Beriya her tiştî dema ku ez ber bi Gabarê ve diçûm dilê min tijî kelecan bû.
Bi sala ye ev cihên ku min mereq û xiyal dikir ez diçûmê. Bi xweş û dilşad jiyankirin, bi rastî jî hesteke pir bi wate û xweş e. Ji ber ku cih û wareke hem di aliyê dîroka partiya me de cihekê xwe yê pir girîngî heye, hem jî bi bedewbûna xwe û dewlemenidiya xaka xwe ya pîroz mirov li ber xwe ve dikişîne nava dilê xwe ku mirov wê hestên bi wate û ku zû bi zû nayê jiyankirin.
Dema em beriya ku bi rêbikevin, hevalê Sebrî ji me re civîna ku li darxistî, ji bo min û hemû hevalan pir baş bû. Ev civîn ji bo pratîka demê pêş ve biçe hîn zêdetir perspektîf û hêşyarî da me. Balkişandina ser gerîlatiyê bi rastî jî xalekê di cih de bû. Pêwistiyên rêzikên jiyana gerîla bi cih anîn pir girîng bû. Em ê niha ji Çiravê ber bi Gabrê ve bikevin rê. Ez di dilê xwe de heskirinek mezin, heyecan û coş dijîm, ji bo ku ez diçim Gabarê, da ku kîn û tolgirtina di dilê xwe de birijînim li ser dijmin.
Dema par Şehîd Serdem şehîd ketî, min soz da ku ez biçim herêma Gabarê, dema ku ez bi cih tînim, ji aliyekê ve kêfxweşî û ji aliyekê din ve jî dema ez li heval digerim û nabînim pir pê diêşim û xemgîn dibim. Tevî her tiştî ew soza ku ez didim, pêwistiyên wê heyanî dawî bi cih anîn, min pir kêfxweş dike.
Herî dawî dema ku min nivîs li vê lênûsê nivîsand, weke ku min dixwest min nikaribû ku ez binivîsim. Ji ber ku mirov çi bîne li ser ziman jî ji bona bedewbûna vê xaka pîroz dîsa mirov kêm dimîne.
Ez hêvîdar im hevalên ku bêne herêma Gabarê bikaribin hestên xwe wek dixwazin û wan hestên ku di kûrahiya dilan de jiyan dikin, li gorî dilê xwe bikaribin binivîsîn û bikin malê dîroka bi wate.
Slav û Rêzên Şoreşgerî
Azad Torî
Çirav/ Gabar
7.10.2008
- Ayrıntılar
Nasnav : Hebûn Garzan
Nav û Paşnav: Vesile Altürk
Cih û Dîroka Tevlîbûnê: 1984-Qilaban
Cih û Dîroka Tevlîbûnê: 1996- Qampa Etrûş
Cih û Dîroka Şahadetê: 15’ê Gulan 2009’an li Gabar li herêma Çiravê, di pevçûnekê de şehîd dikeve.
Hevala Hebûn min di salan 1996’an de naskir. Ji malbatekî bi welatparêziya xwe tê naskirin, di temenekî biçûk de tevlî nava refên rêxistinê dibe. Ew ji bo bibe xwedî nasname û azad bijî her wiha azad bibe, ber bi çiyayên azad ê Kurdistanê ve meşiya. Meşa wê ya destpêkê hêzek mezin xistibû nav laşe wê. Hevala Hebûn di jiyana xwe de hertim weke bilbilekê bi coş bû. Ew coşbûyîna wê di aliyê gel de hezkirinek derxistibû holê û bi her awayî tunebûyîna wê jî êşeke mezin ava dikir.
Hevala Hebûn weke Hebûna wî gelî gava xwe diavêt û dixwest hertim li gorî wêna bimeşe û gavê xwe bavêje. Ji lewre bi vî awayî girêdana wê bi tevgerê re xurt bû. Ew jî weke gelê xwe zarokeke penaber bû. Di penaberiyê de nasdike vê jiyanê û her wiha çarenûsa gelê xwe, ji ber wê jî tu caran zarokatiya xwe nejiya. Hertim di nava êş û eleman de mezin bû. Ew jî hişt ku li himber dijminê xwînxwar kîn û nefreta wê kûr û dijwartir be. Ji ber wê çendê ket nava lêgerîna azadiyê û tolhildanê.
Weke jinek kurd hertim birçiyê azadiyê bû. Xwestaka wê ew bû ku hertim jiyanek azad jiyan bike û bide jiyankirin. Ji ber ku di zarokatiya xwe de jî ew azadiya zarokan jiyan nekiri bû. Rêhevala Hebûn dizanî bû ku azadî li gorî dîsîplîn, rêçik û qaîde gav avêtin dixwest, ji ber wê jî wana hertim di jiyana xwe de xurt digirt û nedixwest ku ti caran tawîz bide. Ew taybetmendiya wê ya jî moralek dida derdor û şad dikir.
Di sala 2006’an de ji bona xiyalên xwe yên bedew derbasî qadên şer, Botanê bû. Xwesteka wê ya herî mezin pêkhatibû. Gelo gihişt mirazê xwe, bêguman bipirsin. Erê rast e tiştê dixwest hemû pêk neanî. Li gor pêkanînên xwe jiyankir. Gavê xwe hertim li gor wê avêt. Ew jî bes e ez dibejim. Li gor xiyalên xwe jiyankirin jî, gihiştina xeyalên xwe ye…
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Agît Goyî
- Ayrıntılar
Dema ku rojekê me amadekariyên kar û xebatên baxçe dikir, ji nişkê ve xeber hat û gotin xwe amede bikin, emê biçin, karekê me li yekîna Şehîd Devrîm heye. Hetanî (bi qasî 40 kêliyan) em ji noxtê dûr ketin, heval Sozdar (rêveberiya yekîna me) ji min re got, heval tu dizanî emê biçin yekîna Şehîd Devrîm, tu dizanî sedema xwe çi ye? Dema wisa got, texmîna min jî ji bo civînê çûyîna yekînaye Şehîd Devrîm bû, min ev texmîna xwe jêre got, ji min re got, “rast e me ji hevalan re wisa got ku hevalên din jî ji bo hatinê heter nekin. Dema mijar dibe çalakî, hemû heval ji ber ku dibêjin ez jî dixwazim werim û heta hinek heval hene pir heter dikin. Lewma jî min ji hemû hevalan re negot.” Gava ku hevala Sozdar ev mijaranan bi min re parve kir, ji ber ku ev çalakiya min a yekemîn bû, ji kêf û dilgeşiyê min digot qey baskên min ê çêbibin, ez ê bifirim biçim Şemzînan. Ruxmê rêya yekîneya Şehîd Devrîm 8 demjimêr, min nedizanî gavên min çawa têne avîtin. Ji lewre ev çalakiya min a yekem bû û derfetê hêrs û tola di hûndirê xwe de di ser dijmin de min ê vala bikira.
Wê demê koma me heval Şehîd, Botan Elbak, Şehîd Bager Amed, hevala Sarya Firat, hevalê Necmî Çelê, hevala Sozdar Efrîn û ez bûm. Koma me hemû jî pir bi coş û moral bû. Hem ji ber tevlêbûna çalaliyê, hem jî ji ber piştî demekê dirêj şunde me yê hevalên yekîneya Şehîd Devrîm bidîta, hetanî ku em gihiştin yekîneyê me hem slogan diavît û hem jî dimeşiyan. Dilgeşî û xiroşiya hemû hevalan di asta lûtkeyê de bû. Dema em gihiştin cih, me yeko yeko silav da hevalan û rewşa wan pirsî. Rewşa wan pir başbû û moralê wan ji ya me ne kêmtir bû. Roja dîtir hemû hevalan amadekariyên çûyîna çalakiyê qedandibûn, bi tenê li benda xwendina vesazkirina di nava çalakiyê de cihê hevalan bûm. Hema bêje dilê hemû hevalan bi daxwaza di refa êrîşê de cih girtinê ve lê dida. Di babeta çalakiyan de ji ber fikara, bila tiştê tê hevalê/a min bila bê min heval her ji bo refa pêş xwe pêşniyar dikin. Ji ber vê sedemê jî hemû hevalan di ya xwe de heter dikirin. Digotin, divê ez biçim refa pêş, kîn û nefreta xwe di ser de dijmin de vala bikim. Ger tiştek neyînî bibe jî bila were min. Di nava van hest û daxwazan de vesazkirinên hevalan hate xwendin. Bêguman li gorî dilê hemû hevalan nebû. Çalakî bi vesazkirineke berfireh ve tê pêk anîn û bi vî rengî îxtîmala serkeftinê zêdetir dibe. Yên êrîş bikin, ên parastin bikin, amadekirina cebirxane, teqviye, amadekariyên zivirandinê û hwd. di van hemû beşan de pêwîst e heval cihê xwe bigirin ku çalakî rêk û pêk biçe encamê. Welhasil gava ku vesazkirin hate xwendin, hevalên di baskê êrîşê de cih digirtin moral û dilgeşiyeke pir xurt li wan wer bû. Her çi qas hevalên mayî hin xemgînî jiyabin jî di encamê de daxwaza me hemûyan serketina çalakiyê bû. Me jî ev nêzikatî ji xwe re bingeh girt û ketin di nava hewldana kar û xebatên baştir kirinê. Ez ji bo naskirina rê çûm. Min ê piştre heval bianiya û ji ava Hecî Begê derbas bikira. Di vegerê de ez rastî koma êrîşê hatim. Pêwîst bû ev kom berî komên din biçûya û cihê xwe bigirta. Şehîd Devrîm jî di nava komê de bû. Qet ji bîra min naçe Şehîd Devrîm li min pirsî, “heval te rê nas kir, tu yî karibî hevalên din bînî? Min got rast e heval, min nas kir”? got, “baş e, jixwe serkeftina ya me ye û di heman demê de emê vê çalakiyê bi serkeftineke mezin bi ser bixînin” xatir xwestin û çûn.
Ji ber ku kar û xebatên pêwîst dikir hevalan bi moroleke mezin ve bi cih anîn, hem di milê siyasî û hem jî di milê leşkerî de serkeftineke pir baş hate bi dest xistin. Rojeva Tirkiyê di carekê de qulibî û ji bo hevdîtinê çûne li ber lingê Rêbertî. Di milê leşkerî de jî min pir cebirxane li ser dijmin rakir. Belê behda çalakiya Konservê dikim. Di encamê de nêzî 35 leşker hatin kuştin bi qasî 45 leşker jî hatibûn birîndar kirin. Di vê çalakiyê de hevalê Devrîm û Botan Elbak şehîd ketin.
Heval Devrim ji milê xwe birîndar dibe, her çiqas heval jêre dibêjin, tu birîna xwe re eleqedar bibe, bila hevalên teqviye werin te bibin jî heval Devrîm napejirîne, ceka xwe dikre dibêje “ez dikarim li ber xwe bidim û êrîşê berdewam bikim”. Bi vî rengî diçe û şehîd dikeve. Hevalê Botan jî piştî ku çeperekî dijmin diruxîne, bi qehremaniyeke mezin şehîd dikeve.
Cara yekem bû ez tevli çalakiyekê dibûm. Di hûndirê vê demê de min ji her demê zêdetir giyanê hevalatiyê PKK´ê dît û jiyan kir. Her çiqasî min di derbarê bîranînên şer de pir heval guhdar kiribû jî, lê belê yeko yeko jiyan kir birastî jî pir bi wate û cuda bû. Ji lewre mirov ti carî kêliyên jiyaye di asta tê xwestin de ango wan kêlî û dîmenên di mêjî û dil de nikare parve bike. Hîna jî pir hewl didim lê belê bi qasî kum in jiyaye û dijîm nikarim pênase û vebêjim. Weke dawî dikarim vê bibêjim ku ezê bibim şopdarê rêya wan û hemû hevalên şehîd û hevalên me yên li ser xeta partiyê jiyan dikin.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Leyla PENABER
21.4.2013
- Ayrıntılar
Cardin asoya hilata rojê em girtin nava dilê xwe û em birin bihûşta renga reng a lûtkeya çiyayên Kurdistanê.
Sibehê zû me xwe amadekir û em ketin ser rêya diçe Kuro Jehro. Heval Laleşîn, Hewlêr, Azîme, Helbest û ez. Erê îro em ev heval bibûn nobedarê tirêjên roja mizgîniya hemû hêvî û baweriya me...!
Berî roj derbikeve me cihê xwe girtîbû û bi awayek hesret li benda rûyê rojê bûn.
Li her cirkê me li demjimêrê mêzedikir û çavên me li çiyayên Çarçêla bû, ka wê kengî roj hilbibe...!
Êdî dem hatibû, ronahiya li pişt çiya hêdî hêdî şewqa wê zêdetir dibû. Roj diyarbû û êdî hildibû. Rengê xwe yê zer da rûyê me û em bi hev re rûken dil arambûn. Em û roj tam beramberî hevbûn, di navbera me de tu tişt û çiya nebû.
Qey te digot em di nava diyalogê de ne û bi hev re dipeyvin. Roj kêyfxweş û şanazbû, ji ber ku nobedar û şervanên azadiyê yên welatê rojê ji mêj ve benda rûyê wê bûn. Ji ber vê em gelekî bi coşbûn, tîrêjên rojê li dilê me dixwest û bi rojê re hildibû asoyê esmana Ahura Mazda...!
Em pir sivikbûn, baskên dilê me em difirandin û dibir welatê azad, bi xwe bawer û azad dike, dilê min mezin dibe. Giyana min hênaseyek ji baxçeyên xwedawendan dikişîne...!
Dema herî ez xwe bi aram, rihet û şanaz dibînim, bêrî roj hilbibe, dema hildibe û dema diçe ava li lûtkeya çiyayê welatê xwe vê dîmenê temaşe kirine. Ew dem e ku dil jî ji bedena min firbûye û li gel daxwazên xwe dîtwarbûye...!
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Ş. Cesur ROBOSKÎ
27.07.06.Kuro Jehro.
ZAP
- Ayrıntılar
Nasnav: Dunya Nehîr
Nav û Paşnav: Fatma Huseyîn
Cih û Dîroka Jidayikbûnê: Heleb/1985
Navê Dayîkê: Mewlûda
Navê Baba: Abdulqadir
Cih û Dîroka Tevlîbûnê: Heleb/2001
Cih û Dîroka Şehadetê: Çirav/Botan/2007 –Gulan
Gerîlla Dunya dema dikeve ser rêya Gabarê wiha dibêje: “Navê min Dunya Nehîr. Di sala 2001’ê de ez tevlî nav Tevgera Azadiya Kurdistan bûm. Ez 4 salan li Zagrosan û salekê jî li Metîna mam. Ez Îsal jî diçim Botan Gabarê. Ji bo çûyîna Bakûr pêşniyara min çêbûn. Daxwaza min ne tenê ji bo şer e, di heman demê de jî bo ez ji şert û mercên ku Rêbertî di nav de û dîsa ji bo ez ji berxwedana gel re bibim bersiv dixwazim rol û wezîfeya dikeve ser mile min pêk bînim. Ji aliyê din ve jî çûyîna Bakûr herdem xeyaleke min bû. Naskirina arazî, erdnîgarî û gelê wê armanca min e. Û li ser vî esasî biryardariyek çêbû. Armanca min a çûyîna Bakûr ji bo vê ye. Ez ji hemû hevalan re serketinê dixwazim.”
RÊHEVALEKÎ GÊRÎLA DUNYA WIHA ÎFADE DIKE:
“Rêheval Dunya li Rojavayê Kurdistanê Efrînê di sala 1985’an de tê dunyayê. Di pêvajoyeke ku xebatên me li wê herêmê pêş ketin ji dayik dibe û lewma eger mirov jêre bêje Keça Şoreşê wê gotineke di cihê xwe de be. Bi partiyê re mezin bû. Bajarê Efrînê, mîna dilekî veşartî yê Kurdistanê ye.
Hevala Dunya pir ciwan bû, jêhatî û zekî bû. Tevî ku temenê wê biçûk bû jî xwedî berpirsiyar bû. Tecrûbeya wê ya jiyanê, ew di nav jiyana gerîlla de berpirsiyar kiribû. Û bi qasî ku berpirsiyartiyên jiyanê bide ser mile xwe jî gihiştibû. Hevala Dunya di nav malbatê de jî xwedî berpirsiyartiyê bû. Ji lewra di nav refên gerilla de jî li tevayî qadên jiyanê bibû xwedî sekneke mezin. Di demeke pir kurt de ji aliyê tevayî hevalên xwe ve pir hat hezkirin, li derdora xwe enerjiyeke pozîtîf belav kir. Ji bo cîhaneke azad ku aştî, wekhevî, hezkirin û edalet lê hakim bibe tevlî PKK’ê bibû. Dunya êdî lêgera edalet û heqîqetê bû. Ji bo azadî û aştî pêş ketiba bi îddîaya bilindkirina têkoşînê wê rêwîtiya xwe berdewam kiriba. Di nav refên gerîllayan de qadeke ku hîn zêdetir bi awayekî aktîf beşdarî têkoşînê bibe pêşniyar kir ku ew der jî Botan bû. Heval Dunya di vê rêwîtiya xwe ya Botanê de tevayî çiyayên Botanê û şiverêyên wê bihost bihost geriya. Çûyîna Bakûrê Kurdistan ji bo Hevala Dunya şadî û kêfxweşiyeke mezin bû. Tevî ku hevaleke ciwan jî bû ji berpirsiyartiya ku girtibû ser milê xwe şûnde neda, bêdudilî tevayî berpirsiyartî bi cih dianîn. Li gorî egera berpirsiyartiyên xwe qet gav şûnde neavêt û bi cesaret meşiya. Hêvî û hesreta azadiyê ji bo tevayî zehmetiyan derbas bike hêzeke mezin dida Heval Dunya.
Heval Dunya bi felsefeya jiyana Rêber Apo re hertim xwe pêş dixist. Ji ber ku dizanîbû ji bo mirov karibe têkoşîna azadiyê hîn bi hêztir pêş bixe divê her kêlî xwe ji nû ve biafirîne û şoreşa zîhnî di xwe de pêş bixe. Bi baweriyeke wiha rêya rast ku rêya azadiyê ye hembêz kir, û tevayî berdêlên xwe gihandina azadiyê dabû ber çavên xwe. Ew heta dawiyê bibû şopdarê rêya ku di jiyana xwe de nîşan kiribû.
Di rojeke ku asîman bi ewere û bahoz bû de, ji dûr ve keştiyek diyar bû ku di bahozên dijwar re derbas bûye, ber bi perava me ve li gel pêlên diherikî ve nêzîk dibû. Weke ku deryayê dike du beş û weke ku ji pevçûnên gelekî xeter direve, bi hemû leza xwe ber bi peravê ve diherikî. Ji xwe werz jî payîz bû. Diyar bû ku keştiyê perava me ji bo xwe weke spartekek didît. Diyar bû ku hatibû perçiqandin. Gelek êşên ku ji ber dijwariya pêlên bê merhemet kişandibû hebûn. Her ku nêzîkî peravê dibû, ew rewşa westiyayî ya keştiyê weke ku diket ferqa dûrketina wan êşan û xwe nû dikir. Rengê keştiyê bi qasî ku nêzî peravê dibû li mirovan hîn germtir dihat. Keştî bi xwe keştiyeke nû bû. Ciwan bû, ne temen mezin bû. Gelo tevî vê jî, ji bo çi ev qasî westiyayî û çilmisîbû? Gelo cihê ku ev keştî jê dihat, gelekî dijwar û jiyan lê zehmet bû? Anjî gelo mirovên li wir, ne dihiştin ku ev keştî li deryayên azad, di nav pêlên weke landikên ku mirovan mest dike de biherike? Tişteke seyr e, di vê werza payîzê de ku hêdî hêdî serma hilma xwe ya ku mirovan dicemidîne dida, bi hatina vê keştiyê re ew hilm guherî. Di damarên mirovan de xwîn bi germî diherikî. Tiştekî din a ecêb jî di dunyayeke wiha bê însaf de navê ajovanê keştiyê ‘DUNYA’ bû. Diyar bû ku tevî her tiştekî hêviya wê bi vê dunyayê hebû. Tevî ku ji vê dunyayê gelekî kişandibû jî. Vê dunyayê gelek tiştên giranbuha jê biribû. Dîsa jî wê digot: “Dibe ku li hin peravên din hêvî hebin. Dibe ku deryayên din hîn azadtir bin.” Ajovanê keştiyê jî weke keştiyê bedew bû. Weke ku hemû xweşikbûnên dunyayê bi xwe re ragirtibû. Weke berfînên ku li hemberî hemû zexta berfa tund û hişk çawa bedewiya xwe parastibe, Dunyayê jî tevî dijwariya dunyaya rastî, ji bedewî û ciwaniya xwe tiştek wenda nekiribû. Tevî hemû êşan jî çawa hîn jî ev bedewî ew qasî zindî bû? Gelo ji ber hatina perava me bû?
Dema ku Dunya ji keştiya xwe ya ciwan daket weke xwedawendayekê mexrûr û bi rûmêt li derûdora xwe şewqek belav kir. Yekser tîrêjên xwe li perava me ya ku Dunya xerîbê wê ye de belav kir. Rast e, Dunya bi keştiya xwe, ji pêlên dijwar xwe spartibû peravên me. Lê weke dibêjin her cihek li gorî xwe xwedî taybetiyên xwe û êşên xwe ye. Dîsa jî tenê tişta ku Dunya dixwest ev bû ku dunyayeke bê pêlên dijwar û karibe li wir bibe ya xwe bû. Ev jî diyar e ku li perava me dîtibû. Di jiyana xwe ya zêde nedirêj de ku tevî wê gelek tişt têde dagirtî jî bûn, dixwest xwe bibîne. Lê, tiştek ecêb bû ku di vê mirovê de tiştekî ji min ne xerîb hebû. Weke ku me hevdu bi dehan salan nas dikir. Weke ku li gel min parçeyekî wê, li gel wê jî parçeyekî min hebû. Gelo ev çi bû? Di rastiyê de min û wê qet hev du ne dîtibû. Cara yekem me li vê peravê hev du dîtibû. Lê, tiştên ku em nêzî hev du dikirin hebûn. Ji xwe dema ku ji keştiyê daket, destpêkê çavên me li hev rast hatin. Di wê li hev rast hatinê de ew germahiya ku li peravê belav kir, destpêkê li ser min bandor kir. Bi rastî jî ew mexrûriya wê û ew sekna wê ya ku weke bibêje “Ey Dunyaya bêînsaf! Her çi qasî tu dijwar be jî, her çi qasî tu bê merhemet be jî, ez ê li hemberî te stûyê xwe netewînim. Ez ê jî navê xwe bikim Dunya û li hemberî dijwariya te bibim remza xweşikbûnê. Ez ê biçim pêravên xweşikbûnê û li wir bi mirovên xwediyê vê remzê ne re te ji vê kemîna qirêjiyê rizgar bikim.” Di vê payîzê de ev germahî û mexrûrî di vê perava me de di kêliya destpêkê de xwe gelekî bi bandor diyar kir.
Di sala 2001’ê li herêma Zagrosê di nav xeleka zêrîn de payîz weke havînê xwe da der. Ji bo çibû hûn dizanin? Ji ber ku Dunya ji keştiya xwe daketibû vê xelekê. Ew ajovanê westiyayî; lê ew qasî jî ciwan û bedew di wê payîzê de weke tîrêjên rojê ji keştiya hêvîdar daket perava li ber deryaya rûmetê. Zagros ji bo Dunyayê çawa ku ji gelek zindiyan re bûye binkeya jiyanê, bibû hêvî û xwezî pê anîn. Tişta ku di vê demê de herî ecêb jî ez ji bo wê bibûm hevalekî rê. Ji bo naskirina perava em lê ne, ez bûm rehberek.
Di vê payîza bi bê xiroş(heyecansız) û bi hêvî de weke hemû mirovên xwedî rûmet û bendewarê xwebûnê, bi germahiya ku ji vê keştiyê û ajovana wê ya ciwan û bedew berbelav kiriye, hêviyên di dilan de careke din şîn bû û careke din bi xwe re ji bo bihareke ku bi hêza berfînê wê qeşaya zor û zehmet kun dike, pelên xwe ji tîna rojê re vedike, ew mirov jî bi vê hêzê dilşad bûn. Dunya êdî ji “cîhanê” re bibû spartekeke jiyanê. Bibû hêviya ku bi salane li bendê ye. Hêviya ku bi salan e di kûrahiya dilê xwe de ji xwe re veşartibû. Weke çûkekî di nav qefesekê de hatiye dîlgirtin. Di carekê de bi germahiya Dunyaya bedew ji qefesa zordar fir da û çû. Cîhan êdî bi vê germahiyê ji qerîsekên bêxêr(uğursuz)rizgar dibe. Êdî dil weke çirpîna perikên çûkeke bendewar lêdide. Êdî çavên ku ji dîtina gelek tiştan westiyabûn, bi bedewiya vê Dunyayê gihiştibû çêja dîtinê. Dîtin li gel bibû sedemeke bextewariyê. Êdî dîtin biriqî bû. Êdî çav ji bo wê watedar bû. Çav êdî bêtirs diaxivî. Di çavan de êdî çirûskên hêviyê xuya dikirin.
Dunya şewq bû. Dihat hezkirin. Navenda kişandina cîhanê bû. Bedewiya ku li ser rûyê Dunyayê, bêhempa bû. Ew xwedî îrade bû. Ji bê edaletiyê re stû ne ditewand. Li gel wê bê edaletî û çarenûsa ku ji jina Kurd re rewa dihat dîtin, ne dihat pejirandin. Êdî ji bo wê bê vîn jiyan, bê rûmetî bû. Êdî kesekê/î nikarîbû wê neçarî peravên bê însafên jiyanê bike. Çi dibe bila bibe, wê venegeriyaba peravên ku jê hatiye. Ew bi biryar e ku li vê peravê xeyalên xwe pêk bîne û bijî. Divê kesek nebe asteng, ji bo vê. Ger astengiyek hebe jî wê li hember têbikoşe. Gelekî balkêş bû. Bi taybet di vê perava me de. Heta wê gavê ez bawer nakim ku tiştekî wiha ecêb hatibe jiyan. Ji xwe taybetmendiyeke vê peravê jî ev bû. Ango mirov eger li beramberî hev du ji dil bin, tu sînor nayên naskirin. Ez û Dunya di vê peravê de ji hev dûrketibûn, lê belê em gelekî nêzîkî hevbûn jî. Dibe ku hûn bipirsin ma çawa çêbû? Ma tenê bi nêrînekê ev nêzîkbûn çêbû? Na, bê guman wisa nebû. Ji bo ku ev nêzîkbûn çêbibe, em di pêvajoyên gelekî dijwar re derbas bûn. Ji ezmûnên gelekî giran ên vê peravê û mirovên vê peravê re derbas bûn. Gelek êşên giran hatin jiyan di vê perava hîlalî de. Di kûraniyên Zagrosan de gelek serpêhatiyên giran, lê ew qasî jî watedar hatin jiyan. Dibe ku Dunyaya ciwan û bedew ji peravên ku jê hatiye girantir bi pêlên dijwar re rû bi rû bû. Keştiya lêgerînerê dahatûyeke aram bû, di nav pêlên dijwar û xeteriyên gelekî metirsîdar re rû bi rû ma. Em di nav bahozên ku di demsala payîzê de mirovan hişk dikin, bê ruh dihêlin, xwîna di nav damaran de diqerisînin de man û bi berxwedana li hember vê bi bahoza bêxêr, ev nêzîkbûn çêbû.”
Piştî ku dema min şahadeta keça bedew bihisît, min bi xwe qet bawernekir û nedixwest bawer jî bikim. Ji ber ku hîna pir tiştên ku keça bedew û ciwan jiyan bike û bi wê coş û xiroşa xwe hevalên li derdora xwe bi ezbûnên xwe yên ku di warên Gulbihar û Sorxwîna de girtî, bi wan re parve bike hebûn.
Ji bona ku ez bikaribim bibim rêhevaleke wê keça bedew û ciwan, divê hertim di nava hewlidanekê bê hempa de bim ku bibim şopdarê rêya hevala xwe ya hêja û bedew. Ji ber ku hevalên me yên şehîd hertim rêya me ronî dikin û mîrasên pir bi nirx û wadetar ji me re hiştine ku em têkoşîna xwe bigîhînîn lûtkeyên herî bilind.
- Ayrıntılar
Şehîd Çekdar, navê malê Îdrîs Ferecî, li rojhilatê Kurdistanê li bajarê Mêrîvan, li herêma Komasî çavê xwe li jiyanê vedike. Di sala 1989’ an de ji dayîkbûye, di malbatekî feodal û dîndar de mezin bûye. Navê bav Îbrahîm, navê dayîkê Stara. Bab û dayîk heval Çekdar, her du jî hacîbûn. Rewşa malbata wana di milê aborî de gelek baş bû, di malê de sê birane. Heval Çekdar 12 salan dibistan xwendiye.
Bajarê Mêrîvan diwarê jeo stratejîk de, xwedan xwişkbûn û zengîni ye. Di dîrok de her dem bûye mêvandarê şerê Îran û Osmaniyan. Ji ber deştbûna vî bûyerê û di warê av de xwedan golê mezin bi mesafeta (dirêjî li kîlomître- perî 3-5 kîlomître) herdem ji bona janên şer û bazirganiyê bûye, dika bazirganî di navbera Îran û Îraq de.
Bajarê Mêrîvan bi çiyayên Şaho û Kosalan wekî berdewamiya çiyayê Zagrosan e. bi herikîna ava Sîrwan vê xweşikbûnê dixe asta herî jor. Di warê din de herdem ji bona Erdelanên (Xanedan) Mebaban bûye qeleya berxwedanê. Ev wekî kevneşopiya parastina çanda xwe herdem di navber xwedaniyek bûye û herdem di warê împiratoriya derdor hatiye tepisandin .
Merîvan bi xweşikibûn û bedewiya hava her çar demsal jiyan dike ve di navber çiyayan hatiye dorpêçkirinê, gelê vê herêma bi zaravayê Soranî ve Hewramî daxivin. Baweriya gelê vê herêmê ola îsalmî û di nav de terîqeta neqşbendî ve qedirî û perist ku ji felsefeya Zerdeşt (EHRAMAZDA) xwediyê başî digire. Ev parastina civak di çiyayên Bîlen bi xwe re afirand.
Di herêma Kîmasî tesîra çanda baweriya ola îslam û fedaî di asta herî jor tê jiyankirin. Sîstema yan jî serdestiya zilam li ser civak û malbat tê ferzkirin. Ne li ser sîstema eşîre û teyfe re dimeşe. Malbat di vê herêmê de wekî saziya dewlet xwedan rol e û di pêkanîna zîhniyeta desthilatdaran û feodaliya herî hişk, tê jiyankirin. Heval Çekdar di vê herêmê de çavê xwe li jiyanê vekiri.
Hevaltî weke herikandina ava zelal ku herdem li pey rastî û ji bona gîştina hedefa xwe lêpirsîna şervantiya heqîqetê ya Serokatiyê ye.
Ev herikandin wekî giştina hedefa xwe herdem di nav lêpirsîna ku azadî çi ye? Ev lêpirsîn encama hedefa giştina rastiya jiyanê bi wateye watedan di cewherê xwe de fedaiyetiye, yan jî xeta qehremaniya Çekdaran û tevahî hevalên şehîdin. Wekî Serokatî dibêje “ azadî bi xwe destxistine van hevalên şehîd bi ruhê qehremanî û berdewamkirina di xeta Azadî deye”, berhema Kurdistanê ji nûve afirandin û dayîn jiyankirin e.
Min hevalê Çekdar di zarokatiyê de naskir. Hevalek bi aqil û jêhatî bû, herdem di nav hevalên xwe yên zarokatiyê de di warê aqil û zekaya pratîkî de herdem pêşeng û mînak bû. koma me hebû, di nav komê de herdem xwedan rol û pêşeng bû, bi cesaret û wêrekiya xwe dihat naskirin, berpirsyariya koma me di desta wî debû û rola Rêberî ji bona me dileyîst.
Tê bîra min ku gelek caran ji bona parastina hevalên xwe dikete nav liv û tevgerê. Ger ku encam negirtiba di warê wijdan de nerehet bû. Herdem milê zarokên bê hêz digirt û ji wan re dibû hêz. Di dibistanê de, di warê werzîşê û xebatên ku dihat lidarxistin di asta jor de tevdigerî. Ji xwendinê zêde heznedikir û gelek caran di dersan de dibistan ber dida, di nav lêgerîn û lêpirsîna ku êdî dibistan berde ku êdî dibistan têriya wî nedikir.
Ev lêgerîn bi xwe re serhildêrî li hemberî malbat û eşîr re dixist di nava şerekî de, ji bo ku ev rêbazê jiyanê têrê wî nedikir. Ev lêgerîn zêde bi zanebûn nebû, lê belê herdem di nav lêgerîna rêbaza heqîqetê de bû.
Tê bîra min ku me ji bona gerê em ji bajarê derketi, wê demê min ferqkirî ku çend roje ku pir bi moral û kêfxweşe. Min vê rojê ji wana re got ku pêwîst sebeba vê keyfxweşiyê bipirsim. Di bersivdanê de…….tevlîbûna nava refên gerila de. sebeba tevlîbûna min dikarim bibêjim ku heval Çekdar e. Me sê kesan biryara tevlîbûnê da, sebeba vê tevlîbûnê hevalê Çekdar bû. Di sala 2006’an de tevlîbûna nav refên gerila çêbû. Perwerdeya şervanê nû me bi hev re derbas kir. Dikarim wiha bibêjim ku di rastiya rêxistin de eger ku kêm jî be, di demek kurt de heval Çekdar di kesayetiya xwe de guhertin dabû çêkirin. Hem girêdaniya wî bi Rêbertî û hevalan dihat dîtin. Di warê kar û xebatên piratîk de herdem xwe dida pêş û xwe xwedan erk didî. Piştî veqetîna şervanên nû derbasî Xakûrkê bû, piştî piratîka Xakûrkê derbasî Akademiya Mahsum Korkmaz bû, pişt re derbasî saheya Garzanê bû, di sala 2012’ an de di dawiya Biharê de şehîd ket.
Birastî bîranîna heval Çekdar, hem kenê wî, kelecana wî jiyanê û tevlîbûna wî di kar û xebatê de herdem di mirov de keyfxweşî dida jiyankirin ku bi hevalên wek hevalê Çekdar re jiyan kiriye, hem di rêbazê wiya jiyanê û sekna bi heybet, ve xwedan cesaret û fedakartiyê ye.
Hevaltî nûnertiya rastiya jiyanê ye. Serxistina henaseya rastiya heqîqeta ferd di nav civakê de ye, hevaltî di esla xwede rastiya bersiva şifreya gerdûnê bi xweye û di eynî demê de asta dûzeya fedayîtiye.
Helbirîn di wateya xwe de biriqîna hevaltiya rast ku di cewherê xwe de azadiye. Asta hevalên şehîd herdem wek çirayek ronî herdem riya giştina azadî ronî dike û xeta berxwedanî ji me re diyar dike.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Hewraman
2012- 12- 12
- Ayrıntılar