Kalikê kalikê min hatibû dinê.
Berî ku ez li welatê xwe li stêrkan binêrim, kal û pîrên min hemûyan li stêrkan dinihêrtin.
Kal û pîrên min bûn ên ku yekem car bi nihêrtina stêrkan zanistiyê îcad kirin.
Ew nanê ku her kes dixwe, ew mala ku bûye stare, ew maşîna ku hûn dajon, ew taye, ew hiriya ku veguheziya ben û rîsan, ew teşî, nivîs û jimarên şaristani û hemû evînên destpêkê, pêşiyên min bûn.
Yên ku yekem caran şaristaniyê afirandin û zimanê yekemîn îcad kirin pêşiyên min bûn.
Ji bav û kalan ev welat, welatê me ye.
Me bi dexsokî xwe bernedaye van axan.
Li ser vê axê em qewmê herî resen û otantîk in.
Me bi sarbûna maran jahriyê li ser vê axê nereşandiye û me bi hovî dagir nekiriye.
Em li ser vê axê bi nazenîn û sîtembariya xezalek jiyane.
Fena kulîlkên şilêr ên li Zagrosan em bi xweşikbûna xwe xweser bûn.
Di dest me de şûr û bi qîrînên “ya bîsmîllah ya Allah” me canên ciwan qetl nekir.
Me di dest xwe de bi şûran rûman, ermeniyan, sûryaniyan, ji qewmê xwe û birayên xwe yên olê qetl nekiriye.
Di dest me de şûr û bi qîrînên “ya bîsmîllah ya Allah” me Enatolyayê û Trakyayê dagir nekiriye.
Ji heft bavan me zarokên pênc, heşt û panzdeh salî ji komkujiyan derbas nekir û me ew di dibistanên Endurun de nekir tirk.
Em veneguhezîn ew celadên Yenîçerî û artêşa tirk.
Me di tu demên dîrokê de ne eslê xwe înkar kir û ne jî me netewek înkarok afirand.
Me ne li ser navê îslamê û ne jî li ser navê kurdbûnê ji zarokan mêrkûjan afirandinê, ji xwe re layîq nedît.
Me tu carî rûmeta xwe ya mirovî bin pê nekir.
Û em li nasnameya xwe xwedî derketin û me xwe gihande van rojan.
Em her dem ji qewmê arî ku yekem nirxên azadî û wekheviyê afirandine serî bilind bûn. Me li hember dagirkeriyan, talanan û gelek şeran li ber xwe da.
Ji ber dîroka xwe me tu tişt ku zarokên me jê şerm bikin li pey xwe nehiştiye.
Me tu carî îxanetê li xeyalên xwe yên zaroktiyê nekir û em ê van xeyalan ji zarokên xwe re bibexşînin.
Baş e, ya hûn.
Hûn ên keriyên mêrkujan ên kuliyên beyar û çolan.
Ji bona ku hûn bibin xwedî welatek me xwîna xwe rijande, lê we li hember vê çikir?
We îxanetê li me kir, we bêbextiyan li me kir.
We li ser navê yekbûna çarenûsê, li ser navê dîrokê û li ser navê olê pûtperestiya tirkbûnê afirand.
We me ji qirkirinan derbas kir û we zikê dayîkên me qelişand.
We me avêtin nav agirên bizotî.
We negot ev giyanîwer e an negiyanîwer e, we em hemûyan şewitandin.
Qirş û qal jî di nav de çi yê me hebû, bi qasî ku hêza we têr kir we talan kir û we mêtand.
Baş e, hûn ên ku fena kuliyên beyar û çolan keriyên mêrkuj û dagirkerên Kurdistanê yên dawîn.
Ev deh hezar sal in em li ser axa kal û pîrên xwe jiyan dikin, lê wê demê we çi dikir?
Hûn li ser xwînrijandina me, her çûn çilek bûn.
Her ku hûn çilek bûn, hûn hov bûn.
Eynî mîna ew çilekê hov ê tîmê taybet ê li Colemêrgê hov dibin.
Her ku hûn hov dibin, em mirovî dibin.
Bi qasî wê jî em dibin çiyayî û em çiyayan dikin war.
Her ku em çiyayan di war ji xwe re, em ewqas jî azad dibin.
Her ku em azad dibin jî, pê re jî em xweşik dibin.
Mîna ku helbestvanek digot, “Ê xwedê mezin e, ev çiya qedrê me dizanin”
Lê hê ku min ji bîr nekiriye vê jî bêjim, em jî qedrê çiyayan dizanin.
Piştî ku em gelê van çiyan bin û ev çiyan jî yê me bin, wê demê di derketin û di daketina çiyê de em ê biryara xwe bidine.
Jixwe maye ku em çiyayî ne.
Çiya warên azadiyê ne, ew bajarên ku zindanên hemdem jî warê bêehleq û rizandî yên modernîteya kapîtalîst in.
Ji ber vê yekê ye ku hetanî ku bajêr azad nebin, wê ev sekn û berxwedaniya me ya fena çiyayan berz bidome.
Hetanî ku ew rejîma nîjadperest û pûtperest û mîna kuliyên çilek welatê me neterikînin, em ê li ber xwe bidin û em ê ji çiyayan danekevin.
Ji ber ku çiya û welatê me stareya me ya pîroz in.
Bila ev wisa bê zanîn.
(Ozgur Bîlge)
- Ayrıntılar
Kevirên destên te çirûskên hêviya azadiyê ne, destên te, ax destên te! Em ê wan li kîjan şefeqa serfiraziyê veşêrin?Gurê bozê rûreş ji paş ve digihîje te û te dide ber qondaxên tifingan, li te dide, li te dide! Ax em ê çavên xwe çawa rizgar bikin ji vê dîmena li Colemêrgê? Giyana me bû gola xwînê. Li Colemêrgê… Li Colemêrgê şikest her tişt, lewre serê Seyfiyê me şikest. Li Colemêrgê her tişt bû xwîn, lewre ser û çavê Seyfî bû xwîn.
Hewar e hewar! Dil jî çav jî, por jî, dest jî digirîn bi xwînê û tîmê rûreş li me dide, li pêşeroja dilê me li Seyfî dide. Xuya ye ku dixwaze heyf û tola serfiraziya Colemêrgê ya di hilbijartinan de ji Seyfî bistîne. Xuya ye ku dewlet har û dîn bûye, nikare wê serfiraziyê bipejirîne û êrîşê canê wî dike, êrîşê stêrka çavên me dike!
Belê roja 23’ê Nîsanê ango, roja cejna zarokan li Colemêrgê wehşetek hate lidarxistin ku ji Naziyan kêm namîne. Diviyabû cîhan bileriziya, diviyabû cîhan û tevî pergalên wî yên polîtîk û civakî û leşkerî bişikestana! Lewre dilê Seyfî şikest, zarokatiya wî şikest û niha giran birîndar e, ne li ba me ye, em ne li balê ne. Jixwe dema ku me ew xuyang dîtin me hezar car şerm kir ji mirovbûna xwe, ji ‘mezinatiya xwe’, ji hebûn û nebûna xwe! Wek gulek Newroz û Nîsanê ma di nav lepên gurên har de. Ew bilbilê Seydayê Xanî bû, lê kete nav destê wan cinawiran û me nekarî em biçin balê! Ya rastî ev wehşet neçariyê dike wek marek reş û bera tevî hebûna mirov dide, jiyanê dike jehrî! Ango ez ji me jî hêrs dibim lewre ew zarok… Hêviyên delal tik û tenê dimînin û wisa têne ‘şikestin’, têne peçixandin! Ango hesta ‘ji bo ku em nikarin herin hewara wan jî sûcdar in’ xwe li jiyanê dilefîne û ew derbên tîmê gur, herî pir bi vî awayî me diêşînin.
Seyfî niha li nexweşxanê, li Wanê ye. Hêvîdar im ku beriya ev nivîs biqede ew baş bibe, rabe ser piyan û bi çavên xwe yên berbangî li me binêre, dilê me û jiyanê xweş bike.
Hêvîdar im tu rabî, tu baş bî, tu roj bî, tu heyv bî, stêrk bî, tu bihar bî. Hêvîdar im tu bihara bextewariyê bî Seyfî… Divê tu baş bî, divê tu ji wî gurê har ê ku ji paş ve bi bêbextî li te dixist re, bêjî “ez nemirim, ez li vir im, li welatê xwe me, li ser piya me. Ez nemirim, ez bihara bi milyona me, baş, delal û leheng im.”
Niha Kurdistan li benda te ye, li benda başbûna te ye, li benda vebûna çavên te. Niha Kurdistan tu yî, Colemêrg tu yî, Amed tu yî, Ararat tu yî. Qey çi dibe rabe careke din jî veke çavên xwe. Da ku ev dewleta ku bi her tiştî ketiye, êrîşa tolhildanê, careke din jî bibehece û ji derbê serfiraziya me xwe li gorên xwe yên faşîst û deremirovî biqelibîne.
Belê, em hewldan û êrîşên dewletê yên piştî hilbijartinan dibînin û peyamên cuda cuda digirin. Em careke din wateya bindestî û serfiraziyê hebûn û nebûnê, xwebûn û dijminahiyê fam dikin. Em di kesbûna Seyfiyê serbilind de lehengî û biryardariya Colemêrgê û tevî Kurdistanê dibînin û em dizanin ku divê em gurbûna agirê Newrozê ji dil û aqil, jiyan û têkoşîna xwe tu car kêm nekin. Em dibêjin Seyfiyê delal, tu niha dilê Kurdistanê, vîna Kurdistanê yî, bilezîne çavên xwe veke û ji rika kujeriya dewletê ve bikene, bimeşe dilê me geş bike.
Em têne destên te Seyfî, destên te yên bi kevir û Colemêrgî Kurdistanî!
(Mizgîn Ronak)
- Ayrıntılar
Li çiyayên azadiyê, ew şevên xemrî ji serdegirtin û çalakiyên gerîla re qewl diyar dikin.
Bêhna kulîlk û giyayan, tevlî bêhna tolgirtinan dibe.
Mîna ku xweza bi van mirad û daxwazên me dizane, xêliyeke keskî li xwe pêçaye û me gerîlayan ji wan çavên hesinî diparêze. Di her berbanga sibeyî de, xweza telek din li xwe dide, her diçe pelên ku bişkuvîne mezin dibin. Ji ber ku her kêlî em gerîla di nav xwezayê de, guherînên di xwezayê de gav bi gav, kêlî bi kêlî dişopînin.
Jixwe tavanên biharî, wê kengî bibe ba, roj an birûsk ne diyar e. Bi gujeguja baranê re û bi şîqeşîqa brûskan re, kuvarkên sîwanî bi fediyokî, xwe di nava hêlizan de nîşan didin û bi bişirînên nîsanî, ji bona berhevkirinê dikin nûzenûz. Jixwe exlewiq û rûnê te hebe, bi sorkirina wan re tahma heyî, bêtarîf e. Baranên bêqewl ku ji nişka ve xwe berdidin ser xêliya keskî, dol û newalan har dikin û avzêmikên nû dibişkuvînin. Di van livbaziyan de her çavên me li keskesorekê ye, lê mixabin îsal keskesor ji me xeyidîne, belkî jî wextê wan nehatiye. Lê, ne xem e. Li gorî heval dibêjin, çend roj berê li asîmanên Amedê keskesor derketiye. Keskesor berî me berê xwe daye paytexta dilan. Ew û bircên qedîm bang li me dikin, da ku em tevlî Roja xwe ya giravan werin û li ser kembera Birca Bizanan govenda azadiyê bigerînin.
Li benda me be!
Lê ji bona bihareke rengîn, pêwîstî bi zivistaneke hêçîn heye. Loma me vê zivistanê hem li bakur hem li başûrê Kurdistanê di warê bîrdozî û partîbûyînê de kêmasiyên xwe temam kirin û ji perwerdehiyek têr tijî derbas bûn. Di van perwerdehiyan de hemû hevalên me hem di warê bîrdozî de hem jî di warê leşkerî de xwe ji pêvajoya nû re amade kirin. Ji ber ên ku herî baş rastiya dijmin hîs dikin û dizanin qewmê çiyê ne, lewre li gorî pîvanên leşkertiyê, rewş çi dibe bila bibe, divê amadebûn hebe.
Bi van hestan ez dixwazim li ser çiya û çek bisekinim. Du peyvên bi kurdî û ew qasî şîrîn. Di jiyana me de çiya û çeka me hêmanên herî pîroz in. Çiya û çek war û navgînên seridandina hêviyan e. Ev rastiya çiya ji bona kurdan ku di dîrokê de jî wekî qewmê çiyayî hatine binavkirin, zêdetir sotîner e.
Ji ber vê yekê wekî ku tevgera şerê taybet a sazûmana Tirkiyê bi nûçeyên derewîn hewl dide gumanan der barê me de biafrînin, berevajî vê lêhûrbûnên me bi tevahî li ser bilindkirina têkoşînê û layîqbûna serokatî, şehîd û gel e. Wê ev erka me çawa ku di gerdûnê de her nebat û giyanewerek xwedî parastinekê ye, ew ê li çar parçeyên Kurdistanê jî parastina cewherî ya gel a gerîla bidome.
Ji ber vê yekê nîqaşên mîna çekberdan û efû, gotinên valane û xwexapandina dijmin e. Yanî zikê gelê me ji van gotinan têr e. Gotineke pêşiyan heye wiha ye; “Ma qey morîka dayîka me winda bûye” Welleh tu morîkên me li van çiyayan winda nebûne ku em derketina van çiyayan. Bila ew dijminê har û kesên mîna Talabanî baş bizanibin ku, ne em dev ji çeka xwe berdidin, -kî çeka me namûs me ye û me li ser sond xwariye- ne jî em ji kesî bendewarê efûkirinê ne. Ku efûkirinek hebe jî, yên ku efû bikin jî em bixwe ne. Loma divê destpêkê artêşa dagirker a tirk xwe ji Kurdistana Bakur bikşîne û ji me efûya xwe bixwaze. Dîsa ew kurdên ku bi zorê bi dilxwazî cahşîtiya dijmin dikin, divê ji me efûkirinê bixwazin.
Em ji vê û têkoşîna xwe û bi PKK’yîbûna xwe serbilind û şanaz in.
Loma di vê demê de pêwîst e ku her welatparêzek, sempatîzanek, xebatkarek li gund û bajaran biqîrin, em ji PKK’iyîbûna xwe serbilind in. Dîsa pêwîst e ciwan jî ji bona tol û heyfê ji ew polîsên destê Cûneytan şikandine û ji yên ku Mûstafayan û Mazlûman qetl kirine hesap bipirsin, ciyê xwe di nava refên HPG’ê de bigirin.
Me çaydankê reş daniye ser agir, em li benda we ne.
Aram Masîs
- Ayrıntılar
Ji werzan bihar e.... Dibe ku li cem her kesî cu da be, li cem me jî heman tatêl û peroş.
Çend roj berê em komek heval, her yek ji me xwe spartibû darê û em di nava giyayên hêşîn ên ku ji şilbûna barana roja din mabû û ji ser xwe neavêtibûn, di nav wan de em rûniştibûn, lê em bi heman rengî di nav tatêl, bi heman rengî di nava peroşiyekê de ne. Wê vê biharê kîjan ji me here kîjan eyaletê. Kîjan ji me wê li zozanên bilind ên Botanê be, kîjan ji me ji dûrî ve ji çiyayan li bircên Amedê temaşe bike, kîjan ji me wê rûyê xwe li axên pîroz ên Seyîd Riza bide. Û kîjan ji me wê xwe berdin Amanosan, xwe berdin Derya Reş.
Dema ku me di nav van xeyalan de nîqaş dikir, ji radyoya ku me vekirî hiştibû gotin jixweber rijiyan: “Wê kordîneya sêbare a li Iraqê dawiya PKK’ê bîne” Em tev bi hev re bi gotina “demekî ev kordîne wê vê girêka me ji hev derxe” û em keniyan, em keniyan lê ji nişka ve me xwe di nav nîqaşek de dît. Her hevalek tiştên ku me ji tv û radyoyan bihîstiye li wir raxiste.
Wê kî vê girêkê ji hev derxe…
Wê ev kordîneya ku her yek ji wan ku ji welatê xwe re xêra wan nîn in?
Wê ew Obamayê nûhatî û Emerîkaya ku li serê dinyayê bûye bela?
Wê ew Ewropaya ku rojeke wan roja din nagirin û hemû nirxên xwe li bazaran raxistine?
Wê ev Îran û Sûriyeya ku kîjan nirxên deman temsîl dikin ne diyar in û li ser navê dostaniyê xwe li maran radipêçin?
Wê ev rapora şêwirmendekî emerîkî ku der barê gelekî ku li serê wê dinyayê ye û ew bixwe jî wan qet nedîtiye?
Yan jî wê ev serokên Ewropiyên Rojhilat û yên Rojhilata dûr ku ji ber Tirkiye li ser riye “serîkî lê didin” û ew xwediyên şîrketan?
Di nav van nîqaş û kêf û şahiyê de, di nava giyayên şil de her yek ji me xwe spartina qurma darê, çawa çavên me çûne ser hev, me fêm nekir. Lê ev ne ji ber bêxewbûnê bû, dibe ku ji ber ku em li bersivê van pirsan nedigeriyan, em xilmaş bûbûn.
Yek jî me nihêrt em li Amedê di koxuşa 35’an de bûne sê darikê niftikê.
Yek jî me nihêrt em li Botanê bûne Egîdê ku ARGK’ê di guhên gel de dipispis e.
Yek jî me nihêrt em li Licê, bûne gelek ku rabûye ser piyan û li ser milên wan cenazeyê şehîd.
Yek jî me nihêrt em li Dersîmê bûne Zîlan ku tovê hezar salan avêtiye.
Yek jî me nihêrt em li Edenê û Mersînê bûne generalên biçûk li pey panzêran ketine.
Yek jî me nihêrt em li Amarayê bûne Mûstafa û Mahsûmê ku bi dirûşmeya “Bijî Serok Apo” çûn ser mirinê.
Yek jî me nihêrt em li Bestayê bûne Karker Cudiyê ku bi temenê xwe yê ciwan li hember serdestan çek û rextê xwe girêdaye.
Bi carekê re, dibe ku ji ber pêhesîn û pejinkariya gerîlaye, pişta me li darek çavên me vekirî û namlûya qilêşa me xwe spartiye ser milê me. Û em bi bêdengî keniyan. Wê kî vê girêkê ji hev derxe... Besiv, di wan bişirînên me de bû.
Ji werzan bihar e.... Dibe ku li cem her kesî cu da be, li cem me jî heman tatêl û peroş.
- Ayrıntılar
Êdî em kurd jî hene li vê dinyaya kambax!
Êdî em kurd jî hene li hember vê dîroka kambax!
Êdî em kurd hene û me bi têkoşîna xwe li hember dinyayê peyitand hebûna!
Çawa ku pêşiyên me Hûrî û peyrewên wan Medî mohra xwe li dîrokê xistin, îro jî di pêşengiya Rêber Apo û PKK’ê de dîrok tê ji nû ve tê vejandin!
Hey tovên asûriyan, hey tovên babîlan, me tu carî li hember we serî netewand û em ê netewînin jî.
Ma êdî dem nehatiye ku kurd tev bi hev re biqîrîn û bêjin “em jî hene”
Lewre dem dema yekîtiyê ye.
Ji xapandin û lîstikên îngilîzan re em bêjin êdî bes e. Ev du sed sal in, îngilîz bi çarenûsa me dilîze. Ev du sed sal in îngilîz bi polîtîkayên xwe, me kirine borakên xelqê.
Lewre, divê em kurd li başur, bakur, rojhilat, rojava û li her deverê dinyayê ku kurd dijîn, têkiliyên aborî û civakî bikin yek. Ev ji bona netewbûnê pêwîstiyek e. Dîsa di warê çandî de, dem hatiye ku em çanda xwe li her çar parçayan bixin ewlehiyê. Pê re jî divê yekîtî û têkilî di nava parçeyan de bi pêş bixin û hemû kurd bi hev re tevbigerin. Divê em li her çar parçeyên Kurdistanê demokratîkbûyînê bingeh bigirin da ku em bikaribin bi gelên din re jiyan bikin û neyên lîstikên emperyalîstan. Yanî piştî ku em kurd di nav xwe de aborî, çand, ewlehiya xwe zexm bikin, divê em bikaribin di vê bingeha azadiyê de bi gelên ereb, tirk û faris re jiyan bikin. Nexwe fena filîstînî û îsraîliyan hevdu qirkirin, dubarekirina xapandinên dîrokî be. Mijareke girîng jî ev e ku, parastina gel a rewa ye. Divê em kurd hêzeke parastinê ava bikin ku, li her çar parçeyê Kurdistanê parastina gelê xwe bikin. Ji bona ku careke din Helepçe neyên jiyandin, ji bona ku careke din Geliyê Zîlan neyên jiyandin, ji bona ku komkujiyên wekî Koçgirî neyên jiyandin. Ev hêz û bingeha me heye, wekî mînak ji gerîla û pêşmergeyan hêzek bê avakirin. Gerîla bi her awayî ji vê ra amade ye. Çawa ku gulek ji bona parastina xwe xwedî dirik in, ma qey mafê gelê kurd bi qasî gulek jî nîn e.
Belê ev jî, bi yekîtiyê û ji bona yekîtî bi pêş bikeve jî, pêwîst e kurd bên cem hev û nîqaş bikin. Nîqaş nîn be, biryar nîn be, polîtîkayeke hevbeş nîn be wê her dem nîrê emperyalîstan li ser serê me be û xetereyên qirkirinan bidome.
Gelo li hember yekîtiyê astengî çi ne, çima kurd nikarin yekîtiya xwe pêk bînin.
Bi yek gotinê mirov dikare bêje, lîstikên îngilîzan e. Ta ji serhildanên Evdirehman Babazade bigirin hetanî serhildana Şêx Seîd ev lîstik li dar in. Ji bona ku ev lîstik vala bêne derxistin, serokatiya me bi sedan nirxandin û dahûrînan alternatîfên vê sîstema kapîtalîst a dewletparêz danî holê.
Loma roj roja li ser vê bingehê xwe ji vê lîstikê û dorpêçana wan rizgarkirinê ye. Bi vê ve girêdayî yekem car kurdên bakur hilbijartineke wisa ya hebûn û tunebûnê jiyan kirin. Ji ber ku dijminê gelê kurd, ji çar aliyan ve, ji bona tunekirina kurdan hêviya xwe bi vê hilbijartinê ve girêdabûn.
Ev hate peyitandin ku, kurdên bakurê Kurdistanê vîna xwe ya azad nîşan dan û hemû lîstikên van derdoran vala derxistin. Ev, bi heman rêjeyê bandor li ser parçeyên din ên Kurdistanê jî kir. Li gor van pêşketinan, dem hatiye ku rêxistinên başûr ji bona gelê kurd xebat bikin û berjewendiyên xwe yên malbatî ji yên netewî binirxtir nebînin.
Em wekî tevger, her dem çareseriya demokratîk û ya aştiyane ji xwe re bingeh digirim. Ji bona wê çi cure gav pêwîst be davêjin. Lê li hember vê, sîstema tirk ku ji hêla sîstemên hegemon ên wekî Emerîka û Îngilîztanê tê birêvebirin, destûr nedan vê yekê û êrîşên xwe yên tunekirinê bê navber, ev du sed sal in didomînin.
Niha jî em banga Konferansa Neteweyî dikin. Yên ku li dij vê derên û li ser tunekirina gerîla hesap bikin, teqez ajan û sîxurên îngilîzan e. Divê gelê me wê wisa bizanibe. Tevger û rêxistinên ku li ser bingeha yekîtiya kurd û Kurdistanê xwe tevlî nekin, ew dijminê gelê kurd in û derdorên xwefirotî ne.
Ji hêla serokatiya me ve bang hate kirin. Naveroka konferansê hate belîkirin. Ji bona rê li ber provakasyonan bigirin, me hetanî meha hezîranê jî, heta ku dijmin operasyon li dar nexe, biryara çek nebikaranînê girt. Lê rastiya dewleta Tirkiyê vê nîşan daye ku, her cara ku em gavên ji bona aştiyê davêjin, dijmin her diçe hartir dibe. Amadekariyên me jî li gorî vê ne. Bila gumana gelê me nîn be.
Serokatiya me diyar kir, divê konferans, li derdora pênc rêgez û çar pêşniyarên pratîk de be. Wê bi vê temsîliyeteke kurdan derê holê. Her kes dikare kurdan temsîl bike, lê bi tena serê xwe ev têr nake. Ku hemû rêxistinên kurd bi dilsozî nêzîkî vê konferansê bibin û neyên lîstikên îngilîzan, wê ev konferans gaveke dîrokî ji bona azadiya hemû Kurdistanê. Ji bona wê divê, hemû rêxistin di bin banê Meclîsa Gel a Netewî û Demokratîk de li hev bicivin. Tekane xelasiya kurd û Kurdistanê ev e, ji bilî vê nêzîkatî li her çar parçeyê Kurdistanê li gelê kurd îxanet e.
- Ayrıntılar
Di şevek tarî de, bi dengê hilhila dilê dayîka xwe rabû. Dayîka wê di nava çeltikê de xwarin amade dikir. Te digot qey ji şevê wext didizî. Biriqandina çavên wê, tarîtiya şeve diqetand. Hilhila dîlê wê, çeltik tijî xwarin kir û bir. Di nîvê şevê de dayîka wê winda bû...
Dema hat, te digot qey çûye cinetê û hatiye. Coşa wê, weke coşa ava biharê bû. Çavên wê û her dera bedena wê ketibû û coşê û weke rûbarên biharê diherikî nîvê şevê. Te digot qey diya wê ji nû ve hatiye dinê. Li her tiştî cuda dinhêrî. Şewqa dilê wê dida çavên wê yên weke nîvê havînê bayeke hênik bû. Ew baya ku li wan jî dida.
Gelek gotin, nedihatin gotin, lê gelek wate ji nerînen dayika wê diherikîn. Wext hespê rewan bû, kes nedigihîştê. Di bin behna bilbizêk (meşe) û gangilokan de etar dihatin gundê wan. Wan ji etara dikirîn kilê kildankî û bazinên şîn. Bazinên wan ên reng û reng di bin tîrêjên tave de çavên wan diteyisandin. Bazinên wan sivik bûn weke taca bilbizêk û dinane kirê bû. Gelek caran ew diçûn hêlekanê, heta ku êvar dihat ber deriyê rûyê dinê, ew jî diçûn ber deriyê mala xwe. Gelek şev û roj her weke vê şevê û rojê derbas bûn... Carek ew mirovê ku di şevê de ji wan re roj dianîn, wan jî dîtin. Bi wan re zarok, dayîka wan re dayik, mezinan re mezin bûn. Demeke derbas bû ku êdî wê fam kir ku biriqandina wan, ji dilê wan dihat. Ji ber ku carna cilên wan lewitî jî bûn, lê dîsa jî ev mirov spehî bûn. Qirêjê ew ne dilewitandin. Menîfa, di navbera leyîstok û van mirovan de diçû dihat. Di nîvê şevê de roj dida mala wan û Menîfa ji nû ve radibû serxwe û pirsên xwe didomandin. Carna wê digot qey şev stêrkên xwe li çavên wan mirova direşîne. Lê dema wê li ezmanan dinhêrî, şevê di ezmanan de xwe dîsa xemilandibû. Dîsa wê dipirsî ji dayîka xwe ma vanan ji şevê stêrk dizîne? Dayîka wê dikeniya û digot, ew bi xwe stêrk in, ne hewce ye ku stêrkên asîmanan bidizin. Gelek caran Menîfayê li milê wan raket û ket xewn û xeyalan.
Di xewnên xwe de carna bazinê xwe dida wan, lê wan bazinên we nedibirin. Her ji Menîfayê û gelek zarokên din re gangilok û bilbizêk dianîn, bi hev re tac çêdikirin û baz didan helekanê. Wan xwe li ber bayê Çiyayê Gabarê dihejand. Ew roj gelek xweş bûn, lê wext hespê rewan bû, ew nedigihîştinê. Bi ser van rojên ronahî û weke avê zelal de ewrên reş dihatin. Dengê kundan dihat ser serê her malekî. Menîfayê çavên xwe digirt ji bo rojên zelal.
Rojekî, hin mirov hatin gundê wan. Gelek dikirin qîreqîr û li herkesî dixistin. Menîfayê li wan dinhêrî û di dilê xwe de ji xwe dipirsî "ma dayika wan ji wan re negotibû bi pêlavên xwe ve nekevin hundirê malan. Çavên wan jî weke yê guran ji Menîfayê re û her kesî re tirs dianî. Wê nedixewst li van mirovan binhêre û behna xwe teng bike. Cardin Menîfayê kirasê xwe ye çak çêkirî li ber bayê li hev bada û ber bi malê ve çû.
Ew mirovên sar hatibûn mala wan jî. Bi pêlavên xwe yên reş ve çûbûn ser nivîn û doşekên wan. Balgî, kulav, merşik, hemû xistibûn nav hev. Dayîka wê, xwîşk û birayên wê li quncik disekinîn. Yek ji wan, destê xwe avêt porê wê û got. "bu terorîst pîçî" piştre jî Menîfa ber bi quncik ve avêtin. Ev kî ne, kengê hatine, ji wan çi dixwazin, wan qet nizanibû. Lê awirên wan ên reş ji ewrên reş sartir bûn. Di bin awirên wan ên reş de, Menîfa bi xeyalên xwe re diaxivî. Di xeyalên wê de çûk hatibû ser kulîlka wan. Lê belê ew çûk dinaliya, Menîfayê lê dinhêrî, dilê wê bi çûkê dişewitî. Li çavên çûkê nihêrt û danî ser destê xwe. Dema çûk danî ser destê xwe, dît ku striyek di piyê çûkê re çûye û ev strî çûkê diêşîne. Demek darbas nebû, Menîfayê striyê lingê çûkê jê derxist û çûk firiya. Çûyîna çûkê, kêfxweşiyek û êş dida Menîfayê. Di heman demê de, çavên xwe vedikir û didît ku dayika wê ji nav wan derdixistin û dibirin. Du bazin xistin destê dayika wê. Lê ev bazin ne yê etaran bûn. Ev bazin ne şîn bûn û gelek sar bûn. Di sarbûna wan bazinan de, ara wan mirovan hebûn. Fam nedikir ku wan mirovan çi digotin, nizanibû ku "terorîst pîçî" çi ye. Lê baş dizanibû ku ew bazinên xistin destê diya wê, ne bazinên etaran bûn. Herdu destên dayika wê dianîn cem hev û dixistin xarê.
Van bazinan, behna dayika wê teng dikir. Dayika wê êdî nedikarî xwe ji piya bigre. Lê wan mirovên weke ewrê reş û sar, nedihiştin ku biçe cem diya xwe. Her ku hespê diçû hespê rewan pişt xwe ve mijeke tarî dihişt û diya wan ji wan dûr dixistin. Menîfayê ne carekê, sed caran ji xwe û wan mirovan dipirsî. Ev çi bazin in we xistine destê diya min? Rengê vana ne şîn e, rihê min diqerisîne. Ma ev mirov nizanin ku bazinen şîn çi ne, ev nizanin pêlava xwe derxin! Weke kundê reş hatine li ser mala me dixwînin. Ev êş bibû striyek û di piyê Menîfayê re diçû, dilê wê û çavên wê dişewitandin. Lê kesî qêrînên Menîfayê nedibihîst û striyên di piyê wê de, jê dernexistin.
Ne çûkan, ne jî mirovan dengê Menîfayê nedibihîstin, lê ew dîsa diqêriya û ji xwe re "Bes e, min li dîwaran nexin, bazinên giran ji destê dayika min derxin" digot. Di nav hezar pirsan de hezar qîr dikir, lê dengê wê li wê vedigeriya. Te digot qey Menîfa di nav sarincek kûr de ye, dengê wê li wê vedigeriya. Kelegirî bûbû, bilbizêka jî behna wê fireh nedikirin. Dayika wê birin û êdî nedianîn. Dema ku Menîfayê dît ku diya wê di nav şevên bê dawî de winda bû, ji xwe dipirsî “Ez ê sosinan ji kê re kom bikim? Roj kengê tarî bûye? Bazinên giran kengê ketin destê diya min? Şev û roj weke xergemanek digere. Ez ê kengê şiyar bibim? Nabe roj, nabe êvar, ez naçim devê derî. Dengê kenê hevalên min nayê ji hêlekanê. Bêhna sosin û beybûnan belav nabe. Ma qey ez ketime çalê ku kes dengê min nabhîze, nabe şev, ezman xwe naxemilîne, nabe roj ku robar xwe di bin tîrêjên tavê de li hev banade? Ev ken çima xewn û xeyalên min xirab dikin? Ev bazinên giran ji ku anîne, çima diya min birin?"... Her pirsên wiha weke pêlên Dîcleyê dihatin mêjî û bedena Menîfayê didan diçûn.
Êdî di lalbûna xwe de bi xwe re diaxivî. "Çûkê negrî! Şev weke bazinên giran bi ser min de tên. Helîna xwe xira neke, mala me belav kirin. Çengê xwe veke li ber tîrêjên tavê. Di roj û şevan de diya min winda bû. Her dixwazim bikim qêrîn, qiyamet radibe, lê dengê min li min vedigere. Bêje çûkê! Min striyê di lingê te de derxist û ti ji êş û eleman şûştî. Min striyê lingê te avêt nav agir û xweliya wê ber bi çiyayê xir û xalî ve rêkir. Lê ti ji min re bêje ev kî ne? Çima mîna kundê reş li ser xaniyê me dixwînin? Ma kes striyê di lingê min de nabîne çûkê? Nizanin van şevên tarî de ez çawa diricifim? Çima êdî şev xwe naxemlîne, stêrk bi ku ve çûne? Bêje çûkê, nesekine, dengê xwe li ser çiya belav bike. Ez di nav xergemanan de mame roj û şev ketine nav mijên tarî. Kirasê min ê çek çek kirî, şewitandin. Bayê sar, xweliya xewnên min belav dike çûkê. Menîfayê dikir qêrîn û digot lê dengê wê lê vedigeriya. Ji ber ku zarok bû û wext tunebû. Lê dîsa Menîfayê ji çûkan re digot ger ku çengê te mezin bin, diya min ji min re bînin. Ger ti nikarî diya min ji min re bînî, min bibe cem wan mirovên stêrk di çavên wan de.
- Ayrıntılar
Nîşane vê şanî dide....
Dijmin gotin di cî de be carnan fena şêran har dibe, carnan fena seyên ku teriya xwe li xwe dipêçe di quncikan de asê dibe.
Dijmin matmayî maye, ka wê li deriyê kê bide û hêviya xwe ji balindeyan jî dike.
Dijmin di nav rûpûşên ketî de ji xwe direve.
Dijmin dema ku li hember xwe ev gelê xwedî hêza parastina cewherî ye dibîne, ji siya wan ditirse.
Dijmin di nava qîrîna jihevbelavbûnê de ye û her diçe desthilatiya xwe ya hezar salan, mîna teyisînên din ê TC’ê winda dike. Vaye ji ber vê yekê ye ku di 60’emîn salê de em zêdetir nêzî azadiyê ne.
Nîşane vê şanî dide...
Di roja vejîna xwe de, axa ku can daye me em bi xwînê av didin.
Di roja vejîna xwe de, ji bona ku ji niha û şûn ve damarên me yên jiyanê nexitimin, em canê xwe feda dikin.
Di roja vejîna xwe de, ji bona ku em pêşeroja xwe li temenên dirêjtirîn belav bikin, em ciwantiya xwe datînin holê.
Di roja vejîna xwe de, bi inyada fermanên mirinê ku hatine xizkirin, wekî “jiyana azad” diqîrin.
Di roja vejîna xwe de, hemû zincîrên ku hatine afirandin parçe parçe dikin û di ser de derbas dibin.
Em “GEL IN” û di 60’emîn sala xwe de destana xwe ji ariyên xwe afirandinê diafrînin, vaye ji ber vê yekê ye ku em di 60’emîn salê de zêdetir nêzî azadiyê ne...
Nîşane vê şanî didin...
Em li çiyayan,
Ji bona her roja ku serokatiya me di bin bindestiyê de ye tolhildanan dineqşînin.
Hetanî ku serokatiya me negihê azadiya xwe, em jiyana heyî ji xwe re heram dihesibînin.
Ziyaneke herî biçûk a li hember gelê xwe, ji bona ku rojek teqez hesap bipirsin di quncikekî hişê xwe de bi cî dikin.
Yên ku vanan kirine, da ku careke din em jibîrnekin di hişê xwe de dineqşînin.
Em li çiyayan,
Li hember hemû dinyayê îlan dikin, ji yên ku li Agiriyê, Çewlikê, Mûşê, Wanê, Mêrdînê, Tekmanê mafê gelê me binpêkirine, dayîk, ciwan û zarokên me cop kirine dereng an zû em ê hesap bipirsin.
Û em li çiyayan,
Soz didin ku li gundê me yê pîroz Amarayê, li mala me, li ciyê zayîna me, li axa me; yên ku qestî canê Mahsûm Karaoglan û Mûstafa Dag kirine, di xwîna ku wan rijandiye de, em ê wan bifetisînin.
Em “gerîla ne” û şehîdên me, mahsûmên me, mûstafayên me yên ku xwestina wan bilindkirina têkoşînê bû û di vê oxirê de canên xwe dan. Vaye ji ber vê yekê ye ku di 60’emîn salê de ji her demê bêtir nêzî azadiyê ne. Nîşane vê şanî dide...
- Ayrıntılar
Min ê hilbijartinê binivîsandana
Lê min nedikaribû binivîsandina
Destê min neçû ser klavyeyê
Ma min ê çawa binivîsandina?
Ji ber ku xwîn diherikî
Li Amarayê li Alîgorê
Ji seriyan xwîn dipijikî
Ji serê Mûstafa Dagê ku di emrê Heqî Qerer de bû
Serî parçe parçe
Şirik şirik xwîn hildavêt
Di şûna kaniyên coş ên vê biharê de
Ew celadên tirk têr nabin ji xwîna me
Sonda min heye
Ez ê wê dîmenê jibîrnekim
Sonda min heye
Ez ê;
Yên ku li hember van kuştinan ne xwedî sond bin
Yên ku li hember vanan nekevin tevgerê
Yên li hember komkujiyan bêhîsbin
Yên li hember komkujiyan bêdengbin
Kî dibe bila bibe, ez ê wan ji mirovan ji giyaneweran nehesibînim
Sonda min heye
Ez ê zêdetir zêdetir heyfê ji wan bigirim
Û ji vir qîrîn dikim
Ev qîrîneke tolhildanê ye
Li Kurdistanê tu rewabûna AKP’ê êdî nema
Hat selmandin ku,
AKP komek dijmirovî, mêrkûj û qirqer e
Ji niha û şûn ve yek mafê AKP’iyiyan dimîne
Ew jî li hember kirinên wan, zêdetirîn hesap pirsîne
Wê keç û xortên egîd û mêrxas ên gelê kurd,
Ji vê koma mêrkûjan hesap bipirse, heta hetayê....
- Ayrıntılar
Wê encamên hilbijartinan demeke dirêj bê nîqaşkirin. Ji ber ku ev saleke di serî de hêzên emperyalîst Emerîka, Îngîltere û Îsraîl, hêzên başûr ên kurd Barzanî û Talabanî her çiqas piştî serkeftina kurdên bakur gotinên xwe guhertin, çi ji destê wan hat kirin. AKP ne wekî partiyeke asayî kete hilbijartinê, ew bi hemû van destekan li Kurdistanê kete hilbijartinê. Lewre hêzên demokratîk ên kurd mirov dikare bêje, li hember NATO’yê ketin hilbijartinê. Ji ber vê yekê bi dest xistina 98 şaredarî, hêlên kêm hebin jî encameke serkeftî ye.
Milê herî girîng a hilbijartinê jî ev bû, konsepta tunekeririnê şikand. Li gorî hesabên Emerîka, hêzên başûr û dewleta tirk, wê AKP li Kurdistanê li ser biketana, piştre wê AKP bigotana ez nûnerê kurda me û di dawiyê de jî bi “Konferanseke Netewî ya Kurd” jî bang li PKK’ê bihatana kirin da ku dev ji çekan berde. Pê re jî lîstikên qirêj û mirina deh hezaran ciwanî... Lê niha ev şikest. Niha Barzanî dibêje ku, ez ji nûçeyan pê hisiyam; Talabanî dibêje, min filan gotinê negotiye. Ya misoger ev e ku hesabê hemû van hêzan ser û bin bû.
Milekî din vê hilbijartinê, hem daxwaza gel hem jî daxwaza namzetên DTP’ê bi awayekî aşkere, azadiya Rêber Apo bû. Ji ber vê yekê, careke din gelê me destnîşan kir ku Rêber Apo vîna wan a azad e û hemû ray ji Îmraliyê re hatin dayîn.
Li warên azadiyê jî, gerîlayan jî li gorî derfetan hilbijartinê şopand. Li Botan, Amed, Serhed, Mêrdîn, Qendîl, Zap û li hemû deverên ku gerîla lê ne, coşa gelê me çiyayên Kurdistanê bi rihê Newrozê xemilandin. A rast mirov bibêje di nava gerîlayan de şahî û hêr di nav hev de bû. Coşa herî mezin jî, bidestxistina bajarê Wan û Sêrtê bû. Dîsa dewlet riyê xwe yê qirêj careke din nîşan da û li bajarên mîna Mêrdîn, Çewlik, Qers, Mûş û Agirî serî li bêzagonî û hîleyan da. Lê encam çi dibe bila bibe, li van çardeh bajarên Kurdistanê, gelê me bi rayên xwe nexşeya Kurdistanê nîgar kirin.
Di serî de em dayîk, kal, ciwan, jin û hemû welatparêzên li Amed, Sêrt, Wan, Şirnex, Colemêrg, Dersîm, Ixdir, Batman û dîsa gelê me yê leheng ên li Mêrdîn, Çewlik, Qers, Mûş û Agirî ji çiyayên azadiyê, bi germahiya dilê gerîla, li ser navê hemû gerîlayên HPG’ê pîroz dikin. Dîsa gelê me yên ku li metrepolên tirkan jiyan dikin, di serî de Stenbol û Mersînê silav dikin û bi hêviya ji her demê bêtir xebatkirin û rêxistinbûnê dixwazin.
Ray rûmet e û li çend bajarên Kurdistanê dijmin hewl da vê rûmetê bin pê bike. Lewre gelê me yê Agirî divê van hîleyan qebûl neke û bi piştgiriya hemû bajarên Kurdistanê berteka xwe bi hişkî nîşan bide. Heman tişt ji bona Mêrdîn, Tekman Erziromê, Bîtlîsê jî derbas dibe. Dîsa li Xelfetiyê her çiqas dijmin li aşkere aşkere şaredariyê ji destê DTP’ê derxist jî, di dilê me de Xelfetî bi ser ket û hemû dengên ku hatin dayîn gihîştin ciyê xwe. A rast li hember vê, divê li hemû Kurdistanê bertek bihatana nîşandan. Lê bila baş bê zanîn ku, ew şaredarên ku bi hîle, bi dek û dolaban û bi zora leşker û polîsan şaredariyan bi dest xistine, wê bêhesap nemînin. Li ser xwîna vî gelî li qoltixan rûniştin wê wisa hêsan nîn be.
Di vê hilbijartinê de digel ku dewlet bi hemû sazî, partî û artêşa xwe, bi hêzên demokratîk re, bi awayekî newekhev kete hilbijartinê, gelê me yê leheng vîna xwe nîşan da û li hember hemû dinyayê nîşan da ku, ew wisa rûmeta xwe nafiroşe. Gelê me di asta herî jor de bersiv da dewleta dagirker û qet tenezûlî hewldanên dewletê yên rûmetşikestinê nekir.
Dîsa bidestxistina Dihê(Eruh) ku ji bona têkoşîna me mîladek bû û warê lêdana guleya yekemîn li mejiyê sîstema faşîst e, di hefteya lehengiyê de, ji bona me pîroz bû û gelê Dihê girêdana xwe ya bi şehîdan re, girêdana xwe ya bi fermandarê nemir Egîd re nîşan da.
Encama hilbijartinan vê derxist holê ku, li ciyên ku baş xebat hatine kirin, encam hatiye bi dest xistin. Lewre, ji her demê bêtir xebat!
Di pêşerojê de, ji îro de divê em xebatên xwe gûrtir bikin. Ji ber ku bidestxistina rêveberiyên herêmî milek têkoşînê yê girîng e. Têkoşîna me lêgerîna jiyana azad e. Têkoşîna me afirandina welatekî azad e. Têkoşîna me bi azadiya Rêber Apo re, azadiya her çar parçeyê Kurdistanê ye. Ji ber vê yekê, divê em ji her demê bêtir bixebitin. Ji bona ku Konfederelîzma Demokratîk li Kurdistanê saz bikin û ji bona civakeke ehlaqî û polîtîk saz bikin, wê şaredarî bibin pireyek.
- Ayrıntılar
Ji hilbijartinan re çend roj mane. Bi taybet li hinek bajarên Kurdistanê ku berê di destê hêzên demokratîk de bûn û ketibûn destê AKP’ê, divê şaredarî bikevin destê hêzên demokratîk. Dîsa di serî de li Amed, Dersîm, Batman, Stenbol, Mersîn û Edene, divê ray bên zêdekirin. Ev potansiyel û hêza gelê me yê bakur heye. Bo nimûne, tenê kurdên li metrepolên tirkan, nivî jî rayên xwe bidin, ev dike milyon û nîvek ray. Hem li bajarê tirkan û hem jî li Kurdistanê 3,5 milyon ray girtin, hedefeke ne mezin e. Tenê piçek xîret. Ev hê nake sedî bîstan kurdan.
Bi taybet Amed û Dersîm ji bona gelê kurd û ji bona me gelek girîng e. Li vî herdu bajarî tenê şaredarî girtin têr nake. Herî kêm divê li herdu bajaran ji sedî heftê kêmtir ray neyê girtin. Mijareke din divê di van rojên dawîn de rehavet bi pêş nekeve. Em nebêjin jixwe ev der a me ye. Dijmin ranêze. Bi hemû saziyên xwe, bi walî, qeymekam û artêşa xwe li dijî yekîtiya demokratîk xebat dike.
Di vê hilbijartinê de li ser navê dewleta tirk û Emerîka AKP dikeve hilbijartinê. Hebûna AKP’ê jî girêdayî rayên ku li Kurdistanê bistîne. Çi ji dest wan bê, wê bikin. Her cure lîstikên qirêj wê bixin dewrê. Divê roja hilbijartinê gelê me yê welatparêz, ew roj gotin di cî de be, li piya bin.
Dijminê gelê kurd ji bona ku li Kurdistanê hilbijartinê bi dest bixin, ji Emerîka bigirin heta Îsraîlê, ji Îsraîlê bigire heta Celal Talabanî mîna sûtalan, mîna Bekoyê Ewanan hevdîtinan dikin û daxuyaniyan didin. Ev pêşketin hem bi stratejiyên giştî yên Emerîka re girêdayî ne hem jî bi hilbijartinê re girêdayî ne.
Serokomarê Iraqê Celal Talabanî, qaşo bi eslê xwe kurd e, ala Bekoyê Ewan hilgirtiye û diqîre; “werin, werin, herî erzan ez kurdan difiroşim, nirxên herî erzan li cem in, rayên xwe bidin AKP’ê, AKP bav û bira ye…” Serokomarê Iraqê Celal Talabanî, PKK’ê difiroşe, bi PKK’ê çek dide berdan, bang li PKK’ê dike û divê ji welatê me derên filan û bêvan…
Dewleta tirk hewl dide kurdan berde hev. Vê jî bi destê eşîrên kurdan dike. Talabanî dînamîtan dixe bin yekîtiya kurd û Kurdistan. Pêwîst e gelê me yê başûr, li hember vê îxanetê bisekinin. Aşkere aşkere gelê kurd di nav lepên dijminên gelê kurd de dikin pêlîstok û dikin mijara bazarê.
Yek dibê, “wan efû bikin”
Yê din dibê; “Na em wan efû nakin”
Yek dibê; “Wê çek berdin”
Yê din dibê; “Ka wê çekê xwe radestî kê bikin, ya baş bila bidin Emerîka”
Yek dibê; “Bila ji welatê me herin”
Em dibêjin, hûn kî ne, hûn xwe çi dihesibînin, kîloya we çend e?
Diminên gelê kurd û Bekoyên Ewan! Li qisûrê nenihêrin.
Me li ser qilêşa xwe sond xwariye, me soz daye.
Me li ser ala xwe soz daye.
Me li ser Rêber Apo û şehîdan son xwariye.
Tu hêz bi zorê û bi lîstikan û bi çewsandinan nikare çek bi me bide dayîn. Ne îro, ne sibê û ne tu rojî. Heta ku gelê kurd hebe, wê hêzên wê yên parstinê jî hebe. Bila ev baş bê zanîn. Ku fêm nake an bawer nake jî, pratîka me ya 35 salî li holê ye. Kî dixwaze, em dibêjin; “fermo, werin xwe biceribînin”
- Ayrıntılar