Ji bo Newrozê çend roj man. Diyar e Newroza îsal ku em pêşwazî dikin ji yên salên borî dê cudatir be. Konjonktura em tê re derbas dibin û rastiyên ku di nirxandinên Rêber Apo de derdikevine holê nîşan didin ku dê Newroza îsal cuda be. Tevgerên gel ên li Afrîka Bakur û Rojhilata Navîn nîşan didin ku cîhana sedsala 21’emîn dê ne weke hêzên sermayeya global plan dikin derbas bibe. Gelan di salên dawî yên sedsala 20’emîn de pirgirêkên xwe yên heyî derbas kirin û ketin rewşeke wisa ku dê ew bi xwe pêşeroja xwe diyar bikin.
Vê pêşketinê rewşeke wisa afirand ku hêzên sermayedar ên global aloziya dijîn kurtir bû û êdî gihişteke rewşeke ku nikaribin ji nav derkevin. Modernîteya kapîtalîst bi tu awayî nikare xwe ji aloziya dijî rizgar bibe, berovajî bi pirsgirhekên nû re rû bi rû dimîne. Êdî nayê zanîn ka aloziya ku di roja me de xwe li erdnîgariyên cuda dide dê sibê şêwazekî çawa bistîne. Niha cîhan vê yekê guftûgo dike. Ne mumkûn e ku modernîteya kapîtalîst karibe ji bo pirsgirêkên dijî çareseriyeke bingehîn biafirîne. Ne mumkûn e karibe vê yekê pêk bîne. Heger ev mumkûn bûna niha pirsgirêkên ku cîhan dijî dê pir cuda bûna.
Pirsgirêkên ku di roja me de li Tirkiyeyê têne jiyîn jî ne mumkûn e ji pirsgirêkên ku modernîteya kapîtalîst dijî cuda bêne fikirîn. Bi tevahî parçeyekî wê ye. Her çiqas hikûmeta AKP’ê tabloyeke cuda nîşan dide û dixwaze rewşeke cuda nîşan bide jî ev rastî nayê guhertin. Komara tirk weke netewe-dewlet şêwaz girtiye. Netewe-dewlet jî îcadeke modernîteya kapîtalîst e. Şêwaz, rengê wê çi dibe bila bibe ya li Afrîka Bakur û dewletên Rojhilata Navîn îflas kiriye netewe-dewlet e. Li derveyî van tiştên têne jiyîn girtina komara tirk ne mumkûn e. Bijarka ku beşdarî heman pêvajoyê bibe jî heye. Ji ber ku netewe-dewletên li Afrîka Bakur û Rojhilata Navîn hatin sazkirin di dema avakirinê de ji ezmûna weke dewlet avakirina Komara Tirk sûd hate wergirtin. Ji ber vê yekê jî pirsgirêkên di roja me de ev dewlet dijîn, di rastiyê de pirsgirêk û rewşên ku komara tirk xwediyê wê ye. Û ev pirsgirêk di nava komara tirk de berfirehtir û kûrtir têne jiyîn.
Hikûmeta AKP’ê ji bo encamên ku ev pirsgirêkên komara tirk dijî asteng bike xwe weke dewleta polîs birêxistin dike. Li Tirkiyeyê pirgirêkeke cidî ya demokratîkbûnê heye. Pirsgirêkên civakî gihiştine rewşeke ku ji nav neyê derketin. Civak li ber rewşeke ku cenetê derbas bike re rû bi rû hatiye hiştin. Gelek mijarên ku demên borî ne dihatin rojevê jî niha weke pirsgirêk xwe didin der. Di serî de jî siyaseta înkar û tasfiyeyê ya li dijî pirsgirêka Kurd tê meşandin bûye sedem ku pirsgirhekên heyî wergerin kangrenê.
Yên ku bêjin dewleteke ku ev qas pirsgirêk lê hene dê nekeve bin bandora aloziya modernîteya kapîtalîst, ketina nava bendewariyeke bi vî rengî û fikirîna ku her kes dê ji vê yekê bawer bike, bi gotina herî sivik tenê û tenê xwe xapandin e. An dereweke wisa mezin e ku her kesî dixin dewsa ehmeqan.
Tirkiye di van rojên ku ji Newrozê re çend roj mane de di vê asta bilind de pirsgirêkan dijî. Rêber Apo der barê hawîra bi biryara 13’ê Tebaxê ya ‘Bêçalakîtiya yekalî’ re gotibû „Heta serê meha Adarê ez ê bisekinim û wê demê nerînên xwe bêjim.“ Di 2’yê Adarê de jî bi daxuyaniyekê ragihandibû ku divê li hêviya Newrozê bisekinin. Ev di heman demê de ji bo hikûmeta AKP’ê dihate wateya şans û derfeteke nû. Gelo dê hikûmeta AKP’ê vê derfetê bikar bîne? Em vê yekê nizanin. Lê belê derfetên ku beriya niha jê re hatibûn naskirin ne nirxandibûn. Herî dawî jî heta destpêka meha Adarê gaveke bi tenê jî neavêt û pêvajoja ji 13’ê Tebaxê û heta wê rojê gelekî xirab bikar anîbû. Di vê pêvajoya derbasbû de di planên kûr û tenik ên tasfiyeyê de israr kir û lez dabû xebatên xwe yên di vê çarçoveyê de. Vê polîtîkaya ku hikûmeta AKP’ê meşand li cem derdorên ji bo çareseriya demokratîk a mayinde ya pirsgirêka Kurd de xwedî hewldan bûn de rê li ber bêbaweriyeke mezin vekir. Van derdoran jî di destpêka meha Adarê de bi daxuyaniya weşandin pêwist dikin wiha bêjin: „Êdî gotineke me ya ji PKK’ê em bêjin nemaye, çavkaniya pirsgirêkên tê jiyîn hikûmeta AKP’ê ye.“ Gelo hikûmeta AKP’ê dê dawî li van nêzîkatiyên xwe yên baweriyê nadin bîne? Ne mumkûn e em vê yekê bizanibin. Em ê bibînin. Pêwiste neyê jibîrkirin ku gelê Kurd di vê mijarê de xwedî tecrûbeyeke kûr e.
Ji bo Newrozê hefteyek ma. Ya rast gelê Kurd bi destpêkirina rojên Newrozê hinekî zû pêvajoya Newrozê da destpêkirin. Bi çalakiyên şermezarkirina komploya 15’ê Sibatê navneteweyî ya Roja Tevkujiya Neteweyî ev yek dane destpêkirin. Li çar parçeyên Kurdistanê û her cihê dijîn Kurd careke din li derdora Rêbertiya xwe bûne yek. Tevî ku ciwanên leheng ên mîna Mustafa Malçok xwe feda kirin û bi berdelên mezin jî be ev yek pêk anîn. Bi rojan li kolanan man, li hemberî êrîşên polîs bi lehengî li ber xwe dan. Tevî guleyan, îşkence û zîndanê ev yek pêk anîn.
Gelê Kurd Rojên Newrozê bi 8’ê Adarê Roja Jinên Kedkar wergerandin lehiyeke coşê ya tu hêz nikare xwe li ber bigire. Jinên Kurd careke din bi çalakiyên rastiya Jina Azad tê wateya Civaka Azad. Beriya bi rojan derketin kolanan û piştî 8’ê Adarê jî çalakiyên xwe domandin.
Salên borî jî gelê Kurd rêzeçalakiyên bênavber li dar xistibûn. Lê belê di Newroza îsal de ev xeta çalakiyê dê derkeve asta herî jor û di nava xwe de cudabûnan diparêze. Lewma divê bi yên berê re neyê tevlihevkirin: Pêvajoyeke ku konjonktura herêmî û navneteweyî derfetên nû afirandine, îcada modernîteya kapîtalîst netewe-dewlet îflasê dijî û dewleta tirk dê nikaribe xwe li derveyî vê yekê bigire dîsa di pêvajoya ku bêçalakîtiya yekalî ya 13’ê Tebaxê êdî bêwate bûye û di pêvajoya ku Tevgera Azadiya Kurd di dîroka xwe de pêvajoya Pêngava 4’emîn dijî de pêk tê. Divê ev yek neyê jibîrkirin.
Cemîl Bayik
- Ayrıntılar
Bê guman
Parastina rewa mafekî xwezayî ye û beşek ji parastina cewherî ye. Her zindiyek di xwezayê de mekanîzma wê ya parastina cewherî heye û yek ji şertên jiyanê ye. Her zindiyek ji bo ku di gerdûnê de jiyanbike pêwîste ji xwe re derfetên jiyanê çêbike. Ev rastiyekî xwezayê û gerdûnê ye. Ev bi fikrê Markîsîzm yê nakokî û yekbûna tiştên li dijî hev, Yan jî bi mentiqê Hîgel yê doz x dijî doz(tez x dijî tez) de ku hatiye destnîşankirin, fîzîka hemdem jî isbatdike ku hemû made di xwezayê de di hundirê têkiliyekê de ne. Di hundirê danûstandinê û bandorkirin û pertekirinê (etkî û tepkî) de ne. Ji ber vê yekê tu zindî, ji xwezayê razber (soyut) nikare jiyanbike. Biqasî bandora ku çêdibe û pertek raberdike, bi vî rengî ji bo ku bikarbe aşîtiyekê avabike, pêwîste şensê xwe yê pertek dayînê hebe. Pêwîste mekanîzma xwe ya parastina cewherî hebe. Di hundirê madekê de gava hêza vekêşandinê(çekîmê) di navbera notron û piroton û dendikan de hêzeke vekêşandinê heye. Ew hêza vekêşandinê nebe, ew made wê belavbibe. Ji ber ku hêzeke wê ya vekêşandinê di navbera dendikê û pirotonan de heye. Bi qasî hêza vekêşandinê ya pirotonan, bi qasî wê hêzeka eliktronan ya pertekdayînê heye. Ev jî nasname û berxwedanê dide madê. Hejmarekî wê nasnamê dide xuyakirin. Bi qasî hêza vekêşandinê, pertek û parastina cewherî hebe, ew made xwe li hemberî madên dîtir diparêze. Cihê ku ev made lê qelsbû, madeyeke eliktronê wê ji xwe re birevîne û nasnama madeya dîtir diguherîne. Ji bo giyayekî, dewarekî û însanekî jî ev rastî wehaye. Heta di asta şaneyan (hucre) de jî ev heye. Di xwîna însan de kopê sor û sipî hene, yên sor wezîfa wan kedîkirine û yên sipî jî wezîfa wan parastine. Li hemberî her mîkrobekî û nesaxiyekî ku êrîşî ser laş bike, Jehrê dafirîne û wî mîkrobî bê bandor dike. Li hemberî wê dikevin parastinê . Li ser vî esasî her zindiyek ji bo jiyanbike pêdiviya xwe bi parastinê heye. Pîvana jiyankirina zindiyekî bi pîvana parastina wî ve girêdayî ye. Bi qasî şensê wî yê parastinê hebe ewqasî şensê wî yê jiyanê heye! Rêber APO vê rastiyê mîna ramangeriya gulê bi navdike. Striyê gulê, gulê bi rêzbûn dike û dihêle ku gul xwe biparêze. Ji bo avakirina civakeke exlaqî û siyasî, mekanîzma wê ya jiyanê ya parastinê, ango parastina cewherî heye. Ev bi rengekî felsefîk, biyolojîk û sosyolojîk jî weha ye. Ji bo gelê Kurdistanê azad bibe, pêwîste mekanîzmeke xwe ya parastina cewherî çêbike. Rêber APO dibêjê “ Ew civaka ku mekanîzma wê ya parastinê tunebe, civakeke kole ye û dîl hatiye girtin.” Civakek çiqasî hêza xwe ya parastinê hebe, ew qasî azad e. Hêceta şer û berxwedana parastina rewa û parastina cewherî di milê felsefîk û biyolojîk de weha ye. Li ser vî bingehî xwe tevger kirin pêwîste.
Parastina cewherî ya gelê Kurdistanê mirov dikare, di sê pileyan (katogeriya) de binirxîne. Ev rêxistina parastina rewa û parastina cewherî bi giraniya zora ku derdikeve pêş, bi wê ve girêdaye. Êrîşkirin li ser gelê Kurdistanê, di çi astî de be, parastina gelê Kurd jî wê di wê astê de be. Heger êrîşkirin li ser Kurdistanê bi artêşê be, wê gelê Kurd di asta artêşê de xwe biparêze. Heger êrîş di asta polîsan de be, wê gel di asta polîsan de xwe biparêze. Êrîş li ser ziman be wê bi ziman xwe biparêze. Êrîş li ser civakê be, civak wê xwe biparêze. Êrîş li ser jinê be wê jin xwe biparêze. Ji bo vê parastinê çi rêxistin pêwîst bike, bi asta êrîşan ve girêdayî ye. Rewşa Kurdistanê ya siyasî, civakî, aborî û ya leşkerî gava mirov binirxîne, pêwîstiya parastina rewa eşkere ye û zelal derdikeve holê. Parastina rewa tenê di milê leşkerî de nîne. Partî di vî alî de me rexnedike. Heval tenê hêlên wê yê leşkerî dinirxînin, hêlên wê yê siyasî, civakî û aborî ihmal dikin. Ji ber vê yekê siqetî derdikevin holê. Ji xetê derketin çêbûye. Şerekî derveyî xetê tê jiyankirin. Pêwîste parastina rewa di her milî de were fêhimkirin. Rêber APO rewşa Kurdistanê bi (dagirkirina leşkerî) bi navdike. Rêber APO navê wê dike qirkirina çandî û dagirkirina aborî. Heger qirkirina çandî tê çêkirin, pêwîste em xwedî li çanda xwe derkevin. Ev qirkirin bi rê û rêbazên şerê taybet tê meşandin. Li hemberî wê pêwîste saziyên parastina çandî di nava gelê me de werin avakirin. Saziyên ziman pêwîste werin avakirin. Bi qasî ku dijmin dibistan vekirine, gelê Kurd di bişaftin (asîmlasyon) û di qirkirina çandî re derbas dikin, pêwîste dibistanên Kurdan yên xwe perwerde kirinê hebin. Di aliyê aborî de dagirkerî heye, Kurdistan bi xêr û bereketa xwe tê talankirin, lewre mekanîzmên parastina Kurdan yên aborî pêwîste hebin. Rêber APO şûna wê (alternatîf) aboriya hevkar(koperatîv) pêşniyar dike. Li ser civaka Kurd çi êrîş heye, li hemberî wê gelê me wê xwe bi tevgerbike. Parastina xwe ya civakî wê çêbike. Wê ciwan û jinan bi tevgerbike. Lingekî parastinê ewe ku jin têkoşîna zayendî pêşbixe û ji bona nasnama xwe avabike bikeve hewildanan. Rêxistinên ji boyî parastinê pêwîst dikin, gereke avabike. Şûna çanda rizandinê û sinc xirakirinê ya nûjeniya(modernîta) kaptalîst, wê çanda komînal bide rûniştandin. Êrîşa polîsan li ser gelê me heye. Her roj mirovên me digrin û di işkencan re derbas dikin. Li hemberî vê êrîşê wê mekanîzmeke gel ya parastina cewherî hebe. Em vê di asta yekîneyên herêmî yên HPG ê de dinirxînin, ango yekîneyên HPG ê yên parastina cewherî, yên leşkerî. Heger êrêşa dijmin leşkerî be, wê parastin jî leşkerî be. Bi qasî ku êrîş bi çek be wê parastin jî bi çek be. Heger êrîş ne leşkerî (sivîl) be, wê parastin jî ne leşkerî be. Di aliyê leşkerî de, wek di despêkê de min da xuyakirin, Kurdistan ji milê artêşa Tirk ve hatiye dagirkirin. Rakirina vê dagirkirina leşkerî, her weha zordestiya artêşê li ser gelê Kurd û parastina gelê Kurd, pêwîst dike rêxistineke leşkerî di asta artêşê de hebe. Ew artêş jî, HPG ê ye. Li hemberî êrîşên çekdarî yên ku li ser gelê me têne kirin, bi parastineke çekdarî
Sê qonaxên şer yên esasî hene. Gelek heval van qonaxan mîna qonaxên şerê gelîrî yê demdirêj destnîşan dikin. Ev qonaxa neçalak (pasîf), çalakbûn (aktîf) bi hemî hêza xwe (topyekûn) heye. Ne weke şerê gelîrî yê demdirêj gav bi gav tu ji yekê derbasî ya dîtir dibe. Di parastina rewa de ne wisa ye. Ev bi pêşveçûnên siyasî û tundbûna zorê re, tê diyarkirin. Carna di hinek deman de tu ji parastina pasîf derbasî parastina bi hemî hêza xwe(topyekûn) dibe. Carna tu ji parastina çalak (aktîf) derbasî parastina neçalak (pasîf) dibe. Ji ber wisa parastina rewa ne tenê şerekî leşkerî ye. Di van milan de kêmasiyên me yên cidî hene. Hinek caran agirbest û pêvajoyên bêçalakiyê çêdibin, em hinegî derbasî parastina çalak (aktîf) dibin, lê belê em bi lezgînî derbas nabin, karê xwe nakin û hinek heval vê pêvajoyê napejirînin. Şer ji pêşveçûnên siyasî qutdikin.Ev biryara bê çalaktiyê ji encamê siyasî hatiye girtin, hevalên me dibêjin “Çima şer hatiye sekinandin?”Em van derbasbûnan pir giran pêktînin. Ji ber ku em dogmatîk diramin. Siyaset di vê sedsalê de di hûrdem û demjimêran de tê guhertin. Hger tu dixwaze têkoşîn bike pêwîste tu nerm be û qabiliyeta te ya menawra hebe. Tişta tu di zemanê wê de neke nirxê wê nîne. Çalakiya ku tu îro bike bi wate ye, lê belê heger tu sibe bike tu wateya wê nîne û wê zerar bide. Heval di vir de xwe iqna nakin. Ji ber ku siyasetê naşopînin û ne xema wan e. Tenê li gorî mentiqê leşkerî ev çalakî serkeftiye yan jî binkeftiye, xema hevalan eve. Çiqasî xizmeta siyasetê û şoreşê dike, ne xema hinek hevala ye. Hinek çalakiyên ku me kirîn dibe ku di milê leşkerî de bi serkeftî bin, lê belê di zemanekî şaş de hatine pêkanîn û cihê wê şaşe. Şûna ku em di milê siyasî de encam ji wan çalakiyan bigrin, hewildanên me vala derketine û zerar jî daye. Ji ber ku hevalan di hundirê xwe de nepejirandin, ji stratejiya parastina rewa re çi pêwîste pêknanîne. Em hêzeke leşkerî, navendî û hîrarşîk in, em nikarin bi rojan nûçeyan bigerînin. Partî vê weke siqetiyeka pratîk nabîne, lê belê weke hişmendiyekê dibîne.karekterê vî şerî yê siyasî heye, tenê ne leşkerî ye. Duyemîn, ev şer mecbûre bi çavdêrî (kontrolî) were meşandin. Em pêvajoyê û siyasetê dikin hêcet ji bona bê çavdêriya xwe.
Li gorî pêşveçûnên siyasî û berjewendiyên rêxistinî wê HPG ê çalakî bike. Şûna ku em bêjin ji me nayê em şer biçavdêrî bikin, em bê displînin, em li gorî pêşveçûnên siyasî ne nerm in û em rexnedayîna xwe bidin, berovajiyê wê, em rêxistinê tewanbar dikin. Taybetiyên şerê parastina rewa, yê pêngav avêtinê heye. Rêxistin dibêjê “Di vê heyîvê de çalakî bikin” Em heyanî keşfê dikin, hevalan perwerde dikin û amadekariyê xwe dikin, ew heyîv xilasdibe. Heger ji berê de amadekarî hebin, wê pêngav pir germ derbas bibe. Di sala 2004-2005 an de hevalan pêvajoyên wisa didan pêşiya me. Digotin: ji vê dîrokê heya vê dîrokê hûnê pêngavekî bikin. Rêxistinê tektîkên wisa didan meşandin. Lê belê me nikarîbû
- Ayrıntılar
Rêber Apo îfade kir ku 15’ê Sibatê weke Roja Qirkirina Neteweyê bê qebûlkirin dê rastir be. Sedemên ku Rêber Apo gihiştin wê encamê ku nirxandineke bi vî rengî bike jî tevkujiyên ku di demên rûpelên salnemayan 15’ê Sibatê nîşan didin de polîtîkayên tinekirinê yên hatin destpêkirin û tevkujiyên ku hate xwestin gelê me bikişînin nav wan bûn. Di vê wateyê de tiştên di demên cûda de lê naverok hevpar ên ji aliyê hêzên emperyalîst, mêtînger ve ku di 15’ê Sibat a 1925’an û 15’ê Sibat a 1999’an de hatin destpêkirin ferz dike ku ji bo 15’ê Sibatê navlêkirineke bi vî rengî were rojevê. Ji bo welatê me wateyên hevbeş ên salên 1925 û 1999’an hene. Rêber Apo vê rastiyê dibîne û destnîşan dike ku di demên cûda de tiştên di 15’ê Sibatê de hatin jiyîn û wateya ji bo van rojan hatiye dayin dê ne titekî tesadûfî be.
Disa di her dû deman de tiştên ku di 15’ê Sibatê de dan destpêkirin xwestin di 29’ê Hezîranê de bi encam bikin jî nirxandina li ser wateya van rojan ê kirin bihêztir dike.
15’ê Sibatê roja Şêx Seîd dîl hate girtin e. 29’ê Hezîranê jî roja Şêx Seîd û hevalên wî li sêpayên îdamê hatin qetilkirin e. Rojên bi komploya navnetewî Rêber Apo dîl ahte girtin û paşê bi qaşo darizandina pêk hat dayina cezayê îdamê jî di heman rojan de bû. Disa 15’ê Sibatê û 29’ê Hezîranê.
Dikarîbû rojên dîlgirtin û îdamkirina Şêx Seîd û hevalên wî ya li Dadgehên Îstîqlalê hatin darizandin û qetilkirin rojên cûda bin. Heger tiştekî wisa bibûya jî vê yekê dikarîbû rê li ber nirxandinên cuda veneke jî. Lê belê roja dîlgirtin û dayina cezayê îdamê ya Rêber Apo bi heman rengî nikare were nirxandin. Ji ber ku bûyereke bi salan piştî ya Şêx Seîd bû û bi zanebûn heman roj hatin hilbijartin. Wetaye ji bo dîlgirtin û îdamkirina Şêx Seîd û hevalên wî li roja dîlgitin û dayina cezayê îdamê ya ji bo Rêber Apo jî hatiye barkirin. Lewma jî wateyên li 15’ê Sibatê û 29’ê Hezîranê hatiye barkirin ji tedasûfê wêdetir rojên ku bi zanebûn hatine hilbijartin in.
Rêber Apo destnîşan dike ku di bûyerên dîrokî de hevqasî jî tesadûfî nabe. Sala 1924 ji bo Komara Tir a nû hate damezirandin tê wateyeke girîng a destpêkeke nû. Bi 1924’an pêvajoya di 1919’an de hate destpêkirin gihişt encamê; îtîfaqên hûn û derve cihê xwe ji têkilî û îtîfaqên nû re hişt. Di qada navnetewî de bi Îngîlîstanê re têkilî derketin pêş, di polîtîkaya hûndir de jî li dij Kurdan şer hate îlankirin. Bi destûra bingehîn a di 1924’an de hate amadekirin de çerçoveya têkiliyên navnetewî û şerê li dij Kurdan hate îlankirin hate diyarkirin. Dadgehên Îstîqlalê, Qanûnên Tedîp-Tenkîl û Qanûna Îslahata Rojhilat li ser heman bingehê hatin amade kirin û ketin meriyetê. Di ecamgitina polîtîkayên ku di 1924’an de amadekariya wan hate destpêkirin de 15’ê Sibat a 1925’an xwedî girîngiyeke mezin e. Serhildana gelê Kurd a bi provokasyonekê li Pîranê hate destpêkirin di wê rojê de bi dîlgirtina Şêx Seîd hate çewisandin û piştî vê yekê jî pêvajoya tevkujiya siyasî hate rojevê.
Ev tevkujiya di 1925’an de hate despêkirin bi Agirî û Dêrsimê berdewam kir. Di salên piştî wê de jî tevkujî bi aliyên siyasî, civakî, aborî, çahdî û hwd. hate berfirehkirin û heta roja me dom kir. Di roja me de jî ev tevkujî ji aliyê hikûmeta AKP’ê ve tê meşandin.
Noqteya destpêka polîtîkaya tevkujiyhe a hikûmeta AKP’ê dewr girt roja bi komployeke navnetewî dîlgirtina Rêber Apo re dest pê dike. Beriya ku AKP mîna partî were îlankirin destpê kiribû. Hikûmeta AKP’ê di çeroçeveya rola ji bo wê hatiye diyarkirin de ev polîtîka berfirehtir, tundtir kir û hêna jî dimeşîne. Ev polîtîkaya ku AKP’ê dewr girt ji aliyê DYA’yê ve di dema ku tê xwestin Nîzameke Nû ya Cîhanê were afirandin de bipêş ket. Çawa ku di sala 1920’an de Îngîlîstanê ji bo cîhanê li gor berjewendiyê xwe xwest dizayn bike û ji bo vê yekê jî noqteya navendî ya tevgera xwe mîna Rojhilata Navîn diyarkir, DYA jî piştî rola cendermetiya cîhanê ji Îngîlîstanê dewr girt û pêde heman riyê dişopîne. Ew jî mîna Îngîlîstanê ji bo şêwazê ku dixwaze bide cîhanê Rojhilata Navîn mîna noqteya destpêkê qebûl kiriye. Di dema ku hevkariyên navnetewî û herêmî hatin rojevê, ji bo polîtîkayên nû bixin dewreyê mîna destpêka salên 1920’an disa Kurd xistin hedef û danîn ser masaya bazariyê. Li pêşiya vê polîtîkayê jî mîna astengiya mezin Rêber Apo û di kesayetiya wî de PKK’ê dibîne. Komploya navnetewî ya li dij Rêber Apo jî di encama vê nêzîkahiyê de hate meşandin.
Rêber Apo ji kêliya komploya navnetewî xistin dewrê û pêde rastî dît û li hember wê helwesta xwe nîşan da. Ji ber vê yekê jî tu caran devreyî rewşa giştî ev komploya navnetewî negirte dest. Ji ber wê yekê tim di nava têkoşîna vala derxistina komployê de bû û tevkujiya nû ya hat xwestin li ser gelê Kurd were meşandin asteng kir. Di dema rojên dawî yên sala 2009’an de di peyama xwe ya sersalê de bi peyamekê mizgîniya „kompoya navnetewî têk çû“ dida.
Di rewşa heyî de hêzên komploger ên navnetewî têk çûne. Tevî vê yekê jî ji hedefa xwe ya dixwazin bi komployan bigihinê gav bi paş de ne avêtine. Lewra jî rojane serî li lîstikên nû didin. Pêvajoya ‘rewşa bêçalakîtiyê ya yek alî’ jî di çerçoveya hedefa dixwazin bi komployê de xwe bigihîninê de îstîsmar dikin.
Lê belê ev hewldanên vala ne, dê negihijin encamê. Yên tevkujiyê li ser gelê me ferz dikin bi tu awayî dê negihijin armancên xwe.
Di pêvajoya em dikevinê de em salvgereke din a komploya navnetewî li pey xwe dihêlin. Rêber Apo ev pêvajo mîna, „Parastina Hebûnê û Misogerkirina Azadiyê“ binav kir. Disa destnîşan kir ku divê ji bo Şerê Gel ê Şoreşger amadbûn hebe.
Ev di heman demê de bu bersiva tevkujiya netewî ya ku di salvgereke nû ya 15’ê Sibatê de ferz dikin. Gelê me dê sibe 15’ê Sibatê bi vê zanyariyê pêşwazî bike. Di roja ku mîna ‘Roja Reş’ tê qebûlkirin de li hember tevkujiya netwî ya ji 1925’an û vir ve hatiye ferz kirin dengê xwe berztir bike.
Heta Rêber Apo bigihije azadiya xwe û bi bi gelê me re were cem hev, li hember afrînerên komployê, yên pêk anîn û hevkarê wê gelê me dê têkoşîna xwe ya rûmetê berdel çi dibe bila bibe bidomîne.
- Ayrıntılar
Heyvek maye ji bo heftemîn salvegera 15 Sibatê u keftina 8’mîn sala dîlgirtina Rêber Apo, ji niha ve dile min wek volkanekî dikele, ji bo tekandinekî li fersendekî digere. Ez bawerim di nav xweza de jî\ volkan û bûyerên cur bi cur her tim pêwistiya wan bi dem heye, ji bo tekandinê. Mîna dareki fêkiyê, dema çênebûna fekiyên wî neyên, fêki xwe ji çikla darê qut nake u bi dem re di nav pêşbirkekî de ye u ewqas bi dar ve dimîne ku dema wê were. Ger newisabe fêkî nabe fekî, zindîbûn û hebûna xwe ya nazik û zirav nikare ispat bike. Volkan jî wisa ye, çawa ku dara fekî ciwanî, rengînbûn û xweşikbûna xwe di nav sêvekî de, hinarekî û wek gelek fekiyan berhema xwe dide xwediyê xwe yêku pêre gelek ked daye. Her wiha volkan jî dema tekandina wê were dizane çi rengi, li kuderê bi teke, hersa xwe bide xwuyarin, cezayen mirovên rureş (ehrîman) u bêwefa bide.
Hevalno, dostno u jinen eşkişandî!
Ez dixwazim çend tişt ji were diyar bikim lê aciz nebin, govend bigirin, hûn jî dizanin kêfa min pir ji govendgirtine re tê. Dema ez govend digirim wisa his dikim ku wek bi bask dibim u difirim.
Ez wek zarokek xweza u perçeyek biçûk ji gerdune dibêjim ku divê qanun u pîvanên jiyanekî pîroz pêkbînim, wate bidim jiyana xwe. Ez di wê baweriyê deme ku weke dareki fekîyê dem hatiye ku berhemekî bidim gelê xwe yê êşkişandî, bibim hêviyek ji zarokên destlihewa u xiyalên fetisandi. Kêmbe ji ez dixwazim bibim atomek yê pêşxistina mulokulen azadiya jinên êşkişandî. Girintirîn bibim mumek, di nav mumên derdora Girava Îmraliyê. Êdî dema wê hatiye ku, bibim bersivek ji bo dewletên desthilatdar, zilamên zordar u direwîn. Ji bo vê jî şeva 15 Sibatê dixim şeva cezakirina wan u mîna volkanekî nefreta hûndire dilê xwe ditekenim.
Şeva 15 Sibate, dilê Mazlûm Doğan, Zekiye Alkan, Berivan, Ronahî, Rewşen, Sema u heta digehe Fikrî BAygeldi, xelekên dawiyê, agirê bedenê Serdar Ari, di nav dilê min de lêdide, bi diruşmeyên “an jiyanekî azad an jî mirineki birumet”. “Bijî Reber Apo” di guhê min de diqêrin. Di nav mejiyê min de tenê zinge zingek heye, li ser hev lêdide ew jî bi armance ve kîlilbûna min a serkeftinê u garantiya encam girtina çalakiyê ye. Pêtên agirê Sema u Serdar, di bedenê min de geş dibe, rê nadim tu dem agirgeha wargeha Rêber Apo sar bibe. Di nivê zivistaneki zor û zehmet de bi agirê bendena xwe peyamekî bidim, di vê peyamê de israr bikim. Ev peyame jî peyama azadiyê ye. Bangama min, parastina Rêber Apo u bilindkirina çalaki u tekoşîna gihîştina serkeftinê ye.
Silav u Rêz
15. 01. 2006
Roja dayîna cezayê hucreye Rêber Apo
Hevalên birûmet!
Di PKK’e de mezintirîn çalaki soz bixwe ye. Dema gotin u soz wateya xwe winda bike, bizanibin ku xeflet, bêwijdani, ruxandinekî exlaqi a mezine. Encama rewşekî wisa jî bêguman xiyanet e. Gelê Kurd, jin, PKK û Rêber Apo her tim di piştê de kêr li wan hatiye xwistin. Tevayî bîr, helbest, stran û gotûbêj li ser bingehê xem u keser e. Her tim bi vîna berxwedan, têkoşîn û xiyanet bi bihev re dimeşe, mîna şerê di navbera Ehrîman u Ahuramazda de, ev herdu tim di nav pevçûnekî de ne. Zerdeşt dibêje; “di encama vî şeri de çiqas zehmet be jî, ronahiya Ahuramazda serdikeve”, bi wi şertê ku tevahiya mirov baş bihizirin, xweşik biaxifin û karên baş bikin. Bi vî awayi îro dema wê hatiye ku baş bihizirîn, xweşik bipeyvîn u karên baş bikin, heta ku ramana Ahuramazda ya hemdem a serkeftinê bidest bixwin.
Di nivîsandinên min yên berê de, encam u lêgerineki dem dirêj de ez bibiryarbum ku di şeva 15 Sibatê de çalakiyê pêkbînim. Ji bo ku mîna jinek, an jî Kurdekî naxwazim derbasî salvegara dîlgirtina Rêber Apo bibim û carek din mîna jinekê naxwazim çarmîxa xwe bibînim. Ez wisa fêm dikin ku di zivistanê de PKK niheki zehmete xwe bigihîjine hedef u mevziyên Ehrîman, Ehrîman jî her ku diçe li pêşçavê me dil, mejî u bedenê gelê min dixwe u divê em ji vê bitirsin. Ev jî ji bo min pêkanîndina çalakiyekî ferz dike. Min xwest ku bêku canê xwe bidim çalakiyeki pêkbînim, lê di wê bawariye de me mirov qasî pêwist bike bijî. Her wiha berdewam rastiya (dema gotin wateya xwe winda dike, dora çalakî tê, her çalaki jî avakirina jinûve watedayina gotin, soz u bihêzkirina hêviya azadiyê ye) di mejiyê min de weke zinge zingekî her tim dengvedide. Di aliyekî din de rewşa çareseriya pêvajoya ku em têde ne, bi qasî nêzîkbûna ji çareseriya pirsgirêka Kurd u azadiya wi, tehlikeyên li ser Rêber Apo, gelê kurd, aliyeki din de ruxme ewqas derfet u imkan ji bo gihîştina armancê, ev bêhêviti, reşdîtin ku digehîje asta xiyanet her ku diçe min bihêz dike u biryara vê çalakiyê di min de pêşdixwe.
Hevalên hêja!
Ev biryara min ne nuye. Di rapora ku min di heyva Tirmehe de ji bo PKK u YJA-STAR nivisandibu de dabu xuyarin. Ev ne biryareki nuye, dem dirêje u di sala 1999’an de ez gihîjtibûm biryarekî wiha. Di aliyekî din de pêvajoya aloz a pişti sala 1999’an ku tevger di nav de mabu, pêwist bi tevlibûneki di asta rêveberiya jin u tevgerê de bû. Di aliyekî din de derfetên siyasi u teknîkî rê nedida çalakiyeki wisa pêkbinim. Lê bi destpêkirina hemleya 1’ê Xezirane, derfetek wiha destê min ket. Di wê baweriye de me Tevgera Jin, têkoşerên wek sala 1996-98 pêwist dike li dijî komploya hûndir û derve çembereki nu ji agir çêbikin ku dil, mejî u wijdanên qeşagirtî biheline.
Yanî li hemberî dostaniya sixte u hevaltiya kêm, bersivek mîna Zîlan, Sema u Serdar di jiyan û çalakiyê de pêwist e.
Dibe ku bêjîn çima çalakiyeki wisa pêkani u min jî rexne bikin. Anjî Rêber Apo çalakiyek bi vi rengi qabul neke, lê qasî ku ez tedigehîjim di pêşketina têkoşîna azadiya Kurdistanê de, riya çareseri u pêşketina wi bêbedel nabe. Evaye di nav Tevegera Apoyî u Azadiya Jine de rêbazekî ku nabe mirov dest jê berde. Wek têkoşerekî jin vê rêbazê didomînim. Bi hatina min ya HPG’e û YJA-STAR, bi evîn u moralekî mezin planeki wisa çêkir. Min dixwet ku du cihên cuda çalaki lidar bixinim. A yekemîn li Kurdistane navenda jine kole û fahîşe dike de bêku zarereki bidim xwe çalakiya xwe lidar bixim, a duyemîn jî di navenda rêveberiya dewlata şer u çetaya Tirk, mîna Zîlan û Sema bi çalakiya xwe hejandinekî çêbikim. Lê ji ber şert u mercên zivistanê u di aliyekî din de qanih nekirina hevalên derdora xwe, her wiha gelek nîqaş li ser vê mijare bi hevalan re çêbu, piştî vegerandina min ji konferansa YJA-STAR, min biryareki wisa girt ku ger li çiya be jî çalakiyeki bi vî şêweyî pêkbinîm. 15 Sibata îsal, ne bi bêcareti u bêhêvîti, belku bi evîn, coş u bawariyekî mezin pêşwazi bikim. Bes li vir dixwazim di sê xalan de hesreta xwe bînim ser ziman u bi were parve bikim, ew jî evin: Yekemîn; ew plana ku di vî wari de min ji xwere danîbu, hedefên ku min ji xwere esas girtibu, ez negihîjtimê, tola ku min dixwest rakim nekari bidest bixim. Duyemîn; min gelê bakurê kurdistanê nêzikve nedit û xweşikbûna xwezaya bakure Kurdistanê min nas nekir, ev hêvî di dilê min de ma. Sêyemîn; tenê ji bo seateke bibuya jî min serê xwe danibûna ser milê Rêber Apo u min nefeseki kûr kişandibûya. Her çend ev wek hesretêkî di dilê min de mabe ji, bi ruxme viya jî ez kêyfxweşim u bi bawerim ku rêhevalên min li cihê min û heta ji min zêdetir jî îro pêde vane pêkbînin.
Bêguman weki rêvebirekê, fikirandin, xwe amadekirin, ji bo plankirin u pêkanîndina çalakiyek bi vi rengî zehmete, jiber ku rojane tevlibûneki bihêz dixwaze. Ez di vî alî de têdikoşiyam taku roja dawiyê xwe ji kar u xebatê dur nekevim u tevlîbûna xwe ya kar bidim çêkirin. Lê belê bimisogerî ez ve dizanim ku qasî pêwist dikir heya dawiyê nebûm alikare hevala, di vi alî de ez lêborîna xwe ji hevalan dixwazim.
Silav u Rêz
23.01.2006
.
Fermandarê efsanewî yê gelê kurd Mahsûm KORKMAZ (EGÎT), di sala 1956’an de li navçeya Farqînê ya girêdayî Amedê hatiye dinyê. Di temenê ciwaniyê de malbata wî koçî Êlîhê dike. Li Êlîhê mezin dibe û li vir beşdarî xebatên şoreşgerî yên ewil dibe. Fermandar Egît piştî sala 1970’yan di bin bandora tevgera rewşenbîr-ciwanan ku li tevahiya Kurdistanê bi pêş diket dimîne. Nasandina wî bi PKK (Apociyan) re, bi alîkariya Mazlûm Dogan ku ji kadroyên pêşengên PKK’ê ye û bi berxwedana li girtîgeha Amedê jiyaneke bi rûmet ava kiriye bû.
Fermandar Egît, çalakiyên xwe yên ewil ên şoreşgerî li Êlihê dest pê dike û di têkoşîna xwe de her tim li herî pêş cihê xwe digire. Ew, li hemberî hemû neyîniyên ku cihê lê çêbûye, şerekî bîrdozî, polîtîk û rêxistinî vedike û pêşketinên mezin bi dest dixe. Fermandar Egît, ji bo pêkanîna pengavên mezin di riya şerê gel de bê vekirin, di rêbendana 1980’yan diçe kampên Filîstinê yên li Lubnanê. Piştî pêvajoya perwerdehiya heft mehan, bi hêvî û berpirsiyarên mezin vedigere Kurdistanê. Di vê heyamê de bi rêheval Kemal PÎR re ku pêşengê kadroyê PKK’eyê ye, dikevin kemîna hêzên artêşa Tirk û ji vê kemînê bi birîndarbûneke giran xelas dibe. Di heman kemînê de rêheval Kemal PÎR jî hêsîr tê girtin.
Mahsûm KORKMAZ, di dema ku têkoşîna azadiya kurd hê nû nas dike de, di rapora ku pêşkêşî PKK’eyê kiriye de wiha daxuyandiye: ‘ji ber ku ez ji herêmeke (Farqîn) ku ramanên welatparêziyê lê xurt bû, bi bandora tevgera şoreşgerên Tirkiyeyê û bi faktorên ku têkiliya min bi pêşverûya rewşenbîr-ciwanan re hebû û ji ber ku xwedî hestên mirovahiyê bûm, di bûna şoreşgeriya min de rola xwe lîstine… Jiyana min ya şoreşgerî bi tevgera me destpêkir. Pêşîn li hemberî şoreşgeriyê sempatiya min hebû, lê bi tu tevgerên siyasî re têkiliya min çênebibû… Têkiliya min bi tevgera me re, di sala 1977’an destpêkir. Arîbûna di nava rewşenbîr-ciwanan de ku li dora komeleyê kombûbûn, di nava van cudawaziya komên siyasî de, ji ber ku eleqeya min ya li hemberî şoreşgeriya tevgera me hebû, min li hemberî hêzên reformîst û sosyal-şovên ber bi tevgera me dahf dida. Piştî vê pengavê û encamên lêkôlînên min, bi awayekî hişmendî min domand.’
Dawiya sala 1982’yan û di bihara sala 1983’yan de, dema ku PKK fealiyetên ber bi welêt da destpêkirin, Mahsûm KORKMAZ beşdarî fealiyetên amadekariyên beşan dibe û beşên pêşeng yên şoreşgerî ku gihîştina wan ji bo gelêk herêmên Kurdistanê rolekî aktîif dilîze.
Fermandar Egît berî 15’ê Tebaxê ji bo endambûna Komîteya Navendî tê hilbijartin û ji Konseya Navendî ya Hêzên Rizgariya Kurdistan (HRK) ku hatiye ava kirin re jî tê hilbijartin, fermandariya yekîneyên HRK’ê yê pêşîn ‘Taximê Propagandaya Çekdarî ya 14’ê Tîrmehê’ hilgirtiye ser xwe.
Fermandar Egît di rêkûpêkirin û plansaziya Pengava 15’ê Tebaxê de rolekî girîng dilîze, di talîmateke dawîn yên berî çalakiyê de wiha dibêje. ‘Di dema çalakiyê de divê tu kes bêdestûr dernekevin derveyî plansaziyê û sîper neyên terikandin. Berdan bi lêketin û bi pîvan bin. Bêyî hewcedarî divê tu gule neyên xerckirin, ji bo heval bera hev û kesên sivîl nedin divê xesasiyeteke mezin nîşan bidin. Bi xusûsiyetên ku bala wan hat kişandin re, wê merhaleyên planê bi tevahî bi endamên taximan re bê têgihîştin. Divê her kom li ser peywira xwe sê-çar caran bi kûrahî nîqaşan bikin.’
Pengava 15’ê Tebaxê, piştî van peyvan dest pê dike û di dîrokê de wekî guleya pêşîn cihê xwe digire. Bi êrîşa Erûhê re ku di bin fermandariya rêheval Egît ve pêk tê, lingê têkoşîna azadiyê yê herî girîng şerê gerîla daye destpêkirin.
Rêheval Egît, bi dilê xwe yê tijî evîna mirovahiyê û nirxê dida mirovan gelekî kûr bû. Lê di dema dîktatoriya har de, bê îmkaniya jiyandina wekî mirovahiyê li hemberî wî û gelê kurd ji bilî çekê tu riyên din ne hiştibûn. Bi hezaran mirov tenê ku ji bo kurdbûn hatine girtin û beyî ku tu mafên hiqûqî bên naskirin, di bin pêkanînên dijî mirovahiyê de hatine bê îrade kirin. Serîhildana Egît û komek rêhevalên wî li hemberî vî tiştî bû.
Ji bo jiyaneke mirovahî ji bilî berxwedanê tu riyên din nehatibûn hiştin. Ev jî deynekî ku bedela wê giran bû û divê bê dayîn. Têkoşîna azadiyê, di şertên herî giran û di nava bêhevsengiya hêzên mezin de, bi giyana Pengava 15’ê Tebaxê heta roja îro hatiye. Di erdnîgariya ku mirovên pêşîn bi kar anîna axê re jiyan lê dîtibûn, divê mirovên kurd ji xwe re nebûna biyanî. Ji mehkûmkirina mirinê re, komkujiyê re, bênasname û ji jiyana bê kesayetî re negotina erê. Ev, ji bo mirovahiyê re jî tu destkeftin nedianî û ev ne dibû tercîha jiyana gelê kurd jî. Mêrxasiya ku bi Egît re bûye sembol, di demeke wisa de watebûna xwe dîtiye, nasname û kesayetî bi dest xistiye. Dîroka ku di taldeyên Botan de hatiye veşartin, li Gabar û Cûdî ji nû ve hatiye afirandin û nivîsandin. Di xeta ku dîrokê çarenûs destnîşan dike, têkoşîna gihîştina mirovahiyê hatiye dayîn, bi vî rengî dîroka qederperestiya kurd bi şerê vejînê re ji nû ve girêk bi girêk hatiye hûnandin û nivîsandin.
Wî , bi hêlên xwe yên pêkvejiyanî, bi jiyana xwe ya nifsbiçûk, bi kedkariya xwe, bi nêzîkbûna xwe ya rêgezî, bi dînamîkbûna xwe, bi disîplîna xwe, bi rêxistinkirina xwe, ‘Wekî milîtanekî xetê û hawariyê Apocîtiyê’ dest bi kar kiriye. Wî li hemberî derdora ku bêhêviyê di dîroka Kurdistanê de hatiye avakirin, her tim bû çavkaniya hêviyê. Ne hêlên xwe yên cudabûnê, hêlên yekitiyê derdixist pêş, li hemberî parvekerî û parçebûnê şerekî bi stemkarî da. Wî ji her tiştî girîngtir, ne ku nirxên heyî biqedîne, her tim afirandinî bingeh girtiye û li ser vî esasî jiya ye. Li hemberî belavkirina nirxên ku hatiye avakirin bûye xeleka hêrsê. Her tim hîn dibû û tiştên hînbûye ji bo parve bike her tim hîn dikir. Kesekî ku ji ewqas hêz û moralê dide rêheval û dostên xwe helbet wê tirsê têxe dilê kesên li hemberî xwe û îxanetkeran. Ji ber vê yekê her tim bûye hedef û ji bo ji aliyê dijberên xwe bêbandor bê hiştin bi kedeke mezin her tim hatiye şopandin. Rêheval Agît. Mirovekî bêhempa bû ku dîroka hezar salan digihand îro û bi pira dahatûyê re ava dikir. Di herî dema xwe ya hilberînê de, yanî demeke ku ji bo gelê me, gelên me xebatên ku herî bi fêde hilberîne di 28 adara 1986’an li çoltera çiyayê Gabarê (Kupelî) yê Şirnexê piştî komployeke bi xayin beşdarî karwanê nemiran dibe; li şûna xwe ne tirs û taswas, biryarbûn û azweriyeke serkeftinê hişt.
Çavkanî : Serxwebûn, Ozgur Polîtîka, arşîva HPG BÎM
- Ayrıntılar
Jı Serokatıya Partıyê re
Ez di sala 1972'an de li navenda bajarê Meletiyê hati me dinya yê. Navê min Zeyneb Kinaci ye. Ez bi eslê xwe ji gundê Elmalî ku girêdayê navenda Meletîyê ye, me. Navê eşîreta me Mamûrkî ye. Min li Meletiyê, li unîver sîteya Înönü beşê rêhberî û şêwirmendiya psîkolojîk xwend. Berî ku ez beşdarê nav refên bizawaya (tevgera) netewî bibim, min li nexweşxaneya Meletiyê wek teknîsî yeneke rontgenê kar dikir. Ez zewicandî me û mêrê min ji Amedê, ji navçeya Egilê, ji gundê Xiliyan e. Ew jî ji eynî beşê unîversîteyê mezûn e. Mêrê min di zivistana 1995'an de, li bajarê Edenê, dema xebata Eniyê dikir, bi dîlîtî ket destê dijmin. Ji aliyê aborî ve rewşa malbata min normal e. Bi sînor be jî, ez hinek serbest mezin bûm. Dema min hîn di lîseyê de dixwend bîrûbarweriya çep û kurdayetiyê bandora xwe li ser min kir. Min di van salan de dest pê kir û bi çavekî rexnegirî li jîyanê mêze kir. Lê, ez nêzîkî tu hêzekî sîyasî ne bûm û neketim nav xebatê. Dema min li unîversîteyê xwend, dîtîn û meyla min a çepîtî hîn zelal tir bû û sempatiya min ji PKK re zêde bû. Malbata min her çiqas paşvemayî bû jî, lê hestên kurdperweriyê diparast. Ji ber vê yekê aliyê minê Kurdperwerî bi pêşdiket. Wê demê li herêma me hêz û derdorên welatparêzan ne bi rêxistin bû. Pêşengî tune bû. Dîsa rewşa malbata min a aborî bû sedem ku ez hinekî li paş bimînim. Di nav demê de dîtina min xurt û zelal bû û dawî ez ketim nav refê têkoşînê. Di sala l994'an de, li bajarê Edenê min di nav Eniyê de dest bi xebatê kir. Bi qasî salekê min xebata xwe domand. Ji perwerdehiyeke cidî de derbas nebûm. Herçiqas min dixweste jî, ji ber sedemên kesên di rêveberiyê de bûn paşê hatin girtin, wernegirtina desteka pêwîst, bandora sivîlbûnê li ser kesayetiyê û nikarîbûna guhurandina kesayetiya pêşve neketim û nebûn xwedî serkeftinê. Di sala 1995'an de, li herêma Dersimê ez beşdarê nav refê ARGK bûm. Di nav refên ARGK de min ji serî heta binî jîyana xwe di çav de derbas kir û şexsîyeta xwe nas kir. Di şexsîyeta min de serwextî û têgehîştineke pêşketî çêbû. Ez dikarim bibêjim ku ji aliyê îdîa, biryar, moral, zelalbûn û zanabûnê ve ez bi hêztir bûm û bi pêşketim.
Têkoşîna me ya di pêşengiya PKK de her ku çû xurt bû, ji hemû mirovahiyê re bû mal û ji gelên bindest re di rêya sosyalîzmê de bû hêvî. Ev gelê me yê ku bi tevahî hatibû înkar û bê şexsîyet kirin, di dîrokê de cara ye kem serbilind û serfiraz bû. Herweha ev gelê ku nirxên wî yên netewî, ruh, kultur û nasnameya wî hatibû înkar û îmhakirin û ketibû bin destê dijmin, hatibû bê şexsîyet kirin; bi vê têkoşînê, carekê din hişyar bû û zana bû. Ew bû xwediyê cesaret, qehremanî, zanabûn û berpirsîyariyeke mezin hilgirt ser milê xwe. Ev gelê ku ji hestên nîştîman perweriyê dûr, ji dijmin re stûxwar û bendewar, bê ax û welêt, ji aliyê zordestên dîrokî ve hatiye hûr kirin, pelxan din û çewsandin, heta îro pêşeng û ronakbîrên xwe yên rastî dernexistibû holê... Nîştîmaneke xerabe û wêran mabû.... Damezrevan û serokê PKK'ê Serok Apo vê rewşa ber vajî û negatîv ji binî ve guhêrt. Gelê Kurd ne bi tenê bê nasname bû, herweha mêjiyê wî jî, ji bo dagîrker û karbidestan dixebitiyan û ketibû xizmeta hêzên paşverû û emperyalîst. Wî gelê Kurd ji vê xewa mirinê hişyar kir, rakir ser pîyan û ne ji bo bîyanîyan, ji bo wî xist nav têkoşîn û şerê azadiyê. Helbestvanê Kurd ê mezin Ehmedê Xanî di got ku: "Heger serokekî me yê durist û bi namûs hebûya, dê em jî nebûyana dîlê Ereb, Ecem û Tirkan." Serokên Kurdan ên sexte heta niha berjewendiyên xwe yên şexsî, malbatî, eşîrtî dane pêş yên gel û di dîroka Kurdistanê de vê rewşa lanetbûyî demeke dûr û dirêj heta niha domandine. Mirov dema li dîroka her neteweyekê dinêre, bi taybetî li dîroka şoreşa wan dikole, rastî serokên wan têkoşane ku di riya rizgariyê de rola xwe ya mezin lîstine dibe. Dîrok him ji bo bizavên rizgarîxwaz ên netewî him jî, ji bo yên çînî baş dide dîyar û zelal kirin ku bê serokatî ew rizgar nebû ne û bi ser neketine. Serokatî, di warê nûbûn û pêşketinê de, di pilekê bilind de nûnertiya tevahiya bizavayê dike. Serokatî ji bo mirovê nû, dîtina nû, civata nû hemû jîyana xwe terxan û pêşkêş dike. Jîyana xwe li gor jîyana gel pêk tîne, çarenûsî û serkeftina xwe di çarenûsî serkeftina gel de dibîne. Ew daxwaz û hêviyên gel di kûrahiya mêjî, dil, ruh û laşê xwe de, bi hîs û cîh dike. Ew ji bo rizgariyê wezîfe û berpirsîyarîyan di pileyeke bilind de digire ser milê xwe û pêk tîne. Ji gelê me re mafê jîyaneke rastî nemaye, ji her aliyî ve hatiye qedanin û qelandin. Li cîhanê tu gel wek wî ji rastiya xwe nehatiye dûrxistin û ji xwe re bûye bîyanî. Nirx û hêjahiyên wî yên netewî, çandî, civakî nehatine mêtin... Li hember vê rewşa han helbet pêwîst e ku Serokatiya PKK'ê ji yên din cudatir be. Di vê rewş û warî de Serokatiya Partiyê ji her aliyê ve û bi taybet, bêtir nû, jîn dar û pêşketî be û jîyana xwe bi tevî ji şoreşê re bike gorî û bikeve xizmeta gel. Bi rastî jî, PKK û Serokatiya wê xwediyê van taybetiyên jorîn in.
Dema mirov li dîroka şoreşên cîhanê dinêre, him gelên ku şoreşên netewî û him jî yên çînî pêk anîne, ew xwedî gelek derfetên dîrokî, civakî, çînî û çandî bûne. Înkarbûna wan a netewî tune bûye. Pirsgirêkên wan ên takekesî ne wek yên me mezin, hûr û kûr bûne. Dîroka wan ne wek a me hatiye têkdan. Jinên wan hewqas jêrdestî, bindestî û çewsandinî nedîtine û paşketî nemane. Dîn wek ku di nav me de hewqas bi xerabî hatiye bi kar anîn, di nav wan de nehatiye bi karanîn. Ew gelên din li gor rewşa xwe li dij dijminê xwe reaksîyon nîşandane. Di nav wan de kêm be jî azadî û wekhevî hebûye. Serok û pêşewayên wan kêm be jî, ji ronakbîr û xwendekarên xwe kelk, piştgiri û alîkariyê dîtine û girtine. Di şoreşa Kurdistanê de ev taybetiyên hatin destnîşankirin bi tevayî nemabûn. Serokatiya Partiyê ji rastiyeke gelek jar derketiye rê. Dîtin û nêzîkbûna wê ya li ser pirsên dîn, jin, şexsîyet û malbatê gelek bi zanistiye û di cîhê xwe de ye. Serokê şoreşa Rûs Lenîn, bi xwe di pirsa jinan de, çareseriyeke têr û rast ne aniye zimên û holê. Damezrandina artêşa jinan, pêkanîna Kongre û Konferansên Jinan li cîhanê bi te nê di dîroka şoreşa me de hene û di pratîkê de pêk hatine. Rengê jiyana serokatiyê, kûrahî, hişmendî, helwestgirtin, pêşxwedîtin, hêz û hunermendiya axaftin û şîrovekirinê; duristî, tecrûbe û zanabûna zanistî ku di şexsê serokê me de hene; mirov nikare bi tu serokekî din re bide hember hevdu. Li bûyeran dogmatîk nanêre. Serokatiya me rasti ya Kurdistanê, şoreşên cîhanê baş analîz kiriye û encam û ders ji wan derxistiye û derdixe. Li ser vê rastiyê hîmê şoreşa Kurdistanê ava kiriye. Ne bi awayekî teqlîd, kopya û dogmatîk, heta tu dibêjî bi awayekî afirandêr ji wan ders û tecrûbeyan girtiye. Sosyalîzmê pir baş analîz kiriye û li gor merc û hoyên gelê xwe encam jê derxistiye û niha jî bi awayekî zanistî di jîyana pratîk de wê bi kar aniye û tî ne. Herweha PKK di şexsîyeta serokatiyê de xwe îfade kiriye û dike. Ev pêşketinên ku di dîroka Kurdistanê de çêbûne, ber hem û encama keda Serok in. Ew bi xwe serkaniya evîn, hevgirtin û yekîtiyê ye. Di şexsîyeta xwe de, profila miro vekî nû çêkiriye. Wî daye îspatkirin ku mirovek dikare çendî xwe nû bike û bi pêş bixe. Îro pêdivî û durişma şoreşa Kurdistanê "Em ji bo serkeftin û azadiyê bikevin nav refên hêz ên partiyê, artêşê û eniyê" ye. Ev durişma han hemû pirsên talî û biçûk dide aliyekê din, rastiya rewşa gelê Kurd û ya dijmin bi awayekî zelal û berbiçav li ser bingeheke giştî tîne holê. Ji vir şûn ve; hemû gelê Kurd û bi mîlyonan mirov bi dilovanîyeke germ hembêz dike, ew dixe xizmeta şoreşa rizgarî ya netewî û sosyalîz mê. Ev têkoşîn û şerê bêhempa yê bi deh salan, Komara Tirkiyê ya faşîst ji aliyê eskerî, sîyasî, aborî û çandî ve xistiye nav krîzeke kûr û mezin. Weha bûye ku dewleta Tirk îro bêçare maye.
Di vê dema nû ya ku em çirûskên serkeftinê dibînin de, hêvî û baweriya gel ji me zêde bûye. Divê em xwe li gor jîyan, bîrûbaweriya Serokatiyê û têkoşîna wî amade bikin û bersiva demê bidin. Bi hemû hêz û zanabûna xwe ve berpirsîyariyên xwe bi cîh bînin. Em pirî caran rexne li xwe digirin û dibêjin ku:"Şexsîyeta burjûvaziyê biçûk, gundîtî, bîr û hestên feodaletî û şexsîyeta dijmin û bandora şerê taybetî li ser me çêbûye an jî heye."Êdî baş dîyar e ku em bi rexnegirtinên weha bi pêşna kevin. Li gor min, rexnegirtina herî rast û di cîh de, pratîka me ye. Dijmin bi awayekî giştî bi ser me ve tê, êrîşî me dike. Pêwîst e ku em jî, bi hemû hêzên xwe ve bi ser dijmin ve herin û em bi dijmin bidin hîskirin ku em bi biryardarî û bi bîrûbawerî berdêla azadiyê didin û xwe di vê rê de feda dikin. Dema mirov li dîroka têkoşînê dinêre, PKK bi qehremanî, berxwedan, ked û xebat, bîrûbawerî, bûyerên weha mezin û girîng derxistiye holê ku ew tiştên dûrê eqil û hişmendiyê ne. Berxwedan bingehê karektera PKK ye. Pêwîst e ku em xwedî li vê mîrasa pîroz a dîrokî derkevin, biparêzin û pêdiviyên vê dema han bi cîh bînin. Niha dem, dema çalakiyên întîharîyê ye. Ev pêwîst e. Ev pêşveçûneke taktîkî ye. Ev cureyê çalakiyê moralê dijmin xerab dike û têk dibe û moralê me jî gelek xurt û bi lind dike.Dijminê gêj û xînt, dê bi vê cureyê çalakiyê gêjtir û xîntir bibe. Çalakiyeke bi vî rengî, her cîhê ku dijmin li wir e, der û dor lê teng dike û nîştîmanê jê re dike zîndan û goristan. Ji aliyê me ve jî, morala gel xweş dibe, rnorala hemû şervanên me xurt û bilind dibe. Dost û dijminên me carekê din dibînin ku em li ser doza xwe çiqas bi biryar in û di riya vê dozê de, di laşên xwe de bombeyan diteqînin û bi vê yekê, berdêl û nirxê azadiyê didin. Em bi pêşengiya van cureyên çalakiyan, daxwaza gelê xwe ya ji bo azadi yê bi tevahiya cîhanê didin dîyar kirin. Bi reng û cureyên çalakiyên weha, em şer xurt û berfireh dikin, bi lez û bizav dikin.
Serokê Min!
Ez xwe ji bo çalakiya întîharî berendam dibînim. Em li hember vê ked û xebata we ya kûr, hûr û bêhempa laşê xwe feda bikin jî, hewqas ne tiştekî zêde ye. Ev kêm e û têr nake. Xwezî ji derî can û laşê me tiştekî me yê din jî hebûya ku me bida. We bi jîyana xwe neteweyek ji nû ve vejand û jîndar kir. Em eser û berhemên we ne. Hûn garantiya hemû gelê Kurdistanê û cîhanê ne. Jîyana we ji bo me şeref e. Evîndarî, cesaret, bawerî, hêz û şeref dide me. Hemû gelê Kurdistanê û bi milyonan mirov, ji bo mirinê di emrê we de ne. Ev dilnîyazbûna we, me jî digire bin bandora xwe û dikişîne nav têkoşînê. Di demên herî teng û dijwar de, evînî û dilovaniya we dikeve dilê me û em hewil didin ku jê manevîyet û hêz bigirin. Yê ku herî zêde rûmeta şehîdan dizane hûn in. Ji ber vê yekê, çavên me li peyî me vekirî namîne. Ez pêkanîna vê çalakiyê ji xwe re wek wezîfe dihesibînim û xwe berpirsîyar dibînim. Ez kêmkiriri û ji navê rakirina kêmasiyên xwe, di şer û geşkirina şer de dibînim û ez bawer dikim ku divê mirov vî we zîfeyî bi cîh bîne. Ez dixwazim li berxwedana hevalên Mazlum, Xeyrî, Kemal, Ferhad, Besê, Bêrîtan, Bêrîvan û Rohanî derbikevim û riya wan bişopînim. Ez dixwazim ji bo azadiyê bibin dengê daxwazên gelê xwe. Li hember polîtîka împeryalîzmê ya ku jinê dike kole, ez bi hêrs û rikeke mezin bombeyê di laşê xwe de diteqî nim û dixwazim bi vê yekê bibim sembol û nîşana berxwedana jina Kurd. Ez ji bo jîyanê xwediyê îdîayeke gelek mezin im û dixwazim bibim xwediyê jîyaneke bi rûmet û çalakiyeke me zin. Di pêşengiya Serok Apo de têkoşîna me ya rizgarî ya netewî dê di demeke gelek nêzîk de bi ser bikeve û gelê me yê belengaz dê di nav malbata gelê cîhanê de cîhê xwe yê giranbiha bigire û bigihêje mafê xwe. Li ser vê bingehî carekê din nêzîkayî û sadaqetiya xwe ji Serok Apo, hemû şehîdên Kurdistanê, hemû hêzên şer û eniyê, hevalên me yên li zîndanan, gelê Kurd û ji hemû mirovahiyê re didim xu yakirin û ez soz û peymana rêzgirtinê didim.
Ji bo jîyanê îdîa min gelek mezin e. Ez dixwazim bibim xwediyê jîya neke bi rûmet û çalakiyeke mezin. Ji bo ku ez ji jîyanê û mirovan pir hez dikim, ez vê çalakiyê pêk tînim.
Bijî Serok Apo!
Bijî têkoşîna me ya ji bo rizgariya netewî!
Bila bimire dewleta Tirk a faşîst!
Ji Şervanên Azadiyê û Jin ên Kurdistanê re!
Têkoşîna me ya rizgarî ya netewî ku di bin pêşengiya Serok Apo û PKK de tê meşandin, ew li Kurdistanê rewşa civakî ya paşvemayî baş dibîne û dinirxîne. Ji bo guhartin û çaresera wê, bi giştî û piralî têkoşîneke bêhempa û bê rawestan tê dayîn. Ketin û pelçiqandina jinê bi civata çînî re dest pê dike. Di dema qonaxa komunal de ji têkiliyên jinê yên hilbirînê ew bixwe aktîv û azad bû. Piştre ku ser maye civîya û ket destê mêran, pê re civata çînî jî derket holê. Bi vê demê re jinê jî hêz û bandora xwe wenda kir. Ji civata koletiyê derbasî civata feodalî, ji civata feodalî derbasî civata kapîtalîst û emperyalîst bû. Di her civata çînî de, çewsandin û pelçixandina jinê berdewam kir; lê bi tenê rengê wê hat guhartin û hîn bi zanabûn û hûmermendî rewşê berdewam kir. Teorîya sosyalîst a zanistî, mirovahiyê ji her aliyî ve azad dike, dijberiyên nav çînan radike û wekheviyê dipa rêze. Ji bo pêkanîna mercên jîyaneke azad îmkanan çêdi ke û ji bo jinê îmkanên jîyaneke wekhevî û mirovîhî pêk tîne. Lêbelê sosyalîzma ku hebûn û jîyan dît, her çiqas ji bo jinê hewil da ku bixebite, ji rê û rêça xwe derket, azadiya jinê bingeheke azad û rast negirt, xwest wê bi hemû pirsên mirovahiyê re bigire dest û bi giştî çareseriyekê bibîne, ji ber vê yekê, ew hewildanên ji bo azadiya jinê jî teng û bi tixûb ma. Dema mirov li gor rastiya Kurdistanê li pirsa jinê binêre, dibîne ku ketin û perçixandina jinê him ji bo ku jin e û him jî, ji bo ku jina welatekî dagîrkirî ye, pirs girantir û kûrtir e. Berî ku têkoşîna me ya rizgarî ya netewî dest pê bike, mirov nikare li Kurdistanê behsa hebûn û vîna jinê bike. Ev ne mumkun e. Jin ne tu tişt bû. Wek ku helbestvanê Tirk Nazim Hîkmet dibêje: " Li ser sofreyê piştî ga dor tê ser wê." Rewşa jina Kurd weha xerab e ku pirs gelekî mezin û kûr e. Pêwîst e ku di vî warî de xebat jî waha mezin û bêwestan be. Hejmara jinên Kurd ji nîvê hejmara Kurdan zêdetir e. Heta pirsa jina Kurd neyê çareserkirin, mirov nikare behsa azadiya jina Kurd bike.
Serokatiya partiyê wek di her warî de, di warê pirsa jina Kurd de jî, analîzên gelek hûr û kûr kiriye û ji bo çareserkirina pirsê serkêşî û pêşengiyê dike. Rewşa ku niha em tê de ne, ji aliyê pêşveçûn û azadiya pirsa jinê de pêngavên mezin hatine avêtin û rewş di pileyeke bilin de ye. Lê belê, ketin û perçixandina jinê weha di rewşeke xerab û cidî de ye ku hema hema bi dîroka mirovahiyê re destpêdike. Di vê rewşa han de, bi carekî de azadbûn û rabûna jinê ne hêsan e. Demeke dirêj jê re divê. Partiya me PKK di vî warî de her gava ku davêje, vê dema dirêj kintir dike. Xebata azadkirina jinê karekî pîroz û perwerdeyî ye. Ji ber vê yekê, divê mirov bêhtir xwe nêzîkê Serokatiya partiyê bike û pê re sadiq be. Divê têkoşîn geşbibe û ked bê dayîn be. Jin bi xwe bersiva vê yekê dide. Ref bi ref tên û dikevin nav rêxistinê û pêngavên azadbûnê davêjin. Lê, em wek jin gelekî bi paş ve mane an bi paşve hatine hiştin. Em ji xebat û hewildana Serokatiyê gelek dûr in. Bi vê rewşa xwe, em nikarin erkên xwe yên dema xwe bi cîh bînin. Riya azadbûnê di têkoşîn û şer de derbas dibe. Ji bo ku mirov baş şer bike, divê mirov baş bi rêxistin be. Heger em rêxistineke xurt pêk bînin, wê demê em dikarin behsa vîyaneke xurt jî bikin. Ev êdî rastiyek e ku azadbûna jinê bi şerkirin û têkoşînê ve girêdayî ye. Ha, madem ku weha ye, wê demê armanc û hedefên me dîyar in. Pêwîst e ku em nîştîmanperwerî, bawerî, biryardarî û cesareta jina Kurd bixine rê û xizmeta şoreşê. Wê demê, em dibin xwediyê xebat û hewildaneke mezin û pîroz. Bi hezaran jinên me hene ku ji bo azadiyê ked û xwêdana xwe dane, pêşketine û di vê rê de xwîna xwe rêtine. Hevalên me Bêrîvan, Rahîme, Besê, Ronahî, Zekîye, Mizgîn û Rahşanê di nav şehîdan de bi jiyana û têkoşîna xwe bûne sembola azadiyê û gehîştine lûtkeya azadiyê. Ew bi şahadetbûna xwe him di nav têkoşîna rizgarî ya netewî de û him di warê azadbûna jinan de pêşengên me ne. Van hevalên me ji bo jinên şervan ên azadiyê û him jî ji bo me hemûyan serçaviya moral û cesaretê ne. Divê em li dij paşvexistina civata Kurdistanê û bi taybeti li dij koletiya jinê, xwedî rik û tolhildaneke mezin bin. Vê hêrs û rika xwe bizanabûna îdeolojîk -polîtîk bikin yek, wezîfe û berpirsîyariyên xwe yê dema niha bi cîh bînin. Em ji bo şerê rizgarî ya netewî pêngavên pratîk bavêjin. Li ser vê bingeh û rastiyê, biryara min a bibim gerîllayê « întiharî » ne bi tenê li ser navê şexsê xwe, di serî de ji bo ku ez layîqê Serok Apo û partiya me PKK bibim, bi giştî jî, ji bo hemû mirovên ku keda wan tê xwarin, tên zêrandin û bindest in, bi taybetî jî, ji bo azadiya gelê Kurdistanê û bersiva azadiya jinên Kurd bidim û nûnertiya wan bikim vê biryarê didim û bi cîh tînim. Ev biryar moral û cesareke mezin û xurt dide min. Ev hesteke weha mezin dide min ku, ez nikarim tarîfa wê bikim. Çûyîna li peyî rêça şehîdên me yên azadiyê yên din û berxwedanvanên me yên mezin, bi awayekî rast û durist li mîrasa wan xwedî derketin, hest û heyecaneke bi şeref e. Ji ber ku ez dibim xwediyê vê wezîfe û berpirsîyariya bi şeref, ez xwe serbilind, şahnaz û bi şans dibînim. Ew jinên ku bi hezaran kul û keser kişandine, ked dane, xebat kirine, li çiyayê Kurdistanê têkoşîna azadiyê didin, ji partiya me PKK û Serok Apoyê ku ev çendî xebatê dike, silav û rêzgirtina xwe ji we hemûyan re pêşkêş dikim. Li ser wê bingehî, divê hûn hîn bêhtir rêxis tinê xurtir bikin, bibin xwediyê gotin, vîyan û avakirina bingehî bibine artêş û bersivê bidin, ez hêvîdar im ku hûn rojên azad bi destên xwe ava bikin!
Bijî şerê me yê azadiyê ku di pêşengiya Serok Apo de tê dayîn!
Bijî jina Kurd a mezin a ku ji bo azadbûnê di pêşen giya PKK de şer dike!
Bila Bimire Dewleta Tirk a Faşîst!
Ji Gelê Kurdistanê yê Nîştîmanperwer û Raya Giştî ya Şoreşger ên Cîhanê re!
Di dîroka her gelî de, bûyerên weha girîng hene ku ew çarenûsa gel diguhêrin. Wek şoreşa burjûvazî ya Fransa yê, şoreşa Bolşevîk a Rûs û şoreşa Îslamî... Ev bûyerên weha mezin û girîng her çiqas li dîroka neteweyek bando reke mezin dikin, lê bi wê re, rê li pêş hemû dîroka miro vatiyê jî vedikin û bandoreke xwe yê xurt li seranserê cî hanê jî dikin. Dîsa di dîroka her gelê de, pêşewayên weha derketine ku mor û demxa xwe li dîrokê dane. Navê xwe li dîrokê kola ne. Îskenderê Mezin, Lenîn, Mao û Muha med ji wan çend in... Ew bi pratîka xwe, him ji bo gelê xwe û him jî, ji bo dîroka mirovahiyê, di prosesên girîng de rolên xwe yên pêşewatiyê lîstine.Îro dema em li dîroka Kurdistanê dinihêrin, dîrok ji bo Kurd her dem berovajî hatiye nivîsîn. Dîroka Kurd dîroka berbijêr çûndinê ye. Mirovê Kurd ku dema civatên komunal ya serateyî û dema koletiyê di qada dîrokê de rewşeke girîng de bûn û di nava gelan de xwedî bandor bûn, piştî kete bin desthilatdariya Persan azadiya xwe wenda kir û careke din nikaribûye vîna xwe ji destê desthilatdaran azad bike. Gelê Kurd bi hezar salan di bin desthilatiya neteweyên cûr be cûr de jiyaye û Kurdistan di navbera netewên cuda de bûye qada şer. Her gel dema li gorî rewşa xwe pêşveçûneke dîrokî jiya, gelê Kurd pir li paş, li dû dîrokê meşiya, pêşkeftina civakî di rewşeke kevnare de ma ye. Ji bo welatê xwe gelek caran rabûye ser piyan, lêbelê hem ji bo serokatiyeke ku vê yekê bi ser bixe tunebûye û hem jî îxanet û bêrêxistinî ev serhildanan vala derxistiye. Di dîroka nêz de têkçûna serhildana Şêx Seîd û Dêrsimê mînakên herî berbiçav in. Gelê me ne tenê welatê xwe, ew hemû hîsên xwe yên netewî, ziman, dil û mêjiyê xwe bi destê dijmin ve berda. Siyaseta desthilatdaran ya « parveke, parçeke, birêvebibe » bi awayek kerihî bi şerê taybet re li dijî gelê me hate bikaranîn, ber bi « mirina spî » ya ji holê rabûna netewî lê hate ferz kirin. Îxanet û berxwedan her dem di nav hev de jiyane, îxaneta navxweyî her dem li ber berxwedanê bûye kelem ve gelek caran jî gihîştiye encamê. Ev serbejêriya dîrokî, di 27 Mijdar 1978 an de bi îlankirina fermî ya PKK ê ve hatiye rawestîn. Kurdistan bê însan hatiye hîştin, bi hezaran însanên me di komkujiyan de hatine qetilkirin, her wiha ji hêlek ve cardin bi êrîşên kontra ya kujerên ne diyar însanên me ji holê dihatine rakirin û ji hêla din ve jî tirsa mirinê li ser însanên me yên din dihate hîştin. Însanên me ji êşkenceyên cûr be cûr derbas kirin, gelek kesên tenê ji bo lêpirsînê çûbûn cesedên wan ji wêder derketin û berdêlên gelek mezin hatine dayin. Di roja me ya îro de ku şer gelek dijwartir bûye, partiya me PKK li hemberî êrîşên bi giştî yên dijmin, her roj di nav xwe de pêşkeftin, hêzbûn û berfirehbûnê diafirîne û hê bi bandor û bi bawerî derbe li dijmin dide, serkeftinê nêzîk dike. Îro li Kurdistanê artêşa me agir li dijmin dibarîne. Eni ya me ERNK li her derê cîhanê heye û gelê me bi rêxistin dike. Li hember her cureyê polîtîka dijmin a şerê tay betî, gelê me bûye yek vucud û têdikoşe. Her ku diçe gelê me bi hemû derfetên xwe ve dikeve nav têkoşînê û cîhê xwe digire. Bi dîyarkirina Parlamentoya Kurdistanê ya li Derveyî Welat û hevkariyên netewî re, gelê me her roj gav bi gav ber bi desthilatdariyê ve diçe. Em di vê tê koşînê de nirx û berdêlên mezin û giran didin. Ji ber ku li hember me dijminekî xwînxwar û dijwar heye. Li gel û li pişt dijmin hêzên împeryalîst hene. Dîsa jî, em wek gel, cara yekem e ku di dîroka xwe de weha serbilind û serkef tî ne. Nîştîmanperweriya me xurt bû, zanabûna me ya netewî zêde bû. Em ber bi azadiyê ve dimeşin. Azadî nêzîk e. Cara yekem e ku em hewqas serbilind û serfîraz in. Se rê me ne berjêr e, ber bi jor û bilind e. Em bi awayekî dilşa êdî dikarin li rûyê mirovatiyê mêze bikin. Ji ber ku em ji bo azadiya xwe têdikoşin û şer dikin. Pêwîst e ku em li ser rêça berxwedana pêşewayên xwe yên wek Mazlûm, Xeyrî, Kemal, Ferhad, Bêrîvan, Berî tan, Ronahî û hevalên xwe yên din bimeşin. Efsanewî, çelengî û lehengiyên wan ji dîrokê re bûn mal. Berxwedan û têkoşîna wan proseseke nû pêk anî û encamên berhe mên wan gelek mezin û hêja ne. Divê em xwedî li vê rêç û mîrasa giranbiha derbikevin û heta dawiyê biparêzin. Li ser vî bingehî û bi vê armancê ez hezkirin, rêzgirtin û sadaqetiya xwe, ji PKK, Serok Apo, hemû şehîdên berxwedanê yên mezin, berxwedanvanên li girtîgeh û hevalên me yên ku li çiyê şerê azadiyê didin re nîşan didim, li ser welat ji gelê xwe re sond dixwim û peyman didim ku ez dê çalakiyeke întîharî pêk bînim. Bi vê çalakiyê, moral û hêza ku ji gel digirim, ezê êrîşî dijmin bikim. Ez dê hewil bidim ku bibim sembol û nîşana daxwaza gelê xwe ya ji bo azadîyê.
Ez diqîrim bila hemû cîhan bi vê yekê bihese û bibîhîse:
Êdî bibihîzin! Çavên xwe vekin!... Em zarokên neteweyeke weha ne ku nîştîmana me ji destê me hatiye girtin û dagîrkirin. Em li her çar aliyên cîhanê belav-welav bûne. Em êdî dixwazin li ser axa welatê xwe bi awayekî azad û serbixwe bijîn. Ev mafê me yê nexewî û mirovatiyê ye. Êdî divê xwîn, rondik (hêstir-fer misk), koçbarî, zordarî û barbarî ne çarenûsiya gelê Kurd be! Yên ku pêwîstiya wan bi biratî, aştî, dilovanî, mirovahî û xweristiyê hene, em in. Hewcedariya me bi van tiştan hene û em evîndarê wan in. Em naxwazin bibin sedemê şer, mirin, kuştin û wêrankirinê. Lê, hezar mixabin ku ji bo bi destxistina azadiyê riyekê din jî, ji me re nehiştine. Tawanbarên vî şerê han hêzên împeryalîst û xulamên wan Komara Tirkiyê bi xwe ne. Bêdengmayîn tawanbariya herî mezin û giran e. Heger hûn bi çavên serê xwe vê xwîna herikî dibînin û li hember wê bêdeng dimînin, wê demê tawanbarê herî mezin hûn bi xwe ne.
Ez bang li hemû mirovahiyê dikim !
Heger hûn naxwazin vê tawanbariya mirovahiyê pêk bînin, mil bi milê gelê Kurdîstanê bidin, zinga ser mêjî û dilên xwe yên ku emperyalîzm ew pûç kirine pak bikin û guh bidin qêrîna azadiya gelekî. Di vê dengê de biratî heye, dilpakiya mirovahiyê heye, dostanî heye.
Gelê min ê welatparêz !
Ez dixwazim bi vê çalakiyê bibim zimanê dilên we. Em bi hezaran zarokên we li serê çiyayan ji bo pêşeroja we ya azad ne tenê carekê, hezar caran amade ne canê xwe feda bikin. Di van rojên ku şer gelek sor bûye de, divê êdî hûn jî helwest û rêzên xwe zelal bikin. Navê şerê em didin şerê gel e, wê demê em pêdiviyên şerê gel bi cîh bînin. Bîwêjek wiha heye ; « dara azadiyê bi xwîn û xwîdan tê avdan ». Divê hûn azadiya xwe erzan ji dest bernedin. Divê em baş fêm bikin ku welatê me gelek bi nirx e. Loma dijmin weqas bi îsrar e. Çima emê ne bi îsrar bin ? Ma ji bilî canê me çiyê me heye em wenda bikin ? Em bi rûmet mirinê, ji bêrûmet jiyanê re tercîh bikin. Li ser vê bingehê, we silav dikim û bawer im gelê me di vê dema niha de ku em gelek nêzî azadiyê bûne de jî dê weke berê xwedî li mîrata berxwedanê ya ku PKK dabû destpêkirin derkeve, heta niha çiqas bedel dabe jî amadeye weqas bedelên din jî bide û sibêroja xwe ya azad bi destê xwe ava bike, di nav civatên cîhanê de bi rûmetdarî cîhê xwe bigre.
Bila bimire Împeryalîzm, Kolonyalîzm û her cûre paşverûtî !
Bijî rastiya artêşbûna gelê me !
Bijî Serok APO !
- Ayrıntılar