Hevalê Rojhat li navçeya Gimgimê ji dayik bûye. Heyanî diçe leşkeriyê jî li gund dijî. Hevalekî alevî û zimanê wî zazakî bû. Li gundan karê cotkarî û sewalkarî dikir. Li ser jiyana gund gelek bîranînên xwe dianî ser ziman. Salekî ew û hevalekî xwe zevîyekî cot dikin. Kartol diavêjin, payîzê jî diçînin. Ji ber ku dereng diçînin, kartolên wan çênabin. Ji ber vê tiştê gelek kes laqirdî û henekên xwe bi wan dikin. Tenê bersiva heval Rojhat û Hevalê wî, emê biharê bibînin şîn dibe yan şîn nabe dibe. Biharê piştî ku berf radibe diçin mêzedikin ku kartolê ku çandine hemu riziyane û wek avê li wan hatiye. Piştî vê encamê wate didin gotin û rexneyên mezinan. Her wisa bi vî karê xwe dixwestin bi keda xwe û bi serê xwe kar bikin. Bi vî awayî gotina mezinan guhdar nekirin û ev encam bi xwe re anî. Ş. Rojhat ev bûyere wisa dianî ziman, me dixwest bi vî karî hinek pere bixin bêrikê xwe lê belê neket bêrika me. Piştî ku leşkeriya tirkan dike, dikeve nav hewildana çûyîna Ewrûpayê. Piştî gelek zehmetiyan diçin Ewrûpayê. Ne çanda wan dizanin û ne jî zimanê wan dizanin. Piştî demekê perê wan xilas dibe li derva dimînin. Ji ber ku birçî dimînin, diçine kilîsê. Li kilîsê cihê ku xwarin belavdikin heye. Çen rojan wisa derbasdikin. Ji xizmekî xwe re xeber şandine ku were wan bigre. Ji ber ku xizmê wî ji wan re pere dereng dişîne wek penaberan gelek bela tên serê wan. Her wisa dema xizmê wî jê re pere dişîne û rê û rêbazên mayîna wan deran hîndibin, diçin wargeha penaberiyê û piştî demekî mafê penaberiyê digrin. Êdî xwe nêzikî saziyên kurdan dike. Li van saziyan de xwe û rsatiya gelê kurd û rastiya dijmin ji nêz ve nasdike. Di nav van xebatan de partiyê nasdike û di demekî kin de di nav xebatan de cih digre. Piştî demekî ku di nav xebatan de cih digre ji bo were welat, nav refê gerîla gelek caran pêşniyar dike. Ji ber hevalekî dirûst e û di karê xwe de jêhatî ye ev peşniyara wî ji aliyê hevalan ve nayê qebûl kirin. Dema di nava kar de ye li Elmanya tê girtin û du salan di zindana Elmanya de dimîne. Li milê birdozî de xwe gelekî li pêş dixe, piştî ji zindanê derdikeve dibêje, êdî bes e divê ez herim welat, nava refê gerîla. Êdî tu kes nikare min li vêderê bigre. Ji bo tevlî gerîla bibe, derbasî Tirkyê dibin. Demekî li Tirkiyê dimînin û piştî têkiliyên xwe çêdikin ew û hevalekî xwe tevlî refê gerîla dibin û tên Başûrê Kurdistanê. Sala 2005 tevli gerîla dibe û piştî li qada Xakurkê perwerdeya şervanê nû dibîne û xilas dike tevlî jiyana gerîla dibe. Di demekî kin de di nav hevalan de tê hezkirin. Ji ber jiyan û pratîka xwe di nav hevalan de zû tê qebûlkirin û ji ber xulukdarî û dirûstbuna xwe jî heval wî tînin karê saziya dîsîplînê. Ji ber vî karê ku dike heval jî jê gelekî dilxweş in, vê agahiyê hevalên ku di wê demê pêre mane dibêjin. Ji ber ku wê demê ez pêre nemabûm nikarim zêde tiştekî bibêjim. Piştî sê salan, ji bo biçe Bakûr pêşniyar dike. Heval despêkê pêşniyara heval Rojhat qebûlnakin. Ji ber ku heval Rojhat hem bi jiyana xwe hem jî di karê xwe de serkeftî ye, heval naxwazin ji gel wan here. Heval Rojhat ji ber zuda ye pêşniyar dike heval pêşniyara wî qebûldikin. Li ser vê pêşniyarê tê eyaleta Serhatê. Heval Rojhat bi komek hevalan re havîna 2007’an hate eyaletê û piştî wextekî ku ew û şehîd Şoreş û şehîd Cesûr vesazkirina wan ji bo qada Çemçê çêbû. Me pratîka 2007’an bi hev re derbaskir.Di pratîka 2007’an da bi xuluk-kariya xwe, dûrûstbûna xwe, wêrekbûna xwe û bi kedkariya xwe di demekî kin de ruxmê nûbû jî bi kar û xebatên ku tê meşandin re zû bû yek. Piştî zivistanekî zor û tengazar bihar xwe dida diyarkirin. Bi helandina berfê re û vebûna berfînan re dilê heval Rojhat bi coş û kêfxweşî diavêt. Bi hatina biharê ve çawa ku xweza xwe nû dike û li hember zor û sermaya zivistanê wek serhildanê xwe diyardike û dibêje va ez jî heme, komên gerîla jî bi hatina biharê û bi vekirina xwezayê re komî gel hev dibin. Wek hemû cihan, li Serhedê jî heval kom dibin. Heval Rojhat dilê wî hertim ji bo kar û xebat diavêt. Bi çundina ser kar ve, hertim kar ji xwe ditirsand. Ş. Rojhat û Ş. Şoreş ji bo qada şer hatibûn Çemçê. Ş. Cesûr jî ji bo qada Çemçê hatibû. Roja heval hatin Çemçê, ew roj baraneke pir zêde barî. Pênc xulek piştî baranê teyrok barî û bi xwe re lehiyeke mezin anî. Em çend heval di noqtê de bûn, cihê em diman ji ber barana zêde lehiyeke mezin rabibû. Noqta me di bin kevirekî mezin de bû. Ji ber lehiyê kevirê ku em di bin de diman hejiya û bi zorê me xwe avêt derve. Piştî me xwe ji wir derxist, çen xulek derbasbû-nebû lehiyê ew kevirê mezin bi xwe re bir. Newala ku em têde diman ji ber baran û lêhiyê kevir û xîz bi xwe re anîbû, ji binê ve hatibû guhertin. Ji ber şiliyê heval hemû şil bibûn. Ji ber kar û pêwîstiyên xwe em ji noxtê derketin û çûne êlê. Agahiya me ji hatina hevalan hebû. Me jî ji bo wan hevalan amadekarî kiribû. Demjimêr 12’ê şevê bû. Em dema nêzî noqtê bûn me mêzekir ji cihê noqtê deng tê. Koma heval Rojhat wan hatibûn, lê belê hevalên ku kom anîbûn û eynî ji wê noqtê ji hevdu qut bibûn. Ji ber ku ew kevirê ku em di bin de diman baranê girêle-gindor kiribû û hevalan jî noqte şaş kiribûn. Hevalê ku noqte nasdikir dibêje, divê noqte li vir bûya. Lê belê digere-nagere nabîne. Dibêje, dibe ku min rê şaşkiribe. Dema em nêzî wan bûn, ji dengê wan û xeberdana wan me fêm kir ku ew heval in. Em çûn gel hevalan û me merhaba da hev. Ji ber ku şevbû me rûyê hevdu nedidît. Me nêzî saetekê nîqaş kir. Ji ber ew jî em jî westiyabûn em razan. Roja dî me rûyê hev dît. Ji ber hevalekî bi moral û henekvanbû, wek demekî dirêj e me hevdu nasdikir ez zû pêre germ bûm. Ew jî wisa. Ew roj heyanî êvarê me nîqaş, sohbet û henek kir. Ber bi êvarê ve em ê çubûna erkekê. Me êdî amadekariyê çuyînê dikir. Heval Rojhat got, ma em jî nayên? Hevalan gotin, hûn a niha westiyane hûn çend rojan bêhna xwe vedin, piştre hûnê tevlî xebatan bibin. Heval Rojhat got, ma westandin çi ye, divê ez jî werim, lê belê hevalan nehiştin. Nû hatibû lê belê hemû tişt dipirsî; gel çawa ye, arazî çawa ye, xebat çi ye, çawa tê kirin… her wisa hemû tişt dipirsî. Her tim di nava lêgerînê de bû. Xwesteka wî ya kar û pêşketinê her diyar dibû. Roj bi roj xwe dida hîskirin. Di aliyê xuluk-kariyê de, tecrûbeya jiyanê pêre hebû. Di vî alî de di jiyanê de encamên xurt derxistibû û tecrûbeya xwe dida derdorê xwe jî. Her wiha kêmasî û şaşatiyên derdiketin qebul nedikir û li hemberî van kêmasiyan jî her tim xwedî helwest bû. Tavîz nedida. Kesayeta xwe jî hertim di guhertin-veguhertinê re derbas dikir. Birastî jî di hemû aliyan de fedaî bû. Fedakariya wî di asta herî jor de bû. Bi hirs û rihekî mezin karê xwe dikir. Kesayetekî têkoşerbû. Bi giyana hevaltiyê ve nêzî gel dibû û di rêxistinkirina gel de pir dilnizim bû. Bi gel re zehf girêyîbû. Sala despêkê di demekî kin de di nava gel de di navbera xwe û gel de gerimbûneke mezin dabû avakirin. Hertim dixwest mirovan îkna bike, li ser vê esasê kar bike. Gel jî bi sekna wî, şêwazê wî û milîtantiya wî pir hezdikir û bawerdikirin. Sala 2008 di nav gel de di asta mesûltiyê de karkir.
Em zivistanekê gel hev man. Me di heman yekîneyê de cih digirt. Zivistana ku em ligelhevbûn pir bi zahmetî derbasbû. Ji ber ku cihê me ji bo qampê çêkiribû hertim hildiweşiya û dihate xwarê. Her roj cihekî qampê hildiweşiya û carna di ser hevalan de dihat. Em mecbûrbûn heya biharê li vê derê bimînin. Derketin û çuyîna ciheke din gelek xeterbû. H. Rojhat ji dîwar çêkirinê fêmdikir. Cihe ku hildiweşiya li wê derê ji bo pêşiya hilweşandinê bigre dîwar çêdikir. Hevaltî di zorî û zehmetiyan de diyardibû. Heval Rojhat wê demê jî jiyan hertim dinirxand, rexnên xwe û pêşniyarên xwe jî dikir. Ruxmê ewqasî westandinê û zehmetiyê dîsa hertim kêfxweş û bi moralbû. Di jiyanê de hertim kêfxweş bû û henek dikir. Dixwast ji hemû hevalan re bibe alîkar. Di nêzîkbûna xwe de tu nakokî nedijiya. Di jiyana xwe de, di karê xwe de xulik-karbû. Kedkarbû. Di aliyê fikir û raman de şagirtê Haqî Karer û Mazlum Doxan bû. Di gerîlatiya xwe de şagirtê Egît û Bêrîtanan bû. Milîtanbû. Fediyê Rêber APO bû. Ez bi xwe jî çend caran bûme şahid, gelê ku ew dîtibû, pêre nîqaş kiribû, kengê heval Rojhat çûba ligel wan zar, jin, keç, kal, pîr hemû derdorê wî kom dibûn û bikêfxweşî pêre nîqaş dikirin. Bi wan re henek û sohbet dikir. Bi henekî gelek cara rexne li wan dikir û wan jî wate didanê. Ji ber ku gor wan xeber dida. Bi zarokan re zarok, bi ciwanan re ciwan, bi kalan re jî gorî asta wan nêz dibû û nîqaş dikir. Ji bo li wan bide fêmkirin xwe dixist her astî. Rojekî em çun êlê, em du heval bûn. Bi tariyê re em ketin nava êlê. Gelê êlê me nasnekiribûn. Zarok û keç pêşmeda hatin. Digotin, werin werin heval Rojhat e. Berbi me ve bazdan, nêzîme bûn û dîtin ku heval Rojhat nîn e. Paşda çûn. Em ketin nav malan ji ber me nasnekiribûn li me xwedî derneketin. Cudabûna şêwaz-hîtabet û dayîna fêmkirina wî dihişt ku mirovên di hemû astê de, emrê wan çiqas be jî xwe nêzî wî bikin. Nêzîkbûn û uslup ji bo heval Rojhat bingehîn bû. Ji ber vê yekê, wî jî gelek caran di vî mijarê de hevalan rexne dikir.
Payîza 2008’an hatibû. Dem teng bû. Êdî amadekariya zivistanê ji bo kampê dihate kirin. Sê heval hatibûn şandin. Yek ji wan jî Heval Rojhat bû.
Heval diçin cihê qampê mêze dikin, gomên ku erzaq têde veşartî hatine vekirin. Nîvê şevê bû ku me dît heval zivirîn. Heval bê moral bûn. Hevalê noqtê çun gel wan gortin çi bûye? Hûn çima hatin? Hevalan got, gom hatine vekirin. Wê şevê xewa hevalan nehat, xemgînî hebû. Rojbaş bû her heval dîtin ku Heval Rojhat wan hatine. Li derdorê wan hevalan civiyan. Herkes digot em çibikin! Civîn çêbû, biryar hate dayîn ku cihê qampê were guhertin. Ew şev me cihê noqtê xwe guhert. Em çun cihê qampa nû. Eynî şevê em çun cihê qampa berê ji bo erzaqê wê derê bînin cihê nû. Rê dûrbû, çuyîn hatina nêzî pênc saetan bû. Wext dereng bû, êdî gelek cihan berfê girtibû. Her heval pêwîstbû barê xwe giran bike. Ji bona ku zû xilas bibe. Me heyanî roja din erzaq kişand. Heval hemû ji hal ketibûn. Piştî pênc rojan, erzaq kişandin xilas bû. Cihê qampa were kolandin hate diyarkirin û me dest bi kolanê kir. Êdî rewşa hewayê jî xirab dibû û berf gihiştibû heyanî cihê me.
Ew şev heyanî siharê karê kolandinê berdewam kir. Rojbaş bû, hevalan tiştên xwe komî serhev dikir. Keşîfvanê siharê hat. Got tiştek xuyanake lê belê di cihazê de dengê dijmin tê. Piştî hatina keşîfçî nîgehvan çu cihê nîgehê. Derdorê nîv saet derbasbû nîgehvan deng kir û got: dijmin jor hemû girtiye û xwe di aliyê me de berdidin. Bi xeberdayina nîgehvan re hemû hevalan çekên xwe girtin û ji hev belav bûn û çeperên xwe girtin. Cihê em lê disekinîn zozan bû û newalekî kûr bû, tenê çend şikêrên piçuk li derdora me hebû. Axa em lêbûn av girtibû û ji hevdu diket. Di kêlekên newala giştî de çend newalên piçuk jî hebûn. Di aliyekî newalê jî, li jora noqtê H. Rojhat û H. Cesur ji bo dijmin kemîn avêtin. Di aliyê din a newalê jî çar heval û di dolê de jî du heval kemîn avêtibûn. Ev roj sarbû, berf dibariya, mijbû û ba dihat. Hewa qederek sarbû. Derveyî hevalên kemîn avêtî, hevalên din ji wir dûrbûn, derketin. Sibê zûbû û derfetê mirov hereket bike nîn bû û pêwîstbû ew keda hatibû dayîn û nirxên di destê me de bûn, vala neçe û nekeve destê dijmin. Ji ber ku PKK li ser keda-nirxan pêşketibû û mezinbibû. Yanzdehê meha yanzdemîn, serê sibê saet navbera 10 û 11’an de pevçûn destpêkir. Bi despêkirina pevçûnê re eşya û erzaxê di destê me de yên me nikaribû rakiriba hevalan agir berdayê û şewitand. Dijmin hem li ser kêrt de, hem jî di newalê de dihat. Ê ku di nav newalê de dihat, baş kete nav kemîna hevalan. Di mesafeyekî kurt de pevçûn destpêkir. Heval li ser dijmin serwerbûn. Bi lêxistina hevalan re dijmin şaşbibû. Kes nizanibû fîşek kuderê tê teqandin. Ji ber wî hinek leşkerên ku dixwastin ji cihê pevçûnê birevin bi şaşitî bi aliyê hevalan de diçun. Cihê heval mevzî girtibûn li ser hevdu hakimbûn û hevdu diparastin. Pevçûn heyanî tarî ket erdê berdewam kir. Dijmin xwe ji hevalan dûrxistibû û ji derve fîşek diavêtin. Nikaribûn leşkerên di nav hevalan de mayî xilas bikin. Ne me ne jî H. Rojhat û H. Cesur wan dikarîbûn serê xwe derxin. Berya pevçûn destpê bike ji hevalan re îşaret dike û dibêje li jora we leşker hene. Lê ew texmîn nakin di mesafeyeke kurt de li jora wan leşker heye. Dema heval ji wan re dibêjin li jora we leşker heye, heval hemû bi hev re dikeniyan. Hem hevalên gel me hem jî H. Rojhat û H.Cesur dema leşker ji hev re tarîf dikirin mîna henekî û bi rukenî tarîfdikirin. Wan dît ku em nizanin, me fêm nekiriye. Ji ber ku dijmin hemû derdorê çeperan girtibû û derfetê me yê çuyîn-hatinê nînbû. Pevçûn bê windahî bidawî bibû. Lê belê dijmin çar çember avêtibû li derdorên me. Ji ber ku destpêkê hevalên di dolê de li dijmin xistin û wan nexweşbû wa hevalan ji cihê pevçunê derketibûn. Tenê em çar hevalên di alî me de û H. Cesur û H. Rojhat mabûn. Piştî tarî ket, me xwest em xeber bidin heval Rojhat wan, ji ber ku dijmin bi tarîbûnê re xwe nêzî me kiribû, me nikaribû em herin gel wan hevalan. Em jî heval Rojhat wan jî bê windahî ji nav pevçunê derketin. Heval berya pevçûnê, dema ku çubûne cihê hevdîtinê cih ji me re gotibûn. Em çun cihê hevdîtinê, heval li wir tinebûn. Me di nav hev de digot, em bi silametî derketin, bêguman heval Rojhat wan jî wê bi silametî derkevin. Lê heval dema çubûn bi fikra ku hevalên cihê pevçunê mabûn wê hemû bi hev re werin tenê cihê hevdîtinê ji me re gotibûn. H. Rojhat wan cih nizanibûn. ji ber ku wi jî berê dabu bi cihekidinve. Roja din 20’ê mehê sibê zu hevalan radyo vekir. Demjimêra nûçeyan bû. Nûçeyên despêkê qala pevçûnê dikir. Di pevçûnêda gelek windahiyên dijmin çêbibûn lê kêmdidan. Nûçeyan qala windahiyên me nedikirin. Tenê digotin ji şeva tarî sûd girtin û reviyan. Heval hemu kêfxweş dibûn. Me hemûyan digot wê H. Rojhat û H. Cesur werin bigihêjin me. Cihê ku wisa darbe li dijmin xistin û bê wendahî dayîn û derketin serkeftinek bû. H. Rojhat wan ji bo ku nizanibun heval ji kuve çune cihekî ku texmîn dikin, bi wî alî ve dikevin rê. Berf êdî digihişt heyanî çokê û di arazî de kesek tinebû. Heval ji ber ku birçî mabûn diçin gundê Biruka ji bo ku hinek erzaq bigrin û xwe bigihêjînin hevalan. Li gundê Biruka heval diçin mala Xalis, H. Rojhat berê jî kêm jî be Xalis nas dikir. Roja 22’yê mehê heval hinek erzaq digrin û li ber bi êvarê ve wê rê bikevin. Dijmin êdî hêviyên xwe qutkiribû. Malên ku heval têdebûn, mala Xalis bû. Xalis bi dizî hevalan îxbar dike. Xayînan dîsa hêvî dabû dijmin. Roja 22’ê meha yanzdan a 2008 li Mêrgezerê gundê Biruka, îxaneta bi hezaran sala dîsa rûyê xwe yê tarî û gemarî nîşandabû. Bi navê kurdînî-welatparêzî û dostanî îxanet hat kirin, deşta Agirî li pêş Çemçê, Mêrgezerê. Dîsa kêfa gura hatibû. Devê xwe xistibûn xwîna du lehengên jiyanê û azadiyê. Hêviya evîna Sîdar û rûmeta Çemçî bûn.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
DEMAGIRÎ
BIHARA JIYANÊ
Du stêrkên asîman
Du dil, du gul
Heval Rojhat din av hevalanda
Tînek vînek nu dida
Roj bi roj ronî dida, wek navê xwe
Heval Cesur biharek nubu
Nu ciwanek, bihara jiyanê
Ji nav evîna sîdar derketin
Çömçe bihara jiayna xwe
Sprart sprart deşta mêrgezerê
Payîza dem xapîn
Bayên îxanetê
Li deştê bahozbu
Dilê çömçe lê dida
Bi demsalêra
Ji xwedayê xezebêra
Lava dikir
Nekin nekin
Qêrîna ahura Mazda dihat
Enkîdo bi pere dixapiya
Xweda bibu pere
Xayîntî bibu xweda
Li ser hev lava dikin
Xwedayê baş û xirab
Roja 22 yê bu êvarê
Îxanet bibu mij li deşta mêrgezerê
Gurê malê û gurê romiyan
Bi hevra dhatin ser karwanê
Bihara jiyana çömçe
Duayê çömçe
Xwedayê xezebê roj zu anî
Deşta mêrgezeê şevek tarî
Zurîna gur û keftarabu
Bihara jiyana çömçe
Ev3ina s3idar
Me bihara jiyana xwe neda
Dilda bun giyanek
HEVAL ROJHAT
HEVAL CESUR
HEVAL
Serhat soğuk ve sessiz
Araratiyla, Tendüreğiyle
Çemce beyazlara bürünür
Derin vadileri
Ve aşilmaz doruklariyla
Kar geleceği bilmeksizin yağiyordu
Dağlar kapilarini kapatmişti
Girdiğimizi kavga ve sonrasi
Sen olmayacaktin
Sensizliği düşünmek olmuyordu
Yarinin ihaneti seni alacakti
Kim bilebilirdi bunu!
Hava soğuk ve titriyorduk
Etrafimizda ölü ruhlar dolaşiyordu
Vadide cesetler
Kar kirmizilaşmişti
Sis araliğinda bir işik ;
Sen yoktun
Belirsiz bir kavga
Habersiz gidişler hep böyle olur
Oysaki beraber bir gidiş olacakti
Ağri utaniyordu
Gökyüzü sessizleşmişti
Ve
Masmaviydi
Doğa bizi izliyordu
Hep geleceksin umudu
Bir kavganin bilançosu okunuyordu
Sen de vardin
Yine ihanet
Beyinler patliyordu
Anlamsiz bir varlik
Bir ana yine ağliyordu
Bir gül solmuştu
Ararat a bir kuş daha konmuştu
Yalan yaşamin insanlari
Seni bizden almişti
Ama aşkin, tutkun, kin ve intikamin
Bizde kaldi HEVAL…
21 Kasim “2008 de Çemce de şehit düşen Cesur ve Rojhat arkadaşlarin anisina
Ülke sevgisi olmayanin aşki ve sevdasi olmaz
(P.Ö)
Rojhat arkadaş 1974 Muş-Varto doğumluydu. Belli bir yaştan sonra İstanbul’a gidiyor. İstanbul’da birkaç sene kaldiktan sonra kaçak yollarla Avrupa’ya gidiyor. Avrupa’da kisa bir süre kaldiktan sonra kurumlar araciliğiyla partiyle tanişiyor. Burada 2001 yilinda örgüte katiliyor. 2005 yilina kadar Avrupa’da gençlik faaliyetlerinde kaldiktan sonra 2005 yilinda gerillaya katiliyor. Ayni yil Rojhat arkadaşla Xakurkê’de karşilaşmiştim. Daha sonra 2006 yilinda onunla taniştim. 2007 yilinda Rojhat arkadaş Serhat grubuna girdiğinde yakindan tanima firsatim oldu. Daha sonra Çemçê bölgesine geldiğimde birçok çalişmada birlikte yer aldik. Rojhat arkadaş yaş olarak bizden büyük olmasina rağmen çok moralli ve espirili biriydi. Ayrica kendini eğitmiş ve yetkinleştirmişti. Zeki ve akilli biriydi. Çemçê bölgesine geleli 1 sene olmasina rağmen tim komutanliği görevi verilmişti. Ayni yil Rojhat arkadaşin takim komutani olmadiği için arkadaşlar örgüte öneride bulunmuştu. Rojhat arkadaş, yürüttüğü bütün faaliyetleri çok dikkatli ve titiz bir şekilde yapiyordu. Bu açidan bütün arkadaşlara örnek biriydi. Yoldaşlik ilişkilerinde çok samimi ve dürüsttü. Bütün çalişmalara hiçbir bireysel kaygiya girmeden gönüllü ve fedai tarzda katilirdi. Rojhat ve Cesur arkadaş daha evdeyken düşman bütün köyü çembere aliyor.