Belê heval baş dizanim li hemberî şehîdan û mirovên wekî we pîroz, yê ku ji şerbeta şahadetî vexwarine, nivîsandin û axaftin wê zor be û kêm bimîne, lê belê mirovên xweşik, bedew û bi jêdert nivîsandin wekî erkekî xwedî derketina xatê wane, û dibe wekî berpirsiyartîyekî vîcdanî û bi cî anîna daynê xwe yê li hemberî wan hevalane. Nivîsandina hevalên şehîd wekî nivisandina dîrokekî ne hatiye nivisandin ji ber ku şervanên heqîqatê di dîrokê de nehatine bibîranîn û nivîsandin, lewra bi bîranîna şerwanên heqîqetê bi navkirin wekî erkekî exleqî pîroze ku heyecan û moral dide mirov. Dema mirov bixwaze hevalên şehîd yên jin dest bigre û binirxîne divê mirov nirxê ku Rêber Apo dide jinê tu caran ji bîr neke. Ji ber ku Rêber Apo sembola asta mezinbuna zanistî, bîryarbun û vîna her jinekê ye, û jin aniye asta bêdewî ê gulekî ku bi strîyê xwe hatiye xemilandin. Dema ku mirov temaşe dike dibîne ku jin bi qasî bedewî ya xwe dibe hêza parastin û şerkirinê ji bo hebun, jiyan, rûmet û azadi ya xwe û jin digihije asta ku mirovên mezin Rêber Apo dibêje “jin kevirê esasi yê koşeya felsefeya mine” belê wekî jin di rojhilata navînde jiyan kirin em bi tevahî dizanin ku pir zor û zehmete, dîrok û roja jin bi kuştun, tecawiz, destavêtin derbas dibe li hemberî wan hemu leyistik û bê exlaqî yên pergala dest qirêj, jina PKK’yî bi keda Rêber Apo kariye, wê jiyana zor ya ku jiyan têde çûye ser merzela mirinê zivirandiye. Ji bo jiyan kirina jiyane kî bedew, û tevî zorahiyên vê jiyanê ev jiyan bi serxistiye û em wekî jin û mîlîtanê PKK’ê û şervanên heqîqatê yê Rêber Apo em bun biryardar û xweragirt ên jiyane kî her çiqas bi êş be ewqas bedewe û her çiqas zor be ewqas xweşe jiyan.
Di despêke de dema meşa şehit Çavrê û terzê wê ya têkoşînê dinirxînim, ji aliyekî de mîna trajedî ya bi êş ku hemu jinên rojhilata navin û jina Kurd, û Şehit Çavrê weke jineke Kurd u jineke rojhilata navin, di terzên xwe yên têkoşinê de, li hemberî rastiya pergalê karibû serbixe lê belê şehadeta heval Çavrê ya di demekî kurt de mîna heyamekê bu ji bo tevahî rêxistinê, cara destpêkê min heval Çavrê li Zağrosê naskir, naskirina heval Çavrê, meşa wê terzê jiyan û têkoşîna wê, bi qasî ku ji wê fêrbûme, û min famkiriye ezê hewl bidim ji bo we bidim naskirin. Heval Çavrê bi navê xwe yê rastî Fadîme ji Mêrdînê beşdarî rêxistinê dibe. 2006 de tevlîbûyîna wê ji refên têkoşînê re, û hatina wê ya ji çiyan re çêdibe, û li xakurkê perwerdeya şervanên nû dibîne, 2007’an de derbasî Zağrosê dibe. Di serîde beşdarbuyîna heval Çavrê ya ji tekoşinê re hindek milên xwe yên xweser hene, ji ber ku heval Çavrê ji aliyê dijmin de tê rêkirin wakî sixur tê amade kirin, û peştre wê dişînin çiyan. Em hemû dizanin siyaseta dijmin ya ku li ser civaka me, ciwan û jinan tê meşandin çawaye. ji milekîde xizan dike û bi her awayî bê çandî, bê exlaqî û bê çareserî yê li ser civaka me ferz dike, û bi wî awayî dest davêjine jinan û ciwanan. Rêheval Çavrê bi hevkariya xal û dayika wê ya ku bi dewletê re kar dikin wê tehdit dikin, û ev têkîlî bi rêka birayê wê û bavê wê tê çêkirin û bi vî rengî dewleta TC dixwaze heval Çavrê bike sixor, û bi vî awayî bahaneyên ku me diyar kiribu. Dijmin dixwaze heval Çavrê bê deng bike, lê hevala Çavrê ji alî istixbarata MİT’ê ve tê perwerdekirin û wê dişînin çiyan bi armancên ku dijmin dixwaze têçêkirin, û ji bo ku dewleta TC ajantî bi heval Çavrê bide pejirandin. Pir bi hêz siyaseta reşkirina tevgera PKK ê û rastiya jiyana wî dide kirin, lê piştî demeke kurt heval Çavrê sûcên ku navdeye ji rêxistinêre bi mikur tê. Pişti ku rastiya jiyanê bi çavên xwe dibîne, û bi taybetî ji terzê têkîlî û hevaltî ya PKK’ê û fedakartiya hevalan pir bandor dibe. Tişta ku hîşt heval Çavrê li sûcên xwe mikur were aliyê wê a jina paqij ku ti caran gemar nebuye, û lêgerîna wê ya jiyana azad ya ku bi sedsalane mîna her jinekê ku, mehrum mabu û heza ya vijdanî piştî dîtina hindek rastiyan bi çavên xwe ji hevalanre dibêje “rastiya min eve” ger ku hesabê wê mirin be jî ez amade me divê astêde li xwe mikur hatin hêz dixwaze. Li xwe mikur hatina heval Çavrê mîna vereşandina hemu gemarîyên pergala dagirker û mêtîngere. Em demekî dirêj di nava pratîkê de bi hevdira man her dem tevlî buyînekî bi moral û kelecan hebu, di heval Çavrê de xwesteka xwedî derketîna li Rêbertiyê û şehîdan di warê pratikî de hebu, wekî kesayet li gori tevlibuyîna xwe ya demekî kurt xwedi seknekî ji pêşketinê re vekirîbu, pirtûkên Rêbertî dixwand û li gorî wê xwe di ber çavanre derbas dikir, pivanê tekoşîn û xwe pêşxistinê bi rêbaza guhdarkirina ji minakê pir hevalên şehîd re çêdibû û hewl dida kesayetiya xwe bi rêgezên milîtantî pêşbixe. Pir caran stran gotina wê ya “Beritana min” û strana Dino ya “Oy yare û oy hevalê” heskirina wê ya ji jiyanê re, hevaltîyê re û şehîdan re bilêv dikir. Pir caran heskirina wê ji nîqaşkirinê re û buyina wê yek bi xwezayêre û heskirina wê ya ji zinarên bilind re sekîna Şehid Beritan di anî bîra mirov. Beriya heval Çavrê Şehid bikeve raporekî xwe nivisandi bu. Li ser bingehê ditina perwerdeyekî ekademîk ji bo naskirina Rêbertî, rêxistin û şehîdan bi rengekî kûr û jiyan kirina xeyalên xwe yê çunduna Gabarê pir caran ji hevalan ra digot “ezê biçim GAbarê û ezê ji wera silav û notên xwe binivisim” lê bele ew xeyal û xwestekên heval Çavrê pêk nehatin û wekî hesreteki man, pişti demeki kurt bi şahadete kî bê siûd û ne laîqî wêbe çêbû. Dema ku şehîd ket li pey xwe rojane xwe hîştibû, û piranî jî di rojane xwe de di serê her nivîsekî xwe de serokatî muhatap girtibu. Dema ku heval Çavrê şehîd ket xwendina rojanaya xwe wê ji milê hevalan de hat çêkirin. Di wê demê de herkesi famkir ku naskirina heval Çavrê û terzê wê têkoşinê û lêgerina wê em pir kêm mane. Beriya ku şehîd bikeve pir caran şahadeta xwe hîskiri bu. Gelek caran dema çunduna me ya görevan dihat çêkirin heval Çavrê digot “gereke ew cî û ew kaniyên ku heyî bi navê min bin dema ku ez şehid ketim” pişti ku şehîd jî ket ew kanî yên ku ew wesiyet kiribu hevalan navê wê li wê kaniyê kirin. Şahadeta heval Çavrê li Zağros li ber Avaşîn bi hatina wan ya göreve ew hîna di rê de bun ji xum xuma avê tu denge nabihîzin. Bi qazana balafirê şehid ket. Dema ku şehîd ket despêkê de hevalan nedizanibun ku şehîd ketiye, heta demekî heval lê geriya bun digotin “belki xwe li cihekî veşartiye” ji ber ku tu şopên cenazêyên wê jî nebû. Pişti wê heval ketin gumana ku cenazeya wê li ber Avaşîn çuye. Ketin şopa avê le bele cenaze peyda nekirin. Pişti wê heta demekê hevalan ciyê ku qazan lê dabu kolan digotin belki cenaze çu be neva axê û winda bûbe. Pişti dû rojan şahadeta heval Çavrê cenazeya wê li milê din yê avê hat peydakirin, Ji ber ku çewsa qazanê ew firandi bu. Pir hevalên ku nava şer da jî mabun serpêhatiyekî ewqas ecêp hêvî nedikirin. Piştî dîtina cenaza heval Çavrê li kêleka Avaşîn goristana wê hat çêkirin. Beriya ku şehîd jî bikeve heskirinêkî wê pir mezin ji Avaşîn ra hebu. Pir caran dema ku weha çêdibu digihişt ciyê ku lê şehîd ketiye qîr dikir û bi navê azadî yê bang dikir. Wakî ku bizanibe wê li wir şehid bikeve. Dema ku ez herî dawî ji Zagrosê derketim em di ciyê ku heval Çavrê şehid ketibu de hatin li ber Avaşin re derbas bun wê demê hevalan cenazeya wê derbasî şehitlika giştî kiribun. Dema ku şehîd ket heval çubun li ser cenazeyên wê ji basincê hemu li ser cepxaneyê wê teqiyabun. Li rext heta çek. Cenazeyên wê jî pir xira bibu. Dema heval çun pora wê şekirin û cenazeya wê xwestin ku xweşik bikin. Cihê ku heval Çavrê le şehîd keti li ber şikefta Qehreman, kaniya esasi ya Avaşîn nêzî segoşeya Basya û Avaşîn ye. Niha ev şikeft bi nave Şehit Çavrê tê naskirin. Roja şahadeta wê 16 ê tebaxê di sala 2008 de bû. Roja şahadet û tevlîbuyîna wê di êynî rojê de bû, û ji hevalan re jî gotibu “Ez di roja ku tevlê bûme di wê rojê de ezê şehîd bikevim” bi rastî jî wisa derket…
Peyman Hesekê
- Ayrıntılar
Ew koviya çiyan bû
Navê kod: Silav Koçer
Nav û paşnav: Layle Pedek
Dîroka şehadetê cî: 28- Hezîranê 2008 Tendûrek
Ezê keça dilovan, çeleng û Koçer vebêjim. Min ŞEHÎD SİLAV di sala 2002’yan de naskir, heta sala 2008’an hema bije em her qada têkoşînê bi hevere man. Min di kesayeta Şehîd silav de pirsa ji xwe kir evbû. Gelo, çiya çiqas mirovên bedew diafirîne? Afrandina van bedewiyan tenê me berbi rastiyeke ve dibe, me berbi çîrok û destanên di xeyalande hatin dirsandin dibe, ew çîrok û destanên dayîka xwedevendane. Ew çîrok û destan serpêhatiya keçên çeleng û şerker bi me dide nasîn. ŞEHÎD SİLAV yek ji zaroka di nava van çîrok û destanande ji dayîk dibe û çavên xwe li jiyanê vedike. Bi eslê xwe ji sêrtê bû. Di nava malbetek koçber de mezin dibe û li koçeriyê li peyî jiyanê ve bazdide. Di nava nêvenga koçeriyê de xwe dibînê û dest bi pirsan dike koviya çiyan. Pirsên xwe weha dixe rêzê û pêde diçe keça çeleng. Jiyan çiqas bedel dixwaze, çiqas zorî û zehmetiyan dixwaze? Tişê dihêle ku ew ber bi van pirsan ve biçe hene, ewjî evin. Ew gelek rojên ber germahî, şilî, seqemî, bager, bahozan ve tije jiyan dike. Ew rojên tîbûn, birçîbûn, pê xasî, hwd li peyî xwe dihelê û dengê qêrîna Zîlan wê bi ber xwe ve dikişîne. Biryara xwe li ser du hîmên esasî dide. Yek dîlgirtina Rêbertî û ya din jî çalekiya Şehîd Zîlan e. Jiyana mirovên li Koçeriyê jiyan dikin, ji bandora pergalê qut û serbixwene. Di kesayeta Şehîd silav de kesayeta serbixwe hebû. Ew di nava hembêza zozanan de weke ew kulÎlka ne bahoz, ne bagerê dinase serê xwe bilind dike û mezin dibe. Şehîd Silav li hember hemû bager û bahozên civakî serî radike û bawer dike çiya warê evÎnê, hebûnê ye. Sala 2000’an tevlî nava tevgera azadî dibe. li gelek qadên têkoşînê dimînê û îsrara xwe ji bo çûna qadên bakur e. Ji bo ku derbasî qadên şer têde xorte bibe gelek hewildan dide û herî dawî roja li hêviyê bû ew roj hat keça Koçer ber bi bayê zozanan ve dikeve rêwîtiyê. Piştî perwerde di Akedemiya Şehîd Bêrîtan dibîne û düzenlema wê ji bo qada Dêrsimê çêdibe. Êdî bihara 2006’an dibe bihara hêvî û daxwazên rêheval û keça çeleng. ŞEHÎD SİLAV bi rêhevalên xwe re dikeve rêwîtiya buye xewna tevahî hevalan û berê xwe dide ava munzuran. Lê ji ber hinek sedeman heta herêma Serhedê diçe û li wir cardin vedigerin başur. Ev vegerandin gelek bandora xwe li ser ŞEHÎD SİLAV dike. Lê ji bo ku careke din xwe amede bike hêviyên xwe qut nake û di bihara 2007’an de vê carê xwe ji çûna herêma serhedêre amede dike. Her çiqas di quncikê dilê xwede Dêrsim dabû pêçandin jî lê li ser esasê pêwîstiyê tevgerê xwe amede dibîne ji bo herêma Serhedê. Bi taybet çiyayê tendûrekê evîna xwe di dilê keça çeleng de dineqişîne. Em bi hevre ketin rêwîtiya zozanên Serhedê. Zozanên di her dengbêjiyê de xwedî bedewî û hêjayî dîtinê ne. Tevî ku xwendina ŞEHÎD SİLAV nînbû lê roja min ew naskir û şûnde ti roja xwe bê xwendin û nivîsandin derbas nedikir. Ji ber ku heyrantiya wê ji bo xwndin û nivîsandinê hebû. ŞEHÎD SİLAV çiyayên kurdistanê Ji bo xwe ne tenê kiribû dibistana xwendin û nivîsandinê, berûvajî vê çiya ji bo ŞEHÎD SİLAV çavkaniya hemû bedewiyên jiyanê bû. Gelo çine ev bedewiyê jiyanê? Hevaltî, diristbûn, bêhesab tevlîbûn, heskirina mirovan û mirovan xwe kedê re hunandine. Lê netenê evbûn bi hezaran peyîvên di nava xwede çawa jiyankirinê dide fêrkirin hatibun rêzkirin di dil, hest û hişmendiya ŞEHÎD SİLAV de. Em di nava têkoşîndê de gelek salan bi hevre man û gelek rojên tiji heskirin me bi hev dane nivîsandin. Lê rojên ku hîne li benda mebûn jî di nîvîde man. Ji ber ku êdî ŞEHÎD SİLAV biryara li xakirina ala ku li ser milan di bin tilîliyên dayîkdan de li ba dibe dabû. Li ser vî esasî di sala 2008’an de di encama operasyonê de li gel Ş. Sîdar û Dicle tevlî nava karwanê şehîdan dibe. Ew bi Zîlan re bû heval bû girêdan, bû dengê dilê zarokên welatê xwe. Kuviya çiyan navê xwe li ser kevirên ji pêtên agir çêbûne nivîsand û gulek din li ser xaka welatê min hate çandin. ŞEHÎD SİLAV wê her tim di dilê min de weke kuviya çiyan, weke kulîlka zozanan, weke keça koçer, weke tiyê evîndara çiya, weke Silava rojê silav dike, weke hevalên xwe silav dike, weke silava hevaltiyê di her dîtinekê de di her veqetînêke de û di her hevdîtinêke de jiyan bike. Bila çavê te li pişt nemîne, bila dilê te bi şabûna xakêre bikene, ji ber tu di bin dengê tilîliyên dayîkan de û bi hezaran destên ji bo te li jor de rabubunde hate veşartin li xaka jê dayîk bubu rêhevala min Silav Koçer Dêrsım.
Şarisatan Nurhaq 24- hezîranê 2012.
- Ayrıntılar
Bêrî ku ez dest bi nivîsê bikim, em bi pênûsa heval Faîk, rastiya heval Faîk bibînin. Ancax bi awayekî rast heval Faîk dikare rastiya xwe ji me re bêje. “Ez ti car ji mirinê natirsim. Lê, tiştê ku min ditirsîne, ez carekê din hevalên xwe yên bedew nebînim. Di nava PKK’ê de ti car nêzîkatiya min yê şaş dernekete holê, ez ti car nahêlim di dilê min de tiştekî wisa pêşbikeve. Ez ti car weke karkerekî ku her dem di nav hesaba dene, nêzî têkoşînê nabim. Ji ber ku ev tekoşîn ya min e û ez ti car şaş nêzî cîh û warê xwe nabim. Di cîhanê de serweta herî mezin, hezkirin û girêdana rast e. Tiştê ku cesaretê di dilê min de zêde dike, gurur û înada min e. Ez naxwazim bê sedem bimirim û ez naxwazim bê sedem cûdabûnekî jiyan bikim. Tiştê ku min ti car nexwest ez bihizirim, qûtbûna hevaltiyê ye.
Ez ji Efrînê, di gundê Hêssê de hatim dinê. Ez sala 94 tevlî qadên gerîlla bûm. Ez ji 51 çalakiyan beştarî bûm û min 43 pevçûn û şerên dijwar jiyan kir e. Ez 12’e caran li himber mirinê hatim û di nava mirin û jiyanê de hestên pir dijwar jiyan kir. Di nava tekoşînê de 226 heval li gel min gihiştin asta şahadetê. Di van şerên pir dijwar de ez pir caran birîndar bûm. Di giştî herêmên Botanê, Garisa, Gêra Berana, Haftanîn, Metîna de salên tekoşînê min derbaz kir. Heger mirinekî min hebe, bila ew jî li Botanê be. Li pêşberî Gêra Berana, li gel hevalên xwe ez dixwazim şehîd bikevim. ” (Şehîd Faîk).
Dema ez dest bi nivîsê dikim, di nava dilê min de pir pevçûn tê jiyîn. Hest û ramanên min, di nava pevçûnekî dijwar de têdikoşin. Piştre paşeroja min tê bîra min. Tiştên ku min di paşerojê de jiyan kir, hemû weke filmekî di ber çavê min de derbas dibin. Bi vê ez dikevim nava lêhûrbûnekî kûr. Rêhevalê min tê bîra min. Rêhevalê ku me pir tişt bi hevre jiyan kir, an jî demên pir bi wate derbaz kir. Dibe ku pir tişt niha mirov nikare pênas bike, lewre ew demên pîroz ji min re pir tişt da naskirin. Dilê min û hestên min niha di demekî pir dijwar de jiyan dikin. Ji ber ku rêhevalekî, ji me pir dûrket. An jî ez dikarim bêjim gihişte armancê xwe. Lê belê, dîsa jî winda kirina wî hevalî, ji min re pir zor tê û ez nikarim vê rastiyê bi pejirînim. Ez dema her rêhevalê xwe winda dikim, ji xwe pir bêzar dibim. Bi vê pir raman û hestên din jî bibîrtînim. Dibe me di dîroka tekoşînê de pir şehîd da. Pir hevalên bedew di rêka azadiyê de heta dawî têkoşiyan. Heta henasa xwe ya dawî mînakên pîroz yên berxwedaniyê derxistin holê. Pir rêhevalên ku bi çalakiya xwe destanên efsanevî nivîsandin. Pir hevalên me yên ciwan jî, jiyana xwe di rêka têkoşîna azadiyê de feda kirin. Pir tiştên din jî mirov dikare binivisîne. Her ku hevalekî-ê min digihije asta şahadetê, di dilê min de perçeyekê qut dibe. Weke ku agirekî mezin di hawirdorê min de gûr dibe. Zor e heval, pejirandina vê rastiyê, winda kirina hevalekî pir zor e. Ji ber her şahadet ji me re erkên nû derdixe holê û barê me pir giran dike. Hêvî û baweriya wan hevalan, weke erkekî li benda serkeftinê û pêkanînê ye.
Di demekî wisa de bû kî, min şahadeta rêheval bihîst. Min di destpekê de bawer nekir, min nexwest ez vê rastiyê bipejirînim. Ji ber ku me pir demên bi wate bi heval Faîk re derbas kir. Rêhevalekî ewqas bedew û bi wate winda kirin pir zor e. Ji bo wî ez pêwîst dibînim ku di derbarê heval Faîk de nivîs binivîsînim. Ez vê weke erkekî li ser xwe dibînim û pêwîst e ez vê erkê pêkbînim. Heger ji min bipirsin taybetmendiya herî balkêş ya heval Faîk çi ye? Bersiva ku ez bidim ev e; ez ê bêjim, "Pakrewanî û egîdî ye.”
Heger ji min bipirsin; hevaltî û azweriya wî li himberî tekoşînê çi ye? Ez ê bêjim ku, “rastiya kesayetê heval Faîk e.” Ji ber ku di kesayetê wî de ev taybetmendî pir balkêş bû. Di milê girêdan û nêzîkatiya hevaltiyê de, heval Faîk ti pirsgirêk jiyan nedikir. Di vê warî de hevalekî ewqas xweser, hevalekî ewqas saf û paqij min nedît. Demekî ewqas dirêj di nava tekoşînê de cîh digirt, pir taybetmendiyên xwe yên bedew winda nedikir û her dem li himber her cûre şaşitî û xirabiyê van taybetmendiyê xwe diparast. Ji bo vê jî ez nikarim heval Faîk bi ti mirovekî din re bişibînim.
Ez ji bo rastiya hevalê Faîk pênas bikim û binirxînim, ti peyv û hevok nikarim bibînim. Dema ku ez dihizirim nivîsa min jî ji min re pir kêm tê. Di milê kiryarî û şer de ti pirsgirêka wî nîn bû. Ji ber vê yekê jî her dem di qadên şer ên pir zor de dima. Milên wî yên fedakar û kedkarî pir pêş de bûn. Di van milan de ti pirsgirêk jiyan nedikir. Di nêzîkatiya jiyan û tekoşînê de taybetmendiyên wî yên pir bedew hebûn. Her dem bi xwestek û azweriyekî mezin nêzî xebat û erkên xwe dibû. Di xebatên kiryariyê de her dem cîh digirt. Ti tişt nedikarî wî paşve bikişîne an jî ji xebatê xwe dûr bixe. Heval Faîk rastiyekî bi awayekî zelal pêşberî me kir, ew jî ev bû ku li himber her cûre nêzîkatiyên şaş û zordariyê, heta dawî bi baweriya xwe xurt girtin û her dem tekoşîn domandin bû. Hevaltiya wî pir girêdayî bû û ji bo hevaltiyê dikaribû jiyana xwe jî feda bike.
Ew sembola fedekarî û pakrewaniyê bû. Weke min di jor de bilêv kir e, hevalekî ewqas fedekar û xweser min ti car nedît, an jî ez dikarim bêjim ku hevalên weke wî pir kêm in û ava kirina hevaltiyekî wisa jî pir zor e. Dema ku ez heval Faîk bibîr tînim an jî dihizirim, pir tiştên ku me winda kiriye tê bîra min. Ev winda kirin bi taybetmendî û nêzîkatiya me ya hevaltiyê ve derdikeve pêş. Ji ber ku em nikarin di demê xwe de pir tişt bi wate bikin. Dibe carna em pir tiştên bi wate nabînim. Tiştê ku êş dide dilê min, an jî tiştê ku ez bêzar dibim jî ev e. Piştî vê lêhûrbûnê, ez pir tişt derdixim zanebûnê. Lê belê, ez dibînim ku em pir dereng mane. Heval Faîk di cîh û warê pakrewanan de jiyana xwe ji dest da. Girêdana wî li himber Botanê, girêdana wî li himber Cudî pir balkêş derdikete pêş. Di Botanê de jî cîhê ku pir hesdikir, Gêra Berana bû. Ji ber ku di wir de pir hevalên xwe şehîd dabû û heval Faîk ti car van hevalan ji bîr nedikir. Her çiqas di demekê dirêj jî li qada Botanê têkoşiya, dîsa jî her dem dixwest li Botanê tekoşîna xwe bidomîne. Li himber vê xwestek û girêdanê mirov nizane çi binivîsîne. Wî baş dizanî ku dem dema tekoşînê ye. Cîhekî tekoşîn pir dijwar û tûnd e, dixwest li wir bimîne. Di dawî de jî gihişt armanca xwe. Di cîh û warê dîrokê de jiyana xwe ji dest da û gihişte asta şahadetê. Ew jî kete nava karwanên şehîdan. Karwanên şehîdan her ku diçe mezin dibe.
Tiştê ku ez di dawî de di derbarê heval Faîk de bibêjim ev e;
Ew sembola hevaltiyê ye. Lê belê, şahadeta wî pir zû bû. Tiştê ku mirov nikare bipejrîne ev e. Dema şahadeta heval Faîk hê mabû, pêwîst bû ku ewqas zû şehîd neketibana. Lê belê, dîsa jî mirov li himber girêdan û azweriya heval Faîk dikare pir encam ji bo xwe derbixe holê. Encamê ku em derbixin ev e;
Hêvî û bendewariyên şehîdan pêkanîn û armancê wan berbi serkeftinê ve birine. Em encex dikarin, bi tekoşîn û di tekoşînê de jî bi serkeftinê ve bibin bersiv. Weke din ti maf û heqê me nîn e. Weke din em nikarin girêdana xwe bi hevaltiyê ve bilêv bikin.
Ji Pênûsa Gerîlla
- Ayrıntılar
Bihara sala 2003 an bû. Em ê derbazî qada Cudî bibûna.
Cudî ji bo gelê Kurd, wateyekî xwe ya dîrokî heye. Dîrokekî wê ya dûr û dirêj heye. Cudî bi xwe dîroka xwe ji hz. Nûh destpê dike. Dema ku tofan dirabe, hz. Nûh hemû zindiyan û tevlî mirovan bar dike li sefîna xwe, tê li çiyayê Cudî disekine. Berî ku bê çiyayê Cudî, rêya xwe bi çiyayê Bêxêr dixe.
Ji çiyayê Bêxer re vê dibêje; ‘‘ez dixwazim li vir bisekinim…’’
Lê, çiya bersiva ku dide dibêje; ‘‘cihê te li ser min nake.’’
Ji bo wê jî hz. Nûh jêre gotiye, tu çiyayekî Bêxêrî. Dema ku tê berbi Cudî ve, tê çiyayê Zêrînker. Çiyayê Zêrînker wî vedixwîne li ser xwe. Lê belê, hz. Nûh jêre dibêje; ‘‘tu hemû zêrî…’’ Navê vî çiyayî jî, ji vir tê.
Niha bi zimanê herêmî jêre dibêjin, ‘‘Zêrînker.’’ Yanî çiyayekî hemû zêr. Sefîna xwe diçe li Cudî disekine.
Ji bo gelê Kurd Cudî dîroka xwe ji vir tê. Ji navê xwe diyare ku hz. Nûh cihê xwe dibîne. Cu-dî, cî-dî, yanî cihê xwe dît. Ji bo vê jî di tekoşîna azadiya gelê Kurd de, Cudî hem rolekî xwe yê dîrokî heye û hem jî cihekî xwe yê pir girîng heye. Tevgera azadiya gelê Kurd jî, Cudî weke cihekî stratejîk ji xwe re girtiye. Çiyayê Cudî ji bo tekoşîna me jî ewqasî girîng e.
Tevgera azadiyê di destpêkê de te vî cihî û biryargeha xwe li wir ava kir. Çîroka hz. Nûh berfireh e. Heya mintiqa Kerboran, heya çiyayê Herekolê, bi kurtahî hemû Kurdistan ê dixe nava xwe. Ji bo vê jî em dikarin bêjin ku roja dîrokî Botan û çiyayê Cudî leyîstî, vê rolê îro jî di Kurdistanê de dileyîze. Gerîllayên Kurd îro tekoşîna azadiyê li wê derê dide meşandin. Hz Nûh jî bi çîroka xwe ya mîtolojiyê ve tekoşînekî azadiyê li himberî serdestiyê daye meşandin. Em jî îro wê kevneşopiyê didin berdewam kirin. Keç û lawên Kurd jî, îro weke berdewamiya vê kevneşopiyê tekoşîna azadiyê didin meşandin.
Çiyayê Cudî hemû parçeyên Kurdistanê dixe nava xwe. Ji xwe Kurdistana bakur, başurê rojava û başurê mezin, ger mirov Botanê tevî hesab bike, perçeyên rojhilat jî dixe nava xwe. Ev perçebûn jî dijmin xistiye nava me. Di Kurdistanê de perçebûn tine ye.
Çîroka hz. Nûh li gorî tê gotin, Lawikê Xerîb mirovekî herî nêzîkî hz. Nûh, ji gelên cuda ne. Ji bo vê jî dibêjinê Lawikê Xerîb. Lawikê Xerîb, dixwaze biçe gel hz. Nûh cihê sefînê.
Şeytan tê pêşiya wî û dibêje; ‘‘tu ji kû tê??’’
Ew jî dibêje, ‘‘ev heft sale ez dimeşim û dixwazim hz. Nûh bibînim.’’
Şeytan jî dibêje; ‘‘tu yê heft salên din jî bimeşî, encex tu bigihije Nûh.’’
Lawîkê Xerîb wê demê dua ji Xuda re dike ku rihê wî bigre. Li wê derê ew Lawikê Xerîb jiyana xwe ji dest dide. Şeytan nahêle bigihe miradê xwe û hz. Nûh nabîne.
Ger em şeytan jî binav bikin, dijminên wê demê ne. Dijminên ku wê demê li himberî tekoşîna Nûh şer dikirin û nedixwestin Nûh bigihe azadiya xwe. Îro jî di vê xakê de, em li himberî dijminekî bi vî rengî tekoşîna azadiyê didin meşandin.
Li Cudî hevalê Ş. Ronî hebû. Hevalekî ji Tetwanê bû. Bi wê kelecan, moral û bi wê xwesteka ku çawa Lawikê Xerîb dixwest bigihije hz. Nûh, şehîd Ronî jî dixwest bigihe RÊBER APO. Ji bo vê tekoşîn dida meşandin. Ji bo bigihe azadiya gelê xwe û di kesayetê gelê Kurd de jî azadiya mirovatiyê pêkbîne. Ji bo vê jî li Cudî bi dîroka xwe ve girêdayî, bi dîroka mirovatiyê vê girêdayî tekoşînekî pir xûrt dida meşandin. Lê belê, ger em şeytanên hemdem binav bikin, dijminên me yên îro ne. Çawa ku di demê hz. Nûh de şeytanan nehêlan Lawikê Xerîb bigihije hz. Nûh, îro jî şeytan û dijminên hemdem nehêlan hevalê Ronî bigihije Rêbertiya xwe û gelê Kurd. Dema ku em dibêjin bigihijiyê, em di welatekî azad de qest dikin.
Weke din hevalê Ronî gihiştiye RÊBER APO û azadiya gelê xwe di kesayetê xwe de pêkanî bû. Ji bo vê jî bi vê heyecanê, moralê şerekî li himberî dijminan dikir.
Di sala 2003’an de pêngavekî nû rêxistinê dabû destpê kirin. Ev pêngav jî ji aliyê Serokatî de bi ruhê Apoyî hatibû destpê kirin. Bi wî ruhî tevlîbûnê ji vê pêngavê re dida çêkirin.
Di sala 2004’an de li gorî fermanên biryargeha navendî û li gorî tevlîbûna wî hevalî, pêwîst dikir ku tevlî çalekiyê nebibûna. Bihata amede kirin ji bo demê pêş. Ji xwe xwesteka wî ya ji bo çalekiyên fedayî jî hebû. Me bi şehîd Ronî re ev gotibû. Ku pêwîst dike tevlî çalekî nebe. Tenê hevalan perwerde bike û hevalan ji bo demê pêş amede bike. Erkekî bi vî rengî li ser bû. Lê belê, ewqasî bixwestek bû û dixwest tevlî pêngavê bibe û şeytanên hemdem têk bibe û bigihije azadiya Rêbertî û azadiya gelê xwe. Ji bo vê jî bi şeklekî xûrt tevlî nava pêngavê dibû.
Sal 2004, meha Pûşperê bû. Em bi hevre diçûne wezîfeyekî. Lê belê, ji ber hindek karên pêwîst hevalê Ronî ji me qût bû û berê xwe dide cihekî din. Binavê ku biçe kişfekî li ser dijmin bike û çalekiyekî bike. Bi ruxmê ku jêre jî hatibû gotin, cihê ku çalekî jî lê kirî gewriya Nerex girêdayî Şirnexê ye. Dema ku du wesayîtên leşkerî derbaz dibin, ew û dû hevalên xwe ne. Ji hevalên xwe re dibêje, ‘‘em biçin kemînekê li pêşiya van wesayîtan biavêjin.’’ Bi her du hevalên xwe re diçe û kemînê davêje pêşiya wesayîtên dijmin. Li gorî agahiyên wê demê me girtî û çapemeniyên dijmin jî dayî, wesayîtekî bi tevahî îmha dibe. Hevalê Ronî di wê çalekiyê de birîndar dibe. Piştî ku birîndar dibe, ew û hevalê xwe ji hevqut dibin. Bi birîndarî vedigere cihê xwe. Dema ku vedigere cihê xwe, dibîne heval ne amedene. Dixwaze hinekê bergira xwe bigre. Nivîsekî jî li cihê xwe dihêle. Ew nivîsandinên wî li gel rêxistinê û di arşîvên wî dene. Di wê nivîsandina xwe de dibêje, ez ber birîndariya xwe û westandina xwe nakevim, ez ber dikevim ku hevalên min birçî mabin ji bo wê jî not û erzaq ji bo hevalan dihêle û xwe dide cihekê sexlem. Roja dîtir dijmin dema ku tê operasyonê dike, hevalê Ronî bi birîndarî dibîne. Heya fişeka xwe ya dawî bi dijmin re şer dike û di dawî de jî narincoka xwe bi xwe de diteqîne. Digihije şahadeta xwe. Di kesayeta xwe de digihije azadiya Rêbertî û ya gelê xwe jî pêktîne. Di vê bûyerê de jî diyar dibe ku şeytanên hemdem çawa ku li hz. Nûh û Lawikê Xerîb kirin, bi vî rengî li şehîd Ronî jî kirin.
Hevalê Ronî hevalekî wisa bû ku di nav hevalên Cudî de li ser desta dihate girtin. Bi rastî jî hevalekî wisa bû. Dibe ku ez nikarim mafê wî bidimê.
Berê wê bi demekî li ser qereqola Mila Goriya çalekiyekî kiribû û li pey çalekiyê jî notekî dinivîsîne.
Di wê notê de dibêje; ‘‘Şehîd Erdal (Engin sincar) di sala 1997’an de fermanda bû min ku ez çalekiyê li ser wê qereqolê bikim. Min ne kiriye, lê belê sala 2004’an min vê çalekiyê kir.’’
Bi van gotinan hem rexnedayîna xwe dide û hem jî wezîfeya xwe pêktîne. Ji şehîd Erdal re rexnedayîna xwe bi vî rengî dide. ‘‘Ew fermana te dabû min, dereng be jî min pêkanî.’’
Li vir girêdaneke hevaltiyê derdikeve. Ji bo vê dirûstbûna xwe, moral û heyecana xwe, sekna xwe ya jiyanî, girêdaneke me yê di astekî bilind de jêre hatibû çêkirin. Dilsozê rêhevalê xwe bû. Ji bo vê jî me wî li ser dest digirt.
Lê belê, em dikarin bêjin ku me li gorî dihate xwestin nekarî hevalê Ronî biparêzin. Pêşengekî gelê Kurd, yê ji bo pêşerojê bû. Me nekarî vê pêşengê xwe biparêzin. Ji bo vê jî hevalê Ronî tekoşînekî layîqê dîroka gelê xwe û layîqê perwerdeya ku RÊBER APO dabûyê, dida meşandin.
Weke hevriyên wî, em ê jî li ser şopa wî heya dawiyê bimeşin. Bixwazin tolhildana wî ji dijmin rabikin û karên nîvçe mayî bixwazin temam bikin.
Elî PILING
- Ayrıntılar
Gerilayê Kurd Mezlûm Azerî piştî ku parêznameya Rêber gelê Kurd Ebdulah OCALAN ya “parastine gelekî” dixwîne, bandor dibe, berê xwe dide çiyayên Kurdistalne û di pevçûneke navbera artêşa Tirk û gerila de jiyana xwe ji destdide.
Mezlûm Azerî yê bi navê Yahya Musazade sala 1988 an li Xoy tê dinê. Ji Eşîra Musazade ye û bi aslê xwe Azerî ye. Mezlûm Azerî hem dixwîne, hem jî dixebite. Berî ku tevlî nava refên gerila bibe li malê ajovan e. Di temenekî biçûk de bavê xwe wendadike û destbi xebtandine dike, lê belê di heman demê de xwediyê lêgerînên kûr e. Lêgerînên wî yên jiyaneke azad û yekbûna gelan, wî ber bi çiyan ve dibe. Ciwanekî Azerî ye, danûstandina wî bi Kurdan re nîne, ziman û çanda gelê Kurd nasnake, lê belê tevlî nava refên gerila dibe. Ev rewşeke balkêşe û vê pirsê tîne bîra mirov; gelo Mezlûm Azerî gerila çawa naskiriye û çawa berê xwe daye çiyan? Gerilayê Azerî Mezlûm bi rêya birayê xwe parêznameya Rêberê gelê Kurd Ebdulah OCALAN ya ‘ PARASTİNE GELEKÎ’ dixwîne û bi kesayeta Rêberê gelê Kurd bandor dibe. Weke ku ji hevalên xwe re behskirî, wî çend caran parêzname ‘Parastne Gelekî’ dixwîne û bersiva lêgerînên xwe yên azadiyê û yekbûna gelan di wê parêznamê de dibîn e.
Li Herêma Zagrosê Gerilayetî Dike
Mezlûm Azerî sala 2006 an li Mako tevlî nava refên gerila dibe. Destpêke şervantiya xwe ya nû li herêma Qendîl dibîne. Zimanê Kurdî nizane û fêmnake, tenê zimanê Farisî dizan e. Heyanî ku xwe fêrî zimanê Kurdî dike, di danûstandina bi hevalên xwe re gelekî zehmetî dikişîn e. Di demekî kin de ku nayê texmîn kirin fêrî zimanê Kurdî dibe. Pêre jî gelek pêşketine bi xwe re dide çêkirin. Gerilayên ku wî nasdikin, gava wî piştî salekê dibînin, balkêş dimînin ku ew qasî pêşketin bi xwe re dane çêkirin. Mezlûm Azerî tişta ku pê bawer dike, di piratîke de pêktîne. Di Piratîkê de gelekî zêde pirtûk dixwîne, diçe kuderê di çentê wî de pirtûkên Rêberê gelê Kurd Ebdulah OCALAN hene. Meraqe wî ya naskirine gelê Kurd hêzeke mezin dide wî ku xwe perwerde bike. Di wezîfe û çûyîna çalakiyan de li pêşe, ji ber vê yekê di tektîkên şer de dibe xwediyê tecrûbeyên mezin. Her gerilayekî/e ku wî nasdike, di nava axaftina xwe de behsa hezkirine wî ya jiyanê dikin. Di jiyanê de bê denge, û kesayetekî pijiyayî ye. Tevlîbûna wî ya perwerdê, çûyîna wî ya çalakî û wezîfeyên herî zor, bala herkesî dikişîne. Herkes dixwaze bi wî re biçe wezîfeyan. Çavkaniya serkeftina wî ya di wezîfeyan de, pêkanîna wî ya rêzikên gerila ye. Gerilayekî ku wî nasdike bîranîneke wî ya çûyîna çalakî weha bibîrtîne “ di çalakiyê de ew BKC î bû, gava ku çalakiyê destpêkir, çeka wî sekinî û nema xebitî. Ji qehra re heftiyekê xwarin nexwar û zehf acizbibû. Her çiqasî hevalan dixwestin wî ji vê rewşê derxînin, xwe nedida qenaet kirin û ew kêmasî ji xwe re nedipejirand. Hevalê Mezlûm di karê xwe de gelekî hesas bû û jidil dixebitî. Gava ku diçû nava gel, di sekna xwe de giraniya PKK ê dida hiskirin. Ji ber vê yekê dayîkekê digot Mezlûm kurê min e. Di nava gel de gelekî dihate hezkirin.”
Di Şer De Gerilayekî Cesûr û Fedakar e
Mezlûm Azerî bi taximeke hevalên xwe re li Geliyê Zap gerilayetî dike. Taxima wan bi hêzên artêşa Tirk re, yên ku derketine operasyone, dikevin nava pevçûnê de. Gerila gava ku dikevin pevçûnê de xwe dikin gurûp û ji hevdû belavdibin. Mezlûm Azerî û gerilaya bi navê Sila Wan bi hev re dimînin û bi leşkerên Tirk re şerdikin. Sila Wan di pevçûnê de jiyana xwe ji destdide, lê belê Mezlûm Azerî ji serê xwe perçe dixwe. Ji bona ku hevalên wî xwe ji çemberê derxînin, parastine wan dike. Mezlûm Azerî di pevçûnê de rêya xwe şaşdike û dikeve nava leşkerên Tirk de. Leşkerên Tirk gava ku Mezlûm Azerî dibînin, bê rehmet wî ji ling heyanî serê wî gulebaran dikin. Gava ku gerilayê Azerî Mezlûm jiyana xwe ji destdide, gel gelekî bandor dibe, ji ber ku di nava gel de dihate naskirin. Mezlûm Azerî bi çend hevalên xwe re li Colemergê tê veşartin.
Dunya Cemîl
- Ayrıntılar
Gerilaya Kurd Hedar Efrîn, di temenkî biçûk de tevlî nava refên gerila dibe. Gerilayetî li gelek herêman dike û li Geliyê Zap jiyana xwe ji destdide.
Hedar Efrîn ya bi navê Hanîfe Alî sala 1982 an li Halap hatiye dinê. Dibistana navîn bi dawî kiriye û dev ji dibistanê berdaye. Malbata wê welatparêzin, kadroyên PKK ê nasdike û sala 2001 an tevlî nava refên gerila dibe. Piştî ku li herêma Qendîlê perwerdeya xwe ya şervantiya nûdibîne derbasî herêma Zagros dibe. Heyanî ku fêrî Zagros dibe û tecrûbeyên wê yên gerilayetî çêdibin, gelekî zehmetiyan dikişîne. Ew zor û zehmetî girêdaneke wê ya kûr bi Zagros ve dide çêkirin. Hedar Efrîn ji bêhna axa zagros, ji bedewbûna av û çiyayên wê sermest dibe. Gava ku min li ser Hedar Efrîn lêkolîn kir, hemû gerilayên xort û jin yên ku pêre jiyankirine, li ser hezkirine wê ya Zagrosê nivîsandine.
“ Pêwîste Em Bersiv Bidin Pêvajoyê û Xwedî Li Rêber APO Derbikevin”
Hedar Efrîn ya ku evîndara Zagrosê ye, bi çûyîna bakur dixwest erkê xwe bi cî bîne. Hemû gerilayên li çiyan dijîn, hesreta wan ya çûyîna bakur heye, lê belê gelek ji wana berî ku biçin bakur jiyana xwe ji dest didin û nagihîjin hesreta xwe, Hedar Efrîn jî negihîşte hesreta xwe ya dîtine bakur. Çend salan li Zagros dimîne, piştre li Akademiya Hakî Qerar dewreyeke perwerdeya bîrdozî dibîne. Armancê wê ewe ku derbasî Cûdî bibe, lê belê diçe Şikefta Birîndare ya girêdayî Zapê. Hedar Efrîn di jiyanê de bê denge, lê belê hêza wê ya moralê di wezîfe û di demên zor de dertê holê. Ji bona alîkarî bide hevalên xwe, xwedî hewldanekî mezin e. Xemgîniya çavên wê, sîmeyên wê yên zarokî ti carî ji bîra hevalên wê naçe.
Di Pevçûne De Jiyana Xwe Ji Destdide
Hedar Efrîn di piratîkê de berpirsyarê taximê ye. Piştî Şikefta Birîndare derbasî Cîlo dibe. Li wêderê gerilayetî dike, piştre bi pêşniyarê xwe vedigere Geliyê Zap. Roja 14 meha Eylûlê sala 2009 an artêşa Tirk li ser gurûpeke gerila baskin dikin. Hedar Efrîn û hevalên wê bi leşkerên artêşa Tirk re dikevin nava pevçûnê de. Heya ku jiyana xwe ji destdidin şerdikin. Hedar Efrîn bi heft hevalên xwe re jiyana xwe ji destdide.
- Ayrıntılar