Her yerde hep birlikte diyebilmek için sözü yüz yıllar öncesinden söylenen bir söz. Tam olarak, “yârin yanağından gayri her yerde her şeyde hep birlikte diyebilmek için”dir. Söz Şeyh Bedrettin’e ait. Bir dönemlerin Şeyh ül İslam’ı da olan Şeyh Bedrettin ortaklaşmanın ne kadar önemli olduğunu dile getirmektedir bu sözler.
Arada yüz yıllar geçmiştir, ortaklaşmanın ne kadar önemli olduğunu mücadele ederken öğreniyoruz.
Büyük Şair Nazım Hikmet’in kaleminden dile getirildiği gibi:
“Hep bir ağızdan türkü söyleyip
Hep beraber sularda çekmek ağı
Demiri oya gibi işleyip toprağa
Ballı incirleri hep beraber yiyebilmek
Yârin yanağından gayrı her şeyde,
Her yerde,
‘hep beraber’
diyebilmek için...”
Bizler Kürdistan devrimcileri olarak yeni tarihi bir eşikte duruyoruz. Başkan Apo’nun 21 Mart Newroz manifesto açıktır. Herkese çağrılar yapmaktadır. Öyle ki
“Bu Newroz hepimize yeni bir müjdedir.
Hz. Musa, Hz. İsa ve Hz. Muhammed'in mesajlarındaki hakikatler, bugün yeni müjdelerle hayata geçiyor, insanoğlu kaybettiklerini geri kazanmaya çalışıyor.
Batının çağdaş uygarlık değerlerini toptan inkar etmiyoruz.
Ondaki aydınlanmacı, eşit, özgür ve demokratik değerleri alıyor kendi varlık değerlerimizle, evrensel yaşam forumlarımızla sentezleyerek yaşamsallaştırıyoruz.
Yeni mücadelenin zemini fikir, ideoloji ve demokratik siyasettir, büyük bir demokratik hamle başlatmaktır.
Selam olsun bu sürece güç verenlere, demokratik-barış çözümünü destekleyenlere!
Selam olsun halkların kardeşliği, eşitliği ve demokratik özgürlüğü için sorumluluk üstlenenlere!”
Başkan Apo bizlere böyle hitap ediyor. Bizlere yeni dönemde nasıl çalışmamız gerektiğini de belirtiyor. Ve önemli mesajı ise dinlerin ortak değerlerine sahip çıkmamızı istiyor. Dinlerin ortak değerleri öncelikli olarak ahlaki değerleridir. Ortakçılıklarıdır. Birlikte bir arada yaşama istemleridir. Ve tabii ki haksızlıklara karşı duruşlarıdır. Ve de özelde de Ortadoğu’da dinlerin kapitalist modernist kültüre karşı bir nevi kendini savunmanın ve de korumalarıdır. Bunu yaparlarken de Ortadoğu toplumlarını bir nevi kapitalizmin sızmalarına karşı korumaktadırlar.
Şimdi bizlere böyle yüklü misyonlar biçilmişken, bizlere adeta gece gündüz çalışmamız için fırsatlar doğmuşken, gerçekten de bunu yapıyor muyuz? Adeta kapı kapı dolaşarak çalışmaların tam ortasına kendimizi atıyor muyuz? Ya da işin tam ortasında yerimizi alıyor muyuz? Yoksa çalışmanın emek yoğunluğu olmayan çalışmalara mı göz dikiyoruz?
Bu soruları herkes, hepimiz elbette kendimize sormalıyız.
Örneğin Kürdistan başta olmak üzere kaç kişimiz köylere bir tane komün kurmak için yollara düşüyoruz? Kaç köye gidip kaç tane örgüt kuruyoruz? Kaç tane köyde büyüyen insanımıza bir şeyler vererek, başkasına muhtaç olmadan yaşamasının yolunu öğretiyoruz?
Böyle soruları çoğaltabiliriz. Bizler bir köye gidip bir tane gençle, kadınla, yaşlıya, ya da anayla konuşma yerine şehirlerden dışarıya çıkmadığımız açıktır. Nede olsa şehirlerin imkanları çok fazladır. Çok fazla bizlere “maddi ve manevi” imkanlar sunmaktadırlar. Söyleyeceklerimizi” entelektüel sözleri daha iyi anlayabilmektedirler.” Birde ulaşım daha rahat. Konuşmak daha rahat. Yaşam daha rahat. Ancak köylere gitmek için biraz yorulmak gerekiyor, biraz koşuşturmak gerekiyor. Yürümek gerekiyor. Dil dökmek hem de herkesin anlayacağa bir dilde kendimizi yorarak konuşmamız gerekiyor. Ve tabii köyde, köy ortamında bir köylü gibi gerekirse yaşamamız gerekiyor.
Lakin bunlar zor şeylerdir. Bilinçli ya da bilinçsiz olsun sonuç yada ortaya çıkan gerçekler bunlardır. Bunun içinde köylere gitmiyoruz, bir tane komünün kurulmasına öncülük etmiyoruz. Ya da komün kurup içinde yaşamıyoruz. Sonra da sürece hazır olduğumuzu en tok sesle dile getiriyoruz.
Açıkça söyleyelim, sürece hazır olmak öncelikli olarak gidip bir köyde komünler oluşturarak birlikte yaşamaktan geçer. İnsanlarımızı kendilerine yetecek hale getirmekten geçer. Aksi taktirde sürece ve sürecin gereklerine göre yaşanıldığı söylenemez.
Benzer bir durum ise kentlerdeki varoşlar için geçerlidir. Yani Gettolar için. Şimdi soracak olur ise kaç kişi, kaç tane Getto’ya giderek insanlarımızın dertleriyle uğraşmaktadır? Yada başka bir şekilde soralım, Gettolarda hakim olan ideolojik çizgi kimlerindir? Bizler ezilenlerin ve ötekileştirilenlerin yanında olduğunu söylenenler mi etkili yoksa iktidar yada iktidarı pekiştiren başka güçler mi daha faal? Açık ki iktidar ve iktidara yakın duranlar karış karış, mahalle mahalle dolaşarak Varoşları kendilerine zemin yapmaktadırlar.
Halbuki varoşlar yani Gettolar bizlerin yerleridir. Bizlerin her gün oralarda kalarak, oradaki insanların dertlerine çözüm üretmemiz gerekiyor. Birlikte yaşamamız gerekiyor. Onların komünlerini oluşturarak yerinden dolaysız demokratik ilişkileri ya da doğrudan siyaset yapacakları zeminleri yaratmamız gerekiyor. Bu ise iş demektir. Bu ise emek demektir. Bu ise oralarda bizatihi yaşamak demektir. Bu ise çok ama çok emek demektir. Güzel üslup ve güzel insan ilişkileri demektir.
Lakin bunlar yapılmıyor. Yapılan şehirlerde ya da metropollerde bilinen, tanıdığımız ilişkilere gitmektir. Bizi rahat karşılayabileceklere giderek kendimizce bir şeyler söylemek oluyor.
Evet, “her yerde hep beraber diyebilmek için” öncelikli olarak köylere, varoşlara giderek gerçekten her şeyden birlikte diyebilmemiz gerekir. Birlikte o yaşamı paylaşmamız gerekiyor. Ve tabii ki bizatihi oralara giderek halkımızın yaşama reflekslerinin daha da güçlenmesi için kendi kendilerini yürütebilecek yol yöntemleri göstermemiz gerekiyor.
Aksi taktirde bizler tarihin bu önemli dönemecinde zamanımızı boş harcamış olacağız. Ve tarihin bize yüklediği misyonunu yerine getirmemiş olacağız. Ve tabii birde kendimizi sürece katmamış olacağız.
Yukarıda dile gelenler ışığında özelde Kürdistan gençleri başta olmak üzere Kürdistan ve Türkiye’de halkların kardeşliğini savunan herkes yeni döneme bu çalışma azmi ve tarzıyla yüklenmek zorundadır.
Başkan Apo’nun dile ifade edecek olursak, selam olsun varoşlarda ve köylerde gece demeden gündüz demeden çalışan demokratik siyaset öncüsüne.
Kasım Engin
- Ayrıntılar
Bizler yeni bir sürece adım atmış bulunuyoruz. Başkan Apo bu süreci, “DEMOKRATİK KURTULUŞ VE YENİ YAŞAMI İNŞA SÜRECİ” olarak tanımladı.
Geçmiş yıllarda da özgürlük hareketi her zaman tarihi önemi yüksek olan anlarda, süreci ifade eden dönem Şiarlarını tespit etmiştir. Süreci en iyi ifade edebilecek, anlamı daha da güçlendirecek Şiarlar dediğimiz gibi her zaman özgürlük hareketi tarafından formüle edilmişlerdir. Lakin her zaman en iyi sözleri, en iyi başlıkları, en iyi şiarları, en iyi sloganları, en iyi açıklamalarını yapmak yetmiyor. Güzel ve formüle edilmiş tanımlamaların hayat bulması için başka şeyler gereklidir.
Öncelikli olarak söylenenlerin hayat bulması için doğru bir zihniyet yapılanması gerekiyor. Zihniyet yapılanması bu davaya kendisini adadığını söyleyen, söylenenlere inanan, bir şeylerin yapılması gerektiğini bilince çıkaranların işidir. Bir kere bu davaya inanmış iseniz o zaman bu davanın gereklerini de yerine getirmeniz gerekmektedir. Önce beynimizle kendimizi yeniden yaratacağız. Yani beyinde zihniyetimizde kendimizi yeniden yaratacağız. Onlarca yazı, belge, araştırmalar vardır. En azından Başkan Apo’nun sunduğu çok sayıda savunmaları vardır. Bir kere bunları alıp iyi özümseyeceğiz. İyi okuyup anlamaya çalışacağız. Yanlışlıklarımızı görüp önce düşüncede aşacağız. Aksi taktirde eğer düşüncemiz yanlış kurgulanmış ise istediğimiz kadar emek sarf edelim, istediğimiz kadar koşturalım, koşuşturalım ortaya çıkacak sonuçlar parlak olmayacaktır. Boşuna yanlış kurgulanmış yaşamlar doğruya ve düze çıkmaz dememişlerdir. Boşuna yanlış yaşanan hayatların doğru yaşanamayacağı söylenmemiştir.
Özcesi doğru yaşamak istiyor isek, önce zihin yapımızı düzelteceğiz. Zihinsel dünyamız kapitalizmin tüm kirleri paslarıyla dolmuş ise ortaya halkların ortaklaşmasını, paylaşmasını, komünal yaşamasını savunan yaşamlar çıkmaz. Hele hele kapitalizmin karşısına halkların komünal değerleriyle hiç mi hiç çıkılamaz. İnsanlığı kirleten zihniyetten arınamayacağımız için varacağımız yer ya da yerler yine bilinen yer ve yerler olacaktır.
Özcesi zihin dünyamızı gözden geçirmeliyiz. Kendimizi yapmalıyız. Bu bireysel okumayla olur, ortak okumayla olur, toplu tartışmalarla olur. Her hâlükârda beyin dünyamızı kesinlikle gözden geçirmemiz gerekiyor. Bunun zor olduğu açıktır. Yıllardır körelmiş, felç edilmiş zihin dünyamızı, dünyalarımızı arındırmak kesinlikle büyük emek ve yürek ister.
Ve tabi bir kere düşünce dünyamızı düze çıkarmış isek bu kez yaşamımızı düze çıkarmamız gerekiyor. Yaşamımız ortaklaşmayı yani komünal yaşamı öngörüyor. Toplumumuzu, toplumlarımızın ortak değerlerini ilke edinerek onları savunmayı öngörüyor. Kapitalizm başta olmak üzere bildiğimiz o tüm kirletici uygarlık değerleriyle kirletilmeye çalışılmış olan o temiz değerlere yeniden sahiplenmeyi öngörüyor.
Bizler öncelikli olarak toplumumuzun ve toplumlarımızın direniş güçlerini, enerjilerini yeniden açığa çıkarmalıyız. Yani direnişçi toplumu yeniden ortaya çıkaracağız. Kolay kolay dışarıda gelipte baskılayan her hangi bir saldırıyı kabul etmeyen toplumsal özü yeniden inşa etmemiz gerekiyor. Bunu yapabilmek için hem toplumumuzun içine gireceğiz, hem de o toplumumuzun bilinen tüm ahlaki değerlerini yeniden açığa çıkararak toplumsallaşmasına ön ayak olacağız. Toplumsallaşması güçlü olan ancak ısrarla kapitalizmin kirletici, bireycileştirici, maddiyatlaştırıcı ve de özel mülkiyetçileştiren yaklaşımlarıyla zayıflatılan bu toplumsallığı yeniden inşa edeceğiz.
Bu gerçekten çok zor bir iştir. Toplumun o güzel yönlerini yeniden ortaya çıkarak güçlendirmek, hem de dışarıda kirletici olarak bir nevi sızdırılmış olan toplumu düşüren ve zayıflatan virüslere karşı mücadele etmek ciddi çaba ister.
Öncelikli olarak dirayet ister. İrade ister. Çaba ister. Dayanırlık ister. Sabır ister. Ve tabi bir de kesinlikle önce kendini o tüm uygarlık kirlerinden temizlenmeyi ister. Herhalde işin en zor yönü de bu olmalıdır.
Beyin ve yürek işi derken kast ettiğimiz budur. Demokratik kurtuluşun yapılması için gerekli olanlar elbette sadece bunlar değildir. Toplumun kültürünü öz kültürünü yeniden inşa etmek. Sosyal ve siyasal yapısını kendi kendisini ayakta tutacak düzeye yeniden getirmek. Geçmiş yıllarda olduğu gibi kendi kendine karar verme, karar alma mekanizmasını yaratmak. Her türden kararlaşmayı bizatihi kendi iradesiyle alır hale getirmek. Ve tabii ki toplumun geçmiş yıllarda olduğu gibi ortaklaşmasını, paylaşımcı karakterini yeniden gün yüzüne çıkarak, dışarıda sızdırılan bireyci ve maddiyatçı olan kapitalist kültürü dıştalamaktır.
Yukarıda söylenenlerin pratikleşmesinin ne kadar zor olduğu açıktır. Ama unutulmamalıdır ki bizler zor olanı hayata geçirmek için yollara düştük. Ve zor olanı başarmak için bu ülkenin, bu toprakların ne kadar civanmert evlatlarının toprağa düştüğünü de unutmamak gerekiyor. Yani yanlış yaşanmış olan bir yaşamı doğru yaşanır hale getirilmesi için gerçekten de çok büyük emekler gerekmektedir.
Madem ki yeni demokratik kurtuluş sürecine yine onun yeni yaşam inşasına varız diyoruz, o zaman bulunduğumuz her yerde herkes, hepimiz mutlaka beyin ve yüreğimizi bu işe yatırarak üzerimize düşeni yapmalıyız ki Kürtlerin eline geçen bu tarihi fırsatı kaçırmayalım.
Hayri Engin
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
1. 29 Mayıs günü Muş'un Kızılağaç ilçesine bağlı Şeker baba tepesi ve Hevser baba alanı saat 9.00 ile 17.00 arasında işgalci TC ordusu tarafından bir operasyon yapılmıştır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
25 Mayıstan itibaren Kars’ın Kağızman ilçesi Kızılkilise köyü muhtarı ve Korucu başı Muhlis Kaşlı ve bu köye bağlı korucular tarafında çevre köy ve arazilere dönük operasyon ve pusulama yapılmaktadır.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
28 Mayıs günü 16.00 ile 18.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanları’nın Zağros bölgesi Şehit Gafur ve Şehit Karker tepelerine yönelik işgalci TC ordusu tarafından obüs ve havan toplarıyla bir bombardıman düzenlenmiştir.
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
26 Mayıs günü 17.30 ile 18.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanları’nın Zağros bölgesi Şehit Rahime tepesine yönelik işgalci TC ordusu tarafından obüs ve havan toplarıyla bir bombardıman düzenlenmiştir.
- Ayrıntılar
Kürdistan halk Önderi zindanda, en zorlu koşullarda tarihi bir adım attı. PKK-KCK yönetimi, sözü iki etmeden, kendi Önderliğini kayıtsız-şartsız izledi. Kendilerine göre senaryolar oluşturup, Önder Apo ile, Kürdistan özgürlük hareketinin yönetimini karşı karşıya getirmek isteyen, bunun üzerine senaryolar kuran ve sonuçlarından nemalanmak isteyen sömürgeci Türk devletinin hükümeti ve bu temelde etkilemeye çalıştığı geniş kesimler de fena halde yanıldılar.
Savaş varsa, savaşan taraflar vardır. Barış varsa da, barışan taraflar vardır. İnsanlar, kesimler, halklar ne için savaşırlarsa, barışın da bu temelde oluşmasını isterler. Yani ne için, hangi amaç için savaşılmışsa, barışı da o amacın gerçekleşmesi olarak anlarlar. Eğer amaç gerçekleşmiyorsa o zaman o duruma barış denilmez. Savaşa yol açan nedenler ortadan kalkmıyor, Kürt halkının halk olmaktan kaynaklanan hakları tanınmıyorsa, o zaman durumu nasıl tanımlamak gerekir?
Önder Apo, Kürt halkının amaçlarına artık demokratik siyaset yoluyla gitmesini istedi. Bunu yaşanan mücadelenin, tarihin, toplumun ve bölgenin içinde bulunduğu durumdan hareketle söyledi. Sömürgeci Türk devletinin yetkilileriyle yapılan müzakereler sonucunda, bir yol haritası ortaya konuldu. Üç aşamalı olan bu eylem planında tarafların yapması gereken görevler birer birer belirlenmiştir.
Önder Apo Kürdistan özgürlük hareketinden mektuplar yoluyla ve BDP heyetleri üzerinden talepler de bulundu. Kürdistan Özgürlük Hareketi, Önder Apo’nun söylediklerini talimat olarak anladı, anlamlandırdı ve gereklerini yerine getirmeye başladı. İlk önce bir iyi niyet adımı olarak, HPG’nin elindeki esirleri bıraktı. Ardından, Önder Apo Newroz’da tarihi çözüm deklerasyonunu, barış manifestosunu yayınladı. Bunu Özgürlük hareketinin ateşkes ilanı ve ardından da, 8 Mayıs’ta da geri çekilme kararını açıkladı. HPG Komutanlığı, hem Önderliğin, hem KCK Başkanlığının açıklamalarını esas alarak, geri çekilme talımatını Kuzey Kürdistan’da bulunan gerilla birliklerine alenen iletti.
Tabiki bu öyle kolay bir karar değil di. Kürdistan özgürlük hareketi ve gerillası kendisini, 2011-2012’de başlatıp da, kimi yetersizlikler nedeniyle sonuca götüremediği devrimci halk savaşını, daha güçlü bir eğitim, hazırlık ve özeleştiri temelinde başarıya götürme kararını almıştı. Bunun için bölge ve Kürdistan koşulları da uygun haldeydi. Düşünce ve motivasyon buydu. Her komutan ve savaşçı böyle bir kararlaşma ve motivasyon içindeydi. Tam da böyle bir durumda ateşkesi ve geri çekilmeyi tartışmak bile zordu. Bunu kabul ettirmek kolay değildi. Aynı şeyi Kürdistan halkının geniş kesimleri için de bunu rahatlıkla söyleyebiliriz.
Ortada sadece savaş-barış kararını veren bir hareket ve gerilla yok, bu savaşa en yiğit, en cesur, en fedakar ve en güzel oğullarını-kızlarını vermiş bu halkın da elbette ikna sorunu vardı. Hem gerilla hem de halk açısından, elbette hassasiyetler vardı. Elbette riskler de vardı. Ancak Önder Apo ve PKK yönetimi birlikte, herşeyi göze alarak kararlaştırılan adımları birer birer attılar. Ve atmaya devam ediyorlar.
“Gerilla Kuzey Kürdistan’dan çekilmeden, devlet sınırları dışına çıkmadan, silahlar susmadan, kan akarken nasıl Kürt sorunu çözülür” ya da “ hükümet olarak biz nasıl adım atabiliriz” diyerek, sürekli bir biçimde işi yokuşa süren, bunu ipe un serme gerekçesi yapan AKP hükümeti bundan sonra ne diyecek diye, Kürt ulusu başta olmak üzere tüm Türk ve dünya kamuoyu merakla beklemektedir. Oslo sürecinin ilk tartışma gündemlerinden birisi, yani 2008 yılından bu yana sömürgeci AKP hükümeti, esas olarak gerillanın devlet toprakları dışına çıkmasını, çözüm yönünde adım atmanın bir temel şartı, olmazsa olmazı olarak görüyordu. Öyle anlaşılıyor ki, son görüşmelerde de böyle bir istem ve talepte bulunmuşlardır.
Önder Apo ve Kürdistan özgürlük hareketi, madem sorunun önündeki engel- böyle olmamakla birlikte- gerillanın Kuzey Kürdistan’daki varlığı ise, “ biz bunu çözeriz” dediler. Ve bu temelde Kürdistan özgürlük gerillası demokratik kurtuluş ve özgür yaşamı inşa etmek için bir özgürlük ve demokratik çözüm yürüyüşü başlattı. Herkes şunu bilmelidir ki, ilk silahlı propaganda birliğinden bugüne kadar, gerilla Kuzey Kürdistan’a hangi amaç ve hedefle yürümüşse, ordan geri çekilmeyi de o amaçla yapmaktadır. Gerilla Kuzeye yönünü dönerek, yürürken de amaç, Kürdistan topraklarında Kürt halkının ve diğer tüm halkların-inançların demokratik bir ulus temelinde özgürce kendi yaşamını kurmasıydı ve Türk halkıyla yeniden eşit-özgür temelde birlikte yaşamasıydı, bugün de Kürdistan özgürlük gerillası çekilirken de, aynı amaç için çekilmektedir.
Ve gerillanın ilk grupları tüm dünyanın gözleri önünde çekilme işlemlerini başlattılar. Sömürgeci Türk devletinin keşif, pusulama, operasyon, hava koşullarının sertliği vb. rağmen gerilla grupları zorlu bir çözüm yürüyüşünün ardından medya savunma alanlarına çekildiler. Çekilme çalışmaları halen de devam etmektedir.
Gerillanın çekilme kararını duyduklarında, çekilme sürecinde ve medya savunma alanlarına çekildiklerinde nasıl düşünceler ve duygular yaşadığını hep birlikte izledik. Bir gerillanın, yirmi bine yakın özgürlük gerillasının, adeta her karışına kanının karıştığı topraklardan, mekanlardan geri çekilmesinin ne anlama geldiğini sanıyoruz, herkes izleyebildi. Kendi yoldaşını, silah arkadaşını kendi eliyle toprağa gömerek geri çekilmenin ne kadar zor olduğunu, biraz vicdanlı, ahlaklı hatta biraz insanlıktan kırıntı kalan herkes az-çok tahmin edebilir. Biraz enpati yababilir. Ama demokratik çözümün, halkların eşit-özgürlüğü için, gerillalar yüreklerine taş basarak, acılarını yüreklerine gömerek geri çekildiler.
Herkesin bunun anlamını çok iyi bilmesi ve taktir etmesi gerekmektedir!
Evet! AKP Hükümeti! Şimdi Kürt sorununu çözmemek, adım atmamak için elinizde bir gerekçe kaldı mı? Yeni uyduruk gerekçeler üretmezseniz, ipe un sermek, suyu yokuşa sürmek için elinizde hiç bir gerekçe kalmadı. Hele hele,” gerillanın geri çekilmesi yetmez, silahta bırakması gerekir “ gibi gerillayı ve Kürt ulusunu çileden çıkaracak uyduruk gerekçeler ileri sürmezseniz. Adım atma sırası sömürgeci Türk devletinindir.
Kürt ulusu ve dostları soruyor:
Siz şimdi, Önder Apo’nun ve diğer esaret altına aldığınız tutsakları serbest bırakacak mısınız? Kürt halkının halk olmaktan kaynaklanan haklarını tanıyacak mısınız? Bunu öyle muğlak-belirsiz, her tarafa çekilebilir biçimde değil de, açık, dobra dobra Kürt inkarına son verecek misiniz? Yeni yapılacak anayasada Kürt ulusunun varlığına ve haklarına aynı açıklıkta yer verecekmisiniz? Örneğin en azından İspanya modeli bir anayasal güvenceyi, yani demokratik özerkliği Kürt ulusuna verecek misiniz? Kürt halkının kendisini özgürce yönetme hakkı da dahil, dil-kültür vb. Alanlarda sınırlamalardan vazgeçecek misiniz? Cumhuriyet tarihi öncesi ve sonrasında Kürt ulusuna ve diğer ermeni, alevi, çerkez, laz vb. Kesimlere yönelik politikaları açığa çıkarmak üzere arşivleri açacak mısınız? Başta Ermeni ve Kürt uluslarına yönelik soykırımı kabul edecek misiniz?
Güncel olarak, halkımızın temel bir talep olarak dile getirdiği, karakolların yapımını durduracak mı, Kürdistan’daki askeri varlığını devam ettirip daha da derinleştirmek için yürüttüğü baraj inşaatlarını ve yol yapımlarını durduracak mı? Ve en önemlisi, Kürdistan’daki işgal güçlerinizi ne zaman çekeceksiniz?
Yoksa oyalama politikasına devam mı? Ya da bazı kırıntılarla Kürtleri uyutma politikası mı?
Şu bilinmelidir ki, Önder Apo’nun sömürgeci Türk devletine verdiği son şanstır. Eğer karşılık verilmez, Kürt halkını ikna edici adımlar atılmazsa, varolan kimi kırık-dökük, iyice yıpranmış, adeta pamuk ipliği zayıflığına gelmiş bağları da koparır. Kürt ulusu böyle sahte,aldatan yaklaşımları kabul etmeyecektir.
Bazıları, akıl insan, aydın vb. adına Kürtlerin Türk hassasiyetine dikkat etmesi gerektiğini söylüyor. Öyle inanıyorum ki, bu yazımızı da Türk hassasiyetinin dikkate alınmadığı vaazedenler çıkabilir. Onlara uslubumuz içinde kalarak sadece şunu söylemekle yetiniyorum: Behey vicdansızlar, siz de hiç ölçü-izan yok mu? Biraz son yüzyıl tarihinize bakma lütfunu neden biraz göstermiyorsunuz? Liderleriniz, tek istemleri özerklik olan koçgirilileri katliamdan geçirirken, hem de iki halkın meclisi adına bu katliamı yaparken ne tepki gösterdiniz? Devletiniz, sizin adınıza, Lozan’da Kürtleri inkar ettiğinde neredeydiniz? O pek öğündüğünüz Türkiye cumhuriyeti devleti, Kürt ulusunun inkarı ve yokluğu temelinde büyük bir yalan ile ilan edildiğinde neredeydiniz? Peki herkesi Türk sayan 1924 anayasası yapıldığında ne yaptınız? Ya palu-genç-hani katliamları yapılırken? Şeyh Saitler, Seyit Rızalar idam sehpalarına çekilirken? Peki İstiklal mahkemeleri kurulup, takriri sükun ve iskan kanunları çıkarılırken?
Siz hangi hassasiyetten sözediyorsunuz? Kürt ulusunun hiç mi hassasiyeti yok? Ne zaman Kürtlerin hassasiyeti, varlığı ve devletinizin katliamlarla gasp ettiği, ulus olmaktan kaynaklarar hakları diyeceksiniz?
Halkımız ve dostları, tüm Türkiyeli demokrasi güçlerini AKP devletinin de bazı somut, elle tutulur ve çözümleyici adımlar atması için mücadelelerini daha da yükseltmeleri gerekir.
Herdem Serhıldan
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
Önderliğimizin çağrısı ve hareketimizin kararı üzerine gerilla güçlerimizin Kuzey Kürdistan’dan Medya Savunma Alanlarına başlattığı Demokratik kurtuluş ve özgür yaşamın yaratılması yürüyüşü
- Ayrıntılar
Basına ve Kamuoyuna!
23 Mayıs günü 17.30 ile 18.00 saatleri arasında Medya Savunma Alanları’nın Zağros bölgesi Şehit Rahime tepesine yönelik işgalci TC ordusu tarafından obüs ve havan toplarıyla bir bombardıman düzenlenmiştir.
- Ayrıntılar
18 Mayıs Kürdistan Şehitler Günü. Karadenizli Devrimci Haki Karer’in 1977’de ajan-provokatörler tarafından Antep’te katledildiği gün. Şimdi bu tarihi olayın otuzaltıncı yıldönümü yaşanıyor. Otuzaltı yıldır Haki Karer’in başlattığı bu kahramanlık yürüyüşüne yeni halkalar eklenerek Kürt halkı sayıları yirmi bine ulaşan şehitler ordusunun önderliğine kavuşmuş bulunuyor.
Kuşkusuz bu olay bir anda ve tesadüfen yaşanmadı. 18 Mayıs katliamının öncesi ve sonrası var. Hemen iki hafta önce 1 Mayıs 1977’de yaşanan Taksim katliamı söz konusu. Taksim katliamı ile Antep katliamı arasında karar alan ve uygulayanların aynı olması düzeyinde bir bağ var. Dolayısıyla 1977 yılının Mayıs ayında yaşanan bu iki olayı birlikte değerlendirmek lazım.
Elbette Taksim katliamı öncesinde yaşanan benzer katliamlar da söz konusu. 18 Mayıs 1973’te Diyarbakır’da İbrahim Kaypakkaya işkencede katledildi. 6 Mayıs 1972’de Mamak’ta Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan idam edildi. Yine 30 Mart 1972’de Kızıldere’de Mahir Çayan ve arkadaşları katledildi. 12 Mart 1971 askeri darbesi ardından peş peşe benzer katliamlar yaşandı. Bu faşizmle demokrasi arasında yaşanan kıyasıya bir savaştı. Faşist-askeri güçler vahşice saldırıya geçmiş, söz konusu işkence ve katliamları uygulamışlardı.
18 Mayıs 1977 Antep katliamı da bu faşist saldırganlığın bir parçasıydı. Öncesinde olduğu gibi, sonrasında da benzer katliamlar devam etti. 19 Mayıs 1978’de Hilvan gençliğinin öncüsü Halil Çavgun faşistler ve polisler tarafından katledildi. Katledilirken Haki Karer’in anısını yaşatmak ve başlattığı mücadeleyi geliştirmek için çalışıyordu.
Söz konusu faşist saldırganlığın devamında 1979 Mayısında Elazığ tutuklamaları oldu. 1980 Mayısında ise Kürdistan’ın her tarafında askeri yönetim. 1981 Mayısında Lübnan’ın Başkenti Beyrut’ta Abdulkadir Çubukçu katledildi. 17 Mayıs 1982’de Diyarbakır zindanında Ferhat Kurtay, Necmi Öner, Eşref Anyık ve Mahmut Zengin kendini ateş topu yaptı. Bu biçimde Haki Karer ve Mazlum Doğan’ın izinden yürümek ve 12 Eylül faşist-askeri zulmünü protesto etmek istiyorlardı.
Bu katliam ve direniş sarmalı 2 Mayıs 1983’te Mehmet Karasungur ve İbrahim Bilgin’in şehadetini yarattı. Şehit düştüklerinde iç çatışmaları durdurmak ve gerillayı yaratmak için çalışıyorlardı. 1984 Mayısında 15 Ağustos atılımının ayak sesleri geliyordu. 1 Mayıs 1985’te Ramazan Kaplan ve arkadaşlarının Garzan’daki gerilla direnişi ve şehadetleri yaşanıyordu.
Artık gerilla devreye girmiş ve faşist-sömürgeci saldırı ve katliamlara karşı direnip hesap sorar hale gelmişti. Ortaya amansız bir savaş durumu çıkmıştı. Yılın oniki ayının her günü gerilla direnişine sahne oluyordu. Özellikle Mart ve Mayıs ayları her yılın hamle ayları olarak öne çıkıyordu. Haki Karer’in anısı büyüyor ve başlattığı kahramanlık zincirine yeni halkalar ekleniyordu.
Bu halka 11 Mayıs 1992’de Tatvan’da Hozan Mizgîn oldu. 16 Mayıs 1997’de Hewlêr’de Hêlîn ve Salih oldu. Mayıs 2007’de Ankara’da Erdal oldu. 9 Mayıs 2009’da Tahran’da Soran, Ronahi, Ferhat ve Ferzat oldu. Mayıs ayının her günü gerilla mücadelesinde şehit düşen onlarca kahramanın kanıyla sulandı. Mayıs ayı bu biçimde “Şehitler Ayı” haline geldi. Haki Karer’in 18 Mayıs 1977’de başlattığı kahramanlık yürüyüşü otuzaltı yılda yirmi bini aşkın kahraman şehit ortaya çıkardı.
Bugün Kürt halkına ve özgürlük mücadelesine bu şehitler ordusu öncülük ediyor. Kürt halkının sahip olduğu her şeyi bu kahraman şehitler ortaya çıkarmış bulunuyor. Ulusal-demokratik ruh, bilinç, duygu, düşünce, dil, kimlik, örgütlülük, her şeyin şehitler tarafından yaratıldığını ve kazanıldığını Kürt halkı çok iyi biliyor. Tarihsel Önderlik, parti öncülüğü, gerilla savunması, özgür halk, bunların hepsi Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan önderliğinde yürütülen bu kahramanca mücadele ile elde edilmiş bulunuyor.
Bu nedenledir ki Kürt halkı Mayıs başından beri kahraman şehitlerini saygı ve minnetle anıyor. Her yerde şehitlikler ziyaret ediliyor. Kahraman şehitler anısına toplantılar yapılıyor, mevlitler okutuluyor. Şehitleri anlamak ve mücadele tarihini kavramak için tartışmalar yürütülüyor. Önderlik ve şehitler çizgisinde kendini eğitme ve düzeltme hareketi yaşanıyor. 18 Mayıs Şehitler Günü’nde halkın ulusal-demokratik ruhu ve birliği doruğa çıkıyor.
Kuşkusuz Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın ilan ettiği yeni demokratik siyasal mücadele hamlesi kahraman şehitlerimizin yarattığı bu büyük ulusal-demokratik gelişme üzerinde gerçekleşiyor. Demokratik Kurtuluş ve Özgür Yaşamı İnşa Hamlesi bu temelde gelişiyor. Kürt halkı bu yenilmez güce dayanarak direniyor ve demokratik zafer yolunda ilerliyor. Gerillanın demokratik çözüm yürüyüşü bu temelde oluyor.
Kürt Halk Önderi’nin ve PKK Yönetiminin karar ve çağrısı üzerine gerillanın sınır dışına çekilişi son derece cesur ve fedakâr bir harekettir. Aynı zamanda kendine ve halkın gücüne güvenin bir ifadesidir. Otuzaltı yıllık şehitler çizgisinde yürümeyi ifade emektedir. Dolayısıyla bu yürüyüş kutsal bir yürüyüştür. Hepsi cehennem zebanilerine benzeyen katiller sürüsünden oluşan bu faşist rejimi yöneten bazı AKP’li fukaralar aksini söylese de, gerillanın bu yürüyüşünün cennetlik bir yürüyüş olduğunu imanlı herkes bilir.
Kürt halkı kahraman şehitlerine bağlıdır ve her zaman da bağlı olacaktır. Halkın gözbebeği olan gerillası ise, her zaman Önderlik ve şehitler çizgisinde yürüyen bir güç olacaktır. Her zaman ve her yerde ihtiyaç duyduğu gücü kahraman şehitlerinden alacaktır. Bu temelde geliştirdiği demokratik çözüm yürüyüşüyle kahraman şehitlerimizin amacını gerçekleştirecektir.
Kürtler hareket ve halk olarak 18 Mayıs Şehitler Gününü ve Mayıs Şehitler Ayını bu ruh ve tutumla yaşıyorlar. Önder Abdullah Öcalan’ın geliştirdiği yeni süreçle tüm şehitlerimizin amaçlarının başarılacağına inanıyorlar. Bu temelde de şehitlerine her zamankinden daha derin bir duygu ve düşünceyle sahip çıkıyor ve amaçlarını başarmak için çalışıyorlar.
Bunun verdiği inanç ve güvenle yeni sürece yaklaşıyoruz. Bu temelde şehadetinin otuzaltıncı yıldönümünde büyük devrimci ve ilk Apocu Haki Karer’i ve şahsında tüm özgürlük mücadelesi şehitlerimizi saygı ve minnetle anıyoruz!..
Selahattin ERDEM
Yeni Özgürpolitika
- Ayrıntılar