Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 20'ê Gulanê de di saet 17.30'an de li navçeya Xozata Dersimê li dijî herêma di navbera Reşgul Û Deştê ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatiye lidarxistin. Operasyona li herêmê hîn jî berdewam dike.
2. Di 20'ê Gulanê de di saet 21.3
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 17'ê Gulanê de li navçeya Qilabana Şırnexê ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi tevlêbûna cerdewanan operasyonek hatiye lidarxistin. Di navbera 17-20'ê Gulanê de di navbera gerîlayên me û leşkerên dijmin de pevçûnên dijwar qewimiye. Di 17'ê Gulanê de ji 21.30'an heta 18'ê Gulanê saet 04.30'an li dijî Girên Meymûn, Kuruagaç, Kato Sûlê û herêmên Deriyê Dawetiya ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi dijwarî bi hewan û obusan hatiye bombekirin.
- Ayrıntılar
Di
berbange sibehê de ez çawa ji xewrabûm, dilê serhildêr yê Mamoste Ferzad Kemanger, qêrînên hevala Şîrîn Elem Hulu, Elî Heyderyan, Mehdî İslamiyan û zarokên hevalê Ferhad Wekîlî hatin bîra min. Gelo mirovên ku wan nasdikirin û yên mîna min ew nasnedikirin çi hestî jiyandikin? Her pênc heval jî hêrs û kîna ku dilê me di her kêliyê de dorpêç dike dizanîbûn û texmîndikirin. Dizanîbûn pergal, polîs û mirovên bê wijdan wê her roj bi qewmandina bûyeran, vê rojê bînin bîra me. Di her kêliyeke ku em di vê jiyanê de dijîn ew heval wê werin bîra me, çima? Ji ber ku dîsa ciwanên Kurd bê rehmet ji milê pergala Îranê ve têne darvekirin û qetilkirin. Di heman demê de her meheke ku em derbas dikin, nemumkine ku rojek nebe ku hevalên me tê de şehîd neketine, yan jî gelê Kurd êş jiyan nekirin e. Em mîna pergala desthilatdar keyf ji kuştine mirovan nagirin, helal nabînin û em xêra herî mezin di xwedî derketine mîrasê hevalê xwe de dibînin.
Gava ku ez digeriyam, min hevalên kevn û yên nû didîtin, min xweşikbûna jiyanê didît, min girêdana vê jiyanê hîsdikir, di wan kêliyên bextewer de hevalên ku di zîndanê dene û yên ku di zîndanê de mane, dihatin bîra min. Lê belê min ew cesaret nedidît ku ez xwe têxim şûna wan de. Herkes jidil hîsdike ku çiqasî hevalên zîndanê li berxwedidin û êşan dikişînin. Herkes dizane di zîndanê de mayîn fedakartiyeke mezin dixwaze. Tu dizane ji bona mirovên Kurd maf û huquq nederbasdare, lewra mafên ku îrada û nasname te nasnakin, tu jî wan mafan nasnake û hêvî ji wê huquqê nake. Her pênc hevalên ku di vê rojê de şehîd ketine, her roj bi mirine re jiyankirine, heya ez dikarim bibêjim ku di wan rojên weha tarî de mirin jî bidestê wan neketiy e. Hevala Şîrîn Elem Hulî bi êş û azarên ku di nameya xwe de behskiriye ev yek daye diyarkirin. Dijmin bedelê jiyanê hevkarî û sîxûrtî jê xwestine, lê belê Şîrîn Elem Hulî û hevalên wê darvekirin dane berçavên xwe û hevkariya bi dewletê re nepejirandin e. Roja 9 ê Gulanê sala 2010 an ji bona ciwanên Kurd bû rênîşanek. Gelo wê şagirtên mamoste Ferzad Kemanger êş û axînên mamosteyên xwe jibîrbikin? Gelo zarokên hevalê Ferhad Wekîlî wê ji darvekirine bavê xwe bitirsin? Gelo gelê Kurd wê her pênc hevalan jibîrbikin û ji berxwedantiya xwe dûrbikevin? Ji darvekirine hevala Şîrîn Elem Hulî û hevalên wê netenê ciwan û gelê rojhilatê Kurdistanê bandor bûn, her zarokekî ku ji şer û xemgînî acize, her dayîkeke ku nema dilê wê êş û qehrê radike û her mirovekî ku wijdan di rehê wî de diherike ji darvekirine van hevalan bandor bûn û soza berxwedaniyê dane hemû hevalên şehîd.
Tişta balkêş û bala mirov dikişîne; çima pergala Îranê gelê kurd bidarvedike? Mirov nikare bibêje dewleteke dibin navê İslamê de vê yekê dike, ji ber di olê İslamê de kuştine mirovan û bi taybet kuştine mirovên şoreşge ne helale û nayê pejirandin, tu tenê nikare bibêje pergaleke gelekî ji mirovahiyê dûr maye weha dike, yan jî pergaleke ji milê zîhnî ve di paşde maye, lewra jinan rejmdike û zarokên Kurdan bidarvedike. Pergaleke ku ji pêşeroja xwe bitirse, anceq evqasî wehşî be, lê belê dewleteke ku jinê rejmdike û ewqasî kole dihêle, yan jî mirovên şoreşger yên Kurd bidarvedike ji hilweşandine xwe ditirs e. Jixwe mirovekî ku zeyîf û lewaz be tu pêdivî nabîne ku wî ewaqasî işkence bike û wî bikuj e. Dewleta Îranê jî mîna dewleta Tirk ji mezinahiya gelê kurd û ji xurtbûna ciwanên Kurd ditirse ji ber vê yekê weha êrîşdikin. Gelê Kurd û hevalên her pênc hevalan wê di demekî kin de bi serkeftine têkoşîna Kurd tola wan rabikin.
Dûnya Cemîl
- Ayrıntılar
Di tevahiya têkoşîna rizgariyê de cihê şehîdan mezin e û şehîd di têkoşînê de rolekî girîng dilêyîzin. Di cîhanê de hem di rizgariya neteweyan de hem jî di rizgariya çînan de têkoşînên tên meşandin li ser milên şehîdan bi ser dikevin. Ji bo wê jî di nava hemû netewe û tevgeran de xwedî cihekî dîrokî ne.
Ev rastî ji bo welatekî weke Kurdistan ku hebûna wî hatiye înkarkirin û dixwazin ji bin ve tune bikin, pêşvexistina têkoşîna azadiyê ya li ser esasê hêza puxteyî di zemînekî pir zehmet de pêşvexistina têkoşîneke azadiyê encax tu bi fedekariya xwe bi keda xwe ger tu karibî xwe ispat bikî tu dikarî bi rê ve biçî.
Li welatên weke Kurdistanê neyar tenê axê dagir nakin her wiha mejiyên mirovan jî dagir dikin. Bêbaweriyê çêdikin. Di mirovan de wêrekiyê dişikînin. Firsendê nadin tevgerê. Ger bixwazî di welatekî wisa de xebatê bike ancax bi ispat tu dikarî baweriyê di civakê de çêbikî.
Dibe ku ji bo hemû neteweyan û hemû gelan şehîd girîng bin, lê ji bo me bi taybet şehîd ne tenê girîng in, ji bo me şehîd her tişt in. Partiya me partiya şehîdan e. Heqîqeta partiya Apocî ji bo şehîdan pir zêdetir xwedî heqîqeteke mezin e. Bi qehremaniya şehîdan ve bi rastiya şehîdan ve ev tevger bû tevger.
Heştdehê gulana sala 1977’an de têkoşîna Apocî di asta destpêkê de ye. Xwedî tu çalakiyan nîne, hîna tevgereke îdeolojîk e, tenê fikir tê belavkirin. Êdî li Kurdistanê digerin. Tenê gotin hene derveyî wê tu tişt nîne. Ji ber ku wê demê êdî di bakurê Kurdistanê de hebûna kurdan li ber kendalê ye. Helandinek mezin hebû. Li beşên Kurdistanê yên din jî wisa bûn, tevgera Barzanî rabibû û ketibû, di sala 1974’an de bû. Di Kurdistanê de bêbawerî serdest bû. Ji bo Kurdistanê nikaribûn li cihekî çar kes jî bianîbana gel hev. Mirovan bi hev bawer nedikirin. Te ji yekî re gotinek digot, digot “wey ma Barzanî bi heştêhezar pêşmergeyî nekarî tu tiştekî bikî, ma hûn dê bi çar kesan ve bikin. Hûn çend xwendekar, zarok û ciwan in, ma hûn dê çi bikin.” Vaye di wan şert û mercan de xebatên ku tenê bi fikir dihate kirin, bala neyar kişand û neyar xwest hîna di wê demê de tasfiye bike. Her wiha ev yek bi destên kurdan dikirin, an jî ew kesên ku ji xwe re digotin em kurd in.
Hevalê Hakî Karer bîst û neh salan ji beriya vê, li Kurdistanê bajarê Dîlokê li qada Duztepeyê di dema nîqaşkirinê de weke komployê hate şehîdkirin.
Şehidê yekem bû, wê demê di koma şoreşger de hevalêê Hakî Karer weke alîkarê Serok Apo bû. Esas wan dixwest Serok Apo tasfiye bikin, zeftnekirin, cih nizanibûn. Hevalê Hakî li Dîlokê girtin şehîd xistin. Ew şehîdê yekem bû. Hetanî wê demê tenê fikir bû. Rastî bû, heqîqet bû ew dihatin ser ziman. Lê dema ku şehîd ket, Serok Apo got, “êdî xwîn kete nav vî karî êdî nema em dikarin dest jê berdin.” Êdî teredût nabe. Bi komplo û xiyanetî hevalê vexwendin û şehîd xistin.
Kî bûn û çawaniya wan kesan mirov dikare bêhtir ji dîroka partiyê hîn bibe. Her kesî digot Kurdistan çar parçe ne, wan digot na Kurdistan pênc parçe ne. Digotin parçeyekî Kurdistanê jî li Qafkasan e, Kurdistana sor jî heye, yanî wisa xwe pir zêde Kurdistanî didan xuyakirin. Xwe weke Stêrka Sor binav dikirin. Lê van lêyîstok çêkirine. Jixwe her ev kar kirine, li bakurê Kurdistanê her kesê ku radibû dihate parçekirin. Mixabin xwe dispartin başûrê mezin û ev xebata tasfiyekar didan meşandin. Ew bûyer jî bûyereke wisa bû. Yanî şehîdê yekem wisa çêbû.
Hûn dizanin hevalê Hakî bi eslê ji aliyê Behra Reş bû, tirk bû, wî hevalê perwerde dikirin, hevalê zana dikirin, karê rêxistinê dida meşandin. Hatibû li Kurdistanê şoreşgertî dikir, bêguman wê demê zêde derfetên me tunebûn, wan hevalêan di karên cuda de dixebitiyan, hemalî dikirin. Bi ew pereyên bidestdixistin pirtûk dikirîn, li hevalêên din xerç dikirin, ji bo hevalêan ji cihekî bigihînin cihekî din bi kar dianîn.
xwendekar bûn û ciwan bûn. Piştî ku hevalêê Hakî şehîd ket êdî rewş pir cidî bû, hetanî wê demê di nava xwendekaran de gelek teorî dihatin kirin, lê dê dawiya wê çibibe ne diyar bû. Gelek baskên ku wisa hizir dianîn ser ziman hebûn.
Koma me jî bi cidiyetekê bi rê ketibû, lê dê bi ku ve biçûna, berê xwe dabana ku derê ne diyar bû. Şehadeta hevalê Hakî Karer di têkoşîna îdeolojîkî de bû neqebeke girîng. Rêber Apo ji bo bîranîna hevalê Hakî Karer bernameya PKK nivîsand. Ji bo xwedî li şehadeta hevalê Hakî Karer were derketin biryara xebatê hîna xurtir bû. Hat gotin me êdî xwîn jî rijand paşve vegerîn nabe. Wê demê hate gotin ku, ji bo em bikaribin asta têkoşînê bilind bikin êdî kom bes nake, divê em weke partî tevbigerin.
Sal vegeriya bû heftê û heşt hevalêê Halil Çavgun jî şehîd ket. Li bajarê Hîlwanê bi armanca salvegera şehadeta hevalê Hakî weke afîş wêneyên hevalê Hakî hatibûn bidarvekirin. Polîs, cendirme û serokçeteyê wir bi rabûna sibê re dest bi qetandina wêneyan kirin û heqaretên giran li hevalê Hakî kirin. Ji bo vê yekê hevalê Halil Çavgun bi hinek ciwan re civiyaye ku ka dikarin çi bikin. Di heman demê de cendirme bi ser wan de digirin û hevalê Halil Çavgun jî wisa şehid dikeve. Ev hevalê wê demê berpirsyarê wê herêmê ye. Bi van bûyeran ve hate fêmkirin ku rewş cidî ye û divê karên mezin werin kirin. Niha dijmin dibêje PKK li hember me çek bi kar anî, na wan destpêkê çek bi kar anî. Jixwe êdî hate fêmkirin ku di Kurdistanê bêçek tu xebatên rêxistinî nikarin werin pêşvexistin.
Şehadetên hevalê Hakî Karer û Halil Çavgun bûn bingehê biryardariya têkoşîna rizgariyê û bûn bingehê biryardariya partîbûnê. Bûn biryardariya berxwedaniya dîrokî. Ji ber ku êdî rewşa hebûn û tunebûnê bû. Peyama ku neyar dida ew bû, digot dev ji vî karî berdin, an jî hûn dê hemû wisa tasfiye bibin.
Di vê pêvajoyê de yan dê koledarî bihata pejirîn an jî dê riya berxwedaniyê bihata hilbijartin. Wê demê biryar hate stendin ku encam çi dibe bila bibe divê em li ber xwe bidin. Yanî PKK li ser esasê biryarbûna şehîd çêbû.
Ji vê şûn ve jî PKKê di pêşveçûyîna xwe de, di têkoşîna xwe de û hebûna xwe de ji şehîd hêz girtiye. Tiştekî pir balkêş e ku, neyar hinek kes ji PKKê şehîd kirine ku PKK bi paş bikeve, lê berevajiyê vê yekê PKK bi şehîdan ve pêş ket. Weke ku dîrok jî eyan e, ji bo PKK qels û lawaz were xistin gelek caran komplo hatine pêşvexistin, lê berevajiyê vê PKK tu caran lawaz neketiye her ku çûye xurt bûye. Bi her şehadetê re bêhtir bi hêrs û kîna tolhildanê PKK xurtir û bihêztir bûye. Her kes wisa tevlî bû û wisa tevger mezintir bû.
Weke hûn jî dizanin di 12’ê rezberê de gelek girtiyên me çêbûn. Ji bo ku dijmin di zindanê de tasfiye bike gelek bi ser hevalêan de diçe, her wiha gelek hevalê jî şehîd dikevin. Mînak hevalêên weke Cîn Alî di bin lêdanê de şehît dikevin. Piştre berxwedan dest pê dike, destpêkê hevalê Mazlum Dogan û piştre jî hevalê Ferhat Kurtay ew li hember vê zilmê berxwedaniyê dikin û şehîd dikevin. Ji ber ku gelek kes wê demê bi tasfiyetiyê re rû bi rû ne. Di heman demê de Ferhat Kurtay bi peywira navendiya partiyê ve tê peywirdarkirin. Tu kes vê yekê nizane, lê piştî ku Yildirim Merkît (jixwe piştre hate cezakirin) xiyanetê dike û radest dibe ev yek aşkera dibe. Ferhat Kurtay ji Qoserê ye û muhendis e, wisa tevli partiyê dibe.
Li hember vê zilmê pêwîstiya çalakiyekê dibînin û bi hev re biryar digirin ku xwe bişewitînin. Di PKKê de şewata yekem di 18 gulanê de dest pê dike. Dibêjin em ê bi çi xwe bişewitînin, dihizirin ku di boyaxê de tîner heye, ev jî madeyeke sotînêr e. Lewma boyaxê dixwazin tînerê ji nav diparzînin xwe tazî dikin, bi ser laşên xwe de berdidin û xwe dişewitînin. Her çar heval wisa xwe dişewitînin. Dema ku hinek kes pê dihesin ev hevalê xwe dişewitînin, dixwazin agir bitefînin, ew dibêjin, “agir tefandin xiyanet e, agir gur bikin.”
Vaye giyana PKK ev e, wê demê artêş nîne, çek nîne, tenê bawerî heye, îdeolojî heye. Dema ku Kemal Pîr û Xeyrî Durmuş vê bûyerê dibihîsin, ji ber ku tecrît heye zû nabihîsin, dibêjin lazime em xwe şehîd bixin ku em vî dengî netefînin. Dema ku heval vê yekê dibihîsin, hevalê Xeyrî dibêje, ev yek peywira me bû, Ferhat peywira me bi cih anî, ket pêşiya me. Hevalê Xeyrî rastî hevalê Kemal tê jê dipirse, dibêje pêwîst e em çi bikin, Kemal dibêje, Pêwîst e em xwîna xwe birijînin. Yanî ji bo ku partî were jiyîn, pêwîst dike ku em xwîna xwe birijînin. Wisa ev çalakî di 14 Tîrmehê de dest pê dikin, wisa çar hevalên din jî şehîd dikevin. Ev bûyer di zindana Amedê de sala 1982’yan diqewimin. Ya destpêkê di 21 Adarê de hevalê Mazlum Dogan, ya din di 18 gulanê de hevalê Ferhat Kurtay, Eşref Anyik, Mahmut Zengin, Necmî Oner û dîsa çalakiya din di 14 Tîrmehê de dest pê kir û di meha rezberê de li dûv hev, hevalê M. Xeyrî Durmuş, Kemal Pîr, Alî Çiçek û Akif Yilmaz şehîd ketin.
Ji vê partî çi girt? Partî ji vê hêz girt. Bi van hevalan ve, di hundirê zindana Amedê de hevalan xwe bi tevger kirin, tevger kirin û piştre bû kelha berxwedanê. Li ser esasê şehadeta van hevalan vegera welat hate biryarkirin. Kongreya duyemîn di sala 1982’an de çêbû. Piştî şehadeta hevalê Mazlum Rêber Apo wiha got, “êdî mirin ji bo me erzan bû, berê destên me bi zincirên neyar hatibûn girêdan, êdî zincir ji destên me vebûn.” Wisa vegera welat çêbû. Çawa ku li ser bingehê şehadetên hevalêê Hakî Karer û Halil Çavgun biryardariya partîbûnê çêbû, li ser bingehê şehadetên zindana Amedê jî bi armanca şerê çekdarî vegera welat çêbû. Ev yek bû bingehê pêngava 15 Tebaxê. Piştî wê di sala 1986’an de bi şehadeta hevalê Mahsum Korkmaz re pêngava artêşbûnê hate avêtin. Hetanî wê demê hîna di şer de dudilî hebû, lê bi şehadeta hevalê Egît re biyardarî pêş ket ku şerê gerîla li her deverên welat belav bibe.
Erka bingeh a Akademiya Mahsum Korkmaz jî ew bû ku, bingehê artêşê biavêje û xurt bike. Wê demê Serokatiyê ji bo hevalê Egît wisa digot, “çi hevalêekî weke şekir e, çavên mirov her li hevalekî weke Mehsum digere.” Yanî çavên mirov li hevalên weke wî xwedî biryar, bihêz, zana û xurt digere. Vê yekê li Kurdistanê şoreşa vejînê çêkir. Şoreşa vejînê bi xwe re tevgera serhildanê bi rê xist. Serhildan li ser çi çêbû? Li ser şehîd çêbû. Serhildana di destpêka sala 1990’î de li Nisêbînê li ser esasê xwedîderketina li cenazeyên hevalên li Xabûrê şehîd ketine çêbû. Bala we li ser be ev yek niha jî wisa ye, serhildana dawî ya Amedê jî dîsa li ser vê esasê ye. Li ser esasê li şehîd xwedî derbikevin, çar rojan Amed hate bidestxistin, hemû şûngeh û cihên dewletê hatin dorpêçkirin.
Di Kurdistanê de şehîd ji bo têkoşîna azadiyê bûye kaniya hêzê. Bûye bingehê biryarbûnê û bûye bingehê wêrekiyê. Bi vî rengî em hetanî roja îro hatin.
Pêvajoya nû pêvajoya yekê Hezîranê ye. Yekê Hezîrana 2004 esas weke 15 Tebaxa duyem e. Serhildaneke nû ye. 15 Tebaxê esas bêderfet, bêîmkan serhildaneke çekdarî ye. Li ser bingehê stratejiya rizgarkirina vê axê serhildaneke çekdarî ye. Yekê Hezîranê li ser merc û şertên ku gelekî nû hatiye avakirin, şoreşa vejînê çêbûye, li hember êrîşên neyar di çerçoveya stratejiya parastina rewa de bi rê ketiye. Her wiha gaveke dîrokî ye û gaveke nû weke ya duyemîn a 15 Tebaxê ye.
Ev ji ber xwe ve çênebû, bi ruhekî çêbû. Bi wî ruhê fedayiyane ku li ser axa welat pêngaveke mezin çêkir. Çawa ku gava 15’ê Tebaxê li ser ruh û giyaneke wisa çêbû, her wiha gava yekê Hezîranê jî li ser giyana Erdalan, Mahîran û Şevgeran çêbû. Bi vî awayî çepergirtina HPG’ê li bakur dorfireh çêbû. Ev giyanek bû, ev berdewama xeta, Hakî, Çavgun, Mazlum, Kemal, Xeyrî, Ferhat û Egîdan e. Di vê tevgerê de her şehadeteke mezin bûye sedema avakirina qonaxeke nû.
Dîsa Bêrîvan di Cizîrê de bi şehadeta xwe ve bûye remza tevlibûna keç û jinên kurd ên nav şoreşê. Piştî berxwedana Bêrîvan ref bi ref keçên ciwan tevli refên vê tevgerê bûn. Berê jî hebûn, lê vê berxwedanê bi xwe re qonaxeke nû da destpêkirin. Çalakiya Zîlan bi xwe re di taktîka şoreşê de qonaxe nû ava kir. Ruhê fedayî êdî bû taktîk û şêwazek. Giyana fedayîtî di destpêka PKK’ê de heye, fedayiyê yekem Serok Apo ye, Mazlum Dogan e, ji bo partî jiyan bibe xwe feda kir. Lê bi Zîlan re ev êdî bû taktîk û şêwazek.
Dema ku mirov li dîroka me temaşe bike, her dem şehîdan rolekî esasî lêyîstine. Vê tevgerê her xwe bi şêhîdan re mezin kiriye. Ji bo wê yekê jî em dibêjin, ev partî partiya şehîdan e. Ev gotin vala nîne.
Sêzdeh rojên din du salên pêngava yekê Hezîranê temam dibin. Di hundirê van du salan de nêzî 300 heval şehîd ketine, hemû jî bi fedayiyane şehîd ketine. Yanî ne bi rasthatinî ketine kemînê yan jî cihên din. Bi berxwedanî şehîd ketine, hemû fedayiyane ne. Esaret pir kêm in. Di şer de tu kes bi çek nehatiye girtin. Bi zanistî û fedayiyane nêzîkbûnek heye. Vî ruhî bi xwe re pêşveçûnên mezin çêkirine.
Piştî ku komploya navneteweyî serokatiya me dîl girt, gelek derûdoran –ku gelek ji van dewletên xwedî hêzên îstîxbaratî ne- gelek saziyan wan mînak saziya hizir a Îngilistanê ku gelek nirxandin û analîzên nêzî rastiyê dikin li gor xwe. Hizra van saziyan hemûyan çi bûn, digotin temenê PKK piştî serok Apo ancax salek be. Piştî salekê me dît li Qendîlê şerek çêbû û komployekî herêmî pêşket. Lê şîroveyên bi vî awayî domandin. Her digotin, temenê PKK’ê kêm maye, dê parçe bibe, tasfiye bibe li ber qedînê ye.
Piştre em aşkera hînbûn ku ev van şîroveyan li ser hinek agahî çêdikin. Ji ber ku xiyaneta Ferhat û Botan hîna di sala 97’an de li vê herêmê çêdibe. Hîna wê demê ew diyar dikin ku ew ê li dij serokatiyê xwedî helwest bin. Yekî din jî heye Kanî Yilmaz, jixwe îstixbarat dizanin ku ew ne di xeta serokatiyê de ye. Ji ber ku bi wan re ye. Yanî dema ku ew sazî dibêjin dê PKK tune bibe hindek agahî di destên wan de hene.
Lê ew di mijara Rêber Apo de xapiyan, wan hêza Rêber Apo baş şîrove nekir. Rêber Apo, ew qas, têkoşîn avakiriye ku, ew qas kadro afirandine ku, ew qas îdeolojî sazkiriye ku, ew çend kesan bikaribin bikirin jî nikarin wî li paş bihêlin. Tu kesî nekarî vê rastiyê baş tahlîl bike. Lê dîrokê raber kir ku hêza Rêber Apo gelek ji texmînên wan mezintir e.
Ji bo ku konseptê temam bikin û PKK parçe bikin, di sala 2004’an de gava dawî avêtin. Lê nikaribûn tu tiştî bi ser bixin. Piştî ku ev yek ji aliyê Serokatiyê ve zelal hate fêmkirin, li ser bingehê parastina rewa bi pareznameya “Parastina Gelekî” ve perspektifek nû pêş xist û fermana ji nû ve avakirina PKKê da. Pêvajoyeke nû bi rê xist.
Pêngava yekê Hezîranê li ser berxwedana şehîdan û hewlên Serokatiyê ve pêş ket. Gelek derûdoran digotin ku piştî Ocalan çû êdî ev nikarin şer bikin, her ku biçin dê kêm bibin û tune bibin. Ji ber ku şer giran e, nikarin weke berê fedayîbin, lê ev du salên dawiyê çi raber kir, şerê fedayiyane aşkera diyar kir. Niha taktîk û îdeolojiya Serok Apo di Kurdistanê de her weke berê ye û ji berê jî xurtir e. Xeta Rêber Apo di çareseriyê de faktora esasî ye. Ev yek bi vê pêvajoyê re hate peyitîn. Bi taybet sala dawiyê yanî ji Newroza 2005’an şûn ve bi îlankirina KKK’ê ve di gerîla de pêşveçûyîneke nû çêbû. Bilindbûn û berxwedanek çêbû. Bersiva vê yekê gelê kurd da, bi meşa Gemlîkê ve dest pê kir, bi serhildanên Şemzînan, Gever û Colemêrgê ve domiya. Di salvegera 15 Sibatê de li çar parçeyên Kurdistanê protestoyên gelê kurd bilind bûn, li Makoyê deh mirovên kurd hatin qetilkirin, bi sedan kes birîndar bûn. Li her deverê Kurdistanê bi sedan kes hatin binçavkirin, lê niha gelê kurd li hember vê yekê helwesteke nû bi pêş xist. Careke din bi helwesteke neteweyî ve li hember komploya navneteweyî helwesta xwe raber kir.
Dîsa pîrozbahiyên 8 Adarê ku Roja Jinên Kedkar ên Cîhanê ye û ev li her aliyê cîhanê tê pîrozkirin, îsal li Kurdistanê pir zêde hate pîrozkirin. Pir cewaz, coşdar, bi tevlibûneke mezin û xwedîderketina li Rêber Apo pîroz bû. Li cihekî weke Botanê, hem li bakurê Cudî û hem jî li Başurê Cudî hem li Sîlopî û hem jî li Şirnexê bi qelebalixên mezin pîroz bû. Li Kurdistanê jinên kurd raberkirin ku çawa gihiştine asteke bilind. Çawa li doz û şoreşa xwe xwedî derdikevin. Li her derekê hate pîrozkirin, lê li Kurdistanê pir cewaz û bi tevlîbûnên mezin ve hate pîrozkirin.
21’ê Adarê jî bi tevahî weke platformeke Rêber Apo hate pêşwazîkirin. Ji ber ku konsepta di çarçoveya komploya navneteweyî de tê pêşvexistin, bi taybet çareseriya bêyî Ocalan disepîne. Li hember vê gelê me pêwîst dît ku Newroza 2006 weke Newroza Rêber Apo pêşwazî bike. Ev helwestek bû.
Jixwe hîna di 2005’an de referandûma Serok Apo dest pê kiribû. Di bihara 2006’an de referandûma Serok Apo gihîşt lûtkeyê herî bilind. Ev bersiveke pir girîng bû. Gelê kurd raber kir ku çareseriya bêyî Rêber Apo û bêyî PKK ne gengaz e. Ev yek xeyal e, qet nabe, zemîn û bingehê vê yekê qet nîne. Mirov dikare bibêje ku belkî kêm belkî jî zêde gel û gerîla bi hev re li peywirên xwe xwedî derketin. Di Newroza dawiyê de ev derket holê, dewlet ji vê yekê tirsiya, lewma operasyon derxistin. Her wiha di bin fermandariya hevalê Êrîş û Kawa de rexmî ku di nava wê berfê de tu derfetên wan ên rizgarbûnê tunebûn, ew kevneşopiya berxwedanê domandin û wisa li peywirên xwe xwedî derketin. Wisa çardeh hevalê şehîd ketin. Bi wê qehremaniyê ve şehadeta wan hevalêan ji bo serhildanê bû peyam.
Ev komeke pir balkêş e, temsîliya neteweyî dike, ji çar parçeyên Kurdistanê tê de hevalê cihên xwe digirin û bi biryareke mezin û qehremaniyê ve şer kirin. Bi taybet gelê Amedê ev peyam baş girt û li cenazeyên xwe xwedî derket. Serhildan rakir û neyar di cihê wan de qefalt. Li wê derê jî hefteyekê bû raperîn û panzdeh şehîd hatin dayîn. Di dîroka berxwedanê de asta herî bilind hate girtin. Vê raperînê di hefteya şehîdan de dest pê kir, ku hûn dizanin ji Newrozê hetanî 28’ê adarê dîroka şehadeta hevalê Egît e, hefteya şehîdan e, çar rojan li ser hev domand û piştre pêl bi pêl li hemû bajarên Kurdistanê belav bû. Dibe ku di vê hefteyê de 15 şehîd hatin dayîn, lê helwesta ku hatiye raberkirin, helwesteke pir girîng bû, tevahiya cîhanê şîrove kir.
Van raperînan pir aşkera raber kir ku, têkoşîna rizgariya Kurdistanê êdî ne PKK û gerîla li çiyan didin meşandin, vaye gel dimeşîne, gel li bajaran dimeşîne. Hem jî ne bi çend kesan bi girseyên mezin. Li Amedê derveyî birîndarên kêr û keviran tenê yên ku bi guleyan birîndar bûne, 340 kes in. Çapemeniyê nikaribû hemû tiştî bide, çar rojan li Amedê dewlet rawestiyabû nikarîbû tevbigeriya, raperîneke pir cidî hebû. Ev gihiştina asta têkoşîna kurd e.
Îro pirsgirêka kurd ji her demê zêdetir di rojeva cîhanê de ye. Lewma îro dewleta tirk ketiye panîkê, 300 hezar leşker anîne Botan û Zagrosê, bi artêşa Îranê re hevkariyê dike, artêşa Îranê tê wargehên me bombe dike, ev ne ji ber xurtiya wan e, ev ji ber qelsiya wan e. Piraniya van jî guregur in, em ji wan gureguran jî natirsin.
Her kesî digot êdî tevgera Apoger nikare gel rabike serhildanê. Lê hate peyitandin ku, hem dikare weke berê bi fedayiyane şer bike û hem jî dikare weke berê û ji berê zêdetir gel rabike serhildanê. Êdî ev yek jî me berbi çareseriyê ve dibe. Ev hemû jî bi keda bêhempa ya Rêber Apo ve çêdibe. Her wiha bi keda 300 şehîdên fedayiyane yên qehreman çêdibe. Em li ser pişta wan îro li vir in, ger ne ji ber wan bûya diviya ku em îro li vir bûna. Ger îro pirsgirêka kurd ketiye rojeva cîhanê, ger îro li Kurdistanê pêşveçûnek mezin çêbûye, ger di têkoşîna rizgariya gelê Kurdistanê de bilindbûnek çêbûye, ger îro pirsgirêka kurd hatiye ber deriyê çareseriyê di bin wê de xwîna şehîdan heye. Keda rêber Apo heye.
Dîsa şehîd Viyan Soran pêwîstiya çawaniya milîtaniya hemdemiyê pir aşkera raber kir. Bedena xwe şewitand û xwe ji me re kir ferman. Ev hevalên dawiyê şehîd ketine, min pir ji nêz ve nas dikirin. Dîsa hevalên ku li Cudiyê di bin fermandariya hevala Yildiz de şehîd ketine ez wan jî baş nas dikim. Hevala Yildiz, bi xwe fakulteya çapemeniyê xwendibû, demekê li Ewropa di Roj tv dê bername çêdikirin. Hate welat qet di gerîla de nemabû. Dît ku pir kes çavên xwe li rehetiyê ne, gelek kes dibêjin, nizanim ez çi me, nizanim ez çi me, lê wê bi xwe jî çapemenî xwendiye û kar jî kiriye. Wê got ez ê leşker bim, weke din tu karan nakim. Li hember kesên li rehetiyê digerin bû helwestek.
Yanî ev rastî hemû dipeyitînin ku PKK partiya şehîdan e, bi hêza şehîdan ve hetanî roja îro mezin bûye û hatiye. Di şoreşa vejîna gelê kurd de rol û hêza şehîd bênîqaş e. Lewma ji bo me şehîd her tişt in. Ji ber ku şehîd hîmê bingeh ên şoreşa vejîna kurd in.
Serokê Konseya Rêveber a KCK'ê Mûrad Karayilan
- Ayrıntılar
Gerilaya Kurd Hedar Efrîn, di temenkî biçûk de tevlî nava refên gerila dibe. Gerilayetî li gelek herêman dike û li Geliyê Zap jiyana xwe ji destdide.
Hedar Efrîn ya bi navê Hanîfe Alî sala 1982 an li Halap hatiye dinê. Dibistana navîn bi dawî kiriye û dev ji dibistanê berdaye. Malbata wê welatparêzin, kadroyên PKK ê nasdike û sala 2001 an tevlî nava refên gerila dibe. Piştî ku li herêma Qendîlê perwerdeya xwe ya şervantiya nûdibîne derbasî herêma Zagros dibe. Heyanî ku fêrî Zagros dibe û tecrûbeyên wê yên gerilayetî çêdibin, gelekî zehmetiyan dikişîne. Ew zor û zehmetî girêdaneke wê ya kûr bi Zagros ve dide çêkirin. Hedar Efrîn ji bêhna axa zagros, ji bedewbûna av û çiyayên wê sermest dibe. Gava ku min li ser Hedar Efrîn lêkolîn kir, hemû gerilayên xort û jin yên ku pêre jiyankirine, li ser hezkirine wê ya Zagrosê nivîsandine.
“ Pêwîste Em Bersiv Bidin Pêvajoyê û Xwedî Li Rêber APO Derbikevin”
Hedar Efrîn ya ku evîndara Zagrosê ye, bi çûyîna bakur dixwest erkê xwe bi cî bîne. Hemû gerilayên li çiyan dijîn, hesreta wan ya çûyîna bakur heye, lê belê gelek ji wana berî ku biçin bakur jiyana xwe ji dest didin û nagihîjin hesreta xwe, Hedar Efrîn jî negihîşte hesreta xwe ya dîtine bakur. Çend salan li Zagros dimîne, piştre li Akademiya Hakî Qerar dewreyeke perwerdeya bîrdozî dibîne. Armancê wê ewe ku derbasî Cûdî bibe, lê belê diçe Şikefta Birîndare ya girêdayî Zapê. Hedar Efrîn di jiyanê de bê denge, lê belê hêza wê ya moralê di wezîfe û di demên zor de dertê holê. Ji bona alîkarî bide hevalên xwe, xwedî hewldanekî mezin e. Xemgîniya çavên wê, sîmeyên wê yên zarokî ti carî ji bîra hevalên wê naçe.
Di Pevçûne De Jiyana Xwe Ji Destdide
Hedar Efrîn di piratîkê de berpirsyarê taximê ye. Piştî Şikefta Birîndare derbasî Cîlo dibe. Li wêderê gerilayetî dike, piştre bi pêşniyarê xwe vedigere Geliyê Zap. Roja 14 meha Eylûlê sala 2009 an artêşa Tirk li ser gurûpeke gerila baskin dikin. Hedar Efrîn û hevalên wê bi leşkerên artêşa Tirk re dikevin nava pevçûnê de. Heya ku jiyana xwe ji destdidin şerdikin. Hedar Efrîn bi heft hevalên xwe re jiyana xwe ji destdide.
- Ayrıntılar
Dembaş Heftenîn ezê îro li te guhdar bikim, ma tu ji min re behsa zarokên xwe yên delalî nake? Bi qasî ku min bihîst gelek mirovên ku ji ava te vexwarine û bûne perçek ji suruşte te, di hembêza te de xewdikin û îro li ser goristana wan kulîlkên hêviyê şîndibin. Gerilayê ku di bin darên geliyê Pisaxa de jan ji kûrahiya dilê xwe dikişandin, bedena wî di nava xwînê de mabû, dîsa jî riwê wî bi ken bû, ma qey nayê bîra te. Ma te jibîrkiriye çîroka wan lehengan anîne ser ziman, erkê te ye. Ma tu nizane em ji wan pehlewanan fêrî jiyanê dibin. Ez dizanim behsa wan kirin dilekî qewîm dixwaze, hevaltiyeke durust û girêdaneke bi rêgez dixwaze, lê belê jibîrneke ewê rêya rast nîşanî me bidin û kokên wijdanê di me de avabikin. Ji êşa ew anîne ser ziman netirs e.
Belê gerilayên hêja bila mirovên ku dilê wan germ, çavên wan vekirî û xwedî li bîranîna van hevalên şehîd derbikevin li min guhdarbikin. Yek ji gerilayên ku gerilayetî li asoyên çiyayên min kir, bedewbûna min jidil hîskir û bû perçek ji min, hevalê Cîger Guyî bû. Bi salan bi êş û zehmetiyên min re bû heval.
Hevalê Cîger sala 1993 an tevlî nava refên gerila bû, temenê wî gelekî biçûk bû. Li Uludera ku lehengan dafirîne ji dayîkbibû. Li ser wê xaka ku bindestiyê napejirîne û di ruh de azad dijî, mezinbibû. Zarokekî kêrhatî ye, bala herkesî dikişîne û şeydayê welatê xwe ye. Çawa dibihîse gerila ji bona azadiya welat li çiyan ditêkoşin ew jî biryar dide û hatine çiyan çêtir dibîn e. Bejna hevalê Cîger kin bû, çavên wî diperiqîn, bê ku baxive di çavê xwe de gelek rastî îfade dikirin. Mirovên ku ji êşan fêmdikin anceq dikarîbûn çavên wî bixwînin. Her hezdikir wê kefiya xwe ya reş û spî bavêje sukra xwe, birastî ew cemedana reş û spî gelekî li bejna wî dihat. Bi hezkirina xwe ya jiyanê herdem ji min re digot “ emê biserbikevin û tê xakeke pîroz were naskirin. Dilê xwe negire herdem cihê te di dilê gerila de heye.” Bi salan hevalê Cîger bê ku dudilî bijî ked dida, hedana wî nedihat ku tevlî çalakiyan nebe. Azweriya wî ya fêrbûna jiyanê mîna agir gur bû û bi zeman re diherikî. Kesekî nikarîbû li pêşiya aşka wî ya jiyanê bibir e.
Hevalê Cîger sala 1995 an di çalakiyekê de pêlî mayînekê kir û lingekî xwe wendakir, wê demê dilê min birîn bû, ez tirsiyam ku ji min dûrbikeve. Min lawê xwe nasdikir û min dizanîbû wê li berxwebide. Piştî ku hevalê Cîger birîndar bû, operasyona PDK ê û artêşa Tirk bi hev re destpêkir û neh rojan dewamkir. Heval neçar man ku hevalê Cîger û hevalekî dîtr di şikeftekê de veşêrin. Derman di destê hevalan de nînbû ku birîna wî derman bikin. Ji rewşa xwe raziye û gazinc nake çima birîndar bûye. Moral dide hevalê li kêleka xwe. Her çiqasî birîna wî girandibe û kurm didine, ew xwe radestî mirine nake. Heval texmîn nakin ku hîna hevalê Cîger jiyandike û dibêjin “ Hevalê Cîger gelekî xwîn wendakiriye û birîna wî nehatiye derman kirin, teqez şehîd ketiye.” Di kêliya heval diçin şikeftê û dixwazin bi hevalê Cîger ve biçin, hevalê Cîger bi saxmayîna xwe ve hêza îrade bi hevalan dide naskirin. Tişta balkêş çi bû; heval ji moralê wî matmayî dimînin û gelekî dilşad dibin ku hevalê Cîger şehîd neketiye. Hevalê Cîger bi wê heyecana Rêber APO dîtin, berê xwe dide rojavayê Kurdistane. Dilê wî şêtbûye, kesek nikare rêya wî bigire, sînoran bi lingekî qutdike, dizane wê hesreta xwe ya bi salan bijî. Xatirê xwe ji min nexwest, dizanîbû bê min nikare bijî.
Di sala 1996 an de xwe amadekiribû ku biçe Botane, hevalan destor neda û dîsa vegeriya warê xwe. Dilê min dişewitî gava ku min wî bi lingekî didît, dîsa jî mîna berê ez tenê nedihiştim. Qul bi qul li çiyan, li dol û li newalên min digeriye. Hedana wî nedihat ku di cihê xwe bisekine. Ji bona ku hevalên wî nekevin zoriyê de herdem bi tedbîr bû. Serkeftine dijmin ji bona wî mirin bû, lê belê binkeftine dijmin ji bona wî rêgez bû. Dilê wî ranedikir ku hevalên wî birçî bimînin, yan jî êş û zorî bikişînin. Sala 1998 an êrîşên dijmin li ser gerila gelekî dijwar bûn. Bi taybet rêyên arzaq anînê, hemû hatibûn girtin. Hevalê Cîger bêçare nemabû, aşên gundiyan yên li geliyê Pisaxa çak kirin, ce û genim ji bona hevalan dihêrand û arzaq li hemû yekîneyên hevalan belavdikir. Rêya serkeftine dijmin bi jêhatîbûna xwe dixetimand. Bi vê jêhatîbûna xwe cihê xwe di dilê hemû hevalên xwe de çêdikir. Xizmetkirine hevalan ji bona wî moral bû. Piştî sala 1999 an rêveberiya rêxistine biryar da ku hevalên nesaxiyên wan hene û birîndarin wan rêke cihên dîtir. Lê belê kî dikare hevalê Cîger bide qenaet kirin ku ji çiyan dûrbikeve? Dûrketine ji çiyan, ji bona wî mirin bû. Dilê min rehet bû, min dizanîbû dost û hevalê min ji min dûrnakev e.
Rojekê dengê teqînekê cîgera min şewitand. Janeke ku dawiya wê nîne dilê min girt û berneda. Gelo min hîsdikir dostê min nefesa xwe ya dawiyê dide. Hevalê Cîger berbi êvarî ve dixwaze muhabere bike, pêlî mayînê dike û lingê xwe yê dîtir jî wendadike. Heval hemû direvin û diçin bi hewara hevalê Cîger ve, herkes bandor dibe. Hevalê Cîger di nava xwînê de maye, dîsa jî ew moral dide hevalan û dibêje “ heval tiştek nabe, lingên min herdu mîna hev lêhatine.”
Heval wî dadixin geliyê Pisaxa. Hevalê Cîger herdem bi hevalan re daxive. Nikare xwarinê bixwê û tenê çixare vedixwê. Heval dixwazin wî rêkin derve, rê hemû girtîne û dijminê hov destor nade ku dostê min ji mirine bifilite. Hevalê Cîger dizane ew kêliyên dawiyê ne ku bi hevalên xwe re bijî û naxwaze ji çiyan dûrbikeve, du rojan liberxwedide û bi rûkenî di roja 26.6.2001 an çavên xwe dide ser hev. Du rojan kêlî bi kêlî min êşa dostê xwe Cîger hîsdikir, li berçavê min bi zorê nefes dikişand. Di xaka min de hate veşartin û bi rondikên çavên min kulîlkên li ser gora wî avdan. Piştî çend salan hevalan goristana şehîdan bi navê hevalê Cîger çêkirin û di konferansa HPG ê yê yekemîn de hevalê Cîger sembola kedê tê îlankirin.
Belê gerilayên hêja min pirtûka hevalê Cîger careke dîtir vekir û çîroka wî bi were parvekir. Lê belê hêviya min heye ku hûn xwedî li bîranîna wî derbikevin.
Hevalên wî yên rê
- Ayrıntılar
Em dikarin bibêjin êdî ew serdema xwe xetimandina ku di dîroka me de gelekî tê dîtin û bi xiyaneteke di xwe de berovajîkirina karan qediya ye. Pêşveçûyîneke herî girîng jî ev e. Dixwaze bila di hundirê partiyê de be, dixwaze bila di eniyên berxwedana netewî de be, êdî kes nikare bi xwe re her tiştî veşêrin. Rexmî hemû vaca xiyanetê û pratîka wê, hindekî hatiye eşkerekirin ku, êdî kes nikarin bi xwe re her tiştî bibin binkeftinê.
Gelek hewl hate raberkirin; hate xwastin ku wisa xwe weke miriyan bigrin, xwe biqedînin, xwe veçirînin û bi mirinî xwe veşêrin, lê ji vê yekê re firsend nehate dayîn. Yanî em dikarin bibêjin, me wilfa “di xwe de qedandina jiyanê” ku weke çarenûsa netewî tê dîtin şikand.
Me ev wilfa nejiyînê û mirinê şikand, him jî me bi hişmendî şikand. Lê ma tam ketina riya jiyanê, ketina riya serkeftinê çêbû? Mirov nikare bibêje ku em tam ketinê. Encax a niha heyî jî pêşveçûneke kêm nîne. Ji aliyê me ve serkeftineke girîng e ku em firsendê nadin kuştina her tiştî ya bi kesayetên we yên mirinî û nêzîkatiyên we yên kirêt.
Niha hun dibînin ku, rastbû ku kesên herî xwe girêdayî dihesibînin jî temsîlkariya mirinê dikin. Û ev mirinî li ser hemû derfetên vejîna jiyana me disepandin. Em hîna jî we lêpirsîn dikin.
Hun çiqas di hundirê jiyanê de ne, çiqas derveyî wê ne?
Hun çiqas xalên mirinî, tarî û cemidî ne? Hun çiqas derfetên vejînkar, ronak û jiyana germîn in?
Em dixwazin van eşkere bikin.
Bi taybet hun çiqas xwedî binkeyeke kirêtkar, koranî û xirabkar in? Hun çiqas bi van re xwedî nakok in?
Hun çiqas bi xweşikirinê, başkirinê û hewlên rastkirinê ve girêdayî ne?
Em van jî eşkere dikin.
Ev jî bi qandî şer karên girîng in.
Yek jî em di vî alî de gelekî ponijîn.
Em hîna berxwedanên li hember vê pêşveçûyînê jî dibînin. Baş e, ma ez we înkar dikim an hun min înkar dikin? Ma ez xweşikiyên we tarî dikim, an hun xweşikiyên ku ez dixwazim derbixim holê tarî dikin?
Ma ez ronahiyê avadikim an hun?
Yê ku tarî dike kî ye, yê ku ronî dike kî ye?,
Yê ku hêviyê şîn dike kî ye, yê ku hêviyê tune dike kî ye?
Diz kî ye, yê xwedî ked û afirandêrê nirxan kî ye?
Bêguman a ku me pêkaniye wisa pêşveçûyînê ketûber û erzan nîne. Egîdî, merdî wisa bi şerê çeka destan nîne. Hele di hawirdora civakeke weke me de ku her teşeyê namerdiyê bi pêş ketiye de, karekî herî zehmet e ku mirov wesfandina mirovê rast, merd û watedar bike û wan eşkere bike. Di serdem û sîstemeke wisa xwedî ketîbûn, namerdî, ketîbûn û kirêt de, bi ser van ve çûyîn û bi hindek derbeyan gêjkirina wan karekî hêsan nîne.
Na. Weke ku ev yek ne hêsan e, hêja ye ku mirov li ser çawaniya kirina wan raweste. Bi tevahî me xwast ku em di vê derê de xwedî puxteyeke rastbin. Me got, a girîng serdestkirina fêmkariya rastiyan e. Li şûna meşandina hindek kesan a li gor dilên xwe, me eşkerekirina rastiyan esas girt. Di nava rastiyeke wisa xwedî kesên fanatîk, kesên xwe wendakirî de yan jî her kêlîkê bi xwe wendakirinê re rûbirû de bi şêweyeke din nêzîkbûn, di vê rewşê de, dê biba bêrêziya li hember wan jî.
Dema hun fanatîkiya xwe, reva xwe ya ji rastiyan û nexwastina xwe ya nêzbûna ji rastiya serkeftinê re bînin ber çavan, dê baş were fêmkirin ku rewş çiqas sotîner in û bi ser xwe ve hatin çiqas girîng e.
Divê mirov hindek tiştan misoger rast şîrove bike û mafê wan bideyê. Bi zimandirêjiyê, bi nebesiyê û bi lîstina rastiyan ve ev kar nameşe. Ev sedemên herî bingehîn ên ketîbûnê û bêşerefiyê ne. Wisa bi çavşilî û sewdaseriyê ve xwe spartina hindek nirxan jî, weke tê hizirîn başî nîne. Ev nêzîkatiya di nava me de xwedî bandor jî pir zêde bi bênamusiyê re pêwendiya xwe heye. Me xwast em wê jî raber bikin. Bi kêmanî qandî eniya şerê germ, me di eniya giyanî de jî şerekî wisa da.
Ji ber ku kirêtî li lutkeyên jor in. Ji ber ku di giyanan de gelek tiştên tarîkar û berbi binkeftinê dibin hene. Me ev hemû raber kirin. Ger egîd e bila derbikeve meydanê! Çima tarî dike û bi kesayeta xwe ya mîna bîra bêbinî gelek tiştan dadiqurtîne? Me nexwast em firsendê bidin van.
Dîsa me mirintî û rizîbûna we jî derxiste holê. Me raber kir ku di nava we de çiqas mirovên ji jiyanê eciz, bêbergeh û rastiya jiyanê peyda ne. Me kesên ne di ferxa mirina xwe de ne destnîşan kirin.
Li gel vê yekê pir zarokîbe jî, me hewes, daxwaz û azweriyên xwe jî raberkirin. A şerm ne ev e, ya şerm nuximandina xafleta xwe ye. Nuximandina qedîna xwe, bêrêziya xwe û rizîbûna xwe ye. Dîsa me bi neketina van ve ya herî baş kir.
Vaye, em hindek tiştan didin eniyên şerê germ jî.
Vaye, em hindek tiştan didin giyanên tarî û qerisî jî.
Em di giyanan de jî tevgereke paqijiyê bi pêşdixînin. Dixwaze bila li xweşiya we biçe, dixwaze bila neçe, em bi karên wisa re mijul dibin û şêwaza me jî wisa ye. Ger çareyên we yên dijber û tedbîrên we hene, hun azad in pêşkeş bikin. Bes bila, ji jiyanê re ne bêrêziyeke mezin be, bila her tiştî kirêt neke û nexîne bin erdê. Xwastina vê yekê şervanî ye, tekoşîn e. Bila tu kes bi zimandirêjî û demogojiyê ve wêrekiya berovajîkirina karan û nîşandayîna li gor xwe raber neke. Bila ji yê ne zilam re nebêje zilam û ji nebes re nebêje bes e. Bila navên wiha li sexte û kirêtan neke.
Rastiya kê çi ye bila wisa derbikeve holê.
Li hawirdoreke wisa di bin desthilatiya derewan de, başiya ku em bikaribin bikin ev e.
Kesê ku ji bûyîna ziman û çalakiya rastiyê direve ne em in. Weke ku tê dîtin em kêm an jî zêde hindekî bersiv didin her tiştî. Lê zilamên me zêde wisa nabin, semyan, xwedî otorîte û encamgir nabin. Bersiveke bi şêweyê fermandaran û rêberan nadin. Alîkariyên xwe encax pir sînordar û bi lewazî pêşkeş dikin.
Baş e ma em wisa dixwazin? Naxêr!
Berovajiyê vê, em di hewayeke zehmet a besiyê de dixwazin hişyarbin û me li ser vê bingehê piştgirî da. Weke tê dîtin, ger mirov di azîne û riyekê de xwedî israr be dikare bi pêş bikeve. Me raber kir ku em çawa çareyên di xwe de derdixin holê. Bi vê yekê ew hate serxistin: ji bo serkeftineke bes, belkî me daxwaziya xwe bi dest nexist, lê me firsend jî neda ku hindek kes bibin binkeftinê. Me ev firsend ne da dijmin ne jî da kesên di hundirê me de hatine xistin û ketine binkeftinê. Vaye başiya me di vê derê de ye. Di vê mijarê de ne dijmin bi me da xwarin ne jî rengdayînên wê yên hundirê me.
Ez bawerim em bi têrahî ji piyan sekiniyan, me pêngavên dijber pêşwazî kirin û me pêngavên xwe sepandin.
Baş e, ma dê vê yekê fêm bikin? Ew der karê wan bi xwe ye. Piştî ku yên li ser milên me, me pêkanîn, êdî guneh ji stuyê me derketiye. Ez hindekî çibûna gunehê dizanim. Piştî ku me guneh ji ser xwe avêt, gunehkar çawa dimirin bila bimirin, ew min eleqedar nake. Rexmî ku me evqas riya heq û sewabê nîşanda û bangî vê yekê kir, ger hîna nakeve vê riyê û di nekirina ya pêwîst de israr dike, ew gunehkar û reben e. Û li kû derê çawa diçe bila biçe, bes bila zerarê nede hawirdorê. Vaye divê em hindekî tedbîra vê yekê bigrin. Mirov dikare encax wisa hesabê wijdanê bide.
Em bersivên wisa digihînin zindîbûna biharê. Li beramberî zindîkariya biharê, zindîkariya me jî wisa dibe. Giyanên ku ji vê yekê fêmnakin, ger êdî fêm bikin ji bo başiya wan e. Di nava gelekî de bi israr kesên ku evqas erzaniyê dijîn, kesên ku destûr didin her şêweyê bi jêr ve çûyîna gel, kesên ku çavên xwe bernadin bilindahiyan û kesên ji dil ji çarebûnê bawer nakin hebûn bi şûn ve, divê wisa xwe derxistina şoreşeke weke min jî divê sosret neyê dîtin.
Ev tolhildanek e, ma em çima serî bitewînin?
Min her tiştên wisa kir û ez kirina vê jî didomînim. Kesên li dij vê bila xwedî hêz bin û bikaribin qonaxa me bihejînin. A min jî şervantiyek e û ya we jî. Ez bi dilxwazî li ser kesên ku dixwazin di nav şervaniya min de cih bigrin re nêzîkatiyekê bi pêş dixînim. Li hember kesên beramberî xwe jî hindek tiştan bi pêş dixînim. Ên li beramberî min jî û yên li gel min jî xwedî maf in ku hindek tiştan bi pêş bixînin. Lê dirijin. Bêguman sedama vê yekê ne ez im. Ger dijmin jî, nikare baş dijminiya xwe bike berpirsyarê vê yekê ew bixwe ne. Kesên ku dixwazin me bixînin jî, bila xwedî hêz bin. Oportunîstek jî dikare xwe rêxistin bike. Oportunîstek jî dikare rêxistinekê ava bike yan jî partiyekê vala derbixe. Ger hun wisa bikin jî, dê ji we re bibêjin bijî. Pir mixabin, di gelek oportûnîstên nava me de ev yek jî ne peyda ye.
Em jî li ser karê xwe ne. Em tu kesî naxapînin, an jî em bi rica û minet nabêjin werin vê yekê bikin. Ji kesên ku bi dildarî xwe diavêjin nava van karan re gotina me ya “li gor esasê kar were rastiyê” yan jî “bigihê şêwaza wê, bigihê terbiya wê” divê bi dilnizmî were pêşwazîkirin. Li vê derê girîn nabe mijara gotinê.
Ger egîdî tê xwastin, tu nikarî wê wisa bi rebeniyê kirêt bikî, nikarî bêçare bisekinî. Pêwîstiyên vê hunerê hene.
Pêwîstiyên hunera egîdiyê hene. Ger tu wan bi cih bînî, wê demê mirin jî dibe xwedî nav û navdariyekê.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 18'ê Gulanê de li Bedlîs û navbera herêma wê Şêx Cûmayê ji aliyê gerîlayê me ve rê hatiye birîn. Gerîlayê me yê 15 wesayit rawestandine, nasname kontrol kirine, li vir 6 cerdewanên bi iddiaya di sûcên cûda de cihê xwe girtine, ji bo lêpirsîne hatine binçavkirin. Di derbarê cerdewanên lêpirsînê wan berdewam dike wê raya giştî pişt re were agahdarkirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 17’ê Gulanê de di saet 07.30’an de li navçeya Dortyola Hatayê li dijî leşkerên li Zozanên Bilkê û Girê Konserve yên derketine operasyonê ji aliyê gerîlayên me ve çalakiyek hatiye lidarxistin. Di encama çalakiya li dijî koordîneya operasyonê de hate lidarxistin, bînbaşiyek, ustegmenek, tegmenek û leşkerek hate kuştin, leşkerek jî giran birîndarbûye.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 16'ê Gulanê de di saet 16.20'an de li navçeya Lîceya Amedê li dijî Girê Qereqola Korxê ji aliyê gerîlayên me ve çalakiyek hatiye lidarxistin. Di encama çalakiyê de leşkerek hatiye kuştin 4 leşker jî birîndar bûye. Piştî çalakiyê dijmin bi helîkopetêrên skorskyan kuştî û birîndarê xwe ji herêmê dûr xistiye.
- Ayrıntılar