir. Yiğitlik ve mertlik budur.
Ve bugün Kürdistan’da her zamankinden çok daha fazla imkanlar ortaya çıkmış iken o zaman yiğit ve mert olmasını bilmek gerekir.
“Karşınızdaki taş bile olsa, kendisinden su fışkırtacaksınız” diyor büyük insan.
“Biz bugün yeşeren bir özgürlük ağacıyız. Hepiniz gençsiniz, coşkulusunuz; iddialı olursanız, mutlaka filiz verebilecek durumdasınız. Daha işin başında birini 'bundan hiçbir şey çıkmaz' diye karşıladığınızda, iddianızı kaybetmiş olursunuz ve çabanız anlamsız kalır.” Ve bunun için işte Kürdistan’da adeta her gence ulaşmak, ilgilenmek, ilişkilenmek dönemin en büyük yurtseverlik görevi olmaktadır. Bunu başaran dönemin kahramanıdır. Bunu başaran dönemin daha doğrusu zamanın ruhunu anlamış demektir. Aksi taktirde bilinen bir tarzda çalışılırsa, sürece yaklaşılırsa sürecin dışında kalmak demektir ki buna da zamanın ruhunun dışında kalmak demek gerekiyor.
“Böyle günler her zaman ele geçmez. Böyle yıllar her zaman kaderimizi çizeceğimiz yıllar olarak önümüzde durmaz. Her zaman böyle fırsatlar doğmaz. Biz bunun için diyoruz ki, madem bu kadar şehit kanı var, madem dünya halklarından biri haline geliş var, madem tecrübelerimizle bir şeyler elde edebileceğimizi gördük, o halde bizi topyekün ayağa kalkmaya götürecek ve zafere yakınlaştıracak bu yılımıza iyi bakalım, bunun hakkını iyi verelim.”
Bu ruhla işte Kürdistan’da adeta her yüreğe bir köprü kurmak gerekiyor. Bu köprüyü ise elbette cesaretle, hiçbir engel tanımadan kurmak gerekiyor. Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi bir saniye bile yerimizde durmadan, tüm Kürdistanlı ve Kürdistani gençlere ulaşmak gerekiyor. Eskinin o ağır, aksak, yer yer ürkek ve dar ilişkilenme biçimini aşmak dönemin dilidir. İsterse buna cesaretin dili diyelim. Her halükarda bu tarihi an’da kesinlikle hareket haline kendimizi getirmeliyiz.
Enerjinin nasıl akışkan bir gerçeklik olduğunu biliyoruz. Enerjiyi kapalı, donmuş, durmuş, form haline getirmeden onun tüm akıcılığını ve sürükleyiciliğini bilerek kendimizdeki tüm enerjiyi harekete geçirmemiz gerekiyor.
Yapılacak onca iş var. Ve bu onca işin içerisinde en kıymetli olan iş ise Kürdistanlı gençlerle ilişkiye geçmektir. Ama dediğimiz gibi geçmişteki gibi sadece belirli çevrelerle sınırlı kalan bir ilişkilenme değil. Adeta herkesi kapsayacak bir ilişkilenme biçimidir dile getirdiğimiz. İlişkilenme genişlemedikçe dağların yolları nasıl arşınlanır?
Bir yoldaşımızın yazdığı gibi:
“Zaman yaşanılanları unutturmaz. Dağda yaşananlar ise zamanla demlenir, çoğalır ve büyür.
Dağlı anılar, yüreğimizin en dibinde, daima kendisini diri tutan yanımız... Çünkü gerçek ile yüreğimizin tanıştığı mekân, dağ... Yüreğin unutamadığı tek gerçek, dağlı anılar...
Dağ, hep insana bir umut bahşeder. Sonsuz bir yalnızlık ve sessizliktir dağ yaşamı. Soyluluğunda gizler hep öteki yüzünü... Öteki yüzü toprak kadar sessiz, okyanus gibi derin ve bilgedir. Kürt, dağın yalnızlığında ve sessizliğinde kendini yaratan bir halktır.
Memleketimizde çocuklar dağın öteki yüzünün sevdasıyla büyür, öyle büyüdük. Dağ düşlerimiz, yeni bir yolculuk... Öyle çıktık yollara...
Dağ bir yol,
Yol bir çağrı,
Çağrı yüreğe düşmüş cemre, düşlerin gerçekleşmesi...
Yüreğimize dar gelen düşlerimizi bir tek dağın öteki yüzünde yaydık evrene... İnsanla öyle buluştuk. Kendimizi, düşlerimizin gerçekleştiği kadar gerçekleştirdik. Gerçekleştikçe güzelleştik, gerçekleştiremediklerimiz ise boynumuza bir günah gibi dolanır... Lakin yaşam gerekçemiz olanlardır...
Sınırlar dağlarda aşılır. İnsanın kendi sınırını aşıp, sevdaya ve güzelleşmeye ulaştığı yerdir dağ. Uzun dağ yolları ve yılları kat ettik. Çok şey değişti, düşlerimiz büyüdü, yüreğimiz genişledi. Biz değiştik. Yollar değişti, çağrılar çoğaldı, yüreklere yıldızlardan patikalar kuruldu.”
“Yollar değişti, çağrılar çoğaldı, yüreklere yıldızlardan patikalar kuruldu” diyoruz ve de büyük bir cesaretle tüm Kürdistanlılar değişen yollara, çoğalan çağrılara, yüreklerde kurulan patikalarda yürümeye çağırdığımız gibi, büyük Cesaretle, yüreklerde kurulan Köprülerle, Dağların yoluna çağırıyoruz…
Hayri Engin
- Ayrıntılar
2012 yılının 19 Temmuz’unda “yüreğimizin güneyi”nde yaşayan insanlarımız Rojava’da devrimlerini ilan ettiler. Ve devrimlerini ilan ederlerken devlete ait ne kadar kurum ve kuruluş varsa hepsine kamulaştırdılar.
19 Temmuz devrimi deyip geçmemek gerekiyor. Öncelikli olarak “yiğidi öldür ancak hakkını ver” misali öncelikli olarak Rojava’da halkımızın gerçekleştirdikleri devrimi-safımız ne olursa olsun-kutlamasını bilmeliyiz. Eskilerde buna şapkayı çıkarmak derlerdi.
Evet, 19 Temmuz devrimi bir yılını doldurdu. İlk günlerde yaşadıkları sorunlar gibi halen de devrim birçok sorunu yaşıyor. Devriminin en büyük sorunu düşmanlarının çokluğudur. Öyle ki devrimi boğmak için doğudan, kuzeyden, güneyden ve batıdan saldırılar bir gün bile bugüne kadar durmamıştır. Ve öyle görülüyor ki durmasını da bilmeyecektir.
Haklı olarak sorulabilir, neden bu kadar saldırılarla karşı karşıyadır 19 Temmuz devrimi?
Arap baharı başladığında bir gün sıranın Suriye’ye geleceğini herkes az çok biliyordu. Tunus’ta çakılan kıvılcım Mısır’a oradan birçok Arap ülkesine yayıldı. Bunu fırsat bilen batı güçleri tüm güçlerini bir araya getirerek, dünyanın diplomatik hileleriyle de destekleyerek Libya’da Kaddafi’ye saldırdılar. Kaddafi’nin ilk günlerde yaptığı oldukça faul açıklamaları ise Libya’da birçok çevreyi kendisinden uzaklaştırmasına yol açtı. Sonuç olarak emperyalist güçler Libya’yı ve zenginliklerini şimdilik ele geçirmişlerdir. Ve sıra Yemen, Bahreyn derken Suriye’ye geldi. Suriye bilinen lokmalarının hiç birine benzemiyordu. Bir nevi Ortadoğu’nun nirengi noktasıdır Suriye. Bunun için Suriye’ye karşı savaş Rusya’ya, İran’a, Çin’e ve birçok farklı güce karşı savaş anlamına geleceği için Libya’daki gibi batılı güçler resmi olarak saldırıya geçmediler.
Batıların tarihten beri kendileri için savaşacakları vardır. Kirli işleri onlar adına parayla yapacakları oldukları için resmi girmediler. Özgür Suriye Ordusu adı altında birçok gücü harekete geçirdiler. Ve yaklaşık iki yıldır bu süreç devam ediyor. Tabii Suriye devleti birçok yeri çok vahşice yerle bir etti. Halkın tepkilerini demokratik bir yaklaşım ve rejim değişikliğiyle cevap verse tüm dış güçlerin saldırıları boşa çıkacak ve kazanacak olan Suriye ve halkları olacaktı. Ancak artık o şans gitmişe benziyor.
Bir yandan Suriye oligarşik rejimi, yıllar yılı Kürtlerin çoğuna vatandaşlık hakkı bile tanımamış. Diğer yandan ise Kürtlerin oldukça geri olan statüsünü bile kabul etmeyen sözde Suriye muhalifleri. Yani Cehş el Hür ve kimi İhvanı Müslim ve yandaşları...
Kürtlerin böylesi bir ortamda çok fazla seçenekleri olamazdı. Bir seçenek Suriye ile olmaktı. Ancak Suriye’nin yıllar yılı bir demokratik rejime sahip olmadığını ve kolay kolay olmayacağını en iyi Kürtler bilirlerdi. Yine Cehş el Hür’ün ise Kürtlere dönük açıklamaları yeterince açık oldukları için Kürtlerin yapacakları tek bir yol vardı o da; Kendi yollarını çizmekti. Ve Kürtlerde bunu yaptı.
Kürtler ne yaptılar? Kürtler öncelikli olarak hiç kimsenin tarafını tutmayarak sadece kendi taraflarını tutular. Yani tarafsız oldular. Daha doğrusu üçüncü yolu seçtiler. Üçüncü yol ne emperyalistlerin oyunlarına gelmekti ne de oldukça geri bölgesel statükocu güçlerin yanında yer almaktı. Üçüncü yol bağımsız durarak, kendi özgücü temelinde kendini örgütleyerek Kürtleri örgütlemekti. Ve Kürtler bunu yaptı.
İşte 19 Temmuz devriminin en kısa tanımı budur. Kürtlerin kendi kendilerini örgütleyerek, bu örgütlemeyi yaparken de kimseyle çatışmaya girmemeleri en temel yaklaşımları olduğunu herkes görmüştür. Ve nitekim Kürtler belli bir örgütleme ardından önce çeşitli kurumlarını oluşturmuş ve ardından da ise 19 Temmuz günü Kobani’de demokratik halk devrimlerini ilan etmişlerdir.
Evet, 19 Temmuz devrimi Kürtlerin tarihinde en önemli günlerden birisi olarak bugünden yerini almaya başlamıştır. Çünkü 19 Temmuz devrimi oldukça dar bir coğrafyada, küçük bir nüfusla bir nevi “aslanın ağzındaki lokmayı almak” gibi bir eylem olmuştur. Hem statükocu güçler hem de emperyalistlerin karşılıklı çatışmalarının arasında 19 Temmuz devrimi kendi halk gücüne dayanarak gerçekleştirilmiştir. Ve en önemli karakteri ise halkçı bir devrim olmasıdır. Hiçbir ülkenin, hiçbir devletin desteğini almadan gerçekleştirilen bir devrimdir. Kürt halkı içerisinde özgürlük eğilimini temsil eden bu devrim, bu bağlamda tamamen halkın bir devrimi olmuştur.
Evet, hiçbir güce bağlı olmayan, hiçbir güçten destek almadan bugüne gelen bu devrim bunun için birçok çevre tarafından hedef haline getirilmektedir. Başka da bugün El Kaidelerin, Türklerin, Suriye devletinin saldırılarını ve de Rojava’nın doğusunda bulunan sınır kapılarının aylarca kapalı tutulmasını başka nasıl izah edeceğiz?
Tek bir izahı vardır bu saldırıların ve kuşatılma planlarının; düşmanlık. Maalesef bu düşman tutum içerisinde Kürtlerin en tanıdık örgütlerinin olması da bir gerçektir.
Eskilerde Che Gueveran’nın
“Ölüm, nereden ve nasıl gelirse gelsin, silahlarımız elden ele geçecekse, savaş sloganlarımız kulaktan kulağa yayılacaksa ve başkaları savaş ve zafer naralarıyla ve de makineli tüfek sesleriyle cenazelerimize ağıt yakacaksa, hoş geldi, safa geldi” diyen sözlerini bizler aynısını 19 Temmuz devrimi için rahatlıkla söyleyebiliriz. 19 Temmuz devriminin dalgası ve sesi Kürt halkına bir ışık, bir umut ve de bir gelecek olacaksa, saldırılar ve kuşatılmalar nereden gelirse gelsin bizler de her zaman bu devrimin yanında olmasını -zorluklar ne olursa olsun - bileceğiz.
Yaşasın rojava halkımızın 19 Temmuz devrimi!
Ve yaşasın rojava halkımızın fedai gücü YPG ve YPJ!
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Rojava’da 19 Temmuz 2012’de gerçekleşen özgürlük devrimi ikinci yılına girdi. Gerçekleşmesi gibi bir yıl yaşaması da mucize kabilinden olan bu devrimi şimdi herkes daha çok ciddiye alıyor ve anlamaya çalışıyor. Öncelikle Şilan Kobani ve Xebat Derik şahsında tüm Rojava özgürlük şehitlerini saygı ve minnetle anıyoruz. Başta kadınları ve gençleri olmak üzere tüm Rojava Kürdistan halkını, gerçekleştirdikleri bu cüretli işten dolayı kutluyoruz.
Rojava özgürlük devriminin ortaya çıkardığı tarihi önemde dersler var. Bu nedenle gittikçe daha çok tartışılıyor. Herkes kendi penceresinden bakıp yorumlayarak anlam vermeye çalışıyor. Devrim karşıtları birçok cepheden saldırırken, halk bir yıldır yürüttüğü direnişin yarattığı kendine güvenle devrimin coşkusunu yaşıyor. Kürdistan’ın bu en küçük parçası, adeta boyundan büyük bir iş yapmış olmanın gururuyla bölgesel gelişmelere öncülük ediyor.
Bilindiği gibi, bu cesur ve fedakâr devrimci çıkışın ardında otuzüç yıllık yoğun bir devrimci çalışma var. 1979 yazından itibaren yirmi yıl boyunca kesintisiz bir biçimde Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan bu çalışmayı yürüttü. Ardından da bazı yetersizlikler olsa da Kürdistan Özgürlük Hareketi bu süreci devam ettirdi. Özellikle “Arap Baharı”nın başladığı 2011 yılı Ocak-Şubatından itibaren Kürtler devrimci çalışmalarına hız verdiler. Suriye’de ne rejime ve ne de muhalefete angaje olmayarak üçüncü bir çizgi izlediler. Kısaca otuz yılı aşkın devrimci çalışmanın yarattığı birikim, Arap baharının Suriye’de yarattığı uygun konjonktürle birleşince 19 Temmuz özgürlük devrimini gerçekleştirdi. Rojava devriminin verdiği birinci ders bu.
Bu dersi nasıl anlamalıyız? Demek ki, bir yerde devrim olabilmesi için iki temel şartın yerine gelmesi gerekiyor: Öncü devrimci çalışma ve uygun ortam! Bunlar birlikte olmadan devrim olmaz. Bunlar birbirinin karşıtı değil, tamamlayanıdır. Demekki sadece birilerinin zorlamasıyla devrim olmayacağı gibi, öncü çalışma olmadan, kendiliğinden de devrim olmaz. Yine demek ki devrimcilerin görevi zorla devrim yaratmak değil, imkân ve fırsatları iyi değerlendiren bir çalışma tarzıyla devrim için gereken verileri hazırlamaktır.
Rojava özgürlük devriminin birçok ezberi bozup düşünce kalıbını kırdığı da bir gerçek. PKK dahil hepimiz, önce Kürdistan’ın büyük parçalarında devrimin olacağını ve Kürt sorununun çözüleceğini, buna bağlı olarak Rojava Kürtlerinin de haklarına kavuşacağını sanır, böyle düşünüp tartışırdık. Oysa özgürlük devrimi önce Rojava’da gerçekleşti. Şimdi Rojava devrimi Kürdistan’ın diğer parçalarındaki çözüme öncülük ediyor. Rojava özgürlük devriminin verdiği ikinci ders de bu.
Demekki bir yerde devrim olabilmesi için arazi ve nüfus büyüklüğü gerekmiyor. Öncü devrimci çalışmanın yapıldığı ve birikimin uygun konjonktürle birleştiği bir yerde devrim gerçekleşebiliyor. Bu nedenle, her yerde devrimci çalışma yapılabilir ve devrim için gereken hazırlıklar olgunlaştırılabilir. İçinde bulunduğumuz ortamda nüfusu az veya çok her toplum devrimi hazırlayarak uygun ortamda başarabilir.
Rojava özgürlük devrimini 1 Haziran 2010’dan itibaren Kürdistan genelinde geliştirilen dördüncü stratejik dönemin dışında tutmamak gerekir. 2011-2012 devrimci halk savaşı hamlesi içinde gerçekleşen bir gelişme olduğu tartışmasızdır. Planlamasıyla da pratiğiyle de gerçek böyledir. Buradan da iki temel ders çıkmaktadır. Birincisi, Kürdistan’da yaşananlar birbirinden kopuk değil, tersine birbirine bağlıdır. Siyasal sınırlarla parçalanmış olmak bu gerçeği değiştirmiyor. Bütün parçalarda olanlar birbirine bağlı gelişiyor.
İkinci ders ise, eğer yerinde, zamanında ve doğru tarzla yürütülürse devrimci halk savaşının ezilen halkların özgürlüğüne kavuşmasında kullanılabilecek bir yöntem olduğunun bir kez daha doğrulanmasıdır. Özellikle “Silahla hak arama devri geçti” sözünü tekrarlayan çok sayıda Kürdün olduğu bir ortamda bu sonuca ulaşılması önemli ve öğretici olmuştur. Demekki kendi durumuna ve ruh haline politika yapmak değil, stratejik analiz yaparken objektif verilere bakmayı bilmek gerekir.
Rojava özgürlük devrimi gerilla tarz ve taktiklerine de katkı sunmuştur. Özellikle dağa dayalı olarak ova ve şehir gerillacılığını geliştirme arayışı içinde olunduğu bir ortamda Rojava devrimi derin öğreticilik taşımıştır. Dağdaki gerilla varlığına dayanarak ova ve şehir gerillacılığını geliştiren ve zafere kavuşturan ilk alan Rojava olmuştur. Bu da gerillanın zenginliğinin ve yaratıcılığının yeni bir kanıtıdır. Demekki dağda olduğu gibi, ovada ve şehirde de gerilla olabilir ve sonuç alabilir. Kürdistan gerillasının Rojava pratiğinden öğreneceği çok şey vardır.
Rojava özgürlük devriminden çıkarılacak benzer dersler çoktur ve bunları çıkarmak hayati düzeyde öneme sahiptir. Umut ediyor ve bekliyoruz ki, bu devrimin ateşinde pişen özgürlük savaşçıları, Rojava’nın yiğit kadın ve erkekleri bunu yapacaklar. Zengin veriler içeren bu tarihi adımın öğretici derlerini tüm insanlığa sunacaklar!
Sonuç olarak şunu da ifade edelim ki, Rojava devrimi “Olur” denmediği gibi, “Yaşar” da denmeyen bir olaydır. Daha ilk günden itibaren bir gün, bir hafta, bir ay ömür biçenler, devrimin yenileceği günü sabırsızlıkla bekleyenler çok olmuştur. Böyleleri sadece dışarıda değil, daha çok da Kürdistan’da ve Rojava’da vardır. Rojava özgürlük devrimi tüm bu beklenti ve burdan doğan saldırılara karşı sürekli bir direniş devrimi durumundadır. Devrim içinde devrim yaşanmaktadır.
Baştan itibaren devrimi boğmak için geliştirilen saldırılar ve kuşatma, birinci yıldönümü sırasında doruğa çıkmıştır. İkinci yılına girerken devrim tam bir kuşatma ve saldırı altındadır. Kuşatma yerel, bölgesel ve küreseldir. Rojava özgürlük devrimi karşısında her düzeyde birbirine karşıt olanlar birleşmiş durumdadır. Küresel düzeyde birbirine karşıtlık yaşayan ABD ile İran ve ABD ile El Kaide, bölgesel düzeyde karşıt olan İsrail, İran ve Türkiye, Rojava özgürlük devrimi karşısında aynı cephede ve bir aradadır. Birbirini karşıt gören birçok işbirlikçi Kürt de şimdi Rojava devrimi karşısında aynı yerde durmaktadır. Her özgürlük devriminde görülen bu durum, Rojava özgürlük devriminde de yaşanmaktadır.
Tam kuşatma sadece tüm güçleri içermesi ve dörtbir yandan olması ile de sınırlı değildir. Ekonomiden siyaset, askerlik, kültür ve benzeri toplum yaşamının tüm alanları da ambargo ve kuşatma altındadır. Devrim karşıtları tüm kapıları kapatarak Kürdistan’ın bu küçük parçasının kahraman halkını dize getirmeyi ve teslim almayı ummaktadır.
Ama bilmiyorlar ve yanılıyorlar ki, bu halk 19 Temmuz devrimine cesaret eden Apocu bilinçle yoğrulmuş bir halktır. Onbinlerce şehit komutasında yürümektedir. Dört parçadaki ve yurtdışındaki tüm Kürtlerin kalbi Rojava’da atmaktadır. Dünyanın tüm devrimci-demokratlarının Rojava devrimine desteği vardır. Dolayısıyla Rojava özgürlük devrimi yenilmezdir. Geçen bir yılda yenilmedi, bundan sonra da yenilmeyecektir!...
Selahattin ERDEM
Yeni Özgürpolitika
- Ayrıntılar
Sömürgeciliği yüreğimizden ve beynimizden söküp atmamız gerektiğini söylerken, hemen şimdiden devasa bir mücadele 30 yıldır kıran kırana yürütülmüşken, halen hangi sömürgecilerin bizlere ektiği özelliklerden bahsedebiliriz ki diye sorulabilir, haklı olarak?
Sömürgeciliğe karşı gerçektende 30 yıldır silahlı olmak üzere toplam 40 yıldan fazladır dişe diş bir mücadele tüm cephelerden yürütülmüş ve halende yürütülmektedir. Lakin sömürgeciliğin beyinleri felç eden, işlemez kılan, kendisi olmaktan uzaklaştıran, yabancılaştıran, kendisi olmaktan çıkarak sömürge kişiliği oluşturma politikalarına maruz kalan bir gerçekliğin etkileri halen birçok insanda gözle görülür bir şekilde sıratmaktadır. Değişimler ve dönüşümler kuşkusuz çok büyük olmuştur. Kürt halkı, Kürdistan'i halklarla büyük bir dönüşümü yaşaması muhakkaktır; lakin Kürdistan’da herkesin böyle olduğu ya da aynı benzer güçlü dönüşümü yaşadığı tartışmalıktır. Yine dönüşmüş olanların ne kadar sömürgeciliği yüreklerinden ve beyinlerinden söküp attıkları da tartışmalıktır.
Örneğin söz konusu Kürtçe dilini ele alarak, ruhsal değişim dönüşümün ne kadar gerçekleştirildiğini en iyi bir şekilde gösterecek bir örnek dil meselesi olabilir.
Bizler: “Üstelik sömürge insanının ana dili, duyguları, düşünceleri ve rüyalarıyla ayakta kalan dili, yumuşaklığını ve merakını ifade ettiği o dil, yani en büyük duygusal etkiyi yapan dil, aslında en az değer verilen dildir. Ülkede ya da halkların birliğinde bir statüsü yoktur. Bir işe girmek, kendine bir yer edinmek, toplulukta ve dünyada var olmak isterse, önce efendilerinin diline boyun eğmek zorundadır. Sömürge insanı içindeki dil çatışmasında, ezilen anadil olur. Bu zayıf dili bir kenara bırakmaya, yabancıların gözünden saklamaya bizzat kendisi koyulur.
Kısacası, sömürge iki dilliliği ne bir yerli dilinin bir püristin diliyle yan yana yaşadığı (ikisi de aynı hissetme dünyasına ait) iki dillilik durumudur, ne de fazladan ama görece yeni bir alfabeden yararlanan yalın birçok-dillilik zenginliğidir: bir dilbilim dramıdır” bu söylenen gerçeğinin ne kadar farkındayız ve ne kadarını aşmışız bu dramın diye bir soruyu herkes kendisine sorabilir?
“Her sömürgeci ulus, faşist eğilim tohumunu bünyesinde taşır.”
Halbuki yıllar önce bir Fransız aydını olan Sartre sömürgecilik ve sömürgeciliğin yarattığı kişiliğe ve sonuçlarına dönük:
“Ve bir halkın ölme şeklinden başka hiçbir seçeneği yoksa bir halk ezenlerinden sadece umutsuzluk hediyesi almışsa, kaybedecek neyi olur? Bir halkın şanssızlığı, onun cesareti haline gelir; sömürgeciliğin onu sonsuz reddini, sömürgeciliğin mutlak reddine çevirir.
Üstelik bu bir açıdan çifte gayrı meşruluktur. Tarihin kazaları sonucu bir toprağa gelen bir yabancı olarak, sadece kendisine bir yer yaratmayı başarmakla kalmamış, ora sakinlerinin yerini elinden almayı da başarmış, onların hakkı olanlar pahasına kendisine hayret uyandırıcı ayrıcalıklar bahşetmiştir. Bunu da, bir açıdan bu eşitsizliği gelenekle meşrulaştıran yerel yasaların gücüyle değil, var olan kuralları kaldırıp kendininkileri koyarak yapar” demiştir.
Dikkat edilirse sömürgecilik hem gelip Kürdistan’a yerleşmiş, çalmış, çırpmış, katletmiş ve ardından da ayak ayaküstüne atarak bu topraklarda yaşayan halkların dilleri ve kültürleriyle alay ederek yok etmek için elinde geleni alenen devlet politikası olarak yürütmüştür. Bu topraklarda yeşeren kültürleri asimile etmenin de ötesinde soykırıma tabi tutarak yok etmeyi tüm kurum ve kuruluşlarıyla gerçekleştirmeyi esas almıştır.
Gerçeklik buyken, halen sömürgeciliğin diline, kültürüne hayranlık duymak olsa olsa yukarıda dile gelen dramın kendisidir. Sömürgecilik tüm gücüyle adeta“Her şey kusursuz olurdu… yerliler olmasaydı,” der gibi üstelik bu toprakların orijin renklerine hakaret etmekten de bir gün geri durmamıştır. Ancak sömürge haline getirilenler ise adeta sanki bir şey yokmuş gibi yapmalarına da ise hiçbir akıl ve zihniyet alamaz. Bu da ayrı bir dram ya da trajedi…
Bu bağlamda bir nevi: “Sömürgeleştirilen belleğini yitirmeye mahkûm olmuştur adeta.”
Ne diyor filozof ya da hakikat arayışçısı:
Halbuki, “Bir halka başka hangi yolla miras bırakılır? Çocuklarına verdiği eğitimle ve dille, yeni deneyimlerle sürekli zenginleşen o harika depoyla. Gelenekler ve edinilen şeyler, alışkanlıklar ve fetihler, yapılan işler ve geçmiş kuşakların eylemleri bu şekilde miras olarak bırakılır ve tarihe kaydedilir.”
Bir zamanların 1945 yılın Fransa’sında bir seçim kampanyasında şöyle bir propaganda yapılır:
“Radyomun düğmesini çevirince Amerika’da Zencilerin linç edildiğini işitiyorum ve diyorum ki kendi kendime:
O zaman bize yalan söylemişler: Hitler ölmemiş
Radyomun düğmesini çeviriyorum ve öğreniyorum ki Yahudiler hala aşağılanıyor, hor görülüyor ve yurtlarından kovuluyorlar:
O zaman diyorum ki kendi kendime, hala bize yalan söylemişler: Hitler ölmemiş.
Radyomun düğmesini çeviriyorum ve öğreniyorum ki Afrika’da çalışma kampları kurumlaştırılıyor, yasallaştırılıyor:
O zaman diyorum ki kendi kendime, bak bize yalan söylemişler; Hitler yaşıyor.”
Peki, bizim bu “radyomun düğmesini çeviriyorum ve öğreniyorum ki” Kürdistan’da ne kadar çok Kürtlere ve Kürdistanlılara hakaret dolu sözleri, davranışları, pratikleri, uygulamaları nasıl ele alacağız?
Bu “radyomun düğmesini çeviriyorum ve öğreniyorum ki” verilerle binlerce ama binlerce örnek vererek faşizmin, Hitlerciliğin ne kadar derin olduğunu göstermemiz zor olmayacaktır. Bizler bırakalım günlük olarak saatlik ve dakikalık olarak “O zaman diyorum ki kendi kendime, bak bize yalan söylemişler; Hitler yaşıyor” örneklerini sunabiliriz. Çünkü gerçekten Kürdistan’da ve Türkiye’de Kürtlere ve bu topraklarda yaşayan nice halklara çok mu ama çok fazla sömürgecilerin inkar ve imhayı esas alan uygulamaları söz konusudur.
Örneğin: “Sömürgeci boyun eğdirmek ve sömürmek için sömürge insanını tarihsel ve toplumsal, kültürel ve teknik akımdan dışarıya itti. Sömürge insanının kültürünün, toplumunun ve teknolojisinin ciddi bir zarar gördüğü gerçektir ve sağlaması yapılabilir.” Gerçeklik buyken hangi kardeşlikten söz açılabilir peki? Hangi birliktelik ve beraberlikten bahsedilebilir peki?
Özcesi sömürgecilik kültürü tüm gücüyle kendisini tüm toplumsal gerçeklere dayatırken buna karşı toplumlarında tüm güçleriyle özelde kendi yerellerinde güçlü karşı koyuşlarıyla bu sömürgeciliğin zihniyet yapısı ve uygulamaları ortadan kalka bilir. Yine kendi kültürel değerlerini çok güçlü sahiplenme ve yaşatmayla sömürgeciliğin kültürü geriletilebilir.
Not: isimlendirilmemiş olan tırnaklar Albert Memmi’nin –“Sömürgecinin Portresi Sömürgeleştirilenin Portresi,” kitabından alınmıştır.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Biz Kürtlerin 1920’li yıllardan daha doğrusu 1940’lardan sonra yaşadığımız en büyük sorun kendimiz olamamamız gerçekliğidir. Buna biz kendine yabancılaşma ya da yabancılaştırma diyoruz.
Denilecek ki Kürdistan tarihinde kendi olamama gerçekliği şöyle ya da böyle her zaman var ola gelmiştir. “Buna ilk örnek olarak Enkidu’yu gösterebilir. Ya da Harpagos gösterilebilir. Aslında böyle tarihte kendi halkına ve kendi değerlerine bolca ihanet eden kişilikleri sıralamak mümkündür de denilebilir. En son Aşiret mekteplerinde eğitilipte halklara karşı kullanılmış olanları da dile getirmek olasıdır” da denilebilir.
Hiç şüphe yoktur ki Kürtlerin tarihinde bolca ihanet etmiş kişilikler çıkmıştır. Bu ihanet etme gerçekliği başka halklarda da bolca görülebilir. Gidip halkların tarihine baktığımızda ne kadar da çok halklarına karşı ihanet etmiş olan insanları gördüğümüzde şaşırmamak hiçte elden olmayacaktır. En çarpıcı örnek bugün neredeyse dünyaya en ileri düzeyde hükmeden Yahudileri gösterebiliriz. Söylediklerimizi ispata kalkmadan sadece Tevrat kitabında Yahudilere dönük söylenenleri, yazılanları dile getirmek bile bu makalenin çok daha ötesinde büyük hacimli kitapları aşabilecek nicelikte ihanet ve iç çelişkilerle doludur.
Özcesi halkların tarihinde ihanetlerin yaşanması hiçbir zaman kabul edilmeseler de birer gerçeklik oldukları açıktır. Ancak biz Kürtlerde özelde 1940’lardan sonra özelde de Kuzey Kürdistan'da yaşanan başka gerçekler de vardır.
1920 ile 1940 yılları arasında Kürdistan'da inanılmaz ölçüde bir Kürt soykırım yaşanmıştır. Bugün bizlerin kimi, Dersim katliamını duymuşuzdur. Halbuki Zilan, Ağrı ve onlarca böyle irili ufaklı katliamlar Kürdistan'da bu yirmi yıl içerisinde bolca yaşanmıştır. Demirel’in bir dönem söz ettiği “28 isyan” özünde Kürdistan'da 28 büyük-küçük soykırım pratikleriydi. Biz bu yirmi yıllık sürece Kırmızı Katliam diyoruz. Kürtçe sözcüklerle, Komkujıya Sor diye bu katliamları tanımladık.
Kırmızı Katliam’dan sonra Kürdistan'da uygulanmaya konulan yeni ve daha tehlikeli ve yok edici soykırım türüyse Beyaz Katliam olmuştur. Beyaz Katliam’ı bizler beyinsel ve kültürel soykırım olarak tanımlıyoruz. Önder Apo kültürel soykırım için: “Hakim elit ve ulus-devlet kültürüne göre zayıf ve gelişmemiş durumda bulunan halk, etnik ve inanç gruplarının üzerinde uygulanır. Temel mekanizma olarak hakim elit ve ulus-devletin dil ve kültürü içinde tümüyle tasfiye olmaya amaçlayan başta eğitim olmak üzere her türlü toplumsal kurumların cenderesi içine alınıp varlıkları sona erdirilmeye çalışılır. Fiziki imhaya göre daha sancılı ve uzun sürece yayılmış bir soykırım türüdür. Yarattığı sonuçlar fiziki soykırımdan daha felaketlidir. Bir halk veya herhangi bir topluluk için yaşamda karşılaşabileceği en büyük felaket niteliğindedir. Varlığını, kimliğini toplum doğasının tüm maddi ve manevi kültürel unsurlarını terk etmeye zorlanmak, uzun sürece yayılmış kitlesel çarmıha gerilmekle özdeştir”demişti.
Özcesi Kürdistan'da 1940’larda uygulanan esasta kültürel soykırım olmuştur. Kültürel soykırımın temel hedefi vurmak istediği insanı beyninden, yüreğinden ve de vicdanından vurmaktır. Önce beyin ve yürek felç edilecek ki bir daha o bireyi şaha kalkmasın, kendisi olamasın. Bu beyin ve yürekten vurmanın en temel silahı eğitim kurumlarına alarak gerçekleştirmektir. Söz konusu Kürtler ise Türk devlet okullarına alarak Türkleştirmektir. Yapabilir ise Kürtçeyi yani hedef aldığı bireylerin ana dillerini unutturarak onları Türk haline getirmektir. Bunu yaparken birde sanki çok büyük bir iyilik yaparcasına bu vahşet uygulamısını uygulayabilmek ciddi bir maharet işidir. Yine diğer etkili bir silah ise askerliktir. Meslek edindirmektir. Memurluktur. Derken kendi siyasal partilerinin içine alarak tümden kendinden birisi haline getirmektir.
İşte yukarıda dile getirdiklerimiz gerçekleştirmenin yolu yordamı Beyaz Katliam politikalarıdır. Ve TC devleti bu vahşet politikalarını Kürdistan'da çok acımasızca uygulamasını bilmiştir.
Öyle ki Kürtleri en çok Dersim’de olsa da Kürdistan’ın birçok alanında katliama tabi tutan partinin adı CHP’dir. Bu katliamı en içten uygulayan kişi ise İsmet İnönü’dür. Yine Atatürk’tür.
Ancak bugün bu katliamı uygulayan partinin başında bulunan kişi, bir Kürt, daha doğrusu Beyaz Kürt’tür. Yine Tuncelili-dikkat edilirse Dersim demiyoruz-Tuncelili diyoruz. Çünkü bu kişi Kürdistan'da Beyaz Katliamı en iyi özümsemiş kişiliklerin başında gelen bir kişiliktir. Bu öyle bir kişiliksizliği yaşıyor ki AKP gibi özünde milliyetçi bir parti bile “Beyaz Türklere kendini kabul ettirmek için kendi aslına bile sahip çıkamıyor” mealinde sözlerle bu Beyaz Katliam’la kendisi olmaktan çıkarılmış kişiliğe yönelebiliyor.
Bizlerin çok söyleyeceği bir şey olamaz. Beyaz Türk beyaz Türk’tür. Beyaz Türklerin de ne kadar Kürdistan'da halkların düşmanlığına oynadığı da herkesin malumudur. Özelde de CHP adındaki geçmişin Kemalist faşizan partisinin de Kürtlere ve halklara neler yaşattığı da ortadadır.
Bizim söyleyeceğimiz ya da söyleyebileceğimiz olsa olsa Kürtler başta olmak üzere Kürdistanlı ve Türkiye halkların artık ellerini böylesine kirli bir partiden ellerini yıkamalarıdır. İslamiyet’in o meşhur sözüyle “boş ol, boş ol, boş ol” diyerek yollarını CHP ile ayırmalarıdır.
Kılıçdaroğlu ve Kılıçdaroğlu gibi olan kişiliklere ise bizler; Frantz Fanon’un Siyah Deri Beyaz Maske kitabında söylediği gibi onlar: “KENDİ OMUZLARI ÜZERİNDE BAŞKALARININ KAFASINI TAŞIMAYA-GEZDİRMEYE RAZI” kişiliklerdir deyip kendi mücadelemize devam edeceğiz.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Son bir buçuk aydır; sırat köprüsünde ilerlemeye çalışan “demokratik siyaset ve özgür yaşamı inşa” süreci, gün aşırı artan şiddet sarmalına sürüklenmektedir.
Bir haftadan bu yana yapılan tartışmalar; hem hükümet cephesinden gelen açıklamalar, hem de akillerin çalışma raporlarının ardından yaşanan yeni polemikler, sürecin aslında ne kadar kırılgan ve ciddiyetsiz yaklaşımı kabul edemeyeceğini herkese ayan beyan göstermiş oldu.
Yine bunun yanında HPG’lilerin eylem bilançolarını ortalığa döken (!), çeşitli merkezler de yarayı daha çok kaşımaya, çözümsüzlüğü daha da keskin bir şekilde dillendirmeye çalışmaktadır.
Tüm bunların yanında askeri hareketliliğin artması, keşif/pusu atma vs benzeri faaliyetlerin devam etmesi, bunların devam edeceğine dair ilk ağızdan açıklamaların yapılmış olması gerçekten de durumun önemini ve hayatiyetini ortaya koymaktadır.
Geçtiğimiz günlerde İmralı’ya giden heyetin yaptığı açıklama da; Kürt Halk Önderliğinin “çözümü isteyenler de var, istemeyenler de” belirlemesi, işte ifade etmeye çalıştığımız bu noktalara dikkat çeken önemli bir vurgu olmaktadır.
Çözümü istemeyenlerin neden istemediğini anlamaya çalışmak, o konu üzerinde kafa yormak ayrı bir tartışmadır. Bizim üzerinde durmamızı gerektiren temel mesele; çözümü isteyenlerin ne yapması gerektiğidir!
Sürece bu şekilde yaklaştığımızda ve ne yapmak gerekiyor sorusuna cevap aramaya çalıştığımızda elbette toplumun/toplumsal dinamiklerin neler yaptığına, neleri yapması gerektiğine bakmak zorunda kalırız.
Gençliğin toplumsal sorunlardaki önemi ve dinamizmi çok iyi biliniyor. Toplumsal dinamiklerin bel kemiğini oluşturan gençliğin bu dönemde ne yapması gerektiği, neden kaçınması gerektiği de bu tartışmanın kapsamına giriyor.
Bu anlamıyla geçtiğimiz günlerde Cizre’de gençlerin gerçekleştirdiği; “diploma törenleri”, “kontrol noktaları” belki birçok yönüyle anlaşılırdır. Ne de olsa yıllarca özgürlük alanlarının kısıtlandığı, her türlü baskıya maruz kalındığı ve öz savunma gücünün yoksunluğu temelinde devleti temsil eden ceberutların bütün zulümlerini gerçekleştirdikleri mekanlara-sembollere duyulan öfkenin yanında, kendi olma’nın getirdiği bir özgüvenle gençlerin ortaya koyduğu bu görüntülerin anlaşılır olması, onların kabul edilir olduğu anlamına gelmez…
Özellikle Kürt Halk Önderliği tarafından başlatılan ve son dönemlerde her türlü saldırılarla boşa çıkarılmak istenen böylesi önemli bir süreçte, gençlerin böyle provokasyonlara açık/süreci zorlayabilecek eylemlerden uzak durması gereklidir.
Gün aşırı çözümsüzlüğü bu kadar güçlü bir şekilde geliştiren, AKP’nin ve Erdoğan’ın da bu kesimlerin çanaklarına yağ tutacak yaklaşımları ve söylemlerinin olduğu bu dönemde; siyasi bilincini ve politik öngörüsünü daha zengin ve doğru bir şekilde gençlerin kullanması gerekiyor. Yoksa iyi niyetle yapılan bu tür eylemler, ilerletilmeye çalışılan bu süreci daha zora sokabilir, hatta tıkanmasına da neden olabilir.
Peki, böyle olduğu için gençliğin enerjisini kullanmasına/siyasi yaklaşımını ve taleplerini bu süreçte en açık bir şekilde ifade etmesine müsaade edilmeyecek mi? Elbette kast etmeye çalıştığımız husus kesinlikle bu değildir. Maneviyatını ve tüm mücadele coşkusunu; gençliğin ruhundan alan bir hareketin böyle bir iz’anda bulunması ne mümkündür, ne de düşünülebilecek bir şeydir!
Bu dönemde gençliğin yapabileceği en büyük eylemsellik; hiç kuşkusuz süreci sabote etme girişimlerine daha duyarlı olan-halkın mücadelesini koruyan ve yükselten bir tutum içinde olmalıdır…
Lice’de halka yönelik gerçekleşen saldırılarda ve daha farklı alanlarda halkın meşru taleplerine-demokratik istemlerine karşın, gelişebilecek her türlü saldırı karşısında Kürt gençliğinin başta her türlü örgütlü yapısı olmak üzere, bütün kesimlerince daha duyarlı olması ve halkı koruması gerekmektedir. Ancak bu şekilde sürecin ilerleyişini zorlamayan ve halkın kendisini koruyan bir öz savunma anlayışı ortaya çıkabilir…
Toprak Cemgil
- Ayrıntılar
“Sen öyle bir ülkede ve öyle bir halk için savaşıyorsun ki, her şey acımasız bir terörle elinden alınmıştır. İnsan olma hakkını bile elinden almışlardır. Bu bağlamda senin vatan ve özgürlüğe ekmek-su kadar ihtiyacın vardır. Senin şeref ve onura ihtiyacın vardır. Tüm bunlar senin için düşman tarafından yok edilmiştir. Sen bunları kazanmak için özgürleşme mücadelesine adım attın. Ve sen bu nedenle o kadar öfkelisin ki, bunları ele geçirmek için özgürlük silahına sarılıyorsun. Eğer bu konuda bir yanılgın yoksa ve kararın kesinse vuruş tarzın belirlenmiştir. Değil kararsızlık, ikirciklik, eylemi planlamamak; bunlar kesinlikle söz konusu olamaz. Böylesi bir dava insanı müthiş vurucudur.”
Gençlik söz konusu olacaksa böyle olmalıdır. Engel tanımayan diye bir kavram vardır. Adeta su misali hiçbir şeye takılmadan yolunu izlemek gibi. Amaçtan kopmadan yürümek gibi. Hiçbir bariyeri tanımamak gibi. Sel gibi akmak gibi. Rüzgarların sırtına binerek uçmak gibi. Yelkenlerine rüzgarları alıp “ileri” der gibi. Rosinante’nin sırtına binerek tüm İspanya’yı dolaşmak gibi. Che gibi “Sloganlarımız, kulaktan kulağa yayılacaksa, silahlarımızı kavramak için başka eller uzanacaksa, başka insanlar mitralyöz sesleri ve yeni savaş naraları arasında cenazelerimize ağıt yakacaksa, ölüm hoş geldi, sefa geldi” demek gibi…
Başkan Apo: “Özgürlüğe yürüyen bir gençliği tutmak zordur” demektedir.
Nedeni açıktır. Emperyalist ve sömürgeciler için “Gençlik sistemlerin başına en başta bela olan kesimdir. Tarih boyunca bu çok iyi bilindiği için, eğitim adı altında gençlik kurban edilmekten tutalım, akla hayale gelmez uygulamalara tabi tutulmuştur. Hiyerarşik toplumun yükselişinde kadından sonra gençliğin bu duruma düşürülmesi belirleyici rol oynar. Gençliği kontrole alan düzenin kendini en güçlü hisseden düzen sayması boşuna değildir. Daha sonraki devletçi toplum sistemlerinin tümü gençliğe benzer bir uygulamayı dayatacaklarıdır. Zihni böyle yıkanan gençlik her işe koşturulabilir. Savaş dahil en zor işi meslek edinebilir. En önde tüm zor işlere sürülür. Özcesi yaşlıların zaaf ve gücünden kaynaklanan gençliği bağımlılaştırma ve güdümleme ilişkisi hızından ve yoğunluğundan hiç kaybetmeden hakim sistemlerin en güçlü sürdürücüleri kılınmışlardır.
Tekrar vurgulamalıyım: Gençlik fiziki bir olay değil toplumsal bir olaydır. Tıpkı kadınlığın fiziksel değil toplumsal bir olgu olması gibi. Bu iki olay üzerindeki çarpıtmaları kaynağına inerek açığa çıkartmak sosyal bilimin en temel görevidir.”
Dağlar bu sosyal bilim çarpıtmasının en derinden yeniden düzeltme stargahları, yani mekanlarıdır. Çünkü buralarda yapılan ilk ve temel iş yanlışları düzeltmektir. Yanlışa geçit vermeyerek doğruyu her şart altında yakalamaktır. Bunu yaparken de bireyin kendisiyle uyumlu olan ne varsa hepsini açığa çıkararak bireyi kendisiyle barışık hale getirmektir.
Evet, gençlik “Özgürlüğe yürüyen bir gençliği tutmak zordur” sözü tamda yerinde söylenmiş bir sözdür. Özgürlüğe yürürken kimse tarafında tutulamaz hale gelmek için öncelikli olarak tutulamayacak yerlere çıkmak gerekir. Öyle ki cehennem zebanileri gibi kendisini örgütlemiş olan kapitalist ve sömürgeci güçlerin pençesine takılmamak için onların yetişemeyecekleri yerlere yelken açmak gerekir.
İşte bu yerler öncelikli olarak kesinlikle dağların doruklarıdır. Dağların dorukları yıllardır özgürlük ruhunun ve heyecanının doruklarda yaşandığı mekanlardır. Özgürce haykırmak isteyenlerin gelecekleri biricik yer buralarıdır.
Bazı gençler diyecek ki biz duygularımızda hiçbir sömürgeciliğin ve kapitalist kirliliğin ulaşamayacağı arılığı yakalayabiliriz. Belki birkaç bin ya da bir kaç yüz binden bir genç duygularının arılığına güvenerek ayakta kalabilir. Böyle yapanlara ya da bunu başaranlara şimdiden başarılar diliyoruz. Ancak yaşam tecrübemiz bize göstermiştir ki gençliği tutsak alma girişimlerinden kendisini kurtaran genç ve gençlik neredeyse yok gibidir. Ve yine tecrübelerimize dayanarak şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki: Özgürlük dağları özgürlüğün tadılacak biricik yerlerdir. Buralarda birey yeter ki kendisini yeniden inşa etmeyi, yeniden yaratmayı esas alsın, gerisi sadece ve sadece ayrıntıdır. Gerisi sadece ve sadece teferruattır.
Evet, özgürlük ve özgürlük haykırışları için, çok seçenekli ve çok tercihli yaşam alanlarına tüm Türkiye ve Kürdistanlı halklarının gençlerini en derin ve samimi gerilla içtenliğimizle davet ediyoruz.
Yazımızı kapatırken yeniden:
“Özgürlüğe yürüyen bir gençliği tutmak zordur.” Hatta böyle bir gençliği tutmak imkansızdır.
Hayri Engin
- Ayrıntılar