Her tim demsala payizê weke demsala qutbuyînê te binavkirin. Dîsa di vê demsalê da bazek firiya ber bi bilindahiya ezmanên şîn. Lê ez nikarim ji we ra bejim qutbuyîn. Ji ber ku şehîd di kûrahiya wateya jiyanede veşartine. Û jiyan jî di kûrahiya xeyalên tekoşîna şehîdan de veşartiye.
Beli di şevekî qetran u udi xemgîniya payîzê da di vê şeva qetran da tene denge pêlên Rubarê Hezil di guhê siterkan da deng vedide. Daristan matmayî û bêdeng rondik dibarandin. Bi xemgînî û sermendeye pelên xwe di werandin. Ji ber ku nikari bu udi hembêza xweda veşêre û biparêze. Balindêyen azadiyê. Hêzil jî bi kîn diherikiya nava dile Hiryan, Gelî Tirşikê û Herekolê. Daristana Bestaye jî henaseyên kur dikişandin û pelên xwe yên kesk diwerandin. Navê Şehîd Şervan bi kulîlkan dinîvîsandin din ava dile xaka Botanê de. Eriş dikirin dijminên xwînxwar. Ji bo na vwê jî xweza din ava şîn û xembarîyê da bû. Li benda ronahî û baranê bû. Ji ber ku din ava kimya salê da mabû. Bele di wê şeve tarî de bazek firiya û ji denge balen baz hişyar bun ferîşteyên ezmana sayî. Her wiha siterk diçirisîyan û renge wan di deryayan da diyar dibû. Bele renge wan renge rangîniya bîr û baweriye rêheval Şervan bûn û ên bi sedan şehîdan bûn.
Her wiha gerdûn delşad û bi levên zerdexên li ser singê xwe vedikir û hewiyên xwe nişan didan. Ji ber ku şehid ji bo na vejîn rastî û razên gerdunê giyanê xwe didin. Wekî hemû şehîdên azadiye rêheval Şervan jî dixwest ku bibe dost û binase hemû bedewî û siren gerdunê ku azadî di pirşengiya we de veşartiye.
Şehîd bi xwîna xwe ya zelal û pîroz ji nû ve di xemîlîne xaka Behremend ya dayika xwedavend. Dipişkivîn xunçeyên xayalên azadiyê ên ku heyanî niha hatibû qedexekirin. Lîlava li ser van kulîlkan rondikên çavên tijî heviyên dayikên şehîdanin. Bele her şehîdek hêviya hemû dayikanin. Yek ji van jî rêheval Şervan bû. Rêheval Şervan jî gelek ji dayikaxwe hezdikir. Lê hezkirina xwe kir hezkirina azadiya Kurdistanê. Erê kurdistan dayika mezin û xweştevî, îro zarokên te yên leheng ala serbestiye li lûtkeyên çiyan li bilind dikin û sirûdên wêrekî û vînê di sengerên germe en cengêda bilind dikin. Eve denge jiyanê tu hêz û tu gule wê nikaribe wê denge jiyanê bêdeng bike, ji ber ku ev deng di gûhê hezaran mirovî de zinginî dike û dile hezaran zarokan bi vî dengi û bi navê “Bijî Rêber APO” lêdixe. Bele rêhevalê dilxwazê reka azadiyê ji bona xwedî derketina we ancaxbi kîna tolhildanê we û bi ramanên felsefeya PKK’e ra jiyankirin be. Bele stêrka ezmanê welatê rojê û bazê sere çiyayên Şaho û Dalaho.
Bele heval ew rojên ku ji bo na çalakiya Oremar em ber bi Cîlo dimeşiyan di bira mindenê. Min tû li wir nasî, le herî tişta te ya balkêş ew coşa te ya ji bo çalakî pêkanîn bû. Ew coş u kelecan di hemû qurmiçikên ruyê te yê bi kên da xwe dida jiyankirin. Belê rêheval Şervan niha jî pênûsa min din ava êş û îşkenceyekî de dinalîne, ji ber ku birastî jî ez nikarim hevalbendiya te û wan bîraninê giranbûha bi çend gotinan bi lêvbikim heval. Heval Şervan li Hewreman xunceyek bû li Botanê pişkivî û bû gulek din ava baxçêyê azadiye de. Bû stêrk li ezmanê welat. Bu heviyaxeyalên zarokan. Bu asoyek di şevên tarî ên Besta de. Bû awazek li ser çiyayên Hewraman. Bû coşek din ava dile hemû rêhevalên xwe yên tekoşînê de.
Vejîn Mujde Soran