Kalikê kalikê min hatibû dinê.
Berî ku ez li welatê xwe li stêrkan binêrim, kal û pîrên min hemûyan li stêrkan dinihêrtin.
Kal û pîrên min bûn ên ku yekem car bi nihêrtina stêrkan zanistiyê îcad kirin.
Ew nanê ku her kes dixwe, ew mala ku bûye stare, ew maşîna ku hûn dajon, ew taye, ew hiriya ku veguheziya ben û rîsan, ew teşî, nivîs û jimarên şaristani û hemû evînên destpêkê, pêşiyên min bûn.
Yên ku yekem caran şaristaniyê afirandin û zimanê yekemîn îcad kirin pêşiyên min bûn.
Ji bav û kalan ev welat, welatê me ye.
Me bi dexsokî xwe bernedaye van axan.
Li ser vê axê em qewmê herî resen û otantîk in.
Me bi sarbûna maran jahriyê li ser vê axê nereşandiye û me bi hovî dagir nekiriye.
Em li ser vê axê bi nazenîn û sîtembariya xezalek jiyane.
Fena kulîlkên şilêr ên li Zagrosan em bi xweşikbûna xwe xweser bûn.
Di dest me de şûr û bi qîrînên “ya bîsmîllah ya Allah” me canên ciwan qetl nekir.
Me di dest xwe de bi şûran rûman, ermeniyan, sûryaniyan, ji qewmê xwe û birayên xwe yên olê qetl nekiriye.
Di dest me de şûr û bi qîrînên “ya bîsmîllah ya Allah” me Enatolyayê û Trakyayê dagir nekiriye.
Ji heft bavan me zarokên pênc, heşt û panzdeh salî ji komkujiyan derbas nekir û me ew di dibistanên Endurun de nekir tirk.
Em veneguhezîn ew celadên Yenîçerî û artêşa tirk.
Me di tu demên dîrokê de ne eslê xwe înkar kir û ne jî me netewek înkarok afirand.
Me ne li ser navê îslamê û ne jî li ser navê kurdbûnê ji zarokan mêrkûjan afirandinê, ji xwe re layîq nedît.
Me tu carî rûmeta xwe ya mirovî bin pê nekir.
Û em li nasnameya xwe xwedî derketin û me xwe gihande van rojan.
Em her dem ji qewmê arî ku yekem nirxên azadî û wekheviyê afirandine serî bilind bûn. Me li hember dagirkeriyan, talanan û gelek şeran li ber xwe da.
Ji ber dîroka xwe me tu tişt ku zarokên me jê şerm bikin li pey xwe nehiştiye.
Me tu carî îxanetê li xeyalên xwe yên zaroktiyê nekir û em ê van xeyalan ji zarokên xwe re bibexşînin.
Baş e, ya hûn.
Hûn ên keriyên mêrkujan ên kuliyên beyar û çolan.
Ji bona ku hûn bibin xwedî welatek me xwîna xwe rijande, lê we li hember vê çikir?
We îxanetê li me kir, we bêbextiyan li me kir.
We li ser navê yekbûna çarenûsê, li ser navê dîrokê û li ser navê olê pûtperestiya tirkbûnê afirand.
We me ji qirkirinan derbas kir û we zikê dayîkên me qelişand.
We me avêtin nav agirên bizotî.
We negot ev giyanîwer e an negiyanîwer e, we em hemûyan şewitandin.
Qirş û qal jî di nav de çi yê me hebû, bi qasî ku hêza we têr kir we talan kir û we mêtand.
Baş e, hûn ên ku fena kuliyên beyar û çolan keriyên mêrkuj û dagirkerên Kurdistanê yên dawîn.
Ev deh hezar sal in em li ser axa kal û pîrên xwe jiyan dikin, lê wê demê we çi dikir?
Hûn li ser xwînrijandina me, her çûn çilek bûn.
Her ku hûn çilek bûn, hûn hov bûn.
Eynî mîna ew çilekê hov ê tîmê taybet ê li Colemêrgê hov dibin.
Her ku hûn hov dibin, em mirovî dibin.
Bi qasî wê jî em dibin çiyayî û em çiyayan dikin war.
Her ku em çiyayan di war ji xwe re, em ewqas jî azad dibin.
Her ku em azad dibin jî, pê re jî em xweşik dibin.
Mîna ku helbestvanek digot, “Ê xwedê mezin e, ev çiya qedrê me dizanin”
Lê hê ku min ji bîr nekiriye vê jî bêjim, em jî qedrê çiyayan dizanin.
Piştî ku em gelê van çiyan bin û ev çiyan jî yê me bin, wê demê di derketin û di daketina çiyê de em ê biryara xwe bidine.
Jixwe maye ku em çiyayî ne.
Çiya warên azadiyê ne, ew bajarên ku zindanên hemdem jî warê bêehleq û rizandî yên modernîteya kapîtalîst in.
Ji ber vê yekê ye ku hetanî ku bajêr azad nebin, wê ev sekn û berxwedaniya me ya fena çiyayan berz bidome.
Hetanî ku ew rejîma nîjadperest û pûtperest û mîna kuliyên çilek welatê me neterikînin, em ê li ber xwe bidin û em ê ji çiyayan danekevin.
Ji ber ku çiya û welatê me stareya me ya pîroz in.
Bila ev wisa bê zanîn.
(Ozgur Bîlge)
- Ayrıntılar
Kevirên destên te çirûskên hêviya azadiyê ne, destên te, ax destên te! Em ê wan li kîjan şefeqa serfiraziyê veşêrin?Gurê bozê rûreş ji paş ve digihîje te û te dide ber qondaxên tifingan, li te dide, li te dide! Ax em ê çavên xwe çawa rizgar bikin ji vê dîmena li Colemêrgê? Giyana me bû gola xwînê. Li Colemêrgê… Li Colemêrgê şikest her tişt, lewre serê Seyfiyê me şikest. Li Colemêrgê her tişt bû xwîn, lewre ser û çavê Seyfî bû xwîn.
Hewar e hewar! Dil jî çav jî, por jî, dest jî digirîn bi xwînê û tîmê rûreş li me dide, li pêşeroja dilê me li Seyfî dide. Xuya ye ku dixwaze heyf û tola serfiraziya Colemêrgê ya di hilbijartinan de ji Seyfî bistîne. Xuya ye ku dewlet har û dîn bûye, nikare wê serfiraziyê bipejirîne û êrîşê canê wî dike, êrîşê stêrka çavên me dike!
Belê roja 23’ê Nîsanê ango, roja cejna zarokan li Colemêrgê wehşetek hate lidarxistin ku ji Naziyan kêm namîne. Diviyabû cîhan bileriziya, diviyabû cîhan û tevî pergalên wî yên polîtîk û civakî û leşkerî bişikestana! Lewre dilê Seyfî şikest, zarokatiya wî şikest û niha giran birîndar e, ne li ba me ye, em ne li balê ne. Jixwe dema ku me ew xuyang dîtin me hezar car şerm kir ji mirovbûna xwe, ji ‘mezinatiya xwe’, ji hebûn û nebûna xwe! Wek gulek Newroz û Nîsanê ma di nav lepên gurên har de. Ew bilbilê Seydayê Xanî bû, lê kete nav destê wan cinawiran û me nekarî em biçin balê! Ya rastî ev wehşet neçariyê dike wek marek reş û bera tevî hebûna mirov dide, jiyanê dike jehrî! Ango ez ji me jî hêrs dibim lewre ew zarok… Hêviyên delal tik û tenê dimînin û wisa têne ‘şikestin’, têne peçixandin! Ango hesta ‘ji bo ku em nikarin herin hewara wan jî sûcdar in’ xwe li jiyanê dilefîne û ew derbên tîmê gur, herî pir bi vî awayî me diêşînin.
Seyfî niha li nexweşxanê, li Wanê ye. Hêvîdar im ku beriya ev nivîs biqede ew baş bibe, rabe ser piyan û bi çavên xwe yên berbangî li me binêre, dilê me û jiyanê xweş bike.
Hêvîdar im tu rabî, tu baş bî, tu roj bî, tu heyv bî, stêrk bî, tu bihar bî. Hêvîdar im tu bihara bextewariyê bî Seyfî… Divê tu baş bî, divê tu ji wî gurê har ê ku ji paş ve bi bêbextî li te dixist re, bêjî “ez nemirim, ez li vir im, li welatê xwe me, li ser piya me. Ez nemirim, ez bihara bi milyona me, baş, delal û leheng im.”
Niha Kurdistan li benda te ye, li benda başbûna te ye, li benda vebûna çavên te. Niha Kurdistan tu yî, Colemêrg tu yî, Amed tu yî, Ararat tu yî. Qey çi dibe rabe careke din jî veke çavên xwe. Da ku ev dewleta ku bi her tiştî ketiye, êrîşa tolhildanê, careke din jî bibehece û ji derbê serfiraziya me xwe li gorên xwe yên faşîst û deremirovî biqelibîne.
Belê, em hewldan û êrîşên dewletê yên piştî hilbijartinan dibînin û peyamên cuda cuda digirin. Em careke din wateya bindestî û serfiraziyê hebûn û nebûnê, xwebûn û dijminahiyê fam dikin. Em di kesbûna Seyfiyê serbilind de lehengî û biryardariya Colemêrgê û tevî Kurdistanê dibînin û em dizanin ku divê em gurbûna agirê Newrozê ji dil û aqil, jiyan û têkoşîna xwe tu car kêm nekin. Em dibêjin Seyfiyê delal, tu niha dilê Kurdistanê, vîna Kurdistanê yî, bilezîne çavên xwe veke û ji rika kujeriya dewletê ve bikene, bimeşe dilê me geş bike.
Em têne destên te Seyfî, destên te yên bi kevir û Colemêrgî Kurdistanî!
(Mizgîn Ronak)
- Ayrıntılar
Di berxwedaniya Çiyayê Katoyê ya sala 98’an de di topavêtinên dijmin de hevalê Serdar birîndar bibû. Her ku min alîkarî bi hevalê Serdar dikir, kezeba min ji ber wî dişewitî. Ka Serdarê berê, mala min xira be. Xwîneke sor î zelal ji birînên wî diherikî. Xwîn dilop dilop ji birînê diniqutî ser axê. Cilên wî yê zerî zagrosî kunkunî bibûn. Lê baş bû ku birîna wî ne di cihê hesas ê mirinê de bû û çar parçeyên roketê lêketibûn. Min parçeyek ji şûtika xwe jêkir, xwîna wî paqij kir û birîna wî girê da. Min hindekî cihê wî xweş kir, li ser piştê min ew dirêj kir. Min dikir û nedikir kela giriyê min nesekinî. Hêdî hêdî çavên Serdar vedibûn, ez li raserî wî bûm, destê wî di destê min de bû. Piştî ku çavê xwe vekir, yekser çavên wî bi çavên min ê şil ketin û got.
-Hevalê Erdal, ez birîndar bûm. Înşelah tiştek bi te nehatiye.
Min jî bi kelagirî bersivand; “Na, Na tiştek bi min nehatiye. Xema min nexwe. Ka hindekî hêza xwe kom bike ez ê xeber bidime Mazlûm wanan.” Gotina hevalê Serdar tevzek bi bedan min de anî xwarê. Di vî halî xwe yê birîndar de, li halê min dipirsî, ev yek min gelek hestiyar kir.
Hîna em di nava vê kelecanê de bûn, berî ku ez bang li Mazlûm bikim, wî bang li me kir, “Çi bi we hatiye!”
Vê pirskirina Mazlûm ez pir dame hizirandin. Ji aliyekê ve ez kêfxweş kirim. Ji ber ku tiştek bi wan nehatibû. Ji ber ku bi qasî ku kobrayê li cihê me dida, zêdetirîn jî li cihê wan jî dida. Min ji xwe ve digot pêwîst e fermandar wisa be û di eniya şer de li herî pêş be. Rewşa wan jî ya me girantir bû. Lê dîsa jî her ku firsend didît pirsa rewşa me dikir. Çi xweş e ku Mazlûm li rewşa me pirsî. Cihê wî di dilê min de çêdibû. Belê berî niha parastina me kirin û me ji wê eniya tengavbûyî de xelas dikirin û li halê me dipirsî.
Mazlûm erka fermandartiya xwe baş dizanîbû. Bi wêrekiya xwe, wêrekî dida me jî. Çavên wî şîn, rûyê wî sorik, her tim lêvken bû. Di hundirê wî de mêrxasiyek kurdînî dijiya.
Li ser pirsa wî ya, ka çi bû? Min bersivand û min got ku hevalê Serdar di rahnê xwe yê çepê de birîndar bûye. Lê niha kêmekê bi ser xwe ve hatiye. Ka em çibikin, tu çi dibêjî?
- Hevalê Erdal tu ecele neke, hevalê Serdar bigihîn cem girê parastinê, lê zû bikin. Dijmin qederekê pêş de hatiye. Heta ku hûn dikarin lez bikin, xwe bigihînin ciyê parastinê.
Min jî got temam û min berê xwe da Serdar û birînên wî. Min ji xwe re digot ”Çi dibe bila bibe, pêwîst e ez Serdar bi silametî bigihînim hevalan” Lê ez baş dizanim ku ew ê hêsan nebe. Tehtên Katoyê pir asê û nexweş in. Jixwe ji wan tahtan ên sax bi rihetî nikarin bimeşin. Nexasim birîndar hebin, hingê asta zehmetiyê du sê caran zêde dibe. Mesafeya di navbera me û cihê tîma parastinê de, herî kêm du sed gav hebû. Ger ne zêdetir be jî ne kêmtir e. Ger ji vê dûrbûnê di rewşê tenha de çend deqîqe dixwarin. Di rewşa birîndariya heyî de wê hîn zêde dem bixwe. Ev yek jî bi meşa hevalê Serdar ve girêdayî ye. Tişta baş rê berwar bû û ji milekî dinê ve jî kobrayên şer hê nû ji meydana cengê çûne. Ev jî avantejek bû. Heta ku kobra biçin cihê xwe, cebilxaneya xwe dagirin û bizivirin wê qederekê din berbend bikin. Jixwe Mazlûm gotibû, “em ê we biparêzin” Baweriya min jî bi Mazlûm pir zêde bû. Lewre jî bê ku ez zêde xwe mijûl bikim, min ji Serdar re got:
-Hevalê Serdar, te bi xwe bihîst, pêwîst e em zû xwe bigihînin cihê tîma parastinê. Ka rabe em biçin.
Min çenteyê Serdar avête ser çentê xwe yê li pişta xwe û min çeka wî jê xwest. Lê min çikir û nekir Serdar çeka xwe neda min. Çiqasî min israr jî kir, lê neda û got: “Hevalê Erdal barê te zahf giran e. Ez dikarim çeka xwe rakim. Çi bi destê min were ez ê bikim. Jixwe ez dikanim bimeşim. Tenê tu hinedkî alîkariya min bike em ê zû biçin.”
Bi israr min careke din çeka wî xwest û min destê xwe dirêjî çeka wî kir. Lê dîsa neda û vê carê jî got ku; “Hevalê Erdal, mirin carek e. Ger mirov mir, bila bi mêranî be. Ma ji vê rojê xweştir em ê bikaribin rojeke şehadetê bibînin, lewre bila çeka min di destê min de be. Ger ez şehîd ketim jî bila çeka min di destê min de be. Tu dizanî, ji bo leşkerekî çeka wî berî her tiştî tê, berî rihê wî çeka wî tê. Ji ber ku çeka leşker rihê leşker jî diparêze. Tu bi xwedêkî israr neke, em biçin.”
Gava ku Serdar bi vê birîndariya xwe ve ev peyvên tijî hest rijandin, êdî destê min negirt ku ez çekê jê bixwazim û min got; “Temam heval, madem ku tu ewqasî bi israr nadî, temam e. Lê pêwîst e em hindekî bilezînin. Dema me teng e”
Min destekî xwe xiste nav kefa destê Serdar de, di destê min ê dinê jî çeka min a BKC’yê hebû û em bi rê ketin.
Hetanî vê gavê em nêzîkî hevalê Mazlûm wan bûn. Lê niha em paş de diçin û dilê me dimîne li cem wan. Çavên me jî li cihê tîma parastinê ye. Hevala Nûjîn li me temaşe dike û li benda me ye. Dengê teqîna topan, vizeviza fîşekan her ku diçû zêde dibû. Bi taybetî ew mîratên obûsan bêrawestan bi gurmegurm diteqin. Zimînî qet ji guhên me qut nedibû.
Saet dihate dehan, rojê bi rengekî berêvarkî li rûyê me dida. Toza cengê di nava eniya xwêdana eniya min de bûbû herî. Lê hevalê Serdar tevlî xwîna jê diçû, pê re jî xwêdan jî dide. Bêhna barûdê difnê me dişewitandin. Ji dû û tozê te digot qey em di palûkeya komûrê de xebitîne. Carnan jî xwêdana şor xwe berdida nava lêvên me û tamek pir nexweş li ser devê me dihişte.
Her deqîqeyeke derbas dibû, me jî çend gav bi milê hevalên parastinê de davêtin. Di rê de car bi car lingê hevalê Serdar dihilpekî, bi hilpekînê re axîneke dijwar ji kezebê davête der. Bi axîna Serdar re kizînî bi kezeba min jî diçû. Min dizanî ku niha ew çiqasî dêşê. Ger min bi halê xwe yê saxlem ewqas zehmetî dikşand, nexasim ew birîndar bû. Lê ez çibikim kizîniya kezebê êşa dilê min nedibû dermanê birîna kûr. Lewra jî min dixwest ku heta ji min were ez birîndariya Serdar pê bidime jibîrkirin. Carnan jî min digote, tu tişt nabe. Tişta nexweş ava me qet tunebû. Ji bêavî qirika me ziwa bûbû û hîn em dimeşiyan.
Tişta herî baş, Serdar hêjayî navê xwe bû. Her tim çirûskên hêviyê ji çavên wî diçirisîn. Bêyî ku tu giraniyek çêbike dimeşiya. Min baş dizanî ku birîna wî gelek gelek ew dêşîne. Lê qet ne digot ka em bisekinin û rûnên. Weke Rêdar nedikir. Tenê tişta digot, ma gelek maye û li nav çavên min dinêrî. Di bûbikê çavên wî de hêviyeke xweşik hebû. Vê hêviyê di hundirê min de jî hêzek diafirand Min jê pirsî, “Hevalê Serdar ma tu berî niha birîndar bûbûyî”
-Rast e. Ev cara diduyan e ez birîndar dibim. Birîna min a berê ne ya topan bû. Di êrşekê de fîşekeke xedar li çengê min ketibû, wî demê birîna min ewqas giran nîn bû. Min bi rihetî dikarî xwe li ser lingê xwe bigirta. Lê ev mîrata parçe hêçku ketine nav damarê lingê min. Min digirin. Weke derziyê tûj in, dizanim min tu pir westand.
-Na hevalê Serdar wisa nebêje, ger ez vê jî nekim ma ez ê çbikim. Tişt nabe jixwe kêmek ma.
Min nehişt ku Serdar hevoka xwe bidomîne. Ji ber ku min dizanî ku gotina pey were çi ye! Ji ber ku ez berê jî bi rewşeke wisa re rû bi rû mabûm.
Wê bidome...
(Erdal Derîk)
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re;
1 – Di 23’yê avrêlê de artêşa dagirker a tirk bi obûsan li hember qadên Bênavok, Daîla, Şapan, Lelîkan, Ebdilkovî û Geliyê Reş ku girêdayî herêma Xakurkê ya ku bi ser Diyanayê ve ye, bi roj saet ji 14:00’an pê de êrîş li dar xistiye. Ev êrîş hetanî êvara 24’ê avrêlê bênavber berdewam kiriye.
2 – Di 21’ê avrêlê de li gundê Zenkê ku girêdayî navenda Dersîmê ye, di navbera gerîlayên me yên ku di asûna bêçalakbûnê de û leşkerên tirk de pevçûn hatiye jiyandin û di vê pevçûnê hevalê me yê bi navê Şiyar Efrîn (Cuma Şêx) gihîştiye şehadetê.
Agahiyên der barê hevalê şehîd de;
 | ŞIYAR EFRÎN CUMA ŞÊX 1982 / EFRÎN SEDÎA XERÎP ŞÊX 1999 HELEP |
- Ayrıntılar
Li çiyayên azadiyê, ew şevên xemrî ji serdegirtin û çalakiyên gerîla re qewl diyar dikin.
Bêhna kulîlk û giyayan, tevlî bêhna tolgirtinan dibe.
Mîna ku xweza bi van mirad û daxwazên me dizane, xêliyeke keskî li xwe pêçaye û me gerîlayan ji wan çavên hesinî diparêze. Di her berbanga sibeyî de, xweza telek din li xwe dide, her diçe pelên ku bişkuvîne mezin dibin. Ji ber ku her kêlî em gerîla di nav xwezayê de, guherînên di xwezayê de gav bi gav, kêlî bi kêlî dişopînin.
Jixwe tavanên biharî, wê kengî bibe ba, roj an birûsk ne diyar e. Bi gujeguja baranê re û bi şîqeşîqa brûskan re, kuvarkên sîwanî bi fediyokî, xwe di nava hêlizan de nîşan didin û bi bişirînên nîsanî, ji bona berhevkirinê dikin nûzenûz. Jixwe exlewiq û rûnê te hebe, bi sorkirina wan re tahma heyî, bêtarîf e. Baranên bêqewl ku ji nişka ve xwe berdidin ser xêliya keskî, dol û newalan har dikin û avzêmikên nû dibişkuvînin. Di van livbaziyan de her çavên me li keskesorekê ye, lê mixabin îsal keskesor ji me xeyidîne, belkî jî wextê wan nehatiye. Lê, ne xem e. Li gorî heval dibêjin, çend roj berê li asîmanên Amedê keskesor derketiye. Keskesor berî me berê xwe daye paytexta dilan. Ew û bircên qedîm bang li me dikin, da ku em tevlî Roja xwe ya giravan werin û li ser kembera Birca Bizanan govenda azadiyê bigerînin.
Li benda me be!
Lê ji bona bihareke rengîn, pêwîstî bi zivistaneke hêçîn heye. Loma me vê zivistanê hem li bakur hem li başûrê Kurdistanê di warê bîrdozî û partîbûyînê de kêmasiyên xwe temam kirin û ji perwerdehiyek têr tijî derbas bûn. Di van perwerdehiyan de hemû hevalên me hem di warê bîrdozî de hem jî di warê leşkerî de xwe ji pêvajoya nû re amade kirin. Ji ber ên ku herî baş rastiya dijmin hîs dikin û dizanin qewmê çiyê ne, lewre li gorî pîvanên leşkertiyê, rewş çi dibe bila bibe, divê amadebûn hebe.
Bi van hestan ez dixwazim li ser çiya û çek bisekinim. Du peyvên bi kurdî û ew qasî şîrîn. Di jiyana me de çiya û çeka me hêmanên herî pîroz in. Çiya û çek war û navgînên seridandina hêviyan e. Ev rastiya çiya ji bona kurdan ku di dîrokê de jî wekî qewmê çiyayî hatine binavkirin, zêdetir sotîner e.
Ji ber vê yekê wekî ku tevgera şerê taybet a sazûmana Tirkiyê bi nûçeyên derewîn hewl dide gumanan der barê me de biafrînin, berevajî vê lêhûrbûnên me bi tevahî li ser bilindkirina têkoşînê û layîqbûna serokatî, şehîd û gel e. Wê ev erka me çawa ku di gerdûnê de her nebat û giyanewerek xwedî parastinekê ye, ew ê li çar parçeyên Kurdistanê jî parastina cewherî ya gel a gerîla bidome.
Ji ber vê yekê nîqaşên mîna çekberdan û efû, gotinên valane û xwexapandina dijmin e. Yanî zikê gelê me ji van gotinan têr e. Gotineke pêşiyan heye wiha ye; “Ma qey morîka dayîka me winda bûye” Welleh tu morîkên me li van çiyayan winda nebûne ku em derketina van çiyayan. Bila ew dijminê har û kesên mîna Talabanî baş bizanibin ku, ne em dev ji çeka xwe berdidin, -kî çeka me namûs me ye û me li ser sond xwariye- ne jî em ji kesî bendewarê efûkirinê ne. Ku efûkirinek hebe jî, yên ku efû bikin jî em bixwe ne. Loma divê destpêkê artêşa dagirker a tirk xwe ji Kurdistana Bakur bikşîne û ji me efûya xwe bixwaze. Dîsa ew kurdên ku bi zorê bi dilxwazî cahşîtiya dijmin dikin, divê ji me efûkirinê bixwazin.
Em ji vê û têkoşîna xwe û bi PKK’yîbûna xwe serbilind û şanaz in.
Loma di vê demê de pêwîst e ku her welatparêzek, sempatîzanek, xebatkarek li gund û bajaran biqîrin, em ji PKK’iyîbûna xwe serbilind in. Dîsa pêwîst e ciwan jî ji bona tol û heyfê ji ew polîsên destê Cûneytan şikandine û ji yên ku Mûstafayan û Mazlûman qetl kirine hesap bipirsin, ciyê xwe di nava refên HPG’ê de bigirin.
Me çaydankê reş daniye ser agir, em li benda we ne.
Aram Masîs
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re;
1- Di 18’ê sibata 2009’an de gerîlayekî me yê bi navê Serhat Amed (Ercan Şengul) ku bi armanca tedawiyê li gundê Tilo ku girêdayî Sasonê ye dima, di encama operasyoneke dijmin de dîl ketiye.
2- Di 22’yê avrêlê de artêşa dagirker a tirk gundên Şeşdara û Qesrokê ku girêdayî qada Heftanînê ne bi roj saet di navbera 16:00-18:00’an de êrîşke bi hawan û obûsan li dar xistiye.
Agahiyên der barê hevalê me yê dîlketî de;
SERHAT AMED
ERCAN ŞENGUL
1980 / FARQÎN – AMED
FATMA M.
NURÎ
1996-SASON
- Ayrıntılar
Cemîl BAYIK
Piştî hilbijartinên herêmî hatibûn nirxandin, hin tespît hatibûn kirin. Di tespîtên hatibûn kirin de, hatibû destnîşankirin ku heger encamên hilbijartinê yên bi serkeftina DTP’ê bi dawî bibin rast werin xwendin; dê ji bo çareseriya demokratîk a pirsgirêka kurd derfetê biafirîne, lê heger ev yek bi pêş nekeve dê şerê taybet-qirêj bê berfirehtirkirin.
Pêşketinên yekser ên piştî hilbijartinên heremê, nîşaneyên ka kîjan ji van taybetmendiyan wê derkeve pêş raxistin ber çavan. Hêzên Azadî û Demokrasiya Kurd ku encamên hilbijartina herêmî nirxandin nêzîkbûna ji bo çareseriya demokratîk a pirsgirêka kurd parastin. Di vê çerçoveyê de jî biryara bêçalakîbûnê ya beriya hilbijartinê hatibû dayîn heta 1’ê hezîranê dirêj kir û mîna ‘rewşa şernekirinê’ bi nav kir.
Li hemberî vê yekê tiştê di daxuyaniyên rayedarên tirk de derkete pêş ew bû ku wê şerê taybet-qirêj berfirehtir bibe. Di daxuyaniyhen R. T. Erdogan, Cemîl Çîçek û Îlker Babûg de ev yek bi zelalî dihate dîtin. Piştî van daxuyaniyên rayedarên dewletê operasyon û binçavkirin dan destpêkirin.
Bêgûman a derketiye holê ne encameke wisa bû ku Tevgera Azadiya Kurdistanê dixwest. Tu kes an derdor nikarin ji vê rewşê hêzên azadiya kurd berpirsyar bigirin. Berpirsê rewşa heyî, ew ên ku operasyonan li dar dixin û binçavkirinan pêk tînin. Kî van operasyon û binçavkirinan pêk tîne? Dema ev rastî li ber çavan bê girtin dê bersiva vê pirsê jî zelal bibe.
Operasyon li çolterê li hemberî gerîlayan tên li dar xistin. Ên van operasyonan dimeşînin yekser di bin berpirsiyariya artêş û serfermandariyê de ne. Binçavkirinên li bajaran jî bi fermana dozgeran ji aliyê polîsan ve tên meşandin. Dozger û polîs di bin kontrola Wezareta Karê Hûndir û hikûmetê de û bi fermana wan tevdigerin. Di vir de rastiya derdikeve holê ew e ku; artêş û hikûmet li dijî hêzên azadiya kurd di çerçoveya planeke hevbeş de hereket dikin û ketine nav êrîşeke berfireh. Ji ber vê yekê jî nikare were gotin artêş û hikûmet ji hev cuda ne, an jî di nava nêzîkahiyên ku hevdû bê bandor bikin de ne.
Vekirî ye ka nêzîkbûna artêş û hikûmetê tê çi wateyê. Ev tê wateya ku di çerçoveya konseptekê de ketine nava tevgerê. Di vir de tiştê ku derdikeve holê ew e ku li dijî helwesta hêzên azadiya kurd a ji bo aştiyê, dewleta tirk xwedî nêzîkahiyeke ku şer berfirehtir bike ye.
Ev demek e di qada navneteweyî, herêmî û siyaseta hûndirîn de guftûgoyên ka PKK çawa dikare were tasfiyekirin lidar in. Hin plansaziyên ji bo vê yekê hatine kirin hene. Ev plan di serî de DYA bi agahdarî, erêkirin heta beşdarbûna hemû hêzên navneteweyî tê amadekirin. Plansaziya ku mîna ‘Plana Barkey’ tê binavkirin û ji Serokatiya DYA’yê re hatiye pêşkêşkirin jî yek ji van hewldanan e. Tê fêmkirin ku li Tirkiyeyê jî piştî hilbijartinên herêm hin plana li dijî hêzên azadiya kurd hatine meşandin û ew jî parçeyekî konsepta giştî ne. Ji xwe di heman çerçoveyê de li Tirkiyeyê guftûgo tên meşandin û dixwazin raya giştî ji bo vê yekê amade bikin.
Cewherê Plana Barkey tasfiyekirina PKK’ê ye. Hêzên navneteweyî û herêmî jî di nava vê planê de cih digirin û rola aktoriya bingehîn dane Tirkiyeyê. Bi van hêzan tê xwestin tasfiyekirina PKK’ê bibin serî. Li gorî vê yekê; di qada siyasî de Tirkiye dê biryaran bigire û planên taybet ên der barê PKK’ê de jî dê mora wê li van biryaran bixe. Di bicîhanîna vê planê de ji hev cudakirin / veqetandina PKK’ê; yên bi xeter, yên kêm xeter, yên dikarin bikişînin nava sîstemê û hwd. Cudakirin û veqetandina ji hev a van hêzan esasê planê ye.
Rayedarên dewleta tirk pêvajoya hilbijartinê û piştî hilbijartinê ne di çerçoveya afirandina hawîra aştiyê û çareseriya pirsgirêka kurd, berovajî vê yekê amadekariyên li gorî Plana Barkey tercîh kirine. Pêkanîna vê yekê mîna hedef daye ber xwe. Operasyon û binçavkirin jî ji bo vê yekê pêk hatin.
Divê ev rastî bê û durist bê xwendin. Heger ev yek rast neyê xwendin, bendawariyên cuda derkevin pêş; wê derfetê bide ku ên di şerê taybet-qirêj de israr dikin cesaretê bigirin û wisa tevbigerin.
Di demên borî de jî em bûbûn şahidê nêzîkahiyên bi heman rengî. PKK’ê gelek caran agirbesta yekalî îlan kir û pêvajoyên bêçalakîbûnê pêk anîn. Lê belê ev nêzîkbûnên PKK’ê ji aliyê dewletê ve mîna lawazî û zaafiyetê hatin nirxandin û xwestin ji bo berfirehtirkirina şer mîna derfetê bi kar bîne. Niha jî rayedarên dewleta tirk ketina nava heman şêwaz û nêzîkatiyê.
Agirbestên yekalî û pêvajoyên bêçalakîbûnê yên PKK’ê îlan dike ne ji qelsiyê ne, berevajî wê ji encamên hêzdarî û xwebariyê ne. PKK’ê di sala 1993’an de dema ji aliyê tevgera gerîla û gel de pêngavêke mezin hatibû avêtin agirbesta yekalî îlan kir. Wê demê rayedarên Artêşa Tirk di nirxandinên kiribûn de mikûr hatibûn ku wan ‘bajarên kurdan winda kirine”. Tevî vê rastiyê jî, PKK’ê di dema herî bihêz de; agirbest îlan kir û derfet da aştî û çareseriya demokratîk ya pirsgirêka kurd. Niha jî ji bo PKK’ê pêvajoyeke bi heman rengî mijara gotinê ye. Di pêvajoya ku di Parastina Rewa de serkeftinên mezin bi dest xistine, serhildan bilind dibin û îradeya gel a demokratîk derketiye holê de PKK’ê pêvajoya ‘şernekirinê’ îlan kir û bû xwediyê gaveke nû ya ji bo aştî û çaseriya demokratîk a pirsgirêka kurd.
Divê ev yek rast bê dîtin û mîna lewaziyekê neyê dîtin. Heke wisa şaşfêmkirin bidome dê encamên ku neyên telafîkirin rûbidin. Rayedarên devleta tirk difikirin ku hêzên navneteweyî, herêmî û paşverû bide pişt xwe û bi wan encamê bi dest bixe. Lê bi tenê xwe dixapîne. Ka çawa di demên borî de kete nava şaşiyên bi vî rengî û winda kir, di pêvajoya em tê de jî ne mimkûn e ku encameke cuda bi dest bixe. Di rewşeke israrkirina di plana tasfiyekirina hêzên azadiya kurd e, dê encameke ji yên berê cudatir dernekeve holê. Bi awayekî xwezayî di vir de ya winda bike dê dewleta tirk a piştî hilbijartinên herêmî tercîha xwe ji bo çareseriya demokratîk a pirsgirêka kurd û aştiyê de bi kar neaniye be. Ya winda dike dê dewlet bi xwe be.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û rayagiştî re;
1 – Di 20’ê avrêlê de êvarî saet di di navbera 17:00 -18:00’an de artêşa dagirker a tirk hawan û obûsan avêtiye herêma Nîrveh û gundê Guntê Tê ku girêdayî bajarokê Şêladiza Duhokê ne. Dîsa heman şevê êvarî saet di navbera 22:00-23:00’an de balafirên şer ên artêşa dagirker ên tirk herêmê bombebarîn kirine.
2 – Di 13’ê avrêlê de operasyona ku ji hêla artêşa dagirker a tirk ve li hember qada Şehîd Brûsk ku girêdayî Eyaleta Amedê ye hatibû destpêkirin hê jî didome. Wekî din leşkerên artêşa tirk li ser riyên gundên ku li herêmê ne, noqteyên kontrolê danîne û dest didin qutê eydî gundiyan. Di 20’ê avrêlê de jî artêşa tirk di danê êvarî de li heman qadê obûs û hawanan avêtine gundê Prêjmanê.
3 – Operasyona artêşa dagirker a tirk ku di 17’ê avrêlê de li hember hêzên gerîlayên me yên ku di asûna parastinê de ne ku dabû destpêkirin hê jî didome.
21 Avrêl 2009
- Ayrıntılar
Mustafa KARASU
Tevgera azadiya kurd biryara bêçalakiyê heta 1’ê Hezîranê dirêj kir. Piştî ragihandina biryarê di rojekê de bi dehan rayedarên DTP’ê hatin girtin. Di dema girtina DTP’yiyan de, Fermandarê Artêşa Tirk, dîsa peyva; ‘miletê tirk’ di devê xwe de dicût.
Başbug diyar kir ku eger kêmenetewe û civak neyên afirandin, mirov dikarin mafên xwe yên şexsî bi kar bînin. Çawa ku qenciyê li wan bike. Zîhniyet nehatibe guhertin jî, behskirina ji gelê Tirkiyeyê, delîla wê yekê ye ku li hemberî têkoşîna gelê kurd di nava zehmetiyan de ne.
Piştî ku ketin zehmetiyan pêwîst dîtin ku axaftinên wisa bikin. Piştî ku behsa gelê Tirkiyeyê kir dîsa behsa miletê tirk kir. Eger gotina miletê tirk ne têgîneke etnîkî ye, wê demê bila ji vê nasnameya jor re bê gotin; ‘miletê kurd’.
Eger behsa biratiyê tê kirin, bila her pêncî salan carekê ev nasname bê guhertin. Em niha bêjin miletê kurd, piştî 50 salên din em bêjin miletê tirk.Yên guhdarî dikin wê bikenin, mafê wan yê kenê heye.
Her kes nikare li gorî xwe têgîna milet şîrove bike. Danasîna wê ya zanist û civakî heye. Eger bê gotin miletê tirk, wê ziman tirkî be; eger bê gotin miletê kurd, wê ziman kurdî be. Eger bê gotin bila bê gotin miletê tirk, lê bila ziman kurdî tenê zimanê fermî be, wê Îlker Başbug pêşniyareke wisa qebûl neke.
Bi kurt û kurmancî, gotinên Îlker Başbug ji hewldana tevlîhevkirina seriyan pêve ne tiştek din e. Eger bigota neteweya Tirkiyeyê nasnameya jor e, lê belê nasnameyên din nasnameyên jêr in û bigota nasnameyên jêr di ware çandê de ji hev ne li pêştir in, wê wateyeke wê hebûya. Lê di serî de diyar e ku ev gotinên wî ji bo xapandinê ne.
Binçavkirina DTP’iyan, êrîşa li ser îradeya gelê Kurdistanê ye ku di hilbijartinan de derxistibû hole. Ji ber ku encama hilbijartinan hezim nekirine ev êrîş pêk anîne.
Ji xwe piştî hilbijartinan Tayyip Erdogan weke kesê hem diz hem daberiz, got; DTP’iyan bi dare zorê deng standine. Çend caran ev dîtina xwe anî ziman. AKP’iyan binketina xwe ya li Kurdistanê bi vî awayî diyar kir.
Hinek hestîkojên li derdorên AKP’ê di televizyonan de diyar dikirin ka çawa DTP’ê zor daye hilbijêran. Bi van nirxandina zemînê êrîşan amade kirin. Bi van nirxandinan bang li polîsan dikirin, digotin bikevin nava tevgerê, DTP’ê ji hev belav bikin.
Êê, wisa ye eger DTP bi dare zorê deng ji gel standibin, wê demê wê polîs bi ser wan de biçe, wan bigire. Ji ber wê Ahmet Turk got; serokwezîrê Tirkiyeyê fermana girtina hevalên me daye. Di vir de Ahmet Turk ras dibêje.
Ji ber ku fikirîn ku wê AKP pêşiya DTP’ê bigire, negirtin. Lê AKP’ê ev erkê xwe bi cih neanî. Bi vî awayî tu wateya desthilatiya wê nema. Di rewşeke wisa de AKP dixwaze bi van operesyonan li ser piyan bimîne.
Dixwaze vê bêje; di hilbijartinan de min nikarîbû DTP’ê bişkînanda, lê belê ez bi operesyonan belav dikim; bi vî awayî dixwaze temenê hikumetê dirêj bike. Heta doh jî digotin; Pêwîst nake çek bi kar were, têkoşîna PKK’ê ya çekdarî bêwate ye; bi siyaseta qanûnî dikare vê têkoşîna xwe bide.
Eger kesên qet çalakiyên wan yên çekdarî tunebin û di qada siyasî û qanûnî de dixebitin tên girtin, bi awayekî eşkere diyar dibe ku li Tirkiyeyê derfetên têkoşîna gelan ya demokrasiyê nîne. Wateya wê ev e; li Tirkiyeyê demokrasî nine.
Li welatekî demokrasî heyî, fikrê mirovan çi dibe bila bibe, herkes ji bo armancên xwe yên siyasî partiyan ava dike û xwe bi rêxistin dike. Derketiye hole ku li Tirkiyê mafek û zêhniyeteke wisa ya siyasî nîne.
Ji milekî ve wê bêjin; bila yên li çiyê dakevin deştê, ji mile din ve yên bîst salan di girtîgehan de m
yîn dema siyasetê bikin wê bên girtin. Kesên astengî li pêşiya kirina wan a siyasetê tê derxistin, tu kes nikare ji wan re bêje tu çima têkoşîna çekdarî dikî. Ev operesyon tengkirina qada siyaseta demokratîk e.
Tevgera Azadiya Kurd dixwaze di zemînê siyasî de pirsgirêk bên çareserkirin, lê dewleta tirk vî zemînî diruxîne.
Bi awayekî eşkere dibêjin; ne em destûrê didin ku hûn di qada siyasî de têkoşînê bidin û ne em destûran û destûra bingehî diguherînin.
Tevgera Azadiya Kurd dixwaze di çareseriya pirsgirêkan de zemînê siyasî xurt bibe, lê dewleta tirk vî zemînî teng dike. Belkî DTP’ê nagirin, lê belê ev êrîş û êrîşên 1994’an ji bo heman armancê ne. Piştî ku dîtin DTP hinekî ber bi pêş ve diçe biryara kezixandinê girtine.
Armanceke vê operesyonê tirsandina DTP’ê ye. Wiha dibêjin; binêrin eger hûn ne biaqil bin, em ê diyar bikin ku têkiliya we bi rêxistinê re heye û em ê we bigirin. Yên nikarîn di hilbijartinan de pêşiya DTP’ê bigirin, niha xwestin bi êrîşan û bi terora qanûnan derdora DTP’ê teng bikin.
Vî Fermandarê Artêşa Tirk berî niha bi sal û nîvê gotibû; ‘PKK dibe siyasî. Armanca wî ew bû ku DTP’ê bike hedef. Piştî ku di 29’ê adarê de DTP bi ser ket, ên gotîn PKK dibe siyasî fermana van operesyonan dane.
Gelê Kurdistanê difikirîn ku wê êdî bikaribin pirsgirêkên xwe bi riyên siyasî çareser bikin. Rêberê Gelê Kurd û PKK’ê pêşiya siyaseta demokratî vedikir. Van operesyonan darbe li baweriya ku wê bikarin mafên xwe bi riya hilbijarrinan bi dest bixin xistiye.
Lê gelê Kurdistanê ew qas bûye polîtîk ku îro ne yek, dikare çend DTP’iyan bide jiyandin. Ji bo ku pirsgirêka kurd nayê çareserkirin, dema gerîlayek jiyana xwe ji dest dide çawa ciwanên kurd di cih de cihê wî tijî dikin, di qada siyaseta demokratîk de jî yên tên girtin, bi dehan kurdistaniyên demokrat û welatparêz cihên wan tijî dikin.
- Ayrıntılar
Ji werzan bihar e.... Dibe ku li cem her kesî cu da be, li cem me jî heman tatêl û peroş.
Çend roj berê em komek heval, her yek ji me xwe spartibû darê û em di nava giyayên hêşîn ên ku ji şilbûna barana roja din mabû û ji ser xwe neavêtibûn, di nav wan de em rûniştibûn, lê em bi heman rengî di nav tatêl, bi heman rengî di nava peroşiyekê de ne. Wê vê biharê kîjan ji me here kîjan eyaletê. Kîjan ji me wê li zozanên bilind ên Botanê be, kîjan ji me ji dûrî ve ji çiyayan li bircên Amedê temaşe bike, kîjan ji me wê rûyê xwe li axên pîroz ên Seyîd Riza bide. Û kîjan ji me wê xwe berdin Amanosan, xwe berdin Derya Reş.
Dema ku me di nav van xeyalan de nîqaş dikir, ji radyoya ku me vekirî hiştibû gotin jixweber rijiyan: “Wê kordîneya sêbare a li Iraqê dawiya PKK’ê bîne” Em tev bi hev re bi gotina “demekî ev kordîne wê vê girêka me ji hev derxe” û em keniyan, em keniyan lê ji nişka ve me xwe di nav nîqaşek de dît. Her hevalek tiştên ku me ji tv û radyoyan bihîstiye li wir raxiste.
Wê kî vê girêkê ji hev derxe…
Wê ev kordîneya ku her yek ji wan ku ji welatê xwe re xêra wan nîn in?
Wê ew Obamayê nûhatî û Emerîkaya ku li serê dinyayê bûye bela?
Wê ew Ewropaya ku rojeke wan roja din nagirin û hemû nirxên xwe li bazaran raxistine?
Wê ev Îran û Sûriyeya ku kîjan nirxên deman temsîl dikin ne diyar in û li ser navê dostaniyê xwe li maran radipêçin?
Wê ev rapora şêwirmendekî emerîkî ku der barê gelekî ku li serê wê dinyayê ye û ew bixwe jî wan qet nedîtiye?
Yan jî wê ev serokên Ewropiyên Rojhilat û yên Rojhilata dûr ku ji ber Tirkiye li ser riye “serîkî lê didin” û ew xwediyên şîrketan?
Di nav van nîqaş û kêf û şahiyê de, di nava giyayên şil de her yek ji me xwe spartina qurma darê, çawa çavên me çûne ser hev, me fêm nekir. Lê ev ne ji ber bêxewbûnê bû, dibe ku ji ber ku em li bersivê van pirsan nedigeriyan, em xilmaş bûbûn.
Yek jî me nihêrt em li Amedê di koxuşa 35’an de bûne sê darikê niftikê.
Yek jî me nihêrt em li Botanê bûne Egîdê ku ARGK’ê di guhên gel de dipispis e.
Yek jî me nihêrt em li Licê, bûne gelek ku rabûye ser piyan û li ser milên wan cenazeyê şehîd.
Yek jî me nihêrt em li Dersîmê bûne Zîlan ku tovê hezar salan avêtiye.
Yek jî me nihêrt em li Edenê û Mersînê bûne generalên biçûk li pey panzêran ketine.
Yek jî me nihêrt em li Amarayê bûne Mûstafa û Mahsûmê ku bi dirûşmeya “Bijî Serok Apo” çûn ser mirinê.
Yek jî me nihêrt em li Bestayê bûne Karker Cudiyê ku bi temenê xwe yê ciwan li hember serdestan çek û rextê xwe girêdaye.
Bi carekê re, dibe ku ji ber pêhesîn û pejinkariya gerîlaye, pişta me li darek çavên me vekirî û namlûya qilêşa me xwe spartiye ser milê me. Û em bi bêdengî keniyan. Wê kî vê girêkê ji hev derxe... Besiv, di wan bişirînên me de bû.
Ji werzan bihar e.... Dibe ku li cem her kesî cu da be, li cem me jî heman tatêl û peroş.
- Ayrıntılar