Di serî de, di 9’emîn salvegera şahadeta hevala Viyan de, em di kesayeta wê de bejna xwe li ber hemû şehîdên ku di Tevgera Azadiyê de jiyana xwe ji dest dane ditewînin û em wan bi bîr tînin. Hevala Viyan di duduyê Sibata sala 2006`an de çalakiya xwe pêk anî.

Hevala Viyan ji Başurê Kurdistanê bû. Tevlêbûna xwe taybetî jî dema nû tevlê bibû, sekna xwe ya têkoşînê, tevlêbûna xebatan, sekna xwe û di meşa xwe de roleke mezin dileyst. Di her salvegera hevalên bi vî rengî, hevalên şehîd, ger ku em wan jiyan dikin, ger ku em weke Tevgera Azadiyê wan jiyan dikin, ev di pêşengitiya partiya me de bi keda Serokatiyê ku di vî warî de asteke mezin daye avakirin de pêkhat. Îro em gihiştine pêvajoyekê wisa ku di her aliyê de em dikarin bibêjin, me di astekî mezin de pakrewanên vê şoreşê daye jiyankirin. Ev hemû bi keda van hevalên şehîdbû. Lewre di têkoşîna azadiyê de bi hezaran şehîdên me yên ku bi qehremanî şehîd ketin hene. Girêdaniya xwe ya xurt a ji doza xwe re dane nîşandan, hevalatiya xwe ya xurt a ji Serokatî re dane nîşandan û her wiha ev di her milî de wiha bû. Serokatî dibêje; tevgera me PKK, tevgera- partiya şehîdan e. Yê ku her me zindî, mezin dike şehîd û nirx in. Divê em bi sekna xwe ve karibin şayestê van hevalên şehîd bin. Li keda wan xwedî derbikevin.

Hevala Viyan di sekna xwe ya tevlêbûnê de, di astek jor de bû. Di wateyeke pir mezin de tesîrek dida avakirin. Hevalên ku bi hevala Viyan re jiyan kirin, ên ku ji nêz ve nas kirin, tesîra vê çalakiyê li ser wan di asteke cûda de bû. Lê belê hevalên ku bi hevala Viyan re yeko yeko jiyan nekirin her di nava pirsa, çalakiyeke bi vî rengî çima hate jiyandin de bû û her ji me dipirsîn. Daxwazên wê, xeyalên wê û armaca wê cuda bû, bi çalakiyeke cuda ve dixwest bibe bersiv. Daxwaza xwe ya ku li hemberî dijminê xwînxwar ku çawa dixweze hêrsa xwe, tola xwe jê derbixîne, giyana xwe ya tolhildanê di ser rastiya vê dijminê de bide vala kirin, lê belê di vî warî de derfetek nehat pêşkeşkirin. Ger ku gerîlayek ceka xwe heye dikare bi her rengî çalakî pêş bixîne. Çalakiyeke ku bi wî rengî em ti carî tasvîr nakin. Ji lewre berdêlê xwe pir giran bû.

Ji ber ku em hevala Viyan nas dikin em bi vî rengî dinirxînin, hevaleke ku di asta rêveberiyê de di xebatên siyasî de cih digre, nexwasim jî di Başurê Kurdistanê de rista ku leyst, rista ku di Rojhilat Navîn de leyst, hem di nava rêveberiya tevgera tevahî û hem jî weke pêşengeke tevgera azadiya jin di asteke girîng de rola xwe hebû. Di vî alî de jî dema mirov dinirxîne ji mirov re pir giran tê. Dema em nameyên hevala Viyan dixwînin, hizirandinên wê, asta ku gihiştiyê, ji ber ku me bi hevala Viyan re jiyan kiriye rastiya wê, heqîqeta wê…. kurtasî pêwîst dikir ku hevala Viyan niha di nava me de bijiya. Wekî pêşengeke azadiyê roleke xurtir bida leystandin. Şêweyê çalakiya hevala Viyan em pir êşandin. Cara yekemîn di nava me de bi rengekî wisa çalekî dihate pêşxisitin.

Hevala Viyan di 97`an de tevlê bû. Hîna di emrekî biçûk de tevli meşa şoreşê bû. Ji nav rastiya jinên Başur de hevala Viyan derket. Rastiya ku di astek pir mezin de giyan û welatparêziya jinên Başurê Kurdistanê yê hêz qezenc kiriye di hevala Viyan de careke din derket holê. Hete mirov dikare bibêje ku hevala Viyan dengê qêrîna Leyla Qasim bû. Dengê qêrîna hemû jinên têkoşînvan ên ku di dîroka Kurdisatê de xwedî sekna serhildêr, sekna ji xwe bawer, sekna di her milî de di asta lûtkeyê de xwe bawer û xwedî li nirxê xwe derdikeve bû. Her çi qasî di emrekî biçûk de tevlê bû jî, di sekna wê de vê yekê xwe xuya dikir. Nû hatibû lê dema diçû cihekî teqez rengê xwe, xwîngermbûna xwe dida nîşandan.

Ew û xwişka xwe bi hevdu re hatibûn. Ji ber ku her du bi hev re tevlêbibûn malbat zeymetî dikişand. Em jî hinekî taybet nêzikî malbatê bûn. ji ber ku emrê xwe jî biçûk bû, pêre hate nîqaş kirin ku vegere malbatê. Hevala Viyan ev yek nepejirand. Lê belê ji ber ku rêxistinê rê kir çû. Dema çûbû malê nêzikbûnek bi vî rengî raber kiribû, hûn çi dibêjin bijên, gava min rêyek vebijart, da pêşiya xwe ez ji rêya xwe nayêm xwarê. Ji ber vê jî dema diçe malê destbi greva birçîbûnê dike. Di wê emrê xwe yê ciwan de di vî astî de xwedî sekn û lêgerînekî bûyîn birastî jî bandoreke pir mezin pêktîne. Dema malbat dibîne rewş pir cidî dibe bi mecbûrî êdî nikare tiştekî bibêje û heval Viyan careke din tê û tevli şoreşê dibe.

Di pêvajoya 97’an a şer de tevlê bû. Her çi qas nû jî bû, di nava vî şerî de lêgerînên wê mirov digot qey hevalekê kevn e. Di asteke jor de seknek bi bandor, xwestekê xwe di jiyanê de dida nîşandan. Ruxmî emrê xwe yê ciwan, milê xwe yê zanistî jî li pêş bû. Ango ev rastiya wê hebû; germibûna hevaltiyê, hezkirina jiyanê, bi keda xwe tevlîbûn pêkanîn, bê hesap xwe tevlê kirin. Mirov digot, ev heval heçko bi salan e di nava me de jiyan dike.

Dibe ku hertim di hevala Viyan de ev piskolojî hebû; weke her hevalekî/ê dixwest di rastiya piratîkê de bipêje, ji şervantiyê heya qomitanbûyînê, heya ezmûna leşkerî girtinê û heta li qadên Bakur di pratîkê de cih girtinê. Bi taybetî jî di nava gelê me yê Bakur de cih girtin, di nava wan de jiyan kirin, rastiya wan ji nêz ve nas kirin û jiyan kirin ji bo wê hertim weke xeyalekî bû, weke keserekê bû. Ev hestanan di hevala Viyan de her dihate jiyan kirin.

Ji ber ku di vê astê de ji pêşketinê re vekirîbû, dema Serokatî li Sûrî bû, ji nav hevalên Başur grubek hate diyar kirin ku ew hevalanan biçin qada Serokatî perwerde bibînin. Dema ev agahî ji hevala Viyan re hate gotin, birastî jî mirov digot ê ji kêfan bifire. Di nava kelacaneke pir cuda de bû, di rûyê wê de, di çavên wê de ji kêyfxweşiyê hêsir dihat. Heyacana; ezê çawa Serokatî bibînim, gelo dema ez biçim Serokatî dê ji min re çi bibêje… Ji ber ku her hevalekê jin, taybetî jî yên ku Serokatî nedîtine, hertim ev xeyal jiyan kirine; gelo dema ez çûm, Serokatî wê li ser kesayetê min çi nirxandin bike, gelo ezê bibînim nebînim… Ev nêzikbûneke bi vî rengî di hevala Viyan de pir xuya dibû. Di wê pêvajoya çûyînê de rewşên siyasî guherîn û Serokatî ji qadê derket. Ev xwestek, xeyal, keser ji ber êrîşên dijmin ên li ser Serokatî, her wisa di hundirê wê de ma. Weke êşeke pir mezin ev rewş jiyan kir. Ev rastî di her jineke Kurd de tê jiyîn. Tu bi xeyalekî, bi armancekî têkoşîn dikî, tu lê mêze dikî pişt re nêzîkbûnek tê pêşxistin, dibe ku çavkaniya xwe ji te nagre lê hinek dibin sedem ku ew xwestekên te pêkneyê. Vê rewşê di hevala Viyan de hêrseke pir mezin ava kir. Ji bo wê yekê di ew grubê hatibû diyar kirin ku dê biçiya qada Serokatî de, me bi hinek guhertinan ve heval dane sekinandin û heval tevli xebatên Rojhilata Navîn kirin.

Ew pêvajo, pêvajoyeke pir tevlihev bû. Di pêvajoya 98, 99 û heta 2000`an ji bo me pir bi êş bû. Kurtasî ji bo me heyama herî bi êş, pêvajoya komloya nav netewî bû. Hem bandora xwe pir mezin bû û hem jî hêrseke pir mezin û giyana me ya tolhildanê mezintir kir. Milê me yê lewaz (ê ku pêwîst dikir em bêhitir li ser rawestin) ê hevaltiya kêm jî derxist holê. Me Serokatî tenê hişt û erkê xwe tam bicih neanîbû, ji pêvajoyê re nebibûn bersiv.

Yek ji hedefên bingehîn ê vê komloyê di me de şikandinekê ava bike bû. Di asteke girîng de ev pêk jî hat. Ked û hewldanên Serokatî hêvî, xeyal û xwestêkên me careke din zindî kir û xurtir kir. Weke hevaleke jin êşa vê pêvajoyê di hûndir de pir cidî jiyan kir, lê ruxmî vê ji bo karibe leystokên dijmin vala derbixîne hevala Viyan ew êş hemû vegerand hêzê. Ji tevlêbûna xwe ya pêşengtî ji xebatên civakî bigre heya xebatên jinê, bi vê tevlêbûna xurt ve demekî di Başur de xebatên Rojhilata Navîn da meşandin. Bingehê pêşketinê di xwe de ava kir. Di milê zanistî de, di milê paradîgma ya ku Serokatî weke guhertina stratejî pêşxist, mirov dikare bibêje ku di van milan de lêhizirandineke kûr, hem di tarzê xebat de û hem jî di kesayet de xwe pir aşkere di wê de dida der. Bi eşq kar dida meşandin. Bi kutekî, bê xwestek kar kirin di tarzê hevala Viyan de dîtin pêkan nebû. Berova jî vê, ruxmî ku temenê xwe biçûk bû, lê belê kesayeta kamil a rêxistinî di xwe de dabû rûnişkandin.

Lêgerîna dê çawa weke fedaiyekê xwedî Serok APO derbikeve, çawa xwedî li hevaltiya Serokatî derbikeve her li pêş bû. Ji bo vê yekê hevala Viyan di milê zanistê de xwe xurt kiribû. Di milê birdoziya Serokatî de, di milê birdoziya xilasiya jinê de, di milê pîvanê jin de, di sekna welatparêziyê de, xwedî li nirxên şoreşê derketin, di hevaltiya jiyanê de, weke jineke Kurd eşq û hezkirina dayî nîşandayîn, jina ku Serokatî behs dike… di van aliyan de hevala Viyan pir xurt di sekna xwe ya jiyanê de raber dikir. Lê belê ev rastî jî hebû, nemaze jî di milê hevaltiyê de xwe hertim kêm didît.

Taybetî piştî dîlketina Serokatî pir heter ku tevli yekîneyên fedayî bibe. Di encama van hetereyên wê de demekî li wê derê lêhûrbûnek da meşandin. Ji bo ku em karibin di Başur de xebatek xurtir bimşînin, rêxistinê wer pêwîstiyek dît ku li vê derê xebat bimeşîne. Lê belê xeyalên wê û xwestekên wê cuda bû. Piştî dîl ketina Serokatî lêgerandinên wê yên fedaîtiyê hertim li pêş bû.

Birastî jî ne ku hevala Viyan gihiştiye şahadetê û em van nirxandinan dikin. Ji ber ku ji tevlêbûna xwe ya destpêkê heya şahadeta xwe, girêdana xwe û lêgerîna xwe ya fedaîtiyê ti caran wenda nekir. Ti caran jê dûr neket. Her çi qas xebatên civakî yên siyasî ku pir sift-tîr bi aweyekê çalak dida meşandin, lê lêgerînên xwe cuda bû. Her tim digot; heçko cihê min ne ev der e, cihê min qada pratîk ku ez karibim hêrsa, tola xwe bi vê komasiya heyî ve di rastiya çalakiyê de bikim meriyetê. Her çi qasî di vî aliyê de hewldanek pêk anî ku lêhûrbûnên xwe, kûrbûna xwe di qada pratîkê de bike meriyetê lê belê ev xwestekê wê pêk nehat. Rastiyeke wiha jî hebû; ji ber ku hevaleke di asta qadro de xwe serwer kiriye, di asteke diyar de ezmûneke xurt pêş xistiye û pêdiviya di vê parçê de wê bêhtirîn rol bileyîze hebe, rêxistin jî li gorî wê nêz dibe. Ango em weke kes pêşniyar pêşbixînin jî, xwestekên me yên cuda hebin jî lê belê biryara dawî rêxistin dide. Ji lewre rêxistin li gorî pêwîstiya parçeyan, xebatên xwe, qadroyên xwe digire dest û wîlo diçe vesazkirinekê. Lewma jî pêşniyarên hevala Viyan dikir her tim wisa dima. Tam nedigihişt bersivekî. Her tim di fermiyetên me yên rêxistinê de, di her kongre, konferans, di civînên tevgera jin de pêşniyara hevala Viyan ev bû ku biçe qada pratîkî. Lewre dixwest van lêgerînên xwe bêhtirîn di qada şer de, di milê leşkerî de bide pêkanîn.

Di asta jor de xebat dida meşandin, di înşakirina nû ya Kongra PKK`ê de cihê xwe bi aweyekê çalak digirt. Dema wê demê tekmîlê vê ji Serokatî re çû kelecaneke pir cuda di hevala Viyan de xwe nîşan dida. Ji me re digot, xeyalê min ew bû ku ez carekê Serokatî bibînim, weke her hevalên berê ku diçûn Serokatî didîtin ez jî biçim Serokatî hembêz bikim… Her tim digot, teqez wê rojekî ev xeyalên min pêk werin. Bi vê keserê û van hêviyên mezin ve jiyan dikir.

Ruxmî ku pêvajoyeke pir zor, bi êş, pêvajoyeke ku di nava me de îxanet pêş ket, weke kesayetên Ferhat, Botan û hwd; lê ligel van hemû rewşên neyînî sekneke pir bi vîn di hevala Viyan de li pêş bû. Birastî jî têkoşîneke pir xurt li hember van hêmanan meşand. Gelek mirovên seqet, lewaz, ên ku xwe perwerde nekirin, xwe di milê rêxistinê de avanekirin, şemitîn, ji van hêmanên neyînî bandor bûn, lê belê ji ber ku hevala Viyan di armanca xwe de zelal bû, girêdana xwe ya ji hevaltî û Serokatiyê re pir xurt bû li hember van hêmanên îxanetker, tasfiyeker ti carî tavîz neda. Ji bo qadroyekî/ê ev jî pîvanekê me yê bingehîn e. Ango di pêvajoya asan de her kes dikare bibêje ez mîlîtanê PKK`ê me, xeta wê ez temsîl dikim. Lê belê ya girîng di pêvajoyên tevlihev de, pêvajoya ku hêmanên xwe nezan dest diavêjin nirxên me, di wan pêvajoyan de bêyî ku tu bikevî li pey berjewendiyên xwe, takekesî, nêzikatiyên bifikar-biguman raber bikî, pêwîste tu bi xwe bawer bî û karibî têkoşîneke xurt bidî. Dilê te li ser van nirxan biêşe û tu karibî tiştekî tevli van nirxan bikî, wan mezin bikî. Di pêvajoya herî şêlu de hevala Viyan ev sekn pir zelal raber kir, di vê de serket. Sekna xwe ya biîstîkrar a di destpêka tevlêbûna PKK`ê de raber kirî heya şahadeta xwe berdewam kir. Ji bo me pîvanên bingehîn ê mîlîtaniya PKK`ê, pîvanên bingehîn ê mîlîtaniya jina azad a ku di xeta PAJK`ê de xwe ava dike, ya ku pîvanên xwe yên red-qebûl zelal kiriye… di van milan de mirov dikare bibêje ku hevalaViyan mînak bû.

Her çi qasî ji bo me kesayeteke weke hevala Viyan çalakiyeke bi vî rengî da meşandin, piştî ku me nameya nivisiye xwend mirov fêm dike ku, piştî hevala Viyan di milê girêdana Serokatî de gihiştiye asteke herî jor çûye çalakiyekê bi vî rengî. Ango gelek hevalên ku çalakiyên fedaî dema didin meşandin heta şaneyên xwe yên herî biçûk xwe di rastiya Serokatî de dane avakirin. Serokatî ji bo rewşên viha her tim ji me re dibêje û me rexne dike, dema birastî jî kesayetek gihiştiye wê astê, di milê erênî de ew hêza vejenî di xwe de ava kiriye, di her milî de xwebûn daye avakirin, divê em vê vejenê ji bo çalakiyeke xurtirîn bikarbînin. Di rastiya hevalên fedaî de jî ev hatiye îspat kirin, dema ku ev hêz gihişt asta lûtkeyê ku xwe di rastiya Serokatî de pijandiye divê jêre bingehê çalakiyê were vekirin. Di vî alî de sekna hevala Viyan, weke mîlîtanekê jin tevlêbûna ku pêk anî bandoreke pir mezin li ser me ava kir.

Her çiqas dema hevala Viyan ev çalakî pêk anî şert û merc hin cuda bin jî rêbazê çalakiya ku pêk anî hate rexne kirin. Em pir caran vê nirxandinê dikin, li ser Serokatî tecrîdeke pir giran hebû, hevdîtin çênedibûn, bandora tasfiyekeran hîna di nav me de hebû û di asteke jor de dihate jiyîn, deruniyeke heçko êdî nabe, em nikarin bikin û hwd. hinekî serwer bû. Di wê wextê de ev çalakî kirin ji her kesî re, ji dijmin re da îspat kirin ku hûn çi dikin bikin, hûn nikarin Roja me tarî bikin, hûn nikarin me ji Serokatiya me qut bikin, heta ku fedaiyên wisa hebin ê kesek nikaribe destê xwe dirêjî Roja me bike. Ev yek di kesayeta hemû hevalên me yên fedaî de ku xwe li derdora Serokatî kirin xelekên agir û gotin hûn nikarin Roja me tarî bikin de careke din îspat bû. Bi vê şîarê ve tevlêbûna xwe dan nîşandan. Di dîrokê de mînaka girêdaneke wiha nîne.

Tevgera me, tevgereke xwe di astekî de, ji milê zanistiyê bigire, girêdana xurt a arîşenî û hem jî ji her mirovî/ê re derfetek avakiriye ango ew gihandiye wê astê ku bê dudilî di ser hedefên xwe de biçe, di hedefê xwe de serbikeve. Hevala Viyan û fedaiyên me; kesayetên şikestî yên di nava me de, yên ku hêviyên wan jar bûne û hêviyên wan a azadiyê lewazketiye, di lêgerandinên milê rêxistinî de nînin, jiyana ku Rêbertî û hevalên şehîd ji me dixwaze dûr in, li himberî kesayet û nêzikatiyên bi vî rengî, hevala Viyan vê çalakiya xwe ve weke bersivekê dide wan. Ji bo vê yekê mirov dibêje, di pêvajoyeke bi wî rengî de; ji bo her mîlîtaneke me, her miroveke ku bibêje ez kurd im peyama hevala Viyan ji bo me hiştibû (ku ev ji bo me weke fermanekê ye) divê teqez em li doza xwe xwedî derbikevin, di aliyê xwe de nekevin dilxaviyan(îhmalan). Divê vê deruniya neyînî vebir em bişikînin, nekevin nêzikbûnên şaş ên ku dubare di kesayeta me de derdikeve… Dema mirov van şert û mercanan dide ber çavan mirov wateyeke pir mezin jî dide çalakiya hevala Viyan.

Piştî şahadeta hevala Viyan nêzikatiyên ne rast, ên hestiyar ku ev Serokatiya me jî pir diêşîne û Serokatî vê tim rexne jî dike derket. Jixwe em fedaiyên Rêber APO ne, lewma jî ya rast û bingehîn lêgerîna ku herî baş em dikarin vê rastiyê çawa bixin xizmeta çalakiyê ango rêxistinê ye. Em nekevin nêzikatiyên hestiyar û em ne demeke wisa de ne ku em nikarin tiştekî bikin û em biçin xwe bişewitînin. Ev nêzikatî şaş e. Em weke gerîla dibêjin; em hêza parastina gel in, em hêza parastina van nirxan in, ew çax em ê bi rengekî cuda, bi terzê ku rêxistin ji me dixweze ve biçin lêgerînê û encamê. Di vî milî de nêzikbûnên şaş hatin jiyan kirin û van nêzikatiyan di tevgerê de astengiyên cidî jî derxistin. Jixwe ev rastiyek e her mirovê berê xwe daye vê xetê, her tişt hildaye ber çavên xwe. Lewma jî lêgerîn divê di milê berpirsyariya xwe bicih anîn, nirxên heyî mezin kirin, xwe xurtir tevli jiyanê-têkoşînê kirinê de be. Ev nêzikatiyên hestyar, şaş hîşt ku ev rê weke çalakiyekê di nava me de pêş bikeve. Di asta hinek hevalên ciwan, ên pêşniyarên wan nehatine pejirandin de serî rêbazên bi vî rengî bidin derket. Dibe ku ev weke kes te rihet bike. Lê belê tu li pey xwe çi dihêlî, rêxistinê çi qasî mezin dikî, barên rêxistinê çi qasî radikî, em çi qasî xwedî li erkên xwe derdikevin di van milan de divê mirov berfireh bifikire. Ger ku em dibêjin ez ji bo vê rêxistinê heme, ew çax divê berî her tiştî her karê ku tu dikî ji bo mezinkirina rêxistinê û erkên xwe li hember Serokatî bicih anînê be. Di vî alî de ger ku min ev xalanan pêk anî, ew dem ev tê wê wateyê ez li xwedî soza xwe derketime û di xeta rast de dimeşim. Teqez divê em vê hizirandinê rast bigirin dest. Nêzikatiyên beravajî vê, dê astengiyan ava bike. Ger em wiha rast nêz bibin, ew çax emê karibin li erkên xwe jî xwedî derbikevin û di wateya rast de kesayetên weke hevala Viyan û mîrasên ji me re hiştine xwedî derbikevin.

Hevala Viyan ji bo me nûnera xeta azadiyê ye. Bi sekna xwe ya têkoşînê, bi girêdan û hezkirina xwe ya mezin a hevaltiyê, di armancên xwe de heterkirinê de, di lêhûrbûnên xwe de, di her raporên-nameyên hevala Viyan dema mirov dixwîne de, mirov romana azadiyê, meşa azadiyê, eşqa azadiyê têde dibîne û jiyan dike. ji bo me jî ya girîng û bingehîn, em karibin di van rastiyan de xwe bidin avakirine. Ger em nêzikbûneke bi zanistî û rast nedin pêş xistin, emê pir caran nekaribin erkên ku ji me tê xwestin bicih bînin.

Em ji bo salvegera şahadeta hevala Viyan vê nirxandinê dikin lê di kesayeta hemû pakrewanên di vê xeta azadiyê de canê xwe dan û ji me re mîraseke pir mezin hiştine de, em careke didin diyar kirin ku divê em karibin rastiya van hevalan rast bigirin dest û li mîrateya wan rast xwedî derbikevin. Pêvajoya ku em niha gihiştinê, pêvajoyeke ku “emê berxwe bidin, emê bimeşin” û hwd tenê têrê nake. Em gihiştine astekî ku divê em vê berxwedaniyê vegerînin serkeftinê ango êdî serkeftinê bidestbixin. Gelê me, tevgera me heq kiriye. Keda Serokatiya me û şehîdên me dide pêwîstkirin ku em di vê astê de nêzikî xwe bibin. Keda ku hatiya pêşxistin, mîrasên ku şehîdan ji me re hiştiye, (ji ber ku em domdar van hevalan di dilê xwe de, di mêjiyê xwe de jiyan dikin, mezin dikin) di dewam kirina meşa wan de divê em tu caran nêzikbûneke şaş nedin raber kirin. Dijmin her tim dixweze hevaltiya me lewaz bixîne, dest dirêjî nirxên me bike, em jî weke mîlîtanên vê tevgerê, her mirovê ku dilê xwe ji şoreşê re vekiriye, dilê xwe ji Serokatî re, ji şehîdên xwe re vekiriye û mezin dike, ew çax divê bi rengekî domdar em bizanibin ku dema em niha têde ne, dema teqez a misogerkirina serkeftinê ye. Em wisa nêzik nebin em nikarin weke berê bibêjin, emê bi meşeke asayî ve xwe bidomînin. Ev sekn êdî nayê qebûl kirin û divê em jî ji xwe re qebûl nekin. Dema em têde dijîn dema serkeftinê ye û dema teqez xwe gihandina Rêbertiyê ye. Em dibêjin, mirovê herî azad Rêbertiya me ye. Lê belê divê êdî em zencîrên zîndana Îmraliyê bidin şkandin. Em Serokatiya xwe ji zîndanê derbixînin. Berxwedaniya ku îro Serokatî dide meşandin di her milî de ji bo me wek sedemekî ye ku em karibin wek mîlîtanên tevgerê, weke her miroveke ku li pey vê dozê têkoşîn dike, divê em bêseknandin têkoşîneke pir xurt bidin meşandin. Di vî alî de divê nêzikatiyên rast pêş bikevin. Hem em vê ji dijminê xwe re jî didin îspat kirin; tu sekna xwe ya înkar û îmhayê çi qasî berdewam bikî jî tu yî nekaribî ti encamê bigrî. Lewre heta ku ciwan pêl bi pêl tevli şoreşê dibin û qehremanên weke hevala Sakîne û hemû şehîdên me yên di vê têkoşînê de xwe canfîda kirine, hemû fedaiyên me yên weke hevala Viyan û bi hezaran şehîdên di vê xetê de qehremantiyeke mezin dane meşandin, ji bo me bûne destan ku em karibin rast hevaltiyê bikin hebin dê ev têkoşîn têk neçe. Di milê din de wekî şopdarên wan, divê em teqez li xwedî armancên wan ê ku di oxira wan de şehîd ketine derbikevin. Em ji dijminê xwe re jî didin raber kirin, wê nikaribe bigihêje armancên xwe. Ji ber îro keda ku Serokatiya me da nîşandan, îro firsenda ku Serokatiya me nîşan da, di milê dijmin de nêzikatiyeke pir cidî nehat raber kirin. Hîna jî nêzikbûnên mijûlkirinê, yên îmha kirinê, yên li pey leystokan dikeve, wêrektiya avîtina gavên pratîkî nikare nîşan bide û em jî dibêjin weke tevger di her alî de em di asteke pir xurt de ne, weke mîlîtanên partiyê, weke mîlatanên jin kêliyekê jî emê nesekinin û emê li pey vê têkoşîna xwe bibin. Heta ku em negihên azadiyê, heta ku em vê eşqê pêkneynin, emê nesekin. Em di wê baweriyê de ne, îro asta ku jina Kurd gihiştiyê, zanistiya ku jina Kurd xwe gihandiyê, asta pêşengtiyê ku îro jina Kurd gihiştiyê, di hemû qadên xebatê de (milê siyasî, civakî, leşkerî…), êdî ew sekna ku jina kole, zilamê dîktator ku dixweze di her milî de jinê bêbandor bihêle, li hemberî vê emê têkoşîna xwe ya bêeman bimeşînin. Êdî jina Kurd ne jina berê ya ku bêçare ye, nikare xwe vebêje, nikare xwedî mafên xwe derbikeve ye. Em tenê vê ji bo xwe jî nabêjin, îro ev bêdadiya ku li cîhanê tê meşandin, em weke jina Kurd vê berpirsyariyê didin li ser milê xwe ku em dikarin ji bo wan jî pêşegtiyê bidin meşandin. Çi di Rojhilata Navîn de dibe û çi jî di ciheke cuda yê cîhanê de dibe, lewre îro êşa ku jina Kurd dikişîne hemû jinên cîhanê jî vê êşê dijîn. Em di vê zanistî û kûrbûnê ve nêzikî vê bûyerê dibin. Em dikarin vê bibêjin, asteke zanistiyê, ya ezmûn û ceribandinan, hêzeke weke mîlîtanên jin dide ango derdixîne, di artêşbûna jin de gihandina asta jor, êdî em di wê baweriyê de ne ku emê karibin vê rola-mîsyona ku ji me tê xwestin bi rengekî xurt pêkbînin. Em vê her tim ji xwe re û rastiya her jinekê de didine diyar kirin; hebûna me Serokati ye. Ger ku îro em gihiştine vê astê ev encama keda Serokatî ye. Ji bo ku em di wateya rast de karibin layiqî keda Serokatî bin û lê xwedî derbikevin, di her milî de divê em di nava livbaziya vê de bin.

Pêşengên weke hevala Sakîne Cansiz; her çi qasî şahadeta wan hevalan ji bo me êşeke pir kûr da jiyan kirin jî, yekemîn jina Kurd ku dest bi vê têkoşînê kir a ku her tim serbilind bû û bêsekinandin têkoşîneke bi heybet da meşandin e. Di kesayeta hevala Sakîne de dema em vê seknê dibînin di me de hêrseke pir mezin diafrîne ango wê giyana tolhildanê xurt dike. Ji bo ku em layiqî keda hevala Sakîne, Viyan û bi hezaran şehîdên me yên xwe canfîda kirine bibin, layiqî hevaltiya wan bibin, ji bo ku em vê bi rengekî xurt di pratîkê de pêşbixînin, em careke din didin diyar kirin bi tenê roja şahadeta van hevalan de em van hevalan bibîr naynin, ew heval her tim di giyan û dilê me de jiyan dikin. Ew hêrsa me ya ku dijmin hîşt ev hevalanan di milê fîzîkî de ji me qut bibin, em jî li beranberî dikarin vê diyar bikin ku heta em van hevalan jiyan bikin, di mêjî û dilê me de jiyan bikin emê her tim bi sekneke saxlem û bi bîryar vê bidin nîşandan. Têkoşîna me, têkoşîneke domdar e. Em van nirxan domdar di mêjiyê xwe de mezin dikin, girêdana xwe xurt dikin. Îdayên me û hêviyên me bilind in û em ê teqez xwe bigihînin evîna xwe. Ew jî xwe gihandina azadiya Serok APO ye. Armanc, keser û xwestekên van pakrewanên nemir ku ji me re hiştine bicih anîne. Li ser vê bingehê di 9`emîn salvegera şahadeta hevala Viyan de, em di kesayata wê de hemû şehîdên xwe bibîrtînin. Girêdana xwe, soza xwe em didin diyar kirin. Ji bo hemû mîlîtan, xebatkar, ji bo hemû mirovên ku di vê têkoşînê de ked didin, bêsekn her têdikoşin ev rastî derbasdar e û pêwîste ku em karibin hevaltiyeke rast bidin meşandin. Di kesayeta Serokatî de hemû berxwedêrin di zîndanan de, hemû hevalên me yên ku bi rengekî bi heybet têkoşîn didin ku em karibin li hemberî vê sîstema dijmin bi rengekî kûr xebat bidin meşandin, di vî alî de terzê Rêbertiyê yê ku di Îmraliyê de da nîşandan, berxwedaniya ku Rêbertî da nîşandan mînak e. Ji bo van hevalan jî weke hêzeke pir mezin ku em karibin di hûndirê dijminê xwe de vê sîstema ku didine meşandin divê em hêza vala derxistinê nîşan bidin û vê sîstemê vala derbixînin. Ew jî bi giyana mîlîtantiya PKK`ê, bi giyana hevaltiya Rêbertî ve pêkan e. Giyana hevalê Kemal e û giyana hevala Sakîne ye. Ger ku em di wateya rast de vê giyanê domdar bikin, domdar mezin bikin em bawer dikin ku dê dijmin jî li hemberî vê berxwedanî û qehremaniyê pes bike. Ji ber vê yekê di kesayeta van hevalên me yên berxwe didin de, hevalên di hemû qadên xebatê de ne em soza xwe û girêdana xwe careke din dubare dikin.

Hemrîn Dêrsîm