Basına ve Kamuoyuna!
1. 8 Mayıs günü 15:00-17:00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Zağros’un Satê, Dola Satê ve Çete Boğazı alanlarına yönelik olarak TC Ordusu tarafından obüs ve havan saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 6 Mayıs günü Hakkari’nin Yüksekova ilçesine bağlı Oramar alanından sınırı geçmeye yönelik olarak TC ordusu tarafından bir operasyon başlatılmıştır.
- Ayrıntılar
Devletin ve özel savaş hükümetinin Kürdistan’da yürütmüş olduğu savaşın insanlık dışı bir karakter kazanması karşısında bütün dünyanın sessiz kalışı bir insanlık ayıbı ve trajedi olmaktadır. 32 yıldır Kürdistan’da devam eden bu savaşta büyük can ve mal kaybı olmuş, yüzlerce faili meçhul cinayetler işlenmiştir. Bu savaşın en büyük mağdurları ise Kürt kadınları ve çocukları olmaktadır. Bugün kadınlara ve çocuklara karşı yürütülen tecavüz ve tacizler hiçbir kelimeyle ifade edilemez. Eğer bir isim konulacaksa en büyük toplum kırım, soy kırım ve katliamdır. Birçok defa Kürt kadınına karşı yapılan saldırılar, namus cinayeti adı altında örtbas edildi.
Yakın bir zamanda namus adına, Adıyaman’da diri diri toprağa gömülen Medine’nin çığlığını duymamak en büyük vicdansızlıktır. Bu olay karşısında sağır, kör ve dilsiz olmak, bu trajedilerin devam etmesi anlamına gelmektedir. İşte en son buna benzer bir olayda Siirt’te yaşandı. Çocuk yaşta olan Kürt kızlarının, iki yıl boyunca tecavüz ve tacize uğraması ve bu olayın gizlenmesi durumun vahametini ortaya koymaktadır. Yine bunun karşısında devlet sessiz kaldı. Bu da yetmiyormuş gibi kirli ve çirkin saldırıyı örtbas etmek için yoğun bir çaba sarf ettiler. Tabii bunlar gösteriyor ki, bu suçun ortağı devletin kendisidir. Eğer devlet bu işin içinde olmasaydı, bu çirkin saldırıyı ortaya çıkarıp, faillerini yargılardı. Takip ettiğimiz kadar devletin tüm çabası bu olayın üstünü kapatma çabasıdır. Vali’nin ‘dağa çıkmasınlar fuhuş yapsınlar’ sözleri de bunu ispatlamaktadır.
Kürtler söz konusu olduğu zaman her tür saldırı ve katliam karşısında sessiz kalınır ve sürdürülmesine teşvik edilir. Çünkü insanlık dışı sayılan her şeyi Kürtlere reva gören bir zihniyetten geliyorlar. Siirt’te yaşanan bu son saldırı da, bu kirli politikanın bir parçasıdır. Devlet ve özel savaş hükümeti olan AKP, bu saldırıyı bilinçli bir şekilde geliştirmekte ve somutlaştırmaktadır. Kürt özgürlük Hareketi karşısında, AKP hükümetin yaşadığı acizliği ve çözümsüzlüğü Kürt kadınına ve çocuklarına saldırarak, yenmeye çalıştığını görüyoruz. Yine AKP hükümetinin ideolojik kanadını temsil eden Fettullah Gülen’in Kürdistan’da din adına yürütmüş olduğu faaliyetlerinin asıl amacı da, bilinçli geliştirilen bu olaylarla daha iyi açığa çıkıyor ki, toplumsal ahlaki yozlaştırarak toplumsal ve kültürel kırımın zeminini güçlendirmektir.
Bu ideolojik bir saldırıdır. Din adı altında Kürdistan’ın birçok alanında yatılı okullar, Kuran kursları, camiler açılmakta. Bu kurumlarda Kürt çocuklarını asimile ederek, zihinlerini sahte dincilikle yıkayarak, kendi kanlı ve çirkin politikalarına alet etmek istemektedirler. Önder APO’nun özgür ve iradeli Kürt kimliğine karşı, alternatif, iradesiz, köle, düşürülmüş Kürt bireyi yetiştirilmeye çalışılıyor. Fettullah Gülen’in bu projesi, AKP hükümeti ve ABD desteklidir. Din adına dinsizlik, ahlak adına en büyük ahlaksızlık yapılmakta. Bu kirli oyunları ve sahte dinciliği teşhir ve deşifre etmek önemli olmaktadır. Savunmasız ve masum insanlara saldırmak hangi kitapta yazar, hangi dinde söylenir. Onun için bunların temsil ettiği din gerçek İslam değildir. Hatta gerçek İslam’a ihanettir, saldırıdır. Gerçek İslam her zaman savunmasız ve masumun yanındadır. Ve daima kadın ve çocuklara sahiplenir. AKP ve Fettullah Gülen’in yaptığı ise, kadın ve çocukları katletmektir. Maalesef bu dönemde Kürt olmak, özelde de Kürt kadını ve çocuğu olmak en büyük günah olmakta ve yaşam hakkı tanınmamaktadır. Kürt kadınına ve çocuğuna tecavüz, taciz, işkence, öldürmek reva görülmektedir. Kürdistan’da yaşanan tecavüz, bu egemen-sömürgeci kültürün ve zihniyetin sonucudur. Bu kültür bin yıllık erkek egemenlik zihniyetine dayanmaktadır. Şimdi de tecavüz kültürü kapitalist-modernitenin argümanlarıyla beslenerek, toplumun tüm hücrelerine kadar kendisini iktidar aracı ile yoğunlaştırmaktadır. Teknik ve teknolojinin gücü ile önü alınamayacak bir duruma gelinmiştir. Devletin desteği ve teşvikiyle bu kültür, meşrulaştırılarak uygulanmaktadır. Bu kültür daha çok Kürdistan’da kadınlara karşı yürütülmektedir. Bugün Kürdistan’da AKP hükümeti tarafından yürütülen bu savaşa dur denilmezse; Adıyaman, Batman, Siirt, Urfa’da yaşanan bu katliamların ve saldırıların sonu olmaz. Dün Adıyaman’da bugün Siirt’te yarın başka yerde tekrar edecek bu trajedi. İnsanlık vicdanı bu olaylar karşısında sessiz kaldığı sürece, önü alınamaz trajedilerle karşı karşıya gelebiliriz. Son olayda yukarıda da dile getirdiğiz gibi Siirt valisinin yapmış olduğu açıklamada, “dağa çıkacaklarına fuhuş yapsınlar” demesi, bu olayların devam etmesi anlamına gelmektedir.
Dağ her bir Kürt kızı için, en onurlu özgürlük mekanlarıdır. Bunun için Kürt kadını onurunu ve özgürlüğünü sağlamak için dağa çıkmıştır. Dağlarımız kutsal ve özgürlük mekanlarıdır. Özgürlük mekanlarımıza bu kadar saldırmak zalimin ne kadar zavallı ve çözümsüz olduğunun ifadesidir. Göstermiş ve teşvik etmiş olduğunuz yol ise; ahlaksızlığın, yozlaştırmanın yoludur. AKP hükümeti ve ona bağlı kurum ve kuruluşları şunu çok iyi bilsinler ki, Kürt halkı bilinçsiz ve sahipsiz değildirler. Şimdiki Kürt eski Kürt değildir. Daha bilinçli, onurlu ve iradeli bir halktır. Kendi özgürlükleri için yüzlerce evladını bu davaya vermiştir. Ve bu halkın Kürdistan’ın her karesinde yüzlerce silahlı gerillası ve toplumsal örgütlü gücü var. Artık eskisi gibi yok sayarak, imha ederek, inkar ederek bir sonuca varamazlar. Kürt halkı kendi hedef ve amaçlarında nettir. Kendi varlığını korumak ve özgürlüğünü sağlamak için sonuna kadar direnecektir. Kısacası çirkin ve kirli saldırılarını devam ettirmek isteyen devlet ve özel savaş hükümeti olan AKP şunu çok iyi bilmeli ki bu yapılanlar karşılıksız kalmaz ve gereken yerde ve zamanında bunu cevabı verilir.
Bu tecavüzcü zihniyet karşısında halkımız da gereken tedbirleri alması gerekir. En büyük tedbir kendi öz savunmasını oluşturarak örgütlü bir güce ulaşmasıdır. Yine AKP’nin Kürdistan’daki kurum ve kuruluşlarını etkisiz kılarak, kendi demokratik sistemini inşa ederek demokratik kurumlarını örgütlemeli ve yaygınlaştırmalıdırlar. Bu gün Kürdistan’da bulunan yatılı okullar, devlet okulları, kurum ve kuruluşlarının hepsi Fettullah Gülen’in cemaatine bağlıdır. Onun için bu yerlere çocuklarınızı göndermeyin, onun yerine kendi imkanlarımız dahilinde çocuklarımızı eğitmeliyiz. Devletin tüm kurumları çocuklarımızı toplumsallığımızdan, kültürümüzden kopararak özgürlük mücadelemize karşı ajanlaştırmaktadır, yozlaştırmakta, asimile etmektedir. Bu okullarda çocuklarımız en başta zihinsel olarak tecavüze uğramakta. Onun için her bir Kürt ailesi bu gerçekliğin farkına vararak hareket etmelidir. Çünkü bu kirli ve çirkin politikalar bilinçli bir temelde, devlet ve AKP hükümeti tarafından yürütülmektedir.
Yine namus diye dayatılan olguya da doğru yaklaşılmalıdır. Kadının da, Kürdün de namusu; özgürlüğüdür, ülkesidir, toprağıdır. Bu kavramı da kadında somutlaştırmak, sistemin bir oyunudur. En büyük namus anlayışı özgürlüğünü ve onurunu korumaktır. Onun için bilinçli, örgütlü eylem gücünü yaratmalıyız. Her bir Kürt genci, kadını, çocuğu bu bilinçle hareket etmelidir. Ve kendi örgütlüğüne, onuruna sahip çıkmalıdır. Onurlu ve özgür yaşamın mekanı dağlardır. Bu dağlar her zaman Kürtlerin özgürlük ve meşru savunma mekanları olmuştur. Özgürlük dağlarında gerillayı ne kadar büyütürsek, o kadar özgürlüğünü sağlamış oluruz. Yüzlerce Kürt kızı bu dağlarda her türlü katliam ve tecavüz kültürüne karşı, meşru savunmasını örgütlemektedir. Bu örgütlülüğü daha da büyütmek için, genç kızlarımızı özgürlük mekanlarına çağırıyoruz. Devletin ve AKP hükümetinin kirli savaş politikalarına ve tecavüz kültürüne karşı verilecek en büyük cevap, akın akın özgürlük dağlarına akmaktır...
- Ayrıntılar
Her gün katliamla yüz yüze olan sınırlardaki yaşamdan haberiniz var mı? Haberiniz var mı, iki can daha sorgusuz sualsiz ve sessiz bir ölüme kurban gitti.
Bundan birkaç gün önce Van’ın Özalp ilçesinde, Türkiye İran sınır hattı üzerinde kaçakçılık yapan biri çocuk iki Kürt genci hem Türk hem de İran askerinin ateş açması sonucu, hayatlarının baharında dünyaya gözlerini yumdular.
Kürdistan, dünyada eşi benzeri olmayan bir durumu yaşıyor. Öyle ki kendi toprakları parçalanmış ve sınırlara ayrılmış bir coğrafya üzerinde kaçakçılık yapan, ‘Ahmet Arifin deyimiyle tavuklarımız birbirine karışır’ misali, başka bir halkın örneğine rastlamak mümkün değil.
Bir coğrafya düşünün ki, köyler arası mesafe yürüyerek birkaç saat uzaklıkta. Ama gel gör ki akraba olan bu köylerin aralarına çekilmiş olan sınır telleri, mayınlanan araziler, özel beton kalıplarla örülmüş yüksek duvarlar, lazer görüşlü tank tepeleri ve en ileri teknoloji ile donanımlı hale getirilmiş karakollar yüzünden sanki ayrı iki halkmış gibi bir dünya yaratılmış. Sınırın her iki yakasında istilacı devletlere ait karakollar sınır güvenliği adı altında coğrafyanın asıl sahiplerine yani Kürtlere kan kusturuyorlar. Yaşama şansları kaçakçılığa bağlanmış olan yöre insanına başka yaşam şansı bırakılmamış. Akrabalık ziyaretlerine dahi kaçak yollarda gidiyorlar. Devasa askeri tedbirlerin alındığı sınırda her geçiş sırat köprüsünden geçişe benziyor. Adeta Azrail ile oyun oynar gibi sınırlar aşılmaya çalışılıyor. İşgal edilmiş toprakların en iyi resmi olan sınırlar Kürdistan gerçeğini gözler önüne seriyor.
Binlerce yıldır yaşadığı ve ilk toplumsallaşmanın başlatıldığı bu topraklar, asıl sahipleri olan Kürtler için bir cehenneme çevrilmiş. Sınırda yaşayan halk yaşanan ölümlere dahi sesini çıkaramıyor. Gerçi sesini çıkarsa ne olacak ki, devletlerin mahkemeleri de bu durumlarda vurulanı suçlu olarak göstermenin üzerine inşa edilmiş. Kurulmuş olan düzende en mağdur ve en çok haksızlığa uğrayanı olmasına rağmen yine de suçlu Kürtler oluyor.
İnsan kendi toprakları üzerinde her gün ölümüne nasıl olurda böylesi bir kaderi kabul edebilir diye düşünenler olabilir. Yıllardır her türlü katliam ve imha politikalarına maruz kalan Kürtler sınır hattı üzerinde de yaşananlara sesini çıkaramamış. Kürdistan’da uygulanan politikaların bir benzeri dünyanın başka hiçbir yerinde uygulanmıyor. Daha birkaç gün önce Fırat Haber Ajansı, Türkiye İran sınırında vurulanların bilançosunu verdi. ANF kayıtlarına göre bu yılın ilk dört ayında sınırda vurulanları sayısı 27 ve 2009 yılında vurulanların sayısı ise 52 olarak verildi. Bilinen bir gerçeklikte şudur ki bu sadece bilinenler. Birçok ölümden kimsenin haberi dahi olmuyor. Yaşanan bir çok ölüm sessiz oluyor. Bu kadar insanın hayatını kaybettiği ortamlar savaş ortamlarıdır. Ama Kürdistan‘da uygulanan bu politikalar herkes tarafında öyle kanıksanmış ki normal karşılanıyor. Sadece sınırı geçen kaçak insanlar diye vurgulanıyor. Şimdi sormak gerekir, kimin toprakları üzerinde kimler kaçaktır? Kaçak olan gerçekten Kürtler mi yoksa istilacı devletler mi? Bunun cevabını kendine insanım diyenlerin vicdanına bırakıyorum.
Kürdistan’ın birçok yerinde olduğu gibi Türkiye İran sınır hattında da yıllardır kaçakçılık yaparak yaşamlarını idame etmeye çalışan Kürtlerin yaşadıklarını günümüz modern dünyasının her şeyi gören yapısı orada yaşananları neden görmüyor. Medya holdinglerinin gözü kulağı yaşanan bu mağduriyete kapalıdır. Sadece Kürt medyasının dünyaya duyurmaya çalıştığı sınır hattında yaşananlara nedense diğer basından her hangi bir tepki gelmiyor. Yaşanan bu trajedi bütün herkesten saklanmak isteniyor. Sözde açılım adı altında gidip başbakanla sofralara oturan aydın ve sanatçılara sormak gerekiyor, katli farz kabul edilen Kürtlerin yaşadıklarını vicdanınız nasıl kabul ediyor? Dili ile kültürü ile yok edilmeye çalışılan bir halkın sesini duymuyorsanız aydınlığınız da sanatınız da kime?
Diğer taraftan ise sınırda vurulanların çoğunun çocuk olması insanı daha da düşündürüyor. Her gün TV’lerde sözüm ona Kürt sorununu ele alıp tartışanlara sormak gerekiyor, peki, birçok yerde olduğu gibi sınırlarda da katledilen çocuklar için ne söyleyeceksiniz. Körpecik yüreklerin zindanlara atılması yetmiyormuş gibi bir de her fırsatta öldürülmelerinin en yoğun yaşandığı yerlerden biri olan sınırlarda yaşam mücadelesi verirken sorgusuz sualsiz vurulan çocukların durumuna ilişkin ne diyeceksiniz?
Yine demokrasi ve kardeşlik adına ahkam kesenlere sormak gerekiyor, ne zaman bir serseri kurşun ile vurulacakları belli olmayan mahsum çocukların katline sessiz kalıyorsanız, aydınlığınız da sanatınız da kime?
Sınırdaki karakolların en gelişmiş tekniğine karşı savunmasız bu körpe yavruların maruz kaldığına ne diyeceksiniz. Vicdanınızda bu yaşananlara karşı söyleyecek bir şeyiniz yok mu?
Savunmasız çocukları vuran askerlere de şunu sormak gerekiyor, gücünüz çocuklara mı yetiyor. Bu çocuklar sizleri çok mu korkutuyor, o zaman bilmeniz gereken şudur ki, çok korkuyorsanız korkmaya devam edin, çünkü öldürerek, imha ederek Kürt halkını bitiremeyeceksiniz.
- Ayrıntılar
Kendi kendini kışkırtan kişilik kavramı diye bir kavramın ruhsal bilimde olup olmadığını bilmiyoruz; daha doğrusu ben bilmiyorum.
Bir komutan arkadaşımız birkaç yıl önce bir tartışma içerisinde ‘kendi kendini kışkırtan kişilik’ diye bir tanımlama yapmıştı. Tanımladığı durum ise; adeta sürekli kavgalı, hır-cırsız olamayan, kavga etmeden duramayan, hep birileriyle çatışmayı, ağız dalışını yaşayan ve bunu yapmadan da edemeyen kişilik tipleri için kullanmıştı.
Benzer bir yaklaşımı Kemal Sunal’ın ‘Şark Bülbülü’ filminde görmüştük. Kendi kendini kışkırtan kişilik ya birilerine çatacak-çoğu zaman görüldüğü gibi bu yetmedi mi-birilerini kendisini tokatlaması ve küfür etmesini isteyerek bu kışkırtılmış kişiliğini dindirecek. Bu filmde ‘Mazlum’ diye çağrılan tipin yerine Şaban yani Kemal Sunal geçince söylemek istediğimiz kendi kendini kışkırtan kişilik tiplemesinin neme nem bir tipleme olduğu daha iyi görülüyor.
Yukarıda söylenenlere ek olarak da birkaç ay önce ‘Mazlum’ vakasının Türkiye’de resmi olarak para karşılığında bir meslek olarak icra edildiğini TV’de öğreniyoruz. Yani kendi kendini kışkırtan kişilikler para karşılığında bir ‘Mazlum’u’ bularak böylece suç işlemekten kendilerini korumuş oluyorlar.
Öyle görülüyor ki Türkiye’de kendi kendini kışkırtan kişilik bir ciddi hastalık olarak tüm toplumu sarmış. Toplumun önde gelenlerinden bu vakayı çok net bir şekilde görmek mümkündür. Hiç bir şey ortada olmasa da hep birilerine çatan, höt diyen, kavgacı, ağzı çoğu hakaret dolu, kaşları çatık, gözleri sağa sola hep tehdit gönderen, gülme özürlüsü, polemikçi, Bush gibi yürüyüşü havalı, en küçük eleştiriye karşı ‘hainler, yalan, mesnetsiz’ sözlerini basan sürekli gerilmiş bir kişilik sendromu.
Böylesine kendi kendini kışkırtan kişiliklerin başında İlker Başbuğ’un geldiği kesindir. Dikkat edilirse; ne zaman basına bir mülakat vermişse orada bir kavga vardır. Bu sivil elbiseyle olur askeri üniformayla olur, fark etmiyor. Bizim gördüğümüz ve bildiğimiz bu kişiliğin hep hır cırlı oluşudur. Kavgalı oluşudur. Küfürlü oluşudur. Gözleri çatık oluşudur. Hakaret yağdırmadığı tek kimseyi bırakmadığıdır. Eleştirilere karşı hep höt’leyen, ellini masalara vuran, masa yoksa işaret parmağını havada sallayarak ‘sizler, hainler, yalancılar, utanmazlar’ gibi tam da kendisine yakışır sözleri sarf etmeden edemiyor.
En son yine bu kendi kendini kışkırtan kişilik höt’ledi. Bir de Türkiye basının generallere yağ sürmekten bıkmayan kimi gazeteci ve yazarın sürekli Başbuğ’u ‘ne kadar büyük bir akademisyen’ olduğunu ısrarla dile getirmeleridir. İsimlerini vermeyelim ama ancak birisini vermeden de etmek olmaz: Fikret Bila buna çok iyi bir örnek. Akademisyen kimliği, aydın kimliği olan biri cırt pırt hötler mi? Birileri onu eleştirdi diye ‘hainler’ sözünü mü basar? Elini masaya mı hep vurur? Gözleri hep çatık mı durur? Velhasıl aydın kişilikler öncelikle akıllarını iyi kullanmasını bildikleri için olgunluklarıyla ile bilinirler. Sakinlikleri ile bilinirler. Hoşgörüleriyle bilinirler. Yumuşak dilleriyle bilinirler. Tartışmaya açık kişilikleriyle bilinirler. Belki istisnalar olabilir ancak genel duruşlarının bu olması gerektiği kesindir. Bu kısa söylenenler bile bazı yağcılığı kendilerine meslek edinmiş kimi gazeteci ve yazar için yeter de artarda.
Devam edelim: bir iki gün önce basın camiasının Dersim’de yaşanan bir olay için neden tedbir alınmadı sorusu ya da eleştirisi üzerine söyledikleri insanı dehşete düşürüyor; "bugün maalesef Türkiye'de basının bir bölümü, çok açık söylüyorum, İstiklal Savaşındaki mütareke basınını dahi aratacak seviyede. Ben inanıyorum ki mütareke basını dahi bu kadar hain bu kadar önyargılı değildi." Ve bir eleştiriyle tüm basın hain oluverdi çıktı. Tabii kendi kendini kışkırtan kişilik bu kadarla sınırlı kalmıyor devam ediyor; "Bugün bir olay oluyor, daha olayla ilgili elinizde en ufak bir bilgi yok, en ufak bir şey yok, hemen olayla ilgili olarak komplo senaryoları ortaya atmak ve her şeyde Türk Silahlı Kuvvetleri'ni eksik ve hatalı olarak göstermek hainliktir." Bunlar mikrofonlara söylenenlerdir. Acaba İngiltere Başbakanı gibi mikrofonlar uzaklaştı mı neler söylüyordur Başbuğ?
Lafı uzatmadan; İlker Başbuğ kendi kendini kışkırtmada bir numaradır. Kendi kendini kışkırtan kişiliklerin hastalıklı yapılara sahip olduğunu da Türkiye’de birçok gazeteci yaşayarak görüyor.
Onurlu duruş sahibi aydın, yazar, gazetecilerin kendi kendini kışkırtan kişiliklerin " Mazlum…" demelerine artık karşı durmaları gerektiğini düşünüyoruz. Kimi yazarın bunu onurlu bir şekilde yaptığını görüyoruz. Ancak kendi kendini kışkırtan kişiliklerin-hele bunlar toplumun önemli mevkilerinde yer alıyorlarsa-çok ciddi tahribatlar yaratıklarını söylemenin bile gereği yoktur. İlker Başbuğ’un yanına Deniz Baykal’ı eklerseniz ne söylemek istediğimiz daha iyi anlaşılır.
Not: Birkaç yıl önce yapılan bilimsel bir araştırmaya göre somurtma esnasında tam 44 sinirin-adalenin harekete geçtiğini aynı kişilerin gülme ya da güleçlik gösterdiklerinde sadece 15 sinirin harekete geçtiğini tespit etmişler. Başka bir deyimle somurtma insan ömrünü kısaltıyormuş. İlker Başbuğ ve benzer askerlere duyurulur.
- Ayrıntılar
Türk ordusu üzerine çeşitli yazılar yazılmaktadır. Avrupa’daki gibi ordu sistemine geçemeyişin nedenleri tartışılıyor. İlk örgütlemesinden şimdiye kadar ki durumun analizi yapılıyor. Osmanlı’dan bu yana, bu ülkedeki hiçbir sorunun muhatabı ve çözüm gücü halk olmamıştır. Türkiye’nin sorunları askerlikte öğrenilir, hatta toplumsal rüşt askerlikten sonra başlar.
Bu ülkede ordunun tarihi vardır. Devlet kuran ordudur. Birçok olgu ordu ile yapılmış değiştirilmiştir. Sivil siyaset bir üniforma değişikliğidir. Türkiye’deki Devlet ulus zihniyeti bir ordu icadıdır. Bilim ve siyasetin değişimler üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Ordu, bunu hacimce çok kalabalık bir sayı ile gerçekleştirdiği gibi askere aldığı insanı aynı mantıkla eğiterek, asker ocağı dediği şeyle toplumu askerleştirmiştir. Bu sistemle milyonlarca insan asalakça geçinmekte bununla beslenmektedir.
Subay sayısı, Avrupa ülkelerindeki orduda yer alan askerlerden daha fazladır. Emekli sayısının da eklerseniz, Türkiye nüfusunun orta yaş oranlaması olarak yüzde ondan fazlası ordu elemanıdır. Çalışan sayısını hesaplayıp, yüzdeliğe vurursanız dörtte bir gibi abartılmış bir sayı çıkar. Subay ve askeri eleman seçiminin olduğu bölgelerde belidir. Toplumu bir karınca gibi yöneten bu mantık, çabuk çabuk değişmek istemez. Savaş gibi bir olayın gündemde olması bu kesim için tam bir bayramdır. Savaş paranoyası ekmeklerine yağ sürer. Konvansiyonel savaşlarda hayatları tehlikeye girdiği için, bu tür savaşların yanlısı değildirler, Ama düşük yoğunluklu savaşlar onları besler, kasanın ağzını onlara açar. Yani bu sayının elerinde olması dış tehdit için değildir, tam tersine siyaset üstünde etkili olmak içindir.
Kürt sorununun devam etmesi ordunun çıkarınadır. Ordu sayısını bu miktarda tutmanın belki de en büyük nedeni savaşı toplumsallaştırmak içindir. Acılar yayıldıkça sorun derinleşmektedir. Ordu yarattığı zihniyeti tüketiyor. Türkiye ordusunda her zaman savaş vardı. Şu an olan şey bunun gerçek halidir. Bütün toplum bir savaş paranoyasıyla şekillendirilmiştir. Bütün Türkiye’yi savaşa koymak bir gelenektir. Şu an bir orta çağ savaşını yaşıyoruz. Türk ordusu gerilla ile halkı savaştırıyor. Bir zihniyet savaşıdır. Ordu bir milyon sayı ile bile gerilladan korkuyor, sayı korkusu oradan gelmektedir. Amanoslardaki halka, Karadeniz halkına zorla silah verip köyler karakollaştırıldı.
Profesyonel ordunun bu şartlarda gerilla ile savaşması mümkün değildir. Zaten fiiliyatta bir özel ordu vardır. Özel timin gerillaya karşı başarılı olamaması, savaşın yenilgiye doğru gitmesine sebep olur. Eğitimli bir askeri kandırmak, tehlikeli yere göndermek, ölümün üzerine yollamak zordur ama bir Anadolu köylüsünün vatan duygularını sömürmek çok kolaydır. Yıllarca, gerillanın Ermeni olduğu yalanıyla binlerce Anadolu gencini hiç anlamadığı bir savaşa sürükleyerek canlarına kıydılar. Savaş şartlarındaki bir yaşamdan on kat daha kötü hale getirilen toplumsal yaşamdan savaşa gelmek, rahat ikna etme olanağını sağlamaktadır. Evinde barbunya bulamayan bir Anadolu gencinin, askerde fabrika depolarındaki eskimiş konservelerle üç öğün yemek yemesi, askerliği evinden daha rahat bir yer olarak görmesine neden olmaktadır. Paralı bir askeri böyle yaşatmak ve savaştırmak çok zordur.
Türk ordu tarihinde, paralı askerlerin çok kötü bir sicili vardır. Ya isyan etmiş ya da komutanlarını öldürmüşlerdir. Yeniçerilerin tarihi bu türlü şeylerle doludur. Dolayısıyla her halükarda böyle bir değişim komutanların işine gelmemektedir. Değişmemenin başka bir nedeni de, Türk subaylarının dar, dogmatik ve kıt akılı olmaları, taktikten anlamamalarıdır. Öküz hücumu diye bir saldırı biçimi vardır. Panik artıkça öküzlerin kaçma ve saldırma yönleri aynı yöne doğru olur. Sayılarının fazlalığı, karşı duran şeyi sayıca zorlar. Dolayısıyla, Türk ordusunun böyle binlerce operasyonu vardır. Akıl ile yapılan bir savaştan çok, her tepenin başına bir tabur yerleştirilerek operasyonlar yapılırdı.
Ordunun bu hali, bu kıt kafa ve askeri taktikten uzak olan komutanlar için bulunmaz bir Hint kumaşıdır. Sayının azalması demek, asker değerinin artması anlamına gelecektir. Değerin artması demek, savaşın sorgulanmasını doğuracaktır. Savaş sorgulansa birçoğunun rahatı kaçacaktır.
HPG gerillasının yüksek hız performansı ile Kürdistan’da ki coğrafik yapının genişliğine karşı, özel ordunun baş etmesi mümkün değildir. Sayı da çare değildir. HPG gerillası, bu yapılanması ile var olan asker sayısının daha üstündeki bir sayı ile de savaşacak kapasitesi vardır. Her taşın başına bir askerin bulunması sadece gerillanın yolunu uzatmaktadır. Yani biraz ağırlaştırmaktadır. Çıkacak her hangi bir çatışma da ise şimdiye kadar nasıl olmuşsa yine öyle olacaktır. Anadolu çocuklarının ölümleri tabutlara konulup, merasimlerin önünden geçilecektir. Bu ise kabul edilecek bir durum olmamalıdır.
Söylemek istediğimiz; sorun ordunun sayısını azaltmak ya da artırmak değildir. Sorun, haksız savaşı sorgulamaktır. Haklı olanlar-er ya da geç-milyonlarca orduları lağvetmiş ve yenmişlerdir. Bunu en iyi bilmesi gerekenlerin başında da Kurtuluş Savaşını o kadar kıt kanat imkânlar içerisinde mücadele vermiş olan Türkiyeliler bilir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 5 Mayıs günü 15:00-17:00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Haftanin’in Sulê Köyü ve PKK Boğazı alanlarına yönelik olarak TC ordusu tarafından obüs ve havan saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 4 Mayıs günü saat 21:00 ile 5 Mayıs günü (bugün) saat 03:00 arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Haftanin’in Şeşdarê alanına yönelik olarak TC ordusu tarafından havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 3 Mayıs günü 21:00 ile 4 Mayıs günü (bugün) 01:00 saatleri arasında Medya Savunma Alanlarına bağlı Haftanin’in Xantur alanına yönelik olarak TC ordusu tarafından obüs ve havan saldırısı yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Bedelli askerlik çıksın ya da çıkmasın diye tartışıyor kamuoyu. İlgili ilgisiz, askerliğini yapmış, yapmamış, toplumun her kesimi bu konuda bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyor ki bu kadar konuşuluyor. Tartışmak güzel bir şey. Fakat nedense tartışmayı başlatanın kurduğu cümleler ve kullandığı kelimelerden örülü önerme etrafında sınırlı kalıyor tartışmalar. Şöyle kenarından, kıyısından ya da tam tersinden okumalar bu yüzden sınırlı kalıyor.
“Hadi, bak eksik yan kalmış da ben tamamlayayım” diyen de, yazı ve yorumlarını buna dayandırmayan da yok değil.
Bedelli askerlik bilindiği gibi birilerinin vatani görevini(!) para ile yapabilmesine imkan sunan bir uygulama. Ve yine bilindiği gibi birçokları bu uygulama resmi olarak onanmamış olsa da faydalanabilmişler. Ama bu da bir tarafa…
Bedel, bir karşılık oluyor galiba.
Neyin? On sekiz ayın.
Bedel para mı? Evet.
Peki, ne için veriyorlar bu parayı?
Kimileri aşağılanmamak, küçülmemek, iğdiş edilmemek, insanlıktan çıkmamak, hizmetçilik yapmamak, onuruna sahip çıkmak için bu bedeli vermeye hazır olduklarını söylüyorlar. Ama zaten bu sebeplerden askerlik yapmak istemeyenlerin geçim derdinden muzdarip kesimler olması nedeniyle böyle bir avantajdan hiçbir zaman faydalanamıyorlar.
Bir de başkalarının var. Vaktini harcamamak, kazanılacak paranın olması, farklı sınıf ve tabakalarla bir arada bulunmama istemi. Vatan da ne, borç da ne diyenler. Anlaşılacağı üzere bunların böyle bir şeye balıklama atlayacakları da kesin. Zaten ekonomik açıkların arttığı, nakit sıkıntısının olduğu bir dönemde bedelli askerliği yeniden gündemleştirmek de bu kesimlerden alınacak paraların çekiciliğinden ileri geliyor. Belki de o yüzden hükümet buradan beklediği paranın kesilmesi ardından kara kara düşünüyor.
Peki, askerlik yapanlar sanki bedelsiz mi yapıyorlar askerliğini?
Bedelli askerlik deniliyor.
Bedelsizi yok ki bu mesleğin. İşte bu yüzden aslında herkes bedelli. Ama nereden?
Gelin askerden kurtulmak isteyenlerin ödedikleri parasal bedelleri bir kenara bırakalım da askerlik yapanların ve askerliğin kutsallığını savunanların ödedikleri bedellere bakalım bir de.
Her şeyden önce askerliği ve bunun kurumu olan orduyu bir tanımlayalım. “İdeolojik olarak sunulduğu gibi asker-ordu şan, şeref, kahramanlık için değil (Bunlar işin özünün önemini perdelemek ve çarpıtmak amacıyla geliştirilen ideolojik propagandalardır), iktidar tekelinin vazgeçilmez öğesi olarak vardır. Özünde ekonomiktir. Ordu ekonomiye dayalı olan, ekonominin üstünde ve uzağında duran, ama gelirini (maaşını) en garantiye alan, karşı çıkılması zor, diğer tüm tekel kesimlerinin uzlaşmak ve paylaşmak zorunda oldukları tekeldir.”1
Topluma baktığımızda bu ideolojik perdelemelerin gücünün kimsenin karşı gelemeyeceği kadar içselleşmiş olduğunu görürüz. Neredeyse en kutsal değerlerin bile üzerinde, en insani hakların ve ihtiyaçların üzerinde var olan bir kurumlaşma ve gelenekle karşı karşıya olduğumuz ortada. Bir de her zaman büyük fedakârlıklardan söz edilir. Ama görüyoruz ki orduların günümüzde en güçlü şirketlerle ortaklıkları, en çok sermayeye sahip bankaları, binlerce sivil toplum kuruluşları ve milyonlarca sempatizanı olan örgütlere dönüşmüş durumda. Ama tabii ki bu bir başlangıç.
“Askerileşme, militarizm sermaye ve iktidarın en keskin örgütlü kolu olduğuna göre, toplumu en çok hükmüne, kafesine kapatan kurum olması işinin doğası gereğidir.” 2 İşte sorun burada başlıyor. Kendi içinde kendi kendini finanse eden bir örgüt olması normal olabilir. Ama böyle değildir. Ve toplumun sırtında, en keskin propagandayla asalakça duran, sömürüye doymaz bir örgüttür. Tabii, toplumun en yaşamsal kaynaklarını bir sünger gibi çekip kurutan böylesi bir örgütün halkı savunma gibi bir derdi yoktur ve olamaz da.
Öylesine güzel gizleniyor ki esas amaç, gerçek muhataplarının bu gerçeği görmemesi için her şey yapılıyor. Bilinçlendirme işlevi olan medya aptallaştırırken, ideolojik olarak eğitim kurumlarında gerçekler gizlenirken, devlet katındaki en kutsal(!) ve güvenilir kurumda yer almak için yarıştırılırken insanların bunca yıl neden hiçbir şeye karşı çıkmadıkları da anlaşılıyor. Toplumun tüm sorunlarının temelinde yer alanın gasp ve talan üzerine kurulu asker/ordu düzeninin olduğu gerçeğinden hareketle toplumun ordunun varlığına şükretmesi değil yaşadığı her türlü hak ihlali ve mağduriyetinin hesabını ordudan sorması gerekir.
Demek ki ordu ve bağlı olarak askerlik kurumu toplumun yarattığı değerlerin (Geçmişte kendi dışındaki halkları sömürerek ve denetim altında tutarak ama bugün direkt savunduğunu iddia ettiği halkından) gasp edilmesi için oluşturulmuş olan bir kurum. Demek ki askeri ve askerliği yücelten, evlatlarını feda eden halkın kendisi maddi ve manevi değerlerini askerliğe BEDEL veriyorlar. Emeğiyle, alın teriyle kazandığını, boğazından eksilttiğini mağduriyet pozisyonu(şehit edebiyatı, vatan, millet, Sakarya) ve propagandayla bu sistemden kazanan elit bir kesime kaptırıyor.
Toplumun genelde yaşadığı kaybı, ödediği bedeli bir de gençler üzerinde görmek gerek. Yaşamının baharında on sekizinde, yirmisinde gençlerin yaşadıkları. Neyin ne olduğunu anlamasın diye onca eğitimden geçmiş, devletin kılıcını, geleneğin dayatıcılığını başının üstünde hisseden nice genç hangi savaşa koşturulmadı ki? “Adam ol diye, evlenesin diye, iş bulasın diye, sözün geçsin diye” diyerek motive edilen ve en azgın boğalar kadar kızıştırılmış ruh dünyasıyla, kırılmış onuru ve sıfırlanmış gururuyla itaate alıştırılmış nice gençlerin yaşadıkları.
İşte büyük BEDEL sahiplerinden biri de bu gençlik oluyor. Hani bazı yıllara ve dönemlere ait kılınmış bir kayıp nesil söylemi var ya, aslında onu askerlik vecibesini yerine getiren herkes için kullanmak pek de yabana atılacak bir tanım olmasa gerek. Sendromdan sendroma atlayan savaş görmüş gençlerin, komutanların yaşadıkları, cinnete geçmiş toplum resimlerini zaten yeterince bildiğinizden anlatmaya gerek yok. Ama gelin şu toplumda içselleşmiş şiddetin bu askerlik kurumundan nasıl beslendiğine bir bakalım.
“Savaş, normal yaşamın, insan ilişkilerinin ötesinde bir durum olduğuna; zor ve yok etme olayı olduğuna göre savaşı yürüten gücün özelliklerinin, karakterinin buna göre olması veya şekillenmesi gerekiyor. Niye? Toplum üzerinde baskı uygulayabilmek, şiddet kullanabilmek; hem bunu yapabilecek hem de buna güç getirecek bir düzey kazanabilmek için. Yani hem baskı, zor uygulayabilecek, karşıdakini imha edecek bir iş yapmayı kendine yedirecek hem de onu yapabilecek, yapma gücü kazanacak bir pozisyonda olmak bunu gerektiriyor.”3
Askerde çoğunun aklı havada dediği gençlere ilk öğretilen bu oluyor. Birisini öldürmek. Bir can almak. İşin aslını astarını bilmeden önceden oluşturulmuş düşman öbeklerine karşı sistemli bir şiddet hareketinin güçlü, sarsılmaz bir neferi olarak en zor koşullar altında insan öldürmeye ayarlı robot olmak. İçinde sorgulama yok. İçinde düşünce yok. İçinde özgür irade yok. İçinde salt ve kuru itaat. Mantığın bittiği yerde başlayan askerlik mesleğinde mantığın oturmadığı gençlere öğretilen bu görev algılamasının toplumda yarattığı etkileri bir de bu bakışla bir değerlendirsek mi acaba? Bir gencin askerlik öncesi ve sonrası resmi alınarak en yakınlarının bile şaşkınlığına yol açan değişimler görülebilir tabii.
Ama en genel anlamda toplumun içinden çıkmış gencin tekrar topluma dönmesiyle yaşananın üst düzeyde bir zıtlaşma olacağı görülebilir. Çünkü toplumdan soyutlanmaya dayalı olarak örgütlenen ordu ve askerlik kurumundan eğitim almış biri olarak karşısında olması gerektiği söylenen toplumun içinde asla eskisi gibi bulunamayacaktır. Etrafında yaşayan insanların onun gözünde ordu eğitimlerinde anlatılan düşman öbeklerinden birine ait olma ihtimali olacaktır. Bu tedirginlik ve ruh hali ile ne kadar normal yaşanabilirse öyle yaşarlar. Hele bir de Kürdistan’da savaşa katılmış biri ise, gelsin psikolojik destek ve rehabilite merkezleri, cinnetler, şiddet yanlısı dernekler, tetikçiler…
“Ayırmak, askeri alanı ayrı bir alan yapmak toplumdan yabancılaşmayı içeriyor. Yabancılaşma olmalı ki karşıdakine şiddet uygulayabilsin, ona düşman olabilsin. Bir düşmanlaştırma durumudur. Düşmanlaştırma olmasa savaşçılık olmaz. Onun üzerinde baskı uygulanamaz. Oraya saldırı yapılamaz.”
Toplum kuzularını kurt olmaya gönderiyor. Askerlik biraz da böyledir. Anasının, babasının kuzusu, yarının umudu gençler tüm doğallıklarını, insancıllıklarını atıp bir kurt gibi avına yönelen, parçalayan, hatta yeme ihtiyacının ötesinde talana kalkan bir kültüre katılıyor. Analar, babalar gelin uğruna nice BEDEL ödediğiniz ordu ve askerlik arasına bir mesafe koyun. Göndermeyin çocuklarınızı. Bu işin bedelsizi yok. Kanmayın bedelli, bedelsiz tartışmalarına…
- Ayrıntılar