Ji çapemenî û raya giştî re!
Di roja 29'ê Tebaxa 2015'an de, li derdora Girê Dogan ê li herêma Besta ya Şirnex’ê, 2 hevalên me yên bi erka xwe radibûn, tevî hemû hewldanên hesas, ji aliyê ajan-kontrayê bi navê
- Ayrıntılar
Bi du gotinên efsûnî min dest bi nivîsa destana xwe kir.
Li ser mîrateyeke du alî ku ji pêşiyên min mayî
Aliyek xwîn, tirs, xof û qetliyam
Aliyek berxwedan, serhildan û îsyan
Lê xwîn, xof û qetliyam bibû serdar
Seranserê welatê min bibû taristan
Bi Heqî re min nîvê ruhê xwe li Dîlokê ji dest da
Lê ev derba xedar min ji xwe re kir ahd û peyman
Di demsala payîzê de li gundê Fîsê ez bûme mêvan
Ez PKK me
Ez li Hîlvanê bûm mawzer û min deng veda
Li Sîweregê bûm tirsa dilê noker û began
Ez hicret im dîsa li ser şopa Brahîm Xelîl
Da ku têk bibim Nemrûdan
Û azad bijîm li ser welatê qedîm
Ez PKK me
Ez im êsîrê zîndana Amedê
Ez im şahid û mexdûrê wehşetê
Hawar, qîrîn û fîgan im
Bi laşê xwe yê tazî ji rûmeta mirovahiyê re mertal im
Ez im her sê şigarteyên dest Mazlûm
Ku Newroz nûjen kirin
Ez im roniya agirê Çaran
Ku tarîtiyiya reş veçirand
Ez im henaseya Xeyriyan
Ku di tîrmehê de can da miriyan
Ez PKK me
Ez bûm guleya yekem û teqiyam
Ji namlûya destê Egîd firiyam
Ez im roja vejînê ji destê zaliman derdixim jînê
Ez bûm gerîla û min xwe da çiya
Mîna dara çinarê min şax berda
Şaxeke min li Andok û Şaho ye
Şaxeke min li Helgurt û Cîlo ye
Şaxeke min li Ewrîn û Aso ye
Şaxeke min bû şoreş di Tîrmehê de dakete deşta Rojava
Ez PKK me
Ez li Cizirî tililiya dayîkan
Li Hezexê kevirê destê zarokan im
Li Nisêbînê şehîdê Pira Elaman
Li Licê birîndarê tang û topan im
Li Amedê Wedat Aydin
Li Dîgorê hevdeh can im
Bûm leyiyek ji mirovan û herikîm
Li seranserî Kurdistan û cîhanê şopdarê Bêrîvan im
Ez PKK me
Ez jin im, jiyan im
Mîrasgir û daxwazvanê sed û çar meyên Star im
Nînhûrsak, xwedawenda çiyayên bilind û bereketê
Piştî hezar salan bi tililiya jina azad rûbûye ji xewa mirinê
Bi eşq û evîna dayîktiyê
Şitlê rihanan bi cek û rextan dixemiliîne
Bi wan destên xwe yên pîroz keziyên şervanên xwe dihîne
Ez pkk me
Dîsa li hev kom bûn Nemrûd û Firewn
Êrîs kirin mina gurên har
Bi bêxtî ez revandim û birim li Îmraliyê, ez çarmix kirim
Dixwestin min tune bikin
Lê nizanîbûn ku ez sebr, vîn û heybet im
Min dolaba wan li sere wan gerand
Îmralî ji mirovahiyê re kire dibistan
Ez PKK me
Min bi ciwanî dest pê kir û ez ê bi ciwanî biqedînim
Vaye dîrok şahid e ku li seranserê cîhanê xwîna şehîdn min heye
Ma êdî kî/ê dikare hebûna gelê min înkar bike
Ma êdî kî/ê dikare gelê min tune bike
Heyanî ku ev destana pîroz hebe
Mijdar 2013
Ehmed QENDÎL
- Ayrıntılar
Di esmanekî sayî de
bi biriqandina stêrkan re
bi hev re awaza şevan digotin
ma gelo!
rast e stêrk bi hev re dipeyivin?
carekî were guhdar û temaşeke
biçe ser girekî bilind
wekî Katoyan
destê xwe yê rastê
deyne ser rûçikê xwe
bi destê çepê jî
çavên xwe
bi desmaleke spî pak bike
kûr kûr berê xwe bide
ezmanê jorîn
bi qasî çend deqeyan
temaşe bike
guhdar bike
tê wê çaxê
peyv û awazên stêrkan
di biriqandina wan de bibînî
çawa mirov
xwedî cîhanek bi hest û evîn e
cîhana stêrkan hîn xweşiktir e
ne kîn ne hesûdî
ne jî dilreşî
cîhanek tijî hêvî ye
baş temaşe bike
tê bibînî
evîndar çiqas dilsoz in
di her şevê de xwediyê soza xwe ne
soza wan
ji evîndariyê ne kêmtir e
ji soza Mem û Zînê
bûn sozdarê welat û azadiyê
ji ber ku stêrk
nefsbiçûk in
bi kêfxweşî
di destên sibehê de
cihê xwe didin rojê
ma gelo!
mirov nabe evîndarê vê cîhanê
Ji ber vê jî bila evîna dilê me
di cîhana stêrkan de be
bi vê hêviyê çavên xwe bigre
belkî wê demê
di xewna xwe de
tu bibînî ku
em bûne stêrk
- Ayrıntılar
Di heyva şehîdan Gulan û di roja şehîdên 18’ê Gulanê de, em hemû şehîdên xwe bi rêzdarî bi bîr tînin. Û divê bi hemû hêza xwe em pêwîstiyên bîranînên wan zanibin pêk bînin. Di pêvajoya destpêkê ya koma yekemîn a tevgera me de; ku hîna nû xwe derbasî jiyanê dikir, hin geşedanên ne em û ne jî dijmin li bendê bû qewimîn. Ger ev geşedanana bi dîqet nehatana destgirtin û pêdiviyên wê bi cih nehatana, dibe ku dîrok bi awayekî dîtir bidomiyana. Û em bawer dikin ku bi vê mudexaleyê, me xwest ku em seyra dîrokê biguherînin. Di serî de rêheval Hakî Karer û her wiha ji bo bîranîna hemû şehîdên xwe ev biryara rast a ku me dayî, bo şerê jiyana xwe, bo pêngavên awarte yên azadiyê me gav avêt û em îro gihan heqîqeta şer. Bi qismî be jî, îro em dikarin bi rêzdarî wan bi bîr bînin û pêwîstiyên fermanên wan pêk bînin.
Wek ku em timî tînin ziman, pêkanîna pêwistî û bîranînên şehîdan her çiqas dijwar be jî, ku em dizanin di vê jiyanê de nirxên me yên herî mezin şehîdên me bi xwe ne û bi vê bîr û baweriyê, di vê jiyanê de her tişt girêdayî bersiva ku em bidin van nirxan e. Hîna jî mijara herî zêde em li serê dahûrandinan dikin; mijara şehadeta rast e. Şehadet ku ji milekî ve wek mertebeya herî mezin xwe dide nişandan, ji milê din ve jî mijareke ku li ser pir tê fikirîn, di encama vê fikirînê de rastiyê dîtin û ew jiyana ku sembolik tê dîtin zindîkirin e. Di vê mijarê de bêyî ku em rêya xwe şaş bikin, me xwest li hemberî xiyanet, nemerdî, bêşerefî û bêrûmetiyê bersiv bidin. Ya herî girîng jî, li dijî dijminê ku dixwest me tune bike bersivdayîna me hêza xwe ji van şehadetan digre û peywira me hemûyane ku em pêwîstiyên bîranînên wan pêk bînin.
Kesayetek, ger bo hevalên xwe yên herî nirxdar peywirên xwe ji dil an jî bi wijdanî pêk neyne, ew kesayet ti carî nabe PKK’yî. Ji şehadeta rêhevalên xwe yên herî nirxdar ger wateyekê dernexe, şaşî û kêmasiya heyî ger rast neke, ji van kesayetên wisa divê bê tirsîn. Rêxistineke weke PKK’ê ku mirov dikare weke tevgereke mirovî binirxîne, kesayetên ku li hemberî şehadetên vê rêxistinê bikevin li nav xefleteke wek ji bîr kirin an jî bêhaybûnê, kesayetên herî ketî ne. Kesayetên wisa îfleh nabin, ji wan hêvî nayê kirin û divê mirov ji ti tiştê van kesayetan bawer neke. Kesên ku xwe li hemberî şehîdan deyindar nehesibînin, jê girîngtir jî yên ku wesiyeta şehîdan ji xwe re esas negirin û mafê rêhevaltiyê nedin, nabin hêza vejîner û şervanê xeta me. Tew qet nikare bibe hezeke ku rêbertiyê bike.
Têkoşîna me ji aliyekî ve, têkoşîna layiqbûna şehîdan bi xwe ye.
Têkoşîna me, di pêvajoyên bêtevdêr û di rewşên bêhêzî de; li hemberî şehîdên xwe yên destpêkê rêzdarbûyîn, dijberî bîranînên şehîdan nebûn, bi sedema şehadeta wan re dilsozbûn, bi qasî stûxwarnekirinê bi hêsanî neketin û govanê tevgereke ku teqez jiyandinê ji xwe re esas digre ye. Ev rastiya tevgerekê û heqîqeta partiyekê ye.
Tişta ku PKK’ê dike PKK jî ev nêzîkatiya li hemberî şehîdên xwe ye. Ev nêzîkatiyeke pir mezin e. Nêzîkatiyeke vejîner, pêkanîna serkeftinên herî dijwar, tiştên bawerî pê nayên dide bawerkirin û ev nêzîkatî bi rastî jî geşedan û bûyerên ku dijmin jî hisab nekiriye di himêza xwe de dihewîne.
Wek navê xwe dizanim ku, ger îro ango di 18’ê Gulanê de şehadeta rêheval Hakî Karer pêk nehatana, me yê îlankirina PKK’ê zêde neanîna bîra xwe. Wek deynê stûyê xwe me yê pêngava partîbûyînê nexistana rojeva xwe. Me yê hîn bêhtir nikaribûna xwe nêzî şerê çekdarî bikirana. Ya herî girîng jî, me yê jiyana xwe nedana oxira şoreşê. Ev şehadet vê derxist pêş me; yan tu yê wek ku dijmin û hevkarên wan dixwaze di cihê xwe de bitepisî û xwe bidî aliyekî, yan jî tu yê xwîna şehîdê xwe bikî meseleyeke mezin, bi qasî rast nirxandina vê şehadete tu yê soza tolhildanê bidî û pêdivî bi çi hebe tu yê bikî. Me ji vê dubendiyê ya duyemîn çêtir dît. Bi qasî pêşxistina nirxandina rast, pêdivî bi tolgirtinê hebû. Her çiqas li hemberî me dewleteke tirsnak û hevkarên wê yên herî ketî hebûn jî, divê me dest jê bernedana, li ser van bingehan ev meşa pîroz wê me bi rastiya me re rûbirû bikirana. Ger kêmasiya me ya teoriyê hebûna me yê bi vê meşê kêmasiyan ji holê rakirana. Her wiha ger pirsgirêkên me yên şer hebûna me yê vê jî bi pêkanîna şerkeriya tolhildanê re derbas bikirana. Me vê encamê ji ceribînên xwe didît. Ango me bawer dikir ku, şopîneriya biheter wê rêya serkeftinê ji me re vebike.
Divê yek jî bi vê wateyê li dîroka PKK’ê bê nêrîn. Bi ya min vegotina herî bibandor a PKK’ê, bi vegotina şehîdan dibe. Ez vê ji jiyan, pratik û ji cerîbînên xwe dizanim ku, min şehîdan ji xwe re esas girt. Ez dikarim yeko yeko wan bînim ziman û heta îro werim. Xeta berxwedêr a PKK’ê, xeteke şehîdan a çawa ye? Xeta şervaniya PKK’ê, xeteke tolhigir a çawa ye? Xeta PKK’ê ya ku xwe daye ber rexnedayînan, di fikirîna şehadetê de, xwe ji kêmasî û şaşiyan rizgarkirin xeteke çawa ye? Em van mijarana dikarin bi awayekî herî berbiçav jî nişan bidin. Ku di roja me ya îro de PKK bi mezinbûn û bi qasî deh hezaran tevlîbûnên xwe dijî, bi qasî divê cewherî be, yên ne cewherî, her wiha ruxmî ku tevlîbûnên feodal, sivik û seraser jiyaye be jî, hetera mezin a di xeta şehîdan de û israra mezin a ji bo têgihiştina xebata PKK’ya rastîn derxistina holê û di vê mijarê de betawîz tevgerîn, cewhera hemû geşadan û pêkhateyên ji vir şûn de bi rengekî rast meşandinê ye.
Şoreşgerekî/e wisa bi xwe bawer dike heye? Kesê/a ku bêje; “ez di vî karî de heme.” Peywira ku pêdivî bi pêkanîna wê hebe pêk anîn, xebateke ku serkeftinê dixwaze serkeftî bi cih anîn, li rastiya partiye wateyeke wisa barkirin û ger pêkan be ji vir û şûn de rêvebirina van karan kirin… Mirovê ku van pêk bîne di rêya rast de ye û bi rastî jî mirovê xetê ye.
Di roja şehîdan de, divê em cewhera van rastiyan karibin bibinîn. Divê em li ser van mijarana lêhûrbûnê bikin û bo pêşerojê di kesayetên xwe de şênber bikin. Ev pir girîng e. Ev tiştekî wisa ku mirov çend şehîdan an jî bîlançoya şehîdên PKK’ê bîne berçav nîne. Ango tenê bi gotina; “me çendî rêhevalên xwe yên binirx wenda kiriye” xemgîniya xwe nîşandan jî nîne. Ev bi temamî pirsgirêka li hemberî şer û jiyana ku tê xwestin xwe bihêzkirin e. Niha hûn ê vê fêm bikin? Di vê mijarê de bi qasî neyîniyên xwe û bandora pergalê, em ê karibin hesabê aliyên xwe yên dijmirovî yên kêrnehatî, xiyanet û xwerasdestiyê bikin? Li dijî van em ê karibin şerê xwe bidomînin? Bi qasî dilsozbûn û puxtedariyê, bi serkeftinî hûn ê karibin bersiv bidin? Pirsgirêk ev bi xwe ye.
Yên bi xwe bawer, ger bersiva van pirsan rast bide; di esasê xwe de li hemberî bîranîna şehîdan xwedî bersiva herî rast e. Jê wêdetir, li geşedanên rojevî bi serkeftineke mayînde nêzîkatiyekê nîşan daye. Bi qasî xwedî cewherê, mebestên pak û dirustbûnê û hebûna hewldanê jî mirovan ber bi jiyan û şer ve dibe. Ev hatiye peyitandin. Em vê dibêjin, gelo hûn ji vê re hene? Bi awayekî teqez, gotineke dirust ku hûn bêjin heye? Bi rastî, kêmek be jî hûn ê di hizûra şehîdan de bizanibin bi rêzdarî bisekinin? Hûn ê vê bi cewhera xwe bikaribin bidin pejirandin.
Heqîqet, qet û qet wek ku hûn dizanin nîne. Bi hezaran bûyerên şehadetê yên ku me jiyane hene. We navbeyna di navbera me û şehîdan de gelekî vekiriye, hûn pir dijberî wan disekinin. Li hemberî şehîdan hûn di nav xiyanetê de ne. Di bingeha pêşneketin, nehestyarbûn an jî berznebûn û meyildariya we ya ber bi sextekariyê de, ev rastî heye. Niha hûn pir zû ji bîr dikin. Bi hêsanî hûn dikarin berovajî şehîdan tevbigerin. Ez bi xwe jî, ji vê rewşê ditirsim. Ev partî çima wisa sivik nêzî şehîdên xwe dibe? Hûn min dizanin, kar û xebatên ku dikim hûn dibînin. Girêdayîna mirovekî encex ewqas dibe. Lê belê, gelek bûyer û têkiliyên ku hûn ji wan berpirsiyarin hene. Bi sedan şehadetên ku hûn bi xwe berpirsiyarin hene. Mijar ew e ku ji van şehadetan qet ders nehatiye girtin. Wek ku min anî ziman, me ji bo bîranîna şehîdê xwe yê koma destpêkê ango Hakî Karer, pêdivî bi partîbûyînê dît. Me ji dersen ku ji bîranîna berxwedana zindanê wergirtî, ku çiqas zor û zehmhetî li pêş me hebûn jî me berê xwe da welat. Me ji şehadeta Mazlûm, Kemal, Xeyriyan û ji şehadeta rêheval Egîd (Mahsum Korkmaz) dersên ku gerîla bêhtir bi liv û tevger be derxist. Me van xebatan ji xwe re wek peywirên sereke dît û me hemû kar û barê xwe li gor van peywiran eyar kir. Me vîn û xîreta xwe bo vê xurt kir, derfetên bi qasî serê derziyê jî bo vê yekê me xist meriyetê.
Niha hûn jî xwe di ber çav re derbas bikin. Gelo ev şehadetên li tenîşta we pêk tên ku hûn jî dibînin, we çawa van şehadetan watedar kir? Ji bilî gotinên erzan, we çiqasî rast girtiye dest? Ya herî girîng jî, ji bilî nêzîkatiyên neçar hûn wêdetir çûne? We ti carî di şehadetê de pêdivî bi serkeftinê dîtiye? We şehadetê ji xwe re kiriye meseleyeke mezin ku hûn xwe komî ser hev bikin? Pir tê gotin ku “em şehîdên xwe bi rêzdarî bi bîr tînin”, bi rastî jî we bi rêzdarî bi bîr anî? Dîsa hûn dibên; “dersên ku bên girtin ji vê şehadetê hatiye derxistin, êdî ji şehadetên hêsan re rê nîne” yan jî “her şehadetek çavkaniya serkeftinê ye” we wate daye van gotinanên xwe? We ji van gotinên xwe hêz afirand? Ev pirsana bo we hemûyan sotîner in. Hîna jî hûn ji dil dibên; “em dirust in û bi nirxan re girêdayîne.” Heta hûn dixwazin xwe mezin bikin û dibêjin; “em dixwazin xwe layiqî nirxan bikin”, hûn van gotinan bi awayekî ji xwe bawer tînin ziman û ji xwe re dikin armanc. Hûn newestiyane, ger hûn ji dil bixwazin dikarin van xwestekên xwe pêk bînin.
Miov hin tiştan ji xwe re dike armanc, lê divê di heman demê de gihandina wan armanca jî ji xwe re bike mesele. Lê her roj, hûn nakokiyên xwe yên bêwate ji xwe re dikin bar. Hîna jî pirsgirêkên we yên pêşketinê hene. Ger rêzdariya we ya li hemberî şehadetan hebe, ger soz û deynê we yê hîskirina van şehadetan hebe, ger kesayet û hêza we hebe divê hûn karibin berdêla van pêdiviyan bidin. Divê hetanî vîn û deqa dawî, hûn van pêdiviyan di xeta şer de pêk bînin. Ger hûn van pêdiviyan pêk neynin hûn nikarin hevgiriya xwe bipeyitînin. Şehîdên me bi gotinokan di ser guh re nikare bê avêtin. Ku serî li rêbaza demagojiye dayîn rêbaza herî ketî ye. Bi vê rêbazê ti kes nikare me bixabîne. Ez mecbur im ku bi cidiyetê nêzî şehîdan bibim. Gelekên van mirovana di henaseyên xwe yên dawî de navê min bi lêv dikin. Ez çiqasî layiqî vê me yan jî ne layiq im ev mijara nîqaşeke din e, lê ger wan vê gotibe ew dem ez neçarim ku li nêzîkatiyên xwe baldar bim. Ev qewîtî çibe, divê bi qasî hêza xwe pêk bînim. Bêguman wan temiya xwe li hemû PKK’yiyan kiriye. Ez dixwazim hinekî li vê rewşê miqate bim. Ku dişopînim, di ber çav re jî derbas dikim. Lê soz ev e; “ez ji vê tevgerê re heme û rêhevalê wan şehîda me” kî vê sozê bîne ziman jê re hatiye gotin. Divê mirov vê dozê bi vir û wir de nekişîne. Bi her tiştî bileyîzin, her tiştî li gorî daxwaza xwe bikin, lê pêdiviyên bîranîna şehîdan jî pêk bînin. Niha wekî gel, netewe û heta wek mirovahî di deste me de nirxên ku divê em bi baldarî nêz bibin şehadet in. Mezinbûna wan jixwe nabe mijara nîqaşê. Ez mijara nîqaşê me, her wiha hûn jî, lê bele şehadet ne mijara nîqaşê ye. Di vê çarçoveyê de, bi dirustî bi wan girêdayî bin û bi qasî hêza xwe wan bidin jiyîn. Me got wan bidin jiyîn, hûn ê vê yekê di domandina şerê xwe de derxin holê. Vaye gotina Ferhadan, dibêjin; “agir netefînin” û îro jî bersiva vê çalakiya tê dayîn. Ew agir hîna jî netefiyaye û dixwaze bêhtir gur û geş bibe. Kemal Pîr’ê ku digot; “hîn bêhtir şer bikin” heye. Her wiha digot; “Em bawer dikin ku xeta şerkeriya PKK’ê deh sal, ger nebe wê bîst sal şûn de xwe bigihîne zaferê.” Ev banga xeta şer e.
Ger ev hemû rast bin, ew dem em di nav şerdayîneke mezin de ne. Ger me rastî û qîmeta vê jiyanê kêmekê jî fêm kiribe, em ê bi vê têkoşînê re şensê xwe yê azadiyê bi erjengî bi kar bînin. Rastiyê fahm nekirin na, nezanîna pîvanan na, karneanîna derfetan na, ev çi gotin in? Ji destpêkê hetanî kêliya dawî, bi qasî ku her tişt hetanî kêliya dawî bi armancê ve girêdayî be; amûr, rê û rêbaz û taktîkên di têkoşînê de tên karanîn têr dikin û encamgir in. Ev yekane şêweyê sozê ye ku, di pratîkê de pêk tê. Hîna jî hûn hilmê didin û distînin, ev bi serê xwe bes e ku hûn van pêdiviyan pêk bînin. Ger hûn gepek nan bibînin û pêdiviyên xwe yên jiyanî kêm be jî peyde bikin, tiştê dimîne bi taktîkên rast têkoşîn dayîn e. Ji bilî vê ti tişt xeta PKK’ê û pêşketina wê ya di bingeha şehadetê de îfade nake. Ger hûn vê pêk neynin, hûn nikarin serkeftî bin. Rastiya xeta yekane ya serkeftinê ev e. Pêkanîna esasên vê jî diyar in. Me vê mijarê wisa girte dest û heta vê rojê bi vî awayî anî û bi vî awayî her û her em bi ser ketin. Ji niha û şûn ve jî em dixwazin bêhtir bi ser kevin. Bawer dikim ku, bi qasî hêza we têrî bike ku hûn karibin di jiyanê de van esasan pêk bînin, li hemberî we hemû cîhan jî bisekine nikarin li pêş we bibin asteng.
Bi taybetî, ev laneta şerê taybet ku teqez divê ji xwe bê dûrxistin û pêwîste cihê ev xiyaneta ku xwedî texrîbateke mezin, ev nexweşiya rûreş, teqez divê bi têkoşînê, ji rastiya mirovbûn, netewbûn û civakîbûyîna me bê qutkirin û divê em vê qirêjahiyê ji ser xwe biavêjin. Derbaskirina çavkaniya van nexweşiyan û hemû astengên li pêşiya jiyana azad, hinceta şerekî mezin e. Ev yek, çawa ku armancê bi awayekî diyar radixîne ber çavan, tê de lêhûrbûnê jî rakêşer dike. Evana hemû, li her qadê xwe di şerkeriya hemû milîtanan de derdixe holê. Jixwe bo milîtanên bi taybetmendiyên wisa derdikevin holê, yên xwe li ser van esasan pêk anîne jî hilm dan û stendin ji wan re bes in. Kesayetek wisa, ku xwe gihandibe çiyayên azad û bi hemû ceribînên şer û qehremaniyan mil bi mil meşiya be, ew kes dikare mezin şer bike û pir bi ser keve.
Me vî şensî daye we hemûyan. Ev hêz û şens bi qasî ku li lûtkeya çiyayên welatê me heye, me vê hêzê ewqas mezin kir ku dijmin bi hêsanî xwe negihînê û neke bin venêrîna xwe. Me we hemûyan bi hezaran sengeran ve xemiland. Hûn ê van kedên hatine dayîn bibînin û rast tevbigerin. Bi qasî nêzîkatiyeke wisa, hûn ê pêkanîna wê û rêbazên bên karanîn jî wekî navê xwe bizanibin. Hûn ê bi zanebûna ku gavên we yên vejîner in gav biavêjin, şensê serkeftina her gava we divê di asta herî mezin de be û hûn ê her bîranîna xwe wek şervanekî binirxînin û bi vî awayî giraniya xwe bidinê. Ev ê, we ber bi jiyaneke mirovane ku we sozê pêkanîna vê jiyanê dabû ve bikişîne.
Em dibêjin; em ê bi ser kevin, ji bilî vê jî baweriya me bi jiyaneke dîtir jî nîne. Ji her demê bêhtir hûn xwedî derfet in. Teqez divê hûn vana rast bigrin dest û zanibin mafê van destkeftiyan bidin. Di ev roj û meha şehîdan de, hûn ê li xwe pir miqatebin ku bibin şervanên rast ên partiya şehîdan. Ger pêwîst bike hûn ê xwe rast bikin, hûnê bibin şervanên têkûz ên vê partiyê ku karibin bi vê sozê biçin serkeftinê. Ji bilî vê hûn ê derfetê nedin ti nîşaneya jiyaneke dîtir. Ku wê demê hûn ê karibin pêşiya hemû astengiyên gengaz bigirin û wan derbas bikin. Hûn ê bêjin; “Rêya min her tim rêya serkeftinê ye, rêya şehîdan e, û ev rê jî rêya zafere ye” û teqez hûn ê xwe bigihînin serkeftinê.
Rêbertiya Partiyê
18 Gulan 1994
- Ayrıntılar
Jiyana gerîla jiyaneke bi hêz, coş û heyecaneke bêhampaye û di jiyana gerîla de mirov hebûn û mirovatiya xwe hîs dike. Ji ber ku ev jiyan bi ked û xwînê tê afrandin û her kesê ku cihê xwe di nava vê jiyanê de digre hemû hêza xwe û hebûna xwe dide vê jiyanê û her dixwaze vê jiyanê hîn bêtir bixemilîne û rengereng bike. ji bona gihiştina jiyaneke nû tê de her tiştê spehî û giranbuha peyda dibe û tê de rihê hevaltiyeke bê sînor xwe ji nûve bilêvdike. Di nava hemû zorî û zehmetiyan de, bi qehremantiyên bê hisab yê hevalên şehîd bi xwîna xwe bingehê jiyana azad avakirin û biranîna xwe di dil û mejiyê gelê Kurd û hemû mirovên azadîxwaz de dane çandin.
Ji bona vê yekê ger mirov behsa jiyana gerîla dike, wê demê şer, pevçûn, zehmetî, birçîbûn, şehadet, qehremantî û rihê hevaltiya bê hempa tê hişê mirovan. Ev jiyana azad hemû mirovahiyê hembêzdike. Ji lewra ew heskiriyên azadîxwaz û ew bazên tolhildanê yên ku bi şev û roj dixebitin û ji bona serweriya vî gelî û vê xaka pîroz li ber çavê me û di hizrê me de qet wenda nabin û nayê ji bîrkirin û weke lêdana dilan tim bi coş û heyecana xwe me zindîdikin. Ew bê rawestan dixwazin bi vîn û hêviya xwe gelê Kurd û mirovahiyê ji tarîtiya bindestiyê berbi ronahiya jiyaneke nûrojî bibin. Wan bi tekoşîna xwe ev gel berbi welatê agir û rojêve bide herikandin, weke pêlên deryayê yên ku tu qeyd û bendan nasnake û tim dixwaze xwe bighîne tîrêjin roja azad û wan bi dil û giyanê xwe yê şanaz û hêvîdar hembêzbik e.
Sal 1998 ê bû. Ez bawerim ku hevalê wê demê yên di vê bûyera ku ezê bînim ziman de cî girtine, pir kêm ma ne. Ji ber gelek ji wan hevalan şehîdketine. Wê demê em yekîneyeke hevalan li qada Garisa diman. Di meha Gulanê de me xwest ku em derbasî gundekî ji wan gundê li wê deverê bibin. Gund jî bixwe girêdayî navça Dihê (Dihê) bû. Me wê demê du rojan keşfa wî gundîkir. Jixwe li wê derê gelek cihê ku dijmin dayîmî digirtin jî hebûn û piraniya cihê ku dijmin digirtin li serê giranbûn û bi termal û mayînan hatibûne dorpêçkirin. Siyaseta dijmin ya wê demê jî ew bû ku dixwest erzaq li ser gerîla qutbike. Ji bona wê yekê em her tim ne diketin gundan. Dijmin di wan gundan de hinek gundî hiştibûn û ev gudî weke sîxuran bikartanîn. Dixwest bi rêya wan gundiyan me têxîne bin kontrola xwe de. Ji bona wê her ku heval diçûne wan gundan, dijmin di roja din de agahî digirt û li ser hevalan operesyon dikirin. Gund bi xwe ne cerdevanbûn, lê li ser xetekî di navbera Erûh û Sêrtê de bû û li kêleka rêya qîr hatibû çêkirin. Wê demê me keşfa xwe bi qasî du rojan kir û yekîneyekî me li cihê ku em lê diman hiştin û havalên din jî çûn û me xwe li derdora gund nêzî rojekî bi cihkir. Sedemê çûna me ya gund ew bû ku wê demê pir zehmetî û zorahî hebûn û dijmin jî li ser tevgera me bi bêbextiyekî mezin êrîş dida meşandin. Lê em ne hewqasî xwedî zanistiyekî kûrbûn û me nedizanî ku di dawiya wê salê de wê ev bêbextî vegere komployekê nevnetewî ya li ser Rêber APO bê meşandin. Lê di despêkê de dijmin dixwest vê bêbextiyê li ser hêzên gerîla bide meşandin. Ji ber vê yekê dijmin di bahara sala 1998 ê de, dest bi oparisyonên pir mezin kirin.
Jixwe ew sê- çar salbûn ku di qada Botanê û gelek qadên din de jî gelek gund hatibûne valekirin. Dijmin dixwest gel û gerîla ji hev veqetîne ango bi gotina wan dixwestin masî bê av bihêlin. Ji lewra hevalan jî bi rêya tiştên xwezayê debara xwe dikirin. Di vê rewşê de wexta em çûn û derbasî gundbûn û me di despêkê de bi gel re civînek çêkir. Li ser ketina me ya gund û derketina me û tevdîrên ku werin girtin û weke çalakiyekî em li ser vê yekê rawestiyan. Wê demê çûna her gundekî weke çalakiyekî bû, ji ber ku dijmin hem derdora gundan girên dayîmî digirtin û bi termalan paristina wan dikirin û hem jî kemîn tavêtin derdora gundan. Lê ji mecbûrî me xwest ku em wê demê derbasî gund bibin. Em ketin nava gund de û li ser reya ku dikete nava gund de me sê heval weke tevdîrekî bi cihkirin. Dema dijmin bê, van hevalan hem wê agahî bidana me û hem li wê li dijmin bixistana. Wê demê yekîneyek ji hevalên xebatkar ê gel jî bi me re hatibûn. Ew heval hatin û agahî dane me ku dijmin bi rêya bêtêla biçûk agahî didin hev û behsa dîtina hinekan dikin û dibêjin ku wan sê heval dîtine. Min jî wê demê ji wî hevalî re got: Gazî wan hevalê din jî bikin, em têbighêjin ka yê ku dijmin dîtine emin an na?
Di wê navberê de hevalan gazî wan herdu yekîneyên ku me ji bo tevdîreke giştî hiştibûn. Dema ku ew herdu yekîne jî gihiştin cem me, wê demê min jî li bêtêlê guhdarî dikir. Dijmin wê gavê di bêtêlê de da xwiyakirin û ji fermandarê jorî xwe re digot: Vaye bûne şeş kes, wê çaxê ez têgihiştim ku wan em dîtin e. Ji bo vê em dihizirîn ka çawa dijmin bixapînin, xwe ji nava xeteriyê bi rengekî saxlem derxînin û xwe ji bin kontrola wan xelas bikin Lewra wê demê me cihê xwe yê ku emê biçûwanê guhert û me berê xwe da cihekî din. Hejmara me wê gavê 21 heval bûn, em ketin li ser rêya qîr û em rê û rê diçûn. Dijmin di bêtêlê de digot: Sîh- çil kesin, wê demê wan ferqkir ku em komeke pir qelebalixin. lê wan di mijara hejmarê me de gelek saloxên tevlîhev didane hevdû.
Raste wê demê hejmarê me pirbû! Lê ne weke ku dijmin texmîn dikir bû, wan hejmara me ya rast nedizanî. Wê gavê ji ber xwe ve tişt digotin û carnan digotin 100 gav mane ku em bighêjin wan û carnan jî digotin 50 gav mane. Di her navberekî de me xwe diavête erdê, lê piştî wê em têgihiştin ku dijmin dixwaze me bixabîne û bihêle ku em dereng bikevin gund. Bi vê awayî dixwest dem qezenc bike û li me bibe sehar. Dixwest berbi seharê ve derbeyekî li me bide. Em di navbera gelek hêzên wan ên leşkerî de bûn û djimin jî wê gavê dikarîbû bi hesanî ji cihên xwe yê ku em di nava wan de bi cihbûne me bêxe tengasiyê. Cihê me dikete navbera Eruh û Sêrtê. Wekî din li wan deveran hêzên wan ên di tevgerê de jî hebûn. Jixwe cihên mayînde digirtin yê weke girê TRT yê Dihê bi qasî nîv demjimêrî dûrî me bû.
Dijmin dixwest li me bêxe derengî, me ev yek ferqkir. Ji bo wê me guh neda dijmin û me rêya xwe berdewamkir. Di wê navberê de hevalekî gelek zehmetî dikşandin û ji ber ku henek rewşa xwe ya tenduristî nebaş bû nikarîbû bimeşe. Wî hevalî ji me re got: “Ez nikarim bimeşim.” Her çiqas me bi wî hevalî re nîqaş kir jî hemû hewildanê me bê encam diman. Êdî me dît ku ger em wî havalî bi xwe re bibin jî wê li me bibe derengî û bibe sedem ku em derbeyekî bixwin. Di dawiyê de me çeka wî, çentê wî jê girtin û me jêre got: “divê tu bikaribî xwe bi saxlem bighînî wan cihên me yê ku têne naskirin ên qada Garisa.” Me li wê derê rendewiya hevtîtinê da yê û me jêre jî got: “Pêwîste ku tu xwe li hemberî oparisyonê biparêzî.” Me hinek pêxwarin û nan dayê. Dûvre me meşa xwe berdewamkir. Li wan derdoran geliyekî kûr hebû û jêre digotin Geliyê Pîran. Ew gelî jî dikete di navbera çiyayê Qelenderan û TRT Erhê de, geliyekî kûrbû û avekî boş tê re diherikî. Di nava wê avê de pir şikêrin mezin hebûn û bi qasî 400-500 gavî fireh bûn. Di hindirê wan şikêran de çal û kunên mezin hebûn û av di nava wan çal û kunan de derbasdibû û diherikî. Cara yekem ji bona naskirina erdîngariyê ez diçûme wan deveran, lewra min ji hevalên xebatkarê gel pirsî ka gelo di dema pevçûnekê de ji bo xweparastinê em dikarin xwe bidin kûderê. Hevalan ev der xuyakiribûn. Ji ber vê yekê me xwest em biçin vî cihî. Ev der dikete sêgoşeya gelî de. Lê me hew dît ku dijmin ji her milan ve li mexist. Dijmin jî wê demê ketibû nava liv û lebatê û ji wan girê derdorê û wan qereqolê heyî ber bi heremêve dihatin. Bi çekên law, MG-3 û G-3 li me reşandin. Êdî me dizanî ku em nikarin di hindirê wî geliyê kûr de hereketê bikin û dinya berbi seharêve diçû. Lewra me xwest em cihekî ji xwere bineqînin.
Cihekî li wê derê hebû, ew şikêrê ku min dayî xwiyakirin, hevalan hemû jî hemfikirbûn ku divê em li nava wan şikêran bi cih bibin. Berê jî em gelek caran li wê derê sekinîbûn û me dijmin şopandibû. Her carê dema ku dijmin ber bi vê derê ve dihat çend narince davêt nava van çal û kunan û henek fîşek li ser hev davêt û derbasdibû. Rêbazê dijmin jî li vê derê ev bû. Li ser vê yekê me jî wê gavê got ev der baş e! Em dikarin xwe li vê derê saxlem bikin.
Bi wî rengî em ketin di nava wan şikêran de û me heval hemû kom bi kom belavkirin û di navbera her yekîneyekî de bi qasî 50 gavî navber hebû. Cihê ku em lê disekinîn bixwe servekirîbûn, lê dema ku baran dibare û lehî radibe, wê demê bi xwe re qirşik, gelaş û parçên daran tîne û li ser wan kunan digre. Me jî wê demê xwe di wan kunên ku serê wan bi wan geleş û qirşikan hatî girtin de veşartibû. Dema bû sehar û demjimêr di derdora 4 ê bû. Ez beriya hemû hevalan ji xewê şiyarbûn û ji kunê derketim. Min xwest ez keşfekî bikim, lê min dît ku derdora me tijî leşker in û hemû girê li derdorê me girtine. Dengê gelek helikopter û Qobrayan jî ji derdoran tê. Me dizanî ku wê bi ser cihê me de werin, lê êdî me her tişt dabû pêşiya çevê xwe. Me ji xwere digot: “Dibe ku dijmin were ser me û em pevçûnekî cidî jî jiyanbikin, lê heyanî yek heval jî dimîne wê li ber xwe bide.” Bi wî ruh, girêdan û biryarê em nêzîkî hev dibûn. Piştî demekî min bi çav û dûrbînê derdora xwe keşif kir û rewşê ji nêz ve dişopand. Paşi ez cardin ketim hindirê kunê de û min rewş ji hemû hevalan re ravekir. Min ji wanre got: “Dijmin li derdora me ye, pêwîste em zêde tevgerê nekin.”
Piştî ku deh xolek derbasbûn; ez careke din derketim keşfê, min di destpêkêde dijmin nedît. Her çiqas min bi dûrbîna xwe li wan girên derdorê hemûyan gerand, lê min tu leşkerê dijmin nedîtin. Dijmin jî berbi cihê me ve dihat û dikete hindirê deştê û newalan de. Ji lewra ji milê min ve xwiyanedikir. Ez rabûme ser xwe û hinekê din bi pêşve çûm û min xwest ku ez derdora xwe jî keşifbikim. Min dît ku bi gasî 10-20 gavan leşkerê dijmin ên teybet û yên hilbijartî ber min in. Di destê wan de EM-16 hebûn. Ewan jî li kêleka min derdora xwe ji berçavan re derbasdikirin. Wê demê baran dibariya û demsal jî baharbû û dewsa piyên me derdiketibûn û dema ew leşker nêzî cihê me dibûn û şopên me dimeyzandin. Heyanî wê derê ku leşker gihiştibûnê dewsa me xwiyadikir, lê ji wê derê û şûnve û ji ber ku şikêrbûn, dewsa me xwiya ne dikir. Şopa me li wê derê wenda dibû û nedihate zanîn ka em bi kûve çû ne.
Di vê rewşê de ez ketim hindirê kunê û min ji hevalan re rewş bi îşaretan ravekir. Ji ber dijmin nêzikbû me nedikarî em bi deng bilind hev re bi peyîvin. Me ji hemû hevalan re û bi îşaretan da xwiyakirin ku pêwîste her kes xwe hazirbike. Jixwe dijminê bikeve hindirê wan kunan de û em ê jî li wan bidin, weke din tu rê û çareserî li pêşiya me nîn in û em nikarin derkevin jî. Ger em derkevin em ê hemû jî ji dijmin re bibin armanc. Bi wî şiklî me xwe amedekir. Lê dîsa jî mîna berê dijmin hat û çend narincok avêtin, çend caran fîşek reşandin û derbasbûn çûn. Me ji xwe re got: “Başe dijmin derbasbû.” Yekîneyeke me ji me dûrbû û hejmara wan jî çar hevalbûn. Dema dijmin nêzê hevalan dibe fermandarê wê yekîneyê di xw de dimîne. Ji xwe di hindirê vê şoreşê de rastiyeke jiyana gerîla heye, ew jî îxanet, berxwedanî, lehengî ye. Kesên ku nikarin jiyana gerîla temsîl bikin jî carcaran derdikevin. Her tim berxwedanî û îxanet bi hevre û di hindirê şoreşê de li beramberî hev meşiyane û bi hevre di hindirê şerekîde ne. Carinan girêdan û biryarbûna di hindirê kesayetan de dişkê û mirovan berbi îxanetê dibe.
Ew sê kesê din dema ku fermandarê wan radize û dijmin çend narinceyan davêje û guleyan direşîne, radibin ser xwe û ji cihê xwe derdikevin, dijmin jî wan dibîne û ew jî xwe radestî dijmin dikin û îxanetê dikin. Ew hersê kes nûbûn di hindirê qadê de. Ev hersê ji vê baharê de nû hatibûn qadê. Ev kes agahiyan didine dijmin û cihê ku em têde disekinin ji dijmin re dibêjin. Jixwe cihê ku em têde disekinîn, dijmin carnan dihat û pê li wan deran dikir û ew darê li ser devê wan kunan li serê me diketin. ji ber ku tenê wan qirşên daran em diveşartin. Ger yekî ew dar rakirbana wê em jî bidîtana. Piştî ku wan kesê xwe radestî dijmin kirî ji dijmin re cihê me û hejmarê me û navê me dan, dijmin careke din kete nava tevgerê. Dijmin bi teybet gazî min dikir, ji ber ku ez ji wê heremêbûm û dijmin bi rêka derdoran dixwest li ser me bandor çêbike û ez jî xwe radestî wan bikim. Piştî ku wan kesan agahî dane dijmin, djmin bi şûnve zivirî û vê carê bi rengekî berfireh hate ser me.
Dema ku dijmin gazî me dikir hevalekî got: “Dibêjin kesên teslîmbûne hene.” Hevalan bi rêya bêtêlê guhdarî dijmin kiribûn, dema hatin li ser wan kunan û gazî min û hinek havalê din jî kirin û bi navê me gazîdikirin û digotin: “Werin xwe radestî me bikin, werin em tiştekî bi we nakin.” Me ji xwe re digot: “Qey ew hevalê ku nikarîbû bimeşe ew e ketiye destê dijmin de.” Me nedizanî wan hersê kesê din xwe radestî dijmin kirine. Di nava hêzên dijmin de xizmek min jî hebû. Ew bi xwe jî serokê cerdevanê Eruhê bû. Ew kes hate ser kunê sekinî û gazî min kir. Digot ger em xwe radestî wan bikin ew tiştekî bi me nakin û dixwest bi vê rêya xizmaniyê bandora xwe li ser me bike. Hemû hevalan jî dengê wî dibihîstin. Di dawiyê de dijmin digot: “Ger ku hûn xwe radestî me nekin em ê we hemûyan bikujin.”
Me hemûyan li hev dinhêrî û em dikeniyan. Jixwe me nedikarî em dengê xwe derxînin û bi rêya ken, mîmîk an jî îşaretan me xwe îfadedikir. Wê demê hemû hevalan dizanîbû ku ew tiştên vala û pûç dibêjin û kes li gotinê wan ne guhdarî dike û ne jî pê bandor dibe. Piştî ku gotinên wan li ser me tu bandora xwe nekir bi rengekî dijwar li me xistin.
Di demjimêr 7 ê sibê de şer despêkir û heyanî 7 ê êvarî berdewamkir. Ji mehan Gulan bû û roj jî dirêjbûn. Di nava pevçûnê de dijmin bi narinceyan li me xist û dermanê ku çavan dişewitînin û mirovan jehrîdikin davête nava me. Helikopterê ji wan re ser hev ev derman dianî. Derman nava qutikên pet de bû û wan jî agir bi wan petan dixistin û davêtin nava me. Lê ya baş ew bû ku di wan kun û çalan de av diherikî û av ji bo me gelekî başbû. Teknîka ku dijmin bikardianî dikete nava avê û bê bandor dima. Li gorî wan dixwestin bandora xwe li me nedikir. Ji bo em bi jehrî nekevin me desmalên xwe bi avê şildikirin û bi serê xwe de dikirin. Carnan bêhnek didane êrîşên xwe û paşî cardin dewam dikirin. Bi wî awayî heyanî êvarî êrîşên xwe berdewam dikirin û bi dijwarî li me dan. Bi hatine êvarî re, xwe dane rexekî, û derdora şikêran girtin. Ji ber kun li wê derê pirbûn, wan nedizanîn em di kîjan kunê de ne. Ber bi êvarî ve li derdora wî şikêrî çeperê xwe girtin. Em di nava dorpêça dijmin de asê mabûn.
Rizgar Êrsî
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di roja 5'ê Nîsanê de saet di 19:00 de hêzên me yên gerîla li navçeya Sêrt Hawêlê li dijî qereqola Verxanis’ê çalakiyek pêk anîn. Hêzên me ji du baskên cuda ve li 2 kozikên li ser gir xistin
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di roja 2'ê Gulanê de saet di 04:00 de yekîneyeke me ya gerîla li gundê Uçtaş ê navçeya Gumuşhane Kurtunê, li hemberî santraleke hîdroelektrîk çalakiyeke sabotajê pêk anîn
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di roja 2'ê Gulanê li bejahiya Licê ya eyaleta Amedê, rejîma AKP'ê ya mêtînger-faşîst operasyonek pêk anî. Fermandariya me a Biryargeha Navenda Parastina Gel duh dabû xuyakirin
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 5'ê Gulanê de saet di 15:00 de hêzên me yên gerîla li hemberî leşkerên artêşa TC ên li herêma di navbera navçeya Wan Ebed û gundê Kevirê Şamiyan ê navçeya Agirî Bazîd’ê de tev digeriyan
- Ayrıntılar
Ji Gellême û Raya giştî re!
Rejîma AKP'ê ya mêtînger-faşîst roja 2'ê Gulanê li herêma Licê ya Amedê operasyonek dabû destpêkirin. Di vê operasyona hewayî û bejahî de tevî Endamê Konseya Leşkerî ya HPG'ê
- Ayrıntılar