Plana ku Rêber Apo amede kir û di çarçoveya plana çalakiyê ya ji sê qonaxan pêk tê de, wekî tevger di qonaxa yekemîn de rastiyek e ku heya niha me hamleyeke siyasî ya girîng jiya. Va hamleya siyasî di gelek qadan de bêguman şênber bû. Kampanyaya ji bo azadiya Rêber Apo ji vê ya herî belavbûyî û qada wê ya herî şênber e. Va yeka di heman demê de pêşketinên di qada diplomatîk jî dinimîne ango dide xuyandin. Ji Emerîkayê heya Asyayê, ji Efrîkayê heya Rojhilata Naverast li her derî kampanya heye. Ji her çînê mirov tevlê vê kampanyayê dibe. Her roj kampanyayeke nû tê aşkere kirin. Bi taybetî rewşa tevlêbûnên Başurê Kurdistanê ya vê kampanyê, pêwîst dike ku divê li ser wateya wê ya têkoşîna li hember komploya navtewî jî were rawestin. Ji lewre di pêşketina komployê de hin hêzên Başur û ev nîveng hate bikaranîn. Em vê baş dizanin. Ti nepenî û veşartiya vê karê êdî nemaye. Vana hemû di bihurtina komloyê de asteke girîng a pêşketinê îfade dike. Di bêerkbûna pergalê de rol dileyîze. Ji aliyekî de çûyîna heyetên parlementêran a Îmraliyê û bi Rêbertî re hevdîtin kirin, ji aliyê din de birêvebirina di çar aliyê cîhanê de kampanyaya îmzeyê ya ji Rêber Apo re azadî, serokê herêma Başurê Kurdistanê, serokê hukumetê û parlementoya wê jî tevde, tevlêbûna her kesî girîng e. Di bihurîna komploya navnetewî de û di têk birina vê ya giştî de jî dide xuyakirin ku em gihiştine noqteyeke girîng.

Bêguman ev berhemê têkoşîna sê mehî nîne. Bi têkoşîna panzdeh salan ve ev encam bi destketiye. Lê belê bênîqaş e ku hamleya têkoşîna siyasî ya dêmokratîk a vê sê mehê jî di vê de sûdeyeke xwe ya girîng heye.

Di aliyê din de konferans û civîn hene. Civîna civata giştî ya KNK’ê pêk hat. Bi bandor bû. Di 25-26’ê Gulanê de li Enqerê Konferansa Aşitî û Piştevaniyê çêbû. Cara ewilî li Turkiyê ew qas hêz di platformeke hevpar de li hev hate civandin. Du jarîtî û kêmasiya bingehîn a tevgera dêmokrasiya Turkiyê hebû; ya yekemîn yekîtî negirtin û sekna parçeyî, ya duduyan nekarîna ketina kardariyê. Di bihurîna sekna parçeyî û yekîtî negirtin de Konferansa Aşitî û Dêmokrasiyê bêguman qonax û pêşketineke girîng e. Piştre bûyera Parka Geziyê, berxwedana ku li ser wê bingehê belavî Turkiyê û Kurdistanê bû gaveke pêkanînê ya girîng îfade dike. Va yek bi konferansê ve jî girêdayî ye. Asta yekîtî ya ku di konferansê de hate afirandê ve jî girêdayiye. Yekser girêdayî nebe jî ji pey wê re tê û tê wateya pêkanîna konferansê jî. Rola di kardariyê de pêk hatina konferansê dileyîze. Nexwe Tevgera Dêmokrasî ya Turkiyê, rewşa xwe ya bêkardarî jî dikare bibuhirîne. Dikare ji rewşa ku bi tenê wekî komikên bîrdozî mayîn, bi tenê diaxife, bi tenê nîqaş dike derbikeve û ji nû ve bibe hêzeke çalakiyê ya mezin, hêzeke şoreşê. Berxwedana Parka Gezî ya Taksîmê ev yek bi aweyek zelal nîşan da.

Bi vê ve tevahî konferansên li Amedê pêk hatin jî hene. Berî deh rojan Konferansa Yekemîn ya Jinên Rojhilata Naverastê çêbû. Yekser bi pêvajoyê ve girêdayî bû. Rewşeke bi pêşketina Tevgera Jina Azad a li Kurdistanê ve girêdayî bû û du tişt derxist holê. Yek, asta pêşketina Tevgera Jina Azad a Kurd li herêmê hatiye rewşeke çi qas bi bandor, bûye hêza ku her kesê ber bi xwe ve kişandinê, danî holê ku gelên curbecur çi qasî bandor dike; dudu, di bingehê xwe de jina Rojhilata Naverastê çi qasî dikare di têkoşîna dêmokrasiyê de aktîf bibe, bibe hêza pêşeng a têkoşînê û danî holê ku potansiyeleke vê ya bi hêz îfade dike. Birastî jî girîng bû. Va hem di tevlêbûn û nîqaşan de, hem jî di kelûcana ku hate jiyîn de bi aweyek zelal xuya bû. Ji welatên ku qet îxtîmal nedihat dayîn û navên wan nehatiye bihîstin pêkhatina tevlêbûnan, yek jî angaşt û dînamîzmeke girîng di fikir û çalakiyê de nûner kirin birastî jî bi aweyek zelal li me nîşan da ku şoreşa jinên Rojhilata Naverastê dikare pêş bikeve, va yek jî di bingeh de wê hîm û navenda şoreşa dêmokratîk a Rojhilata Naverastê pêk bîne. Êdî hedefeke viha mezin bi aweyek cidî danîna li pêş xwe û komasiya heyî di vê bingehê de seferber kirin, pêk anîn pêwîst dike. Ger viha bibe dibe ku birastî jî di Rojhilata Naverastê de pêşketinên mezin bibe. Şoreşa tê hêvîkirin a Rojhilata Naverastê, yekitiya dêmokratîk a Rojhilata Naverastê di pêşengtiya yekîtiya şoreşa jinan de, xwe bi spartina azadiya jinê ve dikare pêk were. Ji aliyê dîrokî ve jî viha bûyîn guncav e. Rêber Apo pêvajoya dîrokî baştirîn ronî kir. Pêvajoyên,bûyerên dîrokî yên hemû pergalên dewletker, ruxmê ku rastiyan diçewtîne bi sererastkirina van ve û yek jî bi anîna rewşeke yek pare û kûrkirinê ve dîroka mirovahiyê, dîroka şaristaniyê bêhtirîn zelal, rêkûpêk gihande şîroveyeke ku bê fêmkirin. Ji vir xuya bû ku di bingeha paşverûtiya îro ya Rojhilata Naverastê de, derbasbûna vê azina şaristaniya navendî heye û di bingehê wê de jî azina serdest a mêr heye, pergala kolekirina jinê heye. Heya îro li ser vê bingehê tê. Ger ku îro Rojhilata Naverastê ew qasî parçe bûye, paşde maye,belaw bûye, ruxmê ku qada zayîn û navenda mirovahiyê, civakê, şaristaniyê ye ger îro hatibe rewşeke ku muxtacê her tiştî ye, ketiye rewşeke paşde mayî, kole, dîl û bendewar, di vê de azina şaristaniya navendî, terzê pêşketina azina dewletker, azina serdest a heyî, vana li ser koletiya jinê pêşxistin, rista bingehîn dileyîze. Ji ber vê yekê jî di bihurandina navenda van hemûyan de azadiya jinê xistin, hemû van paşverûtiyên vajî dîrokê ye bi şoreşa jinê ve bihurandin xwezayî ye. Ji diyalektîkê re jî guncav e. Wisa bi tenê xeyalek, angaştek jî nîn e, daneyên rojane jî da xuyakirin ku va rewşeke dikare pêk were ye. Vana di vê pêvajoyê de baştirîn derket zelaliyê. Li herêmê bihurîna aloziyan, nemaze jî rûneniştina xeteke rast a tevgerên dêmokratîk,çep, sosyalîst, rewşa di xeta teorî û çalakiyê de bersivbûnek nejiyandin di van mijaran de teorî û hişmendiyeke ku rast nîn e ve girêdayî ye. Ger ku ev hişmendiya teorîk were sererastkirin, pêşketina şoreşa dêmokratîk a Rojhilata Naverastê dikare lezeke mezintirîn bi dest bixe. Bûyerên dawî li me nîşan da ku potansiyeleke vê ya xurt heye û rewşa dîrokî jî vê pêwîst dike. Konferansa jinê di nîvenga van hemûyan de bêguman daneyeke pir girîng, xwedî derketina angaşteke pir mezin îfade dike. Bihurîna hemû kêmasiyan û di derbarê sererastkirina xeletiyan de, hem wekî teorîk û hem jî wekî pratîk ji aliyê çêkirina vê de pêşketinên girîng hate jiyîn.

Li Amedê “Konferansa Çareserî û Yekîtiya Kurdistana Bakur” pêk hat. Hevalan temaşe kir. Bi dilgeşiyê ve bi encam bû. Bi tevlêbûneke berfireh ve hate çêkirin. Konferanseke ku li hev civyanê ve pêşniyarên çareseriyê bê afirandin bû. Ji vê nihêrînê de, gotina Konferansa Çareserî û Yekîtiyê xwedî wateyek e. Heya Kurd yekîtiyekî negrin nikarin bibin hêza çareseriyê. Ger çareseriya pirsgirîka Kurd ew qasî dirêj dikişîne, nekare bikeve pratîkê, nekare şênber be, di vê de para Kurdan a bi qasî ku tê xwestin nikarin yekîtî bigrin heye. Lewre hêzên ku azina qirkirina çandî dimeşînin bi awayên cuda ji parçebûnê, seknên cuda sûd werdigirin. Vêya em hemû dizanin. Siyasetên û rêxistinên Kurdan ên cuda li hember hevdu bikartinîn. Ji ber vê jî çareserî derengî dikeve. Bêguman ê ku çareseriyê asteng dike ne Kurd in. Ê ku pirsgirîkê diafrîne jî ne Kurd in. Lê belê di derketina pirsgirêkê de sekna Kurdan a parçeyî, bêrêxistinî û jarbûna wan bingehek pêşkeş kiriye. Ger ku wer nebûya azineke viha yê înkar û îmhayê pêk nedihat. A duduyan, ger ku bêçareserî ew qasî dirêj dibe, gavên ku di aliyê çareseriyê de tam cihê xwe nabîne , di vê de dîsa wekî tê xwestin yekîtî nebûyîn, pay û berpirsyariya sekna parçeyî ya girîng heye. Hêzên înkarker û tuneker xwe bi spartina vê ve polîtîka dikin. Di meşandina polîtîkaya neçareseriyê de dikarin heter bikin. Ji ber vê yekê afirandina yekîtiya Kurdan di serî de pirsgirêka Kurd, di gihandina çareseriyê ya pirsgirîkên bingehîn de pêkhatina bingeheke girîng îfade dike.

Ji aliyê din ve ligel hevbûna yekîtî û çareseriyê ji aliyê Turkiyê ve jî peyameke baş e. Hin alî bêyî ku kêşeya Kurd çareser bikin ji yekîtiya Turkiyê behs dikin. Di wê çarçovê de jî va rewşa dikare were nirxandin. Hal ev e ku va konferans di vê noqtê de peyameke baş dihewîne. Ger wê yekîtiyeke dêmokratîk a Turkiyê bibe pêwîstiya va yek ji çareserkirina pirsgirêka Kurd re derbas dibe dayndide li holê. Çareserî û yekîtî di konferansekê de, di navê konferansê de yek kirin, anîna ligel hevdu ji aliyê Turkiyê ve jî, ji aliyê yekîtiya gelên Turkiyê ve jî rist û girîngiyeke xwe heye. Nîqaş di vê çarçovê de hate pêşxistin. Em bawer dikin di van hemû mijaran de vê konferansê vîn, bernameya çareseriyê û pîvanên civaka Bakurê Kurdistanê di astekê de be jî derxistiye holê. Kurdên bakur çareserî û dêmokrasiyeke çawa dixwazin? Biratî û yekîtiyê çawa digrin dest? Bersiva van xalan danî holê. Daxwaziya Dêmoratîkbûyîn û çareseriya pirsgirêka Kurd bi tenê ya Rêber Apo, PKK’ê ango komikên siyasî nîn e, bi bîryarbûneke mezin ve dost-dijmin ji her kesî nîşandaye ku ev ji heft heya heftê salî daxwazî û taleba hemû gelên Bakurê Kurdistanê ye. Konferans di vê bingehê de pêşket. Di vê xalê de bi qasî ku sererastkirina nêzikatiyên xelet ên Turkiyê ji xwe re kiriye hedef, ji aliyê yekîtiya dêmokratîka netewa Kurd ve jî pîvan û ferasetên pêwîst dayndide hole. Rêgezên yekîtiya dêmokratîka netew çi dihewîne, ji lewre welatperwariya Kurd ji çi pêk tê li her kesî nîşan da. Di vê wateyê de jî yê ku xwe Kurd dihesibîne lê belê ên ku di nava seknên, ferasetên ku ti têkiliya xwe bi welatperwariyê ve, bi dêmokratbûnê ve, bi gelparêziyê ve nîn e, ji ajaneke zane û rêxistinker zêdetir zirarê dide azadî û têkoşîna dêmokratîkbûna gelê Kurd, kesayetên, ferasetên û rêxistinên ku ji aliyê hêzên xerîb, dagirker ve tên bikaranîn û bi vî rengî li pêşiya çareseriyê astengiyan derdixin hene. Di çarçoveya hebûna van de hewldidin ku xeta dêmokratîka netew a Kurd tevlihev û şêlo-nediyar bikin. Konferansa Çareserî û Yekîtiya Kurdistana Bakur a di 15-16 Pûşberê de li Amedê pêk hat di van mijaran de pîvanên dêmokratbûn û welatperweriya Kurd zelalkirinê îfade dike. Pêşketineke viha girîng, gaveke viha girîn e.

Bi vê ve girêdayî li Ewropa û Hewlêrê xebatên amadekariya konferansê didomin. Bi qasî civaka Turkiyê, vîn û bernameya çareseriyê ya hemû civakên Kurdan ên di parçên cuda de û li derveyî welat dijîn, tê hewldan ku bi van hemû konferansan ve derkeve holê. Vana hemû jî pêşketinên ku di hundirê vê pêvajoyê de ne. Bi pêvajoyê ve, bi pêşxistina hamleya têkoşîna siyasî dêmokratîk ve girêdayî û gavên ku pratîk kirina wê îfade dike ye. Bêguman vana pêşketinên girîng in.

Bi van ve girêdayî yek jî sekn û helwesta gerîla heye. Sekna me ya rêxistinî heye. Gelek hêz, di serî de jî AKP, bi ketina pêvajoyeke viha ve hesap dikirin ku PKK wê venêrîn û disîplîna rêxistinî wenda bike, wê parçe bibe, taybetî jî gerîla nikare li gorî pêvajoyeke viha bibe, ji ber vê wê parçe bibe, belaw bibe, bihele. Lê belê pêşketinên heya niha bi aweyek pir zelal danî li holê ku va hemû hesab û hêviyên pûç in, derbas nabin û bêserkeftî hatiye hiştin. Di vê xalê de, ji aliyê sekna bîrdozî û rêxistinî ve jî pêvajo baş dimeşe. Yanê yekîtiya Rêbertî, gel û tevgerê tam e. Dîsa di serî de gerîla, sekna tevgerê ya di derbarê meşandina vê pêvajoyê de di yekbûn û bitûnbûnê de bibîryar e. Kêmasî, seknên ku rexne bigrin hebin jî, seknên dij, nêzikatî mêhlên çewt bi ti awayî nîn e. Va jî nîşaneya bi serkeftî meşîna vê pêvajoya nû ye.

Di pêşketina pêvajoyeke viha de ya rast cihekî girîng a bûyera Parka Geziyê û pêvajoya berxwedanê ya 20 rojan dibihure ku di derdora wê de belavî Turkiye û hin bajarên, navçeyên Kurdistanê bûye heye. Mirov nikare bibêje çalekiyeke pir zanebûn, biplan, rêxistinkirî, tam jî ji bo îfadekirina pêvajoyê hatiye fikirîn, amadekirin. Va yek pir vekirî ye. Lê belê berxwedaneke viha rastiyeke pir vekirî ye ku ji pêvajoya ku bi daxuyaniya Rêber Apo ya Newrozê ve destpêkir qut jî nîn e. Bi temamî dibe parçeyeke wê pêvajoyê. Bizaviyan ku bi vê pêvojoyê ve pêşket îfade dike. Jixwe em vê dizanin, karekterê pêvajoyê yê girîng ji têkoşîna çekdarî derbasbûna hamleya têkoşîna dêmokratîk a siyasî ye ku, vaye bûyerên di derdora Berxwedana Parka Geziyê de ev yek bi aweyek zelal danî holê. Dîsa hedefeke girîng a xeta bizava vê pêvajoya nû têkoşînê bi tenê bi Kurdistanê bi hudût kirinê derxistin û belavî Turkiyê kirin bû. Bi Parka Gezî ya Taksîmê ve destpêkirina serhildanan û ji vir belavbûyîna wê ya li Egeyê, Behraspî, hin cihên Anatolyayê ev rastiya jî bi aweyek zelal nîşan da. Ji ber vê ji aliyê xeta çalakiya pêvajoyê ve pêkhatina pêşdîtina xwe îfade dike. Viha fêmkirin, nirxandin şaş nine, bi vebirî rast e. Wekî din ravekirin ne pêkan e.

Bûyrên bi berxwedana Parka Gezî ya Taksîmê ve destpêkirin çi tiştan nîşanî me dide? A rast şaşitiya hin ferasetan danî holê. Wekî mînak danî holê ku nêzikatiyên pir erzan , bêewlehiyê ji gel re îfade dikin ên wekî ” civaka Turkiyê hilweşiyaye, tune bûye, nikare li ber xwe bide, nikare tiştekî bike û di vê şeklê de” rastiyê nîşan nadin. Di bingeha xwe de yên ku bi xwe jar in û nikarin ji gel re pêşevantiyê bikin, dewsa tawanê di xwe de bibînin dikevin di nava nêzikatiyên ku diavêjin li ser gel, her wiha baş li me nîşan da ku ev feraset jî çavkaniya xwe ji wir digre. Li beranberê vê bi aweyek zelal danî holê ku valahiya potansiyelek dêmokrasiyê yê mezin li Turkiyê heye û di daxwaziya azadî û dêmokrasiyê de gel potansiyeleke mezin îfade dike. Di vê mijarê de bi aweyek zelal danî holê û li her kesekî/ê nîşan da ku hêrseke, bertekeke girîng komî serhev bûye, xuyaye potansiyeleke berxwedanê ya xurt heye. Vana dibin babetên ku bi van bûyeran ve derketine der û hatiye peyîtîn-îspat bûye. Hin feraset bi vî rengî hatiye sererastkirin. Tabî di heman demê de rewşeke viha berxwedêr ji aliyê wî yê dîrokî jî li me nîşan dide; li pişt vê, ji derbeya leşkerî ya faşîst 1971 12 Adarê vir ve heyîna hin cure pêkanînên şerê taybet, çewisandin û dagirkerî, bê nîqaş e ku va berxwedanan ji despotîzmeke viha dîrokî re hêrs dihewîne. Dîsa li holê ye ku ev hêrs û bertek li hember rêveberiya AKP û despotîzma wê ya ku ji deh salan zêdetir e bi gotina ez ê pergalê biguherînim ve hatiye desthilatdariyê û bi demogojiyan ve heman azinê bi awayên curbecur ve dixweze bimeşîne ye. Rewşeke ku ji nişkê ve bûye nîne. Raboriyeke wê ya dîrokî heye. Weke spartek ji xwe re şoreşa ciwanan, şoreşa dêmokratbûnê ya ku di serê 1970’an bingeh digre. Tevgera ciwanên şoreşger ên 1970’yan tevgereke mezin a civakî bû. Tevgera dêmokrasiyê bû. A rast li Turkiyê şerê faşîzm û dêmokrasiyê li wê demê dest pê kir. Bi derbeya 12 Adarê ve tevahî hamleya faşîst pêşket û ev çil sal e hewl dide ku bibe serdest. Li hember vê jî têkoşîna dêmokrasiyê ya ku bi berxwedana Denîzan, Mahîran, Îbrahîman ve dest pê kir, bi berxwedana Rêber Apo, PKK’ê ve heya roja me hatiye heye. Têkoşîneke bîrdozî, rêxistinî û polîtîk çêbû. Ya vê gavê derketiye holê, di bingehê xwe de têkoşîna ku li Kurdistanê bênavber domyaye, teqîna pêvajo ya ku xwe spartiye bingehê pêvajoya di Newrozê de destpêkiriye ye. Mirov bi rihetî dikare vê bibîne, fêm bike.

Berxwedaneke viha çima di rabirdu de nehat rojevê çima niha pêk tê? A rast ev yek bêhtirîn pêvendiya bûyeran a bi pêvajoyê ve dayndide holê. Potansiyel duh jî hebû. Gel duh jî hatibû strandin. Di hemû pêvajoyên bi mêtîn û çewsandinên pir giran ve derbasbû de rastî çewisandinan hat. Çima di wan deman de serhildaneke viha nekarî pêk were? Ji ber ku şerê li Kurdistanê her wekî hincetekî hate bikaranîn. Rejîma şerê taybet xwe bi spartina şerê li Kurdistanê ve civaka Turkiyê her bêdeng kir, çewisand. Rêveberiya pihêtkirî, rewşa awerte, şer , li Kurdistanê aşkere hate meşandin lê belê xwe nîşandana vê ya li Turkiyê jî bû zilm û zordariyên giran. Ev yek hem di warê bîrdozî û hem jî di warê pratîk de dan meşandin. Her çi demê hêzek, eniyek bi daxwaziya dêmokrasiyê ve, bi daxwaza maf ve hewldabe hin rabe ser xwe, bi parvekeriyê û alîgirê PKK’ê ye ve hatiye tawanbarkirin bi hêsanî hatiye bêdengkirin. Hem di warê bîrdozî de hate çewisandin hem jî bi terora polîsan ve bi zordariyê ve hate bêdengkirin, mirov hatin girtin ji êşkenceyê re derbasbûn , hatin tirsandin. Bi şerê Kurdistanê ve tevahî li ser jinên û ciwanên civaka Turkiyê terora polîsan hate meşîn. Nehiştin bêhn vedin. Ji ber vê mirovan di vê astê de nekarîn bertekên xwe daynin holê. Yên ku xwestin daynin, hem bi rêbazên bîrdozî û hem jî bi rêbazên pratîk ve hatin bêdengkirin. Pêvajoya nû hincetên vê bêdengkirinê ji holê rakir. Pêvajoya nû ya Rêber Apo di Newrozê de aşkere kir, dewra agirbestê ya li Kurdistanê pêk hatiye, bi dawîbûna pêvajoya Şerê Gelê Şoreşgerî yê ku sê sal e didome, bîryara gerîla ya ku paşvekişandina Qadên Parastina Medya ,pêşiya li Turkiyê lêgerînên hin eniyên civakên curbecur a azadî û dêmokrasiyê, daxwaziyên maf vekir. Derfetê ku daxwaziyên bi vî rengî bi parvekeriyê ve, bi alîgiriya PKK’ê ve, bi gotinên nijadperest ên şoven ve tunekirin-çewisandin ji holê rakir. Di nîvengeke viha de berxwedana taksîmê hate rojevê. Rewşeke van a pir bi plan, bi rêxistinkirî bêguman nîne. Di nav de hin cure gurup, rêxistin hene lê, di pêvajoyeke viha de xwe nespartiye bîryareke wekî “di vê demê de bila ev derkeve holê.” Xwe spart pêvajoyê bixwe. Wekî rastiyeke pêvajoyê derket holê. Ruxmê van bi vî rengî nenirxandina van bûyeran,li ser cuda hildana dest aliyê pêwîst dike bêhtirîn li ser were sekinîn dibe. Ev berxwedana gel a li Turkiyê bi temamî, tevî ku girêdayî pêvajoya bi Newrozê ve destpêkir e tu kesî/ê pêwendiyeke viha danenî. Ne medya viha nîqaş kir, ne hukumet, ne muxalefet viha pênase kir, ne jî aliyên çep sosyalîst nekarîn viha binirxînin. Nirxandinên me jî bi derengî ket. Pir bisemt (biîhtiyat), tevî ku bi temamî berhema pêvajoya me bi xwe meşandiye ye di dema xwe de, di asta ku tê xwestin de nedîtin û ji ber vê jî baş pênase kirin ji bo bi bandor pêşbikeve xebateke biplan û bizane nemeşandin hate jiyîn.

Tabî di vê mijarê de gotina ti tiştek nebû ne rast e. Di warê daxuyanî de , di warê pratîk de hin hewldan çêbûn. Hewce ye mirov nebe redker. Divê mirov bi nêrîna yan reş an jî spî ve tevnegere. Her tişt pir baş bû, têkûz bû,yan jî xerab bû gotin ne rast e. Tiştên baş jî hebû. Tevlêbûn jî çêbûn. Di vê mijarê de kedên girîng hatin dayîn. Va ji eniyên cuda hat. Lê têrê nekir. Di dema xwe de çênebû. Baş nehate pênasekirin. Ji ber vê ev hemû tiştên bûn hem wekî ku tê xwestin nekarin xwedî lê derkevin û pêşbixin, hem jî bi pêvajoyê ve nekarîn girêbidin. Qut ma. A rast hewldana, gotina, rojeva yên ku dixwastin pêvajoyê bidin ji bîr kirin, giran kirin, ji rojevê bidin xistin hate rewşeke bi bandor. Wer bû ku bûyerên wekî berhemê pêvajoyê derketin holê, kirin navgîna pêvajoyê ji rojevê xistinê. Va rewşeke micid a şerê psîkolojîk e. Divê ev viha were dîtin fêmkirin. Bi ti awayî ji xwe ve nebû. Bê wate nîn e. Heman uslup meşandina hem desthilatdarê û muxalefetê rasthatîniyek nîn e. Di vê mijarê de yekîtiyeke tam a AKP, CHP û yek jî MHP’ê heye. Va hêzanan bi hev re bûyerên ku têne jiyîn, berxwedaniyên gel, ji vê pêvajoya pêşdikeve qut kirin, wekî ku ji wê cuda ye hilbidin dest, heta bi afirandina beravajîkirina rojevê ve bi mebesta pêvajoya nû ji rojeva nîqaşê xistin ve bikaranîn. Di vî derbarî de bi piştgiriya hev ve hewldan û bi bandor jî bûn.

Ev sekna şerê psîkolojîk nekarî were bihurîn. Ji lewra bûyerên di derdora Parka Geziyê de pêşketin di dema xwe de rast û têr nekarî were pênasekirin, nirxandin. Rêxistiniya kirin bi aweyek bi bandor nekarî were meşandin. Carnan bêpêwend, dûr ma, nêzikatiya bisemt(biîhtiyat) çêbû. Carnan jî bi ketina rewşeke ku pir xwedî lê derdikevin ve hewayeke heçko her tiştî wekî hêzên şoreşker dikin hate dayîn. Herdu jî ne rast in. Ne dûr sekinîn, qet di nava bûyerê de nebûyîn rast bû, ne jî wekî ku her tiştî dikin xwedî lê derketinê ve derketina pêş rast bû. Ya yekemîn, rewşa derketî rêxistinkirinê, têkoşînê, bi rêbazên afirandîker ve meşandina wê lewaz kir. Ya duduyan jî, bi dayîna hewaya heçko bûyerê wek hin rêxistin dimeşînin ve gelek hêzên dij re hacetên propagandayê pêşkeş kir. Dîsa rê vekir ku gelek enî ji van bûyeran re bêhtirîn bisemt nêz bibe. Vana bi vebirî nêzikatiyên bes û rast nîn bûn. Bi aramî nirxandin nekirin, bûyeran di dema xwe de wek tê xwestin pênase nekirin û di vê bingehê de polîtîka diyar nekirin, rê li pêşiya seknên viha leqdar, parçeyî, ligel kara wê zirara wê jî heye vekir. Mirov di derbarê nêzikatiyên cuda de jî dikare vê bibêje.

Ger em bûyerê viha şênber û bi giştî bibînin binirxînin,pêwîst e em wekî, wisa pir eniyên cuda hildide dest, xwe derdayîna berteka civakê ku ev 40 sal e li hember faşîzmê pêk hatiye îfade dike, yên ji demogojiya AKP’ê re jî dibêjin “êdî bese”, wekî hilberîneke gel, çalakiyeke gel ê dêmokratîk ku daxwaza li ser jiyana xwe bi bandorbûna civakê dihewîne pênase bikin. Di nava wê de her cure mêyl hebû. Di nava vê berxwedanê de hêzên dêmokratîk ên çep, tevgerên ciwanan, tevgerên jinan, tevgerên femînîst, tevgerên îslamî yên dêmokratîk, fikrên ji xwe re Muslimanên Antîkapîtalîst dibêjin, hûnermend, rewşenbîr û gurubên ji çandên curbecur tê de cih girt. Birastî jî hevgirtiyeke rengdar û zengîn bû. Xwedî naverokeke ku nunertiya dêmokrasiya Turkiyê bike bû. Weke hevgirtî wisa bû. Di vê rengê de bûyîn di bingehê xwe de ne lewaztî, xurtbûnek e. Karekterê xwe yê dêmokratîk dayndide li holê. Hewandina hemû rengên civakê nîşan dide. Li hember azina desthilatdara despotîk faşîst a heyî bertekeke pir giştî ya ji eniyên civakê yên cuda pêk hatiye îfade dike. Ji ber vê yekê hevgirtiya heyî wekî lewaztiyekê na, bi vebirî divê weke zenginiyekê were dîtin.

Di aliyê din de nebûyîna pir birêxistinî, biplan, bi bername di bingehê xwe de ne lewaztiyek e. Wek wisa pir bêrêxistin e jî nîne. Eniyên tevlêbûn, hemû eniyên pir taybetmendiyên cuda îfade dikin di nava xwe de bi rêxistinî bûn. Xwediyê ezmûna, mîrateya têkoşîneke ku çil sal e- çil û pênc sal e dimeşe ne. Nûnertiya komasiyeke ezmûnê ya pir mezin dikin. Dîsa di demeke nêz de xwediyê xebateke yekîtiyê wek Kongereya Dêmokratîk a Gelan û Partiya Dêmokratîk a Gelan, herî dawî jî xwe disparte hîmê yekîtiya ku konferansa aşitî û dêmokrasiyê ( li Enqerê hate kirin ) derxistiye holê. Di pişt vê tevgerê de yekîtî û rêxistiniyeke viha jî heye. Hin partiyên ku xwestin vê ji bo berjewendiyên xwe bikar bînin jî çêbûne. Va wekî derdorên netewperest, CHP, eniyên wekî Partiya Karkeran. Lê ewinan eniyên marjînal bûn, eniyên ku dembidem derdikevin hole. Bêhtirîn jî di rewşa ku rola provakatîfiyê bileyzin de bûn. An na di rewşa; ji destpêka berxwedanê heya dawiya wê hebûn, ên rista sereke dileyîze, hêzên çalakî dimeşandin nîn bûn. Bi qasî ku me şopand rewşa pratîkî ev bû. Ji ber vê yekê mirov nikare bibêje pir bêrêxistin bûn. Bi vebirî xwe dispartin bingehek û taybetî jî ezmûneke rêxistinî. Lê belê wekî şênber berhemê plan-nameyekî nîn bûn. Ev rewşa ku ji berê ve hatiye plankirin amadekirin, hatiye rêxistinkirin û di vê bingehê de ketene libatê îfade nedikirin. Viha bûyîn li gor min dîsa lewaziyek nîn bû. Tevgerên gel jî jixwe viha dibin. Ti tevgereke gel ji berê ve xistina bîryarê û bi plankirinê ve nekare bimeşe. Ti tevgereke gel wekî daxwaziya hinekan, di çawaniya dixwaze de pêşnakeve. Şoreşger hêzên ku tevgereke gel a viha diafrînin nîn in. Eniyên ku ji bo bizanebûn bûyîna gel, rêxistinkirina eniyên cuda, ji bo bixe di nava libatê de hewldide, di vê bingehê de pêşengtiya rêxistinî û fikir ji gel re dibe û fêr dike ye. Di aliyê din de di rewşekê de ji berxwedaniya gel re pêşengtiyê bike kadroyê pêwîst, ê ku pêkhatina rêxistinê derdixe holê, amade dike, yanê ji yên ji her rewşê re amade ne re tê gotin. Dîsa dema berxwedaniya gelekî, tevgerbûna girse, ango îsyan derket holê, yê ku hewldide wê ber bi hin armancan dibe, rêve dibe, ji lewre bi gihandina pêşengtiya rêxistinî ve eniyên digihînin serkeftinê ne. Hewce ye şoreşkerî viha were fêmkirin. Rist û mîsyona şoreşkeran, kadro û rêxistinên şoreşker jî viha ye.

Dema em ji vir mêyze dikin berxwedana gel a heyî wisa ji berê ve nehatiye plankirin, nehatiye bîryarkirin, eniyên pir cuda hildide hundirê xwe, bi gotina ji her alî ve nehatiye rêxistinkirin ve nikare were rexne kirin. Jixwe tevger viha dibin. Ji ber vê yekê guncavî kategoriya tevgera gel e. Di vê xalê de di derketina tevgereke viha ya li holê, zordarî, mêtînkerî, faşîst, despotîzm, bi pêkanîna zilma derbeyên faşîst ên 12 Îlonê û 12 Adarê ve tevahî tek-keriya AKP û despotîzma wê ya demogojî pêşxist, bi qasî ku hîmê derketina tevgerên gel ên bi vî rengî afirand, tabî yek jî hêzên dêmokratîk ên şoreşker çalakiyên, têkoşînên rêxistinî bîrdozî yên bi awayên cuda ve meşandine jî di amadebûna vê de para xwe heye. Herî zêde jî şoreşa 1969-71, tevgera ciwan a şoreşker para xwe ya mezin heye. Lewre hîna jî efsaneyek e. Bi aweyeke ku jê neçe di bîr û mêjiyê gelên Turkiyê di bi cih bûne û hêzeke ber bi xwe ve kişandinê ne. Ji aliyê faşîzmê ve derbe xwaribe, çewisî be, parçe bibe jî di bîrewariya gelan de, di jiyana wan de bi cih bûne û li Kurdistanê jî bi berxwedaniyeke bê navber ve têne temsîl kirin. Ji ber vê tevgerên ku têk çûne, tune bûne nîn in. Di vê wateyê de dibin berdewamiya tevgera şoreşker a di serê 1970’an de pêşket. Bitaybetî jî xwe dispêre, li Kurdistanê bi şeklê PKK’ê ve berdewamkirina wê. Li Turkiyê di şertên dijwar de ji meşandina têkoşîna dêmokrasiya hêz digre, wan bingeh digre û weke pêwîstiyeke dema nû derdikeve holê.Hewce ye vê berxwedanê di vê çarçovê de bigrin dest û fêmbikin.

Niha êrîşên dij hatin pêşxistin. AKP di wateyekê de bi qasî bikarbîne jê sûd girt. Di guharandina pêvajoyê de, dema pêwîst kir hêza xwe nîşan da hewl da ji vê sûd wergire. Hin hêzên curbecur, derdorên nijadperest, bi têra xwe hewldan provoke bikin. Gelek enî, mêyl di xeta berjewandiya xwe de ji bo rêvebibin bi qasî ku xwestin mijul bûn. Tevger di xeteke rast de sekneke bi aram nekarî nîşan bide. Derketin û daketinê wê pir bû. Lê belê Parka Geziyê demeke ku bîst rojan dibuhire bû berxwedaneke bi rengêkî bê navber didome. Xwe bi spartina wê ve li Taksîmê mîtîng bûn. Li gelek cihên pir cuda yên Turkiyê û Kurdistanê mîtîngên piştgiriyê çêbûn. Rêveberiya AKP’ê ji van pêşketinan tirs û bizdoniyeke mezin his kir. Rejîma AKP’ê ya xwe dispêre terora polîsan hejînek micid jiya. Vana rastiyek in. Lê belê AKP jî ji bo beravajî kirina pêvajoyê bi qasî ku pêwîstî dît hewl da ji vê bûyerê sûd wer bigre. Yanî wekî encamên wê mirov dikare vê îfade bike. Wekî nêzikatiya pratîkî jî berê her tiştî, li hember tevgerên pişgiriyê yên derveyî Taksîmê êrîşker, çewisandî û qetilker nêz bû. Çalekiyên piştgiriyê yê li Turkiyê û hin bajarên Kurdistanê bêdengkir, çewisand. Keys neda wan. Li ser wan zordariya giran, zulm, teror pêk anî. Piştre gav bi gav planeke dişive vê li Taksîmê xiste meriyetê. ji aliyekî ve bi nêzikatiyên sist ve, qaşo bi hewldana li hev hatinê ve hewl da çalakvanan sist bike û xwe bi spartina amadekariyên nepenî ve, dema gihişt nirxandina rewşeke viha êrîşî Taksîmê kir, çewisandina berxwedana wir pêk anî. Bi vî rengî Parka Geziyê hem ji taksîmê û hem jî ji çalakiyên piştgiriyê yên qadên din veqatand, tenê kir. Hilda dorpêçkirinê. Bi kirina hevdîtinên wir ve jî û bi nermkirinê ve, her wiha bi hewldana belawkirina yekîtiya pêk hatî ya heyî ve lewaz kir, sist kir. Di encamê de duh êvarê êrîş kir berxwedan çewisand. Di rewşa niha de berxwedêrên Parka Geziyê bi giştî ji parkê hatine derxistin. Ji êvar de bi awayên cuda xwe pêşandanên protestoyê didomin, lê vana xwe pêşandanên komikên biçik in. Li holê ew rewşa asta mezin a berxwedanê nîne. Va di bingehê êrîşên faşîst ên AKP’ê de hate çewisandin. Divê ev were dîtîn.

Encama Berxwedana Taksîmê helbet tê nirxandin, ê bê nirxandin. Gelek enî ketin di nava vê. Her kes bi vê bûyerê ve pêvendîdarbû. Heya niha jî gelek tişt hate gotin. Di bingehê encama heyî de jî ji vir pêde ev rewş ê bêhtirîn bê nîqaş kirin nirxandin. Gelek nêrîn ê derkevin pêş. Dê hewl bidin ji vê waneyan derbixînin. Mirov vê bi hêsanî dikare bibêje. Hildana bêhtirîn agahî, derketina rastiyan a li holê, wê bibe sedem ku derfeta zanîna rastiyan û nirxandinê dê bêhtirîn zêde bibe. Lê belê bi vê rewşê ve jî hin mijar dikare were vegotin. A rast di vê pêvajoya nû de û weke destpêk çalakî ser ket, encam da. Ew qasî demeke dirêj bênavber berxwedaniya girse, ruxmê ku ezmûn, amadekarî nîn bû encameke girîng bû. Dengê xwe ragihand raya giştî ya Turkiyê, her wiha ya cîhanê, piştgirî girt. Azina desthilatdariya faşîst tek-ker a AKP’ ê hejand. Pêwîstiya veguherîna dêmokratîk ,dêmokratîkbûna li Turkiyê derxist holê. Tabî vana tev encam û serkeftinên girîng îfade dikin. Ji ber vê yekê nekarin bibêjin vana bela sebep bûne, ti wate îfade nekiriye, bûyereke serneketiye. Ewilî dive vê diyar-kifş bikin. Di vê babetê de pêwîst e nêzikatiya rast hebe.

Ji aliyê din de sekna AKP’ê ya li hember vê tabî ne pêşxistina dêmokrakrasiyê, çewisandina berxwedanê bû. Va sekna AKP’ê rûyê wê yê rast baştirîn derxist holê. Nêzikatiya wê ya ji pêvajoyê re jî derxist holê. Di bingehê xwe de bûyereke viha di vê rengê de derketina wê ya li holê bi sekna AKP’ê ve, bi polîtîkayên wê ve jî têkiliya xwe heye.

A rast bi banga Rêber Apo ya Newrozê ve tevahî, tabî pêvajoya nû pêşdikeve bingeha bûyerên bi vî rengî ye. Daxwaziyên dêmokrasiyê yên eniyên cuda yên civaka Turkiyê derxist holê lê yek jî ji xebatên , çalakiyên viha re bêyî ku pêwîstî bimîne bi guherîn-veguherînê ve ev pêkanîn jî xiste derfeteke ber dest. Ger ku AKP pêvajoya nû rast binirxîne, weke mînak bi aweyek lez bikeve heyama duyemîn a plana çalakiyê ya duyem, peywira xwe ya heyama yekemîn- va Komîsyona Mirovên Akîl in, Komîsyona Meclîsê ye- di asta tê xwestin de pêş bixista, bêyî ku pêwîstî bi bûyerên weke Parka Geziyê bimîne veguherîna dêmokratîkbûna Turkiyê wê hêsantir pêk bihata. AKP’ê nekir û nexwast bike. Hewlda mijul bike, ji piştre bihêle, nava pêvajoyê vala bike. Di bingehê xwe de va bûyeran, Berxwedana Parka Geziyê yek jî li hember polîtîkayên AKP’ê pêşket. Va polîtîtîkayên AKP’ê yên gîroker û îdareyî berxwedaneke viha mecbûr kir, bû sedema tetik-kirinê. AKP jî, bi afirandina firsendê ve pelixandina vana ji xwe re dît. Bi vê rewşa heyî ve wer dixuyê pelixand.

Encama AKP’ê ji Berxwedaniya Parka Geziyê girt ji bo wî bi xwe gelo bes bû? Bi vî rengî nebûyîna rewşê, dema nêz ê nîşan bide. Niha dibe ku Parka Geziyê pelixand, berxwedêr belaw kir, bi hezaran, deh hezaran mirov birîndar kir, ji pêncan zêdetir mirov qetil kir. Va encama di vê bingehê de bi dest xist, lê va encameke mayîndar nîn e. Gel carekî fêrî berxwedaniyê bû. Dît ku ger yek bibin berxwe bidin dikarin encam bigrin û desthilatdariyê bihejînin. Dît ku dikare destek bibîne. Ji ber vê yekê jî di bingehê xwe de AKP; yek, di dema xwe de gavên dêmokratîk neavêtin; dudu; berxwedaniya heyî rast nirxandin, vana bi pêvajoya dêmokratîkbûnê ve, bi pêşwaziya veguherîna dêmokratîk ve nenirxandin lê da winda kirinê. Polîtîkaya wê ya gîro kirin, dek û dolap, pelixandin rûyê AKP’ê , rûyê wê yê tek-ker faşîst-despotîk bêhtirîn derxist holê. AKP di hundir de û raya giştî ya derve de bêhtirîn teşhîr û tecrîd bû. Encamên vê dê pêvajoyên pêş de bê dîtin. Bi vî rengî AKP birastî jî kete çûyîna serserkî. Mirov vê bi hêsanî dikare bibêje. Desthilatdariya AKP’ê ketiye pêvajoya helîn û bihurînê. Em vê ya hêsan dikarin îfade bikin. Gel ber xwedayînê jî fêr bû. Ew jî encameke girîng bû.

Va derdorên nijadperest, CHP, wekî derdorên Partiya Karkeran hewldan nîvengê provoke bikin. Lê pir bi bandor nebûn. Ji ber ku gelek derdor zane û rêxistinî bû, li hember van bi şiyarî hewldan. Nikarin bibêjin pir zêde nijadperestan bandor jî kir. Yê ma çi ye? A rast hêzên dêmokratîk ên çepgir, ango îslamî jî dibin, ji kîjan bîrdoziyê dibin bila bibin birastî jî di siyasetê de dêmokratbûnê pêşdibîne, grubên, hêzên girêdayî siyaseta dêmokratîk in, di serî de hêzên dêmokratîk ên çepgir, hêza pêvajo rast rêvebirin û pênasekirin nekarîn nîşan bidin. Bi qasî ku tê xwestin û rast xeta çalakiyê nekarîn pêşbixin. Li gor min di pêvajoya pêş me de mijara ku herî zêde li ser were sekinîn, nîqaşkirin wer dixuyê wê ev bibe. Viha bûyîn jî xwezayî ye. Ji lewre domandin û serketina çalakiyê girêdayî vir bû. Di vê xalê de heter kirin, bo pêş xistinê hewldan, yekîtî pêkanîn, mêhleke ew qas berfireh di nava hev de girtin bêguman di vê mijarê de serkeftinan îfade dike. Vana wer tiştên hêsan nîn in. Rewşên ku wisa bi hêsanî dest bikevin jî nîn in. Wisa erzan divê em nêz nebin. Lê hêzên ku berxwedan rêvedibirin divê nehiştana ew qasî biçuyana xala çewisandinê. AKP bû yê dawî lê da. Dixwaze wisa bike. Di şer de jî her wisa ye, di têkoşîna siyasî de jî wisa nêz dibe û dema dibe yê dawiyê lê dide jî tabî va dibe serkeftin bi dest xistiye. Tabî divê ev firsend nehata dayîn. Cara ewilî tişteke berxwedaniyê yê yekemîn dibû, divê neyê fikirîn ê bi vê ve hemen encam bê girtin. Ji lewre di şeklên guncav de, bêyî ku rê li çewisandin, şikandinan vebike divê karibiya bibira encamê. Ji bo hamleyên hêztir divê ji paş ve kişandin, manevra divê vana karibiya bibûya. Lê belê va derdorên ku berxwedan rêvedibirin nekarîn viha sistahî û afirandiniyê nîşan bidin. Ji ber vê yekê, qet rêvenebirin gotin rast nîn e lê dema berbi evcama çuyî tê nirxandin nikarin bibêjin pir baş û têr hate rêvebirin. Di rêveberiyê de kêmasî û lewazî hene. Nexwe di xeta çalakiyê de hîna aliyên rûneniştî heye. Tevgera gelekî, bizaviya girseyekê çawa derdikeve holê, çawa tê rêvebirin, divê em çawa hildin dest, binirxînin, di vê mijarê de hîna kêmasî û lewaziyên me hene. Di vê mijarê de em jî di nav de hemû tevger berpirsyar in. Divê ti kes xwe nekişîne derveyî berpirsyariyê. Divê neyê gotin, nizam filan enî berpirsyar in, em na. Dibe ku hinek bibandor bûne, rista neyînî leystî ye, ewnan dikarin wisa dikarin rexne bikin. Lê yên bêbandor bûn jî ji ber ku libatek nîşan nedan divê werin rexne kirin. Çima nekariye libatek nîşan bide, çima baş xwedî çalakiyeke viha derneketine û nekarîne berbi xeteke rast ve rêvebibin? Ên ku nekarîn vêya bikin jî ji vê berpirsyar in. ji van bûyerên dawî re jî pêwîst e di vê bingehê de nêz bibin. Tabî encameke viha baş nebû. Lê va berxwedana bi vebirî baş e, dîrokî ye, bi pêvajoyê ve girêdayî ye. Guncavî giyana pêvajoyê, yê pêvajoyê pêş dixe ye. Parçeya bizavî ya hamleya têkoşîna siyasî ya dêmokratîk e. Çawa ku konferans vîna civakê derxistina holê dikin, serhildan jî berteka, hêrsa û dînamîzma civakê dayn dide holê. Hêza civakê di qada çalekiyê de dinimîne. Ji ber vê dibe ku pir were rexne kirin, aliyên ku di kîtekîtê de were rexne kirin jî dibe ku hebe lê çalakiyeke viha di vê pêvajoyê de li me nîşan da ku li Turkiyê berxwedaniya gel dikare pêş bikeve, rêxistiniya siyaseta dêmokratîk û di qada çalekiyê de dikare xurtir be. Ger vana bingeh werin girtin, libatiya girse û têkoşîneke siyasî ya hêzdar dikare derkeve holê. Ji aliyê din ve ger di vê bingehê de xebateke girse ya bi bandor were meşandin, ew dem hêza siyaseta dêmokratîk a di sandiqê de jî, ji aliyê ray ve bi şeklekî ji ya niha pir zêdetir dikare were mezin kirin. Va rewşeke ku nebe nîn e. Vê yekê em her dibêjin: Çima rêjeya rayên AKP’ê ji sedî pêncî, yên BDP’ê ji sedî heft bibe, nizam a ODP’ê ji sedî yek jî nebe? Vana rewşên ku bi xebatê ve girêdayî ne. Bûyereke bi kardariyê ve girêdayî ye, an na xeta Rêber Apo ya girse di Turkiya îro de xwedî naverokeke ku ji sedî nod û pênc yek bike, bîne ligel hev e. Lê di kardariyê de kişandina ji deh jî nabe. Xet ew qasî girseyên berfireh hedef dike, çima ew qasî di girseyên teng de dimîne? Nexwe di vir de bi qasî ku tê xwestin nayê xebitîn, bi qasî ku tê xwestin ew xet ji civak, gel, girseyan re nikarin bibin, bigihînin wan, rêxistin bikin. Va bi awayek zelal derket holê. Ha di vir de rista kadroyan, rista pêşengtiyê, rista bi awayek pêşeng xebatkirinê derdikeve holê. Berpirsyarî û peywira xebatên rêxistinî çi qasî tînin cih an naynin cih em dibînin. Çi qasî teng, di nav xwe de girtî, lewaz mayîn derdikeve holê. Niha di giştî de em bi van mijaran ve mijul dibin. Weke tevger di her qadê de em vê dijîn, ev me di pêvajon berê de jî diyar kir. Em nîqaş jî dikin. Sekna rêxistiniya me ya heyî, sekna me ya kadroyî weke hişmendî, azin, plan-name û terzê xebatê xeta Rêbertî di asta tê xwestin de nikare bike meriyetê, yanê bi vê ne gucav e. Vê ya mirov zelal dikare vebêje. Birastî jî li ser navê xeta Rêbertî tevdigerin, îtîbara PKK’ê, komasiya wê dinirxînin, bikartînin lê di kardariyê de tiştên diqewimin, tên jiyîn birastî jî di vê mijarê de paşte mayî, teng û jar e. Wer pir zêde hêzdar û li pêş nîne. Va jî pirsgirîka kadro, pirsgirîka rêxistiniyê, pirsgirîka divê têkoşîna û feraseta dêmokrasiyê çawa bibe li me ferz dike. Derdixîne li pêş me. Em hewl didin vana fêm bikin, nîqaş dikin.

   DURAN KALKAN