Di salvegera Komkujiya Dêrsimê de; qêrîn, hawar, êş, bêhna barûdê, bêhna zingera şûrên dagirkeran bi hawara Dîcle, hawara Mûnzûrê, hawara Newala Qesaba, hawara Geliyê Zîlan re di dilê me de bi sûzeniyeke bêpayan olan dide. Îro jî nevîçirkên Mehmed Paşayan,Topal Osmanan, Îsmet Înoniyan di her fersendê sonda qirkirina kurdan didin.
Qêrîn û hawara Elîşêr û Zarîfeyan tevlî ya Seyîd Riza dibe; qêrîn û hawara “tolhildan” a Nûrî Dêrsimiyan tevlî ya Mala Eliyê Ûnisan dibe û li hember vê dîroka kambax ku di her serhildaneke kurd de xwe dubare kiriye û hawara Îhsan Nûrî Paşayan li lat, zinar, gelî û quntarên çiyayê Agirî de fetisandibû, bi guleya yekem a di pêşengiya fermandarê nemir Egîd de ji nû ve pêl bi pêl bersiva van qêrîn û hawaran hate dayîn. Bêrîtan û Zîlanan; ji Zarîfe, Besê, Rindexan û heta Leylayan re bûn ziman, awaz, newa û pê re hemû qeyd û zincîrên ku di şexsê jina kurd de li stûyê civakê hatibû rapêçan veçirandin û ji nîgarên wan, wêneyên azadiyê, berxwedaniyê û fedayitiyê xêz kirin.
Ku îro pêşeng û pilingên serhildanên kurd wekî Elîşêr û Zarîfe, Seyîd Riza, Nûrî Dêrsimî, Celadet Mîr Bedirxan, Şêx Seîd, Evdirihmanê Mala Eliyê Ûnis û gelekên din ku sax bûna, ku van rojan bidîtana, wê sedî sed di nava refên gerîlayên PKK’ê ciyên xwe girtibana. Ji ber ku PKK, di seranseriya sedsalên borî de ku her dem serhildanên kurdan ku bi armanca jiyaneke azad biafrînin rabûbûn, her carê têk çûbûn û trajediyên ku ziman nagere bê qalkirinê hatin jiyandin, vaye PKK di sedsala 20’an de ji hemû qêrîn, hawar û bangên wan ê tolhildanê û ji dardekirin, sûzenî, têkçûyîn, bêçaretî, mişextî, komkujî û tehcîra ku hate serê wan re bû bersiv.
Hezar mixabin, ev dijminên gelê kurd ên ku her dem ji devê wan gilêzeke xwînî diherikin, ku geh ev dibin fars, geh dibin tirk, geh dibin ereb, geh dibin îngîlîz, geh dibin îsraîlî, di sedsala 21’an de, hê jî dev ji armancên xwe yên qirkirinê bernedane. Digel ku li çar parçeyên Kurdistanê, di pêşengiya Rêber Apo de, ku dîroka kambax a ku ji bilî têkçûnan para gelê kurd nekiriye, ji nû ve nivîsand û bi tehlîlên xwe, ev dijminên ku kurdan xistibûn şûna kewên qewmê xwe, bi per û bask kir û fena teyrên baz û heloyan heyfa sedan sala ji dijminan girt û hêviyên jiyaneke azad ji bo kurdan seridand.
Ehmedê Xanê ku her dem sûzeniya xwe ya bê rêbertiya kurdan dianî ziman û digote, “hebûna me jî xwedayek...” bila serê xwe ji gora xwe ya bihûştî rake bibîne û li çiyayên jorî xwe binêre, waye şervanên azadiyê, gerîlayên azadiyê di pêşengiya Rêber Apo de dîlana azadî û tolhildanê digirin.
Hezar mixabin, dijminên gelê kurd, kurdan wekî kurdan berê dihesibînin. Kurdan wekî kurdên dema serdema 17’an dihesibînin. Hê jî hewl didin bi lîstikên osmaniyan ku kûfnîkî bûne, dîsan kurdan bixapînin û wan bera hev bidin. Çawa ku di dema Siltan Ebdulmecîd de, osmanî tevlî Mîr Bedirxan serîrakirina Seîd Begê ku xalê Yezdînşêr bû li bin xistin û ew di kelayek de kuştin, çawa ku fermana kuştina hezaran keldaniyan hat dayîn û welatê Hekaran bi fermanda mîr kirin gola xwînê, bi lîstik û derewên osmaniyan bi Yezdînşêr serîrakirina Mîr Bedirxan têk birin û piştre heman tişt anîn serê Yezdînşêr; niha jî hewl didin bi van lîstikan hê jî kurdan bixapînin.
Bila her kes vê bizanibe, niha kurd xwedî rêbertiyeke wisa ne, dev ji çend dijmin, lîstik û polîtîkayên wan berdin, dinya û gerdûnê tehlîl dike û wê tu careke din kurd nebin pelîstokên destê dijminan.
Hê jî îngîlîz bi destê xwefirotî û dewşêrmeyên fena AKP û Erdogan de, hewl didin kurdan bi lîstik, bi hêza xwe ya fînansî bixapînin û bi xwe ve girê bidin. Tiştên ku anîn serê ermenî, rûm, tirk û hemû ereban, niha bi destê AKP’ê û eşîrên kurd ên başûr, hewl didin bînin serê kurdan.
Lewre, kurd ne kurdê berê ne. Kurd êdî bi tehlîla dîroka hezaran salan polîtîka dikin.
Lewre wê careke din ev dîroka kambax di şexsê kurdan de dubare nebe, ji ber ku rêber tiya kurd heye û pê re jî artêşeke qewîm a gerîla li deverên Kurdistanê parastina vî gelî dikin heye.
- Ayrıntılar
Piştî mehên dûvedirêj ên havîn û xopana payîzê, erd û ezman dinehwirin di nava şîrqeşîrqa brûskan de. Xumexuma dolên kûr, bi xwe re çavikên kaniyan diteqînin û bi xwe re hêviyan diseridînin û tevlî lehiyan dibin. Heyv, her çiqas ji ber barîna baranê nikaribin wê bibînin jî, di bin xêliya tarî ya ewran de, bi hîskirina bişirînin wê yên şermokî de, li ser rûyê wê giravan neqş dikin, da ku her dem rênîşanderê me be.
Her ku diçe payîz xatirê xwe ji me dixwaze û darên berû û maziyan pelên xwe diweşînin da ku şopên me û ew şiverêyên ku ji ber şopên me fena marekî dixuyîn vedişêrin. Ji bilî darên xaçê, darên dîtir nîv bi nîv pelên xwe hişk kirine û bêyî ku li benda yên din bimînin xwe bi axê re dikine yek.
Şîrqeşîrqa ewran fena wênekêşek, di şevên tarî zilûmat de, ji nişka ve her der ronî dike û pê re xurmîniyekê ji axê û ji dar û beran tîne. Di vê kêliyê de ku te naylonê xwe vekiribe û bi sikên zexm ewle kiribe yan jî di bin tahtekî de, bêyî ku ji heft qatên jorîn neyê dîtin tu agirekî vêbixî û bi koza wê hewl bidî ricifîna dil û hinavên xwe hefsar bikî û pê re çaydankê xwe yê tîr tenî bikelînî, tu bi siûd î.
Di van rojan de, li her devera welatê me, li her quntar û kimtên çiyayên welatê me, bi coş û azweriya moriyan, gerîlayên ku heval û hogirên dayîka xwezayê ne, bi hezar zehmetî hazirî û amadekariyên zivistanê dikin. Gotin di cî de be, em bi siworiyan re ketine pêşbaziyê. Piştî demeke dirêj a meselokên “vebûnên xapînok”, piştî ku em qampên xwe çêbikin, qutê xwe yê zivistanê temîn bikin, em ê dest bi perwerdehiyên xwe yên bîrdozî, ramyarî û leşkerî bikin, da ku em xwe ji bihareke rengîn, hêç û delûdîn re amade bikin, da ku bi şînbûn û vebûna pelan re, em jî ji bona ku hêvî, daxwaz, dirûşm, bendewarî, daxwaz, xeyalên gelê xwe şîn bikin û fena vebûnên pelan ev dijminê har, fena rastiya xwezayê bînin ser xeta vebûnên rastîn, xwe amade dikin.
Ji dîroka mirovantiyê bigire, heta têkoşîna me ya azadiyê, gelek encam û tecrûbe ji me re mîrate mane. Ji ber vê yekê, piştî ewqas bedeldayînan, li gorî rêzik û zagonên xwezayê, em ê jî rêgeha xwe diyar bikin. Geh em ê fena teyrê baz wan bi pencikê xwe jar bikin, geh em ê fena pezkoviyek ji latek xwe bipengizînin latekî din; geh em ê fena marekî bi sebr û bêdeng bin, geh em ê fena pilingekê diranên xwe di qirikê de biçikînin. Bila neyê gumankirinê ku, heta ku ew destên qirêj û kotî neşkên, heta ku ew sinc, dirî û striyên ku di navbera Ameda mazlûman, Qamişloka evînan, Mehabada qaziyan û Hewlêra dilbirînan de hatiye çandin neyên birîn, destê me li ser tetikê wê tu carî dostaniya me û heyv û stêrkan re, hevalbendiya me bi baz û eyloyan re, pêşbaziya me bi pevkovî û siworiyan re, cîrantiya me bi xilt û kormişkan re neqede....
- Ayrıntılar
Gotinek heye, dibêje ku; “Ku em ji hesin bitirsiyana, em ê li trênê siwar nebûyîna” Li hember tehdît û hereşeyên dewleta tirk encax gotineke wisa ciyê xwe bigire. Ku tirseke vî gelî hebûna, li hember faşîzma wan, wê ji zû ve dev ji têkoşînê berdana û bi deh hezaran şehadetî nedana ber çav. Ku têkoşîna me heta roja îroyîn li ber xwe dabe û her diçe mezintir bûbe, girêdana gelê kurd a azadiya xwe ye.
Ev heft heşt meh in, pirsgirêka kurd di rojevê de ye û her diçe çareseriyek berbiçav sîstema TC’ê neçarî gavavêtinê dike. Di demeke ku siyaset ber bi xitamandinê ve diçû û hêdî hêdî hêvî kêm dibûn û me şûrên xwe ji kalanên xwe derdixistibûn, ji hêla Rêber Apo ve gavên dîrokî hatin avêtin. Komên aştiyê bi tevlî bêhna zinar û latan, gul û kulîlkan, hêvî û bendewarî, barût û xwêdanê li ser banga Rêber Apo berê xwe dan bajarê xewna me û silavên me hemû gerîlayan ji bircê Amedê û ji çemê Dîcle re birin. Kevirên kurisandî yên bircên Amedê, bi hatina zarokên xwe yên çiyayî kesera bi sedan salan ji ser xwe avêt.
Belê bandora hatina komên aştiyê, pêşwazîkirina gelê me ya mehşerî, fena Berxwedana Zapê bandor li sîstemê kir û hemû saziyên dewletê serûbûn bûn. Dewlet hê jî di nava şoqekê de ye, loma wisa tehdîtên eletewş dikin. Lewma ji bona hatina koma aştiya ya Ewropayê, encax dikaribûn bi pêşîlêgirtinê asteng bikin. Ji ber ku dijmin baş dizane ku çi dibe bila bibe, dixwaze bila komkujî bike, wê digel her tiştî gelê me bi serbilindî ew pêşwazî bikin. Jixwe ev tiştek sembolîk bû û ya dawîn bû. Armanc dilsoziya me ya aştiyê û li hember banga Rêber Apo selmandina girêdana me bû. Nexwe hatin û nehatin ne mesele ye.
Dîmenên pêşwazîkirina şervanên azadiyê, hesreta azadiyê ya gelê kurd û girêdayîna bi gerîla re bi hemû dijminan da çespandin. Di rêgeha şervanên azadiyê de, ji Silopyayê heta Ameda rengîn, gel bû PKK, PKK bû gel. Ma çima nebûna? Ji ber ku ew parçeyek wan bû. Zarokên wan, sembolîk be jî, wekî Qasidên Aştiyê bi serbilindî hatin û gel jî li gorî vê ew kirin taca serê xwe. Li hember vê, gotina ku bê gotin û kiryariya ku bê kirin, ji bona vî gelî em hezar caran şehîd bikevin wê têr neke.
Mijareke din, gotinên fena “radestbûn”, “wê hê werin”, “di însiyatîfa me de ev bûn”, “wê hê werin”li hember xwedîderketin û coşa gel acizî, dirûtî û derewkariya dewlet û AKP’ê ye. Ji hela Rêber Apo ve bi zelalî hate diyarkirinê. Loma bila tu kes û derdor ji me yekalî gavan hêvî neke. Divê destpêkê mafên kurdan bikin bin ewlehiyê û ev bawerî bide me. Bi vî awayî zirûfên bêçalakîbûnê dibe ku bidome. Dîsa ji bona çareseriyeke mayinde, divê Rêber Apo bigihê azadiya xwe. Em tu carî siyasetek, diyalogeg û çareseriyeke bê Rêber Apo qebûl nekin û em ê tê de cî negirin.
Mirov dikare bibêje, têkoşîna dehan salan a gelê kurd hêdî hêdî fêkiyên xwe dide. Îro ku dijmin gavan davêje, hemû ji neçarî ye. Ev hemû bi saya Rêber Apo, şehîdên me û têkoşîna gelê me pêk hat. Tevgera azadiyê neçar dihêle ku sîstem xwe biguhere. Her gava ku AKP davêje jî, tu têkiliya xwe demokratîkbûn û misilmanbûna AKP’ê nîn e. Piştî ku dewleta tirk digel hemû piştgiriya dinyayê li hember PKK li ser neket, ji hêla efendiyan wan ve ev erk û peywir ji AKP’ê re hatiye dayîn. AKP piyoneke bêrûmet û bêrêgez e û pragmatîst e. AKP hem hesabê deshilatiya xwe dike -ji ber ku li pêş me hilbijartin hene-, hem jî li gorî planên sermayeya kûresel a ku di şexsê Emerîka de li Rojhilata Navîn de bi pêş dikeve tevdigere. Berjewendiyên sermayeya kûresel vê ji Tirkiyê dixwaze. Tirkiye neçar e daxwazên sermayeya kûresel bîne cî. Lewre Tirkiyeyeke ku hemû hêza xwe li hember kurdan dimezxîne, bi kêrî van hêzan nayê. Loma niha beşeke dewletê ku AKP di nav de ye, ji neçarî çareseriyeke bi pêş dixin. Di vê çareseriyê de, AKP hewl dide hem desthilatiya xwe biparêze hem jî daxwazên sermayeya kûresel bîne cî. Yanî bi vî awayî, sermayeya kûresel Tirkiyê qebûl nake. Loma naverok çi dibe bila, rêbaz çi dibe bila, wê dewlet here hinek biryaran. Ev dibe mîna Srîlankayê be, dibe ku fena Îspanyayê be, dibe ku fena Îsraîliyan be yan jî tenê kurdan li derdora dewletokekê civandin be.
Niha jî di şexsê AKP’ê de dewleta tirk, heta dawiya salê plan û sekna xwe diyar bikin. Lê AKP naxwaze lez bike. Çareseriyeke ku desthilatî ji dest neçe digere. Jixwe ku bi ser nekeve, wê dawiya wan ji hikûmetên berê xerabtir bibe. Ew jî di vê ferqê de ne.
Ji ber vê yekê, dibe pirsgirêka bi şîdet bidome bi riyên demokratîkî be, tu gelek û civakek bêparastin nabe û bê polîtîka û siyaset nabe. Lewre ne ji gerîlayên azadiyê be, ne jî ji bi hezaran şehîdên me bûna û ne ji siyaseta me ya demokratîk be, wê dijmin navê me jî qebûl nekirina. Rastî ev e ku, hetanî ku kurd li çar parçeyên Kurdistanê tam negihên azadiya xwe û Kurdistaneke xweser û azad di bin ewlehiya hêzên parastina kurdan de nîn be, wê erk û misyona gerîla tu carî neqede û ji bona ku ev erk û misyon bê berdewamkirinê jî, divê her ciwanek kurd were di nava refên gerîla da ku em siyaseta kurd li parçeyên Kurdistanê misoger bikin.
- Ayrıntılar
Demeke kurt be jî, rojeva siyasî kelekel bû û têkildar ne têkildar her kes bi awayekî nêrînên xwe der barê pirsgirêka kurd anî ziman.
Di dîroka têkoşîna azadiya kurd de, yekem car di vê astê de kurd û Kurdistan tê nîqaşkirinê. Di dîroka gelê kurd de salên piştî 2000’î salên dijwar bûn. Piştî ku komplaya navnetewî ya li hember serokatiya me, bi hewldanên serokatiya me û bi sedan şehîdî bi piranî berteraf bû, hêzên komplovan fêmkirin ku li ser nakevin, loma jî serî li rêbazên din dan û hewl dan di hundirê tevgera azadiyê de, tevgerê tune bikin. Pêvajoya berî Pêngava 1’ê Hezîranê, pêvajoyeke wisa bû ku êrîşên tesfiyekar û çetevanî di pêşengiya Emerîka û hêzên başûrî de, armanc kir ku tevgera azadiyê ji hêza berxwedaniyê dûr bixîne û di xeteke neteweperestiya paşverû û noker de bi xwe ve girê bide. Lewre Pêngava 1’ê Hezîranê li hember tesfiyeyê teqandina guleyek bû û tesfiyekirina tesfiyekaran bû.
Piştî pêngava vejînê ya duyemîn, salên 2007-2008 bi berxwedanî û pêşketinên nû têkoşîna azadiya ya kurd gihande qonaxeke din. Bi taybet jî di warê leşkerî de serdegirtina Oramarê û çalakiya Gabarê û berxwedaniya Zapê xuyang û îmaja Artêşa TC’ê rûxand û di warê siyasî de jî hilbijartina 29’ê Adarê deskeftinên mezin û mayinde afirandin. Van pêşketinan kir ku dewleta TC’ê ji neçarî -her çiqas bi devkî be jî- xwe biguherîne.
Lewre divê mirov gotinên serokomarê TC’ê , ji nişka ve helwest guherîna çapemeniya mehmedok û ya nivîskaran di vê çarçoveyê de binirxîne. Sîstema TC’ê ya faşîzan û înkarok, fêmkir ku bi riya şîdetê tenê wê nikaribin li ser bikevin. Lê ev ji hêla serokatiya me hate dîtin û serokatiya me kêlî bi kêlî rojeva siyasî û însîyatîfê xist dest xwe û di merheleya dawîn de jî nexşeya rê îlan kir.
Niha jî dijminê gelê kurd ketiye tatêlê ku, ka wê çawa bandora nexşeya rê bişkînin. Her çiqas em naveroka nexşeya rê ya serokatiya xwe texmîn dikin jî, bes nexşeya rê di dest dijmin de ye û dijmin hewl dide hem jê sûd werbigire û li gorî wê polîtîka û siyaseta xwe diyar bike hem jî hewl dide ku bi me bide jibîrkirinê.
Ji ber vê yekê, tevgera azadiya kurd, digel hemû hewldanên faşîzane ya dewleta TC’ê ku mîna berê ji qetilkirina zarokan bigire heta kuştinên bêdarizîn, ji operasyonên leşkerî bigire heta çekên kîmyevî bikaranînê xwe bi paş ve nehişt. Bi van hemû hewldanan dewleta TC’ê rûyê xwe yê qirêj –me ev yek texmîn dikir û amadekariyên me li gorî wê ne- aşkere kir. Şerê taybet bi rê û rêbazên herî ketî û kotî tê birêvebirinê.
Em wekî artêşa fedayî ya Rêber Apo, her daxuyaniya serokatiya xwe ferman digirin û her nêzîkatiya li hember serokatiya xwe jî hinceta şer û aştiyê dibînin. Ji ber vê yekê wê di meha cotmehê de beşên qirêj ên dewleta TC’ê yên mayî jî aşkere bibin. Em ê li gorî vê rewşê herin biryarekê, dibe ku ev pêvajo bi rabûnî ketinî heta biharê jî here. Bes em gerîla ji bona rojên herî dijwar xwe amade ne û vê carê ku şerek li pêş bikeve wê neşibe tu deman û wê şerê herî mezin û herî dawîn be. Wê ev jî li gorî hewldan û gavavêtinên dijmin belî bibe.
Ji bona pêvajoya pêş me peywirên me yên sereke;
Yekemîn; çi dibe bila bibe, divê nexşeya rê ya serokatiya me ji dijmin bê girtin. Ev dibe bi çalakiyên leşkerî dibe bi serhildanan, divê dijmin neçarî dayîna nexşeyê bê kirin.
Duyemîn; di demên pêş me de, ger ku operasyon rawestin, di rewşa serokatiya me de guherîn çê be û gavên ku azadiya serokatiya me pêk bê, wê li gorî vê sekna me diyar bibe. Bes, ku ev ji bona gavên destpêkê neyên avêtin, şerekî bêhempa, yekta û bêeman li dar bikeve, wê rê li ber mirina sedhezaran vebe. Lewre divê gelê me xwe ji rojên herî giran re xwe amade bikin.
Sêyemîn; di vê demê de, rewşa kî çi dibe bila bibe, divê ciwanên kurd ji bona peywirên xwe yên welatparazî yên dîrokî û pîroz pêk bînîn tevlî HPG bibin. Em encax dikarin artêşeke gerîla ya 20-30 hezarî vî dijminê faşîst û har bînin rê...
- Ayrıntılar
(Çavdêrî ji V. Konferansa HPG’ê–III)
Ku em ji belgeyên partiya xwe ragihînin; “Stratejî; di civakekê de di nava demeke diyarkirina sekna polîtîk re tê gotin. Stratejî zanistiyek e. Zanistiyeke ku têkilî û nakokiyên civakî û têkoşîna di navbera wan de dahûrîn dike. Zanistiya stratejiyê kîjan hêmanan digire nava xwe? Di demeke diyar de, berjewendiyên civakê ji xwe re dike armanc. Ji vê re bi piranî bername û proje tê gotin. Bername ew tişt e ku, di rêgeha berjewendiyên civakê de diyarkirina rêgez û hedefa ye. Stratejî ku wekî hêman û zanista polîtîkayê ye, berî her tiştî xwe dispêre bernameyekê. Bi kurtasî; em dikarin bêjin ku ji bona ku bigihîjin armanceke ku berê hatiye diyarkirinê de, riya ku tê dimeşî ye.
Teqtîk, girêdayî stratejiyê ye. Çawa ku polîtîka girêdayî felsefeye û bîrdoziyek be û ji wan rêgezan re meyl dide, teqtîk jî girêdayî stratejiyê ye. Em dikarin ji teqtîkê re, rewşa rojevîkirina stratejî û derbaskirina wê ya pratîkê bêjin. Ew hêmanên stratejiyê digire nav xwe, tabî di rewşeke zêdetir teng de, zêdetir rojevî kiryarîkirinê dihewîne. Ji vê hêlê de qada teqtîk, qada wê ya pêkanînê bi tevahî qadên pratîk e. Teqtîk, biryar û karên me yên rojane ne. Ji vê hêlê de her biryara ku di her kêliya jiyana rojane de didine, em dikarin wekî teqtîk bi nav bikin. Ku ev sekneke milîtanî be, kesayetiyeke rêxistin û çalakiyeke diyarkirî be, helbet ji ber ku jiyana wî girêdayî rêgez û armanca ye, rojane hemû biryarên ku dide, di nava xwe de armancekê dihewîne.”
Di V. Konferansa HPG’ê de belkî jî herî zêde mijara ku delegel li ser sekînin teqtîk bû. Li jor bi cewherî stratejî çi ye û pêkanîna wê ku teqtîk hate gotin tê çi wateyê, me anî ziman. Di çarçoveya ravekirinên li jor, ku em teqtîkê bi dest bigirin, destpêkê rexnedayîn hatin dayîn. Ji ber ku pêwîst e ku teqtîk çi be bi salana ye mijareke zelal e. Ji berê de hatiye çespandinê. Ku stratejî têkoşîna demokratîk a siyasî be; teqtîk jî tevahiya çalakiyên ku vê stratejiyê derbasî jiyanê bike yye. Ku em li gorî qada leşkerî bi dest bigirin, ji vê livbaziyê re; xweparastina pasîf, çalak û topyekûn dibêjin. Ji ber ku di pratîkê de di pêkanînê de hêlên kêm derdikevin û ev ji sekna fermandar bingeha xwe digire, bi taybetî gelek hevalên me yên fermandar neçar man ku xwerexneyên xwe bidine. Her çiqas cî bi cî ev rexnedayîn bi çîk bûn jî, neçar bû ku bê dayîn.
Ji pirsa ku stratejî û teqtîk zelal bin, wê demê ya ku nayê kirin çi ye(?) ye re bersiva bê dayîn; kêmasiyê pêkanînê. Ji ber ku yê ku pêk tîne yan jî pêk nayne bixwe fermandar e, wê ji fermandar re rexne werin û pêwîst dikir ku her hevalek pratîka xwe li pîvanên rêxistinê bixe û li gorî wê rexnedayîn bidana.
Helbet ne tenê rexne bi pêş ketin. Li gelek qadên me çalakiyên ku di teqtîkê de rêçek vekirine jî bi pêş ketin. Ji vanan re wekî mînak; li Gabarê çalakiya hevalê Şehîd Adil, piştre çalakiya Oramarê, di berdewamiyê de Berxwedaniya Zapê û tabî serdegirtinên qereqolên Pûlûmûr, Tezvan, Hêzan û Bêzelê, di pêkanîna teqtîkê de çalakiyên di cî de bûn. Rêxistin van çalakiyan di wext de pîroz kir û berdewamiya wê xwest.
Em baş dizanin ku ji bona pêkanîneke serkeftî, pêwîstî bi amadekarî, lêhûrbûn, disîplîn, teqtîk û biryarîbûnê heye. Her wiha biryara teqtîk; tê îfadeya biryara ku li her cî û asta jiyanê de pêwîst e çi bê kirin e. Ji ber ku em teqtîk dikin û her kêliya jiyana me teqtîk e. Dema ku rewş ev be, biryarîbûna teqtîkê diyarker dibe.
Me berê jî di nivîsên borî de nivîsandibû ku terza tevgera gerîla li gorî dijmin şêwe digire. Ev di bingeha xwe ji nû ve diberçavan derbaskirina teqtîkê ye. Konferans der barê pêvajoyê de biryara da û wiha hate diyarkirinê; “Ger ku pêvajoya bêçalakîbûnê ya ji bona ku pirsgirêka kurd bi awayekî demokratîk û aştiyane çareser bibe bi ser nekeve, aşkare ye ku wê pêvajo ber bi şerê parastina rewa di gûrbûna navîn de ve biqelibe. Ger ku di dawiya pêvajoyê de çareseriyek bi pêş nekeve, divê baş bê fêmkirinê ku şerê parastina çalak destpêbike. Lewre armanca şerê parastina çalak ê di asta navîn de, di esas de dijmin ji helwesta şer dûr xistin û dijmin anîna xeta çareseriya demokratîk û aştiyane. Pêvajoya pevçûnan ku bê jiyankirinê, bêguman wê di asta navîn de be. Ya bingeh ev e ji asta berê qat bi qat zêdetir şerê parastina çalak bi pêş xistin e.”
Ji ber vê yekê, ji bona ku fermandar û şervanên HPG’ê vê çalakîbûnê nîşan bidine, divê bi hûrgilî xwe amade bikin. Ev jî tê vê wateyê ku her gerîlayek ji perwerdehiyên taybet bê derbaskirinê. Helbet ku têkoşîneke berxwedaniyê bi berfirehî û bi kûrahî bê dayîn, divê çawaniya gerîla jî li gorî vê be. Lewre destpêkê di bingeha vê de wê baş amadekirî bê kirinê û wê wekî xebateke sereke bê destgirtin.
Di nivîsa min a borî de me parastina cewherî bi dest girtibû û li pêş me qebaskirina van kêmasiyan bo me peywireke sereke ye. Ku em hemûyan bigihînin hev, di asta jor de şêweyên çalakiyên zengîn, di nav hev de û di nava tevahiyek de, terz û kapasîteyek, girîng e ku derkeve holê. Ev jî tê wateya xebateke bi kordîne û berfireh û wê ev jî bi xwe re têkoşîn û berxwedaniyê bîne. Dîsa her qada ku di bin ewlehiya gerîla de ye, wê wekî sehayên parastinê bi terzeke fedayiyane bêne berfirehkirinê. Gerîlayên ku vê bike, divê di serî de li Tirkiyê, divê li her parçayên Kurdistanê behreya tevgera xwe bi terzeke fedayî bi rê ve bibe. Ku dijmin li hember serokatiya me, gel û tevgera me bikeve asûneke şerê topyekûn, xwezayiye ku wê bikeve asûna berxwedaniyeke topyekûn. Konferansa me rewşa berxwedaniya topyekûn wekî; “rewşeke ku bingeha çareseriya demokratîk û siyasî ji holê rabe” derbirî. Di vê bingehê de; ev jî tê wateya ku hemû sazî û dezgehên dijmin ên siyasî, aborî û leşkerî hedef bê girtin. Ev jî sekna teqtîk a vê demê ye. Ger ku dimin bi tevahî têkoşîna siyasî ji holê rabike....
- Ayrıntılar
(Çavdêrî ji V. Konferansa HPG’ê – II)
Ji bona civakekê, rûmet xeteke jênaveger e. Rûmeta civakî, di warê ehlaqî de tê wateya rêzdariya li hember xwe. Di vê hêlê de civakek çiqas bi rûmeta xwe re girêdayî be, ew civak civakeke ewqas bi xwe û derdora xwe re rêzdar e.
Rûmeta civaka çi diderbirîne? Destpêkê rûmeta civakî, civaka li hember xwe rêzgirtinê destpêdike hetanî girêdayîna azadiya, ji wir jî li hember tu kesî serînetewandinê diçe. Di rastiyê de ev mirovbûn, nebe nabûna civakîbûnê ye.
Baş e, wê ev nebe nabebûn çawa pêk bê û wê kî pêk bîne?
Gelek bersiv hene ku mirov bide. Dibe ku hinek ji vê pirsê re bêje ku bi sazbûna “artêşên mezin” Bi artêşên mezin wê çawa li hember xwe rêzdar bin, ew jî mijara nîqaşê ye.
Hinek vê davêje ser zanistiyê û hewl didin vê pê bînin. Ev bi gelemperî di civakên ku wekî civakên demokratîk tên zanîn de wekî rêbazek pêk tên. Encax di roja me ya îroyîn de zanistên pozîtîvîst ku doxmatîk, dûz, berjewendîperest û di xizmeta serdestan de ne û wekî zanistiyê li hember gelan in, wê çiqas bikaribin rûmeta civakî pêk bînin. Ji wê wêdetir wê çiqas bikaribin li hember xwe rêzdar bin?
Hinek jî bi bikaranîna şîdetê re hewl didine ku baweriya li hember xwe ji nû ve saz bikin. Vanan bi gelemperî di civakên ku têne eciqandin û bindestin de mekanîzmayên parastinê ne. Lê em jî baş dizanin ku şîdet her dem dij şîdetê diafrîne û em dizanin ku di dawiya dawîn de her cure şîdet ji tu tiştî re ne çareserî ye û bi demê re vediguheze yê hemberî xwe û tewşî li hember rêzdariya ku dixwaze pêk bîne dibe.
Baş e, wê yên bindest, yên hatine pirxîn, yên li derve hatine hiştin û hatine xistin, wê kîjan riyan bişopîne û li rêzdariya li hember xwe biafrîne?
Vaye bersiva vê parastina cewherî ye.
Rêber Apo di vê xisûsê de wiha dibêje; “Parastina cewherî polîtîkaya parastina civaka ehlaqî û polîtîk e. Ya rast civakeke ku nikaribe xwe biparêze, wê wateya xwe ehlaqî û polîtîk winda bike. Ew civak ya hatiya mêtandin an jî heliyaye û riziyaye; li hember vê yekê ya li ber xwe dide yan jî dixwaze nasnava ehlaqî û polîtîk ji nû ve bi dest bixe û xebatbarî bike. Parastina cewherî navê vê pêvajoyê ye. Civakeke ku dixwaze di xwe de israr bike, her cure mêtandin û zextan red bike, encax vê yekê bi derfet û saziyên parastina cewherî pêk bîne. Parastina cehwerî tenê li hember xeteriyên derve pêk nayê. Ku hêza biryarê bi hêza parastina cewherî re zexm nebe, wisa bi hêsanî nakeve rewacê. Her dem mûmkûn e ku di sazîbûnên civakî de nakokî û tengezarî hebin. Divê neyê jibîrkirinê ku civakên dîrokî demeke dirêj in bi çîn û bi serdestî ne û wê bixwazin ku van taybetiyên xwe biparêzin. Wê van hêzan ji bona ku hebûna xwe biparên bi hemû hêza xwe li ber xwe bidin. Lewre, wê parastina cewherî wekî daxwazeke civakî demeke dirêj di rojeva civakê de ciyekî girîng bigire.
Maye ku di roja me ya îro de civak ne tenê ji derve, ji hundir ve jî hetanî çavêkên xwe yên dawîn bi desthilatiyek re rû bi rû ye. Pêwîst e ku civak di hemû çavikên guncav de komên parastina cewherî pêk bîne û ev jiyanî ye. Civakên bê parastina cewherî, civakên ku ji tekelên sermaye û desthilatan re dîl ketine û hatine mêtandin.
Ji bona gelê Kurdistan re, sazbûna hêza parastina cewherî girîngiyeke jiyanî di nav xwe de dihewîne. Ev zirûfên bi pevçûn li Rojhilata Navîn û polîtîkayên tuneker, înkarok û şikestina civakê, kiriye ku rêxistinbûna parastina cewherî nebe nabe. Gelê kurd encax dikare hebûna xwe bi parastina cewherî berdewam bike.”
Ev tê vê wateyê: Ji bona ku civaka kurd rêzdariya li hember pêk bîne û bi vê ve girêdayî bi gelên cîran re têkiliyeke tendurist û wekhev jiyan bike, divê xwe hetanî bîrîmeke herî biçûk rêxistin bike. Wê xwe li hember êrîşên bîrdozî, felsefîk, polîtîk, rêxistinî, çandî, civakî, derûnî biparêze û li hember her cure êrîşan jî pêwîst bike xwe di warê leşkerî de rêxistin bike û xwe biparêze. Ev ji bona rûmetbûnê nebe nabe ye. Ev ne bengîtiya çekan e, berevajî vê yekê rê li ber bêrûmetiyê girtin û çalakiya vê ye.
Carekê divê ev bê zanîn ku, civaka bi rûmet civakeke birêxistin e. Civakeke bi rûmet, civakeke ji zextên kolekirinê re serî natewîne. Civakeke bi rûmet, ketiyê azadiya xwe ye. Ya herî girîng jî civakeke bi rûmet, civakeke ku hêza parastina wê heye.
Parastina cewherî ew tişte ku, bêyî ku fermanek bigire, li hember her cure êrîşên bibin an wê bibine xwe birêxistinkirin, xwe parastin û bi van re re girêdayî rêxistinkirina qada ne. Divê her kurdek teqez beşdar bibe. Tu li ku derê bî, li welêt an li derveyî welêt bî, bi sehm xwe birêxistin bikî. Li ciyek êrîşek bûye, divê li wê derê di nava çend deqeyan de bi hezaran kurdên pejinkar amade bin. Li hember demokratek, li hember saziyeke demokratîk êrîşek bû, divê bi hezaran ciwan û jin biherikin wir. Wê ev bi çi bibe? Encax ev birêxistinbûnê dibe. Ev jî bi xwe re têkilî û ragihandineke bi hêz pêwîst dike.
Vaye em ji a’yê heta z’yê bi tevahî rêxistinkirina civakê re, parastina cewherî dibêjin. Hêzên gerîla, tenê baskek vê hêzê ne. Hêzeke leşkerî ya profesyonel in.
Yek ji biryarên girîng ên V. Konferansa HPG’ê ji nû ve sazkirin û rêxistinkirina parastina cewherî bû.
- Ayrıntılar
Ka hele li wî binêrin, li rûyê wî binihêrin.
Ji bona xatirê Xwedê ji min re bêjin.
Li ser navê mirovantiyê, piçek hîsek hey di rûyê wî kîmyasalcî, mêrkûj û axa de.
Ji bona xatirê Xwedê ji min re bêjin.
Li ku derê hatiye dîtin ên bêkok bûne xwedî exlaq?
Ji bona xatirê Xwedê ji min re bêjin.
Li ku derê hatiye dîtin ku dewşirme rewa bûne?
Ji bona xatirê Xwedê ji min re bêjin.
Çi karê van dewşirmeyan li Kurdistan, li Enatolya, li Trakyayê hene û ji bilî nîjadperestî, celadî û bikaranîna çekên kîmyevî tu marîfeteke wan nîn e?
Çawa çêdibe ku tu ji wan ne tirk in û dibin tirkên herî har û şoven?
Ji bona xatirê Xwedê ji min re bêjin.
Ma di nava van kîmyasalcî, mêrkûj û axayan de ku li Kurdistan, Enatolya û li Trakyayê gelek canên ciwan binax kirin yek tirkek heye?
Xeleke kor a şerê li Kurdistanê dimeşe, vaye di vir de veşartiye.
Yên ku bêkok, yên berhevkirî, di rastiyê de bê ax in.
Vanan bê çand in û nirxa wan jî nîn e.
Vanan bê esl in. Xwarinen bi horman çawa bin, ew jî wisa ne.
Vanan sûnî ne. Razber û çêkirîne. Vîrûsên herî bi xeter in.
Çawa ku vîrûsek bi keve şaneya bingehîn û şaneyan yek bi yek tune bike û şûna şaneyê bigire, ev berhevkiriyên bêkok jî jî wisa ne.
Ev berhevkiriyên bê kok ji dêran hatin. Ji Ûskûpê hatin. Ji Selanîkê hatin. Ji Qirimê hatin. Ji Dûbrovîkê hatin. Ji Lehistanê hatin. Ji Endûlûsa Îspanyayê hatin.
Xweberdan desthilatiyê, xweberdan qesrên osmaniyan û partiya Îtîhatî Terakî sazkirin û bûn tirkên herî har.
Xweberdan terîqatan, xweberdan cemeatan û bûn sentezvanê tirk-îslam ên herî har.
Çi kirin?
Ji ber ku kokên wan li welatê me nîn bû.
Çanda wan li welatê me nîn bû.
Ne gengaz bû ku bi bêkokî û bêçandiya xwe li desthilatiyê bi cî bibin.
Wisa allem-kullem kirin ku, nîjadperestiya ku îcada Ewropa bû li welatê me bi cî kirin.
Vê jî li ser navê nûjeniyê û li ser navê pêşketinê kirin.
Vê li ser navê tirkîtiyê kirin.
Û di encamê de desthilatiyê xistin dest xwe.
Bûn general, bûn karsaz, bûn profesor, bûn serokomar, bûn serokwezîr, bûn mûşteşar û gewixîne ser welatê me. Li Darahênê, Geliyê Zîlan, Agirî, Dêrsim û li gelek deveran bi deh hezaran bav, kal, pîrê me şewitandin, wêran kirin Kurdistanê. Zikê dayîkên me çirandin bi qezetûreyan.
Li Enqerê bûn kemalîst,li Stenbolê bûn sermeyedar û xwediyê palûkeyan.
Li bajarên Kurdistanê Dêrsimê bûn laîkvan. Bûn elewî. Li Meletî, Mereş, Sêwas, Elezîz, Erzirom, Riha û Dîlok bûn ûlkûvan. Li Amedê, Batmanê, Wanê û Çewlikê jî carnan bûn nûrcî carnan jî bûn hîzbil-şeytan. Li Şirnexê, li Colemêrgê jî bûn cahş û çete.
Xwe kirin hezaran sûretan.
Vaye ji van berhevkiriyan ê herî rojevî jî axayê kîmyasacî û mêrkûjan, Başbûgê kîmyasalcî mêrkûj axa ye.
Di 1998’an de dema ku li artêşa duyemîn bû, ew bû li li çiyayê Kela Kora çiyayê Cudî fermana bikaranîna çekên kîmyevî da.
Di 2005’an de ew bû li Çiya Reşka Colemêrgê fermana çekên kîmyevî da.
Di sala 2009’an de vê carê cî Geliyê Zap. Dîsa yê ku fermana çekên kîmyevî da ew bû.
Yê ku van hemûyan dike ew bû.
Radibe nizanim dibêje, ev çi axa ye, ev axayê çi ye.
Axayê esasî, hem jî axayê kîmyasalcî û mêrkûj Başbug e.
Ji ber vê yekê ye ku gelê me pankarta “Vebûna Kîmyasalî” vekirin.
- Ayrıntılar
(Çavdêriyên V. Konferansa HPG’ê - I)
V. Konferansa HPG’ê bi coşeke mezin pêk hat. Me berê yek du nivîs nivîsandibû. Encax ji ber ku naveroka konferansê wê têrî çend nivîsan neke, belkî biryarîbûnan wekî rêzenivîsek em bidine, wê zêdetir balkêştir bibe.
Mijareke herî girîng ku di konferansê de li ser hate sekinî pirsa, wê çawa gerîlayek baştir, şareza, arastek(donanımlı) û profesyonel bibe.
Tê zanîn, gerîla hêzeke her dem xwe ji nûkirinê re peywirdar e. Tişta ku herî zêde neçar dihêle ku gerîla xwe nû bike, hêzên ku gerîla pê re têdikoşe ye. Di vê rewşê de di nûbûna gerîla de, hêza herî diyarker hêzên leşkerî yên dewleta TC’ê ne. Em dikarin helwest û sekna dijminane ya hêzên navnetewî li hember gelê kurd jî lê vê zêde bikin. Tê zanîn Artêşa TC’ê bi milyar dolaran û razemeniyên teknîkî hewl dide xwe nû bikin. Bavên wan ên emperyalîst jî, pere û perwerdehiyên teknîkî û leşkerî ji wan kêm nakin. Vî pereyî jî ji berîka feqîr û xizanan digirin. Hêmaneke din a girîng jî li hember taqtîk û şerê gerîla ku bi pêş xistiye, ji bona sîstema parastina xwe di nava hewldana nûbûnê de ye. Ji bona ku gerîla zêdetir bi bandor bibe, ji bona ku sîstema parastina dijmin qebas bike, neçar e ku taqtîkeke ku vê sîstemê derbas bike bibîne.
Bi kurtasî, gerîla li gorî hêza dijminê ku pê re şer dike, xwe nû dike. Ger hebe kêmasiyek, tespît dike û dikeve nava hewldanan ku vê qebas bike. Cewhera vê taqtîkê ev e ku, li hember dijminek ku di warê teknîk û taqtîk de xwe nû dike û bi pêş dixe, xwe bîne asteke ku têk neçe. Yan jî pêwîst e ku afirîneriyeke taqtîkî ku tu carî têk naçe bê raberkirinê.
Vaye di V. Konferansa HPG’ê de, xisûsa herî girîng a ku li ser hate sekinandin, wê çawa gerîlayek tu carî têk neçe û xwe bigihîne vê astê derkeve holê. Ravekirina herî xwerû ya gerîla, di her şert û mercî de ji bona mengiyên(ideal) azadiyê her cure şerî bide ber çavan û tu carî serî netewîne.
Formûleke gerîla ku tê zanîn heye. Ji vê re formûla pênc tilîk û zêdek yek tê gotin. Yanî; însiyatîf, afirînerî, qutkirin, lezgînî, tevgerbûnî û disîplîn. A rast ji berê de, dema ku em disîplîn dibêjin, em disîplîna cewherî fêm dikin û em wisa nêzîk dibin. Formûla pênc tilîk û zêdek yek, gotin di cî de rêzikên gerîla yên nebe nabe ne. Yanî rêgezên jiyanî ne.
Wekî ku me got, sîstema parastina dijmin, teknîk û arastekî welhasil her tiştê dijmin, têkoşîna gerîla ku daye guhert e. Dijmin neçar ma ku, xwe nû bike. Jixwe dijmin bi vê baweriya xwe tîne û çep û rast davêje. Bi vî awayî bi artêşa bi pere –hûn ji vê re hêzên faşîst falanj li Îspanyayê, an jî jê re dikarin bêjin lejyonerê li Romayê- li hember berteka ji ber mirinên zarokên gelê tirk ku derê, wisa rê li ber digirin. Rastiya heyî, ev leşkerên bi pere, li hember gelê tirk dibine sûbabê ewlekariyê.
Vaye eniya gerîla li hember vê rewşê ji bona ku xwe bi tevahî bigihîne rêxistinbûnekê, gelek nîqaş kir. Di encama van êrîşan de, em ber bi gelek biryarîbûnan ve çûn. Gerîla ji bona ku xwe bîna pozîzyoneke ku tu carî têk neçe û ji bona ku rewşa gerîlayê klasîk derbas bike, bi vê hişmendiyê xwe ji nû ve ji ber çavan derbas kir.
Dema ku em windahî û şehadeta gerîlayên me lêkolînbikin, ji sedî nodî şehadetên me, aşkereye ku me heq nekiriye. Şehadeta rêhevalên me, ne ji ber bihêzbûna dijmin e. Di konferansê de hate tespîtkirinê ku windahiyên me ji ber negerîlabûyînê ye. Yanî ji ber rêzik û pîvanên gerîla neanîna cî ye. Bi vê nirxandin û tespîtê re girêdayî, biryar hate girtin ku misoger pêwîst e gerîlayê nûjen ku dem vê dixwaze pêk bê. Ji ber yekê, tenê xwenûkirina gerîla têrî nake, divê gerîla xwe di kokê de bi tevahî ji nû ve saz bike.
1- Divê di şûna veşartîbûna klasîk de, veşartîbûna kûr esas bê girtin û vê têgeha veşartîbûna kûr di bin hişê her hevalî de bi cî bikin. Veşartîbûna kûr tê vê wateyê ku, tevgeriyeke bi tu awayî neketina denetima dijmin e.
2- Armanceke dîtir jî, bipêşxistina kamûflayeke zirav e. Di vir de jî armanca ev e ku hemû teknîka dijmin vala derxistine.
3- Divê tarzeke jiyana gerîla ku xwe dispêre disîplîna cewherî û vê yekê bi serkeftinê li her derê pêk bîne û kesayetiyeke serkeftî pêk bîne. Wisa ku yekbûna mejî û dil re, bêyî ku cî bide gavên hestiyarî, di asta herî jor de û bi sebr her dem însiyatîfê di destê xwe de girtin.
4- Dema ku bixwaza rast bi cî bibe, divê qet xuya neke.
5- Wê bi jiyaneke bizanebûn û tarzeke tevgerîbûna bi plan û kontrolkirina her kêliyek, wê gerîlayek nû bê afirandin.
Bi kurtasî V. Konferansa HPG’ê ji bona gerîlayek ku tu carî têk neçe biafrîne, di asta herî jor de xwe gihandiye biryarîbûnê û li vê gavê re jî ji bona ku gerîlayê nûjen bê afirandin jî, pêwîst e ku xwe ji nû ve ji ber çav derbas bike.
Yek xisûseke girîng a gerîlayê nûjen jî, xwe li gorî têkoşîna demokratîka siyasî tanzîmkirin û bi pêş xistin e. Ev tê vê wateyê ku, hemû biryarên siyasî yên Tevgera Azadiyê ya Kurd wê bizanibe û wekî peywir nêzîk bibe. Vê nêzîkatiya xwe jî di qadên têkoşînê de jî pêk bîne. Bi gotineke din, her guleyeke ku diteqîne, wê ne berevajiyê têkoşîna siyasî be. Wê her guleyeke ku diteqîne, xwedî giraniyek be.
- Ayrıntılar
Qêrîna gel a TOLHILDAN’ê di qerika guhên me de olan dide. Gelê me bi panqarta “PKK TOLHILDAN” şehîdên xwe dişînin rêwîtiya bêmiriniyê ya dawîn. Ji kolanên Çelê, Colemêrg û Bêşebabê ev qêrîn li taht û zinarên kert û lûtkeyên çiyayên azadiyê dikevin û di şaneyên dilên xwe de dinexşînin.
Ji bona hebûnê, ji bona jiyaneke azad, ji bona hemêzkirina ROJ’ê canên ciwan xwe feda dikin. Bi govend û tilîliyan diçin ser dijmin, bi govend û tilîliyan şehîd dikevin û bi govend û tilîliyan dikevin karwanên şehîdan.
Qêrîn diqîre di nava kuçe û kolanên welatê min de. Em her qêrînek, wekî fermanek dihesibînin. Gerîlayên azadiyê, keç û xortên herî delal û egîdane ji bona ROJ’a xwe, şehîdên xwe û gelê xwe; di her kêliya demê de bi hêrsa gelê xwe re hêrsa xwe jî tevlî dikin û vê hêrsê ji bona TOLHILDAN’ên mezin di lûleyên qilêş û doçkayên xwe de bar dikin û di her atom û pirtikên narîncokên xwe de dihelînin.
Her çiqas Kudistana me ya nazenîn, welatê me yê bihiştî û axa me ya qedîm ji hêla şaristaniyên derewîn ve hatibe parçekirin jî, bes tu carî çiyayên qedîm ên Kurdistanê nehiştine ku qutbûneke bi temamî pêk bê. Lewre îro li her çiyayên Kurdistanê, ji Botanê bigire hetanî Urmiyê, ji Amedê bigire hetanî Efrînê gerîlayên azadiyê ji bona jiyaneke azad û Kurdistaneke Xweser û Azad dest li ser tetikane û bi baz û eyloyan re hevalbendiyê dikin.
Ne rojek, ne du roj ev sî û pênc sal in, PKK di pêşengiya Rêber Apo de êdikoşe. Di vê demê de ne şehîdek, ne du şehîd bi deh hezaran şehîdên me Dara Azadiyê bi xwîna xwe avdan. Di vî sî û pênc salî de gora ku hatibû betonkirinê li çiyayê Agiriyê hate parçekirinê û ji qêrîna Nûrî Dêrsimiyan re bûn bersiv, kindir û werîsê ku Seyîd Rizayan, Şêx Seîdan û Qazî Muhamedan darvekirin me parçe kir û me ew kindir û werîsan xist stûyê dijmin, noker û bêbextan.
Piştî têkoşîn û berxwedaniya dûr û dirêj, bi êş û jan dijminê gelê kurd neçar ma hebûna kurd qebûl bike. Êdî hemû dinya, mecbûr man ku gelê kurd ku ji dîroka şaristaniya xwe maliştibûn cî bidinê. Serokatiya me derew û qirêtiyên dîroka derewîn a şaristaniyê aşkere kir, di ser de jî dîroka gelan, dîroka jinan ji nû ve nivîsand.
Îro jî, dijminê gelê kurd, mecbûr hatiye hiştin ku, hinek gavan bavêje. Loma ev çar –pênc meh in, digel ewqas êrîşên dijmin, digel ewqas girtina welatparêzan, digel ewqas şehadeta gerîlayên azadiyê, li ser banga ROJ’a me pêvajoyek despêkir. Ji bona ku em li çar parçeyên Kurdistanê jiyaneke azad li ser axa xwe ji gelê xwe re biafrînin û vê yekê bêyî ku xwîn birêjê bikin, hema hema me çekên xwe da rawestandin.
Lê bila gelê me meraq neke. Wê roja tol girtinê were. Her çiqas dijminê me har e, bes gerîlayên we jî ji her demê bêtir bi hêz in û baweriya gelê me ji her demê berztir e. Ji bona ku em bikaribin hem tolên rojên îroyîn, hem jî tolên dîrokî bigirin, divê her ciwanekî kurd, beşdariya gerîla wekî peywireke welatparêziyê ya herî pîroz bigire dest. Dijminên me ne yek in, ne didu ne. Ji bona wê jî, divê em hejmara Artêşa Parastina Gelê xwe bikin sê-çar qatî. Em çiqas mezin bin, em çiqas bi hêz bin, em ê bikaribin ewqas lêdanên mezin li dijmin bixin û xwe bigihînin rojên azad.
Lewma, wê mehên pêş me, mehên cengên mezin bin û divê bêyî ku ciwanên kurd ji vê cenga azadiyê bimînin, divê ciyên xwe di nava baz û eyloyên çiyayên azadiyê de bigirin, da ku em tolgirtinên mezin û dîrokî bigirin.
- Ayrıntılar
Ev pênc meh û nîv e ji hêla tevgera me ve, li ser banga serokatiya me biryara bêçalakîbûnê hate girtin û digel bedelên giran jî ev pêvajo tê berdewamkirinê.
Berî ku serokatiya me rênexşeya çareseriya demokratîk a pirsgirêka kurd diyar bike, nêzîkatiya dewleta tirk belî bûbû. Hemû nîşane, berdewamiya şerê taybet nîşan dida. Piştî ku rênexşeya ku ji hêla serokatiya me ve hatiye amadekirin ket destê dewletê, -di 20’ê tebaxê de hate dayîn, heman rojê jî civîna MGK’ê hebû-, bêyî ku bêjin her gava ku davêjin ji rênexşeyê re bersiv in. Yanî niha rênexşê di destê dewletê de ye û li gorî wê tedbîrên xwe digirin, li gorî wê daxuyaniyan didin û civîn li ser civînan li dar dixin. Wê rênexşe bê dayîn neyê dayîn em nizanin, lê ku bersivek ji dil û dilsoz neyê avêtin, wê ev yek ji bona me bibe hinceta şerekî bêeman. Belkî ji bona me her tişt neqede, bes wê rê li ber mirina hezaran veke.
Di şexsê Erdogan de AKP, siyaseteke gelek qirêj û dirû dimeşîne. Rewşenbîr û nivîskarên xwefirotî yên tirk, fena her caran gilêz ji devên wan diherike û banga xwînê dikin. AKP her gava ku davêje, wisa dixuye ku bê artêşê, yanî bêyî Îlker Başbûg navêje. Ev jî tê wateye berdewamkirina şerê taybet. Qêrîn û zûrûna MHP û CHP’ê jî, wisa dixuye ku bi zanebûn e û beşeke vî şerê taybet e. Li hember gel mîna ku nakokiyên wan hene nîşan didin, lê armanc ev e ku bi şerekî bişêwirîn(danışıklı) rayagiştî xilmaş bikin. Jixwe pejirandin û nîqaşkirina rênexşeya serokatiya me, bi vê zihniyetê qet ne mûmkûn e. Ji me tê xwestin ku, jiyaneke bêrûmet qebûl bikin, dema em vê qebûl nekin, wê bêjin ku me ewqas gavan avêt, lê PKK û rêberê wê di şer de israr dikin, PKK dev ji çekan bernade û şerê xwe yên qirêj vê hewl bidin li hember dinyayê rewa bikin û qirkirinan pêk bînin.
Yanî hemû gavêtin, ji bona tunekirin û tesfiyekirina tevgera azadiyê ne, ji rêbazên berê cudatir, bi rêbazên şerên taybet ên tenik î zirav dikin. Wê vir de wê de bibin û her carê çekberdana gerîla bînin rojevê, wê ji xwe re bibin bûk û berbûr, wê bahsa kitekitên efûyan bikin, wê nîqaşên em mafên ziman bidine an nedine bikin... bi vî awayî jî her hal têkbirina tamîliyan hêviyek daye wan ku, hewl bidin ku, fena ku dewleta Srîlanka kir, ew jî ji kokê de gelê kurd û hêzên parastina vê gelî tune bikin.
Yanî ev pêvajo her çiqas hêviyan seridandi be jî, di nava xwe de xetereyên pir pir mezin jî dihewîne.
Em wekî gerîla zelal in. Em ê tu carî tenezûlî tiştên biçûk nekin. Hetanî ku tam azadî pêk neyê, hetanî ku azadiya gelê me yê li Sûriyê û Îranê pêk neyê, ne em ji çiyayan dadikevin û ne jî em gelê xwe bêparastin dihêlin.
Çawa ku şertên zindîbûnê XWETÊRKIRIN, XWÊPARASTIN, XWEZÊDEKIRIN e, ev rewş di atomekê de, di gulekê de, organîzmayeke herî biçûk de jî wisa ye û bêyî van hêmanan zindîbûn pêk nayê, wê demê ji bona ku gelê kurd jî, XWEPARASTIN wekî rêgezek esasî û stratejîk e.
Ji ber vê yekê, divê em wekî gel û tevger ji bona rojên giran xwe amade bikin. Divê her ciwanên kurd, wekî peywireke sereke ya welatparêziyê, werin beşdarî gerîla bibin. Em çiqas di warê leşkerî de xwe mezin bikin, wê ewqas azadiya gelê me, azadiya serokatiya misoger bibe û em ê ji qirkirinan rizgar bibin û xwe bigihînin Kurdistaneke Azad.
- Ayrıntılar