Em ber bi gir ve diçûn. Ji ber ku min dizanibû wê hevalê Serdar çi bibêje. Hevalê Serdar “Heval min tu pir bi xwe re westand, min li vir bihêle û xwe bigihîne hevalan” Li ser vê yekê min mijara birîndariyê guharte. Ha kêmek ma, vaye heval li vî çeperên pêş in. Li ser vê yekê hevalê Serdar serê xwe rakir û temaşe kir. Piştî ku çavên wî bi hevalan ket, bişirîneke nerm bi ser rûyê wî de hat. Vê yekê jî kêmekî êşa birîna wî pê da jibîrkirin.Belê.. Bi qasî çil gavek mabû ku em xwe bigihînin hevalan. Min bang kir. Piştî çavên hevalan bi me ket yekser hevalekî xwe ji çeperê avêt û ber bi me ve beziya û piştî bi çend gavan xwe gihande me û pirsa me kir. Ew heval hevalê Qendîl bû. Ew bixwe ji başûrê mezin bû. Ew ji herêma Garê ji gundê Kafya bû. Hevalekî li ser xwe bû û ev çend sal bû di nav gerîla de bû. Ew fermandarê mangê bû. Di zarokatiya xwe de gelek di zirûfên zehmet de jiyan kiribû. Êşên gelê başûrê mezin, gelê me yê di Engal û Helepçeyê kişandibû. Wî jî tevgera PKK’ê weke xelasiya gelê kurd dîtibû. Ev du sal bû di nava yekîneya bi tevger de cî digirt. Ji aliyekî din ve rengekî cuda dida yekîneya me.
Piştî ku hevalê Qendîl li birîna hevalê Serdar nihêrt;
- Hevalê Erdal, ka çeka hevalê Serdar bigire, ez ê wî bidim pişta xwe, da ku em zû biçin.
Min vê carê ji hevalê Serdar re got, qe nebe vê carê çeka xwe bide. Zêde serhişkî neke. Jixwe em gihîştin hevalan, kêmek ma. Min çeka wî ya Hungarî ji dest wî girt. Hevalê Qendîl jî ew da pişta xwe, heçkû dayîkeke penaber kurê wê li pişta wê be. Ewqasî dîmeneke xemgîn bû. Bi vî halî, me xwe gihande cihê hevalan. Piştî ku em gihîştin hevalan, hevala Nûjîn bi bez hate cem me.
Hevala Nûjîn keçike pir delal bû. Rûyê wê girover û bi parçeyek şûtikeke leşkerî porê xwe yê xelek girê dabû. Bejna wê tijî bû, lê dema ku tevdigeriya gelek sivik bû. Bi xwe ji Şirnexê ji gundê Xirbikê Bestê bû. Gundê wan jî li kêleka Mêrgumara herêma Bestayê bû. Ew jî pir ji kevn de tevlî refên gerîla bûbû. Herî dawî jî ji Dibistana Navendî ya Partiyê li Sûriyê, ji seha serokatiyê hatibû. Mirov hêza wê ya ku ji cem serokatî girtibû, di her nêzîkbûn û tevgerên wê de didît. Erka wê fermandara taximê bû. Di dibistana navendî de, di ewlekariya serokatî de peywir girtibû. Dema hatibû jî pir bi hêvî hatibû û li ser daxwaza xwe derbasî Eyaleta Botanê bûbû.
Dema hevala Nûjîn gihîşte me, bêyî ku tu tatêlek çêbike bi xwînsarî pirsa rewşa heyî kir û got;
- Ma birîna heval giran e?
- Na na heval, zêde giran nîn e, lê pêwîst dike ku em hevalê Serdar ji vir dûr bixînin.
- Temam e heval. Jixwe em rewşê ji nêz ve dişopînin. Rewş her ku diçe giran dibe. Pêwîst e hindekî em hişyar bin. Bila hevalê Serdar bêhna xwe veke. Em ê wî derbasî milê pişt bikin. Ew der ewle ye. Lewra em hindekî destê xwe sivik bikin. Çi dibe, çi nabe. Her kêlî dibe ku giraniya şer bikeve ser vê derê. Loma bi lez birîna heval baş girê bidin. Ez ê vegerim çeperê nav hevalan. Ez li wir bim wê baştir be. Temam e. Hevalê Qendîl û hevalê Erdal, piştî ku we heval bir milê din, vegerin vir. Em ê çeperê xwe û ji nû ve sererastkirina peywirên xwe ji ber çavan re derbas bikin. Hadê çavên min, lez bikin!
Hevala Nûjîn, bi gotina xwe ya “hadê çavên min” weke bayekê ji cem me çû. Gotinên hevala Nûjîn gelek bandor li me kiribû. Cara yekem bû ku min didît hevalek keç wisa xwezayî nêzîk dibû. Bi taybetî di rewşeke wisa ku tev şer û hemû dengê teqîn û vizeviza fîşekan.
Belê, heta niha hemû hişyarî teqîn û qîran, lê gotinên Nûjîn rewşeke şer û rastiya şer. Heta niha pêvojoya ku me jiyan kir, hemû tevzînokên sar bi ser laşê min de diçûn û dihatin. Perdeyên dilê min ev du roj bû weke pêlên deryayê geh bilind dibûn geh nizm dibûn. Me mirin bi çavên xwe dît, di nava mirin û jiyanê de me sêkerat kirin. Lê nebû qismet em bibin mêvanê axa sar a dayîmî. Gotinên hevala Nûjîn gelek ji van hestên qerisî avêtin aliyekê. Ne tenê gotinên wê, sekna wê jî tev de yê fermandareke jin a serwext bû. Di hundirê min de baweriyeke mezin da çêkirin....
Wê bidome...
Erdal Dêrik
- Ayrıntılar
Di berxwedaniya Çiyayê Katoyê ya sala 98’an de di topavêtinên dijmin de hevalê Serdar birîndar bibû. Her ku min alîkarî bi hevalê Serdar dikir, kezeba min ji ber wî dişewitî. Ka Serdarê berê, mala min xira be. Xwîneke sor î zelal ji birînên wî diherikî. Xwîn dilop dilop ji birînê diniqutî ser axê. Cilên wî yê zerî zagrosî kunkunî bibûn. Lê baş bû ku birîna wî ne di cihê hesas ê mirinê de bû û çar parçeyên roketê lêketibûn. Min parçeyek ji şûtika xwe jêkir, xwîna wî paqij kir û birîna wî girê da. Min hindekî cihê wî xweş kir, li ser piştê min ew dirêj kir. Min dikir û nedikir kela giriyê min nesekinî. Hêdî hêdî çavên Serdar vedibûn, ez li raserî wî bûm, destê wî di destê min de bû. Piştî ku çavê xwe vekir, yekser çavên wî bi çavên min ê şil ketin û got.
-Hevalê Erdal, ez birîndar bûm. Înşelah tiştek bi te nehatiye.
Min jî bi kelagirî bersivand; “Na, Na tiştek bi min nehatiye. Xema min nexwe. Ka hindekî hêza xwe kom bike ez ê xeber bidime Mazlûm wanan.” Gotina hevalê Serdar tevzek bi bedan min de anî xwarê. Di vî halî xwe yê birîndar de, li halê min dipirsî, ev yek min gelek hestiyar kir.
Hîna em di nava vê kelecanê de bûn, berî ku ez bang li Mazlûm bikim, wî bang li me kir, “Çi bi we hatiye!”
Vê pirskirina Mazlûm ez pir dame hizirandin. Ji aliyekê ve ez kêfxweş kirim. Ji ber ku tiştek bi wan nehatibû. Ji ber ku bi qasî ku kobrayê li cihê me dida, zêdetirîn jî li cihê wan jî dida. Min ji xwe ve digot pêwîst e fermandar wisa be û di eniya şer de li herî pêş be. Rewşa wan jî ya me girantir bû. Lê dîsa jî her ku firsend didît pirsa rewşa me dikir. Çi xweş e ku Mazlûm li rewşa me pirsî. Cihê wî di dilê min de çêdibû. Belê berî niha parastina me kirin û me ji wê eniya tengavbûyî de xelas dikirin û li halê me dipirsî.
Mazlûm erka fermandartiya xwe baş dizanîbû. Bi wêrekiya xwe, wêrekî dida me jî. Çavên wî şîn, rûyê wî sorik, her tim lêvken bû. Di hundirê wî de mêrxasiyek kurdînî dijiya.
Li ser pirsa wî ya, ka çi bû? Min bersivand û min got ku hevalê Serdar di rahnê xwe yê çepê de birîndar bûye. Lê niha kêmekê bi ser xwe ve hatiye. Ka em çibikin, tu çi dibêjî?
- Hevalê Erdal tu ecele neke, hevalê Serdar bigihîn cem girê parastinê, lê zû bikin. Dijmin qederekê pêş de hatiye. Heta ku hûn dikarin lez bikin, xwe bigihînin ciyê parastinê.
Min jî got temam û min berê xwe da Serdar û birînên wî. Min ji xwe re digot ”Çi dibe bila bibe, pêwîst e ez Serdar bi silametî bigihînim hevalan” Lê ez baş dizanim ku ew ê hêsan nebe. Tehtên Katoyê pir asê û nexweş in. Jixwe ji wan tahtan ên sax bi rihetî nikarin bimeşin. Nexasim birîndar hebin, hingê asta zehmetiyê du sê caran zêde dibe. Mesafeya di navbera me û cihê tîma parastinê de, herî kêm du sed gav hebû. Ger ne zêdetir be jî ne kêmtir e. Ger ji vê dûrbûnê di rewşê tenha de çend deqîqe dixwarin. Di rewşa birîndariya heyî de wê hîn zêde dem bixwe. Ev yek jî bi meşa hevalê Serdar ve girêdayî ye. Tişta baş rê berwar bû û ji milekî dinê ve jî kobrayên şer hê nû ji meydana cengê çûne. Ev jî avantejek bû. Heta ku kobra biçin cihê xwe, cebilxaneya xwe dagirin û bizivirin wê qederekê din berbend bikin. Jixwe Mazlûm gotibû, “em ê we biparêzin” Baweriya min jî bi Mazlûm pir zêde bû. Lewre jî bê ku ez zêde xwe mijûl bikim, min ji Serdar re got:
-Hevalê Serdar, te bi xwe bihîst, pêwîst e em zû xwe bigihînin cihê tîma parastinê. Ka rabe em biçin.
Min çenteyê Serdar avête ser çentê xwe yê li pişta xwe û min çeka wî jê xwest. Lê min çikir û nekir Serdar çeka xwe neda min. Çiqasî min israr jî kir, lê neda û got: “Hevalê Erdal barê te zahf giran e. Ez dikarim çeka xwe rakim. Çi bi destê min were ez ê bikim. Jixwe ez dikanim bimeşim. Tenê tu hinedkî alîkariya min bike em ê zû biçin.”
Bi israr min careke din çeka wî xwest û min destê xwe dirêjî çeka wî kir. Lê dîsa neda û vê carê jî got ku; “Hevalê Erdal, mirin carek e. Ger mirov mir, bila bi mêranî be. Ma ji vê rojê xweştir em ê bikaribin rojeke şehadetê bibînin, lewre bila çeka min di destê min de be. Ger ez şehîd ketim jî bila çeka min di destê min de be. Tu dizanî, ji bo leşkerekî çeka wî berî her tiştî tê, berî rihê wî çeka wî tê. Ji ber ku çeka leşker rihê leşker jî diparêze. Tu bi xwedêkî israr neke, em biçin.”
Gava ku Serdar bi vê birîndariya xwe ve ev peyvên tijî hest rijandin, êdî destê min negirt ku ez çekê jê bixwazim û min got; “Temam heval, madem ku tu ewqasî bi israr nadî, temam e. Lê pêwîst e em hindekî bilezînin. Dema me teng e”
Min destekî xwe xiste nav kefa destê Serdar de, di destê min ê dinê jî çeka min a BKC’yê hebû û em bi rê ketin.
Hetanî vê gavê em nêzîkî hevalê Mazlûm wan bûn. Lê niha em paş de diçin û dilê me dimîne li cem wan. Çavên me jî li cihê tîma parastinê ye. Hevala Nûjîn li me temaşe dike û li benda me ye. Dengê teqîna topan, vizeviza fîşekan her ku diçû zêde dibû. Bi taybetî ew mîratên obûsan bêrawestan bi gurmegurm diteqin. Zimînî qet ji guhên me qut nedibû.
Saet dihate dehan, rojê bi rengekî berêvarkî li rûyê me dida. Toza cengê di nava eniya xwêdana eniya min de bûbû herî. Lê hevalê Serdar tevlî xwîna jê diçû, pê re jî xwêdan jî dide. Bêhna barûdê difnê me dişewitandin. Ji dû û tozê te digot qey em di palûkeya komûrê de xebitîne. Carnan jî xwêdana şor xwe berdida nava lêvên me û tamek pir nexweş li ser devê me dihişte.
Her deqîqeyeke derbas dibû, me jî çend gav bi milê hevalên parastinê de davêtin. Di rê de car bi car lingê hevalê Serdar dihilpekî, bi hilpekînê re axîneke dijwar ji kezebê davête der. Bi axîna Serdar re kizînî bi kezeba min jî diçû. Min dizanî ku niha ew çiqasî dêşê. Ger min bi halê xwe yê saxlem ewqas zehmetî dikşand, nexasim ew birîndar bû. Lê ez çibikim kizîniya kezebê êşa dilê min nedibû dermanê birîna kûr. Lewra jî min dixwest ku heta ji min were ez birîndariya Serdar pê bidime jibîrkirin. Carnan jî min digote, tu tişt nabe. Tişta nexweş ava me qet tunebû. Ji bêavî qirika me ziwa bûbû û hîn em dimeşiyan.
Tişta herî baş, Serdar hêjayî navê xwe bû. Her tim çirûskên hêviyê ji çavên wî diçirisîn. Bêyî ku tu giraniyek çêbike dimeşiya. Min baş dizanî ku birîna wî gelek gelek ew dêşîne. Lê qet ne digot ka em bisekinin û rûnên. Weke Rêdar nedikir. Tenê tişta digot, ma gelek maye û li nav çavên min dinêrî. Di bûbikê çavên wî de hêviyeke xweşik hebû. Vê hêviyê di hundirê min de jî hêzek diafirand Min jê pirsî, “Hevalê Serdar ma tu berî niha birîndar bûbûyî”
-Rast e. Ev cara diduyan e ez birîndar dibim. Birîna min a berê ne ya topan bû. Di êrşekê de fîşekeke xedar li çengê min ketibû, wî demê birîna min ewqas giran nîn bû. Min bi rihetî dikarî xwe li ser lingê xwe bigirta. Lê ev mîrata parçe hêçku ketine nav damarê lingê min. Min digirin. Weke derziyê tûj in, dizanim min tu pir westand.
-Na hevalê Serdar wisa nebêje, ger ez vê jî nekim ma ez ê çbikim. Tişt nabe jixwe kêmek ma.
Min nehişt ku Serdar hevoka xwe bidomîne. Ji ber ku min dizanî ku gotina pey were çi ye! Ji ber ku ez berê jî bi rewşeke wisa re rû bi rû mabûm.
Wê bidome...
(Erdal Derîk)
- Ayrıntılar
Di 21 meha Sibata sala 2008’an de, artêşa tirk êrîşek bejahî anî ser herêma Zapê û xwest ku tevayî başûr dagir bikê. Lê piştî 9 rojan di destpêkirina êrîşê, artêşa tirk derbeyên pir mezin xwarin û ji bo canê xwe rizgar bikê paşve riviya û çû. Ji bo artêşa tirk ev binketinek pir mezin bû, lê ji bo me ev serkeftinek bêhempa bû. Berxwedaniya Zapê, serkeftinek leşkerî, siyasî, îdeolojî û manewîbû. Di berxwedaniya Zapê de, gelek çalakiyên mezin ji aliyê hevalan ve hatin li darxstin, gelek tektîk, şêwazên şer û amadekariyên balkêş hebûn.
Amadekariyên artêşa tirk 2 salan dirêjkirin û êrîşên wan jî ne bi 21’ê Şibatê re destpêkiirn, na; bi havîna sala 2007’an re wan dest bi êrîşên bi hawan û obûsan kirin û di payîza heman sal de jî, êrîşên bi balafirên şer zêdekirin û di herî dawiyê de, ji bo girtina encamê wan êrîşa bejahî kirin. Lê hemû plan û hesabên wan li hemberî berxwedaniya hevalan a li Zapê vala derketin û şermezar bûn. Divê em jibîr nekin ku amadekariyên hevalan jî pir zêde û xurtbûn. Tektîk, plan û stratîjiya pêwîst hatibûn amadekirin. Berxwedanî û hemû çalakiyên serkeftî yên şerê Zapê, encama van amadekariyan bû.
Hemû çalakiyên berxwedaniya Zapê girîng û xwedan rolbûn. Encax bi pirtûkekê mirov bikaribê mafê hemû çalakî û çalakvanan bidê. Emê di vir de behsa çalakiya Girê Mazî bikin.
Girê Mazî: ango boxaza mazî, li herêma Zapê, navbera girê Karker û çemê Çemcû dikevê. Bi ser zincîra çiyayên Şikefta Birîndaran ve girêdaye, di aliyê leşkerî de xwedan cihek stratîjîke. Ji bo derdora Şikefta Birîndaran bê dorpêşkirin, divê Girê Mazî û girê Karker wêrê girtin. Bi vê mebestê, artêşa tirk di roja duyem a operesiyona Zapê de êrîşî girê mazî kir. Ku girê mazî bikevê dest tirkan, wê bi asanî derbasî Sajê, Kokelê û ji wir jî derbasî girê Karker bibin û ji pişt re êrîşî şikefta birÎndaran bikin. Jixwe ketina şikefta birîndaran, tê wateya ketina hemû Zapê.
Destpêka pêvçûnan: Di berbanga roja 22’ê Şibatê, di navbera hevalan û leşkerên ku êrîşî girê mazî dikirin de pêvçûn derket. Hêjmara hevalan pir zêde kêm bû; ya leşkeran pir zêde bû. Heval wek du komên cuda li rojhilat û rojevayê boxazê sîngergirtibûn û êrîşên leşkeran paşvedixistin. Ji sibehê heta êvarê pêvçûn dewamkirin. Leşkeran 4-5 caran êrîşkirin û xwestin ku boxazê têxin dest xwe; lê her carê jî li hemberî berxwedaniya hevalan vala derdiketin.
Hevalên ku berxwedanî dikirin, gelek ji wan roja berî wê bi mêvantî hatibûn Zapê, wek heval Ayhan(Görse) û gelek hevalên din. Heval Ayhan û hevalên din ku hêjmara wan derdora 10 hevalan bûn ji sibehê heta êvarê nehîştin ku çend hezar leşker û cerdevan têkevin girê mazî. Di dema pêvçûnan de, Kobrayên artêşa tirk bêrawestîn êrîş dianî ser cihê hevalan û ji jêr de jî, leşker bi dizî an jî eşkere dixwestin gir têxin dest xwe. 4 kobra êrîş dikirin, du heb diçûn, duyê din dihatin, heman kevirek nehîştin û lênexistin. Di van êrîşên kobra û leşkeran de, ji berbangê heta êvarê, tiliya yek hevalî jî xwîn nebû, yek hevalî jî cihê xwe berneda û nehîştin ku dijmin yek gavê pêşve bavêje.
Girupek heval çûbûn kemîn li nêzî pira balinde li hemberî tangên dijmin danîbûn. Jixwe tirkan dixwest ku tangên xwe yên li Sîriyê, şêladizê û Bamerê derbasî Zapê bikin. Ji bo vê yekê jî, grupek hevalên me kemîn danîbûn; lê pişta ku hatina tangên tirkan ji rojevê derket, êdî divibû ku ew grup cihê xwe berdê û derbasî cihên pêvçûnan bibê; cihê herî nêzî wan girê mazî bû. Grup derdora saet 4’an gihîşt serê girê mazî, berpirsyarê girupê heval mahîr bû, derdora 10 hevalan bûn, hemû hevalên kevin û xwedan tecrubeyên şer bûn. divibÛ ku ev grup biçê alîkariya heval Ayhan.
Berî êvarê, hevalên ku li girê mazî berxwedidan, kobreyeke dijmin xistin xwarê. Kobra din ava leşkeran de ket û teqiya. Ketina kobra morala hevalan kir hezar û ya dijmin jî xist. Ketina kobra dijmin xist panîkê, kobrayên din jî dûrî cihê pêvçûnê ketin. Ketina kobra, di aliy^etektîkî, moralÎ Û siyasî de derbeyek pir mezin bû ku li artêşa tirk hat xistin. Hemû çapameniya cîhanê behsa ketina kobra û pêvçûnan dikir, destpêkê artêşa tirk ketina kobra nepijirand, lê piştî ku dîmen û wêne derketin, neçar man kul i xwe mûkirbên.
Êvarê grupa heval Mahîr jî gihîşt gel heval Ayhan û amadekariyên çalakiyekê hat kirin. Divibû ku heval êrîşî ser sînger û cihên leşkeran bikin û derdora boxazê ji wan paqij bikin.
Çalakî dîrekt ji aliyê heval Bahoz ve dihat koordînekirin. Di nava çalakiyê de jî, wek 2 grupên sereke hebûn; grupek li aliyê rojhilatê boxazê, berpirsyarê wê heval Rojhat Cîlo bû, grupa din jî li aliyê rojavayê boxazê, di bin berpirsyartiya heval Mahîr û heval Ayhan de bû.
Çalakî di derdora saet 8’an de destpêkir. Her grupek din ava xwe de bibû çend beş, beşekî êrîşê, beşekî parastinê û beşekî destekdayînê. Lê din ava van hemû beşan de, tenê çend gav hebûn. Jixwe boxaz pir teng e, tenê çend zinar û teht li derdorê hene, wekî din arazî rût bû. Aliyê em têde, ango aliyê başûr zuha bû, lê aliyê bakur ku leşker têdebûn, hemû berf bû û pir sar bû. Em li jor bûn, dijmin li jêrbûn û bi giştî her kes di navhev de bûn.
Heval bi dizî çûn gihîştin ber sîngerên dijmin û ji nişkave li wan xistin, ji jor de jî hevalan bi BKS û B7 êrîşî dijmin kirin. Hevalên êrîşvan ketin nava leşkeran û sîngerênwan yek bi yek xistin. Hin caran fîşekên hevalan xelasbûn, çekên leşkerên mirî ji ser wan radikirin û pê êrîşî dijmin dikirin.
Çalakî pir bilez çêbû û bilez jî rêvediçû. Di nava çalakiyê de, hevalek ji grupa êrîşê birîndarbû, ew heval ji cihê çalakiyê hatdûrxistin. Zêdetirî 12 leşkerên dijmin hatin kûştin û bi dehan jî birîndarbûn; qîre-qîra leşkeran bû, hin ji wan digriyanû hin jî diriviyan.
Dijmin çekên bidûrbînên şev hatî amadekirin bikardihanîn. Dûrbînên şev pir bi asanî dikarê mirovan bi şev bibînê. Bi van çekan 2 heval di çalakiyê de hatin suîkastkirin. Jixwe dijmin di vî şerî de tekmolojiya şer a herî nûjen û pêşketî bikaranî. Termal, dûrbînên şevê, çekên suîkastê, kobra, balefirên şer, hawan, Ubîs û qaşo leşkerên xwe yên bijartî anîbûn operesiyonê. Lê hemû jî, li hemberî berxwedaniya hevalan vala derketin. Çekên nûjen û hêjmara pir zêde li hemberî bîrûbaweriya hevalan, li hemberî ruhê APOYÎ, li hemberî berxwedaniya mafdar binketin.
Di çalakiya Girê Mazî de jî pir baş diyarbû, ku çawa 10-15 heval dikarin bi hezaran leşkeran binbixînin, kobra biteqînin û çalakiyek serkeftî li darxînin. Çalakiya Girê Mazî serkeftîbû. Çalakiyek mînak bû, berxwedaniyek bêhempa bû.
Çendî k udi çalakiyê de çend kêmasiyên biçûk derketibin jî, lê serkeftina mezin a çalakiyê nayê tarîkirin. Jixwe piştî çalakiyê dijmin ji derdora girê mazî û herêma Çemcû paşve riviyan, ancax bi hezar zor û belayan kûştî û birîndarên xwe ji herêmê derxistin.
Helbet ku berxwedaniya girê mazî, berxwedaniyek dîrokî ya bêhempa ye. Rol û keda heval Ayhan di vê berxwedaniyê de pir mezin bû. Heval Ayhan roja berî operesiyonê hatibû Zapê, hîn Mêvan bû, lê dema ku dijmin êrîş kir, heval Ayhan jî, li gel hevalan çû pêşiya dijmin û bi şev jî tevlî çalakiyê bû, di çalakiyê de şehîd ket. Ji bilî heval Ayhan, heval Baran jî şehîd ket. Heval baran di girupa heval mahîr de bû, li akademiya H. Karer dima. Li gel grupê çû kemîna pira Balinde û pişt re jî, hat hawara hevalên Girê Mazî û beşdarî çalakiyê bû. Di çalakiyê de çeka B7 dixebitand. Heval Baran, pir dilnizim û mirovhez bû, rola wî di çalakiyê de diyarbû. Him heval Ayhan û him jî heval Baran, bi ked, şer û fedayîbûna xwe, serkeftina çalakiya Girê Mazî misogerkirin. Di dil û mejiyê hevalan de hestên tolhildanê xurtirkirin. Berxwedanî û serkeftina şerê Zapê, encama ked û xwîna hevalên me yên şehîd e.
- Ayrıntılar
Ku mirov Kurdistanî be, ma dibe ku mirov ji vê axê dûr jiyan bike? Mirovên vê axê ku ji kûrahiyên dîrokê xweberdane û hatine, her dem hinek dizanibûne girêdayî van deran bijîn. Tedî tê gotin welatên, “çûk nafire, karwan nabihûre”, vaye wisa ye ev axên ku wekî Kurdistan tê binavkirin.
Digel bi giştî welatê Botan wisa be jî, li Botanê jî herî zêde Besta wisa ye. Ji qirêj û zingara vî cinawirê ku şaristaniyeke yekdiran tê gotin dûrmayîn, gotin di cî de be mîna ku mirov xwe bikşîne malzarokiyê û ji her tiştê ku diqewimin dûr jiyan bike. Wisa ku bi çandbûneke ku hinek jî xwe bi xwe qîma xwe tîne, ji derveyî berxwedaniya li ser piya mayînê, afirandina kevneşopiyeke jiyanekê, hinek jî wekî bicîbûnên xweser ên dîrokê cî girtin, taybetmendiyên mirovên li vir e.
Besta ciyek wisa ye ku, bakurê wê bi Herekolê hûnandî, rojhilatê wê bi Katoyan dorpêçkirî, başûrê wê bi Kela Memê bi birc û rojavayê wê jî bi sîlsîleyên Çela Nimêja çar hêlên wê bi çiyayan hatiye neqişandin. Li ser vê jî Hêzila ku ji navika Bestayê diherike lê zêde bikin!
Ji bilindahiyên Kela Memê Geliyê Tîrşînê û ava Rûspertî ku diherikin gundikê xweşik ê asûriyan Mehreyê, ji çavkana Çemêxacekî dibeliqe û Hêzilê çêdike. Li kêlek wê, li hember Mehreyê, kelaya xweşik a şêrên çiya, Kaplanê disekine. Hûn hê li destpêka ava Hêzil in. Hêzil hê destpê nekiriye. Dema ku hûn Mehreyê derbas dikin, belkî jî bi çalik û pozikên bi labîrentî yê geliyê Hêzil û daristanên herî kûr û six, lat û zinarên herî xweşik ê Kurdistanê destpê dikin.
Ava Hêzil ku hevkêşê vê dolê ye, her diçe şeyda dibe. Ku hûn Deryan, Avyan û Geliyê Herya derbas bikin, li milê we yî rastê çemê Avyan bi hemû hêşînahiya xwe diherike bibînin. Wê rengê ava diherike biguhere. Hûn li hember Hêzilê ne ku rengê xwe ji keskî ber şînî ve diguherîne. Dema ku hûn dixwazin riya xwe berdewam bikin, li hevrazên rastê, riyek ku wekî riya kaçaxçiyan tê zanîn heta bêjî asê, encax bizin dikarin derbas bibin û bi zinarên bi dest çêkirî û ewle hûnê bibînin. Li wir car heye kaçaxçî car heye gerîla derbas dibe. Ji bilî vê, ji wan deran derbasbûn, dilaweriyek dixwaze.
Ku hûn her bi pêş de herin, hûnê gûzên gundê Grek bibînin. Encax êdî her diçe hartir dibe. Dema ku ji gundê Grek derbas dibin, wê ava Çalan xwe tevlî Hêzil bike û riya xwe xêz bike û bidome. Dema ku hûn herin derketina Bestayê, çemên Besta Blûcînali û Besta Blûzerlî ku ji milê bakur tên, wê Hêzilê zêdetir bi heybet bikin.
Êdî em derbasî qada Cudî dibin. Wê Cudî jî li doleke avê û her diçe teng dibe tevlî Hêzilê bibe. Her dol teng dibe, leztir dibe. Wisa ku, hûn bi xuşexuşa avê ku serê mirov gêj dike re rû bi rû ne. Dema ku Hêzil ber bi Xabûrê diherike, fena dînan ji xwe diçe. Gotin di cî de be, dibe çemê herî hişk ê Kurdistanê. Wê bi Xabûrê re, leza xwe kêmtir bike. Encax wê demê jî, êdî ew ne Hêzil e. Heybeta wan çiyayan, her ber bi deştan dişemite, ew Hêzila ku şeyda bûbû, êdî dibe çemek letok. Di rastiyê de ku mirov bêje êdî ew ne Hêzil e, wê rastir be…
Li noqteya herî hişk a ku çemê Hêzil diherike, di vegera welat yanî vegera Kurdistanê de di nav komên yekem de Şahîn Klavûz û rêhevalên wî hebûn û ji erazî û ji Hêzilê re biyanîbûn. Wê kuryeyek PDK’yî rê nîşanî wan bide. Piştî kurye hevalan heta ciyek tîne, bi awayekî bi guman dibêje “rê ev e” û paşve dizivire.
24’ê mijdara 1982’yan e. Heval ji bona ku rê bibirin, rêbazên cur bi cur diceribînin. Hêzila ku delûdîn diherike, li serê jî barana barî zêde bikin. Hêzil gotin di cî de bi awayekî ku qet neyê zeftkirin, bi gurmegurm diherike. Koma ku di bin rêbertiya rêheval Şahîn Klavûz de ye, piştî ku hinek di pêş de diçin, piştre dikevin kemîna qomploya xayînane a IKP’ê. Riya vegerê nîn e. Di pêş de çûyîn nîn e. Ya ku bê kirin, xwe li avê bixin û li aliyê din ê avê pozîzyona pevçûnê bigirin. Wê rêheval yek bi yek xwe li avê bixin. Encax di milekî de kemîna xayîn û di melekî din Hêzila ku bi dîn û harî diherike, wê 8 milîtanê bi nirx ên PKK’ê ber bi bêdawînê ve bibe.
Rêhevalên ku di pêşengiya rêheval Şahîn Klavûz de di komên destpêkê de vedigerin welat, yek bi yek digihên şehadetê. Hevalên ku şehîd dikevin: bi kod navê Kenan Farûk Şahîn Klavûz, Ekrem bi navê Fûat Ertûrk, bi kod navê Gazî Mûsa Îlk, Îsam, bi kod navê Şervan Cahîd Dayan, bi kod navê Mûxtar Veysî Şîmşek, Hesen Ozçelîk, Veysî Hantaş û Mehmet Beşîr Aksoy.
Piştî ew qas sal, tam 26 sal şûn ve, tam li ser ava Hêzilê, vê carê di navika Bestayê de di kûrahiyên geliyê hêzil de, ji hêla çeteyên ku bi xitma îxanetê di hemêza gelê kurd de çiqiyane, ciyê komek gerîla ku di baregeha zivistanê de ne keşf dikin. Wê çete û bi hêzên faşîst û dagirker ên artêşa tirk re, êrîş bibin ser koma gerîlayan. Digel berxwedaniya bi çelengî di 12’ê adara 2008’an de di rêbertiya rêheval Kurtay-Abdulkerîm Ertaş de, rêheval Ekîn-Esra Bûlût, Faîk-Adil Sebrî, Şiyar-Alî Îso, Şiyar-Mustafa Îşcan, Xoşmêr-Hamît Hesenlo, Berxwedan-Dawid Habeş û Brûsk-Alî Mûrşît Klavûz re wê bigihîştina hev û di sermediyan bifiriyabûna.
- Ayrıntılar