Ji gelê me û rayagiştî re!
Di 23’yê pûşperê de danê sibehî saet di navbera 08:30-09:00’an de artêşa TC’ê qada Çiyareşa Zapê ku li Qadên Parastina Medyayê ye daye ber hawan û obûsan.
23 Pûşper 2009
Navenda Ragihandina Çapemeniyê ya HPG’ê
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re!
Di 15’ê pûşperê de ji hêla artêşa TC’ê ve li hember qada Çemçê ku girêdayî navçeya Kaxizmana Qersê ye operasyonek hatiye li dar xistin. Operasyona navborî di 20’ê pûşperê de bi paş ve vekişiyaye.
22 Pûşper 2009
Navenda Ragihandina Çapemeniyê ya HPG’ê
- Ayrıntılar
Rêber APO
Ger hikumet di warê siyasî de rola xwe nelîze dê biqede. Hikumeta Ecewît dixwest hindek tiştan bike, lê MHP’ê astengiyan jê re derxist, loma rola xwe nelîst. Wan axaftinên min ên wê demê vekin û lê binerin, min gotibû “eger hukumet pêngavên siyasî navêje, wê belav bibe û biçe”. Hukumeta Ecewît nekarî pêngavên siyasî bavêje, lewre belav bû û dawî lê hat. Ez niha jî heman tiştî dibêjim, eger hikumet pêngavên demokratîk navêje, Tirkiyê neke demokratîk û van pirsigirêkan çareser neke, wê di demeke kin de belav bibe û biqede.
Li holê belgeyek heye. Ji ber vê belgê bi hev ketine. Serfermandarî jî şaş bûye û nikare ji nava vê derbikeve. Ta ku çareser nekin ka ev belge ji ku derê derketiye, wê nikaribin vê pirsgirêkê jî çareser bikin. Her wisa ta ku van tiştan çareser nekin, wê nikaribin bizanin ka ev belge ji ku derê derketiye. Gelo DTP dikare viya çareser bike? Nexêr, nikare! Gelo serokwezîr û hikumet dikarin viya çareser bikin? Nexêr, nikarin! Gelo serfermandarî dikare viya çareser bike? Nexêr, nikare! Ev belge li ser serê wan digere û ez nizanim ka wê encam bigîhîje ku derê.
Pêwîst e mirov bûyera Gundê Zangirtê baş têbigihije. Misoger divê romana wî were nivîsandin. Di îdîanameyê de, ku di çapemeniyê de derket, weke du hevok derbas dibe; yek ji cerdevanê ku li wê derê di nava bûyerê de ye, li du kesên ji rêxistinê digere, ango pêwendîdar e li gel wan; her tişt hatiye eyarkirin. Piştî ku bûyer çêbibe, wê sûc bavêjin ser rêxistinê, ji rêxistinê jî du kes hatine eyarkirin û amade ne.
Belê, her tişt amade kirine, wê sûc bavêjin ser rêxistinê, ango wê bûyerê bavêjin ser rêxistinê. Ez ji serokwezîr re dibêjim, “Birêz serokwezîr, ger hûn dixwazin vê pirsgirêkê çareser bikin, divê hûn bûyerê bi her aliyê wê ve ronî bikin”. Gelo van du kesên ji rêxistinê kî ne? Min berî niha dîsa qala bûyera ku li Gundê Peçeneka Mêrdînê hatibû jiyîn kiribû. Ne gengaz bû ku wê bûyera hovane ji aliyê feraseta PKK’ê ve hatiba kirin. Min di xewna xwe de bidîta, dîsa min bawer nedikir ku PKK’ê kiriye. Min lêkolîn kir, Hogir ku ciwanekî mûşî bû û yên din vê bûyerê kiribûn. Bêyî ferq û cewaziya kal û zarokan bikin, hemiyan kuştibûn. Ez di nava dehşetê de mam.
Roja ku serfermandar axivî, di 14’ê avrêlê de operasyona li hemberî DTP’ê çêbû, ev manîdar e. Operasyoneke wisa ye ku ji bo sabotekirina axaftina serfermandar û bêbandorkirina wî hatiye kirin. Min di destpêkê de wer dizanî ku bi agahiya wan hatiye kirin, lê paşê min fêm kir ku bûyera cuda ye. Ez nikarim bêjim ku serfermandar û serokwezîr ji operasyonê berpirsyar in. Ev karê qadroyên îtîhatgeran e ku li Tirkiyê hîn jî bibandor in. Dibe ku haya serfermandar jî jê nebe, haya serokwezîr jî ji vê operasyonê nîn e. Ez bawer nakim ku operasyoneke wisa be ku bi îmzeya serokwezîr hatibe kirin.
Gelo hûn dizanin, hûn jiyaneke çawa dixwazin? Ma hûn dizanin pêwîst e hûn ê çi bikin? Ji bo ku hûn ji vê jiyana heyî ya riziyayî rizgar bibin? Gelo hûn dizanin komkujiya çandî di dîrokê de tê çi wateyê? Ma hûn dizanin ku komkujiya çandî ji komkujiya fizîkî xetertir e? Gelo hûn dizanin mirov çawa dikare li hember komkojiya çandî têkoşînê bike? Gelo hûn dizanin dostên we kî ne û dijminên we kî ne; ma hûn wan nas dikin? Ma hûn dizanin ka destûra bingehîn û zagonên demokratîk ên pêwîst, ji bo civaka we û gelê we, çawa bin? Gelo hûn dikarin di van mijaran de xebat bikin? Gelo hûn dizanin ka destûra bingehîn a demokratîk bi kîjan rêbazan wê were amadekirin? Gelo hûn dizanin mafên we yên civakî ka bi kîjan rêbazan têne qezenckirin? Ma hûn dikarin yek zarokekî welatparêz ê dirist pêş bixin? Ma hûn dikarin yek zarokek xwe jî bi zimanê zikmakî pêş bixin? Eger hûn van hemû tiştan nizanibin û nikaribin çareseriyê biafirînin, wê demê ez ê jî bêjim ku vana nizanin û nikarin bikin û ez ê ser wan xêz bikim û wan negirim dîqatê jî.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re!
1. Di 19’ê pûşperê de ji hêla artêşa TC’ê ve li hember Qadên Parastina Medya qadên Şehîd Bêrîtan û Karker ku girêdayî Xakurkê ne êrişeke bi hawan û obûsan hatiye li dar xistin. Êrîşa ku bê navber berdewam kiriye, 20’ê pûşperê hetanî danê sibehî saet 6:00’an berdewam kiriye.
- Ayrıntılar
Cigîrê Serokê Desteya Rêveber a KCK Cemîl Bayik
Tirkiyeyê hemû hêza xwe daye tasfiyekirina Tevgera Azadiyê û niha jî dixwazin hêzên Başûr bixin nav plana xwe. Tevgera Azadiyê di encama têkoşîneke mezin de pirsgirêka kurd xist rojeva Tirkiyeyê. Neçar dimînin hinek tiştan qebûl dikin. A rast jî, ne ji bo ku îradeya gelê kurd û nasnameya gelê kurd qebûl dikin, ji bo ku gelê kurd û cîhanê bixapînin û karibin înkar û îmhayê çêbikin qebûl dikin. Ji bo vê dibêjin; ‘em pirsgirêka kurd qebûl dikin, em dixwazin çareseriyê çêbikin, pirsgirêk pirsgirêka şexsî ye, çandî ye û em dixwazin di vê çarçoveyê de çareser bikin. Ji bo çareseriyê jî, jixwe me gelek gav avêtin û me çareser kiriye zêde tişt nemaye û em dixwazin hinek gavên din jî bavêjin lê PKK astengiyan çêdike.’ Vê propagandayê pêş dixin. Ji bo kurdan û cîhanê bixapînin pêdiviyek wiha dibînin.
Pirsgirêka kurd pirsgirêka nasnameyê ye. Kurd ku karibin bi nasnameya xwe, xwe îfade bikin, bijîn û xwe birêxistin bikin. Bi zimanê xwe perwerdeyê bibîne, bi çanda xwe bijî û bi awayekî azad û bi nasmameya xwe, xwe îfade bikê. Pirsgirêka kurd pirsgirêkeke wiha ye. Pirsgirêka kurd ku te di vê çarçoveyê de girte dest û di destûra bingehîn de cih dayê wê çareser bibe. Bi riya Xweseriya Demokratîk û bi pêşxistina Komareke Demokratîk çareser dibe. Wekî din çareser nabe. Bi wan gavên ku davêjin nikarin kurdan bixapînin. Hinek gavên sexte davêjin dihesibînin ku wê pirsgirêkê çareser bikin. Kurd vê baş fêm dikin. Kurd bi van naxapin û van qebûl nakin. Çawa ku kurdan têkoşîn meşand, ji bo nasname û azadiya xwe gelek bedel dan, ji vir û pêde jî wê bidin.
Dewleta Tirkiyeyê li dijî kurdan ji berê ve heta niha şerekî psîkolojîk dimeşîne, bi vî şerî nahêle ku kesek pirsgirêkê fêm bike û pirsgirêk bê çareserkirin. Siyaseta xwe ya îmha û înkarê jî bi vî awayî vedişêre û nahêle tu kes fêm bike. Li dijî kurdan komkujiyên mezin pêş dixe, sûcên mezin dike û sûcên mirovahiyê dike. Dixwaze bi vî awayî van hemûyan veşêre. Dê çawa karibin kurdan neheq derxînin, îmha bikin û ji her kesê alîkariyê bigirin. Li cîhanê tu kesî siyaseteke wiha qirêj nemeşandiye. Tiştekî aşkera heye dixwazin îradeya kurdan bişkînin û teslîm bigrin. Ji bo vê hemû qanûnên xwe û yên navneteweyî binpê dikin. Çapemeniya Tirkiyeyê jî bê sînor bi kar tînin û dikin bin xizmeta xwe û dibêjin; ‘PKK şer dike û leşkerên me dikuje’. Lê yê ku operasyonan dikin ew bi xwe ne. Eger artêşa Tirkiyeyê operosyonan neke, di cihê xwe de bimîne tu kuştin û şer çênabe. Lê li hember vê gerîla tu êrîşê nake û naçe ser qereqolan çalakiyan pêk nayînin û tevî vê yekê jî rewş berovawî tê nîşandan. Gerîla di parastina xwe de ye û di rewşeke bê çalakbûnê de ye. Serfermandarê tirk û hemû artêşa tirk, hêzên meşrû û ne meşrû hemû xistiye nav tevgerê, tang, top, helîkopter, balafir, hêzên xwe yê îstîxbaratê, hêzên xwe yên teybet, cahş, çete, hemû xistine nav tevgerê da ku çawa gerîla îmha bikin. Ji xwe serfermandar aşkera got; ‘heya kesek bimîne em ê şer dewam bikin.’ Dîsa got ‘em ê bigerin, bibînin û tine bikin’. Dîsa wiha dibêjin; ‘em bi kesekî re rûnanin, di nav saziyên dewletê de jî kesek nikare bi PKK’ê re rûnê ev xiyanet e’. Li pişt hemû operasyonan serfermandar heye. Hemû sûcên xwe davêjin ser PKK’ê. PKK çi bike sûcdar e, lê Tirkiye çi bike mafdar e. Mafê her zindiyekî yê parastina rewa heye. Ev maf ji bo kurdan jî heye.
Li Tirkiyeyê her kesî got fersendek çêbûye, lê divê ‘fersendên ku ew dibêjin? Diyar bikin. Ne ku PKK û gelê kurd fedekariyeke yekalî dike ji bo ku pirsgirêk çareser bibe, ji bo wê bedelan jî dide û ku ew jî, ji vê feydê bibînin pirsgirêkê çareser bikin; lê fersendên ku ew dibêjin ev e, ‘pêdiviya Amerîka û Ewropayê di mijara Pakistan, Afganistan, Qafqasya û Rojhilata Navîn de bi me heye. Amerîka bê me nikare li van deran encamê bigire. Wê demê em dikarin tasfiyekirina PKK’ê deynin pêş wan û li ser vê bazartiyê bikin. Em ê bêjin hûn dazwazên me pêk bînin, em ê jî daxwazên we pêk bînin. Wê demê Amerîka û Ewropa neçar in ku daxwazên me qebûl bikin û em jî bi hêsanî dikarin PKK’ê tasfiye bikin.’ Niha dewleta tirkî li ser vê bingehê xebatê dimeşîne. Tiştê ku dibêjin fersend jî ev e. Di aliyekî de bi Îran û Sûriyeyê re hevgirtinan pêk tînin ji bo darbeyê li tevgera kurd bidin û bi hev re siyaseta tinekirin û înkarê bimeşînin. Ev her sê dewlet bi hev re kar dikin ji bo dewleta navendî ya Iraqê jî bikşînin vê siyasetê.
Haşimî diçe Tirkiyeyê hevdîtinan pêk tîne û serfermandarê Iraqê diçe hevdîtinan pêk tîne û dîsa di alîyekî de petrola Iraqê bi xeta Kerkûkê ve girêdidin û ew petrol diçe Skenderûnê û li ser wê peymanan çêdikin; ev hemû ji bo planekê tên pêşxistin. Plan û hedef ew e ka wê Başûr li dijî PKK’ê çawa têxin nava tevgerê. Di siyaseta înkar û tinekirinê de bikaribin encamê bigirin. Îlker Başbûg li Amerîkayê got; ‘Pêwîst e Başûr bikeve nava tevgerê.’ Li Başûr hilbijartin heye lê PÇDK li derveyî hilbijartinan dihêlin. Haşimî li Enqereyê dibêje; ‘Pêwîst e PKK, an çekan deyne bê dadkirin, an jî welatê me biterikîne.’ Başûr li dijî vê tu helwestekê nîşan nade. Tê wê wateyê ku Başûr jî dikeve nav vê planê. Lewma eger Başûr di vê planê de cih negire, pêwîst e li dijî wan bisekine. Nirxên xwe û nirxên gelê kurd divê biparêze û li dijî van bisekine. Lê bê deng in. Ev bê dengî jî tê wateya ku di vê siyasetê de cih digire. Yanî her çiqas bi fermî cih negirin jî, lê maneya bêdengiyê ev e. Hêvî û baweriyê didin wan. Ji bo vê sekna Başûr a niha ne sekneke rast e. Hem ji bo Başûr ne rast e û hem jî ji bo hemû hereketên kurd ne rast e. Dewleta tirk di israra xwe ya siyaseta înkar û îmhayê de hinekî jî, ji vir cesaretê digire. Eger Başûr baweriyê nedê nikarin di vê siyaseta xwe ya înkarê de israr bikin. Lewma tiştên pêwîst dikir bi şer çareser bibe çareser bûye. Êdî pêwîst e pirsgirêk, li vir jî derketiye holê, bi riyên siyasî û diyalogê çareser bibe.
- Ayrıntılar
Rê nêzîk nîn in.
Ew av û lehiyên delûdîn ên biharê asteng in.
Ev çiyayên bi dûman, rê nade her kesî.
Koyê Spî, Siplîs, Çotla, Kasor, Dorşîn, Berbihîv û Andok.
Ji ber ku,
Hinek ji van çiyayan re dijmin in.
Ji ber ku,
Hinek ji van çiyayan re biyanî ne.
Ji ber ku,
Di hinekan de ew vîna ku derkevin van çiyayan nîn e.
Ji ber ku,
Yek hestê wan jî jahrî ye.
Ji ber ku,
Her ramaneke wan, ji te, ji min, ji wî/wê û ji me hemûyan re dijmin e.
Em jî, zarokên egîdane û serhildêr ên gelê van çiyayan e.
Çiyayên Kurdistanê ku sînga xwe ji berxwedaniya me ya bi rûmet re vekiriye.
Ew çiyayên Amedê ku sînga xwe ji berxwedaniya me ya bi rûmet re vekiriye.
Ne av û lehiyên delûdîn ên biharê ji me re asteng in, ne ew riyên kurt ji me re asteng in, ne jî ew çiyayên ku dibêjin bi dûman in ji me re asteng in.
Hinek ji me, em li van çiyayan hatin dinê.
Hinek ji me, dema ku li van çiyayan hatin dinê, di çardehên xwe de bûn xwedî çek û rext.
Aşkere bi yek hevokê em bûn gerîla.
Hê di çardehên xwe de li çiyayên Amedê gerîlayek hebû.
Hê di çardehên xwe de bû, dema ku li hevrazên Ko Smaîl de ku dikete pevçûna Qere Gorê.
Di berbangê de bi dijminê qehpe re bi xencerên wan ên îxanetê re şer kiribû.
Hetanî ku şeva tarî bi xêliyeke xwe nîşan dabû.
Li wir qurbanbûna 12 canên ciwan jiyan kiribû.
Dilê wî dikeliya û tu carî kela wî daneketibû.
Hetanî nefesa xwe ya dawîn girêdayî soza xwe ma, ya ku ji bona dozdeh canên ciwan dabû.
Di şexsê wan de ji gelê xwe yê belengaz re.
Dema ku bahsa wê kêliyê dikir, lêvên wî şil, qirika wî bi girêk û di çavên de çirûskên hîsên tolgirtinê...
Her dem û hetanî bêdawînbûnê, kesayetiya xwe ku her dem ji şerkeriyê û berxwedêriyê re amade ye.
Hinek dem çêdibûn ku, fena xezalek bi lez xwe ji Koyê Spî ber çemê Muradê berdida, hildikişiya zozanên Omeryanê û ji nû ve vedigeriya Koyê Spî û pê re jî xwe li hevrazên Girê Îskender dixist.
Bi meşeke gerîla komeke gerîla dibire milê dîtir ê çemê Muradê û bi meşeke gerîla ji milê dîtir dianî milê din.
Ew hosteyê gerîlatiyê bû, ji Koyê Spî hetanî Şehîd Remzî, ji Şehîd Remzî hetanî Dorşînê, ji Dorşînê hetanî Zozanên Şên, ji Zozanên Şên hetanê Zoxa Serê, ji Zoxa Serê hetanî Giresorê, ji Giresorê hetanî Çiyayê Sisêyê, ji Çiyayê Sisêyê hetanî Zarê û ji wir jî Koyê Şeleyê ber bi Qilê Boxa, Gorton, Cimsak û Koyê Gorsê kevir bi kevir, newal bi newal, gir bi gir, gelî bi gelî û dar bi dar nas dikir.
Di meşan de her dem li pêş, di çalakî û pevçûnan de her dem rêber.
Hem jî dema ku fermandar bû, li herî pêş bû.
Hem jî fermandarê herêmê bû. Pê ve girêdayî fermandarê hemû tiştî bû.
Ew 21 sal li çiyayên Amedê meşiya û şer kir.
Bi pevçûnên xwe gelek dorpêçkirinan belav kir.
Ji nişka ve çû û li dijmin da û vegeriya baregeha xwe ya li lûtkeyên ku cîranên ezmane ne. Carnan jî bibêdengî xwe berda deşt û bajaran û li dijmin da û dîsa vegiriya lûtkeyan.
Bêxew ma, birçî ma.
Bêbextiyan dît.
Şehadetan dî.
Her dem bawermend ma, girêdayî ma, vîna xwe fena şûrekî herî tûj parast.
Çi dibe bila bibe, her dem keniya û hem jî bi dengekî bilind.
Ew kenî wî li cem min ma.
Dengê wî yî mehek berê li cem min ma.
Yek jî te dizanibû gelê kurd?
Ev 13 salbûn bi yek milê xwe şer dikir. Ew fermandarekî gazî bû. Ma heye ku li dinyayê fermandarekî gazî ji bilî PKK’ê û HPG’ê?
Ma heye ku, gerdûnek bersiv bide?
Vaye wisa lawên egîdane hene, ew lawên zêr î û elmas î.
Ey gelê kurd!
Yek jî te dizanibû?
Ne mûmkûn bû ku di şerek de şehîd biketana.
Ne hawanekbûna, ne mûmkûn bû ku şehîd biketana.
Ma gelê kurd te ev fermandarê serhildêr û ew gerîlayê di çalakbûna başokek de nas kir?
Me jê re digote Rizgarê Derxust!
Ey gelê min Rizgar nas bike û ji lawên xwe re vebêje.
Vebêje ku her lawek te bibe Rizgar.
Dema ku her lawek te bibe Rizgar, wê dijmin her biçe biçûk bibe, her ku biçûk bibe jî tu yê azad bibî.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re!
1. Di 18’ê pûşperê de danê sibehî ji hêla artêşa TC’ê ve li hember qada Çekçeko ku girêdayî qada Besta ku bi ser Şirnexê ve girêdayî ye operasyonek hatiye li dar xistin. Heman rojê danê êvarî operasyon bi paş ve vekişiyaye.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re!
1. Di 17’ê pûşperê de artêşa TC’ê danê êvarî saet di navbera 19:00-20:00’an de qada Çarçela û gundê Kizil ku girêdayî Zagrosê ne daye ber obûs û hawanan.
2. Di di 15-16’ê pûşperê de artêşa TC’ê Dola Sertêl, Tengava Karwanan û qada Şehîd Sebrî ku girêdayî çiyayê Cîlo ne daye ber obûs û hawanan.
- Ayrıntılar
Keçek ciwan a ji herêma Botanê, ji gundê Êrkend ji dayik bûye. Gundê wan nêzî Çiyayê Herekolê ye. Gelê di wî gundî de dijîn hemû welatparêz in, ji gund û xaka welatê xwe hez dikin. Bi sedan şehîd jî ji wî gundî hene. Her çend mirov nikaribe wesfê wî gundî bide jî, lê di heman demê de welatparêziya wan li pêş e. Ji ber ku Botan cihekî xwe yê dîrokî heye. Bi çiyayên xwe yên bilind tê nasîn, weke Herekol, Pîro û Kato hwd...di aliyê cih û warê erdnîgarî de pir dewlemed e û mirov nikare hem dewlemendiya wê ya binerd û hem jî ya sererdê bîne ziman. Hevala Rengîn her dem ji me re qala gundê xwe û xweşikiya xwezaya wê derê dikir. Digot:
-Ez ji gundê Êrkend im. Gelo, hûn dizanin ez ji bo çi hatime nava şoreşê? Ez di temenekî ciwan de hatime nava rêxistinê. Di sala 1993'an de tevlî bûme. Dema ku em hatin, em du kes bûn û navê hevala ku bi min re hat Rûken e. Dema ku em hatin, em li hevalan digeriyan. Tenê me dizanî ku heval li herêma Besta û li ser çiyayê Herekolê dijîn. Me di wê demê de hevalê Xelîl û hevala Sozdar li wir dîtin. Dema em gihîştin wir, me xwest em tevlî refên gerîla bibin û rahêjin çekan. Lê belê, wan li me temaşe kirin û bi ken ji me re gotin:
-Hûn hîna ciwan in. Hîna pir zû ye ku em çekan bidin we.
Min kesereke pir kûr kişand û rondik ji çavên min bariyan. Min bersiva wan da û got:
Hûn nikarin pêşiya min bigirin!
Hevalê Xelîl bangî min kir û ji min re wiha got:
Hevala Rengîn, were rûne û ji me re bêje, ka tu ji bo çi hatî nava me û wekî din, ma tu me nas dikî?
Wê demê min bersiv da û ji hevalê Xelîl re got:
Heval, hûn dizanin ez ji gundê Îkend im. Ev gundê min e ji vir ve xuyaye û vaye ku hûn jî dibînin ku dijmin xera kiriye û êşên wê min pir kişandiye. Ez ê ji we re serpêhatiyeke xwe ya di gund de bêjim: Rojekê dema em zarokên gund hemû ji xwe re dileyîstin, gelê gundê me jî wê rojê hemû pir dilşad bûn. Her kesî/ê bi aramî karê xwe dikirin. Lê me nihêrt ku wesayîteke leşkerî ber bi gund ve tê. Hema hate nava gund û sekinî. Bi qêrîneke pir bilind bangî gundiyan kirin û gotin:
-Hûn dê ji gund derkevin beriya ku em we hemûyan bidin ber guleyan!
Em hemû kom bûn û zarokan xwe dan pişt dayîkên xwe. Leşkeran her bi qîreqîr bangî gundiyan dikir û digotin:
-Ger hûn ana ji gund dernekevin, emê we hemûyan bikujin!
Jinek ji nava gundiyan bang li leşker kir û got:
-Ma me çi kiriye ku hûn me ji gundên me derxînin?
Leşkeran bersiv dan û gotin:
-Tu çima bi vî zimanî diaxivî û bersivê didî me? Ger tu bi vî zimanî biaxivî, ezê te bidim ber guleyan!
Wê jinê jî bersiv da:
-Ma qey zimanekî me yê din heye ku ez bersivê bidim we? Ev zimanê bav û kalê me ye.
Di wê navberê de, kalekî qêriya û got:
-Ji bo Xwedê, min bikujin lê min ji gundê min dernexînin! Gelo, hûn van dehl û zeviyan dibînin? Ev hemû yên me ne! Xwedê ez li ser vê xakê dame û ezê li ser bimirim jî! Hûn vê goristanê dibînin? Hestiyên dê û bavê me li wir in. Bila hestiyên min jî biçe gel wan!
Lê, di dilê leşkeran de ti ûcdan tunebû. Qundaxên çekên xwe li wan pir û kalan dixistin û digotin:
-Em nizanin! Divê hûn ji vir derkevin.
Gule li derdora gel direşandin. Wê demê, agir berdan gundê me. Dema ku mirov li wî gelî temaşe dikir, hemû digiriyan û qêrîn û fîxana dayîk û zarokan bû. Dema her kes ji gund derket, çavên wan li pey wan, li gundê wan bû. Lê rehm qet nekete dilê wan neyaran, gundê me şewitandin û bi kenekî pir pîs digotin:
-Ev gundê Egîdan e û divê ku em bişewitînin ji bo ku tu Egîd ji vir dernekevin. Wê demê min û hevala Rûken got ku emê biçin û li hevalan bigerin. Ji ber ku me dizanî ku heval li van derdoran dijîn. Ji ber ku berê dihatin gundê me. Me hêdî hêdî xwe da pala Çiyayê Herekolê. Em hilkişiyan ber bi Çiyayê Herkolê ve. Dema dinya tarî bû, me xwe xist ber zinarekî . Me ji hev re got, ber destê sibê emê xwe bigihînin hevalan.
-Vaye, em hatin gel we heval! Em ji bo vê bûyerê tevlî bûne heval.
Hevalên keç li derdora me rûniştîbûn û li me guhdarî dikirin. Vê bûyerê tesîrek mezin li wan jî kiribû. Wê demê hevaleke li wir bû, ku temenê wê jî ciwan bû û navê wê Rojda bû. Bangî min kir û got:
-Hevala Rengîn, ha ji te re aveke sar vexwe û kesera dilê xwe berde.
Hevalê Xelîl û hevala Sozdar li me temaşe dikirin û nedizanîn ji me re çi bêjin.
Pişt re, di şexs û nûneriya wan hevalan de, em herdu heval tevlî Tevgera Azadiya Kurdistanê bûn. Her hevalek li wê derê, ji parçeyekî welat bû. Ev ji bo min tiştekî nû bû, ji ber ku min gelek tiştan nas nedikir; bi taybetî, ji ber ku min rastiya bîrdoziya partiyê nas nedikir. Ez hêdî hêdî tevlî perwerdê dibûm, lê mixabin min xwendin û nivîsandin nedizanî, ji ber ku di gundê me de dibistan tunebûn. Ji ber vê yekê, hevalan di destpêkê de em fêrî xwendin û nivîsandina Kurdî kirin. Ez cara yekemîn fêrî xwendin û nivîsandinê dibûm. Xew nediket çavên min ji ber daxwaziya ku ez pirtûkên Rêber APO bixwînim. Ez gelek tiştan fêr bûm: perwerdeya siyasî, leşkerî û hwd...
Rojekê ji rojên ku em komek heval diçûn peywirê, em nêzî gundê me bûn; min bêhnekê li gundê xwe temaşe kir û rûniştim. Gelek tiştên ku li wir jiyîbûm, hatin bîra min. Wê demê hevalên bi min re dema ez wiha dîtim, ew jî bi wê dilhestiyariya min bandor bûn. Min pirtûkên Serokatiyê xwendibû, li ser dîroka Kurdistanê û welatparêziyê. Serokatiyê di wan pirtûkan de wiha digot:
"Xaka ku mirov li ser mezin bibe, wiha hêsan nîne ku mirov dev jê ber de. Azadî ji her tiştî buhatir e lê koletî, ketina herî mezin e."
Xwezî ev hizir, beriya ku gundê me xera bibe, min zanîba. Minê karîba bi wêrekî xaka xwe parastiba, lê ezê ji niha û pê ve, bi çeka xwe û zanebûna ku Serokatî dide me, bi van hêviyên ku Serokatî dide me ezê bihêztir biparêzim.
Roj bi roj ez û hevalên xwe di nasîna bîrdoziya rêxistinê de pêş diketin. Ji ber ku hevalê Xelîl û Zozan hewldanên herî mezin didan ji bo ku em pêş bikevin. Her dem hevalê Xelîl ji min re digot:
-Tu ciwan î, lê mejiyê te ji temenê te mezintir e û tu pir zû pêş dikevî. Lê wê demê min ji hevalê Xelîl re digot:
-Ev cihê egîdan e, yê lehengan e, çiqasî ez bixebitim jî, ezê nikaribim xwedî li van nirxan derkevim.
Wê demê hevala Zozan jî ez ferî heskirina jiyanê dikirim. Bi taybet di vê mijarê de perwerde dida min, felsefa Serokatiyê û nêzîkatiyên Serokatiyê ji jinê re. Min carekê pirtûkeke Serokatiyê li ser jinê xwend. Min bi dilxweşiyeke herî mezin banî hevalên xwe kir. Min dixwest ez wan tiştên dixwînim û fêr dibim ji hevalên xwe re jî bêjim. Serokatiyê di wê pirtûkê de wiha digot:
-A ku civakê ava kiriye dayîk e, pêşiyê destan jî dayîkan bipêş xistiye. Ev hemû hunerên destan ên dayîkan in. Ya rastî jî, li gundê me jî karên destan pir hebûn: weke merşik, destar, teşî û hwd...
Wê demê heval hemû bi dilxweşî bi min re keniyan. Her roj ez fêrî tiştekî dibûm. Wê demê hevala Zozan ji min re digot:
-Hevala Rengîn, dema te Serokatiyê dît, tu dê bêhna azadiyê bikî.
Ez wê demê bi armanca ku ezê çawa xwe pêş bixînim, ketim nava xeyal û fikarên pir kûr. Piştî demekê, perwerdeya me xilas bû. Lê belê, her yek ji hevalên me yên li wê dewrê, çû cihekî. Ew veqetîna me her çiqas zehmet be jî, lê dîsa jî em zêde xemgîn nedibûn, ji ber ku hezkirina me ya ji hev re bi ruhê Apocîtiyê hatibû avakirin. Wekî din, min di wê dewrê de gelek hevalên nû jî nas kir.
Tiştê ku ez herî zêde kêfxweş kirim ew bû ku ez derbasî nava refên leşkerî bûm. Ev ji bo min kêfxweşiya herî mezin bû.
Lê, ferasetên pir paşverû yên li hemberî jinê jî, di wê demê de min di hinek kesan de dît. Tenê aliyê fîzîkî didan pêş û hevalên ku hinekî lawaz bûn, di plana paş de dihiştin. Cara yekem bû ku min zîhniyeteke bi vî rengî didît. Lê belê, ji ber ku me têkoşîneke pir mezin dikir, hezkirina di navbera me de dihişt ku ev tişt li ser me bandor neke û her wiha, têkoşîna me hîn dijwartir bibe.
Roj bi roj em diketin bin giraniya berpirsyariya wan nirxên ku Serokatî dida jinê. Ji bo vê, her kesî/ê ji me fêdakariya dihate xwestin, bicih dianî. Ji bo ku em di peywirên xwe de şaşîtiyan nekin, em pir bi baldarî dixebitîn. Em hevalên keç bi hemû hêza xwe tevlî xebatê dibûn, ger zêdeyî hêza me bûya jî, me liberxwe dida û em dixebitîn.
Ji ber ku min xwezaya wir nas dikir, min rêzaniyê dikir û min rê bi hevalan dida nasîn. Zehmetiya min dikişand, min wate nedida wan nêzîkatiyên ku ji aliyê hinek hevalan ve baş dihate kirin û ji aliyên hinekên din ve jî xerab dihate kirin. Mînak; hevalê Xelîl û Mahîr jî xurt bûn lê nêzîkatiyên wan ne weke yê Celalê Şirnexî bûn. Nêzîkatiya hevalê Xelîl û Mahir li hemberî jinê pirr rêzdar bû, ên mîna Celal jî pirr bê rêz û tewş bûn. Lê belê, me jî xwe nêzî hevalê Xelîl dikir, ji ber ku me di nêzîkatiyên wî de bîrdoziya Serokatiyê didît.
Di sala 1993'an de operasyonekê pirr giran li herêma Besta destpê kir. Em hevalên keç hemû ketin nava wê operasyonê. Hevala Rojda wê demê bi qehremaniyeke herî mezin tevlî kerwanên şehîdan bû. Em wê demê pir pê bandor bûn û hêrsa me ji bo zêdetir berxwedan û karkirinê jî pir pêşket. Piştî xwe vekişînê, em hemû li cihekî de sekinî bûn. Wê demê fermandara me hevala Sozdar ji bo ragihandinê çûbû ser telefonê. Di vegerê de, bi kêfxweşiyeke mezin ber bi me ve hat. Ez û hevala xwe Necah ber bi hevala Sozdar ve çûn. Wê demê Serokatiyê biryar dabû ku yekîneyên jinê bêne avakirin; lewma fermana vê yekê dabû. Bi giştî hevalên jin pir kêfxweş bûn. Lê em difikirîn ka emê çawa fermana ku Serokatiyê daye, bicih bînin.
Cara yekem bû yekîneyên serbixwe yên jin çêdibûn. Di nav yekîneyê de ez û hevala Necah ciwan bûn. Me kûrbûna rola jinê ya bingehîn a di şoreşê de û cîvakê de baş nedizanî. Wê demê hemû hevalên jin bi berpirsyariyeke herî mezin xwe didan kar. Û li rexa vê jî ferasetên paşverû ên feodalîzma gundîtiyê em tengav dikirin. Baş tê bîra min, hevalek navê xwe Menal bû, digot; ji bo ku em bigihîjin hedefa xwe û ji bo em wan projeyên Serokatî daniye pêşiya me pêk bînin, divê em kevir jî kun bikin da ku em di şer de serbikevin. Wê demê ê ku destek dida me, yên wekî Heval Xelîl û Heval Mahîr bûn. Ji ber ku ev her du heval girîngiya ku Serokatî dida jinê, fêm dikirin. Çiqas zehmet bû jî, ew yekîne tevahiya karê xwe dikirin. Em bi sêre xwe diçûn keşfê û dewriyê. Em serbixwe diketin şer û hwd… Me têkoşîneke herî mezin dida. Dema Serokatî lêhurbûnên xwe dikir, digot: “Ê ku şer dike, xweşîk dibe, yê xweşik dibe jê tê hezkirin.” Belê, hevala Rengîn ev pênase ji xwe re weke prensîbeke bingehîn didît û dilsozê wê dima. Her çiqas temenê xwe pir ciwan bû jî, lê bele xwediyê çalakiyeke mezin bû. Di ruhê kûraniya rihê xwe de hertim hesreta azadiyê dijiya. Ti tişt têra pênasekirina hezkirina wê ya ji welat re nedikir. Her wiha rihê wê yê fêdakar, ew ber bi têkoşîneke bêhempa ya tevlîbûna yekîneyê dikir. Her tim xeta bîrdoziya Serokatiyê diparast. Têkoşîneke herî mezin, li dijî paşverûtiyên di hundir de dikir. Û hezkirina wê ya ji jinê, bênîqaş bû. Ez dixwazim bîranînek wê bêjim. Carekê emê biçûna ser girek, şevekê pir tarî bû. Baran û bahoz pir hişk dibariyan. Hevala Rengîn rêzantiya me dikir. Wê demê Hevala Rengîn çûbû ser serê darê, ew dareke pir mezin bû. Hevalekê din a ciwan ku navê wê Rojda bû, bang li Hevala Rengîn kir, li gel min li hewayê ma. Û Heval Fîdan jî keniya got, em erdê nabinîn. Piştre Hevala Rengîn pir bi kenekê bilind got hûn dizanin em li ser serê daran e. Wê demê çawa Hevala Rengîn kêfxweşî dida me. Bi kenê xwe te digot qey stêrk roniya xwe dan ser me. Ji ber dijmin nêzîke me bû, ji lewra jî me nedikarî agir bikin. Baran pir li me kir, ji lewra jî em pir şil bubûn. Ji ber ku Hevala Rengîn çiyayî bû, pir zîrek bû, ji me re got hemû kefiyeyên xwe bigvêşin û sibe zû agirekê pir mezin kir. Ji ber ku gîhayê çolê nas dikir, ji me re anîbû û her wiha bi moralekê serpêhatiya xwe ji me re got. Ew şeva tarî ew rihê Hevala Rengîn bi min re dijî. Hevala Rengîn pir ji siwarbûna li hespê hez dikir.
Hevala Rengîn hê têra xwe tevlî çalakiyê nebûbû. Her çiqas nedixwestin Hevala Rengîn tevlî çalakiyê bibe jî, lê di sala 1994’an de li herêma Besta Tabûreke leşker jê re digotin Xerbikê Besta. Wê demê bi planeke pir mezin gotin em êrîş li ser vê tabûrê bikin. Her wiha bi lezgînî amedekariya xwe dikirin ku vê şevê êrîş li ser tabûrê bikin. Hevala Rengîn xwest ku ew jî tevlî bibe, lê di êrîşê de piştî şereke mezin û berxwedaniyeke herî mezin Hevala Rengîn, Ozgur û hevala Zozan tevlî kerwanê şehîdan bûn. Bi şehadeta Hevala Rengîn her kes bandor bû. Heta leşker jî dema çûbûn ser cenazeyê wê, ew jî pir di bin bandore de mabûn.
Belê Hevala Rengîn, ew rihê te û hêviya te ya mezin û hezkirina te ji jiyanê û temenê te yê ciwan te pir zû ji nava me bir. Lê belê ew rihê te yê mezin tevlî yekîneyan dikir. Îro jî di nav me de mezin bûya, ku te dîtibûna tû yê bêhtir kêfxweş bibûya. Rûmeta we ya herî mezin ya bi xwîna mezin a jinên azad, gihîştiye we li hemberî vê hûn dê her tim di rihê me de bijîn. Hûn ti car nayên jibîrkirin. Heta em bijîn, em ê têkoşîna we bidomînin. Ew hezkirina te ya ji Serokatî û gel, hevalan û jinê, dê her tim di bîra me de be û tu car dê neyê jibîrkirin.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re!
Yên ku pêşeroja azad a gelan diyar dikin rêber û lehengên gel in. Ew gelên ku wisa lehengên ku destanan di hemêza xwe de nikaribin derxînin, di dîrokê de tune bûne. Ji ber ku gel encax dikarin bi lehengên xwe vejîn û xwe bigihînin rizgariyê.
- Ayrıntılar