Acıyı katlayarak başladık yılın son ayına. Kürt halkının en nadide iki genci üç gün arayla aramızdan ayrıldı.

Kürdistan gerillaları olarak yoldaşlarımızın gidişlerine yabancı değiliz. İnandığımız özgürlük mücadelesinde tanıdığımız, yaşadığımız ve paylaştığımız nice genci uğurladık uzun yıllar boyunca. Her biri büyük bir iz, her biri büyük bir yara bırakarak gitseler de acılarını yarınlara ulaşmakta katık yaparak yürümesini de bildik. Çünkü düşen ya da giden her canın istediği de budur. Hedefe, amaca ilerlemek.

Çünkü düşenler de onlardan öncekilerden devraldıkları bayrakları taşıyorlardı. Güzel günlere inanan civanmert gençlerin hayallerini, sözlerini, duygu ve düşüncelerini omuzlayarak yürümek biraz da yaşamımızın adı…

Bu yüzden her düşen yarım bıraktıklarının yarına ulaşacağını bilir. Onu önemseyen, onun için yaşayacak olanların olduğunu bilir.

Fikri ve Bedran yoldaşlarımız da beraber yaşadığımız, paylaştığımız, acıyı ve sevinci bölüştüğümüz iki değerli Kürt genci. Her bir anısı kitaplarla anlatılabilecek bu iki gencin en önemli ortak özellikleri bağlılıkları, sarsılmaz inançlarıydı. Ve de adalet duyguları. En yakınında, en samimi olduklarına karşı bile eleştiri dozunu hesaplayarak gerektiğinde her türlü bedeli göze alarak cesurca düşüncelerini dillendirmeleri bir de. Ve daha birçok özellik…

Böylesi değer verdiğimiz iki insanın çok acıtacak gidişleri karşısında elbette hüzünlü, duygulu ve öfkeliyiz.

Hüznümüzün ve duygusallığımızın nedeni halkımızın en kutlu çocuklarıyla yaşadığımız güzel günlerin hatıraları ve artık onlardan mahrum kalmış olmamız. Öfkemizin nedeni ise yiten gerillaları görmemekte direnen ve “sözde” yaşayan kişilerin densizliği, duyarsızlığı, reflekssizliği. İlan edilmesi için her kesimin neredeyse PKK’yi tehdit etmede yarıştığı eylemsizlik kararı sürecinde yiten 32 can karşısında takınılan suskunluk.

Biz gerillalar olarak birilerinin bir şeyler söyleyip söylememesini çok önemsemediğimizi sanırım geçen yıllar içinde iyi bir şekilde göstermiş bulunuyoruz. İnandığı doğrular için ölümü göze almış bireyler topluluğunun birilerinin kendisine yönelik söz söylemesine (tabii ki değerli görüş, öneri ve eleştiriler dışında) çok meraklı olmadığı da bilinir.

Fakat halkların yaşadığı sorunların barışçıl ve demokratik çözümü için önemli, tarihi ve hatta son olabilecek bir imkanı değerlendirmek konusunda yaşanan vurdumduymaz ve bencil tutumların bir geleceği kaybettireceği ihtimalini görmezden gelerek sözde vicdanlarının rahatlığıyla yaşayan insanların durumlarını irdeleme gerekliliğini de önemsiyoruz.

Artık çok iyi biliyoruz ki Türkiye’nin birçok sözde gazetecisi, sözde aydını, sözde duyarlı, sözde sorumluluk sahibi kişisi sitemizi yakından takip ediyor. Ve yayınladığımız açıklamaları, yazıları, değerlendirmeleri yakından takip ediyor. Ayrıca HPG olarak yaşanan her gelişme karşısında kamuoyuna yönelik açıklamalarla enformasyon görevimizi yerine getirdiğimizden Kürdistan’da yaşanan olayların gizli kalması, bilinmemesi gibi bir ihtimal kalmıyor.

Yazılan her kelimeyi cımbızlayarak, laboratuar ortamında incelemeye alan birçok “sözde” kesimin bize karşıtlıktaki istem ve arzusunun toplumsal sorunlar karşısında neden aynı duyarlılıkla açığa çıkmaması doğrusu düşündürüyor. Kendi çıkar dünyalarında, nemalandıkları, eline baktıkları iktidar odaklarına yaranmak için Kürt Özgürlük Hareketi gerillalarının bir açığını bulurum da yüklenirim uyanıklığını gösteren tüm bu “sözde”ler nedense en büyük refleksin sergilenmesi gereken noktalarda da sus pus olabiliyor.

“Ölene kadar Kürt” kalan “Apo’yu özleyen” Ahmet abiye yönelik olur olmaz sahiplenmelerle düzey düşüren yine bu kesimlerin yıllar öncesinde, yani duyarlılığını ve tepkisini zamanında göstermesi gereken zamanda sessiz kalmaları; linci onaylayan, ırkçılığı körükleyen, toplumsal hassasiyetleri baltalayan, halklar arası çatışma ihtimalini yükselten, toplumsal bellekte bir tümör oluşturan, yüzlerce gencin kanının dökülmesine, halklarımızın emeklerinin bombalarla, kurşunlarla kendisine dönmesine neden olmamış mıydı?

Şimdi sözde özeleştiriler, anma ve kutlamalarla yitenin geri geleceği, toplumsal vicdanın aklanacağı mı düşünülüyor?

O da bir yüz karasıydı bu tüm “sözde”ler için. Bugün yaşadıkları sessizlik de.

Fikri ve Bedran’ın toprağın göğsüne düşüşleri ancak özgürlük çiçeklerinin çoğalmasına neden olur. Öfke ve tepkimizi biler. Savaşma azmi ve mücadele ısrarımızı çoğaltır. Bunun dışında biz gerillalar için anılarıyla ve acılarıyla yaşamak ve savaşmak kalır geriye. İnadına, iradeyle, bilinçle, sevgiyle inandığımız davaya bağlı kalmak ve yürümek. Bunun onurlu ve haklı bir yol olduğu gerçeği kalbimizde var olduğu müddetçe de hiç kimse bunu değiştiremeyecektir.

Son ve açık bir söz daha.

Tüm “Sözde”lere;

HPG olarak 13 Ağustos 2010 günü ilan edilen eylemsizlik kararına yüksek bir disiplin ve üstün bir duyarlılıkla uyuyor, süreci sabote edecek herhangi bir girişime mahal vermemek için kendimizi sınırlandırıyoruz. Buna rağmen ilan edildiği günden bu yana tam 32 arkadaşımız Türk ordusunun imha saldırılarında yaşamını yitirdi.

Yürüttüğümüz iki buçuk aylık savaş sürecinin de gösterdiği gibi silahı kullandığımızda, kullanmak istediğimizde ülkeyi felç edebilecek kapasitedeyiz ve yaz kış demeden her yerde her türlü eylemi geliştirebilecek örgütlülüğe sahibiz. Buna rağmen Türk ordusunun saldırıları karşısında neredeyse misilleme eylemlerine bile başvurmamamız gösterilen iyi niyetin düzeyini gösteriyor. Bunu toplumun hassasiyetlerine gösterilmiş bir duyarlılık olarak adlandırabiliriz.

Bu gerçeğe rağmen üzerimize geliniyor ve imha hedefi ile yönelim gerçekleştiriliyor. Siz, gerekmeyen yerde çığırtkanlık yapan fakat toplumsal barışı bombalayan, sabote eden yaklaşımları sessizce izlemekle ne yapmak istiyorsunuz? Gerçekten üstlendiğiniz sıfatları hak ettiğinize inanıyorsanız, toplumsal sorumluluk ve toplumu aydınlatma, örgütleme görevinize sahip çıkmanız gerekmez mi?

Ha, bilmiyor, görmüyor ve duymuyorsanız; en büyük silahınız olan cahilliği kullanacaksanız söyleyin, biz de o zaman kiminle muhatap olduğumuzu bilelim ve ona göre davranalım.

Mahir Cudi