Jİ RONAHİYA ŞEVÊN TARÎ RÊBER APO RE

Ji roja ku min navê te bîhîst û naskir, jiyanê hîs dikim, dizanim ku ez kîme û divê çawa bijîm. Yanê hizr û ramana te min, bi min da nasîn û ez hîn kirim ku bi wate bijîm. Te ez fêrî alfabeya azadî û serbestiyê kirim. Di dibistana te de çi qas min zahmetî jî kişandibe, tu rojek ji rojan min dudilî û poşmanî jiyan nekir. Ji ber ku min tê de hêza wateyê kişf kir, hêza raman û hêza mirov jî. Pir kêm be jî min fêm kir ku tu tiştekî ne pêkan nîne û bi şertê ku mirov di armanca xwe de cidî be û pê bawer be, dê mirov her dem bigihêje armanca xwe. Min wek jinekê û wek Kurdekî azadî kir armanc û ji dil pê bawer kir. Ji bo vê jî ez bi hesreta vêya bûm ku tenê ji bo keliyekê be jî te ji nêz de bibînim, te hembêz bikim û bêhnek bidim, paşê jî tişta ku di dilê min de ye di derbarê azadiya xwe, jin û gelê xwe de bi te re guftûgo bikim. Lê belê di sala 1998’an de qomploya qirêj a navnetewî ji hundur û derve de ketin navbeyna te û min û bi hezaran kesên wekî min ku ji bo dîtana te di heman hest û heviyê de bûn. Dîl ketina we di min de zêdetir hejandineke bi hêz û biryara azadiyê çêkir, min hêvî û bêrîkirina dîtina we tu car winda nekir. Lê min her dem hewl dida ku pir ji nêz ve te hîs bikim. Lewma min gelek caran di hundurê xwe de bi te re diyalog dikir û min hîsdikir ku tu wek deng û enerjiyekê dikeve hinavên min û min jê îlham digirt. Çend car jî tu bûyî mêvanê xewnên min û ez pir pir pê kêfxweşbûm. Bi rastî jî ez nikarim bi tevahî hest û ramanên xwe di derbarê we de bilêv bikim. Lê belê ji sala 1999’an şûn ve her dem rastiyekî di mejiyê min de deng vedida ew jî ev e ku min nekarîbû dîl girtina mirovekî mezin wekî we dahurînim û min digot ev mirov ew der heq nekiriye. Bêguman ez berpirsiyarên dîlgirtin, tecrida rêbere gelekî û rênasê mezin yê mirovatiyê tenê dewletên rûreş ên cîhanê nabînim. Bi qasî sextekarî, durûtî û xiyaneta dewletên desthilatdar lewazî û nebesiyên hevaltiya xwe û hevalên dîtir jî berpirsyar dibînim. Lewma her dem li hemberî we, gel û jinên ku bengiya xwe ya azadiyê bi we ve girêdane, xwe şermezar didîtin.

Îro jî di 15’ê Sibata 2006’an de, em dikevin salvegera heştemîn a dîl ketina Rêber Apo. Komplaya navnetewî pêvajoyeke nû û bi metirsî li ser Îmraliyê û Kurdistan bi giştî destpê kiriye.Dixwazin hemû ked, xebata aştî û demokrasiyê ya Rêber Apo û gelê Kurd vala derxin û pir eşkere bangawaziya radestbûn û dev ji Rêber Apo berdanê dikin. Dixwazin me kedî bikin û me fêrî jiyaneke bê Rêber Apo, bê bîrdozî û bêvîn bikin. Ji bo vê îro gelê Kurd li her çaraliyê cîhanê li dijî siyaseta qirkirinê ya ku li ser Serokatî tê meşandin nerazîbûna xwe nîşan dide. Ez jî mîna şagirtekî we li hemberî wan êrîşên ne rewa dixwazim di 15’ê Sibata îsal de, di nava gelê xwe de wekî jinêkê girêdana xwe ya bi we re dubare bikim û germahiyekê bidim çalakiyên berxwedana gelê me. Bi agirê bedena xwe dixwazim peyamekê bidim mejî û dilên qeşagirtî ya şeristaniya civaka çînayetî. Mîna gelek mirovên din jî dixwazim di dadgeha dîrokê de bibim şahidekî ji bo dest nîşan kirina zordarî û derewkariya sîstema dadê û mafê mirovê yê rojava.

Rêberê min! Ev çalakiya ku ez li dardixim tevî ku nerazîbûn û serhildaneke li dijî ew neheqiya ku ji aliyê dewletên serdest ve li hemberî we û gelê Kurd tê meşandin, di heman demê de rexnedaneke hevaltiya kêm û lewaz e û li pêşiya dîrok û gelê xwe ji hesta şermezarî û bêrûmetiyê rizgarbûna min e. Asta îdîa û baweriya min heta ku kesek jî bimîne ev felsefe û xeta we ya jiyanê dê her bijî û serkeve. Gelek kes dibêjin û dihizirin ku birdoziyê di kesayetiya we de tunebikin û nehêlin. Lê ez vê pir cidî nagirim û wekî îdîayeke pir vala dibînim. Ji ber ku êdî hûn di dil, mejî û hucreyên di milyonan kesan de bi taybetî jî di dilê jinan de bi cih bûne. Hûn bûne malê dîrok û civakê. Te her car girêdan û rastgotina jinê bi me da nasîn. Îro jî ruxmê hemû kêmasî û lewaziyên me dixwazim rexnedana xwe bidim û biryarbûyina xwe di xeta sosyalîzma zanîstî û demokratîk û pradigmaya nû de nîşan bidim. Pir kêm jî be peyamekê bidim paşverûtiya hundurîn û êrîşên ji derve. Gelek caran min jî wekî hevalên şehîd digot; “Xwezka ji canê min buhatir tiştekî din hebûya ku min di riya azadiya Serok, gel û jinên bindest de gorî bikira” Piştî girtina we di sala 1999’an de jî her dem biryara li darxistina çalakiyeke wisa di mejiyê min de hebû. Lê ji ber ku şert û merc ji tiştekî wisa re ne guncaw bûn, bi taybetî jî ji bo ku we aciz nekim min hewl da di jiyanê de duristbûyin û girêdana xwe ya bi we re nişan bidim. Îro jî dizanim ku dibe hûn vê çalakiyê nepejirînin û rexne bikin, lê çi bikim Serokê min? Hinek evîndar dibin destê hevûdu digirin û direvin, ê evîndarbûna min jî ev e. Dilê min bêyî we, bê kenîn û zerdekena li ser lêva zarokên welatê min, rehetî nabîne û nahewe. Ji ber ku min biryara xwe di pêvajoyeke wisa hesas de heta sala heştemîn a dîlketin û dûriya we dereng xist, lêborîna xwe dixwazim.

Dixwazim vêya jî bêjim ku pir bi hêvî û moral im. Bi taybetî jî dema ku ji bo diyarkirina komîta ji nû de avakirina PKK de te navê min anî ser zimên û pirsa min kir, min hîs kir ku te xelata herî mezin daya min. Ez vê wek rûmetekî pir mezin dibînim. Her dem perspektîfa we ji bo şoreşa başûr ku we nola ‘şoreşa jinê’ behs dikir, di min de moralekî mezin çêdikir û meyl dida têkoşîna min. Aniha jî di nava vê bêdengiya mirinê ku li başûr heye de, dixwazim wek jineke ji başûr pir kêm jî be deyn û berdêla ked û qenciyên we bidim. Pir şad dibim ku encamekî serkeftî bi destxînim. Di dawiyê de silav, hezkirin û hesreta dîtina te ya xwe pêşkêşî te mirovê bêhempa dikim. Ji bîr nekin, em pir bêriya we dikin, pir bêriya we dikin…

 Ligel Silav Rez û Hesrata xwe

21. 01.2006

Jİ BO TEVAHÎ HEVALÊN HÊJA!

Heyvek maye ji bo heftemîn salvegera 15’ê Sibatê û ketina 8’mîn sala dîlgirtina Rêber Apo, ji niha ve dilê min wek volkanekî dikele, ji bo teqandinê li fersendekê digere. Di xwezayê de jî gelek bûyer ji bo wekî volqanekê biteqin, pêdivî bi demeke guncaw dibînin. Mîna darekî fêkiyê… Fêkiyek heta ku nestewe (çênebe) ji bo ji darê neyê jêkirin bi demê re dikeve nav pêşbaziyekê û li bendî dema xwe ya çêbûnê disekine. Ger wisa ne be, fêkî nabe fêkî. Zindîbûn û hebûna xwe ya nazik û zirav nikare îspat bike. Volqan jî wisa ye. Dara fêkî xweşikbûn û rengîniya xwe di sêvekê de, di hinarekê de û di gelek fêkiyan de xwe nola berhemekê dide xwediyê xwe yê ku pê re gelek ked daye. Dîsa wê volqan jî li ku derê, çi demê û bi çi awayî biteqe, hêrsa xwe nîşan bide û wê çawa sizeya mirovên Ehrîmen û bêxêr bide baş dizane.

Hevalno, Dostno û Jinên Êşkişandî!

Ez dixwazim çend tiştan ji we re jî diyar bikim. Lê aciz nebin, govendê bigirin, hûn jî dizanin kêfa min pir ji govendgirtinê re tê. Dema ez govend digirim wisa his dikim ku ez bi bask dibim û difirim.

Ez wek zarokekê xwezayê û perçeyek biçûk ya gerdûnê dibêjim ku divê qanûn û pîvanên jiyanekê pîroz û bi şeref pêkbînim, wate bidim gera jiyana xwe. Ez di wê baweriyê de me ku weke dareke fekîyê dem hatiye ku ez berhemekê bidim gelê xwe yê êşkişandî, bibim hêviyek ji bo xeyala zarokan a ku hatiye gulebarankirin û xeniqandin. Kêm be jî, ez dixwazim bibim hêza pêşxistina hêviya azadiya jinên êşkişandî. Ya girintirîn jî bibim mûmek, di nav mûmên li derdora Girava Îmraliyê. Ez dixwazim vê ji we re bêjim; êdî dema wê hatiye ku, bibim bersivek ji bo dewletên desthilatdar, zilamên zordar û derewîn. Ji bo vê jî şeva 15’ê Sibatê dikim şeva sizakirina wan û mîna volqanekî nefreta hûndirê dilê xwe diteqînim.

Şeva 15’ê Sibatê, dilê Mazlûm Dogan, Zekiye Alkan, Bêrîvan, Ronahî, Rahşan, Sema û heta digehe Fikrî Baygeldî û wek xeleka dawiyê, agirê bedenê Serdar Ari, di nav dilê min de lêdide, diruşmeyên “An jiyaneke azad an jî mirineke bi rûmet”, “Bijî Rêber Apo” di guhê min de diqêrin. Di nav mejiyê min de tenê zinge zingek heye, li ser hev bang li cîhanê dike. Ev deng jî kîlîtbûna bi armancê min re ye, ev yek serkeftina armanca çalakiya min sedî sed garantî dike. Pêtên agirê Sema û Serdar, di bedena min de geş dibe, ezê tu deman nehêlim ku agirê ocaxa Rêber Apo sar bibe. Di nîvê zivistaneke zor û zehmet de bi têhna agirê bedena xwe ez dixwazim peyamekê bidim û di vê peyamê de bang bikim. Ev peyama min jî peyama azadiyê ye. Banga min jî, banga parastina Rêber Apo, bilindkirina çalakî û tekoşîna gihîştina serkeftinê ye.

Silav û Rêz

15. 01. 2006

Roja dayîna cezayê hûcreye Rêber Apo

HEVALÊN BİRÛMET !

Di PKK’e de mezintirîn çalakî, xwedî li gotinên xwe derketine. Dema li cihekî gotin û soz wateya xwe jidest bide, bizanibin ku li wê derê xeflet, bêwicdanî û ruxandinekî rewiştî (exlaq) heye. Encama rewşekî wisa jî misoger xiyanet e. Her daîm xençer ji piştê ve li gelê Kurd, jin, PKK û Rêber Apo hatiye xistin. Tevayî hest, bîr, helbest, stran, lorik û gotûbêj bi kesereke mezin behsa van dike. Her tim xiyanet, têkoşîn û vîna berxwedaniyê bi hev re meşiyaye, mîna şerê di navbera Ehrîmen û Ahuramazda de, ev her du tim di nav pevçûnekê de ne. Zerdeşt dibêje; “Di encama vî şeri de çiqas zehmet be jî, ronahiya Ahuramazda serdikeve, bi wî şertê ku tevahî mirov baş bifikirin, baş biaxifin û karên baş bikin. Bi vî awayi îro dema wê hatiye ku baş bihizirîn, baş bipeyvîn û karên baş bikin, Heta ku ramanên Ahuramazdayê hemdem serkeftinê bidest bixe.

Di nivîsandina xwe ya din de, di encama fikirandineke dem dirêj de, ez bi biryarbûm ku di şeva 15’ê Sibatê de çalakiyê pêkbînim. Ji bo ku wekî jinekê an jî wekî Kurdekî naxwazim heştemîn salvegara dîlgirtina Rêber Apo bibînim û carek din mîna jinekê naxwazim çarmîxa xwe bibînim. Ez dizanim ku, di zivistanê de partî hinekî bi zahmetî digihêje hedef û çeperên Ehrîmen, ew jî her ku diçin li pêş çavên me dil, mejî û bedena gelê me dixwin û ev reweşekî xeter e. Ev jî ji bo min pêkanîndina çalakiyekê ferz dike. Min dixwest, bêku canê xwe bidim çalakiyekê pêkbînim, lê ez di wê bawariye de me ku divê mirov bi qasî pêwist dike, bijî. Her wiha ev her dem rastiyek e (dema gotin wateya xwe winda dike, dora çalakiyê tê, her çalaki jî avakirina ji nû ve watedayina gotin, soz û bihêzkirina hêviya azadiyê ye) di mejiyê min de weke zinge zingekê her tim deng vedide. Li aliyekî rewşa çarenûsaziya vê qonaxa ku em tê re derbas dibin, ji bo çareserkirina pirsgirêka azadiya Kurdan gelek derfetan dide lê bi qasî wê jî xeterî li ser Serok û gel heye. Ruxmê van derfetên heyî jî bêhevîtî, reşbînî, bêbiryarî heta digihêje asta xiyanetê û her ku diçe ez li hemberî vê bi hêztir dibim û îradeya an pêkanîna çalakiyekê, an pêkanîna çalakiyekê di min de pêş dixe.

Hevalên Hêja!

Ev biryara min ne nû ye. Di rapora ku min di heyva Tirmehê de ji bo PKK û YJA-STAR nivîsandibû de, min dabû xuyakirin. Ev ne biryarekî nû ye, dem dirêj e û di sala 1999’an de ez gihîjtibûm biryarekî wiha. Di aliyekî din de pêvajoya aloz a ku tevger tê re derbas dibû, li aliyeke din de jî pêwistî bi tevlîbûnekî di asta rêveberiya jin û xebatên giştî de dihat xwestin. Derfetên siyasi û taktîkî rê nedida ku ez çalakiyeke wisa pêkbînim. Lê bi destpêkirina hemleya 1’ê Pûşbera 2004’an re, derfetek wiha min bi destxist. Di wê baweriyê de me ku tevgera Jin, pêdiviya wê bi têkoşerên weke salên 1996-98 heye ku xelekeke nû bi agir li dijî komploya hûndir û derve çêbikin û bi vî awayî jî dil, mejî û wijdanên qeşagirtî bihelînin. Ango li hemberî dostaniya sexte û hevaltiya kêm, mîna Zîlan, Sema û Serdar di jiyan û çalakiyê de bersiv dayin pêwist e.

Dibe ku hûn ji min re bêjin “Te çima çalakiyekî wisa pêkanî?” û min rexne bikin, dibe ku Rêber Apo jî çalakiyek bi vî rengî nepejirîne, lê qasî ku ez têdigehîjim, di pêşketina têkoşîna azadiya Kurdistanê de, riya çareserî û pêşketinê bêbedel nebûye û nabe. Evaya di nav Tevegera Apoyî û Azadiya Jine de kevnepoşeke me ye ku mirov nikare dest jê berde. Ez jî wekî têkoşereke jinê dixwazim vê çandê bidomînim. Bi hatina xwe ya HPG’ê û YJA-STAR re min bi evîn û moralekî mezin planeke wisa çêdikir. Min dixwest ku li du cihên cuda yan jî li du hedefên cuda çalakî lidar bixînim. A yekemîn li Kurdistanê beyî ku zirarê bidime xwe li hemberî navenda kolekirin û fahişekirina jinê, a duyemîn jî di navenda rêveberiya dewlata şer û çeta ya Tirk de, mîna Zîlan û Sema bi çalakiya xwe, hejandinekî çêbikim. Li aliyekî ji ber şert û mercên zivistanê yên ku em tê de ne, li aliyeke din de jî ji ber têrnebûna ew nîqaşên ku min bi hevalan re pêşxist, min nekarîbû wan qana bikirbaya. Piştî vegerandina min ji konferansa YJA-STAR, min biryarekî wisa girt ku ger li çiya be jî çalakiyeki bi vî şêweyî pêkbinîm. Ez dixwazim 15 Sibata îsal, ne bi girî, bêçaretî û bêhêvîtî, belkî bi evîn, coş û bawariyekî mezin pêşwazi bikim. Bes li vir dixwazim di sê xalan de hesreta xwe bînim ser ziman û bi we re parve bikim. Ew jî ev in, Yekemîn; Di vê bingehê de ez negihiştim plana ku mi ji xwe re diyar kiribû û hedefên ku min ji xwe re armanc girtibû û li gorî dilê xwe min tola xwe nestend. Duyemîn; min gelê Bakûrê Kurdistanê ji nêzik ve nedît û dîtina xweşikbûna xwezaya bakûr di dilê min de ma. Sêyemîn; tenê ji bo keliyekê bibâya jî min serê xwe danibûna ser milê Rêber Apo û min henaseyeke kûr kişandibûya. Her çend ev wekî hesretêkê bû di hinava min de, tevî vê jî ez kêyfxweşim û bi bawerim ku rêhevalên min li cihê min û heta ji min zêdetir jî ji îro pê de dê vana pêkbînin.

Bêguman wekî rêvebirekê, hizirandin, xwe amadekirin, ji bo plankirin û pêkanîndina çalakiyek bi vî rengî zehmet e, ji ber ku rojane tevlibûneke bi hêz dixwaze. Min di vî alî de hewl da ku heya roja dawiyê jî xwe ji kar û xebatê dûr nexim û tevlî kar bibim. Lê belê bi misogerî ez vê dizanim ku di van hevyên dawî de wek pêwîst dikir min baş alîkarî neda hevalan û di vê xalê de ez ji hevalan lêborîna xwe dixwazim.

Silav û Rêz

23.01.2006

JI TEVAHÎ ŞERVAN Û RÊVEBERİYA HERÊMA HAFTANÎNÊ RE!

EvEv ne demeke dirêj e ez hatime vê herêmê. Min gelekî ji vir hez kir, tu dibê qey xwezaya vir her dem bi min re dipeyivî, ev ji bo min gelekî bedew û balkêş bû. Ji hemû jî girîngtir giyanê fedakarî û duristbûna hevalan aramiyeke mezin dida min. Min çi jin çi xort ji hemû hevalan pir hez kir, weki mirovên ku her tim henekên xwe bi mirinê dikin. Ruxmê vê jî gelek tiştê ku min jê nefret kir û min rexne kir û ji vir û şûn de jî ezê rexne bikim hene. Bi taybetî di nava gelek kesayetiyan de dudilî, bêbawerî, gilîkirin û qirêjkirina evîn û heskirinê, yanê bi giştî helwesta kesayetiya paşverutiya jin, feodaltî û jixwe razîbûna zilam careke din li vê derê ji hundur de ez birîn kirim. Dibe ku hin caran ji aliyê xwe vegotin û uslûbê de min we aciz kiribe, lewma ez ji we lêborîna xwe dixwazim. Lê belê careke din ez li pişt wan rexneyên min pêşxistibûn radiwestim. Rexneyên di derbarê nêzikbûnên me yên kêm û lewaz li hember rexne û rexnedayinê, çanda paşgotinî (dedikodu), şêweyê tekoşîna veşartî, ji bo rêxistinê wekî dînamitekê ye. Ez di wê baweriyê de me ku her yek ji we û her kadroyeke PKK’ê li hember pêşxistina jiyana rêxistinê û parastina wê di heman demê de li hember pêşxistin û parastina mirov ji ketina nava bêbawerî, bêbiryarî û xiyanetê xwe berpirsyar bibînin. Heke em di dem û cihê xwe de kedekî ramanî û jiyanî bidin tu tiştekî ku em bi sernexin û encam negirin nîne. Di bingehê dubarebûn û çaresernekirina pirsgirêkên jiyanî yên rêxistina me û bi tevahî sernexistina çalakiyên siyasî û taktîkî yên ku ji bo azadiya Rêber Apo û çareserkirina pirsgisrêka Kurd em destnîşan dikin, ji bêberpirsyartiya kadro û nepartîbûna wê tê. Ango ev mantiqê me yê hiyerarşîk parastin û pêşxistina rêxistinê tenê aîdê çîneke biçûk an jî elîteke biçûk (rêvebiriyê) dibîne. Dema ez vê dibêjim wisa tênegihêjin ku ez tenê yek alî kadro an jî ferd tewanbar dibînim, ji ber ku kêmanî û lewaziyên rêxistinê jî bi qasî qadro heye û tên dîtin.Jixwe li gel min berdewam formulê (pêşketina kesayet = pêşketina rêxistinê ye û berovajî vê yekê jî rast e) ev ji bo bi dest girtina pirsgirêkan û bûyer-diyardeyan (olay-olgu) nêrandineke sereke ye.

Li ser vê bingehê dibêjim sirê partîbûn û serkeftina qadro tenê ev tişt e; tevî hebûna lewazî û kêmasiyên rêxistinê, xwe wek xwediyê rêxistinê bibîne, xwe wek perçeyekî wê yê sereke bibîne, di heman demê de wê rexne bike û ji bo pêşxistina wê ji dil û can jê re kar bike. Lewra em çiqas zorî û zehmetiyê bikşînin û bişkên jî divê vê jiyanê û vê rêxistinê ji çavên xwe baştir biparêzin. Ji ber ku ev rêxistin rêxistina dewlet an jî çîneke serdest nîne û ne rêxistineke ku hêza xwe ya madî û manevî ji cihekî din dizîbe. Ev rêxistin bi xwêdana eniya gelekî kedkar û bi xwîna geş û şêrîn ya bi hezaran keç û xortên dilgerm û evîndar re hatiye afirandin. Ji ber vê sedemê xwedî li rêxistinê derketin, xwedî li gel û şehîdan derketin e. Mirovê ku wisa be xwedan kesayetiya bi exlaq û bi rûmet e. Berovajî vê jî darûxaneke exleqî û bêvîcdaniyeke mezin e ku encama wê jî wekî Rêzan û Nûjin ber bi xiyanetê ve çûyîn e.

Hevalên hêja!

Dibe ev çalakiya min bandora xwe li ser we çêbike, lê belê ez tika (rica) dikim ku hûn bi awayekî hestyarî nêzîk nebin û li ber min nekevin. Ji ber ku hamleya 2006 ji me hemûyan tevlîbûneke hêzdar û awarte dixwaz e, ez jî wekî kadro û têkoşerekî jin dixwazim bi vî rengî tevlîbûna xwe nîşan bidim û peyama xwe bidim êrîşên qomployê yên derve û hundurîn û dengê xwe bi çalakiyên gel re bikim yek. Dibêjin dem wekî xencerekê ye, ger tu wê nebire dê ewê te bibire. Ji bo perwerde û amadekariyan heta biharê derfeta me heye. Ji bo xatirê min rojekî be jî programa xwe neguherin ji ber ku her yek ji we jî di xeta fedaîtiyê de xwe ji bo biharê amade dike. Ez jî yek ji we me û ji niha ve heke bikaribim serxînim ezê erkên asayî ya têkoşertiya xwe pêk bînim. Çalakiya vê pêvajoyê piralî ye. Ango tenê bi şêwaza Zîlan û sema nabe. Fedaîtî; jiyan, biryar, pêşengî kirin, ji bo pratîzekirina taktîkê têgihiştina felsefe û îdeolojiyê, têkiliya hevaltiya durist, bêdudilî çûyîna ser hedefê, afirînêrî û bi awayekî misoger di serkeftinê de kîlîtbûn e. Di wê baweriyê de me ku rêhevalên min çawa di demên derbasbûyî de xwedî lê derketibûn dê niha jî tevî hemû kêmasiyên xwe, xwedî li vê rastiyê derdikevin. Lê belê ev jî rastiyeke ku me wekî kadro di demên derbasbûyî de ev rastî bi awayekî nîvço pêk anî û heta niha jî me rawestîna navîn derbas nekiriye. Ji bo gotinên ku em dibêjin ji nû de bi wate bikim û xwe ji pirsgirêkên ku xwe dubare dikin xelas bikim min biryara çalakiyeke bi vî şêwazî girt. Ez nabêjim bila kêmasî nebin, lê belê dubarebûna van metirsîdar e û çavkaniya vê jî ev e; em bi tiştên ku dibêjin bawer nakin û qane nabin. Çalakiya min berî her tişti dibe rexnedaneke ji bo hevaltiya min a kêm bi Rêber Apo re. Kêm be jî dixwazim di nav tevgara giştî ya Apoyî û bi taybetî jî di tevgara Jinê de ji bo pêşxistina şoreşa zîhnî, wîcdanî û exlaqî bi rolê xwe ve rabim. Jêdera hêza vê çalakiyê jî ew îlham e ku ez ji parêznameya Rêber Apo û ji nûvejîna giyana PKK’ê werdigirim. Di heman demê de çalakiya min li dijî êrîşa topyekûn a dijmin li ser Rêber Apo, Gel û Tevgera me ye. Her wiha refleksa nepejirandina siyaseta marjînalkirina PKK’ê û çareseriyeke bê Rêber Apo ye. Ev ji nû ve nîşandayina çanda berxwedaniya qadroyên tevgerê û mîlîtaniya jinên Kurd e.

Ez naxwazim zêde dirêj bikim ji ber ku ev rastiyana ji aliyê her kesî ve tên zanîn. Lê belê bi zanebûnê re di her dem û kêliyekê de hîskirin kêm dimîne. Ango di navbera zanebûnên me û kiryarên me de pira hîskirinê lewaz bûye, lewra tiştên ku em dizanin baş pêknayinin.

Di dawiyê de ji ber ku wek pêwîst dikir ez tevlî kar, xebat û perwerdeyê nebûm, rexnedayina xwe didim û lêborîna xwe dixwazim. Dîsa we hemûyan ji dil silav dikim û yek bi yek hembêz dikim. Bi taybetî jî divê ez ji bîrnekim hevalên ku ez bi wan re di komîsyonekê de bûm ji wan jî lêborîna xwe bixwazim. Lê ez bawerim ew heval jî dikarin pir baş bi rolê xwe ve rabin.

Silav û Rêz

26.01.2006

Dİ KESAYETA HÊZA YJA-STAR A Lİ HAFTANÎNÊ DE Jİ BO TEVAHÎ HÊZÊN YJA-STAR!

GeleGelê Kurd bi giştî û jina Kurd bi taybetî di riya avakirina vîn û nasnameya xwe ya azadiyê de gelek bedelên mezin daye û hîna jî vê didomîne, ji vir û pê ve jî dê wek çandekê rojên dîrokê bixemilîne. Di nava tevgereke wek YJA STAR de endambûyin bi rastî xurûr, serbilindî û rûmeteke mezin e. Ji bo ku her roj giyana pîroz a mirov di nav de xwe feda dikin. Yên ku dijîn jî dixebitin ku li dijî koletiyê xwe bi hêz bikin. Rêxistina YJA-STAR bi xwîna bi hezaran keçên bedew hati

ye avdan û rêxistineke cewherî a jinê ye, lewra iro hêviya jinên dil bi êş û pêşenga wêrekiya jinê ye. Ango dikarim bêjim ku YJA-STAR xwedawenda wêrekiya jinê û sizedayîna zilamên zordar û derewîn e. YJA-STAR, stargeha jinên ku li azadî û li serxwebûnê digerine. Lewma pêwîst e tu kadroyeke jin çi di nava YJA-STAR de, çi jî di nava rêxistineke din a tevgera jinê de xwe ji vê rûmetê bê par nehêle û tu car vêya înkar neke an jî kêm nirx nebîne. Yê ku ji vê zemînê bireve ango wate nediyê divê bizanibe ku ji azadiya xwe direve û wate nade têkoşîna xwe ya azadiyê. Çimkî me mîna jineke Kurd di nav refên gerîla de baweri, îrade û hêza cewherî ya jinê bi destxist. Îro jî hemû rêxistinên din ê jinê ji hembêza dayika Star jidayikbûn û mezin bûn.

Her yek ji me ger li azadiya rasteqîn digere divê perspektîfên Rêber Apo fêm bikin ku dibêje; “Her kes ji çiya dakeve jî, jin divê bimînin û li azadiya xwe bigerin”. Ev ji bo me hemûyan di dema nêz û dûr de rêgezeke sereke ya xwe rêxistinkirinê ye. Bê ku em pişta xwe bispêrin şêwazê jiyana rojane, binkegirtin û taktîkên tevgera giştî, an jî bê ku em li benda çareseriya pirsgirêka neteweyî û daketina nava sîstemê bimînin, divê di rêka parastina cewhera jinê de li bajaran jî em bibin hêza pêşxistin û parastina jinan. Pêwîst e em di bingeh de bi cih bûna xwe ya li çiyan bikin xebatake sereke û di hemû waran de xwe amade bikin. Bi vê re jî Çawa çiya ji gelê Kurd re bûye cihê xweparastin û teslîmnebûyina ji dagirkeran re, di heman demê de em jî wek jinên Kurd divê çiya bikin kelha parastina jinê. Her wiha bikin wargeha ronesans û rohnîkirina komeke kadroyên pêşeng ên ku her dem bikaribin di xeta azadî û serxwebûnê de, meyla rêxistin û saziyên jinê yên ku di nava civakê de dixebitin diyar bikin. Ango pêwîst e bi awayekî dem dirêj YJA-STAR û ew jinên ku ji dil û can li azadiya rasteqîn digerin bikin temînata parastina xeta bîrdoziya azadiya jinê û nehêlin bibine mezhebeke sîstema desthilatdar a zilam. Ger ne wisa be em nikarin bi misogeri xwe ji xefka sîstema zordar û derewîn a zilam rizgar bikin, ji ber ku di vê sîstemê de tu tiştekî di berjewendiyê jinê de nîne. Ango çiya ji bo jinê tenê nayê wateya xwe parastineke çekdarî ya çors û armanca wê jî tenê çareseriya pirsgirêka netewî nîne. Di heman demê de çiya cihê pêşxistina kadroyên xwedan nasname û vîna jinê û warê ronîkirina zihniyetê ye. Ger her yek ji me wate û mîsyoneke wisa nede van çiyan, jiyan û kesayetiya xwe û li anagorî vê bi coş, îdîa û bi biryareke zanistî pêşnexînin, her wiha li dijî paşverûtî û koletiya xwe fêlbazî, derew, durûtî û serdestiya zilam tênekoşin, ne gengaz e ku pirsgirêka me ya netewî jî çareser bibe. Ger binêrin di sala 2003-04 de derfeteke girîng bidest me ket ku em ji rewşa siyasî ya herêmê sûd werbigirin û ber bi çareseriyê ve gava bavêjin. Lê belê koma çete û teslîmkar a hundurê tevgerê pêşî lê girt û em bi metirsiyeke mezin ve rû be rû man. Di nav vê komê de hejmareke jin jî hebûn. Heke ew jinana li azadiya rasteqîn bigeriyana û hinek wîcdan, exlaqê jina Kurd di wan de hebûya wê sedî sed bandora xwe li wê komê kiribûna û rê li pêşiya vê xiyaneta mezin bigirtana. Lê berovajî vê yekê tevgeriyan û xiyanet gihandin lutkeya herî jor. Di derbarê mîsyona jinê de di nava xiyanet û berxwedaniya tevgera Apoyî de gellek mînak hene, mînaka herî nêzîk jî reva Rêzan û Nûjin e. Ango di destnîşankirin û diyarkirina rewşeke wisa de mîsyona me eşkere ye. Êdî bila em vê bikin guharek û bi guhê xwe vekin û seranser nêzîk nebin û jibîr nekin. Ji ber ku jibîrkirin xiyanet e.

Ez naxwazim pir dirêj binivîsînim ji ber ku li her derê di meha Sibatê de konferansên kadroyan tên lidarxistin û bawer dikim ku ewê li wê derê pir berfireh guftugo bêne kirin û tiştên ku ez dixwazim bêjim ewê ji min baştir li ser bipeyivin, dê biryar û proje jî derbikevin. Lê wesiyeta min ji bo van konferansa ew e ku em xwe nexapînin û li pey derxistina biryarên nû negerin. Tenê biryarek heye ku em bidin, ew jî ewe ku gelo em li gorî armanca azadiyê dijîn an jî na? An jî wek Rêber Apo dipirse; “jina azad kî ye û çawa dijî?” em bersiva van pirsan bidin û biryara tevlîbûneke ji dil, mejî û wîcdan bidin, ev bes e. Piştî wê jixwe kesê ku di armanca xwe de bi biryar û zelal be dizane ku çawa têbikoşe, çawa şer bike, çawa xwe rêxistin bike û sistema xwe ava bike. Di vê çerçoveyê de ez hêvîdarim ku her kes, rêveberî, şervan, hevalên kevn û nû bi giştî van konferansana bikin amrazekî ji bo paqişkirina dil û mejî, her wiha vê biryarê bidin ku ji çûyîna ser xebat û azadiyê wêdetir tiştekî din nehizirin, gazinca nekin û bi wêrekî biryara serkeftinê werbigirin. Yên ku kevn in û xwedan ked û ezmûn in, bila xwe ji nehîlîzmê rizgar bikin, nirxê xwe bizanibin û hevpeymana xwe bi rêxistin û azadiyê re nû bikin. Yên ku nû ne jî bila xwe bêçare û feqîr nehêlin, ji ber ku derfetên me yên azadiyê pir in. Tişta pêwîst ew e ku sistayitiyê nekin, netirsin, lêbigerin, hîn bibin, têbigihêjin û ji bo ku fêm bikin û bibin kadroyên pêşerojê ji Rêber Apo û ji jinê fêrbibin, jinê wekî hêzekê bibînin, zû neşkên û paş ve gav navêjin.

Her yek ji me wek jinê ji civakê hatiye û me xwe avêtiye hembêza çiya, di vê jiyanê de li azadiyê digerin. Ango di civakê de fahîşetî, zewac, xwekujî, xwendin û hwd. gelek rêkên din hebûn lê belê bi zanebûn an jî bê zanebûn me wan rêkan hilnebijart û em tevlî vê jiyanê bûn. Di vir de nakokiyek heye û pir giring e ku bê çareser kirin. Ew jî ev e ku tevî vana xiyanet û rev rastiyeke jiyana me ye an jî di bin navê hezkirin û evînê de em xwe dikin aîdê zilamekî û hewl didin ku zilamekî jî bikin aîdê xwe. Her wiha dibe ku hinek heval jî di nava lêgerînêkê de bin ku gelo hezkirin çi ye û çawane? An jî hinek dibêjin, jixwe ev tiştekî qedexe ye. Lê tişta baş ew e ku xwe serkut bikim û ji rêxistinê re kar bikim, ku ew jî her dem ji vê nakokiyê direvin. Hinek jî dibêjin asteke min heye û dikarim hem bi zilamekî re bijîm, di dil û xeyalê xwe de cihekî jê re vekim û hem jî ji gel, Rêber Apo û jinê re bixebitim. Helbet her yek bi awayekî di nava nakokiyan de dijî û tevî ku perspektîfên Rêber Apo pir eşkerene her yek li gorî xwe serî li rêbazekî daye. Ez vêya wekî pirsgirêkeke sereke dibînim û wek hinek heval ku dibêjin “Ev pirsgirêk piştî mijara reforma civakî derket” ez wisa jî nanirxînim. Ji ber ku ev pirsgirêkeke civakî û mirovatiyê ye û di encam de, di nava me de jî pirsgirêkek birdoziyê ye. Ger berî vê di kesayetiyan de çareserbibûya tu bandora reforma civakî nedibû. Jixwe ji ber ku pirsgirêkeke bi vî rengî hebû, ew koma xêrnexwaz tiştekî wisa xist rojevê. Lewma divê berî her tiştekî birdozî û felsefeya Rêber Apo baş fêm bikin ku ew jî felsefeya hezkirin û evînê bi xwe ye. Di vê felsefeyê de aîdbûyin, mulkiyet û tabûkirin nîne. Lewre pêwîst e li ser vê xalê bi başî guftûgo bikin di hundurê xwe de biryar bidin û tercih bikin. Heke di vê xalê de em tevlî Rêber Apo bibin û bîrdoziya wî bipejirînin wê demê di hemû qadên dîtir de jî misoger emê tevlî bibin û tu kelemek li pêşiya me namîne. Ji ber ku Rêber Apo bi xwe jî dibêje; “Şerê me di kakilê xwe de şerê evîn û hezkirinê ye.” Ger îro em di xebatên xwe de çi wek kadroyên keç û xort bi nîvçoyî encam werdigirin an jî pir caran encam wernagirin rast e rast têkiliya xwe bi vê mijarê re heye. Ango bi evîn û hezkirin tênakoşin û enerjiya xwe naxin xizmeta armancê. Hîna jî di hinavên me de evîn û hezkirin wek tabûyekê ye û em jê biyanî ne. An jî me wek tiştekî qedexe fêm kiriye yan jî wek mijareke ku dê piştî şoreşê bê jiyankirin. Wan nêrînana yeko yeko şaş û nîvço ne. Bi nêrîna min jî hezkirin û evîn di vê jiyanê de veşartiye, bi ked, têkoşîn dikare were dîtin. Ji bo ku bi evîn û hezkirinê ve bijî ne şert e ku jin an jî zilamekî hilbijêre û bi taybet bike ya xwe. Ji ber ku tu dikare wek mirovekî jê hez bike. Ji ber ku berî bibin jin û zilam em mirov in, an jî zarok in, lewre bila heskirin û evîna me wek mirov û zarokan paqij be. Bila hezkirin û hestên evîna xwe di kesekî de heps nekin û dîl nexin. Jixwe li ba min di vê demê de lêgerîn li pêy jinekê an jî zilamekî ku pê re bijî û jê re behsa hezkirinê bike xeflet e. Ji ber ku hîn jî şoreşa zihniyet û bi taybetî şoreşa hezkirina mirov bi serneketiye. Lewma her têkiliyeke teng a di navbeyna du kesan de encama wê hevûdu ber bi kolekirina evînê ve kişandin e. Di vir de ez nabêjim evîn û hezkirin tune ye. Ez dibêjim heye lê belê pêwîst e di mirov de bi gelemperî bijî. Di her zilam û jinekê de pîvanên ku dipejirînim dibînim û nikarim ji hemûyan heznekim. Lê belê tiştekî din jî heye ku ew pîvanên ku min ji bo hezkirina zilamekî diyarkirine ne gengaz e ku hemûyan di kesekî de bibînim. Ji ber ku her kesek ji radestbûn û ji rastiyê xiyanetkirinê re zemîn e. Ez dibêjim lêgerîn li pêy kesekî bi çi awayî be xeflet e û jixwe mijulkirin û ji kîs çûna demê wêdetir tiştekî din nîne. Ji bona wê ez dibêjim berî ku em evîndarê zilamekî bin divê em evîndarê mirov, xweza û jiyanê bin.

Êdî ew dem hatiye ku em biryar bidin, bi her awayî tevlî îdeolojiya Rêber Apo bibin. Ji ber di dilekî de tenê ji zilamekî yan jî ji jinekê re cih hebe ne gengaz e ku bi tevahî rê bide jiyankirina gelekî û serokekî. Heke rê jî bidiyê ne pir bi hêz e û wê rojekê dê jê qut bibin. Rast e mirov xwedan xwezayekî welê ye ku bi yê li hemberî xwe bandor dibe û bandor lê dike. Eviya nayê înkarkirin. Lê tişta girîng di vir de hunera şerkirinê ye ango ji hestên xwe nereve lê li hemberî wê jî bin nekeve û radestî wê nebe. Ger wisa jî bû mirovekî bi xwe bawer û bi îstîkrar ji te derdikeve û ev yek her roj xwe bi nû kirinê re pêşdikeve. Di vî alî de min şaş fêm nekin û heznakim ku bêjin bi rastî hevala Viyan xwe çareser kiribû û azad bû. Ji ber ev rastiyeke ku heta mirov bijî divê têbikoşe û nehêle ku biçûk be û ber bi koletiyê ve biçe. Wek jinekê aliyên paşverû yên jinê di min de jî hene lê belê bi tu awayî min hestên xwe di ser guh re navêt û ev yek ji xwe re kir bingeh, tu carî radestî wan nebûm û bin neketim. Her wisa heke min hîs kiribe ku di nava têkoşînê de hevalekî xort bi min bandor bûye û di têkoşîna wî de bûye sedema lewazbûnê ez pir ji xwe hêrs bûme û min dest bi li xwe pirsînê kiriye. Ji ber ku dizanim wekî jinekê, wekî Kurdekî dikarim şoreşgerekî pêşbixim lê mafê min nîne ku mirovekî ji xizmeta têkoşînê dûr bixînim. Di dawiyê de wek jinekê li hember rastiya Rêber Apo, gel, tevayî jinên azadîxwaz û li hemberî we hevalên delal wek hêza jinê yên li Heftanînê û tevayî hêzên YJA-STAR û hemû hevalên xwe yên têkoşînê rexnedana xwe didim, ger kêmasiyeke min hebe yan jî min we aciz kiribe, lêborîna xwe dixwazim. Di vir de nameya xwe ya vê beşê bi dawî dikim û bi hêviya serkeftina konferansa kadro û tevahî tekoşînê we hemûyan bi hestên jintiyê ji dil silav dikim û we yek bi yek maç dikim.

27.01.2006

Jİ GELÊ KURDÊ WELATPARÊZ Û BERXWEDANVAN RE!

Dîrok Dîrokê îspat kiriye ku gelê Kurd, gelekî leheng û cangoriye. Tevî siyesata înkar, qirkirin, Erebkirin, Tirkkirin û Farskirinê, gelê me bi her awayî hebûna xwe parastiye û di dîrokê de nehatiye windakirin. Dewletên dagirker her dem jê re gotine ku; “Encex tu Tirk be, Fars be yan jî Ereb be mafê te yê hemwelatîbûnê û wekî mirov mafê te yê jiyînê heye!”. Dewleten mezin yên cîhanê bê rawestan dihizirin ku çawa, kengî û li ku derê ji bo berjewendiyên xwe yên siyasî Kurdan mîna maşeyekî bikar bînin û lîstokê biserxînîn. Çîna serdest a Kurd jî ango Kurdên hevkar di riya berjewendiyên xwe yên teng a partî, malbatî û takekesî de her dem xwestine gelê Kurd ê kedkar bifiroşin û pê bazirganiyê bikin. Gelê Kurd di rewşeki wisa de ye ku mînaka wê di tu deverên din yê cîhanê û dîrokê de nehatiye dîtin. Gelekî ku hatiye tecrîdkirin, tenê maye û mîna civateke tewanbar û têkder tê dîtin. Ev rewş jî bi qasî 5 hezar sale tê jiyankirin. Li dijî vê Kurdan bi qasî ku karîne bi hezaran şer, kuştin, birrîn û koçbertî, bi êşeke mezin ve encex xwe parastine û gihane sedsala 21’min.

Rêber Apo û tevgera rizgariya netewî ya Kurdistanê zêdetirî 30 sal e dest li vê rewşê werdaye û îro jî gelê Kurd aniye asta têkoşinekî wisa ku êdî tenê xweparastin, kuştin û birrîn wekî çarenûsekê napejirine. Niha jî li hemû cîhanê bang dike û dixwaze dawî li tirajediya xwe bîne. Dixwaze destê çareserî, aştî û demokrasiyê jê re were dirêj kirin. Lê belê ne dewletên qaşo parêzvanên mafên mirovan ên cîhanê û ne jî dewletên dagirker ên li ser Kurdistanê ne tenê bersiva destên aşitiyê nadin, berovajî wê heta dawî bi hovitiyekî (vahşet) mezin, bi şer û zextê bersiv didin, radestbûn û nokertiyê disepînin. Ev jî girêdayî komploya navnetewî, di çarçoveya konseptekî nû de tê meşandin. Navê vê konseptê jî bêrûmet kirin û şikandina vîna Kurdê serbixwe ye. Dibêjin ku “Em gelê Kurd înkar nakin”, lê belê çareserkirina bê Rêber Apo, bê PKK esas digirin. Ev ne tiştekî asayiyê ku ji aliyekî de êriş dibin ser gerîla, gelê çalakvan û Rêber Apo, ji aliyekî din ve jî Kurdên girêdayî xwe xistiye navenda projeya Rojhilata Navîn a mezin û soza avakirina dewlet û sitatuyeke giredayi xwe didin wan.

Wisa xuyaye ku wê sala 2006 pir bi germî derbas bibe, dijmin şerekî topyekûn îlan kiriye û pêde pêde pêk tîne. Li ser vê bingehê em jî weke gelê Kurd divê ji her alî de têkoşîneke piralî û bi hêz bimeşînin. Sala 2006’an ne tenê wekî sala xweparastinê, wê bibe sala diyarkirina çarenûsa Kurdan û çareseriyê. Di vî alî de temînata serkeftinê di destê me de ye bi wî şertê ku her kes here ser karê xwe û di nav şerê parastina bi rûmet a vîna xwe û gelê xwe de cih bigire. Ji bo vê jî her kesekî Kurd, her sazî, rêxistin û partiyek, her gund, bajar, bajarokekî, her şahredariyek, her rewşenbîr û çina ku xwe wekî mirov û Kurd bi nav dike divê di vê salê de xwediyê neqşeyeke çalakiyê be. Armanca vê neqşeyê jî tenê û tenê esas girtina azadî û serkeftinê be. Êdî ne bêçaretî û binkeftin, di sedsala 21’mîn de em bi têkoşîna xwe ya cewherî çarenûsa xwe destnîşan bikin. Di demê nêz û dûr de divê em sê tiştan bikin stûnê sereke yên neqşeyên çalakiyên xwe, hemû hêz û behremendiyên (yetenek) xwe di vê riyê de tevger bikin.

A ayekmîn; wekî gelê Kurd û jina Kurd divê di riya azadiya Rêber Apo de bi şîara “Bê Serok Apo jiyan nabe!” gav biavêjin û vê rastiyê ji çarçoveya şîarekê derxînin. Ji bo wê jî pêwîst e her rojêke me mîna 15’ê Sibata 1999’an bi giyan û germahî derbas bibe. Lê belê bi awayekî zanistiyanetir û bi rêkxistintir. Ji ber ku bi rastî jî di 15’ê Sibata 1999’an de germahî û serhildanên gel pir bilind bûn û mirovên Kurd vêya selimandin ku, Rêber Apo ji bo wan rastiyeke jêveneger e û hinceta serekî a şer û aştiyê ye. Ez jî di wê baweriyê de me ku reaksiyona Kurdan li dijî komplo dê careke din vegere pêvajoya 15’ê Sibatê û misoger guhertinên pir girîng di rewşa Serokatî de çêbike. Di demeke kin de zemîna azadî û serbestbûna Rêber Apo garantî bikin. Ji ber rihe berxwedanî û wêrekiya gelê Kurd di 15’ê Sibata 1999’an de giyaneke, ku cîhan li hemberî wê hejiya. Bi vê munasebetê bang li hemû gelê Kurd ên li çarnîkarê cîhanê ne dikim ku, 15’ê Sibata îsal jî di têkoşîna me ya azadiyê de bikin destpêkek nû.

A duyemîn; di xeta parastina rewa de bêku xwînrijandina mirov bikin armanc û zirarê bidin yekitiya gelan pêwîst e mil bi milê çalakiyên berxwedanî û demokratîk din, tevahî jin û ciwan mîna gerîla berê xwe bidin çiya û di heman demê de li bajaran jî bikaranîna mafê bergirêdanê tenê ji HPG’ê hêvî nekin. Çavkaniya madî û manevî ya hêzen şerxwaz û ew sazî û binesaziyên dewletê bikin armanc, ku di kûrkirina bêçaretî û qirkirina Kurdan de bi rolê xwe ve radibin. Jin û ciwanên Kurd çawa ku doh rolê xwe pêkanîne îro jî dikarin çarçoveya çalakiyên pasîf derbas bikin û her yek ji wan mîna gerîlayekî bajaran çalakiyên mezin ji xwe re bikin armanc. Ji ber ku îro roja xebat û biryardayinê ye, rûniştin û lewaziya çalakiyên me berdêlên mezin û encamên ku me heq nekirine dê bi xwe re bîne. Ji bo vê jî derfet heye, dewlet di nava hejandinekê de ye û ewqas hêzdar nîne. Lewma heke em di çaçoveya xwe parastinê de çalakiyan lidarbixin dê teqez naçar bibe ku Îmralî bike navnîşana muxatabê xwe û destê aştiyê dirêjî Kurdan bike. Ger ev yek pêk were wê hêvî û daxwazên jin û ciwanên Kurd yên aştiyê bi wate bibe. Ji ber ku aştî ked û bedelên mezin dixwaze.

Di neqşeya çalakiya gel de stûna sêyemîn jî pêşxitin û rêxistina pergala konfederalîzma demokratîk a Kurdistanê. Di vî alî de rexneyên Rêber Apo her tim hene û liv û libata giran a sazî û rêxistinên berpirsyar destnîşan dike. Pîvaneke sereke ji bo bersivandina şehîdan û xwedî li ked û têkoşîna gelê me ya bi salan derketin, di heman demê de girêdana me a bi Rêber Apo re avakirina pergala konfederalîzmê ye. Ji ber ku Konfederalîzma Demokratîk xeta çareseriya demokratîk e û pergala xwe rêveberina gelê Kurd e. Ger ku em vê sîstemê baş fêm bikin û di hemû waran de ji jêr ber bi jor ve rêkbixin wê demê em bi tu awayî muhtacî dewletbûyinê nabin, bi destxistina mafê ziman, çand û nasnameya me jî emê ne ji dewletê ji xwe hêvî bikin. Dî vê çarçoveyê de tevlîbûneke piralî ya siyasî, leşkerî, rêxistinî û hwd. pêwîst e em pêşbixin. Wê demê ez bawerim ku di demekî nêz de, dê roja Azadiya Kurdan jidayik bibe û çawa ku pêvajoya şoreşa vejînê ya netewî me bi awayekî serkeftî pêşxist, îro jî emê bi ked û vîna xwe pêvajoya çareseriya demokratîk bi serbixin û dawî li trajediya netewî bînin.

Ez jî wek zarokekî we ji bo tevlî çalakiyên we bibim, dixwazim deynê xwe bidim we gelê xwe yê hêja û fedakar. Li sertarên çiyayên pîroz ên Kurdistanê, zahmetî û sînorên ku dijmin di navbeyna gel û gerîla da daniye û serma û seqema zivistanê dişkînim û bi çalakiyeke agirîn dixwazim girêdan û duristbûna gerîla nîşanî we bidim. Her wiha vê mizgînî û peyamê bidim ku tevî hemû kêmasiyên me heta zerreyek raman û giyana Kurdînî û PKK di me de hebe wek Sema û wek Serdar Ari, em bi vîn û biryar ji bo xwe fedakirinê amadene. Di nava jiyaneke tijî aştî û azadiyê de serkeftin û jiyîn zêde ne dûr e. Eger dûr be jî tu cara zeman nikare bawerî û îradeya me ya tekoşînê bişkine. Di dawî de dibêjim, çi kêfxwaşim ku zarokê gelekî mina we me.

 Silav û rêz

Jİ GELÊ KURD Ê Lİ BAKÛRÊ KURDİSTANÊ RE

Pir bi hesretbûm ku rojekê ji çiyayên bakûrê Kurdistanê ve ber bi germahiya serhildanên we ve bi rê bikevim. Hemû hêvî û armancên min ew e ku bi azadî û di nava atmosfereke aştiyane de hûn bi ziman, çand û nasnameya xwe ya netewî wekî mirov bijîn. Dibe ku ez wekî şexsekî vêya nebînim. Lê belê ji niha ve, vê rastiyê hîs dikim û pê bawerim. Jixwe dîtina me pir girîng nîne. Tenê bi şertê ku em wan zarokana bibînin ku bi destên xwe yên hûrik û biçûk kevîr davêjîn wan kabûsên ku xewn û xeyalên rengîn tevlî hev dikin û pêşeroja wan reş dikin. Rêber APO nêzî we ye, hûn pir bi şens in lê ez dizanim ku barê we jî pir giran e. Ji ber ku ew ne tenê Rêberê gelekî ye. Belku emaneta mirovahî û dîrokê ye. Lewre azadkirin û parastîna wî pir zor e. Fedakarî û têkoşîna we ya bê rawestan jî jêdera xwe ji vir digire. Lewma pîroz e. Ez jî tevî rexnedayina xwe ya li hember we, we pîroz dikim. Hêvîdarim ji vir û pê de bi hamleya berhevkirina îmzeyan a ji bo referandûma demokratîk a gelê Kurd û hemû çalakiyên din ên demokratîk, emê pêvajoya çareseriya demokratîk serxînin. Di dawî de ez bang li tevahiyê gelê xwe yê delal dikim ku li hawirdora Rêber APO û sazî û rêxistinên wî bicivin. Tu kes, grûp û komekî bê hêvî û lewaz li pêşiya xwe nekin kelem û tenê û tenê çavê we li serkeftinê be.

Silav û rêz

Jİ BO GELÊ KURD YÊ Lİ BAŞÛRÊ KURDİSTANÊ

Destpêkê li çiyayên bîlînd ên Kurdistane wek keçekî gerila, silav, rêz û dilsoziya xwe pêşkeşî we dikim. Bî vê re kêyfxweş im û ji dil ev serkeftin û destkeftinên dîrokî yên îro di başûrê Kurdistanê de li we piroz dikim. Ev berhema xwina bi hezaran şehîd, ked û têkoşîna gelê me ya bi sedan sala ye. Ev pêşketinên ku îro li Kurdistanê rû didin û we kesên welatparêz dilxweş dikin, bi gelek bedel û qurbanên mezin û pîroz ên mîna Helepçe, Enfal, koçberî, kuştîn û birrîn bi dest ketiye. Lewma parastin û berevanîkirina îradebûyina gelê Kurd di prosesa demokratîzekirina İraqê û avakirina pergalekî nû ya dewletê de, peywira her Kurdekî bi rûmet û namûs e û dijbertiya vê jî bêbextiyeke mezin e. Di vir de xala herî girîng ew e ku gelê me bi hişyariyek mezin van destkêftinên xwe biparêz e û ji bo pêşxistina wan bixebite. Ji ber ku divê baş bizanibin ku hîna jî li Kurdistan û li herêmê bi giştî gef xwarin û zingilê metirsiya şer û konseptên kirêt yên dijmin li ser gelê Kurd ji holê ranebûne û pêwîst e helwesteke bi tevahî bê nîşandan.

Dewletên Rojava bi giştî û bi taybetî jî Amerîka li rûxmê ku bixwe di dîrokê de sedema derketina pirsgirêka Kurdistanê ne îro bê ku fedî bikin li ser keda gel û xwina şehîdên me mêraniyê dikin. Xwe wek xwedan û afirînerê destkeftên dîrokî yên îro li Kurdistanê, dibînin û dixwazin di Rojhilata Navîn de başûrê Kurdistanê bikin kela parastina berjewendiyên xwe yên siyasî. Heta niha jî ji aliyekî de li pêy wan fend û fêlana ku çawa, kengî û li ku Kurdên başûr li dijî dewletên mîna Tirkiye, Suriye, Îran bikarbînin. Ji aliyeke din ve jî ji bo ku Kurd sînorê vê derbas nekin û di bin venêrana (kontrol) xwe de bigire, hewl dide ku başûrê Kurdistanê ji bo Kurdên perçeyên din ên Kurdistanê bike xefkek, bi vêya re jî Kurdan li dijî hevûdu bi karbîne. Dema ku ji aliyekî de PKK’ê dixin listeya terorê û Rêber Apo dixin girtîgehê û ji aliyeke din ve jî ji serokên partiyên başûr û federasyona Kurdan re jî dibêjin erê, tiştekî tesadef nîne. Divê ev yek baş bê dîtin û gelê başûr vê nepejirîne.

Dewleta Tirkiye, Suriye û Îran jî her dem dixwazin azmûna başûrê Kurdistanê têk bibin ji siyaseta xwe ya dijbertiyê û dijminantiyê paş ve gav navêjin. Hêzên desthilatdar ên di nava Kurdan de jî, bi taybet çîna serdest û berjewendîparêz a partî û malbatan jî di bin navê siyaset û Kurdîniyê de maske li ruyê xwe pêçane û bi xwîna gel bazirganiyê dikin. Di pêvajoyeke wiha nazik û girîng de, li her çar perçeyên Kurdistanê û li bakûrê Kurdistanê bi taybetî li ser diyaloga çareseriya siyasî a pirsgirêka Kurd guftugo tê kirin. Gotina Mam Celal ku ji Tirkiye û Amerîka re dibêje “Bila Apo bêdeng bikin” eyb û şermekî pir mezin e û divê neyê pejirandin. Êdî şerme ji Kurdan re ku li dijî hevûdu plan û xefkan deynin, ji ber ku lewaziya Kurdên her perçeyekî dibe lewaziya tevahî Kurdistanê. Çarenûsa her çar parçeyen Kurdistanê wekî goşt û neynokê bi hev ve girêdayî ye. Bi taybetî heya pirsgirêka Kurd li perçeya mezin a Kurdistanê ango li bakûr çareser nebe negengaze ku Kurdên perçeyên din bi rûmet û bi azadî bijîn. Li ser vê bingehê bang li tevayî gele Kurd ên başûrê Kurdistanê dikim ku di derheqê şoreşa bakûrê Kurdistanê de bêdengî û bêberpirsiyariyê nepejirînin. Çimkî bêdengî dibe sedema mirinê û jidayikbûneke mirî ya îrade û destkeftên nû yên li başûr û ev yek pir dirêj nake. Ji bo vê jî bila hemû jin û zarok, ciwan û pîr û rewşenbîr dengê xwe bidin referandûma demokratîk a parastina Rêber Apo û wî wekî vîna siyasî ya Kurd bipejirînin. Bi hemû hêz û tiwanên xwe piştgirî bidin çalakiyên gel ên li hemû perçeyên din ên Kurdistanê. Di vê mijarê de bawariya min bi giyana berxwedana gelê min heye. Ji ber ku gelê başûr, gelê Helepçe, gelê xwe gorî kirin û serhildana azadiyê ye.

Ez jî wek keçekî we nêzî deh sale bi çanda berxwedaniya ku min ji we wergirtiye, ew zanebûn û vîna ku ji Rêber Apo, PKK û tevgera azadiya jina Kurd wergirtiye, li çiyayên Kurdistanê ji bo azadiya gele Kurd û jina Kurd têdikoşim. Hemû hewl, hêvî û armanca min; azadiya gelê Kurd ya her çar parça ye. Her wiha li başûrê Kurdistanê demokratîzebûn, azadiya zihniyetê, bi dawîanîna xwekujî, bêçaretî û koletiya jinê dîsa reva ciwanan ji welatê xwe û çareserbûna hemû pirsgirêkên din yên civakî daxwaza min e. Li ser vê bingehê îro bi çalakiyeke fedaî dixwazim helwesta xwe ji bo girêdana bi vê armancê re nîşan bidim û peyamekê bidim we kesên hêja. Ev çalakiya min ne wek xwekujiya wan jinên ku ji bêzarî û bêçaretiyê çavkaniya xwe digire, çalakiyeke di rêya evîna jiyanê, pêşxistina zîhniyetê û çalakiya azadiyê de ye. Her wiha berdewama çanda berxwedaniya jinên mîna Leyla Qasim, Zîlan û Sema Yuce ye. Çiqas bi vê kêyfxweş dibim ku ev peyam û çalakiya min bigihêje guhê hemû gelê min û tevayî jinên Kurd. Kêm jî be hêzekî bide têkoşînê û liv û libateke nû di nava gelê başûrê Kurdistanê de çêbike. Di dawiyê de wekî kadroyeke jin a başûrê Kurdistanê rexnedayîna xwe didim, ji ber ku wek pêwist dikir min pêşengtiyeke bi hêz bi cih neaniye û min perspektîfa Rêber Apo ku bîrdoziya rizgariya jinê wekî bîrdoziya şoreşa civakî ya başûr didît, baş bi we neda nasîn.

-BİJÎ RÊBER APO!

-BÎJÎ PKK Û PAJK!

-BİJÎ KJB Û KKK!

-BİJÎ HPG Û YJA STAR

-BÎJÎ HEMÛ ŞEHİDÊN RİYA AZADİYÊ!

-BİMRE XİYANET û KOMPLOYA NAVNETEWÎ!

-BİMRE Bİ HER AWAYÎ PAŞVERÛTÎ DESTHİLATDARİ!

 Silav û Rêz

01 Sibata 2006

Jİ MALBATA MİN A XWEŞDİVÎ RE!

Di serî de silav û rêzên xwe ji dayîk, bav, xwişk, bira û hemû xizm û dostên xwe re dişînim. Yeko yeko çavên we maç dikim, tenduristî û saxiya we hêvî dikim.

Delalno, nêzî deh sal e ji ber şert û mercên têkoşînê û hinek jî acizbûna min a ji we, min ji we re name neşandibû. Dema ku destpekê tevlî şoreşa rizgariya gelê Kurd û tevgera azadiya jina Kurd a bi rêbertiya PKK’ê û Rêber Apo bûm, me pir ji hevûdu fêm nekir. Lewma me hinekî hevûdu aciz kir. Lê belê piştî deh salan hêvîdarim ku êdî têbigihêjin û wate bidin vê rêbaza ku ez û bi hazaran keç û xdrtên ciwan ên her çar perçeyên Kurdistanê tê de ked didin û têdikoşin. Êdî hûn bixwazin jî nexwazin jî malbatekî vê şoreşêne û ev bi we nakeve ku hûn deriyê xwe, dilê xwe li ruyê hevalan, raman û armanca ku keça we û bi mîlyonan mirov evîndarê wê ne, bigirin. Hûn kesên xwedan rêz û prestîjeke civakî ne û hûn ew Kurdên ku di dîroka we de Helepçe, Enfal û qurbandayin ji helwesta we ya welatparêz re şahid in. Hûn ji wî gelî ne ku felsefeya we ya têkoşînê li ser rastîneya (şêr şêr e, çi jin e çi jî mêr e) hatiye avakirin. Lewma êdî hebûna îradeya jinê di diyarkirina çarenûsa gelê xwe de wekî mirovekî bi eyb, bi şerm û bi lekekirina namûsê nebînin. Êdî li pey pîvan û kevneşopên paşverû ya civakê nekevin û hebûna jin a wekî mirovekî li xwe mikur werin. Ji ber ku li xwe mikurhatina li ser mirovbûyin û îradebûna jinê tê wateya bi mirovbûna gel û civakê. Ger ne wisa be dê di jiyanê de her nivço bimînin. Êdî dema wê hatiye ku hûn jî biryar bidin, xwedî li mirovahî, dîroka qehremanî û berxwedaniya gel derkevin. Hûn jî bibêjin “Wekî her Kurdekî bi şeref û namûs em jî hene û li gorî hêza xwe em jî xizmet dikin”

Dema ku ez ji we veqetiyam 15 salî bûm, niha jî ez 24 salî me. Tika dikim hinek objektîf bifikirin û bipirsin, “Gelo ev keç heta niha çi dike, çawa û ji bo çi dixebite? Ma qey wê jî nikarîbû yan jî çima nexwest wek Awaz û Xalît û bi dehan kesên din vegere û ji xwe re jiyan bike”?

Pişti vê bila heval werin mala we û hûn jî biçin serdana wan. Nameyên min bixwînin û pirsa jiyana min û ya hevalan bikin, her roj gohdarî televîzyona Roj û radyoya Dengê Mezopotamya bikin. Pirtûkên Rêber Apo bixwînin. Wê demê hûn keça xwe fêm dikin û wate didin mayina min di nava vê jiyanê de. Êdî ez nabêjim vê bikin û wê bikin, hûn bixwe dest deynên ser wîcdanê xwe û biryara xwe bidin. Ez di derbarê xwe de tenê tiştekî dibêjim, ew jî ew e ku, bi dirêjahiya wan neh salan tu rojekê xiyanet û poşmaniyê nehizirîm. Ez gelek tişt ji PKK’ê fêr bûm û pir pir kêfxweş û serbilind im. Yek ji wan tiştên girîng ku fêrbûm, hezkirina rasteqîn a dayik, bav, xwişk, bira û mirov bi giştî ne. Demekê ez pir ji we hêrs bûm û min digot; gelo çima ew min şaş fêm dikin û PKK’ê wekî tiştekî li dervayî xwe dibînin. Lê belê bi derbasbûna demê re gihîştim wê baweriyê ku tenê ne hûn tewambar in belkî helwesta we encama gelek pirsgirêkên siyasî, zihniyet û kevneşopa sedsala ye. Her wiha kêmasiya min e jî ku min derfeta bi we re guftûgokirinê neafirand. Di vê mijarê de ez lêborîna xwe dixwaz im û dibêjim hûn hem wekî malbat û hem jî wekî mirovê Kurd di dil û mejiyê min de ne. Di riya avakirina jiyaneke bextewar de amade me canê xwe gorî bikim. Bersiva min jî ji bo hemû qenciyên we ne li xwîna şehîdan xiyanetkirin e, xwedî li wan derketin û xwe gorî kirin e. Çalakiya ku ez jî pêktînim ji bo bersivandina siyaseta qirkirina gelê Kurd û tecrîda li ser Rêber Apo ye. Di riya azadiya gel û azadiya jina Kurd de li dijî zilm, zorî û çewisandinê ger ji canê min şêrintir tiştekî din hebûya minê bidaya. Lê belê di vê pêvajoyê de ku gelê Kurd ber bi serkeftinê ve diçe û li her deverê li ser piya ye, dikeve girêvan û dimeşe, ji bo keçekî wekî min jî canê xwe fedakirinê pir kêm dibînim. Ez jî wek gelek hevalên din xwe deyndarê gel û jinên dil bi êş dibînim.

Min dixwest ji bo we pir tiştan binivîsinim û ji bo her yekî ji we tiştekî bêjim. Lê tenê çend seatek maye ji pêkanîna çalakiya min re. Ji ber kêmbûna demê û ji ber kêmbûna zeman nikarim ji vê zêdetir ji we re binivîsînim. Ji ber ku bi qasî we û zêdetir jî xwişk û bira û mirovên min hene ku divê soza xwe ji bo wan jî bînim ser zimên. Lê di dawiyê de dixwazim tiştekî bêjim, ew jî ev e ku; heke hûn li hember hevûdu xwedan hezkirineke rasteqîn in, tika dikim, armanc û rêbaza min baş binasin û şaş fêm nekin. Ji ber ku ez ji bo vê jiyam û ji bo vê jî min bi destê xwe şehîdbûna xwe plan û diyar kiriye. Wesiyeta min jî ew e ku Awaz careke din çeka min hilde û vegere himbêza çiyayên azad ên Kurdistanê. Ji ber ku ez pir jê hezdikim. Lewra ew hêjayî vê ye ku di nava rêhevalên xwe de be. Her wiha rê bidin bila keç û ciwanên din jî xwe û pêşeroja xwe binasin û xwedan îrade bin. Di dawiyê de dîsa silav, rêz û heskirinên xwe ji we hemûyan re dişînim û şadî û bextewariya we hêvî dikim.

SİLAV Û RÊZ

KEÇA WE YA GERİLA LEYLA WALİ HÛSEYÎN Bİ NAVÊ VİYAN SORAN

01 SİBAT 2006

ŞEVA LİDAR XİSTİNA ÇALAKİYÊ