Tecrîda Imralî salek temam kir. 12 meh, 52 hefte û 366 roj, 8.784 saet; bi hendesyariya matemetîkî jî ev tîrenda “faşîzma reş” ku bandroeke çaw ali mêjî û bednea mirov dike nikare hesab bike. Ji ber ku hesbaê vê kiryarê tenê bi rojan, bi satena û şev û rojê nayê hesab kirin. Her kêlî û dema vê kiryarê qonaxek cûda ya êşkencê ye. Ev êşkenceya psîkolojîk, di hewayê de, pêjna dewsên potînên esker de, di dengê muzîkê de, di vekirin û darana derî û penceran de, di stranan de, di awira mirovan de, xwe cûda nîşan dide.

Lewma tecrîda li Imralî, xwedî teybetmendiyek cûda ye û di dîroka mirovahiyê de menendê wê nine. Ne faşîzma reş ya sedsala navîn, ne êşkenceya gîyotîna di xeşîmên qesr û qonaxên Frensa de, ne qazoxên Roma, têra vegotina êşkenceya tecrîdê dikin. Tecrîd îzolekirin e, ji jiyanê qutkirin e, bê par hiştin e, rizandin, pûç kirin û mirina li demê bela kirin a sîstematîk e.

Salek derbas bû û rewşa Birêz Abdullah Ocalan, tenduristiya wî ji aliyê kesî ve nayê zanîn. Berê jî nexweşiyên çav, herka bêhvilê, êşa serî hebû. Gelo ev nexweşî pêşketine yan na. Hovîtiya dewleta Tirk û AKPê, eger salekê tecrîdê, di vî rengî de bidomîne, guhên xwe ji her cûre bang û dijberiyan re bigire, huquq, exlak, ademiyetê neyîne bîra xwe, mirov bendeyî wan û tiştekî baş jî namîne. Ji ber ku ji nirxên ademî û exlak bê par in, êdî mirov bendeyî wan û tiştekî erênî namîne.

Desthilatdariya Erdogan, weke bergîlê şemûs e, mirov li pêşiyê bimeşe wê gezan bide, mirov li pey bimeşe wê pihînan bide. Mînaka Rojavayê Kurdistanê li ber çavan e. Çend roj in bûne xwê û ketina agir.  

Tecrîda bi vî rengî demdirêj, rewşa dijminê mirov û kîndariya tolhildanê destnîşan dike. Kesên ku tecrîda bi vî rengî dikine pratîkê, ne normal mirov in û di çarçoveya patalojiya psîkolojîk de têne nirxandin. Desthilatdariya AKPê û Erdogan jî, di rewşeke patalojiya psîkolojîk de ne. Patalojiya psîkolojîk nexweşiyek şîzofrenî ye û tedawî kirina wê jî zor e. Ev nexweşiyet reşbînî ye û ji bilî xwe kesî qebûl nake; her cure haraket û hewldanann li dijî xwe dibîne û erênî neyînî red dike. Axaftinên dawî ya Erdogan ku êrîşî Kurdên Rojavayê Kurdistanê kir jî nîşaniya vê nexweşiya şîzofrenîk bû. Ji bilî helwesta AKPê ya nexweşiya kronîk ya li dijî PKKê, li dijî Ocalan, li dijî Kurdên Rojavayê Kurdistanê; rewşa wezîrê karên hundir Îdrîs Naim Şahîn bi tenê jî, nîşaniya vê nexweşiyê ye.

Erdogan û wezîrê karên edaletê, mikur hatin ku, tecrîd biryara wan e û ew desturê nadin ku parêzer û malbata Ocalan kubiçin Imralî. Mirovên feodal, mirovên kîndarê tolhildana bendûberberiya gund û eşîran dikarin helwesteke wiha nîşan bidin. Dema ku, mijar dibe huquq, dibe edalet, dibe karên dewletê; Erdogan jî, wezîrên wî jî, di tifikê de xweliyê nahêlin; her gotina wan dibe piffek tofanî û toz û dûmanê li peyx we dihêlin. Geh modela herêmê ne, geh dewleta herî pêşketî ya cîhanê ye, geh li hemberî heft duwelan berxwedanê dikin. Lê, di tecrîda li ser Ocalan de, eşkere dibe ku ne dewlet, ne jî desthilatdaryek hemdemî ne, li derî sedsalê ne… Ne huquq nas dikin, ne edaleteke ademî bela dikin.

Rewşa Dewleta Tirkiyê û desthilatdariya AKPê ev e û gotina Erdogan kanun e. Li dewleteke wiha, huquq di gotinê de dimîne, edalet li gorî desthilatdariyê tê bela kirin. Dewlet jî, rayedarên dewletê jî nexweş in.

Kîna tolhildanê, kujerî ye û dewleta Tirk vê kujeriya tolhildanî dike bingeha siyaseta xwe. Ev jî suc e. Erdogan û desthilatdariya AKPê suc dikin.

Wezîrê karên hundir Îdrîs Naîm Şahîn, weke mirov û zihniyet şaşiyek e, ne normal mirov e. Cihê mirovên wisa îzolekirina ji civakê ye, lê ew wezîrê dewletê ye û gelên li Tirkiyê rêve dibe; fermanan dide, kiryaran erê û na dike. Erdogan ev mirovê şaş û xelet, aniye ser kar û kiryarên wî jî dibîne, erê dike; bi dehan kesî û medya Tirk, Erdogan şiyar kirin û gotin “vî mixloqatê ne normal ji kar dûr bike”, dîsa jî li ser kar dihêle. Ya duyemîn: Erdogan heta îro bersiveke rast nedaye komkujiya li Roboskî. Wajî vê, malbatên kesên di komkujiya Roboskî de jiyana xwe ji dest dane tehdîd kirin, girtin, di jiyana rojane de şepirze kirin.

Di encamê de mirov dikare bêje ku, Erdogan û desthilatdariya AKPê bi nexweşiya Ocalan û PKKê ketine. Ev nexweşiya ku berî niha “li ku herema cîhanê be, li serê kijan çiyayê Efrîka be, çadireke kurdan were vedan jî em qebûl nakin”, îro weke nexweşiya Ocalan û PKKê veketiye. Ev jî dide xuya kirin ku, têkoşîna 40 salan ya Ocalan û PKKê, kurd gihandin qonaxeke ku dijmin mecbur ma kurdan qebûl bike. Ocalan jî PKK jî, xwe feda kirin.

Ev xwe fedakirin, çil sal e didome. Ocalan û PKKê, çil sal in, bi fedekariyek destanî ji bo azadiya gelê kurd têkoşînê dikin. Dîroka ku bi destanên cengaweriya ciwanên PKKyî hate nivîsandin, dibin pêşengî û serokatiya Ocalan de giha vê qonaxê. Di encamê de sîstemek, civakek rêxistinkirî, îradeyek siyasî, civakî û eskerî derxiste holê.

Gelê Kurd nasnameya xwe bi mohra PKKê û Ocalan nas dike û bi vê mohrê jî, têkoşîna xwe ya şoreşgerî didomîne.

Eger em bi çavên Erdogan û AKPê, bi çavên bazirganiya siyasî li pirgirêka kurd nenêrin; bi çavên mêjiyekî têgihiştî û dilsozî li qonaxên têkoşîna gelê Kurd û merhaleyên hatine derbas kirin binêrin; eger em ji Zindana Amedê û heta weke îro, ji 15ê Tebaxê û heta weke îro, ji Zapê û heta weke îro, ji Komploya Navneteweyî û heta weke îro, ji hilbijartinên 29ê Hezîranê û heta weke îro, ji tecrîda Imralî û heta weke îro li destketiyên gelê Kurd û gihiştina qonaxa îro binêrin, hingî emê rastiya têkoşîna demdirêj, ku îro weke şoreşeke herêmî derketiye holê û herka çemê dîroka gelan bi coşûxuroş diherikîne bibînin û fêm bikin.  

Dewleta Tirk û desthilatdariya AKPê, her çiqasî nexweşên şîzofrenîk bin jî, yek hedef dane ber xwe; tefsiye kirina Ocalan û PKKê. Tê zanîn; nexweşên şîzofrenîk, bi berçavikên bergîlan li cîhanê û pêşketinên civakî dinêrin; ji bilî rastiya wan rastî nine û hedefa xwe jî xelasiya mirovahiyê dibînin.

AKPê, dewleta Tirk û alîgirên wan, di demên dawî de Ocalan û PKKe kirine hedefa xwe û heta ji wan tê, gotina “PKKe cûda, Ocalan cûda pirgsirêka kurdan cûda”. Lê di esasê xwe de hedefa wan wiha ye: “Eger Ocalan û PKKê tesfiye bibin, emê kurdên cîhanê teva, car din di gora betonî de meftûn bikin.” Pirsgirêka nexweşiya şîzofrenîk jî ev e: Ji ber ku ew nabînin, fêm nakin ku bi sedan Apo derketine holê û PKKe jî ne tenê li Bakurê Kurdistanê, ne tenê li Qendîlê, ne tenê li Ewropa, ne tenê li Rojavayê Kurdistanê, li her cihê ku kurd lê dijîn heye. PKKe, mohreke jiyana azad ya rastiya gelê kurd e. Ne dewleta nexweş, ne Erdoganê şîzofrenîk û ne nexweşên kronîk dikarin vê mohrê ji nasnameya gelê kurd xerab bikin.

Ev ne çîrok e, ne darbimesel e; destanekî ku ji demûdewranên, ji heyam û çeqûberka felekê bi veravtina dilopên xwîna ciwanên çar parçeyên Kurdistanê hatiye nivîsandin e û di hevokên Ehmedê Xanî de, di pênûsa Heredot de, di rûpelên Şahnameya Firdewsî de cih girti ye.

Aliyekê wê Kawa ye, aliyekî wê Rustemê Zalê ye… Aliyek jî rastiya gelê kurd û qonaxa îro ya zindîbûna îradî ye.

Ev her du alî, li dijî tecrîda Îmralî tekoşînê dikin. Îsal, yanî sala 2012an sala finalê ye. Fînal, “azadiya Ocalan û xweseriya Kurdistanê” ye.

Cîhan ji xweşên şîzofrenîk re nabûye mêrga helezî û nabe jî.
Medeni FERHO