Hozan Ehmed Arîf di helbesta xwe ya bi navê Pidika Adîloş de wiha dibêje::
- Ayrıntılar
Ji dilê çiyayên azadiyê ez silavên xwe yên bêdawî ji tevayî rêhevalan re dişînim. Di serî de cejna Rêber APO û tevayî girtiyên azadiyê pîroz dikim, rêz û girêdana xwe ya bêdawî nîşan didim.
- Ayrıntılar
Cemil Bayık
Nûçeyên der heqê şandina pênc girtiyan ji girtîgeha Îmraliyê re û guhertina cihê Rêber Apo di navgînên çapemeniyê de cih girtin. Di van nûçeyan de, der barê girtiyên hatine şandin de hin agahî hatin dayîn. Parêzer û birayê Rêber Apo ên çûne serdana wî jî ev nûçe piştrast kirin.
- Ayrıntılar
Rêber Apo ji bo pêşketinên felsefîk, teorîk û îdeolojîk ên li Îmraliyê pênasaya “pêvajoya vejîna rêbertiya sêyemîn” bi kar anî. Rêber Apo di pirtûka “Parastina Gelekî” de dîroka PKK’ê weke serdema hemleya sê partîbûyînê îfade kir.
DURAN KALKAN
Mizgînî
Em ber bi roja vejîneke xwe ya nû ve diçin.
Di warê biyolojîk de vejîn hene û têne pîrozkirin. Di warê siyasî de vejîn hene û têne bibîranîn. Di warê çandî de vejîn hene û têne pîrozandinê. Di warê felsefîk de vejîn hene û têne jiyandin...
- Ayrıntılar
Di salvegera Komkujiya Dêrsimê de; qêrîn, hawar, êş, bêhna barûdê, bêhna zingera şûrên dagirkeran bi hawara Dîcle, hawara Mûnzûrê, hawara Newala Qesaba, hawara Geliyê Zîlan re di dilê me de bi sûzeniyeke bêpayan olan dide. Îro jî nevîçirkên Mehmed Paşayan,Topal Osmanan, Îsmet Înoniyan di her fersendê sonda qirkirina kurdan didin.
Qêrîn û hawara Elîşêr û Zarîfeyan tevlî ya Seyîd Riza dibe; qêrîn û hawara “tolhildan” a Nûrî Dêrsimiyan tevlî ya Mala Eliyê Ûnisan dibe û li hember vê dîroka kambax ku di her serhildaneke kurd de xwe dubare kiriye û hawara Îhsan Nûrî Paşayan li lat, zinar, gelî û quntarên çiyayê Agirî de fetisandibû, bi guleya yekem a di pêşengiya fermandarê nemir Egîd de ji nû ve pêl bi pêl bersiva van qêrîn û hawaran hate dayîn. Bêrîtan û Zîlanan; ji Zarîfe, Besê, Rindexan û heta Leylayan re bûn ziman, awaz, newa û pê re hemû qeyd û zincîrên ku di şexsê jina kurd de li stûyê civakê hatibû rapêçan veçirandin û ji nîgarên wan, wêneyên azadiyê, berxwedaniyê û fedayitiyê xêz kirin.
Ku îro pêşeng û pilingên serhildanên kurd wekî Elîşêr û Zarîfe, Seyîd Riza, Nûrî Dêrsimî, Celadet Mîr Bedirxan, Şêx Seîd, Evdirihmanê Mala Eliyê Ûnis û gelekên din ku sax bûna, ku van rojan bidîtana, wê sedî sed di nava refên gerîlayên PKK’ê ciyên xwe girtibana. Ji ber ku PKK, di seranseriya sedsalên borî de ku her dem serhildanên kurdan ku bi armanca jiyaneke azad biafrînin rabûbûn, her carê têk çûbûn û trajediyên ku ziman nagere bê qalkirinê hatin jiyandin, vaye PKK di sedsala 20’an de ji hemû qêrîn, hawar û bangên wan ê tolhildanê û ji dardekirin, sûzenî, têkçûyîn, bêçaretî, mişextî, komkujî û tehcîra ku hate serê wan re bû bersiv.
Hezar mixabin, ev dijminên gelê kurd ên ku her dem ji devê wan gilêzeke xwînî diherikin, ku geh ev dibin fars, geh dibin tirk, geh dibin ereb, geh dibin îngîlîz, geh dibin îsraîlî, di sedsala 21’an de, hê jî dev ji armancên xwe yên qirkirinê bernedane. Digel ku li çar parçeyên Kurdistanê, di pêşengiya Rêber Apo de, ku dîroka kambax a ku ji bilî têkçûnan para gelê kurd nekiriye, ji nû ve nivîsand û bi tehlîlên xwe, ev dijminên ku kurdan xistibûn şûna kewên qewmê xwe, bi per û bask kir û fena teyrên baz û heloyan heyfa sedan sala ji dijminan girt û hêviyên jiyaneke azad ji bo kurdan seridand.
Ehmedê Xanê ku her dem sûzeniya xwe ya bê rêbertiya kurdan dianî ziman û digote, “hebûna me jî xwedayek...” bila serê xwe ji gora xwe ya bihûştî rake bibîne û li çiyayên jorî xwe binêre, waye şervanên azadiyê, gerîlayên azadiyê di pêşengiya Rêber Apo de dîlana azadî û tolhildanê digirin.
Hezar mixabin, dijminên gelê kurd, kurdan wekî kurdan berê dihesibînin. Kurdan wekî kurdên dema serdema 17’an dihesibînin. Hê jî hewl didin bi lîstikên osmaniyan ku kûfnîkî bûne, dîsan kurdan bixapînin û wan bera hev bidin. Çawa ku di dema Siltan Ebdulmecîd de, osmanî tevlî Mîr Bedirxan serîrakirina Seîd Begê ku xalê Yezdînşêr bû li bin xistin û ew di kelayek de kuştin, çawa ku fermana kuştina hezaran keldaniyan hat dayîn û welatê Hekaran bi fermanda mîr kirin gola xwînê, bi lîstik û derewên osmaniyan bi Yezdînşêr serîrakirina Mîr Bedirxan têk birin û piştre heman tişt anîn serê Yezdînşêr; niha jî hewl didin bi van lîstikan hê jî kurdan bixapînin.
Bila her kes vê bizanibe, niha kurd xwedî rêbertiyeke wisa ne, dev ji çend dijmin, lîstik û polîtîkayên wan berdin, dinya û gerdûnê tehlîl dike û wê tu careke din kurd nebin pelîstokên destê dijminan.
Hê jî îngîlîz bi destê xwefirotî û dewşêrmeyên fena AKP û Erdogan de, hewl didin kurdan bi lîstik, bi hêza xwe ya fînansî bixapînin û bi xwe ve girê bidin. Tiştên ku anîn serê ermenî, rûm, tirk û hemû ereban, niha bi destê AKP’ê û eşîrên kurd ên başûr, hewl didin bînin serê kurdan.
Lewre, kurd ne kurdê berê ne. Kurd êdî bi tehlîla dîroka hezaran salan polîtîka dikin.
Lewre wê careke din ev dîroka kambax di şexsê kurdan de dubare nebe, ji ber ku rêber tiya kurd heye û pê re jî artêşeke qewîm a gerîla li deverên Kurdistanê parastina vî gelî dikin heye.
- Ayrıntılar
Piştî mehên dûvedirêj ên havîn û xopana payîzê, erd û ezman dinehwirin di nava şîrqeşîrqa brûskan de. Xumexuma dolên kûr, bi xwe re çavikên kaniyan diteqînin û bi xwe re hêviyan diseridînin û tevlî lehiyan dibin. Heyv, her çiqas ji ber barîna baranê nikaribin wê bibînin jî, di bin xêliya tarî ya ewran de, bi hîskirina bişirînin wê yên şermokî de, li ser rûyê wê giravan neqş dikin, da ku her dem rênîşanderê me be.
Her ku diçe payîz xatirê xwe ji me dixwaze û darên berû û maziyan pelên xwe diweşînin da ku şopên me û ew şiverêyên ku ji ber şopên me fena marekî dixuyîn vedişêrin. Ji bilî darên xaçê, darên dîtir nîv bi nîv pelên xwe hişk kirine û bêyî ku li benda yên din bimînin xwe bi axê re dikine yek.
Şîrqeşîrqa ewran fena wênekêşek, di şevên tarî zilûmat de, ji nişka ve her der ronî dike û pê re xurmîniyekê ji axê û ji dar û beran tîne. Di vê kêliyê de ku te naylonê xwe vekiribe û bi sikên zexm ewle kiribe yan jî di bin tahtekî de, bêyî ku ji heft qatên jorîn neyê dîtin tu agirekî vêbixî û bi koza wê hewl bidî ricifîna dil û hinavên xwe hefsar bikî û pê re çaydankê xwe yê tîr tenî bikelînî, tu bi siûd î.
Di van rojan de, li her devera welatê me, li her quntar û kimtên çiyayên welatê me, bi coş û azweriya moriyan, gerîlayên ku heval û hogirên dayîka xwezayê ne, bi hezar zehmetî hazirî û amadekariyên zivistanê dikin. Gotin di cî de be, em bi siworiyan re ketine pêşbaziyê. Piştî demeke dirêj a meselokên “vebûnên xapînok”, piştî ku em qampên xwe çêbikin, qutê xwe yê zivistanê temîn bikin, em ê dest bi perwerdehiyên xwe yên bîrdozî, ramyarî û leşkerî bikin, da ku em xwe ji bihareke rengîn, hêç û delûdîn re amade bikin, da ku bi şînbûn û vebûna pelan re, em jî ji bona ku hêvî, daxwaz, dirûşm, bendewarî, daxwaz, xeyalên gelê xwe şîn bikin û fena vebûnên pelan ev dijminê har, fena rastiya xwezayê bînin ser xeta vebûnên rastîn, xwe amade dikin.
Ji dîroka mirovantiyê bigire, heta têkoşîna me ya azadiyê, gelek encam û tecrûbe ji me re mîrate mane. Ji ber vê yekê, piştî ewqas bedeldayînan, li gorî rêzik û zagonên xwezayê, em ê jî rêgeha xwe diyar bikin. Geh em ê fena teyrê baz wan bi pencikê xwe jar bikin, geh em ê fena pezkoviyek ji latek xwe bipengizînin latekî din; geh em ê fena marekî bi sebr û bêdeng bin, geh em ê fena pilingekê diranên xwe di qirikê de biçikînin. Bila neyê gumankirinê ku, heta ku ew destên qirêj û kotî neşkên, heta ku ew sinc, dirî û striyên ku di navbera Ameda mazlûman, Qamişloka evînan, Mehabada qaziyan û Hewlêra dilbirînan de hatiye çandin neyên birîn, destê me li ser tetikê wê tu carî dostaniya me û heyv û stêrkan re, hevalbendiya me bi baz û eyloyan re, pêşbaziya me bi pevkovî û siworiyan re, cîrantiya me bi xilt û kormişkan re neqede....
- Ayrıntılar
Gotinek heye, dibêje ku; “Ku em ji hesin bitirsiyana, em ê li trênê siwar nebûyîna” Li hember tehdît û hereşeyên dewleta tirk encax gotineke wisa ciyê xwe bigire. Ku tirseke vî gelî hebûna, li hember faşîzma wan, wê ji zû ve dev ji têkoşînê berdana û bi deh hezaran şehadetî nedana ber çav. Ku têkoşîna me heta roja îroyîn li ber xwe dabe û her diçe mezintir bûbe, girêdana gelê kurd a azadiya xwe ye.
Ev heft heşt meh in, pirsgirêka kurd di rojevê de ye û her diçe çareseriyek berbiçav sîstema TC’ê neçarî gavavêtinê dike. Di demeke ku siyaset ber bi xitamandinê ve diçû û hêdî hêdî hêvî kêm dibûn û me şûrên xwe ji kalanên xwe derdixistibûn, ji hêla Rêber Apo ve gavên dîrokî hatin avêtin. Komên aştiyê bi tevlî bêhna zinar û latan, gul û kulîlkan, hêvî û bendewarî, barût û xwêdanê li ser banga Rêber Apo berê xwe dan bajarê xewna me û silavên me hemû gerîlayan ji bircê Amedê û ji çemê Dîcle re birin. Kevirên kurisandî yên bircên Amedê, bi hatina zarokên xwe yên çiyayî kesera bi sedan salan ji ser xwe avêt.
Belê bandora hatina komên aştiyê, pêşwazîkirina gelê me ya mehşerî, fena Berxwedana Zapê bandor li sîstemê kir û hemû saziyên dewletê serûbûn bûn. Dewlet hê jî di nava şoqekê de ye, loma wisa tehdîtên eletewş dikin. Lewma ji bona hatina koma aştiya ya Ewropayê, encax dikaribûn bi pêşîlêgirtinê asteng bikin. Ji ber ku dijmin baş dizane ku çi dibe bila bibe, dixwaze bila komkujî bike, wê digel her tiştî gelê me bi serbilindî ew pêşwazî bikin. Jixwe ev tiştek sembolîk bû û ya dawîn bû. Armanc dilsoziya me ya aştiyê û li hember banga Rêber Apo selmandina girêdana me bû. Nexwe hatin û nehatin ne mesele ye.
Dîmenên pêşwazîkirina şervanên azadiyê, hesreta azadiyê ya gelê kurd û girêdayîna bi gerîla re bi hemû dijminan da çespandin. Di rêgeha şervanên azadiyê de, ji Silopyayê heta Ameda rengîn, gel bû PKK, PKK bû gel. Ma çima nebûna? Ji ber ku ew parçeyek wan bû. Zarokên wan, sembolîk be jî, wekî Qasidên Aştiyê bi serbilindî hatin û gel jî li gorî vê ew kirin taca serê xwe. Li hember vê, gotina ku bê gotin û kiryariya ku bê kirin, ji bona vî gelî em hezar caran şehîd bikevin wê têr neke.
Mijareke din, gotinên fena “radestbûn”, “wê hê werin”, “di însiyatîfa me de ev bûn”, “wê hê werin”li hember xwedîderketin û coşa gel acizî, dirûtî û derewkariya dewlet û AKP’ê ye. Ji hela Rêber Apo ve bi zelalî hate diyarkirinê. Loma bila tu kes û derdor ji me yekalî gavan hêvî neke. Divê destpêkê mafên kurdan bikin bin ewlehiyê û ev bawerî bide me. Bi vî awayî zirûfên bêçalakîbûnê dibe ku bidome. Dîsa ji bona çareseriyeke mayinde, divê Rêber Apo bigihê azadiya xwe. Em tu carî siyasetek, diyalogeg û çareseriyeke bê Rêber Apo qebûl nekin û em ê tê de cî negirin.
Mirov dikare bibêje, têkoşîna dehan salan a gelê kurd hêdî hêdî fêkiyên xwe dide. Îro ku dijmin gavan davêje, hemû ji neçarî ye. Ev hemû bi saya Rêber Apo, şehîdên me û têkoşîna gelê me pêk hat. Tevgera azadiyê neçar dihêle ku sîstem xwe biguhere. Her gava ku AKP davêje jî, tu têkiliya xwe demokratîkbûn û misilmanbûna AKP’ê nîn e. Piştî ku dewleta tirk digel hemû piştgiriya dinyayê li hember PKK li ser neket, ji hêla efendiyan wan ve ev erk û peywir ji AKP’ê re hatiye dayîn. AKP piyoneke bêrûmet û bêrêgez e û pragmatîst e. AKP hem hesabê deshilatiya xwe dike -ji ber ku li pêş me hilbijartin hene-, hem jî li gorî planên sermayeya kûresel a ku di şexsê Emerîka de li Rojhilata Navîn de bi pêş dikeve tevdigere. Berjewendiyên sermayeya kûresel vê ji Tirkiyê dixwaze. Tirkiye neçar e daxwazên sermayeya kûresel bîne cî. Lewre Tirkiyeyeke ku hemû hêza xwe li hember kurdan dimezxîne, bi kêrî van hêzan nayê. Loma niha beşeke dewletê ku AKP di nav de ye, ji neçarî çareseriyeke bi pêş dixin. Di vê çareseriyê de, AKP hewl dide hem desthilatiya xwe biparêze hem jî daxwazên sermayeya kûresel bîne cî. Yanî bi vî awayî, sermayeya kûresel Tirkiyê qebûl nake. Loma naverok çi dibe bila, rêbaz çi dibe bila, wê dewlet here hinek biryaran. Ev dibe mîna Srîlankayê be, dibe ku fena Îspanyayê be, dibe ku fena Îsraîliyan be yan jî tenê kurdan li derdora dewletokekê civandin be.
Niha jî di şexsê AKP’ê de dewleta tirk, heta dawiya salê plan û sekna xwe diyar bikin. Lê AKP naxwaze lez bike. Çareseriyeke ku desthilatî ji dest neçe digere. Jixwe ku bi ser nekeve, wê dawiya wan ji hikûmetên berê xerabtir bibe. Ew jî di vê ferqê de ne.
Ji ber vê yekê, dibe pirsgirêka bi şîdet bidome bi riyên demokratîkî be, tu gelek û civakek bêparastin nabe û bê polîtîka û siyaset nabe. Lewre ne ji gerîlayên azadiyê be, ne jî ji bi hezaran şehîdên me bûna û ne ji siyaseta me ya demokratîk be, wê dijmin navê me jî qebûl nekirina. Rastî ev e ku, hetanî ku kurd li çar parçeyên Kurdistanê tam negihên azadiya xwe û Kurdistaneke xweser û azad di bin ewlehiya hêzên parastina kurdan de nîn be, wê erk û misyona gerîla tu carî neqede û ji bona ku ev erk û misyon bê berdewamkirinê jî, divê her ciwanek kurd were di nava refên gerîla da ku em siyaseta kurd li parçeyên Kurdistanê misoger bikin.
- Ayrıntılar
Demeke kurt be jî, rojeva siyasî kelekel bû û têkildar ne têkildar her kes bi awayekî nêrînên xwe der barê pirsgirêka kurd anî ziman.
Di dîroka têkoşîna azadiya kurd de, yekem car di vê astê de kurd û Kurdistan tê nîqaşkirinê. Di dîroka gelê kurd de salên piştî 2000’î salên dijwar bûn. Piştî ku komplaya navnetewî ya li hember serokatiya me, bi hewldanên serokatiya me û bi sedan şehîdî bi piranî berteraf bû, hêzên komplovan fêmkirin ku li ser nakevin, loma jî serî li rêbazên din dan û hewl dan di hundirê tevgera azadiyê de, tevgerê tune bikin. Pêvajoya berî Pêngava 1’ê Hezîranê, pêvajoyeke wisa bû ku êrîşên tesfiyekar û çetevanî di pêşengiya Emerîka û hêzên başûrî de, armanc kir ku tevgera azadiyê ji hêza berxwedaniyê dûr bixîne û di xeteke neteweperestiya paşverû û noker de bi xwe ve girê bide. Lewre Pêngava 1’ê Hezîranê li hember tesfiyeyê teqandina guleyek bû û tesfiyekirina tesfiyekaran bû.
Piştî pêngava vejînê ya duyemîn, salên 2007-2008 bi berxwedanî û pêşketinên nû têkoşîna azadiya ya kurd gihande qonaxeke din. Bi taybet jî di warê leşkerî de serdegirtina Oramarê û çalakiya Gabarê û berxwedaniya Zapê xuyang û îmaja Artêşa TC’ê rûxand û di warê siyasî de jî hilbijartina 29’ê Adarê deskeftinên mezin û mayinde afirandin. Van pêşketinan kir ku dewleta TC’ê ji neçarî -her çiqas bi devkî be jî- xwe biguherîne.
Lewre divê mirov gotinên serokomarê TC’ê , ji nişka ve helwest guherîna çapemeniya mehmedok û ya nivîskaran di vê çarçoveyê de binirxîne. Sîstema TC’ê ya faşîzan û înkarok, fêmkir ku bi riya şîdetê tenê wê nikaribin li ser bikevin. Lê ev ji hêla serokatiya me hate dîtin û serokatiya me kêlî bi kêlî rojeva siyasî û însîyatîfê xist dest xwe û di merheleya dawîn de jî nexşeya rê îlan kir.
Niha jî dijminê gelê kurd ketiye tatêlê ku, ka wê çawa bandora nexşeya rê bişkînin. Her çiqas em naveroka nexşeya rê ya serokatiya xwe texmîn dikin jî, bes nexşeya rê di dest dijmin de ye û dijmin hewl dide hem jê sûd werbigire û li gorî wê polîtîka û siyaseta xwe diyar bike hem jî hewl dide ku bi me bide jibîrkirinê.
Ji ber vê yekê, tevgera azadiya kurd, digel hemû hewldanên faşîzane ya dewleta TC’ê ku mîna berê ji qetilkirina zarokan bigire heta kuştinên bêdarizîn, ji operasyonên leşkerî bigire heta çekên kîmyevî bikaranînê xwe bi paş ve nehişt. Bi van hemû hewldanan dewleta TC’ê rûyê xwe yê qirêj –me ev yek texmîn dikir û amadekariyên me li gorî wê ne- aşkere kir. Şerê taybet bi rê û rêbazên herî ketî û kotî tê birêvebirinê.
Em wekî artêşa fedayî ya Rêber Apo, her daxuyaniya serokatiya xwe ferman digirin û her nêzîkatiya li hember serokatiya xwe jî hinceta şer û aştiyê dibînin. Ji ber vê yekê wê di meha cotmehê de beşên qirêj ên dewleta TC’ê yên mayî jî aşkere bibin. Em ê li gorî vê rewşê herin biryarekê, dibe ku ev pêvajo bi rabûnî ketinî heta biharê jî here. Bes em gerîla ji bona rojên herî dijwar xwe amade ne û vê carê ku şerek li pêş bikeve wê neşibe tu deman û wê şerê herî mezin û herî dawîn be. Wê ev jî li gorî hewldan û gavavêtinên dijmin belî bibe.
Ji bona pêvajoya pêş me peywirên me yên sereke;
Yekemîn; çi dibe bila bibe, divê nexşeya rê ya serokatiya me ji dijmin bê girtin. Ev dibe bi çalakiyên leşkerî dibe bi serhildanan, divê dijmin neçarî dayîna nexşeyê bê kirin.
Duyemîn; di demên pêş me de, ger ku operasyon rawestin, di rewşa serokatiya me de guherîn çê be û gavên ku azadiya serokatiya me pêk bê, wê li gorî vê sekna me diyar bibe. Bes, ku ev ji bona gavên destpêkê neyên avêtin, şerekî bêhempa, yekta û bêeman li dar bikeve, wê rê li ber mirina sedhezaran vebe. Lewre divê gelê me xwe ji rojên herî giran re xwe amade bikin.
Sêyemîn; di vê demê de, rewşa kî çi dibe bila bibe, divê ciwanên kurd ji bona peywirên xwe yên welatparazî yên dîrokî û pîroz pêk bînîn tevlî HPG bibin. Em encax dikarin artêşeke gerîla ya 20-30 hezarî vî dijminê faşîst û har bînin rê...
- Ayrıntılar
(Çavdêrî ji V. Konferansa HPG’ê–III)
Ku em ji belgeyên partiya xwe ragihînin; “Stratejî; di civakekê de di nava demeke diyarkirina sekna polîtîk re tê gotin. Stratejî zanistiyek e. Zanistiyeke ku têkilî û nakokiyên civakî û têkoşîna di navbera wan de dahûrîn dike. Zanistiya stratejiyê kîjan hêmanan digire nava xwe? Di demeke diyar de, berjewendiyên civakê ji xwe re dike armanc. Ji vê re bi piranî bername û proje tê gotin. Bername ew tişt e ku, di rêgeha berjewendiyên civakê de diyarkirina rêgez û hedefa ye. Stratejî ku wekî hêman û zanista polîtîkayê ye, berî her tiştî xwe dispêre bernameyekê. Bi kurtasî; em dikarin bêjin ku ji bona ku bigihîjin armanceke ku berê hatiye diyarkirinê de, riya ku tê dimeşî ye.
Teqtîk, girêdayî stratejiyê ye. Çawa ku polîtîka girêdayî felsefeye û bîrdoziyek be û ji wan rêgezan re meyl dide, teqtîk jî girêdayî stratejiyê ye. Em dikarin ji teqtîkê re, rewşa rojevîkirina stratejî û derbaskirina wê ya pratîkê bêjin. Ew hêmanên stratejiyê digire nav xwe, tabî di rewşeke zêdetir teng de, zêdetir rojevî kiryarîkirinê dihewîne. Ji vê hêlê de qada teqtîk, qada wê ya pêkanînê bi tevahî qadên pratîk e. Teqtîk, biryar û karên me yên rojane ne. Ji vê hêlê de her biryara ku di her kêliya jiyana rojane de didine, em dikarin wekî teqtîk bi nav bikin. Ku ev sekneke milîtanî be, kesayetiyeke rêxistin û çalakiyeke diyarkirî be, helbet ji ber ku jiyana wî girêdayî rêgez û armanca ye, rojane hemû biryarên ku dide, di nava xwe de armancekê dihewîne.”
Di V. Konferansa HPG’ê de belkî jî herî zêde mijara ku delegel li ser sekînin teqtîk bû. Li jor bi cewherî stratejî çi ye û pêkanîna wê ku teqtîk hate gotin tê çi wateyê, me anî ziman. Di çarçoveya ravekirinên li jor, ku em teqtîkê bi dest bigirin, destpêkê rexnedayîn hatin dayîn. Ji ber ku pêwîst e ku teqtîk çi be bi salana ye mijareke zelal e. Ji berê de hatiye çespandinê. Ku stratejî têkoşîna demokratîk a siyasî be; teqtîk jî tevahiya çalakiyên ku vê stratejiyê derbasî jiyanê bike yye. Ku em li gorî qada leşkerî bi dest bigirin, ji vê livbaziyê re; xweparastina pasîf, çalak û topyekûn dibêjin. Ji ber ku di pratîkê de di pêkanînê de hêlên kêm derdikevin û ev ji sekna fermandar bingeha xwe digire, bi taybetî gelek hevalên me yên fermandar neçar man ku xwerexneyên xwe bidine. Her çiqas cî bi cî ev rexnedayîn bi çîk bûn jî, neçar bû ku bê dayîn.
Ji pirsa ku stratejî û teqtîk zelal bin, wê demê ya ku nayê kirin çi ye(?) ye re bersiva bê dayîn; kêmasiyê pêkanînê. Ji ber ku yê ku pêk tîne yan jî pêk nayne bixwe fermandar e, wê ji fermandar re rexne werin û pêwîst dikir ku her hevalek pratîka xwe li pîvanên rêxistinê bixe û li gorî wê rexnedayîn bidana.
Helbet ne tenê rexne bi pêş ketin. Li gelek qadên me çalakiyên ku di teqtîkê de rêçek vekirine jî bi pêş ketin. Ji vanan re wekî mînak; li Gabarê çalakiya hevalê Şehîd Adil, piştre çalakiya Oramarê, di berdewamiyê de Berxwedaniya Zapê û tabî serdegirtinên qereqolên Pûlûmûr, Tezvan, Hêzan û Bêzelê, di pêkanîna teqtîkê de çalakiyên di cî de bûn. Rêxistin van çalakiyan di wext de pîroz kir û berdewamiya wê xwest.
Em baş dizanin ku ji bona pêkanîneke serkeftî, pêwîstî bi amadekarî, lêhûrbûn, disîplîn, teqtîk û biryarîbûnê heye. Her wiha biryara teqtîk; tê îfadeya biryara ku li her cî û asta jiyanê de pêwîst e çi bê kirin e. Ji ber ku em teqtîk dikin û her kêliya jiyana me teqtîk e. Dema ku rewş ev be, biryarîbûna teqtîkê diyarker dibe.
Me berê jî di nivîsên borî de nivîsandibû ku terza tevgera gerîla li gorî dijmin şêwe digire. Ev di bingeha xwe ji nû ve diberçavan derbaskirina teqtîkê ye. Konferans der barê pêvajoyê de biryara da û wiha hate diyarkirinê; “Ger ku pêvajoya bêçalakîbûnê ya ji bona ku pirsgirêka kurd bi awayekî demokratîk û aştiyane çareser bibe bi ser nekeve, aşkare ye ku wê pêvajo ber bi şerê parastina rewa di gûrbûna navîn de ve biqelibe. Ger ku di dawiya pêvajoyê de çareseriyek bi pêş nekeve, divê baş bê fêmkirinê ku şerê parastina çalak destpêbike. Lewre armanca şerê parastina çalak ê di asta navîn de, di esas de dijmin ji helwesta şer dûr xistin û dijmin anîna xeta çareseriya demokratîk û aştiyane. Pêvajoya pevçûnan ku bê jiyankirinê, bêguman wê di asta navîn de be. Ya bingeh ev e ji asta berê qat bi qat zêdetir şerê parastina çalak bi pêş xistin e.”
Ji ber vê yekê, ji bona ku fermandar û şervanên HPG’ê vê çalakîbûnê nîşan bidine, divê bi hûrgilî xwe amade bikin. Ev jî tê vê wateyê ku her gerîlayek ji perwerdehiyên taybet bê derbaskirinê. Helbet ku têkoşîneke berxwedaniyê bi berfirehî û bi kûrahî bê dayîn, divê çawaniya gerîla jî li gorî vê be. Lewre destpêkê di bingeha vê de wê baş amadekirî bê kirinê û wê wekî xebateke sereke bê destgirtin.
Di nivîsa min a borî de me parastina cewherî bi dest girtibû û li pêş me qebaskirina van kêmasiyan bo me peywireke sereke ye. Ku em hemûyan bigihînin hev, di asta jor de şêweyên çalakiyên zengîn, di nav hev de û di nava tevahiyek de, terz û kapasîteyek, girîng e ku derkeve holê. Ev jî tê wateya xebateke bi kordîne û berfireh û wê ev jî bi xwe re têkoşîn û berxwedaniyê bîne. Dîsa her qada ku di bin ewlehiya gerîla de ye, wê wekî sehayên parastinê bi terzeke fedayiyane bêne berfirehkirinê. Gerîlayên ku vê bike, divê di serî de li Tirkiyê, divê li her parçayên Kurdistanê behreya tevgera xwe bi terzeke fedayî bi rê ve bibe. Ku dijmin li hember serokatiya me, gel û tevgera me bikeve asûneke şerê topyekûn, xwezayiye ku wê bikeve asûna berxwedaniyeke topyekûn. Konferansa me rewşa berxwedaniya topyekûn wekî; “rewşeke ku bingeha çareseriya demokratîk û siyasî ji holê rabe” derbirî. Di vê bingehê de; ev jî tê wateya ku hemû sazî û dezgehên dijmin ên siyasî, aborî û leşkerî hedef bê girtin. Ev jî sekna teqtîk a vê demê ye. Ger ku dimin bi tevahî têkoşîna siyasî ji holê rabike....
- Ayrıntılar