PKK Militanlarına ve ARGK Savaşçılarına:

Değerli yoldaşlar!

Tarihi 15 Ağustos hamlemizin 12. yıldönümünü kutlarken, hepinizi bu zafer yıllarımız temelinde selamlıyorum. 13. savaş yılına girişimizi de yüksek başarılar temelinde karşılayacağınıza inanıyorum. Bu vesileyle bir kez daha içinde bulunduğumuz durumu oldukça gerçekçi değerlendirmek, görevlerimize daha net ve sonuç alıcı yaklaşmak tarihi önemini korumakta ve olmazsa olmaz kabilinden başarıyı emretmektedir.

Her şeyden önce bu 12. savaş yılının ulusal kurtuluşta salt askeri bir süreci ifade etmediği, ulusal diriliş ve toplumsal özgürlükte, hatta ondan da öte katliamın son perdesini oynayan halk gerçekliğimizde oldukça ciddi ve kurtuluşa yakın bir süreci gerçekleştirdiği artık dostun da, düşmanın da takdir etmek zorunda kaldığı bir husustur. Bu savaş süreci, örneklerine pek azına tanık olunan gelişme özelliklerine sahiptir. Biz bunları uzun uzun değerlendirmeyeceğiz. Ama eğer bu savaşta en başta partililer olarak bir şeyler öğrenmişsek, bunun tek kabul edilebilir yaşamsal yolumuz olduğunu ve bunun dışında insanlık ailesi içinde asla yerimizin olmayacağını sizler de, tüm halkımız da anlamış bulunuyor.

Bu savaş, eğer biraz şereften, onurdan bahsedeceksek ve biraz yaşam umudumuzu dile getirmek istiyorsak mutlaka vermemiz gereken, yine olmazsa olamaz kabilinden bir ulusal görevdir, hatta insanlık görevidir. Dolayısıyla ne parti olarak, ne halk olarak, ne pahasına olursa olsun bu savaştan çekilmek, şu veya bu zorluklar nedeniyle ikircikli yaklaşmak her zaman olduğu gibi bugün için de affedilmez bir hata olacaktır. Hatta, illa eleştirilecek bir yönü varsa bu da, neden çok daha fazla imkanlar belirdiği ve ortaya çıkarıldığı halde layıkıyla değerlendiremedik biçiminde olmalıdır.

Bu konuda kendimizi suçlayabilir ve bazı sonuçlar çıkarabiliriz. Yoksa, bu savaş mutlaka gerekliydi ve başka türlü de insanlık ailesi içinde kimliğimizden, yerimizden bahsedemezdik. Asıl bahsedilmesi gereken şudur; bu geçen yıllarda halk olarak gerek katliamın ortaya çıkardığı parçalanmışlık, hatta paramparça olmuşluk, dağılmış zihniyet ve ruhlar, felç olmuş gücümüz hiç şüphesiz bizi en temelde zorlayan objektif nedenlerimizdir. Ama en az bunun kadar, hatta daha fazla sorumlu tutulması gereken parti öncülüğümüz, mücadelemizin gereklerinin yerine getirilmesinin imkanları olmasına ve dönem dönem önemli sıçramalara fırsat vermesine rağmen, buna layıkıyla değer vermemek, daha başarılı geçebilecek bu yılları çok önemli yanlışlıklarla geçirmek asıl öfkelendiğimiz ve bir türlü kendimizi bağışlamadığımız hususlarımızdır.

Bu yılların tarihiliği kadar, ona yaraşır biçimde partililer ve sorumluluk alan savaşçılar olarak bu mücadeleye  hakkını veremeyişiniz halen bizi en çok öfkelendiren husustur. Ne kadar kazanım ortaya çıktıysa bu artık tarihe mal olur ve elimize ne kadar imkan vermişse şüphesiz o da değerlendirilir. Ama bizi asıl ilgilendiren, daha fazla başarma imkanı olduğu ve parti öncülüğümüz kendisini biraz zorlasa geniş imkanlarla daha fazla kazanabileceği halde neden bunu sağlayamadığıdır. En önemli sorun olarak bunun üzerinde durulur ve gereken yapılır. Ulus olarak, parti olarak çocukluk dönemini aştığımıza inanmalıyız. Artık halk olarak da, partili olarak da amatörlükte kalmanın savunuculuğu yapılamaz.

Olgun olmayı bilmeliyiz. Siyasal, örgütsel ve hatta askeri çizgide olgunca savaş tarzımıza hem akıl erdirmeli, hem de buna iradeyle yüklenerek, yeterli çabayı da eksik etmeyerek bu önümüzdeki aşamayı bu tarzda başarmalıyız.

Bu yılların tarihiliği kadar, ona yaraşır biçimde partililer ve sorumluluk alan savaşçılar olarak bu mücadeleye  hakkını veremeyişiniz halen bizi en çok öfkelendiren husustur. Ne kadar kazanım ortaya çıktıysa bu artık tarihe mal olur ve elimize ne kadar imkan vermişse şüphesiz o da değerlendirilir. Ama bizi asıl ilgilendiren, daha fazla başarma imkanı olduğu ve parti öncülüğümüz kendisini biraz zorlasa geniş imkanlarla daha fazla kazanabileceği halde neden bunu sağlayamadığıdır. En önemli sorun olarak bunun üzerinde durulur ve gereken yapılır. Ulus olarak, parti olarak çocukluk dönemini aştığımıza inanmalıyız. Artık halk olarak da, partili olarak da amatörlükte kalmanın savunuculuğu yapılamaz. Olgun olmayı bilmeliyiz. Siyasal, örgütsel ve hatta askeri çizgide savaş tarzımıza olgunca hem akıl erdirmeli, hem de buna iradeyle yüklenerek ve yeterli çabayı eksik etmeyerek önümüzdeki aşamayı bu tarzda başarmalıyız.

Başta ulusal sorun olmak üzere, Türkiye’nin bir çok ekonomik, demokratik, sosyal, kültürel sorunlarına barışçıl, siyasal çözümü öngörme istemimizi her zaman dile getirmemize rağmen, buna verilen karşılığın özel savaşın daha geliştirilmiş biçimleri olması, maalesef bu yeni dönemin de böyle bir hükümetle karşılanmaya çalışılması bir geçektir. Hatta denilebilir ki, son dönem hükümetlerinin devletin artık çok netlik kazanmış politikalarını ezberlemişçesine, farklı taktiklerle, ama sonuçta aynı amaç için yürütmek istediklerini sadece ileri düzey siyasiler ve kadrolar değil, dünya alem ve halk yığınları da bilmektedir. Gizli özel savaş, oldukça açık bir özel savaşa dönüşüyor. Bundan önceki hükümetin, hatta daha öncekilerin tek bir politik hedefleri vardır; o da Ulusal Kurtuluş Mücadelemizi gündemden silmek. 12 Eylül rejiminin de en temel hedefinin bu olduğunu, ondan sonraki Özal döneminin yürüttüğü on yıllık özel savaşın da ne kadar boyutlu olduğunu biliyoruz. Ama bütün bunların yetmediğinin, 1990’ların başlarında bu çıkmazdan ancak siyasal diyalog yoluyla çıkılabileceğinin anlaşılmasının, Özal’ın bunu dile getirmesinin kendisine de mal olduğu ve ANAP’ın misyonunun da böylece tüketildiğini iyi biliyoruz. O dönemden sonra Demirel-İnönü’nün tıpkı 1925’lerdeki isyana karşı İnönü-Bayar benzeri “bu isyanı da bitireceğiz” biçiminde askeri yönü, hatta tenkil, katliam yönü daha ağırlıkta olan bir yüklenimle ve bu temelde komplolarla ve darbelerle çok ağır bir süreci başlattıklarını biliyoruz.

 Demirel-İnönü, Güreş-Çiller süreçlerinde komplolar ve faili meçhullerle bütün bir ekonominin özel savaşa yatırılması, yine tüm toplumun medya yoluyla özel savaşa bağlatılması için sınırsız maddi imkanların seferber edilmesi, içte milli mutabakat, dışta dış politikanın temelde bu noktada yoğunlaştırılması, yine daha somut olarak sağ ve sol partilerin aynı amaç etrafında birleştirilmesi, hatta sağ ve sol arasında -en aşırıları da dahil- pek farklılığın kalmaması bu görevin en ilginç bir özelliğidir.

Çiller bunu en çok kendi şahsında gösteriyor, “ya bitireceğiz, ya bitireceğiz” sloganıyla kesin sonuca gitmek istiyordu. Bu, şüphesiz bu kadının bir marifeti değil, ardındaki en eli kanlı, kontrgerillacı faşist ve özel savaşla bütün ordu içinde de, sivil güvenlik kuvvetleri içinde de kesin damgasını vuran ekibin işiydi, onlar söylettiriyordu. Buna rağmen istedikleri sonucu tam elde edemedikleri gibi, bir çok noktada tökezledikleri ve aceleye getirdikleri seçim yoluyla da umduklarını bulamadıkları; Doğru Yol’un en çok kaybeden parti durumuna geçmesiyle, yine onun müttefiki CHP’nin, SHP’nın tarihinde en büyük yenilgileri almasıyla bu savaşımda onlara yüklenilen rolün adeta bittiği, bunu daha fazla kullanamayacakları ortaya çıkmıştır. Onun yerine getirmek istedikleri ANAYOL’un da bize yönelik geliştirmek istedikleri bazı komplolardan öteye başka bir hikayesi ve öyle herhangi bir sorunu çözme iddiaları da yoktu. Ömürlerinin üç ayı geçmemesi şunu gösterdi; bu tip hükümet modellerinin özel savaşta fazla başarı sağlayamadığı, hem içte hem dışta tabanlarının oldukça tabanlarının daraldığı ortaya çıktı. Özellikle Refah etrafında yükselen muhalefet bu özel savaş politikalarından bıkmıştı ve çıkarlarına olmadığını görüyorlardı. Refah’ın yükselişi, kesinlikle özel savaşa tepki duyan ve çıkarları oldukça sarsılan kitle muhalefetiydi.

Bu önemli bir çatlaktı ve Cumhuriyet’in aynı model hükümetlerini tehdit ediyordu. Ama tecrit sürecinin devam edeceği de kaçınılmazdı. Genelkurmay, yani özel savaş uzun tereddütlerden sonra Refah Partisi’nin hem özel savaş yoluyla eritilme sürecine sokulmak, hem de ehlileştirilmek için hükümete ortak edilmesini uygun bulmuştur. Daha önce Cumhuriyet için en büyük tehlike olarak görüyorlardı. Fakat Cumhuriyet’in çözülüşü, Kemalizm’in çözülüşü onları Refah’a sarılmak zorunda bıraktı. Bu noktada Refah ve müttefiki Doğru Yol’a -Çiller’in partisine- yükledikleri, kesinlikle hem bölgesel, hem de kamuoyundaki değişiklikleri göz önüne getirerek taktik ayarlamaktı. Bunun, Genelkurmay’ın bir ayarlaması olduğu açıktı. Esas amacı, Ortadoğu-İslam ülkelerinde gelişen Türkiye aleyhtarı havayı, özellikle İsrail-Türkiye anlaşmasından dolayı büyüyen tepkiyi dizginlemek, dengelemekti; içte ise büyüyen halk muhalefetini yine kontrol altına almak en çok bu modelle mümkündü. Ve dolayısıyla bu hükümete onay verildi.

PKK’nin gerek bölgede yürüttüğü ulusal kurtuluş savaşı, gerekse Türkiye’ye yönelttiği barışçıl ve siyasal diyalogun yolu daha etkili olmaya başlamıştı. İşte yeni hükümete verilen görev de, bunu sınırlandırmaktır. Eskisi gibi yok etmekten bahsetmeseler de, aşırı bir sınırlandırmaktan bahsediyorlar. Ve fırsat bulurlarsa komplolarla, darbelerle kesin sonuç almak isterler.

En son Erbakan’ın gerek İslam ülkelerine açılışı, özellikle İran’a, Irak’a yapılan ziyaretler ve Suriye için de düşünülen gezilerin tek amacı, PKK’yi bölgeden soyutlamaktır. Bunu zaten kendileri her gün söylüyorlar. Yine içeride de barışçı adımlar provoke ediliyor. Zindan genelgeleriyle yapılan direnişler de boşa çıkarılmakla birlikte Yunanistan’la yeniden artırılan gerginlik, yine cenaze törenleri, sözde Cuma analarının yürüyüşleri etrafında yoğunlaştırılan şovenizmle Türkiye cephesindeki barışçıl ve siyasal çözüm yollarının önüne geçilmek isteniyor. Fakat kitleler artık maddi ve manevi olarak yoksullaştırılmalarının, alçaltılmalarının bu özel savaşla bağlantılı olduğunu bildikleri için kolay kolay geriletemeyeceğini görmekteyiz.

Yani milli mutabakat bu anlamda eskisi kadar etkili olamadı. Yine dış politika da “aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık” misali, Doğu’ya açılsa Batı öfkelenir, Batı’ya açılsa Doğu öfkelenir, böyle çıkmaz bir durumdadırlar. Hem içte, hem dışta kullanacakları politik manevralar, diplomatik ataklar artık aleyhlerine sonuç vermekten öteye gitmez. Şimdi geriye mevcut özel savaş kerhen de olsa, zoraki de olsa bu hükümeti denemesi kalmıştır. Öyle ekonomik sorunları çözmek için değil, PKK önderliğindeki Ulusal kurtuluş savaşımı ve onun Türkiye’ye yansımasını, böylece demokratik gelişmelerin hızlanmasını ve siyasi çözüm yolunun zorlanmasını durdurmak isteyecektir. Bunun için de esas itibarıyla PKK’yi her sahada daraltmaya tabi tutmak isteyecektir.

Nitekim, günlük olarak yürütülen de budur. Hükümet, özel savaşın elinde bir kukladır, onu fazla abartmamak gerekiyor. Hükümeti yönlendirerek bazı hedefleri vurmak istediklerini, bunu elde ettiklerinde, yani kullandıklarında da bir tarafa iteceklerini her zaman göz önüne getirmek gerekiyor. Yani mevcut hükümetlerin, hatta parlamentonun özel savaşımın perdesi ve toplumu yanıltan maskesi olduğunu zaten herkes bilmektedir. Ama yine de taktiklerini -özellikle Ortadoğu’da yaptıkları gibi- yine Batı’ya karşı durumlarını dikkatle değerlendirip diplomatik sahayı daha iyi kullanmak mümkündür. Bunu zaten ortaya çıkardık ve daha da başarılı olmasına da büyük özen göstereceğiz. Ama esas kavga, yine gerilla savaşı temelinde özel savaş ve gerilla savaşı etrafında yoğunlaşacağa benzemektedir. Çözümün veya mücadelenin diplomatik, siyasi sahada olması daha tali plandadır. Bunu önemle göz önüne getirmek gerekiyor. Bu konuda kendimizi fazla yanıltmamak, hatta gevşetmemek büyük önem taşımaktadır.

 Hiç şüphesiz 12 Eylül rejimi, parti olarak kitleselleşmeye başladığımız sürece bir tepki olarak gelişti. Şimdi bu rejimin de temeli olan 12 Eylül esasta, önderlik ettiğimiz ulusal kurtuluş sürecinin parti öncülüğü ortaya çıktığında ve halkla bütünleşmeye doğru gittiğinde ortaya çıkan veya gerçekleşen bir askeri darbedir, ağırlıklı olarak partimize yöneliktir. Bilindiği üzere, buna karşı yurt dışında, Ortadoğu’da yürüttüğümüz çalışmayla veya geliştirdiğimiz hazırlıklarla 15 Ağustos Atılımı’nı gerçekleştirdik. Bunun anlamı şudur; 12 Eylül’e rağmen, Türklük gerçeğinde sol kadar bizi de silmeyi, bir daha başını kaldırmamacasına mezara gömmeyi esas hedef belleyen bu rejime karşı 15 Ağustos’un gerçekleştirilmesi; salt 12 Eylül askeri rejimine bir başkaldırı değil, tüm Cumhuriyet tarihinin hatta Türk egemenlik sisteminin Kürt gerçekliği, Kürt ulusal gelişimi üzerindeki imha süreçlerinin, özellikle yetmiş yıllık Cumhuriyet döneminin tam başarısının son adımıydı. Dolayısıyla buna karşı gerçekleştirilen 15 Ağustos Atılımı, bütün bu olumsuz tarihe karşı ve yetmiş yıllık Cumhuriyet’in bizi ezme ve bunu sonuçlandırma sürecine karşı bir başkaldırıdır. 15 Ağustos Atılımı salt dört yıllık 12 Eylül’e karşı bir direniş değil, bütün bu tarihe karşı bir başkaldırı olarak anlaşılmalıdır. Gerçeği de budur. Ve bu anlamda tarihi olduğu kadar da yaşamsaldır .

Bilindiği üzere bu atılımı biz ortaya çıkardık, ancak elverişli fırsatlara rağmen dilediğimiz gibi geliştirmedik. Geçen ilk yılı içinde gerilla için epey imkan ortaya çıkarılması ve neredeyse yarı bir başkaldırı havası yaratmasına rağmen örgütlenmesini ilerletemedik, gerilla tarzını oturtamadık ve dolayısıyla zorlandık. Bilindiği üzere bir kez daha III. Kongre sürecimizle birlikte altsal hazırlıklarla ve oldukça istila gruplarla, 1987’den itibaren gerillayı oturtmayı amaçlayan yeni bir süreci başlattık. Buna karşın 12 Eylül cephesinden verilen cevap, Olağanüstü Hal görevidir. Ve bu rejim çok kısa bir sürede bizi ve bu hamleyi tasfiye etmek istiyordu. Biz bu süreci, amansız direniş yılları olarak, hamle üstüne hamle yaparak değerlendirdik; 1990’lara kadar gerillayı bütün yönleriyle oturtmak için büyük bir çaba yürüttük. Ve giderek gerillanın oturtulabileceği, ülke içinde bütün stratejik noktalara ulaşabileceği bir durumu ortaya çıkardık. Yalnız bununla yetinilmedi ve halkın da artık ses verebileceği bir durum da ortaya çıkarıldı.

1990 Newrozuyla birlikte yeni serhildan dönemi gerillanın büyük hamle yapma durumunu ortaya çıkardı. Bu tamamen 12 Eylül rejiminin başarısızlığı ve ulusal kurutuluşun da başarı yolunda büyük bir olanağı elde etmesiydi. Bilindiği üzere, biz bunu da yeterince değerlendiremedik. On binlerce gerilla gücünün ordulaşması durumu varken, bazı cephelerimizde erken iktidar hastalığına kapılma; katılanların toplumda bulamadıkları itibarı ve yaşamı parti içinde bulmaları sonucu, adeta sorun savaş değilmiş de kendimizi yaşatmakmış gibi bir duruma öykünmeleri; partiyi adeta orta sınıf veya köylü partisine dönüştürme alışkanlıkları bu olanakların doğru değerlendirilememesine yol açtı.

PKK öncülüğünün sağlam oturtulması için çok büyük çaba harcadık. Muazzam eğitici ve yönlendirici faaliyetimize rağmen yoğun köylü ve kent küçük-burjuva katılımı daha ağır bastı. Ciddi bir parti öncülüğünü esas alarak, onun kurallarını uygulayıp eğitimini yapmadan, olanaklara dayanarak en az mücadeleyle ama sözüm ona en çok bireysel kazanımlarla yer tutunmaya çalıştılar. Sonuç; özel savaş cephesinde yeni bir komplo ve darbe dönemi,   -Güreş darbesi- bizim cephemizdeyse artan imkan ve olanaklar üzerine hem de gözü karaca bireysel kariyer temelinde yarışma söz konusu oldu.

bu çok olumlu ve tarihi gelişme, İşte bu iki nedenden dolayı önemli bir zorlanmayı yaşadı. Eğer olanaklar değerlendirilseydi, parti öncülüğü ve gerilla derinleştirilseydi kesinlikle bu yeni darbenin büyük bir başarısızlığı ve ulusal sorunun çözümünde de sonuca gitmenin tarihi adımı teşkil edilirdi. Kaçırılan fırsat budur. Bu vesileyle bir kez daha bu sürecin sorumlularına diyorum ki; tüm kadrolara, bu dönemi şu veya bu düzeyde yaşamış olanlara, ileri komuta düzeyinde tutalım sıradan savaşçılarına kadar tarihi bilememek, fırsatın ne olduğunu anlayamamak, onun yerine kendi sınıf güdülerini ve kendi cehaletini koyarak yaşamaya çalışmak, niyet ne olursa olsun, tarihi süreçlere yapabileceğimiz en büyük kötülüktür. Maalesef bu kötülük ağırlıklı olarak da parti öncülüğümüz ve gerilla ordulaşmamızda yaşatıldı.

Çiller-Güreş ikilisinin beklemedikleri ucuz bir başarıya kendilerini kaptırmaları, bizim ise oldukça hakim olabileceğimiz kendi stratejik alanlarımızda zorlanmamız; bireysel yaşam kaygıları ve erken iktidar hastalıkları nedeniyle adeta bireycilikte bir yarışla gerillayı, parti tarzını bir kenara bırakıp yaşayabileceği kadar yaşama gibi en aşağılık, en tehlikeli bir süreci yaşamış olmaları hak etmediğimiz önemli kayıplara yol açtı. Unutmayalım ki, hızla elli bin gerillaya ulaşılabilirdi ve stratejik alanlarda mükemmel gerilla üsleri doğabilirdi, halk da zaten ayaktaydı, serhildandaydı. Ve bu da zaferdi. İşte sizin tamamlayamadığınız, bu zafer imkanıdır. Düşmana verdiğiniz ise ucuz başarı kahramanlığıdır. Düzen yaşadı ve sizleri de çok zorladı. Ama esas suçu kendinizde bulacaksınız.

Bizim yönlendirdiğimiz çabalar olmasaydı, acaba şimdi ayakta kalır halde olur muydunuz? Bu gerçeği tespit etmeniz ve tarihi sorumluluklarınızı zor da olsa, çok suçlu da olsanız bilince çıkarmanız gerekir. Açık söyleyeyim; 15 Ağustos Atılımı’nın 10. yılında bir kez daha gerillayı, zafere doğru gidebilecekken zor duruma soktunuz ve düşmana ucuz bir başarı imkanı verdirttiniz. Tabii tekrar yüklendik ve son iki yılda özellikle Güney savaşımında ve sonrasında ülkenin tüm stratejik alanlarını gerillasız bırakmamak kadar, siyasal faaliyetleri geliştirmeyi de esas aldık. Büyük hazırlıklar yapıldı, yine diplomatik sahada ve basın-yayın alanında epey ileri adımlar atıldı. Zor da olsa bugünkü sürece girildi.

Şimdiki süreç esas itibarıyla ne ağır bir tehlikeli durumu ifade ediyor, ne de çok ucuz bir zaferi size sunuyor. Ayrıca başarının etkenleri ve başarıya yol açan çalışmalar zannettiğiniz gibi olmadığından onun yolu ve yöntemi de zannettiğiniz gibi değildir. Bir bunu anlamanız gerekir. İkincisi, ne öyle uzun bir süredir yaşadığınız oldukça amaçtan kopmuş, kendini moralden düşürmüş olmak gerçekçidir, ne de bazılarının kendilerini kaptırdıkları zafer sarhoşluğu, hatta erken iktidar sarhoşluğu gerçeğimizle uyuşmayan aşırı yaklaşımlardır.

Gerçekçi bir durum değerlendirmesi yapmak gerekir; diplomatik, siyasal, askeri olarak stratejik savunma grubunda olsak da, onun oldukça gelişmiş bir evresine, yani son evresine, her sahada dengeyi zorlayan bir evresine doğru yaklaştığımızı, bu anlamda bir ilerlemenin olduğu, ama oldukça zorlanmalarla karşılaşılan bir ilerleme olduğunu belirtmek mümkün. Dolayısıyla bu süreçte “iktidarlaştık, çözüm kesindir” gibi yaklaşımlarla kendimizi kandırmamak gerekiyor. Eskisi gibi kaybetme tehlikesi yok. Bazı önemli diplomatik, siyasal, kültürel kazanımlar zaten ortaya çıkıyor. Askeri olanaklar çoğalıyor, gerillayı daha da kapsamlı geliştirmek mümkündür. Ama bütün bunlar da bazılarının sandığı gibi rahat olmak, “çalışmadan kazanıyor, ucuz komutalık yapıyor ve basbayağı sonuç da alıyoruz” gibi kendini aldatmamak önem taşır. Önemli bir kısmınız kaybetmenin komutanlarısınız, kazanmanın değil. Bu gerçeği kendinize kabul ettirmeniz gerekir. Parti öncülerine bak, ARGK komuta yapısının bu temelde kendilerine yönelmesi önem taşıyor.

Günümüzde başarı için olanaklar fazladır. Bunu zaten dostta düşmanda bilmektedir. Bütün mevzilerde gelişme vardır, bütün kanallar açıktır, hiçbir yerde gerilemeye fırsat vermedik. Ama bu size rağmen yapılıyor. Bunu idrak etmeniz gerekir. Özel savaşım güçlerine karşı savaştığımız gibi, sizin darlıklarınızla, tıkanma, daralma ve bunalımlarınızla da çarpışalım. Sizin bu olumsuzluklarımızı gidererek kazanalım. Ben burada emeklerinizi inkar etmiyorum. En başta şehitlerin anısına en yüksek değeri veriyorum. Bu gerçek bir zaferi kaybettirmez, tam tersine bütün yönleriyle açığa çıkmasını emreder. O halde hiç kimse bazı sağlam mevzilerimiz ve gelişme olanaklarımız var diye, ne kendini sağa yatırmayı ne de sol-sekter yaklaşımlarla süreci tekrar daraltmayı bir tarz olarak dayatamaz. Durumlar her zamankinden daha hassastır. Büyük bir sorumlulukla gerçekçi bir durum değerlendirmesi kadar, karşınızdaki görevleri doğru belirlemeyi ve mutlaka başarıyla gerçekçi bir yürüyüşü emretmektedir.

Önümüzdeki süreci bu durum değerlendirmesi temelinde nasıl ele alabiliriz? Özel savaş cephesinin durumunu az-çok belirledik. Bu ölçülerle bir kez daha ateşkes sürecine benzer bir süreci ısrarla gündemde tuttuk, halen de tutuyoruz. Ama buna rağmen ses yok. Öyle anlaşılıyor ki bu sessizlik özel savaşın derinliğine cevabıdır ve her gün artan bir tempoyla verilmektedir. Sözde siyasal çözüm adı altında bazı sesler ortaya çıkıyor, ama özel savaş kurmayları bunlara “çatlak ses” diyor ve hiçbir şans vermiyor. Biz ne kadar iyi niyetli de olsak, özel savaş kurmaylarının buna fırsat vermeyeceği, dostun da halkların da çok iyi gördüğü bir durumdur.

O halde şiddetlenecek olan özel savaşa karşı bizim de her cephede şiddetlenmemiz gerektiği açıktır. Ve şüphesiz günceli dikkate alacağız. Özel savaşın farklı taktiklerini mevzi, hükümet, dış politika, iç politika temelinde dikkatle değerlendirip düz yaklaşmayacağız. Ama esasta hedefin biz olduğu ve bitirilmek istendiğimizi de bir an göz ardı etmeyeceğiz.  Bu durum ne zamana kadar sürer? Onlar diyorlar ki; “PKK’yi ya yok edinceye, ya da nefes alamayacak düzeyde daraltıncaya kadar.” Bu bizim için sadece parti olarak, gerilla olarak değil, ulus olarak da imha olmaktır. Bu bir gerçektir ve kimse kendini yanıltmamalıdır. Ucuz başarı heveslerine, siyasi çözüm arzularına da kendini kaptırmamalıdır. Ama diğer yandan, “imha oluyoruz” adı altında da kendini ölüme yatırmamalıdır. Kazanma ihtimalimizin en yüksek olduğu bir süreci yaşıyoruz. Olanaklar, mevcut ulusal, bölgesel ve uluslararası dengeler her zamankinden daha fazladır, hatta eğer şartları iyi değerlendirirsek başarabileceğimizi göstermektedir. Yeter ki parti olarak, onun değerli militanları, komutan ve savaşçıları olarak geçmiş hatalarınızdan, yanlışlıklardan, yetersizliklerden kesin ders çıkarın ve bu olgunluk döneminin öncüleri, savaşçıları olarak yer alın. Şart budur. Her sahada bize artık büyük sorun teşkil eden, halkın da dostların da artık oldukça sıkıcı bulduğu, hatta kabul görmeyen kadrolar ve savaşçılar olmaktan kendinizi çıkaracak mısınız, çıkarmayacak mısınız? Bu konuda aşama yapacak mısınız, yapmayacak mısınız? Son süreçte, özellikle bu son yıllarda çok derinliğine bir netleştirmeyi size yaşatmaya çalıştık.

Bu, siz insanlarımızın özellikle parti ve ordumuzun değerli militanlarının şahsında yeni dönem insanlarımızın yaratılması için, diğer cephe savaşı yanında yürütülen en büyük savaştı. Zaten bu büyük savaş verilmeden iyi biliyorsunuz ki, basit bir köy savaşımını, bir çobanla, bir korucuyla savaşı bile doğru veremiyorsunuz. Demek ki, bu büyük savaş önce verilmeliydi.

İşte biz geçen yıllarda, özellikle bu yaşadığımız günlerde bu savaşı verdik ve inanıyorum ki, önemli düzeyde de başardık. Bu, hepinize az-çok ulaşan çözümleme düzeyiyle, çok yoğun kadro eğitimiyle kesinleşti, hatta halkı da basın-yayın yoluyla aydınlatmamızla gelişti. Küçümsememek gerekiyor;  biz bu büyük savaşı vermeseydik, tıpkı geçmiş yıllarda ve son on yılımızda olduğu gibi zaferin eşiğine de gelsek, kazanamazdık. Kazanmanın en temel nedeni, bu netliği yaşamaktır. Şimdi  ruhumuzda, bilincimizde, tavır ve davranışlarımızda bu netleşmeyi ileri düzeyde sağladığımıza inanıyoruz. Sağlamayan varsa bunu bahanesiz sağlamak durumundadır.

Adım gibi biliyorum ki, mevcut kişilikleriniz gerek düzen, gerek aile ve sosyal gerçekliğinizde bin defa yenilmiş kişiliklerdir. Esas yenilgiye götüren ve zaferin eşiğine de gelsek bunu sağlamayacak olan, yenilmiş kişilik özelliklerinizdir. Şimdi bunu ayıkladık ve açığa çıkardık. Bunun yerine yenen özellikleri egemen kılmak istedik. Gerçekleşen budur. Zaferin teminatı da budur. Bunu hem bilecek, hem de kendinize uygulatacaksınız; hem inanacak ve hem de iliklerinize kadar özümseyeceksiniz. Bu kişilik dönüşümünü, bu yenilenmeyi başarmadan kazanamazsınız. İşte ortaya çıktı ki; erken iktidar hastalığı, yani düzen kişiliğiyle düzende bulamadığı yaşamı partimizde aramak, en büyük münafıklık, yani oportünizm ve çok düşkün bireysel yaşamdır. Bunun da ne objektif, ne de subjektif imkanları vardır. Ama netleşmeyen kişilik, kendini yeniden yaratmayan kişilik bu büyük tehlikeyi temsil ediyor.

 Bu yeni savaş yılımıza girerken diyorum ki; ruhta, düşüncede ve davranışta bu kişilikten kesinlikle vazgeçip dönüşümle, özümsemeyle yerine yenisini sağlarsanız, zafer için en temel olan imkanı gerçekleştirmiş olacağız. Objektif imkanlar ne olursa olsun, bunu sağlamadan hiç birimiz başaracağımızı sanmamalıyız. Bu gafleti bir kez daha yaşamamalıyız.

Öncelikle genel parti militanlığını, ordu komuta ve savaşçılığını bu yenilenmiş kişilikle karşılamalısınız. Bir hiç uğruna adeta kendini ölüme yatıran birlikler, doğru yaklaşmamadan dolayı yaşanan bazı kaçışlar ve çarçur edilen maddi değerler neyi gösterir? Eğer bazı komutanlarımız, sorumlularımız görevlerinin, sorumluluklarının ne olduğunu anlamıyorlarsa, onlara şunu hatırlatmalıyım ki; başta ucuz kayıplar olmak üzere, gerilla tarzının çok dışında savaşım nedenleriyle ve ilgisizlikten dolayı -isterse en tehlikeli bir bozguncu olsun- kaçışların yaşanması,  yine korumamız gereken silahlarımızı, araç-gereçlerimizi böyle lakayt, sorumsuz davranışlarla kaybetmemiz sizi yargılanmaya götürür. Sizi uyarıyorum, eğer varsa kendinize, yine sorumluluklarınıza karşı bir saygınız, bu kaybetmeyi kendiniz için en büyük suç veya sorumsuzluk olarak değerlendirecek, hesabınızı ya daha fazla başarıyla gidererek vereceksiniz, ya da yargılanmaya bizzat kendi önerilerinizle geleceksiniz. Hem böyle değer kaybetmek, hem de sanki hiçbir şey olmamış gibi görevlerin başında durmak alçakça bir durumdur ve artık bu tutumdan vazgeçin. Yapabileceğiniz işleri yapın. Görevler konusunda netseniz ve sorumluluğa sahipseniz bu kendini pratikte göstermelidir ve “ben başaracağım, kelle pahasına da olsa, canım pahasına da olsa bu görevde başarılı olacağım” demelisiniz. Bunu sağlayamadığınızda yapmanız gereken; ya görevi zamanında bırakmak ya da başarıyı zorlayarak en son kaybettiklerini telafi eden bir duruma yönelmektir. Bunu böyle değerlendirmek yerine, eğer “biraz daha değer kaçırtayım, kendimi biraz daha incelterek sürdüreyim” diyorsanız, artık buna son verin. Kendini böyle kurtarabileceğini sanmak en ağır suçluluk durumudur ve en büyük kötülüktür. Bu dönemde bunu yapmaya hiç kimsenin hakkı yoktur. Sizi açıkça uyarıyorum ve göreve çağırıyorum.

Partimiz ve ordumuz doğru görev anlayışına sahiptir. Size mükemmel bir eğitim verilmiştir. Elinizdeki olanaklarla da bulunduğunuz her sahada gerçek bir partili ve kahraman bir ARGK’li olarak savaşmanız ve sonuç almanız imkan dahilindedir. Bunun yerine kariyerizmle, bireysel tasarrufçulukla, ikirciklikle kendini yoldaşlarının ruhu haline ve canı gönülden benimsenen bir militan, komutan haline getirmeme, bunun pratiğini amansız ve herkese örnek olacak bir biçimde sergileyememe neyle izah edilebilir? Bunun dışında particilik, komutanlık  nasıl kabul edilebilir? Bu sorular sizin için yakıcıdır ve cevaplarınız mutlaka olumlu olmalıdır. Aksi halde sizin mevkilerde kalmanız doğru değildir. Olgunluk sürecinde en temel bir sorun; sürece cevap veren, parti kurallarını özde ve resmiyette tüm görevlerin üzerine yürüyüşte, yine orduda daha sıkı, daha yoğun bir biçimde fedakarca ve üstün sorumlulukla uygulayan birisi olursanız, olgun kadro, komutan olursunuz ve dolayısıyla başarınız da gelişir. Aksi halde geçmiş süreçlerdeki gibi, “yine kendimi dayatırım” biçiminde bir toylukla, bir hamlıkla, hatta neredeyse bir kontra gibi, partiye dayattığınız yaklaşımlarla eğer sonuç alacağınızı sanıyorsanız, derin bir yanılgı içindesiniz demektir. İlk başlatılacak süreç, sizi sert bir mahkemeye almaktır ve bu konuda yanılmayın.

Eğitiminiz mi yok? Gelin, eğitim imkanları her yerde var. Bazı temel konularda zaafınız mı var? Giderin. Aydınlanmak mı istiyorsunuz; sizi aydınlatacak çevreler, partiler çoktur. Bu konuda durum şiddetlidir. Yaklaşım olarak herkes kendine aydınlanmayı yakıştırmalıdır.

Önderlik gerçeği olarak, partimizin emir ve komuta düzeyini dürüstçe yönlendirmek zorundayız. Siyasi ve askeri esasa saygılı olmak ve gereklerini yerine getirmek zorundayız. Hiç kimse “yok köylüyüm, yok küçük-burjuvayım” deyip, kendi kabalığını, ilkelliğini bir yaşam tarzı olarak asla dayatamaz ve bunun bahanesi, nedenleri ileri sürülemez. Hiç kimsenin hiçbir gerekçeyle “sınıf nedenleri, eğitimsizlik, bu kadar bireycilikle seni seçmişiz” gibi sözleri söylemeye hakkı yoktur.

Ben tam da bu noktada bir kez daha büyük şehidimiz, gerçek komuta gücümüz Zeynep Kınacılara eğer saygınız varsa, bir-iki sözünü tekrar hatırlatıyorum. “Süreç, bilmem düzenden böyle etkilendim, küçük-burjuva, şu feodal yanımız deyip de kendi ilkelliklerimize sığınma süreci değildir. Bu demagojik, ucuz lafları bırakın” diyor. Evet, bunu söyleyen bizim yepyeni bir savaşçımızdır ve kahramanca eylemi gerçekleştiriyor. Şimdi bu mu doğrudur; bu kişiye mi gerçek komutan olarak değer ve saygı vereceğiz, yoksa halen kendine sevdalı, her şeyiyle itici, yüce değerlerden habersiz, sadece kaybettirenlere mi saygılı olacağız? Bunu vicdanınız kaldırıyor mu? Bu tarihi değerlerimize ve şehitlerimize saygısı olmayanların içimizde bir saat bile yeri yoktur.

Eğer siz gerçekten partililer ve ARGK sorumlularıysanız, bütünüyle parti tarihine olduğu kadar, şehitlerimize ve bize de biraz saygınız varsa, bunu anlamalı ve cevap vermelisiniz. Bu gücünüz yoksa içimizde bir gün bile durmayın. “Yok kendimi dayatırım, yok ince kurnazlık yaparım, yok tepede savaşırım, yok kaba savaşırım ve sonuç alırım, kendimi yaşatırım” diyorsanız, bununla belki çingene paşası olursunuz, ama asla iyi bir PKK’li olamazsınız. Belki bir bozguncu, yoldaşlarına zarar veren biri olabilirsiniz, ama asla bir militan olamazsınız. Bunu da kati bir kararlılık olarak hepinize söyledim ve söylüyorum.

Önümüzdeki süreçte de bu konuda gerekeni yapacağız. “Ben şöyle eski bir yoldaşım, ben şöyle savaşan biriyim” deyip asla kendinizi kandırmamalısınız. Ciddi yoldaş, iyi savaşmış yoldaş, bu tarihi kutsal değerlere daha derinlikli ve olgunca bir yaklaşımla cevap veren kişiliktir. Bu çok açıktır. Bunun tartışılacak bir yanı yok. Hiç kimsenin artık “bunaldık, daraldık, yüzeyseldik” gibi laflarla kendini kandırmaya hakkı yoktur. Eğer yaşamak istiyorsanız, anlamlı, saygılı ve sevgili bir şekilde yaşayacaksınız. Bunun, bu biçimi kendinize yakıştırmaktan başka yolu da yoktur.

Geçmişinizden dolayı sizi acımasız yargılamıyorum. Size  fazlasıyla ıslah edici, eğitici yolla yaklaştık, bunu yanlış anlamayın. “Parti ağır cezalar  verse ve en ağır eleştiriler yapsa da, sonuçlarına bakıldığında, herkes kendisini yine eskisi gibi dayatıyor” diyorlar. Bunlar gafilce sözlerdir. Yoldaşça bütün uyarılarımıza, bağışlayıcı ve ıslah edici bütün yöntemlere rağmen kendisini bağışlatmayanı, ıslah etmeyeni affetmeyeceğiz. Ama onun yeri ve zamanını biz bileceğiz. Nasıl ki, savaşın yerini ve zamanını biz belirliyorsak, içimizdeki savaşımın da yerini ve zamanını biz belirliyoruz. Bunu bilmelisiniz. Sonra “neden bu bana yapılıyor” demeyin. Çünkü sen suçlusun, sen partimizin yüce değerleriyle oynuyorsun, sen ısrarla görevlere kurallarımıza ve geleneklerimize göre yaklaşmıyorsun. Bu saygısızlığı, bu suçu neden işledin ve neden ısrarla sürdürüyorsun? Partiyi, şehitlerimizi ne sanıyorsun? Önderliğimizi ne sanıyorsun? Kendini çok kurnaz, herkesi de ahmak mı sanıyorsun? Kimse seni zorla savaş içinde tutmuyor. Gel, “ben bunu yapamıyorum, şunu yapabilirim, hatta ben silahlı mücadele de yürütmek istemiyorum” de. Tüm savaşçılara çağrıdır; kaçacağınıza, bunalımlı ve problemli yaşayacağınıza yanı başınızdaki sorumlu kademelerinize bunu söyleyin. Size bir yol bulunur, cephe gerisinde kalabilirsiniz. Kamplarımız var, sizi oralara gönderebiliriz. Zor durumlara düşmeden sizi yaşatabiliriz de. O halde kaçmaya, kendini gizlemeye de gerek yok. Ayrıca bu işi yapamayacağınız halde, yapar gibi görünmeye de gerek yoktur.

Savaş yiğitlerin işidir. Olgun, tarihi gerçekleri günlük olarak görenlerin işidir. Çok iradeli ve bu işi zevkle meslek edinmiş olanların işidir. Böyle özellikleriniz yoksa, bir vatansever olarak dua etmeniz bile değerlidir. Ama işlerle, gerçeklerle oynamak en tehlikelisidir ve ağzınızla kuş yakalasanız bile kendinizi affettiremezsiniz. Ben bu uyarının bir kez daha hepiniz tarafından mutlaka anlaşılmasını istiyorum. Yoksa hiçbir yoldaşımızla kötü karşılaşmak istemiyorum. Ama partiyi belki de bilinçli ajanlardan daha tehlikeli bir objektif ajan, bir kontra gibi zorlamanızı da hiçbir gerekçeyle kaldıramam.

İyi bir ordu elamanı değilseniz ve iyi bir parti temsili yapamıyorsanız, kendinizi bu çerçevede çözmeye tabi tutun. Eğer “yetkiden, komutanlıktan vazgeçemem” diyorsanız, o zaman gereklerine uyun. Size zor geliyorsa istemeyin, istifa edin. Eğer “ben kendimi iddialı görüyorum, bu işin gereklerine cevap vereceğim” diyorsanız, o zaman bunu günlük olarak kanıtlayın. Bu çerçeve dahilinde hareket edemezseniz, sorgulama ve yargılama sürecini şiddetlendireceğiz. Bu durumda içine düşülecek tüm zor süreçlerden kendiniz sorumlusunuz. Görevlerin üzerine zamanında yürümeme, onun net kadro, komuta kişiliğini temsil etmeme, günlük olarak başarmama ve en önemlisi de kabul edilmez temellerde kaybetmeye yol açmak, sizin ya istifa ya sorgulama ve anında görev dışı kalma ya da mahkemeye çıkma durumunuz demektir.

Kendine güvenen bir militan günlük olarak birliklerini ne kadar eğitiyor? Teknik ve moral olarak bazı eylemleri ne kadar kabul edilebilir başarı ölçülerinde yapıyor? Bütün ortamları itici değil, çekici kılıyor. Yoldaşlarına değer üstüne değer katıyor ve günlük verdiği raporlarla başarılı olduğunu kanıtlıyor. İşte bu, başta kalması gereken komutandır, partilidir. İçimizde öylelerine yer var ve öylelerinin gelişmesi için herkes en üstten en alta kadar özen göstermelidir. Gerekirse göreve getirmeliyiz, gerekirse görevden almalıyız. Kısaca ölçüleri mutlaka uygulamalısınız. Kurallarla oynamanız, yaramazın yetmezin elinden çok kaybetmemiz artık kabul edilmez.

Bunu bütün yönleriyle anlamak ve gereklerini yerine getirmek, dönemimizin emredici ve olmazsa olmaz kabilinde kadro gerçeğidir, onun yaklaşımıdır. Sanmıyorum içinizden birisi, “ben yine anlayamadım” desin. Yıllardır sürdürülen netleşme, günlük olarak görevlendirme, herkesin başarabileceği yetkileri ve onun imkan-olanaklarını sunma başarı için yeterlidir. Gerisini kendinize yüklenerek, yaratarak ortaya koyacaksınız. Yaratma yetenekleriniz yoksa neden işin başındasınız? Yaratmayan adam işin başında olamaz. Bu bir önderlik ilkesidir ve bu, PKK’de komuta ilkesinin temelidir.

Yeten, yaratan, dolayısıyla başaran baştadır. Yetmeyen, eksik kalan, yaratmayan ve dolayısıyla başarmayan kişi kademelerden geriye düşer. Bunun anlaşılmayacak hiçbir yönü yoktur. Eğitim, örgütlemede yetersizsen düşersin. Moralde ve siyasette geliştiremiyorsan ve eylemde başarısızsan görevden çekilirsin. Bu işi başarıyla yerine getirecek militanlarımız, hatta savaşçılarımız çoktur. Bir Zeynep şehidimiz bunun en bariz örneğidir. Ve bizde her militan, savaşçı bir Zeynep’tir. Bunu bütün komutanların adı gibi bellemesi gerekir. PKK tarzında cesaret ve fedakârlık herkesi Zeynep tarzı yetiştirir. Bunu anlamayan yöneticiye, anlamayan komutana söyleyeceğim çok şeyler vardır ve ilerde söyleyeceğim. PKK’nin savaşçısını doğru değerlendiremeyen, onu bir taktik yetersizlik nedeniyle -ki, kırkar kırkar kaybedeniniz vardır- kaybedeni tarih ve parti acımasızca yargılayacaktır.

Bir PKK bölüğü ile destanlar yazılır. Eğer destan yazmıyorsa bu, kesinlikle bölük komutanının eksik ve yanlışlıklarından dolayıdır. Çünkü PKK savaşçısı kahramandır. O halde sizleri PKK’nin kahraman savaşçılarıyla, onları tam anlayarak, örgütleyerek ve eyleme doğru sevk ederek, yöneterek, komutanlık görevlerinizi yerine getirmeye çağırıyorum. Bunun dışında hiçbir gerekçeyle birliklerin ve bu kahraman savaşçıların başında kalamazsınız ve partimizin tarihini de, bizim günlük emeklerimizi de boşa çıkaramazsınız. “PKK kahramanlarının başında kalmak hoşuma gidiyor. Bir günlük paşalık bile zevktir” diyorsanız, bunun hesabı sorulur. PKK kahramanlarının başında yer almak -en azından elli kişilik bir bölükse- toptan güç sahibi olmak demektir. Moral, ideolojik, siyasi, örgütsel ve taktiksel hususlarda hepsine denk bir kuvvetin sahibi olmak demektir. Bu kuvvet varsa komutan olabilirsin, yoksa görevi bırakırsın. Bunun da anlaşılmayacak hiçbir yönü yoktur. Hazırsan ve böyle kabul ediyorsan o halde komutanlık yapabilirsin, ama hazır değilsen görevden çekilir, başka işler yaparsın. Demek ki, komutanlıkta bu ilkeyi uygulayacaksınız. “Anlamadık, muğlak kaldık” demeye de hiçbirinizin hakkı yok, her şey çok net ve anlaşılırdır.

Partinin ideolojik, siyasal gerçekliği ortadadır. Çizgimiz nettir ve son derece sonuç alıcıdır. Bir  tekimiz bile dünyaya meydan okuyabilir. Bizdeki üstün moral insanlığa örnektir. Bu, PKK’nin bütün kahraman şehitlerinde kendini ifade etmiş temel özelliğimizdir. Her parti militanı bütün bölgelerde, birliklerde -sayısı hiç de önemli değil, bir tane bile olsa- ideolojik düzeyin, moralin, dolayısıyla siyasi düzeyin, örgütlenmenin en sağlam ve başarılı ölçülerinde yürütülmesini sağlarsa o parti militanıdır ve kabul edilir. Buna yetmiyorsa partili olmadığını bilmek zorundadır. Bunun da anlaşılamayacak her hangi bir yönü yoktur. Gereklerine tam uyacak ve hakkını vereceksiniz. O zaman herkes bu parti militanına büyük bir değer olarak bakmayı, onun emir ve perspektiflerine uymayı bilmelidir. Ve bu parti militanı her sahada kazanır.

Diplomasiden tutalım ekonomik faaliyete, kültürden tutalım en zorlu bir serhildanı, bir örgütsel görevi başarmaya kadar; legal olduğu kadar illegal, ordu içinden tutalım en sivil, barışçıl alanlara kadar, bu militan özellik mutlaka kazanır. O halde, “ben partiliyim” diyenleri öncelikle böyle bir militan olmaya çağırıyorum ve varsa yanılgısı, yanlışı, eksikliği gidermelidir, doğrusuna mutlaka ulaşmalıdır. Partinin yüce yoldaşlık ilkesini hiç kimse, hiçbir gerekçeyle değiştiremez, maskeleyemez ve kullanamaz.

Partinin öncü çekirdeği bizim için başarının esasıdır. Onun netliğini ve arılığını sonuna kadar gözbebeğimiz gibi koruyacağız, her şeyden daha fazla esas alacağız. O halde bu yönlü iyi bir partili olmak için dönem çok uygundur, olanaklar fazlasıyla vardır ve mutlaka hakkını vermek gerekiyor. Gerek genelde tüm işlere ideolojik, politik öncülük eden partililer ve gerekse onun daha yoğunlaşmış, hatta aynı kişide ifade edilen komutanlık gerçeği için bu özellikleri benimsersek, olgunluk sıfatını kazanmışız demektir. Bu kişilik de dönemin ve görevin üzerine yürürse kazanır.

Siz Değerli Tüm Partililer ve ARGK Savaşçıları;

 Bu önümüzdeki dönemin böyle netleşmiş kadroyla kazanılacağını bilmeli ve bu konularda üzerinize düşeni mutlaka hiçbir bahaneye sığınmaksızın, bir daha şu veya bu nedenle “bastırıldık, uzlaştık” demeksizin, anı anına günlük olarak bu kadroyu kurallara göre görevlendirerek, varsa görev boşluğu bizzat yüklenerek değerlendirmelisiniz. Sağlama almanız gereken en temel işiniz budur. Bunun olmadığı yerde başarı olmaz.  Böyle bir komutanın bin gerillası da olsa, parti değeri olmazsa kaybetmeye mahkumdur. Ama bir tanesi bir yerde de olsa kazandırabilir. Bu gerçeği mutlaka takip etmeniz ve hakkını vermeniz gerektiğini yaşamınız için, başarınız için defalarca vurguluyorum.

Şimdiye kadar  söylediğiniz “neden uzlaştık, neden bastırıldık” gibi sözleri bir daha söyleyen suçlu olduğunu bilmelidir. Yine  “daraldık, bunaldık” gibi sözleri hangi komutan, savaşçı söylerse söylesin suçludur, söylemeye de hakkı yoktur. Çünkü görevlere doğru yaklaşmayanın konuşmaya hakkı yoktur. Sizi bu temelde doğru konuşmak kadar görevlerinizi zamanında yerine getirmeye çağırıyorum. Ve bir daha bu sözleri ne yazılı, ne sözlü olarak bize sunmaya hakkınızın olmadığı konusunda sizleri uyarıyorum. Biz kendimizle bu kadar alay etmeyeceğimiz gibi, zarar da vermeyiz. Neden olgun olmayalım? Neden cesur ve fedakar gerçeğimizi akıllı ve sonuç alıcı bir tarza ulaştırmayalım? Bundan gocunacak hiçbir şey yok. Tam tersine gurur duyulacak çok şey vardır. O halde bu önümüzdeki dönemi en temelde bu kadro gerçekliliğiyle kazanacağımızı biliyor ve mutlaka da gereklerinin temsilini hemen hepinizden bekliyoruz.

Bununla birlikte şüphesiz dönem taktikleri var. Hemen hemen bütün ülke genelimize ilişkin planlamada olduğu gibi eyaletlere, hatta bölgelere kadar indirgenmiş bu planlamalar gerçekçidir. Özellikle bir kaç temel özelliğini vurgularsam; kitle arasında çalışanlar artık halkın kabul edebileceği ölçüleri kitle ilişkilerimizde  mutlaka göstereceklerdir. İtici değil, eğitici ve örgütleyici olmayı bileceklerdir. Diplomatik sahada da, bütün çalışmalarda da böyle olunmalıdır. Fakat bunlar belirleyici olmadığı ve bir yerde gerilla savaşına bağlı olmak zorunda olduğu için, hemen herkes hangi kitle çalışmasını yürütüyorsa, onun en temel mücadele biçimi olan savaşla bağlantısını esas alacaktır. Kültür kurumu da böyledir, diplomasi de böyledir. Savaşımızın haklılığını, gereğini, neden ve nasıl başarması gerektiğini bilerek, diğer tüm faaliyetler içinde yerini tutacak, gerekeni yapacaktır.

En önemlisi, temel savaş olarak biz bu gerilla savaşını vereceğiz. Vermeden ulus olarak katliamdan bile kurtulamayız. O halde bu savaşın  bütün temel taktik hususlarını adımız gibi bilince çıkarmalı ve gerekeni yapmalıyız. Uzun süredir bu gerilla taktikleriyle oynandı. Dikkat ederseniz, eğer 1992 sonrası gerillaya dönüşümü ve gerillanın ileri bir aşamasını oturtmuş olsaydık tarih değişirdi ve bugünkü zorlanmaları yaşamazdık. Orada olmayan taktiktir.

Büyük direndiniz. Gerçekten tarihte ender rastlanan bir cesaret örneğiyle de çarpıştınız. Bu konuda kahramansınız diyebilirim ve sizi överim. Ama bu asla saf olmadığınızı göstermez ve bunu görmezden gelmemizi de gerektirmez. Siz bu cesaret ve fedakârlığınızı, yani kahramanlığınızı maalesef doğru taktiklere oturtamadığınız için büyük saflar olarak, hatta cahiller olarak karşımıza çıkmaktan da kendinizi kurtaramadınız. Sizi acındırmak istemem, ama  bu söylenenler gerçektir. Gerilla bir tarz demektir. Bu tarz oturtulmadan on binlerce gücünüz de olsa, tüm dünya arkanızda da olsa kaybedersiniz. Eğer bu tarzı tutturursanız, coğrafya elverişliyse ve asgari bir sayıya da ulaşmışsanız tüm dünya karşınızda da olsa kazanırsınız. Bu gerillanın bir ilkesidir. Şimdi dağlarımız her savaşı kaldıracak kadar kusursuzdur. Sayımız, silah ve tekniğimiz de fazlasıyla vardır. Halk da oldukça yeterlidir.

Olmayan nedir? Olmayan; kendi elinizle kendinizi gerilla olmaktan çıkarmak ve neredeyse bir düzenli ordu savaşçısı durumuna düşürmektir. Bu büyük hatayı bilerek veya bilmeyerek işlediniz. Kolay geldiği ve hoşunuza gittiği için ya bir ilkel isyancı, ya da bir düzenli ordu savaşçısı gibi affedilmez ve imhası kesin bir duruma girdiniz. Asi avare gruplar gibi boşta gezer, mevzi savaşına yatar veya kendisini imha eder durumlara düştüğünüzü asla inkar edemezsiniz.

Temel taktik olarak artık bu hususu aşmalısınız. Önemle vurguluyorum; dönem planlamasına mutlaka ulaşmalı ve bunu günlük olarak adım adım amansız uygulamalısınız. Gerillada temel üs anlayışına ulaşmamanız ve derinliğine, genişliğine gizli, hareketli bir şekilde bölgelere ve eyaletlere göre bunu oldukça gerçekçi bir tarzda uygulayamamanız tüm kayıplarınızın anlamsızlığı kadar, önemli kazanımlara da ulaşmayışınızın en temel nedenidir. Yani bu, omurgayı kurmadan gövdeyi şişirmeye benziyor ve omurga olmadığı için gövde dayanamaz, düşer. Veya temel atılmadan bina kurmaya benziyor. Temelsiz bina ne kadar yükseltilse de gümbür gümbür devrilmekten kurtulamaz. Böyle hatalar oldu.

Temel nedir? Temel; stratejik, coğrafik alanlarda üslenmektir. Çok zorlu, ama mücadeleyi yükselten o yerlere dayanmayı bilmektir. Çok iyi biliyorsunuz ki; biz oraya az bir güçle de girsek ve gerilla esprisi tam uygulansa, küçük bir dağda on bin kişilik bir düşman birliğini etkisizleştirebiliriz ve bunun örnekleri de bizde çoktur. Hemen her alanda yüzlerce gerilla birliği var; stratejik alanlarda yer altısı da dahil gizliliğe dikkat etmeniz gerekir. Üs hazırlıklarınız olmadığı için her gün köye giderseniz ve ufak bir operasyonda her tarafa dağılırsanız bunun adı, asi avareliktir, ilkel isyancılıktır. Bu durumda imha olmaktan asla kurtulamazsınız. Örneğin, Garzan, Amed başta olmak üzere hemen her eyalet bu durumu yaşamıştır. Bunun suçunu kendinizde bulacaksınız .

Eğer zorda olsa, biraz gerilla tarzında ısrar etseydiniz ve o çok elverişli olan coğrafyada doğru bir biçimde mevzilenmiş olsaydınız, yaşanan kayıpların onda biri kadar kayıp yaşamayacağınız  gibi en değme orduları da perişan ederdiniz. Siz bu taktik yetmezliklerle kendinizi zorladınız. Önümüzdeki dönemde hiçbir gerekçeye sığınmadan, zorluklar ne olursa olsun bunun gereklerini yerine getirmelisiniz. Çoğunuzun köye dayalı yaşam tarzınızı biliyorum. Bu suçtur. Siz, gerillaya bir köylünün yemeğine tenezzül etmek için değil, her bakımdan yüceliğe çıkış için gelmişsiniz. Kaldı ki gerilla, lojistik adı altında aylarca “şu köy senin, bu köy benim” diye dolaştırmaz. Eğer derdiniz yemekse gerillada ne geziyorsunuz? Cephe gerilerine çekilin ve gidin metropollerde çalışın.Gerillanın yiyeceği ideolojidir. Gerillanın yiyeceği politikadır.Gerillanın yiyeceği savaştır.

İdeolojide, siyasette ve savaşta güçlü olana ekmek, fazlasıyla gelir. Bunu halen anlayamama gafletini yaşamak en büyük acıdır. Siz o büyük acıya yol açan bu affedilmez tarzı ve basit yaşamı birliklere uyguladığınız için, binlerce kayba yol açtınız. Bir gün mutlaka hesabı sorulacaktır. Biz hiçbir gerekçeyle bir gerilla birliğini, “git şu köyden sadece yemek getir” diye gönderemeyiz. Ben bu konuda sizi çoktan uyarmıştım. Bu tarz, ihanet kadar tehlikelidir.

Kaldı ki, öyle ciddi açlık sorunları da yoktur; dağlarımız hep yemişlerle doludur. Gerilla, gerektiğinde ağaç köklerini de kemirir; yılanları da, çıyanları da yemesini bilir. Sırf bazılarının rahat yaşamaları için, lojistiği birinci görev olarak gerillanın önüne koymak bir gaflet durumudur. Hatta gerillada lojistik takımı yetmedi, gerilla lojistik bölüğü; bölük yetmedi, lojistik taburu kurdular. Lojistik taburu olur mu? Bunu yapan kişi, en büyük suçu işlemiş olduğunu bilmelidir. Lojistik takımı bile olamaz. Belki bir mangalık güç olabilir. Ama esasta tüccarlıktan anlayan bir kaç köylüyü, bir kaç sempatizanı bu işle görevlendirmek en doğrusudur. En önemlisi de eğer illa bunu gerilla yapacaksa, planını yapar, kamyonların yolunu keser, vurur ve alırsın. Düşmanın karakollarına her gün  erzak gidiyor, ondan alırsın. Veya tüccar örgütle, katırlarla onlar erzak getirir.

Şimdi bunun gibi bir çok kusurunuz var. İnsanlarla ilgilenmek zor değil. Bulunduğum sahada on binleri ölü noktasından birer fedai noktasına getirdim. Ve halen bize dayanarak, çekiciliğimize dayanarak milyonlarımız ayaktadır. Eğer sen PKK militanıysan, neden bu insanları bir gün bile kucaklayamıyorsun? Neden bunları değerli, sevgili bir yoldaş gibi bağrına basmıyorsun? Bunlar yapıldığında insanlar kaçmaz. Bunu, doğru bir hedefle, ideolojinin, siyasetin, örgütselliğin anlam ve önemi üzerine onları eğiterek sağlayabilirsin.

Bu önümüzdeki 13. savaş yılımıza bu temelde hazırlık yaparak giriş yapmalıyız. Eminim ki hazırlıklarınız epey gelişmiştir. Her alanın komuta ve savaşçı yapısı güçlü eylemlikleri yürütecek düzeydedir. Ben bu değerlendirmemle birlikte bu günlerde halkımıza ve uluslararası kamuoyuna bir açıklama yapacağım. Eğer mevcut hükümetten daha somut bir karşılık gelmezse -ki pek gelmiyor, özel savaş komutanları da sonuna kadar yok etmekten bahsediyorlar- o halde biz de sonuna kadar bu yeni hamle dönemine yükleneceğiz.

13. savaş yılı, bu anlamda çok kapsamlı ve oldukça iyi hazırlanmış bir temelde, başta gerilla olmak üzere tüm mücadele biçimleriyle yürütülmeye çalışılan bir yıl olacaktır. Başka hiçbir seçeneğimiz, yolumuz ve kurtuluşumuz yoktur.

Bu temelde sizleri, bu savaş yılımıza sonuna kadar hazırlanmaya; ideolojik, siyasi, örgütsel ve eylemsel olarak mevzilenmeye, üslenmeye, çok karmaşık taktikleri iç içe geliştirmeye ve en az kayıpla azami başarıyı sağlamaya, orduyu da sürekli büyütmeyi esas alan tüm hedeflerin üzerine güçlerimiz oranında kendimizi kilitleyerek yürümeye çağırıyorum.

Siz tüm yoldaşlar; geçmişte işlediğiniz hatalar ne olursa olsun, yanlışlıkları eğer bu temelde giderirseniz sizi yeniden değerli bir yoldaş olarak karşılıyorum.

Ayrıca önde gelen, eğitimini ölçüler dahilinde güçlü almış tüm partilileri bu yeni komuta görevlerinde azamisini gerçekleştirmek üzere bütün engelleri aşabilecek kadar görevlerin üzerine başarıyla yürümeye çağırıyor, selam ve sevgilerimi sunuyorum.

-Yaşasın 15 Ağustos Atılımı!

-Kahrolsun Faşist Sömürgecilik ve Her Tür İşbirlikçileri!

REBER APO

15 Ağustos 1996

Ayrıntılar

Yayınlandı: 13 Ağustos 2013

15 Ağustos 1984 herhangi bir gün değildir. Ortaya çıkış koşulları, Kürdistan, Türkiye ve bölgemizde oynadığı ve oynamakta olduğu rol bu günü,  milat niteliğinde bir gün haline getirmektedir. Dolayısıyla bugünü doğru  anlamak ve güncel olarak ne anlama geldiğini  derinlikli olarak bilmek büyük önem taşımaktadır.

    Öncelikle böyle bir tarihsel günü Kürdistan, Türkiye ve bölge halklarına armağan eden Kürdistan halk Önderi Abdullah ÖCALAN’ın, böyle bir günün öncü Partisi PKK’nin, büyük bir kahramanlıkla pratikte bugünü yaratan  Kürdistan Özgürlük gerillalarını ve güne ilk anından itibaren anlam veren ve izleyen welatparez halkımızı selamlıyorum.

     Bu tarihsel eylemin öncü, ölümsüz komutanı Mahsum Korkmaz yoldaş başta olmak üzere, bu eylemde yer alan ve şehitler kervanına katılan, Mustafa Yöndem, M.Emin Taştan, Mehmet Ağaslan, Bozan Oktay, Yaşar Kahraman olmak üzere, yine 15 Ağustos bilincini, ruhunu ve tarzını geliştirmek için kahramanca ve fedaice mücadele ederek şehit düşen, Adil, Nuda, Viyan, Rüstem, Alişer, Çiçek, Xebat, Rojin, Apê Hüs, Mehmet Guyi, Beritan, Ferhat, Sadık, Rubar, Eriş-Andok, Derviş ve Zilan yoldaş şahsında binlerce devrim şehidimizi saygı ve minnetle anıyorum. Onlar her zaman, Kürdistan Özgürlük mücadelesinin yolunu aydınlatan sönmeyen birer meşale olmaya devam edeceklerdir.

     Onların anısına verilecek en doğru cevap, onların  bağrında rahat uyuyacakları özgür bir Kürdistan’ı yaratmaktır.

    15 Ağustos Atılımı, 12 Eylül’de iş başına gelen, Türkiye devrimci-demokratik muhalefetini bastırmayı, Kürdistan Özgürlük mücadelesini tümden ortadan kaldırmayı, bölgeyi emperyalizmin dikensiz gül bahçesine çevirmeyi hedefleyen askeri faşist cuntasına karşı büyük bir karşı koyuştur. Kürdistan’da estirilen sömürgeci faşist baskı ve zulüm karşısında, Kürt halkının özgürlükteki kararlılığını ortaya koyan, umudunu büyüten ve bu anlamda  özgürlük iradesini açığa çıkaran bir eylem olmuştur. Başta idam sehpalarında ve idam mangaları tarafından şehit edilen Şeyh Saitler, Cibranlı Xeliller, Seyit Rızalar ve  soykırım amacıyla  katledilen, sürgünlere yollanan, açlığa, soğuğa terkedilerek öldürülen  yüzbinlerce Kürdün intikam eylemi olmuştur.  Ve Amed zindanlarında en vahşi işkenceler karşısında direnen Mazlumların, Ferhatların, Kemal ve Hayrilerin  intikamı ve yüce anılarına  verilmiş doğru bir  karşılık olmuştur.

   15 Ağustos Şanlı Atılımı, Kürt ulusunun kendi Anavatanında başta Türk sömürgecileri olmak üzere, hiçbir sömürgeci gücün varlığını kabul etmeyeceğini, her türlü meşrulaştırma, baskı ve zulmünü tanımayacağını, bölge halklarıyla eşitlik ve özgürlük içinde yaşama kararlılığını ortaya koymanın ifadesidir . Bu anlamda ulusal diriliş günü ve bayramı olmuştur.

   Çünkü özüne dönen, ulusal ve toplumsal bilince ulaşan, tarihiyle, toprağıyla buluşan Kürdistan gençliği ve özgür kadın gerçekliğine ve anavatanını emeğin yoğunlaşmış ifadesi olarak gören emekçilerine kavuşmuştur artık Kürdistan.

     Sömürgeciler bir ülkenin topraklarını sadece fiziki olarak işgal etmezler, ruhlarını da işgal ederler. Bilinçlerini çarpıtırlar. Kendi Anavatanlarını savunamaz, onun için örgütlenemez, savaşamaz duruma getirmeyi hedeflerler. Geliştirdikleri baskı ve zulümle korkutmaya ve sindirmeye çalışırlar.  Ve hatta kendilerini,  ideolojik aygıtlarıyla  meşrulaştırmaya çalışırlar. Bunun için beyinleri ve ruhları hedeflerler. Çünkü  Önder Apo’nu belirttiği gibi, “ kafalarda meşrulaşan sömürgeciliği hiçbir güç yıkamaz”. Türk sömürgecilerinin de peşinde koştuğu Kürtlerin ruhlarını ve beyinlerini ele geçirmektir. Ancak 15 Ağustos hem Kürtlerde yaratılmaya çalışılan korkuyu yerle bir etti, hem de Türk sömürgecilerinin Kürdistan topraklarında hiçbir biçimde meşru olarak kabul edilmeyeceği gerçeğini  ortaya koydu.

   Türk sömürgeciliği atılan “ilk kurşun” un anlamının bilincinde olarak, Kürdistan  Kurtuluş gerillasını ezmek, onların şahsında bir daha Kürt ulusunun örgütlenerek ayağa kalkmasını engellemek için elinden geleni yaptı. Halen bir ihanet hançeri gibi Kürdistan halkının bağrına saplı duran köy koruculuğunu geliştirdi.  Binlerce köy yakıldı. Milyonlarca Kürt Anavatanından Türk metropollerine sürülerek, açlıkla-yoksullukla terbiye edilerek asimlasyon ve  kültürel soykırıma açık hale getirilmeye çalışıldı. Onbinlerce insanımız acımasızca katledildi. Yine onbinlercesi en ağır işkencelerden geçirilerek, en ağır cezalara çarptırıldı. Binlerce çocuk evsiz,anasız-babasız kaldı. NATO desteğinde ve bazı işbirlikçilerin yardımı temelinde geliştirilen bu topyekün savaşa rağmen, Kürdistan Özgürlük gerillası savaşıyla,  Kürdistan halkı serhıldanlarıyla büyük direnerek bugünlere gelmesini başardı.

   Şimdi 15 Ağustos Atılımı, Rojava Kürdistan’ında her türlü çeteci, sömürgeci ve işbirlikçi saldırılara karşı inşa edilen ve savunulan demokratik özerkliktir. Bir zaman Kuzey Kürdistan devrimini bastırmak için bir karargah haline getirilmeye çalışılan Hewler’de ulusal birlik Kongresidir. Ve uluslararası komploya ve TC sömürgeciliğinin tüm yoketme, teslim alma, anlamsız kılma çabalarına rağmen İmralı’da yapılan Müzakerelerdir. Ve Kuzey Kürdistan da serhıldandır.  Demokratik Kurtuluş ve Özgür Yaşamı İnşadır. Rojhılat’ta ise örgütlü direnişi büyütme günüdür.

   Bu 15 Ağustos Rojava devrimini sahiplenmek kadar, AKP  devletinin  müzakere sürecini boşa çıkarma, oyalama ve geçiştirme politikalarına karşı “Kürtler Ulusal Haklarıyla Anayasa’da Yer Almalıdır” şiarı temelinde,  olmazsa-olmaz kabilinden ulusal taleplerin ve onunla beraber Önder Apo’nun özgürlüğünün  haykırıldığı bir gün haline gelmelidir.

  Anayasal tartışmaların gündemde olduğu bir süreçte, Kürt halkı, demokratik ulus haklarının mutlaka ve mutlaka anayasada yer alması gerektiğini  ortaya koymalıdır.  Ortadoğunun en kadim ve köklü halkı ve ülkesi öyle muğlak, belirsiz tanımlamalarla geçiştirilecek bir halk ve ülke değildir. Kürtlerin açıkça ve haklarıyla tanımlanmadığı bir anayasa inkar anayasası, dolayısıyla bir “ajan anayasa” olarak görülmelidir. Ve hiç bir biçimde kabul edilmemelidir. Güney’de ulusal kazanımların yanısıra Rojava’da Önder Apo’nun paradigması temelinde, meclisiyle, özörgütlülüğüyle, bayrağıyla, savunma güçleriyle özgür yaşamını inşa ettiği bir süreçte ve 21. Yüzyılın tüm kapılarını sonuna kadar bizlere açtığı bir ortamda biz neden daha azına razı olalım...Hayır, eğer  Türk halkıyla ve diğer kültür ve inanç gruplarıyla eşit özgür bir birliktenlik olacaksa, o  zaman yapılacak anayasada Kürtler halk olarak haklarıyla yer almalıdırlar. Daha aşağısını ne tartışmalı, ne da kabul etmelidirler.

Roj u cejna vejine car din piroz be...

Herdem Serhıldan

Ayrıntılar

Yayınlandı: 13 Ağustos 2013

Basına ve Kamuoyuna!

1. 10 -11 Ağustos tarihlerinde Medya Savunma Alanlarımızdan Haftanin, Metina ve Gare bölgelerimizde işgalci TC ordusuna ait keşif uçakları yoğun uçuş yapmıştır.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 13 Ağustos 2013

Devamını oku …

Dünyanın neresine gidersek gidelim, devrim süreçleri olağanüstü süreçlerdir. Olağanüstülük ise normal olmamayı ifade eder. Yani sıradanlığın tersine sıra dışılığı gerektirir.

Bugün Rojava’da tamamen olağan dışı ya da olağanüstü bir süreç yaşanıyor. Kürtler ilk kez bu parçada kendi kaderlerini ellerine alıyorlar. Kendi yollarını belirliyorlar. Ya da nasıl bir yol izleyeceklerinin haritasını çiziyorlar. Bir anlamda pusulalarını çiziyorlar. Kendi yolunu çizmeye devrim diyorlar. Devrim ise dediğimiz gibi olağanüstü, hızlı, karmaşıklık demektir. Devrim anlarında her şey çok farklı bir şekilde gerçekleşir. Vuku bulur. Olmayacaklar olur, olacaklar olmaz. Normal olanlar normal dışı olur, normal dışı durumlar ise yaşamın normal hali olur.

Evet, bugün Rojava’da bir devrim yaşanıyor. Hem de dünyada eşine ender rastlanılan bir devrim. Dünyanın en kaotik bir mekanında, çok az bir sayı ile adeta dünyanın tümüne yüreğini ortaya koyarak gerçekleştirilen ve yaşanan bir devrim.

2012 yılının 19 Temmuz’unda Rojavalılar kendi yollarını daha doğrusu devrimlerini alenen ilan etmişlerdi. Bu yıl ise bu devrimlerini güçlü bir şekilde kutlamak isterlerken belki de bu yıl sadece bir devrimi değil, belki de kendi öz yönetimlerini ya da özerk yapılarını ilan edeceklerdi. En azından basından izlediğimiz kadarıyla böyle bir hazırlığın olduğuydu. Ne var ki Rojava devriminin karşıtları adeta bir cephede bir araya gelerek birden Rojava devrimine ve Rojava halkımıza karşı saldırılar başlattılar. Ve bu saldırıların çoğunda kesinlikle zırnık bir ahlaki ölçü görülmemiştir.

Bunlar yetmezmiş gibi sözde kendilerini Kürt ve Kürtlerin temsilcisi bilen yine sözde yurtsever sayan KDP gibi bir parti Kürdistan sınırını kapatarak, bu saldıranlarla aynı cephede yer aldıklarını göstermiş oldu. Özcesi öyle görülüyor ki Rojava’yı teslim almayı hedefleyen bir konsept var. Ve bu konseptin içerisinde çeteler, çeteleri destekleyen batılı devletler, çeşitli Arap devletleri, Türk devleti ve tabii gizli bir şekilde BAAS rejimi ve arkasında duranlarda var, bu komplonun içerisinde. Dediğimiz gibi bu komplonun iç ayakları olarak ise KDP ve Rojava’da olan uzantıları var. Hem de çok etkin ve aktif bir şekilde bu Kürtler yerlerini Rojava devrimine karşı yerlerini alıyorlar.

Şimdi böyle bir durumda yani olağanüstü bir süreçte, ya da var olma yok olma anlarında Kürt gençliği ne yapmalıdır?

Gençliği görevi ya da görevleri böyle tarihi bir an’da nelerdir?

Gençlik tüm dünya Rojava devrimine saldırmışken hangi tutumu takınacaktır?

Gençlik hem de Kürdistan gençliği Rojava böyle kuşatılmaya alınmak istenirken ne yapacaktır?

Bu ve benzer sorulara tam da cevap verme zamanı. Devrimlerin olağandışı yani olağanüstü süreçler olduğunu belirttik. Böyle süreçlerde herkesin yapacaklardan daha fazla şeyler katması gerektiği açıktır. Böyle anlarda bir miting yetmez. Bir protesto hiç yetmez. Bir imza, bir haykırış ya da bir taş alıp fırlatmakta yetmez. Böyle anlar tarihi anlardır. Böyle anlarda tarih bireylere, onurlu bireylere; “yürü ya kulum” der.

Evet, Kürdistan gençliği ve Kürdistan’a komşu yaşayan halkların gençlerine tarihin; “yürü ya kulum” dediği en güçlü anlardan birisini yaşıyoruz. Bunun için gençlik bir adım daha öne gelmelidir. Bir adım daha öne atmalıdır. Yani “bende varım” diyerek yönünü Rojava Kürdistan’ına vermelidir. Rojava Kürdistan her Kürdistanlı ve enternasyonalist gencin yardımlarını bekliyor.

Bilenler NURİ DERSİMİ’NİN:

“Ben sana, senin namus ve şerefini lekelememek için vatanın yalçın kayaları, müthişuçurumları üzerinden kendilerini halaskar ölümün kucağına atan binlerce gelin ve kızlarımızın feryadını inliyorum...!

Ben sana, senin hala bu gün bile, namert düşmenin kapısında esaret altında yaşayan, her gün, her an damla damla ölen, milliyeti, dili ve mukaddesatı tahkir edilen köle Kürtlerin derin feryadını ağlıyorum...

Onların sana, bir tek kelimede tekâsüf eden, amansız amir ve kahhar bir vasiyeti var:

İNTİKAM!

İntikam!...

Kürt namusuna sürülen lekeyi temizlemek için.

İntikam!...

Süngülenen yüzbinlerce Kürt yavrularının feryadını dindirmek için.

İntikam!...

Girdaplara atılan, ateşlerde yakılan gelin ve kızlarımızın Kürdistan afakında uğuldayan eninlerini teskin için.

İntikam!...

Darağaçlarının altında ölümü kahramanca selamlayan, "yaşasın hür ve müstakil Kürdistan!" diye haykırarak şehadet tacını giyen binlerce vatan kurbanlarının gayelerini tahakkuk ettirmek için.

İntikam!...

Kürdistan denilen harabezar anayurdun istihlasi için.

İntikam!...”

NURİ DERSİMİ yıllar önce böyle anlarda bir Kürt gencinin yine bu topraklarda yaşayan bir Kürdistanlı gencin ne yapması gerektiğini yazmıştır. Haykırmıştır.

Dikkat edilirse daha dün Halep’in yakında hiç bir şekilde silahlı olmayan sivil insanlarımıza nasıl insafsızca saldırarak katledildiklerini görmüştür. Üstelik birde fetvalar vererek, Kürtlerin katledilmesinin ve de kadınlarına el konulmasının helal olduğunu da ekleyerek bu vahşeti, insanlık dışı uygulamalara başvurmuşlardır.

İşte bu durumda yıllar önce NURİ DERSİMİ’nin dediklerine kulak vererek bir an önce yönümüzü Rojava’ya vermeliyiz. Ya da dağlara… Dağlardan isteyen Rojava’ya akar, ancak şimdiden binlerce Kürdistanlı genç Rojava’ya akarak düşen her Kürdistanlı gencin yerine onun silahını alarak özgürlük bayrağını yükseltebilir.

Evet, tarihi an şimdidir. Kürt halk önderliğinin dediği gibi, “tarih, şimdidir. Şimdi ise tarihtir.” Tarihi rolümüzü oynamak istiyorsak, tarihe yaraşır bir ad yazmanın temsilcisi olmak istiyorsak bir an evvel özgürlük yoluna adım atarak Rojava devriminin bir neferi olmalıyız.

“Tarih bugünümüzde gizli, biz ise tarihin başlangıcından gizliyiz” misali geçmişte Kürtlerin başına getirilenler yeniden yaşanmak istenmiyorsa, istemiyorsak o zaman bir an evvel ya da hemen şimdi Rojava’ya akalım.

Hayri Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 12 Ağustos 2013

Erdal yani Engin Sincer yoldaşı şahadetinin onuncu yıldönümünde anarken, onun şahsında tüm Kürdistan ve devrim şehitlerimizin anılarının önünde saygıyla eğiliyoruz.

Erdal yoldaş tam on yıldır fiziken aramızda yok. Aramızda fiziken olmasa da her zaman yanımızda ve ruhumuzda yaşıyor. Özgürlük mücadelesine yeni katılan birçok genç bugün Erdal’ın ismini taşıyor. Kimisi Sincer oluyor, kimisi Engin ve kimisi de Erdal oluyor. Yine birçok gerillanın ikinci isimleri de Erdal, Engin ve Sincer oluyor. Erdal’ın içimizde güçlü bir şekilde yaşadığı, yaşatıldığının en güçlü işaretlerinden bir tanesi budur.

İkinci ve belki de birincisinden daha etkili olan ise Erdal yoldaşın düşüncelerinin, inandıklarının bugün Kürdistan’da ve özgürlük dağlarında daha güçlü ve etkili bir şekilde yaşatılmış olması gerçekliğidir. Bugün özgürlük gerillası her zamanınkinden daha güçlü. Dağlar, özgürlük dağları daha dolu. Umut zirvede. Yine Kürdistan halkı ve Kürdistanlı halklar daha büyük umutlarla yarınlara bakıyorlar. Daha büyük kitlesel katılımlarla kendileri olmak için meydanlara çıkıyorlar.

Diğer önemli bir husus ise Kürdistan devriminin somut olarak ete kemiğe bürünmüş olmasıdır. Zamanında Erdal’ın dediği gibi; “militan militanlığının gereklerini yapmalı” gerçeği az bir şey hayata geçirildiğinde Rojava’da görüldüğü gibi büyük destanlar yaratılması hiçte gerçek dışı değildir.

Evet, Erdal yoldaşı anarken, onun yapmak istediklerinin ne kadarını yapıp yapmadıklarımıza bakarak ona olan bağlılığımızı, hayranlığımızı, onun yol arkadaşı olup olmadığımızı tespit edebiliriz.

Dönüp geçmiş on yıla baktığımızda özgürlük mücadelesinde ileriye dönük çok daha büyük mesafeler kat ettiğimizi söyleyeceğimiz gibi, birçok ihanetçi ve haini ise hak ettikleri yerlere gerisin geriye itildiklerini rahatlıkla dile getirebiliriz. Ve tabi Erdal’ın en çok emekler sarf ettiği Avrupa’da da birçok değerli değerin ortaya çıktığını da söyleyebiliriz. Hele KNK’nin yıllık kongresinin her zamankinden çok daha geniş katılımlarla gerçekleştiğini Erdal yoldaş görmüş olsaydı, muhakkak ki çok sevinecekti.

Belki de Erdal yoldaşın en çok istediği gerçeklik; ulusal birlik çalışmaları olmuştur. Öyle ki Erdal yoldaş nerede olmuşsa olsun, nerede ve hangi sahada çalışmış olursa olsun yaptığı ilk iş kesinlikle parçalanmışlığa karşı güçlü duruşu olmuştur. Bu karşı duruşunu öncelikli olarak kendi şahsında aşmanın yollarını aramıştır. Ve kendi şahsında parçalanmayı aşmanın ilk işi ise Kürtçe dilinin farklı lehçelerinde kendini dile getirebilme gerçekliğidir. Yine Kürtçeyi iyi kullanabilme gerçekliğidir. Erdal yoldaşla çalışanlar bilirler ki o nerede ve kiminle çalışırsa çalışsın kendi kişiliğinde herkesi bir araya getirebilmiş.

Örneğin Erdal yoldaş Botan’ın en sert coğrafyası olan Uludere’de çalışmalardayken yurtseverliğiyle bilinen Guyan aşiretinin dilini harfiyen kullanmıştır. Benzer bir şekilde ise Agitlerin diyarı olan Gabar’dayken de Şırnakların dilini çok güçlü bir şekilde kullanmıştır.

Erdal yoldaşla kalanlar birde bilirler ki Erdal yoldaş sadece dili kullanmaz o aynı zamanda bulunduğu alanlarda çok güçlü bir şekilde halkımızla en ileri düzeyde ilişkilerde kurar. Botan’da bunun böyle olduğunu onunla gerillacılık yapan her yoldaşı iyi bilir. Ancak bunun böyle olduğunu onunla Avrupa’dayken diplomasi çalışmalarında yer alanlarda bilir.

İşte bu herkesle, her dilde, her kültürde bir araya gelebilmek onun ulusallaşma düzeyiyle bağlantılı bir gerçeklikti. Erdal’ın en büyük hayali ulusal parçalanmaya son vererek, ulusal birlik çalışmalarına vererek ulusal birliği sağlamaydı. Ve bugün her ne kadar çeşitli düzeylerde halen sorunlar olsa da, Amed, Ankara, Avrupa’da yapılan konferanslar ve de Hewler’de yapılacak olan Kürtler arası geniş konferansla önemli bir mesafe alınmış olacaktır. Dört parçada insanların, örgütlerin, aydınların, sanatçıların bir araya gelerek bir çatı altında toplanacak olmaları ilk kez gerçekleşecek olan bir hayalin gerçekleşmesi olacaktır.

İşte bunun için diyoruz ki, Erdal’ı onuncu şahadet yıl dönümde anarken onun gerçekleştirmek istediklerine bakarak, ona yaraşır bir yaşam ve mücadele yürütüp yürütmediğimizi tespit edebiliriz.

Bizler onun yol arkadaşları, silah arkadaşları ve özelde de onun küçüklük, gençlik ve dava yoldaşı olarak-eksiklerimiz olsa da-ona her zaman layık olabilmek için yaşamaya çalıştığımızı dile getirebiliriz. Onun anısına her zaman bağlı kalarak mücadeleci olduk.

Aynısını Erdal’a layık olması gerekenlerden, olmak isteyenlerden, ona yakın olanlardan, çevresinden, ona hayran olmuş olanlardan, onun ismini taşıyanlardan, tüm Pazarcıklardan, Alevilerden, Kürdistanlılardan istemek, beklemek hakkımız olduğu gibi böylelerini daha sağlıklı bir şekilde Erdal’a layık olmaya çağırma görevimiz olduğunu da ek olarak belirtelim.

Erdal yoldaşı onuncu şahadet yıl dönümünde anarken yine ama bu kez daha derinlikli bir şekilde diyoruz ki:

“YAŞAMAK SENİ

Rüzgârların esintisinde

Nehirlerin çağlayışında

Güneşin ışınlarının tenime sıcak dokunuşunda

Çiseleyen yağmur taneciklerinin yüzümü sıyırışında

Çocukların saf gülüşlerinde

Anaların dokunaklı çığlıklarında

Sevdam diye bildiğim kadınların gözyaşlarında

Ay’ın şavkını toprağa vurduğu

Her anda hep yaşayacağım seni.”

Kasım Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 12 Ağustos 2013

Basına ve Kamuoyuna!

2012 Devrimci Halk Savaşı hamlesi eylemlerine aktif katılan, her an ve mekanda Apocu militan çizginin temsilciliğini en güçlü bir şekilde yerine getiren 5 yoldaşımızı şahadet yıldönümlerinde saygıyla anıyoruz.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 12 Ağustos 2013

Devamını oku …

Basına ve Kamuoyuna!

1. 9 Ağustos tarihinde İşgalci TC ordusu askerleri Ağrı'nın Doğubayazıt ilçesine bağlı Kırê Celalê de pusulamalar yapmaktadır. 9 Ağustosta başlayan bu pusulamalar ayın 10’u öğleden sonraya kadar devam etmiştir.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 11 Ağustos 2013

Devamını oku …

Basına ve Kamuoyuna!

1. 6 Ağustos tarihinden itibaren dört gün boyunca Van’ın Özalp ilçesine bağlı Kartallar ve Mele Hasan köyleri civarında işgalci TC ordusu askerleri pusulamalar yapmaktadır.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 10 Ağustos 2013

Devamını oku …

Planlamada diğer bir husus da; daha çok vuruş tarzına, çalışma ve yaşam tarzına ilişkindir. Devrimci savaşın dayanaklarını iyi göz önüne getirdik, düşmanı da, hedefleri de daha ayrıntılı değerlendirdik. O halde gerisi nedir? Gerisi, çok yoğun günlük çalışma tarzıdır. Eğer hedeflere eylemle ulaşmak söz konusuysa, burada vuruş tarzı önem kazanır. Tabii ikisi de, günlük olarak militan bir yaşam tarzını gerektirir.

Devrimci yaşam üzerine çok durduk. Devrimci yaşamın günlük olarak nasıl icra edilmesi gerektiği konusu üzerine yapılmış değerlendirmeleri tekrarlamak istemiyorum. Bunlar her zaman planlamaya almanız gereken hususlardır. Devrimci yaşam herhangi bir yaşam değildir; olağanüstü bir yaşamdır, özellikleri vardır, bunları sıralamaya gerek görmüyorum. Dikkatlilik, duyarlılık, bilinçlilik, örgütlülük, sağlam bir düşman kavrayışı, devrimci dayanaklar, hedefler kavrayışı kesinlikle gereklidir. Bunlarla devrimci tarzda yaşanılır. Kişilik hep böyle olmalıdır. Hayali, tembel ve kaytarmacı olan kişilik asla kabul edilemez. Bir devrimci “canım sıkılıyor, bıkmışım” demez. Devrimci kişilikte bunlar suçtur.

Siz, devrimci bir yaşam tarzınız  olmadığı için kaybediyorsunuz. Yaşam söz konusu olduğunda, sağa sola yıkılıyorsunuz, tembel, istismarcı, kaytarmacı, kariyerist, düşkün, havai yaklaşıyorsunuz. Böyle birçok özellik sayabiliriz. Eğer sizde bunların zerresi bile varsa, kişiliğinizin sağlam bir yaşamı yoktur. Sağlam bir yaşam, sağlam bir kişilik olmadan da sağlam bir çalışma tarzına ulaşamayız. Sağlam çalışma tarzı, sağlam kişiliğe ve sağlam yaşam tarzına bağlıdır. Demek ki iyi bir planlayıcı olmak için çok sağlam bir yaşama sahip olmak gerekir.

Köylü kurnazlığı veya küçük burjuva kendini bilmezi yalnız kendisiyle değil, yaşamla da oynuyor. Beni bile saptırmaya çalışıyor. Yaşam tarzıyla tam bir ağa, tam bir küçük burjuva kurnazlığı; kendini aldatmış, yanındakileri aldatmış, devrimci yaşamla bağdaşmayan ne varsa gün be gün yaşıyor. Köylü kurnazlığı, küçük burjuva yüzsüzlüğüyle hareket edenler, partinin sapmaz değerleri var, parası var, onu nasıl alıp harcarım, kadroları nasıl yedeğime alıp kullanırım, halkı nasıl hizmetine koştururum diyor. Tarzı böyle olan biri tabii ki suçludur. Ağalık dediğimiz, küçük burjuva dediğimiz, hatta kölelik dediğimiz olay burada düğümleniyor.

Bu yaşam tarzıyla, bırakın hedefler üzerine gitmeyi, devrimciliği kurtarmayı, ancak objektif ajan olunur. Böyle birçok objektif ajan var. Bunların işi gücü, bana şunu bunu şikayet etmektir. Bırakın şunu bunu da, sen ne durumdasın, senin yaşamın nasıl diyorum. O, o kadar kurnazlaşmış ki, kendi görevini bana yaptırtmaya çalışıyor. Ne yazık ki, çoğunuz bilmeyerek bu pozisyonu yaşıyorsunuz. Sıkıntılarınız, önünüzde engelleriniz var. Onu devrimci yaşamla aşacağınıza, mevcut yaşamınızla aşmaya çalışıyorsunuz. Bu da mümkün değildir.

Doğru yaşama ulaşmada kişilik savaşımı çok önemlidir. Devrimci yaşamda ısrar çok önemlidir, olmazsa olmaz kabilindedir. Belirttiğim hususlarda ısrar etmek, ihanetten daha tehlikelidir. Ama bütün raporlar bunlarla dolu. Hepsi ayak kaydırmacı, hepsi çevresini suçlayıcı, hepsi kariyerini artırıcı, tasfiyeci... Bu kişilik, hedefler konusunda belirttiğim gibi, derhal tutuklanması gereken bir kişiliktir. İçinizde iyi niyetliler, dürüstler var. Bastırıcı kişiliğin yaşam tarzı felakettir. Bunu yaşayanları derhal tutuklayın. Devrimci değerlere biraz saygınız varsa, “yetkin ne olursa olsun senin buradaki yaşamın dürüst değildir. Zengin evinde kalıyorsun, parayı çok harcıyorsun, yoldaşların üzerinde kötü tasarrufta bulunuyorsun. Savaş imkanlarını, silahlarını düşmana kaptırıyorsun, tembelsin” demelisiniz. Eğer eski tutumunda ısrar ederse, örgüte bilgi verirsiniz. Bilgi verme imkanınız yoksa, çok tehlikeliyse hayatınızı ortaya koyup onunla mücadele etmelisiniz.

Devrimci yaşamın kendisi olmadan, hiçbir devrimci görev başarıyla yerine getirilemez. Devrimci yaşam derken olağanüstü bir yaşamdan bahsetmiyorum. Asgari dürüstlük ölçülerinde bir devrimci yaşam mümkündür, bunu göstereceksiniz. Gösteremezseniz, bu PKK’de er veya geç sizi bulacak olan feci bir sondur. Kesin dürüst yaşayacaksınız. İstismarcı, kariyerist, tembel, değerleri bastıran, tasarrufuna çeken biri olmayacaksınız. Başkaları yapsa da, siz alet olmayın, ne de kendiniz yapın. Saflarda iyi bir yaşam savaşçısı olun. Bununla bağlantılı olarak ortaya çalışma tarzı çıkar. Tabii ki kişiliği sağlam olan, yaşamı sağlam olan sağlam çalışabilir. Nedir çalışma tarzı? Günlük olarak ne kadar eğitim, ne kadar örgütlenme, ne kadar eylemlilik akla gelir. Günlük olarak benim propaganda gücüm ne kadardır? Örgütlenme gücüm ne kadardır? Hedeflerim eylemliliğe ne kadar ulaşır? Bu işler için sınır yoktur.

İnceleme, araştırma görevi de çalışma tarzına eklenmelidir. Baktın propaganda yapabileceğin kimse yok, kitle yok; hemen inceleme yap. Çünkü sizin incelemeye, araştırmaya, kendinizi eğitmeye şiddetle ihtiyacınız var. Baktın teksin, bunu yapabilirsin. Çalışma tarzın budur. Baktın ki çevrende eğitimsiz insanlar var, onlara propagandanı yap, eğitimini ver; baktın ki daha kalabalık bir alandasın, ajitasyon çek. Baktın ki, eylem fırsatı doğuyor, eylem görevlerini hemen yerine getir. Gücün oranında eylem yap. Birinci gün yapamıyorsan, ikinci gün yap veya haftada bir yap. Her gün kendini de bir saat eğit.

Demek ki bir devrimci hiçbir zaman, hiçbir yerde benim çalışma tarzım oluşamaz diyemez. “Uğraşacak ne örgütlenme ne de eğitim vardı, sırtüstü uzanıp yattım. Çalışma tarzım, tembel tembel günleri harcamaktı, imkanları harcamaktı” gibi tutumlara girmek suçtur. Görüyorsunuz ki görevler diz boyudur. Hiçbir devrimci, bir tek gününü bile doğru çalışma tarzı olmadan geçiremez. Bir güne sığdırılacak işler dev boyutludur. Sen de tüm kişiliğini, yaşamını devrime, devrimin çalışma tarzına adamışsın. O halde gününü en verimli tarzda geçirmelisin. En verimli tarz; eylemse eylem, örgütse örgüt, eğitimse eğitim, artık onu sen tayin edeceksin.

Çalışma tarzında verimlilik şarttır. Süreklidir, yoğundur ve verimlidir. Kitlelerin örgütlenmesi çok acilse, hemen örgütlersin. Bir komiteyi örgütlemek çok önemliyse, hemen komiteyi örgütlersin. Demek ki çalışma tarzına, yoğunluk itibarıyla, verimlilik itibarıyla en doğru karşılığı vermeden devrimci militanlık yapılamaz. Günü çalışmasız, verimsiz geçirme, hatta çalışma tarzı diye bir sorunu var mı, yok mu hiç oralı bile olmama en tehlikeli tarzdır, devrimcilik de değildir. Görüldüğü yerde hesap sorulmalıdır. Doğru devrimcilik; çalışma tarzı mükemmel olan, gücünü mükemmel planlayan ve en verimli bir biçimde bu planı hayata geçirendir.

Örgüt için nasıl bir plan çiziyorsak, çalışma tarzı için de, aynen bir örgüt gibi, parti gibi günlük plan gerekir. Bunun için gününüzü iyi planlayın. Planlarınıza iyi hedefler koyun ve hedeflerinize iyi bir yaşamla, yoğun bir çabayla ulaşın. Çalışma tarzında başarılı olan bir militanın tarzı budur. Kişilikte aranması gereken, özellikle eylem adamlarının, hareket komutanlarının koparma tarzı budur. Bu serhıldan ve ideolojik mücadele için de geçerlidir.

Yaşama tarzı, çalışma tarzı günü birliktir. Eğer bir kişi çok daha ileri bir komutayı yakalamak istiyorsa, yaşama tarzıyla çalışma tarzını birleştirmelidir. Mesela benim yaşama tarzım, çalışma tarzım hemen hemen iç içedir ve aynıdır. Tabii bu güç ister, çaba yoğunluğu ister. Herkesten aynı derecede istenmeyebilir, fakat hedef aynıdır. Yaşam, çalışma ve savaş tarzını veya koparma tarzını birleştirmektir. Eylemde koparma tarzı dediğimiz olay nedir? Özellikle yaşamı, çalışmayı iyi düzenlemişse, son öldürücü darbeyi vurarak veya koparıcı adımı atarak bütün devrimci görevler yerine getirilir.

Düşman iyi tanınmış, halkın durumu iyi değerlendirilmiş, hedefler iyi belirlenmiş, devrimci yaşama, çalışmaya da dört dörtlük bir hak verilmişse, o noktada saldırılır. Nasıl hedeflerde olumluluk, olumsuzluk varsa; burada da aynı durum söz konusudur. Tam yöneliş anındayken bazıları ikircikliğe düştük, çok taciz edildik, kenarından geçtik, teğet geçtik diyor; bu durumlar vuruş tarzına en kötü yaklaşımı içerir. Halk içinde on ikiden vurma denilir, vuruş tarzı biraz da böyle izah edilir. An, vurma anı, vurulma anıdır. Sen vurmazsan, o seni vurur. Düşman pusuda veya savunmada, sen ise saldırıdasın, pusudasın. Kim bir dakika gecikirse, o gider. Pür dikkat olunmalı. An, yaşamın bir noktaya, bir dakikaya sığdırılma anıdır.

Vuruş tarzına ulaşan kişilik; en yoğunlaşmış askeri kişiliktir. Komutanlar, delidolu adamlardır, dopdoludur. Askeri okullarda da en temel ders, aslında bu özelliklerdir veya yoğunluk dersidir. Siyasette, askeri teoride, kültürde, ahlakta en yoğunlaşmış ifade komutan kişiliğidir. Komutan deyince akla ne gelir? Emreden ve vuran kişi gelir. Koparıcı kişilik nedir? Bütün bu konularda en yoğunlaşmış, yani bir yumruk haline gelmiş kişiliktir. Komutanın dili çok serttir, yüreği de, iradesi de buna yeterlidir. Fakat çok hazırlanmıştır, yoğunlaşmıştır. Çoğunuzun yaptığı gibi, sahte komutan değildir; bütün koşullarını hazırlamıştır, koşullarını değerlendirmiştir, hedeflerini belirlemiştir, örgütünü kurmuştur ve kararı doğrudur. O zaman vurur, vurdurur. Yani koparış tarzı da, vuruş tarzına yaklaşmış demektir. Bu da komutanlık halkasını tam yakalamak demektir.

Türk sistemine bakın, bütün dünya sistemine bakın; komutanlar dili ve eylemiyle çok yetkindir. Yani vuruş tarzına ulaşmış demektir. Bir de kendinize bakın; çoğunuzun dili yetişmiyor, emredemiyorsunuz bile. Hazırlık yapmamışsınız ki emredesiniz. Güç oluşturmamışsınız ki, hazır gücü bile değerlendiremiyorsunuz. Benim bin bir emekle emrinize verdiğim bir gücü, emirle ayağa kaldıramıyorsunuz. Zaten komutanın zavallılığı burada. Komuta sorunlarının ağırlaşması burada. Hazır gücü seferber edemiyor, emre koşturamıyor. Çoğunuzun diline bakın; sağlam bir emretme kabiliyeti yok.

Bunları belirtirken, asalım, keselim demiyorum. Sağlam bir komuta kişiliği, gerekirse yılanı tatlı dille deliğinden çıkarmaktan tutalım düşmanı farkına vardırmadan yenmeye kadar bu tarzı konuşturan kişiliktir. Çoğunuza bakıyoruz; “tam vuracakken ikircikliğe, kararsızlığa düştüm, biçildim, kurşunu sıktım, ama kenarından sekti, teğet geçti” diyorsunuz. Bütün bunlar sizin tarzınızdır. Düşmana gider böyledir, halka gider böyledir. “Üslenemedim, halkla ilişki kuramadım, örgütü hazırlamadım” der. Silahı varsa morali yok, morali varsa silahı yok, ikisi varsa örgütü yok; hepsi darmadağınık. Böyle komutan olmaz, böyle vuruculuk olmaz. Bu kişilikler koparıcı olamaz.

Askeri an; her an eylem durumunu yaşamak demektir. Bu anı yaşayamazsan biçilirsin. Nitekim arkadaşlar umulmadık yerde biçilmiştir. Şu deniliyor; “hiçbir grubumuz, bilinçli bir biçimde savaşı nasıl verdiğini, kaybettiğini veya kazandığını bilmiyor.” Bu doğru bir tespit ve çok egemen bir yandır. Beklenmedik yerde vuruluyor, beklenmedik bir biçimde vuruluyor. Bunu biz kabul edemeyiz. Böyle vurup kaybetmesi de, kazanması da kabul edilemez. Doğrusu tamamen planlanmıştır, her şey önceden düşünülmüştür. İkirciksiz yaklaşılmış ve düşmanın ruhu bile duymadan vurulup koparılmıştır. Halka gidilmiştir, halkın canı, ruhu olunmuştur, kazanılmıştır. Örgüte bakılmıştır, noksanlığı görülmüştür. Morali zayıfsa üstün moral, örgütü zayıfsa üstün örgüt sağlanmıştır. Vuruş tarzı, koparış tarzı böyledir. Kendinize bakın, durumunuzu yorumlayın. Çok yetersiz, sağa sola yalpalayan, tereddütlü; düşmana karşı tereddütlü, kendine karşı tereddütlü... Bu felaket bir kişiliktir. Bu kişiliği terk edeceksiniz. Koparıcı kişiliğe, vuruş tarzına ulaşmış kişiliğe tam ulaşmazsanız bütün çabalarınız boşa gider.

Mevcut planlamanızın bütün hususları tam olsa bile, vuruş tarzınız, vuruş stiliniz, üslubunuz ciddi noksanlıklar içeriyorsa; bir saatin elli dokuz dakikası sağlam işlense bile, son bir dakikayı iyi işleyemezseniz, altmışıncı dakikada kaybettiniz demektir. Veya bunu bir futbol maçına benzetirsek; seksen dokuz dakika iyi oynamışsınız, iyi götürmüşsünüz. Doksanıncı dakikada gol yediğinizde, elenmişsiniz demektir. Yani vuruş tarzının kendisi gol atma dakikasıdır, vurma dakikasıdır, sonuç alma dakikasıdır. Düşünün; o an gol atacağız, o an hemen koparıp alacağız. Bir an olarak değerlendiriyorsunuz ve kişiliğiniz buna hep hazır. İşte komuta kişiliği, gol kişiliği, hücum kişiliği... Bu da taktik önderlikte en sonuç alıcı özelliktir. Ve ne yazık ki bu, saflarımızda en az gelişen özelliktir. Biz aslında elli dokuzuncu dakikaya veya seksen dokuzuncu dakikaya kadar iyi gidiyoruz, ama sonuncu dakikayı kötü tamamlıyoruz. En temel taktik önderliksel sorununuz da budur.

Elli dokuz dakikaya ne girer; uzun süre eğitim, sabır, sıkıntılara, acılara katlanma girer, bilinçlenme girer. Her türlü inceleme, araştırma, diğer hazırlıklar girer. Bütün bunlar elli dokuz dakika eder. Ama bütün bunları niçin yaptınız? Aslında sonuncu dakikayı tamamlamak için, yani iyi vurmak için, koparmak için. Bir meyve ağacını düşünelim; yetişip meyve vermesi için ne kadar süre gerekir? Gübre, sulama, zaman ne kadar gerekli? Meyve olgunlaşmak üzere ve düşme anı var, söz konusu an, o anı yakalamaya benzer. Bir yıl beklediğiniz o ağacın bir dakikada meyvesini koparacaksınız, emeğinizin sonucunu bir dakikada alacaksınız. İşte vuruş tarzı da, olgun meyveyi koparma tarzıdır. Bu olmadan da bir yıl boşa gider, harcadığınız zaman boşa gider. Böyle bir planlama en başarılı bir vuruş tarzıyla tamamlanır. Bunun adı başarıdır. Eğer çok ciddi bir hedefin üzerine gitmekse zaferdir.

Parti saflarımızda, ordulaşma, savaş sürecimizde emek harcamamıza rağmen, vuruş tarzına ulaşmamış kişiliği mahkum edelim. Onun yaşam ve çalışma tarzını mahkum edelim. Bunun yerine vuruş tarzını başarıyla gerçekleştirecek yaşama gücünü, çalışma tarzını kendimizde egemen kılalım. Ve mutlaka sonuncu anı veya hedefi düşürmeyi mümkün kılan bir militan tarzı egemen kılalım. Buna ulaşmadan devrimciliğinize asla tamamlanmış gözüyle bakmayın. Yaşamaya, çalışmaya yeterlilik anlayışıyla yaklaşmayın. O halde, hepinizin en temel bir özelliği de vuruş, koparış tarzında ikirciksiz olduğu kadar keskin, usta olduğu kadar yaratıcı, sonuçlarını derleyici, bütün örgüte, savaşa mal edici  olmalıdır. Örgütçümüzün, savaşçımızın, onun ordusunun en zayıf olduğu bu yönünü giderebilirsek -buna devrimci savaşımın geliştirilme sorunları diyoruz, özel savaşımın çöktürülmesi diyoruz- bunun böylesine bir vuruş tarzı ile bağlantılı olabileceğini göz ardı etmeden, militan tarzı tamamlayabilir ve ancak bu tarzda savaşarak başarabiliriz.

Bir kez daha ana hatlarıyla hatırlatırsak; bütün savaşan birimler, ideolojik cepheden tutalım kültür cephesine, en acımasız devrimci katılım cephesinden tutalım serhıldan cephesine kadar, böyle bir plan anlayışıyla yaklaşmaktan vazgeçilmez. Parti tecrübesinin getirdiği en önemli sonuç budur. Bütün savaşan birlikler ve ona hazırlanılmakta olan eskiler ve yeniler, küçükler ve büyükler, niteliği, çapı ne olursa olsun, nerede olurlarsa olsunlar; devrimci savaşın geliştirilme sorunlarına, bu sorunların başarılı bir planlama ile aşılmasına, böyle yaklaşmaya kesinlikle başarı şansı verilmeli, verdirilmeli. Başarıdan uzaklaştıran her şeye bununla karşı koysunlar. Gerekirse kendileriyle savaşarak böyle bir yaklaşımı gerçekleştirsinler.

Böyle bir önderlik tarzına sahip olduğumuzda, savaşımız gelişmenin her türlü sorunlarına çözüm getirebileceği gibi, ucunda nihai zafer de varsa, en sağlam ölçülerine kavuşmuş demektir. İçinden geçilen dönem için bu böyledir. Böyle bir yaklaşımla başarıyı garantiye almış demektir. Karşımızdaki özel savaşa bakalım; yenilgisini, tıkanıklığını önlemek için tepeden tırnağa kadar her şeyi ile tam gücünü seferber etmişken ve bunun için tetikteyken; onun açısından ölmek, Türk ulusunun veya halkının imha olmasını beraberinde getirmez  -zaten bu da bizim amacımız değil-  ama emperyalizmin işbirlikçilerinin, bir avuç vurguncunun sonu gelebilir. Bizim içinse asla böyle değildir. Bizim devrimci savaşımımızın gelişmemesi, bir yenilgiyi yaşaması halinde, sadece savaş cephesinin yitirilmesi değil, hatta partinin darbelenmesi de değil, bir halkın, ulusun ve ilerici insanlığın en önemli bir yaşam şansını kaybetmesi demektir.

Dolayısıyla düşmandan daha fazla her şeyimizi ortaya koyarak, yaşamı kazanma savaşımımızın dışında başka seçeneğimiz olmadığını bilelim. Başarıya ulaşmak, sonuca gitmek zorunda olmamız emredicidir. Ondan da öteye, en gönüllü, coşkuyla hücum ederek üzerine yürüyüp kazanacağımız tek seçenektir. Bir kez daha bu imkanı sağlam bir biçimde kazanma ile yüz yüzeyiz. O halde, bu eşsiz kazanma şansımızı mükemmel bir yaşam, çalışma ve vuruş tarzıyla değerlendirelim. Başarıdan ve zaferden başka hiçbir şeye imkan vermeyen yürüyüşümüze, savaşımıza yüklenelim ve mutlaka kazanalım.

Reber APO

6 Ağustos 1992

Ayrıntılar

Yayınlandı: 10 Ağustos 2013

Hatırlamayanlar ya da bilmeyenler için belirtmekte fayda var; 1979 yılının karakışında İran’da islam devrimi yapıldığında; Tahran’da CIA bürosunu basmıştı göstericiler… Burada ortaya çıkan istihbarat raporlarında PKK hakkında yazılanlar; “…çok tehlikeli bir örgüttür. Sürekli takip edilmeli, mümkünse denetim altında tutulmalıdır” şeklindeydi. Hani geçtiğimiz sene “Argo” adıyla, Oscar ödüllerini alan sinema filminde de anlatılmaya çalışılan CIA’nin Tahran bürosunda bu belgelere ulaşılmıştı.

1980 yılının sonbaharında ise ABD destekli bir “eylül” darbesi Türkiye’de gerçekleştirildi. Hedef ise yine PKK’ydi… Hatta dönemin cunta lideri Evren; “…koşulların oluşmasını bekledik. Artık milli menfaatlerin çıkarları doğrultusunda bu müdahaleyi gerçekleştirmek temel görevimiz olmuştur” açıklaması ve bütün Kürt coğrafyasında gerçekleştirilen katliamlar-estirilen devlet terörü PKK’ye her yönüyle saldırıya geçmişti. Yine aynı Evren’in Amed cezaevinde direnen PKK’li önderler ve militanlar için söylediği “burada öyleleri var ki, kellesini kopartsanız düşüncesinden vazgeçmiyor” cümlesi, cuntacıların çaresizliğini de ortaya koyacaktı.

1992 yılında ise Kuzey’deki bütün Kürt illerinde ulu orta estirilen bir devlet terörü vardı. Yine aynı yılın sonbaharında Güney Kürdistan’a yönelik geliştirilen askeri operasyon da, hem yerel kürt grupları/hem de uluslararası güçler (İsrail/ABD başta olmak üzere) ortak hareket ederek “PKK’nin kökünü kurutmaya” çalışmışlardı…

Bu saldırılardan umduğunu bulamayanlar, bir sene sonrasında bu sefer İngiltere’nin destek verdiği yeni bir kök kurutma politikasına başvurmuşlardı. Dönemin genelkurmay başkanı D. Güreş; “bize yeşil ışık yakıldı” diyerek, başlatılan ortak operasyonu da dile getiriyordu. Ayrıca PKK’nin ’84 yılında gerçekleştirdiği ilk eylemde dönemin başbakanı olan Özal; “…birkaç eşkıyanın işidir, 24 saat içerisinde sorunu çözeriz” demişti. PKK’nin sorununu 24 saatte çözemeyen başbakan, 93 yılında Cumhurbaşkanıyken PKK sorunu yüzünden devlet tarafından katledilmişti. Kendi cumhurbaşkanını zehirleyen devlet aklında, binlerce köyün yakılıp yıkılmasına, on binlerce insanın katledilmesine ve JİTEM gibi paramiliter oluşumlarla yaşanan toplumsal travmaların açığa çıkarılmasına rağmen; PKK’nin kökünü kurutma politikaları yine sonuçsuz kaldı.

Durumu hastalık haline getiren bu kesimler, yenilgiye doymuyorlardı! Bu sefer 1996 yılında; Şam’da bomba yüklü bir taksiyle PKK’nin ve Kürt Halkının Önderine bir suikast girişiminde bulundular. Fakat bu girişimde, bu evdeki hesap da diğerleri gibi sonuçsuz kalmış ve PKK’nin kökü kurutulamamıştı.

Gerçekleşen bu başarısız suikast girişiminin ardından geçen bir yıl boyunca yeni bir planlama ve taktik üzerinde çalışan bu kesimler; 1997 yılının Mayıs ayında yine çok devletli ve yerel Kürt gruplarının da katıldığı bir saldırıyı devreye koymuşlardı. Konu yine aynıydı! Zap olarak bilinen alanda düşürülen bir Skorsky tipi helikopter ile bütün planlar ve ham hayaller yine başka bir bahara kalmıştı. Düşen helikopterin içindeki subay cenazelerinin içinde İsrail’li subayların olduğunu ilgili çevreler çok iyi bilmektedir…

1998 yılında ise PKK kuruluşunun yirminci yılını yaşamaktaydı. Hem kuruluşundan, hem de gerçekleştirdiği ilk eylemin üzerinden uzun yıllar geçmişti. 98 yılında Akdeniz kıyısına yerleşen ABD donanması, sınıra yığılan TC’nin 2. Ordusu bile PKK’nin kökünü kurutmaya yetmemişti…

1999 yılında hemen hemen bütün dünyanın ortak hareket ederek gerçekleştirdiği 15 Şubat komplosuyla, PKK’nin ve Kürt halkının önderi esaret altına alınmış ve PKK’nin bu sefer kökünün kuruyacağını sanmıştı bu çevreler… Aradan geçen 15 yıl tüm dünyaya ve bu çevrelere gösterdi ki; PKK’nin kökü kurumadı… Öyle kolay kolay kuruyacak gibi de değil!

PKK önümüzdeki günlerde sıktığı ilk kurşunun üzerinden geçen 29 yılı geride bırakacak! Bugün stratejik hamlesinden dolayı belki kurşun sıkmıyor ama bu sıkmayacak anlamına da gelmez… Dile kolay PKK parti olarak 36 yılını da geride bırakmıştır… Sayısız saldırıyı, türlü dalavereleri ve envai çeşitteki kulamparayı sonuçsuz bırakmış, heveslilerin kursaklarında bir yumruk gibi oturmuş bir harekettir.

Şimdi “dünün çocukları”, “ne oldukları belli olmayanlar” çıkmış, enselerine üfleyen batılı güçler tarafından öyle bir şişirilmişler ki; PKK’nin kökünü kurutacağız diyorlar. Ne diyelim…

Toprak Cemgil

Ayrıntılar

Yayınlandı: 09 Ağustos 2013