Ji bo gerîla mirov dikare bibêje hunermendekî/ê mezin e. Ji ber ku hunera herî mezin di çanda xwe de zêdetir pêk tîne. Gerîla bi giştî jiyana xwe, di nav çiyayên asê û bilind de dijî û xwe dike war û ji çavkaniya jiyanê re dibe wargeh. Xwe di her alî de xwedî dike û dibe jiyan ji afirandina pêşerojê re. Di warê şer de jî xwe gihandiye asta hunera jiyanê û xwe gihandiye pisportiya bîr û baweriyê.
Hunera gerîla, hunera zanebûn û jiyanê ye. Jiyana ku têde dijî, jiyana afirandina çanda Mezopotamyaya Kurdistanê ye. Huner xweşikbûyîna jiyanê ye, xweşikbûyîna mirov e. Mirov jî bi xweşikbûyîna hunerê ve xwe digihîne afirandina jiyanê. Li ser lûtkeyên Zagrosan xwe dike jiyan ji pêşerojê re.
Gerîla û huner; ev her du peyv ji hev ne cuda ye. Ji ber ku gerîla bi xwe huner e. Huner bi xwe gerîla ango jiyana gerîla ye. Huner bi tenê ne tembûr, def, zirne û ork e. Huner jiyan e, huner xweşikbûyîn û têkoşîn e. Ji ber wê yekê jî hunera gerîla hunera jiyanê ye. Çek û rexêtê li pişta wî/ê ji berdewamkirina şoreşê re dibe jiyan. Di heman demê de berpirsyariya xwe, erkên xwe weke milekî hunerê dibîne û li gorî wê jî tevdigere. Her gerîlayek jî di demê pênûsekê digre destê xwe û difikire, dikare destanek binivisîne, ji ber ku gerîla hunera xwe bi xwe diafrîne.
Çawa hestî û goşt ji hev cuda nabe û hev temam dikin, mirov dikare bibêje gerîla û huner jî ji hev nikarin cuda bibin. Em dema behsa hunerê dikin û dinirxînin, nikarin gerîla cuda bigirin dest. Gerîla hunerê temam dike. Huner rastiya jiyanê ye, rastiya heqîqetê ye.
Ew kelecana gerîla û germbûyîna wî ya jiyanê nîşaneya wî/ê ye û di wê rastiya de afirandina hunerê di şexsê hevala Mizgîn, hevalê Serhed, Sefkan, Yekta Herekol, Xelîl Dag... bibin şopa heqîqetê ji çavkaniya jiyanê re. Berdewamiya hunera jiyanê û ya rast bidin jiyan kirin û bidin hîs kirin.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Ji Pênûsa Gerîla