Ji serokatiya Partiyê re!

Navê min Leyla Kaplan e. Eslê min ji Mêrdînê ye, lê ez di sala 1979 `an de, li bajarê Edenê hatime dunyayê. Malbata min ji bo sedemên aborî koçbarê Edenê kiriye. Zaroktiya min bi xizanî û perîşanî derbas bû. Ji ber sede­mên aborî û civakî, min bi tenê dibistana sereta xwend. Ji ber ku ez nikaribûm zêde bixwînim, min tim hewl da ku ez xwe bi pêş ve bibim û zanabûna xwe zêde bikim.

Min tu carî qebûl nekir ku wek malbata min dixwest keçeke malê bim û serî ji vê dezgeh û sîsterna ku heye re dayînim. Heta ku ji destê min hat, min xwest ez di nav gel de bvn û mirovan nas bikim. Min bawer nekir ku malbat mirovan bi pêş ve bibe û xurt bike. Min bûyer û pêşveçû­nên li Kurdistanê didîtin û ji wan haydar bûm. Tesîrên şerê li Kurdistanê li Edenê jî baş dihatin dîtin. Ew serhil­dan , meş û mitîngên ku li vir çêdibîm, ez jî beşdar dibûm. Me hemûyan dixwestin ku hinek xebat bikin.

Ew kesên ku li hember van bûyerên ku îro li Kurdista­nê dibin, bê hîs û bê helwest dimînin, bi rastî an bê hiş in, an bi tevî ruh û zanebîma xwe kor bûne û helîyane. Însa­netiya xwe wenda kirine an jî ketine rewşa sîxur û hevka­rên dewletê. Kesekî durist mûheqeq vê yekê dibîne û çi ji dest bê divê bike. 

Li herêm û der dora ku ez li wir dijîm, hema hema her kes piştgirê partiyê ye. Lê, ji ber ku nezan in û vîyana wan baş bi pêş neketiye, bi awayekî hîsî û pasîv, berjewendi­yên xwe yên şexsî û malbatî difikirin. Ji tirsê stûyê xwe ji sîstemê re xwar dikin an jî bê deng dimînin.

Piştî qedandina dibistanê, min li Edenê di bexçe û ze­viyan de kar kir. Min neheqî, newekhevî, zordestî û kedx­wariyê dît. Him jî wek keçeke Kurd min van tiştan dît û hîs kir. Ji aliyekî ve zixt, serdestî û çewsandina derdora feodalî û ji aliyê din ve jî, ji bo ku em Kurd bûn, Komara Tirk me Apoyî didîtin û zixt û zordestiyê didan ser me. Vê yekê tesîreke mezin û dijwar li min kir. Ez nikaribûm ne wek malbata xwe bikim û ne jî wek ku dewletê dix­west. Min xwe bi tik û tenê didît û nizanibûm çi bikim. Dema têkoşîn li Edenê geş bû û ji gel re bû mal, min jî xwe di nav têkoşînê de dît. Hîn hevalên xebatkar kêm bûn. Bi axavtin û îqnakirina wan re ez ketim nav xebatê. Rewşa mina ruhî di nav xebatê de baş bû û min her ku tê­koşînê nas kir, ez bi pêşketim û xurt bûm.

Sempatiya min zêde bû. Piştre min xwest hîn bêtir ez bikevim nav xeba­tê û fêde bigihînim tevgerê. Ji ber vê yekê, ez beşdarê nav hêzên gerîla bûm. Ji ber ku hîn temenê min biçûk bû, ez negirtin nav gerîla. Di vê demê de, bi çavê Apoyîtî li min dinêrîn, ev jî, ji berê bêhtir tesîrekê li ser min hişt û min xwe nêzîktir û dilovantir dît. Apoyî ji xwe re şeref û şana­zî didît. Ew leqeba Apoyitiyê nirx û hêjabûn didan tevge­rê, ji ber vê yekê jî, ez bêhtir nêzîkî partiyê dibûm. Di vê demê de hinek hèval hatin girtin. Daxwaza min a beşdar­hûna nav refên gerîla hat qebûl kirin. Min bûyer û pêşke­tiaan taqîb dikir. Dîsa di sala 1995'an de min bi hevalan re têkilî danî. Bi têkiliyekê ez beşdarê nav hêzên gerîla bûm. Ez beşdarê perwerdeya dema zivistanê bûm. Di vê perwerdê de, ez gelek tişt hîn bûm. Min ferq kir ku di şex­sîyeta min de çiqas kêmasî hene. Min biryar da ku bi van kêmasî û şaşiyên xwe yên şexsî re şer bikim û têbikoşvn û yek bi yek ji navê rakim.

Di êrîşî û kirinên dijmin ên salên 1995-1996'an de, kîn û rikeke mezin û dijwar bi min re peyda bû. Tehamula dij­min tune bû ku em di bin şertên hewqas giran û dijwar de li ber xwe didin, têdikoşin û bi pêş dikevin. Dijmin weha bi ser me de dihatin, dixwestin me di mistek av de bixe­ni îne. Heta ez neketin nav refên gerîla, ez nizanibûm ku dijmin çendî barbar e. Lê, min bi wê wehşeta dijmin re dît ku gerîla jî çendî leheng û têkoşer e. Min tim vê yekê ji xwe re digot:

Çi dibe bila bibe, ez bi paş ve gav navêjim...

Li gor hêza xwe ew karê ku min dikir, ez pê dilgeş, şanaz û serbilind bûm. Min dixwest ez beşdarê hinek ça­lakiyan bibim, lê hevalan nedihêşt. Hevala Zîlan a ku li eyaleta me çalakiyê pêk anî, min ew nas dikir. Çalakiya wê li ser min tesîreke mezin û kûr hişt. Çalakiya wê role­ke mezin lîst ku ez jî biryara çalakiya întîharî bidim. Ri­ya hevala Zîlan riyeke gelek bi şeref e û ew riya layiqbû­na partiyê ye.

Ez gehîştim wê baweriyê ku li hember partiyê bi vê mezinahiyê bikaribim deynê (qerzê) xwe bidim. Min tu carî ji derî şer tu alternatîveke din nedît. Min mirina vala û pûç layiqê xwe nedît. Me li hember dijmin kîn û nefre­ta xwe û li hember partiyê jî hezkirin û girêdayiya xwe bi çalakiyên wek hevala Zekiye; Berîvan, Ronahî û Zîlanê nişan da û em dê bidin. Tu hêzeke nikare me ji vê ruh, ba­werî û girêdayiyê bi dûr bixe an jî sar bike. Ji ber ku ruhê Apoyîtiyê di xwîn û mejiyê me de ye. Ez tu carî ji mirinê netirsîyam û min xwe bi paş ve neda. Lê, ez naxwazim hindik kar bikim û bimirim. Ev metoda çalakiya partiya me şert e û ez bawerim ku ev cureyê çalakiyê dê dijmin felc û şoke bike. Dijmin ji miriyên me ditirsin. Ji ber vê yekê, em di vê demê de çalakiyên weha di cîh de dibînin.

Ez rûmet û hêjabîma ku serokê me dide jinê û jina azad a ku dixwaze biafrîne, ji me re dibe serbilindî û serfirazi­yeke mezin. Ev him ji bo hemû jinên Kurd û him jî ji bo hemû jinên cîhanê riya azadî û serkeftinê vedike. Em jî, ji bo layikbûna serokê xwe didin xuya û dîyar kirin ku bi kar û çalakiyên xwe jê re layîq bin.

Ez bi vê çalakiya xwe ya întîharî dixwazim di şexsê serok Apo de layiqê şehîd û gelê xwe bibim. Ez bawerim ku bi giştî têkoşîna me û herweha artêşa jinan jî her ku he­re dê xurtir bibe û dê êdî tu kes nikaribe pêş lê bigire. Pê­wîst e ku em wezîfedayîn, emîr û talîmatên serok bi cîh bînin, wê demê serkeftin nêzîk dibe.

Di tu demî de serokekî weha nebûye nesîbê gelê Kurd û dîsa di tu demî de wek niha pêwîstiya me bi serokekî weha ne bûye. Ji bo gelê me ev fersendeke dawî ye. Kur­dan tim li berxwe dane û di dawiyê de têkçûne, lê vê ca­rê dê wek carên berê nebe. Yekîtiya me heye, lê ya herî girîng serokekî me yê hêja û bê hempa heye. Êdî serkef­tin ne zehmet e. Ji ber ku dijmin li hember têkoşîna me bê çare ye. Em şanaz û serbilind in ku partî û serokekî me yê weha hêja hene.

Serokê min ê heja!

Ez bi mirina xwe ve bi partî û serok re me. Armanca min a mezin û bingehîn carekê be jî, dîtina te bû, lê mixa­bin ev ji min re ne bû nesîb. Min bi ruhê xwe hemû bir­yarên pariyê qebûl kir, bi cîh anî û dixwazin di vê rê de canê xwe yê şîrîn jî bidim. Bi qasî şabûna bi dîtina we, di rê û oxira xwe de mirin jî ji bo min şahî û dilgeşî ye. He­ta ku hûn hebin dê gelê Kurdistanê xwedî destkeftî û ser­keftiyan be.

Serokê min!

Ez ji her tiştî bêhtir ji we hez dikim. Ez ji niha ve jîya­na rind û azad a ku bi çalakiya xwe pêk tînim, dibînim. Daxwaza min ji partiyê parastina serokê min e. Ez li vir pêwîstî û hebûna mirovahiyê dibînim. Her ku em xwe nas dikin, ji bo te hezkirin û girêdayiya me bêhtir dibe. Ji ber ku jîyan û vejîyana me bi te ve girêdayî ye. Hebûna te jî­yana gelê Kurd e. Ez wek keçeke Kurd bi dil û can sila­vên xwe pêşkêş dikim û dixwazim sedeqeta xwe li vir bî­nim zimên. Ez bi vê çalakiya xwe di serî de, ji Serok, ge­lê xwe, hemû şehîdên şoreşê, hevalên xwe yên çiyê û gir­tîgehan re soz û peyman didim!

- Bijî Serok Apo!

- Bijî PKK, ERNK, ARGK!

- Bijî tevgera Jinên Azad YAJK!

- Bila bimire Komara Tirk a faşîst!

04. 11 1996