Rojeva Bakurê Kurdistanê û Tirkiyê mîna her carê dikele. Li pêşiya me kurdan azmûneke dîrokî heye. Ev azmûn jî hilbijartinên 29’ê adarê ye. Sala 2008’an bi gelek geşedanan cur bi cur bihûrî. Di warê siyasî û leşkerî de, gelê kurd moral û coş, sala 2009’an pêşwazî kir. Bi taybet sala borî operasyona artêşa tirk a li dijî Qadên Parastina Medya, bi xwe re pêşketinên nû vekir. Destana Zapê hem siyaseta hişk a Tirkiyê kêm be jî şikand hem jî moraleke mezin da gelê kurd.

Lê yek mijar heye ku, her dem jiyanî ye û tu carî ji rojeva gelê kurd û gerîla dernayê. Ev jî azadiya serokatiya me ye. Ji ber kêmrêhevaliya me û dostaniya sexte serokatiya me ji hêla hêzên hegemon ên mîna Îsraîl, Emerîka û Îngîltere ve dîl hate girtin. Ev qomploya ku di pêşengiya yahûdiyan de destpêkir, bi gelek hêlên xwe hatibe şikandin jî, lê hê bi tevahî berteraf nebûye û hê jî bi awayên cuda cuda berdewam dike. Li hember vê, têkoşîn û berxwedaniya herî mezin serokatiya me da. Yê me jî wekî gel û gerîla, dîsa em kêm man. Me azadiya serokatiya xwe pêk neanî. Hêleke din jî her ku dijmin tengav bû, ji gerîla lêdan xwar û li hember serhildanên gel bêzar ma, berê xwe da serokatiya me.

Ya ku zelal bûye, êdî ji başkirina zirûfên Îmralî, tedavî û tiştên dîtir, roja azadiya serokatiyê hatiye û em dereng jî mane. Dijmin bi her pêkanînên xwe, hewl dide vîna me, xwedîderketina serokatiya me bipîve û ji bona ku serokatiya me bêdeng bihêlin, ew ji siyasetê û afirandinê dûr bihêlên çi dest wan tê dikin. Hewl didin rewşa heyî û cezadayîn xwezayî bikin. Lê hember vê, pêwîst bû ku em tofanê rabikin, lê tenê me dikaribû hinek pêlan rabikirana. Bi pêl avakirinê ev têr nake. Di vê demê de bi yek dengî hem ji çar parçeyên Kurdistanê, hem ji gelê me yê li Ewropayê û hem jî livbaziyên gerîla pêk nehatin. Ev jî hêz da dijmin.

Hêleke din jî serokatiya me bi parêznameyên xwe yên dawîn, hemû lîstik û planên sîstemên serdest aşkere kir. Gotin di cî de be, yekem car di vê astê de, “Qral tazî ye” hate gotin. Sîstema Modernîteya Kapîtalîst di parêznameyan de pirçik pirçikî hate kirin. Rûyê wan ê qirêj derket holê. Hemû hesabên wan serûbin bû. Serokatiya me bi parêznameya xwe hemû planên veşartî û aşkerê yên van hêzên hegemon deşîfre kir. Lewre di serî de Îsraîl û hêzên din naxwazin serokatiya me biaxife. Vê jî bi cezayan, bi êrîşên psîkolojîk û tehdîdan dikin.

Çi dibe bila, peywira yekemîn a li pêşiya welatparêz, xebatkar û qadroyan, azadiya serokatiya me ye. Divê em bikin ku, dijmin nikaribe bi tu awayî êrîş bibe ser serokatiya me û em serokatî bixine rewşa yekmûxatabî. Lewma cezayê hûcreyê yê dawîn ku hatiye dayîn, wisa hêsan nîn e. Ev gav bi gav kuştina serokatî ye. Jixwe Îmralî bixwe hûcre ye û cezayê hûcreyê, hûceya di nav hûcreyê de ye.

Sîstema Îmralî, ji Îngîlîz, Emerîka û Îsraîl ne dûr e. Her pêkanînên li Îmraliyê bi fermana Îsraîl û Emerîka tê dayîn û hikûmeta AKP’ê vê pêk tîne. Tabî hêleke din jî, di vê de bê agahdariya Ewropa jî nabe. Bi taybetî jî dewletên mîna Fransa û Almanyayê jî di dijminantiya gelê kurd de di nava livbaziyan de ne.

Wê demê ji bona demeke kurt an jî heta hilbijartinan, heta ku bihar bê, ji bona êrîşên li hember serokatî bên rawestandin, di serî de peywira sereke dikeve ser milê gelê me yê Ewropa. Piştre gelê me yê bakurê Kurdistanê û piştî hilbijartinan jî dikeve ser milê gerîla. Tabî berî wê jî dibe.

Berpirsyarî û pêkanînên li Îmralî hêzên hegemon ên mîna Emerîka, Îngilîz û Îsraîl in. Pêwîst e destpêkê ev hêz hedef bên girtin. Tabî dema ku em dibêjin ev hedef bê girtin, ne ku em li hember van şerê çekdarî li dar bixin. Lê divê em bikin ku, pêkanînên wan, nêzîkatiya wan bi çarenûsa gelê kurd lîstine.  Loma pêwîst e ku gelê me yê Ewropa, bi çalakiyên ne demokratîk –kî çalakiyên demokratîk ne xema wan e- di nav de şîdet jî hebe, li dar bixin. Bo nimûne, li Fransayê êrîş dibin ser komeleyên kurd, lê bertek gelek gelek kêm e. Ev helwest jî rê li ber êrîşên wisa vedike. Yanî kurt-kurmancî Ewropî neêşin, neşewitin, wê pejinkariya wan bi pêş nekeve. Wekî mînak, hemû sefaretên îsraîl divê bên protestokirin. Dikarin çelengên reş deynin, dikarin hêkan bavêjin avahiyên wan û dikarin bi rojan li ber deriyê wan rûnên û bêjin ku, “hûn çi ji gelê kurd dixwazin, derdê we çi ye, wê ev agir we jî bişewitîne, gelê kurd vê dijminantiya we ji bîr nake… ” Dîsa heman tişt li hember Emerîka û hêzên din jî dibe. Dîsa dadgeha AHÎM û CPT ji ber ku peywirên xwe naynin cî, divê bi rojan bên protestokirin. Li bakûr divê ciwan, dozaja çalakiyên bilind û gûr bikin. Di şûna ku yek bi yek erebe dişewitînin, di carekê de, di encama amadekariya hefteyek de du sede sê sed erebe bi hev re bişewitînin. Bûro û pêgirtiyên AKP’ê û sazî û dibistanên Fettûlaçiyan hedef bigirin. Ev lêdan, sabotaj, teşîrkirin, şewitandina bûroyan dibe.

Ji bona gerîla jî, wê pratîka me ya sala 2009’an, pratîkeke rexnedayîna kêmrêhevaltiya me be. Sala 2008, me asta şer ji a kêm tam derbasî ya navîn nekir. Gerîla hêza xwe ji sedî 15-20 encax xist dewrê û gelek şehadetên me yên ku me heq nekiribû jî pêk hatin. Lewma hem li şerê bajaran hem jî li çiya ji bona ji şerê kêm derbasî şerê navîn bibin, hemû amadekarî temam in û milên kêm jî hewl tê dayîn bêne temamkirin.

Lewma li her deverê çalakiyên me yên hişk û serfiraziya hilbijartinê, wê bi xwe re rê li ber gelek pêşketinên erênî veke. Divê em li her derî dirûşmeya “Di tecrîdê de israr, di qutbûnê de israr e”, “Azadiya Rêber Apo, azadiya me ye” bilind bikin.