Türk ordusunun tek öğretmeni gerilladır ve tek değiştirici gücü de gerilladır. Ordunun paralı asker sistemine geçişin tartışmaları yapıla dursun; bu ordunun otuz yılık yaptığı savaş gerçeğini iyi anlamadan, bu değişimin yapılabilinmesi imkânsızdır. Türk ordusunu gerillaya karşı başarılı olarak gösteren zihniyet, büyük bir yanılgı içindedir. PKK, ‘93 ateşkesinden sonra kontrollü bir savaş yürüttü. Eski stratejik doktrinde yer alan stratejik saldırı tabirini pratikte uygulamadı. ‘93’ten önce bu stratejik saldırıyı yapacak askeri gücü vardı ve bunu on katına çıkartabilecek bir potansiyele sahipti. ‘93 ateşkesi, TC gerillanın halk potansiyelini ezmek için kullandı. Ordunun gündüz bile girmekten çekindiği yerlere ateşkese güvenerek girildi. Arazi tutma, yol hatlarını denetleme, karakolları gözden geçirme ve köy boşaltmalar ile birlikte en önemli olarak da psikolojik rahatlama yaşadı. Gerillanın kalbinde dolaşabilmenin olabileceğini gördü. PKK bütün bunları göze alarak, askeri üstünlüğünü barış için tehlikeye soktu. Yani bu dönemlerde idea edildiği gibi, Türk ordusu savaşarak gerillanın stratejik saldırısını engellemedi. Askeri strateji olarak, kâğıt özerinde öyle bir plan olsa da PKK bunu hiçbir zaman denemedi. Önderliğimizin tek bir çağrısı, seferberlik için yeterliydi. Amed, Mardin ve Botan’dan yüz bin genç gerillaya çıkardı. Büyük şehirlerde konumlanan askeri garnizonlara saldırmak anlamına gelen stratejik saldırı yapılsaydı, şehir ayaklanır ardından da şehir savaşları başlardı.

PKK’nin o dönem elindeki gücün hatırı sayılır bir kısmını kullanması demek, savaşın bir ay içinde Türkiye şehirlerine sıçraması demekti. İki halk birbirine girecekti ki hem denetlenmesi hem de ilerdeki birlikte yaşama imkânlarını ortadan kaldıracaktı. Türkiye’deki Kürt ve Türk halkının demografik yapısı faturayı çok ağır hale getirecekti. Bazı aklı kıt çalışan tipler şunu diyebilir: ‘Zaten ayrı bir devlet kurmak istiyordunuz,’Vietnam’da bir milyon insan öldü, devlet kurmanın bedeli buydu, bunları bilmiyor muydunuz’’ şeklinde bizi tahrik edebilir de Önderliğimiz tahriklere gelmedi. Zaten onun için ‘93 ateşkesinde Türk ordusundan daha fazla biz şaşırdık. Yukarda demin saydığım savaşın imkânları fazlasıyla vardı, Ama kan deryası içinde yüreğimize kadar işleyen kan lekeleri ile olacaktı. İşte, Önderliğimiz ona izin vermedi.

Artık, bundan sonra bazı itirafların zamanı gelmiştir. Burada bunu söyleyen bir sivil değil, bizzat bu süreçleri yaşayan insanlarız. ‘93 yılının ateşkesinden sonra, Batman rafinesine yakın duran petrol sitelerini rafineye havan atarak infilak etme planlamasını yapmıştık; bin insan ölebilirdi, Çoğu da Türkiye den gelen mühendis ve ailelerinden oluşacaktı. Bunu Önderliğe bildirdik ama aldığımız cevap aynen şuydu: ‘Ahmak serseri siz ne yapmaya çalışıyorsunuz’ oldu. Dolayısıyla, baştan beri kontrolde tutulmaya çalışılan bir savaş vardı. Önderlik, hiçbir zaman Vietnam ve Çin örneklerine itibar etmedi ve çok da tartışmadı. Halk dirilişine ilişkin, silahlı propaganda dışında savaşı hep denetimde tutmaya çalıştı. Dörtlü çete anlayışına bu kadar öfkeli olmasının nedeni budur.

Yani yapay kahraman Osman Pamuklu ile bu sürecin generallerin anlattıkları anılar tümden yanlıştır. Bunların yaptığı şey, PKK’nin barış istemlerini suiistimal etmek oldu. Bunun özerinden ucuz kahramanlık rantı dışında yaptıkları hiçbir şey olmamıştır. Bu ordu gerillanın stratejik saldırısını engelleme şurada kalsın, tek bir karakol ve tepesini savunamamıştır. PKK’de, karakol ve tepe saldırılarının yüzde yetmişi başarılıdır. Cesaret örneği olan bazı çatışmaların taktik hata olmasına rağmen, on gerilla ile on bin askere karşı yapılmış binlerce örnek vardır. Peki, bu ordunun başarısı nerededir? 300 bin asker, 100 bin polis ile 80 bin korucunun katıldığı bu savaşta başardıkları nedir? Bu güç ile devletler yıkılır ele geçirilir, peki, ya siz neyi başardınız? Gerilla bir adım bile geri atmadı. Hatta yaptığınız savaşı bile gerilladan öğrendiniz? Nasıl öğrenildiğini, sonraki yazıda daha detaylı anlatmaya çalışacağım.

Numan Bagok