Her şoreşeke ku destpêdike, şehadetê û îxanetê jî dide ber çavê xwe. Bêguman şehadet tiştekî neşerme û mirov nikare bibêje wê şoreşê wendakir. Şehadet kîjan nifşî li pey xwe dide avakirin mirov pêwîste vê yekê ji xwe bipirs e.
Em werin mijara xwe ya esas. Berî çend rojan çapemeniya dewleta Tirk di spotên xwe de dinivisîne 15 gerila hatine kuştin, lê belê ez bawerim dikim ku jibîrdikin di temamkirine spotên xwe de binivisînin, wê çend ciwanên Kurd çeka van gerilayên şehîd rakin. Gava ku jibîr dikin hevoka xwe tamambikin, ev yek diyardike ku rastiya gelê Kurd nizanin. Çek di çanda gelê Kurd de namûse û nemumkine ew çek li erdê bimîn e. Gel û gerila dizanin heyanî ku Rêber APO û gelê Kurd azad nebe, wê şehadet çêbibe, herkesî ev yek daye berçavê xwe. Em jibîrnekin her şehadetek kîn û intîqameke mezin bi xwe re tîne. Tevlîbûnên vê dawiyê ji tevgera azadiya Kurd re çêdibin, hemû bi şehadeta hevalan bandor dibin. Ciwanên Kurd beşdarî nava refên gerila dibin û navê wan hevalên şehîd li xwe dikin.
Mijara girîngtir jî yek jê eve; eger ku dewleta Tirk dibêje ez dewletekî musilmanim, pêwîste rastiya lehengên mîna Omer Muxtar jibîrneke. Eger yek Omer Muxtarê Ereban hebe, yên Kurdan bi hezaran hene. Ango tişta di dawiya vê hevokê de ez dixwazim îfadebikim, şehadet netiştekî şerme û newendahiye, yan jî nebinkeftin e. Gelê Kurd û gerila dema biryara berxwedaniyê dan, şehadeta xwe jî dane berçavên xwe. Gerilayên Kurdistane gava ku berê xwe didin çiyan, nehatine seyranê, têkoşîn û şehadet jî dane berçavên xwe, ji ber ku dizanin dijminekî wan yê hov heye. Ma qey tenê xwîn di canê te de biherike, navê wê jiyan e? Eger exlaq û wijdan bi min re hebe, dema ku li kêleka min polîsên AKP ê destên xwe tavêjin zarok, ixtiyar û hemû mirovên Kurd, eger li berçavê min mirov ji birçîbûnan re dimirin, hingî ez sed carî di ruh de tême kuştin, wê demê fêzîkê min saxbe jî, çi wateya xwe heye. Van hevalên şehîd bi xwîna xwe tovên PKK ê avdidin û nifşên nû dafirînin.
Dema ez dibihîzim heval şehîdketine ez dibêjim “xwezî ew şens ketibane destê min de, ez jî bi wana re bûbame heval û ew şehadeta xwe ya pîroz bi min re jî parvekiribane.” Şehadet jî yek ji zagonê xwezayê ye. Eger ku welatê te bindestbe, gelê te were perçiqandin, xweza jî ji te re napejirîne û mirine te wê bê wate be. Lê belê li gorî zagonên xwezayê û mirovahiyê meşandin, namûs û şerfeke bi rûmet e. Nizanim; dibe ku dewleta ji komkujiya gelê Kurd û gelê Ermeniyan têr nebûye, van zagonên xwezayê nizane û şehadetê wendahî dibîne. Eger dayîkên Kurd bi wan desmalên xwe yên spî, bi tilîlî û bi coş destê zarokên xwe hina dikin û şehîdên xwe pêşwazî dikin, wê vê carê jî pêşwazî bikin û xwedî li wan derbikevin, li gorî nêrîna min ew kêlî ji bona dewleta Tirk mirinekî herî mezin e.
Dunya Cemîl