Bazen bir fotoğraf karesi bile insana çok şey anlatır…
Soğuk ve karlı geçen şu kış günlerinin birinde oturmuş elimdeki fotoğraflara bakıyorum. Karşımda duran her bir fotoğraf karesi bir zamana, bir olaya ait. Derler ya “zamanı dondurmuş gibi” her birinin anlattığı o kadar çok şey var ki…
Kimine göre bir fotoğraf karesinde sadece bir görüntüdür karşısındaki. Kimine göreyse bir görüntüden de ötesidir. Dikkatli bakıldığında gizli bir tarih ve bir yaşam görünür o fotoğraf karesinin ayrıntılarında. Hele bir de gerillaysan elindeki her bir fotoğraf karesi sana bilinen bilinmeyen bütün gerçekleri anlatır ve hissettir ta ruhunun derinliklerine kadar...
Dedim ya, oturmuş fotoğraflara bakıyordum. Karşımda yüzlerce arkadaşın ve dağlarımızın güzel resimleri. Her bir karede umutlar, hasretler, özlemeler, bağlılıklar ve uğrunda canını vereceğin o kadar çok şeyi görüyorsun ki. An ile tarihi bir daha birlikte yaşıyorsun…
 Kareler tek tek geçerken Fırat Başkale (Cihan Yakut) arkadaşın resmine gelince kendimi bir an için durmaktan alıkoyamadım. Fırat arkadaş da daha geçenlerde Roboskî de katledilen 35 insanımız gibi gerillaya gelmeden önce “kaçakçılık” yapan bir arkadaştı. Roboski de yaşanılanlar o yaşanılanların ardından kalan görüntüler, beni Fırat’ı tanıdığım günlere götürdü.
Yasaklı bir coğrafyanın asi bir çocuğu Fırat arkadaş, boyun eğmemişti işgalcilere, onların yasaklarına ve dağların yolunu tutmuştu. Önceden “kaçakçı” diye aranırken gerillaya geldikten sonra “terörist” olarak aranıyordu. Ta ki 2009’da şehit düşene kadar. Fırat arkadaş yasaklarla gözlerini açtığı dünyayı “kaçak” olarak tanıdı ve yaşadı.
Size önce Fırat’ın doğup büyüdüğü Başkale’de yaşanılanları ve oradaki kaçak hayatları anlatayım. Fırat binlerce insanımızdan biriydi, Türkiye-İran sınır hattındaki.  Yaşama dair her şey kaçak o sınırlarda. Kürt olduğu için kimliği yasak, atalardan kalan ticaret yasak, binlerce yıldır yapılan ve hayvancılık için kullanılan yaylalar yasak, dili yasak, kültürü yasak, devletin memuruna haklı da olsa karşı çıkmak yasak, sınırın öte tarafındaki akrabalarını görmek yasak…
Tabi bu yasaklar sıralanıp gidiyor. Sonuçta coğrafyası dikenli tellerle ayrılmış ve yasaklanmış bir toplumdan söz ediyoruz. Her şey yasaklanınca yaşamda gelmiş sınırlardaki ölüm cambazlığına bağlanmış. Her gidişin nereden ve nasıl bir ölüm getireceği belli olmayan bir cambazlık…
Adına “kaçakçılık” diyorlar. Gencecik çocukların havanın kararmasıyla birlikte düştükleri yolculuklar. Bir gelecek vaat etmese de mecburen yapılan bir iş. Usta şair Ahmet Arif’in dediği gibi “bilmezlikten değil, fukaralıktan…”
“Kaçakçılıkta” iki göz vardır yaşayanlar için. Biri kaçağa gidenler, diğeri de geride kalanlar, yani yol gözleyen anneler, babalar ve sevdalılar…
“Kaçakçılık” için yollara düşenleri neyin beklediği hiç bilinmez. Birincisi sınırın her iki tarafındaki düşman karakolları. Bir tarafta Türk askerleri diğer tarafta İran pastarları. Bu işte onlara düşen görev gördüğünü sorgusuz sualsiz vurmaktır. Vurulan çocuk mu, daha hayatın baharına yeni atılmış gençler mi, yoksa evinde bir lokma bekleyen çocukları için yollara düşen çaresiz babalar mı? Onlar için hiç fark etmez….
O sınırlarda kaç insan katledilmiş bilinmez. Bilinen bir gerçek binlerce canın sorgsuz-sualsiz katledildiğidir…
Atlarla veya katırlarla yapılan kaçakçılık hiç de kolay bir iş değil. Yağmur, çamur, kar, tipi, fırtına demeden düşülen yollar. Soğuklar öyle keskindir ki derler ya “insanın tenini jilet gibi kesiyor.”  Bazen bir hayvanın sırtında düşen ve karın-çamurun içine gömülmüş bir yükü kaldırmak cehennemi yaşamak gibidir. Hele o daha annesinin yanından yeni ayrılmış ve hayatın acımasızlığıyla mücadele eden o körpecik çocuklar için. Elleri daha alışmamış soğuğa, soğukta da yük bağlamaya. İnsan tenini geçip iliklere kadar geçen soğuğa karşı çaresizce gözlerden süzülen yaşları kimse görmesin diye de gizliden gizliye saklayan o çocuklar…
Geride kalanlar içinse “kaçakçılık” bir başka acı verir. Gözler bir ceylan ürkekliğiyle yolları gözler. Dışarıda gelen her bir sese kabartılan kulaklar ve gecenin derin karanlığına doğru yöneltilen bakışlar. Ne zaman bir mermi sesi gelse her birinin yüreğinde fırtınalar kopar. Kolay değil, her biri canlarından bir parça göndermişler o cehennem yolculuğuna….
Dedim ya fotoğraflar insana çok şey anlatır. Roboskî’de yaşanan katliam sonrası katırlar ile taşınan o gencecik yürekleri görünce her seferinde dayanılmaz acılar duyuyor insan. O güne kadar kendileri için ekmek taşıyan o yük hayvanları o gün cenazelerini taşıyordu. Hele o içine yüklerini koydukları çuvalların içindeki cenazelerin olduğu fotoğraf karesi…
Devamında da gelen traktör römorkunun üzerine yığılmış ve battaniyelere sarılı cenazelerin olduğu kare. Otuz yıl önce Yılmaz Güney, Yol filmindeki bir sahnede Suriye-Türkiye sınırındaki “kaçakçıları” anlatıyordu. O sahnede de askerlerin vurduğu “kaçakçılar” traktör römorkunun içinde getiriliyor köye. Yine kaçakçılar ve yine sorgusuz-sualsiz katledilenler. Köylüler korkularından cenazelerine sahip çıkamıyorlardı. Bir kare de olsa Kürdistan gerçeğini vermek istemiş Yılmaz Güney.
Bu gün yine aynı sahneler hem de daha vahşice yaşanıyorsa akıllara şu soru geliyor. Acaba Kürt halkını alıştırmaya çalıştıkları bu katliam zincirine daha da bağlamak mı istiyorlar?
Bir fotoğraf karesindeki görünenin ötesini anlamak için yaşamak gerekiyor. İşte Kürtler de bu yaşamı en ince detayına kadar yaşayan ve hisseden bir toplum gerçeğine ulaştılar. Birileri yaşanılan katliamları gizlemeye çalışsa da bilinmeli ki; bu sınırlar var olduğu sürece biz Roboskî’yi unutmayacağız. Fırat gibi yürekli yoldaşlarımız ve yarattıkları direniş olduğu sürece de unutturmayacağız.
Hüseyin Boran

Ayrıntılar

Yayınlandı: 26 Ocak 2012

Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan tam altı aydır avukatlarıyla görüştürülmüyor. İmralı’da yarım yıldır ağırlaştırılmış tecrit, işkence ve imha süreci uygulanıyor. Kürt Halk Önderi’nin kırka yakın avukatı “KCK Operasyonu” kapsamında tutuklanıp zindanlara konmuş bulunuyor. Bildiğimiz kadarıyla yurtdışına çıkmak zorunda bırakılmış olanlar da var. Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan ile ilgili ve ilişkili her şey suç sayılıyor ve baskına uğruyor. Ta ki doğum günü kutlaması bile buna dahil.
Bir kişinin onüç yıl tek kişilik bir hücrede tutulması yetmiyormuş gibi, altı aydır da tam bir tecrit içinde her türlü insani ilişkiye kapalı tutulması tarihin en hukuksuz işi olsa gerek. Herhalde dünyanın benzer başka bir olayı yoktur. Yine cezaevine gidip müvekkilleri ile görüştüler diye bir çırpıda otuzaltı avukatın tutuklanması olayında da benzeri yoktur. Bu durumu ne ahlaka, ne de hukuka sığdırmak mümkündür. Bunların hepsi AKP’nin “İleri demokrasi” safsatası altında yapılmakta ve sadece ona yakışmaktadır.
AKP’nin “KCK Operasyonu” adı altındaki Kürt avı yoğunlaşarak sürmektedir. Artık “Ben Kürdüm” diyen herkes “Terörist ve KCK’li” sayılmaktadır. Bu konuda parti yöneticisi, belediye başkanı, siyasetçi, aydın, yazar, gazeteci, avukat, sanatçı, genç, çocuk, yaşlı, kadın, kentli, köylü olmak fark etmemektedir. Her gece planlı bir biçimde onlarca ev basılmakta, yıkılıp dökülmekte ve onlarca insan gözaltına alınıp tutuklanmaktadır. Kürt demokratik siyaseti ciddi hiçbir hukuki gerekçeye dayanılmaksızın geliştirilen siyasal soykırım operasyonlarıyla tasfiye edilmeye çalışılmaktadır.
Bu temelde tutuklanan insan sayısının altı bine ulaştığı ifade edilmektedir. Baskı ve tutuklamalar Kürt dostlarını da içine alacak şekilde genişlemekte ve milletvekilleri üzerindeki kuşatma daraltılmaktadır. Dahası demokratik Kürt kurumları bir bir kapatılmakta ya da çalışamaz hale getirilmektedir. Kürt halkı üzerindeki faşist polis terörü gittikçe tırmandırılmaktadır. Bu konuda hedefin genç, kadın veya çocuk olması fark etmemektedir. Dağda ve şehirde Kürt gençlerinin kanı oluk oluk akıtılmaktadır. Kürdistan’da komplo ve provokasyonlar kol gezmektedir.
AKP hükümeti, tüm bunları hiçbir hukuk kuralı dinlemeden tam bir pervasızlık içinde yapmaktadır. Bunları yaparken, Kürt halkının özgürlük mücadelesi dışında önünde hiçbir engelle karşılaşmamaktadır. Başbakan Tayyip Erdoğan, özgür Kürdü ve Kürt kurumları tam bir düşman olarak görmekte, kendisine tek hedef olarak Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ı, PKK’yi, KCK’yi, BDP’yi seçmiş bulunmaktadır. Bunlara karşı saldırıda hiçbir ahlâkî kurala bile bağlı kalmamaktadır. Bu konuda ölçüleri o kadar kaçırmıştır ki, TC soykırımına karşı yürütülen Kürt kimlik ve özgürlük mücadelesini “faşizm” olarak tanımlayacak kadar akıl dışı bir çizgiye ulaşmıştır. AKP kendisini Evren ve Çiller’in takipçisi olarak Kürt soykırımını yürüten tehlikeli bir özel savaş iktidarı haline getirmiş durumdadır.
AKP hükümetinin hukuk tanımaz bu pervasız faşist saldırılarına bir avuç demokrat Kürt dostu dışında Türkiye’de kimse itiraz etmemekte ve karşı durmamaktadır. Özellikle medya, AKP’nin yürüttüğü özel savaşın psikolojik kolunu etkili bir biçimde yürütür hale gelmiş durumdadır. Liberallerin sözde muhalefetleri basit bir sızlanma ve şikâyetçilikten öteye gidememektedir. AKP, CHP ve MHP arasındaki mecliste ve dışarda yaşanan sözde tartışma, toplumu aldatmaya dönük bir tiyatro oyunundan farklı değildir. Kılıçdaroğlu’nun CHP’si AKP’yi soldan yamayan bir özellik taşırken, AKP ile MHP çizgisi arasında pek bir fark kalmamış durumdadır. Silivri’de yargılanan Ergenekoncular, tıpkı 1980’li yıllarda Alparslan Türkeş’in söylediği gibi, günümüzdeki AKP çizgisine bakarak “Fikirlerimiz iktidarda, biz ise hapisteyiz” demektedirler.
İşte bu duruma bakarak AKP hükümeti, 21. yüzyılın başında topyekûn savaş konsepti temelinde Kürt soykırımını gerçekleştirebileceğine dair kendisini inandırmaktadır. Elbette bu soykırım için içerden aldığı destekten çok daha fazlasını da dışarıdan almaktadır. Bazı demokratik çevreler, AKP’nin pervasızca yürüttüğü Kürt soykırımı karşısında Avrupa’nın çıt bile çıkarmamasına dikkat çekmektedir. Gerçektende demokrasi havarisi geçinen Avrupa’nın, özellikle AKP’nin Kürt demokratik siyasetine yönelik geliştirdiği hukuk dışı soykırım operasyonlarına karşı en küçük bir itiraz bile bulunmaması dikkat çekicidir. Özellikle AKP’nin mevcut Kürt katliamını bu kadar rahat yürütmesi AB ve ABD’nin verdiği destek sayesindedir.
ABD ve AB, AKP’nin yürüttüğü Kürt soykırımı karşısında sadece sessiz kalmamakta, aynı zamanda Avrupa’daki Kürt siyasetçilerinin tutuklanması, sürekli Kürt kurumların basılması ve Roj TV’nin kapatılması olaylarında görüldüğü gibi aktif destek de vermektedir. NATO düzeyinde verilen siyasi ve askeri destek de buna ektir. Peki ABD ve AB, AKP’nin Kürt soykırımını niye görmezden gelip destek vermektedir? Başka bir deyişle, yürüttüğü Kürt soykırımında AKP sözkonusu destekleri nasıl ve neyin karşılığı olarak almaktadır?
İşte burada yaşanan Ortadoğu savaşı gündeme gelmektedir. Libya’dan Suriye’ye kadar yürütülen savaş ve bu noktada ABD ve AB politikaları ortaya çıkmaktadır. AKP hükümeti Ortadoğu savaşında ABD ve AB’nin, yani NATO’nun sadık bir jandarması olarak hareket etmektedir. Demekki AKP’nin Kürt soykırımına ABD ve AB desteği karşılıksız değildir. Bunun karşılığı BOP temelinde Libya’dan Suriye ve İran’a kadar ABD’nin yürüttüğü savaşa destek vermek, yani ABD çıkarları doğrultusunda Ortadoğu savaşına katılmak olmaktadır.
Bu işbirliği Mayıs 2011’den beri netçe ve çok daha ileri düzeyde ortaya çıkmıştır. AKP hükümetinin, Türkiye’nin gelmiş geçmiş en Amerikancı ve NATO’cu hükümeti olduğu artık iyice netleşmiştir. Bu gerçeği Türk yurtseverlerinin görememesi, görüp de buna karşı gereken tutumu gösterememesi tarihin en ciddi ironisidir. Bu durumun da 1971 devrimci-demokratik çıkışının tasfiye edilmesi sonucunda ortaya çıkmış olduğu tartışmasızdır.
Yaşadığı ağır tasfiyecilik nedeniyle Türkiye sol ve demokratik güçleri günümüz AKP faşizmine karşı gereken direnişi göstermese de, özgür Kürt kimliği ve Kürt Özgürlük Hareketi tarihin bu en tehlikeli faşist soykırımcılığına karşı direnmekte kararlıdır. Kürt sokaklarında her gün “Kürdistan faşizme mezar olacak” sloganları çınlamaktadır. “AKP’nin Kürdü olmayacağız” denerek, özgür Kürt olmaktaki ısrar ve kesin tutum ortaya konmaktadır. Meydanlarda “Öcalan’a Özgürlük” sesleri yükseltmekte ve bedeli ne olursa olsun göğüslenerek Kürt Halk Önderi’nin özgürlüğü için platformlar geliştirilmektedir.
Özgür Kürt direnişi Kuzey Kürdistan’ın her tarafında yayılmakta ve yükselmektedir. Kürt gençliği, her türlü faşist saldırıya karşın devrimci direnişin yaratıcı örneklerini geliştirmektedir. Kürt kadınının “Öcalan’a Özgürlük” kampanyası tüm şehir ve kasabalara yayılmış durumdadır. Emekçiler, yaşlılar, çocuklar, kısaca tüm toplum, faşist polis terörü karşısında kahramanca direniş örneği vermektedir. Gerillanın kahramanlık çizgisindeki direnişi sürmekte ve AKP’nin yüreğine korku salan esas güç olmaktadır.
Bu direniş artık Kuzey Kürdistan’la da sınırlı değildir. Kürdistan’ın tüm parçalarındaki ve yurt dışındaki Kürt halkının “Öcalan’a Özgürlük” amaçlı direnişleri gün geçtikçe gelişmekte ve her alana yayılmaktadır. Batı Kürdistan halkı, ölümsüz komutanı Xebat Derik’in izinde yürüyerek Önder Abdullah Öcalan’ı sahiplenmekte ve özgürlüğü için direniş mücadelesini geliştirmektedir. Güney Kürdistan’da da Önder Abdullah Öcalan’ı sahiplenen tutum ve direnişler en temel toplumsal duruş haline gelmiştir. Özellikle Avrupa’daki Kürtlerin gittikçe büyüyen direnişleri hem uluslararası alanı etkilemekte ve hem de AKP’yi ciddi biçimde korkutmaktadır.
Her alanda olan her kesimdeki Kürtler, AKP faşizmine karşı özgürlük için direnişte kararlıdır. En başta bu direnişi yürüten İmralı’daki Kürt Halk Önderi olmaktadır. Tayyip Erdoğan’ı ve AKP yöneticilerini tir tir titretende işte bu kararlı direniştir. Kürtler şimdiye kadar hep direndikçe kazandılar, AKP karşısında da direnerek kazanıyorlar ve daha da çok kazanacaklar!..
Selahattin ERDEM

Ayrıntılar

Yayınlandı: 26 Ocak 2012

Bu kez sıra Burkay’da
Hatırlayanlar bilir iki yıl önce işbirlikçilik üzerine bir yazı yazmıştık. Bu yazımızda ağırlıklı olarak işbirlikçiliği ve ihaneti ele almıştık.
O zaman şöyle demiştik:
İşbirlikçilik tarihten süzülerek gelen bir karakterdir. Kendi toplumuna karşı dışarıdan gelen güçlerin yanına geçerek kendi toplumunun aleyhine çalışana işbirlikçi demek yanlış olmaz. İşbirlikçi, özünde fırsatlar üzerinde yaşayan bir asalaktır. O, düşmanın yanına geçip kendisini ne zaman ve ne biçimde pazarlayacağını bilir. Bunu bilmezse o zaman işbirlikçiliği çok da para etmez.
Öyle sanıldığı gibi işbirlikçilik her zaman değer görmez. Toplumsal bünye sağlam ise ve bu bünyeyi etkileyecek dış güç yeterince güçlü değilse birilerinin dış güçle ilişkilenmesi ve kendi toplumu aleyhine işgalcilerin lehine çalışması değer görmez.
İşte işbirlikçilik öyle bir karakterdir ki kendince hep kazanmayı esas alır. Tarihin her safhasında aynı boyutta çıkmaması bundandır. Kendini her renge büründürerek yaşayabilmesi yetenek ister. En azından bukalemun olmak gerekir ki bu da sonuçta bir maharet ve kabiliyettir.
İşbirlikçiler genelde aç gözlüdürler. Biz Kürtlerde bu karakteri, tarihin çok gerilerine gidecek olursak konar-göçer aşiretlerde görürüz. Bir aşiret kendi hayvanlarını beslemek için daha fazla otlak yerine ihtiyaç duyar. Bunun için komşularıyla genelde meralardan kaynaklı hep biraz çatışık olur. Bu belki doğal da görülebilir. Ne de olsa ihtiyacını temin etmek için yaşama zorunluluğu vardır. Ancak alana yeni bir dış güç geldiğinde bir diğer aşiretin topraklarını, otlaklarını, meralarını alabilmek için dış gücün yanına geçerek komşu aşiretin üzerine gidebilir.
İşte bu nazik durumlarda işbirlikçilik müthiş para eder. Çok da fazla emek sarf etmeden yeni alanların sahibi olabilir. Rant elde edebilir. Böylesine yapıların bu tür güçlerin işbirliği ile kazanacakları çok, kaybedecekleri az şey vardır. Kaybedilecek olan toplumsal çıkar ve ahlak onun için hiçbir anlam ifade etmez. Dış güçlerin maşası olmakla elde edecekleri güç onlar için her şeyden çok daha değerlidir. Bu güçle, ailesi ve aşiretinin çıkarlarını korur, diğer Kürtler karşısında güçlenir ve onları ezebilir. Bunu yaparken de Kürt halkının özgür gelişimini engellediğini görmez. Çünkü Kürt halkı değil, dar çevresi ve kazanacakları onu ilgilendirir.
Biz Kürtlerin tarihinde böylesine kritik süreçler çokça yaşanmıştır. Kürdistan tarihi aslında bir işgaller tarihidir. Ve bunun için de bir işbirlikçilik ve işbirlikçiler tarihidir dememiz yanlış olmaz. Önemli bir karakter budur. Diğer bir karakter ise bu işbirlikçiliğe karşı gelişen direniş ve kahramanlıklardır. Kürtlerin tarihini belirleyen adeta bu iki olgudur.
“Tarihin belirli aşama ve dönemlerinde en göze çarpmayacak bazı tavır, davranışların çok büyük etkileri olabilir derler. Böylesine tarihi anlara kimileri geçiş aşaması, kimileri nazik ve kırılgan süreçler ve kimileride kaos aralığı diyor.” İşte böyle işgal süreçleri gerçekten nazik süreçlerdir. Var olma mücadelesinin sürdürüldüğü yıllar nazik ve kırılgan süreçlerdir. Ya direniş galebe çalar işgalciler def edilir yani özgürce yaşanmaya devam edilir, ya da işgalciler işbirlikçilerin özel çabalarıyla galebe çalarlar ve işgal başarı sağlar, işgal edilen topraklar ya da halklar köle olarak yaşamaya devam ederler. Böylesine nazik süreçlerde işte bir bireyin ya da bireylerin söyledikleri çok önemlidir, eylemleri çok önemlidir, doğru tarafta ya da yanlış tarafta durması çok önemlidir. Çünkü süreç kritiktir. Her bir kişi rolünün üstünde katkıda ya da karşıtlıkta bulunabilir.
“Söylemek istediğimiz tam da budur; nazik ve kırılgan süreçlerde küçücük bir yakınlık gösterisi belleklerdekilerin unutulmasına yol açabilir. Daha fazlası da olabilir. Coşku seliyle düşmanlar alkışlana bilirler. Sürecin karakteri böyledir.”
“Ortadoğu’nun ortasında ve her geçen gün önemi hissettiren sahanın başında Kürdistan gelmektedir. Dörde bölünmüş haliyle herkesin ilgisini ve dikkatini üzerine toplamaktadır. Kürdistan’da en etkili güç PKK’nin öncülük ettiği Kürt Özgürlük Hareketidir. PKK şahsında Kürt Özgürlük Hareketi, Kürt Özgürlük Hareketi şahsında da Kürt halkı hedeflenerek etkilenmeye çalışılmaktadır. Sürecin nazikliğinden dolayı Kürt halkını tam da bu dönemeçte etkileyebileceklerinin hesabını yapmış olmalıdırlar ki Kürt halkının düşmanları komple bir devrim karşıtı hamleye kalkışmışlardır. Sadece bunu yapmıyorlar, KCK adı altında binlerce insanı zindana atıyorlar, en küçük gösteri tutuklama gerekçesi yapılıyor, gençlere pompalı silahlarla saldırı yapılıyor, halkımız gündüz ortasında bombalarla vuruluyor, gerillasına kimyasal silahlar sıkılıyor. Evet, özgür Kürt ezilerek yok edilirken özgür kürdün yerine geçirilmek istenenler özenle hazırlanıp piyasaya sürülüyorlar. Bunu entegre politika ya da strateji diyorlar. Kimisi buna stabilize etme yani düzleme diyor. Bunun içindir ki dikkat edilirse Kürt Özgürlük Hareketi karşıtı ne kadar güç varsa hepsi şaha kaldırarak konuşturuluyor, piyasaya çıkarılarak paralandırılmaya özendiriliyorlar.” 
İşte tam da bu süreçte geçmişten beri Kürt halkı içerisinde Kürtlerin birlikteliği önünde engel olmuş ama şöyle ya da böyle kendilerince bir Kürtlükle uğraşmış olanları da pazara sürülmelerini görüyoruz. Ne de olsa bu aralar işbirlikçilik para edecektir. Belki başka zamanlarda böylesine işbirlikçilere fazla yer verilmez, belki böylesine ipliği Kürt halkı tarafından açığa çıkarılanlara itibarda etmezler. (Edilmedikleri için 30 yıl boyunca kendilerini bir kediden bile mahrum bıraktılar.) Ancak Kürt Özgürlük Hareketinin bu en hassas süreçte kendisini çok güçlü hazırlayarak hamle yapma planlaması ve stratejisi içerisindeyken bunu durdurmanın yolları geçmişte ne kadar işbirlikçi varsa hepsini hem kullanarak hem de bir araya getirerek karşı bir cephe oluşturmalarını sağlamaktan geçtiğini de AKP biliyor.
Nede olsa Filistin deneyimi yakın bir deneyimdir. HAMAS’ı 1987’lerde kurdurarak ve sonra da önünü açarak Filistin hareketini zayıflatmaları ardından birbirine bırakarak adeta çıkmaz olan bir çözüm sürecine koymuşlardır. Hem güç olmalarını engellemişler, hem silahları karşı cephelere satarak büyük paralar kazanmışlardır hem de uluslararası arenada meşruiyetlerine gölge düşürmüşlerdir. Nede olsa boğaz boğaza geçmiş Filistin Kurtuluş Hareketlerine kim “bel bağlar” ki?
İşte Kürdistan’da tam da bunu yapmaya çalışmaktadırlar. Belki Filistin'deki gibi askeri bir karşıt kontra gücü oluşturacak güçleri yoktur. Ancak geçmişte arta kalan, barutları tükenmiş, kılıç artıklarını bir araya getirerek Kürt Özgürlük Hareketine saldırmalarını sağlamak bir şeyler yapabilir. Bunu yaparken ne de olsa TRT 6 gibi yerlerde bunların birçoğunu idame edebilirler ve açılacak Kürtçe okul ya da kürsülerde bunları değerlendirebilme sözü verebilirler. Bir de 30 yıl önce Kürt Özgürlük Hareketinin doğuşuyla Kürt halkı tarafından dıştalanmış, kabul görmemiş, itilmiş ve tarih sahnesinde çekilmek zorunda kalan bu işbirlikçilerin bireysel intikam hırsını ekleyin, kan davası gütmelerini düşünün o zaman neden işbirlikçik hortluyor, hortlatılıyor sözlerine daha iyi anlam verilebilir.
Son zamanlarda bu kadar barutu tükenmiş sözde geçmişin namı diyar kişiliklerin-bunların bir kedisi olmasa bile-bu kadar öne çıkarılmalarının ve Kürt Özgürlük Hareketine saldırmalarının altında yatan gerçeklik bu yeniden palazlandırılan ve kıymetlendirilen işbirlikçiliktir. Siz buna daha başka kendini aydın sayan, ama özü itibariyle işbirlikçi olan para karşılığında yazan tiplemeleri de ekleyin, o zaman bu süreçte ne yapılmak istendiğini daha iyi anlayacaksınız.
Mangurtlar zamanı derken söylemek istediğimiz bunlardır. Mangurt belleksizleştirilen, şuursuz olan tümden birilerinin güdümünde kendi öz değerlerine saldıran kişi ya da kişilik olduğunu önceki yazılarımızda yazmıştık. Öyle görülüyor ki bu Mangurtlara yeni bir Mangurt daha eklenmiştir:
Burka yani Kemal Burkay... ve konuşma sırası onda. Önce Ensarioğlu, sonra Eker şimdi ise Burkay. Ve öyle görülüyor ki Akepe Mangurtları konuşturmaya devam edecektir.
Dileyen Mangurtluk yapmakta özgürdür ancak bizde ülkemizde belleksizleştirilmiş, kendi halkına karşı piyasaya bir silah olarak kullanılan Mangurtlarla mücadele etmekten özgür olduğumuzu herkes bilmelidir. 
Hayri Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 24 Ocak 2012

Bir önceki yazımızda devletin başta Kürt gençliği olmak üzere dinamik tüm güçlere yönelik yeni yasaları gerekçe göstererek yeni bir yönelim geliştireceğinden ve bunun karşısında hazırlıklı olmamız gerektiğinden söz etmiştik. İki olay üzerinden meramımızı bir kez daha anlatalım.
Sözlerimizin üzerinden bir hafta geçti. Tabloya bir bakalım.
Molotof atan iki gencimiz pompalı tüfekle saldırıya uğruyor. “Oteli yakmak isteyen iki kişi kızgın pompalı tüfekli adam tarafından vuruldu” diye bas bas bağırdı haber başlıkları. Haklılığını,  pompalı tüfekle saldırının meşruiyetini savunuyor manşetler.
Daha önce üstelik elinde molotof olmadan Bingöl’de kleşle taranarak şehit düşürülen iki yurtseverimizle bu tabloyu görmüştük. Gerekli gereksiz, ilgili ilgisiz onlarca yurtseverimizin sokak ortasında kurşunlanarak vurulmasında gördüğümüz gibi.
Açıktan bir savaş durumu ile karşı karşıya olduğumuzu bir kez daha hatırlatalım. Artık bir şekilde gençlerimize, eylem halindeki tüm insanlarımıza saldırı, kurşunlama, açıktan silah kullanma meşru sayılıyor. Bunu bir kere iyi görmek gerekiyor.
Bu adamlar kim peki? Hangi alçak gençlerimize silah sıkabiliyor. En yurtsever dediğimiz mekanlarımızda en militan yürekli gençlerimize kurşun sıkmaya cesaret eden o şerefsiz kim?
Bilmiyor muyuz, bulamıyor muyuz, tanımıyor muyuz?
Daha önceki yazımızda herkesin bulunduğu yerde düşmanla işbirliği halinde çalışan, kontravari çalışmaları yürüten insanların bulunup mimlenmesi gerektiğini de söylemiştik. Bu sözleri böylesi durumların önünü alabilmek için dillendirmiştik.
Artık şöyle bir silkelenmek gerekiyor. Ne var ne yok etrafımıza iyi bakmamız gerekiyor.
Kimin ne iş yaptığını, düşmanla ne kadar sıkı fıkı olduğunu, hangi fitneyi, hangi art niyeti taşıdığını bilmemiz gerekiyor.
Artık düşman kendi resmi giysili faşist kolluk güçlerinin halk nezdindeki yerini iyi biliyor. Kirli işlerini genel eylemliliklerde onlara yaptırsa da alttan alta örgütlediği ajan, kontra örgütleriyle halkımıza yönelik saldırıları yeniden örgütlüyor.
Açıkça söylüyoruz, o pompalı tüfeği kullanan adam başta olmak üzere gençlerimize karışan, onları tehdit eden, kurşun sıkanlar bize saldırmıştır. Bu böyle biline.
Otuz yılı aşkındır devletin silahına, topuna, tankına, uçağına, binlerce askerine karşı savaşmış bir gerilla gücü kalkıp iki tane kıçı kırık satılmış insandan çekinmez. Silah kullanmaz da demeyin. Değerlerini korumaya yemin etmiş gerillalar en çok da Kürtlerin, Kürdistan’ın geleceği olan gençleri, geleceğimizi korur. Eğer onlara saldırı varsa, saldırı nasıl gelmişse öyle de cevap verir.
Diğer bir konu da Hakkari’de yaşanan bombalama olayı.
Her şeyden önce saldırıda yaşamını yitiren gencimizin ailesi başta olmak üzere tüm halkımızın başı sağ olsun. Yine değerli bir gencimizi çaldılar aramızdan. Ama böyle kalır sanılmasın. İntikamı alınır elbet bunun da.
Hemen faşist vali üzerimize yıkmaya çalıştı bu saldırıyı. Ama korkusu bunun da suçüstü olmasıydı.
Bu olayla açığa çıkan şeyi bir kez daha gözden geçirmek gerekir.
Roboski katliamı adı ile anılan ve 34 gencimizin, insanımızın katledildiği insanlık dışı, vahşi saldırı ardından devletin tavrı herkes tarafından görüldü. Ne oldu? Başbakan çıkıp özür dileyeceğine (gerçi dilese de bir şey değişmeyecekti) kalkıp yaralı ailelerimizin param parça olmuş kalplerini para ile satın alabileceğini düşündü. İlk açıklama “tazminat vereceğiz” oldu.
Suskun medyadan tutun, yaranmacı, yağcı kamuoyuna kadar üzerinden neredeyse bir gün geçtikten sonra haber yapma niteliği kazanan bu katliam Botan halkı şahsında tüm Kürt halkına yönelik düzenlenen bir saldırıydı. Bu saldırı aynı zamanda resmi katliam konseptinin başlangıcıydı.
Kerdoğan kalkıp kimyeviyi kutladı, teşekkür etti. Ne için? Ne güzel de öldürdün diye tabii.
Anlamamız gereken ne peki?
“Size yaşam yok! Özgür olmakta direttikçe, onurlu duruş sahibi oldukça öldürüleceksiniz, katledileceksiniz. Ordumuz, devletimiz bunun için var. Elleri dert görmesin.”
Bu olaydan sonra yaşananlar, dava hakkında gizlilik kararının alınması,  en şerefsizce devlet yaklaşımları, ikiyüzlü yaklaşımlar halen akıldadır.
Daha bu katliamın izleri taze iken Hakkari’de bu sefer daha fazla insanımızın ölümüne sebep olabilecek yeni bir katliam düzenlendi. Bu Hakkari bombalaması şüpheniz olmasın Roboski’nin bir devamıdır. Ve inanın son olmayacaktır.
O zaman ne yapmalıyız? Ekmek parası peşindeyken bombalanan, sokak ortasında yürürken bombalanan, gösteride kurşunlanan, kışın ortasında Wan’da yazlık bir çadırda yakılan, soğuktan dondurulan, metropollerde linç edilen, zindanlara doldurulan, Önderiyle bağı koparılmak istenen, her türlü hakaret, işkence, asimilasyon, katliam politikasıyla sindirilmeye, iğdiş edilmeye çalışılan bir halkın bireyleri ne yapmalı?
Cevap çok net!
Sonuna kadar direniş. Sonuna kadar öz savunma. Tabii doğru bir öz savunma için de doğru bir anlayış ve örgütlenme şart.
Daha da somutlaştıralım ve bir işbölümü yapalım.
Kendini riske atmak istemeyen, benim canım tatlıdır diyenler!
Tamam, hiçbir şey yapmayın. Sadece bulun. Evet, doğru duydunuz. Her mahalle, semt, ilçe, şehirde örgütlü bulunan gençlik örgütlerimize devletle işbirliği halinde çalışanların isimlerini, kimliklerini, ev ve iş yeri adreslerini bulun. Bu katliamlarda rol oynayan, halkımıza el kaldıran bu insanları bulun. Başka da bir iş yapmayın. Evinizde “ben de iyi bir iş yaptım” diyerek gönül rahatlığıyla yaşamaya devam edebilirsiniz. Ama bu söylediğimizi yapma şartıyla.
Ben bu işte varım, en büyük intikamı almaya hazırım diyenler!
İşiniz belli. Bu katliamlara bulaşanları bulup bir daha halkımıza el kaldırmak ne imiş, böylesi bir densizliğin cezası ne imiş bir gösterin. Laftan anlayana laf söylemek kültürümüz gereğidir. Tövbe edip gerisin geri kokuşmuş dünyasında yaşamak üzere gidecekse bırakın gitsin. Ha, yok,  dibeje “ez ji ya xwe danekevim” “ez jî tera xwe heme”. O zaman ne yapılacağı bellidir.
Geriye kalan tüm halkımız. Anneler, babalar, dayılar, amcalar, teyzeler, halalar. Kendini katık etmeyip halen seyredenler! Lütfen gençlerimizi doğru yoldan çıkarmayın. Direnişten caydırmaya çalışmayın.
Bugüne kadar ailesinden bu davada şehit düşmemiş, faşist devletten darbe yememiş insan kalmadı. Bunca senedir devam eden bu durumu sonlandırmaya çok yakınlaştık. Ve herkesin bu davaya katılımı çok önemli. Biz de ana baba sahibiyiz. Biz de anamızı, babamızı, kardeşlerimizi, hepinizi canımız kadar seviyoruz. O yüzden her türlü olumsuzluğa, imkansızlığa rağmen karında, kışında, soğuğunda, yağmurunda, açlığında susuzluğunda diretip bu dağlarda yaşamaya devam ediyoruz.
Her gün devlet faşizmi tepemize tepemize vururken bireysel gelecekmiş, paşa oğlumu şöyle eğitip yetiştireceğimmiş, kızımı şöyle zengin birine vereceğimmiş gibi girişimleri bir kenara bırakın. Evet, tüm Kürt gençleri pırlanta gibidir. Evet, hiçbirinin kılına zarar gelmemesi için en başta biz kendimizi, canımızı siper ederiz. Fakat bunun yanında herkesin omzuna düşen sorumluluklar var. Siz durdukça, sustukça, kendinizi ve çevrenizi bu işe katmadıkça bu mücadelenin başarısı da gecikiyor. Ve her gecikme daha çok can kaybı, daha çok acı ve kan olarak geri dönüyor.
Hiç demeyin bizim başımıza gelmez. Dün Roboski’de, bugün Hakkari’de vuran devletin yarın nerede vuracağı belli olmaz. Bu yüzden öz savunmanızı örgütleyin. Bu dönemde yapılacak en önemli, en kutsal iş budur.
Pir Kemal

Ayrıntılar

Yayınlandı: 24 Ocak 2012

Rosa Luxemburg’un katledilişinin yıldönümünü yaşarken o’nu düşünceleriyle, kişiliğiyle ve de devrimci duruşuyla anmak, anmanın da ötesinde inandığı değerlere inadına bağlı kalarak yaşamak, yaşatmak biz Kürdistan devrimcilerinin boynunun borcudur.
Rosa Luxemburg 15 ocak 1919 yılında Alman sosyalistlerin büyük devrimcilerinden biri olan Karl Liebknecht’le birlikte Paramiliter faşist güçlerce hunharca katledilmişti. Katledilirlerken birlikte kurdukları Spartakist hareketin başında yerini alıyordu. Aynı zamanda Rote Fahne yani Kızıl Bayrak adlı derginin de başındaydı. Katledilmeden önce de karşıt güçlerce ona Kızıl Rosa denilmesi boşuna değildi.
Rosa Luxemburg 5 mart 1871 yılında Polonya’da Yahudi bir ailenin kızı olarak dünyaya gelir. Fiziki sorunlarından dolayı hafiften aksayan Rosa, fiziki zayıflığını beynine ve yüreğine yoğun yüklenerek telafi etmesini bilmiştir. Erken yaşlardan işçi sınıfı ve sosyalizme ilgi duyan Rosa, okulunu bitirir bitirmez yurt dışına çıkarak doktorasını İsviçre’de tamamlar. Henüz Polonya’dayken aktif siyasal çalışmalara ve siyasal düşüncelerle tanışan Rosa, İsviçre’nin nispeten daha rahat ortamının yanı sıra, o yıllarda başka halklardan birçok devrimcinin de İsviçre’de bulunmasından dolayı çok erkenden kendisini düşünsel sahada geliştirerek sosyalist hareketin seçkin öncülerin arasında yerini alır.
Rosa Luxemburg inanılmaz ölçüde bir araştırandır. Çok güçlü bir kalemi vardır. Çok zekidir. Sözün tam manasıyla bir hatiptir. Tartışmaya girdiği insanları çok rahat ikna eden yine kişiliğiyle de etkileyen bir sosyalist olarak, dediğimiz gibi çok erkenden bulunduğu ortamlarda öne çıkmış ve sivrilmiştir. Rosa’nın bu özellikleri ileride içerisinde aktif yer alacağı Alman Sosyal Demokrat Parti’nin eğitim okullarında uzun yıllar eğitim vermesine götürecektir.
Rosa Luxemburg ömrü boyunca -orta halli yani ekonomik durumu normal olan bir aile ortamı içerisinde yetişmiş olsa da -hep büyük sıkıntılar yaşamıştır. Kıt kanat geçinerek devrimci ideallerine bağlı yaşayan Rosa Luxemburg, katledildiğine günü kadar da düşüncelerinde ve inandığı değerlerde bir adım bile geri adım atmamıştır.
Rosa Luxemburg’un belki de en büyük özelliklerinden bir tanesi bir kadın olarak müthiş kavgacı olmasıydı. Kavgasını düşüncelerinin keskinliğiyle, dönemin neredeyse tek otoritesi olan Bernstein’e, Kautsky’e hatta Bebel’e karşı amansız yürütmüştür. Genç olmasına rağmen görmüş, geçirmiş neredeyse yaşarlarken kutsanan Bernstein, Kautsky ve Bebel’i hiç çekinmeden eleştiren Rosa’nın bu cesaretinin arkasında hiç şüphe yoktur ki onun sosyalizme olan inancının yanı sıra, bir devrimcinin inandığı değerler uğruna gerekirse kellesini vermesini bilmesi gerektiğidir.
Kellesini vermeye dönük günlüğünde Karl Liebknecht’in eşine yazdığı “Her şeye rağmen görev başında, bir sokak çatışmasında ya da darağacında can vermek isterim” sözleri de onun kararlı ve boyun eğmez duruşunu da bize gösteriyor.
Rosa müthiş bir entelektüeldir. Ancak bu entelektüel kişiliğinin yanı sıra birde müthiş olan eylemci, örgütçü yaşam kavgacılığı vardır. O nerede bir işçi toplantısı varsa orada kitlelerin karşısında ajite çekendir, o nerede bir eylem varsa orada en ön cephede protesto edendir ve o nerede bir devrimci gelişme varsa orada en ön cephe de tam kavganın ortasındadır.
Evet, bundandır ki Rosa Luxemburg her zaman burjuvaların ve de çürümüş reel sosyalistlerin hedefinde olmuştur. Bundandır ki o çok kez zindanlarda tek başına aylarca direnmek zorunda kalmıştır.
Rosa Luxemburg’un birde ölümüne aşık olduğu yazma sevgisi vardır. Emperyalizmin köhnemiş zindanlarında bile inadına yüzlerce mektup yazarak hem davaya bağlılığını, hem davanın öncülüğünü hem de incilikli insan sevgisini görüyoruz. Bugünlerde onun yaşam biyografisini bu mektupları okurken değil ki kendimizi eleştirmiyoruz. Değil ki bu kadar insan eksenli görüş ve yaşam karşısında şaşırmıyoruz.
Örneğin yazdığı bir mektupta onu hafiften kandıran bazı yoldaşlarından söz ederken bile gülüp geçer. Almanca yazılarında buraya tercüme ettiğimiz sözleri takriben şöyledir: “Bazıları beni kandırdığını sanıyor, halbuki bu kadar yaşam tecrübesi edinmişimdir. Mümkün mü böyle küçük kurnazlıkla beni kandırmak(?)” diyor. Akabinde yazmaya devam ediyor: “ama onlar benim dava arkadaşlarım, ama onlar benim yoldaşlarım. Belki ne yaptıklarını bilmiyorlardır. Küçük hesapların bir gün açığa çıkacağı açıktır. Bunun için onların o küçük köylü kurnazlıklara gülüp geçiyorum. Onlara kızamam ki, onlar benim yol arkadaşlarım” demesi onun insana olan inancını ve sevgisini çok fazla gösteriyor. Sınıf kavgasında çok sert olan Rosa yoldaşlarına karşı ne kadar nazik ve narin olduğunu bize gösteriyor.
Evet, Rosa Luxemburg görüşleriyle, düşünceleriyle, yaşama bakışıyla, yaşamıyla, örgütçü duruşu ve eylemci kişiliğiyle özlediğimiz bir sosyalist önder. Zamanında kimisi kadın çalışmalarına fazla girmediği, kadına çalışmalarına çok yer vermediği için eleştirilmiştir. Belki bu eleştirilerinde haklıdırlar. En azında Clara Zetkin’in eleştirilerine hak vermemiz gerekir. Ancak bu eksiklik ve zayıflık Rosa Luxemburg’un büyük devrimci kişiliğine gölge düşürmez. Onun inandığı ve peşinde inadına koştuğu hakikat gerçeğine gölge düşürmez. Ve hele hele ona her zaman yakın duran büyük devrimci ve sosyalist kadın Clara Zetkin’in Rosa Luxemburg’a ilişkin söyledikleri:
“Rosa Luxemburg’ta sosyalist fikir, hem kalbin, hem beynin hiçbir zaman sönmeden yanan güçlü ve egemen bir ihtirasıydı. Bu şaşırtıcı kadının büyük amacı sosyal devrim yolunu hazırlamak, sosyalizme giden tarih patikasını temizlemekti. Devrim denemesi, devrim için çarpışmak onun en büyük mutluluğuydu. Bütün hayatını ve varlığını sosyalizme vakfetti… O, keskin bir kılıç, canlı bir devrim aleviydi” demesi dediğimiz gibi asla ama asla yabana atılamaz.
Troçki’nin ise “Bizim için Liebknecht, sadece bir Alman lider; Rosa Luxemburg da sadece Alman işçilerine önderlik eden bir Polonyalı sosyalist değildir. Hayır, onlar tüm dünya proletaryasının yakınlarıdır ve hepimiz, onlara kopmaz manevi bağlarla bağlıyız. Onlar son nefeslerine kadar, herhangi bir ulusa değil, Enternasyonal’e ait oldular” sözlerinin ne kadar doğru olduklarını bugün daha iyi anlaşılıyor.
Lenin ise Rosa Luxemburg’a ilişkin söyledikleri: “Bütün hatalarına rağmen o bir kartaldı ve kartal olarak kalacaktır ve anısı bütün dünya komünistleri için daima değerli olmakla kalmayacak, aynı zamanda biyografisi ve bütün eserlerinin yayınlanması, tüm dünyada pek çok komünist kuşağın eğitilmesinde son derece yararlı kılavuzlar olarak hizmet edecektir” derken de ne kadar büyük bir devrimciyle karşı karşıya olduğumuzu bize gösteriyor.
Önderliğimizin:
“Şunu demeye getiriyorum: 1980 sonrasında başlayan Cebel Şeyh eteklerindeki yirmi yıllık savaş halimiz, tarihsel-toplumsal temele dayalı ve anlamı çok büyük olan bir mücadeledir. İbrahim’in El Halil, Musa’nın Sina, İsa’nın Kudüs, Muhammed’in Medine’deki mücadelesinden derin izler taşır. Bununla yetinmez; Bruno’nun, Erasmus’un, Babeuf’ün, Bakunin’in, Marks’ın, Lenin ve Mao’nun izlerinden de etkilenir. Zerdüşt, Buda, Konfüçyüs ve Sokrates’in izlerinden yoksun kalmaz. Tanrıça Star’dan İnanna, Kibele, Meryem, Fatma ve Rosa’ya kadar gelen izlerden nasiplenmeyi de ihmal etmez. Kapabildiği kadar toplumsal hakikatin tüm gerçeklerinden şerbetlenir” derken Rosa’nın yerinin biz Kürdistan devrimcileri için ne kadar önemli olduğunu gösterir.
Evet, bizler Kürdistan devrimcileri olarak başka bir çağda yaşasakta Rosa’nın ruhunu tüm benliğimizle yaşayarak, Rosa’nın iyi bir yoldaşı olacağımıza ve onun inandığı davanın iyi bir takipçisi olacağımıza, sözümüzü, katledilişinin 93. Yılında onun şahsında tüm dünya devrimcilerine yeniliyoruz.
Yaşasın enternasyonalizm!
Yaşasın büyük sosyalist önderler Rosa Luxemburg ve yol arkadaşı Karl Liebknecht!
Yaşasın hakların kardeşliği!
Kasım Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 24 Ocak 2012

Herkesin inandığı bir şeyler vardır. İnançsız insan da yoktur. Tabii inancın da gereklilikleri vardır. Her şeyden önce inanç adanmayı bekler. Bu bir taş ise bile ona saygı duyulmasını ister. Önemli olan onun varlığını kabul etmek değil midir ve ona inanmak değil midir? Yine inanç irade kazandırır, mücadele kararlılığı verir. İfade yetisi verir. İnanç öyle kudretli ve onurlu bir şey ki uğruna insanlar canından bile vazgeçer.

İnsanı diğer canlı varlıklardan ayırt eden ve ona kutsallık atfeden düşünebilme kabiliyetine sahip olmasıdır. Eğer insan düşünebilen bir varlıksa, o zaman sorgulayabilir de, yanlışa karşı doğruyu bulma arayışına da girer. İnanmak, uğruna kavga edilen her neyse onu yarıya yarıya başarmaktır.

Neden inançla başladım dersiniz! Çünkü hala birileri çıkıp PKK’yi tercih eden gençlerin kandırıldıklarını söylüyor ve bunu söylerken de –güya onlara yandığı için- timsah gözyaşlarını döküyorlar. Kürt halkının ve gençlerinin PKK’ye inanmak için o kadar çok sebebi var ki! Her şeyden önce PKK Kürt halkının çocuklarından oluşan bir yapı. Kürdistan sınırları dışında, başka güçlerin kurduğu, bir araya getirdiği bir yapı değil. Okyanuslar ötesinden birilerinin yönettiği bir hareket değil. Kürt halkının kimlik ve varlık sorununu gören, bu sorun karşısında gözünü kapatamayan, Kürt halkının acılarını hissederek, bu acıların ortağı olarak ve Kürt halkının varlık ve kimlik sorununa bir çözüm bulma arayışıyla yola çıkan inançlı, yürekli bir grup gencin 32 yıl önce resmi olarak kurduğu ve daha sonra yüz binlerce gencin katılarak bugün hiçbir gücün bükemediği kadar büyük bir hareket. Kürdistan’da yedisinden yetmişine –devlet varlığının yarattığı korku nedeniyle kendini inkar eden ve halkının acılarına kayıtsız kalan kısmi bir kesimi saymazsak- kadar herkes varlığını PKK ile tanımlıyor. Kendisine korkusuzca “Kürdüm” diyebiliyorsa bile bunun PKK’nin yarattığı direniş ruhuyla bağlantılı olduğunu söylüyor. PKK Kürt halkına öyle bir yürek ve cesaret verdi ki, korku nedir bilmiyor, özgürlük uğruna her bedeli veriyor.

12 veya 13 yaşındaki bir çocuk bile PKK’ye katılma kararı verebiliyorsa, PKK’yi kendisi için bir yaşam alanı olarak görebiliyorsa bunda PKK’yi suçlamak yerine, o çocukları o kararları almaya zorlayan nedenleri, sebepleri bulmak ve onları sorgulamak gerekmez mi? Kürdistan’da çocuklar 3 yaşına geldikten sonra zafer işareti yapıyor, APO diyor. Anne ve baba sözcüklerinden sonra ilk öğrendiği sözcükler arasında APO ve PKK var. Demek ki PKK ve APO 3 yaşındaki bir çocuk için bile anne ve baba kadar değerli, sevilesi ve bağlanılası olgular. Eline taşı alıp onu polise, askere ya da düşmanının işbirlikçileri üzerine fırlatma kararı alan bir çocuk, demek ki o yaşına rağmen çok şey biriktirmiştir. Eli silahlı güçlere karşı taş fırlatmanın bir oyun olmadığını biliyordur. Hayatı o kadar ciddiye alıyor demek. Her şeyden önce eli silahlı ve kendisinden yaşça çok büyük olanlara karşı bu kadar yiğit ve cesaretlice durabiliyorsa, demek ki büyük bir öfke taşıyordur yüreğinde.

Bir de Kürdistan’da doğup büyüyen her çocuk, erken büyüdüğünü biliyor. Kendisine yöneltilen acımasız hayat koşulları karşısında erken büyümek zorunda. Hala inkarın ve imhanın eşiğinde olan varlığına özgür bir gelecek atfedebilmek için, kardeşlerinin artık taş değil de, dağlara çıkıp silah kuşanmak değil de, oyunlarla, normal koşullarda büyümesi için erken büyümek zorunda olduğunu biliyor. Birilerinin “kandırılmışlar” dedikleri o çocuklar kimlikli, özgür, eşit ve adil bir yaşam için taşı kavrıyor, silahı kullanıyor. Kendisinden sonraki nesillerin özgür yaşayabilmesi için bir feda nesli bugün dağlarda düşüp halkının gözünde yıldızlaşanlar. Sizin “kandırılmış çocuklar” dediğiniz size sokak aralarında taş atanlar da inançları uğruna tutuklananlar, dağlarda büyük bir onurla özgürlük mücadelesi yürütüp hayatını kaybedenler de inançları uğruna ölenler.

Kendisinin vicdanı her ne kadar rahat olsa da, Kürt halkının vicdanında hep yargılanan Oya Eronat da dağlarda inançsız insanların yaşayamayacağını biliyor. Dağlar inançlı, iradeli ve bir feda neslinin mekânları. İnançlarını yitirenlerin bir dakika bile durmadığı mekânlar.

Yani Eronat xanım, kandırılmış dediğin o gençler de senin kandırıldığını, doğduğun topraklara ihanet ettiğini düşünüyor. Ve senin Diyarbekir’e (Amed) hiç yakışmadığını… Bir isyan şehri. İsyan şehrinin çocuklarına da halkına ihanet ve düşmanına yaranmak yakışmaz. Oğlunun acısı madem o kadar yaraladı seni, neden barış için mücadele eden annelerin arasında değil de, hala Kürt halkına inkar ve imhayı dayatan, Kürt halkının çocuklarını her gün öldüren bir hareketin içindesin ve onun militanlığını yapıyorsun? O kadar öfkeli konuşan birinin içinde sevgi, merhamet ve şefkat zerrecikleri kalmamıştır. Kusura bakma ama kendi acın dışında başka acılara da ağlamadığın her halinden belli.

Kandırılmışsa bile PKK’de olanlar PKK’de bulunmalarından gurur duyuyorlar. En azından senin o “kandırılmışlar” dediklerinin halkı onların niçin vurulduğunu, öldüğünü biliyor ve omuzlarında taşıyarak, ellerine kınalar yakarak, zılgıtlarla toprağa veriyor. Sen ve senin gibi olanları da YUHHHHluyor…  

Rojbin Golav

Ayrıntılar

Yayınlandı: 20 Ocak 2012

“Bu sistem suç üreten bir sistemdir” diyor bir Türkiyeli yazar. Başka bir söylemle kirlenme boyutunda, insana karşı suç işleme boyutunda bu sistem metastaz yapıyor. Bunun için bu sistemi yenilemeye kalkışmak, tamir etmeyi denemek, restore etmeyi planlamak hepsi sonuçsuz kalıyor. Kendi kendini bir nevi yeniden kirler üzerinden üreten bu kirli sistem düzeltilemiyor. Bu işe el atanlar kısa süre sonra aynısının tıpkısına benzemekten kendilerini koruyamıyorlar.

Söyleyeceklerimize geçmeden bir kaç şey söylemeden geçmek olmaz. Hiyerarşik tahakkümcü yapıların tümü -ki devlet yapılarının tümü hiyerarşik ve tahakkümcüdür-zihnen kirlenmişlerdir. Vicdanen kirlenmişlerdir. Nedeni ise hiyerarşik ve tahakkümcü yapıların başkalarının emeği üzerine kurulmalarıdır. Başkalarının emeğini gasp etmeden, çalmadan, çırpmadan yaşamaları mümkün değildir. En basitinden bilinen vergiler bile insanlardan çalınan zoraki el konulan değerlerdir. İnsanları zoraki silâhaltına almak çalmanın başka bir adıdır. Bir bayrağa, bir sınıra, bir devlete, bir ırka, bir bir tapındırmak kirletmedir. Özcesi hiyerarşik ve tahakkümcü yapıların en ileri temsilcileri bugün ulus devletlerdir. Bir nevi insanları birbirine bırakarak, karşılıklı kırdırtarak yürütme işi ulus devlet modeliyle yapılmaktadır. Bunun içindir ki kim hiyerarşik tahakkümcü yapılara bulaşmış ise kirlenir. Bu sisteme bulaşıpta kirlenmeyen insan göremezsiniz. Boşuna anarşistlerin büyük önderleri devlet ve iktidar için: “en demokratım diyeni 24 saat içerisinde yoldan çıkarır” dememişlerdir.

Gerçekten iktidar ve devlet insan ahlakını bozan iki önemli olgudur. İktidar devlete yol açar, ancak devlet oluşmuşsa orada iktidar artık sonsuza dek yaşamasını garanti altına almış demektir.

İktidar üzerine en çok kafa yoran Micheal Foucault: “İktidar sadece bastırma, sınırlama yada yasaklama olarak algılanmamalıdır. İktidar kendi gerçekliğini, üzerinde olduğu alanı ve haklılaştırma mekanizmalarını üretir. İktidarın var olması bilgisiz mümkün değildir aynı zamanda bilginin iktidara yol açmadan var olması da olanaksızdır” diyor ve ekliyor: iktidarın üç biçimi vardır: Ekonomik iktidar: Nadir olan mal veya üretim kaynaklarını elinde tutup diğerlerinin emek gücüne sahip olmak. İdeolojik İktidar: Bir otorite tarafından desteklenen belirlenmiş bir yapıya ait fikirleri ve inançları elde tutmak. Siyasal iktidar: Fiziksel zor kullanmayı mümkün kılan bir takım donanımlara sahil olma” yani tutsak alma.

İşte devlet ve iktidar budur. bulaştığında da İnsanı kirleten bir yapısı vardır. Adeta yukarıda dile getirildiği gibi kendisini ona bulaşanda yeniden üretir. Öyle ki sonradan görmelerde, yani sonrada bu işe bulaşanları daha fazla kirletiyor ve vicdansız kılıyor.

Kürt halk önderliği yukarıda dile gelenleri daha rafine formüle ederek şöyle diyor:

“Kapitalizmin iktidar yapısına taşıdığı yeniliklerin başında kurumsal niteliğinin derinliği gelmektedir. Kişiye bağlanmış iktidardan iktidara bağlanmış kişiler, partiler, hatta toplumlar sistemine geçilmiştir. İktidarın görünmez, soyut niteliği geliştirilmiştir. Bunda ideoloji, politika ve ekonomi katlı işlevlere sahiptir. Ulus kavramından türetilen milliyetçilikle tüm bir ulus iktidarın kendisine ait olduğuna inandırılmıştır. Özünde hiçbir zaman iktidar ulusun olamaz. Her yerde ve her zamanda etnik grupların, hanedanların, ulusların azınlık kesimi iktidarın gerçek sahibidir. Fakat öyle bir sistem yaratılır ki, en alttaki ezilene kadar her birey bir anlamda kendini iktidar sahibi kılmak durumundadır.

Partiler de birey gibi iktidara göre kurulmuştur. Devleti topluma, toplumu devlete taşımak temel işlevdir. Toplumun kendisi devletin kılınmıştır.”

Evet, böyle bir sistem suç üreten bir sistemdir. Örneğin Türkiye’de yıllar yılı İttihatçı gelenek halklara, farklı görüş ve yaşam biçimlere kan kusturdu. Öyle ki Türkiye’de yaşayan tüm insanları –Beyaz Türkçü bir kısım dışında-nefessiz bıraktı. Türkiye kocaman bir katliamlar cumhuriyeti ve duvarsız zindanlara dönüştü.

Şimdi ise zihnen ve vicdanen iktidarcılık yani hiyerarşik ve tahakkümcü yapılara tapınıldığı için dünün ezilenleri bu kez bugünün bastıranları ve ezenleridir.

Mümtazer Türköne en son yazısında boşuna:

“Ancak onuncu yılına ulaşan bugünün AK Parti iktidarı, sahip olduğu gücü muhalefeti gerileterek elde etmedi. Yıllardır izlediği akılcı bir strateji ile devlet iktidarını devletin fiili sahiplerinden parça parça alarak bugünkü gücüne ulaştı. Eğer bugün AK Parti güç ve iktidar sahibi haline gelmişse, Genelkurmay Karargâhı'nın artık bir siyasî parti merkezi gibi iş görememesi sayesinde. AK Parti devlet içindeki silahlı-bürokratik iktidarla mücadele etti ve sonunda onları teslim aldı. Yüksek yargı oligarşisi ile Genelkurmay Karargâhı, bu iktidarın iki ana merkezi idi” diyerek bugünün onca haksız ve suç içeren uygulamalarına hukuki perdesini yaratmış olduğunu düşünüyor olmalıdır herhalde. Roborski katliamı, binlerce siyasi tutuklu, 6 aydır Öcalan’la görüşmeye izin verilmemesi, gerillaya karşı kimyasal silahlar kullanılması, Kürt halkına karşı düşmanlık ve tabii de birde son zamanlarda oldukça kirlenen dil ve üsluplar. Katliamı yapan genelkurmay başkanını ve komutanlarını kutlamalar, katliamdan sorumlu birinci derecedeki devlet yetkilisini yılın adamı seçmelerin hepsi işte bu iktidarın kirliliğiyle bağlantılıdır. Ulus devletin hiyerarşik tahakkümcü yapısıyla bağlantılıdır.

Evet, bu sistem suç üreten bir sistemdir. Bu sistemde kurtulmanın yolu ise devlet dışı çözümleri aramaktan geçiyor. Bu sistemden kurtulmanın yolu iktidardan uzak komünal değerleri güçlü taşıyan yapıları inşa etmekten geçiyor. İşte bunun için sürekli demokratik konfederal yapılar dememiz bundan. Bunun için devletsiz çözüm dememiz bundan.

Hayri Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 20 Ocak 2012

Hrant Dink katledildiğinde on binler sokaklara inerek “Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Ermeni'yiz” pankartları taşımışlardı. Ve bugün 19 Ocak, yani Hrant’ın katledilişinin yıldönümü.

Doğrusunu söylersek o günlerde de “Hepimiz Ermeni'yiz” sözleri bize dokunaklı gelmişti. Ne de olsa gerilla mücadelesine başlar başlamaz en çok faşist devlet bize Ermeni diyerek saldırmıştı. Bizim ne kadar Ermeni olduğumuzu ispat etmek için atmadıkları takla, atmadıkları iftira kalmamıştı. Kendilerince bizi Ermeni ilan edebilirlerse geçmişte kandırdıkları Kürtleri yeniden kandırabilecekler, bu kez de bize halkımızı düşman edebileceklerdi. Nitekim bizim Ermeni ilan edilmemiz değil ki etkili olmadı.

Faşist devlet Ermenilerin her türlü kötülüğün kaynağı ilan ettikleri için bizim bu kimlikten kaçmak için Ermenileri karalayacağımızı sandılar. Hatta halkımızı da buna göre örgütleyeceğimizi düşündüler. Ama yanıldılar. Ve sandılar ki biz 80-90 yıl önce Ermenilere ve Asurîlere karşı kışkırtılan Kürtleriz. Ve sandılar ki Kürt halkı yüz yıl önce Ermenilere ve Asurîlere karşı kışkırtılan hatta 1895-96 yıllarında Osmanlılarca oluşturulan Hamidiye Alaylarının eliyle Ermenileri katleden aynı egemenlerce yürütülen Kürtleriz. Ve sandılar ki “gâvur” söylemleriyle Kürt halkını kandırabilirler.

Ama unuttular ki bizler Kürdistan özgürlük gerillaları olarak ilk günden başlayarak halkların özgür, eşit, demokratik ve kardeşçe birliğinden yanaydık. Ve unuttular ki biz hem Kürt’üz, hem Türk’üz, hem Arap’ız, hem Asurî’yiz, hem Ermeni’yiz, hem Laz’ız, hem Felah'yız, hem Gürcü’yüz, hem Çerkez’iz. Ve tabi unuttular ki biz her halktan ve her inançtayız. Bunun için bizim onların hakaret etmek için sarf ettikleri “bunlar Ermeni'dirler” sözlerini hiçte hakaret olarak almadığımızı, tam tersine bu kimliği eğer Ermeni halkı kabul ederse gönüllüce o zaman kabul ettiğimiz gibi bugünde aynı onurla taşıyacağımızdı. Bunun içindir ki onların tüm oyunları boşa çıktı ve ondandır ki halkımız yüz yıllarca aynı topraklarda birlikte yaşadıkları Ermeni ve Süryanilere her zamankinden çok daha fazla saygı duyuyor ve onlarla aynı topraklarda yeniden kardeşçe yaşamın tüm yollarını bulmak için olağan üstü çaba sarf ediyor.

Evet, Hrant katledildiğinde “Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Ermeni’yiz” sözleri bunun için bize çok fazla dokunmuştu. Şimdi arada tam 5 yıl geçti. Bu kez ise Hrant’ı katledenlerin nasıl beraat edildiklerini, nasıl korunduklarını gördüğümüzde herkesten çok fazla bu durum bize dokunuyor.

Mahkeme kararlarına saygı duyulması isteniyor. Kimisi ise “bakmak gerekir, hak edilen cezalar” verilmiş diyerek Hrant’ın güpegündüz katledilişini meşrulaştırıyorlar. Türk yargı sistemine inancımız olmadığı için bundandır ki büyük beklentilerimiz de yoktur. Herkesin gözü önünde 1,5 milyon Ermeni’yi katleden İttihat Terakki’yi özenle aklayan, kollayan, savunan bir zihniyetten Hrant’ın katillerini bulmaları istemek elbette fazladır. Sistematik olarak katledilen bir halkın, katledilişlerini bile itiraf etmeyen bir zihniyetten devletten dediğimiz gibi çok beklentimiz yoktur.

Ancak gündüzün ortasında sisteme birkaç eleştiri yaptığı için katledilen bir insanın, katledenlerin ve bunların arkasında duranların böyle salıverilmeleri doğrusu biz gerillalara çok dokunuyor.

Bugün Hrant’ın katledilişinin yıldönümüdür. Faşist bir zihniyetten dediğimiz gibi bizim beklentimiz yoktur. Ancak halkların kardeşliğine inanan gerillalar olarak yeniden “Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Ermeni'yiz” diyerek inadına halkların kardeşliğini savunmaya devam edeceğimize Dink ailesi şahsında tüm ermeni insanlarımıza veriyoruz.

Kasım Engin

Ayrıntılar

Yayınlandı: 19 Ocak 2012

Her fırsatta “Apo’yu peygamber gibi görüyorlar” diyerek Kürt halkı ile Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan arasındaki kopmaz bağları zayıflatabileceğini sanan, diğer yandan ise kendini tek şef haline getirmekten hoşlanarak Sultan Abdulhamid gibi gören Tayyip Erdoğan, narsistçe yaptığı son BDP eleştirilerinde yine bir dizi inci döktürmüş bulunuyor.

Kürt Halk Önderi’nin BDP’liler için “hakaret içeren” ağır sözler söylediğini ifade ediyor. Size “şunları, şunları söylüyor” diyor. Güya bu biçimde iç çelişki yaratmaya ve Kürt demokratik siyasetini Önder Abdullah Öcalan’a karşı tahrik etmeye çalışıyor. Fakat nedense Kürt Halk Önderi’nin kendileri için söylediği sözlerden, dile getirdiği sıfatlardan hiç söz etmiyor.

Kuşkusuz kendini beğenme düzeyi artık çoktan narsizm (Hayran olduğu mahcemalinin ay ışığı altında göle yansıyışını izlerken göle düşüp boğulan kişi) sınırlarını aşmış bulunan Tayyip Erdoğan’ın BDP’ye yönelik en parlak incisi şu oluyor: “Onların güçlü olduğu yerde faşizm vardır”! Yani Amed’te, Van’da, Hakkâri’de, Şırnak’ta “faşizm” yaşanıyor! Tabi bu mantığa göre demokrasi ise Ankara’da, İstanbul’da, Yozgat’ta, Tokat’ta hüküm sürüyor! Kürtlere karşı linç girişimlerinin geliştiği yerler Tayyip Erdoğan’ın “İleri demokrasi”sinin zafer kazandığı yerler oluyor.

Tabi normal şartlarda olsa Tayyip Erdoğan’ın bu sözlerine “Deli saçması” diyerek insan gülüp geçebilir. Ancak bunlar yoğun psikolojik savaş ortamında ciddi önem arzetmektedir. “Her şey gözle görülecek kadar açık” denerek de geçilebilir. Fakat bunu söyleyenin yüzde elli oy almış bir başbakan olması ve kendini padişah konumunda görmesi, bu sözler üzerinde durmayı gerektirmektedir.

Yukarda örnek olsun diye bazı şehirlerin adını anmış olmamız, oralarda demokratik toplum ve demokrasi mücadelesini gelişemez gördüğümüz anlamına gelmez. Sadece Tayyip Erdoğan’ın sözleriyle bir karşılaştırma olsun ve sözler daha anlaşılır hale gelsin diye böyle yaptık. Yoksa bu alanlarda da demokratik yaşam tüm özellikleriyle gelişebilir. Zira İstanbul’da da, Ankara’da da, Tokat’ta da güçlü demokrasi mücadelesinin verildiği görkemli dönemler yaşanmıştır.

Ancak günümüz koşullarında demokratik toplum ve demokrasi mücadelesini görebilmek için Amed’e, Van’a, Şırnak’a, Gever’e gitmek şarttır. Bunu sadece biz söylemiyoruz, dost-düşman herkes görüyor ve ifade ediyor. Eminizki “Oralarda faşizm var” derken Tayyip Erdoğan bile kendi sözlerine inanmıyor. Böyle olduğu zaten cümlenin sonunu, yani “faşizm” kelimesini çok sessizce söylemesinden anlaşılıyor.

Yoksa Diyarbakır’da, Şırnak’ta, Hakkâri’de BDP’nin “faşizm uyguladığına” insanlar nasıl inandırılır? Türkiye demokrasi mücadelesinin kaleleri olan bu kentlerde “BDP faşizmi olduğuna” kim inanır? Belliki psikolojik savaş Tayyip Erdoğan’ın gözlerini şaşı kılmış. Amed’e bakmak isterken Yozgat’ı görüyor. BDP’lilere bakmaya çalışırken gözünün önüne AKP geliyor.

Oysa Amed için “Demokrasi başkenti” deniyor. Demokratik toplumu Amed meydanlarında, Newrozlarda, devletsiz Cuma namazlarında, kadınların özgürlük haykırışlarında görmek gerekiyor. Kürdistan’daki demokratik toplum mücadelesi sadece Türkiye demokrasisini yaratmakla kalmıyor, bölgesel ve küresel role sahip bulunuyor. Özgür insanlık yürüyüşüne çok büyük bir heyecan ve coşku katıyor.

Demokrasiyi Amed’te, Kürdistan kentlerinde görmek gerekiyor. Halkın yürüyüşünde, kadınların zılgıtında, gençlerin dilanında, çocukların iradesinde, yaşlıların yaşam umudunda yeşeren özgür ve demokratik yaşamı anlayabilmek gerekiyor. Kürt halkının özgürlük mücadelesi içinde yeniden demokratik dirilişini anlama gücüne sahip olmak gerekiyor. Özel savaşın kör ettiği gözlerle değil, adaletin gerçeği gösteren gözleriyle bakabilmek gerekiyor.

Tabi Amed demokrasisi radikal demokrasidir. Halkçıdır, özgürlükçüdür, farklılıklara dayalı eşitlikçidir. Tüm toplumsal kesimlerin bilinçli ve örgütlü katılımıyla var olur. Tayyip Erdoğan’ın baskı ve çıkar düzeninden uzaktır. Nitekim Ankara’da, İstanbul’da Tayyip faşizminden bunalan herkes Amed’e, Hakkâri’ye giderek biraz özgür nefes alma imkânı bulmaktadır.

Bu nedenle “BDP’nin etkili olduğu yerlerde faşizm var” demek, bir kişinin cehalet göstergesi olabilir. Demekki bu kişi “faşizmin ne olduğunu bilmiyor” denir. Tabi Tayyip Erdoğan’ın böyle bir cahil olduğunu söylemek fazla gerçeği yansıtmayabilir. Tayyip Erdoğan bilmediğinden değil, tersine bir özel savaşçı ve faşist olduğundan dolayı böyle demektedir. Dikkat edilirse, toplum tarafından faşizmin kötü görüldüğünün farkındadır. Dolayısıyla psikolojik özel savaş gereği, düşman gördüğü Kürtler için sarfettiği bütün kötülüklere “faşizmi” de eklemektedir.

Bunun bir Tayyip Erdoğan ve AKP klasiği olduğu biliniyor. Üzerinde taşıdığı tüm kötülükleri, yavuz hırsız misali ve medya gücüne dayanarak rakiplerine yükleyip temizleneceğini sanıyor. Bu da bir psikolojik savaş yöntemi olsa gerek. Yoksa Tayyip Erdoğan’ı faşizmi ve demokrasiyi dahi bilmeyecek kadar cehalet içinde saymak pek gerçekçi olmaz.

Kuşkusuz Kürdistan kentleri bu demokratik yaşama kendiliğinden veya kolaylıkla sahip olmamıştır. Bütün bunlar binlerce şehit kanıyla sulanan kırk yıllık demokrasi mücadelesi ile kazanılmıştır. Kürt halkı özgürlük ve demokrasi adına her şeyi kahramanca direniş içinde söke söke almıştır. Özgürlüğü ve demokrasiyi diş ve tırnakla sökerek yaratmıştır.

Şimdi sadece Kürtlerin de değil, tüm Türkiye’nin demokrasi değeri olan bu gelişmelere Tayyip Erdoğan gibi bir soykırımcı “faşizm” derken, Kemal Burkay gibi bir zavallı da Kürt halkını bu değerleri vareden “Direnişten vazgeçmeye” çağırmaktadır. Kırk yıldır Kürtlere “Aman direnmeyin, sömürgeciliğe teslim olun” çağrısı yapan bu kişi, sanki şimdi farklı bir şey söylüyormuş gibi “Siyasi mücadele yeterlidir” diyerek halkı aldatmaya çalışmaktadır. Tayyip Erdoğan’ın “faşist” suçlamasını, “direnmeyin” diyerek tamamlamaktadır. Böyle efendiye böyle uşak, ne kadar da yakışıyor! Sanki tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş!

Elbette bu kadar bedel ödeyerek özgürlük bilinci edinen Kürt halkı, özel savaş kapsamında oynanan bu oyunların hepsini görecek ve aşacak güçtedir. Kendi sıfatını Kürtlere takmaya çalışan Tayyip Erdoğan’ın faşist yüzünü netçe göreceği gibi, faşizm karşısında direnmemeye çağıran Kemal Burkay’ın teslimiyetçi gerçeğini de netçe görecektir. Bunlara inat Kürdistan’da demokrasi mücadelesini daha da geliştirdiği gibi, demokratik toplum örgütlülüğünü de ilerletecektir.

Herkes biliyorki Kürt kentlerinde AKP’nin uyguladığı faşizm vardır, sömürgecilik ve soykırım sözkonusudur. Bu gerçeklere rağmen Kürtlere “faşist” demek eğer cehalet ve suçlama değilse, ancak bir deli saçması olabilir. Tersine Kenan Evren’den bu yana iktidara gelen faşist diktatörlere Kürt halkı nasıl demokrasi dersi verdiyse, onların sonuncusu olan AKP faşizmine de demokrasi dersi vermektedir ve daha da verecektir. Kürtler büyük demokrasi savaşımlarıyla Evren’leri, Çiller’leri siyaset mezarlığına gömdükleri gibi, onların günümüzdeki temsilcisi olan Tayyip Erdoğan’ı gömmeyi de bilecektir!..

Selahattin ERDEM

Ayrıntılar

Yayınlandı: 17 Ocak 2012

Tarihin en önemli evrelerinden birinden geçerken hiçbir Kürt rahat uyumamalı, rahat soluk almamalı rahat adım atmamalı. Hiçbir Kürt kanı taşıyan genç bugünlerin can alıcılığında olağan davranmamalıdır. Neden mi? Bizler her zaman karanlıkların içinden geçmiş bir halk olarak var olduk. Bu karanlığı bugün Önderliğimiz ve şehitlerimiz aydınlatmıştır. Bu aydınlığı söndürmek ve bizi tümden tarihin karanlığında kaybettirmek isteyenlerin olduğunu unutmamalıyız. Bundandır ki bu günlerimiz tarihi ve bir o kadar da hayati önemdedir.

Akp faşizmi ve onun tüm odakları her gün Kürt kanını akıtarak sefa sürmek istemekteler. Bizler buna eyvallah mı diyeceğiz?. Onlar her gün özgürlüğün yolcusu olan bu halkın evlatlarını katletmeye çalışırken bizler hiç bir şey yokmuş gibi davranabilir miyiz? Onlar tutuklayıp ülkemizin topraklarında rahat dolaşacaklarını düşünüyorlar bizler rahat dolaşmalarına izin mi vereceğiz.

HAYIR;

Kürdistan gençliği artık bu gidişe layık olduğu kahramanlık ve direniş geleneğiyle dur demelidir. Akp Kürdistan’da hiçbir yerde rahat dolaşmamalı, adımını bile atamaz hale gelmelidir. Hedef mi arıyoruz? Akp’nin tüm bürolarını başına yıkalım. Araçlarını ülkemizde dolaşamaz hale getirelim. Adım attıklarında çok güvendikleri ordularıyla gezsinler ki yedine yetmişe onların düştükleri hallere gülelim ve daha çok mücadele edelim.

Onlar tutuklarız diyerek her gün içeriye atarak yaşamımızı tehdit ediyorlar, bizleri yurdumuzdan ve özgürlük umutlarımızdan koparmaya çalışıyorlar. Bunu yapabilirler mi? Biz ki Önder Apo’nun öğretisinde yaşama merhaba diyenleriz, biz ki dört duvarın arasında örgütlenip direnişin ışığında aydınlananlarız, biz ki dağların zirvelerinde özgürlük şarkılarıyla düşmanı çılgına çevirenleriz. O zaman vakit durmak değil canlanıp kendinizi her yerde gösterme zamanıdır. Vakit gelmiştir. Hesabını soracağımız NEWROZ günlerimiz yaklaşmakta. Özgürlüğün ateşinin düşmanı kıskıvrak yakalayacağı günler şimdiden gelmiştir. Her yeri bir NEWROZ’a dönüştürmenin zamanını hep birlikte yaratalım.

Akp’nin tüm odaklarına cevabımız gecikmesin. Özgürlük ateşiyle şenlik yaratmanın günlerini Kürdistan’ı kalbinde yaşayan her gencimiz damarlarında bir volkan gibi fışkırmalıdırlar.

Mazlum Doğanların direnişinde yaratığı destanı, Beritanlar’ın şaşkına çevirdiği kahramanlığı, Viyanların Unutulmaz öğretisini yaşamımızın her anında var etmenin zamanı gelmiştir arkadaşlar. O zaman sıra bizde diyerek işe koyulmalıyız. O zaman bizleri görmenizin zamanıdır diyerek başlamayız. Başlamalıyız ki şaşkınlıktan deliye dönsünler, kaçacak yer bulamayarak yaptıklarının hesabını verebilsinler.

Direnişin evlatları olduğumuzu daha ne zaman göstereceğiz? Tarihin en köklü halkının gençleri olarak sefacıları, ziyafetçileri, kan emicileri, faşist odakları, katliamcıları görmezden mi geleceğiz? Elbette ki HAYIR!... O zaman işe canla başla, büyük coşku ve moralle başlamanın zamanıdır.

Çünkü bizlerde başlıyoruz…

Bahtiyar Doğan

Ayrıntılar

Yayınlandı: 17 Ocak 2012