Dem dema nîvro bû, saet duwazde bû. Tav tam lî ser serê çiyayê me bû. Dera ku em lê disekiniyan derekê pir bilind bû. Te destê xwe dirêj kiribana ewrê ku li cem tavê, te karîbû bigrê… Derdorê me her wisa bilind e. Ew tam bîst rojin em li wir in. Her tişt xweş e. Tav xweş e, roj xweş e. Ya girîng jî moralê me xweş e, lê ger qutbûn nebana.
Piştî xwarina êvarî, me bi dilşadî agirekê mezin li sahê kir. Ew dem, dema jî hevdu qutbûnê bû. Her kes û her tişt bû rengê xemgînî. Derdorê me tevahî bû rengê zer. Bêdengî desthilatdar bû. Peyvan xwe veşart, dil çimlisî, çav tijî bûn. Hinek girîn, hinekan jî rondikên çavê xwe di dil de herikandin. Xweşbûn, ma dibin siha xemgîniyê de. Dîlan li bin stêrkên çiyayî de, ket tarîbûna şevê. Bi stranên ku gerîlla di gotin, şev ronî bû. Wê şevê yê ku rêwîbûn serê govendê kişandin û ne berdan. Yek ji wan jî, rêhevala min Zozan bû.
Zozan Tolhildan, Keçekî ji Colemêrgê bû. Mîna çiyayê Zagros an dêrîn bû. Bejna wê weke Çarçêlla xweşik û li levhatî bû. Pora wê, weke şîve rêya ku diçe Cîlo, xelek û şemitok bû. Yek jî çavên wê, her çar suruşt tanîn cem hevdu. Wê şevê jî ronahiya agir pirtir, şewqa çavên wê xweşikbûna wê diyar dikir. Ger helbestvanan wê bidîtana, wê siruşt bi girtana ji rûyên wê.
Rêhevala min Zozan, (Zozan Tolhildan) di sala 1985’an li Colemêrg ê di nava malbateke welatparêz de, çavên xwe li cîhanê vedike. Di malbatê de zarokê herî mezin bû. Di sala 2002’an de, ew û dotmama xwe bi hev re tevlî refên gerîlla dibe. Navê dotmama wê jî Eylem bû.
Eylem, hem dotmam, hem hevala wê ya zarokatiyê û hem jî rêhevala wê ya tekoşînê bû. Dewreya bingehîn a şervanên nû bi hevre dibînin. Piştî bi dawîbûna perwerdeya wan, Eylem çû Behdînan, Zozan jî çû Qendîl ê. Dema ji hevdu qutbûn, soza ku wê li Botan ê li ser xaka ku ji dayîkbûne hevdû bibînin, ji hev re dabûn. Wê demê Zozan, bi himêz kirinê xatir ji Eylem xwest. Bi qasî dilê xwe Eylem maç kir. Ne hezar car, dehezar caran Eylem mêze kir, maçkir û rondik barandin lî ser şîve rêyen gerîlla.
Zozan Tolhildan, (Colemêrg) şeş salan li qada Qendîlê dimîne. Tevlî pêngava yekê Hezîran ê bû. Di her milî de xwe pêşxisti bû. Bi taybetî jî di warê leşkerî de. Zozan weke welatê xwe reng bi reng bû. Her rengê di dilê xwe de himêz dikir. Ji her rengê hes dikir. Qada ku Zozan lê bimaya, ew qad bihar bû. Bi xwe re şînatî dianî, dara bişkoj didan. Kulilkên çiyayên Kurdistan ê, bêhne pora wê, jî xwe re digirtin. Payîz bû, bêhna hevalên xwe herdem bi xwe re digerand. Weke miska bihuştê. Zivistan bû. Bi germbûna ruhê xwe, destên ku li nava berfê dicemidiyan, germ dikir. Havîn bû, eşka tava dijwar bû. Siya li ser rûyê hevalê xwe bû.
Rêhevala min Zozan, keçekî ji derve de pir hişk di xuya. Lê belê, ger ku te naskiribana, weke baranê nerm û dilovan bû. Kesayeta wê û erdê Zagros ê weke hevdu bû. Ma Çarçêlla jî wisa ye!
Zozan, di sala 2007’an de, piştî ji akademiya leşkerî derket, bi israra xwe derbasî qada Botan ê bû. Zozan, berê ku derbazî qada Botan ê bibe, bi tirs bû. Ji ber ku Eylem berê wê derbazî Botanê bibû. Derbazbûna Eylem a ji qada Botan ê re, ji bo Zozan asteng bû. Zozan herdem di got; ‘‘di vê heval nizanibin ez û Eylem dotmamın. An jî min naşînin Botan ê’’.
Zozan bi israra xwe çû Colemêrg ê. Eylem jî çû Cudî. Her du yan jî, soza ku ji hevdure dabûn, pêkanîn. Lê mixabin, Eylem weke straneke dengbêjiyê bi ser lêvên dayîkan de bû lorînek. Zozan, li cihê ku çavên xwe li cîhanê vekirî û zarokatiya xwe lê derbaz kirî, li cihê ku destê dayîka xwe digirt û diçû ber tenurê, cihê ku hemû keyfxweşî, êş û xemgîniyên xwe yên destpêkê lê jiyan kirî, bihuşta wê Kato Marînos bû. Zozan, li wir çêbû, li wir mezin bû û li wir şer kir. Li cihê ku çavên xwe lê vekirî û her tişt ji wir fêr bûyî, li wir jî şehîd ket.
Bû binefşa Kato. Weke navê xwe, Zozan bû. Binefşa herî xweşik li ber avê çêdibe. Ava herî pir ji li zozanên Colemêrg ê hebû. Ji bo wê, ez dibêjim tu û Çarçêlla weke hev lihevhatî û xweşik bûn.
Zozan, di sala 2011’an da li Colemêrg ê di encama êrîşa balafiran de jiyana xwe ji dest dide.
Zîn Koçer