Bêrî ku ez dest bi nivîsê bikim, em bi pênûsa heval Faîk, rastiya heval Faîk bibînin. Ancax bi awayekî rast heval Faîk dikare rastiya xwe ji me re bêje. “Ez ti car ji mirinê natirsim. Lê, tiştê ku min ditirsîne, ez carekê din hevalên xwe yên bedew nebînim. Di nava PKK’ê de ti car nêzîkatiya min yê şaş dernekete holê, ez ti car nahêlim di dilê min de tiştekî wisa pêşbikeve. Ez ti car weke karkerekî ku her dem di nav hesaba dene, nêzî têkoşînê nabim. Ji ber ku ev tekoşîn ya min e û ez ti car şaş nêzî cîh û warê xwe nabim. Di cîhanê de serweta herî mezin, hezkirin û girêdana rast e. Tiştê ku cesaretê di dilê min de zêde dike, gurur û înada min e. Ez naxwazim bê sedem bimirim û ez naxwazim bê sedem cûdabûnekî jiyan bikim. Tiştê ku min ti car nexwest ez bihizirim, qûtbûna hevaltiyê ye.
Ez ji Efrînê, di gundê Hêssê de hatim dinê. Ez sala 94 tevlî qadên gerîlla bûm. Ez ji 51 çalakiyan beştarî bûm û min 43 pevçûn û şerên dijwar jiyan kir e. Ez 12’e caran li himber mirinê hatim û di nava mirin û jiyanê de hestên pir dijwar jiyan kir. Di nava tekoşînê de 226 heval li gel min gihiştin asta şahadetê. Di van şerên pir dijwar de ez pir caran birîndar bûm. Di giştî herêmên Botanê, Garisa, Gêra Berana, Haftanîn, Metîna de salên tekoşînê min derbaz kir. Heger mirinekî min hebe, bila ew jî li Botanê be. Li pêşberî Gêra Berana, li gel hevalên xwe ez dixwazim şehîd bikevim. ” (Şehîd Faîk).
Dema ez dest bi nivîsê dikim, di nava dilê min de pir pevçûn tê jiyîn. Hest û ramanên min, di nava pevçûnekî dijwar de têdikoşin. Piştre paşeroja min tê bîra min. Tiştên ku min di paşerojê de jiyan kir, hemû weke filmekî di ber çavê min de derbas dibin. Bi vê ez dikevim nava lêhûrbûnekî kûr. Rêhevalê min tê bîra min. Rêhevalê ku me pir tişt bi hevre jiyan kir, an jî demên pir bi wate derbaz kir. Dibe ku pir tişt niha mirov nikare pênas bike, lewre ew demên pîroz ji min re pir tişt da naskirin. Dilê min û hestên min niha di demekî pir dijwar de jiyan dikin. Ji ber ku rêhevalekî, ji me pir dûrket. An jî ez dikarim bêjim gihişte armancê xwe. Lê belê, dîsa jî winda kirina wî hevalî, ji min re pir zor tê û ez nikarim vê rastiyê bi pejirînim. Ez dema her rêhevalê xwe winda dikim, ji xwe pir bêzar dibim. Bi vê pir raman û hestên din jî bibîrtînim. Dibe me di dîroka tekoşînê de pir şehîd da. Pir hevalên bedew di rêka azadiyê de heta dawî têkoşiyan. Heta henasa xwe ya dawî mînakên pîroz yên berxwedaniyê derxistin holê. Pir rêhevalên ku bi çalakiya xwe destanên efsanevî nivîsandin. Pir hevalên me yên ciwan jî, jiyana xwe di rêka têkoşîna azadiyê de feda kirin. Pir tiştên din jî mirov dikare binivisîne. Her ku hevalekî-ê min digihije asta şahadetê, di dilê min de perçeyekê qut dibe. Weke ku agirekî mezin di hawirdorê min de gûr dibe. Zor e heval, pejirandina vê rastiyê, winda kirina hevalekî pir zor e. Ji ber her şahadet ji me re erkên nû derdixe holê û barê me pir giran dike. Hêvî û baweriya wan hevalan, weke erkekî li benda serkeftinê û pêkanînê ye.
Di demekî wisa de bû kî, min şahadeta rêheval bihîst. Min di destpekê de bawer nekir, min nexwest ez vê rastiyê bipejirînim. Ji ber ku me pir demên bi wate bi heval Faîk re derbas kir. Rêhevalekî ewqas bedew û bi wate winda kirin pir zor e. Ji bo wî ez pêwîst dibînim ku di derbarê heval Faîk de nivîs binivîsînim. Ez vê weke erkekî li ser xwe dibînim û pêwîst e ez vê erkê pêkbînim. Heger ji min bipirsin taybetmendiya herî balkêş ya heval Faîk çi ye? Bersiva ku ez bidim ev e; ez ê bêjim, "Pakrewanî û egîdî ye.”
Heger ji min bipirsin; hevaltî û azweriya wî li himberî tekoşînê çi ye? Ez ê bêjim ku, “rastiya kesayetê heval Faîk e.” Ji ber ku di kesayetê wî de ev taybetmendî pir balkêş bû. Di milê girêdan û nêzîkatiya hevaltiyê de, heval Faîk ti pirsgirêk jiyan nedikir. Di vê warî de hevalekî ewqas xweser, hevalekî ewqas saf û paqij min nedît. Demekî ewqas dirêj di nava tekoşînê de cîh digirt, pir taybetmendiyên xwe yên bedew winda nedikir û her dem li himber her cûre şaşitî û xirabiyê van taybetmendiyê xwe diparast. Ji bo vê jî ez nikarim heval Faîk bi ti mirovekî din re bişibînim.
Ez ji bo rastiya hevalê Faîk pênas bikim û binirxînim, ti peyv û hevok nikarim bibînim. Dema ku ez dihizirim nivîsa min jî ji min re pir kêm tê. Di milê kiryarî û şer de ti pirsgirêka wî nîn bû. Ji ber vê yekê jî her dem di qadên şer ên pir zor de dima. Milên wî yên fedakar û kedkarî pir pêş de bûn. Di van milan de ti pirsgirêk jiyan nedikir. Di nêzîkatiya jiyan û tekoşînê de taybetmendiyên wî yên pir bedew hebûn. Her dem bi xwestek û azweriyekî mezin nêzî xebat û erkên xwe dibû. Di xebatên kiryariyê de her dem cîh digirt. Ti tişt nedikarî wî paşve bikişîne an jî ji xebatê xwe dûr bixe. Heval Faîk rastiyekî bi awayekî zelal pêşberî me kir, ew jî ev bû ku li himber her cûre nêzîkatiyên şaş û zordariyê, heta dawî bi baweriya xwe xurt girtin û her dem tekoşîn domandin bû. Hevaltiya wî pir girêdayî bû û ji bo hevaltiyê dikaribû jiyana xwe jî feda bike.
Ew sembola fedekarî û pakrewaniyê bû. Weke min di jor de bilêv kir e, hevalekî ewqas fedekar û xweser min ti car nedît, an jî ez dikarim bêjim ku hevalên weke wî pir kêm in û ava kirina hevaltiyekî wisa jî pir zor e. Dema ku ez heval Faîk bibîr tînim an jî dihizirim, pir tiştên ku me winda kiriye tê bîra min. Ev winda kirin bi taybetmendî û nêzîkatiya me ya hevaltiyê ve derdikeve pêş. Ji ber ku em nikarin di demê xwe de pir tişt bi wate bikin. Dibe carna em pir tiştên bi wate nabînim. Tiştê ku êş dide dilê min, an jî tiştê ku ez bêzar dibim jî ev e. Piştî vê lêhûrbûnê, ez pir tişt derdixim zanebûnê. Lê belê, ez dibînim ku em pir dereng mane. Heval Faîk di cîh û warê pakrewanan de jiyana xwe ji dest da. Girêdana wî li himber Botanê, girêdana wî li himber Cudî pir balkêş derdikete pêş. Di Botanê de jî cîhê ku pir hesdikir, Gêra Berana bû. Ji ber ku di wir de pir hevalên xwe şehîd dabû û heval Faîk ti car van hevalan ji bîr nedikir. Her çiqas di demekê dirêj jî li qada Botanê têkoşiya, dîsa jî her dem dixwest li Botanê tekoşîna xwe bidomîne. Li himber vê xwestek û girêdanê mirov nizane çi binivîsîne. Wî baş dizanî ku dem dema tekoşînê ye. Cîhekî tekoşîn pir dijwar û tûnd e, dixwest li wir bimîne. Di dawî de jî gihişt armanca xwe. Di cîh û warê dîrokê de jiyana xwe ji dest da û gihişte asta şahadetê. Ew jî kete nava karwanên şehîdan. Karwanên şehîdan her ku diçe mezin dibe.
Tiştê ku ez di dawî de di derbarê heval Faîk de bibêjim ev e;
Ew sembola hevaltiyê ye. Lê belê, şahadeta wî pir zû bû. Tiştê ku mirov nikare bipejrîne ev e. Dema şahadeta heval Faîk hê mabû, pêwîst bû ku ewqas zû şehîd neketibana. Lê belê, dîsa jî mirov li himber girêdan û azweriya heval Faîk dikare pir encam ji bo xwe derbixe holê. Encamê ku em derbixin ev e;
Hêvî û bendewariyên şehîdan pêkanîn û armancê wan berbi serkeftinê ve birine. Em encex dikarin, bi tekoşîn û di tekoşînê de jî bi serkeftinê ve bibin bersiv. Weke din ti maf û heqê me nîn e. Weke din em nikarin girêdana xwe bi hevaltiyê ve bilêv bikin.
Ji Pênûsa Gerîlla