Di serî de Rêber APO, ez cejna berxwedan û azadiyê Newrozê li tevahiya gelên me û dostên me pîroz dikim û di kesayetiya Mazlûm Dogan de hemû şehîdên Newrozê, şehîdên leheng ên têkoşîna me bi rêz û minetdarî bibîr tînim. Li ser bingeha serketinên mezin di vê sala Newrozê de em soza ku me dane şehîdên xwe dûbare dikin.
Weke tevger em hîn bêtir bi biryar û plan dikevin Newroza 2014'an. Rêveberiya em ev yek ji raya giştî re jî îlan kiriye. Rêber APO got, 'Bêguman her Newroz destpêkeke nû ye. Ketina saleke nû, avêtina gaveke nû ye. Vejîneke nû temsîl dike.' Weke tevger, me rastiya Newrozê ji destpêkê ve bi vî rengî nirxandine. Rastiya Newrozê bi PKK'ê re hîn bêtir watedar û giranbuha bûye. Bû xwedî naverok û cewhereke rastîn. Rêber APO ji bo Newrozê got, 'Newroz bi PKK'ê re bedewtir, watedartir bû.
Bingeha PKK'ê di Newroza 1973'an de hat danîn. Ev çil û yek sal in her Newroz, sekneke nû ya PKK'ê, pêngaveke nû ya PKK'ê îfade kiriye. Weke tevger bi vî ruh, feraset, hest û helwestê em dikevin sala xwe ya Newrozê ya çil û duyemîn. Der barê vê sala Newrozê de armancên me mezin in. Îdîa û biryardariya me zexim, asta amadekariyên me baştir e. Bi ezmûn û dewlemendiya çil û yek salên bihurî re, ji bo azadiay Rêber APO û azadiya Kurdistanê em di nava meşeke bi biryar û cesaret de ne. Partiya me meşa serketinê li ser bingeha kongreya yazdehmîn daye destpêkirin. Bi Newrozê re me rast dîtin ku vê yekê hîn bi biryar û plan bicih bînin. Em bi biryarin di sala çil û duyemîn a sala Newroza partiya me de, em bi biryarin bi têkoşîna bi ruhê azadî û berxwedanê yê Newrozê re emê derfetên jiyana azad ên Rêber APO, azadiya Kurdistan û gelê me pêk bînin.
Li gel hemû rêhevalan, li gel hemû sazî û rêxistinên tevgera me sekin, helwest û biryardariyeke bi vî rengî heye. Nîşaneya şênber a vê yekê jî, coş, kelecan, îdîa û vîna gelê me ye. Vê yekê xwe di pîrozbahiyên gelê me yên Newrozê de nîşan da. Bi rastî jî rastiyeke gel a bûye Newroz derketiye holê.
Rêber APO ji vê re got, 'Gelê bûye bihar, gelê bûye Newroz'. Anî ziman ku aşîtiya gelekî ku li ser bingeha azadiyê ji nû ve çê bûye, ji bilî jiyana azad jiyaneke din qebûl nake, derketiye holê. Em di pratîkê de vê dibînin. Ji bo vegotina pêşketinên Rêber APO û PKK'ê li Kurdistanê rê li ber vekirin, pêwistî bi gotinan, bi nirxandinan nîne. Ji ber ku her tişt bi awayekî zelal li pêş çavan e.
Gelê Kurd û Tevgera Azadiyê ya Kurd bi bawerî û biryardarî dimeşe Newroza 2014'an û destnîşan kir ku ewê teqez bi ser bikevin. Li ser vê bingehê ez careke din cejna vejîn û azadiyê Newrozê li hemû rêhevalan pîroz dikim û di sala nû ya Newrozê de ji hemû rêhevalan re serketinê dixwazim.
- Ayrıntılar
Di Newroza par de Rêbe Apo bi deklarasyoneke dîrokî re demeke nû îlan kir. Pêvajoya çareseriyê di nava xwe de bi sê qonaxan hat diyarkirin: Qonaxa yekemîn dê agirbest bihata îlankirin û gerîla dest bi vekişîna ji Bakurê Kurdistanê bikira. Ev yek pêk hat. Me agirbest îlan kir û dest bi vekişînê kir. Qonaxa duyemîn jî serdemek der barê avêtina gavên qanûnî û destûrî bû. Ev jî wezîfeyên diketin ser milê dewleta Tirk. Lê belê dewleta Tirk û hikûmeta AKP'ê bi vê berpirsyarî ranebûn. Yanî ev dem neda destpêkirin. Ji ber vê yekê ye pêvajo hînê di qonaxa yekemîn de ye. Yanî tevî ku qonaxa yekemîn bi dawî bûye jî, qonaxa duyemîn nehatiye destpêkirin. Ji ber çi? Ji ber ku hikûmeta AKP'ê sozên di vî warî de daye, bicih nîne. Yanî bi berpirsyariyên xwe ranabe. Rast pêvajo îro bi temamî bi dawî nebûye, lê belê bi awayekî yekalî ji aliyê Rêber Apo û tevgera me ve tê rêvebirin. Bêguman ev pêvajo bi awayekî yekalî heta dawiyê nameşe. Herî dawî, piştî hilbijarinê gav avêtin wê erênî be, gav neavêtin wê pêvajo biqede. Yanî ev gav divê yekser rojek piştî hilbijartin, herî dereng divê di nava hefteyek du hefteyan de bên avêtin. Eger neyên avêtin divê her kes bizanibe ku pêvajo qediyaye.
Divê bi çi rengî gavan biavêjin. Mînak pêwîste vê pêvajoyê qanûnî bikin. Yanî ji bo destpêkirina muzakereyan çarçoveyeke qanûnî divê. Wekî din pêwîste aliyên bi hev re muzakere bikin, divê wekhev bin. Divê ev bê afirandin. Hewceye şert û mercên Rêber Apo bên guhertin. Wekî din em dixwazin di van hevdîtinan de hêzeke sêyemîn a bê alî amade be. Ji bo were tespîtkirin ka kî xwedî li gotina xwe derdikeve, kî dernakeve, hêzeke bi vî rengî ya bê alî divê hebe.
Wekî din, heta ku "Qanûna li dijî Terorê" di meriyetê de be wê çareserî nebe. Ji ber ku ev qanûn qanûneke dijberiya Kurd e. Divê ev qanûn bê rakiri. Eger AKP'ê gavên wiha avêtibûya, meyê niha qonaxa duyemîn yanî pêvajoya normalbûyînê nîqaş bikira. Lê belê dewleta Tirk û hikûmeta AKP'ê li gel hemû hewldanên Rêbertiya me û tevgera me ti gav neavêt. Berevajî, hewl da jê feydê bigire. Xwest bi hesabê hilbijartinê pêvajoyê ji bo xwe bikar bîne. Bi zeximkrina qereqolan û çêkirina rêyên leşkerî re amadekarî kir. Ev tê wateya binpêkirina agirbestê. We jî dîtin li Heftanînê binpê kirin, şer derket û di encamê de mirin rû da. Dewleta Tirk li gelek cihan şertên agirbestê binpê kir lê me bi awayekî yekalî heta niha dewam kir. Me berpirsyariyên xwe bicih anîn, lê belê ji niha û pê ve divê dewlet gavan biavêje.
“HETA KU RÊBER APO LI ZÎNDANÊ BE GERÎLA DEST JI ÇEKÊ BERNADE”
Divê vê her kes baş zanibe: Heta ku Rêber Apo û hemû girtiyên siyasî azad nebe, gerîla ti carî çekê danîne. Yekane rêya çekdanîna gerîla, kombûna kongreyeke gerîla ya mezin a bi beşdariya Rêber Apo û wergirtina biryara çekdanînê li vê kongreyê ye. Ji bilî vê rêyeke din nîne. Rast e gerîlayên azadiyê yên Kurdistanê bi fermanên Rêber Apo ve dilsoz in. Lê belê eger Rêber Apo di zîndanê de be û di vê rewşê de fermana çekdanînê bide jî, gerîla vê fermanê bicih nîne. Ev biryara gerîla ye. Hemû fermanên Rêber Apo bicih tên anîn, lê belê fermanek heye ew jî dema Rêber Apo bi awayekî fîzîkî azad be, hingî dikare pêk were: Ew jî çekdanîna gerîla ye. Divê her kes vê rastiyê zanibe.
Gelê Kurd û Gerîlayên Azadiyê yên Kurdistanê dixwazin pirsgirêka Kurd bi rê û rêbazên siyasî çareser bike. Em dixwazin li ser bingeha xwişk û biratiya gelan, wekhevî û azadiyê çareser bikin. Îro kes nikare pirsgirêka Kurd înkar bike. Kurd mîna her gelên li cîhanê dixwazin mafên xwe yên xwezayî, yanî ziman, çand û rêveberiya xwe. Eger dewleta Tirk di vê çarçoveyê de nêzîk bibe, yanî demek kurt heman piştî hilbijartinê gavên pêwîst biavêje pêvajo dikare dewam bike. Eger nebe, ev pêvajoyê biqede.
EGER PÊVAJO BIQEDE WÊ M EŞA AZADIYÊ YA KURDAN DEWAM BIKE
Bila gelê me vê baş zanibe, em ne poşmanin ku me par ev pêvajo dan destpêkirin. Perspektîfa Rêber Apo pêşkêş kiribû rast bû. Em deklarasyona dîrokî ya di Newrozê de hat îlankirin heta niha rast dibînin û pê re dilsoz in. Lê belê di vê pêvajoyê de weke gel û tevgerê gelek destketiyên me çê bûn. Beriya her tiştî di serî de gelê me her kesî dît ku em dixwazin pirsgirêkê bi rêya diyalog û siyasetê çareser bikin. Em ne alîgirên şer alîgirên aştiyê ne. Lê belê em bi şeref û rûmeta xwe re dilsoz in. Ji bo şeref û rûmeta xwe pêwîst be emê şer bikin. Ev biryardariyeke û îro ji aliyê tevahiya cîhanê ve tê zanîn. Yanî rewabûna tevgera me zêde bûye; Destê Rêberê me xurt bûye. Gelê me yê Bakur ji vê pêvajoyê sûd wergirt. Gelê me yê Rojava jî ji vê pêvajoyê sûd wergirt.
Yanî di warê giştî de di nava vê salê de destketiyên me zêde ne. Biryara Rêber Apo rast bû. Me xwest li ser vê biryarê çareseriyê biafirînin. Lê belê çareserî bi awayekî yekalî bi pêş nakeve. Ji bo çareseriyê divê her du alî gavan biavêje. Dema aliyê pêşber gav neavêt, pêvajoyê biqede. Hingî emê çi bikin? Gelê Kurd dixwaze xwe bi xwe birêve bibe. Ev mafekî rewa ye. Em wekheviyê dixwazin. Lê belê eger gav neyê avêtin, di çarçoveya 8 aliyan de emê dest bi pêvajoya avakirina xweseriya demokratîk bikin. Emê têkoşîna xwe bi vî rengî dewam bikin. Yanî eger dewlet gavê neavêje, emê wan tiştên ku Rêbertiya me xwest di nava salê de bi diyalogê çê bike, bi hêza xwe ya cewherî pêk bînin. Di vê mijarê de kes nikare pêşî li me bigire. Meşa gelê Kurd a azadiyê her tim wê bi pêş ve biçe.
“MODELA ROJAVA JI BO BAKURÊ KURDISTANÊ MÎNAKEKE ZELAL E”
Parçeyek ji mûxalefeta Sûriyeyê Heyet El Tensîq biryar daye ku li her devera Sûriyeyê bi sîstema kanton re çareserî dikare pêk were. Ji ber ku çareseriya herî maqûl ev e. Peymanên Civakî yên van kantonan pejirandine jî, ji bo Rojhilata Navîn tê wateya formeleke nû. Naveroka wê neteweya demokratîk e. Yanî jiyana bi hev re ya hemû çandan li derveyî dewletê ye. Binêrin di rêveberiyê de kî hene; Kurd hene, Ereb hene, Suryanî hene. Hemû ziman azad in. Yanî li ser gel û çandan zext nîne. Azadî heye. Ev nêrîneke nû ye, modeleke nû ye. Ev model dikare ji bo Sûriyeyê bibe perspektîfa çareseriyê.
Wekî din ji bo tevahiya Kurdistanê mînak e. Mînak, ji bo Bakurê Kurdistanê mînakek zelal e. Yanî meseleya Kurd careke din aniye ser maseyê. Êdî Peymana Lozanê derbas nabe. Şoreşa Rojava ev yek careke din gotiye. Ji ber vê yekê serketina Rojavayê Kurdistanê serketina tevahiya Kurd û Kurdistanê ye. Hin partî ji ber ku ne di navê de bûn gotin 'ev ne baş e'. Ev ne rast e. Berjewendiyên neteweyî diyar in. Rola Rojavayê Kurdistanê lîstiye ji bo hemû parçeyên Kurdistanê, ji bo tevahiya gelê Kurd rûmeteke mezin, pêşketineke mezin e. Bêguman tevahiya Kurd û Kurdistanê wê destekê bi Şoreşa Rojava.
- Ayrıntılar
Di serî de, di 9’emîn salvegera şahadeta hevala Viyan de, em di kesayeta wê de bejna xwe li ber hemû şehîdên ku di Tevgera Azadiyê de jiyana xwe ji dest dane ditewînin û em wan bi bîr tînin. Hevala Viyan di duduyê Sibata sala 2006`an de çalakiya xwe pêk anî.
Hevala Viyan ji Başurê Kurdistanê bû. Tevlêbûna xwe taybetî jî dema nû tevlê bibû, sekna xwe ya têkoşînê, tevlêbûna xebatan, sekna xwe û di meşa xwe de roleke mezin dileyst. Di her salvegera hevalên bi vî rengî, hevalên şehîd, ger ku em wan jiyan dikin, ger ku em weke Tevgera Azadiyê wan jiyan dikin, ev di pêşengitiya partiya me de bi keda Serokatiyê ku di vî warî de asteke mezin daye avakirin de pêkhat. Îro em gihiştine pêvajoyekê wisa ku di her aliyê de em dikarin bibêjin, me di astekî mezin de pakrewanên vê şoreşê daye jiyankirin. Ev hemû bi keda van hevalên şehîdbû. Lewre di têkoşîna azadiyê de bi hezaran şehîdên me yên ku bi qehremanî şehîd ketin hene. Girêdaniya xwe ya xurt a ji doza xwe re dane nîşandan, hevalatiya xwe ya xurt a ji Serokatî re dane nîşandan û her wiha ev di her milî de wiha bû. Serokatî dibêje; tevgera me PKK, tevgera- partiya şehîdan e. Yê ku her me zindî, mezin dike şehîd û nirx in. Divê em bi sekna xwe ve karibin şayestê van hevalên şehîd bin. Li keda wan xwedî derbikevin.
Hevala Viyan di sekna xwe ya tevlêbûnê de, di astek jor de bû. Di wateyeke pir mezin de tesîrek dida avakirin. Hevalên ku bi hevala Viyan re jiyan kirin, ên ku ji nêz ve nas kirin, tesîra vê çalakiyê li ser wan di asteke cûda de bû. Lê belê hevalên ku bi hevala Viyan re yeko yeko jiyan nekirin her di nava pirsa, çalakiyeke bi vî rengî çima hate jiyandin de bû û her ji me dipirsîn. Daxwazên wê, xeyalên wê û armaca wê cuda bû, bi çalakiyeke cuda ve dixwest bibe bersiv. Daxwaza xwe ya ku li hemberî dijminê xwînxwar ku çawa dixweze hêrsa xwe, tola xwe jê derbixîne, giyana xwe ya tolhildanê di ser rastiya vê dijminê de bide vala kirin, lê belê di vî warî de derfetek nehat pêşkeşkirin. Ger ku gerîlayek ceka xwe heye dikare bi her rengî çalakî pêş bixîne. Çalakiyeke ku bi wî rengî em ti carî tasvîr nakin. Ji lewre berdêlê xwe pir giran bû.
Ji ber ku em hevala Viyan nas dikin em bi vî rengî dinirxînin, hevaleke ku di asta rêveberiyê de di xebatên siyasî de cih digre, nexwasim jî di Başurê Kurdistanê de rista ku leyst, rista ku di Rojhilat Navîn de leyst, hem di nava rêveberiya tevgera tevahî û hem jî weke pêşengeke tevgera azadiya jin di asteke girîng de rola xwe hebû. Di vî alî de jî dema mirov dinirxîne ji mirov re pir giran tê. Dema em nameyên hevala Viyan dixwînin, hizirandinên wê, asta ku gihiştiyê, ji ber ku me bi hevala Viyan re jiyan kiriye rastiya wê, heqîqeta wê…. kurtasî pêwîst dikir ku hevala Viyan niha di nava me de bijiya. Wekî pêşengeke azadiyê roleke xurtir bida leystandin. Şêweyê çalakiya hevala Viyan em pir êşandin. Cara yekemîn di nava me de bi rengekî wisa çalekî dihate pêşxisitin.
Hevala Viyan di 97`an de tevlê bû. Hîna di emrekî biçûk de tevli meşa şoreşê bû. Ji nav rastiya jinên Başur de hevala Viyan derket. Rastiya ku di astek pir mezin de giyan û welatparêziya jinên Başurê Kurdistanê yê hêz qezenc kiriye di hevala Viyan de careke din derket holê. Hete mirov dikare bibêje ku hevala Viyan dengê qêrîna Leyla Qasim bû. Dengê qêrîna hemû jinên têkoşînvan ên ku di dîroka Kurdisatê de xwedî sekna serhildêr, sekna ji xwe bawer, sekna di her milî de di asta lûtkeyê de xwe bawer û xwedî li nirxê xwe derdikeve bû. Her çi qasî di emrekî biçûk de tevlê bû jî, di sekna wê de vê yekê xwe xuya dikir. Nû hatibû lê dema diçû cihekî teqez rengê xwe, xwîngermbûna xwe dida nîşandan.
Ew û xwişka xwe bi hevdu re hatibûn. Ji ber ku her du bi hev re tevlêbibûn malbat zeymetî dikişand. Em jî hinekî taybet nêzikî malbatê bûn. ji ber ku emrê xwe jî biçûk bû, pêre hate nîqaş kirin ku vegere malbatê. Hevala Viyan ev yek nepejirand. Lê belê ji ber ku rêxistinê rê kir çû. Dema çûbû malê nêzikbûnek bi vî rengî raber kiribû, hûn çi dibêjin bijên, gava min rêyek vebijart, da pêşiya xwe ez ji rêya xwe nayêm xwarê. Ji ber vê jî dema diçe malê destbi greva birçîbûnê dike. Di wê emrê xwe yê ciwan de di vî astî de xwedî sekn û lêgerînekî bûyîn birastî jî bandoreke pir mezin pêktîne. Dema malbat dibîne rewş pir cidî dibe bi mecbûrî êdî nikare tiştekî bibêje û heval Viyan careke din tê û tevli şoreşê dibe.
Di pêvajoya 97’an a şer de tevlê bû. Her çi qas nû jî bû, di nava vî şerî de lêgerînên wê mirov digot qey hevalekê kevn e. Di asteke jor de seknek bi bandor, xwestekê xwe di jiyanê de dida nîşandan. Ruxmî emrê xwe yê ciwan, milê xwe yê zanistî jî li pêş bû. Ango ev rastiya wê hebû; germibûna hevaltiyê, hezkirina jiyanê, bi keda xwe tevlîbûn pêkanîn, bê hesap xwe tevlê kirin. Mirov digot, ev heval heçko bi salan e di nava me de jiyan dike.
Dibe ku hertim di hevala Viyan de ev piskolojî hebû; weke her hevalekî/ê dixwest di rastiya piratîkê de bipêje, ji şervantiyê heya qomitanbûyînê, heya ezmûna leşkerî girtinê û heta li qadên Bakur di pratîkê de cih girtinê. Bi taybetî jî di nava gelê me yê Bakur de cih girtin, di nava wan de jiyan kirin, rastiya wan ji nêz ve nas kirin û jiyan kirin ji bo wê hertim weke xeyalekî bû, weke keserekê bû. Ev hestanan di hevala Viyan de her dihate jiyan kirin.
Ji ber ku di vê astê de ji pêşketinê re vekirîbû, dema Serokatî li Sûrî bû, ji nav hevalên Başur grubek hate diyar kirin ku ew hevalanan biçin qada Serokatî perwerde bibînin. Dema ev agahî ji hevala Viyan re hate gotin, birastî jî mirov digot ê ji kêfan bifire. Di nava kelacaneke pir cuda de bû, di rûyê wê de, di çavên wê de ji kêyfxweşiyê hêsir dihat. Heyacana; ezê çawa Serokatî bibînim, gelo dema ez biçim Serokatî dê ji min re çi bibêje… Ji ber ku her hevalekê jin, taybetî jî yên ku Serokatî nedîtine, hertim ev xeyal jiyan kirine; gelo dema ez çûm, Serokatî wê li ser kesayetê min çi nirxandin bike, gelo ezê bibînim nebînim… Ev nêzikbûneke bi vî rengî di hevala Viyan de pir xuya dibû. Di wê pêvajoya çûyînê de rewşên siyasî guherîn û Serokatî ji qadê derket. Ev xwestek, xeyal, keser ji ber êrîşên dijmin ên li ser Serokatî, her wisa di hundirê wê de ma. Weke êşeke pir mezin ev rewş jiyan kir. Ev rastî di her jineke Kurd de tê jiyîn. Tu bi xeyalekî, bi armancekî têkoşîn dikî, tu lê mêze dikî pişt re nêzîkbûnek tê pêşxistin, dibe ku çavkaniya xwe ji te nagre lê hinek dibin sedem ku ew xwestekên te pêkneyê. Vê rewşê di hevala Viyan de hêrseke pir mezin ava kir. Ji bo wê yekê di ew grubê hatibû diyar kirin ku dê biçiya qada Serokatî de, me bi hinek guhertinan ve heval dane sekinandin û heval tevli xebatên Rojhilata Navîn kirin.
Ew pêvajo, pêvajoyeke pir tevlihev bû. Di pêvajoya 98, 99 û heta 2000`an ji bo me pir bi êş bû. Kurtasî ji bo me heyama herî bi êş, pêvajoya komloya nav netewî bû. Hem bandora xwe pir mezin bû û hem jî hêrseke pir mezin û giyana me ya tolhildanê mezintir kir. Milê me yê lewaz (ê ku pêwîst dikir em bêhitir li ser rawestin) ê hevaltiya kêm jî derxist holê. Me Serokatî tenê hişt û erkê xwe tam bicih neanîbû, ji pêvajoyê re nebibûn bersiv.
Yek ji hedefên bingehîn ê vê komloyê di me de şikandinekê ava bike bû. Di asteke girîng de ev pêk jî hat. Ked û hewldanên Serokatî hêvî, xeyal û xwestêkên me careke din zindî kir û xurtir kir. Weke hevaleke jin êşa vê pêvajoyê di hûndir de pir cidî jiyan kir, lê ruxmî vê ji bo karibe leystokên dijmin vala derbixîne hevala Viyan ew êş hemû vegerand hêzê. Ji tevlêbûna xwe ya pêşengtî ji xebatên civakî bigre heya xebatên jinê, bi vê tevlêbûna xurt ve demekî di Başur de xebatên Rojhilata Navîn da meşandin. Bingehê pêşketinê di xwe de ava kir. Di milê zanistî de, di milê paradîgma ya ku Serokatî weke guhertina stratejî pêşxist, mirov dikare bibêje ku di van milan de lêhizirandineke kûr, hem di tarzê xebat de û hem jî di kesayet de xwe pir aşkere di wê de dida der. Bi eşq kar dida meşandin. Bi kutekî, bê xwestek kar kirin di tarzê hevala Viyan de dîtin pêkan nebû. Berova jî vê, ruxmî ku temenê xwe biçûk bû, lê belê kesayeta kamil a rêxistinî di xwe de dabû rûnişkandin.
Lêgerîna dê çawa weke fedaiyekê xwedî Serok APO derbikeve, çawa xwedî li hevaltiya Serokatî derbikeve her li pêş bû. Ji bo vê yekê hevala Viyan di milê zanistê de xwe xurt kiribû. Di milê birdoziya Serokatî de, di milê birdoziya xilasiya jinê de, di milê pîvanê jin de, di sekna welatparêziyê de, xwedî li nirxên şoreşê derketin, di hevaltiya jiyanê de, weke jineke Kurd eşq û hezkirina dayî nîşandayîn, jina ku Serokatî behs dike… di van aliyan de hevala Viyan pir xurt di sekna xwe ya jiyanê de raber dikir. Lê belê ev rastî jî hebû, nemaze jî di milê hevaltiyê de xwe hertim kêm didît.
Taybetî piştî dîlketina Serokatî pir heter ku tevli yekîneyên fedayî bibe. Di encama van hetereyên wê de demekî li wê derê lêhûrbûnek da meşandin. Ji bo ku em karibin di Başur de xebatek xurtir bimşînin, rêxistinê wer pêwîstiyek dît ku li vê derê xebat bimeşîne. Lê belê xeyalên wê û xwestekên wê cuda bû. Piştî dîl ketina Serokatî lêgerandinên wê yên fedaîtiyê hertim li pêş bû.
Birastî jî ne ku hevala Viyan gihiştiye şahadetê û em van nirxandinan dikin. Ji ber ku ji tevlêbûna xwe ya destpêkê heya şahadeta xwe, girêdana xwe û lêgerîna xwe ya fedaîtiyê ti caran wenda nekir. Ti caran jê dûr neket. Her çi qas xebatên civakî yên siyasî ku pir sift-tîr bi aweyekê çalak dida meşandin, lê lêgerînên xwe cuda bû. Her tim digot; heçko cihê min ne ev der e, cihê min qada pratîk ku ez karibim hêrsa, tola xwe bi vê komasiya heyî ve di rastiya çalakiyê de bikim meriyetê. Her çi qasî di vî aliyê de hewldanek pêk anî ku lêhûrbûnên xwe, kûrbûna xwe di qada pratîkê de bike meriyetê lê belê ev xwestekê wê pêk nehat. Rastiyeke wiha jî hebû; ji ber ku hevaleke di asta qadro de xwe serwer kiriye, di asteke diyar de ezmûneke xurt pêş xistiye û pêdiviya di vê parçê de wê bêhtirîn rol bileyîze hebe, rêxistin jî li gorî wê nêz dibe. Ango em weke kes pêşniyar pêşbixînin jî, xwestekên me yên cuda hebin jî lê belê biryara dawî rêxistin dide. Ji lewre rêxistin li gorî pêwîstiya parçeyan, xebatên xwe, qadroyên xwe digire dest û wîlo diçe vesazkirinekê. Lewma jî pêşniyarên hevala Viyan dikir her tim wisa dima. Tam nedigihişt bersivekî. Her tim di fermiyetên me yên rêxistinê de, di her kongre, konferans, di civînên tevgera jin de pêşniyara hevala Viyan ev bû ku biçe qada pratîkî. Lewre dixwest van lêgerînên xwe bêhtirîn di qada şer de, di milê leşkerî de bide pêkanîn.
Di asta jor de xebat dida meşandin, di înşakirina nû ya Kongra PKK`ê de cihê xwe bi aweyekê çalak digirt. Dema wê demê tekmîlê vê ji Serokatî re çû kelecaneke pir cuda di hevala Viyan de xwe nîşan dida. Ji me re digot, xeyalê min ew bû ku ez carekê Serokatî bibînim, weke her hevalên berê ku diçûn Serokatî didîtin ez jî biçim Serokatî hembêz bikim… Her tim digot, teqez wê rojekî ev xeyalên min pêk werin. Bi vê keserê û van hêviyên mezin ve jiyan dikir.
Ruxmî ku pêvajoyeke pir zor, bi êş, pêvajoyeke ku di nava me de îxanet pêş ket, weke kesayetên Ferhat, Botan û hwd; lê ligel van hemû rewşên neyînî sekneke pir bi vîn di hevala Viyan de li pêş bû. Birastî jî têkoşîneke pir xurt li hember van hêmanan meşand. Gelek mirovên seqet, lewaz, ên ku xwe perwerde nekirin, xwe di milê rêxistinê de avanekirin, şemitîn, ji van hêmanên neyînî bandor bûn, lê belê ji ber ku hevala Viyan di armanca xwe de zelal bû, girêdana xwe ya ji hevaltî û Serokatiyê re pir xurt bû li hember van hêmanên îxanetker, tasfiyeker ti carî tavîz neda. Ji bo qadroyekî/ê ev jî pîvanekê me yê bingehîn e. Ango di pêvajoya asan de her kes dikare bibêje ez mîlîtanê PKK`ê me, xeta wê ez temsîl dikim. Lê belê ya girîng di pêvajoyên tevlihev de, pêvajoya ku hêmanên xwe nezan dest diavêjin nirxên me, di wan pêvajoyan de bêyî ku tu bikevî li pey berjewendiyên xwe, takekesî, nêzikatiyên bifikar-biguman raber bikî, pêwîste tu bi xwe bawer bî û karibî têkoşîneke xurt bidî. Dilê te li ser van nirxan biêşe û tu karibî tiştekî tevli van nirxan bikî, wan mezin bikî. Di pêvajoya herî şêlu de hevala Viyan ev sekn pir zelal raber kir, di vê de serket. Sekna xwe ya biîstîkrar a di destpêka tevlêbûna PKK`ê de raber kirî heya şahadeta xwe berdewam kir. Ji bo me pîvanên bingehîn ê mîlîtaniya PKK`ê, pîvanên bingehîn ê mîlîtaniya jina azad a ku di xeta PAJK`ê de xwe ava dike, ya ku pîvanên xwe yên red-qebûl zelal kiriye… di van milan de mirov dikare bibêje ku hevalaViyan mînak bû.
Her çi qasî ji bo me kesayeteke weke hevala Viyan çalakiyeke bi vî rengî da meşandin, piştî ku me nameya nivisiye xwend mirov fêm dike ku, piştî hevala Viyan di milê girêdana Serokatî de gihiştiye asteke herî jor çûye çalakiyekê bi vî rengî. Ango gelek hevalên ku çalakiyên fedaî dema didin meşandin heta şaneyên xwe yên herî biçûk xwe di rastiya Serokatî de dane avakirin. Serokatî ji bo rewşên viha her tim ji me re dibêje û me rexne dike, dema birastî jî kesayetek gihiştiye wê astê, di milê erênî de ew hêza vejenî di xwe de ava kiriye, di her milî de xwebûn daye avakirin, divê em vê vejenê ji bo çalakiyeke xurtirîn bikarbînin. Di rastiya hevalên fedaî de jî ev hatiye îspat kirin, dema ku ev hêz gihişt asta lûtkeyê ku xwe di rastiya Serokatî de pijandiye divê jêre bingehê çalakiyê were vekirin. Di vî alî de sekna hevala Viyan, weke mîlîtanekê jin tevlêbûna ku pêk anî bandoreke pir mezin li ser me ava kir.
Her çiqas dema hevala Viyan ev çalakî pêk anî şert û merc hin cuda bin jî rêbazê çalakiya ku pêk anî hate rexne kirin. Em pir caran vê nirxandinê dikin, li ser Serokatî tecrîdeke pir giran hebû, hevdîtin çênedibûn, bandora tasfiyekeran hîna di nav me de hebû û di asteke jor de dihate jiyîn, deruniyeke heçko êdî nabe, em nikarin bikin û hwd. hinekî serwer bû. Di wê wextê de ev çalakî kirin ji her kesî re, ji dijmin re da îspat kirin ku hûn çi dikin bikin, hûn nikarin Roja me tarî bikin, hûn nikarin me ji Serokatiya me qut bikin, heta ku fedaiyên wisa hebin ê kesek nikaribe destê xwe dirêjî Roja me bike. Ev yek di kesayeta hemû hevalên me yên fedaî de ku xwe li derdora Serokatî kirin xelekên agir û gotin hûn nikarin Roja me tarî bikin de careke din îspat bû. Bi vê şîarê ve tevlêbûna xwe dan nîşandan. Di dîrokê de mînaka girêdaneke wiha nîne.
Tevgera me, tevgereke xwe di astekî de, ji milê zanistiyê bigire, girêdana xurt a arîşenî û hem jî ji her mirovî/ê re derfetek avakiriye ango ew gihandiye wê astê ku bê dudilî di ser hedefên xwe de biçe, di hedefê xwe de serbikeve. Hevala Viyan û fedaiyên me; kesayetên şikestî yên di nava me de, yên ku hêviyên wan jar bûne û hêviyên wan a azadiyê lewazketiye, di lêgerandinên milê rêxistinî de nînin, jiyana ku Rêbertî û hevalên şehîd ji me dixwaze dûr in, li himberî kesayet û nêzikatiyên bi vî rengî, hevala Viyan vê çalakiya xwe ve weke bersivekê dide wan. Ji bo vê yekê mirov dibêje, di pêvajoyeke bi wî rengî de; ji bo her mîlîtaneke me, her miroveke ku bibêje ez kurd im peyama hevala Viyan ji bo me hiştibû (ku ev ji bo me weke fermanekê ye) divê teqez em li doza xwe xwedî derbikevin, di aliyê xwe de nekevin dilxaviyan(îhmalan). Divê vê deruniya neyînî vebir em bişikînin, nekevin nêzikbûnên şaş ên ku dubare di kesayeta me de derdikeve… Dema mirov van şert û mercanan dide ber çavan mirov wateyeke pir mezin jî dide çalakiya hevala Viyan.
Piştî şahadeta hevala Viyan nêzikatiyên ne rast, ên hestiyar ku ev Serokatiya me jî pir diêşîne û Serokatî vê tim rexne jî dike derket. Jixwe em fedaiyên Rêber APO ne, lewma jî ya rast û bingehîn lêgerîna ku herî baş em dikarin vê rastiyê çawa bixin xizmeta çalakiyê ango rêxistinê ye. Em nekevin nêzikatiyên hestiyar û em ne demeke wisa de ne ku em nikarin tiştekî bikin û em biçin xwe bişewitînin. Ev nêzikatî şaş e. Em weke gerîla dibêjin; em hêza parastina gel in, em hêza parastina van nirxan in, ew çax em ê bi rengekî cuda, bi terzê ku rêxistin ji me dixweze ve biçin lêgerînê û encamê. Di vî milî de nêzikbûnên şaş hatin jiyan kirin û van nêzikatiyan di tevgerê de astengiyên cidî jî derxistin. Jixwe ev rastiyek e her mirovê berê xwe daye vê xetê, her tişt hildaye ber çavên xwe. Lewma jî lêgerîn divê di milê berpirsyariya xwe bicih anîn, nirxên heyî mezin kirin, xwe xurtir tevli jiyanê-têkoşînê kirinê de be. Ev nêzikatiyên hestyar, şaş hîşt ku ev rê weke çalakiyekê di nava me de pêş bikeve. Di asta hinek hevalên ciwan, ên pêşniyarên wan nehatine pejirandin de serî rêbazên bi vî rengî bidin derket. Dibe ku ev weke kes te rihet bike. Lê belê tu li pey xwe çi dihêlî, rêxistinê çi qasî mezin dikî, barên rêxistinê çi qasî radikî, em çi qasî xwedî li erkên xwe derdikevin di van milan de divê mirov berfireh bifikire. Ger ku em dibêjin ez ji bo vê rêxistinê heme, ew çax divê berî her tiştî her karê ku tu dikî ji bo mezinkirina rêxistinê û erkên xwe li hember Serokatî bicih anînê be. Di vî alî de ger ku min ev xalanan pêk anî, ew dem ev tê wê wateyê ez li xwedî soza xwe derketime û di xeta rast de dimeşim. Teqez divê em vê hizirandinê rast bigirin dest. Nêzikatiyên beravajî vê, dê astengiyan ava bike. Ger em wiha rast nêz bibin, ew çax emê karibin li erkên xwe jî xwedî derbikevin û di wateya rast de kesayetên weke hevala Viyan û mîrasên ji me re hiştine xwedî derbikevin.
Hevala Viyan ji bo me nûnera xeta azadiyê ye. Bi sekna xwe ya têkoşînê, bi girêdan û hezkirina xwe ya mezin a hevaltiyê, di armancên xwe de heterkirinê de, di lêhûrbûnên xwe de, di her raporên-nameyên hevala Viyan dema mirov dixwîne de, mirov romana azadiyê, meşa azadiyê, eşqa azadiyê têde dibîne û jiyan dike. ji bo me jî ya girîng û bingehîn, em karibin di van rastiyan de xwe bidin avakirine. Ger em nêzikbûneke bi zanistî û rast nedin pêş xistin, emê pir caran nekaribin erkên ku ji me tê xwestin bicih bînin.
Em ji bo salvegera şahadeta hevala Viyan vê nirxandinê dikin lê di kesayeta hemû pakrewanên di vê xeta azadiyê de canê xwe dan û ji me re mîraseke pir mezin hiştine de, em careke didin diyar kirin ku divê em karibin rastiya van hevalan rast bigirin dest û li mîrateya wan rast xwedî derbikevin. Pêvajoya ku em niha gihiştinê, pêvajoyeke ku “emê berxwe bidin, emê bimeşin” û hwd tenê têrê nake. Em gihiştine astekî ku divê em vê berxwedaniyê vegerînin serkeftinê ango êdî serkeftinê bidestbixin. Gelê me, tevgera me heq kiriye. Keda Serokatiya me û şehîdên me dide pêwîstkirin ku em di vê astê de nêzikî xwe bibin. Keda ku hatiya pêşxistin, mîrasên ku şehîdan ji me re hiştiye, (ji ber ku em domdar van hevalan di dilê xwe de, di mêjiyê xwe de jiyan dikin, mezin dikin) di dewam kirina meşa wan de divê em tu caran nêzikbûneke şaş nedin raber kirin. Dijmin her tim dixweze hevaltiya me lewaz bixîne, dest dirêjî nirxên me bike, em jî weke mîlîtanên vê tevgerê, her mirovê ku dilê xwe ji şoreşê re vekiriye, dilê xwe ji Serokatî re, ji şehîdên xwe re vekiriye û mezin dike, ew çax divê bi rengekî domdar em bizanibin ku dema em niha têde ne, dema teqez a misogerkirina serkeftinê ye. Em wisa nêzik nebin em nikarin weke berê bibêjin, emê bi meşeke asayî ve xwe bidomînin. Ev sekn êdî nayê qebûl kirin û divê em jî ji xwe re qebûl nekin. Dema em têde dijîn dema serkeftinê ye û dema teqez xwe gihandina Rêbertiyê ye. Em dibêjin, mirovê herî azad Rêbertiya me ye. Lê belê divê êdî em zencîrên zîndana Îmraliyê bidin şkandin. Em Serokatiya xwe ji zîndanê derbixînin. Berxwedaniya ku îro Serokatî dide meşandin di her milî de ji bo me wek sedemekî ye ku em karibin wek mîlîtanên tevgerê, weke her miroveke ku li pey vê dozê têkoşîn dike, divê em bêseknandin têkoşîneke pir xurt bidin meşandin. Di vî alî de divê nêzikatiyên rast pêş bikevin. Hem em vê ji dijminê xwe re jî didin îspat kirin; tu sekna xwe ya înkar û îmhayê çi qasî berdewam bikî jî tu yî nekaribî ti encamê bigrî. Lewre heta ku ciwan pêl bi pêl tevli şoreşê dibin û qehremanên weke hevala Sakîne û hemû şehîdên me yên di vê têkoşînê de xwe canfîda kirine, hemû fedaiyên me yên weke hevala Viyan û bi hezaran şehîdên di vê xetê de qehremantiyeke mezin dane meşandin, ji bo me bûne destan ku em karibin rast hevaltiyê bikin hebin dê ev têkoşîn têk neçe. Di milê din de wekî şopdarên wan, divê em teqez li xwedî armancên wan ê ku di oxira wan de şehîd ketine derbikevin. Em ji dijminê xwe re jî didin raber kirin, wê nikaribe bigihêje armancên xwe. Ji ber îro keda ku Serokatiya me da nîşandan, îro firsenda ku Serokatiya me nîşan da, di milê dijmin de nêzikatiyeke pir cidî nehat raber kirin. Hîna jî nêzikbûnên mijûlkirinê, yên îmha kirinê, yên li pey leystokan dikeve, wêrektiya avîtina gavên pratîkî nikare nîşan bide û em jî dibêjin weke tevger di her alî de em di asteke pir xurt de ne, weke mîlîtanên partiyê, weke mîlatanên jin kêliyekê jî emê nesekinin û emê li pey vê têkoşîna xwe bibin. Heta ku em negihên azadiyê, heta ku em vê eşqê pêkneynin, emê nesekin. Em di wê baweriyê de ne, îro asta ku jina Kurd gihiştiyê, zanistiya ku jina Kurd xwe gihandiyê, asta pêşengtiyê ku îro jina Kurd gihiştiyê, di hemû qadên xebatê de (milê siyasî, civakî, leşkerî…), êdî ew sekna ku jina kole, zilamê dîktator ku dixweze di her milî de jinê bêbandor bihêle, li hemberî vê emê têkoşîna xwe ya bêeman bimeşînin. Êdî jina Kurd ne jina berê ya ku bêçare ye, nikare xwe vebêje, nikare xwedî mafên xwe derbikeve ye. Em tenê vê ji bo xwe jî nabêjin, îro ev bêdadiya ku li cîhanê tê meşandin, em weke jina Kurd vê berpirsyariyê didin li ser milê xwe ku em dikarin ji bo wan jî pêşegtiyê bidin meşandin. Çi di Rojhilata Navîn de dibe û çi jî di ciheke cuda yê cîhanê de dibe, lewre îro êşa ku jina Kurd dikişîne hemû jinên cîhanê jî vê êşê dijîn. Em di vê zanistî û kûrbûnê ve nêzikî vê bûyerê dibin. Em dikarin vê bibêjin, asteke zanistiyê, ya ezmûn û ceribandinan, hêzeke weke mîlîtanên jin dide ango derdixîne, di artêşbûna jin de gihandina asta jor, êdî em di wê baweriyê de ne ku emê karibin vê rola-mîsyona ku ji me tê xwestin bi rengekî xurt pêkbînin. Em vê her tim ji xwe re û rastiya her jinekê de didine diyar kirin; hebûna me Serokati ye. Ger ku îro em gihiştine vê astê ev encama keda Serokatî ye. Ji bo ku em di wateya rast de karibin layiqî keda Serokatî bin û lê xwedî derbikevin, di her milî de divê em di nava livbaziya vê de bin.
Pêşengên weke hevala Sakîne Cansiz; her çi qasî şahadeta wan hevalan ji bo me êşeke pir kûr da jiyan kirin jî, yekemîn jina Kurd ku dest bi vê têkoşînê kir a ku her tim serbilind bû û bêsekinandin têkoşîneke bi heybet da meşandin e. Di kesayeta hevala Sakîne de dema em vê seknê dibînin di me de hêrseke pir mezin diafrîne ango wê giyana tolhildanê xurt dike. Ji bo ku em layiqî keda hevala Sakîne, Viyan û bi hezaran şehîdên me yên xwe canfîda kirine bibin, layiqî hevaltiya wan bibin, ji bo ku em vê bi rengekî xurt di pratîkê de pêşbixînin, em careke din didin diyar kirin bi tenê roja şahadeta van hevalan de em van hevalan bibîr naynin, ew heval her tim di giyan û dilê me de jiyan dikin. Ew hêrsa me ya ku dijmin hîşt ev hevalanan di milê fîzîkî de ji me qut bibin, em jî li beranberî dikarin vê diyar bikin ku heta em van hevalan jiyan bikin, di mêjî û dilê me de jiyan bikin emê her tim bi sekneke saxlem û bi bîryar vê bidin nîşandan. Têkoşîna me, têkoşîneke domdar e. Em van nirxan domdar di mêjiyê xwe de mezin dikin, girêdana xwe xurt dikin. Îdayên me û hêviyên me bilind in û em ê teqez xwe bigihînin evîna xwe. Ew jî xwe gihandina azadiya Serok APO ye. Armanc, keser û xwestekên van pakrewanên nemir ku ji me re hiştine bicih anîne. Li ser vê bingehê di 9`emîn salvegera şahadeta hevala Viyan de, em di kesayata wê de hemû şehîdên xwe bibîrtînin. Girêdana xwe, soza xwe em didin diyar kirin. Ji bo hemû mîlîtan, xebatkar, ji bo hemû mirovên ku di vê têkoşînê de ked didin, bêsekn her têdikoşin ev rastî derbasdar e û pêwîste ku em karibin hevaltiyeke rast bidin meşandin. Di kesayeta Serokatî de hemû berxwedêrin di zîndanan de, hemû hevalên me yên ku bi rengekî bi heybet têkoşîn didin ku em karibin li hemberî vê sîstema dijmin bi rengekî kûr xebat bidin meşandin, di vî alî de terzê Rêbertiyê yê ku di Îmraliyê de da nîşandan, berxwedaniya ku Rêbertî da nîşandan mînak e. Ji bo van hevalan jî weke hêzeke pir mezin ku em karibin di hûndirê dijminê xwe de vê sîstema ku didine meşandin divê em hêza vala derxistinê nîşan bidin û vê sîstemê vala derbixînin. Ew jî bi giyana mîlîtantiya PKK`ê, bi giyana hevaltiya Rêbertî ve pêkan e. Giyana hevalê Kemal e û giyana hevala Sakîne ye. Ger ku em di wateya rast de vê giyanê domdar bikin, domdar mezin bikin em bawer dikin ku dê dijmin jî li hemberî vê berxwedanî û qehremaniyê pes bike. Ji ber vê yekê di kesayeta van hevalên me yên berxwe didin de, hevalên di hemû qadên xebatê de ne em soza xwe û girêdana xwe careke din dubare dikin.
Hemrîn Dêrsîm
- Ayrıntılar
Jİ RONAHİYA ŞEVÊN TARÎ RÊBER APO RE
Ji roja ku min navê te bîhîst û naskir, jiyanê hîs dikim, dizanim ku ez kîme û divê çawa bijîm. Yanê hizr û ramana te min, bi min da nasîn û ez hîn kirim ku bi wate bijîm. Te ez fêrî alfabeya azadî û serbestiyê kirim. Di dibistana te de çi qas min zahmetî jî kişandibe, tu rojek ji rojan min dudilî û poşmanî jiyan nekir. Ji ber ku min tê de hêza wateyê kişf kir, hêza raman û hêza mirov jî. Pir kêm be jî min fêm kir ku tu tiştekî ne pêkan nîne û bi şertê ku mirov di armanca xwe de cidî be û pê bawer be, dê mirov her dem bigihêje armanca xwe. Min wek jinekê û wek Kurdekî azadî kir armanc û ji dil pê bawer kir. Ji bo vê jî ez bi hesreta vêya bûm ku tenê ji bo keliyekê be jî te ji nêz de bibînim, te hembêz bikim û bêhnek bidim, paşê jî tişta ku di dilê min de ye di derbarê azadiya xwe, jin û gelê xwe de bi te re guftûgo bikim. Lê belê di sala 1998’an de qomploya qirêj a navnetewî ji hundur û derve de ketin navbeyna te û min û bi hezaran kesên wekî min ku ji bo dîtana te di heman hest û heviyê de bûn. Dîl ketina we di min de zêdetir hejandineke bi hêz û biryara azadiyê çêkir, min hêvî û bêrîkirina dîtina we tu car winda nekir. Lê min her dem hewl dida ku pir ji nêz ve te hîs bikim. Lewma min gelek caran di hundurê xwe de bi te re diyalog dikir û min hîsdikir ku tu wek deng û enerjiyekê dikeve hinavên min û min jê îlham digirt. Çend car jî tu bûyî mêvanê xewnên min û ez pir pir pê kêfxweşbûm. Bi rastî jî ez nikarim bi tevahî hest û ramanên xwe di derbarê we de bilêv bikim. Lê belê ji sala 1999’an şûn ve her dem rastiyekî di mejiyê min de deng vedida ew jî ev e ku min nekarîbû dîl girtina mirovekî mezin wekî we dahurînim û min digot ev mirov ew der heq nekiriye. Bêguman ez berpirsiyarên dîlgirtin, tecrida rêbere gelekî û rênasê mezin yê mirovatiyê tenê dewletên rûreş ên cîhanê nabînim. Bi qasî sextekarî, durûtî û xiyaneta dewletên desthilatdar lewazî û nebesiyên hevaltiya xwe û hevalên dîtir jî berpirsyar dibînim. Lewma her dem li hemberî we, gel û jinên ku bengiya xwe ya azadiyê bi we ve girêdane, xwe şermezar didîtin.
Îro jî di 15’ê Sibata 2006’an de, em dikevin salvegera heştemîn a dîl ketina Rêber Apo. Komplaya navnetewî pêvajoyeke nû û bi metirsî li ser Îmraliyê û Kurdistan bi giştî destpê kiriye.Dixwazin hemû ked, xebata aştî û demokrasiyê ya Rêber Apo û gelê Kurd vala derxin û pir eşkere bangawaziya radestbûn û dev ji Rêber Apo berdanê dikin. Dixwazin me kedî bikin û me fêrî jiyaneke bê Rêber Apo, bê bîrdozî û bêvîn bikin. Ji bo vê îro gelê Kurd li her çaraliyê cîhanê li dijî siyaseta qirkirinê ya ku li ser Serokatî tê meşandin nerazîbûna xwe nîşan dide. Ez jî mîna şagirtekî we li hemberî wan êrîşên ne rewa dixwazim di 15’ê Sibata îsal de, di nava gelê xwe de wekî jinêkê girêdana xwe ya bi we re dubare bikim û germahiyekê bidim çalakiyên berxwedana gelê me. Bi agirê bedena xwe dixwazim peyamekê bidim mejî û dilên qeşagirtî ya şeristaniya civaka çînayetî. Mîna gelek mirovên din jî dixwazim di dadgeha dîrokê de bibim şahidekî ji bo dest nîşan kirina zordarî û derewkariya sîstema dadê û mafê mirovê yê rojava.
Rêberê min! Ev çalakiya ku ez li dardixim tevî ku nerazîbûn û serhildaneke li dijî ew neheqiya ku ji aliyê dewletên serdest ve li hemberî we û gelê Kurd tê meşandin, di heman demê de rexnedaneke hevaltiya kêm û lewaz e û li pêşiya dîrok û gelê xwe ji hesta şermezarî û bêrûmetiyê rizgarbûna min e. Asta îdîa û baweriya min heta ku kesek jî bimîne ev felsefe û xeta we ya jiyanê dê her bijî û serkeve. Gelek kes dibêjin û dihizirin ku birdoziyê di kesayetiya we de tunebikin û nehêlin. Lê ez vê pir cidî nagirim û wekî îdîayeke pir vala dibînim. Ji ber ku êdî hûn di dil, mejî û hucreyên di milyonan kesan de bi taybetî jî di dilê jinan de bi cih bûne. Hûn bûne malê dîrok û civakê. Te her car girêdan û rastgotina jinê bi me da nasîn. Îro jî ruxmê hemû kêmasî û lewaziyên me dixwazim rexnedana xwe bidim û biryarbûyina xwe di xeta sosyalîzma zanîstî û demokratîk û pradigmaya nû de nîşan bidim. Pir kêm jî be peyamekê bidim paşverûtiya hundurîn û êrîşên ji derve. Gelek caran min jî wekî hevalên şehîd digot; “Xwezka ji canê min buhatir tiştekî din hebûya ku min di riya azadiya Serok, gel û jinên bindest de gorî bikira” Piştî girtina we di sala 1999’an de jî her dem biryara li darxistina çalakiyeke wisa di mejiyê min de hebû. Lê ji ber ku şert û merc ji tiştekî wisa re ne guncaw bûn, bi taybetî jî ji bo ku we aciz nekim min hewl da di jiyanê de duristbûyin û girêdana xwe ya bi we re nişan bidim. Îro jî dizanim ku dibe hûn vê çalakiyê nepejirînin û rexne bikin, lê çi bikim Serokê min? Hinek evîndar dibin destê hevûdu digirin û direvin, ê evîndarbûna min jî ev e. Dilê min bêyî we, bê kenîn û zerdekena li ser lêva zarokên welatê min, rehetî nabîne û nahewe. Ji ber ku min biryara xwe di pêvajoyeke wisa hesas de heta sala heştemîn a dîlketin û dûriya we dereng xist, lêborîna xwe dixwazim.
Dixwazim vêya jî bêjim ku pir bi hêvî û moral im. Bi taybetî jî dema ku ji bo diyarkirina komîta ji nû de avakirina PKK de te navê min anî ser zimên û pirsa min kir, min hîs kir ku te xelata herî mezin daya min. Ez vê wek rûmetekî pir mezin dibînim. Her dem perspektîfa we ji bo şoreşa başûr ku we nola ‘şoreşa jinê’ behs dikir, di min de moralekî mezin çêdikir û meyl dida têkoşîna min. Aniha jî di nava vê bêdengiya mirinê ku li başûr heye de, dixwazim wek jineke ji başûr pir kêm jî be deyn û berdêla ked û qenciyên we bidim. Pir şad dibim ku encamekî serkeftî bi destxînim. Di dawiyê de silav, hezkirin û hesreta dîtina te ya xwe pêşkêşî te mirovê bêhempa dikim. Ji bîr nekin, em pir bêriya we dikin, pir bêriya we dikin…
Ligel Silav Rez û Hesrata xwe
21. 01.2006
Jİ BO TEVAHÎ HEVALÊN HÊJA!
Heyvek maye ji bo heftemîn salvegera 15’ê Sibatê û ketina 8’mîn sala dîlgirtina Rêber Apo, ji niha ve dilê min wek volkanekî dikele, ji bo teqandinê li fersendekê digere. Di xwezayê de jî gelek bûyer ji bo wekî volqanekê biteqin, pêdivî bi demeke guncaw dibînin. Mîna darekî fêkiyê… Fêkiyek heta ku nestewe (çênebe) ji bo ji darê neyê jêkirin bi demê re dikeve nav pêşbaziyekê û li bendî dema xwe ya çêbûnê disekine. Ger wisa ne be, fêkî nabe fêkî. Zindîbûn û hebûna xwe ya nazik û zirav nikare îspat bike. Volqan jî wisa ye. Dara fêkî xweşikbûn û rengîniya xwe di sêvekê de, di hinarekê de û di gelek fêkiyan de xwe nola berhemekê dide xwediyê xwe yê ku pê re gelek ked daye. Dîsa wê volqan jî li ku derê, çi demê û bi çi awayî biteqe, hêrsa xwe nîşan bide û wê çawa sizeya mirovên Ehrîmen û bêxêr bide baş dizane.
Hevalno, Dostno û Jinên Êşkişandî!
Ez dixwazim çend tiştan ji we re jî diyar bikim. Lê aciz nebin, govendê bigirin, hûn jî dizanin kêfa min pir ji govendgirtinê re tê. Dema ez govend digirim wisa his dikim ku ez bi bask dibim û difirim.
Ez wek zarokekê xwezayê û perçeyek biçûk ya gerdûnê dibêjim ku divê qanûn û pîvanên jiyanekê pîroz û bi şeref pêkbînim, wate bidim gera jiyana xwe. Ez di wê baweriyê de me ku weke dareke fekîyê dem hatiye ku ez berhemekê bidim gelê xwe yê êşkişandî, bibim hêviyek ji bo xeyala zarokan a ku hatiye gulebarankirin û xeniqandin. Kêm be jî, ez dixwazim bibim hêza pêşxistina hêviya azadiya jinên êşkişandî. Ya girintirîn jî bibim mûmek, di nav mûmên li derdora Girava Îmraliyê. Ez dixwazim vê ji we re bêjim; êdî dema wê hatiye ku, bibim bersivek ji bo dewletên desthilatdar, zilamên zordar û derewîn. Ji bo vê jî şeva 15’ê Sibatê dikim şeva sizakirina wan û mîna volqanekî nefreta hûndirê dilê xwe diteqînim.
Şeva 15’ê Sibatê, dilê Mazlûm Dogan, Zekiye Alkan, Bêrîvan, Ronahî, Rahşan, Sema û heta digehe Fikrî Baygeldî û wek xeleka dawiyê, agirê bedenê Serdar Ari, di nav dilê min de lêdide, diruşmeyên “An jiyaneke azad an jî mirineke bi rûmet”, “Bijî Rêber Apo” di guhê min de diqêrin. Di nav mejiyê min de tenê zinge zingek heye, li ser hev bang li cîhanê dike. Ev deng jî kîlîtbûna bi armancê min re ye, ev yek serkeftina armanca çalakiya min sedî sed garantî dike. Pêtên agirê Sema û Serdar, di bedena min de geş dibe, ezê tu deman nehêlim ku agirê ocaxa Rêber Apo sar bibe. Di nîvê zivistaneke zor û zehmet de bi têhna agirê bedena xwe ez dixwazim peyamekê bidim û di vê peyamê de bang bikim. Ev peyama min jî peyama azadiyê ye. Banga min jî, banga parastina Rêber Apo, bilindkirina çalakî û tekoşîna gihîştina serkeftinê ye.
Silav û Rêz
15. 01. 2006
Roja dayîna cezayê hûcreye Rêber Apo
HEVALÊN BİRÛMET !
Di PKK’e de mezintirîn çalakî, xwedî li gotinên xwe derketine. Dema li cihekî gotin û soz wateya xwe jidest bide, bizanibin ku li wê derê xeflet, bêwicdanî û ruxandinekî rewiştî (exlaq) heye. Encama rewşekî wisa jî misoger xiyanet e. Her daîm xençer ji piştê ve li gelê Kurd, jin, PKK û Rêber Apo hatiye xistin. Tevayî hest, bîr, helbest, stran, lorik û gotûbêj bi kesereke mezin behsa van dike. Her tim xiyanet, têkoşîn û vîna berxwedaniyê bi hev re meşiyaye, mîna şerê di navbera Ehrîmen û Ahuramazda de, ev her du tim di nav pevçûnekê de ne. Zerdeşt dibêje; “Di encama vî şeri de çiqas zehmet be jî, ronahiya Ahuramazda serdikeve, bi wî şertê ku tevahî mirov baş bifikirin, baş biaxifin û karên baş bikin. Bi vî awayi îro dema wê hatiye ku baş bihizirîn, baş bipeyvîn û karên baş bikin, Heta ku ramanên Ahuramazdayê hemdem serkeftinê bidest bixe.
Di nivîsandina xwe ya din de, di encama fikirandineke dem dirêj de, ez bi biryarbûm ku di şeva 15’ê Sibatê de çalakiyê pêkbînim. Ji bo ku wekî jinekê an jî wekî Kurdekî naxwazim heştemîn salvegara dîlgirtina Rêber Apo bibînim û carek din mîna jinekê naxwazim çarmîxa xwe bibînim. Ez dizanim ku, di zivistanê de partî hinekî bi zahmetî digihêje hedef û çeperên Ehrîmen, ew jî her ku diçin li pêş çavên me dil, mejî û bedena gelê me dixwin û ev reweşekî xeter e. Ev jî ji bo min pêkanîndina çalakiyekê ferz dike. Min dixwest, bêku canê xwe bidim çalakiyekê pêkbînim, lê ez di wê bawariye de me ku divê mirov bi qasî pêwist dike, bijî. Her wiha ev her dem rastiyek e (dema gotin wateya xwe winda dike, dora çalakiyê tê, her çalaki jî avakirina ji nû ve watedayina gotin, soz û bihêzkirina hêviya azadiyê ye) di mejiyê min de weke zinge zingekê her tim deng vedide. Li aliyekî rewşa çarenûsaziya vê qonaxa ku em tê re derbas dibin, ji bo çareserkirina pirsgirêka azadiya Kurdan gelek derfetan dide lê bi qasî wê jî xeterî li ser Serok û gel heye. Ruxmê van derfetên heyî jî bêhevîtî, reşbînî, bêbiryarî heta digihêje asta xiyanetê û her ku diçe ez li hemberî vê bi hêztir dibim û îradeya an pêkanîna çalakiyekê, an pêkanîna çalakiyekê di min de pêş dixe.
Hevalên Hêja!
Ev biryara min ne nû ye. Di rapora ku min di heyva Tirmehê de ji bo PKK û YJA-STAR nivîsandibû de, min dabû xuyakirin. Ev ne biryarekî nû ye, dem dirêj e û di sala 1999’an de ez gihîjtibûm biryarekî wiha. Di aliyekî din de pêvajoya aloz a ku tevger tê re derbas dibû, li aliyeke din de jî pêwistî bi tevlîbûnekî di asta rêveberiya jin û xebatên giştî de dihat xwestin. Derfetên siyasi û taktîkî rê nedida ku ez çalakiyeke wisa pêkbînim. Lê bi destpêkirina hemleya 1’ê Pûşbera 2004’an re, derfetek wiha min bi destxist. Di wê baweriyê de me ku tevgera Jin, pêdiviya wê bi têkoşerên weke salên 1996-98 heye ku xelekeke nû bi agir li dijî komploya hûndir û derve çêbikin û bi vî awayî jî dil, mejî û wijdanên qeşagirtî bihelînin. Ango li hemberî dostaniya sexte û hevaltiya kêm, mîna Zîlan, Sema û Serdar di jiyan û çalakiyê de bersiv dayin pêwist e.
Dibe ku hûn ji min re bêjin “Te çima çalakiyekî wisa pêkanî?” û min rexne bikin, dibe ku Rêber Apo jî çalakiyek bi vî rengî nepejirîne, lê qasî ku ez têdigehîjim, di pêşketina têkoşîna azadiya Kurdistanê de, riya çareserî û pêşketinê bêbedel nebûye û nabe. Evaya di nav Tevegera Apoyî û Azadiya Jine de kevnepoşeke me ye ku mirov nikare dest jê berde. Ez jî wekî têkoşereke jinê dixwazim vê çandê bidomînim. Bi hatina xwe ya HPG’ê û YJA-STAR re min bi evîn û moralekî mezin planeke wisa çêdikir. Min dixwest ku li du cihên cuda yan jî li du hedefên cuda çalakî lidar bixînim. A yekemîn li Kurdistanê beyî ku zirarê bidime xwe li hemberî navenda kolekirin û fahişekirina jinê, a duyemîn jî di navenda rêveberiya dewlata şer û çeta ya Tirk de, mîna Zîlan û Sema bi çalakiya xwe, hejandinekî çêbikim. Li aliyekî ji ber şert û mercên zivistanê yên ku em tê de ne, li aliyeke din de jî ji ber têrnebûna ew nîqaşên ku min bi hevalan re pêşxist, min nekarîbû wan qana bikirbaya. Piştî vegerandina min ji konferansa YJA-STAR, min biryarekî wisa girt ku ger li çiya be jî çalakiyeki bi vî şêweyî pêkbinîm. Ez dixwazim 15 Sibata îsal, ne bi girî, bêçaretî û bêhêvîtî, belkî bi evîn, coş û bawariyekî mezin pêşwazi bikim. Bes li vir dixwazim di sê xalan de hesreta xwe bînim ser ziman û bi we re parve bikim. Ew jî ev in, Yekemîn; Di vê bingehê de ez negihiştim plana ku mi ji xwe re diyar kiribû û hedefên ku min ji xwe re armanc girtibû û li gorî dilê xwe min tola xwe nestend. Duyemîn; min gelê Bakûrê Kurdistanê ji nêzik ve nedît û dîtina xweşikbûna xwezaya bakûr di dilê min de ma. Sêyemîn; tenê ji bo keliyekê bibâya jî min serê xwe danibûna ser milê Rêber Apo û min henaseyeke kûr kişandibûya. Her çend ev wekî hesretêkê bû di hinava min de, tevî vê jî ez kêyfxweşim û bi bawerim ku rêhevalên min li cihê min û heta ji min zêdetir jî ji îro pê de dê vana pêkbînin.
Bêguman wekî rêvebirekê, hizirandin, xwe amadekirin, ji bo plankirin û pêkanîndina çalakiyek bi vî rengî zehmet e, ji ber ku rojane tevlibûneke bi hêz dixwaze. Min di vî alî de hewl da ku heya roja dawiyê jî xwe ji kar û xebatê dûr nexim û tevlî kar bibim. Lê belê bi misogerî ez vê dizanim ku di van hevyên dawî de wek pêwîst dikir min baş alîkarî neda hevalan û di vê xalê de ez ji hevalan lêborîna xwe dixwazim.
Silav û Rêz
23.01.2006
JI TEVAHÎ ŞERVAN Û RÊVEBERİYA HERÊMA HAFTANÎNÊ RE!
EvEv ne demeke dirêj e ez hatime vê herêmê. Min gelekî ji vir hez kir, tu dibê qey xwezaya vir her dem bi min re dipeyivî, ev ji bo min gelekî bedew û balkêş bû. Ji hemû jî girîngtir giyanê fedakarî û duristbûna hevalan aramiyeke mezin dida min. Min çi jin çi xort ji hemû hevalan pir hez kir, weki mirovên ku her tim henekên xwe bi mirinê dikin. Ruxmê vê jî gelek tiştê ku min jê nefret kir û min rexne kir û ji vir û şûn de jî ezê rexne bikim hene. Bi taybetî di nava gelek kesayetiyan de dudilî, bêbawerî, gilîkirin û qirêjkirina evîn û heskirinê, yanê bi giştî helwesta kesayetiya paşverutiya jin, feodaltî û jixwe razîbûna zilam careke din li vê derê ji hundur de ez birîn kirim. Dibe ku hin caran ji aliyê xwe vegotin û uslûbê de min we aciz kiribe, lewma ez ji we lêborîna xwe dixwazim. Lê belê careke din ez li pişt wan rexneyên min pêşxistibûn radiwestim. Rexneyên di derbarê nêzikbûnên me yên kêm û lewaz li hember rexne û rexnedayinê, çanda paşgotinî (dedikodu), şêweyê tekoşîna veşartî, ji bo rêxistinê wekî dînamitekê ye. Ez di wê baweriyê de me ku her yek ji we û her kadroyeke PKK’ê li hember pêşxistina jiyana rêxistinê û parastina wê di heman demê de li hember pêşxistin û parastina mirov ji ketina nava bêbawerî, bêbiryarî û xiyanetê xwe berpirsyar bibînin. Heke em di dem û cihê xwe de kedekî ramanî û jiyanî bidin tu tiştekî ku em bi sernexin û encam negirin nîne. Di bingehê dubarebûn û çaresernekirina pirsgirêkên jiyanî yên rêxistina me û bi tevahî sernexistina çalakiyên siyasî û taktîkî yên ku ji bo azadiya Rêber Apo û çareserkirina pirsgisrêka Kurd em destnîşan dikin, ji bêberpirsyartiya kadro û nepartîbûna wê tê. Ango ev mantiqê me yê hiyerarşîk parastin û pêşxistina rêxistinê tenê aîdê çîneke biçûk an jî elîteke biçûk (rêvebiriyê) dibîne. Dema ez vê dibêjim wisa tênegihêjin ku ez tenê yek alî kadro an jî ferd tewanbar dibînim, ji ber ku kêmanî û lewaziyên rêxistinê jî bi qasî qadro heye û tên dîtin.Jixwe li gel min berdewam formulê (pêşketina kesayet = pêşketina rêxistinê ye û berovajî vê yekê jî rast e) ev ji bo bi dest girtina pirsgirêkan û bûyer-diyardeyan (olay-olgu) nêrandineke sereke ye.
Li ser vê bingehê dibêjim sirê partîbûn û serkeftina qadro tenê ev tişt e; tevî hebûna lewazî û kêmasiyên rêxistinê, xwe wek xwediyê rêxistinê bibîne, xwe wek perçeyekî wê yê sereke bibîne, di heman demê de wê rexne bike û ji bo pêşxistina wê ji dil û can jê re kar bike. Lewra em çiqas zorî û zehmetiyê bikşînin û bişkên jî divê vê jiyanê û vê rêxistinê ji çavên xwe baştir biparêzin. Ji ber ku ev rêxistin rêxistina dewlet an jî çîneke serdest nîne û ne rêxistineke ku hêza xwe ya madî û manevî ji cihekî din dizîbe. Ev rêxistin bi xwêdana eniya gelekî kedkar û bi xwîna geş û şêrîn ya bi hezaran keç û xortên dilgerm û evîndar re hatiye afirandin. Ji ber vê sedemê xwedî li rêxistinê derketin, xwedî li gel û şehîdan derketin e. Mirovê ku wisa be xwedan kesayetiya bi exlaq û bi rûmet e. Berovajî vê jî darûxaneke exleqî û bêvîcdaniyeke mezin e ku encama wê jî wekî Rêzan û Nûjin ber bi xiyanetê ve çûyîn e.
Hevalên hêja!
Dibe ev çalakiya min bandora xwe li ser we çêbike, lê belê ez tika (rica) dikim ku hûn bi awayekî hestyarî nêzîk nebin û li ber min nekevin. Ji ber ku hamleya 2006 ji me hemûyan tevlîbûneke hêzdar û awarte dixwaz e, ez jî wekî kadro û têkoşerekî jin dixwazim bi vî rengî tevlîbûna xwe nîşan bidim û peyama xwe bidim êrîşên qomployê yên derve û hundurîn û dengê xwe bi çalakiyên gel re bikim yek. Dibêjin dem wekî xencerekê ye, ger tu wê nebire dê ewê te bibire. Ji bo perwerde û amadekariyan heta biharê derfeta me heye. Ji bo xatirê min rojekî be jî programa xwe neguherin ji ber ku her yek ji we jî di xeta fedaîtiyê de xwe ji bo biharê amade dike. Ez jî yek ji we me û ji niha ve heke bikaribim serxînim ezê erkên asayî ya têkoşertiya xwe pêk bînim. Çalakiya vê pêvajoyê piralî ye. Ango tenê bi şêwaza Zîlan û sema nabe. Fedaîtî; jiyan, biryar, pêşengî kirin, ji bo pratîzekirina taktîkê têgihiştina felsefe û îdeolojiyê, têkiliya hevaltiya durist, bêdudilî çûyîna ser hedefê, afirînêrî û bi awayekî misoger di serkeftinê de kîlîtbûn e. Di wê baweriyê de me ku rêhevalên min çawa di demên derbasbûyî de xwedî lê derketibûn dê niha jî tevî hemû kêmasiyên xwe, xwedî li vê rastiyê derdikevin. Lê belê ev jî rastiyeke ku me wekî kadro di demên derbasbûyî de ev rastî bi awayekî nîvço pêk anî û heta niha jî me rawestîna navîn derbas nekiriye. Ji bo gotinên ku em dibêjin ji nû de bi wate bikim û xwe ji pirsgirêkên ku xwe dubare dikin xelas bikim min biryara çalakiyeke bi vî şêwazî girt. Ez nabêjim bila kêmasî nebin, lê belê dubarebûna van metirsîdar e û çavkaniya vê jî ev e; em bi tiştên ku dibêjin bawer nakin û qane nabin. Çalakiya min berî her tişti dibe rexnedaneke ji bo hevaltiya min a kêm bi Rêber Apo re. Kêm be jî dixwazim di nav tevgara giştî ya Apoyî û bi taybetî jî di tevgara Jinê de ji bo pêşxistina şoreşa zîhnî, wîcdanî û exlaqî bi rolê xwe ve rabim. Jêdera hêza vê çalakiyê jî ew îlham e ku ez ji parêznameya Rêber Apo û ji nûvejîna giyana PKK’ê werdigirim. Di heman demê de çalakiya min li dijî êrîşa topyekûn a dijmin li ser Rêber Apo, Gel û Tevgera me ye. Her wiha refleksa nepejirandina siyaseta marjînalkirina PKK’ê û çareseriyeke bê Rêber Apo ye. Ev ji nû ve nîşandayina çanda berxwedaniya qadroyên tevgerê û mîlîtaniya jinên Kurd e.
Ez naxwazim zêde dirêj bikim ji ber ku ev rastiyana ji aliyê her kesî ve tên zanîn. Lê belê bi zanebûnê re di her dem û kêliyekê de hîskirin kêm dimîne. Ango di navbera zanebûnên me û kiryarên me de pira hîskirinê lewaz bûye, lewra tiştên ku em dizanin baş pêknayinin.
Di dawiyê de ji ber ku wek pêwîst dikir ez tevlî kar, xebat û perwerdeyê nebûm, rexnedayina xwe didim û lêborîna xwe dixwazim. Dîsa we hemûyan ji dil silav dikim û yek bi yek hembêz dikim. Bi taybetî jî divê ez ji bîrnekim hevalên ku ez bi wan re di komîsyonekê de bûm ji wan jî lêborîna xwe bixwazim. Lê ez bawerim ew heval jî dikarin pir baş bi rolê xwe ve rabin.
Silav û Rêz
26.01.2006
Dİ KESAYETA HÊZA YJA-STAR A Lİ HAFTANÎNÊ DE Jİ BO TEVAHÎ HÊZÊN YJA-STAR!
GeleGelê Kurd bi giştî û jina Kurd bi taybetî di riya avakirina vîn û nasnameya xwe ya azadiyê de gelek bedelên mezin daye û hîna jî vê didomîne, ji vir û pê ve jî dê wek çandekê rojên dîrokê bixemilîne. Di nava tevgereke wek YJA STAR de endambûyin bi rastî xurûr, serbilindî û rûmeteke mezin e. Ji bo ku her roj giyana pîroz a mirov di nav de xwe feda dikin. Yên ku dijîn jî dixebitin ku li dijî koletiyê xwe bi hêz bikin. Rêxistina YJA-STAR bi xwîna bi hezaran keçên bedew hati
ye avdan û rêxistineke cewherî a jinê ye, lewra iro hêviya jinên dil bi êş û pêşenga wêrekiya jinê ye. Ango dikarim bêjim ku YJA-STAR xwedawenda wêrekiya jinê û sizedayîna zilamên zordar û derewîn e. YJA-STAR, stargeha jinên ku li azadî û li serxwebûnê digerine. Lewma pêwîst e tu kadroyeke jin çi di nava YJA-STAR de, çi jî di nava rêxistineke din a tevgera jinê de xwe ji vê rûmetê bê par nehêle û tu car vêya înkar neke an jî kêm nirx nebîne. Yê ku ji vê zemînê bireve ango wate nediyê divê bizanibe ku ji azadiya xwe direve û wate nade têkoşîna xwe ya azadiyê. Çimkî me mîna jineke Kurd di nav refên gerîla de baweri, îrade û hêza cewherî ya jinê bi destxist. Îro jî hemû rêxistinên din ê jinê ji hembêza dayika Star jidayikbûn û mezin bûn.
Her yek ji me ger li azadiya rasteqîn digere divê perspektîfên Rêber Apo fêm bikin ku dibêje; “Her kes ji çiya dakeve jî, jin divê bimînin û li azadiya xwe bigerin”. Ev ji bo me hemûyan di dema nêz û dûr de rêgezeke sereke ya xwe rêxistinkirinê ye. Bê ku em pişta xwe bispêrin şêwazê jiyana rojane, binkegirtin û taktîkên tevgera giştî, an jî bê ku em li benda çareseriya pirsgirêka neteweyî û daketina nava sîstemê bimînin, divê di rêka parastina cewhera jinê de li bajaran jî em bibin hêza pêşxistin û parastina jinan. Pêwîst e em di bingeh de bi cih bûna xwe ya li çiyan bikin xebatake sereke û di hemû waran de xwe amade bikin. Bi vê re jî Çawa çiya ji gelê Kurd re bûye cihê xweparastin û teslîmnebûyina ji dagirkeran re, di heman demê de em jî wek jinên Kurd divê çiya bikin kelha parastina jinê. Her wiha bikin wargeha ronesans û rohnîkirina komeke kadroyên pêşeng ên ku her dem bikaribin di xeta azadî û serxwebûnê de, meyla rêxistin û saziyên jinê yên ku di nava civakê de dixebitin diyar bikin. Ango pêwîst e bi awayekî dem dirêj YJA-STAR û ew jinên ku ji dil û can li azadiya rasteqîn digerin bikin temînata parastina xeta bîrdoziya azadiya jinê û nehêlin bibine mezhebeke sîstema desthilatdar a zilam. Ger ne wisa be em nikarin bi misogeri xwe ji xefka sîstema zordar û derewîn a zilam rizgar bikin, ji ber ku di vê sîstemê de tu tiştekî di berjewendiyê jinê de nîne. Ango çiya ji bo jinê tenê nayê wateya xwe parastineke çekdarî ya çors û armanca wê jî tenê çareseriya pirsgirêka netewî nîne. Di heman demê de çiya cihê pêşxistina kadroyên xwedan nasname û vîna jinê û warê ronîkirina zihniyetê ye. Ger her yek ji me wate û mîsyoneke wisa nede van çiyan, jiyan û kesayetiya xwe û li anagorî vê bi coş, îdîa û bi biryareke zanistî pêşnexînin, her wiha li dijî paşverûtî û koletiya xwe fêlbazî, derew, durûtî û serdestiya zilam tênekoşin, ne gengaz e ku pirsgirêka me ya netewî jî çareser bibe. Ger binêrin di sala 2003-04 de derfeteke girîng bidest me ket ku em ji rewşa siyasî ya herêmê sûd werbigirin û ber bi çareseriyê ve gava bavêjin. Lê belê koma çete û teslîmkar a hundurê tevgerê pêşî lê girt û em bi metirsiyeke mezin ve rû be rû man. Di nav vê komê de hejmareke jin jî hebûn. Heke ew jinana li azadiya rasteqîn bigeriyana û hinek wîcdan, exlaqê jina Kurd di wan de hebûya wê sedî sed bandora xwe li wê komê kiribûna û rê li pêşiya vê xiyaneta mezin bigirtana. Lê berovajî vê yekê tevgeriyan û xiyanet gihandin lutkeya herî jor. Di derbarê mîsyona jinê de di nava xiyanet û berxwedaniya tevgera Apoyî de gellek mînak hene, mînaka herî nêzîk jî reva Rêzan û Nûjin e. Ango di destnîşankirin û diyarkirina rewşeke wisa de mîsyona me eşkere ye. Êdî bila em vê bikin guharek û bi guhê xwe vekin û seranser nêzîk nebin û jibîr nekin. Ji ber ku jibîrkirin xiyanet e.
Ez naxwazim pir dirêj binivîsînim ji ber ku li her derê di meha Sibatê de konferansên kadroyan tên lidarxistin û bawer dikim ku ewê li wê derê pir berfireh guftugo bêne kirin û tiştên ku ez dixwazim bêjim ewê ji min baştir li ser bipeyivin, dê biryar û proje jî derbikevin. Lê wesiyeta min ji bo van konferansa ew e ku em xwe nexapînin û li pey derxistina biryarên nû negerin. Tenê biryarek heye ku em bidin, ew jî ewe ku gelo em li gorî armanca azadiyê dijîn an jî na? An jî wek Rêber Apo dipirse; “jina azad kî ye û çawa dijî?” em bersiva van pirsan bidin û biryara tevlîbûneke ji dil, mejî û wîcdan bidin, ev bes e. Piştî wê jixwe kesê ku di armanca xwe de bi biryar û zelal be dizane ku çawa têbikoşe, çawa şer bike, çawa xwe rêxistin bike û sistema xwe ava bike. Di vê çerçoveyê de ez hêvîdarim ku her kes, rêveberî, şervan, hevalên kevn û nû bi giştî van konferansana bikin amrazekî ji bo paqişkirina dil û mejî, her wiha vê biryarê bidin ku ji çûyîna ser xebat û azadiyê wêdetir tiştekî din nehizirin, gazinca nekin û bi wêrekî biryara serkeftinê werbigirin. Yên ku kevn in û xwedan ked û ezmûn in, bila xwe ji nehîlîzmê rizgar bikin, nirxê xwe bizanibin û hevpeymana xwe bi rêxistin û azadiyê re nû bikin. Yên ku nû ne jî bila xwe bêçare û feqîr nehêlin, ji ber ku derfetên me yên azadiyê pir in. Tişta pêwîst ew e ku sistayitiyê nekin, netirsin, lêbigerin, hîn bibin, têbigihêjin û ji bo ku fêm bikin û bibin kadroyên pêşerojê ji Rêber Apo û ji jinê fêrbibin, jinê wekî hêzekê bibînin, zû neşkên û paş ve gav navêjin.
Her yek ji me wek jinê ji civakê hatiye û me xwe avêtiye hembêza çiya, di vê jiyanê de li azadiyê digerin. Ango di civakê de fahîşetî, zewac, xwekujî, xwendin û hwd. gelek rêkên din hebûn lê belê bi zanebûn an jî bê zanebûn me wan rêkan hilnebijart û em tevlî vê jiyanê bûn. Di vir de nakokiyek heye û pir giring e ku bê çareser kirin. Ew jî ev e ku tevî vana xiyanet û rev rastiyeke jiyana me ye an jî di bin navê hezkirin û evînê de em xwe dikin aîdê zilamekî û hewl didin ku zilamekî jî bikin aîdê xwe. Her wiha dibe ku hinek heval jî di nava lêgerînêkê de bin ku gelo hezkirin çi ye û çawane? An jî hinek dibêjin, jixwe ev tiştekî qedexe ye. Lê tişta baş ew e ku xwe serkut bikim û ji rêxistinê re kar bikim, ku ew jî her dem ji vê nakokiyê direvin. Hinek jî dibêjin asteke min heye û dikarim hem bi zilamekî re bijîm, di dil û xeyalê xwe de cihekî jê re vekim û hem jî ji gel, Rêber Apo û jinê re bixebitim. Helbet her yek bi awayekî di nava nakokiyan de dijî û tevî ku perspektîfên Rêber Apo pir eşkerene her yek li gorî xwe serî li rêbazekî daye. Ez vêya wekî pirsgirêkeke sereke dibînim û wek hinek heval ku dibêjin “Ev pirsgirêk piştî mijara reforma civakî derket” ez wisa jî nanirxînim. Ji ber ku ev pirsgirêkeke civakî û mirovatiyê ye û di encam de, di nava me de jî pirsgirêkek birdoziyê ye. Ger berî vê di kesayetiyan de çareserbibûya tu bandora reforma civakî nedibû. Jixwe ji ber ku pirsgirêkeke bi vî rengî hebû, ew koma xêrnexwaz tiştekî wisa xist rojevê. Lewma divê berî her tiştekî birdozî û felsefeya Rêber Apo baş fêm bikin ku ew jî felsefeya hezkirin û evînê bi xwe ye. Di vê felsefeyê de aîdbûyin, mulkiyet û tabûkirin nîne. Lewre pêwîst e li ser vê xalê bi başî guftûgo bikin di hundurê xwe de biryar bidin û tercih bikin. Heke di vê xalê de em tevlî Rêber Apo bibin û bîrdoziya wî bipejirînin wê demê di hemû qadên dîtir de jî misoger emê tevlî bibin û tu kelemek li pêşiya me namîne. Ji ber ku Rêber Apo bi xwe jî dibêje; “Şerê me di kakilê xwe de şerê evîn û hezkirinê ye.” Ger îro em di xebatên xwe de çi wek kadroyên keç û xort bi nîvçoyî encam werdigirin an jî pir caran encam wernagirin rast e rast têkiliya xwe bi vê mijarê re heye. Ango bi evîn û hezkirin tênakoşin û enerjiya xwe naxin xizmeta armancê. Hîna jî di hinavên me de evîn û hezkirin wek tabûyekê ye û em jê biyanî ne. An jî me wek tiştekî qedexe fêm kiriye yan jî wek mijareke ku dê piştî şoreşê bê jiyankirin. Wan nêrînana yeko yeko şaş û nîvço ne. Bi nêrîna min jî hezkirin û evîn di vê jiyanê de veşartiye, bi ked, têkoşîn dikare were dîtin. Ji bo ku bi evîn û hezkirinê ve bijî ne şert e ku jin an jî zilamekî hilbijêre û bi taybet bike ya xwe. Ji ber ku tu dikare wek mirovekî jê hez bike. Ji ber ku berî bibin jin û zilam em mirov in, an jî zarok in, lewre bila heskirin û evîna me wek mirov û zarokan paqij be. Bila hezkirin û hestên evîna xwe di kesekî de heps nekin û dîl nexin. Jixwe li ba min di vê demê de lêgerîn li pêy jinekê an jî zilamekî ku pê re bijî û jê re behsa hezkirinê bike xeflet e. Ji ber ku hîn jî şoreşa zihniyet û bi taybetî şoreşa hezkirina mirov bi serneketiye. Lewma her têkiliyeke teng a di navbeyna du kesan de encama wê hevûdu ber bi kolekirina evînê ve kişandin e. Di vir de ez nabêjim evîn û hezkirin tune ye. Ez dibêjim heye lê belê pêwîst e di mirov de bi gelemperî bijî. Di her zilam û jinekê de pîvanên ku dipejirînim dibînim û nikarim ji hemûyan heznekim. Lê belê tiştekî din jî heye ku ew pîvanên ku min ji bo hezkirina zilamekî diyarkirine ne gengaz e ku hemûyan di kesekî de bibînim. Ji ber ku her kesek ji radestbûn û ji rastiyê xiyanetkirinê re zemîn e. Ez dibêjim lêgerîn li pêy kesekî bi çi awayî be xeflet e û jixwe mijulkirin û ji kîs çûna demê wêdetir tiştekî din nîne. Ji bona wê ez dibêjim berî ku em evîndarê zilamekî bin divê em evîndarê mirov, xweza û jiyanê bin.
Êdî ew dem hatiye ku em biryar bidin, bi her awayî tevlî îdeolojiya Rêber Apo bibin. Ji ber di dilekî de tenê ji zilamekî yan jî ji jinekê re cih hebe ne gengaz e ku bi tevahî rê bide jiyankirina gelekî û serokekî. Heke rê jî bidiyê ne pir bi hêz e û wê rojekê dê jê qut bibin. Rast e mirov xwedan xwezayekî welê ye ku bi yê li hemberî xwe bandor dibe û bandor lê dike. Eviya nayê înkarkirin. Lê tişta girîng di vir de hunera şerkirinê ye ango ji hestên xwe nereve lê li hemberî wê jî bin nekeve û radestî wê nebe. Ger wisa jî bû mirovekî bi xwe bawer û bi îstîkrar ji te derdikeve û ev yek her roj xwe bi nû kirinê re pêşdikeve. Di vî alî de min şaş fêm nekin û heznakim ku bêjin bi rastî hevala Viyan xwe çareser kiribû û azad bû. Ji ber ev rastiyeke ku heta mirov bijî divê têbikoşe û nehêle ku biçûk be û ber bi koletiyê ve biçe. Wek jinekê aliyên paşverû yên jinê di min de jî hene lê belê bi tu awayî min hestên xwe di ser guh re navêt û ev yek ji xwe re kir bingeh, tu carî radestî wan nebûm û bin neketim. Her wisa heke min hîs kiribe ku di nava têkoşînê de hevalekî xort bi min bandor bûye û di têkoşîna wî de bûye sedema lewazbûnê ez pir ji xwe hêrs bûme û min dest bi li xwe pirsînê kiriye. Ji ber ku dizanim wekî jinekê, wekî Kurdekî dikarim şoreşgerekî pêşbixim lê mafê min nîne ku mirovekî ji xizmeta têkoşînê dûr bixînim. Di dawiyê de wek jinekê li hember rastiya Rêber Apo, gel, tevayî jinên azadîxwaz û li hemberî we hevalên delal wek hêza jinê yên li Heftanînê û tevayî hêzên YJA-STAR û hemû hevalên xwe yên têkoşînê rexnedana xwe didim, ger kêmasiyeke min hebe yan jî min we aciz kiribe, lêborîna xwe dixwazim. Di vir de nameya xwe ya vê beşê bi dawî dikim û bi hêviya serkeftina konferansa kadro û tevahî tekoşînê we hemûyan bi hestên jintiyê ji dil silav dikim û we yek bi yek maç dikim.
27.01.2006
Jİ GELÊ KURDÊ WELATPARÊZ Û BERXWEDANVAN RE!
Dîrok Dîrokê îspat kiriye ku gelê Kurd, gelekî leheng û cangoriye. Tevî siyesata înkar, qirkirin, Erebkirin, Tirkkirin û Farskirinê, gelê me bi her awayî hebûna xwe parastiye û di dîrokê de nehatiye windakirin. Dewletên dagirker her dem jê re gotine ku; “Encex tu Tirk be, Fars be yan jî Ereb be mafê te yê hemwelatîbûnê û wekî mirov mafê te yê jiyînê heye!”. Dewleten mezin yên cîhanê bê rawestan dihizirin ku çawa, kengî û li ku derê ji bo berjewendiyên xwe yên siyasî Kurdan mîna maşeyekî bikar bînin û lîstokê biserxînîn. Çîna serdest a Kurd jî ango Kurdên hevkar di riya berjewendiyên xwe yên teng a partî, malbatî û takekesî de her dem xwestine gelê Kurd ê kedkar bifiroşin û pê bazirganiyê bikin. Gelê Kurd di rewşeki wisa de ye ku mînaka wê di tu deverên din yê cîhanê û dîrokê de nehatiye dîtin. Gelekî ku hatiye tecrîdkirin, tenê maye û mîna civateke tewanbar û têkder tê dîtin. Ev rewş jî bi qasî 5 hezar sale tê jiyankirin. Li dijî vê Kurdan bi qasî ku karîne bi hezaran şer, kuştin, birrîn û koçbertî, bi êşeke mezin ve encex xwe parastine û gihane sedsala 21’min.
Rêber Apo û tevgera rizgariya netewî ya Kurdistanê zêdetirî 30 sal e dest li vê rewşê werdaye û îro jî gelê Kurd aniye asta têkoşinekî wisa ku êdî tenê xweparastin, kuştin û birrîn wekî çarenûsekê napejirine. Niha jî li hemû cîhanê bang dike û dixwaze dawî li tirajediya xwe bîne. Dixwaze destê çareserî, aştî û demokrasiyê jê re were dirêj kirin. Lê belê ne dewletên qaşo parêzvanên mafên mirovan ên cîhanê û ne jî dewletên dagirker ên li ser Kurdistanê ne tenê bersiva destên aşitiyê nadin, berovajî wê heta dawî bi hovitiyekî (vahşet) mezin, bi şer û zextê bersiv didin, radestbûn û nokertiyê disepînin. Ev jî girêdayî komploya navnetewî, di çarçoveya konseptekî nû de tê meşandin. Navê vê konseptê jî bêrûmet kirin û şikandina vîna Kurdê serbixwe ye. Dibêjin ku “Em gelê Kurd înkar nakin”, lê belê çareserkirina bê Rêber Apo, bê PKK esas digirin. Ev ne tiştekî asayiyê ku ji aliyekî de êriş dibin ser gerîla, gelê çalakvan û Rêber Apo, ji aliyekî din ve jî Kurdên girêdayî xwe xistiye navenda projeya Rojhilata Navîn a mezin û soza avakirina dewlet û sitatuyeke giredayi xwe didin wan.
Wisa xuyaye ku wê sala 2006 pir bi germî derbas bibe, dijmin şerekî topyekûn îlan kiriye û pêde pêde pêk tîne. Li ser vê bingehê em jî weke gelê Kurd divê ji her alî de têkoşîneke piralî û bi hêz bimeşînin. Sala 2006’an ne tenê wekî sala xweparastinê, wê bibe sala diyarkirina çarenûsa Kurdan û çareseriyê. Di vî alî de temînata serkeftinê di destê me de ye bi wî şertê ku her kes here ser karê xwe û di nav şerê parastina bi rûmet a vîna xwe û gelê xwe de cih bigire. Ji bo vê jî her kesekî Kurd, her sazî, rêxistin û partiyek, her gund, bajar, bajarokekî, her şahredariyek, her rewşenbîr û çina ku xwe wekî mirov û Kurd bi nav dike divê di vê salê de xwediyê neqşeyeke çalakiyê be. Armanca vê neqşeyê jî tenê û tenê esas girtina azadî û serkeftinê be. Êdî ne bêçaretî û binkeftin, di sedsala 21’mîn de em bi têkoşîna xwe ya cewherî çarenûsa xwe destnîşan bikin. Di demê nêz û dûr de divê em sê tiştan bikin stûnê sereke yên neqşeyên çalakiyên xwe, hemû hêz û behremendiyên (yetenek) xwe di vê riyê de tevger bikin.
A ayekmîn; wekî gelê Kurd û jina Kurd divê di riya azadiya Rêber Apo de bi şîara “Bê Serok Apo jiyan nabe!” gav biavêjin û vê rastiyê ji çarçoveya şîarekê derxînin. Ji bo wê jî pêwîst e her rojêke me mîna 15’ê Sibata 1999’an bi giyan û germahî derbas bibe. Lê belê bi awayekî zanistiyanetir û bi rêkxistintir. Ji ber ku bi rastî jî di 15’ê Sibata 1999’an de germahî û serhildanên gel pir bilind bûn û mirovên Kurd vêya selimandin ku, Rêber Apo ji bo wan rastiyeke jêveneger e û hinceta serekî a şer û aştiyê ye. Ez jî di wê baweriyê de me ku reaksiyona Kurdan li dijî komplo dê careke din vegere pêvajoya 15’ê Sibatê û misoger guhertinên pir girîng di rewşa Serokatî de çêbike. Di demeke kin de zemîna azadî û serbestbûna Rêber Apo garantî bikin. Ji ber rihe berxwedanî û wêrekiya gelê Kurd di 15’ê Sibata 1999’an de giyaneke, ku cîhan li hemberî wê hejiya. Bi vê munasebetê bang li hemû gelê Kurd ên li çarnîkarê cîhanê ne dikim ku, 15’ê Sibata îsal jî di têkoşîna me ya azadiyê de bikin destpêkek nû.
A duyemîn; di xeta parastina rewa de bêku xwînrijandina mirov bikin armanc û zirarê bidin yekitiya gelan pêwîst e mil bi milê çalakiyên berxwedanî û demokratîk din, tevahî jin û ciwan mîna gerîla berê xwe bidin çiya û di heman demê de li bajaran jî bikaranîna mafê bergirêdanê tenê ji HPG’ê hêvî nekin. Çavkaniya madî û manevî ya hêzen şerxwaz û ew sazî û binesaziyên dewletê bikin armanc, ku di kûrkirina bêçaretî û qirkirina Kurdan de bi rolê xwe ve radibin. Jin û ciwanên Kurd çawa ku doh rolê xwe pêkanîne îro jî dikarin çarçoveya çalakiyên pasîf derbas bikin û her yek ji wan mîna gerîlayekî bajaran çalakiyên mezin ji xwe re bikin armanc. Ji ber ku îro roja xebat û biryardayinê ye, rûniştin û lewaziya çalakiyên me berdêlên mezin û encamên ku me heq nekirine dê bi xwe re bîne. Ji bo vê jî derfet heye, dewlet di nava hejandinekê de ye û ewqas hêzdar nîne. Lewma heke em di çaçoveya xwe parastinê de çalakiyan lidarbixin dê teqez naçar bibe ku Îmralî bike navnîşana muxatabê xwe û destê aştiyê dirêjî Kurdan bike. Ger ev yek pêk were wê hêvî û daxwazên jin û ciwanên Kurd yên aştiyê bi wate bibe. Ji ber ku aştî ked û bedelên mezin dixwaze.
Di neqşeya çalakiya gel de stûna sêyemîn jî pêşxitin û rêxistina pergala konfederalîzma demokratîk a Kurdistanê. Di vî alî de rexneyên Rêber Apo her tim hene û liv û libata giran a sazî û rêxistinên berpirsyar destnîşan dike. Pîvaneke sereke ji bo bersivandina şehîdan û xwedî li ked û têkoşîna gelê me ya bi salan derketin, di heman demê de girêdana me a bi Rêber Apo re avakirina pergala konfederalîzmê ye. Ji ber ku Konfederalîzma Demokratîk xeta çareseriya demokratîk e û pergala xwe rêveberina gelê Kurd e. Ger ku em vê sîstemê baş fêm bikin û di hemû waran de ji jêr ber bi jor ve rêkbixin wê demê em bi tu awayî muhtacî dewletbûyinê nabin, bi destxistina mafê ziman, çand û nasnameya me jî emê ne ji dewletê ji xwe hêvî bikin. Dî vê çarçoveyê de tevlîbûneke piralî ya siyasî, leşkerî, rêxistinî û hwd. pêwîst e em pêşbixin. Wê demê ez bawerim ku di demekî nêz de, dê roja Azadiya Kurdan jidayik bibe û çawa ku pêvajoya şoreşa vejînê ya netewî me bi awayekî serkeftî pêşxist, îro jî emê bi ked û vîna xwe pêvajoya çareseriya demokratîk bi serbixin û dawî li trajediya netewî bînin.
Ez jî wek zarokekî we ji bo tevlî çalakiyên we bibim, dixwazim deynê xwe bidim we gelê xwe yê hêja û fedakar. Li sertarên çiyayên pîroz ên Kurdistanê, zahmetî û sînorên ku dijmin di navbeyna gel û gerîla da daniye û serma û seqema zivistanê dişkînim û bi çalakiyeke agirîn dixwazim girêdan û duristbûna gerîla nîşanî we bidim. Her wiha vê mizgînî û peyamê bidim ku tevî hemû kêmasiyên me heta zerreyek raman û giyana Kurdînî û PKK di me de hebe wek Sema û wek Serdar Ari, em bi vîn û biryar ji bo xwe fedakirinê amadene. Di nava jiyaneke tijî aştî û azadiyê de serkeftin û jiyîn zêde ne dûr e. Eger dûr be jî tu cara zeman nikare bawerî û îradeya me ya tekoşînê bişkine. Di dawî de dibêjim, çi kêfxwaşim ku zarokê gelekî mina we me.
Silav û rêz
Jİ GELÊ KURD Ê Lİ BAKÛRÊ KURDİSTANÊ RE
Pir bi hesretbûm ku rojekê ji çiyayên bakûrê Kurdistanê ve ber bi germahiya serhildanên we ve bi rê bikevim. Hemû hêvî û armancên min ew e ku bi azadî û di nava atmosfereke aştiyane de hûn bi ziman, çand û nasnameya xwe ya netewî wekî mirov bijîn. Dibe ku ez wekî şexsekî vêya nebînim. Lê belê ji niha ve, vê rastiyê hîs dikim û pê bawerim. Jixwe dîtina me pir girîng nîne. Tenê bi şertê ku em wan zarokana bibînin ku bi destên xwe yên hûrik û biçûk kevîr davêjîn wan kabûsên ku xewn û xeyalên rengîn tevlî hev dikin û pêşeroja wan reş dikin. Rêber APO nêzî we ye, hûn pir bi şens in lê ez dizanim ku barê we jî pir giran e. Ji ber ku ew ne tenê Rêberê gelekî ye. Belku emaneta mirovahî û dîrokê ye. Lewre azadkirin û parastîna wî pir zor e. Fedakarî û têkoşîna we ya bê rawestan jî jêdera xwe ji vir digire. Lewma pîroz e. Ez jî tevî rexnedayina xwe ya li hember we, we pîroz dikim. Hêvîdarim ji vir û pê de bi hamleya berhevkirina îmzeyan a ji bo referandûma demokratîk a gelê Kurd û hemû çalakiyên din ên demokratîk, emê pêvajoya çareseriya demokratîk serxînin. Di dawî de ez bang li tevahiyê gelê xwe yê delal dikim ku li hawirdora Rêber APO û sazî û rêxistinên wî bicivin. Tu kes, grûp û komekî bê hêvî û lewaz li pêşiya xwe nekin kelem û tenê û tenê çavê we li serkeftinê be.
Silav û rêz
Jİ BO GELÊ KURD YÊ Lİ BAŞÛRÊ KURDİSTANÊ
Destpêkê li çiyayên bîlînd ên Kurdistane wek keçekî gerila, silav, rêz û dilsoziya xwe pêşkeşî we dikim. Bî vê re kêyfxweş im û ji dil ev serkeftin û destkeftinên dîrokî yên îro di başûrê Kurdistanê de li we piroz dikim. Ev berhema xwina bi hezaran şehîd, ked û têkoşîna gelê me ya bi sedan sala ye. Ev pêşketinên ku îro li Kurdistanê rû didin û we kesên welatparêz dilxweş dikin, bi gelek bedel û qurbanên mezin û pîroz ên mîna Helepçe, Enfal, koçberî, kuştîn û birrîn bi dest ketiye. Lewma parastin û berevanîkirina îradebûyina gelê Kurd di prosesa demokratîzekirina İraqê û avakirina pergalekî nû ya dewletê de, peywira her Kurdekî bi rûmet û namûs e û dijbertiya vê jî bêbextiyeke mezin e. Di vir de xala herî girîng ew e ku gelê me bi hişyariyek mezin van destkêftinên xwe biparêz e û ji bo pêşxistina wan bixebite. Ji ber ku divê baş bizanibin ku hîna jî li Kurdistan û li herêmê bi giştî gef xwarin û zingilê metirsiya şer û konseptên kirêt yên dijmin li ser gelê Kurd ji holê ranebûne û pêwîst e helwesteke bi tevahî bê nîşandan.
Dewletên Rojava bi giştî û bi taybetî jî Amerîka li rûxmê ku bixwe di dîrokê de sedema derketina pirsgirêka Kurdistanê ne îro bê ku fedî bikin li ser keda gel û xwina şehîdên me mêraniyê dikin. Xwe wek xwedan û afirînerê destkeftên dîrokî yên îro li Kurdistanê, dibînin û dixwazin di Rojhilata Navîn de başûrê Kurdistanê bikin kela parastina berjewendiyên xwe yên siyasî. Heta niha jî ji aliyekî de li pêy wan fend û fêlana ku çawa, kengî û li ku Kurdên başûr li dijî dewletên mîna Tirkiye, Suriye, Îran bikarbînin. Ji aliyeke din ve jî ji bo ku Kurd sînorê vê derbas nekin û di bin venêrana (kontrol) xwe de bigire, hewl dide ku başûrê Kurdistanê ji bo Kurdên perçeyên din ên Kurdistanê bike xefkek, bi vêya re jî Kurdan li dijî hevûdu bi karbîne. Dema ku ji aliyekî de PKK’ê dixin listeya terorê û Rêber Apo dixin girtîgehê û ji aliyeke din ve jî ji serokên partiyên başûr û federasyona Kurdan re jî dibêjin erê, tiştekî tesadef nîne. Divê ev yek baş bê dîtin û gelê başûr vê nepejirîne.
Dewleta Tirkiye, Suriye û Îran jî her dem dixwazin azmûna başûrê Kurdistanê têk bibin ji siyaseta xwe ya dijbertiyê û dijminantiyê paş ve gav navêjin. Hêzên desthilatdar ên di nava Kurdan de jî, bi taybet çîna serdest û berjewendîparêz a partî û malbatan jî di bin navê siyaset û Kurdîniyê de maske li ruyê xwe pêçane û bi xwîna gel bazirganiyê dikin. Di pêvajoyeke wiha nazik û girîng de, li her çar perçeyên Kurdistanê û li bakûrê Kurdistanê bi taybetî li ser diyaloga çareseriya siyasî a pirsgirêka Kurd guftugo tê kirin. Gotina Mam Celal ku ji Tirkiye û Amerîka re dibêje “Bila Apo bêdeng bikin” eyb û şermekî pir mezin e û divê neyê pejirandin. Êdî şerme ji Kurdan re ku li dijî hevûdu plan û xefkan deynin, ji ber ku lewaziya Kurdên her perçeyekî dibe lewaziya tevahî Kurdistanê. Çarenûsa her çar parçeyen Kurdistanê wekî goşt û neynokê bi hev ve girêdayî ye. Bi taybetî heya pirsgirêka Kurd li perçeya mezin a Kurdistanê ango li bakûr çareser nebe negengaze ku Kurdên perçeyên din bi rûmet û bi azadî bijîn. Li ser vê bingehê bang li tevayî gele Kurd ên başûrê Kurdistanê dikim ku di derheqê şoreşa bakûrê Kurdistanê de bêdengî û bêberpirsiyariyê nepejirînin. Çimkî bêdengî dibe sedema mirinê û jidayikbûneke mirî ya îrade û destkeftên nû yên li başûr û ev yek pir dirêj nake. Ji bo vê jî bila hemû jin û zarok, ciwan û pîr û rewşenbîr dengê xwe bidin referandûma demokratîk a parastina Rêber Apo û wî wekî vîna siyasî ya Kurd bipejirînin. Bi hemû hêz û tiwanên xwe piştgirî bidin çalakiyên gel ên li hemû perçeyên din ên Kurdistanê. Di vê mijarê de bawariya min bi giyana berxwedana gelê min heye. Ji ber ku gelê başûr, gelê Helepçe, gelê xwe gorî kirin û serhildana azadiyê ye.
Ez jî wek keçekî we nêzî deh sale bi çanda berxwedaniya ku min ji we wergirtiye, ew zanebûn û vîna ku ji Rêber Apo, PKK û tevgera azadiya jina Kurd wergirtiye, li çiyayên Kurdistanê ji bo azadiya gele Kurd û jina Kurd têdikoşim. Hemû hewl, hêvî û armanca min; azadiya gelê Kurd ya her çar parça ye. Her wiha li başûrê Kurdistanê demokratîzebûn, azadiya zihniyetê, bi dawîanîna xwekujî, bêçaretî û koletiya jinê dîsa reva ciwanan ji welatê xwe û çareserbûna hemû pirsgirêkên din yên civakî daxwaza min e. Li ser vê bingehê îro bi çalakiyeke fedaî dixwazim helwesta xwe ji bo girêdana bi vê armancê re nîşan bidim û peyamekê bidim we kesên hêja. Ev çalakiya min ne wek xwekujiya wan jinên ku ji bêzarî û bêçaretiyê çavkaniya xwe digire, çalakiyeke di rêya evîna jiyanê, pêşxistina zîhniyetê û çalakiya azadiyê de ye. Her wiha berdewama çanda berxwedaniya jinên mîna Leyla Qasim, Zîlan û Sema Yuce ye. Çiqas bi vê kêyfxweş dibim ku ev peyam û çalakiya min bigihêje guhê hemû gelê min û tevayî jinên Kurd. Kêm jî be hêzekî bide têkoşînê û liv û libateke nû di nava gelê başûrê Kurdistanê de çêbike. Di dawiyê de wekî kadroyeke jin a başûrê Kurdistanê rexnedayîna xwe didim, ji ber ku wek pêwist dikir min pêşengtiyeke bi hêz bi cih neaniye û min perspektîfa Rêber Apo ku bîrdoziya rizgariya jinê wekî bîrdoziya şoreşa civakî ya başûr didît, baş bi we neda nasîn.
-BİJÎ RÊBER APO!
-BÎJÎ PKK Û PAJK!
-BİJÎ KJB Û KKK!
-BİJÎ HPG Û YJA STAR
-BÎJÎ HEMÛ ŞEHİDÊN RİYA AZADİYÊ!
-BİMRE XİYANET û KOMPLOYA NAVNETEWÎ!
-BİMRE Bİ HER AWAYÎ PAŞVERÛTÎ DESTHİLATDARİ!
Silav û Rêz
01 Sibata 2006
Jİ MALBATA MİN A XWEŞDİVÎ RE!
Di serî de silav û rêzên xwe ji dayîk, bav, xwişk, bira û hemû xizm û dostên xwe re dişînim. Yeko yeko çavên we maç dikim, tenduristî û saxiya we hêvî dikim.
Delalno, nêzî deh sal e ji ber şert û mercên têkoşînê û hinek jî acizbûna min a ji we, min ji we re name neşandibû. Dema ku destpekê tevlî şoreşa rizgariya gelê Kurd û tevgera azadiya jina Kurd a bi rêbertiya PKK’ê û Rêber Apo bûm, me pir ji hevûdu fêm nekir. Lewma me hinekî hevûdu aciz kir. Lê belê piştî deh salan hêvîdarim ku êdî têbigihêjin û wate bidin vê rêbaza ku ez û bi hazaran keç û xdrtên ciwan ên her çar perçeyên Kurdistanê tê de ked didin û têdikoşin. Êdî hûn bixwazin jî nexwazin jî malbatekî vê şoreşêne û ev bi we nakeve ku hûn deriyê xwe, dilê xwe li ruyê hevalan, raman û armanca ku keça we û bi mîlyonan mirov evîndarê wê ne, bigirin. Hûn kesên xwedan rêz û prestîjeke civakî ne û hûn ew Kurdên ku di dîroka we de Helepçe, Enfal û qurbandayin ji helwesta we ya welatparêz re şahid in. Hûn ji wî gelî ne ku felsefeya we ya têkoşînê li ser rastîneya (şêr şêr e, çi jin e çi jî mêr e) hatiye avakirin. Lewma êdî hebûna îradeya jinê di diyarkirina çarenûsa gelê xwe de wekî mirovekî bi eyb, bi şerm û bi lekekirina namûsê nebînin. Êdî li pey pîvan û kevneşopên paşverû ya civakê nekevin û hebûna jin a wekî mirovekî li xwe mikur werin. Ji ber ku li xwe mikurhatina li ser mirovbûyin û îradebûna jinê tê wateya bi mirovbûna gel û civakê. Ger ne wisa be dê di jiyanê de her nivço bimînin. Êdî dema wê hatiye ku hûn jî biryar bidin, xwedî li mirovahî, dîroka qehremanî û berxwedaniya gel derkevin. Hûn jî bibêjin “Wekî her Kurdekî bi şeref û namûs em jî hene û li gorî hêza xwe em jî xizmet dikin”
Dema ku ez ji we veqetiyam 15 salî bûm, niha jî ez 24 salî me. Tika dikim hinek objektîf bifikirin û bipirsin, “Gelo ev keç heta niha çi dike, çawa û ji bo çi dixebite? Ma qey wê jî nikarîbû yan jî çima nexwest wek Awaz û Xalît û bi dehan kesên din vegere û ji xwe re jiyan bike”?
Pişti vê bila heval werin mala we û hûn jî biçin serdana wan. Nameyên min bixwînin û pirsa jiyana min û ya hevalan bikin, her roj gohdarî televîzyona Roj û radyoya Dengê Mezopotamya bikin. Pirtûkên Rêber Apo bixwînin. Wê demê hûn keça xwe fêm dikin û wate didin mayina min di nava vê jiyanê de. Êdî ez nabêjim vê bikin û wê bikin, hûn bixwe dest deynên ser wîcdanê xwe û biryara xwe bidin. Ez di derbarê xwe de tenê tiştekî dibêjim, ew jî ew e ku, bi dirêjahiya wan neh salan tu rojekê xiyanet û poşmaniyê nehizirîm. Ez gelek tişt ji PKK’ê fêr bûm û pir pir kêfxweş û serbilind im. Yek ji wan tiştên girîng ku fêrbûm, hezkirina rasteqîn a dayik, bav, xwişk, bira û mirov bi giştî ne. Demekê ez pir ji we hêrs bûm û min digot; gelo çima ew min şaş fêm dikin û PKK’ê wekî tiştekî li dervayî xwe dibînin. Lê belê bi derbasbûna demê re gihîştim wê baweriyê ku tenê ne hûn tewambar in belkî helwesta we encama gelek pirsgirêkên siyasî, zihniyet û kevneşopa sedsala ye. Her wiha kêmasiya min e jî ku min derfeta bi we re guftûgokirinê neafirand. Di vê mijarê de ez lêborîna xwe dixwaz im û dibêjim hûn hem wekî malbat û hem jî wekî mirovê Kurd di dil û mejiyê min de ne. Di riya avakirina jiyaneke bextewar de amade me canê xwe gorî bikim. Bersiva min jî ji bo hemû qenciyên we ne li xwîna şehîdan xiyanetkirin e, xwedî li wan derketin û xwe gorî kirin e. Çalakiya ku ez jî pêktînim ji bo bersivandina siyaseta qirkirina gelê Kurd û tecrîda li ser Rêber Apo ye. Di riya azadiya gel û azadiya jina Kurd de li dijî zilm, zorî û çewisandinê ger ji canê min şêrintir tiştekî din hebûya minê bidaya. Lê belê di vê pêvajoyê de ku gelê Kurd ber bi serkeftinê ve diçe û li her deverê li ser piya ye, dikeve girêvan û dimeşe, ji bo keçekî wekî min jî canê xwe fedakirinê pir kêm dibînim. Ez jî wek gelek hevalên din xwe deyndarê gel û jinên dil bi êş dibînim.
Min dixwest ji bo we pir tiştan binivîsinim û ji bo her yekî ji we tiştekî bêjim. Lê tenê çend seatek maye ji pêkanîna çalakiya min re. Ji ber kêmbûna demê û ji ber kêmbûna zeman nikarim ji vê zêdetir ji we re binivîsînim. Ji ber ku bi qasî we û zêdetir jî xwişk û bira û mirovên min hene ku divê soza xwe ji bo wan jî bînim ser zimên. Lê di dawiyê de dixwazim tiştekî bêjim, ew jî ev e ku; heke hûn li hember hevûdu xwedan hezkirineke rasteqîn in, tika dikim, armanc û rêbaza min baş binasin û şaş fêm nekin. Ji ber ku ez ji bo vê jiyam û ji bo vê jî min bi destê xwe şehîdbûna xwe plan û diyar kiriye. Wesiyeta min jî ew e ku Awaz careke din çeka min hilde û vegere himbêza çiyayên azad ên Kurdistanê. Ji ber ku ez pir jê hezdikim. Lewra ew hêjayî vê ye ku di nava rêhevalên xwe de be. Her wiha rê bidin bila keç û ciwanên din jî xwe û pêşeroja xwe binasin û xwedan îrade bin. Di dawiyê de dîsa silav, rêz û heskirinên xwe ji we hemûyan re dişînim û şadî û bextewariya we hêvî dikim.
SİLAV Û RÊZ
KEÇA WE YA GERİLA LEYLA WALİ HÛSEYÎN Bİ NAVÊ VİYAN SORAN
01 SİBAT 2006
ŞEVA LİDAR XİSTİNA ÇALAKİYÊ
- Ayrıntılar
Fethullah Gulen roportaj da BBC’î yê. Pirsgirêka Kurd jê hat pirsîn. Dibêje ji bo parastina rûmeta dewletê dikarin hevdîtinan pêk bînin. Li şûna bê pirsgirêka Kurd çawa çareser bibe, pêşniyarên ku bê çawa ji holê bê rakirin rêz dike.
Tiştê ku Fethullah Gulen ji parastina rûmeta dewletê fêm dike bi awayekî vekirî xuya dike ku pêşîg li xwerêveberina Kurdan û perwerdehiya zimanê zikmakî bigire. Yanî bi parastina dewleta neteweyî di çarçoveya mafên takekesî de pêkanînên li ser ziman û çandê tên meşandin bên nermkirin. Nemaze divê mafên civakî nebe mijara gotinê. Ji ber vê yekê divê Kurd wekî civak muxatap neyê girtin. Hevdîtinên li Îmraliyê jî ne ji bo çareseriyê li hemberî Kurdan wekî tevgerîna derûnî bê bikaranîn. Yanî ev hevdîtin ji bo tasfiyekirina rêxistinê dikarin bê bikaranîn. Wisa dibêje. Dixwaze ji bo hevdîtinên Îmraliyê bingeheke qanûnê neyê çêkirin û nêrîneke ku di navbera herdu aliyan de hevdîtin pêk tên dernekeve holê. Ev jî bi awayekî vekirî tê wateya li dijî hevdîtin û çareseriyê derdikeve.
Fethullah Gulen wekî şefekî navenda şerê derûnî diaxive. Di axaftina wî de tiştên ku dixwaze bê kirin rêbazên şerê taybet a qirkirina çandî ye. Wekî ku berê jî gotibû polîsan bi hêz bikin, girîngiyê bidin perwendeyê û diyanetê çalaktir bikin. Yanî polîtikaya ku Kurd dest ji daxwaz û têkoşîna xwe berdin bê meşandin. Di rastiyê de rêbazên polîtîkaya qirkirinê yên k udi Plana Islahat Şarkê de hatibûn pêşniyarkirin bi rêz dike. Jixwe pêşniyarên wan jî wekî peşniyarên hemû aliyên ku xwestine li ser Kurdistanê pergala qirkirina çandî û desthilatdariyê bimeşînin wekhev in. Dibêjin leşker û polîs li herêmê bi hêz bibin û derfetê nedin ku Kurd serê xwe rakin. Divê dadgeh nehêle kesên îtirazî vê pergalê çavên xwe vekin. Ji bo hişmendiya Tirkîtiyê pêş bikeve dibistan bên zêdekirin û lez bidin qirkirina çandî û pişaftinê. Diyanet bi oldaran dil û mejiyê Kurdan dagir bikin û Kurd bên asta ku ew dixwazin. Bi van tedbîran divê Kurd ji têkoşîna azadiyê bên dûrxistin. Wextê ku ev yek pêk were wê demê dikarin polîtîkayên qirkirina çandî û desthilatdariyê bi hêsanî li ser Kurdan bimeşînin.
Fethullah Gulen dibêje ‘pêşniya ewilî ya televizyonê ya min e’. Berê jî Îlker Başbug digot ev pêşniyar ji hêla wî hatiye kirin. Her du jî rast dibêjin. Jixwe ev tedbîrê şerê taybet biryarên di Lijneya Ewlehiya Millî hatine girtine. Wekî biryara dewletê televizyon hat vekirin. Ji bo rewakirina şerê ku dimeşînin li hemberî Kurdên ku hişyar dibin gavên bi vî rengî avêtin. Jixwe Îlker Başbug jî dibêje ‘Gavên ku bên avêtin divê li pêşiya yek milletbûna me nebe asteng’. Fethullah Gulen jî dibêje gavên ku li pêşiya qirkirina çandî nebin asteng bên avêtin. Vê yekê jî wekî ku minetek daye Kurdan tîne ziman. Hemû Kurdên ku hinek hişmendiya wan a polîtîk heye dizanin ku fethullahî li Kurdistanê wekî hêza şerê taybet dixebitin. Jixwe dibêjin şerê li dijî PKK’ê herî zêde em dimeşînin. Yanî dibêjin şerê derûnî ya li hemberî Kurdan tê meşandin herî baş em dimeşînin û yên Kurdan bi dewletê ve girê didin em in.
Nêrînên Fethullah Gulan ên der barê Kurdan de wekî yê AKP’ê ye. Her du jî ne ji bo çareserkirina pirsgirêka Kurd, domandina qirkirina çandî ji xwe re kirine armanc. Projeya AKP’ê ya yek millet temamkirina gotinên Fethullah in. Her du jî dibêjin ‘Polîs-leşker bi hêz bibin, daraz nehêle kes çavê xwe veke, baweriya Kurdan bê îstîsmarkirin û bi perwendehiyê jî Tirkîtî bê domandin’. Yên ku vê yekê dibêjin tu polîtîkaya wan a çareserkirina pirsgirêka Kurd tune ye. Di mijara çareserkirina pirsgirêka Kurd de gav navêjin. Di çareserkirina pirsgirêka Kurd de ji bilî rê û rêbazên cuda tu cudatiya AKP, CHP, MHP û fethullahiyan ji hev tune ne. Hin ji wan polîtîkaya qirkirinê bi awayekî aşkera tînin ziman, hin ji wan jî vê yekê bi awayekî veşartî dimeşînin. Gelo yên veşartî dimeşînin an jî vekirî dimeşînin xetere ne, kesên ku hin hişmendiya polîtîk bi wan re heye vê yekê dizanin.
Fethullah Gulen wextê ku pirsgirêka Kurd dibe mijara gotinê tiştên ku endamên şerê derûnî dibêjin dubare dike. Gel û piraniya Kurdan çareseriyê dixwezin lê rêveberiya rêxistinê çareseriyê naxwazin! Yanî aliyê bê çareseriyê dimeşîne ne dewlet e û ne hişmendiya wê ye, wekî ku rêxistin e! Di vir de Fethullah hey diaxive û di encamê de rastiya xwe radixe ber çavan.
Ev rêxistin zêdetirî 40 sal in di nav şert û mercên gelekî dijwar de ji bo çareserkirina pirsgirêka Kurd têdikoşe. Şert û mercên çareseriyê ev rêxistin ava kir. Çareserî ev rêxistin xist rojevê; ji bo çareseriyê ev rêxistin gelek fedakarî jî kir. Lê belê ji ber ku hişmendiya dewletê ya di israrkirina qirkiran çandî de neguheriye pirsgirêk çareser nabe.
Bê fethullahî çareseriyê dixwazin an jî naxwazin herî baş gelê Kurd dizane. Ji ber ku di çarçoveya polîtîkayên hikûmeta AKP’ê de bê polîs û daraz çi bi serî gel de anîn baş tê zanîn. Dîsa baş tê zanîn bê fethullahî li Kurdistanê çawa wekî endamên şerê taybet dixebitin. Şef û îstîsmarê olî yê vê rêxistina şerê derûnî Fethullah Gulen e.
Cemil BAYIK
- Ayrıntılar
Di dîroka gelê me de dema herî bi wate ev dema ye. Ji ber ku têkoşîna Azadiya Kurd wê tenê ne Kurdan azad bike, heman demî wê di herêma Rojhilata Navîn de deriyê azadî û demokrasiyê vebike. Ev têkoşîn îro ketiye qonaxeke pir girîng. Hem li herêmê alozî, krîz, şer û legerîn heye, hem jî Têkoşîna Azadiya Gelê Kurd êdî ketiye qonaxê serkeftinê. Di bernameyên terefên li Rojhilata Navîn şer dikin de çareserî nîne. Di projeyên wan de azadî û berjewendiyê gelan nîne. Projeya ku têde azadiya gelan, wekhevî û demokrasî heye projeya Serok Apo ye. Pêşveçûnên li herêmê çêdibin cardin piştrast kir ku xeta herî rast û maqul xeta li ser paradîgmaya konfederalîzma demokratîk e. Encex xetek wisa dikare pirsgirêkên herêmê çareser bike. Îro ev xeta tenê ne xeteke li ser rûpelê ye. Ango tenê ne di warê îdeolojî û teoriyê de sînordar dimîne. Na. Ev xeteke berbiçav e. Bi taybet ev 2 salên dawî pêngava ku tevgera me pêşxistiye hem stratejiya Kurd li herêmê xurt kir, hem jî şoreşa me ket asteke nû. Pêngava di sala 2012’an de birêketiye li Bakur raberkir ku planên tesfiyeyê ya li ser şoreşê bisernakeve. Planê tesfiya Tamîlan ne gengaze li Kurdistanê serbikeve. Di gerîlayê azadiya Kurdistan de dînamîkê berxwedanê xurt e. Pêngava 2012’an vêya raberkir. Planê dagirkeriya Tirkiyê û Îranê vala derxist. Ji ber ku di 2011’an de destpêkê Tirkiyê û Îran bi îtîfaq êrîşî ser tevgera me kirin. Destpêkê Îran êrîşkir, lê êrîşa wan vala derket û encam negirt. Bi berxwedanên şehîd Simkoyan êrîşê Îranê bê encam ma.
Di sala 2012’an de li Bakur jî pêngav birêket. Di wê pêngavê de jî me qehremanên pir mezin da. Bi wê hemleyê ve polîtîkayên dagirkeriyên herî qedîm Tirkiyê û Îran pûçbûn. Li ligel wê li Rojavayê Kurdistan di 19’ê Tîrmeha 2012’an de derketina şoreşî çêbû. Ev bû merheleyeke pir mezin. Bi vî awayî li Rojava şoreş destpêkir. Li hemberî dagirkeriya Ereb gelê Kurd ev demeke dirêj li berxwe dide û şer dike. Li Kurdistana Başûr û Rojava berxwedanek heye. Şaşî û kêmaniyê wê mijareke cuda ye. Lê li beramberî wê berxwedana gel heye. Herî dawî li Rojava pêngava şoreşê dagirkeriyê paşxist. Dagirkeriya vî demî; dagirkeriya Ereb, Fars û Tirk planên xwe yên ser Kurdan nikarîbûn pêkbianiyan. Di van 2-3 salên derbasbûyî de ev derket holê; ev çi raber dike? Kurd êdî îrade û hêzek e. Êdî gelê Kurd xwedan xetek e. Ev îradeyeke û hêzêk raber dike. Ji bo vê jî di herêmê de stratejiya Kurd xurtbû. Ne wekî berê ye. Êdî Kurd di herêmê de bû faktorek. Berê gelê Kurd figûranbûn. Her kesî ji bo berjewendiyê xwe Kurdan bikardianî. Her kesî li gorî berjewendiyê xwe gelê Kurd bikardianî û xerc dikirin. Kurdan dijî hev bi kar dianîn.
Dagirkeriya Fars, Ereb û Tirk li dijî hev Kurdan pir bi kar anîne. Niha jî hewldanên wan ên wisa hene. Lê êdî di şexsê Serok Apo û PKK’ê de îradebûnek derket. Bi vî awayî li Kurdistan îradeyeke ku êdî van dagirkeriyana cidî nagirin derket holê. Her wiha van dagirkeriyana vala derdixîne û li hemberî wan berxwe dide. Lewra hat dîtin ku di gelê Kurd de jî cewherbûnek derdikeve holê. Hemû dinya dît ev 29 sal in li ser vê tevgerê komployeke navnetewî heye. Komploya navnetewî bi her şêwazî piştgirî dide dewleta Tirk. Tevgera me dorpêçkirine û di qada navnetewî de tevgera me wekî terorîst raber kirine. Dûvre jî Serokatiya tevgera me êsîr girtine û gelek êrîş bi ser tevgera me anine. Her kesî dît ku li hemberî van êrîşana dîsa jî îradeyeke mezin ji aliyê tevgera me hatiye nîşandayîn. Ger wisa nebûya wê çawa bibûya? Wê di mêj de bigihiştan qonaxa herî jor. Tevgera me pêşveçûneke pir cidî û mezin raber kir. Ji ber ku stratejiya Kurd di hundirê xwe de pêşeroja Rojhilata Navîn jî vedişêre. Tenê ne ji bo gelê Kurd de, heman demî ji bo Rojhilata Navîn jî xwedan proje û bernameye. Ji bo vê girîng e. Û ji bo vê hêzên hegemonîk ji vê îradebûnê ditirse. Ji bo vê hewldanên cur be cur ên siyasî, dîplomatîk, aborî û her babetî heye ku pêşiya tevgera me bigirin. Lê heya niha nikarîbûn pêşiya tevgera me bigirtan.
Şoreşa Rojava Wê Bi Azadiyê Tacîdar Bibe
Bi taybet li Rojavayê Kurdistan roja ku şoreş çêbûye û vir ve, salek û çar meh bihûrîn. Heta niha êrîş li ser êrîşê pêşxistin. Cur be cur êrîş li hemberî şoreşê pêşxistin. Destpêkê xwestin ku şerê Kurd û Kurd bidin destpêkirin. Enqere bangî hinek sazî û rêxistinên Kurd kirin. Wan sazî û rêxistinana birin Enqere û Kahîrê. Xwestin cih bidin wan. AKP û PDK’ê bi hev re konsept avakirin. Ji bo Kurd yekîtiya xwe avanekin û xeta Apocî ne bi tesîr û bandor bin xwestin Kurdan perçe bikin. Ji bo vê pir hewldan pêşxistin, lê şereke navxweyî derneket. Hinek grûb avakirin, navê tabûra Mişel Temo, Azadî û hwd avakirin. Lê ev tabûrana wekî kontranin. Wana destpêkê li Kurdan xistin, lê neçar man ji Kurdistanê derbikevin. Ji ber ku marjînal bûn ti bandora wan çênebû. Ji ber ku wan grûbana nikarîbûn li Rojava şerê navxweyî derbixistan. Ango ev planê wan encam negirt. Çalakiyên teroristî kirin. Li Efrînê bombe teqendîn, zarokek û dayka xwe jiyana xwe ji dest dan. Çend cihên din bombe teqandin, lê zêde necam negirtin. Van saziyên kontra yên Kurd, çend çalakiyên wisa kirin, lê belê neçar man Efrîn û Cezîrê biterîkînin. Ji ber ku nikarîbûn di nava gel de bicih bibin. Mişel Temo kesekî ji Dirbêsiyê ye. Ên ku dibêjin; ‘em tabûra Mişel Temo nin.’ Ma dikarin di Dirbêsiyê de bicih bibin? Gelo dikarin werin li Kurdistanê bisekinin? Na. Her kes dizanin ku vana xayînin, xwe firotinin û çûne Stenbolê. Şerê Kurd û Kurd çênebû, lê yekîtiya Kurdan qels kirin. Nehiştin Desteya Bilind a Kurd xebat bimeşînin. Niha navê Desteya Bilind a Kurd heye, lê xebatê xwe qels e.
Dûvre jî komên Ereb xistin dewrê. Van komana bi navê Artêşa Azad a Sûrî xwestin têkevin herêmên Kurdistanê. Xwestin Rojava ji bo xwe bikin cih û warê leşkerî. Di vê xisûsê de gelek şer çêbûn. Lê herêmên Kurdan nexwestin şer bikin her xwestin agirbest bikin. Bi esasî Kurdan polîtîkayeke nerm şopand. Siyaseta Kurd xwest ku, polîtîkayê dewleta Tirkiyê, Sûûdî Erebîstan û PDK’ê vala derbixîne û şerê Kurd û Ereb dernekeve. Ji bo vê yekê tim polîtîkayeke nerm şopand. Hewldanên dîalogê da pêş û bi vî awayî hewldanên wan vala derxist. Belkî hinek însanên me li Halebê, Efrîn, Serêkaniyê û hwd. şehîd ketin, lê şer nebû şerê Kurd û Ereb. Dumahîkê di sersala şoreşa 19’ê Tîrmehê de mîna çekdarên di nava opozîsyona Sûrî de cih digirin wekî ku kîra kirin û êrîş birin ser herêmê Kurdistanê. Wana plan kirin ku kontrol li ser herêmên Kurdistanê avabikin û ji destê TEV-DEM, Meclîsa Gel, Yekîtiya Star û PYD’ê bigirin. Li herêmê tenê PYD nîne, lê ji bo tevgerbûna Kurdan qels raber bikin tenê dibêjin; ‘PYD.’ Her îdîa dikin ku PYD baskeke PKK’ê ye û ew jî komunîst in. Îdîa dikin ku, ‘yên komunîst bê xwedan in, kî wan bikuje wê biçe cinetê.’ Bi vî awayî êrîş li ser Kurdistan pêşxistin. Van êrîşana ev nêzî 4 meh in berdewam in. Di vê navberê de gelek êrîşên cur be cur pêşketin. Wekî êrîşên xwekujerî, panzêr û tangan pêkanîn. Her babetî çek bi kar anîn. Serpêşê van êrîşana saziyên di çarçoveya El Qaîdeyê de ne. Lê hemû komên çekdar ên opozîsyona Sûrî tevlî van êrîşan bûn. Destpêkê bi zexta Tirkiyê û Sûûdî Erebîstan wisa bû. Dûvre vana ji hev ketin û lihevxistin. Lê yên serpêşiya êrîşan dikşîne komên girêdayî El Qaîde yên wekî El Nusra û Dewlet El Îslam Iraq û Şam (DAÎŞ) in. Yê esas erka êrîş birina ser Kurdan hildaye ser xwe ev komana ne. Her dawî hewldanên dîalogê û çareseriya bi aştiyane encam negirt. Dema ku encam negirt, siyaseta Kurd neçar ma ku pêngavekê birêbixîne.
Çeteyan êrîşî Serêkaniyê kirin. Dûvre jî êrîşî xeta Çilaxa kirin û xwestin Dêrik û Qamişlo ji hev qut bikin. Li aliyê din jî êrîşên xwekujeriyê li Tirbespiyê pêkanîn. Di wan êrîşan de YPG nêzî 50 şehîd da. Fêmbû ku vana nasekinin. Li pişt wan hêz û derfet heye, lewra dixwazin bi rêya çêkan herêmên Kurdan bigirin. Li hemberî wan pêngavek destpêbû. Ev pêngav di 23’ê Cotmehê de destpêbû. Cephê di navbera Tirbespî û Dêrikê de 40-50 km. hemû hat xistin. Til Koçer hat xistin. Rimêlan û xeta wê bi temamî hat azadkirin. Di wir de cephê çeteyan nema hemû hat tesfiyekirin. Di merheleya yekemîn de ev pêkhat. Di merheleya duyemîn de jî, di xeta Til Temir û Serêkaniyê de pêngava duyemîn destpêbû. Ew pêngava duyemîn jî gihişt encamê. Hemû cephê çeteyan binkeft û 35 km. paşde çûn. Bi vî awayî cephên çeteyan ku bi piştewaniya dewletên Tirkiyê, Sûûdî Erebîstan, PDK û hwd. digirin bi temamî têk çûn û tesfiyebûn. Li herêma Cezîrê hem Kurd, hem jî Ereb di bin zexta van çeteyan de rizgariyê dixwazin û cihên Ereb, Asûrî û Sûryanî hemû azadiya xwe dixwazin. Ango tevgereke wisa di vê mehê de çêbû û zafer girt. Ev zafera pir girîng e. Ev yek stratejiya gelê Kurd hin bêhtir xurtkir. Her wiha raber kir ku bi rastî hêza Kurd di herêma Rojhilata Navîn de alternatîf û îradeyek e. Di avakirina Sûriya nû de hêzeke sereke ye.
Ji bo xweseriya Kurd û ji bo Sûriyeke demokratîk, pir rengî û federal çêbibe hêz û siyaseta Kurd dikare di wir de rolekî esasî bileyze. Êdî pêşiya vê vebû û derfeta wê heye. Ev tişta wê bi xwe re çi bike? Wê beşên Kurdistanê yên din jî bîne rojevê. Lewra Tirkî dijî wê derdikeve. Heman demî wê li Sûrî jî demokratîkbûn pêşbikeve. Her wiha wê ji krîz û qeyrana li Rojhilata Navîn re jî deriyek vebike. Ev deriya wê bibe alternatîfa çareseriyê. Ji bo vê hem ji bo Kurdistan, hem ji bo Sûrî û hem jî ji bo herêma Rojhilata Navîn derfetên pir nû çêdibin. Ev serkeftinê ku YPG avakiriye her wiha qehremanî û fedakariyeke mezin a gelê me yê Rojavayê Kurdistan pêşxistiye tenê ne ji bo Rojava ye; hem ji bo tevahî Kurdistan, hem jî ji bo herêmê wê rolekî xwe yê esasî hebe. Em berxwedana bi vî şêwazî ya bi rûmet pîroz dikin. Di vir de fedakariya gelê me yê Rojavayê Kurdistan heye. Yek jî xeta Egîdbûnî heye. Hemû hewldanên neyaran ev e ku, xeta Egîdbûnê li wir bicih nebe û nebe sîstem e. Lê nikarîbûn pêşî lêbigirtan. Di demekî pêş me de û nêz de jî wê sîstema xwe îlan bikin. Wekî rêveberiya sivîl jî wê fermî bibe û sîstema xwe ya demokratik avabikin. Êdî têkoşîn ket vê qonaxê. Ev jî êdî ne dûr e; nêz e. Bi vî awayî xeta Apoyî û Egîdan ku dixwestin tesfiye bikin êdî di şexsê Rojava de li Rojhilata Navîn raber kir ku faktoreke û alternatîfeke çareseriyê ye.
‘Tevgera Me Xwe Ji Bo Destpêkek Nû Amade Dike’
Di vê wateyê de pêngava ku 2011-2012’an de pêşketî Serokatî bi 2013’an ve bi rêya pêngaveke siyasî xwest bigêjîne encamê. Lê dagirkeriya Tirkî her çendî soz da jî pêk neanî. Fêmbû ku di zîhniyeta dagirkeriya Tirkiyê de dostanî nîne, tesfiye heye. Li Bakur agirbest îlan bû, hêzên gerîla ji Bakur paşvekişiyan. Wan jî bi destê çeteyan li Rojava şer meşandin. Ango şerê di navbera me û dagirkeriya Tirkiyê bi esasî ne sekinî. Belkî li Bakur demkî sekinî, lê bi şêwazekî din li Rojava li hemberî gele me şer berdewam kir. Dewleta Tirk hewlda ku dîwar di navbera Nisêbîn û Qamişlo ava bike. Gelê me vê dîwarê wekî ‘dîwarê şermê’ binav kir. Şaredara Nisêbinê Ayşe Gokkan li hemberî dîwarê şermê 10 rojan ket rojiya mirinê. Di 7’ê Mijdarê de Qamişlo û Nisêbin çalakiyên mezin hatin darxistin û dîwarê şermê hat şermezarkirin. Ji ber ku dîwar taktîkeke deşîfre ye. Dîwarê Berlîn û Filîstînê ji aliyê her kesî ve tê zanîn. Ev tiştana çi raber dike? Ev tiştana destpêkeke nû raber dike. Em hatine gihiştine qonaxekê. Di vê qonaxê de êdî azadî û serkeftin gengaz e. Ji ber ku çemberên li dora me li hinek cihan hat çirandin, li hinek cihan jî sist bû. Mirov êdî dikare biçe encamê. Lê hîn asteng jî hene. Pêwîstî bi pêngav û destpêkeke nû heye. Destpêka nû bi şêwazên kevin nabe. Ji şêwazê kevin re em dibêjin; ‘klasîk.’ Destpêka nû bi şêwaz û terzê nû divê birêbikeve. Niha tevgera me xwe ji bo destpêka nû amade dike.
Di vî demî nû de şêwazên ji rêzê û yên asayî nikarin encam bigirin. Di vî demî de pisporî pêwîste. Ji ber ku êdî divê tu encam bigirî. Ji bo vê bi terzên ji rêzê tu nikarî encam bigirî. Terzê ku tu destê xwe bavêjî çi tu bi serbixînî pêwîste. Ev di hemû qadan de wisa ye. Siyasetmedar divê di vî demî de jêhatîbin û bi rastî jî ji siyasetê fêm bikin. Divê siyasetmedar kûrbin, ziravbin û pêşdîtina xwe hebin. Divê dîplomat di vî demî de xwedan uslûbekî zelal bin û pêngavkar bin. Divê bikaribin çembera dora şoreşê bê bandor bikin û jêhatî bin. Rêxistinkar divê di vî demî de tenê ne taxek, an jî bajarek tevger bike, divê tevahî gel tevger bike. Divê fireh nêzbibin û pêngavkar bin. Divê plansaziya xwe, dîsîplîn û bernameya xwe hebin û wisa tevbigerin. Kesê ku propaganda dikin divê uslûbê xwe ne ziwa be, ne ji rêzê be. Na. Divê hîtabî dilê însanan bike. Divê bikaribe mîlyonan bandor bike. Ev dem wisa profesyonelbûn û pisporiyê dixwaze. Heman tişt ji bo qada parastin û leşkeriyê jî derbasdar e. Di qada leşkerî de tenê çalakvanbûn têr nake. Êdî çalakvanên digire û bi dest xwe dixe pêwîste. Çalakvanên jêhatî, bi aqil, xwedî herîkbariya taktîkî û yê xwedî şêwazê lêdanê pêwîst in. Bi hinek serkeftinên biçûk ve divê xwe şerxweş neke.
Divê çavê xwe berde azadiyê û xwedî armancê mezin be. Çend çalakî têr nake. Divê azadkirin bibe hedef. Dem dema vî şêwazî ye. Em dikarin biserbikevin û derfetê vê yekê heye. Rewş û pêşveçûna herêmê, Rojava û tevahî Kurdistan vê derfetê ava kiriye. Beşa herî di bin zextê de Rojhilat maye. Li Rojhilat jî berxwedan heye. Mesela ev demen dawî siyasetmedarên Kurd li Rojhilat hatin îdam kirin. Ev îdamana ji bo çi bû? Ji ber ku berxwe didan. Mînak di nava wan Kurdên hatin îdam kirin de heval Bahoz hebû. Heval Bahoz, milîtanekî li pêş bû. Siyaseta Îranê ya giştî, dixwaze li gorî xwe pêngavek pêşbixîne û di vê çarçoveyê de heta niha 3 Kurd îdam kirine. Dewleta Îranê ji bo berdewam kirina siyaseta dagirkeriyê pêngavek pêşbixîne dest bi îdaman kir. Lê sedema xwe ya bingehîn berxwedana Kurdan e. Ango tirs û xofek wan heye, lewma îdaman dikin. Li hêlekê li Rojava li dijî El Qaîdê ne, li hêlekê jî li hemberî milîtanê PJAK’ê tesfiye dimeşînin. Dixwazin gelê me li wir bipelixînin. Mantiqê dagirkeriyê wisa ye.
Ango di giştî de pirsgirêkên me yên îro heyî, li Başûrê Kurdistan, Rojava, Bakur û Rojhilatê Kurdistan raber dike ku hemû Kurd û Kurdistan di qonaxekî nû de ne. Ango Kurd û Kurdistan dikarin bi serbikevin. Lê ku van derfetan jî bi kar neyne, wê bin bikeve û Başûr jî namîne. Ango li Başûr li 3 mihafazan destkeftî hene, lê ew namînin. Wana û bi taybet siyaseta PDK’ê bi aqlekî pir bi çewt berxwedana Rojava ya pîroz û destanî mîna ku ji bo xwe xeter dibînin, lê dinêrin. Ev şaşiyeke mezin e. Ji ber ku jixwe dijmin bi konsepta xwe bi ser bikeve wê Başûr jî ji holê rabike. Lê wana tim hesabên teng dikin. Berjewendiyê netewî wêdetir, berjewendiyê rêxistinî esas digirin. Dinêrin, li Rojava berxwedanek bi pêşengtiya TEV-DEM de bilind bibe û ew di siyê de dimînin. Lewra aciz dibin dixwazin kesên girêdayî xwe li wê dera bicih bikin, lê ew kesana marjînal in. Derfet û pereyên xwe hene, dewleta Tirk li pişt wan in. Ew jî dibêjin qey wê bikaribin. Ma tê çawa bikaribî? Ne gengaz e. Jixwe ev piştrast bû. Lê ji bo ku ev berxwedana bişkê çi ji destê wan hat kirin. Ev şaşiyek mezin e. Çima? Ji ber ku Kurd hemû di yek kêştiyê de ne. Ger ku Kurd di vê qonaxa dîrokê de serbikeve wê Kurdistan azad bibe.
Pêşengên Tevgera Şemzînanê Şehîd Kerîm û Reşîd
Di serî de em dilsoziya xwe ya li hemberî şehîdan diyar dikin û di şexsê rêheval Reşîd de bejna xwe li hemberî tevahî şehîdên pêngava Şerê Gel ê Şoreşgerî ditewînin. Bi rastî li ser şehîdên demê axivandin ji bo me ne hêsan e. Lê ev heqîqetek e. Divê em di bîranên wan de kûr bibin û layîqî wan bin. Herî dawî di mijdara 2012'an de şahadetên Heval Kerîm û Reşîd çêbûn. Bi rastî mirov nikare bi hêsanî li ser van hevalana biaxive. Ew fermandarên tevgera Şemzînanê bûn. Serpêşîtiya pêngava 2012’an a tevgera Şemzînanê kişandin. Bi esasî ji çalakiya Oremar û vir ve ango ji sala 2007’an û vir ve di xeta Zagros de tevî Oremarê gelek çalakî çêbûn. Di van çalakiyana hemûyan de ên ku keda xwe heyî, performansekî leşkerî û fetihkar raberkiriye û ruhek temsîl kiriye heval Reşîd e. Temsîla ruhê fetihkar, êrîşkar û pêngavî di şexsê fermandar Reşîd de gihişt zîrveyê. Elbet şahadetên hevalên wisa şopdarên Egîdan û Egîdên demê ji bo me windahiyên cidî ne. Tiştê li ser me dikeve, di xeta wan de em bîranînê wan bi şêwazekî laqiy bidin jiyankirin. Ev erk li ser me her kesî dikeve. Bîranênê wan jiyan kirin sekneke xwedî wate ye.
Fermandar Reşîd Temsîla Ruhê Êrîşkirin û Fetihkirinê Ye
Divê mirov li ser hevalê Reşîd lêhûrbûn bike û wisa li ser wî biaxive. Di temsîla ruhê Apocî ya êrîşê de bi taybet di temsîla ruhê pêngava Şerê Gel ê Şoreşgerî de sembolek e. Ne ku heval Reşîd şehîd ketiye û em dixwazin metha wî bikin. Na. Hemû heval şahîd in. Li hemû refê qadê serpêşî kişandiye. Heval Reşîd wekî fedaiyekî di nav de bû, carna li pêş carna jî li naverastê bû. Ew bixwe di hundirê pratîkê de bû. Bixwe di şer de rol leyist. Şopdarekî rêheval Egîd bû. Heval Reşîd bi şêwazekî nû û modern cesareta civaka Botanî temsîl dikir û divê xisûsê de mînak bû. Çawa mirov dikare bi cesaret be, taktîsyen be û li kî derê mirov çawa bike? Di vana de bi rastî jî heval Reşîd nimûne ye. Di warê fedakarî, ked û di şert û mercê zahmet de nimûneyek e. Bi taybet di ruhê êrîşê de nimûne ye. Ez bixwe heval Reşîd nas dikim. Ev 22 sal in erkê heval Reşîd her êrîş e. Hîn wextê fermandarê tîm, taxim, yekîne û tabûrê bû di êrîşê de bû. Dûvre bû koordînatorê êrîşê. Berê bixwe êrîşê de bû û belkî tevlî bi dehan êrîşan bûye. Mirov hejmar bide şaş e, lê bixwe bi dehan çek ji ser dijmin rakiriye. Heval Reşîd yekî wisa bû. Bi keda xwe, bi hevaltî û cesareta xwe her wiha bi tevlîbûna xwe heval Reşîd xwe kir hevalekî mezin. Ne ku pala xwe da kesî, an jî ji derfedan sûdwergirt. Na. Di şert û mercê herî giran de bixwe, bi sekna xwe ya hevalbendiyê, bi cesaret, ked û hewldanên xwe yê qet naweste û bi ruhê fetihê pêşde çû. Ruhê fetih kirinê di wî de pir pêşde ye. Her dem çareserî didît û teqez rê û rêbaz diafirand. Heval Reşîd ne ku tenê bi şêwazê talîmat tevdigeriya. Na. Ger di cihekî de bixitimiya bixwe diket dewrê û rêyên pratîkî didît. Heval Reşîd fermandarekî wisa bû.
Di şopdariya heval Egîd de ev hevalana nimûne ne. Ku ez heval Egîd baş nas dikim û van her du hevalana jî baş nas dikim. Şehîdên me yê salê piraniya wan em ji nêzve nas dikin. Di serî de heval Huseyîn, Numan, Mehmet Goyî, Rojîn Gevda, Xebat û Rûstem. Em bi van hevalana re bi salan manin. Ger mirov bahsa ruhê heval Egîd bike, bahsa şêwaz, pratîk û meşa fermandarî bike di vê de yê herî şopdarî kiriye bi rastî jî heval Reşîd e. Heval Reşîd fermandarekî wisa bû. Bi taybet heval Reşîd sembola ruhê fetihê ye. Çawa çalakiya yekemîn a Erûhê di demeke kûrt de Eruhê xist bin kontrolê û bi ruhê fetihkirinê hat kirin, di heval Reşîd de jî ev şêwaz li pêş bû. Jixwe heval Reşîd jî ji Erûhê bû. Nîşaneyên pêngava Erûhê di heval Reşîd de derkiket pêş. Fetihkirin û girtin şêwazê heval Reşîd bû. Cihê herî dijwar Çelê ye. Di sala 2012’an de çalakî bir ser Çelê. Bi rast jî, ji bo taktîka çalakiya Çelê tenê ne cesaret aqilek jî pêwîst e. Di Kurdistanê de cihê herî zêde û quwet lê heyî, Çelê ye. Li Çelê, bi awayekî hemdemî çalakî bir ser 18 hedefan û encam girt. Bi rastî jî ev şêwaz aqilek dixwaze. Heval Reşîd bixwe jî di bernameyekê de digot: “Çalakiya Çelê raber dike ku cihê dijmin herî pir lê xurt jî mirov dikare serbikeve.” Heval Reşîd bixwe ev gotina kir. Belkî hevok tam ne wisa bû, lê naverok wisa bû. Elbet di bernameyê de ne dihat gotin û kes nedizanîbû Heval Reşîd fermandar û amadekarê wê çalekiyê bû. Lê heval Reşîd çalakî şîrov dikir û digot: “Serkeftina vê çalakiyê nimûne ye û raber dike ku cihê dijmin herî pir lê xurte jî mirov dikare serbikeve” Ew çalakiya zahf mezin û serkeftî ji bo bîranîna heval Rûstem, Çîçek û Alîşêr hatibû kirin. Dûv wê çalakiyê qetlîama Geliyê Teyarê hat kirin. Em Geliyê Teyarê wekî qetlîam bi nav dikin. Ev qetlîam li ser çalakiyê sî çêkir, lê belê ev qetlîam zêde eleqeya xwe bi çalakiyê re nîne. Çawa nîne? Ango eleqa xwe bi plansaziya çalakiyê re nîne. Lê tu bixwazî, an jî nexwazî ev qetlîam siya xwe li ser çalakiya bêhempa kir. Ev ne tenê ye pir nimûneyê wisa hene. Vana hemû raber dikin ku bi rastî şopdariya Egîdan, ruhek û terzek heye. Vêya herî berbiçav di tevgera Şemzînanê de xwe raber dike.
Kêmanî û şaşiyên tevgera Şemzînanê heye, mirov wan jê derbixîne ji bo demê pêş me jî nimûne ye. Kêmaniyên navendî ne wisa zêde ne. Bêhtirî xwe li gorî taktîka demê kûraniyek e. Di têde çi heye? Yek tevgere, lê têde hemû çalakiyên taktîkê gerîla hene. Wekî; rê qutkirin, serdagirtina bajaran, kemîn, sabotaj û suîqast, dijmin kişandina eraziyê, xefkê, êrîş kirin û hwd. hemû têde hene. Bikaranîna terzê fedaî di tevgera Şemzînanê de heye. Kişandina eraziyê û xistina xefkê têde heye. Serdagirtin û çek ji ser rakirin, ji dest girtin û destdanîna ser heye. Hemû taktîkê gerîla têde heye. Di wê tevgerê de van taktîkana hemû hebûn. Van taktîkana hemû di hundirê hev de bi plansazî hatiye bi kar anîn. Ango şêwaz û ruhê heval Reşîd temsîl kirî ji bo demê pêş jî ji bo me nimûneye. Ew tenê ne fermandarekî fedakar û bi cesaret bû heman demî bi terz û şêwazê meşandiye li gorî perspektîfê Serok Apo di pêkanîna Şerê Gel ê Şoreşgerî de fermandarekî nimûne bû. Di taktîk pêşengtî û terzê lêdanê de û di ruhê fetihê de bi rastî nimûne ye. Heman demî şopdariya Egîdên demê ye. Pêwîste em li ser xetê Egîdan û Reşîdan bisekinin.
Erka Demê Şopdariya Şehîdên Demê Dixwaze
Ev dem êdî pisporbûn û encam girtinê dixwaze. Di qadê siyasî, dîplomasî û leşkerî de encamgirî dixwaze. Tam di vî demî de tiştên ji bo me pêwîst şêwazê encamgir û ruhê fetihê ye. Terzê lêdanê yê di şexsê şehîd Reşîdan de hatiye ziman ji bo me nimûne ye. Erkê me ev e ku em ser vî terzî kûr bibin. Teqez divê ruhê lêdanê, fetih û milîtanê encamgirtî derbixînin holê. Avakirina fermandarê di taktîkê de kûr, li ser teknîkê hakim û teknîkê dixe bin xîzmeta taktîkê li ser me erk e. Ji bo xetê Egîd û Reşîdan divê em kûraniyê çêbikin û pêşî li derketinên nû vebikin. Di vê çarçoveyê de kar bê meşandin, lêhûrbûn bêkirin, kûranî bê çêkirin û li ser bê rawestandin wê encam bê girtin. Li ser şêwazê Egîdan di tevahî dîroka me de milîtanên ku em wekî nimûne bigirin kî ne? Her yek ji wan taybetmendiyên xwe çi ne? Mesela yek ji wan şehîdê me yê herî dawî heval Huseyîn e. Heval Huseyîn fedaiyê vê tevgerê bû. Ji bo biçe qada şer û cephê pêş tam salekê bixwe di rêveberiyê de bû bi rêveberiyê re nîqaş dikir. Bê westandin pêşniyar dikir. Hêj di arşîvan de raporên wî hene. Heval Huseyîn tam fedaî ye. Herî dawî di rapora xwe de dinivîsîne: “Ez şehîd bikevim jî wê partî jê istifade bike. Ez şehîd nekevim jî tecrûbeya min heye wê feydaya min li hevalan bibe û ezê feyde bidim partiyê. Ezê her feyde bidim partiyê. Tenê bila partî erk bide min ku ez di qada Bakur de cih bigirim.” Herî dawî wisa gotibû. Heval Huseyîn ne însanekî wisa zaningeh xwendiye, lê ji hemû xelekan derbasbûbû û zane bû. Ruhekî heval Huseyîn heye û ev ruh ruhê fedaî ye. Ev fedaîbûna Apocî ye.
Fermandar Kerîm di hevaltiyê de Bêhempa bû
Hevalê Kerîm 28 sal di nava refên gerîla de li ser çiyayê Kurdistanê ma. Bi dirustî, paqijî, dilsozî û bi girêdaniya xwe bi rastî jî nimûneye. Di hevaltiyê xwe de pir jidil bû. Heval Kerîm di hevaltiya jin de jî nimûne bû. Beriya her kesî heval Kerîm di akademiya hevalên jin de perwerde dît. Heval Kerîm însanekî girêdayî partiyê bû. Partiyê çi bigota dikir. Di dirustbûn, paqijî û di kedê de nimûne ye. Bi rastî jî wisa bû. Pir heval wî nas dikin. Heval Kerîm li qada Botanê serpêşiya tevlîbûnan kişandiye. Gerîla çawa bû gerîla? Bi tevlîbûnên sala 1984 û 85’an bû gerîla. Dîqat bikin di sala 1985 de gerîla ket qonaxeke krîtîk. Yên ku ev qonaxa krîtîk fertilandin şoreş û artêşê kesên wekî heval Kerîm, Enver Omyanus û Ahmet Rapo bûn. Ên ku hîn di wî demî de di salên 84 û 85’an de tevlîbûn, bûn haveyna gerîla. Rast e wê demê şahadet pir çêbûn, bes di herêmê de jî tevlîbûn hebûn. Vêya gerîla xwedî kir. Di vê de keda heval Kerîm pir zêde heye. Heval Kerîm bi salan di şert û mercê herî zehmet de cih girt û xebat meşand. Rast e. Belkî di fermandariyê de em nabêjin zahf bilind bû, lê di hevaltiyê de bêhempa bû. Belkî di fermandariyê de di astekê de bû, lê di hevaltî, partîbûn, dirustbûn û girêdanbûnê de jî nimûne bû.
Fermandariya heval Kerîm jî, li cihê herî zahmet de bang bû. Heval Kerîm çawa çû Xakurkê? Li Xakurkê şahadet çêbû heval Kerîm di perwerdê de bû, perwerdeya xwe nêvî hişt û çû Xakurkê. Heval Kerîm her dem wisa bû. Kî derê tengasî û zehmetî hebû heval Kerîm bang bû. Li her derê wisa bû. Hevalê Şehîd Rûstem di şerê Qendîl de şehîd ket ê biçe bangê kî bû? Heval Kerîm bû. Yê destpêkê çû tabûran kontrolkir û sererastkir kî bû? Heval Kerîm bû. Dema ku Qendîl hat dorpêçkirin yê ku yekîne girt û çû dorpêçê kunkir û ket qada cepha Karox û pêşde çû kî bû? Heval Kerîm bû. Ji her derê zehmet û zor re heval Kerîm bang bû. Li kî derê valatî hebû, şêwazê gerîla pêwîst bû, heval Kerîm li wir bû. Bi esasî yên bi heval Kerîm re şehîd ketine milîtanên vê tevgerê yên hêja bûn. Ji wana yek jî heval Heqî Uludag bû. Heval Heqî bi salan ligel me ma. Heval Heqî bixwe kesekî di gelek waran de nimûne bû. Dirustî, paqijî û girêdaniyê de nimûneyek bû. Hevalekî ku bav, bira û dayik tev şoreşgerbûn. Bixwe jî cewherê şoreşgeriyê bû. Di hevaltî û milîtanêyê de kesekî dirust, bawermend û nimûne bû. Milîtanên wisa bi her awayî paqij wê her tim temsîla ruhê PKK’ê bin.
Divê em bi rastî li ser Kerîman, Reşîdan, Huseyînan, Numanan û Rojînan bisekinin. Her yek ji wan tabetmendiyên xwe hene. Erê kêmaniyên wan jî hene, hemû ne çar çar in, lê ruhek, seknek û nêzîkbûnek temsîl dikin. Em bi van Egîdan re manin û em wan ji nêzve nas dikin û em bûne şahidên wan. Yek ji wan Celal Başkale ye. Min wextekê jêre digot; ‘panzêr.’ Ango biçûya ser kîjan hedefê teqez wê hedefê bin dixist. Herî dawî li Bahra Reş me dît pratîk çawa meşand û şahadeta wî ji bo Bahra Reş bû windahiyek herî mezin. Piştî wê kesî zêde nikarîbû xeteke mîna heval Celal bimeşanda. Ger ku mirov di şêwazên wan de û di ruh û cesareta wan de kûr bibe teqez mirovê xwe bigihîne van Egîdan. Bi rastî divê ku li ser taybetmendiyê wan em kûr bibin. Şêwazê şehîd fermandar Celal çi bû, çawa li Bahra Reş roleke wisa leyist û çawa emê bikaribin hîn di asteke jor xwe li Bahra Reş pêşbixînin? Divê em li ser vana rawestin. Ji ber, erka me ye ku em li ser van Egîdan şopdariyê bikin. Ne tenê em şopdariya wan bikin heman demî divê em taybetmendiyên wan ji xwe re xwemalî bikin. Milîtan ji bo vê milîtan e.
Şahadetên salên dawî ji sala 2011, 2012 û herî dawî 2013’an ji bo me pir giran bûn. Fermandarên bi ked û cesaret derketine pêş wekî Rûstem, Alîşêr, Çîçek, Simko heta şehîdê herî dawî heval Numan û şehîdên Parîsê heval Sara, Rojbîn û Ronahî. Heval Sara berxwedaneke mezin da. Heval Sara di gerîla de jî, di qada civakî de jî, di zindanê de jî û di her qadê de cih girtiye. Di demê gerîla de ez pir bi heval Sara re mam. Li Botanê, li Herekol, li Besta û li Kela Memê pratîka meşandiye bi sekna xwe bibû mînak. Li tabûrekê tenê hebûna heval Sara cesaret dida hevalan. Ango li hemû qadan milîtanên wisa ji bo me bûne sembol. Divê em li ser bîranînên wan kûrbibin. Çawa emê bikaribin di pratîkê de taybetmendiyên wan nîşan bidin? Divê em li ser vê rawestin. Di şexsê Egîdan û şehîd Reşîdan de careke din sozê ku me daya şehîdan em dubare dikin û ji bo bîranên wan di vê çarçoveyê de pêşbikeve û kûr bibe em soza serkeftinê didin. Ji bo ku em bikaribin bi serbikevin di xeta Egîdan û Reşîdan meşandin pir û pir girîng e.
- Ayrıntılar