Geçtiğimiz hafta Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan ile avukat görüşü yine yaptırılmadı. Böyle kritik bir süreçte siyasal tutum olduğu netçe görülen bir şekilde bu görüşmenin engellenmiş olması elbette önemlidir. Bu önem Kürt Halk Önderi’nin durumundan çok Türkiye siyaseti açısından geçerlidir. Çünkü Önder Abdullah Öcalan şimdiye kadar barışçıl çözüm için mevcut koşullarda yapabileceğinin hepsini yapmıştır, hem de fazlasıyla yapmıştır. Bu nedenle de en son görüşmede avukatlarına “Görüşe gelmeyebilirsiniz” demiştir.
Bu açıdan, dikkat edilirse avukat görüşünün engellenmesinin Kürt Halk Önderi açısından ciddi bir önemi ve etkisi yoktur. Fakat Türkiye siyaseti açısından önemi çoktur. Türkiye’nin bir demokrasi ve hukuk devleti olduğunu söyleyenleri yalanlayan somut bir kanıttır. Dahası İmralı sisteminin nasıl bir rehine sistemi olduğunu da gösteren açık bir olaydır. Çünkü “Demokratik Çözüm” ve “Adil Barış” protokollerini hazırlayıp sunan Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan, bu temelde sürecin ilerletilememesi nedeniyle hem PKK’yi hem de devleti eleştirmiş, son avukat görüşmesinde “Bu koşullarda artık yapabileceği bir şeyin kalmadığını” belirtmiştir. Hükümet tarafından avukat görüşünün engellenmesi işte bu tutuma bir cevap olmaktadır. Açıkça Kürt Halk Önderi’ne yönelik “Barış için değil, PKK’nin tasfiyesi için çalışacaksın” baskısı yapılmaktadır.
Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın hukuk gereği olan avukat görüşünün siyasi bir kararla engellendiği aynı hafta içinde oldukça dikkat çekici başka bir olay daha yaşanmıştır. Kürdistan’da reformist-teslimiyetçi çizginin kuramcısı olarak tanınan Kemal Burkay, yani başka bir Kürt Lider otuzbir yıldır yaşadığı İsveç’ten Türkiye’ye dönmüştür. Elbette bu dönüş bir bakıma normal görülebilir ve “Bunda ne var” denilebilir. Fakat bu dönüş öyle normal ve kendiliğinden bir dönüş değildir. Bir yıl önce bizzat Başbakan Tayyip Erdoğan’ın çağrısı ve yardımcısı Bülent Arınç’ın özel çabası sonucunda gerçekleşmiştir. Kemal Burakay’ı İstanbul hava alanında Vali yardımcısı karşılamış, polis tarafından sıkı korunan bir otele yerleştirilmiş, kendisine emniyet tarafından özel bir güvenlik tahsis edilmiştir. Dahası bir düzen içinde özel kabuller yaptırılmakta, stüdyo stüdyo dolaştırılıp TV ekranlarında canlı özel yayınlara çıkartılmaktadır.
Bütün bunları görünce insanın “Devletin ve basının Kemal Burkay aşkı ne kadar da fazlaymış” diyesi geliyor. Ama elbette gerçek böyle değil, ortada Kemal Burkay aşkı falan yok. Eğer olsaydı otuzbir yıldır sürgünde sürünmek zorunda kalmazdı. Peki Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan ile avukat görüşünün bile engellendiği hafta devleti ve hükümeti Kemal Burkay ile bu denli birleştiren şey ne? İşte bunu sağlayan iki husus var: Birincisi AKP hükümetinin yeni stratejisi, ikincisi ise âdeta bir kuyruk acısı haline gelmiş olan PKK karşıtlığı! İşte görünüşte aşk düzeyinde olan bu birlikteliği sağlayan şeyler bunlar.
Kim ne derse desin, Türkiye ve Kürdistan’da devlette ve bazı çevreler içinde ciddi bir Apo ve PKK karşıtlığı var. Öyleki bu karşıtlık bazen akıl sınırlarını da zorlayan ve ideolojik-politik farklılığı tümden aşan bir noktaya varıyor. Hikâyedeki kuyruk acısı gibi yani! Yeminli bir düşmanlık gibi yaşanıyor. Her şeyi ile reddetme olarak ortaya çıkıyor. Üslûpta çoğunlukla küfür ve hakarete varıyor. Birbiriyle en düşman ve kavgalı olanları bile birleştiriyor. Örneğin son Kandil saldırısında İran ile ABD’nin aynı cephede yer alması gibi!
Kemal Burkay’ın geliştirdiği ideolojik-politik çizginin temel bir özelliği de böyle. Zaman zaman bu özelliği giderici tutumlar içine girmeye çalışsa da, bir bütün olarak kendini bundan kurtarabilmiş değil. Herkes biliyor ki, PKK’ye ilk olarak “Terörist” diyen Kemal Burakay’dır. Bu tutumu Türkiye’nin özel savaş yönetimlerine önemli destek sağladığı gibi, uluslararası alanda Kürt Özgürlük Hareketi’nin “Terörist” olarak nitelenmesinde de âdeta yol gösterici olmuştur. Bu nedenle, eğer yeninden başlayacaksa Kemal Burakay’ın bu tür konularda özeleştiri yapma borcu vardır.
Belliki “PKK karşıtlığı” hastalığına tutulmuş olanlardan biri de AKP ve Tayyip Erdoğan’dır. Bu bir kompleks gibi bir şeydir. Elbette bunun kaynağı Kürtlere ve Kürdistan’a dayatılan soykırım ve sömürgeciliktir. Kendisini Kürt soykırımından sorumlu gören herkeste bu hastalık bir biçimde vardır. Örneğini TC Devleti böyle bir hastalık kompleksle muzdariptir. Şoven Türk milliyetçiği de özü itibarîyle böyledir. Öyle anlaşılıyor ki, devletle bütünleştikçe ve devletleştikçe AKP ve Tayyip Erdoğan da aynı hastalıkla bulaşık hale geliyor. Bugün AKP siyasetini tümüyle PKK karşıtlığı belirliyor. PKK’ye karşı olan neyse onu yapıyor, kim PKK’ye karşıysa onunla birleşiyor. Geçmişte PKK’ye karşı savaşan özel savaş hükümetleri gibi yani. Günümüzde AKP ile Kemal Burkay’ı birleştiren de işte bu hastalık oluyor. Kemal Burkay ne derse desin, devletin ve AKP hükümetinin yaklaşımı kesinlikle böyledir. Eğer Kemal Burkay böyle olmasını istemiyorsa, o zaman bu gerçeği görerek buna karşı mücadele eder.
AKP hükümetinin yeni stratejisine gelince, aslında ortada yeni bir strateji de yok. AKP 2009 Mayısında ortaya attığı “Açılım” oyununu devam ettirmeye çalışıyor. Neydi bu oyunun temel özelliği? İçi boş demokratikleşme söylemiyle âlemi aldatmak ve beklenti yaratmak, hukuku ve silahı kullanarak başta Kürt Özgürlük Hareketi olmak üzere tüm gerçek demokrasi hareketin tasfiye etmek! İşte gerçek AKP stratejisi budur. Baştan beri olduğu gibi, özellikle 29 Mart 2009 yerel seçimlerinden bu yana bu stratejiyi uyguluyor. İki yılı aşkın süredir uygulanan bu stratejinin sonuçları da ortada.
AKP hükümeti şimdi de bu stratejiyi daha da derinleştirerek uygulamaya çalışıyor. İkinci komplo düzeyindeki yeni saldırı planı da bu çerçevededir. ABD ve AB ile bu çerçevede anlaşmıştır. İran, Suriye ve Irak siyasetlerini buna göre yürütmektedir. KDP ve YNK ile ilişkilerini buna göre düzenlemektedir. İşte Kemal Burkay’ın Türkiye’ye dönüşünü âdeta devlet töreniyle karşılarken, 12 Haziran seçimi öncesi oluşan Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku’nu bölmeye çalışması da bu amaçladır. TSK karargahındaki dizayn ile yeni “Özel Harekat Birlikleri” örgütleme çabası da bunun bir parçasıdır.
AKP’nin yeni politik planı netleşmiştir. Siyasî ve askeri operasyonları en üst düzeyde yoğunlaştırmaya çalışmaktadır. Zaten siyasî soykırım operasyonları devam etmektedir. İran ve YNK ile anlaşarak Kandil üzerinden PKK’ye yönelik bir stratejik askeri saldırı başlatmıştır. Ramazan’dan sonra da Behdinan’a, Medya Savunma Alanlarına yönelik daha kapsamlı bir askeri saldırı yapacaktır. Yeni genelkurmay ve özel harekât ordusu bunun hazırlığıdır. İşte Kürt soykırımını gerçekleştirmek için böyle topyekûn bir stratejik saldırı yaparken, Kemal Burkay ve benzerlerini de iç ve dış kamuoyunu aldatmak için bir vitrin olarak kullanmak istemektedir. “Biz Kürtlere değil, teröre karşıyız” demek istemektedir. Şiddetle ezilen Kürtlerin Kemal Burkay etrafında toplanmasını planlamaktadır. Taki PKK yok edildikten sonra da sıra Kemal Burkay’a gelecektir.
Kemal Burkay bütün bunlara karşı olduğunu söyleyebilir. Devlet ve hükümetle herhangi bir anlaşmasının olmadığını belirtebilir. Nitekim bunları ifade de ediyor. Kemal Burkay’ın niyet ve hesaplarında bunlar olmayabilir. Zaten biz de olmaması gerektiğini düşünüyoruz. Fakat devlet ve AKP gerçeği de böyle, belirttiğimiz gibidir. Kemal Burkay’ın niyet ve hesapları dışında böyledir. Eğer gerçekten hükümetle bir anlaşması yoksa, o halde hükümetin bu gerçeğini görmeli ve bu yaştan sonra da hata yapmamalıdır, AKP’nin sinsice geliştirdiği soykırıma alet olmamalıdır. Hatta mümkünse oluşmuş Kürt demokratik birliğine katılarak, AKP’nin bu oyunlarının bozulmasına katkı sunmalıdır.
Halk açısından da şunları belirtelim: Kim ne derse desin, son derece kritik bir sürece girmiş durumdayız. AKP’nin niyet ve planları tehlikelidir. Yeni bir uluslararası komplo saldırısı başlamıştır. Herkes bu gerçeği iyi görmeli ve bu tehlikeli AKP saldırı ve oyunlarına karşı uyanık olarak gereken direnişi göstermelidir. Kürt halkının geleceğini ve özgürlüğünü bu kutsal direniş belirleyecektir!..
Selahattin ERDEM
- Ayrıntılar
Kürt Özgürlük Hareketini imha ve tasfiye etme amacıyla geliştirilen siyasi ve askeri operasyonlar hız kesmeden devam ediyor. AKP hükümeti hem içte hem de dışta bu amacı gerçekleştirmek için çok çeşitli ittifaklar geliştirmekte, çeşitli siyasi hamleler yapmakta, askeri alanda ise yeni bir sistem geliştirmek için çaba harcamaktadır.
12 Haziran seçimlerinde istediği başarıyı elde edemeyen AKP, şimdi kendi hegemonik iktidarını sağlamlaştırmak için çeşitli girişimlerde bulunmaktadır. Bir yandan sistem içini dizayn etmekte, diğer yandan ise Kürt Özgürlük Hareketine yönelik geniş bir ittifak oluşturmaktadır.
Kürt sorununun demokratik siyasi mücadele temelinde çözümü için Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan ile devlet arasında süren görüşmelerden herkes haberdar. Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan, Kürt sorununun çözümü için devlete üç protokol sunduğunu, bu protokollerin KCK tarafından da onaylandığını ve artık cevap vermesi gerekenin devlet olduğunu, avukatlarıyla yaptığı haftalık görüşmesinde dile getirmişti. Bu protokollerin devlet tarafından dikkate alınması gerektiğini, aksi takdirde kendisinin yapacak bir şeyinin kalmayacağını vurgulamıştı.
Fakat ilerleyen süreçlerde görüldü ki, devlet tarafından görevlendirilen ve Abdullah Öcalan ile İmralı’da görüşen heyetin amacı, Kürt hareketini oyalamak, PKK hareketini ve Kürt halkını önderliğinden koparmak ve aralarında çelişki yaratarak hareketi parçalamak olduğu ortaya çıktı. Çünkü Abdullah Öcalan çözüm için çok makul öneriler sunduğunu ve bu önerilerin mutlaka dikkate alınması gerektiğini belirtmişti.
Buna rağmen devlet ve hükümet kanadından bir cevap verilmedi. AKP’nin niyetinin Kürt sorununa siyasi çözüm bulmak değil; tam tersine, hem siyasi alanda Kürt hareketini oyalamak, çeşitli hukuki ve siyasi oyunlarla üzerine gidip zayıflatmak, hem de gerillaya yönelik kapsamlı bir operasyon geliştirmek için hazırlık yapmak olduğu anlaşıldı.
AKP’nin bu oyunlarına karşı siyasi hamle ya da cevap 14 Temmuz günü Amed’de DTK tarafından demokratik özerklik ilanıyla geldi. Bu hem AKP’nin siyasi oyunlarına karşı bir cevap oldu, hem de çokça bahsedilen yeni anayasanın içerisinde yer alması gereken hususların demokratik özerklik projesini de kapsaması gerektiğini ortaya koydu. Dolayısıyla Türkiye'de yeni bir anayasanın meşru olabilmesi için mutlaka demokratik özerklik kriterlerini kapsaması gerektiğini AKP’ye dayatmış oldu.
Elbette ki böyle bir durum AKP’yi çok zorladı. Bir anlamda var olan siyasi hesaplarını altüst etti. Artık Kürtleri oyalamanın mümkün olmadığını, Kürt sorununun ya demokratik yollarla ya da savaş temelinde mutlaka çözülmesi gerektiğini ve bundan kaçamayacağını gördü. İşte 14 Temmuz günü Tayyip Erdoğan’ın “yeni stratejiler gelişecek” dediği husus buradan kaynaklandı.
Siyasi alanda yaşananlar bunlar olurken, bir de işin askeri boyutunda yaşananlar var.
Gerçektende TSK’nın içinde bulunduğu şu anki durum içler acısı. Yani Türkiye cumhuriyeti devletinin o şanlı ordusunun bu hallere düşeceğini kim hayal edebilirdi ki? Anlı şanlı ordusuyla övünen Türkler, şimdi o ordusundan utanç duyar hale getirildi. Ergenekon Davası, Balyoz Davası adı altında yürütülen davalarla ordu bu hale düşürüldü. Bunu da yapan yine AKP iktidarı oldu. 2002’yılından beri ordu ile PKK çatışmasından rant elde ederek güçlenen AKP, şimdi son bir hamleyle Türk ordu kademesinde kendisine karşı olanları uzaklaştırarak, kendisine bağlı yeni bir ordu yönetim kademesi oluşturdu.
Ancak orduya yönelik Ergenekon, vb. davalar adı altında yürütülen bu operasyonların gerçek nedeni daha başka olmaktadır. Şunu hiç unutmamak gerekir: Eğer PKK hareketi Türk devleti karşısında bu kadar mücadele etmeseydi, bu orduyu bu kadar zorlamasaydı, ne AKP’nin, ne Tayyip Erdoğan’ın, ne de AKP’nin tek bir üyesinin orduya laf söylemeye ne gücü yeterdi, ne buna yeltenebilirdi. Şimdi görünürde AKP ile ordu arasında bir çatışma varmış gibi gözükse de, aslında yapılan şey, PKK karşısında başarısız kalmış olan ordunun o üyelerinin bir biçimde tasfiye edilmesi ve yargılanması olmaktadır. Türk ordusu PKK karşısında başarısız kaldı ve bu ordunun başarısız olan komuta kademesi hesabını veriyor. Yoksa öyle çokça söylendiği gibi, ne AKP askeri vesayeti ortadan kaldırıyor, ne ortada bir demokratikleşme olduğundan ordunu gücü sınırlandırılıyor, ne de AKP’nin gücü ve kudretiyle bu işler yapılıyor.
Dikkat edilirse, Ergenekon davasında yargılanan o komutanların hepsinin PKK karşısında oldukça kararlı bir biçimde mücadele ettikleri, her türlü çabayı harcadıkları, fakat tüm bunlara rağmen başarı elde edemedikleri görülecektir. Bu kişilerin büyük bir çoğunluğu PKK'nin askeri yöntemlerle imha ve tasfiye edilemeyeceğini kendi pratikleriyle yaşayan ve buna inanan kişiler olduğu görülecektir. Eğer bu kişiler PKK'yi tasfiye etmeyi başarmış olsalardı, şimdi Silivri cezaevinde değil, devletin önemli kademelerinde yer alacaklardı. Ulusal kahraman olarak tanıtılacaklardı.
Bu nedenle son olarak dört komutanının istifasını AKP iktidarının bir başarısı, demokratikleşmede büyük bir adım olarak görmek, bunu böyle anlamak ve bu biçimde propaganda etmek en hafif deyimle karşıdakini ahmak yerine koymak olur. Bu istifaların nedenleri farklı yerde aranmalıdır.
Her şeyden önce, AKP hükümeti ordu-PKK çatışmasından nemalanarak bugüne kadar geldi. En son olarak PKK'ye karşı bir sınır ötesi operasyonu yapma görevini ordunun önüne koydu. Fakat var olan komuta kademesi bunu kabul etmedi. Çünkü PKK ile savaştıkça hem kendi gücü zayıflamaktaydı, hem yaşanan yenilgilerden dolayı fatura kendisine yazılmaktaydı, hem de bu başarısızlık durumu AKP tarafından kendisine karşı kullanılarak, toplum nezdinde ordunun itibarı zedelenmekteydi. İşte kuvvet komutanları bunu gördüklerinden, bu oyuna girmeyi reddettiler. Hem PKK karşısında başarılı olamayacaklarını gördüklerinden, artık PKK'yi operasyonlarla imha ve tasfiye edemeyeceklerini bildiklerinden, hem de AKP’nin daha fazla kendi üzerlerinden güç kazanmasına fırsat vermemek için bu konumlarını terk ettiler.
Aslında ordunun komuta kademesindeki bu istifalarla AKP kendisi önünde engel olabilecek bir güç bırakmamıştır. Her şey onun omuzlarına yüklenmiş olmaktadır. Bu nedenle kendi önünde engel olarak gösterdiği ordu, artık AKP iktidarı önünde bir engel değildir. Tam tersine AKP tarafından yeniden örgütlendirilmeye müsait bir konum arz etmektedir. Dolayısıyla tüm yetkiler AKP ya da Tayyip Erdoğan’ın eline geçmiş bulunmaktadır. Şimdi yaşanacak tüm gelişmelerden artık birinci dereceden sorumlu olacak kişi Tayyip Erdoğan’dır. Yine PKK’ye karşı mücadelede yaşanacak bir başarıdan da, başarısızlıktan da birinci dereceden sorumlu kişi yine Tayyip Erdoğan olacaktır. Kısacası artık sığınacak bir gerekçe kalmadı. Şimdi sıra Türkiye'nin en büyük sorunu olan Kürt sorununa bir çözüm bulmaya gelmiştir.
Bu konuda Tayyip Erdoğan’ın bir planı var mı diye çokça tartışmalar yapıldı. Birçok kişi seçim sonrası temel gündemin anayasa çalışması olacağını, bu temelde Türkiye'nin sorunlarına demokratik siyasi mücadeleyle çözüm bulunacağına inanıyor ve bunu dillendiriyorlardı. Meclis çözüm yeri olacak, tüm sorunlar burda çözülecek, Kürt sorunu da yine diyalog yöntemiyle anayasal temelde çözüme kavuşacaktı.
Fakat temenniler ile gerçeklik bir ve aynı şey değil. İstemek ayrıdır, yapılan ayrı olmaktadır. 14 Temmuz tarihinde DTK’nin ilan ettiği demokratik özerklik, Kürt tarafının Kürt sorununun çözüm projesini ortaya koymasının ilanı oldu. Yani Kürtler, biz demokratik siyasal alanda mücadele edeceğiz, anayasal çalışmalara katılacağız, bu temelde mecliste sorunlarımızı gündeme getireceğiz, dediler. Demokratik özerklik projesi Kürtlerin çözüm projesiydi ve Türkiye devletine, kamuoyuna bu biçimde deklare de edildi. Amaç bu proje üzerinde Kürt sorununu ciddi temellere dayalı olarak gündeme almak, tartışmak ve bir çözüm yaratmaktı.
Fakat Tayyip Erdoğan’ın buna verdiği cevap “yeni stratejiler gelişecek” oldu. Bu stratejinin ne olduğu ise 15 Temmuz günü İran ordusunun Kandil’e operasyonuyla anlaşıldı. İran operasyonunun Türkiye-İran ittifakı temelinde yapıldığı, bunun içinde Irak devletinin bizzat, YNK ve KDP’nin de kısmi olarak içinde yer aldığı, esas olarak da ABD tarafından bu operasyona onay verildiği birçok yerde yazıldı, bazı belgelerle de bu ittifak açıkça ortaya konuldu.
Bu ittifakın içeriğine bakıldığında, 1998 yılında başlatılan ve 1999 yılında Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın Kenya’da kaçırılarak Türkiye'ye teslim edilerek bir aşamaya getirilen uluslararası komploya çok benzediği görülmektedir. Anlaşılan o ki, Kürtlerin inkâr ve imha edilmesi için geliştirilen bu komplonun başarısız kılınması ardından, bu sefer ikinci bir uluslararası komplo bu biçimde devreye sokulmuş bulunmaktadır.
Uluslararası komploda hedef; Kürt Özgürlük Hareketini, PKK'yi önderliğinden koparmak, önderliğini imha etme temelinde PKK'yi tasfiye etmek ve Kürtlerin imhasını tamamlamaktı. Bu temelde birinci dereceden hedef hareketin komuta gücü olan Abdullah Öcalan oldu. Eğer PKK önderliksiz bırakılırsa fazla dayanamaz ve dağılır biçiminde hesaplar yapıldı ve bu temelde bir yönelime girildi.
Şimdi de Kandil’e yapılan İran operasyonun hedefi de benzer olmaktadır. PKK Hareketi’nin yönetim kademesi Kandil’de bulunuyor denilerek öncelikle oraya saldırı yapıldı ve burası ele geçirilmek istendi. Burası ele geçirilir ve PKK yönetimi, komutası imha edilirse, geriye kalan gerilla gücünü imha etmek kolay olacak ve böylece PKK'ye büyük bir darbe vurulmuş olacak. Şimdiki hesap budur. Bu hesap veya plan AKP çevresinde, ona yakın medyada çokça işlenmekteydi. Özellikle bu çevrenin Sri Lanka devletinin Tamil Kaplanları’na yönelik yaptığı askeri operasyonun bir benzerinin Türk devleti tarafından PKK'ye yönelik yapılması gerektiği hususunda yaptıkları yayınları bilmeyen kalmadı. Dolayısıyla Kandil saldırısı böylesi bir planın ilk aşaması olmakta ve bunun devamı da ilerleyen zamanda hayata geçirilmeye çalışılacaktır.
Buradan bakıldığında böylesi bir sonuç ortaya çıkıyor: AKP hükümeti Kürt sorununun çözümünde demokratik siyasi yöntemleri değil de, savaş yöntemini esas almaya karar verdi ve şimdi bu savaşı 15 Temmuz günü itibariyle Kandil’de başlattı. Bu nedenle artık süreç yeni bir savaş süreci olmaktadır. AKP hükümeti ve Türk devleti Kürtlerin siyasi taleplerine savaşla cevap verdi. Bu savaş ilerleyen zamanda Kandil’den başlamak üzere tüm Medya Savunma Alanlarını kapsayacak ve Kürdistan'ın dört parçasına yayılarak sürecek.
O halde AKP hükümetinin yönlendirdiği günümüz Türkiye siyasetinin temel gündemi de belirlenmiş olmaktadır. Barış gelişecek, demokratik siyasetle sorunlar çözülecek, yeni anayasa temelinde yeni bir Türkiye oluşacak söylemleri artık hikâye olmaktadır. Bu hususların hepsi artık gündemden düştü ve Türkiye gündemi değişti. Türkiye'nin gündemi artık savaş olmaktadır. Demokratik özerklik temelinde Kürt Özgürlük Hareketi’nin başlatmış olduğu siyasi hamleye karşılık AKP’nin hamlesi imha ve tasfiye operasyonu olarak gerçekleşti. Bu operasyonun temel hedefi de Sri Lanka devletinin Tamillere karşı yaptığı katliamın bir biçimini PKK'ye karşı gerçekleştirmek olmaktadır.
Evet, Tayyip Erdoğan bir yandan siyasi oyunlarla kendisine rakip olacakları bertaraf ederken, ordu içinde kendisine muhalifleri bir biçimde görevden uzaklaştırarak kendisine yakın isimleri yönetime getirerek devlet içindeki konumunu güçlendirirken, diğer yandan da Kürt Özgürlük Hareketine karşı topyekûn savaş konsepti temelinde büyük bir askeri ve siyasi savaşı başlatmış ve bunu giderek daha da geliştirmenin hazırlıklarını sürdürmektedir.
Türkiye cumhuriyeti devletinin tarihinde Tansu Çiller diye bir kadın başbakan vardı. Bu zat askeri elbiseler giyer, kışlalarda dolaşır, siyasi alanda nutuklar atar, PKK'nin mutlaka kökünün kazınacağından bahseder, ya bitecek ya bitecek naralarıyla Türkiye toplumuna değişik heyecanlar yaşatırdı. Bu kadın başbakanın zamanında 17 bin faili meçhul cinayet işlendi, dört binden fazla köy boşaltıldı, milyonlarca insan köyünden, yurdundan göç ettirildi, Kürtler ve Türkler akla sığmayan acılarla tanıştırıldı, ülkenin coğrafyası, insanı, kardeşlik ruhu tahrifata uğradı. En sonunda ise bu kadının bir CIA ajanı olduğu ve ABD’nin çıkarları temelinde her türlü çalışmayı yürüttüğü ortaya çıktı. Şimdi ise bunun esamisi bile okunmuyor, o dönemler lanetli bir dönem olarak anılıyor.
Ne diyelim, Tayyip Erdoğan’ın performansına bakınca insan Tansu Çilleri hatırlıyor. Bakalım, Tayyip Erdoğan bu hızla nereye kadar gidecek, nerelere doğru yol alacak?!
Edîp Koçgîrî
- Ayrıntılar
Karanlık bir geceydi. Sis çökmüştü dağların başına. Ağaçlar bir masalın içinden başlarını uzatmış gibi duruyordu. Renkler birbirine karışmıştı. Bu karışmada bir bütünleşme vardı. Sessizlik hakim olmuştu geceye. Gecenin bu sessizliğinin sesini hepimiz iliklerimize kadar hissediyorduk. Baykuşların geceyi delen sesi ayak seslerimize karışıyordu.
Yürüdüğümüz patikalar usta bir ressamın ince fırça darbeleriyle hesaplanarak bu masalsı orman içinde açılmış gibiydi. Birbirimizin ayak izlerini görmeden ama hissederek ilerliyorduk. Önümüzdeki yol arkadaşlarımızdan birinin rüzgârla burnumuza ulaşan kokusu yolumuzun menzilini belirliyordu. Gecenin kokusu, yürüyüşün kokusu, ağaçların kokusu ve hatta baykuşun kokusu bile bir gece yürüyüşünün temposunu belirliyordu.
On kadın ormanın kuytuluğunda, uçurumların kıyısında ve karanlığın kucağında ilerliyorduk. Sağımıza solumuza bakarak gördüklerimizden çok görmek istediklerimizi bu karanlığın içinden çekip çıkararak ilerliyorduk. Hepsi inci tanesi gibi dizilmiş sırayı bozmadan ilerliyor. Ben en sondayım ve en baştaki arkadaşın “ilerde oturacağız. Kısa bir mola veriyoruz.” sözü geliyor sırayla.
Dört adımdan sonra sırtımı bir taşa dayayarak oturdum. Benden önce yetişenler sırtını çantalarına ve ağaçlara dayayarak oturmuşlardı. Kefiyenin altında gizlice sigarasını yakan arkadaş sırayla avucunun içinde tuttuğu sigarayı dolaştırıyor. Sigara bana ulaşınca içmediğimi hatırlayan arkadan birden elini geri çekiyor.
“ Ben de bırakacağım bunu. Nefesimi kesiyor. Sigarayı eskiden devrimcilikle çok özdeşleştirmişlerdi. Belki bu bende bir özenti yarattı. Ama şimdi bu bağımlılığın devrimcilikle uyuşmadığını daha iyi anlıyorum. Devrimci dediğin tüm alışkanlıklara karşı koymayı bilen ve onlara yenilmeyen kişidir.”
Sonra gülümseyerek:
“sigara içen biri olarak bu kadar teori yapmam pek yerini bulmadı. Değil mi?”
Ona gülümseyerek baktım. Başımı söylediklerini onaylar biçimde salladım.
Benim de eskiden sahip olduğum alışkanlıklarımı ve şu anda da bana hala hâkim olan şeyleri düşündüm. Sessiz bir anlaşma oldu aramızda. O sigarayı hala bırakmamıştı ve ben de hala aşamadığım alışkanlıklarım nedeniyle çok fazla konuşmayı uzatmaktan yana değildik. O, avucuna sakladığı sigarasından son bir nefes alırken öncünün sesini duyduk. Arkadaşı öne çağırdı.
Bense sırtımı taşa yaslayıp gözlerimi gökyüzünde sıralanmış yıldızlara dikerek dağlarda yıldızlara bakmanın güzelliğinin tadını çıkarmaya başladım. Yıldızların parlayıp sönen ışıkların altında gözlerime çöken yorgunluğun beni sarmaya başladığını hissettim. Gözkapaklarım yavaş yavaş kapanırken arkadaşların sesini hayal meyal duyar gibi oldum.
Bana birkaç saniye gibi gelmişti ama saate baktığımda yarım saat geçtiğini anladım. Arkadaşlar gitmişlerdi. Aklıma ilk gelen çok zaman geçmediği için patikadan ilerleyerek onlara ulaşabileceğimdi. Hızla kalkarak yürümeye başladım. Biraz sonra patikalar ayrılmaya başladığında ayak izlerini inceleyerek ilerlemeye çalıştım. Bir süreden sonra ise artık izleri takip edemiyordum. Bu şekilde onları bulamayacağımı anlamıştım. Bir gerilla kuralına göre birbirimizi kaybettiğimiz yerde kalmalıydık ve fark eden arkadaşlar gelip alırlardı. Bu ilk öğrendiğim gerilla kuralı olmasına rağmen ben patikalar içine dalarak kaybolmuştum. Ve eski yerime de dönemiyordum. Etrafıma baktığımda ağaçlar gözümde büyümeye, her kayalık ve karartı ürkütücü bir şekil almaya başladı.
“hayır korkmamalıyım. Silahım yanımda. Arkadaşlar beni mutlaka bulacaktır.” Diye kendimi teselli etmeye çalışırken bir yandan da bu dalgınlığıma ve kuralsızlığıma kızmaya başlamıştım. İçimden bir ses:
“ya geri gelir de beni bulamazlarsa. Ben onlara ulaşamazsam…” diye tedirginliğini dile getiriyordu. Kendimle savaşımım sürerken aklıma askerlerle karşılaşırsam ne yapacağım geldi. Hemen silahımın namlusunda mermi olup olmadığını kontrol ettim. Sonra kendi halime güldüm. Eminim yanımda biri olsaydı o da bu halime gülerdi. Zaten yürüyüşe çıkarken mermiyi önüne vermiştik. Emniyeti açtım ve bulunduğum yerin çok iyi olmadığını düşünerek biraz ilerdeki tepeye doğru tırmanmayı düşündüm. Gerilla için yüksek yerler her zaman güvenlik demekti. Yukarıya doğru tırmanırken sürekli arkadaşların sesini duyar gibi oluyordum. Etrafımda ise ağaçlardan başka bir şey yoktu. Ne yapmam gerektiğini düşündüm. Artık yönler iyice karışmaya başlamıştı. En iyisi yukarıda uygun bir yere çıkıp havanın aydınlanmasını beklemekti. Bu araziyi hiç tanımıyordum. Ama hava aydınlanırsa mutlaka birbirimizi bulabilirdik. Bu dağlar bizim yurdumuzdu. Bizim mekânlarımızda kaybolmak uzun vadeli olmazdı. Mutlaka patikalar bizi birbirimize ulaştırırdı.
Kulağıma su sesi geldi. Biraz ilerde bir taşın dibinden çıkan su taşlara çarpa çarpa iniyor ve suyun kokusu bana kadar ulaşıyordu. Ormanda telaşla ilerlerken çok terlemiş ve susamıştım. Suya doğru ilerledim. Boşalmış şaşal şişesini çantamın yan gözünden çıkarıp kaynağa daldırdım. Çantamda biraz limon tuzu ve tuz vardı. Bunları karıştırarak bir gerilla serumu yaptım. Susuzluğuma ve bitkinlikten adım atamayan dizlerime çok iyi geldi. Günlerdir yürüyorduk. Herkes çok yorgundu ama en çok ben yorulmuştum. Çünkü grup içindeki en yeni kişi bendim. Dağlara, yollara ve yolculuklara hala yabancıydım. En azından onlar kadar tecrübeli değildim. Onları düşünürken:
“acaba beni fark etmişler midir? Geri dönüp de beni bulamayınca ne yapmışlardır?” dedim kendi kendime. Onları düşünmek bile içimi ısıtmıştı. Mutlaka beni arıyordular. Onlarsız kalmak ne kadar da zordu. Bu yolları ve karanlıkları defalarca onlarla aşmıştım. Ama böyle bir ıssızlık çökmemişti içime.
Arkadaşlarla naylon altında geçirdiğimiz o yağışlı sonbahar günü geldi aklıma. Hava çok soğuktu. Odun toplamaya ve göreve gidenlerin hepsi sırılsıklam olmuştu. İçerde yakılan çarber etrafında toplanan altı kadın neşeli kahkahalar atarak ve gök gürültüsüne, yağmura aldırmayarak hayatın tadını çıkarıyorlardı. Bir arkadaş korkunç bir gürültüyle çakan şimşek sesine sevinerek:
“bu şimşekten sonra kesin birkaç mantar fırlamıştır yerden. Yarın erkenden gidip aramalıyız.”
Bense her şimşek sesiyle birlikte yanımdaki arkadaşa biraz daha sokuluyordum.
“kimin ayağında mantar var?” dedim merakla. Kahkaha sesleri çoğaldı ve:
“ayak mantarı değil Kürdistan mantarı…” dediler. O soğuk havada herkes kurunduktan sonra tek battaniyemizi üstümüze atarak ve birbirimize iyice sokularak uyumaya başladık. Öyle sıcaktılar ki. Naylona çarpan yağmur damlalarının sesi bazılarına işkence gibi gelse de yoldaşlarımın koynunda bana bir ninni gibi geldi o gece. Islanmayı da çarber başında kurunmayı da, tek battaniye altında uyumayı da en çok o gece sevmiştim. Bir süre sonra bir arkadaşın seslenmesiyle hepimiz diğer tarafa dönerek uykumuza devam ettik.
Şimdi yanıbaşımdaylarmış gibi bir sıcaklık yayıldı içime. Sonra bir rüzgar yüzüme çarpıp geçince yalnız olduğumu ve arkadaşlardan koptuğumu tekrar hatırladım. İçimi bir sıkıntı kapladı ve keşke bir rüya olsaydı dedim.
Ümitsizliğim daha da büyüdü. Onları bir daha görememe korkusu iyice çoğaldı. Birden onlara karşı bir kızgınlık yükseldi içimde.
“neden beni bıraktınız?” diye bağırdım.
“sessiz ol yoldaş. Düşman yakın. Ne oldu?” dedi bir ses. Sırtım kayada, mola verdiğimiz yerde duruyordum. Aynı yıldızlar başımda parlıyordu. Arkadaşım bana gülümseyerek:
“uyudun mu yoksa? dedi.
“hem de ne uyuma. Sizlerden kopup kayboldum bile.”
“hadi be! Bravo sana. Çok yeteneklisin. Beş dakika içinde bu kadar şey mi yaptın?”
Sonra bana bakarak:
“mola bitti. Hadi gidelim yoksa gerçekten kaybolacaksın.” dedi.
Kucağımdaki silahımı elime aldım. Arkadaşımın uzattığı eli tutarak ayağa kalktım. Bu elin sıcaklığı ne kadar da güzeldi. Bu eli hiç bırakmayacaktım.
Raperin- Zin
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 6 Ağustos günü saat 23.30 sularında Bitlis’in Hizan ilçe kaymakamlığı önünde bulunan polis noktasına yönelik olarak gerillalarımız tarafından bir eylem gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
6 Ağustos (bugün) günü sabah saat 07.00’de Mardin’in Midyat ve Nusaybin ilçeleri arasında bulunan Kertmîne, Hêlîne ve Arbu köyleri kırsalına yönelik olarak TC ordusu tarafından kobra helikopterler desteğinde yapılan indirmelerle bir operasyon başlatılmıştır. Operasyon halen devam etmektedir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 3 Ağustos günü saat 21.30 sularında Mardin'in Midyat ilçesine bağlı Kertminê köyü ile Erbo köyleri arasından geçen Botaş petrol boru hattına yönelik olarak gerillalarımız tarafından bir sabotaj eylemi gerçekleştirilmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 4 Ağustos sabahı (bugün) Bingöl'ün Genç alanına bağlı Xecan, Xecan Vadisi ve Ayı ormanlarına yönelik olarak TC ordusuna ait kobra tipi helikopterler tarafından bombardıman yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Özel savaş ismi üzerinde özel bir savaş türüdür. Klasik savaş türlerinin yetmediği, başarmadığını başarmak için devreye sokulan bir savaş türü.
İsim olarak ikinci dünya savaşından sonra gündeme girmiş ve ardından da dünyanın her yerinde emperyal merkezler başta olmak üzere tüm sömürgeciler, kolonyalistler, baskıcılar derken cümle cemaat ezenler tarafından inceltilerek kullanmış olan savaş türüdür.
ABD’li general Eisenhower, II. Dünya Savaşı'ndan sonra, "Askerî bilimlerde yaşadığımız en büyük değişim, psikolojik savaşın belirli ve tesirli bir silah olarak gelişmesidir" diyecek ve giderek işgal edecekleri, vuracakları yerleri savaş öncesi ocak başı sohbetleri düzenleyerek Amerikan toplumunu bu kirli olan savaşa zihinsel olarak hazırlamaya çalışacaklardır.
Özel savaşın en etkili kullanıldığı ve etkilemeyi esas aldığı saha ise insanın ruh sahasıdır. Yani psikolojisidir. Bunun için özel savaşı ağırlıklı olarak psikolojik bir savaş olarak da görmek herhalde tam ifade etmese de yine de çok yanlış olmayacaktır.
Psikolojik savaşı ise “hem savaşta hem barışta, insanların duygu, düşünce ve davranışlarını değiştirmek maksadıyla bilginin kullanılması” olarak tanımlamak yanlış olmayacaktır.
Özcesi özel savaşın hedefi insan duygularını etkilemek üzere belirli yönlere doğru yönlendirmektir. Kişileri birey olmaktan çıkararak egemenlerin kendi emelleri doğrultusunda biçimlendirmektir.
Denilecek ki bunu her ideoloji, kendisini esas alarak yapar. Ancak ideolojiler bu etkilemeyi yalan üstüne bina inşa ederek yapmazlar. İnsanları etkilemek için her ideoloji, mücadele yürütür. Ne var ki insanları denek yerine koyarak adeta dünyanın en büyük yalanlarıyla, korku araçlarıyla, zoruyla, parasıyla puluyla kandıracak ve bireyi bireyden çalacak yöntemler ancak özel savaş ya da dediğimiz gibi psikolojik savaş uzmanlarının işidir.
Toplumsal gerçekliklerin inşa edilmiş gerçeklikler olduğunu bilerek, ezenlerin, insan üzerinde her türlü deneyi yaparak, insanı birey olmaktan çıkarmak için her şeyi yapmaya çalıştıklarını da görebilmeliyiz. Öyle ki esasta birey ya da toplum tasfiye edilerek her bireyin içine devleti yeniden yaratılmaya çalışır.
Bir yoldaşımızın dediği gibi:
“Özel savaşla devlet, birey ve toplum haline geliyor. Birey devletleşip insan olmaktan çıkıyor. Toplum, toplum olmaktan çıkıyor, yok oluyor. Geriye sadece devlet kalıyor. İşte özel savaş bu savaş demektir.”
Kürt halk Önderliği bu duruma: “Savaşın toplumsallaşması, ulus devletin kendini toplum haline getirmesi” demektedir.
Başka bir deyimle insan bitiyor, insan tasfiye ediliyor ve insan kocaman yalan üstüne kurulu olan devletin piyonu, hizmetçisi ve hatta kendisi oluyor. Öyle ki egemen, hegemonik güç toplumu ve bireyi kendisinin kılmak için hiçbir masraftan kaçınmıyor. Hiçbir yalandan kaçınmıyor. Hiçbir ahlaksızlıktan kaçınmıyor.
“Savaşı dayatırken, barış yapıyor, barışı getiriyormuş gibi ifade ediyor. Savaşı barış adına yapmayı içeriyor. Ekonomik alanı savaş alanına dönüştürüyor. Sömürüyü arttırıyor ve “kalkındırıyorum, mali destek veriyorum, IMF’ye, Dünya Bankasına bağlı krediler veriyorum, sanayiye destek veriyorum” diyor. Halbuki soyup soğana çeviriyor. Aldığı halde veriyormuş gibi gösteriyor. Savaş yaparken, barış yapıyormuş gibi gösteriyor. Faşizmi dayatırken, “demokrasi getirdim” diyor. Her şeyi barış, demokrasi, kalkınma, sosyal adalet uğruna yaptığını ifade ediyor. Kendisini bu kelimelerle gizliyor, örtüyor ve maskeliyor.”
İşte bu maskenin, gizin ardınki özel savaşın ta kendisidir.
Kürdistan’da operasyon yapan devlettir, saldıran devlettir daha doğrusu Akepe’dir. Ancak sanki biz savaş başlatıyoruz diye herkesi ikna etmeye çalışıyorlar. Biz kendi mekanlarımızda dururken her gün operasyonlar, saldırı üstüne saldırı yapılıyor. Durum böyleyken, sanki biz eylem yapıyoruz gibi lanse etmenin becerisini de gerçekten iyi gösteriyorlar. Halbuki Kürdistan’da tek taraflı ateşkes sürecimizde yüzlerce operasyon yapılmıştır. Sadece ortam gerilmesin diye operasyonları bile vermemişizdir.
Yine Kürdistan’da tutuklanmayan bir tek insan bırakmamaya yemin etmiş gibi siyasi operasyonlara girişmiştir. Ama biz, halkımıza, ülkemize kast eden, el uzatan, ihanet eden birkaç kişiyi tutuklayınca “bakın teröristler adam kaçırdı” diye kıyameti koparıyorlar. Dediğimiz gibi Kürdistan’da her gün onlarca, yüzlerce ve bugüne kadar da binlerce insanımızı uyduruk gerekçelerle tutuklayacaksın sonra da biz gerçekten halkımıza karşı suç işlemiş birkaç tane suçluyu yakaladık mı da kıyameti koparacaksın. İşte bu özel savaşın en kirlisi, en aşağılık olanıdır.
Kürdistan’da binlerce hatta yüz binlerce polis ve asker tutacaksın ama biz öz savunma güçlerinden bahsettik mi? Pol Pot’tan, yerel otoriter yapılardan, egemenlik kurmak istememizden bahsedeceksin. Haydi, polisinizin ve askerininiz sicili temiz olsa yine neyse, dünyanın en kirli sicile sahip olan polis gücü sizin polisiniz ve dünyanın en kirli işlerini yapan ordu da sizin ordunuz değil mi? Sonra da bakın öz savunma oluşturuyorlar demeye hakkınız var mı? Kürt toplumunu baskılamak için bunu oluşturuyorlar diyerek dünyanın en sahte, üç kağıtçı, ahlaksız ithamlarında bulunuyorlar. İşte bu özel savaşın en kirlisi ve en ahlaksız olandır.
Artık özel savaş yöntemleriniz ancak kendi cenahınızı ikna edecektir. Ve artık Kürt toplumunu ve özgürlüğe adım atmış Kürdü bu kirli senaryolarınız inandıramayacaktır.
Ve ekleyelim: halkımıza karşı suç işleyenleri tutuklamaya devam edeceğiz. Operasyona çıkan her gücü, gücümüz yettiğince ülkemizde dolaştırmayacağız. Ve de öz savunmamızı oluşturarak halkımızın savunmasını sonuna kadar üstleneceğiz.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Şu gördüğünüz patikalardan 19 yıl önce geçmiştim. Evet, biz hareket olarak ekmek parası bulamayacak günlerden bugünkü düzeye geldik. Ama kanımızı dökerek, canımızı vererek. Uykusuzluk, yorgunluk, açlık nedir bilmeden, karanlık, kar çamur, fırtına demeden yürüyerek geldik.
Kürtlerin başı sağ olsun! Sarı İbrahim’in (Ramazan Toptaş) haince katledildiğinde duyunca Kürt halkına bu sözü söylemek gerek. Çünkü gerillacılık yapmaya başladığı günden bu yana Kürdistan’da adım basmadık bir karış toprak, kovuğunda yatmamış bir ağaç ve dibinde oturmamış bir kaya bırakmayan Sarı İbrahim’i geçtiği ve kaldığı yerlerde halktan kişilerin tanımadığı kimse kalmamış.
Gerek 80’li yıllarda henüz silahlı propaganda birimindeyken onu görenler olsun, gerek 90’lı yıllarda geçip kaldığı yerlerde onu görenler olsun ve gerekse Amanos, Karadeniz ve Koçgiri’de gerillacılık yaptığı günlerde onu görenler olsun hala ondan sonra giden arkadaşlarına onu soruyorlar. Kimisine gülüşüyle etki bırakan Sarı İbrahim, kimisine de duyarlılığıyla etki bırakmıştır. Gezip gördüğü, gerillacılık yaptığı her yeri adım adım bilirdi. O yüzden oturduğu her gerilla mangasında, çadırında herkes çevresine toplanır pür dikkat onun anlatımlarını dinlemeye başlardı. Çünkü konuştukları yılların gerisinde kalmış güzel, mücadele, arkadaşlık ve yoldaşlık dolu günlerdi. Kürt Özgürlük Hareketi’nin tarihiydi anlattıkları. Gerillanın moral ve coşku dolu gerçek dünyasıydı. O yüzden girdiği her ortama bir pir havası estirir, yeni eski tüm gerillaları çevresinde toplardı.
Her Kürdistanlı ve onu gören Türkler bile hep onu sorar ve onu anlatırdı arkadaşlarına. Kimisi duyarlılığını anlatırken, kimisi gülüşünü, kimisi bakışını anlatırken, kimi efsane gerilla komutanı Mahsum Korkmaz’ın silah arkadaşlığını anlatırdı birbirine ve onu tanımayanlara.
Bazen gerilla olarak ya da gerillalarla birlikte bir yerden geçerken bir çay içmek için durduğunuz Kuzey, Güney, Doğu Kürdistan köyü olsun fark etmez yanınıza yaklaşan bir yaşlının Sarı İbrahim’i tanıyor musunuz(?), durumu nasıl acaba diye sorularıyla karşılaşırsınız. Evet o çokça sorulan, tanınan Kürdistan’ın 28 yıllık gerillası Sarı İbrahim bu Sarı İbrahim’di.
İlk karşılaşmamız!
Onunla ilk kez 14 yıl önce Amed Eyaleti’nin Muş Güney’i bölgesi olarak tanımlanan Şen yaylasında karşılaştım. O sırada yine mesleğim gereği yanlarına gitmiştim.
O sırada bölgede 500’ün üzerinde gerilla vardı. Henüz tanışmamıştım. Ancak hareketliliği, her üç adımda bir birkaç gerilla tarafından yolu kesilerek bir şeyler sorması, bunun üzerine onun konuşmaya başlaması, konuşurken kafasını sağa-sola sallaması ve çevreyi kolaçan etmesiyle farkı belli oluyordu. Bir de yaşıyla farkı belli oluyordu. Yaşına rağmen koruduğu umutları, gençlik ruhuyla içinde bulunduğu gencecik gerilladan hiçbir farkının olmadığı anlaşılsa da olgunluğu, yüzündeki derin çizgilerden belli oluyordu. Yanımdaki gerilla komutanlarından Muşlu Rêzan’a o kadar ilgiyi üzerine çeken gerillanın kim olduğunu sormuştum. Rêzan Kürtlerin efsane gerilla komutanı Mahsum Korkmaz’la kalan Kürtlerin Sarı İbrahim adlı gerillasının o olduğunu söyledi. Yanına yaklaşarak Mahsum Korkmazla olan günlerini kendisinden dinlemek istediğimi söylemiştim. Beni “hoş geldin” diyerek güler yüzle karşılamasına rağmen o günleri kendisinden dinlemek istediğimi söylediğimde kafasını eğip ayaklarının altındaki toprağa baktı. Bir süre sonra başını kaldırarak “o ağır ve zor günleri anlatmak da zor. O günleri anlatabilmek için güç gerekir. Çünkü aradan yıllar geçmesine rağmen hala o anın, Yiğit Komutanımız Mahsum Korkmaz’ın aramızdan ayrılış anının ağır etkisinden kurtulabilmiş değilim” diyerek Kürt halk kahramanı Mahsum Korkmaz’a bağlılığını ve şahadetini kabullenemediğini anlatıyordu. Olayın ağırlığını fark ettim. O yüzden fazla üstelemeden yanından ayrıldım.
Yanlarında bir süre daha kalmama rağmen çok fazla göremedim. Ben henüz işimi bitirip ayrılmadan o oradan ayrılıp Kürdistan dağlarının bir başka bölgesinde onu bekleyen görevler için gitmişti. Orada çok az kalmasına rağmen yanlarından ayrılırken uğradığım Kulp’un köylerinde köylüler beni tanımamalarına rağmen onu sordular. Evet belki az kalmıştı orada. Ama az kalmasına rağmen oradaki insanların yüreğinde yer edinmeyi bilmişti. Ve arkasından artık onlarda onu soruyordu.
Yedi yıl aradan sonra…
Yedi yıl sonra bu kez Güney Kürdistan’ın Kandil sahasında yeniden karşılaştık Sarı İbrahim’le. Bu yedi yıl içinde Sarı İbrahim, Amed’i, Dersim’i, Serhat’ı, Garzan’ı, Koçgiri’yi, Amanosları, Akdeniz ve Karadeniz’i bir Kürt gerillası olarak adım adım gezerek gelmişti. Köz başında yine çevresinde toplanmış bir grup gerillaya bir şeyler anlatır şekilde gördüm onu. “Yine mi sen” diyerek yerden kalkıp gülerek bana doğru geldi. Yerinde oturmam için ısrar etti. Eliyle doldurduğu çayı elime tutuşturup bir de tütün sarmam için tabakasını uzattı.
Arkasından kafasını kaldırıp arkamızdaki dağlara bakarak oradan geçen patikaları bize göstererek, “Şu gördüğünüz patikalardan 19 yıl önce geçmiştim. Yani 1980 yılı sonbaharının son günlerinde buralardan geçmiştim. Sırtımda ise kira almak için taşıdığım kaçakçı malları vardı. O zaman partimizin ekonomik durumu iyi değildi. Ve bazen ekmek alacak para bulamıyorduk. İşte ben de o zaman birkaç kuruş kazanmak için birkaç kere kaçakçıların yüklerini taşıyarak bu patikalardan geçmiştim. Şimdi ise buralarda yüzlerce gerilla arkadaşım var yanımda. O patikalara her baktığımda o zorlu günlerimiz geliyor aklıma. Ve dönüp yanımdaki arkadaşlarıma bakın işte nereden nereye geldiğimizi anlatmaya çalışıyorum. Evet biz hareket olarak ekmek parası bulamayacak günlerden bugünkü düzeye geldik. Ama kanımızı dökerek, canımızı vererek. Uykusuzluk, yorgunluk, açlık nedir bilmeden, karanlık, kar çamur, fırtına demeden yürüyerek geldik” diyerek Kürt özgürlük hareketi, mücadelesi ve savaş tarihini anlatıyordu.
Mahsum Korkmaz’ın emanetiydi!
Sarı İbrahim Kürt halkı içinde olduğu kadar gerilla arkadaşları arasında da çok tanınan, adı, sanı, cesareti, emekçiliği, dürüstlüğü, kahramanlığı ve efsanevi gerillacılığıyla bilinirdi. Gittiği her yerde ilgi odağı ve büyük bir saygıyla karşılanırdı. Çünkü o Kürdistan dağlarındaki gerillaya efsanevi gerilla komutanı Mahsum Korkmaz’ın bir emanetiydi. O yüzden onu ilk görenler gülüşünde, yüzünde, mimiklerinde, davranışlarında Mahsum Korkmaz’ı göreceklermiş gibi bakarlardı. Gerilla arkadaşları çevresine toplanıp sohbetlerini dinler, onlara Agit’li günlerden aktaracağı birkaç kelimeyi dinlemek için pür dikkat onu dinlerlerdi. Evet o Kürt halkının tanıdığı Sarı İbrahim olduğu kadar gerilla yoldaşlarının, Agit’le kalmış, onunla savaşmış, onunla yürümüş, onunla eylemlere katılmış, onunla özgürlüğe koşmuş bir kavga arkadaşlarıydı. Silah ve kavga arkadaşları şimdi üzgün, kızgın ve intikamını öfkesiyle bileniyorlar. Çünkü kutsal emanet Sarı İbrahim ‘böyle ölmemeliydi’ diyorlar. ‘O çözüm gününe kadar yaşamalı ve gelecek kuşaklara, yarının çocuklarına Mahsum Korkmaz’ı anlatmalıydı’ diyorlar…
Son görüşmemiz olaydan 3 gün önceydi….
Sarı İbrahim’i 1992 yılında ilk kez gördüğümden bu yana sürekli görmek istemiştim. Onu görüp gerilla arkadaşlarının merak ettiği Mahsum Korkmaz’ı bana da anlatmasını istiyordum. Her gördüğümde ‘ilk sorum Heval İbrahim bu sefer anlatacak mısın’ o da her seferinde gülerek, ‘Arkadaşlara sürekli anlatıyorum.
Ama sana da bir gün mutlaka özel olarak anlatırım’ diye cevaplardı. Kürtler için farklı bir anlamı olan Ağustos ayının yaklaştığı günlerde yakınlarında bulunduğum Sarı İbrahim’in kapısını, Ağustos sıcağını anlatması için yine çalacaktım. 1 Ağustos’ta uğradığı silahlı saldırıdan 3 gün önce 4 saatlik bir yolcuğun sonunda yine kapısına dayandım. Beni gördüğünde gülerek ‘yine sen ve bana Agit arkadaşı anlat diyeceksin değil mi?’ dedi. Ben de “evet Heval İbrahim yine ben ve bana Mahsum Korkmaz’ı anlat diyeceğim” diye cevapladım. Ve yine ‘Agit’i anlatmaya daha zaman var. Yani birkaç yıl daha bekleyeceksin’ diyerek gülüyordu. Mahsum Korkmaz üzerine onu bu seferde konuşturmayı başaramamıştım. Ancak ilk kurşunu sıkan gerillaların Hêzên Rizgariya Kürdistan yani HRK’yi bana anlattı. HRK’lilerin ruhunu, mücadeleye tutkuyla bağlı oluşlarını, yoldaşlık sevgi ve saygılarını anlattı. Botan, Amed, Dersim, Koçgiri’yi, Serhat’ı, Amanoslar, Karadeniz ve Akdeniz’i anlattı. Oradaki gerillacılığını anlattı. Hayat boyunca tedbirsiz davranmadığının altını çiziyordu. Ancak son dönemlerde biraz duyarsızlaştığını da vurguluyordu. Yanında kaldığım iki gün boyunca ne yaptıysam bir tane bile fotoğrafını çekmeme izin vermedi. Çünkü “ben sevmem bu tür şeyleri” diyerek “bu halkın o kadar çok adı, sanı, bilinmeyen kahraman evladı var ki, beni çekip yazacağına onları araştırıp yazsan daha iyi edersin” diyordu.
Bu kez ayak izlerini bırakarak sonsuzluğa aktı…
Yanından ayrılıp kaldığım yere doğru yol alırken, bir süre önce gördüğüm Kaniya Tuyê geldi aklıma. Evet Sarı İbrahim de oradan geçmişti ilk kurşun yıllarında. Oraya ayak izlerini bırakanlardan biri de oydu. Kürt gençlerinin peşine takılarak aradığı ayak izlerinden birinin sahibi yanı başlarındaki Sarı İbrahim’di. Belki defalarca oradan geçmişti ancak belirgin olan onun ilk günkü ayak izleriydi. Ama bu kez ayak izlerini bırakarak eski yoldaşlarının izleri üzerinden sonsuzluğa akıyordu. Akıp gitti berrak bir su gibi. Akıp gitti gökyüzündeki yıldızlar gibi. Akıp gitti gökyüzünden süzülen şahinler gibi.
Kürdistan’ın dört parçası ile Türkiye’nin bir çok yerinde gerillacılık yapmasına rağmen tuzağına düşmediği ölüme bir kontranın silahından çıkan mermilerle yakalandı. Kürtlerin ve gerilla arkadaşlarının en çok zoruna giden de bu olsa gerek. Bu yüzden Kürtlerin ve Kürt gerillası ile dostlarının başı sağ olsun. Ancak bu kadar ucuz gitmemeliydi Kürtlerin gerilla komutanı Sarı İbrahim….
Güle güle Sarı İbrahim! Arkanda intikamını alma hırsıyla bilenen gerilla arkadaşlarını bırakarak gittin. Artık kim onlara Efsanevi Komutan Agit’i anlatacak….
Seyit Evran
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 1 Ağustos günü 19.00-20.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanları’na bağlı Zağros’un Şehit Şoreş ve Ava Basya bölgelerine yönelik olarak TC ordusu tarafından bir obüs-havan saldırısı düzenlenmiştir. Saldırı ardından alanda başlayan orman yangını devam etmektedir.
- Ayrıntılar