Rêber Apo
Tênegihîştina rêhevaltiya partiyê û hevaltiya dozê ya berxwedêran, xerabiya herî mezin li xwe kirin e.
14’ê Tîrmehê bibîrtînin. Îro, komek berxwedêrên zîndanê di şexsê xwe de; li hemberî dijminê ku dixwest hêviyên gelekî ku heta kurtêlên dawîn jiholê rabikin, berxwedêriya PKK’ê ku di xwe de bi cî kiribûn nîşan dan. Ev rastiyeke bênîqaş e. Di demên herî zor ê destpêka sala 1980’î de, çi nirxên li piyan hebin, bi tevahî jiholê rakirin û bi zanebûn hemû tedbîran dan pişt xwe, da ku careke din şîn neyê. Li hemberî van polîtîkayên jiholêrakirinê, çi berxwedêrî pêwîst dike kirin, wekî berxwedaniya dawîn laşê xwe helandin, henasa xwe ya dawîn bi vî awayî mezaxtin û bi biryara çalakiya berxwedaniya herî bi hêz li ber xwe didin. Tam di vê xalê de, bi dirûşma “berxwedan jiyan e”, ji xwe re vê şîarê dipeyitînin û dertên holê. Ev bi tevahî dibe hêviyeke esîl a gel û banga jiyanê. Dibêjin; “Dev ji hêviyê berdan nabe, dev ji partiyê berdan nabe, emê xwe bihelînin û bizivirînin jiyanê.”
Berxwedaniya zîndana Amedê, di wateyekê de dibe berxwedaniya hebûn û tunebûnê ya Kurdistanê; lêdaneke li çarenûsa mirinê xistinê ye û berxwedaniyeke ku gengaziya qonaxeke girîng a jiyanê ye. Ji nava wê tê. Me berxwedaniya tîrmehê a rêber, bi girîngî û wateya wê danî holê. Berxwedaniyeke ku bi çarenûsa Kurdistanê re eleqedar e. Pêşengê vê berxwedaniyê hene. Teqez beşeke girîng, bi berxwedaniyeke dîrokî ya girîng de şehîd ketine.
A rast, rêhevalên wisa ne ku, dixwazin berxwedaniya herî mezin bidin. Em Xeyriyan û Kemalan baş dinasin. Hevalên ku bi azweriya têkoşînê tijî bûn. Pratîka şoreşgerî, ji bona wan jiyan bixwe ye. Xeyrî, kesayetiyeke ku xebat û propandayên rêxistinê henas bi henas dijiya, ji bilî vê yekê kesayetiyeke ku yek rojeke wî vala nîn e. Kemal, kesayetiyeke ku ji goşt heta neynûk her tiştê xwe têxistiye xizmeta partiyê, bi her tiştê xwe xeta têkoşînê ya partiyê dijiya û dîsa kesayetiyeke ku henas bi henas tarza jiyana partiya birêve dibe. Li ser vê mijarê pir tişt hatin gotin, dibe ku zêdetir jî bê gotin û ewê bê gotin jî. Ew rêhevalên me yên ku, xwe bi rastiya partiyê re, di şert û mercên herî zor û bêderfetî de, xwe bi pêş ve birine û ji bo dev jê bernedên, bi berxwedêriyeke mezin bûne bersiv. Ew kesayetiyên ku gelek caran vê yekê peyitandine. Biryarîbûneke berxwedêr a bi vî rengî, van kesayetiyan pêşengî kirine. Vê yekê, divê em baş fêm bikin.
Di berxwedaniya 14’ê Tîrmehê de, em Ferhatan jî bibîrbînin. Berxwedaniya çaran jî berxwedaniyeke mezin e, ew jî yek ji berxwedêrên dîrokê yê kêmdîtî ne. Berxwedaniya Mazlûm, Ferhat, Xeyrî û Kemalan, xala lûtkeya berxwedaniyê ye.
Vaye berxwedaniya Newrozê ya Mazlûman, vaye biryara berxwedêriya 14’ê Tîrmehê, vaye xwe kirina meşale ya Ferhatan, bi tevahî tevahiya xwe wisa ye.
Girêdayî bîranîna berxwedêrên 14’ê Tîrmehê mayîn meseleyeke mezin e. Rêhevaltiya partiyê û hevaltiya dozê, ger bi her awayî rastiya herî bingeh a berxwedêran tênegihîje, wê demê li xwe xerabiya herî mezin dikin.
Ji bona ku em careke din wate bidin salên ku di vê bingehê de hatine qezenckirin û li ser navê berxwedaniya 14’ê Tîrmehê biaxivin, divê em PKK’yîbûna wê demê têbigihîjin û bikin. Di vê wateyê de, karê we zor e. Lê ew qas jî nêzîkî serkeftinê ye. Bila tu kes, li ser mîrateyên ku wê demê hatine qezenckirin, hêviya rojên xwe xelaskirinê neke. Ev ji îxaneta aşkere û xefletê xetertir e. Divê em xwe bidin qanîkirin ku, vîneke me û biryareke me û sîstemeke me ya nirxên pîroz heye. Li hemberî her tiştî derketin û bêhay dibe, lê baş bizanibin ku li hemberî van nirxan wisa nabe. Ger hêza we nîn be, bizanibin di ciyê xwe de bisekinin. Şer, ne karê her mêrxasî ye. Ez bixwe jî, xwe li vî şerî kêm liyaq dibînim. Min kir û nekir, xwe li vê serokatiyê nedam rûniştandin. Gotin di cî de be li ser daxwazê, dîsa li ser daxwaza şehîdan û pêwîstiya wesiyetan, min nedikaribû di çarçoveya hêza xwe de neanîna cî. Lewre em dibêjin, berxwedêriyek û biryareke fedakar.
Em vê yekê aşkere bêjin ku, di nava partiyê de; ne liyaqbûna bîranîna şehîdên berxwedêr ên mezin, li hemberî kêmasiyên xwe kirina perde, li ser wan bi erzanî jiyandin, pêre sekna her curê paşdemayînan, nefêmkirina biryarên vê roja mezin ku tê wateya banga şehîdên berxwedêr, bê têgihîştin jî neanîna cî, jiyana şehîdên berxwedêr tengkirin, mîna ku roj bi roj bîranînên wan jibîrkirin, xwe bi bîranînên şehîdan bi hêzkirin bidin aliyekî, li ser mîrateyên wan xwe debarkirin heye. Ger kar hatibe qonaxeke wisa, bizanibin ku ew partî û hevaltiya riyekê, bi rewşeke xeter re rû bi rû maye.
Me her dem vê yekê got; ger em hinek be jî li peywirên xwe xwedî derketibin û hêjî me dev ji berxwedaniyê bernedabe, babeta bingehîn a erka xwe diyarker e, teqez ev berxwedêr in û bi taybet girêdaniya me ya bîranîna şehîdên berxwedêr e. Bi qasî ku gengaz bû, me ew di xwe de hîs kir.
Li hemberî biryarîbûna 14’ê Tîrmehê, hûnê encameke çawa derbixînin? Pirsa herî balkêş ev e. Bi taybetî wan ji bona partiyê ji me re wesiyet kirin, me jî hinek girt. Gelo, wekî milîtanên ku dijîn, hûnê çawa bersivek bidin. Ji bona min, ev pirs pir sotîner e. Teqez divê, ciyê we di jiyaneke şoreşger û şer de hebe, serkeftineke we hebe. Ew belasebe, vê biryarê pêk neanîn û xwe şêst rojî nedan jiyandin. Bi berxwedanî, jiyankirinê wisa nîşandan. Gelo, hûnê çawa bi şer jiyankirinê nîşan bidin? Ku ew bi vî halê xwe li ber xwe dabin û şer kiribin û jiyan kiribin, hûn bi hemû derfetan lîstinê û rê li ber her curê binketinan vekirinê, çawa bêjin em jiyan dikin? Di vê bingehê de, gengaza ku hûn xwe bidin efûkirinê? Rastî li holê ye; liberxwedan, xwe helandin û “jiyan ev e” gotin. Girêdana di navbera şer û jiyanê de wisa raberî me kirin. Tiştê ku dikeve ser milên we jî, bi rêzkarî derbasî jiyankirinê ye.
- Ayrıntılar
Rêber APO
Em rêhevala Zîlan di salvegera çalakiya wê de bi rêz bibîrtînin û careke din minetdariya xwe diyar dikin. Bêgûman em ne weke çalakiya întîharê, wek çalekiya berxwedaniya gelek mezin dinirxînin. Her ku di rastiya mirovahiyê de û di rastiya hemû gelan de weke vê mînak jî hebin bi vê re girêdayî, kesayeta Zeyneb Kinaci di rastiya gelê me de, di rastiya PKK’ê de weke ku gelek tên xuyakirin îfada semboleke gelek mezin e. Di nameye xwe ya ku ji me re nivîsandibû de wesiyeta xwe diyarkiriye. Bi vê wesilê tiştê ku li ser min tên ferzkirin ez di xebitandina pêkanîna wê de me. Gotiye: “pêwîstiyên wesiyeta me herî zêde hûn dikarin fêm bikin û pêwîstiyên wê bi cih bînin”. Ji xwe ev yek em hem bi bandor kiriye hem jî pêwîstiya xwedî derketina berpirsiyartiya me derxistiye holê. Bi gelek fikrandinê û ger mûmkûn be ji bo veguhartina jiyanê em bi awayekî awerte nêzîk bûn. Bê gûman hin pêşketin hene. Ev pêşketin hîn zêdetir di derbarê fêmkirina vê kesayetê de ye. Di heman demê de bîzat ew xistina jiyanê û piratîk kirinê deye.
Gerek di nav partiyê de gerek jî di rastiya gelê me de ya rastî ev şerê ku em bikar tînin, di hundir wê de taybetmendiye ke wê bi vî awahî karaterîze kirin û ji bo vê şoreşê, ji bo vî gelî ji bo ku em bikin taybetmendiyeke jiyanî me gelek ked xerc kir. Berî her tiştî pêwîste were zanîn ku, çalekiya Zîlan li hember êrîşên dijmin ku sînor nasnake û ew polîtîqayên bi ti rêgezan ve nayên girêdan bersiveke. Di cîhanê de yên ku herî zêde hatiye înkarkirin, di derbarê wande bi pêşbîniya“xelas bûne, mirine”xwe gihandine encamekê, kêm eleqe dîtine, dema ku eleqe jî dîtine ne xwestine wek gelekî ku di xwazin jiyan bikin bên nirxandin, her çiqas ji bo wê me gelek berxwedaniyên mezin derxistibin holê jî, raya giştî ya navnetewî ku ji vê yekê bawer ne dikir û heta gelê Kurdîstan’ê ev kirinên li hemberî xwe wek çarenûsa mirinê pejirandin. Li pêşberî me fêmkirine ke wisa mijara gotinê bû. Di sala 95’an de dijmin bi pêşxistinê operasyonên gelek berfireh şerê topyekûn û bi bihaya çi dibe bila bibe ev sal di aliyê xwe de wek sala qedandina me bi dest girtin. Bi navê azadiyê çi hebû xwestin di vê salê de bin erd bikin û bi hatineke ewqas bi tehlûke bi hemû hêza xwe bi ser me de hatin. Bi ser tevgera me de, jiyana me de, nirxê me de hatin. Ev di heman demê de di hat wateye bi navê namûs, şeref, rûmet, hêviyê jiyanê çi hebû xelas kirina wan bû. Di van rojên ku derveyî van nirxan bêşerefî, bênamûsî, bêrûmetî tiştek namîne de û tiştek nayê hêvîkirinde, bi gurkirina şovenîzmê heta dawî, gelê Tirk ku heta dawiyê xwe bi hewayêre dayê berdan de, di bin vanê yekitiya neteweyî de talebên gel herî kêm jî ku nayên berbiçav kirinde qehra ku heyiye gelek mezin dibe.
Ji bo ew bi xwe kêmekî azad jiyan bike, ji serî de hin xusûsên ku bal daye ser, şiyariya wê, kesayeta wê û fêmkirina wateya azadiyê, bi vê re girêdayî hemû aliyên niyetên dijmin nirxandina wê, cardin alikariya cîhana emperyalîst li pey dijmin ku çi sînora nasnake, ji bo wê xusûsên ku heta radeya dawiyê dihatin fêmkirin bû. Hatina xwe ya bi çi awahî, hatina xwe ya bi çi armancê, encama ku di xwest xwe bighîniyê heta dawî berbiçav kiribû. Di aliyê din de her çiqas demeke kin tevlî PKK jî bibû gelek baş fêm kiribû ku PKK di hat çi wateyê. Bi hêzbûneke gelek mezin ya li ser bingeha danasîna PKK’ê digre û jiyan dike. Bi vê yekê re girêdayî kesayeta me gelek baş di nirxîne. Em çi watê didin îfade kirin, bi asta çanda xwe ya ku xwe gîhandiyê gerek ji bo mirovahiyê û gerek jî di dîroka me de em dixwazin rêbertiyeke çawa bidin pêşxistin ev yek lêkolîn kiriye, heta di nav partiya me de, danasîna herî xweşik, ya herî rastî pêşxistiye.
Vê hevalê em ne dîtine û di têkoşînê de jî serpêhatiyê wê yên gelek kevn nînin. Li hember vê yekê em bi awayekî bi hêz nirxandina wê heta radeya dawiyê min bi wate dît. Ez dikarim nêzîkatiya hevala Şehîd Ronahî li ser vê mînakê zêde bikim. Ev rêhevalên me yên Şehîd, cardin ez dikarim bibêjim heval Bermal di heman kûrbûna weke wê debû. Ji xwe kûrbûna gelek şehîdên me van şehadetan pêk tînin. Lê belê di Zîlan de ev yek gelek bi zanebûne û heta dawiyê nêzî asta biryarbûna heta dawiyêye.
Niha dema em li ser vê çalekiyê difikirin, xwedî nêzîkatiyeke çawaye bi zanebûna vê têgihînê ew nirxandin bi xwere girîngiyekî radigre. Hindek hene gelek bi hestewarî ne, di nav êşande xwe di teqînin, di şewitînin. Lê belê hindek jî hene vê yekê bi zanebûneke gelek mezin bi kûrbûna fikir ya herî dawî pêk tînin. Ev ferq li gor min gelek baldare.
Heta radeya dawiyê xwedî fikrandineke zelale û xwe gihandiye vê rastiyê. Di vê xalê de ji bo hin rewşenbîran heyf û mixabiniyê tînim. Ev Kesayet ne jêgira (kopya) me ye. Şagirteke li zanîngehê mezûnbûye. Bi kesayeta xwe lêkolîn û lêhûrbûn kiriye, xwedî kesayetek rewşenbîriye. Hemû gel dema dest bi şoreşa dikin li pey wan dîrokek qedîm heye. Bingehe ke civakî, çandî û çînî heye. Înkara neteweyî ewqas tineye. Pirsgirêkên kesayetî bi qasî yên me tinene. Lê belê ji bo me, ji bo dîroka me ev yek hemû çep veguherîye. Derveyî vê yekê zayenda jin bi serê xwe ji xwe di asta ajantiya bi tehlûke tê jiyan kirin, ya rastî hatiye wî warî. Jin tam veguheriye kapanekê. Ketiye nav astekê ku her tiştê derdora xwe dadiqurtîne, hemû nirxên heyî yê derdora xwe çep dide veguhartin. Ketiye vî warî.
Li beramberî vê yekê terzê jiyana rêbertî gelek bi baldarî di nirxîne. Ya rastî ger hindek kesên di vê derheqê de têkildar hebin, di serî de têkoşervanê me ger hindekî behsa girêdana bi nirxan re dikin, ger dostê me û gelê me hindek dixwazin fêm bikin baldariya van rêzegotina bila fêm bikin û ger mûmkûn be di vê asta daguherînê de bersiva ku ji wan tê xwestin bila bidin. Hevala me Zîlan ev gelek baş fêm kiriyê. Ne tenê fêm kiriye gelek bi durustî, gelek bi fêhmî û bi wêrekî bersivdana rêbertî ji bo xwe erkekê dibîne. Bilindahiya herî zêde ku min dît jî eve. Bi vî şêweyî gotina herkes dikarê bibêje, lê belê bi qasî wê fêmkirin, bi baldarî xistina jiyanê, berbiçavkirin, hevaleke bi vî awayî dîtin ji bo min gelek zore. Di van lêhûrbûnê xwe yên dawî de mijara herî zêde ku ez li ser sekinîm mijara di navbera asta fêmkirinê û xistina jiyanê de çima ewqas cûdatî derdiket de bû. Çima di navbera herdûyan de ewqas dûrbûn, qutbûn û çewtî derdiket ez li ser vê yekê disekinîm. Mirov bi gotinên ku rast dibînin, bi wan hevokan diaxifin. Lê belê çima pratîkên wan ewqasî terse? Ez bawerim ev rastiyeke serdema me ye. Mirovahî derewa jiyan dike. Hela di rastiya gelê me de her tişt ji cîhana derew û xapandina îbarete. Her kes soz dide, herkes sond dixwe, herkes rojane bi rewşa ku têdene sedî sed hin gotinên bi nakok dibêje, lê belê yên ku van gotina derbasî jiyan û pratîkê dikin gelek kêmin.
Dibêje: “ewqas bi erzanî xwe rexne neke”. Bîzat di hevokê wê de ev hene. “ez bawer dikim xwerexnekirina herî baş a ku di pratîkek rastî re derbas dibe”. Ev çalakiya wê di heman demê de çalakiya xwerexnekirina herî mezin e. Li hember kêmasiyan van gotinan derbeya herî mezin in. Bi taybet ê rêxistinkirî ger dibêjin em girêdayîne û bi rastî jî ger rêza wan heye, ji şûna bikevin dûbarekirina ewqas gotinan, bi vê çalakiya mezin bi kesayetên xwe bila bibin bersiv, herî kêm di jiyana xwe de bila bibin bersiva vê yekê. Di vir de kes nabêje herin çalakiya întîharê pêk bînin. Ji ber ku ev sembol e, ya herî mezin e. Ya pêwîst e: ev taybetmendî di jiyan û şerê xwe de, her dem û wextê di hemû qada jiyan û şerê xwe de, li hemberî her pirsgirêkê bi awayekî serkeftî pêkanîne. Ji xwe em weke sembol û weke emr bi vî awahî dinirxînin. Em rêvebiriya rastî û ya xwedavendî bi vî awahî dinirxînin. Derveyî vê yekê kes nikare xwe ji dirûtiyê xelas bike. Mûtlaka rast fêmkirina vê yekê, encax pratîkê derkeve holê eve jî wek hişyariyekê ez bidim diyarkrin ê di cih de be.
Zîlan qanûna hezkirinêye, fêhmdara herî cîdiye, nirxê jiyanê ye.
- Ayrıntılar
Rêber APO
Ger hikumet di warê siyasî de rola xwe nelîze dê biqede. Hikumeta Ecewît dixwest hindek tiştan bike, lê MHP’ê astengiyan jê re derxist, loma rola xwe nelîst. Wan axaftinên min ên wê demê vekin û lê binerin, min gotibû “eger hukumet pêngavên siyasî navêje, wê belav bibe û biçe”. Hukumeta Ecewît nekarî pêngavên siyasî bavêje, lewre belav bû û dawî lê hat. Ez niha jî heman tiştî dibêjim, eger hikumet pêngavên demokratîk navêje, Tirkiyê neke demokratîk û van pirsigirêkan çareser neke, wê di demeke kin de belav bibe û biqede.
Li holê belgeyek heye. Ji ber vê belgê bi hev ketine. Serfermandarî jî şaş bûye û nikare ji nava vê derbikeve. Ta ku çareser nekin ka ev belge ji ku derê derketiye, wê nikaribin vê pirsgirêkê jî çareser bikin. Her wisa ta ku van tiştan çareser nekin, wê nikaribin bizanin ka ev belge ji ku derê derketiye. Gelo DTP dikare viya çareser bike? Nexêr, nikare! Gelo serokwezîr û hikumet dikarin viya çareser bikin? Nexêr, nikarin! Gelo serfermandarî dikare viya çareser bike? Nexêr, nikare! Ev belge li ser serê wan digere û ez nizanim ka wê encam bigîhîje ku derê.
Pêwîst e mirov bûyera Gundê Zangirtê baş têbigihije. Misoger divê romana wî were nivîsandin. Di îdîanameyê de, ku di çapemeniyê de derket, weke du hevok derbas dibe; yek ji cerdevanê ku li wê derê di nava bûyerê de ye, li du kesên ji rêxistinê digere, ango pêwendîdar e li gel wan; her tişt hatiye eyarkirin. Piştî ku bûyer çêbibe, wê sûc bavêjin ser rêxistinê, ji rêxistinê jî du kes hatine eyarkirin û amade ne.
Belê, her tişt amade kirine, wê sûc bavêjin ser rêxistinê, ango wê bûyerê bavêjin ser rêxistinê. Ez ji serokwezîr re dibêjim, “Birêz serokwezîr, ger hûn dixwazin vê pirsgirêkê çareser bikin, divê hûn bûyerê bi her aliyê wê ve ronî bikin”. Gelo van du kesên ji rêxistinê kî ne? Min berî niha dîsa qala bûyera ku li Gundê Peçeneka Mêrdînê hatibû jiyîn kiribû. Ne gengaz bû ku wê bûyera hovane ji aliyê feraseta PKK’ê ve hatiba kirin. Min di xewna xwe de bidîta, dîsa min bawer nedikir ku PKK’ê kiriye. Min lêkolîn kir, Hogir ku ciwanekî mûşî bû û yên din vê bûyerê kiribûn. Bêyî ferq û cewaziya kal û zarokan bikin, hemiyan kuştibûn. Ez di nava dehşetê de mam.
Roja ku serfermandar axivî, di 14’ê avrêlê de operasyona li hemberî DTP’ê çêbû, ev manîdar e. Operasyoneke wisa ye ku ji bo sabotekirina axaftina serfermandar û bêbandorkirina wî hatiye kirin. Min di destpêkê de wer dizanî ku bi agahiya wan hatiye kirin, lê paşê min fêm kir ku bûyera cuda ye. Ez nikarim bêjim ku serfermandar û serokwezîr ji operasyonê berpirsyar in. Ev karê qadroyên îtîhatgeran e ku li Tirkiyê hîn jî bibandor in. Dibe ku haya serfermandar jî jê nebe, haya serokwezîr jî ji vê operasyonê nîn e. Ez bawer nakim ku operasyoneke wisa be ku bi îmzeya serokwezîr hatibe kirin.
Gelo hûn dizanin, hûn jiyaneke çawa dixwazin? Ma hûn dizanin pêwîst e hûn ê çi bikin? Ji bo ku hûn ji vê jiyana heyî ya riziyayî rizgar bibin? Gelo hûn dizanin komkujiya çandî di dîrokê de tê çi wateyê? Ma hûn dizanin ku komkujiya çandî ji komkujiya fizîkî xetertir e? Gelo hûn dizanin mirov çawa dikare li hember komkojiya çandî têkoşînê bike? Gelo hûn dizanin dostên we kî ne û dijminên we kî ne; ma hûn wan nas dikin? Ma hûn dizanin ka destûra bingehîn û zagonên demokratîk ên pêwîst, ji bo civaka we û gelê we, çawa bin? Gelo hûn dikarin di van mijaran de xebat bikin? Gelo hûn dizanin ka destûra bingehîn a demokratîk bi kîjan rêbazan wê were amadekirin? Gelo hûn dizanin mafên we yên civakî ka bi kîjan rêbazan têne qezenckirin? Ma hûn dikarin yek zarokekî welatparêz ê dirist pêş bixin? Ma hûn dikarin yek zarokek xwe jî bi zimanê zikmakî pêş bixin? Eger hûn van hemû tiştan nizanibin û nikaribin çareseriyê biafirînin, wê demê ez ê jî bêjim ku vana nizanin û nikarin bikin û ez ê ser wan xêz bikim û wan negirim dîqatê jî.
- Ayrıntılar
Rêber APO
Ez li vê derê ji bo ku riya aşitiyê vekim, nefes binefes têdikoşim. Ez di bin zexteke mezin a vê yekê de me. Hema hema wer lê hatiye ku ez bi şevan nikarim rakevim. Gelê min girêdayî min e. Lê di vê pêvajoyê de divê gel jî pir bixebite û pir hişyar be. Em ji bo pêvajoya çareseriyê mijul dibin, lê ger tasfiyekirinê bisepînin, wê encamên vê pir giranbin û gunehê wî jî, wê li istûyê Erdogan bimîne, ji ber ku hikumet ew e. Bi vê tasfiyekirinê, ne tenê wê hewl bidin ku tenê PKK çekan berde, her wisa wê hewl bidin ku hemû rêxistin û îradeya ku ji aliyê gel ve hatine afirandin ji holê rakin. Ez dibêjim ku ev pir xeter e.
Ez li vê derê bi rengekî eşkere bangewaziya xwe li birêz Erdogan û birêz Baykal dikim. Ev bi navê min dikare were weşadin jî. Em ne li hemberî prensîbên destpêkê yên komarê ne. Her wisa, em ne li hemberî Mistefa Kemalin jî. Mistefa Kemal damezrînerê vê komarêye. Mistefa Kemal ji bo Kurdan dixwest ku di wîlayetên wan de xweseriyeke berfireh a li ser bingeha hilbijartinan çêbe. Desturabingehîn a 1921 vê yekê digre dest. Kesê vê dixwaze Mistefa Kemal e. Loma em girîngî didin prensîbên destpêkê yên komarê.
Tam li vê derê ez dixwazim vê yekê bêjim. Di rastiyê de ez naxwazim der barê serokwezîr de pir zêde biaxivim. Lê, ev tiştê ku tê kirin di monarşiyêde jî –ku rêveberiya yek kesî ye- û di olîgariyê de jî nikare were kirin. Tu qet girîngî nadî parlementoya ku ji aliyê gel ve hatiye pejirandin. Hûn du kes dirûnin û der barê çarenûsa gel de biryaran didin, bêyî li berçav girtina van hemû îradeyan. Ev dîktatorî ye. Hûn nikarin vê yekê bi min bidin daqurtandin. Hûn nikarin vê yekê bi ti tiştî vebêjin. Erdogan dibêje “xaleke werçerxê ye”, neçar e vê yekê ji gelê xwe re vebêje. Di bin berpirsyariya vê de ye. Tu nikarî bi rêya ne li ber çav girtina hikumet û parlementoya xwe, tu rûnî û biryaran bidî. Ev di diktatoriyan de jî nîn e. Ez texmîn dikim li wê derê çi tê axaftin, ji bo me ne razeke mezin e. Di wê hevdîtinê de kurdan kirin mijara bazariyê. Erdogan kurdan kir mijara bazariyê û got ku tu dikarî li hemberî kurdan operasyonan bikî. Li ser min bazariyan dikin. Weke tê texmîn kirin, ne serbixwene jî. Li vî welatî mirov nikarin pir tiştan têbigihijin. Dema nikaribin têbigihijin û nikaribin çareser jî bikin, nikarin tekoşîneke rast jî bikin.
Em îro jî şans didine aştiyê. Lê ger vê yekê bi awayekî rast nenirxînin, vî tiştî ji bo tasfiyekirinê ji xwe re bikin weke emrazek û dîsa bêjin “vana lewaz dibin, ji hev dikevin, emê wisa wan biperçiqînin, emê wan biqedînin û em ê wan bibînin û tune bikin”; wê demê ez ê jî ji gelê kurd re bêjim “li çareya serê xwe mêzekin, aştî çênabe. ji niha û pê ve ji vê derê tiştekî ku ez karibim bikim nîn e. Di aliyê fizîkî de jî mercên min ne guncav in; di aliyê hiqûqî de jî û siyasî de jî gengaz nîne ku ez ji vê derê rêxistinê rêve bibim. Eger piştî 1’ê Rezberê tu hîn jî bêjî “ez ê biçim li wan bigerim, wan bibînim û tune bikim”, wê demê wê ev şer pêş bikeve. Êdî wê aliyê vê yekê yê bajar, gund, deşt, çiya derveyî sînor û hwd… nemîne. Ez ê ji bo PKKê jî wê demê vî tiştî bêjim: “biryarên xwe bixwe bigrin. Rêxistina we û rêveberiya we heye. Hûn bixwe biryar bidin ka hunê şerekî çawa pêşbixin”.
Ez ji gerîla re jî dibêjim. Eger tu derkevî serî çiyan û nizanibî şer bikî, tu yê bimirî û ji vê yekê jî bi tevahî tu berpirsiyar î. Ev panzdeh sal in ez tekoşînekî aştiyê dikim ku nikare bi Gandhî re were berawirkirin; lê ger nebe, divê hûn jî têkoşîna parastina hebûna xwe û azadiya xwe bikin. Eger h3un nekin, hûnê bimirin. Armanc divê li ser bingeha parastina hebûnên xwe û azadiyên xwe be. Ev êdî ji bo kurdan şerekî hebûnê û xwe parastinê ye.
Ez ê heta dawiya meha tebaxê nexşeya rê diyar bikim. Ez ê vê yekê hem ji hikumetê re hem jî ji PKK’ê re pêşkêş bikim û piştre ez ê xwe vekşînim. Wateya îlahkirina min nîn e, ez ne Xweda me. Apollon heye, xwedayê şer e. Ez Apo me, ne Apollon im. Ez di aliyê siyasî û hiqûqî de ji vê derê nikarim serokatiya pratîkî bikim. Di pêşniyarên xwe yên çareseriyê de, ez ê qada azadiya kurdan nîqaş bikim.
- Ayrıntılar
Rêber APO
Rojev tijî ye. Pevçûn têne jiyandin. Ma ev demokrat çi dikin, min berê ji vanan re gelek caran got. Divê ji bona aştî û çareseriyê gelek ked bê dayîn. Ji van derdorên çepgir re, ji wan dikarin bêjin ku pêwîst e ku bi awayekî rast û dirist bixebitin. Ma vanan gelek paşverû ne, çima fêm nakin? Min gotibû, bila vanan bên cem hev û eniyeke demokrasiyê ava bikin. Li Îspanyayê di dema Franco de derdorên demokrat ên ku ji xwe re “Makezagonvanên Demokratîk-Demokratîk Anayasalcılar-” digotin, hatine cem hev û têkoşîn dane. Ez ê ji nû ve vegerim, di wextekî pêş de. Min Îspanyayê lêkolîn kir. Ev li Îtalyayê qels ma. Lê li Îspanyayê eniya demokratîk xwe bi hêz kir û Îspanya bû yek ji welatên demokratîk ê Ewropayê. Ez jî dibêjim “Makezagonvanên Demokratîk” Ez wisa difirikim ku dikarin li Tirkiyeyê jî tiştek wisa bikin.
Bi gûrahî operasyon hene. Min berê gotibû ku Komîtacîbûna Îttîhatî Terrakî. Kurê Mendere tiştên der barê bavê xwe de tîne ziman. Îra jî 27’ê gulanê ye, li hev hat. Ez tiştên der barê bavê xwe de dizane, yên ji mirina wî berpirs in dizane. Vanan li Tirkiyê klîkeke ku li hember çareseriyê asteng dibin. Ev klîk xwedî rabirduyeke sed salî ye. Ev ji sala 1905’an pê ve didome. Ev klîk di rastiyê de Tirkên Spî ne. Di nav wan de jî tirkên rastîn nîn in. Tu têkiliya vanan bi tirkîtiyê re nîn e.; vanan ne tirk in, Tirkên Spî ne. Li vir du tespîtên min ên girîng hene: Vanan Siltan Abdulhemîd dorpêç kirin û ew têk birin. Piştre jî Mustafa Kemal dorpêç kirin. Vanan dikarin lêkolîn bikin û nîqaş biin. Wê bê dîtin ku ev wisa ye.
Di dema Şerê Rizgariyê de sê derdor hebûn. Derdorek çepgir-komûnîst bûn, derdorek îslamcîbûn, derdora din jî kurd bûn. Komûnîst destek dan Şerê Rizgariyê. Mustafa Sûphî, bi hevalên xwe ji bona piştgirî bide Tirkiyê hatin. Saîdî Nûrsî, Mehmed Akîf û yên din destek dan Şerê Rizgariyê. Kurd jî di Şerê Rizgariyê de bi awayekî çalak erka xwe lîstin. Mustafa Kemal çû Farqîna Amedê û demekê li wir ma. Serhildana Koçgirî zêde nebû pirsgirêk, li hev hatin. Piştre provakasyona Şêx Seîd çêbû. Van derdoran hemû bi hev re şerê rizgariyê bi rê ve birin. Mustafa Kemal jî di Şerê Rizgariyê de rêber e. Mustafa Kemal di navbera van her sê derdoran de lihevhatinek û hevsengiyek pêk anî. Di Şerê Rizgariyê de ev hemû derdor di nava lihevhatinekê de ne. Metna vê lihevahatinê jî, zagona bingehîn a sala 1921’ê ye. Ku ji min nûshayeke wê bê şandin wê baş bibe. Mustafa Kemal ne li dijî kurdan bû. Di wê fikrê de bû ku otonomî(muhtariyet) bide kurdan. Îngilîz, ji bona Mustafa Kemal û Tirkiyê bîne ser xeta xwe û ji bona di bin kontrola xwe de bigire, piştre tesfiyekirina van her sê derdoran pêk anî. Bi Saîd-î Nûrsî, Mehmet Akîf û bi yên din, bi hinek provakasyonan îslamciyan tesfiye kirin.
Bûyera Menemenê, piştre jî ji bûyerên di qonaxa duyemîn de ye. Mustafa Sûphiyan di bahrê de fetisandin. Îslamciyan tesfiye kirin. Di bûyera Şêx Seîd de jî Fethî Okyar serokwezîr e. Ji bona ku dibêje, “Ez nikarim herim ser kurdan de”, bi tavilê ew ji serokwezîrtiyê dixînin, di şûna wî de jî Înonî tînin. Bi vî awayî derdora Mustafa Kemal dorpêç dikin. Di sûîkasta Îzmîrê de Mustafa Kemal generalan berpirs digire. Mareşal Fevzî Çakmak hebû. Roja ku jê re darvekirin bê dayîn, hemû paşa bi kincên xwe yên sivîl li xwe diin û diçin dadgehê. Ev, ji Mustafa Kemal peyameke mezin bû û digotin; “Ku tu me darve bikî, em ê jî te tune bikin” Tabî di vê navberê de du alî çend darvekirin pêk hatin; Cavîd, Behîce Arîç hevalên wî yên zaroktiyê yên nêz bûn. Derdora Mustafa Kemal baş dorpeç kirin û ew di Çenqeyayê de heps kirin. Piştî Mustafa Kemal hêza wan dibîne, bi wan re li hev dike. Du ceribandinên girîng ên Mustafa Kemal hene. Di herduyan de jî bi ser nakeve. Xwest otonomiye bide kurdan, yek jî ceribandineke wî ya partiyek heye. Hûn dizanin Firkaya Komara Serbest Fethî Okyar ava kiribû, di nav de xwîşka Mustafa Kemal jî hebû. Bi bûyera Menemenê re, ceribandina wî jî bi ser neket.
Vanan bi bandora îngilîzan tevdigeriyan. Di nav de baskên almancî jî hene. Vanan laîktiyê jî şaş şîrove kirin. Kemalîzmê xistin zagona bingehîn. Mustafa li dij vanan û Kemalîzmê bû. Mîna di dema Marks de ku li dijî marksîstan bû. Vanan ji derveyî xwe, her kesî, gelek çandan, ziaman, kêmnetewan û dîrokê tune kirin. Ji bilî xwe her tiştî dijmin dîtin. Ew dem Recep Peker, qanûnên Îtalyaya Mûssolînî wergerand û anî. Mustafa Kemal vanan nedixwest, lê hêza wî têrî nekir, li hember vanan bi ser neket. Înonî çi girt bir û Înonî serokwezîr bû. Yek ji vanan kire wezîrê karê derve. Sedema ku Fevzî Çakmak ku ewqas li ser kar dimîne jî ev e. bi vî awayî kontrolê bi dest xistin.
Li vir a ku divê bê fêmkirin ev e; di navbera salên 1925-45’an bi misogerî serdestiya Îngîltereyê derbasdar e. Di ser Tirkiyeyê de jî piştî sala 1945’an, serdestiya hevbeş a emerîka û îngîltîre saz bûye. Ev hetanî 5’ê mijdara 2007’an e. Di sala 1940’î de baskek hinek paşayan alîgirên almananbûn. Piştî ku di sala 1944’an de hate fêmkirin ku Almanya şer winda dike, 16 serbaz(subay) ji bona perwerdehiyê şandin Emerîkayê. Serdestiya Emerîka bi pêş ket. Di 1952’yan de Tûrkeş ji bona perwerdehiya Şerê Taybet hate şandin. Ev hêzên taybet ku şandin Emerîkayê, mesrefa hemûyan jî ji hêla Emerîkayê ve hate dayîn. Ev hêz, bûyerên 6-7 Rezberê provake kirin. Menderes jî dixwest xwepêşandan(gösteri) li dar bikeve, lê ji kontrolê derket û hate provekirin. Menderes jî piştre hûn dizanin hate darvekirinê, lê nizanibû çima hatiye darvekirinê. Çend pirtûkên Talat Tarhan hene, der barê van hêzan de ye. Girîng in hûn jî dikarin bixwînin. Dide zanîn ku rabirdûya wan kûr e. Emerîka, li gelek welatan ev daîreyên şerê taybet ku ji bona xeteriya komûnîzma Rûsya saz kiribû, di salên 1980’yan de tesfiye kir. Ya Îtalyayê jî beşeka wê tesfiye kir. Di nav van hêzên li Îtalyayê de yên mîna Cossîga, Andronîco hebûn. Îtalya, kêmek ji vanan hate paqijkirin. He jî Berlusconî hene. Li Îspanyayê jî hatin paqijkirin.
Li Tirkiyê jî vanan, ev hêzên taybet-Eergenekon, hê jî bi hêz in. Tê gotin ku ji sedî heftê di nava artêşê û bûrokrasiyê de bi hêz in. Rast e, Hîlmî Ozkok pêşî li çar darbeyan girt. Hîlmî Ozkok di dema xwe de li hember jehrîkirinê xwarina xwe ji mala xwe dianî. Li balafir û keştiya binavê bi tena serê xwe siwar dibû, da ku wêrekiya xwe nîşan bide. Di rojenivîskên Mustafa Balbay de ji bona Hîlmî Ozkok digote; “Em nod û neh in, ew yek e, ma dikare li hember me çi bike, nikare li ber xwe bide” Li vir her kes li dijî Hîlmî Ozkok e, Hîlmî Ozkok jî bi tena serê xwe ye. Heman tiştî bi Mustafa Kemal jî kirin, ew jî bi tena serê xwe bû. Ev helwesta Hîlmî Ozkok, dihat wateya xerakirina ev kevneşopiya derbeyên ku ev 60 sal in pek tên. Hîlmî Ozkok li vir digote; “Divê siyaset erka xwe bilîze” Digote ku ez ê artêşê têkildarê siyasetê nekim. Yanî li vir Hîlmî Ozkok dibêje ku, divê hiquq û siyaset erka xwe bîne cî û cudabûna artêş-siyasetê dike. Mustafa Kemal jî siyaset û artêşê ji hev veqetandibû.
Lê siyaset erka xwe neanî cî, nikare bilîze. AKP pênc salên destpêkê ji vê helwesta Hîlmî Ozkok sûdwergirt û îstîsmar kir. Encax dema ku Ergenekon dest avête wan, beziyan Emerîkayê beziyan vir de wê de. Alîkarî xwestin, piştre jî berê xwe dan Ergenekonê. Gotinên Karadayi hene, “Min ji Mesûd Yilmaz re desthilatiyê di sêniya zêrîn de radest kir, lê nikaribû binirxîne” Bi heman şêweyî Kivrikoglu heman tiştî ji Ecewîd re kiriye. Karadayi û Kivrikoglu jî hinek tiştan dizanibûn. Ew jî kêmek be jî alîgirbûn ku gav bên avêtinê. Ew hema berî Hîlmî Ozkok bûn, ku helwesta wî nînbûya, rê venekiribana, Hîlmî Ozkok jî bi vî awayî nikaribû tevbigeriyana.
Gundê Zenqirtê, ji bona yên ku fêm bikin, bi dersên girîng tijî ne. Komkujiya gundê Zenqirtê karê yên ku çareseriya pirsgirêka asteng bikin bû, karê Ergenekonê ye. Vanan ew bixwe bi vî awayî nîşan didin.
Li Îspanyayê yên dijî dijberên demokrasiyê têkoşiyane, hûn dizanin xwe bi çi navî binav kirine? Xwe wekî “Makezagonvanên Demokratîk” binav dikirin. Li Tirkiyê jî fena vanan dikarin hewldanên “Makezagonvanên Demokratîk” bê destpêkirinê. Li Îspanyayê bi xêra vê têkoşînê, li Îspanyayê bi pêş ket. Bi Zapatero re ev kûrtir bû. Îspanya bû yek welatê demokratîk ê Îspanyayê. Min hefteya berê gotibû, li Tirkiyê sê komên demokrat hene: Yekemîn demokratên muhafazakar. Vanan di nava AKP û li derve hene. Duyemîn, demokratên lîberal. Vanan derdorên Taraf û ew rewşenbîrên bi komên fireh in. Sêyemîn, demokratên radîkal. Vanan jî kurd, DTP û sosyalîst in. Ev her sê kom dikarin bên cem hev û Eniya Demokratîk saz bikin. Fena Îspanyayê. Dikarin xwe wekî “Makezagonvanên Demokrat” bi nav bikin û hewldaneke demokrasiyê bidine destpêkirinê. Ez ên li hember wan jî wekî xeta netewparêz, netewperest û faşîst binav dikim. Temsîla vanan jî bûrokrat, leşker, CHP û MHP dike. Netewparêz, ew derdor e ku îro em ji wan re dibêjin Tirkên Spî. Xeta netewparêz, netewperest û faşîst, di qada bûrokrasî û sivîl de gelek bi hêz in. Herî zêde jî xwe di qada sivîl de birêxistin kirine. Her çiqas beşeke ji vanan hatibin girtin jî hêza xwe diparêzin. Vaye, Dalan û yên din li Emerîkayê ne. Vanan diceribînin. Ku derfet bidîtana wê desthilatiyê bixistana dest. Dema ku fêm kirin ku desthilatiyê nikarin bixin dest xwe, wê demê kaosek afirandin. Ger ku Eniya Demokratîk serkeftî be, wê eniya netewparêz, netewperest û faşîst qels bibe. Berevajî vê, ku Emerîka piçek destek bide vanan, wê bikaribin derbe jî bikin. Ez, nabêjim di artêşê de her kes wisa ye. Di artêşê yên ku vanan dizanin û kesên ku dixwazin çareseriyê bi pêş bixin hene. Vaye Hîlmî Ozkok dibêje ku bila qada siyasî bê vekirin. Ji Hêzên Deryayî Salîm Derwîşogluyê teqawid û yên din mijarê dizanin û fêm dikin. Lê vanan qels in. Bi taybet di van demên dawîn de, pêwîst e ku em ji bîr nekin ku alman li ser CHP gelek bandor in.
- Ayrıntılar
Rêber APO
Wekîlên DTP’î jî bang dikin ku bi zorê derbirînên wan bigirin. Ev nehiquqî ye. Di rastiyê de ev dorpêçanek e. Ev çend sal in dixwestin wan bigirin hundir. Dixwazin bi dorpêçanê ew bifetisînin û wan radest bigirin. Divê wekîlên DTP’ê vanan baş bibînin û neyên van lîstikan. Ku herin derbirîna xwe bidana, wê wan bigirtana hundir û wê ev bêrûmetî bûna. Dixwazin wan jî mîna Leyla bigirin hundir. Destnedayîna wekîlên DTP’ê heye, bila vê bikarbînin û her cure tedbîrên xwe bigirin. Qebûlkirina radestiyê, alçaxî ye.
Serokomar Abdullah Gul dibêje; “Divê her kes çi bikeve ser wî bike.” Ku wekî serokomar vê dibêje, wê demê hinek tiştên ku dizane hene. Van karan wisa hêsan nîn e. Yê min li vir qadeke teng a tevgerbûnê heye. Lê dizanim bimeşim. Lê yên we qadên gelek fireh ên tevgerê hene, derfetên we gelek in, lê hûn nizanin bimeşin. Me hetanî roja îroyîn pêvajoyeke neşerbûnê bi pêş xist. Min berê jî ji bona şerçênebûyînê bang kiribûm. Ez ê hetanî dawiya tebaxê rênexşeyek daxuyînim. Lê dema ku min got şernekirin, min negot ku hûn parastina xwe nekin.
Min hefteya borî gotibû. Hetanî dawiya tebaxê ez ê rênexşeya çareserî û aştiyê daxuyînim. Divê ji bona vê jî parêzerên min bi awayekî berfireh xwe amade bikin. Divê ji min re ji her derdorî nêrînan bînin. Divê ji hemû KCK’yan, ji Ewropayê nêrîn bên xwestin, pêwîst bike bila herin wir. Yek du hevok be jî bes e. Di vê mijarê de nêrîna Kongreya Civaka Demokratîk girîng e. Dikarin nêrîna Amedê jî bigirin. Dikarin herin rewşenbîran, nivîskaran û her derdorî. Ji wan re pirsa; “Wê Ocalan rênexşeyek daxuyîne. Hûn di vê mijarê de jê re çi dibêjin? Hûn ji wî dixwazin çi bike.” Belkî ji nav wan peyamên girîng bidin derên. Nêrînên min ji Talabanî û Barzanî re bi nameyekê dikarin bibin û bînin. Nêrînên wan jî bigirin. Divê parêzerên min di nava vî du mehî de xebatek berfireh bikin. Ku hetanî nivî tîrmehê an jî hetanî dawiya mehê min agahdar bikin wê baş be. Ez ê, rênexşeya ji bona çareserî û aştiyê bidime daxuyandin, vê bi rayagiştî re par ve bikin. Dikarin nêrînên min ji Tarafê re ragihînin. Dikarin bi civîna çapemeniyê nêrînên min ragihînin. Ez ê van nêrînên xwe ji dewletê re ragihînim. Dema ku ez vanan bikim, ez ê Zagona Bingehîn a 1921’an bingeh bigirim û ji vir bidime destpêkirinê. Ez ê bipirsim, di nava dewletê de kî li hember çareseriyê asteng e. Hetanî îro di nav dewletê de derdorên monolotîk, şoven û faşîst li hember çareseriyê bûn asteng. Dema ku ez vanan didime daxuyandin, ez aşkere dibêjim; ji wê dîrokê hetanî roja me ya îroyîn, ez ê ji yên çareseriyê re dibine asteng hesap bipirsim. Ez vê li vir aşkere dibêjim. Piştî vê rênexşeya ku ez ê bidiem daxuyandin, her hal wê hinek gav bêne avêtin. Ger ku neyên avêtin û çareseriya demokratîk bi pêş nekeve, ez ê ji kurdan re bêjim nebû. Vanan çareseriyê naxwazin. Vanan hetanî roja îroyîn vê pirsgirêkê çareser nekirin, wê ji niha û şûn ve polîtîkayên wan ên monolotîk, şoven û faşîst berdewam bikin. Ez ê AKP’ê jî deşîfre bikim.
Ez ê ji kurdan re bêjim, hûn li hember vanan çi dikin, bixwe bikin, biryara xwe bixwe bidine. Ez ji vir, di van mercan de nikarim tu kesî bi rê ve bibim. Ji piştî vê ez ne berpirs im. Nizanim, wê bikaribin çiqas berxwedaniya xwe berfirehtir bikin. Ez ji vê berpirs nîn im. Bila tu kes ji ber vê yekê bi min biryaran nede girtinê. Tê zanîn, min berê jî gotibû, xwestin hinek biryaran ez bigirim. Li ser min ma. Na, hûnê çi bikin, çi biryar bê girtin, hûn ê bixwe biryar bidin. Min berê biryara bi paş ve vekişînê girtibû, bi sedan hevalên me şehîd ketin. Bila tu kes bendewarê tiştek wisa ji min nîn be. Di pêvajoya şernebûyînê de wê çawa xwe herî baş bi cî bikin, wê ew ê bixwe biryar bidin. Ez li vir şexsiyetek manevî me. Yazdeh sal in ji bona aştiyê dixebitim. Gelek mîsyonan li min bar dikin, hinek jî dinepixînin û ji min re dibêjin rêber. Ma qey nizanin mercên ku ez li vir têdeme? Ez ji vir nikarim bi rê ve bibim, ew bila ji bona xebatên xwe rêberên xwe diyar bikin.
Bila hetanî meha tebaxê di nava vî du sê mehî de, Kongreya Civaka Demokratîk li Amedê her dem di nava tevgerê de be. Bila her dem civînan bikin, biryaran bigirin, daxuyaniyan bidin. Bila her dem bixebitin. Belkî yek du hefte navber dayîn hebe, lê divê di vê demê de komîsyon bixebitin. Belê, divê her dem di nava tevgerê de bin. Em ji pêvajoyeke dîrokî derbas dibin. Divê her kes bi berpirsyarî tevbigere. Ku yek du hefte navber bide jî, wê xebatên ku bi şêweyî komîsyonan berdewam bikin. Wê nêrînên gelê Amedê jî bê girtin. Piştî ku li wir ji sedî heftê ray hatiye girtin, şaredarî ya te ye, saziyên din ên te ne, wê demê tu jî nêrîna xwe bidî daxuyandin û bikî biryar. Kongreya Civaka Demokratîk, dikare ji bajarên din, ji saziyên din nêrînan bigire, nêrînên hemûyan bigire. Kongreya Civaka Demokratîk, jinek û mêrek dikare bi rê ve bibe. Di dewletê de mîna ku hinek dibêjin, ger ku çareseriyek bi pêş bikeve, divê bê mûxatap çareseriyek bi pêş bikeve, ev nêzîkatî nabe. Tiştek wisa nabe, wisa aştî bi pêş nakeve.
Ez nabêjim tevahiya CHP li dij vê ye. Di nava CHP’ê de jî derdorên ku dixwazin vê pirsgirêkê çareser bikin hene. Di vê demê de wê ji hev veqetîn çêbibe. Wê di navbera parastinvanê Ergenekon û parastinvanê demokrasiyê de veqetîn çêbibe. Dibe ku di nava MHP’ê de jî yên ku çareseriyê destek dikin hebin.
Kurdên li Iraq û Sûriyê dikarin sazbûna bi modela KCK’ê ya rêxistinbûna demokratîk bi pêş ve bibin. Ez bang li ermenî û sûryaniyan dikim, bila ew jî rêxistinbûna xwe ya demokratîk, komûnên xwe yên demokratîk bi pêş ve bibin. Yên ku ji darvekirinên Îranê direvin, ji bona ku yên sirgun bûne, dikarin li herêma Bradost qampek ava bikin. Min ev berê jî diyar kiribû.- Ayrıntılar