Keça Çiya: Belê xwendevanê hêja dibe ku herkes dîmen û wêneyên gêrila temaşekiribin û nivîsên wan xwendibin, lêbelê heqîqet tenê ne di dîmen û nivîsê de ye, heqîqeta mezin di jiyan kirinê de ye. Ji dûr de bedewbûn û xweşikbûne gêrila nayê dîtin û hiskirin, heta ji dûr de gêrila weke xeyal tê dîtin û herkes xeyal dike gêrila çawa li çiya jiyan dike. Lê belê gêrila mirovên têkoşîn dikin çi bi dijmin re û çi jî bi kesayeta xwe re, heta bi sarbûne zivistanê û germbûne havînê re jî têkoşîn dikin. Ev têkoşîn hevaltiye PKK’ê dide parestin, û hertim hevaltiye gêrila di zoriyê de xurt dibe û bi wate dibe.
Me xwest em hest û ramanê şervanê nû bi were bidin parkirin.
Heval Xebatkar Azad: Rêberê min ez nizanim nameyeke layîkî mezinbûne we binivîsinim. Dema min pênûs girt nave eşqa bê dawîde û hêviye dîtine we ez ketim nava heyecanekî germ li hember azameta û bexteweriye we. Ev 12 sala hûn li Îmralî jiyan dikin û liberxwe didin, her rojeke ser mayîna te ya di wî cihî de derbas dibe, dilê me parçe parçe dibe. Her mirovekî Kurd ketiye ferqa erk û wezîfeyên ji wan tê xwestin, lewra herkes di nava çebayekî de jibo bikarbin erkê xwe bicîh bînin. Em gêrila jî roj û şev bi tere jiyan dikin û dixwazin heya dawî warê azad biparêzin, û wekî şehîd Muslum Doxan bibin bersiv ji Rêberê xwe re.
Heval Bilind Milî: Rêberê min, êdî herkes dizanê mirovekî weke te heya dawî liberxwe dide jibo gelê xwe. Heta zarokê Kurd jî bê teredûd xwe dikin qurban jibo rêberê xwe, ev ruhê gêrila ê fedaî û hevaltiye wan mûralekî mezin dide min . Mayîna te ya li Îmralî jibo me gelek zore û tê wateya bê hurmet nêzîkbûn e ji gelê Kurd re. Em vî nêzîkatiyên dijmin şermezar dikin.
Heval Bahoz Mexmûr: Rêberê min ji wargehên azad ez silav û hezkirine xwe ji bo we rêdikim û bi hesrete dîtine te, ez te himêz dikim. Ez nû bejdarî şoreşê bûme û hatine çiya ji bo min gava yekeme jibo têkoşîn kirinê û xwe naskirinê. Wekî ciwanekî Kurd ez gihîştim vê baweriyê ku cihê hemû ciwanên Kurd li çiya ye, jiber li vêderê em dikarin azad bijîn û bibin xwedî hêz û îradeke serbixwe.
Heval Hedar Dêrik: Rêberê min ez nû bejdarî şoreşê bûme û hatine çiya jibo min serkeftineke mezine, êdî ez dikarim weke jineke xwedî îrade jiyan bikim. Piştî hatine çiya min hiskir ez insanim û mafê min ê jiyan kirinê heye. Li çiya min tama jiyanê hiskir û bedewbûne wê min dît û jiyan kir. Ez pir dilşadim ku niha ez liçiya jiyan dikim. Her ciwaneke Kurd cihê wê li çiya ye, û pêwîste her keçeke Kurd xwedî li îrade xwe derbikevê. Û pêwîste em hemû ciwanê Kurd ruhê şehîd Muslum Doxan bidin jiyan kirin li çiya û bibin şopdarên riya wî.
Heval Viyan Afrîn: Rêberê min dema min di nava sîstema dijmin de jiyan dikir her roj min felsefa mirinê jiyan dikir, jiber ku xweşikbûne jiyanê di çavê min de nemabû. Bi destê dijmin û zilam her roj tu tê kuştin di hest û mêjiyê xwe de lewra pir jin di civakê de mîna dîna liwan tê hingî zilm û zordariyê ji destê dijmin û zilam dixwin.
Berxwedaniye te li Îmralî hêz da min ku ez qîr bikim û mafê xwe ê jiyan kirinê bixwazim. Niha li wargehên azad min nefeseke kûr kişand û bêhna azadiyê min kişande cerg û hinavê xwe. Ez her rojeke ku jiyan dikim liçiya ez hisdikim dûnya hemû bûye milkê min, min tucarî ev ruh dinava jiyana sîstemê de jiyan nekiriye. Ez pir dilşadim ku niha di nava gêrila de jiyan dikim û dixwazim hemû keçên Kurd werin li çiya jiyan bikin.
Heval Gûlan Sason: Rêberê min dema min li civakê jiyan dikir, her dem min dinava tirsê de jiyan dikir, jiber jin pir zêde têne tecawiz kirin û kuştin, êdî jiyan liber çavê min reşbûbû. Di hêlekî dîtir de jî dijmin gundê me şewitand û her roj êrîş dikirin li ser mala me û me lêdan dixwar ji destê wan, lewra min didît dijmin mafê me ê jiyan kirinê nehiştiye û herdem wekî kole jiyan kirin qedera me bû. Piştî ez hatim çiya min rehet jiyan kir, ez poşman bûme ku hîn zûtir nehatime çiya û min ewqasî amrê xwe vala derbas kir li wê sîsteme qirêj.
Heval Qehreman Rodî: Rêberê min ez silav û hezkirine xwe ji te re rêdikim, herdem meraqa min heya ku ez te bibînim û te himêz bikim. Dema ez hatim nava gêrila min dît gêrila ji tiştekî natirsin û ne tenê lihemberî dijmin şer dikin, her weha lihemberî rewşa hewayê jî şer dikin, ne berf ne jî serma jiyana wan dide seknandin, lihemberî zoriye bê çara namînin, û bi hêza xwe her tiştî dikin. Ev hêzeke mezin da min. Bedewbûne gêrila eyer tu dixwazê bibînê anceq tu bi xwe jiyan bike heya tu bibînin gêrila çawa jiyan dikin.
- Ayrıntılar
Jiyana Gêrila meraq kirin, bêhna çiyayê azad kişandin bi nefeseka kûr ew derdê dilê pir ciwanên Kurd e, herkes meraq dike gelo Gêrilayên jin çawa jiyan dikin di van çiya de, taybet şervanên nû, di nava kûrahiya van hestan de dijîn.
Çend Gêrilayên jin ê ciwan ev hestê xwe anîne ser ziman.
Heval Viyan Koçer:
di destpêkê de xwesteka min ya bejdarbûna Gêrîla hebû, bi hatin û çûyîna hevalan min hêz girt ez bejdarî Gêrîla bibim. Sê mehan li Garzanê em bi hevala re man. Ji bo hatina Behdînan em mehekê di rê de man, em nû bûn lêbelê dîsa jî me pir zorî nedikşand. Sê mehan em di perwerda şervanê nû de man, ji mere meraqekî pir mezin bû gelo perwerda Gêîla çawa ye? Heval çawa perwerdê didin, ji mere bibû mereqek? Piştre dema me perwerde dît pir li xweşiya me diçû, me gelek encam ji xwe re girtin. Min zoriyeke mezin ne didît, me bi xwe mangê xwe çêdikirin, karê xwe ê piratîkî dikir. Çima me zorî ne dikişand ji ber me dizanî em vî karî jibo xwe û hevalê xwe dikin. Di nava şervanê nû de min zorahiyeke mezin jiyan nedikir, berovajî wê jiyana şervanê nû pir xweşe, hevaltiya wan pir li xweşiya min diçû, cihê şervanê nû weke gul û gulîstana. Dema ez di despêkê de hatim vir ji mere digotin jin bi xwe karê xwe dike, tabûrê hevalê jin ê xweser hena, min bawernedikir, min digot: Çawa dikarin bixwe ewqas kar bikin, piştre min dît li şervanê nû jin dikare bixwe hemû karê xwe bike, jiber ku min jî kar dikir, ew rihê serkeftinê di jin de min didît. Em neha hevalê bihevre jiyan dikin her yek heval ji cihekî ye, lê belê dema heval diçin cihekî ez pir bêriya wan dikim, ji ber ku em ewqasî bi hev ve hatine girêdan. Ji ber ku hevaltî heya tucara xwîşk û bira di bîra min de nînin, dema hevaltî hebe ez tucarî naxwazim civakê têxim hişê xwe de. Hevaltiya Gêrîla hertim bi coşa jiyana Gêrîla tê xemlandin. PKK heqîqeteke ji ber wisa hevaltiya wêjî heqîqeteke û her tim tê jiyan kirin.
Heval Sila Tekoşîn Colemêrg:
Min di malê de heval nasdikirin û min dîtibûn, min jiyana Gêrîla pir meraq dikir, liserê çiya çawa jiyan dikin, min herdem pirs dikir ji hevalan. Min nizanîbû heval çawa jiyan dikin û min texmîn ne dikir heval wisa li cihê xweş jiyan dikin. Min digot: Heval herdem dibin zinar û keviran de jiyan dikin, min nedizanî wargehê wan wisa xweş hene û her tiştê wan heye.
Ez bi xwesteke xwe bejdarî Gêrila bûme, çend caran dema min xwestiye ez bejdar bibim, ez hatime girtin. Dema ez hatim gel hevalê kevin ez pir dilşad bûm, heya 10 rojan ji kêfa re min nikarîbû ez xwarinê bixwim. Ez hatim cihê şervanê nû, min dît her yek ji cihekî bejdarî Gêrîla bûye, lewra min xwe pir biyanî hisdikir jiber wisa jî ez destpêkê di koşa de bûm, heta fêrî hevala û jiyanê bûm min zorî kişand. Min tucarî karê piratîkî nekiriye, min dît hevalê jin jî karê piratîkî dikin, hemû karê hevalên xort dikin hevalên jin jî dikin, jiber wisa ez kêmekî şaş mam, min digot: Hevalê jin çawa van karan dikin, min dît hevalên jin ji hevalên xort xweştir kar dikirin. Dema destpêkê min karê piratîkî kir min zorî kişand, jiber min tucarî kar nekiriye, lêbelê bi demê re ez fêrî kar bûm. Perwerde bîrdozî destpêkir, me dizanî em Kurdin lêbelê me nedizanî em Kurdê çawane û me dîroka xwe nasnedikir, Piştî me dîroka partiyê dît piştre me fêhim kir ku Kurd çiqas bi şert û mercên zor re derbasbûne.
Di dersa dîroka jin de me ji nûde fêhim kir jin çiqas zorî kişandiye, dema em di civakê de bûn em ne di ferqa tiştekî de bûn û me nikarîbû em rewşa jinê di civakê de fêhim bikin, em ne di wê ferqê de bûn dayîkê me çiqas zorî û zehmetî kişandine. Ev perwerda me di şervanê nû de dîtî ez nabêjim bese, rexmî pir xweş derbas bû, pêwste di demê pêş de hîn zêdetir em xwe xurtbikin. En dersa bandor liminkir dersa dîroka PKK’ ê û dersa dîroka jin bû.
Ez hezdikim bibim milîtaneke gelek baş û herdem ji bo piratîkê amedeme.
Heval Gulan Sason: Herdem xwesteka min ya bejdarbûnê hebû, min nedizanî jiyana Gêrîla çawa ye min digot: Pir zore, min ji xwe re digot gelo ezê bikarbim şert û mercên wê derbas bikim, yan jî nikarbim derbas bikim, min dîsa digot ezê biçime, ma qey yê diçin ji me çêtirin. Ez bejdarbûm û min dît jiyana Gêrîla pir hesane û rehete, ez pir dilşadbûm ez dikarim di nava Gêrîla de jiyanbikim. Ez du mehan li bakur di nava hevalê kevin de mam, pir xweş bû biwan re jiyankirin. Şervanê nû her yek ji cihekî bejdar bûne û ne weke hevalê kevinin, min zorî nekişand di jiyanê û karê piratîkî de.
Dersa dîroka partiyê pir bandor liminkir, ewqas hevalê me şehîd ketine û canê xwe feda kirine. Dersa dîroka jin jî dema me dît, di wî zemanî de me fêhimkir çiqasî jin di nava civakê de bi zorî û zehmetiya re derbasbû ye, weke em nû ji xew şiyar bibin û me nû dît liderdorê me jin çi jiyan kiriye. Lewra min dixwest weke jinekê ez xurt bejdarî jiyanê bibim.
Li malê jî acizbûna min pir lihemberî zilam hebû, niha jî ez dibêjim ma qey ewê hertim xwe liser jin bibînin, bila em jî ser wan re bin, dîsa jî livêderê şerma me lihemberî wan hebû me nedikarî xwe bidin îfadekirin wekî wan. Di malê de me hertim zor û zordariya dijmin dîtiye lewre ez kînekî lihemberî dijmin jiyan dikim, jiber wisa di jiyana Gêrîla de ez hertim bi heyecan û coş nêz dibûm.
Heval Roj Ayvan: Ez ji Mexmûr bajdarbûme, ji ber wisa min di temenekî biçûk de jiyana rêxistinê nasdikir, min pir bi hevalanre jiyankiriye, zor û zehmetiyên ku me jiyankiriye em fêrî pir tiştakirin. Piştî bejdarbûne min ji Gêrîla re min pir tiştê cûda didîtin û ez fêrî, cilê Gêrîla lixwekirinêbûm û di çiya de jiyankirin jibo min wateya xwe pir cûdabû. Êdî ezê weke leşkerekê jiyanbikim. Di perwerdê de rewşa jinê di nava civakê de û di nava şoreşê de me naskir. Em niha dikarin rewşa jinê hîn zêdetir dahurandinbikin. Tiştê pir em liser sekinîn ew bû weke jinekê xwe amedekirin ji bo piratîkê. Di jiyanê de min zêde zorî nedikişand, ez dixwazim bibim milîtaneke baş weke heval Zîlan, Sema, Bêrîtan û Viyan, xwe di piratîkê de pêşbixînim, jibo ez dema biçim tabûra zêde zorî nekşînim. Meraqa min ya mezin ez Serok APO bibînim û serê xwe deynim ser milê Serokatî, ev jî hertim xeyalekî min ê zaroktiyêbû.
Dema ez nû hatim nava jiyana şervanê nû herkes balkêş dima emê çawa mangan çêbikin û wate nedidan jiyana Gêrîla û digotin: Em nehatine mangan çêbikin, em hatine şerbikin, lêbelê min divir de nakokî jiyan nedikir, jiber min rewşa çiya kêmekî dizanîbû. Dema me bihevre kardikir, me perwerda xwe bihevre didît ez pir dilşaddibûm, lê belê tişta min zorî dikşand tê de rewşa jinêbû, ango min digot: Jin çawa ewqas tişt jiyan kirine, zanebûna me nînbû em ewqasî dahûrandin bidinkirin. Dîsa jî ez hertim amede me ku lihemberî zor û zehmetiyê tekoşîn bikim di piratîkê de.
- Ayrıntılar
Di dirêjiya zivistana derbasbûyî de her tim Aso ji bavê xwe daxwaza cil û soleke nû dikir... Aso jî dixwest ku weke kurê muxtarê gund(Hîwa) ew jî, cil û solên nû lixweke û di nava hevalên xwe de pesnên xwe bike...
Her ku Aso behsî cil û sola nû dikir, bavê wî, bi dilekî xembar û bêçare destê xwe di ser serê Aso re dibir- dihanî û digot:
“Kurê min yê delal! Niha zivistane, berfê hemû rê girtine... ka bila bihar were û rê vebin, ezê biçim bajêr(Silêmaniyê) û ji kurê xwe re cil û solên pir xweş û rengîn bînim... tenê li benda biharê bisekin...”.
Çendî ku bavê Aso, bilengaz û feqîr bû, lê wî tu caran nedixwest ku dilê Asoyê xwe yê nazik û delal bihêle... Aso li ber dilê dê, bav û şeş xweşkên xwe pir biqîmet û buha bû. Aso kurê malê yê herî biçûk bû... Aso kurekî tenê bû, lewra jî tu kesî nedixwest ku ew xemgîn û dilşikestî bibe. Lê her tim tiştên ku mirov ji wan hez dike biparêze. Ne sirûşta bê rehm û ne jî zagona faşîst ya ku ruhê zarok çi ye nizanê!
Aso yê ku di mercên şerê dem dirêj de, di zaroktiya xwe de, birçîbûn, tazîbûn, tirs û serma her dem mêvanên wî bûn... ji xwe Aso jî wekî bi hezaran zarokên welatekî dilbirîn, li şûna lorî-lorî ya dayîkan, li ber dengê teqandina çek û narincokan di xew ve diçû û li ser qîre-qîra jinan û nala-nala birîndaran şiyar dibû.
Lê her tim jî hêviya Aso û bi hezaran zarokên wekî Aso, bi hêviya dîtina rojên germ, gîhayê şîn, kulîlkên rengîn û cilên cejnê yên nû ew mercên herî zor û zihmet derbas dikirin. Hêviya wan bi tenê bihar bû... Newroz bû, cejin û cilên nû bûn... Êdî newroz û cilên nû di xewnên şevan de jî dibûn mêvanên xeyalên wan yên pak û bêguneh! Lê kî ji serdarên cîhanê yên qelew bi yên wek Aso difikîrîn? Kî bi pêşeroja wan, dilşadiya wan, hêviyên wan yên zelal, dilên wan yên kubar û tijî hezkirin difikîrîn? Kî difikîrî ku xelatekî cejnê ji yên wek Aso re bişîne? Kî?
Heyanî vê berbangê ku bavê Aso 3 pezên xwe yên ji ber birçîbûn û nesaxiyan zeyîf û bêhal bibûn, dan pêşiya xwe û bi çend gudiyan re berve bajêr ve çûn. Berî ku biçê, Aso rengê cilan û solê jê re nîşan dida... Êdî Aso nikaribû di cihê xwe de bitebitê... Ew bi hemû mejî û xeyalên xwe li benda cilên xelata xwe ya cejna Newrozê bû... Êdî Aso ne bi lîstikan difikirî, ne bi xwarinê û ne jî bala xwe dida dengê çek û topên ji derdorê tên. Aso ketibû deryayê kûr û dûr yê xeyalan û nedixwest ku tu kes wî ji wan xeyalên şêrîn derbixîne... bihar hatiye, ku cil û sola nû jî werê, wê di cîhanê de bi qasî Aso ti kes dilşad û bextewer nebêye.
Dema ku Aso û bi hezaran yên wekî Aso bi xelata cejnê difikîrîn û bi dilekî pak û mêjiyekî zelal û rind li jiyanê û kulîlkên biharê mêze dikirin û bi çavên tijî hêvî û evînî li bihara nûhatî vedikirin. Wê demê li bajarên dûr, kesên qelew û simbêl mezin û dilhişk, bi darikê xwe li ser neqşa cîwarê Aso nîşa didan û planên xwe dikşandin.
Ew kesên qelew, simbêl mezin û çavtarî ji bo Aso û hezaran yên wek Aso re dixwestin ku xelata cejnê bişînin. Xelateke pir cuda ye, pir bi nav û bange, pir buhaye û evqasî buhaye ku bavê Aso hemû pezên xwe yên zayîf û nesax bifroşê jî, dîsa jî nikare xelateke wisa bidest bixe... Lê ev sermezinên qelew, li bajarê dûr ji bo Aso xelatek amade dikirin û dixwestin ku berî cejna biharê vê xelata xwe ya pir mezin diyarî Asoyan bikin.
Hûre-hûra firindeyan bala Aso yê ku di deryayê xeyalan de çûyî nekşand. Aso tenê bi cil û sola xwe difikîrî, lê nedizanî ku xelata wî di vê firindeyê de ye!
4-5 roj ji cejna Newrozê re mabûn, berxikên ber kuza li dora makên xwe bêxem-bêxem dilîstin, kulîlkên nû bişkifî bê hesab reng û bêhna xwe ya jiyanî didan zarokên welatê dilbirîn... Êdî newroz çend roj mabûn, dilê zarokan bi cil û şekiran şa dibû, keç û xortên nûgîhayî jî, bi hêvîya dîtina eîvndara dilê xwe, xwe davîtin bextê biharê û jê tika dikirin ku dilê evîndarê ji wan re veke... Pîr û kal bi melulî û çavbendî hatina biharê pêşwazî dikirin.
Lê sermezinên qelew yên ku bêhna gulê, rengê gîha, kenê zarokan, lîstika berxikan, hêviya çivîkan û dilê dayîkan nizanin. Ew tenê bêhna xwînê û dumanê, girî û qîrîna zarokan, mirin û moranê hezdikin. Jixwe ew firinde jî yek ji barbirê xelatên wan yên hov bûn... Wan sprîza mirinê ji Aso yê çavkejal re anîbûn. Aso li benda xelata bavê xwe bû, lê firindê bi lezgînî xelatek ji Aso û bihezaran yên wek Aso re diyarî kir û got: “Fermo ji we re xelata cejn û biharê” û bêyî ku li paş xwe mêze bikê, di riya xwe de çû.
Yekser her tişt hat guhartin, cîhan bû xiroşe û qîrînî bi zarokan, dayîkan, kala, berxikan û ezmana ket. Her der bû mij, hewa giran û bijehr bû, gîha şewitî, sewal mirar bûn, zarok di himbêza dayîkê xwe de, li ser kolanan can dan. Xwedayê mirinê îro serlêdana bajarê dilbirîn kir, hemû giyan girtin û ew bê bihar, bê cejn û bê xelat hîştin.
Aso jî derket derve, bi gêjî û bê armanc riviya û qîr dida: “Bavo, dayê... Bavo, dayê... Bavo”... Lê ew rojeke wisa bû ku ne bavo, ne jî dayê dikarê ji bo Aso yê xwe yê delal û nazdar tiştekî bike... Êdî Aso xelata xwe ji xwe bîr kir, wî tenê dixwest ku hilmek bayê pak bikşîne... lê ew tiştekî pir zor bû... mirin bibû mêvanê vî bajarî û cihê zindiyan nemabû. Li ber derî Aso li laşê dayîka xwe ya bê lebat, çav werimî û ziman derketî hat. Aso kete xwarê, dixwest bigrî, qîr bide, birive, bêje (daya… daya… daya…)... lê hêza wî nema bû û xwedayê mirinê destên xwe li dora qirka wî dişidand û giyanê pak jê distan. Aso jî bi hêza xwe ya firişteyî li ber xwe dida û nedixwest biçe... ew li benda biharê bû, li benda cejnê bû û li benda cil û sola xwe ya ku nedît bû...
Çend saet derbas nebûn, Aso û welatê wî yê dilbirîn bûn mijara hemû medyayên cîhanê... êdî Aso jî bû birîneke din di dilê welatê xwe yê dilbirîn de. Her kesî navê Aso û bi hezaran yên wekî Aso ji bîr kirin... li wan navekî din danîn! Êdî navê Aso bû “Helepça Şehîd”, Helepça jî bû sembola birîna bê dawî û evîna bê hêvî, bû Asoyên bê cil û gulên bi xerdelê fetisî û çemên bi jehrê şîn bûyî.
Sermezinên qelew jî, bi serkeftina xwe şahî û cejin dikirin û ji hemû cîhanê re digotin: “Em bi we dikarin, ji me bitirsin... Bila Helepçe ji we re bibê dersek” û bi dengên xwe yên qalind dikeniyan. Ha ha ha aha a... ha ha ah aahaaaaaaa
Polat CAN
- Ayrıntılar
Sala 1997’ an weke tê zanîn salên pir germbûn bi çalakî û tekoşîna xweya beramberî dijmin û ji her qadan dihate xwestin ku çalakiya bikin, di qadên çarçêlande me piratîk dida meşandin. Weke her qadên din, ji mejî çalakî dihatin xwestin û dem demê çalakiyan bû û dihate xwestin ku bersiv ji dijmin re were dayîn, di qadên çarçêlan de girê sînewe hebû û me gelek caran keşifa wan girop li pey giropê verêdikirin û ji bona keşfeke nû dihate xwestin ku em keşfekî li ser wî tepî bikin, ji ber ku ji berî çalekiyê pêwîste keşfa cihê çalakiyê were kirin û peyre çiwîna ser hedefê pêkwere. Ji ber ku bê keşif çalakî nayên kirin, ji ber ku serkeftina çalakiyê girêdayî keşfa cihê ku çalakî li ser were pêkanîn. Pêwîste di serî de cihê dijmin yê zeyîf û lawaz di keşfêde derxê zanebûnê û li gorî wê bi derbeyên giran bi ser dijminde biçî û ji çalakiya xwe encam bigrê, gelek girop derketin ji bo keşfa cihê çalakiyê û bi xeberên ji derdoran me girtî û bi encamên keşvê yê ku bi rojan dewamkir, piraniya îstixbaratan me birêyên ku heval têrebiçin ser girên dijmin têde bicihbûne û bi serkeftî zivrandin ji çalakiyê were çêkirin.
Taybetmendiyê vê çalakiyê ewbû ku dijmin wê were van giran bigre berbiseharêve û emê bihatina dijminre lêbixin. Cihê ku çalakî lê were kirin zozanin û xweza bê dar û daristane, ji ber vê yekê pêwîstbû ku ji hermilîve keşfa çalakiyê were kirin û birengekî saxlem û birêkûpêk were kirin. Ji ber ku dema keşfa çalakiyê baş neyê kirin dibe ku windayî pir çêbin û çalakî bisernekeve û encamê ku em dixwazin ji çalakiyê bigrin dibe ku em bidest neyîxin, di dema keşfêde xeber ji çeteyan dihate girtin, û li ser tevgera leşkeran ji hermilîve me agahî girtin, hemû milên girêdayî leşkeran û liv û lebata wan bi kûrahî dihate hesabkirin. Diserîde cihê hemû giropên ku biçin çalakiyê dihate keşifkirin û saxlemkirina cihên wan berbiçav dihate kirin û li çiwîna van giropan û heyanî zvirandina wan ji çalekiyê, ji hemû milîve di ber çavanre dihate derbaskirin. Ev hemû tiştê medayî xwiyakirin pêwîste di berçavanre werin derbaskirin heyanî çalakî li gorî ku tê xwestin were birêve meşandin. Piştî ku hertişt hate temamkirin, Li ser vî bingehî çar girop derketin ji nava hemû hevalan, her tiştê çalakiyê li gorî ku hevalan dixwest bi wîrengî bû û bi hemû kûrbûn û hûrbûna xwe çalakî hatibû hazirkirin. Çalakî bi hemû milê xweve dinava hevalan de hate gotobêjkirin û piraniya hevalên hazir nêrînin xwe li ser çalakiyê dane diyarkirin. Didawiyêde nêrîna hevbeş ya ku derketî holê ewbû ku hemû hevalê hazir tevlîbûn ku çalakî were kirin. Di wê demê de û ji ber şerê ku dijmin li beramberî gerîla pêşdixist dinava gelde, wê demê rêber APO jî pêwîstiya çalakiyeke bivî rengî erêkir. Ji ber ku hemû dehayetin dijmin vale derkevin û dinava gelde hêz û rastiya PKK’ê were xwiyakirin. Ji ber van tiştan pêwîstbû ku çalakî werên kirin.
Ji ber ku sala 1997’an ji mere weke sala fînalê dihate hesibandin û ji ber vê yekê hazirî ji her milîve dihatin kirin û Ji ber van tiştan hemû heval bi xwestekekî mezin dixwestin tevlî çalakiyê bibin. Êdî hertiştê çalakiyê hazir û amedebûn, ankû ji milê keşif û nexşeya wêve û ji milê binesaziya wêve,êdî li ser vê binesaziya ku hatî kirin tevger hate meşandin. Li ser vî bingehî em ketinmeşê, her çiqasî ku keşif û pîlanlemeya çalakiyê hatiye kirin jî lê ji berî çiwîna cihê çalakiyê pîwîstbû ku hemû giropên ku tevlî çalakiyê dibin ji nîzîkve cihê çalakiyê bibînin û nêrînin xwe yê dawiyê jî li ser çalakiyê bidin. Raste hevalê ku çiwîne keşfa çalakiyê ji hemû milîve çalakî girtina dest, lê pêwîste ku hemû hevalên ku diçine çalakiyê jî cihê çalakiyê bibînin û nêrînin xwe li ser bidin û riya çiwîna çalakiyê û riya zivirandinê baş nasbikin. Ev hemû amedekariyên ku têne kirin pêdivî pê heye ji ber ku giropên ku diçine çalakiyê pirin û ji ber ku şaşîtî dernekevê pêdivî heye ku hemû girop cihê xwe baş nasbikin. Ketina meşê çêbû berû tepekî ku neha jêre dibêjin şehîd ezîz,di binya wî çiyayîde kaniyeke avê hebû û cihê çalakiyê jî başdihate dîtin sekna me li ser wê kaniyê çêbû û her hevalê ku dibû hişedar cihê çalakiyê baş didît û tevgera dijminjî baş nasdikir. Dema em ketin hereketê çeteyê li beramberî me derdorê me dane ber hewanan, lê qarşê wê me tevgera xwe berdewamkir û mezanî ku ew car caran ji xwe de derdorê xwe didine ber topan. Diher çalakiyên leşkerîde rîsk hene lê pêwîste ku em van rîskên heyî di asta herî jêrde bigrin. Ji ber wê yekê carna dema ku tû diçê çalakiyê tu dibêjî di vê çalakiyêde dibe ku du heval şehîd bikevin, lê vê rîska heyî tu datixî yekhevalî ji ber wê yekê dema ku tu diçî çalakiyê diencamde yek hevaljî şehîd nakevê, ji ber ku tu tedbîrê wê ji her milîve digrî. Li ser vî bingehî bi hemû hevalanre dihate axaftin li ser çalakiyê û pêwîstiyên ku werin dîqetkirin di dema çalakiyêde. Nexşeya çalakiyê ew bû ku giropekî heval wê girê ku dijmin têde bicih bûye bigrin û dema ku dijmin hat ewê wêdemê li dijmin bixin û leşkerên ku dipêşiyêde tên wê li wan bixin û çekên wan ji ser wan rakin û hevalê din yê parastinê ewê wê demê li leşkerên dipeywanretên bixin û hevalê diçeperande ewê xwe şûndebidin. Ji ber wê yekê çar cihê ji bo parastinê hatin belîkirin, yek ji wan giropan ewê li ser rê bisekne û rêya heyî dibin quntirolêde bigirin û nehêlin çeteyên wan deveran derbasî cihê çalakiyêbibin û giropeke dinjî dicihekî dinde hakimiyeta xwe li ser gir û tepeyên derdorî wê çêbikin, ji ber ku hatina dijmin asteng bikin, giropê mayî yek ji wan dicihê qordîna çalakiyê de dimîne û ya din li cihekî din hakimiyeta xwe li ser cihê çalakiê çêdike û rênade ku dijmin derdora hevalan çemberbike. Her yekîneyekî cihê xwe girt û ji her milîve ji bo destpêkirina çalakiyê heval hazirbûn. Civîn hate çêkirin û navê hevalên ku biçin ser çeperê dijmin hatin xwiyakirin û hevalên ku cihê xwe diparastinêde bigrin hate belîkirin, heyecana çalakiyê di rûyê hemû hevalande xwe bi rengekî xwiyayî dida diyarkirin û hemû hevalan xwe dinava çalakiyêde didîtin. Hewildana hemû hevalan hebû ku her yekî ji wan cihê xwe di nava giropa êrîşêde bigre û herkesî didilê xwe de digot ma gelo navê minjî dinava giropa êrîşêde heye. Dema ku fermandar hat pêşiya hevalan ji bo xwendina navê hevalê ku wê tevlî çalakiyê bibin her hevalekî li benda xwendina navê xwe bû û hemû hevalan bi heyecaneke mezin li nava çavê hev dimeyzandin. Nav hatin xwendin û her hevalekî cihê xwe dinava yekîneya xwe de gir û hemû xalên ku werên dîqetkirin ji hemû hevalanre hatin diyarkirin, rê û rêbazê tevgera çalakiyê hatin diyarkirin. Ji ber ku wê hemû heval cihê xwe bi şev bigrin ji ber vê yekê agir an tiştên ku dibiriqin pêwîste werin dîqetkirin û pêwîste di dema meşêde ber ji ber lingê hevalan nexindirin û hemû xalên girêdayî dispilîna hereketê werên dîqetkirin. Ji ber ku nêzîkî cihê çalakiyê gund hene û seyên wan zû bi mirovan dihsin, ji ber vê yekê di dema meşê de pêwîste her tiş were dîqetkirin û hemû pîvanên girêdayî tevgera gerîla pêdivî bêheye ku li berçavan were girtin û bi hestiyariyeke mezin berçav were girtin. Berbitariyêvr hemû heval ketine hereketê û her yekî cihê xwe girtin, ji ber ku di qadên çarçêlande ev cara yekem bû ku çalekiyeke bi roj wê were kirin, ji ber vê yekê herkesî heyecana wê jiyandikir û bitaybet diqada çarçêlande û li wan zozanan cihekî xwe yê cida li cem hemû hevalan dida çêkirin. Dinavbera demjimêr 12-1 hevalan got ku tevgerek dinava leşkerande heye lê em nizanin ji bo çiye, wê demê hevala texmîn kir ku dibe ku dijmin xwe ji bo oparisyonê amededikin wê demê hevalan ji hevre digot ku oparasyonbe wê pir başbe emê derbekî pirbaş li dijminbixi. Wê demê ji hemû hevalanre hate gotin ku pir dîqetlîbin û ji ber ku yekîneya me ya herî nêzîkî rêbû me heneke din xwe nêzîkî rêkir ji ber ku heger dijmin birêde were em bikaribin lêbixin. Wê demê me zanîbû sehatê derketina dijmin ya oparasyonan ne, ji ber ku timî diderdora demjimêr 3-4 de derdiketin oparisyonan. Wê demê hemû giropan heneke din xwe nêzîkî cihê çalakiyê kirin, derdorê sehat 5’an dema ku dinya henekî ronîbû leşker ketin hereketê, lê ne ji bona oparasyonêbû, ji ber ku hejmarê wan hindikbûn, leşkerê ku ji çeperên xwe derketî henekî bi rêve meşiyan û dicihê xwe de rûniştin, wê demê fermandarê me got: Heger ku wan em dîtibim pêwîste em lêbixin,nêzîkî 20 xolekan leşkerê hatî dicihê xwe de rûniştî ma, li gorî ku hevalê nêzîkî leşkeran dengê wan bihîstî, leşkeran ji hevre digotin madibe ku apûçî hatibin van derdoran, ji ber wê yekê tevgera leşkeran neweke wan rojên din bi serbestbû, lewma leşker didu didu û çeprast pêşde dihatin.
Me jî ji hevre digot bimeşe bimeşe mehmeçîk were her tuyê bixwî, ji rewşa leşkeran hemû heval dikeniyan hevalê di çeperande bicihbûbûn pir bi xwînsarî tevdigeriyan û heyanî ku dijmin gihişte cem çeperê wan biqasî 5 mitran wê demê hevalan ji her milîve li wan da, wê demê leşker şaşo maşo bûn û tiştek ji rewşêa heyî fêmnekirin, ji ber ku cih zozanbû leşkeran nizanîbûn xwe bi kûve bidin. wê demê dinavbera leşkerên ku dipêşdehatîn û yê di pey wande tên qutbûn çêbû. Leşkeran nikarîbû ne bi şûnde biçin û nejî pêşve biçin, çiqas ku alîkarîjî xwestin qobrayêjî nikarîbû were cihê çalakiyê. Wê demê me ji fûzayêre digor hirç, lewma dema ku hevalan digot wê hirçê bînin wê demê qobrayê jî nikarîbû were cihê çalakiyê. Ji ber ku qobrayê jî nikarîbû were cihê çalakiyê ji mere pir başbû û qasî 45 xoleyan pevçûn berdewamkir û me hîç cihê xwe berneda, piştî ku fermandarê me biryar da ku heval gavekî xwe şûnde bikşînin, wê demê me gavekî xwe bişûnde da. Wê demê hevalê îhsan yê ku bi eslê xwe ji Geverê bû dixwaze çekê eskerê kuştî ji ser wan hilîne, lê dema ku diçe ser cenazeyê wan leşkerên kuştî, ji dûrve leşker mermiyan tavêjine wî û wî şehîd têxin, wê dema ku hevalê Îhsan şehîd ket hêdî me nikarîbû em biçin ser cenazê leşkeran tenê me karî em cenazê hevalê xwe henekî ji wir dûr bêxin. Wê dema ku cenazeyê leşkeran di nava lepê mede man leşkeran biçavkorî êrîşkirin, me heneke dî xwe bi şûnde vekişand. Çalakî li gorî hatî pîlankirin birêve çû, lê tenê şehadeta hevalê Îhsan li ser hevalan pir giranbû, leşkerê ku hevalê Îhsan şehîd xistîjî kesî ew nedîtibû ji ber ku 10 cenazeyê leşkerên kuştî hevalan bi çavê xwe dîtibûn û ji ber vê yekê hevalê îhsan bi rehetî dixwest ku çekê leşkeran ji ser wan hilîne, wê gavê şehîd dikeve. Dema ku hevalê îhsan şehîd ket hevalan got: Pêwîste em tola wî hilînin ji ber wê yekê dema ku leşkeran xwestin ku cenazê xwe bibin, ji ber vê yekê weke pîlanekî dinava pîlanlemeyêde hate çêkirin û birengekî lez û bez hevalan cihê xwe girtin, dema ku leşker hatin hevalan bihevre lêdan, ji hrmilîve hevalan lêdan û encamekî pir baş me bidestxist. Çalakî ji her milîve weke me pîlan kirî birêve çû lê çalakiya herî serkeftî ewe ku tu hîç wendahiyan dişerde nedê. Bandora çalakiyê pir li ser derdoran çêbû û me dema ji nûçeyan bihîst ku 15 leşker hatine kuştin hîn coş û heyecana me mezintirbû, soz û biryara me ya tolhildanê xurtirbû.
Cimşîd Gever
- Ayrıntılar
Sozdar AVESTE
Bê guman teybetmendiyên balkêş ê Serokatî, hene lê belê yek ji wane jî herî zêde wisa ez bi bandor kirim û heta niha jî dema tê bîra min ez pê raman dikim û dibêjim: gelo ev teybetmendiyên Serokatî ji çi tên? Ewqas hesasiyet, ewqas deqîq bûyîn û li ser her tiştî hakim bûyîn. Bi vê mînaka ku ezê bidim xuyakirin: mînakeke pir balkêş e. Serokatî dema ku insanekî bi dîta û pêre diyalok kiribane yan jî di derheqî wî de nivîsek bi xwenda û raporek bi xwenda ew insane qet ji bîr nedikir, ango pir caran hevala jî digot û her kesî jî digotin: “Serokatî em ji bîr nedikirin, tim di şopand û pirs dikir” gava merov xwe bi xwe jiyan nekê merov dibêje: qey heval tenê dibêjin.
Sala 1991’an serokatî giropa me bi rêxist li Lûbnanê ji cihê ekademiyê heta tepekî li ser riya Şam heye bi qasî 20 deqa dikşînê Serokatî bi mere heta wê derê meşiye, di rêde diyalok bi mere dikir ji bone çiyê hezirî dikir, zoriyên çiyê çi ne? bi me dide naskirin û tiştê ku em dîqet bikin, mînak çawa mero pêl meyînan neke ji ber ku gurûpa du mehe berî me çûbûn pêl mayînan kiribûn hinek heval şehîd ketibûn û lingê hinek hevala jêbû. Behsa xwezayê kir. Em di meha mijdarê de bûn û giyayê payîzê nû bi nû derdike, lewra Serokatî digot: neha kivarkê payîzê derketine ez pir ji kivarka hezdikim eger hûn çûn û we dîtin hûnê bixwin deme we xwar, şûne min jî bixwin ango mero çawa dikare ji xwezayê sûd werbigre û bikar bi xwezayê re yekbûnekê çêbike. Êdî di hatinê de emê ji hev qut bibin me xatirê xwe ji hev xwest gurûpek hevalê dîtir jî bi mere bûn. Em hevalê jin tenê neh kes bûn, yek bi yek heval himêz kirin xatir ji wan xwest û deme sira hate min Serokatî bi min re diyalok kir û got: Biçe li kurdistênê bigere piştî çar salê dîtir emê hevdû bibînin” tam 20 ê meha mijdarê bû me xatir xwestin û em ji ba Serokatî bi rêketin.
Êdî nav re sal derbas bûn. Hatine me ya çiyê çar sal temam bûn .Dema Serokatî wisa got ez jî li bendê bûm Serokatî gazî me bike, lê belê min ne digot heman meh û heman rojê de wê gazî me bike. Dema çar salê me qediyan me jî digot wê Serokatî me bixwaze baweriya me jî hebû Serokatî jibîr neke û difikirê em ji sala 1991’an heta sala 1995 li çiyê ne dibe ku Serokatî bang li me bike ji ber ku wisa ji mere gotiye .
Tam roja ku sal temam bibe di 20’ê mehe mijdarê de, em li biryargehe YAJK’ê bûn li Zapê bûn wê çaxê hinek heval jî li cem Serokatî hatibûn û li gel me bûn, çend hefte li ser hatine wan re derbas bûbû, di nava wan hevala de şehîd Aryan hebû û şehîd Dîlan hebû me bi wan re suhbet dikir wan jî got: Serokatî bi we raman dikir, dibe ku demê pêş we jî bişînê, ji ber ku Serokatî tanî ser ziman zoriyên we kişandiye û we di biryargehê de jî zehmetî kişandiye.
Min jî got hûn dizanin tam îro çar salê min temam bûn Serokatî dema em şandin jî wisa ji min re gotibû. Hîne 5 deqa derbas ne bûbûn li ser gotina min re heval hatin xeber dane me û gotin wê Serokatî bi telefonê bipeyve ban we dike, dibêjê: bila êvarê bêne ber telefonê.
Em saet heftê êvarî çûn Serokatî bi telefonê axivî gotine yekem kir got: êdî zemanê we temam bû gurave xwe dewir bikin û werin. Tam di heman roj de Serokatî em xwestin, lewra ji bo min tiştekî pir bi wate bû.
Di 20’ê meha mijdarê de em ji Lûbnanê derketin û 6’ê meha kanûnê em gihîştinbûn Heftenîn, piştî çar sala di 6’ê meha kanûnê de em gihîştin Şamê Serokatî di wî zemanî de ne amede bû, piştre hat em nêzî çil hevalî bûn gurûpa me 38 heval bûn û 2 heval jî ji Ewrupa hetibûn,em hemû ketibûn sirê emê êdî Serokatî bibînin. Serokatî sekinî bû em yek bi yek çûn ji bo em silav bidine Serokatî. Serokatî hertim xêr hatine gurupa dikir, ez hîne ber bi serokatî ve diçim çawa çavê wî li min ket navê min got: ev çar sal çêbûn ma ne wisa ye Sozdar, careke din ez wisa hejiyam,bi rastî jî tam di zemanê xwe de gazî me kir. Ev nêzîkatiyên Serokatî her tim ez didam fikrandin, tiştê gotiye mutleka di piratîkê de şopdarê wê ye û berdewam dike .
Ez niha ketime sala 20’ê de roj bi roj ez vê mînakê tînim bîra xwe û ez tucarê ji bîr nakim .
Ew deqîq bûna Serokatî, hesasiyeta wî,ew nêzîk bûna wî û di wextê xwe de pêkanîn, tabî ji bo perwerde kirinê mînakekî herî balkêş e .
- Ayrıntılar
HER TIŞ TÊ JI BÎRKIRIN LÊ ŞEHÎD TIM Û TIM DI DERYAYA DILAN DE LÊDIDE Û RASTIYA JIYANÊ DIEFIRÎN E
Jiyana gerîla jiyaneke tijî tekoşîn, berxwedan û gelek tiştên sosret yê ku nayên jimartin e. Carna jiyan ji tere pir zehmet û zor tê û car carnan jiyan ji tere dibe gul û gulistan lê li vê deveran jiyan di nava van çiyayan de xwedî wate û tamekî cudaye. Ji ber ku li vir her tişt bi kedê û xwêdanê tê bi dest xistin, herkes dike û hemû bi hevre dixwin, divexwin û jiyan dikin, tu cidabûn di navbera hevalan de nîne. Çiqasî ku her hevalekî ji cihekî hatiye û xwedî henek taybetmendiyên cudaye, lê tu dibêjê qey hemûkan ji nanekî xwarine. Lewma bi hevre di hindirê rihekî hevaltî de û bi hevre dijîn, hemû xwedî dilekî û fikrekî ku ji bo azadiyê hazirin di her dem û cihî de giyanê xwe hem ji bo welatê xwe û hem ji bo hevalê xwe fedabikin. Lê para herî mezin yê ku ev jiyan efirandiye û fikir û remanê taze daye avakirin û di hindirê giyanekî de aniye cem hev, ew jî rêberê gelê Kurd û mirovahiyê rêber APO ye, ew roja ku li ezmanê dilê bi milyonan ji gelê Kurd hilatiye û ji mere ev jiyana azad kiriye mal û em kirine însan û xwedî vîn û hebûnekî ku ji nû ve fêrî rastiya jiyanê bû ye. Cidayî wê dema mirov li xweşikbûna van xwezayan temaşe dike bi rastî weke buhişta li ser riwê erdê ji mirovanre tê xwiya kirin û çiqas mirov lê dimeyzêne jê têrnabe, ji henaseyên bayê wê yê paqij bigre heyanî çiyayê wê û ava wê ya zelal û xweş, ya ku mirov çiqa jê vedixwe lê jê têrnabe. Cidayî wê ji hemû cûreyên ajalan yê li vê derê bi mere û em bi hevre jiyan dikin bê ku ji me birevin ji çûk û bilbilan bigre heyanî Sivûrî û torîkan, ji ber vê yekê her tişt li vanderan wata xwe û tama xwe cudaye, ji xwarin xwarinkî bigre heyanî av vexwarinekî, heyanî şevê vêderê û rojê wê ji mirovanre weke ku tu li dinyayekî din be her tişt xwedî reng, deng û hebûneke cudaye. Ji be xweşî û rengîniya jiyanê li van çiyayan mirov bi derbasbûna roj, meh û salan nahise.
DILÊN KU BI HEVRE JI BO AZADIYÊ LÊDIDIN
ji her tiştî giringtir, yê ku vê jiyanê li van waran bi deng, reng û wate dikin, zarokê agir û rojê kulîlkê bax û bustanê azadiyê giyanê ku weke şaneyekî bi hevre bûye yek rih, dil û tim ji bo azadiyê lêdide û bê rawestandin. Di nava xweşikbûna van çiyayan de jiyan bi hilatina rojêre destpê dike û rengê jiyanê weke rengê rojê tim diçirise û tim xwe nû dike û rengê xwe di de her deverê cîhanê, hemû hevalê jin û hevalê xurt bi hevre jiyan dikin û tekoşîna wan bi hevre ji bo azadiya civakê û kesayetê tê meşandin hemû heval jî bi dilekî nizim pêdiviyên xwe yê jiyanê pêktînin, bê ku yek tahdahiyê an jî neheqiyê li yê din bike bi kesayetekî azad û serbixwe nêzîkî hev dibin û di deryaya cavê wan de çirûskên azadiyê tim tiçirisin û agirê Newrozê di hindirê dilê wan de tim li dar e. Lê bi ser dijminê hindir û yê ji derve ve xwedî biryarin û weke şûrê Zulfeqar bi ser de diçin bê rehim û texsîr, ne sir, seqem û ne teng û topê dijminan dikarin vîna wan ji bo azadiyê bihejînin û bi sînor bike.
DIYARIYA ŞEHÎD Û ŞOREŞÊ
Di nava jiyana Gerîleyan de jiyan bi hevre û bi hemû hêlê xwe ve tê parve kirin û her hevalekî ji berî ku bi xwe tenê bihizire, di destpêkê de li hevalê kêleka xwe hizire, ji xwarin û vexwarinê bigre heyanî xwe fedakirina ji bona hev. Ji ber vê yekê jiyana Gerîla ji her milê xwe ve tê heskirin û bi hemû zoriyên xwe û xweşiyên xwe mirovan dikşîna nava buhişta xwe ya ku mirov her tiştê xweş yê jiyanê tê de dibîne û ji her tiştê wê sûd werdigre. Mirov xwe li vanderan fêrî A, B ya jiyanê û azadiyê dike û mirov li van deran xwe hîsdike weke ku ji nû ve dayik bûye û çavê xwe li jiyanê vekiriy e. Her hrvalekî cihekî xwe yê cuda di nava vê jiyanê de heye û weke heleqeyan hemû heval hevdû temam dikin, ji ber vê yekê heval li van çiyan xwedî hest û remanê mezinin, ji ber ku rihê wan û dilê wan weke deryayan kûr û ferey ye.
Ji ber wê ji hevre dilê xwe vedikin û gelek caran diyariyan didine hev û hestê xwe bi hevre parvedikin, lê weke me ji were dayî xwiyakirin he tişt li vê derê xwedî wateyekî cudaye. Di be ku gelek caran di civaka sivîl de heskirî ji hevre diyariyan vedirêkin, herweha dibe ku hevalê hev ji hevre diyariya bişînin. Lê li van çiyayn û di nava vê jiyana azad de diyarî jî wateyekî xwe yê cuda heye di nva jiyana gerîlan de û bi taybet dema ku ev diyarî diyariya hevalekî şehîd be, ew hevalê ku hûn bi hevre dirazan û radibûn û hûn bi hevre ji bo jiyaneke azad tekûşînê didin meşandin, wê demê ev diyarî wê wata xwe gelekî cudabe.
Erê hevalno em bi hevre çîroka vê bîranînê xêzbikin li ser rûpelê dîrokê.
Hevalê Sedredîn Tac, bi navê nav Gerîla Çekdar.
Li Ferensa di sala 1984’ ran hatiye dinê û di sala 2003’ ya an de tevlî refê bizava rizgariya gekê Kurd bû bû, ew û hevalê Robar binavê din Ehmed Atêş, yê ku di sala 1977’ tan de li Mardînê hatibû dinê, di sala 2007’tan de li Amedê tevlî kerwanê şehîdên bê mirin bûm.
Wê demê ankû di sala 2005’an de dema ku hevalê Çekdar derbasî Amedê dibe, Seheta di dest xwe de diyarî di de hevalê Bawer; di wê navberê de dema ku hevalê Bawer di sala 2007’tan de derbasî Amedê dibe wê Sehetê diyarî dide hevalekî di nava refê Gerîlan de, ji xwe hevalê Bawer jî piştî demekî dema ku derbasî Amedê dibe di pevçûnekî de birîndar dikeve destê leşkerê tirkan de û neha ev Seheta ku diyariya şehîdekî û diyariya girtiyekî azadiyê ye li cem hevalekî Gerîleye û cihekî xwe yê cuda li cem vî hevalî heye û ev diyarî li cem wî bûye weke parçeyekî ji canê wî tucaran wata xwe wenda naka her ku dem sere derbas dibe hîn bêtir ev diyarî wata xwe zindî dibe weke hebûna şehîdan yê tim dijîn di dilê me de û tim bê mirinin.
Hamid Dêrik
- Ayrıntılar