Halkımıza ve Kamuoyuna!
1. 5 Mart günü saat 14:00’da Medya Savunma Alanlarına bağlı Zap’ın Şeladizê kasabasına bağlı Stûnê Köyü’ne yönelik olarak TC ordusu tarafından havan ve obüs atışları yapılmıştır.
2. 3 Şubat günü Medya Savunma Alanlarında, Önder APO’ya yönelik yapılan uluslararası komployu ve halkımıza yönelik baskıları protesto etmek amacıyla bedenini ateşe veren Sarina Botan (Gülbahar Gürgen) isimli arkadaşımız şahadete ulaşmıştır.
Sarina Botan Kimdir?
1989 yılında İstanbul’da dünyaya gelir. Aslen Siirtlidir. Genç yaşında Önderliği özümseyen Sarina yoldaş 2003 yılında gerilla saflarına katılır. Katıldığı günden bu yana birçok görev alır. Almış olduğu eğitimlerde gösterdiği katılım ve başarıları nedeniyle ödüle layık görülür. “Kuzey’e ulaşmayan yoldaşlarımın yarım kalan hayallerini gerçekleştireceğim” şiarıyla şehitlere bağlılığı ve düşmana olan kinini her zaman dile getiren Sarina yoldaş, 3 Şubat günü Önder Apo’ya ve Kürt halkına yönelik yapılan baskılara karşı yapmış olduğu fedai eylemde ağır yaralanır. Tüm çabalara rağmen kurtarılamayan Sarina yoldaş Viyanlaşarak ölümsüzler kervanına katılır.
Şehit düşen arkadaşımızın sicil bilgileri;
 | Kod adı: Sarina Botan |
7 Mart 2009
HPG Basın-İrtibat Merkezi
- Ayrıntılar
Rengin BOTAN
8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü özgürlük mücadelemizi her yıl yeniden tazelenmiş bir azim ve iradeyle yükseltmenin zemini olmuşken, belki de dünyada hiçbir kadın topluluğu Kürt kadınları kadar kitlesel ve yaygın olarak 8 Mart’ı kutlamamaktadır. 8 Mart Kürt kadınları için sembolik ve sınırlı bir gün değil, gerçek ve süreklileşen bir özgürlük günüdür. 2009 8 Mart’ı da özgürlük birikimleri üzerine kalıcı zaferler yerleştirmenin iddiasıyla kutlanırken, kutlanmaya devam edileceğine ve Mart ayını Newroz ve yerel seçimlerdeki başarılarla taçlandırılacağına dair beklentilerimiz de yüksektir. Kürdistan’ın bütün parçalarında ve giderek tüm Ortadoğu da yükselen özgürlük dalgasına katılmak ve özgür kadının yaratılması üzerinden özgür toplumu inşa etmek mevcut sistem sorunları karşısında en temel ihtiyaç olmaktadır. Bütün bölgelerimizde eylem meydanlarına kadınların bu duygu ve düşüncelerle katıldığına dair en ufak bir kuşkumuz yokken, bu cesur ve inançlı yüreklerin güçlü atışına, özgürlük dağlarından aynı coşkuyla katıldığımızı belirtmek istiyoruz. Yüreğini ve beynini özgür tutma aşkını yaşam gerekçemiz yapmışken hiçbir mekan ve zamanda bundan asla vazgeçmeyeceğiz. Bu nedenle elbette ki, her mekan ve zamanda namusumuz özgürlüğümüz olacaktır. Özgür kadın duruşunu yaşatma onuruyla katılacağımız her eylem, özgürlüğe doğru attığımız her adım sadece kadınları değil, tüm insanlığı ve dünyamızı adım adım bu zorba ve yalancı erkek sisteminin kader çizgisinden kurtaracaktır. Bu inanç ve kararlılıkla her türlü saldırı ve baskılara karşı her koşulda mücadeleyi yükseltme iddia ve kararlılığına sahip olduğumuzu belirtiyor, bu temelde başta Rêber APO’nun olmak üzere, Kürt kadınları ile demokrasi ve özgürlüğe duyarlı kadınların olmak üzere bütün dünya kadınlarının 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nü kutluyor ve bu günü eylemleriyle anlamlandıran kadınlarımızı 8 Mart ruhunun özgürlük aşkıyla selamlıyoruz.
Kölelik ahlakının namus adı altında kadın katliamlarını gelenekselleştirmesine karşılık, özgürlük ahlakının namus anlayışıyla özgür yaşamlara doğru ilerleyen kervanımıza katılım gün geçtikçe artmaktadır. Artmaktadır çünkü artık özgürlük soyut, ulaşılmaz hayaller değildir. Katılım artmaktadır ve artacaktır çünkü özgür yaşam umudu elle tutulur, gözle görülür somut bir gerçeklik olmuştur. Hemen yanı başımızdaki kadının evinden çıkıp sesini yükseltmesi, kadına uzanan ellere bütün kadınların hep birlikte karşı koyması, köleliğe ‘hayır’ diyebilen kadınların varlığı giderek yaşamın süreklileşen ve gelişen bir parçası olmuştur. Özgür dağlardaki özgür kadın yürüyüşü kaderci tabuları paramparça ederken toplumsal alanda bu durum, kürsüye çıkan, halkı temsil eden, barışın kapılarını aralamaya çalışan, yaşamın tüm alanlarında eylemleri, yaratıcılıkları ve ürünleriyle aktifleşen kadınlar olarak devam eden bir özgür yaşam duruşu olmuştur. Ölümü kol gezdiren namus anlayışları ve uygulamalarına karşı, özgür yaşam imkanları oluşmaktadır. Kuşkusuz beş bin yıllık kölelik anlayışı, yaşam kültürü ve baskı araçlarının varlığı açısından bakılırsa önümüzde daha kat etmemiz gereken çok fazla yol olduğu açıktır. Ancak şunu da bilmekteyiz ki, özgürlük, köleliğin farkında olma, bunu reddetme iradesini gösterme ile başlar. Özgürlük için atılan her slogan, her adım o anı özgür kıldığı gibi özgür yaşam koşullarını bir adım daha somutlaştırıp yakınlaştırrmaktadır. Namusumuz özgürlüğümüzdür diye haykıran kadınlar kölelik düzenini temellerinden sarsmaktadır. Başkalarına ait olmayan, başkalarının namusu olmayan kadınlar, mülkleştirilen çocukların, gençlerin, kitlelerin ve hatta sistem karşısında karılaştırılan erkeklerin bile kölelik zincirlerinin paramparça olmasının garantisidir. Özgüvenini kazanmış, özgürlük bilincinde derinleşmiş ve mücadelede iradeleri çelikleşmiş olan kadınlar toplumsal özgürlüğün öncüsü olmuşlardır. Bu anlamda “namusumuz özgürlüğümüzdür, hiç kimsenin namusu değiliz” sloganıyla başlatılan kampanyanın ve bu temelde yapılacak daha birçok kampanyanın toplumsal değişim dönüşümü özgürlüksel kılmada belirleyici bir rolü olacaktır. Kampanyanın bütün katılımcılarını bu anlayışla selamlarken, özgürlük dağlarındaki kadın gücünün her koşulda toplumsal alan mücadelesinin savunma ve kadınlara yönelik her türlü saldırı karşısında caydırıcı güç olacağı iddiasını belirtmek istiyoruz.
Farklı toplumsal kimliklerde, özgürlük sorunlarının özgün yanları olduğu kadar tüm dünya kadınlarının ortak sorunlarının olduğu da inkar edilemeyecek bir gerçekliktir. Kadın olmaktan kaynaklı sorunlar erkek egemen sistemin var olmasının sonucudur. İster tarlada çalışsın, ister modacı olsun, ister fabrikada çalışsın ya da o fabrikanın sahibi olsun bütün kadınların öz kimliği ötekileşen, geride duran, yabancılaşan ve özünden kopartılan konumundadır. Bu sorun tek tek bireylerin değil, sistemsel bir sorundur. Bu düzen, tüm ortaklıklarına rağmen kadınları karşıtlaştırır, düşman saflarına yerleştirir. Bir savaş ve düşmanlık düzenidir bu düzen. Bu yüzden, iş kadını, kamyonlarda her gün ölen, ölümle burun buruna olan ırgat kadınları kendinden saymaz, yabancı, kayıtsız durur. O yüzden, bir tarafta kadın bedenleri sınırsızca metalaştırılıp diğer tarafta kadın emekleri sınırsızca değersizleştirilirken, bu kadınlar birbirlerinin ortak yanlarını göremez duruma getirilirler. O yüzden Kürt ve Türk anaları aynı gözyaşlarını dökerler. Düşmanlıkların sorumlusu bu kadınlar değil; erkek egemen zihniyet ve bunun somutlaşması olan Modernist Kapitalizmin ulus devletidir, medyasıdır, sanat ve spor kurumlaşmalarıdır, ordusudur. Kadınların özgürleşmesi ve bu yapay düşmanlıkların aşılması için bütün kadınların aynı safa geçmesi gerekir. 8 Mart bunun için en ideal zemini oluştururken, hep birlikte, katliamcı namus anlayışına, düşmanlığa ve savaşa karşı; özgürlük, kardeşlik, barış ve dayanışma sloganlarını haykırmalı ve bunları yaşamsallaştırmak için adım atmalıyız.
Özgürlük kuşkusuz ki, çok çeşitli boyutlarda ve derinliklerde aranması gereken bir gerçekliktir. Kürt kadınları olarak özgürleşme sorununu yaşamak; başkalarının namusu olmanın yanında, dilini konuşamamak, lal olmak, erkeğin sopasının yanında devletin copunu yemek, açlık sınırlarının altında yaşamak ve bir özgürlük umudunun komplolara uğramasının derin acısını yaşamak biçimlerinde ortaya çıkar. Bütün bu sorunların her biri özgür yaşama vurulan zincirlerdir. İnsan olmanın en temel vasıflarından olan konuşarak anlaşma durumuna karşı lal yaşamaktır söz konusu olan. Dilini konuşamayan ve başka bir dil de bilmediği için lal olan kadınlar özgür değillerdir. En demokratik eylemlerde bile üst üste istiflenip coplanan kadınların insanlığı bile tartışmalık hale getirilmişken, kadın özgürlüğünden söz etmek mümkün müdür? Kadın özgürlük arayışı, insan olma çabasıdır her şeyden önce. Diğer taraftan bin yıllardır yaşadığı topraklardan göçertilen, toprakları sürgün, işgal, sömürü alanı olan ve yaşamın doğal dayanaklarından kopartılan kadınların özgür olması mümkün değildir. Kürt kadınları kendi toprağında zincirlenmiş, ya da kopartılmış çiçekler gibidir. Sahte özgürlükler yaşamı yalancı kılıp, çürütmekten başka bir şey kazandırmamıştır. Bütün dünya kadınları için geçerli olduğu gibi Kürt kadınları için de geçerli olan şey; herkes kendi toprağında yeşerir, güzelleşir, serpilir gerçeğidir. Özgür topraklar, dostluk ve barış içindeki yaşam koşulları, özgür kadın kimliğinin derinleşmesini, özgür yaşam zeminini oluşturur güçlendirir.
Kürt kadınları açısından temel bir özgürlük gerekçesi de, özgürlük yolunda kadın yoldaşı ve en büyük destekçileri olan ve özgür topluma gitmenin önderliğini yapan Başkan APO’nun özgürlüğü sorunudur. Başkan APO Kürt ve Ortadoğu halklarının özgürlükçü duruşunu temsil ettiği, her türlü köleliğe karşı bir özgürlük kalesi olduğu ve başta kadınlara olmak üzere tüm halklarımızın özgürlük umudu olduğu için, uluslararası bir komployla İmralı’ya hapsedilmiştir ve bugün bir insanlık ayıbı olan İmralı sisteminde her gün yaşam koşulları tecrit ve işkenceye dönüştürülmektedir. Bu yaşanması zor işkence koşullarında Önderliğimiz tarihte eşine ender rastlanan görkemli bir direniş sergilemekte, bütün Kürt halkı serhıldanlarıyla adeta ayağa kalkmaktadır. Ancak, Özgürlük umudumuzun temsilcisi, özgürlük değerlerimizin yaratıcısı, kadınların sevgi kaynağı esaret altındayken, özgürlüğü gerçek anlamıyla yaşamamız söz konusu değildir. Başkan APO’suz bir özgürlük Kürt kadınlarının özgürlük anlayışı, arayışı olamaz. Yoldaşı, sevgisi, umutları zincirlenmiş kadınlar, özgür yaşayamazlar. Başkan APO’nun özgürlüğü, hayallerimizin, tutkularımızın, geleceğimizin özgürlüğüdür. Önderliğin özgürlüğü, egemen namus anlayışından, lal olmaktan, topraksız çiçek olmaktan, coplanmaktan, kıymetsiz nesne gibi görülmekten kurtulmak demektir. Bu nedenle 2009 8 Mart’ı Başkan APO’lu özgür yaşamın adımlarını duyuracaktır, duyurmalıdır. Önderliksiz yaşamı zehirlenmiş sayarak yaşamayacağız. Bu temelde “Rêber APO’yu esaret koşullarında görmeye artık yeter” diyerek bu süreci en güçlü eylem hamlesine dönüştürmeliyiz. Bütün anlamlı günleri halkımız ve kadınlarımız açısından yaşanmaz hale getiren egemen sistem güçlerinin bir üst aşamaya tırmandırılarak devam eden pervasız saldırılarına en büyük yanıtı bu süreçte vermeli, Türk devletinin AKP ve Türk ordusu öncülüğünde geliştirdiği saldırı siyasetine pişman ettirmeliyiz. Çünkü Önderliğimiz üzerinden başlatılarak özgürlük hareketimize karşı her gün yeni bir boyut kazanan tasfiye konsepti topyekûn imha saldırılarıyla sürdürülmektedir. Ve şu gerçektir ki, Önder APO şahsında iradi duruş kazanmış Kürt halkının onuruna ve özgür kadına karşı saldırıdır söz konusu olan düşman, yeni imha konsepti üzerinden yeni bir saldırı dalgasına hazırlanmak istiyor. Nasıl ki özgürlük hareketi olarak 2009 baharını özgürlük baharına dönüştürmek istiyorsak, düşman da bunu tersine çevirme hazırlığı içerisinde, saldırılarını yoğunlaştırarak, Kürdistan’da siyasi ve askeri olarak son işgal ve fetih hareketleriyle amacına ulaşmak istemektedir. Bu nedenle açık belirtiyoruz ki, Başta Önderliğimiz olmak üzere halkımızı, kadınlarımızı, analarımızı, çocuklarımızı sahipsiz sanarak sabır sınırlarını taşıran bu saldırıların karşılıksız kalacağını sanmak, bu halkın öz evlatlarından oluşan savunma güçlerini sınamaya kalkmak gafletle eşdeğerdedir. Şu bilinmelidir ki, bu değerlerimize karşı gelişen her saldırı en güçlü biçimde cevabını bulacaktır. HPG ve YJA STAR güçlerimiz her zamankinden daha fazla Önderliğimizi ve halkımızı en güçlü şekilde sahiplenme ve savunmaya göre hazırlanmışken, 7’den 70’e tüm halkımız da her saldırıyı, saldıran güçlerin kursağında bırakarak kendini savunma hakkını kullanarak karşılık vermelidir. Bu vesileyle tüm Kürt kadınlarının 8 Mart, Newroz ve seçim süreci eylemliliklerini hamlesel biçimde geliştirmesini, analarımızın, kadınlarımızın milli kıyafetleriyle tüm alanları Kürt kadınının rengine büründürmesini, güçlü bir örgütlülük ile, gelişebilecek her türlü saldırıya karşılık vererek savunmasını geliştirmesini bekliyoruz. Yine Kürt kadın gençliğinin her çeşit eylemliliğiyle cevap verecek bir örgütlülük içerisinde olup, analarımıza yönelik gelişen düşman saldırılarına bu eylemleriyle karşılık vermesini ama en radikal yanıtı gerillaya katılmakla vererek 8 Mart’tan Newroz’a kadar ki süreci bir katılım hamlesine dönüştürmesini ve özgürlük mücadelesini bu temelde sahiplenmesini bekliyoruz. Kadın özgürlüğünü Önderliğin özgürlüğü amacına bağlayarak mücadeleyi yükseltmekten asla vazgeçmeyerek ve Önderliğimizi mutlaka özgürleştirerek, özgür yaşamı kalıcılaştırmalıyız. Bu temelde Rêber APO’yu özgürleştirme hamlesine tüm Kürt kadınlarının, barış ve şehit analarının, genç kızlarımızın en güçlü şekilde katılacağına ve mücadeleyi yükselterek kendi özgürlükleri olan Rêber APO’nun özgürlüğü etrafında ateşten çember olacaklarına inanıyor, 8 Mart’ın kalıcılaşan özgür bir yaşam olmasını diliyor, özgürlük adına yola çıkmış tüm kadınların 8 Mart’ını kutluyor, Bese ve Zilanların yeri Dersim’de başlayan, tüm Kürdistan’da yayılarak süren özgür kadın eylemlerini selamlıyoruz.
Özgürlük dağlarında yeşerip, büyüyen kadın hareketimiz de 2009 8 Mart’ını, özgürlük mücadelesini zafere taşıma, Önderliğimizin özgürlüğüne kilitlenme ve dağlarımızı özgür yaşamın temel zemini yapma iddiasıyla karşılamaktadır. Hareketimizin meşru savunma gücü olan YJA STAR militanları olarak, bu amacı en üst düzeyde gerçekleştirip, kadınlarımızın her koşulda dayanağı ve garantisi olmaya dair kararlılığımız tamdır. Şu açıktır ki, dağ kardelenleri, gülistanların ve lalezarların habercisidir. Bu anlamda kadın gerillalar, toplumsal çiçek bahçelerinin garantisidir. Viyanların, Gülbaharların, Nucanların, Yıldızların, Diclelerin, Nudaların, Zilanların ve daha binlerce kadın şehidimizin döşediği bu mücadele yolu, özgür, doğal, kadın eksenli bir yaşama götürmektedir. Misyonumuzun bilincinde olarak ve şehitlerimizin aydınlık öncülüğünden şaşmadan, bütün gücümüzle kendimizi özgürlüğe engel yaratan durumları aşmaya ve yeni yaşam alanları yaratmaya adayacağız. Bu temelde YJA STAR militanları olarak özgür gelecek özgür kadınların yürüdüğü yollardan geçer iddiasını yineliyor ve yolumuz ve geleceğimiz özgürlüktür diyoruz.
- Ayrıntılar
Halkımıza ve Kamuoyuna!
1. 3 Mart günü öğleden sonra saat15:30’dan başlayarak sabah saatlerine kadar belirli aralıklarla TC ordusu tarafından Medya Savunma Alanlarına bağlı Zap’ın Şehit Rüstem alanındaki Horê, Ertîş, Reşme ve Zerê köylerine yönelik havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
2. 3 Mart günü saat 15:00–15:30 saatleri arasında TC ordusu tarafından Medya Savunma Alanlarına bağlı Zap’ın Çemço alanına yönelik olarak havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
3. 3 Mart günü saat 11:00–13:00 arasında TC ordusu tarafından Medya Savunma Alanlarına bağlı Zagros’un Diyana ve Herkê alanlarına yönelik olarak havan ve obüs saldırısı yapılmıştır.
4 Mart 2009
HPG Basın-İrtibat Merkezi
- Ayrıntılar
Halkımıza ve Kamuoyuna!
1. 25 Şubat gününden beri Şırnak’ın Cudi Dağı ve etekleri ile Hesena, Gire Çolya, Bilika alanlarına yönelik olarak TC ordusu tarafından güçlerimize yönelik operasyon yapılmaktadır. Ayrıca aynı alanda bulunan Gire Hirmo, Gire Çolya ve Deriyê Çırçırok alanlarında TC ordusuna ait 15’er kişilik özel eğitimli komando grupları tarafından keşif ve operasyon faaliyetleri yürütülmektedir. Operasyonlar halen devam etmektedir.
2. TC ordusu tarafından Şırnak’ın Gabar alanına yönelik olarak askeri yığınak yapılmaktadır.
3. Şırnak’ın Besta alanında bulunan Belatê, Sergerya, Giredem ve Hêzil Vadisi alanlarına yönelik olarak TC ordusuna ait keşif grupları tarafından keşif faaliyetleri yapılmaktadır.
28 Şubat 2009
HPG Basın-İrtibat Merkezi
- Ayrıntılar
Bazen insanlar mücadele içerisinde hiç hayal etmedikleri olaylarla, büyük mucizelerle karşılaşır. Kürdistan’ın telli coğrafyasında hayali bile zor bir yolculuğa başlamıştık.
- Ayrıntılar
Boş bir teneke misali,
Tok sesli bir general Azamput Yaşar Paşa ol eylemişti.
Kambur vaziyetiyle beraz fablı teşbihindeydi.
Mangal yüreklilik ne arar bu korkak generalde.
Ne sesi hoş bir seda, ne de silueti bir general silueti.
Yine der ki, ordugahlar ilk hedefiniz Zap!
Haydi marş ileri!
Tarihlerden tarih, 20 Şubat 2008’i gösterince, Kuzey Kürdistan’ın öte yakasındaki Güney Kürdistan’da belirdi askeri kepler.
Uçar-konar birlikleri mi dersin,
Uçaktan ve helikopterden fırfıroklar mı dersin…
Kalktılar, uçtular ve indiler ama ve lakin konamadılar.
Anlı şanlı bordo bereliler kanlı canlı indiler Heragor ve Şemka’nın kuzey yakasının sıfır noktasına.
Anlı-şanlı, kanlı-canlı birer kahraman olma ne eyler Kürdistan gerillası karşısında.
Şişirildiler, hayali kahramanlar yapıldılar külliyeti emret paşam zihniyetli ırkçı-faşist medya tarafından.
Gariban, fakir-fukara Anadolu çocukları bilemezlerdi ki başlarına geleceklerden.
Kendini kahraman zannedenler de içlerinden çıkmış olabilir.
Azamput asker ilk hedefiniz Zap derken emret paşam zihniyetli ırkçı-faşist Türk medyası ise hızını alamamıştı.
Savaşın ikinci gününde ordugahları Kandile işgal eylemişti.
Sonuçta ikinci bir Allahu Ekber tarumarına uğradı TeCe.
Tabi ki, HPG gerillalarının direnişi karşısında.
Beş metre bile ilerleyemediler Kuzey’in öte yakasına.
Kanlı-canlı geldiler bordo bereliler.
Kansız-ölü cenazelere döndüler yüz yirmi dört hayali kahraman.
Netice böyle olunca kıyametler koptu ordugahlarda, ırkçı Türk partilerinde.
Türklerden bazıları “kimyamız bozuldu” dediler, bazıları “kimse orada yirmi dört saat dayanamaz” dediler.
Kürtler “suvar hatın peya çun” dediler.
Ol zaman, git zaman aradan bir yıl geçti.
AKP’de tarumar olmaya başladı, tar u mar olan ordugahı TeCe misali.
Ol zaman, git zaman halkımızda Katil-Qerdoğan ile Fet-ul Münafık soykırımcı AKP’sine son tekmeyi vuracak gibi.
Aynen HPG’nin Zap’ta Türk ordusunu tar u mar ettiği şekliyle.
Haydi yiğit Kürt halkım sıra sende.
Ver gerillana bir xelat, tar u mar et şu Kafirler Partisi AKP’yi.
Haydi bizi rüsva etme.
Sana 29 Mart zaferi yakışır.
Zap Destanı üzerine 29 Mart Zaferi yakışır.
- Ayrıntılar
Faşist ve münafık düşman, bir kere daha kirli û vahşi yüzünü gösterdi. Halkımız, Önder Apo û Özgür Kürt’ün iradesine karşı tarihi ve alçakça komplo ve kalleşliğe karşı, dünyanın dört bir yanında ayağa kalktı ve bir kez daha Önder Apo’ya olan bağlılığını dosta ve düşmana gösterdi. Bu eylemlerde yurtsever halkımız, önderliği etrafından ateşten bir halka oluşturdu. Halkımızın bu duruşunu gerillalar olarak, özgürlük dağlarından selamlıyoruz. Bu coşku ve direnişinizle Önder Apo etrafında oluşturduğunuz ateşten halka, kardelenlerin güneşe yönelmesi gibi, dağlardaki karları eritiyor ve baharı erkene alıyor.
Bu direniş karşısında Semaların, Fikrilerin, Viyanların yüzlerinde özgürlüğün anlamlı bedel verme gülücükleri saçılıyor. Semalar ve Fikrilerin “Güneşimizi Karartamazsınız” şiarı ile, kendi bedenlerindeki ateşle, kendi küllerinden özgür yaşamı yarattılar. Şehit Viyan tanrıça görkemliliğiyle bedenini ateş topu yaparak, “Unutmak İhanettir” ve “Ben bu komplo ile yaşamayı kabul etmiyorum” deyip, Önderlik etrafında oluşturulan ateşten bağlılığı gürleştirdi û hep beraber haykırdılar; “Ya Önder Apo’nun özgürlüğü, ya Önder Apo’nun özgürlüğü.”
Direnişçi halkımız Kara Gün’ün 10. Yıl dönümünde, başta Amed ve Batman’da bütün komploculara, “Önderliksiz bir dünyayı başınıza yıkarız” mesajını yeniden verdi.
Düşman başta Batman ve Amed de vahşice analarımıza, gençlere ve çocuklara saldırdı. Bu da, katil Erdoğan’ın emri ve açıklamaları ile oldu. Zaten daha öncesinde defalarca, “çocukta olsa, kadın da olsa saldırılacaktır”, “hesabınıza gelmiyorsa, terk edin” deyip, soykırımların mesajını verdi.
Evet!
Biz bu sözleri hiçbir zaman unutmayacağız! Hiçbir Kürdistanlı da bunu unutmayacaktır!
Halkımız bilmelidir ki, mücadele tarihimizde, Erdoğan ve AKP hükümeti gibi bukalemun, iki yüzlü ve münafık görülmemiştir. Bu düşman, her türlü kirli savaş yöntemlerini özgürlük mücadelemize karşı kullanmaktan geri kalmamıştır. Bu düşman, evrenseli bir ahlaksızlıkla, kan dökücülüğe kara sevdalıdırlar.
Bu nedenle Amed halkı, 21 Şubatta münafık Erdoğan’ı Amed’e sokmamalıdır. Erdoğan’ın Amed’e gelişinin verdiği bir kaç mesaj var. Birincisi; ben anaları, gençleri, çocukları öldürüp coplayacağım ve yine de geleceğim. İkincisi; 21 Şubatta gerillalara karşı Zap’a yönelik yapılan kara seferinin yıldönümünde Enver Paşalığa özeniyor. Ama herkes Zap seferinin nasıl sonuçlandığını bilir. 21 Şubat’ta nasıl ki, Türk Ordusu Zap’a girmek istemiş, ancak kendilerini yağdan kıl çeker gibi kurtarabilmişlerse ve halkımız “Siwar hatin, peya çûn” sözleri ile tarihe Zap Destanı olarak mal etmişse, Erdoğan’ın Amed’e seferi de böyle olmalıdır.
Bundan dolayı Amed’deki halkımız Zap Direnişi gibi, Erdoğan ve etrafındaki satılmışlara, Zap tadında cevap vermeli, Türk Ordusunun yaşadığı hezimeti, yaşatmalıdırlar.
Ey Amed!
Sen direniş kalesisin. Kendi misyonuna göre ayağa kalk. Sen hiç gam etme, özgürlük dağlarındaki ve şehirlerdeki gerillaların, nasıl ki düşmanın kalbinde Zap ve Oramar yaralarını açtıysa, baharla beraber daha bir çok yara açacaktır. Gerillanın kalbi ve duyguları sizinle, Güneşle ve surlarla beraber özgürlük halayındadır.
Sen hiç gam etme, nasıl ki yıllardır surların Vedat Aydınları ve Zekiyeleri göğsüne bastırıp yüzlerce direnişte seni korumuşsa, bundan sonra bu misyonunu yerine getirecektir.
Ey kadim Amed surları!
Sen Kürdistan’ın gerdanı ve süsüsün. Sen hiç gam etme, çocukların özgürlük dağlarında, senin için mücadeleyi yükseltecekler ve seni özgürlüğe kesinkes ulaştıracaklardır.
Ey Amed gençliği!
Sen kendin bu acı ve zulmü yaşıyorsun. Bak ve gör, kendi kalbinde bu zulmü nakşet! Bu vahşi ve faşist düşmana karşı, kendini hazırla. Karşında iki yol var:
Birincisi; özgürlük dağlarına yönel ve intikam gerillası ol.
İkincisi; serhildanlarda molotofunla, taşlarınla, sapanınla, silahınla halkının meşru savunmasını yap. Mevzilerini sağlamlaştır. Sen serhildanların savunma gücüsün. Eylemlerde birinci görevin, halkın savunmasıdır.
Ey Amed gençliği!
Unutma ki, analarımıza karşı tazyikli su, göz yaşartıcı bomba ve cop kullanan bu polis çetelerinin de, çocukları ve aileleri var. Bu kendini satmış güruhların ve AKP, CHP ve MHP gibi partilere çalışanların da çocuk ve aileleri var.
Ey Amed gençliği!
Ne olursa olsun, din ve kan siyaseti yapan Erdoğan münafığının ve etrafındaki sürüngenlerin, o kirli ayaklarıyla Amed’i kirletmelerine izin verme.
Sloganımız; “Zap’a girilir, ama çıkılmaz” Belki Erdoğan ve satılmış ayaktakımı ve sürüngenleri, ordusu ve polisiyle Amed’e girebilir ama çıkışları öyle kolay kolay olmamalı. Bütün dünya bilsin ki, burası Amed’dir, burası başkenttir, burası KÜRDİSTAN’dır.
Ey Amed!
Ey kadim burçlar!
Ey Kürdistan’ın kalbi!
Senin gerillaların saldırıları karşılıksız bırakmayacaktır. Zap Direnişinin yıldönümünde, serhildana kalk! Sen düşmanın tankından, panzerinden, G-3’ünden, copundan ve kimyevi gazlarından daha güçlüsün. Ve bu direniş gücünle özgürlüğe yürü, bu direniş gücünle insanlık düşmanlarının üzerine yürü. Yürü ve diren! Diren ki özgürlük ve adalet sağlansın. Diren ki, bir daha zebaniler sana karşı savaş açamasın. Diren ki Güneşimiz desin; “Amed bu sana yakışır!”
Zaten bunun dışında sana ne layık olabilir ki!
Haydi kalk ve tüm Kürtlere öncülük et!
- Ayrıntılar
Halkımıza ve Kamuoyuna!
1. 16 Şubat günü 11:00 - 14:00 saatleri arasında TC ordusu tarafından Medya Savunma Alanlarına bağlı Zap’ın Bircela, Reşaperaxa, Ertiş ve Horê köylerine yönelik olarak obüs ve havan saldırısı yapılmıştır.
2. 16 Şubat günü sabah 05:00-06:00 saatleri arası TC ordusu tarafından Medya Savunma Alanlarının Zagros alanına bağlı Stunê Köyü’ne yönelik olarak obüs ve havan saldırısı yapılmıştır.
3. 15 Şubat günü Şırnak’ın Uludere İlçesi'nin dağlık alanlarında TC ordusunun döşemiş olduğu bir mayının patlaması sonucu 1 sivil vatandaş ağır yaralanmıştır.
Konuya ilişkin TC Genelkurmaylığının yapmış olduğu açıklamanın aksine, bu mayın sivillerin can güvenliğini hiçe sayan ve halkımızın yoğun kullandığı geçiş yerlerine rast gele mayın yerleştiren TC ordusu tarafından döşenmiştir. Gerillalarımızın bu olayla hiçbir ilişkisi bulunmamaktadır.
17 Şubat 2009
HPG Basın-İrtibat Merkezi
- Ayrıntılar
Bugün 15 Şubat! Reber APO’nun uluslararası komployla esir edilmesinin 11. Yılına girdik. Önder APO ‘93’ten bugüne Kürt sorununun demokratik çözümü için elinden geleni yapıyor. Her gün, her hafta bu sorunun barışçıl çözümü için çağrı yapıyor. Halk bu çağrının arkasında olduğunu, Rêber APO’yu Kürt Halk Önderi olarak kabul ettiğini; bu neyi gerektiriyorsa onu yapacaklarını yıllardır göstermiş oldukları tavırlarıyla çok net ortaya koyuyorlar. Bu tavır genelde dünyanın tüm insanları için herkesin hakkı olan gösteriler tarzında oluyor. Bu gösterilere hep şiddetle cevap veriliyor.
Bir taraftan da başta devlet olmak üzere çeşitli çevreler PKK’ye silah bırakması için çağrı yapıyor. Tek çözüm yolunun silah bırakmakta olduğunu söylüyorlar.
Demokratik tepkilerini gösteren halka karşı bütün gücünle saldıracaksın sonra da bu halkın tek güvencesi olan gerillasının silah bırakmasını isteyeceksin.
Bugün Yahya Menekşe’nin faşist Türk polisince katledilmesinin birinci yıldönümü. Katilleri nerede? Halen görev başındalar. Hani hukuk? Hani haklar? Nerede Adalet?
Sadece Yahya Menekşe mi? Burhan Koçkar Kasım 2002’de TC özel timlerinin evine yapmış olduğu baskında infaz edildi. Halk bunu kabul etmedi. Binler bu durumu günlerce sokaklarda serhıldanla protesto etti. Devlet sorumluları yargılayacaklarını söyledi. Sonuç; katiller dışarıda hatta terfi bile almış olanlar var.
Ahmet Kaymaz ve 12 yaşındaki oğlu Uğur Kaymaz 2 Kasım 2004’te evlerine yapılan baskında vahşice katledildiler. 4 yıl geçti. Bu katliamın da 5. yılındayız. 4 katil Uğur ve Ahmet Kaymaz’a karşı meşru müdafaa haklarını kullandıkları gerekçesiyle serbest bırakıldılar.
Bunlar 7-8 yıl içerisinde faşist Türk devletinin işlediği suçlar ve sözde hukuk ve adaletinden birkaç örnek. Buna benzer onlarca olay var. Bunların hepsini teker teker yazıp o kahraman şehitleri anmak isterim. Onlar ki demokratik, özgürlükçü duruşlarından dolayı TC’nin mermilerine hedef oldular. Onları anmak önemlidir. Çünkü onlar mücadelemizin öncüleridir. Ancak onları anmak yetmiyor, anmakla birlikte her birinin katillerinden hesap sormak gerekir. Bunun hukuk mücadelesini vermek demokratik kurumlarımızın, halkımızın bir görevidir.
Mevcut durumda hukuk yolu, geçen örneklerde anlattığımız gibi, görüldüğü gibi sadece bizleri uyutmak için kullanılıyor. Hukuk ki iktidarın kendini yürütmek için kullandığı farklı bir araç; hem de en kirletilmiş araçlardan biri. Hem özü çok kirli ama dışı temiz görünen bir araç. Bu kirliliktendir ki bu araca bırakıldı mı hesap sorma ve adalet, nasıl olsa birkaç ay geçince Türk toplumunda kimse hatırlamıyor. Hiçbir aydın bir satır bile yazmıyor. Yazanlar soranlar da çok sonuç almıyorlar. Yani “yapanın yanına kar kalan” onlarca katliam.
Katliamlar yapanın yanına kar kalıyorsa! Kardeşlerimizi, yoldaşlarımızı insanımızı katlediyorsa ve bunu yapanlara devlet şeref madalyaları veriyorsa sizce ne yapmalı?
Tabi ki hesap sormalı!
Hesap sormanın mekanı dağlar ve sokaklardır. Hesap soracak güç, gerilla ve başkaldırmış halktır. Hesap sormak isteyen herkes gerillaya katılmalı, barikatlarda yerini almalıdır.
Gah kleşiyle dağların doruklarında, gah molotoflarıyla sokaklarda barikatlarda Burhanların, Ahmetlerin, Uğurların ve Yahyaların katillerinden hesap sormak için kavgaya!...
- Ayrıntılar
Tekrar geçmişe gitmek o acıyı tüm tazeliğiyle yeniden yaşamak bizler açısından çok zordur. Dünyada ve tarihte hiç görülmemiş böyle bir trajediyi yaşamak ve onunla mücadele etmek bizler açısından acıdır. Ve bunları çoğu zaman bilinçsizce yaşayan ve onun anlam mücadelesini vermeye çalışan yine bizleriz? Gafleti içinde yaşatan bilinçsizlik, gözümüze perde çekmişti. Dünyadan ve kendimizden habersizdik. Dünyada ne oyunlar oynandığını bilmiyorduk.
Sonbahar yağmurları hiç dinmeden devam ediyordu. Gece karanlığında yol almaya devam ettik. Sabaha kadar yürüdük, zar zor kendi yerimize ulaştık. Kamuflajlı bir yerde kaldık. Küçük bir ateş yaktık ve kendimizi kurutmaya çalıştık. Bu nokta çok güzeldi. Mitolojide anlatılan sedir ormanlarını anımsatıyordu. Ormanın içine daldıkça kayboluyorsun. Gece yürümek burada zorlayıcıydı. Bu güzelim ormanlarda insan huzur buluyordu. Bugün huzursuzdum. Naylon çadır altında közün etrafında oturuyorduk. Radyoyu dinledik. İlk haberde Abdullah Öcalan Suriye’den çıktı ve sınır dışı edildi denilince kafamız allak bullak oldu. Kimseden çıt çıkmıyordu. İnanamadık, düşman hep yalan haber veriyor diye arkadaşları yatıştırmaya çalıştım. Mücadele yaşamımdaki en zor anlardan bir tanesini yaşıyordum. Ve ciddi bir soru karşısında duruyorduk. Hepsi de o gün cevapsız kaldı. Arkadaşlardan biraz uzaklaştım ve ileri doğru gittim.
Ormanda kimsenin göremeyeceği bir yerde sırtımı ağaca dayayarak yağmurun altında düşündüm ve doyasıya ağladım. Geri geldiğimde arkadaşlar oturuyorlardı. Nereye gittin diye sorduklarında ormanda kayboldum dedim. Düşman bizim alana operasyon yaptı ve o gece o noktayı terk etmek zorunda kaldık. Başka bir alana geçtik. Arkadaşların sadece bir radyosu vardı ve sadece düşmanın kanallarını dinliyorduk. Büyük cihazımız da yoktu. Bu noktada merakımızı giderecek kimseler de yoktu. Kendi kendimizi avutup duruyorduk; Önderlik güçlüdür, neyi nasıl yaptığını bilir, Önderlik hep doğru yapmıştır. Düşmanın kanallarında Önderliğin Suriye’den çıkışı gündemdi. Niçin Ortadoğu’dan çıktığını da bilmiyorduk. Bu halimizle gece karın altında yürüdük, tam kıyamet, her yeri sis kaplamıştı. Uçurumlu vadilerden ilerledik, bazen de yolumuzu kaybediyorduk, sulara vuruyorduk. Çantalarımız ıslanmıştı, ağırlıkları iki katına çıkmıştı. Sorun çantanın ağırlığı değil, acı, hüzün yükümüzü ağırlaştırıyordu. Her adımda Önderliği hayal ediyorduk ve Önderliği düşünüyorduk.
Sabah noktaya vardık, noktamızda çok güzel mağaralar vardı. İçeride kuru odun da vardı. Yorgunluk bizi bitkin düşürmüştü. Bazı arkadaşlar yemek yemeden ıslak halleriyle uzandılar. Tüm arkadaşların ayakları, elleri şişmişti, çok kötü bir yol yürüyüşüydü. Bir hafta dinlendik ve kendi esas kış kampımıza gittik. Tüm hazırlıklarımızı yaptık. Bizi bekleyen tehlikelerden habersizdik. Erzak sıkıntımız vardı. Bir gün yönetim toplantısı oldu, planlama yaptık ve kırk arkadaş göreve gittik. On üç Şubat’ta kar çok yağıyordu, rüzgar esiyordu. Gündüz göreve gittik ve S. B.’ye vurduk kendimizi, kendimizi uzay boşluğunda hissediyorduk. Bu coğrafya parçası bize korkunç geliyordu. Korku filmlerindeki gibi insanı korkutuyordu. Bu coğrafyayı küreklerle aşmaya çalıştık, her on dakikada bir öncümüzü değiştiriyorduk. Yarım gün yürüdük zirveye ulaşmak için ve zirvenin hemen altında üzerimize çığ düştü. Orada üç yaralı ve bir şehit verdik. Ve bu nedenle gömmeye ulaşamadan geri döndük. Çığ insanı ürkütüyordu, dağ kar yığının dönmüştü. Ve şehit Ciwan’ı karın içine gömdük, kampa geri dönmek zorunda kaldık. Erzak getiremedik. Ancak yaralıları getirebildik. Bu koşullarda mücadele etmemiz gerekiyordu, her saatimiz, dakikamız bir irade savaşıydı. Akşam karanlığın çökmesiyle kampa döndük. Tüm arkadaşların moralleri bozuktu, bir şehit vermiştik.
Önderliğin durumundan haberdar değildik. Düşmanın haberlerinden durumları takip ediyorduk. Olanlar ne kadar doğru ne kadar yanlış bilmiyorduk. Arkadaşların kafası bu sorularla doluydu ve biz bunlara cevap olamıyorduk. Çünkü bizim de hiçbir şeyden haberimiz yoktu.
Kar çok yağıyordu, bir takım odunlara gittik, odundan döndüğümüzde bazı arkadaşlar sobanın önünde oturmuşlardı. Saat birdi, radyoyu açtık ve Önderliğin Türkiye’ye getirildiğini duyduk. İşte o an yüreğimizde, beynimizde kıyamet koptu,. Tüm arkadaşlar ağlamaya başladılar. Kamp yasa boğulmuştu. Tüyleri ürperten bir manzara vardı, kimse tek kelime konuşmadı. Anlatılmayacak kadar zordu o an ki manzara ve beynimden bir daha silinmez.
Sanki gaflet uykusundaydık. Gaflet insana büyük acılar yaşatıyormuş demek ki. Tüm arkadaşlar silah ve bombalarını kuşanıp karakola gitme planlamasını yapıyorlardı. Yapıyı yatıştırmak zordu. Biz de yönetimde aynı duyguları yaşıyorduk. Dünya içimizde karanlığa bürünmüştü. Gülmelere, konuşmalar ket vuruldu. Karanlık bir dünyaya kapıyı açmıştık. Yönetim sabahtan akşama kadar arkadaşların nöbetlerini tutuyordu, kimse kendine bir şey yapmasın diye. Yönetim diğer akşam bir toplantı yaptı ve diğer gün yapıya bir toplantı yapalım dedik. Bu kimsenin cesaret edemediği bir işti. Bir arkadaşı seçtik ve arkadaşlara toplantı yaptı. Toplantı sırasında bütün arkadaşlar ağlıyorlardı, gidip Önderliğin intikamını alalım diyorlardı. Düşmana yaşama hakkını tanımayalım diyorlardı. Toplantı bitti, gece ben subay olmuştum. Mağaranın önünde arkadaşlar köz yapmışlardı. Közün önüne gelip oturdum ve kendimi yapa yalnız hissediyordum. Tüm doğa bana yabancılaşmıştı ve ben kendime yabancılaşmıştım. Gözyaşlarımı hiç tutamıyordum. Önderlikle ilk görüştüğüm yıllar gözlerimin önüne gidip geliyordu. Beynimde ve yüreğimde duyguların karmaşasını yaşıyordum. Önderlikle geçirdiğim sürecin hayalini kuruyordum. O günleri bir geri getirebilseydim. Sorularım cevapsız kalıyordu. Beynimdeki sorular yüreğimi, beynimi acıtıyordu. Olmaması gerekiyordu. Bu yaşananlar hep rüya olsaydı ne olacaktı diye kendime sordum, inanmak istemiyordum. Önderliğin esaretini kabullenemiyordum ve sindiremiyordum. Bu yalan olamaz mı, ben bir rüya mı görüyorum? Rüyalar dünyasındayım birden irkilip kendime geldim, tam dört saat kendimle diyalog kurmuştum. Saatin nasıl geçtiğini anlamamıştım. Hemen dışarı fırladım, dışarısı karanlık, fırtına sesi geliyordu. Rüzgâr karı her tarafa savuruyordu. Kıyamet böyle kopar demek ki. Doğa da sanki benimle ağlıyordu. Kayanın dibinde durdum, doğanın sesini dinlemeye koyuldum. Doğayla diyalog kurdum, sen de mi ağlıyorsun kutsal toprak, senin de ağlaman ve hüzünlenmen gerekir. Çünkü seni seven ve sana ölümüne bağlı olan büyük insan esir alındı. Bundan büyük acı var mı acaba? Kutsal, bereketli toprak, seni koruyan ve sömürüden kurtaran o büyük insandı. Sen de mi acıma ortak oluyorsun? Acımasız bir kutsal toprak… Bir hafta boyunca dışarı çıkamıyorduk. Her tarafta çığlar düşüyordu. Korkunç bir rüzgâr esiyordu. Kara kış bizi tutsak kılmıştı. Çünkü bizler cellâtlardan intikam almak istiyorduk. Tüm arkadaşlar hasta düştü. Kimse yemek yemez oldu. Tam anlamıyla bölüğün hepsi hasta düşmüştü, yerdeydiler. Kimsenin takati kalmamıştı. Bir hastalık mıydı, yoksa başka bir şey miydi kimse anlayamadı. Hemen kendimizi toparlamamız gerekiyordu.
Bahar geliyordu ve güçlü bir yoğunlaşma yapmamız gerekiyordu. Düşmandan intikam almamız gerekiyor. Düşman karşısında elimizi kolumuzu bağlayamayız. Bunu Önderlikten öğrendik. Bahar düşmana karşı hazırlanmanın ve onu can evinden vurmanın zamanıdır. Kinimizi büyüdükçe önümüzde engel tanımıyorduk. Bu temelde kendimizi toparladık. Sürece kendimizi nasıl hazırlamamız gerekir diye her gün toplantılar yapıyorduk. 25 Mart günü bir yönetim toplantısı yaptık ve toplantıda süreci, Önderliğin durumunu ele aldık. Buna karşı katılımımızı ve eylem düzeyimizi değerlendirdik. Ondan sonra bir eylem planlamasına gittik. Sonra da eyleme gidecek olanlar kimlerdir diye tartıştık. Ben ve Ş. Şivan başta önerimizi yaptık. Bu düzenleme krizli oldu. Bütün arkadaşlar gitmek istiyordu, nasıl olacaktı? En son da dayatmamla ben kazandım ve Ş. Şivan da kazandı. Ve toplantıda söylenenleri pratikleştirme zamanıydı. Gücümüzü hazırladık, 28 Mart Agit arkadaşın şahadet yıl dönümünde eylem gurubu olarak çıktık. Heyecan, intikam duygusu, acı, hüzün hepsi iç içe yaşanıyordu. Akşam gurubumuz yerine ulaştı. Sabah eylem yerine gittik ve düşman cemseleri geldi. İntikam zamanı geldi. Munzur vadisi kana bulanmalıydı. Ben bir mevzide, Şivan ve Tekoşin bir mevzideydi. Düşmanın cemselerini içimize aldık, tüm silahlar bir anda çalıştı, hepsini imha ettik. Asfalt kan gölüne dönmüştü. Düşman şaşırmıştı, nereye ateş edeceğini bilemiyordu. Attığımız hiçbir mermi boşa gitmemeliydi. Her mermiyi Önderliğin intikamı için atıyorduk. İçimizdeki kini iyi kusmalıydık, tüm imkânlar bizim elimizdeydi. Geri çekilmeyi sağlam yaptık. Ş. Tekoşin bana sarılarak Önderliğin intikamını aldık derken sevinçten uçmak üzereydi. Son yıllarda 15 Şubat’ın ne anlama geldiğini daha iyi anladım. Sadece düşmanı vurmak yetmez, yetersiz yoldaşlığımızın da özeleştirisini vermemiz gerekir. Önderliği esarete sürükleyenin bizim yetersiz yoldaşlığımız olduğunu savunmaları okuduktan sonra anladım. Yine 15 Şubat geliyor. Kendi kendimizi sorgulamalı ve kendimizi vicdan devrimi yapmalıyız. Yıllar geçse de Önderliğin esaretini yaratan uluslararası komplonun amacı, hedefi nedir sorularını Önderliğin savunmalarını okuduktan sonra az da olsa bilince çıkardık. Önderlikle yaşamak tüm geriliklerden arınmak anlamına gelir. Bu yıl ki 15 Şubat’ta hedefimiz Önderliğin özgürleştirilmesidir. Şubat ayını sevmiyorum. Çünkü bu ayın acısını yüreğimizde derinden hissediyoruz. Yıllar geçse de bu acı dinmiyor, tam tersi her an acısı daha da büyüyor. Hiçbir zaman da bu acı dinmeyecek. Bugün karşısında kadrolaşma, militanlaşma ve partileşme gibi bir görevimiz vardır. Bu komployu boşa çıkarmak için Önderliğin iyi bir militanı olabilmeliyiz. Ancak 15 Şubat’a böyle bir cevap verebiliriz. Vicdan, zihniyet devrimi ve yenilenme yaratamazsak kendimizde bugünü asla aydınlığa kavuşturamayız. 15 Şubat insanlık tarihinde kara bir leke gibidir. Bu temelde 15 Şubatı yaratan zihniyetleri lanetliyoruz.
- Ayrıntılar