Ez vê nivîsê li ber qontarên Agirî dinivîsînim. Ji bo min raste rast dîtina çiyayê Araratê hîn ji zarokatiya min heta niha tê, vê xeyalê her tim heyecan û moral dida min. Min her tim digot ezê rojekê ji rojan xwe li çiyayê Agirî bibînim û heta jê têr bibim temaşe bikim, ez pê bawerbûm ku rojekê vê xeyalê pêkbînim û niha bi rastiya wê xeyalê re rû bi rû me û di nav de jiyan dikim.
Hatina min bê guman ji nişkê ve bû, tiştê balkêş ew e ku ez ne hêviya hatinekî wiha biwate bûm. Niha jî nikarim wê heycana xwe tam bikim. Lê ji bo min ev bû pêvajoyekî nû di jiyana min a gerîlatiyê de, ev dîtina min a çiyayê Agirî, ew heycan min a hatina Bakur hîn mezin kir û bi wate kir. Di Bakur de jiyankirin xwedî watekî giring û cüda ye û ya herî giring ew e ku mirov di zanista mandina Bakûr de be, ew dem jiyankirin bedewbûna xwe ya rastîn dibîne û wateya jiyanê bi dest dixe, hele eger di her gava tu bavêjêî û dengê wan hevalên berê bibihîzî yan hîs bikî ku îro ew heval gihiştina asta şahadetê, yan tu dengê qêrînên zarok û dayîkên di dema îsyanê de qîr kirine bibihîzî wateya her kêliyê cuda dibe. Hin ew deng û reng li ser vê xakê tê dîtin, meşa li ser vê xakê wan wêneya bi min dide nişandan, min bi wê rastiyê re tîne rû bi rû.
Min piştî demekî dirêj dest avêt pênûsa xwe û min pêwîstî dît ez hinek ramanê xwe birijînim ser rûpelê, min êdî weke erkekî dît ku pêwîste li hember dîtina çiyayê Agirî hinek heval hestên xwe bilêv bikin. Ez çiqas li çiyayê Agirî temaşe dikim jê têr nabim, ji ber hinek rastiya dîroka min bi min dide hîskirin, ez carna ji xwe pirs dikim û dibêjim bi rastî ew ez im li ber qontarên çiyayê Agirî me, yan ez di nava xewnekê de me. Ez gava gerîlatiya xwe li vir ber çav dikim, di derbarê vê rastiya zarokatî de gotinên Rêber Apo tenê bala min dibe, azadî ji zarokatî destpêdike, pêre qiyaskirin ji bo min hîn rasteqîn e.
Ez her ku bayê vir dikşînim hûndurê xwe her ku ew ba tê û li porê min dixe, her ku çavê min li wan beybûnan dikeve, her ku ew dengê di şevên tarî de xim xim jê tê, mirov wer hîs dike ev deng hem bi tirs û hem jî bi heybet rû dide. Van dengan dişibin dengê qêrîna wan dayîkan. Dengekî wisa ye ku hîna çiyayê Agirî di nava şerekî de ye. Hin dengê tolhildanê tê guhê mirov. Tolhildana canê jê hatine dizîn radike, canê hîna bû bi jiyanê şad dibûn. Ne kêm can hatin birin li ser vê xakê, li dor vê çiyayî, ev der warên parastinê bûn. Hîna jî îro xort û keçên agir û rojê van waran diparêzin. Lê kêm xwîn nerijî ser vê xakê, bê ku werin hêjmartin ev nav û nişana wan. Ez ji xwe pirs dikim, gelo em dibin berdevkê naskirina wan an jî şopvanê wan lehengan em dibin berdevkê naskirina jiyana çiyan, lê ew rastî mezinahiya xwe bi xwe didin nasîn.
Hevalno tiştê herî bal dikşîne bi rabûna rojbaşê re gava berbang davêje ber qontarê çiyayê Agirî, gava ew tirêjên rojê xwe davêjin ser berfa belek û spî, bi xwe re tevahî têkûziyan diafirîne, ev çiya bûkoniya xwe jiyan dike. Ew rûyê li rojê temaşe dikin weke ku bi mirovan re bikenin, biriqandina wê berfê nişana zelalbûna vê çiyayê datînê holê. Bi avabûna rojê re jî heman tiştî bi van bedewiyên xwe bala mirovan dikşîne ser xwe. Ewqas bal dikişîne ser xwe ku her tim mirov li dorê dicivin, bê ku rojekê jê bixeydîn, weke çavkaniya sebirê tê nasîn, tu car bê mirovan najî, tevî ewqas serma seqema xwe heye. Lê tu car bi tenê jiyan nake, her roj li ser rastê mirov rêz dibin. Ev jî dide nişandan ku çiqas xwedî bedewiyeke mezin e, xwedî cihekî taybet e di axa Kurdistanê de. Ev çiya bi ewiran re her tim di nava têkoşînê de ye. Li ser serê xwe her tim mij an jî ewiran dicivîne û belav dike. Dibe hesret di hûndurê xwe de pêçaye ku rojekê li ser serê xwe şînahî yan keskahî bibîne. Lê mixabin her tim demsala zivistanê jiyan dike. Ew dem xwedî berxwedaniyekî pir hêja û mezin e. Ev jî dide nişandan rengekî cuda yê jiyana mirovatiyê, jiyan her tim bi rengê dewlemend tê nasîn, li derdora xwe hîna jî şêwaza jiyana qomînal tê peyadakirin, dewlemendiya jiyanê li dora xwe civandî, çanda kedîkirin û xwedîkirina heywanan di astekî jor de tê jiyankirin. Di nava vê çandê de hevparbûn hestên paqij hemêz dike, hîna rastiya jiyana rasteqîn a mirovahiyê tê peydakirin. Tevî gelek şer, êş, talan li vê warî hatin jiyankirin jî berivajî vê jiyana rasteqîn cewherê xwe winda nekiriye, cihên wiha hîna bi keda destê xwe xwarina xwe bi dest dixin, taybet keda dayîk a di jiyanê de nehatiye bi dawîkirin. Hîna rêzgirtineke pir mezin li van waran ji dayîkê re heye, ji rastiya dayîkan re ev tişt bermahiya Jiyana Xwezayî nişan dide. Bawariya milet li vir jiyan dike, sonda wan, “Ehmedê Xanê” ye. Ehmedê Xanê di dema xwe de weke pêşengê gelê xwe ye, têkoşîn meşand û xwedî li zimanê xwe yê dayîk derket, xwedî nirxekî pir mezin bû. Ji ber ku kesayetiyekî giran biha bû, di nava miletê vê herêmê de cihekî taybet di dilê wan de çêkiriye û tê hezkirin. Gotina Rêber Apo tê bîra min dibêje, ne girîng e ku tu pir dirêj jiyan bikî, ya girîng ew e ku piştî tu mirî hinek tişt li du xwe bihêle. Ev hevok ji bo her şoreşgerekî/ê derbas dibe, ji ber em ne mirovên ji reze ne. Em jî xwedî erkên mezin û misyonên giran in, em jî xwediyê hêvî û armancên mezin in.
Dîtina çiyayê Agirî gelek tişt di min de zindî kir, ez carekî din anînim rû bi rûyê jiyana xwe ya xwe dispêre çiyan. Carekî din min ji xwe pirsiyar kir ew çi rasti ye me bi çiya ve dide girêdan, ev çi ye me ber bi xwe ve dikşîne, mirov tu car bêevîn û armanc jiyan naperjirîne. Ger pejirand jî wateya jiyanê ji holê tê rakirin. Gelê min her tim evin, hêviya pêşeroja xwe di van çiyan de veşartî û lê geriya ye. Ji bo mezin jiyan bike her tim li pey ketiye, yek jî ji van waran çiyayê Agirîye.
Ezê her tim mayîna xwe ya li çiyayê Agirîbi bi lêb bikim û bi bîrbînim, di nav jiyana xwe ya têkoşînê de ez li vir ji nêz ve rû bi rûyê rastiya dijmin hatim û min çalakiya xwe ya despêkê li vir kir û min li vir kîna xwe ya li hember dijmin biçek li vir da bikaranîn. Ji bo min wê her tim cuda be, min hevalên xwe yên binirx û giranbiha winda kir, Berxwedan, Dîcle, Sîdar, Eşref û gelek hevalên weke wan. Ewê her di dilê min de bêne nivîsandin û bi bîranîn. Meşa min a têkoşînê wê ser esasê soz dayîna wan be. Bi xatirê te, hezar car dibêjim xatirê te çiyayê mezin û bi heybet, çiyayê Araratê.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
ŞARISTAN NURHAQ
5.9.2008. Agirî
- Ayrıntılar
Me çi qas egîd, çi qas zarokên agir û rojê yên torin dabûn te. Dabû çiyayên biheybet ên Nûrhakan... Avên sar ên Engîzakan... Daristanên te yên bivir neketiyê... Zozanên te yên bayê hênik diwezî... Li erdnîgariya hogirtî û biratiyê ji axa te ya ji niştimanê dûr... Wekî nişmanê xwe me tu hembêz kiribûyî; hezkiribû û bi te ve hatibûn girêdayîn. Rêhevalê Dijwar jî dilketiyê van axan bû. Hewaya Amanosan a hênik, bayên wê yê bi aramî diwezî di dilê xwe de hîs kirî, bêriya wir kiribû. Hevnasîna min û hevalê Dijwar zêde demdirêj nebû; lê belê heçko ji dil bûn û xwîngermiyeke ku berî çil salan hatiye avakirin ve di navbera me de hevaltiyek ava bûbû.
Di Akademiya Mahsûn Kormaz de em ligel hebûn û di wê pêvajoyê de firsenda min a wî zêdetirîn nas bikim çêbûbû. Ji kûr de giyanî Apoyî jiyîn, dilgeşî û moralê vê giyanê di her firsendê de li der û dora xwe dayîna hîs kirin, bi biryarî meşa wî ya li ser pratîkê û wêrikiya wî ji kûr ve li ser min bandor çêkiribû û min ev aliyên wî ji xwe re mînak girtibû. Hevalê Dijwar, di 90`an de ji gundê Erkendî ya girêdayî Sêirtê ye tevlê bûbû. Piraniya gund welatperwer e. Û li vê derê gelek zarokên egîd ên gel, ji bo van axên pîroz canê xwe feda kirine. Ev qad bi keda hevalê Egîd ve ji têkoşînê re hatibû vekirin. Tevlêbûnê hevalê Dijwar jî li ser xizmên wî û herêmê bandoreke bihêz afirandiye û pêşiya tevlêbûnan vekiriye. Di demên têkoşînê yên herî zehmet de li qada Botanê maye. Bi ked û hewldana xwe ya vir ve di pratîkê de di asteke jor de serwer bûbû. Di encama zehmetiyên kişandiye de ezmûnê girtî, kesayetiyeke bibiryar û bihêz û asta fermandartiyê bi dest dixe. Ruxmî ku di hûndirê şer de perwerdeyeke pir cidî nabîne jî bi girêdana xwe ya ji Rêbertî û xetê re hemû nirxên bawer dike parastiye û pratîkeke bêdudilî raber kiriye.
Daxwaza dîtina Rêbertiya ku ji bo wî her tim keserek, ew li lûtkeyên çiyayan û kûrahiya daristanan de li piya digirt, hêviya jiyan û têkoşîna dida bibîne her tim di dilê xwe de hewandibû. Piştî salan xewnên wî pêk hatibû û bi vê kelecanê ve berê xwe dabû qada Rêbertiyê, li qadê bi cidiyet û pêwendiyeke mezin ve ketibû di nava hewldana Rêbertî nas kirin û fêmkirinê. Lêhûrbûnên wî yên li vî qadî, dihêle ku hevalê Dijwar di pratîkên xwe yên piştre de jî di asta fêmkiriye de xeta Rêbertî pêkanînê bi pêş bixe. Li hemberî kesên dervî xetê, têkoşîna xwe bi milîtaniyeke dagirtî ve bihûrandiye.
Di sala 98`an de piştî qada Rêbertî, bi çûyîna Amanosan a ku ji bo têkoşîna me xwedî cihekî girîng e, li qadê pratîkeke serkeftî meşandiye û bûye sedem ku dijmin toqaneke mezin bijî. Bi ewleya bêdawî ya ji biryarên Rêbertî re di pêvajoya bi paş ve kişînê de derbasî Qada Başur a Qendilî dibe. Piştre bi kelecana pratîkeke nû ve derbasî qada Serhedê dibe. Piştî demekî lê dimîne di encama qomloyê de dikeve destê dewleta Îranê. Rêheval Dijwar, ruxmî hemû tahdeyên Îranê kevneşopiya berxwedêr a Apoyî û giyana Kemal Pîr parastiye û dest bi çalakiya birçîbûnê ya mirinê kiriye. Asta bi biryrî û angaşta Apoyiyan careke din ji li hemberî hemû serdestan tê îspat kirin.
Piştî ji girtîgehê derdikeve, careke din vedigere cihê dilê wî, axên ku xwe ji nû ve lê dîtibû, ji nû ve lê ji dayîk bûbû. Bi vê dilgeşiyê ve tê akademiyê û tevlê xebatên perwerdeyê dibe. Li hemberî xeta îxanetker a ku di vê pêvajoyê de rû dide bi tenê di gotinê de na, bi biryariya pêngav û sekna pratîkî ve ji xwe re têkoşînê bingeh digre.
Milîtanên bihêz, di mercên zehmet de şax vedidin, astengiyan hildibijêrin.
Rêhevalê Dijwar, careke din di çûyîna qada Amanosê ya yek ji cihên herî dijwar ê têkoşînê ye de heter dike, bi giyana pêngav û qadên nû ji têkoşînê re firehkirinê ve aresteyê pratîkê dibe. Dema diçe ji yên mayî re giyan û dilgeşiya serkeftinê dihêle û bi gotina ”Amanos fireh e, em ê li benda we bin, zû werin” ve ew û rêhevalên wî soz didin hevûdin. Bi hêviya careke din hevdîtinê ve hevûdin hembêz dikin.
Ruxmî hinek ji serî ve îxanetê li pîroziya gotinê dikin, beravajiyê peymanê dikevin, bi dehan jî li bahozên Amanosê de bi biryariya careke din hevdîtinê ve sozên xwe parastine. Ji ber ku rêhevalê Dijwar di zanebûna hestwarî û xweseritiya qadê de bû ji bo xwe saxlem bigihîne qada xebatê ya nû rîskên mezin digire ber çav. Bi însiyatîf û ezmûnên salan a girtiye ve zorê dide sînoran û xwe digihîne qada xwe ya pratîkê. Di şert û mercên zehmet ên Amanosan de ji bo qadê û hevalan nas bike ti dem wenda nake û rasterast dikeve di nava xebatan. Daxwaza xebatan hin zû rêk û pêk bike û amadekariya demekî zûtir biqedîne dihêle ku pir zû bikeve livbaziyê û her wiha dihêle ku hin lezgîn hewl bide. Bi hetera xwe ya pratîkvanî û ber girtinê ve bezyaye hemû peywiran.
Lê bes kemînên xayîn di rê de bûn... Koplo, di kemînên xayîn de li wî didin... Birîna rêhevalê Dijwar xwe berdabû kûrahiyan... Bêyî ku rêhevalên wî firsenda xwe pêre bigihînin birînên wî pak bikin bibînin ketibû destê dijmin. Sekna xwe ya birûmet a ser dide raz nade li vê derê jî raber dike. Vê gavê qûnçikên çiyayên Apoyî û kûrahiya daristanan şerma çima nekarîne parastina wî bikin dijîn. Dayîka ax, bi vê şermê ve destên xwe ji wî re vekiribû... Li diyarên Amanosê milîtanekî egîd dîsa tevli karwanên şehîdan bûbû...
Êdî laşê rêhevalê Dijwar li ser milên dehan, sedan bû. Dil, ji bo wî lê didan. Gel bi torenek biheybet ve ew hembêz kiribû û anîbûn niştamana wî, Sêirtê. Me ew li qontarên Herekolê spart axê.
Kerwan mezin bû; gihîşt sedan, hezaran...
- Ayrıntılar
Mirov çawa hevalê Mehmet Goyî bide nasîn? Gerîlayekî ku tam 24 sal çavê xwe ji yek striyekî neşikandî û jiyan kir wê kî/ê karibe bide nasîn? We şer bigota, an jî çalaki bigota, ji ser înada dijmin daketina meydanan bigota û dijî dijmin bi rastî serhildêriya wî bi hata gotin, navên ku ewil were aqilê mirov “Mehmet Goyî,” ewê kî/ê karibe vebêje.
Piştî Kongreya 5’an 18 sal berê li Heftanînê min hevalê Mehmet Goyî nas kir. Di kongrê de biryara avakirina “du alayên bahoz” hatibû girtin.
Mehmet Goyî, wek ji nav jî li ser e ji eşîra Goyiyan e. Goyî bi giştî bi wêrekiya xwe tên nasîn. Wekî hevalekî jî di derbarê Goyîyan de nivîsiye, “Eşîra Goyî derveyî rastiya eşîrên din in, wekî di vê eşîrê de serokeşîr tune ye. Belê, çand û zanîna eşîrtiyê, him jî gelek zêde ku me ev rastî di nav têkoşînê de ji hevalên Goyî pir dîtiye heye. Lê serokeşîr tune ye. Wekî din axayên li cihên din jî tune ne, wek ku bûye belaya serê gelê Kurd saziya axatiyê ne derbasdar e. Di nava eşîrê de hûn nikarin “şêx” jî bibînin, tenê seyîd hene. Ew jî di wateya civakî, di cihên xwe yên hûrmet de hene.
Ev hemû rastiyan bi nirx in, mirovên di vir de serbilindî, rûmetdarî, zêde bi însiyatîfbûn û jîr in, rewşekî ku ji pêşketinê re vekirîbûn heye. Hîn zêde bi îdîa û bi biyar in, zîrek dibin û wisa serî natewînin. Bi wan re dînamizm, tevger û zîndîtî her tim heye, axayê xwe bi xwe ne. Ev dihêle ku kesayetekî/ê gelek zexm bi wan re pêşbikeve. Bi taybet jî di nava çiyayan de, ji “şaristaniyê dûr” û vê bi daxwaz jiyankirin, di van çiyayên bilind, asê û şertên zor ê jiyanê jî li ser be, di jiyanê de berxwedêr, bêtavîz û kesayetek bi biryar ava dibe.
Tiştên li jor hatî gotin hemû bi heval Mehmet Goyî re hebûn û hîn zêde jî mirov dikare dirêj bike. Heval Mehmet Goyî her çi qas ji eşîra Goyiyan be jî di sala 1967’an de li navenda bajarê Wanê hatiye dinê û li wir mezin bûye. Bi eslê xwe ji gundê Mijînî ye. Mijîn di qada Botanê de her tim gundekî herî li pêş e. Wisa vala nehat gotin “gundê PKK’yiyan”, û vala ji alî dewleta TC’ya faşist ve nehate şewitandin û hilweşandin.
Belê hevalê Mehmet Goyî li bajaran mezin bûye, lê ruxmî vê ew tam “Goyî”yek e. Aliyên baş ê eşîra Goyiyan li ber wê jî perwerdeya li bajar û nasandina xwe ya ji kûderê ye, raste rast dîtîna zextên dijmin, hişitiye ku ew, li dijî dijmin di asta herî jor de kesayetek serî netewandî û şerker kiriye. Hevalê Mehmet ji Apê xwe Omer pir hez dikir û apê wî li penaberiyê şehîd dikeve. Bi wî re li Tirkiyê û li cihên cuda yên Kurdistanê karên înşatê dike, hîn ji wê demê ve dijî Kurdan biçûk xistin û zextan nasdike, wisa mezin dibe.
Di ciwaniya xwe de ji aliyekî ve dixebite û ligel vê eleqeyekî xwe yê mezin ji Kurdeyatiyê re heye. Futbolê xweş dilîst, sal derbasbin jî wî li çiyayên azad futbol dilîst. Di ciwantiya xwe de li dijî ti kesî/ê bi serî netewandina xwe di hate nasîn.
Berî salên 1990’î ekseriya KT’yê dike û rastiya dewleta KT’ê baştir fêhm dike. Di aliyê ruhî ve pêşketinan jixwe jiyan dike, ji wê deme ve dilê xwe dide çiyayan. Apê wî, yekî ji siyaseta Kurd ne dûr e. Dizane bedela siyaseya Kurd giran e. Ji bo wê raste rast nabêje biçe, dibêje “ ev kar zehmet e, çûyîn heye zivirandina wî tune ye. Karekî bi şeref û xîret e, ger tu karibî vî barî hildî here”. Beriya hevalê Mehmet pismamekî wî jî tevlî qadên azad bûye. Ji ber wî jî ger carek fikirî şûnde, nabe ku zivirandin çêbe. Ger carek biryar bide, divê ku êdî pêwîstiyên wî bi cih bîne.
Erê, hevalê Mehmet di sala 1989’an tevlî PKK’ê dibe. Hê salên ku kes nikare wisa rihet wêrekiya tevlîbûnê bide ye. Zehmetî zêde ne.
Perwerda ewil digre û maratona wî destpê dike, pratika xwe ya ewil li zozanên Elbaqê ye. Çawa ku efsaneya gerîlatiya herî pêşketî Sari Îbrahîm e, di heman astî de divê ku gerîlatiya hevalê Mehmet Goyî jî li cem be. Wek me got li Rojhilatê Botanê di serî de li hemû zozanan cihekî ku wî gavê xwe neavêtibe nehiştiye. Di 1994’an de dê derbasî dilê Botanê, Besta bibe. Perwerdeya kadroyan li vir dibîne, berê xwe dide devîneya Colemêrgê. Li vir fermandarê yekînê ye. Salên dijawar in. Tansu Çîlera çavhêsir digot: “Em kevirekî nadin, an ê biqedin an biqedin” ev dem e. Li dijî vê partiyê jî dixwest pêngavekî bi hêz bike. Hevalê Mehmet bi 12 hevalên xwe li hember Tugaya Colemêrgê, li dîjî girê wî plansaziya çalakiyekê dikin.
Me li jor gotibû wêrekiya wî, çavsor e. Carekê hevalê Mehmet biryar dabe hemû cîhan jî were ew bi paş de gav navêje. Tevî hinek hevalan wekî serdemên berê, li dijî Qeleyên tanzîmbûyî bi dilekî mezin êrîş dike, yek gav bi paş de navêje. 3 heval li vir şehîd dikevin ew jî giran birîndar dibe. Ji alîkî ve bi wêrekiyekî mezin êrîşî hezaran leşkeran bikî, li aliyê din wêrekiya medenî ku bingeha wî aqil e, tûyê nedî cem. Ev paradoks, ji destpêka dîrokê heya roja me, diyar e ku wek mîrasekî bûye kesayet.
Di nava têkoşîna xwe yê gerîlatî de wer xuya dike dersa herî girîng jî ev bû. Piştî vê êdî wê di asta jor de şiyarbe, di derbarê gerîlatî de bi hişyarî tevbigere. Piştî birîndariya giran diçe Başur. Zêde nasekine, cardin dizivire qada şer. Vê carê bi hevalê Adil Bilika re dê here Rojavayê Botanê. Tevlî dehan çalakiyan bû, ji gelek serkeftinan re pêşengtî kir. Heman demê wê ji hevalê Erdal (Engîn Sîncar) re jî fermandarî bike, wê deme hevalê Erdal nû bûbû fermandarê Taximê. Li Botanê çalakiya ku herî zêde tê zanîn a Serhatan, fermandar hevalê Mehmet e. Feramandarekî din ê erîşê hevalê Erdal e. Gir tê paqij kirin, 19 çek radikin û çalakiyên payîzê bi yekîneyên tevgerî dê berdewam bike.
Di sala 1995’an de hevalê Mehmet di eniya rojhilat de Fermandarê yekînê bû. Di bihara 1995’an de vê carê li zozanên Colemêrgê, di yekîneyên tevger ku hevalê Rohjat Bluzerî tê, erka fermandariya taxima yekemîn digre.
Di dawiya sala 1995’an de dîsa ferandarê yekînê ye. Di sala 1996’an de li Colemêrgê di Tabûra Rojhat Blûzerî de wek fermandarê yekîneyê, di qadên pêş de erk digre. Di 1996’an de wê biçe sahaya Serokatiyê, piştî perwerdeya wir, dizivire û wek alîlkarê hevalê Rojhat Blûzerî li Colemêrgê erk digre. Di Tabûra Colemêrgê de, di operasyonên dewleta TC’ yê -ku bi alîkariya Îsraîlê dimeşend- wê li eniya Zapê navê xwe li gelek çalakiyên bi nav û deng bide. Tabûra Colemêrgê, piştî vê derbasî Bakur dibe, ew jî li Başur xeta Avaşînê dimîne û li vir gelek çalakiyan pêş dixe. Dûvre di sala 1997’an de dîsa wê vegere zozanên Colemêrgê.
Sala 1997, sala ku zozanên Colemêrgê li dijmin dibe goristan e. Ji alîkî ve Rojhat Bluzerî ku di gerîlatî de bi daqîqbûn, tanzîmbûn û şerkeriya xwe tê nasîn, li hêla din wêrektiya hevalê Mehmet dîsa wek şerkeriya wî û bi biryarbûna wî; hevalê Eşref Nordiz-Eşref Karakoyun-, Hamza Gundik Remo, Firat Êzîdî, Arî Hezex û Agir Pêt wekî van gelek qehremanên efsanewî vê salê li dijmin kiribûn goristan, ev dilên mezin bûn. Hema bêjin yek rojên wan bêçalaki derbas nedibûn, hema bêjin kêliyên ku li dijmin nexistinbûn tune bû. Bi tenê vê salê 60 çekên dijmin hatibûn rakirin, bi dehan çalakî hatibûn pêşxistin. Bajarê Colemêrgê jî di nav de ev sal salekî dijmin nikaribû ji baregehên xwe derkeve derve bû.
Payîza vê salê hêzên Colemêrgê li zozanan dê demsaliya xwe derbas bikin, cara yekemin e kû hêz wê li zozanên Colemergê zivistanê bimînin. Ev tanzîm a heval Rojhat Blûzeri ye. Mixabin wê hevalê Rojhat Bluzerî di vê salê de giran birîndar be û derkeve derveyî welêt. Ji ber vê jî karê bi cîhbûne bi giranî dikeve li ser milê hevalê Mehmet. 127 heval wê zivistana 1997-1998’an de li zozanên Elkê derbas bikin. Beriya zivistanê bi operasyonekî mezin ê dijmin gelek pêdiviyên wan ên zivintanê dikeve dest dijmin. Wê cihê xwe yê mayînê biguherînin. Wisa ye ku hê berf li erde ye dê cihê hêwirînê çêbikin, nayê ziman jî lê belê riya 20 saetî dûr erzaqan bi pişt bardikin û bi cih dikin. Dema erzaq kişandinê di her gavî de herî li pêş, bi moral-motîvasyon û pêşeng hevalê Mehmet Goyî ye. Piştî wê, hê zivistan xelas nebûye dema ku neçar man dîsa cihê xwe biguherînin ê lingê 25 hevalan di berfê de bişewite. Dîsa jî yê ku hêza hevalan li ser piya digre û a sekna milîtaniya şoreşger a hevalê Mehmet Goyî bû.
Di sala 1998’an de tevgera li zozanan wê zû dest pê bike. Hevalê Mehmet piştî hevalê Rojhat Bluzerî ber Ava Masîroj dikeve û şehit ket, di Tebaxa 1998’an de dibe fermandarê eniyê. Fermandartiyê li Xakûrkê, Garê, Zap, Akademiya Mahsum Korkmaz û eyaleta Amedê dike. Di Biryargeha Navendî, Qendîl, Zap, Ocaxa PKK’ê û Biryargeha Başur berpirsiyarî û erkan dimeşîne, sala 2011piştî civîna Konseya Leşkeri wek fermandarê eyaleta Wanê tê erkdar kirin û dîsa vedigere qadên Colemêrgê.
Di civîna konseya leşkerî de biryar hatibû girtin ku hevalê Mehmet Goyî ji bo hêzên leşkerî li ser perwerdê kûrtir bin, pratîka xwe ya ji 1989’an heya roja me ya îro binivîsîne hatibû biryar kirin.
Bi rastî jî di têkoşîna 24 salan a hevalê Mehmet Goyî wek fermandariya di şer de herî pêşeng bû mirov çawa vebêje nizane.
Min hevalê Mehmet Goyî wek li jor jî gotibû 18 sal berê naskiri bû, carekê çar sal di heman qadê de bi hev re bûn. Wekî din jî di gelek qadan de bi hev re man. Pisporiya siyasî, fermandarê taxim, yekînê û h.w.d di gelek karên fermandariyê de bi hev re bûn. Di nava têkoşînê de yê ku herî zêde gel hevalê Mehmet maye yek jî jê ez bûm. Ligel hev di heman qad û pratîkê de man.
Ji bo min hevalê Mehmet Goyî wek ku min dişiband li Mehmetê Zirav (Înce Mehmet) diçû. Di kesayatiya wî de serî netewandin, serbilind û sekna wî ya bi rûmet min her tim bandor kiriye. Kesek dikaribû tevlî nêrîna wî nebe, rexne bike lê dîsa jî li hember sekna wî ya serî netewandî bi hurmet dibûn, ji kedkariya wî re nêzikati ya bihûrmet her tim hebû û her tim jiyana xwe ya di nava hevalan de wê hurmetî hebûya. Ji wêrekî, comerdî û li dijî faşîzmê serhildêriya wî re ne tenê hurmet dayîn, hûnê heyrana wî bana.
Belê gelek şervanên hevalê Mehmet heyranê wî bûn, ê di şer de bi hev re mane bi taybet heyrana wî bûn. Herî xulase mirov bîne ziman, di gavên herî krîtîk ê şeran de jî pêre mayîn dibû cihê keyfxweşiyê. Mirov dema ligel wî ba xwe wekî li ber çiyayekî zexm û ji zelzeleyan jî bandor nabe, hîs dikir. Ti şervanekî/ê ku ligel ba nedibû ku newêrek û tirsonek jiyan bikira, ji ber hevalê Mehmet jî rê nedida rewşekî wisa.
Wek kevneşopiyekî Ocaxa PKK’ê ye, pêşî xwe didin naşîn. Li wê derê piştre hevalekî gotibû hevalê Mehmet dibêje: “Ez Mehmet Goyî li dijî dewleta KT, rejîma Îranê, dewletên Ereban, emperyalizm li dijî hemû hevkarên wan min şer kir. Ji vê şûnde jî ez ê şer bikim.” Wisa xwe dabû naskirin. Li wir ez ne amadebûm û min ji hevalê Mehmet nepirsî, qasî ku ez hevalê Mehmet nasdikim hevalekî wisa ye. Hemû cîhan lê bibin yek bi ser de herin jî hevalê Mehmet yek milîm gav paşde navêje, ji doza xwe dernakeve û heya dawî wê şer bike, yekî wisa bû. Zêde bi bejna xwe ne dirêj, bedena wî bêhêz be jî, bi dehan caran parçebûna bedena wî car din bi dilekî mezin li dijî cîhanê serî radikir û di nav mirovan de heyrantiya xwe dihîşt. Ev dibû sedema hezkirin û qebûlkirina wî.
Him yekî merd, çavsor û birûmet bû, him jî her tiştî bi yekserî qebûl nedikir. Mînak ger di nava têkoşînê de fermandarekî ne şerker bûya qebûl nedikir. Dibû ku carna me vê aliyê wî rast nedidît û rexne dikir jî li gor wî kesekî erkê fermandariyê girtibe, pêwîst e erka wî ya yekem şerkirin be. Eger vê neke “ew fermandar nîn e û layîqî fermandariyê nîn e”.
Helbet aliyê hevalê Mehmet a tenê şerkeriyêdi ecibîne nebû. Di nav hevalên ku gelek rûmet didayê de yê di şeran de destan nenivîsandine jî hebûn, ev hevalanan jî aliyê wan ê di jiyanê de gelek bi bandorbûnanin. Vana yek car mamosteyê perwerdê bûn carna jî li ser jiyanê hakimbûn, di alî rêxistinê de jî gelek hakim bûn. Yên wisa bûn û behsa fermandartiya mezin nedikirin bi rastî jî ji wan hezdikir. Yanî pirsgirêk tenê ne şerkerî yan jî neşerkerî, ji bo wî însan bi xwe çi ye ew e yan na yê eşkere û vekirî ne ev in.
Hevalê Mehmet jî gelekî eşkere û vekirîbû, ji bo vê jî dem bi dem di nav têkoşînê de erkên giran zêde digirt û diket zehmetiyan. Dema erk zêde be ziman, nêzîkatî û şêweyên wê jî divê gor wî be. 20 kes birêvebirin û 500 kes birêvebirin ji hevdû cuda ne. Ger hûn 500 kesî bi rêvedibin pêwîst e zimanê we çêker, polîtîk û ji bo herkesî be. Wer nebe bi rastî jî ewqas kes û reng birêvebirin gelek zor dibe. Him jî di nav şertên dijwar ên şer de. Rewşa rihî di nav şer de gelek girîng û bi bandor dibe, her tiştî her dem hûn nikarin bêjin. Pêwît e gelek alî li ber çavan bigrî. Ji bo vê hevalê Mehmet carnan ew eşker û vekirîbûna wî ew dixist zehmetiyan.
Ev aliyê wî di nav pêşiya şeran de, cihê ku lê ye gelek encamê erînî jî derdixist. Her kes didît ku xwe çawa tevlî karan dike, wana jî bi xwe re birêvedibir. Li cihên ne wisa de gelek zehmetî kişandibû. Carekî ji ewyaleta Amedê nû hatibû Başur, gotina wî ya yekem, “li vir gelek derd hene, yê nû zêde ne tu nikarî dijmin nîşanî wan bidî û perwerdê pêşbixî, ji bo wî jî tu nikarî her tiştî ji her kesî/ê re bibêjî. Li Bakur tenê tu û dijmin heye, hertişt hê berbiçav, rihet e yan tu tûne bikî yan jî na, nikarî derdor jî sûcdar bikî, tu çi bî ew î”. Tiştên min digot taybetmendiyên Mehmet ê Zirav ev in.
Yekî gelek hestiyar bû, ji der ve kesekî pir hişk dixuya bû, lê rojnivîsa wî ya bi dizî digirt hebû. Di rojnivîsî de hevalên ku ligel wî şehîd ketine dinivîsand. Di rojnivîska xwe de stêrk çêdikir, li binê her stêrkekê de navê hevalekî/ê ku ligel wî şehîd ketiye dinivîsand. Ji bo van hevalan helbestên wî yên kurt hûbûn. Kesî nizanî bû rojnivîsa wî heye û ji kesî re nedixwend, yekî hişk xuya dikir û herkesi/ê wer nasdikir. Di civîna konseya leşkeri ya 2011’an de jê hatibû xwestin ku bîranînên xwe binivîsîne, wê jî hevoka “ na, nikarim, nabe” bikaranîbû. Dema min got rojnivîsa hevalê Mehmet heye yê herî şaş man rêvebirên rêxistinê bûn. Kesî bawer nedikir ku hevalê Mehmet rojnivîs bigre. Vana didan xuyakirin ku hevalê Mehmet kesekî gelek hestiyar bû. Ji ber vê ji dûr ve naskirina hevalê Mehmet nabe. Pêwîst bû pêre bihata jiyîn.
Ji bo hevalê Mehmet pit tişt hene ku mirov bêje. Hevaltiya wî û hevalê Rojhat Bluzerî (Lezgîn Yorgun) pêwîst e mirov derbas neke. Di dîroka têkoşîna xwe de herî zêde hevalê jê hezdikir yek jî hevalê Rojhat bû. Ji min re hatibû gotin dema ku Rojhat Bluzerî şehîd dikeve, çawa giryaye. Bi mirinî pêre girêdayî bû, kesekî ku di têkoşîna xwe de herî zêde pêre baş kar derxistibû hevalê Rojhat Bluzerî bû. Ez jî şahid im ku heval Rojhat Bluzerî çawa gelek ji hevalê Mehmet hez dikir.
Mînak dema li zozanên Colemêrgê hevalê Rojhat Bluzerî rêvebir bû hevalê Mehmet jî yê herî zêde wî pêk dianî bû. Ji bo wî jî pratika Colemêrgê hîn jî li ser zimanan destan e û bi her awayî serkeftî bû.
Taybetiyê din yê heval Mehmet Goyî, mejiyekî wî yê çalak, xwedî însiyatîf û çalakvaniya wî bû. Ji ber van taybetiyan hevalê Mehmet li kûderê ba dijmin bêçare, teng dikir û di nava aciziye de dihîşt, hevalên ligel wî di ewlehiyê de, dijmin jî her tim di nav bêçaretiyê de bû. Her tim xwedan îddîa, îrade û berxwedaniya şoreşgeriya wî tê bîra mirov. Rûxmî parçebûna bedena wî yek deqe jî xwe ji karên şoreşê nedaye paş. Di 1994’an de birîndar dibe, heman salî tevî bedena wî ya lewaz di saha şer de wekî fermandar meşa wî tê wateya îradeya nayê şkestin, îddîaya ji pola, bi qasî ku her kes lê şaş dibe, berxwedaniya wî nişan dide. Bi kurtasî ji bo naskirina hevalê Mehmet Goyî divê ku mirov di qada şer de bi hev re bima, pêre rêhevaltî bikira, ji ber ku wî wek şervanekî PKK’ê cihê xwe di têkoşîna azadiyê de girt, 24 salan wek milîtanekî pêşeng ê PKK’ê tevlî dibû.
Hevalê Mehmet li gelek cihî gelek erkên partiye girtibû. Ji şervanî heya endamtiya meclîsa HPG’ê, ji şervantiyê heya fermandariya eyaletê erkên cuda girtî bû. Em wek hevalên wî yên têkoşînê her tim hevalê Mehmet bi bîrtînin.
Belê em ên ku wî re mabûn, di bin fermandariya wî de şevanên ku fêrî şer bûne, yêkî di heman xebatî de bi wî re mane, sedî sed ji ber înada dijmin çanda têkoşîna hevalê Mehmet Goyî, aliyê wî yê berxwedanvanî û înada wî em ê mezin bikin. Teqez em ê pêre girêdayî bin û ji bo xeyalên wî pêk werin emê di nava şer de bin.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
QASIM ENGÎN
- Ayrıntılar
Rêhevalê Amed dema ku di sala 2011’an de ji bajarê Silêmaniyê tevlî nav refên gerîla bû, piştî perwerdeya şervanên nû hat tabura me ya ş. Bêrîtan a di herêma Xakûrkê. Dema ku heval tevlî bûyî ji ber ku hevalekî soranbû, lê belê ji bona ku ji hevalên li derdora xwe û di heman demê de parêzname û perwerdên ku ji aliyên rêxistinê ve tên dayîn li ser bîrdozî û felsefa Rêber Apo fêm bike û bikaribi ku tevlîbûnekî hîn xurtir bide çêkirin di demekê pir kin de bi hemû hewldanên xwe ve û di heman demê de bi alîkariya hevalên xwe fêrî zaravê Kurmancî bû û di heman demê de bi zaravê Kurmancî diaxifî. Di nava jiyan û perwerdê de jî hewl dida bi kurmancî biaxife. Hetanî beriya ku tam fêrî zaravê Kurmancî bibe jî roxmî ku zehmetî jî dikişand, lê belê tu cara evya ji xwe re nekir hincet û negot: “ez fêm nakim.”berovajî her tim li pey zanebûnê dibeziya di xwest xwe xurt bike û xwe biafirîne. Di despêkê de zehmetî dikişand, ji ber jiyana gerîla nas nedikir û jêra zehmet dihat, wê demê roxmê ku zehmetî dişand û her çiqasî nedianî li ser ziman jî, lê belê li ber çav bû. Lê hevelê Amed ji bo di sekna xwe de, di jiyana xwe de, di xebatê xwe de xurt bibe xwe her tim diêşand û heta tu caran wî zehmetî wek astengî nedigirt dest û nedigot “ez nikarim”. Wî zehmetî wek tama jiyanê digirt dest û dema zehmetî dibohûrand jî digot “ jiyan hê xweştir e”. Tim di nava têkoşînekê de bû li dijî zehmetiyan ji bo zor û zehmetî wî li paşnexîne li himber wan di nava şer, israr û îradeyeke mezin de bû. Heta berovajî wêna di nava têkoşînkirina xwe ya jiyanê de pir serkeftî bû. Lê dema hinek fêrî jiyana gerîla bû êdî bi awayek aşiqwarî bi jiyanê, bi çiyayan û bi hevaltî ve hat girêdan. Ji ber ku dema ku mirov meşa wî ya di nava têkoşînê de meyze dikir wê demê bi jiyana xwe û bi sekna xwe ya di nava jiyanê de dida diyarkirin, şervanekî ku li ser şopa heqîqetê dimeşe, sekna wî ev pir vekirî didia xuya kirin. Roxmî ku di milê fizîkî de zorahî dikişandin, bi xwe digot “eger di mejiyê min de fam dibe laşê min çi bêje ne xem e.” Ango digot dema mirov xwe di mejî de safî dike tu asteng namînîn. Wî her tim ji xwe re fikrên Rêbertî esas digirt, her tim parêzname pêre bû û kengî li kû derê vala maba dixwed. Cihekî ku fam nekiriba yekser ji hevalên li derdora xwe dipirsî û dixwest fêmbike û xwe pêşbixe. Tu caran xwe bêperwerde nedihişt û di nava jiyanê de jî tim û tim pirs pêşdixist û nîqaş li ser parêznaman pêşdixist, ango nedixwest di jiyanê de tişek vala bixe mijara nîqaşên xwe yên jiyanê, tim ji nîqaşên vala direviya û her tim li himber tiştên wisa xwedî helwest bû.
Hevalekî dilnizim û tu caran hevalên xwe nediêşand. Dema rexne jî kiriba bi zimanek xweş rexne dikir, dema ser kêmasiyan de jî biçûba, ne jî bi pîvan tevdigeriya bêkû hinekan bişkîne ew kêmayî çareser dikir. Li hember hevalên xwe zimanê hişk û ziwa tu caran bikar nedianî, li himber hevaltî û jiyanê tim bi rêzdar bû. Bê ku li agahdarbe yekser nediket nav her tiştî destpêkê fêmdikir û wisa diket nav hevalan. Hevalekî rûken bû, dema bi hevalan re diaxivî piranî biken bû. Ji henekên wî jî wisa diyar dibû ku pir ji hevaltî hezdikir û nedixwest ji hevalan qût bibe, her tim ew hezkirina wî di jiyanê de diyar bû di tevgerên wî, meşa wî, rabûn û rûniştina wî de ev hezkirin dihat xuyakirin. Bi gotin zêdetir di cewher de hevaltî jiyan dikir û dida jiyankirin. Roxmî ku destpêkê zêde ji gotinên hevalan fêm jî nedikir, lê dîsa jî bi baldarî guhdar dikir û dixwest fêmbike. Bi xwe digot: “dema ez hevalan guhdar dikim ez fêm jî nakim ez dizanim ku heval rastiya jiyanê tînin li ser ziman.” Her tim dixwest civakbûyînê jiyan bike û her tim dixwest di nav komên hevalan de be, xwe bi tenê nedihişt û dîsa dixwest rihê Kurdistanê bi xwe re bide avakirin û bigihîne rastiya Kurdistanê û wê çanda Kurdistanê bi jiyana xwe re bike yek. Dixwest vê çandê hindirîn bike û bixe jiyanê. Ji bona wê wiha digot: “ eger ez nebim Kurdistanî, ez nabim milîtanê rast jî.”
Yek jî her tim wexta xwe hevalan dinirxand û taybet parêznameyên Rêber Apo dixwed, xwesteka wî ya fikrên Rêber Apo fêmkirin her zindî bû û digot: “ encex bi fêmkirina Rêber Apo em dikarin layîqê Rêber Apo bin û bibin şervanên heqîqetê.” Ji ber vê jî bi xwe re, bi hevalên xwe re di nav nîqaşan de bû hevalên ku digot: “heval, wexta pratîkê ye û dema zivistanê ye, yan jî rojên perwerdê emê nîqaş bikin ”Hevalê Amed li dijî vê digot: “na tu carna wextê perwerdê nîn e, di her kêliya jiyanê de perwerde pêwîst e”. Ji parêznameyên Rêber Apo pir bi bandor bibû û digot: “HPG wê vî fikrî her biparêze”. Ango hemû zehmetî bi saya parêznameyên Rêber Apo bihûrandin û di meşa xwe ya heqîqetê de bû tîrêjek. Di deryeya heqîqetê cihê xwe bû dilopek û bû ronahiya têkoşînê. Bi vê munasebetê ez bejna xwe li himber salvegera şahadeta ş. Amed Agir (Soran) û tevayî şehîdên şoreşê ditewînim.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
SÎNAN BAGOK
- Ayrıntılar
Îro li Kurdistan dîmenên şoreşe jîn dibin. Li Kurdistan hertim, dem dem gelê Kurd rabûn çekirine. Lê ev rabûn na gelek caran herêmî mane. Jibona wê jî gelek caran rabûnên gelê Kurd pir bi rehetî û hêsan hatine perçiqandine û ji holê hatine rakirine.
Lê îro rabûna Kurdan bi şêweyek din rû dide. Seransere Kurdistan gelê Kurd li çar perçeyan de rabûnek jîn dike. Û ne tenê li çar perçeyên de ev rabûn ango serî rakirin jîn dibe, dema xwe de li seransere Ewropa û gelek cihên din yê cîhane jî rabûna Kurdan heye. Dîsa li Afganîstan bigire haye cur bi cur cihen Rojhilatanavîn’de gelên dîtir jibo gelê Kurd û Kobanê ra dibe ser piyan.
Wek me jor jî anî ser ziman, bê guman dîroka gelê Kurd de gelê me gelek caran rabûye ser piyan e. Lê dîsa wek me anî ser ziman jî ev rabûn piranî herêmî ango lokal mane. Lê îcar rewş cûdaye. Îcar serî de Kurdistane Bakûr de gelê Kurd û dostên wan tevahî ser piyanin û peşandinên xwe didomînin. Hember hêzên ku piştgiriye didin çeteyên DAÎŞ jî disekinin. Dîsa hember dewleta Tirk ya faşîst a ku alîkarî dide DAÎŞ jî seknek pirr xurt raberkirine.
Heman tişt piştî 15 salan şûnve li Rojhilate Kurdistan rû da. Li hemû bajaran Rojhilate Kurdistan piştgirî û tevgerek pirr xûrt bi Kobanê derket. Û ev berxwedanî hena jî didome.
Li Başûre Kurdistan dibe ku cara evil ango cara pêşîn bi vî şêweye gelê me yê Başûr jibo perçeyên din yên Kurdistan radibe ser piyan. Û denge xwe bilindkiriye. Ev jî rastî rewşek nûye.
Dema ku em van tiştan tevahî didin berhev, em dibînin ku li Kurdistan rewş tê guhertine û hatiye guhertine. Bi vî şêweye girseyî rabûne gelê Kurd û dostên van, nîşaneye tiştek nûye. Ev tişte nû teqez û vebirî Rewşa Şoreşe’ye. Şoreşa Kurdistan'e ye.
Rastî jî rewş nûye. Wê deme pêwîste em Kurd çi bikin? Tevgera me gerez çawa bi? Partiyên Kurdan yê çi bikin? Siyasetmedarên Kurd erkên van yê çi be? Kurtasî erkên ku li pêşya me disekinin çinin?
Bê ku em direj bikin, ger îro rewş rewşa Şoreşa Kurdistan'e ye, wê deme pêwîste her Kurdek gorî vê rastiyê tevbigere.
Ev rastî çiye? Serî de gerez hemû Kurd û rexistinên van demek jî demek zûtir jibo berjewendiyên gelê Kurd werin ba hev û xwe bikin yek. Ango wek Seroke Gelê Kurd Ocalan gelek caran anî ser ziman, gerek pirr zû Kongra Netewî kom bikin. Ev Kongra Netewî pêwîste rêveberiyek derbixe. Dîsa pêwîste hêzek leşkerî ya netewî were afirandin. Dîplomasiya xwe bi yek destî, bi navê gelê Kurd bimeşîne. Dîsa hêzek îcra ango wek hukumetek xwe rexistin bike û gorî wê tevbigere.
Çima ev pêwîste? Ber ku rewş rastî jî pirr avarteye. Him em rewşek şoreşgerî jîn dikin, him jî rastî gelê Kurd bi xeteriyan rû bi rûye.
Kes nikare bêji sibe yê çibe. Şengal’de çi çebû herkesî dît. Dîsa li Celawle çi dibi jî herkes dibîne. Dîsa îro li Kobanê tevahî hêzên paşverû erîşan dibin ser gelên me. Xeteriya heyî jî herkes dibîne. Kî kari beji sibê li Xaneqîn ev faşîstên DAÎŞ yê çi bikin? Dîsa kî kari beji sibê li li Mendelî ev faşîstên DAÎŞ yê çi bikin? Dîsa hember Kurdên Fehlî yên ku li cihên dîtir jîn dikin ev çete yê çi bikin? Dîsa dijî Kurdên Kakaî, dijî Kurdên Şebek ev çete yê çi bikin?
Bê ku em dereng bixin û paş bixin pêwîste her Kurdek van tiştan tevahî bifikri û gorî vî jî xwe tevger bike. Û jibo xebatên netewî jî lez bide tevgere û hewldanên xwe.
Em dîmenên ku îro li Kurdistan derketine holê bîr nekin, bidin berçavên xwe û gorî vî jî bi berpirsiyarek mezin xwe jibona Şoreşa Kurdistan amede bikin. Berku her dem rewşa Şoreşa Kurdistan yê pêkan nebe.
QASIM ENGÎN
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1.Di roja 21 cotmeh ê de di navbera demjimêrên 15:00 û 16:30 an de li ser Herêmên Parastinê yên Medya herêma Zap’ ê, herwiha di navbera demjimêrên 18:30 û 19:00 de ji li herêma Gostê û Arê yên girêdayî Herêma Xaxurkê liv û tevgera balefirên şer yên artêşa dagirker a Tirk hatine çavdêrkirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Gêrîllayên me yên HPG û hêzên YBŞ berxwedana xwe ya li hember çeteyên Daiş her roj bi bilindkirinê mezin dibe. Di vê berxwedana bi heybet de gêrîllayên me yên HPG û şervanên YBŞ ê, li hember êrîşên ji aliyê çeteyan ve hatin pêşxistin de heman demê de bersiv hatiye dayîn û bi gelek çalakiyên bi bandor ji pêşketina wan asteng kiriye.
- Ayrıntılar
ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di roja 20 cotmehê navbera demjimêrên beyanî 03:30 û 04:30 an de li Herêmên Parastinê yên Medya herêma Zap' ê çavdêriya liv û tevgera balefirên şer yên arteşa dagirker a Tirkan hatiye kirin.
- Ayrıntılar
ji çapemenî û raya giştî re!
Di roja 18 cotmeh demjimêrê şevê 21:00 an de ji aliyê gêrîllayên me ve li beramber santrala Hidro Elektirîkê ya ku li ser ava çemê Aras girêdayî navçeya Qers Qaqizmanê tê çêkirin de çalakiyek ya hişyariyê hatiye pêkanîn.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û raya giştî re!
Beriya dû rojan li çiyayê Şengalê çalekiyek ya gel a protestoyî çêbu. Lê belê ji ber ku nebe sedemê tu pêkhateyên provakatîfî û moral nede dijminê em ji bo dayîna çapemenîyê me rast ne dît. Lê belê ji aliyê Rûdaw TV ve ev çalakî hatiye berûvajî kirin û weke ku gêrîllayên me gel li hember pêşmergeyan sor kirinê de nûçe hatiye çêkirin.
- Ayrıntılar