Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 8'ê Gulanê de li navenda Colemergê li dijî herêmênKato Kavalê û Peyanûsê ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatiye lidarxistin. Di heman şevê de di saet derdora 20.00'an de li derdora herêma Sulehê û Girê Mamendokayê bi ser Kato Kavalê ji aliyê gerîlayê me ve çalakiyek hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û raya giştî re!
Di 24'ê Avrêlê de navbera navçeyên Lîcê û Qulpê, navçeya Dara Hênê ya Çewlikê li dijî herêma Şehîd Remziyê ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatibû lidarxistin. Di vê operasyonê de pevçûnên di navbera gerîlayê me û leşkerê dijmin de qewimîbû 14 leşkerê dijmin ji aliyê gerîlayê me ve hatibû kuştin, gelek leşker jî birîndar bibû.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Dİ 7'ê Gulanê de di saetên serê sibê de li navçeyaÇetaxa Wanê li dijî Geliyê Masîro ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatiye lidarxistin. Operasyona li herêmê di heman rojê de danê êvarê bêencam paş de vekişiyaye.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 3'ê Gulanê de di derdora saet 22.30'an de li nêzî Gundikê Meleya Şirnexê di navbera gerîlayê me û leşker û polîsên artêşa dagirker a tirk ên derketibûn operasyonê de pevçûn qewimiye. Di encama pevçûê de 2 polîs birîndar bûye, 2 gerîlayê me jî bi lehengî şer kirine û gihîştine şahadetê.
- Ayrıntılar
Min hevala Sorxwîn li Botanê nas kir. Lê berê wê jî, min gelek li ser hevala Sorxwîn bihîstibû. Bi hinek taybetmendiyan hertimî qala hevala Sorxwîn ji min re hatibû kirin. Yek ji taybetmendiyên wê yên ku herî pir bala min kişandibûn, hevaltî, heskirina wê ya ji mirovan re û fermandariya wê bû. Di vê yekê de jî gelek hevalan, qala hevala Sorxwîn ji min re kiribûn.
Demekê mayîna min li gel hevala Sorxwîn çêbû. Ez bi xwe jî gelek bextewar bûm ku çûm cem hevala Sorxwîn û min pêre jiyan kir. Min ji xwe re got ku ez pir bextewarim ku dibin venêrîna fermandarekê mîna hevala Sorxwîn de dixebitim.
Tiştên ku hevalan li ser hevala Sorxwîn ji min re gotibûn, hemû jî rast bûn. Min gelek dixwest hevala Sorxwîn nas bikim, ji bo wê jî di jiyanê de bala min hertimî li ser hevala Sorxwîn bû. Min dît ku hevaleke taybet e û xwedî taybetmendiyên cudane. Hevaltiya xwe cuda ye. Bi hevalên Elewî re ez qet nema bûm. Min kesayetên Elewî nas nedikirin. Ez tenê bi hevala Sorxwîn re mam. Hevalan qala hevalên Elewî dikir. Di kesayeta hevala Sorxwîn de jî, min gelek mereq dikir ku bibînim.
Hevala Sorxwîn xwedî taybetmendiyekê wisa bû ku hemû hevalan dixwest cihê ku hevala Sorxwîn lê fermandar e, di bin venêrîna wê de kar bike. Ev bextewariya ku ez li gel wê bimînim min jî bi dest xist. Dibin venêrîna wê de, me zivistanekê xweş derbaz kir. zivistaneke tije heskirin, tije hêvî, tije perspektîf, tije tekoşîn bi hevre dimeşiya.
Hevala Sorxwîn, heval bû. Ji ber dixwest her hevalekê ji hundir de nas bike û li gorî wê nêzîkatiyekê raber bike. Hem di warê meriyetê de, hem di warê kesayet de, fermandarê şer bû. Di her qadê de pêşeng bû. Di hemû zor û zehmetiyan de li pêş bû. Ji hemû karî re xwe dida pêş. Di hemû tevgerên wê de hêz û arîşen dida derdor.
Qala hevala Sorxwîn kirin, geleke zehmet e. Ji ber hevalên mîna wê pir kêm tên dîtin û nabe bextewariya her mirovekê bi wana re jiyan bike. Herî zêde jî, ev sekna wê bandora xwe li ser kesayetê min kir.
Li himberî jiyanê pir bi kelecan bû. Ji xwezayê re wateyekê mezin dida. Ji xwezayê pir hesdikir û dixwest dinav de bigere û bimeşe. Kesayeteke dijraber bû. Di nava perwerdê de jî tevlîbûneke xwe ya zêde û bi fêm kirin nêz dibû. Hem xwe perwerde dikir û hem jî hevalên xwe. Hem li qadên perwerdê, leşkerî, meriyet û di hemû aliyên kesayeta wê de taybetiyekê di hate dîtin. Ev sekinandina wê bala her hevalekê dikişand. Her kes dixwest cem hevala Sorxwîn bimîne. Bi hevala Sorxwîn re jiyan bike.
Ji bo rêxistin û YJA STAR ê, hevala Sorxwîn windahiyekî mezin bû. Şahadeta hevala Sorxwîn, tenê weke şahadetekê di vê mirov negire dest. Ji ber bi şêwazê fedayitiyê gihişt merteba şahadetê. Di qadên herî zor de, ji bo rizgar kirina rêhevalên xwe, xwe feda kir. Li qadên tekoşînê yên Botanê de koçî cîhana nemiriyê kir.
Di pêngava yekê Hezîranê de li qadên weke Besta yê de cihê xwe girt. Yeke yek fermandariya van qadan, girt li ser xwe.
Di pir aliyan de role xwe leyîst. Di operasyona Besta ya 2005’an de rolekê mezin leyîst. Hişyariyekê mezin û pêşengtiyekê mezin kir. Dema ku hevalekê dibin venêrîna hevala Sorxwîn de şehîd biketaya, ji xwe re maf nedidît. Ji bo ku tola wan hevalan hilîne, bersivekê ji şahadeta wan re bide, diket nava hewldanekê mezin. Ne bibûna bersiv di warê wijdanî de rihet nedibû. Çi qasî bi xebitiya jî têr nedît û dixwest tiştên hîn mezintir ji bo hevalên şehîd bike.
Gihiştina merteba şahadetê bûyerekê pîroz e. Lê tenê bi gotina şehîd ketin, ne bes e. Tola hevalên xwe rakirin, wana di jiyanê de dana jiyan din, li ser wan axaftin kirin û wana dayîna nas kirin, xalekê girîng e. Pêwîst dike hişyariyekê me hemû hevalan di vî warî de hebe.
Ji bo min jî gelek zehmet e ku dema li ser hevalekê şehîd diaxivim. Ev yek di hevala Sorxwîn de pir li pêş bû. Ji ber ku danasîna rêhevalên xwe, weke deynekê li ser milê xwe di dît. Bi vê felsefê nêzîkatî dida çêkirin. Ji bo min yeke yek taybetmendiyekê ku hertimî ji bo xwe mînak digrime. Hem hevala Sorxwîn û hem jî grubekê ku pêre şehîd ketin, gelek taybet bûn. Hevaltiya wan ya di jiyanê de, bedewiyên wan geleke cuda bû.
Yek ji hevalên ku bi hevala Sorxwîn re şehîd ketin hevala Adar bû. Hevala Adar em bi hevre tevlî rêxistinê bibûn. Hevala Adar kesayetekê di warê heskirinê de, tekoşînê de, di warê sekinandina xwe de, xwestekê xwe yê ji meriyetê re mînak bû. Bi ruxmê ku dema tevlî partiyê bû biçûk jî bû, lê ti carî ji berpirsyarî, ji têkoşînê nereviya û barê rêxistinê girt li ser milê xwe. Di jiyanê de gelek dihat heskirin.
Hevala Axîn jî, hevaleke ciwan bû. Hevalekê xwedî hêz bû. Bi tekoşîna xwe di hate nas kirin. Hemû hevalên din jî yên li cem hevala Sorxwîn şehîd ketin, hemû jî mînak bûn. Şahadeta wê grubê, hemû jî bandorekê xwe yê mezin li ser min da çêkirin.
Di felsefeya rêxistinê de rêhevalên şehîd dana nas kirin, erkekê pîroz e. Em jî weke rêhevalên hevala Sorxwîn, ji bo tiştên di dilê hevala Sorxwîn de nîvî maye pêkbînin û xwedî li daxwaziya wê derbikevin, tekoşînekê mezin em ê bidin. Em ê di rêya wana de bimeşin heya hemû xwestek û daxwaziya wan pêktînin. Şer were xwestin em ê şer bikin, xebat were xwestin em ê bixebitin.
Hevala Sorxwîn hertimî di bîra me de ye û wê bimîne jî. Weke şexs jî ew di dilê me de jiyan dike. Di rojaneya xwe de jî hevala Sorxwîn gelek tişt anîbûn ziman. Sadebûna hevala Sorxwîn ya ji jiyanê re hêzekê mezin ji min re daye. Hêlaye ku em bi awayekê rast berbi berpirsyariyên xwe ve rabin. Bi vê boneyê di kesayeta rêhevala Sorxwîn de hemû şehîdên şoreşê bi bîrtînim û bejna xwe li himberî wan ditewînim.
Roza AFRÎN
- Ayrıntılar
Adıli Bayram
Denîz, Yusuf, Huseyîn ev çil sale her bi vî rengî hatin bîranîn. Li ser wan stran hate gotin, pirtûk hatin nîvîsandin. Di dîrokê de weke rêberên ciwanan ên efsanewî û mîlîltanên şoreşger cîh girtin.
Em 6 Gulaneke din jiyan dikin. Salvegera çilemîn a Denîz Gezmîş, Yusuf Aslan û Huseyîn Înan. Ev çi sale li welatê me şerê di navbera faşîzm û demokrasiyê de diqewime.
Tê zanîn salên 1971 û 72'an li welatê me yek ji konaxên herî girîng û krîtîk bûn.Derbeya muhtiraya artêşê ya di sala 12'ê Adara 1971'an de êrîşa herî dijwar a faşîzmê bû. Li dijî vê êrîşê jî Enî-Partiya Rizgariya Gelê Tirkiyê (THKP-C), Artêşa Rizgariya Gelê Tirkiyê (THKO) û Artêşa Rizgariya Karker Gundiyên Tirkiyê (TÎKKO) dest bi berxwedanê kirin.
Ev du salê mijara gotinê ne di dîroka Tirkiyê de bûn salên herî dijwar û bi pevçûn. Pergala faşîşt a 12'ê Adarê li welatê me li ser navê demokrasiyê çi hebe ji bo tune bike û pergala faşîşt û leşkerî avabike bi her cure rêbazê dest bi êrîşan kir.
Civaka me bi êrîşên kontrayî û îşkenceyan di van salan de naskir. Bi hezaran rewşenbîr, ciwan, kedkar hatîn girtîn, xistin girtîgehan û rastî îşkenceyên herî giran ên kontgerîlayan hatin. Li kuçeyan artêş û polîs li ser gel teroreke hov da meşandin. Bandora giran a di wan rojan de pêkhat di roja me de jî di asta civakî de bandora xwe berdewam dike. Bêgûman terora faşîşt a leşkerî di serî de kadro û rêxistinên li dijî vê faşîzmê dest bi berxwedana çekdarî kirin ji xwe re kir armanç. Nemaze ji bo rêberên wan bên tunekirin rêveberiya 12'ê Adarê di nava hewldaneke taybet de bû. Denîz Gezmîş, Huseyîn Înan û Yusuf Aslan sê ciwanên di van êrîşan de hatin girtin. Kadroyên pêşeng ên THKO bûn.
Salên 1972 û 73'an bûn salê tunekirina kadroyên rêber ên rêxistinên liberxwedidan. Di 30'ê Adara 1972'an de li Gundê Kizildereya Nîksarê Rêberê THKP-C Mahîr Çayan û hevalên wî hatin qetlkirin. Ev bi serê xwe komkujiyek bû. Li nava kesên hatibûn qetlkirin de mîlîtanên THKO jî hebûn. Ji bo Denîz, Yusuf û Huseyîn neyên darvekirin çalakî lidardixistin. Ew hatin qetlkirin!
Bi vî rengî rê li ber darvekirina sê şitlan vebû. Di sî û şeşemîn roja komkujiya Kizildereyê de Denîz Gezmîş, Yusuf Aslan û Huseyîn Înan li Mamakê hatin darvekirin. Ev jî bi serê xwe komkujiyek bû, reşkujiyek bû. Faşîzmê li ser xwîna şoreşger-demokratan desthilatdariya xwe saz dikir.
Yê herî dawî hate qetlkirin jî Serokê TÎKKOyê Îbrahîm Kaypakkayaye. Îbrahîm Kaypakkayayê bi birîndarî li Dersimê tê girtin, di îşkencexaneyên Amedê de dixin lêpirsînê. Di 18'e Gulana 1973'an de di bin îşkenceyê de hate qetlkirin. Li ser vê bingehê bû" mêrxasê ser da sir neda."
Diyare ku tenê weke şexs Mahîr Çayan, Denîz Gezmîş û Îbrahîm Kaypakkaya yên faşîzmê qetlnekiriye. Di kesayeta wan de pêşeroja demokrat -şoreşger a Tirkiyê hate qetlkirin. Ji lewra çepgirên li Tirkiyê ji wê rojê ve nekarîne li dijî faşîzmê pêvajoya tekoşîna çekdarî bidin destpêkirin. Berxwedana li dijî MHP'ê hate nîşandan li dijî dewletê nehate nîşandan. Ji ber van sedeman derbeya leşkerî ya faşîşt a 12'ê Îlona 1980'an de bi hêsanî serdest bû. Komkujiyên 30'ê Adarê, 6'ê Gulanê û 18'ê Gulanê ji aliyê faşîzmê encam dabû. Yên ev dîmen hilweşandin û berxwedana çekdarî berdewam kirin Kurd bûn.
Li dijî derberya leşkerî-faşîz a 12'ê Îlona 1980'an bi derengî be jî berxwedana çekdarî ya Kurd pêşket. Helwesta çekdarî ya berxwedana çekdarî li dijî derbeya leşkerî-faşîşt a 1971'an de rêxistinên THKP-C, THKO û TÎKKOyê nÎşan daye, li dijî derbeya leşkerî-faşîst a 12'ê Îlona 1980'an jî PKK'ê nîşanda. Tevgera gerîla yan wan da destpêkirin, di erdnigariya Kurdan de PKK'ê berdewam kir.
Wê demê ev çil sale şereke bi encam nebûye berdewam dike û diçe. Îro jî ji dijwariya ji roja destpêkê tu tişt wendanekiriye. Wê ev bigihêje ku û bi çi rengî bi encam bibejî nayê zanîn.
Di roja me de di pêşengtiya PKK'ê ji aliyê Kurdan de meşandina wê, weke tevgera azadiya Kurdan diyar bike jî rastî tam ne bi vî rengiye. Ger em bala xwe bidnê destpêka vî şerî heta 1971, 1972'an herweha heta 1968'an ve dirêj dibe. Dema ji vir bê destpêkirin şereke 44 salan heye. Ev şer, wê Tirkiye bibe welateke çawa, wê pergaleke faşîşt-leşkerî serdest be an na wê civakeke demokratîk serdest be şerê wê ye.
Pirsa "wê Tirkiye ber bi ku ve biçe?" ji nava 1960'an û vir ve bi xurtî û zêde hatiye pirsîn. Bêgûman ev pirs di demên beriya wê jî hatiye pirsîn. Lê heta salên 1960'an yên vê pirsê dike derdoreke teng a elît(bijare)e. Ji nava salên 1960'an û şûn ve êdî ev pirs ji aliyê derdoreke berfireh a civakê hatiye pirsîn, di serî de ciwanên şoreşger, karker, rewşenbîr û derdorê din jî ji aliyê xwe heman pirs pirsîne.
Bi bandora şoreşa ciwanên cîhanê ya 1968'an ciwanê welatê me jî di dawiya salên 1960'an şoreşa demokratîk a pêşdikeve ciwan dibin pêşengê wê. "Wê Tirkiye ber bi ku ve biçe?" Ji vê pirsê re paşverûtiya leşker - sivîl ên girêdayî dervene bersiva "dîktatoriya leşkerî-faşîşt" didan. Di serî de ciwan hemû derdorên gel jî bersiva " Tirkiya Demokratîk û Serbixwe" dane. Denîz Gezmîş û hevalên wî jî bi dengê herî berz ev bersiv di sêdareyê de qîr kirine.
Vaye ve şerê demokrasî*faşîzmê yê hîn bi encam nebûye li welatê me bi vî rengî destpêkir. Ev şerê di navbera salên 1968-73'an destpêkir û bi dijwarî berdewam kir heta roja me hatiye. Îro jî pirsa " Wê welatê me wê di bin serdestiya dîktatoriya faşîst de bimîne an na wê serdestiya civaka demokratîk pêk were?" di rojevê de ye. Di navenda pevçÛna leşkerî -siyasî ya diqewime de ev pirs heye.
Pirsgirêk hîn çareser nebûye, pirsa berî niha çil salî hatiye pirsîn hîn jî di rojevê de be ev tê wê wateyê kesên ev pirs pirskirine hîn jî zindîne û jiyandikin. Weke pirskirin û şer dane destpêkirin, di meşandina şer de jî rêbertiyê dikin. Wê demê hîn jî Mahîr, Denîz û Îbrahîman zindîne, jiyandikin. Weke destpêkirine îro jî ji tekoşîna "Tirkiya Demokratîk" re rêbertiyê dikin. Laşê wan ji aliyê faşîzmê hatiye qetilkirin lê rastiya serokatiya wan hîn zîndî jiyandike.
Wê demê divê mirov çareseriyê li vir bigere. Kesên pirs kirine û şerê demokrasiyê dane destpêkirin ev kar çawa kiribin, îro jî yên dixwazin bigihêjin encamê divê li gor wê tevbigerin. Bi rastî jî wê hevgirtî bin û encamê bigrin naçarin bi vî rengî tevbigerin. Herkesên dibêjin tekoşîna demokrasiyê dimeşînim divê wusa bike.
Belê yên şerê "Tirkiya Demokratîk" dabûn destpêkirn ev kar çawa kiribûn? Ya yakem ne şev ne jî bi roj herdem di nava tekoşîna demokrasiyê de bûn. Nexwarine, venexwarine şerê demokrasiyê dane. Çavê xwe negirtine û ji bo tekoşîna demokrasiyê canê xwe dane. Gotinên Denîz Gezmîş ên di dadgehê de eşkerene. Wê demê bê ku 24 saetan bixebite mirov nabe demokrat.
Ya duyemîn heta tê xwestin wêrek û bi biryar tevgeriyane. Ji dayina canê xwe ji bo tekoşîna demokrasiyê paş de nemane. Di sêdareyê de û di dezgehên îşkenceyan de berxwedan û biryardarî li holê ye. Wê demê bê ku wêrekî û berxwedanê tekoşîna demokrasiyê nayê dayîn.
Ya siyemîn, her demê di nava yekîtî û hevgiriyê bûn. Yên li Kizildereyê hatin qetlkirin mîlîtanên THKP-C û THKO ne. Tevî rêxistinên wan cûdane di asta herî li pêş yekitiya çalakiyê heye. Cardin çalakiya Kizildereyê ji bo astengkirina darvekirina Denîzan bû. Serokê THKP-C Mahîr Çayan ji bo darvekirina serokên THKOyê asteng bike jiyana xwe daniye holê û ev mînaka herî li pêş a hevgirî û hevaltiya şoreşgeriyêye. Wê demê heta yekîtiya çalakiyê di asta herî pêş de nebe tekoşîna demokrasiyê nagihêje serkeftinê.
Di salvegera çilemîn a şahadeta wan de pêwiste mirov dersên dîrokî jê derxîne û jiyanî bike. Em sê şitla li ser vê bingehê bi rêzdarî bibîrtînin û tekoşîna wan a demokrasiyê ya jiyandike silav dikin!...
Şehadetlerinin kırkıncı yıldönümünde bu tür tarihi dersleri çıkarmayı ve hayata geçirmeyi bilmek gerekiyor. Üç Fidanı bu temelde saygıyla anıyor ve yaşayan demokrasi mücadelesiyle selamlıyoruz!..
- Ayrıntılar
Dİ ŞOREŞA KURDİSTANÊ Û JİYANA ŞOREŞGERÎDE XWE XORT Û AZAD BİKİN
Rêbêr Apo
“Ji bo vê bila gel jî niha hinek hesaba bike. Serkeftin ne ji bo PKK’ê teneye. Bila gel jî bizanibe xwe bi serxe. Dema dile, dema serhildanêye. Wê cesaret bike. Jî xwe dersên PKK dide mîrov cesarete, bawerîye, ji tunebûnê çêbûne.”
Wiqas Kurd, zêdeyi sîh milyonîne, cefaya dunyê dixwin, ji xelkêre jî karên tewra bi zahmet dikin, lê ji xwe re heta niha tiştek nekirine. Mîrov pir ecêb dimîne.
Ji biçûkayî ve -ez dizanim ku pir derewe- digotin “çare tuneye.” Jiyaneke ecêbe, heta niha me çawa şer kir, em gihaştine vir... Aqilê însên naçe ser.
Niha hêdî bi hedî gohdar dikin. Berê Kurda gohdarî jî nedikirin. Xwe nas nedikirin, xwe înkar dikirin. Heta ku me mesele pê qebûlkirin da, wiqas xwîn hate rijandin, di mirin û mayinêde em man.
Niha em bi ser dikevin.
Nefes bi nefes ev bîst salin ez li ser vê xetê me. Ez texmîn nakim ku tu insanên din wiha bi serê xwe rojekê meşiyabe, bi nefes nefes. Li ser rêka armanceke milletekî de xwe ba nede, xwe nexe her tiştî bi hêlekê de, bileyze. Me wiha kir. Vaye em gihêştin saleke din jî.
Milletek lazime xwe nekiribaya vî halî, ev hal qebûl nekiribaya. Çiqas xerabên xwe hebin jî bila hebin, dîsa tiştên bikrana. Hinek bi aqil, lazime jê derketibana. Niha yek caran ez li ser xwe dibêjim, cima ev kar ji min re ma? Kesî tenezul nekir ji bo vê. Ne mejiyê wana, ne cesareta wana ne razî bu, ku xwe di karê Kurdan bike. Menfeat qet têde tuneye û mirine. Ji bo vê tenezul nekirin. Jiyana xwe jî ne tu jiyane, lê çiqwas adîbe jî dîsa dibêjin ev jiyan meqbûla meye. Wiqas axe û beg hebîm, wiqas en xwe zane dihesibandin hebûn, neketinê. Tê bîra min, me pir dixwest, digot bila hineke din jî di vê xetê kevin, wiha bizanibin û xwe bi ser din. Heta niha jî yekî wiha di cihde xwe dide ser dozê ez nabînim. Yenî însanê me mirinê qebûl dike lê li ser rastiya mezin nikare hereket bike, quweta xwe tuneye. Ku ne wihabaya, yekî wekê min pir bêçare, pir tenê, pir zeyif qey xwe wiha dikir? Na. Kesî tenezul nekir, ev kar ji minre ma. Ev dihat aqil û bîra we? Na. Ez çûme ku li hemû deran hemû însan li ser meseleyê korin, jê dûrin. Hinek jiyana we heye, bes ji bo çiye? Belê, mîrov li mala xwe binêre, li zarokên xwe binere ew jî jiyaneke, lê jiyaneke ji bo millet tevî be xwe nadin ser.
Nefs her tiştî qebûl dike, yanî serîdaxistinji xwe dûrkirin, heta dawiyê millet gebûl kir. Yanî hûn niha difikirin ku ev heval bi çi hawî heta vir hat. Tabîî mîrov li ser bisekine. Di dunyêde ji me xerabtir kes nema. Heqaretên dijmin her roj dike, yekî bêje ez insanim, nefsa wî nikare qebûl bike.
Min got ku îmkanên min ji yên we tevan kêmtir bûn, dîsa min xwe da bin bar û min heta vêderê anî. Niha gel zahmetiyê dibîne, dijmin li sere. Ji berê baştîre, çima? Mîrov her xerabiyên dijmin qebûl bike û bi xwe xweş bîne, pir xerabe. Niha tu bi şerê xwe bimre jî îşkenceyê jî bixwe, dîsa nefsa mîrov qebûl dîke. Çima? ji bo şerefekêye.
Însanên Kurd ên ji bo meseleya xwe bi tevahî hereket bikin kêmin. Ewên din ên derketine jî li ser nefsa xwe ne, millet îstîsmar dikin, ne ji bo ku quwetekê çêbikin.
Tabîî halê we jî di sahmetiyêdeye, hûn jî pir bêçarene, we pir derb xwarine. Hûn nikarin serê xwe rakin. Wexta ez rexneyan dikim, ne ji bo ku ez we di bin tuhmetan kim, zahmete, herkes nikare serê xwe rake, pir zahmete. Ne ku çima we nekir, hûn bê qîwetbûn, bê çarebûn, bê isûl-zane bun. Ê min jî isûla min ecêbe. Hinek firsend, hinek şans, hinek alîkarî û bêhtir jî li ser xwe sekinîm, pir pir min pirs ji xwe pirsiyan, pir pir min xwe da ber çavên xwe, pir pir ez li ser nefsa xwe sekinîm û min xwe wiha kir. Belê, niha çi dibêjin, “Mesele niha bi xwedîye.” Çiqas tengbûn hebin jî mesele niha dimeşe, venamire, nakeve. Tabîî bêbextiya alemê jî heye. Lê bê bextî bila dîsa ji wanarebe, emê karê xwe bi serê xwe heta em dikarin emê bikin. Ez bawerim we jî tiştin ji meseleyê fêhm kirin. Ji vê xebate, ji vî şerî we tiştin girtin. Hûn jî niha difikirin, dicivin.
Tabîî rêyeke me jî heye, em di rêyeke rastdene. Ji bo serê salê me hinek dost dîtin. Ez serê salê tem cem dosta, xal, xatir dipirsim. Vê salê jî em hatin. Ji bo kû gel çi dike, çi nake. Îmkanên min kêmin, ez nikarim bigerim, dosta tevda bibînim, wiqas îmkan heye. Ê ku gel ji bîr neke, dîsa emin. Ê ji bo gel bi durustî kar bikin dîsa emin. Tabîî ev bîst salin me xwe da ser. Ji gelre baş bû, bi serket.
Ez bawerim hûn jî niha hebekî başin. Hûn dikevin rêya rast. Ji çêka şaş, ji dema cehaletiye hûn derdikevin. Ev dema ronahiyêye, ji Kurdare jî ronahî çêdibe. Hûn têdene. Ji bo kerameta însên jî ev ji hemû tiştên wekî din baştire.
Tabîî ji meseleyên siyasî, me hinek tişt gotine, digihên we. Ez naxwazim tiştên me gotiye, ez divirde tekrar bikim. Ev tiştê dawiyê bûye jî, ew îxaneta di şerê Başûrde cêbû jî bi rastî hûn gelekî hişyar kirin. Xiyaneteke wiha pir eşkere bi dijminre derket, millet dît. Bi dijminrene, berê jî wiha bû, niha eşkere bû. Ew şerê li Başûr bûye, bi rastî dijminên Kurda tev bûne yek. Û xayinên me jî bêhtir bûne yek. We dît, bi rastî xwestin ku ew şerefa me hebekî bilind kiribû, nefesa me hebekî vekiribû, dîsa bifetisînin û bêhtir jî xayin ji serxwebûn û azadiyê dûrin li dijî wêne. Û yeke din derket ku ne ji wanabaya, dijmin nikarîbû di Kurdistanê’de wiha herekt bikraya. Xweş derket ku ne ji vana baya niha me karîbû Kurdistan çêbikraya. Ew peyayên wana di Botanê’de, di Bêhdînanê’de ev neh salin xizmeta dijmin nekiribana dewlet çêbûbû. Tabîî li gorî vê hesaban bikin. Vana Kurd kuştun, bi kirasê Kurdî. Çima rê nadin gel ku bi yekbe û di şerkeve? Fêdeya wana ne li ser vêye. Ji berêde veşartî niha heşkere bi dijminrene.
Wekî din jî xayin hene. Evên bi dijminre hereket dikin, ajanên wekî dinin. Ku ne ew bûna niha Kurdistan wiha nedibû. Ev sed salin wiha kirin, netîce ev millet ji ortê rakirin. Di sala ‘92’ande ev tişt xweş derketin. Yek millet ku wiqas xiyaneta xwe bike, ne mumkune ku îflah bibe. Yek millet wiqas xayinên xwe ji xwe bihesibîne, xayinê xwe nas neke û li dijê wana ranebe, mîrov nikare bêje wê ew însan îflah bibe, ew millet îflah bibe. Ev derket. Mirina we li ser çiye? Tabîî hûn bê çarene. We berê peyva wana jî dikir. Ne çareye. Însanê Kurd, xisûsiyetin xwe hene, başbûn û xerabûnê nikare ji hev derxe. Kû derxe jî nikare li ser başbûna xwe qirara xwe bimeşîne. Bêçareye û menfeata xwe jî nizanin. Yekî dost û dijminê xwe ji hev dernexe, bikearî pênc pereya nayea. Li hember dijminê xwe reyê xwe negre, bi dostê xwere nebe yek, îflah nabe.
Çima em heta niha wihabûn? Hûn jî ji xwe bipirsin. Tabîî vaya meseleyeke muhîme. Ê min ez dikim, di aliyê dînde, di aliyê felsefeyêde, di hemû aliyande başbûn û xerabiyê em ji hev derdixin. Milletê me berê nikarîbû ji hev derxista.
Ji bo vê bila gel jî niha hinek hesaba bike. Serkeftin ne ji bo PKK’ê teneye. Bila gel jî bizanibe xwe bi serxe. Dema dile, dema serhildanêye. Wê cesaret bike. Jî xwe dersên PKK dide mîrov cesarete, bawerîye, ji tunebûnê çêbûne.
Dema me xwe wiha kir qey em mirin! Na. Ku min jî jiyana xwe bi jiyaneke wiha sivikkiriba, wê meaşeke min hebûya, minê li reiîetiya canê xwe tene binêriya, dîsa ez rehetbûm. Lakîn li ser kaîdeyekê me rehetî girt. Niha hûn dipirsin bi çi awahî bi çi cesaretê bi çi heviyê xwe vriha meşand? Raste. Aqilê seranser ne mumkune izinê bide mîrov ku mîrov wiha hereket bike. Berê ji minre digotin karê dêhnaye. Raste, aliyekîve wihaye. Tu jî dêhnê. Te ji dêhna xerabtir kirine. Tiştek maqûl ji tere nehiştine. Rêyeke maqûl li pêşya te nemaye ku tu wiha bi serde bimeşe. Ne dostekî te heye, ne hevalekî te heye ku, heta dawiyê tu baweriyê bike. Ku hebin jî tev bêçarene. Tabîî di virde tê bi şeklekî din kar bike. Ev isûla mine, bi şeklekî din. Nayê rêka maqûl. Tim isûlên nayên bîra kesî, nayên bîra dijmin. Ji bo vê tê jiyana xwe daxîne, xizmet bike. Tiştên nayên qebûl kirin, ji bo taktîkan tê qebûl bike. Ku ew bi halekî dike, tê bi halekî dinke. Tê nebêje nefsa min ranake, ez nikarim xwe biêşînim. Ji bo serkevtina te, dosa te çi tê xwestin, tê wiha bike. Tabîî wexta doza mîrov baş dibe, piştî ku dike jî netîce te baş dike. Tiştên bûne, lazime hûn bi salan li ser bisekinin. Ew tiştên me derxistine meydanê insaniyet, beşeriyet ji bo me nh çêdibe. Dijmin nahêle millet xwe bi yekke, lê dîsa jî me firsend çêkiriye. Me bi şer çêkiriye, niha îmkan neye mîrov bi fikire, bi yekbe, baweriyê bi hevre bike. Berê ev tişt tunebûn.
Mîrov naxwaze tarîxa PKK’ê wiha kûr û fireh veke, lê hûn li ser bisekinin. Li ser jiyana min jî bisekinin. Tiştên min kirine ne hindikin. Mîrov pir pê xurt bibe. Îmkanên we hebin, li ser bisekinin. Însanek bi durustiya xwe û bi hal û mecal a xwe ku xwe bi serde dikare çi bike û çi neke? Li jiyana min binêrin, dersan jê derxin. Ev tiştên min kirine tev ji bo heyfêye. Tabîî ez jî heyfê distînim, heyfa çi hiltînim hûn nizanin. Bi salan ez dibêjim, belkî hûn nikarin xwe bigihîninê. Çima? Çêbûn ferqiyeke meşin çêkiriye. Yanî hûn niha dibêjin tabî divê tu wiha bike ku tu serok be. Ez wiha li ser xwe nasekinim. Karekî însanên mêrane ev. Yek însanê bêje ez durustim, lazime wiha bike. Ez xwe pir wihas serok merok nahesibînim. Karkerim, karkerekî şoreşgerim. Wiha dihesibînim. Lê min xwe pir dûr xist ji jiyana gel, a hûn têde, bi zanebûn min wiha kir.
Millet ji berê bêhtir difikire, ez texmin dikim. Nizanim bê mejiyê we bi çi awahî dişixule. Halê we çiye, tabîî ez nizanim. Ji dozê nerevin, ev karê me tevane. Min got ku îmkanên min jî pir bihidûtin. Ji xizmete narevim, lê tiştê ji destê min bê ez dikim. Belkî millet wekîdin li me dinere, lê bi rastî tişt nîne ku ez bêjim.
Ev bîst salin ez di vê xetêde meşiyame, deqqe bi deqqe ez li ser bûm. Heta niha jî me zêde kir. Ev îmkan min ji xwe derxist. Texmîn dikim divirde kesi heta niha wiha nekir. Pir wextê min firsend didît, bêhtir dilezîyam. Ez însanekî wiha pir ne bi cesaret jî bum, lê ku ez qendir serê derziyê firsendê dibînim, li ser rastiyê jê fêdeyê dibînim îmkanan dikim însan, nasdikim, dibinim, ferq dikim, qencî û xerabiyê ji hev derdixim. Mumkune kêmasiyê min hebin lê ez li ser xetê şaş nebûm. Belkî di virde hinek tiştên şeklên şaş çêbûbûn jî lê ya esas ez li ser xetê meşiyam. Tabîî herkes nikare li ser tarîqetê bimeşe. Tarîqetê tewra mezin ji bo Kurda niha çêbû. Hûn xwe musluman dihesibînin, lê cîhada muslumantiyê eve. Ez li gelek cihî dibêjim, em li ser cewherê îslamiyetêne. Yek caran ez karê îslamiyetê û karê xwe didim ber hev, pir nêzîkê me. Tabîî ferq çiye? Şertên îslamiyetêne, bes li gorî şertên îslamiyetê jî mirov nikare vê jiyanê qebûl bike. Niha ez ayet û sûre û hedîsan pir nizanim, lê bingeh, cewher taqîp dikim. A muhîm jî ne şekile. Ne cumleyên ayetane, na. Ev ne muhîmin. Xwezî muslumanên rast hebûna, li ser şerefa însên, li ser adaleta însên, li ser keremeta însên. Bi nevê îslamiyetiyê jî me zerara mezin da xwe. Ên îslamiyetî li ser me dan meşandin kî bûn? Niha hinek çêbûne, dibêji hizbûllah, yanî partiya Xwedê. Çar sed însane welatparez, durust kuştin. Têkiliyên wan û Xwedê bi hevre tune. Munafiqin. Ewna xwe muslnman dihesibînin. Heta bi navê muslumantiyê ew dostên me dikujin. Di bingehîde Tirkin, polîsên Tirkane. Divirde tiştek îspat dibe, ev îslamiyeta Osmanlî meşandiye, ya Tirka li serê me meşandiye ne muslumantiye. Bi kirasê muslumantiye koka me kolan. Belê, niha di nava wede jî hinek li ser dîn disekinin, dîn û netewiyet, mesela dîn û qewmiyetiyê muqayese bikin. Mesele Îranî li ser Şîa qewmiyeta xwe xurt kirin, mesela Ereban li ser îslamiyetê qewmiyeta xwe xurt kirin. Tirka li ser îslamiyetê qewmiyeta xwe xurt kirin, xwe kirin millet. Ê Kurda bi îslamiyetê çi kirin? Îslamiyeta hakîm, îslamiyeta saltanata em ji ortê rakirin. Mîrov vê ferqiyê bibîne. Yanî îslamiyeta li ser me jî ne rast bû, têde tahrîfat kiribûn. Çawa niha dibêjin komunîstên sexte, sosyalîstên sexte, ev jî muslumanên sextene, meseleya me batil kirin. Çima? Dînê îslamê ji tevan re wekheviye dixwaze dibêje ferqiya Ereb û Acem tuneye. Ê çima em ji ortê rabûn? Çima me bi navê muslumantiyê ev hesap nexwest? Kemasiya meye. Yanî em ne li ser dînin, ku em li ser dîn bûnaya, meyê ev hesap bixwasta. Çima qewmiyetên wana tev li pêşin, a me ji ortê rabûye? Qey Xwedê wiha dibêje, Quran wiha dibêje, Hz. Pêximber wiha dibêje? Na. Li ser menfeata xwe, a snltanan, a melikan, a axeyan, a began, a şêxan, li ser menfeata wana em wiha bûne, ne li ser dînê îslamê. Piştre komunîstî hat. Komunistiyê alîkariya dewletan teva kir, lê em Kurd batil kirin. Ew jî komunistiya sexte bû. Li ser menfeata dewletan bû.
Qewmiyet ji Garb (Rojave) hat. Ji milletan tevanre qewmiyet pêşde çû, pêşde birin, Kurd batil kirin. Îngîlîz, Fransız qewmiyet bû, van dewletên vê helê li ser fikara qewmiyetê rabûn, hatin ser me, me nêrî ku ji Kurdayetiyêre tiştek tune.
Yanî tu li îslamiyetê jî binêre, tu li komunistiyê jî binêre, tû li qewmiyetê jî binêre, ji bo Kurda tev înkare. Dîsa sedem em bi xwe ne. Wexta me komunîstî qebûl kir, çima me li ser rastiya xwe negirt. Em ketin bin tesîra qewmiyetê din, em çima li ser qewmiyeta xwe nesekinîn. Wiqas sal muslumanin, çima me ji xwere îslamiyet ranekir? Ez texmîn dikim hûn tev elhamdûlîlah xwe musluman dihesibînin,
Ez dikarim meseleyê kûr û fireh jî vekim. Ku imkana min hebûya, min karîbû li hember vana xebat jî bikraya. Qetiyen islamiyet vî halê me qebûl nake. Hûn bi navê Xwedê her roj zikir dikin, lê pir kême. Jiyana we tev di kufrêdeye. Hûn di destê sextekarande mahf bûne. Di kufrêde bû ez derketim. Ne niha hûn xwe bi dîn digrin, ji bo ku tu nefsa xwe pak bike. Hemû îdeolojî, fikar ji bo vêye. Me bi durustayî bi yekê jî negirt. Ku te xwe ji fikarê berada,ji yê alem pê çêbûye, te xwe jê dûrxist, heşa tê bikeve, tê nêzîkî heywananbe. Çima niha kes me qebûl nake? Tiştê ji bo beşeriyetê hatiye, hazir bûye, me xwe je dûr xistiye, li ser vê me nikarîbû bimeşiya, mezinên me tunebûn. Ji bo milletên wihare çi dibêjin, dibêjin milletekî bi lanet. Kurd niha wiha bûne. Xwe ji rastiya mezin dûr xistine, jî bo vêye.
Tabîî dîsa mîrov nagirî, mûmkune mîrov xwe bi ser rêka rastxe. Ku îmkana we hebe careke din fikar û zikrea xwe çaebikin. Ne eybe. Ez bixwe her roj xwe nuh çêdikim. Ez xwe baş jî nabînim. Niha ez xwe wekê yekî di cengêde dihesibînim. Di her şerîde, di her melanetîde ez jiyana xwe didomînim. Ez rehet bûme, ez bi ser ketime, ez bûme serokek... na, qasî wana dîsa ez xwe rehet nahesibînim, bi nefs nahesibînim. Tabîî ku ez xwe wiha bihasibînim, ez nikarim bi meseleyên millet ve baş bigrim.
Li ser hevalên partiyê ez pir sekinîm, tabîî ez nikarim li ser we yek bi yek bisekinim, tiştên di nava gelde çiye, halê gel çiye, ên xerab çine, hal, kufir çiye, reşahî çiye, ez nikarim pir xurt li ser bisekinim. Li ser hevalan pir disekinim. Ez dixwazim hinekî wana pak bikim, paşyae bi rêberê wekim, di peaşya wekim. Lê tiştê ez dibînim, pê ecêb dimînim. Însanae me pir ketiye, nikare rabe serxwe. Xwe pir bê çare kiriye, pir pê hatiye lîskandin. Ji pîrekan baehtir pê hatiye lîskandin. Yek caran ez pir dibehicim, dibêjim vana çine? Dimrin, ez dîsa pê ne razîme, ez dibêjim wiha mirin nabe. Ez wekê dêhna bûme, çima? Van însanên me çima wiha xwe gêr kirine. Pê aciz dibim. Millet wiqas bi minve girêdayiye, îmkanên min mezinin, lê niha ez ji berê behtir acizim. Hin berê digot ku ez şer wiha xurt bikim, partiyê wîha xurt bikim, hinek cihên rehet bigrim belkî mîrov hebekî li rehetiya xwe binêre, lê paşyê ez wiha dinêrim ku ne mumkune. Roja tewra bele, roja tevra rehete. Sibe ji îroj bi zahmettire. Ez vê baş dizanim.
Tabîî yekî ku ne durustbe, li ser îmkanan bileyize, bêje “ez bûm serok, mezin bûm, ji vê şunve ji bo şexsê xwe bikim”, wiha nabe. Hûn tev qebûl dikin, ez bi xwe qebûl nakim. Wekî din jî her roj li ser min însan xurt dibin, ji bo xwe nikarim qebûl bikim. Ez însanekî wiha ecêbim. Tiştekî ku pê ne razîbim, dunyê jî bimindin ez berde qebûl bikim, pê dêhn dibim. Jiyaneke ecêbe. Jiyana ku hûn têdane ku ez rojekê têdebim ezê biteqime, xwe mahf bikim. Li hevalên xwe dinerim, mirin tê, buhustekê nêzîkê dibe hay ji xwe nîne. Ne dilê mîrov qebûl dike, ne mejiyê mîrov. Yaw mirin hatiye ber çavên te, lêdixe, dikuje, diçe, tew nizane. Ji hezar kîlometreyi dûrve ez şaşitiyên dikin dibinim, ew nabînin. Tê ji bo vî însanî çi bibêje? Bi qiymeta jiyana xwe jî nizanin. Li xwe jî binêrin, hûn tev bê çarene. Ji destên we çi têder? Ka mezinê we, ka xwedîquwetê we? Hûn li ser qedera xwe dikarin çi çi bêjin. Ne eybe, ez yek caran di axavtinen xwede dibêjim, em gelekî wekê pîreka bûne. Rewşa min ev tişt ranekir. Ji bo vê min wiqas xwe da ser xwe. Ez ne însane kî wiha pir bi îmkan û pir egîdbûm. Na. Tiştê ku hemuya qebûl dikir, min nekir. Durustiya min a tewra mezin, tiştên ji bo beşeriyetê, min got bila ji bo mebin jî. Min got derveyî vê jiyan ji mere herame. We kesî wiha nekir. We tenezul nekir. Çima? Û ez ji we qut bûm. Duhpêr telewizyona Tirka got, wê ev we îdam bike. Hinek talîmatên me bi destê wana ketine, wiha dibêjin.
Heval bi qahremanî li ber xwe didin, dîsa ji nayine qebûlkirin. Ev kar ji mîrov însanên mezin dixwaze. Mezin bifikir, mezin tedbîran bigir, tişta mezin çêbike. Ew jî wekê wene. Tu dide ser, pat dikeve. Tu wiha dike, ew wiha dikeve. Dibêje, “erê Serokê min, erê Serokê min”, dîsa dikeve, hezar caran sozê didin, nikarin bi soza xwere bimeşin. Feqîrin, yanî durustin jî, lei quwet têde tuneye. Ne peyayên talîmatane, emiran bimeşînin. Nikarin û dimirin, zû şehîd dibin. Zû şehîdbûn, nexweşiyeke.
Ez roj û şev li ser vême, dîsa dibêjim emê van însanan bi çi awahî xurk bikin. Sebir û tehamula min eve ez dibêjim em hinekî vana çêbikin. Peyatiyê çi dihesibînin? Peyatî ne meseleke basîte. Dîsa însanê tewra çare ez, lê dîsa jî ez nikarim xwe wekê we peya bihesibînim. Meseleya mezin, hakaretên mezin li ser min bin û ez xwe wiha wekê we mezin bibînim. Ne mumkune. Ez nabêjim bigirin,xwe biavêjin erdê, lê mîrov derde xwe bizanibe. Hûn bêjin derdê me tunê, meseleyên me nînin, ez nikarim pênc pere qiymetê bidim we. Çima? Hûn Melle Abdullah dizanin, we dît, di sala ‘88’an di vê mehêde şehîd ket, em bîranîna wî rakin. Ew muslûmanekî durustbû, muslumanê heqîqî ew bû. Di bin emrê medebû, wekê leşkerekîbû. Li ser talîmatên min dimeşiya. Ma we leşkerê 99 salî dîtiye? Wiha bû, çima? Muslumanekî rastbû ji bo wêye. Li xwe binêrin, Kurdekî durust, muslumanekî durust, bi talîmatanrebû, tiştê min digot, kelîme bu kelîme li ser dimeşiya. Wiqas alimekî mezin bû jî. Tabîî vana mezinên mîrovin, mîrov bîranîna wana baş rake. Bîranîna wana jî giredayîye bi rêka wana, armanca li ser meşiyane,jiyana têdebûn. Pirsen wî hene, mîrov ji bîr neke. Belkî kesî xwe tunebû, belkî quweta xwe tunebû, lei jiyana wî rastbû, jiyaneke bi şerefbû. Ne li ser menfeata şexsîbû.
Ji bo vê mîrov bîranîna şehîdan baş rake. Însanên wiha mezinin.
Ez ji bo vê dibêjim, ez jê razîbûm, min jê hez dikir. Carekê êvarî ranezabû, got,”Wigas millet hatiye qampê, mûmkune dijmin lêxe, ji bo vê em êvarî civîna xwe bikin.” Me di sermayêde êvarî kir. Û wexta di welêtde jî tim em dipirsiyan, “Gelo jiyana Serokiyê bi çi awahiye, tehlike li ser çiqwas heye?” Tabîî însanekî bi mesuliyet wiha difikire.
A muhîm mîrov ji mezinê xwe jî tişta hîn bibe. Eger li ser jiyana vî insanî jî hûn xwe çêkin, dîsa mirov dikare xwe bi îslamiyetê gihîne, bi şerefê, bi serxwebûn û azadiyê gihîne. Tev wekê hevin. Tev dibin yek. Di nava xwede binêrin, mîrovên wiha pir kêmin. Dîsa ez nabêjim çima hûn wihane, ez naxwazim we biêşînim jî, lê mîrov xwe jî bizanibe. Îmkana we hebe hinek duayen rast bikin, ji vê şûnde bila pirsin rast ji devê we derkevin. Çima li ser şaşitiyê jiyana xwe mahf bikin? Na.
Yanî ez pir bi ser hevalande diçim, pir bi ser wede nayêm. Hevalên me leşkerî, siyasî her roj di kufrêdene. Nikarin li ser talîmatê hereket bikin. Kurdê vala Kurdayetiyê şekliye. Dil dixwaze lê nikare. Haziriyên xwe tunene. Ne ruhê xwe hazire, ne mejiyê xwe hazire. Fikara wî, jiyana wî, wekî din çêbûye. Jiyana leşkerî, jiyana siyasi jî ê ne Barzanî û Talabanî’ye, yê vana jî wekîdin çêbûye. Bila wekê min çêbikrana, dunya alem bihata pê nikarîbûn. Min ji hevalan jî xwest, min got, çendekî xurt kû tiştên ez dibêjim bikaribin bikin. Yanî tiştên maqul, ne yên bê îmkan jî, îmkanên min dayê bi serde bimeşin. Dimirin, nikarin bikin. Mirinê qebûl dikin, kirinê nikarin.
Û hûn jî, niha dikarin çi sozê bidin? Hûn nikarin tu sozên xûrt bidin, quweta we tuneye kû hûn sozê bidin. Ez li ber we tevan dikevim, barê min ji we tevda girantire, barê dunyê li ser mine, dîsa ez li ber xwe nakevim, li ber we dikevim. Çima? Hûn bêçarene, ji min bêhtir. Min hebekî şerefa xwe girtiye. Ez dikarim ku ez herim ku li ser şerefa însênim, xeta vî mîlletî min parast. Ez herim ku, dibêjin Apo kiye? Kurdekî wihaye, wihaye. Kî destê xwe biavêje min, xizmeta Kurdayetiyê dike. Yekî were dora min, ne mûmkune xizmeta Kurdayetiyê neke. Vaya başe, quweta min heye. Ez herim ku wihaye, jiyana min herdem wihaye, herdem roj bi roj jî mezin dibe. Tabîî ev karê mine, ez nefsa xwe terbiye dikim, deynê xwe didim.
Ez nabêjim, hûn jî wekê min bikin, lê hûn jî hedî bi hêdî hinek sozan bidin. Carekê nedin,imrê we belkî wekê yê mine, bi piranî jî ji min ne mezintirin, hêdî bi hedî sozan bidin, deh salên din şûnde bînin cih. Ew pirseke Kurda heye, dibêje heyfa xwe hilîne, ji çel salî şûnde. Hûn jî hinek sozan bidin, çel salî şûnde bînin cih. Dîsa jî giredana millet başe, ez şikayet nakim. Herdem tiştên rast dibêjim. Mesele ne ku ez bi serketim, millet nayê bîra min, na. Mesele ne eve. Em hebin jî, tunebin jî, meseleya esasi, meseleya ebedî, meseleya milletekî tevahiye. Hesabê ez didim û hesabê dixwazim, çima hûn di vî halîdene? Ne yên niha tenê, yên ketine tirbêjî. Ji hezar salîve heta niha û ji vê şunde heta hezar salî, çima wiha dibin? Rev ne çareye. Korbûn ne çareye. Peyatî ne çareye. Şeref, egîdî ji mîrov tê xwestin. Mirin jî ne çareye, jiyan tê xwestin. Bêjin, ev tiştên ez dibêjim, hûn li kune, çiqwasî têdene, pêrene?
Wiqas milyon însan çima nikare bi yekbe? Çima ji xelkêre wiqas karkere, amîle (ajane), leşkere, çima ji xwere xençer, ji xwere istirî, ji xwe re kfure? Çi te wiha mecbûr dike? Quweta min tuneye, weya ez nikarim pir di nava gelde bigerim. Ku ez bigeriyama, îmkan tuneye ez wiha tehammûl bikim, qebûl bikim. Mîrov bi yekbe, bi hevrebe. Me talimat dane hevalan, nikarîbûn bimeşandana. Kû wekê min bimeşandana, millet tev niha bi yek bû û bi serde bû jî.
Ez bi sebir heta vir hatim, min tehamulkir. Yekî li şûnê min bûya -min got ku-wê rojê hezar caran biteqiya. Kesî derdê Kurda qebûl bike tuneye. Jiyana di nava Kurdade dimeşe, mîrov dêhn dike. Ku tu înkar bike, ji xwe mîrov wê wekê we buya. Ku tu qebûl bike ka sebra te, ka mejiyê te yê fireh? Bi siyaseta serxwebûn û azadiyê tê xwe jê dûr nexe, an tê di deqqêde, -hevalên me wiha kirin- pir hevalên me ideolojiya PKK’ê digrin, roja dudûyan dikevin şehadetê. Ji mere sebir tê xwestin. Nikarin sebrê bikin. Ev bîst salin em sebir dikin, me bi zorê we wiha kirine vir. Niha em heta sibehê we li vir bigrin, hûnê biteqin. Ev bîst salin ez bi nefes nefes wiha me, hûn nikarin çend seatan tahamul bikin. Tabîî mîrov hesabê vê dide. We xwe çênekiriye, artêşa Kurda tuneye. Xwe ji nîzamê derxistine, her yekî li qunçika xwe, li mala xwe heta qirikê xwe fetisandiye. Ji bo vê hûn bê çarene.
Tabîî ez nabêjim min pir mezin lûst, lê min xwe di cihde, li ser nîzameke rast çêkir. Min sebir jî kir. Di dunyêde însanê bê sebir ezbûm, lê min sebir kir, ji bo milletekî, heta vir hatim û pir tişt hene ku mîrov dersên mezin jê bigre.
Di dawiya ve sala ‘92’an yekî ku bi aqilbe ji me dersan bigre, dikare li hember dunye bisekine. Dikere li pêşiya insaniyetê tevan keve. Ev îmkan me danîne pêşiye we tevda. Girêdahiye bi hûn li ser bisekinin. Ji bo milletê Kurd ji vê bêhtir xizmeta mezin nabe. Ji bo însaniyetê jî.
Dîsa jî heta ji min were ezê bi serde bimeşim, ji vê şûnde mezintir kar bikim. Şerê mezin jivê şûnde bimeşînim. Bêhtir însanên xurt jivê şûnde çêbikim. Mezin bileyizim. Heta niha hazirî bû, jivê şûnde bêhtir kirine. Bêhtir be tirs, bêhtir bi nîzamet. Yekî wiqas sebir bike, ne ji bo tiştên biçûke, yekî wiqas xwîne birijîne, ne ji bo tiştên biçûke. Lê ez dîsa jî dibêjim ev karê mine. Dîsa herkes li ser karê xwebe.
Hûnê jî baş bimeşin. Ez bawer dikim gel hemû di van salên pêşya mede ji hemû salan bêhtir wê şerê xwe bike, wê bi ser kevejî. Lê dîsa herdem dijmin li ber çavên mîrovbe û halê mirov jî li ber çavên mîrov be û siyaseta rast jî li ber çavên mîrovbe. M
- Ayrıntılar
gerîla de yek ji tiştên herî xweş bîranîn e. Ez jî dixwazim bîranîna xwe bi rêhevalên xwere parve bikim.
Di sala 2005’an de ji bo 30’ê Hezîranê salvegera şahadeta hevala Zîlan, me dixwest em çalekiyekê bikin. Ji bo em hedefa xwe bi awayekê serkeftî pêkbînin, rêveberî gihişt biryarekê.
Roja 30’ê Hezîranê bi taybet weke jin ji bo me rojekê pir girîng bû. Ji ber wê çendê hevala sorxwîn biryar da ku em keşfekê xweser bikin û çalekiya xwe pêkbînin. Ji bo em çalekî bikin, merc rihet bûn. Diviya bû me çalekiya xwe pêşiya roja 30’ê Hezîranê pêk bianiya. Me ji nû de bi awayekê têkuz keşfa xwe di ber çav re derbaz kir.
Di nava hevalên rêveberiyê de biryar hate girtin ku çar heval derbikevin ji bo keşfê. Di destpêkê de keşfê bikin û li gorî wê jî wê hêjmar were xwestin ku çalekiya xwe pêkbînin. Em çar heval bûn, hevala Sorxwîn, hevalê akîf, hevalê Çekjîn û ez bûm. Ji ber sedemê nas kirina min ji erazî re hebû, min jî dixwest tevlî çalekiyê bibim.
Em bi hest û evîna çalekiyê ber bi cihê keşfê de bi rêketin. Yek jê tişta herî pir bû sedem ku em bi hêrsa serkeftinê ber bi erkê xwe de biçin, xwesteka hevala Sorxwîn ya ji çalekiyê re bû. Berê 30’ê Hezîranê bi pênç rojan em ketin nava liv û lebatê.
Cihê ku me yê çalekî lê bikira, aliyê Şirnexê bû. Ji ber li wê derê hedef hebû. Me dixwest li wê derê çalekiyekê li gorî were xwestin, li gorî demê bikin. Keşfa me geleke bi reng derbaz bû. Hem tiştên komîk û hem jî yên xweş hebûn.
Erdnîgariya ku em têde bûn, pir rihet û nerm bû. Lê diviya bû me xwe ji gundiyan bi parasta. Dijmin jî pir nêzîk bû. Ji bo wê jî ji me dihat xwestin ku em rêgezên gerîlatî ya veşartîbûnê di asta bê kêmanî de pêkbînin. Me pêdiviyê xwe yên erzaq jî bi qasî têra deh yan jî panzdeh rojan bike, amede kir. Mercên Botanê jî diyar bûn. Erzaqê ku me bi xwere biribû jî, qelî, penîr û tiştên bi vî rengî bû. Bi tesadufî tiştên ku em biribûn hemû jî şor bûn. Cihê ku em ê biçûyanê jî ava xwe zêde nebû. Lê me got çi dibe bila bibe, pêwîst dike ku em hedefa xwe pêkbînin.
Çûndina me ya li wê derê, bi arîşeneke mezin bû. Ji malzemeyên leşkerî heya ku pêkanîna keşfê her tişt temam bû. Lê tişta kêm jî ava me tine bû. Hinek ava li gel me hebû, lê kêm bû. Me jî biryar da ku em bi vê ava kêm îdare bikin. Lê dîsa jî diviya bû ku me xwe bê çare nehêlaba.
Hevala Sorxwîn hertimî digot, ‘‘çûndina keşfê û pêkanîna wê, nîvê serkeftina çalekiyê ye.’’
Vê ya tam pêkanîndin, armanca me hemû hevalan bû. Di çûndina keşfê ya roja yekê de ti pirsgirêk derneket. Di roja duyem de, bûyerên komîk qewimîn. Li derdora me gundî hebûn, şivan hatin. Cihekê ku me xwe lê bi parasta pir zêde nebû. Lê dîsa jî em bi biryar bûn ku encama keda mezin ya di ber keşfê de hatiye dayîn bi serkeftina çalekiyê bi encam bikin. Ji bo ku em xwe ji gundiyan veşêrin, em ketin nava liv û tevgerê.
Hevala Sorxwîn got; ‘‘ di vê em herin li ser dara. Ger em neçin li ser dara hem leşker û hem jî gundî wê me bibînin.’’
Xwe veşartin û parastin dem ne dixwest, karê saniyeyan bû. Em hemû heval hilkişiyan ser darê. Hevalê Akîf û hevaleke din li erdê di nava darekê de xwe veşartin. Pez gelek li derdora me diçû û dihatin. Dengê pez û kuçikan gelek zêde bû. Lê li himberî vê, em bi cidiyet û tebatiyekê mezin bi ser erka xwe de çûn. Dijmin jî hat nêzî me û gundî bi xwe jî hatin binya me de sekinîn. Ferq kiribûn ku tevgerekê heye. lê pê dernexistibûn çi tevgere. Şivan gelek li derdorê me dizivirî. Di xwest ku ji mere bêje dijmin heye, baldar bin. Lê me jî dizanî bû ku ew gundî hem dost û hem jî dijminê mene. Ji lewra me bawerî neda û me li himberî wan bergira xwe bêhtir girt.
Keşfa me heya sê rojan dewam kir. Em her çar heval di erazî de man. Yek jê eraziyekê pir zêde dest nedida. Lê belê me wextê hemû bi hûrgiliyên çalekiyekê bi çi rengî em ê pêk bînin, me derbaz dikir. Ji bo wê jî em pênedihesiyan ku şev û rojên me bi çi rengî derbaz dibin. Roja din jî pir zêde em tî bûn. Xwarina me qelî şor, penîr şor bû. Êdî hewce bû ku me av jî bi ser vê xwarinê de vexwariba.
Hevalê Akîf got; ‘‘ez ê herim li ser kaniyê binêrim, di vê em av bînin.’’
Çûndina hevalê Akîf û hevalê Çekjîn sê seatan girt. Di van sê saetan de karîbûn av pey da bikin. Her du hevalan çend şeşal av anîn. Ev av têra me kir heya ku keşfa me bi dawî bû.
Nêzîkatiyên ku ji aliyê me de di hatin kirin, pir bi kêlî, bi coş û kelecan bû. Ji ber ku her diçû rojên me yên li darxistina çalekiyê nêz dibû. Her diçû weke ku em ê herin govendekê bigrin, xirûşekê mezin di dilê me hemû hevalan de hebû. Wexta mirov li nava çavê her hevalekê dinêrî, gernasiyekê mezin têde di hate dîtin. Ev jî dihêla ku coşa di hundirê me de zêdetir bibe.
Roja çaran em dîsa vegerîn cihê xwe. Di navbera me û cihê ku me dixwest em çalekî li ser bikin, pir zêde ne mesafeyekê dirêj bû. Rêya şevekê bû. Lê ji ber me pir bi dûrbunê meyze kiribû, çavê her hevalekê werimî bû. Her hevalekê hinekî bê xew jî mabû. Pir caran hevalê Akîf bi çav xewî ji rê derdiket, hevala Sorxwîn xew ve diçû û şiyar dibû. Ez û hevalê Akîf jî bi heman awayî bûn. Lê me dîsa jî digot, bi mîsogerî di vê em xemsar nêzîkê wezîfeya xwe nebin ku heya em gihiştin cihê xwe. Di şevê de em vegeriyan cihê xwe. Piştî wê diviya bû tam roja din em çalekî bikin.
Em çûn ku çalekî bikin. Me nîqaş kir, weke du gruban em ê lêxin. Gruba parastin û ya êrîşê. Lê hevalan di cih de nedît. Hevalan gotin, pêwîst dike ku li ser cadeyê em çalekiyekê teqemeniyê bikin. Di her saetên diyar de panzêr dihat û 12 leşker didanîn, 12 jî radikir û dibir. Me jî digot, di vê em li wana bidin û bi îsabet li hedefa xwe bidin. Lê belê, risk pir bû. Ji bo wê jî hevalan got em qumando daynin. Dîsa rêveberî nêrîn da û got, keşfekê pir xweş hatiye kirin, em obîsekê bi cih bikin û dema ku panzêr derbaz bû, têde biteqînin. Pir nîqaş çêbû ku kî biçe çalekiyê û kî bimîne. Karê hevala Sorxwîn yê rêxistinî derket, diviyabû biçûya Herekolê û pişt re biçûya Kato yê. Yê ku vê çalekiyê kiriba hevalê Çekjîn û hevalên taximê bûn. Ji ber ku taxima li wê derê hemû jî erazî nas dikirin. Hemû heval jî pêşniyarên xwe hebûn ku tevlî çalekiyê bibin.
Ez, hevalê Çekjîn û hevalê Egîd Rojhilat bi hevdure çûn. Me bi hevre got, em ê bisekinin û defikê biteqînin. Bi kelecanekê mezin me kir û nekir me nekarî biteqînin. Defika me ne teqiya. Ji ber ku di danîna defikê de kêmanî hebû. Piştî defik neteqiya em vegeriyan. Şeva din jî em weke taxim çûn. Çi dibe bila bibe pêwîst dikir ku em çalekî pêkbînin. Em weke taxim çûn û me cihê defikê guhert. Roja piştî wê em dîsa çûn. Dîsa jî me kir û nekir, ew defika me neteqiya. Em dîsa vegeriyan. Êdî hemû hevalan hêviyên xwe ji teqîna vê defikê qut kir. Pêk nehatina vê çalekiyê, êşekê mezin di hemû hevalan de ava kirin. Lê min qet hêviyênx we qut nekir û min ji hevalan re digot, bi çi şêweyî dibe em ê çalekiyekê bikin. Hevalên din jî, digotin bi mîsogerî di heman cihê de em ê darbeyekî giran li dijmin bidin. Piştî wê em weke taxim vegeriyan noqtê. Amedekariyên me hebûn.
Hinek hevalên din jî hatibûn gel me. Ew heval jî bi awayekê çalak tevlî xebatên taximê bun. Pêvajoyekê kurt bû, lê tevlîbûneke zêde hate çêkirin. Xwestekê wan jî pir hebû ku çalekî were kirin. Em her hevalekê wexta me li hevdu dinêrî, axaftina me ya yekemîn ji hevre pêwîst dike ku em çalekî bikin. Bi taybetî ji bo 30’ê Hezîranê. Ji ber ku, ew roj ji bo me pir bi wate bû. Çalekî neyê kirin, em ê zehmetiyê bikişîn. Di warê wijdanî de jî em ê ne rihetbana. Ji bo wê jî hemû lêhûrbûnên me, roja 30’ê Hezîranê bi çalekiyê me yê pîroz bikira. Her hevalekê biryara xwe ya di vî warî de hebû.
Dîsa plansaziyekê hate çêkirin. Kes hêviyên xwe qut nekir. Bû roja din, me hişedarê xwe derxist. Wê rojê min timî digot hevalan, pêwîst dike ku em herin cihê hişedar û erazî di venêrînê de derbaz bikin. Min di hundirê xwe de tiştekê hîs dikir.
Hevalekê pir israr kir ku bibe hişedar. Ew heval jî hakimiyeta xwe li ser erazî tine bû, li erazî nêrîn û dijmin şopandin pir zêde esas nedigirt. Weke deh kes ji min re bêjin here keşfekê bike. Min ji wê hevalê pirsî te erazî çawa dît, leşker heye, nîn e?.... Wê jî got, tiştek nîn e. Min jî got, temam. Lê dîsa jî dilê min ne rihet bû. Ji bo wê jî min dûrbîn girt destê xwe, min dît di cihekê de leşker hemû bi rêz di nava daran de derbaz dibin. Min dîsa ji wê hevalê pirs kir, te qet leşker dît?... Min digot, dibe ku xeyal be. Ji ber ku dijmin di mesafeyekê pir nêzî me debû. Ev ya jî dihêla ku ez hîn bêhtir bi kêlî bibim. Bi qasî panzdeh xulekan, min baş keşf kir û min dît ku leşker hemû hatine li ser kaniyê rûniştine.
Me gazî hevalan kir û wan jî meyze kir ku bi rastî jî dijmin hatiye û ev ne xeyalek e. Weke taxim me sengerên xwe girtin. Hevalê Çekjîn got, ez ê herim, ger dijmin be em ê lê bidin, ger gundî jî be em ê hinek tişt jê bixwazin. Ew û hevalekî çûn. Mesafe pir nêz bû. Hevalan gotin, bila hemû heval nekevin nav pevçûnê de. Pir bi xwînsarî, rihet çûndina ser dijmin hate çêkirin. Me li dijmin da. Wexta ku narincok hate teqandin û gule teqiyan, ji dilê min hat ku tilîlî bidim. Ji ber ku di dilê me hemû hevalan de bibû hesret ku çalekî bikin. Di hundirê saniyekê de hevalan sengerên xwe girtin. Me dît ku helîkopter daket û cenazeyên xwe rakirin. Dijmin xwest operasyonê berfireh bikin. Qada ku em lê disekinîn jî, qadekê teng bû. Gelek gule û narincok barandin li ser me. Gelek hewan, obîs û kobra li kêleka me, li pêş û paşê me xistin. Lê belê di yek hevalê de ne guman û ne jî tirs ne dihate jiyan kirin. Berovajiyê wê, dev û çavên wan hertim dikenîn.
Hevalekê binavê Abbas hebû, (şehîd ketiye) digot îro roja govendê ye û hema wêneyê hevalan dikişand. Hemû heval jî di hundirê vê coşê debûn. Di lêdana helîkopterê de, teqwiyeyekê mezin hatin. Lê hevalan hîn jî wêne dikişand, di nava coşekê mezin debûn. Bi vê coşê me hemû hevalan xwe beval kir.
Ev çalekî moralekê mezin da me. Hîn dijmin paşve nekişiya bû, hevalê Çekjîn got, hevala Sorxwîn em 30’ê Hezîranê li we pîroz dikin. Ev çalekî kelecanekê mezin di me de da ava kirin.
Wexta ku min li çavên hemû hevalan meyze dikir, evînekê gelek mezin ji jiyanê re hebû. Gelek hevalên ciwan bûn. Lê belê, bi nêzîkatiyên xwe yên hevaltiyê dihiştin ku wêrektî, moral û tevlîbûn bide çêkirin. Me dîsa jî sengerên xwe esas girtin. Me bergira xwe li himberî operasyonê girt. Me weke taxim wê rojê bi vî rengî pîroz kir. Her çiqasî bi hêjmareke kêm jî be, lê belê vê pîrozbahiya 30’ê Hezîranê hişt ku heya roja îro jî ti carî ji bîr nebe.
Di bîranînên her gerîlayekê de hem êş û hem jî keyfxweşî bi hevre ye. Piraniya wan hevalên ku cihê xwe di vê çalekiyekê de girtin jî, şehîd ketine. Ewan hevalan bi gernasî gihiştin merteba şahadetê. Lê, rastiya ku hatiye jiyan kirin ti cara ji bîr neçûye û wê neçe jî. Bi vê boneye hemû hevalên şehîd yên di vê çalekiyê de cihê xwe girtin bibîrtînim.
SPOT; çûndina keşfê û pêkanîna wê, nîvê serkeftina çalekiyê ye
Sozdar Derîk
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Operasyona di 3'ê Gulanê li Dersimê li dijî herêmên Zela Biçûk, Zela Mezin û Rojnik ji aliyê artêşa dagirker a tirk hatibû destpêkirin, herêmên Kulavik û Arek jî girtiye nava xwe û hatiye berfirehkirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 4'ê Gulanê de di saet 16.00'an de li navçeya Hênê ya Amedê li dijî Qereqola Hekasorê ji aliyê gerîlayê me ve çalakiyek hatiye lidarxistin. Di encama çalakiyê de 2 leşkerê dijmin ji aliyê gerîlayê me ve hatiye kuştin.
- Ayrıntılar