Zeman wek avê diherike û em ne di bîra wê de ne ku bê zeman çi ji me bir ango me çi tevlî zeman kiriye. Rêheval Ekîn jî yek ji wan hevalan e. Nizanim dê çawa behsa wê bikim. Dizanim ku ev peyvên stûxwar wê têrî pênasekirina wê jiyana bêhempa nekin. Hevnasîna me ya cara yekemîn tê bîra min. Hevnaskirina me ya yekemîn di cotmeha sala 1997’an de bû. Ş. Ekîn hîna nû qeyda xwe li zanîngehê kiribû. Û her tim bi hevaleke xwe ya tirk a ji Balikesîrê re digeriya. Tim bi wê hevala xwe re dihat nav koma me ya xwendekarên welatparêz û diçûn. Hîna bi rêk û pêk tevlî koma me nebûbûn. Jixwe ev pêvajo pêvajoya naskirina xwendekarên nû, bi wan re têkilî dayîn, wan rêxistinkirin û bi vî awayî wan tevlî têkoşînê kirin bû. Hevalê Huseyin (Bulent Dogan)’ ê di sala 2004’an de li Amanosan şehit ketibû û hevalê Cuma Ali (Yıldırım) ku di sala 2005’an de li Başkaleyê şehit ketibû di wan deman de xebatên propaganda û rêxistinkirinê pêk dianîn. Hevalê Ş. Huseyin bi kom û derdora Ş. Ekîn re mijûl dibû ku wan qezenc bike.
Ş.Ekîn ji rastiya gele Kurd dûr, ji malbateke ku ji aliye pergalê ve hatibû pişaftin dihat. Bavê wê yê mamoste di heman deme de alîgirê MHP’ya faşist bû. Dema li Mêrdînê mamostetî dike, her dixwest zarokên kurdan ji rastiya wan dûr bixe, bi her awayî pişaftinê li ser wan ferz bike û wan ji cewhera wan biyanî bike. Ruxmî vê yekê ne di bîra wî de bû ku keça wî jî di nav lêgerîna heqîqetê de bû.
Ş.Ekîn tevî van rastiyên xwe, bûyerên li Kurdistanê diqewimîn û neheqiyên li kurdan dihate kirin ditît û hîs dikir. Ev feraseta wê rê da ku bi salan şûn de wek gerîlayekê gav biavêje çiyayên Kurdistanê. Bingeha meraqa wê ya PKK’ê û têkoşînê, ji lêgerîna wê ya azadiyê bû. Ew li tiştinan digeriya. Li bersiva pirsa ‘‘Çawa bijîn’’ digeriya. Bersiva pirsa ‘‘Çawa bijîn’’ dîtibû û zanibû ku bi jiyan û feraseteke wisa dê neyê jiyîn. Lê li şûna vê feraset û jiyanê divê çi hebûna? Tişta ku lê digeriya jiyana azad û wekhev bû. Di vê qonaxa xwe ya şoreşgeriyê de gelek kêfxweş bû. Heta ku jê dihat pirsan dikir û ferasetên heyî jî lêpirsîn dikir. Di rastiya xwe de em wek civaka kurd, ji kesayetên wisa zêde hez nakin. Ango li şûna kesayetên meraqdar, pirsiyar û yên ku zûzûka tiştinan napejirînin zêdetir, ji kesayetên ku bi nezanî û bêyî lêpirsîn her tiştî dipejirînin bêhtir hez dikin. Ji ber ku mirov bi wan re kêmtir mijûl dibe. Lê mixabin, divê mirov ji kesayetên wisa jî zêde hêvîdar nebe.
Di serdema me de, yên ku jiyanê bi dest dixin û di jiyanê de rola pêşengtiyê pêk tînin ew kesayetên ku dizanin tevlî çi bûne û ji boyî çi tevlî bûne ne. Di vê wateyê de Ş. Ekîn her çiqasî me tengijandibe û acis kiribe jî, dixwest famh bike ku tevlî çi bûye û ji boyî çi tevlî bûye. Rasterast neketina wê ya jiyana me, nêzîkatiyên wê yên dudilî û pisrsiyarkerî her çiqasî me acis bike jî, bi pirsen dijwar me bitengijîne jî, her tim bi hebûna û sekna xwe vê gotinê bi me dida gotin: ‘‘ Ger em wê qezenc bikin em ê gelek tiştan qezenc bikin.’’
Ev pêvajo heta payîza 1998’an domiya. Ev pêvajo ya lêkolîn, lêhûrbûn, nîqaşkirin û ya naskirinê bû. Her kevirê ku li şibakeya mala me ya xwendekaran diket, me dizanibû ku Ş. Ekîn li bendî me ye. Dîsa bi gelek pirsên xwe ve hatibû bersivên xwe bigre. Di vî warî de xwe zelal kir û tevlî têkoşînê bû. Ji ber vê jî tevlîbûna wê tevlîbûyîneke ‘‘bîrdozî’’ bû. Piştî gelek salan bi wê re, di mekteba jinûve avakirina PKK’ê de em rastî hev hatin. Wek tê zanîn di sala 2004’an de tasfiyekarî bi her awayî xwe li ser partiyê ferz dikir. Li ser vî esasî, Ş. Ekîn jî ji wan hevalan bû ku, dixwest di nav xebatên jinûve avakirina PKK’ê de cihê xwe bigre. Ruxmî ku rêhevaleke bi çanda tirkan mezin bûbû jî, bi tevlîbûna xwe ya jiyanê, çalakbûyîn û bi coşa xwe her li pêş çavan bû. Di xebatên perwerdehiyê de jî yek ji wan hevalên herî zîrek bû. Mirov bi hêsanî dikare bêje ku di bingeha vê tevlîbûyîn û çalakbûyîna Ş. Ekîn de nêrîn û lêgerînên mezin hene. Hevaleke ku lêgerîn û bersivên xwe di PKK’ê de ditî û disxwest ji bîrdoziya wê xwe têr bike, her wiha armanca wê di jiyanê de vê yeke nişanî her hevalekê/î bike bû. Fahmkirina vê sekna wê gelekî dijwar nebû. Ji ber ku di rewşên herî zor û zehmet de rûyê xwe yê biken û jidil ti carî ji xwe kêm nedikir. Bi vî awayî di tevlîbûna xebatên jinûve avakirinê de pir bi coş bû. Her wiha hewldana wê ya naskirina çanda kurdî jî hebû. Li hemberî pisrgirêkan sekna wê ya bêxem û wêrek, girêdayîna wê ya bi armancê nîşan dida. Rêhevalek ku dixwest di nav PKK’ê de xwe ji nû ve ava bike bû. Ji boyî perwerdeyên ku dîtî pratîze bike bi kelecaneke mezin dixwest biçe qada cengê. Di çûyîna xwe ya Botanê de ew kenê li ser rûyê wê û biriqîna çavên we wek ku ji me re bêje ‘‘ ez bi ser ketim.’’ Kêfxweşiya Ş. Ekîn a çûyîna Botanê bi peyvan rave kirin pir dijwar e. Ji boyî girêdayîna xwe ya bi Rêbertî, şehîdan, gel û rêhevalên xwe bide nişandan, di nav coşeke mezin de bû. Ji sekna wê ya bi heybet diyar bû ku, dê vê coşa xwe di her qada şer de bi ruhê fedayîtî derbixîne holê.
Dema ku min rewşa şehadeta Ş. Ekîn bihîst qet matmayî nemam. Ji ber ku Ş. Ekîn ji boyî xwe bigihîne lûtkeya milîtaniyê xwedî hewldanên mezin, xwedî sekneke zelal û bêfikar û ji boyî xwe bigihîne armanca xwe, bêyî ku dudiliyekê bikişîne dikaribû canê xwe feda bike bû.
Rêheval Ş. Ekîn piştî ku di pevçûna Geliyê Hêzil de birîndar dibe, di serî de rêheval Kûrtay û gelek hevalên dî şehît dikevin. Pişt re heval Ararat a li gel xwe, ji xwe dûr dixe. Herî dawî jî rojnivîsk û qolyeya xwe daniye li ser kevirekî û çeka xwe jî li ber heman kevirî daniye û bi kişkişandinê xwe ji wir dûr dixîne. Ji vir jî tê fahmkirin ku ew bombeya ku dê di bedena xwe de wek volqanekî biteqîne, naxwaze zirarê bide qolye, çek û rojnivîska xwe ya bi renge porteqalî. Di wê baweriyê de bû ku, baranên biharê wê peyvên wê yên watedar ji rojnivîska wê nebe û teqez dê rêhevalên wê werin çek, qolye û rojnivîska wê li ser wî kevirî rakin.
Helbet lêgerîna armanca mezin ya Ş. Ekîn di wê kêliya kişandina pîma bombeye de bi dawî nebû. Bereksê vê, heta ku ev lêgerîn negihê armanca xwe wê bênavber bidome. Ger bê pirsin ku; ‘‘sekna fedayiyekê çawa ye’’ bersiveke herî xurt jî jiyan û kesayeta Ş. Ekîn e.
Rêhevalên Wê Yên Têkoşînê