15 Ağustos Atılımı’nın 12. yılı kutlu olsun!
Mahsum Korkmaz Akademisi’nin değerli öğrencileri; gelenek olduğu üzere 15 Ağustos Atılımı’nın gerçek kaynağı, bunun büyük eğitim ve yürütme gücü olan bu Akademimizin tüm şehitlerini, bu Akademinin geçmiş ve 15 Ağustos Atılımı’nın bu 12. yıldönümünde binleri aşan şahadetleriyle, onun eşsiz kahramanlıklarıyla ve savaşı bugüne kadar getiren hakiki komutan ve savaşçıları olarak sizlerin şahsında hepsini anıyorum, saygılarımı sunuyorum ve selamlıyorum.
Gerçekten sadece ulusal kurtuluşumuzu bu aşamaya getirmekle kalmamış, yeni insanın doğuşunu da esas itibarıyla bu okulda ortaya çıkarmanın derin kıvancını ve coşkusunu da yaşıyorum ve bu temelde tekrar sizlerin şahsında, halkımızın bu büyük tarihi adımını kutluyorum.
Bugünkü tüm gerilla güçlerimize, gereken kapsamlı bir çerçeveyi, onun mesajını sunduk. Tekrarlamayı gereksiz buluyorum. Ama esas olarak bu akademik çalışmaya oldukça yakışan, aşağı düşmemesi için onun büyük sabrını ve çabasını gösteren, bundan sonraki savaşa ve yaşamda katkısını asıl olarak gösterecek olan bu okulumuzun anlam ve önemini bir kez daha dile getirmeyi de önemli buluyorum.
Bugün tarih geçekten bu atılımla anlam bulmuştur ve bizim için yürümektedir. Hatta yeni insan burada gerçekleştirdiklerimizle anlam bulmaktadır, coşkuyla, tutkuyla seyretmekte, yaşanmaktadır. Bir varoluşu burada açıkça gerçekleştirmekteyiz. Gerek ulusal kurtuluşumuzun sorunları ve çözümü için ve gerekse en başta onun parti öncülüğü için, gerillası için görüyorsunuz ki, eğitim esastır. Okul sistemi esastır. Bu eğitim, onun bu okulu olmasaydı bırakalım savaşı, varlığımızı bile koruyamazdık. Şunun için tekrar önemini vurgulamalıyız ki; bu okul çalışmalarımız öyle herhangi bir dönemi, bir eğitimle sıradan kurtarmak için değil, buradaki çözümleme düzeyi, ulusal gerçekliğimizi de aşıyor, insanlığı etkiliyor. Askeri değil, yeni yaşamı bütün yönleriyle dile getiriyor. Ve ekmek, sudan daha fazla muhtaç olduğumuz değerleri ortaya çıkarıp insanımıza mal ediyor. Her şeyden önce çağdaş tarihte ilk defa kendimiz için bir okul yaratmış bulunuyoruz.
Okulsuz halk gerçekten kaybetmiş halktır.
Eğitimsiz halk, en geri, en vahşi bırakılmış halktır ve herkes onun üzerine egemenlik de kurar, sömürür de, insanlıktan da çıkarır.
Nitekim biz okulsuz, eğitimsiz kaldığımız için dünyanın en tanınmaz halkı durumuna geldik. Dolayısıyla bu okulumuzu sadece içinden geçen öğrencileriyle ve aldıkları, özümsedikleri eğitimle değil; tarihi değerleriyle belki de yüzyıllara sığmayacak çözümleme ve yaratacağı insanıyla zaten daha şimdiden yaşama mal olduğu gibi, hatta zaferi zorladığı gibi asıl büyük gelişmesini “yüzyıllara doğru taşıracaktır” desen yerindedir. Bizim sorunumuz, yine günceli hangi temel çalışmayla kurtardığımızın farkında olmaktır. Dikkat edilirse, en büyük savaşı burada verdim. Ve hemen herkes tanıktır ki, düşman da bilmektedir ki, eğer buradaki savaş olmasaydı; hiçbir alandaki savaşı bırakalım vermeyi, sürdürmeyi bile mümkün kılmazdı. Hatta yirmi dört saat bile dayanmak mümkün olmazdı. Kaldı ki, eğer daha kapsamlı, özümsenmiş olsaydı, bu okul sistemimiz uygulansaydı, eminim ki zaferleri çoktan daha kesin olacaktı. Küçümsemiyorum sonuçlarını, ama asla yeterli de bulmuyorum.
Halkımız ve sizler, kendini partililer, ARGK’liler sananlar, böyle olmak isteyenler, iyi niyetinize, coşkunuza büyük saygımız var. Ve olduğu için de zaten bu büyük değeri verdik, bunu okul sistemine kadar da taşırdık. Biraz da başardık. Fakat sorunlar bitmediği gibi, çığ gibi artmıştır.
Hiç şüphesiz sorunların arttığı bir yerde çözüm yolları da yakındır. Ustalar derler ki; “bir yerde sorun ne kadar yoğun, kapsamlıysa o kadar da çözüm olgunlaşmıştır”.
Dolayısıyla yüzyılların körleşmiş, kör düğüm haline sorunlarımızı şimdi olgunca çözüme yakınlaştırmamız büyük bir gelişmedir. Sorunlar, bizi ürkütmek şurada kalsın, çözümün yakınlığı nedeniyle, büyük bir arayışa ve çözüme götürme gerçeğiyle mutlu etmelidir.
Çözen insan, en büyük insandır.
Çözüme en yakın insan, kendini en derli-toplu, oldukça özgür yaratmaya yakın insandır.
Siz bu şansı elde etmiş bulunuyorsunuz. Şimdi size yaşam felsefemizin, okulumuzun temelinde yatan anlayışı fazla açacak değilim. Çünkü, günlük olarak zaten oldukça kapsamlı belgelerle önünüzdedir. İncelersiniz.
Ben daha çok oldukça sıradan girdiğim ve hepinizin bu nedenle yaşam karşısında iddiasız, dolayısıyla başarısızlığın bir kader halinde gördüğü gerçekliğin artık aşılması gerektiğini söylüyorum. Sizi beğenmediğim için değil, sevip, saymak istemediğim için de değil; bu yüzeysellik, bu sığlık bana gerçekten öfke veriyor, saygı duymuyorum, sevemem de, hatta nefret ediyorum, öfkeleniyorum. Bazen de tiksiniyorum. Bunun nedeni şudur; bu düşmandan kalmadır, bu yaşama saygısızlıktan ötürüdür. Bu artık bir kader olmadığı gibi, aşılmayacak bir düşman gerçeği de değildir. Açığa kavuşturulmuştur, insanlığa aykırıdır. Ve yaşamın da önündeki en büyük engeldir. Ona karşı en büyük saygısızlık, sevgisizliktir.
Bunu göreceksiniz, olgunca, mütevazıca. Neden bundan çekiniyorsunuz, neden örtbas ediyorsunuz? Eski düşmandan kalma kişiliği neden gizliyorsunuz? Neden bu yetersiz sözcük ve adımlarla kendinizi sakat bırakıyorsunuz? Ben buna anlam veremiyorum. Ne kabul edebilirim, ne de alet olurum. Şimdiye kadar şu veya bu gerekçeyle az-çok sizi kabul ettik ve siz de kendi tarzınızla bizimle buraya kadar yürüdünüz. Okul öğrencileri olarak, savaşları her sahaya yayılmış olanları olarak şimdi artık bu 13. yıla girişte sizlerle daha bazı köklü, karar ve yaşamın yenilenmesini kendinize mal etmeyi bilmelisiniz. Benden oldukça gelişme ve başarı bekliyorsunuz. Bundan gurur duyarım ve gerekeni yaparım. Zaten işim de budur. Tarihi okulu bu temelde açtık ve gerçekleştirdik, başardık da. Bu benim için sorun değil. Tekrarlayayım, ama sizin için aynı şeyler söylenemez. Ben sizi çok sığ, çok aldatıcı öğrenciler olarak görmekle birlikte, savaşta oldukça hatalı, çok yanlışlık yapan öğrenciler ve onların uygulamacıları olarak da değerlendiriyorum. Şimdi bunu artık aşmanın zamanıdır.
Fazlasıyla dönüşmenin tutkusunu ve onun sonuçlarından çekiniyorsunuz veya gereklerine ulaşmayı becermiyorsunuz. Dolayısıyla kişiliklerinizin fazla çekiciliği, dolayısıyla eğitici, örgütleyici özelliği gelişmiyor. Ve acıyla söyleyeyim ki; halk artık beğenmiyor, ben de beğenmiyorum. Ben tek tek her birinize; “seni şu kadar beğenmiyorum” demeyeceğim; zaten demem de. Ama genel olarak söyleyeyim ki; -ki hislerim, ölçülerim beni kolay kolay aldatmaz- halen de geride seyrederseniz ve bu basit yaşamayı da kurnazca, biraz da gizlice, ister farkında olun, ister olmayın; ister iyi niyetle, ister kötü niyetle, bu bekleneni vermez. Er-geç sizleri yüce değerlerle karşı karşıya getirir. Bu ülkede ve bu halk içinde bir şeyler gelişecektir.
Biz boşuna bu savaşı bugüne kadar vermedik. Her zaman söylediğim bir söz var; neden ciddiye almıyorsunuz? Beni de başta olmak üzere. Ben kimim? Ben bu halkın yaşayan insanı olmaya büyük özen gösteriyorum. Bu halkın dili, yüreği olmak, bu halkın kabul edilebilir bir insanı olmaya büyük özen gösteriyorum. Kendimi yediden yetmişe tüm insani özelliklerle an be an yaşatarak, cevap vermek istiyorum. Erkeğine-kadınına, yoksuluna-zenginine az-çok anlayabilecek, özümsetebilecek bir düzeyde sunmak istiyorum. Bu ekmek-sudan daha gereklidir. Çünkü çağdaş gerçeklik bizi çok hor görüyor, bizi hiç beğenmiyor. Bunu aşmanın yolu, böyle olmaktan geçiyor. Bunu ben istediğim için değil; gerek çağ, gerek tarih zorunlu kıldığı için böyle olmak zorundayız.
Tarihin ve çağın gerekleri amansızdır. Yoksa kişinin kendini yalana, dolana veya bizim gibi içi boş, dışını özgür insanlar gibi boyayarak, süslenerek göstermesi benim asıl umutsuzluğumu ve öfkemi yaratır. Şimdi diyeceksiniz; “özlü olmak zor”. Gayet tabii, başka türlü de biz insanlık ailesine giriş yapamayız. Ve bundan ayrıca öyle sıkılma, zorlanma görmemeliyiz. Benim için, mesela son yılların zorluklarına rağmen, acımasız savaşına rağmen bu büyük direnci göstermeyi neye bağlıyorum? İşin görkemliliği, işin heyecan veren özelliğine bağlıdır. Şimdi bu büyük gerçekleştiriyor.
Büyük gerçekleşme, ruhta, düşüncede, maddi güçte mutlu ediyor. Çok köhnemiş çirkin yanlarımızı ortadan kaldırıyor.
Neden tutku? Neden azim ve iradeye yükseliş yapamayacağız? Dediğim gibi; gerçekten ekmek-sudan daha muhtaçsınız. Çünkü iyi ekmek, iyi su da bu kişiliğin kazanılmasından sonra daha iyi gelir. Bunu artık kendinize yakıştırmalısınız. Halkımızı yönlendirecek, halkımızı yeniden yaşama çekecek öncü güçleri olarak kesinlikle cevap olmalısınız.
Kendi geçmiş yanılgıları önünde örtbas edici olmak ayıptır. Benim gibi açık, önemli kusurlarım da olabilir. Çok ayıplarım da olabilir. Zaaflarım da olabilir. İnsanım, olması da yadırganamaz. Ama görüyorsunuz ki, yüzde doksan dokuz sağlam yanlarla amansız yanlışın, çirkinliğin, kötünün üzerine yürüyerek, güzelliğe, doğrulara, iyiliklere kendimi büyük vererek yaşamak istiyorum. Güzel olan burası. Buna saygı duyulmalı ve bu hepimiz için geçerlidir. Halk olmaktan çıkmışsın, ulus olmaktan çıkmışsın. Senin insanlık davan bitmiştir. Bunu duymakla, bunu kişiliğinde sanki gerçekmiş gibi yaşamak, en büyük ahlaksızlıktır. En büyük saygısızlıktır. Ve buna göre de gerçekliğimizin en tehlikeli yönüdür.
Şimdi artık, hiçbir gerekçeye sığınmadan; “kimi beni böyle yaptı?” nedenlerini de söyleyemem, bu söylediğim çıkışa sahip olmaya cesaret etmeliyiz. Ben bunu yine boşuna söylemiyorum. “Ya neyimiz eksik? Zaten kararı da verdik, savaşa girdik” diyeceksiniz. Bu benim için tatmin edici değil. Görüldüğü üzere savaşta, mücadelede çoğunlukla kaybettiriyor. Neden? Ölçülere uygun olmadığı için, içinizde sorumluluk duygusunu yüksek paylaşmak isteyenlere ve yaşamını basit geçirmek istemeyenlere, ayrıca ikide bir “neden, nasıl başarısız oldum?” diye de bahaneye sığınmak istemeyenlere diyorum ki; artık güvenebilirsiniz, sağlam adımları başlangıç yapabilirsiniz. Deneme-sınama yaparak her gün başarı ölülerinizi kendi kendinize de yargılayabilirsiniz.
Bu sizin hem hakkınız, hem göreviniz Ama sonuçta mutlaka halkımızın “bravo” diyebileceği bir kişilik ve onun çabası ortaya çıkmalı. Şimdi bu kaçınılmazdır. Bu olmazsa kazanamayız. Bu olmazsa hiç kimse yaşayacağını sanmasın. Hangi bireycililikle yaşanabilir? İliklerine kadar parçalanmış, düşüncesi ve ruhu bu hale getirilmiş kişilikler yaşam istemesin. Bundan nefret ediyorum. Ben bunlardan kaçıyorum ve kesinlikle içimizde de yaşatmam. Bilmeyen bilsin, tanımayan tanısın. Hepinize söylüyorum, şahsınızda tüm halkımıza; benim yaşama bir sözüm var, ona hep saygılı olmayı bilerek ve en son büyük şehidimiz Zeynep Kınaca, “büyük yaşamak istiyorum, yaşamın büyük sevincini duymak istiyorum, büyük eylemli olmak istiyorum” diyor. Her ne kadar bunun büyük başarı tarzının, Önderlik gerçeğini sonuna kadar uygulama gücünde olmasa da bu heyecanla, bu coşkuyla bu büyük eylemliliği gerçekleştirmesi ve bunun en kahraman bir insan olarak adlandırılması, doğru yolda oluğumuzu gösteriyor.
Çünkü böyle büyük yaşamak, ulusal olmak, sosyal olmak, çok zengin kültürel değerlerle yaşamak, oldukça eşit ve özgürlüğe yakın olmak, irade sahibi olmak, başarılı olmak da mümkün. Her şey buna engel teşkil ettiği için, vahşi sömürgecililik, gericilik, hatta geriliklerimiz buna engel teşkil ettiği için, bu büyük engel yapılıyor. Bunu hiç kimse küçümseyemez.
Bizim artık bir sistem olduğumuzu, bir büyük anlayış olduğumuzu hiç kimse ne basite almalı, ne de onu göz ardı eden basit bireycilikleri için kullanmalıdır. Tekrar vurguluyorum; bireycilik belki her ulusta belli bir değeri kapabilir. Şu veya bu sistemle alabilir. Ama bizde asla alamaz, çünkü bizde bireyciliğin önce geçireceği ne bir ülke var, ne de bir maddi-ekonomik değer var, ne bir sosyal egemenlik, hatta siyasi iktidar var. Hiçbirisi yok. Dolayısıyla bireycilik başından itibaren kendini aldatmaktır ve dolaysısıyla da en tehlikeli aldatmaktır.
Kolektivizm bizim halk için, bu aşamada özellikle her şeydir. Yoldaşlığı paylaşmak istemeyenlere söylüyorum; habire kendini yaşamak isteyenlere söylüyorum; bunun bu ülke ve halk içinde yeri yoktur, temeli yoktur. Dolayısıyla büyük yalnızlığı, büyük parçalanmışlığı, büyük kaybetmişliği ortadan kaldırmak için öncelikle insanın kendi içinde büyük örgütlenmeyi, böyle iki kişiyle, her bir grupla oldu mu, daha da büyük gerçekleştirmeyi, buna en yüksek değeri vermeyi, dönemin kurtuluşu açısından en temel şart olarak görüyorum. Ve bunu da artık siz de kendinize en temel bir yaşam şartı olarak görmeli, buna göre yaşamınızı düzenlemelisiniz. Bu gücü, bu büyüklüğü kendinize yakıştırmalısınız.
Tekrar söylüyorum; bu okulumuzun temel özelliklerini artık göz ardı etmemeniz için bunları her sahada, en başta savaş sahasındaki seçkin temsilcisi olmanız için vurguluyorum. Tekrar iddia ediyorum ki, bu halk eğer yaşayacaksa, bu ulus eğer kendine gelecekse, bu özelliklerle bu gerçekleşecektir. Başka hiçbir şey bu halkın ulusal gerçeğini ifade edemeyecektir. Ve sizler de asla hiçbir özlem ve arzunuza ulaşamayacaksınız.
Ben bugün dolayısıyla, böylesine bizim için çok gerekli olan, okulumuzun gerçekleştirdiği yaşam biçimini netleştirmeyi boşuna dile getirmiyorum. Dikkat ederseniz, son yılın en yoğun çabası; yeni kişilik, onun örgüt ve mücadele tarzını netleştirmektir. Karşı cephede savaş verilir-verilmez, hatta başarılır-başarılmaz benim için çekici değil. Olsa da bana göre; onu yaşama dönüştürecek kişi ortaya çıkmazsa, öncü ortaya çıkmazsa, bir çırpıda her şey tersine çevrilir. Hatta yüce devrimimiz bir despotun da entrikalarıyla, kabalığıyla tersine de çevrilebilir.
İşte bu tehlikeyi ortadan kaldırmak için, dikkat edilirse okulumuza yüksek değer biçiyoruz. Israrlıyız. Belki çağımızda hiç kimse bu yaşam gerçeği ile bağlantılı yaşamayabilir. Ama unutmayalım ki, yüz özellikleri çok farklı olan katliamın son artıklarını yaşayan halkız. Ayrıca insanlık da büyük tehlikelerle karşı karşıyadır. Emperyalizmin insanlığın doğal çevresini yok ederek, zoru kullanarak, sömürüyü, baskıyı teknikle en son haddine getirerek, yönettiği bir insanlık var. Biz bu insanlığı da çözüyoruz ve yerine doğal yaşayabilecek insanı temsil etmeye çalışıyoruz. Yalnız ulusallık için değil, insanlık için de temsil değeri yüksek bir okul. Bu iddiamızdan asla vazgeçmiyoruz. Başarırsak ulusal gerçekliğimizde, bölgemizde onu adım adım insanlığa da taşırmaktan asla tereddüt etmeyeceğiz ve bu da büyük heyecan veriyor. En zengin ulustan kişilerin bile çok geri kalmalarına ve bize hayranlık duymalarına yol açıyor.
İşte bu temelde siz okulumuz öğrencilerinin büyük şansı olduğu açık. Her ne kadar okulumuzu özümsemediyseniz de, sıradan bir etkilenmenin bile sizi yaşama tekrar getirdiği gibi, derslerini özümsemeye ısrar ederseniz, tek olsanız bile büyük başarılarınızı daimi kılacaktır. Dolayısıyla, yakışan ve en gerekli olan budur. Bir ekmek, bir çorba her yerde bulunur. Bulunmayacak olan; ölümsüz insanın yaratılmasıdır. İşte onu burada gerçekleştiriyoruz. Ben bu yaşıma gelişim, gördüğünüz gibi çok diri ve taze bir yaşam gücü olarak, her an saygısı ve sevgisi, derinliği büyük olan gerçeği yaşıyorum. Ve bunu bütün dosta, düşmana gösteriyorum.
Neden sizler de böyle anlamayasınız? Engelleyen nedir? Düşmandan dolaylı fosilleşmiş, kemikleşmiş etkilerinden başka? Dolayısıyla inanıyorum ki; sadece savaşın değil, yaşamın da bu gerçek, doyurucu gücü olan okulumuzun tarihe mal olmuş gerçeği kadar, bundan sonrasını yaratacak, gerçekliği de sizi büyük iddia sahibi olmaya itiyor. Dersleri oldukça kapsamlıdır. Öğretiyor ve adım adım bizim için şimdiye kadar çok boş ve anlamsız olan yaşamı çok anlamlı ve zengin kılıyor.
Sizleri ve bu temelde okulumuzun hem savaşan değerlerini, hem de yüce şehitlerini ve bu temelde ayağa kalkan tüm halkımızı, dostlarımızı saygıyla, sevgiyle selamlıyor, yüksek başarıların sizlerin olmasını diliyorum.
—Yaşasın 15 Ağustos Atılımı, O’nun 12. Yıldönümü!
—Kahrolsun Bu Atılımımızın Hedeflediği, En Barbar, Faşist Sömürgecilik ve Her Türden İşbirlikçilik!
Reber APO
15 Ağustos 1996
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 10 Ağustos günü 19.00-20.30 saatleri arasında Amed-Bingöl yolu üzerinde gerillalarımız tarafından yol ve kimlik kontrolü gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 11 Ağustos günü saat 09.30’da Medya Savunma Alanları’na yönelik topçu saldırıları düzenleyen TC ordusunun Çele’ye bağlı Xantepe askeri üs bölgesine yönelik olarak gerillalarımız tarafından havan toplarıyla bir eylem gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar
‘85 yılının yaz aylarında bir efsane dolaşıyordu Botan eyaletinde. Sadece dinlenilen, hayal edilen bir efsane değildi bu. Elini uzatsan dokunacağın kadar yakın, beynini ve yüreğini saracak kadar gerçekti. İçimizde, bize ait olan ama bir o kadar da uzak bir efsaneydi. Ne gökyüzünün genişliği ne de toprağın bereketi bu kadar şaşırtıcı ve gerçek değildi.
15 Ağustos eylemi öyle esmişti ki, yüreklerdeki inançsızlıklar, güvensizlikler kaybolmuştu. Çocukların oyunları değişmiş, gençlerin yüzü dağa dönmüş, yaşlıların umutları tekrardan yeşermişti. Herkesin gözü kulağı bir sese yönelmiş, yaşamları o sesten gelecek en küçük bir söze bağlanmıştı.
Son günlerde bir eylemden bahsediliyordu. Kaşura ve Haftan’in yolu üzerinde, sınır ticaretini durdurmak amacıyla kurulan karakola eylem yapılmıştı. Karakol sınırdan kaldırılmıştı. Halk bu eylemin neden yapıldığını tahmin edemiyordu. Karakol, ticareti durdurma bahanesiyle hem halka eziyet ediyor hem de tüm ekonomik geliri durduruyordu.
Bir köylü ile karşılaştım. O kadar mutlu ve gururlu görünüyordu ki “Heval Agit karakolu yerle bir etmiş. Ticaret yolunu açmış. Agit halkın durumunu iyi biliyor. Özelikle de fakirlerin...” diyordu.
Kürt halkı, devrimciliğe yeni başlamamıştı. Yıllardır birçok örgüte kucak açmış, evini barkını, varını yoğunu hatta canını bile vermişti onlara. Ama gel gör ki, devletin haksızlığına, sömürüsüne karşı hiçbir şey yapamamışlardı. Bu da yetmezmiş gibi, halkın tüm değerlerini ölçüsüzce harcamışlardı. Ahlaki ölçüleri zorlar olmuşlardı. Bütün bunlar, Kürt halkını devrimciliğe ve devrimlere karşı soğutmuş, inançsızlığı geliştirmişti. Böylesi bir durumda yapılacak olan ise içe büzülme, kendi yağında kavrulmaydı ki, 15 Ağustos’a kadar da böyle sürdü.
15 Ağustos, sözün ve eylemin birlikteliğini ispatlamış, sönmüş inanç alevlerini tekrar yakmıştı. Militanlarının oturuşu kalkışı, halkın malına inançlarına verdiği değer, halkın partiye günden güne bağlanmasını sağlamakla kalmamış, ölümüne canlarını ortaya koyma cesaretini de doğurmuştu.
Bunda öncülüğü Agit arkadaş oynuyordu. Halkın en ufak bir eşyasına sonsuz değer verir, onlardan izinsiz ne bahçelerine, ne de tarlalarına el sürerdi. Zarar verenleri ise anında uyarırdı. Sahipsiz bulduğunu sonuna kadar korur, sonra onu sahibine teslim ederdi.
Dolunay geceyi tüm parlaklığı ile aydınlatıyordu. Ağaç yaprakları arasından sızan ay ışığı pörsümüş kuru otlara vuruyordu. Rüzgar ılık ılık esiyordu. Ben ve Ferhan, Bındarine’de koyunları otlatmaya çıkarmıştık. Köyden uzaklaşır, uzaklaşmaz koyunları serbest bırakmış, bir ağacın dibinde uyumuştuk. Koyunların, tarlalara girdiğinden köylülerin yeni biçtiği otları yediğinden habersiz, rüyalar görüyorduk.
Derinden gelen bir sesle uyandım. Önce karşımda duran bu karartıyı tanıyamadım. Ama uyku sersemliğim geçince bunun, 84 yılında Partiye katılan köylümüz Resul olduğunu anladım. Çok atik bir hareketle ayağa kalktık. Bize “korkmayın, ben hevalım” dedi. Heval olduğunu duymamız ikimizin de korkmasına yetiyor da artıyordu bile. Her ne kadar halk arasında onlardan mükemmel bahsediyorlarsa da, devlet tam tersini, onların Rusya’dan geldiklerini, “dinsiz, terörist” olduklarını söylüyordu. Bu korku birazda devlet korkusuydu.
“Bir arkadaş sizi bekliyor. Sizinle konuşmak istiyor” dedi. Bizi görmek isteyenin kim olduğunu söylememişti. Bulunduğumuz yerin biraz yukarısında bir kayanın önünde durmuştu. Koyunları etrafına toplamıştı. Elinde baston vardı. Omzunda ise askeri parkesi. Ay ışığı gözbebeklerinde ışıl ışıl yanıyordu. Öyle heybetli duruyordu ki, içimize korku dolmuş, bize ne yapacağını merak ediyorduk. Tam önünde durduk.
“Hangi köydensiniz” diye sordu. Ardından da adımızı öğrenmek istedi. Cevaplarını aldıktan sonra sesini yükselterek “Köylüler sabahtan akşama kadar ot biçiyor, siz ise koyunları tarlalara bırakıyor sonrada uyuyorsunuz. Günah değil mi? Bu suç değil mi? Suç işliyorsunuz. Köylülerin emeğini boşa çıkarmamalısınız, dikkat edin” dedi. Tüylerim ürperdi. Utandım. Dizlerim titriyor ağzımı açamıyordum. Hem söylediklerinden hem de onun gür ve sert sesinden oldukça etkilenmiştim.
Kimdir? Nedir? Bu gece yarısı nereden geliyor ve nereye gidiyordu. Hiçbir şey düşünemiyordum. Kara sakalları ve çakmak çakmak yanan gözleri yüzüne daha sert bir ifade vermişti.
Sözü bittikten sonra yola koyuldu. Daha üç adım atmamıştı ki döndü. “Daha önce arkadaşlara partiye katılacağınıza söz vermişsiniz. Uygun bir zamanda gelirseniz iyi olur. Sözünüzü yerine getirmeniz gerekir. Özellikle, siz Firaz arkadaşa söz vermişsiniz” dedi ve yoluna devam etti. Gurubun en arkasında yürüyen köylümüz Resul, yanımıza yavaş yavaş gelerek, “onu tanıdınız mı?” diye sordu, “hayır kimdir?” dedik. Resul göğsünü kabartarak “Heval Agit” dedi. Eylemlerini duyduğumuz, sözünü, sevgisini masal gibi dinlediğimiz bu insanı, hiç göremeyeceğimi, benden çok uzak olduğunu düşünürdüm. Oysa şimdi, onu görme istemi ile dolup taşıyordum. Günlerce, bakışları, el hareketleri, kayanın önünde ay ışığı vurmuş saçları, elindeki bastonuyla gözümün önünde canlandı. Sesi kulağımda çınlıyordu. Ne yapacağımı bilmeden dolaştım durdum. Her gece onları görme ümidi ile dağlara çıkıyordum. Bir yandan korkuyor, bir yandan da büyük bir bağlılığın geliştiğini duyumsuyordum. Sanki bir şeylerimi kaybetmiştim. Belki de yaşamım boyunca sahip olmadığım ve olamayacağım çok değerli bir şeyi kaybetmiştim. Her yerde onu arıyordum. Beni, aradığımın ne olduğunu bilmeden sürükleyen içimdeki bu duygu, önü alınması imkansız bir çağlayan gibiydi.
O günlerde yine bir eylemden ve Agit arkadaştan bahsediyorlardı. Diyorlardı ki; “arkadaşlar caddeye pusu atmışlar. İki arkadaş asker elbiseleri giymiş. Diğer arkadaşlar ise mevzilenmişler. Araba gelince asker elbisesi giyen iki arkadaş arabayı durdurmuş. Ne yazık ki, bu iki arkadaşta da Türkçe bilmiyormuş. Türkçe bilmeyen askeri gören halk ne olduğuna anlam verememiş. Tam bu sırada Agit arkadaş, arabaya binmiş ve arabayla Çatak girişindeki denetleme kulübesine saldırı düzenlemişler” Eylemin başarısı dilden dile dolaşıyordu.
Sonbaharın ilk günlerinde, aradığımı bulma umudu ile içimdeki çağlayanın bir dalgasına kapıldım. Eylül ayı ortalarında Haftanin’e ilk parti eğitimimi almak için gönderildim. Arkadaşlar, Haftanin’in derin vadilerinden birinde üslenmişlerdi. Agit arkadaşı gördüm. Gözlerime inanamıyorum. Onu uzaktan uzun bir süre izledim. Elindeki M-16’yı sanki vücudunun bir parçası gibi tutuyordu. Çok saygılıydı. Karşısındakiyle konuşurken ona bakarak dinliyor. Ve arada bir başını sallıyordu. Yanına gittiğimde beni ve Ferhan’ı hemen tanıdı. Bizimle uzun uzun konuştu. Ona bakmaktan kendimi alıkoyamıyor, söylediklerini dinleyemiyordum. Hatırımda kalan “bakın bu gördüğünüz arkadaşlar sizin oralılar, bizim halkımızın çocuklarıdırlar. Biz, daha önce birbirimizi gördük, konuştuk. Siz bu konuşmalar üzerine Partiye katıldınız. Bize inandınız biz de size inanıyoruz. Bu nedenle mutluyuz. İnanıyoruz ki, sizde öylesinizdir”
Konuşmanın sonunda “şimdi eğitim göreceksiniz. Eğitiminiz bittiğinde, parti sizi gerillacılık yapmak istediğiniz yere gönderir” dedi.
Bu, onu ikinci ve son görüşümdü.
Benavok alanındaydık. Zagros’ların güneyinde olan bu alana Xakurke’den gelmiştik. Kalabalık bir grup Haftanin alanına geçince tüm erzaklarımızı onlara vermiş, yaklaşık iki gün erzaksız yürümüştük. Bir arkadaş telaşla;
-“Heval! Heval! diye seslendi.
-“Ne oldu?” dedim
-“Bir koyun sürüsü bu tarafa doğru geliyor” dedi
Buna oldukça sevinmiştik. “Çok iyi. Bir tane koyun isteyebiliriz” dedim.
Başka bir arkadaş;
“Onları tanımıyoruz. Karşıtlarımız olabilir” dedi.
Cevabım çoktan hazırdı.
-“Buraları tanımıyoruz ama çobanları tanıyoruz. Onlardan kötülük gelmez” dedim. Ben ve Bedri zaman kaybetmeden çobanın yanına gittik. Onunla biraz sohbet ettik. Ona iki gündür aç olduğumuzu ve ondan koyun istediğimizi söylememiştik, çoban kalktı, sürünün içinden en besili olanını seçip bize hediye etti. Başka bir şeye ihtiyacımızın olup olmadığını sormayı da unutmadı.
Yüreğimizi biraz daha büyüterek ayrıldık çobanın yanından.
Bir gün ve bir gece boyunca yürümüştük. Daha da yolumuz vardı. Yolumuz bir karpuz tarlasının içinden geçiyordu. Bu sırada, öncülerimizden biri bir karpuz kopardı. Şiyar(Kazım KULU) arkadaş bunu görmüş fakat o an uyarı yapmamıştı. Tarladan çıkıp güvenlik açısından uygun bir yere geldiğinde Şiyar arkadaş hepimizi durdurdu. “kısa bir açıklama yapmak istiyorum” dedi.
Konuşmaya başladığında kızgınlığı ses tonundan anlaşılıyordu. “halkın malına izinsiz dokunmak bize yakışmaz. Bu PKK’nin ahlakında da yoktur. Halka hizmet için dağlara çıkmışsak, onların malını izinsiz almak olmaz. Bu tarz bize ait değil. Arkadaşlar buna dikkat etsinler” dedi. Toplantı bittikten sonra yürüyüşe devam ettik. Bahçelerin içinden geçiyorduk. Hiç birimiz elimizi sebze ve meyvelere sürmedik.
Bugün bile nereye gidersem gideyim, izinsiz hiçbir şeye dokunmam.
Şemzinan yolundan geçen düşman arabasını pusuya düşürdük. Arabayı imha etmeden önce içindeki tüm eşyaları çıkardık. İhtiyacımızdan daha fazla eşya ele geçirmiştik.
Aylar önce bir çobandan aldığımız eski su bidonumuzu atıp, arabadan aldığımız yeni su bidonunu kullanmak istedik. Şiyar arkadaş müdahale etti ve tüm arkadaşları topladı. Toplantı konumuz, kullanabilecek olup da atılan su bidonu üzerineydi. Toplantımız saatlerce sürdü. Şiyar arkadaş anlattıkça anlatıyor biz ise yaptığımız bu hatanın nedenini anlamaya çalışıyorduk.
“Eğer yeni olan su bidonu olmasaydı, bu eski bidonu kullanmaya devam edecektiniz. Oysa yeni olanı bulma imkanı var diye eski fakat kullanabilecek olanı atıyorsunuz. Peki, hiç düşündünüz mü? Bu anlayış bizi nereye götürür. Ülkemizde ordumuz büyüyecek, binlerce arkadaş gelecek. Şehit düşenler olduğunda “nasıl olsa yenileri geliyor, ordumuz büyük mü diyeceğiz? Bu sözler ağır gelebilir, ama değerlerimize sahip çıkmayı öğrenmeliyiz. Eğer eskimiş ise onarılmalı. Sonuna kadar onu kullanmalıyız”
“Agitlerden aldığımız gelenekle yürüyoruz ve biz yürüdükçe zaferin yakın olduğunu görüyoruz”
Şerif Goyi
- Ayrıntılar
İnsan yaşamı değerlidir
İnsan doğru ile yanlışı birbirinden ayırabilir
İnsan yaptığı tercihler karşısında sorumludur.
Bu üç önerme tüm kesimlerin normalde ortaklaşması gereken hususlardır. İnsan eksenli düşüncelerin, tüm dinlerin ve devletlerin sözde anayasalarının da ortaklaştığı bir noktadır. Marjinal düşünceler, liberal yaklaşımlar, anarşist felsefe de bu üç önermeye karşı çıkmaz.
Fakat burası Türkiye. Kendisini demokrasi kalesi olarak adlandıran ve otuz yılı aşkındır bir savaş halinde olan bir ülke. Burada birçok doğru ve gerçekte olduğu gibi bu üç önermeyi içeren durumlarda da işler tersinden işliyor. Söylemler hiçbir zaman gerçeklerle bir olmuyor. Doğru hiçbir zaman gerektiği gibi işlemiyor.
Tarih 14 Temmuz. Yer, Amed’in Farqîn ilçesi kırsalı. Bahar aylarından itibaren yürütülen imha operasyonlarının bir yenisi sürdürülüyor. Öğlen saatleri. Sıcak mı sıcak bir yaz günü. Sabırları taşmış bir grup gerilla operasyona gelen askerlerle çatışmaya giriyor. Sonuçta 20’yi aşkın asker ölüyor. 2 yoldaşımız da şehit düşüyor.
Çatışmanın ilk haberleri ajanslara düştüğünde her zaman olduğu gibi büyük bir yaygara koparılıyor. Tüm Türkiye kamuoyu askerlerine sahip çıkıyor izlenimi yaratmak, toplumda PKK’ye karşı infial yaratmak, Kürtlere karşı linçi örgütlemek için ortaklaşıyor. Tüm zıtlar PKK’ye karşı birleşiyor.
Saatler ilerledikçe bilgi kirliliği de doluşuyor ekranlarda, sayfalarda. 7 PKK’li öldürüldü haberi yayılıyor bir anda etrafa. Kısmi bir tatmin dolaşıyor, avuntu bir de. “13 askerimizi kaybettik ama 7 tanesini de öldürdük” diyebiliyor birçoğu.
Sis çekiliyor, dumanlar dağılıyor ama mantıklı sorular bir türlü gelmiyor.
Neden operasyonlar devam ediyor? Eylemsizlik halinde olan gerillalara karşı neden imha saldırısı düzenleniyordu? Bunu yapan gücün amacı neydi? Tüm Türkiye’yi kucaklayacak (!) bir toplumsal sözleşme hazırlığındaki bir hükümet ve devlet neden oldukça yüksek sayıda bir kesimin desteklediği insanları katletme peşine düşmüştü? İnsan yaşamının korunmasına adalı sözde devlet yasaları neden kategorize edilerek ötekileştirilen insanların avına çıktı? Aydın’da, İstanbul’da, İzmir’de veya herhangi bir Türkiye metropolünde, şehrinde yaşayan bir Kürt neden bu çatışma gerekçe edilerek linç edilmeye çalışılıyor? Bunun kime ne faydası var? Bunun altında yatan düşüncenin, linç toplumuna gidişi tetikleyen bu yaklaşımın örgütlenmesinde kimler nasıl çıkar bekliyor?
Ve yüzlerce soru daha.
Ama bir şey hep göz ardı ediliyor. Yeni ‘stratejik’ yaklaşımların da temelinde yatan özel, paralı orduyla ilintili bir şey.
Çatışmada ilk başta 7 PKK’linin öldürüldüğü söylendi. 2 cenaze morgda bulundu, aileleri aldı ve toprağa verdi. Peki, o geriye kalan 5 cenaze nerede? Ne oldu onlara?
Cevap verildi aslında. O 5 cenaze aynı operasyon içinde askerlerin yanında operasyona çıkan ve gerillalarımıza tuzak kurmaya çalışan sözde akıllıların gerilla kıyafeti giydirdiği kontralara aitti. Yani onlar da TC ordusu bünyesinde operasyona katılan askerlerdi. Neden o kıyafetleri giydiler, bilmiyoruz. En azından şimdilik. Ama yılların savaş tecrübesiyle söyleyebiliriz ki sıcak çatışma öncesinde o birlik o arazide gerillalarımıza yönelik faaliyet yürütüyordu ve operasyon esnasında hedef olmamak için askeri güçle hareket etmeye başladılar.
Aslında neden giydikleri çok önemli değil. Kime bağlı güçler olduğu ve neden öldürülmelerine rağmen sahip çıkılmadığı daha önemli.
Olayla ilgili açıklamamızda bu beş gerilla kıyafetli kontra birliğin (net sayısı bilinmediğinden beşten de çok olabilirler) arkadaşlarımızla girilen çatışmada imha edildiği belirtilmişti. Sonrasında birkaç küçük itiraz dışında ses eden olmadı.
Şimdi bu birliğin ordu bünyesinde olduğunu biliyoruz. İhtimaller şöyle;
Bunlar kontralaştırılmış, kayıt dışı bir pozisyon sahibi olan suçlular.
Bunlar özel görevlendirilmiş, görev icabı bu pozisyona ulaşmış devlet görevlileri (jitem de diyebilirsiniz)
Bunlar Erdoğan’ın yeni örgütlediği ‘özel ordu’nun elemanları.
Ama sonuçta ne olurlarsa olsunlar sahiplenilmeyen, kayıt dışı görünen hayalet bir birliğin üyeleri. Aldığımız bilgilere göre Erdoğan’ın oluşturmaya çalıştığı hayalet ordudaki sözleşmede böylesi bir madde var. “Operasyonlarda, çatışma anlarında öldürülürseniz haber yapmama, yayımlamama, resmi çatışma kayıtlarına girmeme durumu ortaya çıkabilir.” Deniliyor. Yani ölecekler ama kimse bilmeyecek. Böylelikle PKK ile mücadele edecek kayıt dışı, kamuoyunu rahatsız etmeyecek bir hayalet ordu yaratılabilecek. Hatta kayıpların yükselmesi durumunda bunları PKK’ye mal edebilecek, PKK’nin kaybı gibi yansıtabilecek de. Bu tabii ki istatistik yaklaşım gösterenlerde de bir rahatlık yaratacak. Tıpkı bu çatışmada olduğu gibi.
Bu amacı, stratejiyi çözmeyi denemiyoruz. Bu çok önemsiz. Biraz daha insani yönüne dönelim.
Yukarıdaki üç önermeye geri dönelim.
İnsan yaşamı değerlidir.
İnsan doğru ile yanlışı birbirinden ayırabilir
İnsan yaptığı tercihler karşısında sorumludur.
Bu özel ordu içinde yer almaya çalışan kesimleredir sözlerimiz.
Sözde sizleri düşünen devletiniz ince politikalarla önce işsizliği körükledi, en iyi eğitimlerden geçseniz bile iş kapılarını kapattı. Sizleri öyle bir çaresizliğin içine itti ki yılana dahi sarılmaya kabulsünüz. En sonunda ya paralı asker, ya da kirli bir sopa halini almış polis gücü içine dahil edilmek için uygulanan bu oyunu hepiniz yuttunuz (kene ısırması sonucu ölen polis memuru gibi. Ziraat mezunu polis!). Şimdi hem de para karşılığında insan öldürmeye, avlamaya çıkıyorsunuz. Savunduğunuzu düşündüğünüz toplumla aranızda kocaman bir duvar örüyorsunuz. İncinmiş bir ruh dünyası, kararmış bir vicdan duvarını kendi ellerinizle örüyorsunuz.
Aslında size göre karlı bir iş bu. Hem bozulmuş psikolojinizi düzeltecek, hem toplumda aşılanan linç havasına denk yaşayacak hem de buna rağmen para kazanacaksınız.
Toplumu koruduğunuzu söylüyorsunuz ama o toplumun umurunda bile olmayacak kayıt dışı insanlar topluluğusunuz. Korumaya, kollamaya yemin ettiğiniz devlet sizi insanlığınızdan ederken bunun farkında bile değilsiniz. Bir bayrağa sarılı tabut sizi bekleyen en olumlu seçenek.
Değer mi buna?
Gözü kapalı atlayacağınıza durun da düşünün. Yaşamınız değerli mi gerçekten? Doğru ve yanlışı birbirinden ayırabiliyor musunuz? Yaptığınız tercihin sizi götüreceği yere hazırlıklı mısınız? Yaptığınız tercihin sorumluluğunu kaldırabilecek misiniz?
Aman ha, iyi düşünün.
Sonuçta olan ailelerinize, sevenlerinize olacak. Ve bilinçli bir şekilde yükseltilmeye çalışılan ırkçı, faşist hava ile havasını soluduğunuz ülkenizin insanları birbirini boğazlar duruma gelecek. Kazanan sizi işsizliğe iten, sizi cinnet psikolojisine iten, yaşamınızı sizden çalan devlet olacak.
Tablo bu. Güvenmeyebilirsiniz, propaganda yapıyor diyebilirsiniz. Siz bilirsiniz. İnanın hiçbir şeyi kaybetmekten korkmayan insanların en yapmayacakları şey yalan söylemektir…
Pir Kemal
- Ayrıntılar
Polislere açık çağrıda bulunuyoruz; ülkemizi terk edin, aksi taktirde başınıza geleceklerin tümünde siz kendiniz sorumlu olacaksınız.
Geçmiş yazılarımızın birkaçında Japonların:
“Hırsızlık yapanı bağışlayabilirim, ırza geçeni bağışlayabilirim, adam öldüreni bağışlayabilirim, imparatoruma kılıç çekeni bile bağışlayabilirim, ama polisime el kaldıranı asla!” bağışlamam diye söylediklerini çokça dile getirmiştik.
Yukarıda dile getirilen bu söz polisleri çok sevdikleri için dile getirilmemiştir. Büyük kirli çıkarlarını savunmak için oluşturdukları bu özel savunma gücü egemenlerin, iktidarların, sömürgecilerin, hırsızların, tahakkümcülerin, hiyerarşik yapıların olmazsa olmaz kurumlarından bir tanesi olduğu için devletin göz bebekleri olarak korunmuşlar ve böyle sözleri polisler için sarf etmişlerdir.
Devlet dedikleri insanın kanı üzerinde şekillenen aygıtın en güçlü savunucu bekçileri-geçmişte bunlara hangi isim takılmış olursa olsun-polislerdir. Denilecek ki ordularda vardır. Elbette ordularda vardır. Bu ordular hem içe hem de dışa karşı bu sömürge, kan emmici ve insan emeğini çalan aygıtı korumak için oluşturulmuşlardır. Ve de başka halkların değerlerini gaspı için de bu vurucu ordu güçleri oluşturulmuşlardır. “Şiddet araçlarının kullanımının örgütlü hale gelmesine ordu diyoruz. Devleti ordu etrafında örgütlenmiş bir kurumlaşma olarak görmek daha doğrudur. Devletleri bir iç savaş kurumu olarak kabul etmek lazım” diyor bir yoldaşımız. Bu bağlamda devleti sürekli şiddet üreten bir kurum olarak görmek yanlış olmayacaktır. “Örgütlendirilmiş, sistem kazandırılmış haline de savaş diyoruz. Savaş tamamen bir başkasının ürettiği değerlere el koymak için geliştirilen baskı eylemi oluyor. Savaşın iki karakteri net bir biçimde ortaya çıkıyor: Bir; karşıdakini yok etme, imha etme, öldürme, böylece onun değerlerine el koyma, gasp ve talan etme. İki; iradesini kırma, teslim alma, böylece haraca bağlama değerlerinin bir kısmını alma, onu sürekli kendine hizmet ettirecek, artı değer üretecek bir konuma getirme Savaşın kökeninde gasp, sömürü ve talan vardır. Ürettikleri değerleri sömürmek, talan etmek, gasp etmek kadar, değer üreten, emek gücünü, varlığını gasp etme, teslim etmeyi de ifade ediyor.” Savaşı böyle tanımlamak her halde yanlış olmayacaktır.
Savaşla, şiddetle, baskıyla, zorla, cebren elde edilen bu değerleri daha doğrusu bu gaspı ve talanı koruyan, kollayan, egemenlerce oluşturulmuş olan bu kurumlaşmış yapı polis gücüdür. Her şeyi af edebileceğini ancak; “polisime el kaldıranı asla” etmem sözü böyle anlam kazanan bir sözdür.
Özcesi polisler kirle, kanla, zulümle, insan ölümleri üzerinde oluşturulmuş bir yapının bekçiliği yapan kurumsal bir yapıyı teşkil ediyorlar. Her polis bunu bilerek polislik yapacaktır. Her polis bunun farkında olarak bu “kirli baskı düzenini koruma görevini” yapacaktır.
Bu “kirli baskı düzenini koruma görevi” Kürdistan’da başka ülkelerde icra edildiği gibi zaten yürütülmüyor. Başka ülkelerde daha doğrusu devletlerde bu polis gücü iktidarları, egemenleri ve onların değerlerini korumakla görevli olduğunu yukarıda yazdıklarımızdan anlaşılıyordur. Ancak Kürdistan’da polis bu kirli çıkarları beklemenin ve kollamanın da ötesinde başka görevler üstlenmiştir. Kürdistan’da polislik yapan güç ve güçler öncelikli olarak bir halkın kimliğini eritmenin, kişiliklerini rencide etmenin, onurlarını çiğnemenin de güçleridirler. Polisin bu bakımdan Kürdistan’da öncelikli olarak ilk görevi bir halkı iğdişleştirmenin yani sindirmenin, ürkütmenin, kişiliksizleştirmenin ve de ruhen çökertmenin de adı oluyor. Bu mana da başka devletlerden çok daha ileri düzeyde halkları hiçleştirmenin gücü rolünü oynuyorlar.
Böylesi bir güç Kürdistan’da kabul göremez. Böylesi bir güç ezen ve sömüren iktidarcı güçler için resmi ve hatta hukuki olabilir ama Kürdistan halkı için bu güç gayri meşrudur. Kendi varlığına kasteden bir güç asla ama asla kabul göremez.
İşte Kürdistan’da görev yapacak polisler birde bunu bilerek Kürdistan’da polislik yapacaklardır. Bu bilinçle polislik yapacaklara söyleyeceklerimiz yoktur. Bu türden olanlar zaten faşist, tekelci, tekçi bir devletin bekçi k’leridirler. Ne var ki bunun bilincinde olmadan Kürdistan’a para için, “vatanseverlik” için ya da başka bir amaç uğruna gelenleri uyarıyoruz.
Kürdistan’a gelmeyin.
Kürdistan’da görev yapmayın.
Kürdistan’ı terk edin.
Kürdistan’a tayininizi yapmayın ya da bu görevden ayrılın.
Yok mutlaka Kürdistan’da yaşamak istiyorsanız polislikten istifa edin. Halkımıza zulüm etmemek için bu işe bulaşmayın.
Son zamanlarda polislere özel yöneldiğimizi söyleyenler var. Kendilerini akıllı bilen kimi emniyetçi polis gazetecilerde güya “artık polislere yöneleceğimizin” öngörüsünü yaparak ne kadar analist olduklarını söylüyorlar. Böyle analizcilere ihtiyaç yoktur. Biz alenen, açıkça, herkesin duyacağı bir şekilde söylüyoruz: polisler ülkemizi terk edin. Aksi taktirde olacaklarda, yaşanacaklarda kendiniz sorumlu olacaksınız.
Şimdiye kadar hedef alınan polis eylemleri sadece uyarı amaçlı yapılan eylemlerdi. Bundan böyle uyarmayacağız. Bundan böyle uyarılarımızı sadece ve sadece pratikleştireceğiz. Gerilla söylediğini yerine getiren bir güç olarak söylediklerine bağlı kalacağına inanın.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Halk hemen adını koydu: Kimyasal Necdet! Kürtler bu konuda oldukça yaratıcı. Çok acı örnekler yaşamışlar çünkü. Örneğin Halepçe’yi yaşamışlar. Kimyasal gazla beş bin evlatlarını kaybetmişler. Saddam Hüseyin’in kuzeni Kimyasal Ali’yi tanımışlar.
Şimdi yeni Genelkurmay Başkanı yapılan Necdet Özel’in geçmişini öğrenince hemen Kimyasal Ali’yi hatırlıyorlar. Başta Roj TV olmak üzere bazı basın organları ay başından beri Necdet Özel’in marifetlerini anlatıyor. Cudi’de, Muş’ta, Hakkari’de neler yaptığını ortaya koyuyor. Nasıl kimyasal gaz kullandığını ve ne kadar insanı öldürdüğünü belgeliyor. Bu durum yani Genelkurmay Başkanı Necdet Özel’in çıktığı kürsüde neden özellikle “Hukuk içinde savaştım” vurgusunu yapmaya ihtiyaç duyduğunu da anlaşılır kılıyor.
Necdet Özel gerçeği konusunda aydınlanan halkta infial duyguları gittikçe yayılıyor. Kürtler Kimyasal Ali’den kurtulduklarını sanırken meğer Kimyasal Necdet’le de karşı karşıya geliyorlarmış! Birine zorla bıraktırılan mesleği bu kez diğeri devralıyormuş. Elbette bunu öğrenmek halkı öfkelendiriyor. Bu öfkenin nereye varacağı da henüz bilinmiyor.
Ülkemizde bir kişinin Genelkurmay Başkanı olurken böyle halk tepkisiyle karşılanması herhalde ilk kez yaşanıyor. Şimdiye kadar hep övgü dolu veya ihtiyatlı sözler sarf edilirdi. Paşa’da çoğunlukla olmayan bazı önemli meziyetler bulunmaya çalışılırdı. Fakat şimdi olumsuz özellikler bir bir ortaya konuyor. İlk defa bir genelkurmay başkanı böyle eleştiriliyor.
Bu duruma bakarak insan “Ülkemizde iyi şeylerin olduğunu, demokrasinin geliştiğin, genelkurmay başkanının bile açıkça eleştirildiğini” söyleyebilir. Nitekim böyle değerlendiren, mevcut durumu “Askeri vesayetin aşılması” olarak görenler de var. Fakat Necdet Özel’in şimdiye kadar yaptıklarına bakınca insan bu görüşlere katılamıyor. Toplumda “kendini savunacak bir kişi” değil, “kendini düşman gören bir kişi” algısı gittikçe yayılıyor.
O halde gerçek böyleyken böyle bir kişi neden Genelkurmay Başkanı olarak görevlendirildi? Şimdi herkes bu soruyu soruyor ve cevabını anlamaya çalışıyor. Sorunun muhatabı olan hükümetten ise, şimdiye kadar tatmin edici herhangi bir yanıt gelmemiş bulunuyor. Bu da mevcut soruyu daha yakıcı kılıyor. Öyle ya, orduda başka general mi yoktu? Neden Necdet Özel tercih edildi? Toplumun başına nasıl bir askeri yönetim getirildi? Benzer soruların hepsi AKP hükümeti tarafından cevaplandırılmayı bekliyor.
Bunlara bir de Necdet Özel’in Genelkurmay Başkanı olarak görevlendirilmesinin normal yollarla olmadığını eklememiz lazım. 2010 Ağustosunda çatışmalı geçen Yüksek Askeri Şura toplantısında son anda Jandarma Genel Komutanı yapılmıştı. Şimdi Kara kuvvetleri Komutanı olacağı söylenirken, bir anda paraşütle atlar gibi Genelkurmay Başkanı oluverdi. Daha görevde iki yılı bulunan eski Genelkurmay Başkanı Işık Koşaner ve diğer kuvvet komutanlarının toplu istifası sonucunda bu durum gerçekleşti.
Şimdi haklı olarak herkes şunları soruyor: Ordunun içinde ve üst yönetiminde ne oluyor? Birbiriyle kavgalı olduğu bilinen ordu-hükümet arasındaki ilişkiler nasıl seyrediyor? Işık Koşaner ve diğerleri neden böyle toplu bir şekilde istifa etti? Necdet Özel niye istifa etmedi de Genelkurmay Başkanı oldu? Bunu generaller mi istedi, yoksa hükümet mi?
Benzer sorular daha da çoğaltılabilir. Çok soru sormak da normaldir. Çünkü, çoğu ordu mensubu olan “Ergenekon davası” adında toplu bir yargılama yapılıyor. Yine çok sayıda başarısız kalmış darbe girişimlerine dair yargılamalar var. Emekli kuvvet komutanları, ordu komutanları, generaller tutuklu. Dahası halâ görev başında olan bir çok general ve subay da tutuklanmış durumda. Kısaca olağan normal bir durum yok. Son derece olağanüstü ve çatışmalı bir süreç yaşanıyor. Necdet Özel işte böyle çatışmalı bir süreç içinden sıyrılarak Genelkurmay Başkanı oluyor.
Yakın tarihimizde benzer olaylar var mı? Anlatıldığına göre Kenan Evren’in genelkurmay başkanı olması buna benziyor. Kenan Evren Ege Ordu Komutanı olarak emekliliğini beklerken, genelkurmay ile hükümet arsındaki çelişkiler sonucunda diğer aday generaller peş peşe emekli olunca, Kenan Evren birden bire kendini Kara Kuvvetleri Komutanlığında buluyor. Sonrası da malum! Ardından Genelkurmay Başkanlığı, onun ardından da cunta şefliği geliyor. Belliki böyle tırmanışlar tehlikeli oluyor. Çünkü, sahibi “Ne oldum delisi” hastalığına tutuluyor.
Bir başka benzer olay da Doğan Güreş’in genelkurmay başkanı oluşudur. O da 1990 başında dönemin genelkurmay başkanı Necip Toruntay istifa edince genelkurmay başkanı olmuştu. Yani Necdet Özel’inkine çok benziyor. Körfez krizinde genelkurmay ile Cumhurbaşkanlığı görüş ayrılığına düşünce Necip Toruntay istifa etmişti! Tabi bu, resmi açıklamaydı. Gayrı resmi görüşler ise, Doğan Güreş’in önünü açmak için planlı bir girişim olduğu yönündeydi. Yüksek Askeri Şura’ya kalsa Doğan Güreş genelkurmay başkanı yapılmayabilirdi. Buna da bir tür yumuşak darbe diyenler oldu. Bunun da sonucu malum! Kendini “kurtarıcı” yapan Doğan Güreş, hükümeti denetime alarak topyekûn savaş konsepti temelinde ülke tarihinin en kanlı katliamlarından birini yürüttü.
Kuşkusuz Necdet Özel de böyle yapar demiyoruz. Dahası elbette bunlar gibi yapmasını istemiyoruz. Fakat hamhayalci de olmamız gerekiyor. Besbelliki, Necdet Özel’in geçmişi kirli. Hem de savaş suçlusu sayılabilecek kadar kirli. Nitekim Avrupa’dan bu yönlü sesler yükseliyor. Genelkurmay Başkanlığına gelişi Kenan Evren ile Doğan Güreş’inkine benziyor. Kenan Evren ile Doğan Güreş’in yaptıkları da ortada. Toplum bu iki kişinin kirlettiği tarihi nasıl temizleyeceğinin arayışı içinde. Böyle bir ortamda yeni bir tarih kirletici olmasın diyoruz. Sütten ağzımız yandığı için yoğurdu üfleyerek yiyiyoruz. Ülke ve toplumun yeni bir Evren veya Güreş’i kaldırması mümkün değil!
Geçen yıldan beri bir çok general emekli edilirken Necdet Özel Genelkurmay Başkanı yapıldığına göre, burada bir seçimin ve tercihin olduğu açık. Doğan Güreş örneğinde olduğu gibi ordu içinden mi yapıldı bu? Yoksa AKP hükümetinin tercihi mi bu yönlü oldu? Bunu şimdilik bilemiyoruz. Fakat sonunda hükümet kararnamesiyle Necdet Özel görevlendirildiğine göre, o halde sorumlu hükümettir, hükümet tercih etmiş ve benimsemiştir. Dolayısıyla Necdet Özel’in yapacağı her şeyden AKP hükümeti sorumlu olacaktır.
AKP hükümeti, o kadar general içinden niye Necdet Özel’i tercih etti. Kimyasal silah kullanacak kadar gözükara ve tehlikeli bir kişi olduğunu bilmiyor muydu? Elbetteki biliyordu ve her şeyi bilerek yaptı. AKP toplumun hissiyatını ve Kürtlerin kaygısını hiçe saydı. AKP bu biçimde hukuku da hiçe saydı. Her şeyiyle savaştan yana, hem de kirli savaştan yana tutum koydu. Belliki Başbakan Tayyip Erdoğan, çağrı yaptığı özel harekatçıları, kendisi eski bir kontrgerillacı olan Necdet Özel yönetiminde eğitip harekete geçirmeyi düşünüyor.
Nereden bakılırsa bakılsın Usta Tayyip’in yönetiminde ülkemiz bir felâketin içine sürükleniyor. Bu tehlikeli gidişe “Dur” diyenler olmayacak mı?!..
Adil BAYRAM
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
9 Ağustos günü saat 23.15 sularında Ordu'nun Mesudiye ilçesine bağlı Çardaklı köyü kırsalında gerillalarımız ile operasyona çıkan TC ordusuna ait bir birlik arasında bir çatışma yaşanmıştır. Yaşanan çatışma sonucunda Koçer - Yılmaz Suiçer arkadaşımız kahramanca direnerek şahadete ulaşmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 5 Ağustos günü saat 10.30 sularında Bingöl-Elazığ yolu üzerinde bulunan Topalan karakolu ve Bayrak tepesi arasındaki bölgede hareket halindeki askeri konvoya yönelik olarak gerillalarımız bir eylem gerçekleştirmiştir. Gerçekleştirilen eylem sonucunda düşmanın ölü ve yaralı sayısı tarafımızdan netleştirilememiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 7 Ağustos günü sabah saat 06.30’da Hakkari’nin Şemdinli ilçesinin Rubarok beldesine bağlı Çema tepesinde bulunan askeri birliğe yönelik olarak gerillalarımız tarafından bir eylem gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar