Gerîlla her biharê, bi hêviyekê dikevin rê. Bi derbaz kirina çiyayên welatê xwe yên fireh, bi derbaz kirina avên ku diherikin re birêwî dibin. Ji bo ku di rojnivîs û di dilên xwe de pevçûnên nû, weke dilopekê pevçûnên azadiyê bikin hêvî, dikevin rê.
Belê, par û pêrar (2010-2011) van çaxan bû. Em jî li qadên parastina medyayê li cem gerîllayan bûn. Wê demê demsal bihar bû û cardin gerîlla bi hêviyekê mezin diketin rê. Vê carê komeke gerîllayên jin berbi hêviyê de bi rêwî dibûn. Çantayên wan li ser pişta wan û rûyê wan li rojê bû. Yanî rêwiyên xwezaya bakur bûn. Min navê vê rêwîtiya wan xist, rêwîvanên berbi hêviyê. Ji ber di çavên wê koma gerîllayên jin hemûyan de jî, hêviya hevdîtinekî azad hebû. Di nêrînên wan de ka bê wê careke din hevdû bibînin, yan jî nebînin serwer bû. Arjîn, Silav, Ronahî, Hêvî, Berfîn, Diljîn, Yerîvan, Rojda, Viyan, Ruken, Bêrîvan, Ronahî, Mizgîn…
Ew dembûn ku, van gerîllayên jin di ronahiya pêtan de bihevre vedişartin ramanên xwe. Xwe spartin tarîtiya stêrkan û wexta ku berbi hêviyê de dikenîn, rondikên xwe xwedî dikirin. Gelek gerîllayên ku di vê rewîtiyê de bûn çûn cîhana nemiriyê û di semahên çiyan de cara dawîn bû ku li avabûna rojê temaşe dikirin. Weke ku roj jî ji wana xatir bixwaze, tîrêjên xwe yên sorxunavî li nava rûyê wan dida. Ji ruyê wan bedewî, evînbarî, heskirin û dilgermî dibarî. Gelek bîranînên xweş li pey xwe hiştibûn û bi lezeke bihêz xwe ji deşt û çiyan berdan û tevlî windahiyê bibûn. Li aliyekê roj li aliyê din jî te digo qey baran dibarî. Ji ber bi evînbariya dilê xwe, her çar demsalên salê di dilê xwe de jiyan dikirin. Ji lewra bêhna axê ya ku ji biskên şahmarî dikete rayê canê wan, bi qasî ji dilê wan dihat dikişandin hundirê xwe.
Ne rengê ewran û ne jî yên demsalan, navê rêhevalên xwe, daxwazên xwe dinivîsandin li kunyeyên dilê xwe. Bi herikîna bayeke sivik re, bêrî kirinên xwe yên kur derbaz dikirin. Çavên wan her li ser şopa şûnpêyên rêhevalên wan bûn. Li tehtên ku navber didanê, li çiyayên ku lêgerîne û têde derbaz bûne, di geliyên kur de jiyan kirina elenda sibehê… Van hemû hest û xuruşiyên xwe di xendeyên xwezayê de vedişartin. Tenê çend gotin dibinê turikê hestên wan de mabû, ew jî dilê wan yekbû, baweriya wan yek bû, armanca wan yekbû…
Gelek gerîlla ji bo ku bigihin armanc û hedefa xwe, bi heskirinekê mezin berê xwe dan van rêyan. Ewana kesayetên ku di nava zor û zehmetiyê de hatine xuliqandinin. Di hundirê jiyanê de pir caran keyfxweş, pir caran jî kêliyên xemgîniyê bi hevre derbaz kiribûn. Pir caran di hundirê êşan de gevizîn, lê pir caran jî di hundirê bedewiyê de berê xwe dan asîmanên jorîn. Carna bihevre rondik barandin û carna jî bi înada dilê xwe kenîn. Lê ji van hemûyan cudatir jî, di nîvê rêya jiyan û mirinê de bêyî ku bizanin kîjan ji wan rêyan siberojên wan in, berê xwe didan rêyên zehmet.
Ev dem ji wana re demên bi wî rengî bûn ku, bi ruxmê dizanin ku mirin li ber deriye jî, lê ji bo ku xwe bigihînin armancê xwe bi evîneke mezin berê xwe didin van rêyan. Di vê rêyê de gelek berdêl hate dayîn. Gelek gerîlla bêyî ku bigihin vê xwesteka xwe canê xwe di ber vê rêyê de dan.
Di vê koma gerîllayên jin de jî ew gumana ku wê bikaribin van rêyan bi awayekê têkuz derbaz bikin û bigihin armancê xwe, di hemûyan de hebû. Destê her gerîllayekê li ser dilê wê bû.
Gelek hest bi hevre dihatin jiyandin. Yek ji van hestan jî, hestên demê veqetînê bû. Ew dema veqetînê hatibû. Dîmenên ku di van kêliyan de hatî jiyan kirin, di dilê her gerîllayekî de bi şopekê cuda mabû. Li aliyekê gelek keyfxweş bûn, lê li aliyê din jî xemgîniya ku gelek rêhevalên xwe nedîtibûn, jiyan dikirin. Heskirina wan ya ji rêhevaltiyê re di astekê mezin debû.
Veqetîn, yek ji kêliyên herî zehmet yên ku gerîlla jiyan dikeye. Lê di hemwext de yek ji kêliyên ku herî pir bîranînên xwe yên xweş jî bi hevre parve dikine. Ji lewra di her kêliya veqetînê de, bi qasî ji dilê wan tê hevdu himêz dikin. Daxwazên xwe yên dawî ji hevre vedibêjin û bi vî rengî xatirê xwe yê dawiyê dixwazin. Çi zû û çi jî derengtir, yek bi yek di wexta xatir xwestinê de, bi dilgermî û xendeyên ku li ser lêvên wan mabû, hêdî hêdî çavê xwe li bêdawî bûnê digirin. Gelek dixwestin daxwaziyên xwe, hêviyên xwe yên pêşerojê ji hevre vebêjin, lê vê carê ne stêrkek, 15 stêrk bi hevre xurucîn valatiyê. Vaye bi yekbûna ruh û dilên xwe ji hevre dinivîsandin û vedigotin zimanê jiyanê.
Bi dengê xweş yê Berfîn û Yerîvanan lê dida newaya azadiyê….
Ji çavên Hêvî û Silavan hêvî diherikîn.
Ji dilsoziya Arjîn û Rojdayan bendewariyên rojên azad dixuliqîn.
Ji xende û kenê li ser lêvên Bêrîvan û Ronahiyan evînbarî diza….
Carna weke kenê li ser rûyê xwezayê dildar, carna jî weke giriyê li rûyê mirov xwedî rastiyeke jandarin. Geh di adareke biharî de şên û şanaz in, geh di kewçêreke payîzî de xemgîn û çilmisîne. Di rastiya jiyana wan de jiyan li ser pişta mirina hespê rewane. Weke rastiya ku gerîllayên ku heman helwestê, heman pariyê, heman pevçûnê, heman rêhevaltiyê bi hevre derbaz kirine îro li cem hev, lê sibe jî di singa axê de radizin.
Wê hîn bi hevre binivîsîna çîrokên xwe yên hatina biharê. Wê bi berxwedanî û lehengiya xwe pêşwazî bikirana bêhna axê. Wê bi hevre ji çiya re vegotibana newaya dar, demsal û xwezayê. Wê ji nû de heskirina xwe di nepeniyê de veşartibana. Lê guleya rênenas ya ku dibe mirina mirovên ku bi hesreta welatê xwe jiyan dikin, wana yek û yek spart dilê axê.
Bi hevre rûniştin, bi hevre rabûn, bihevre parve kirin û bi hevre çûn cîhana nemiriyê. Ewana ti carî ji hev veneqetiyan. Di her demê de hestên wan yek bû, dilê wan ji xwezaya Garzanê re dişewitî. Wê vê carê jî çîrokên xwe yên ku di nivî de mane, di cîhana stêrkan de temam bikin. Wê bi hevre di elenda her rojê de li deriyê azadiyê bidin. Wê di destê wan de destegulên serkeftinê, di rûyê wan de girnîjkên xemgîniyê, di weciyê wan de rondikên hîlawê (soylu) û ya li pişt wê jî wê her panzdeh stêrk hebin.
Her dayîkbûnek janek xwe heye û her îsyan dibe qêrînek, dibe bangek. Her 15 gerîlla jî bûn dengê azadiya tevahî jinan. Ji lewra ewana di dilê rêhevalên xwe de nemirin û di quncika dilê her mirovhezê azadiyê de bicih bûne.
Bi vegotina rêhevalên wan, ‘‘her dilekî ku di lûtkeyên çiyan de were avêtin, ji bo wan 15 gerîllayan wê hilpeke. Jiyan kirina her hestekê întîqamê, ji bo întîqama wan wê lê bide.’’
Hindistan PENABER
- Ayrıntılar
Mezinbûna heqê dayikê teqez e. Ev ji bona her dayîkê wisa ye. Bêguman, rêzgirtina dayikê, girêdana mafê hiqûqa dayikê divê her dem li ber çav bê girtin û ev wekî peywir li pêş me ye. Emê hewl bidin ku her dem rêza yekem bidine dayikê û bi awayî herî baş layîq bibin.
Bahsa dilê dayîka tê kirin. Tê gotin ku gelek bi hestan barkirîne û bi piranî jî digirîn. Ev li Kurdistanê zêdetir e. Sedema wê jî di rastiya me de veşartiye. Di şertên malbatên pêşketî de, kêm be jî dîsa jî dayik digirî. Li ciyê ku herî zêde an jî heta dawiya emrê xwe digirîn, ciyên herî zêde ku nakokî zêde ne. Ev bi tevahî dibe nirxandineke zanistî jî. Ji ber vê yekê jî, dayikên kurd, dayikên ku herî zêde digirîn. Ev pêwîstiya ravekirina zanistiyê ye. Min tu car nexwest bi erzanî nêzîkî dayîkê bibim.
Rastiya min a dayikê jî, xwedî wateyeke wisa ye. Ji destpêkê de min ev hêlên nakok bihîst û ji bona hêlên neyînî pêk neyên jî, bi awayekî bêeman ez di ser xwe de çûm. Di vê wateyê de serîrakirina min a mezin a li hember dayikê di emrekî biçûk de destpêkir. Wê bê gotin ku, “Ma wisa dibe?” Rast e, dibe. Bi min re gelek gelek çêbû. Baş tê hişê min; dem bi dem dema ku min digirt hemberî xwe û bahsa hiqûqa xwe ya demkurt dikir, tezê min ê dijber hebûn: Min digot, “Tu, bi kîjan hincetan, bêyî ku tu paşeroj raber bikî, bi zarokekî re wisa biaxivî. Te çi da û tu çi dixwazî?” Hê di wî emrî de tezên min ên bi hêz hebûn. Ev jî dibû şiklekî pejinkariyê. Ji bona ku layîqî vê dayikê bibim, min hê wê demê dît ku encax bi pratîkeke jiyanê ya bêeman ezê bikaribim pêk bînim.
Min tu carî nexwest bi erzanî berê xwe bidim dayikê. Min hezkirineke erzan nexwest, min hewl da ku nekevim rewşeke biçûketinê. Min dikaribû hinek tiştan bikira, da ku dayika xwe razî bikim, ji bona vê jî serkeftinên min jî hebûn. Bes dibe ku hinek bibêjin, “Tu gelek bêrehm î!” Lê li gorî min, wekî awayê herî baş layîqbûnê, ez bi diyariyan, bi gotinên erzan ên hezkirinê re, bi vê hêzê nêzîk nebûm. Gelek hesret mabû û gelek caran digot: “Gelo tu yê bikaribî, çend metre paçek bistînî. Ez dayika te me.”
Li hember van gotinan, min tu carî diyariyek nesende. Di şert û mercên malbata me de, jiyaneke bi gelek zehmentiyan derbas dibû hebû. Têkiliya dê-bav, jiyanê kiribû ku neyê naskirinê. Bav extiyar û hinek jî bêhêz. Dayik hinek ciwantir û bi hêz e. Ev têkilî bi serê xwe, di têkiliyên malbatê yên serdestiya zilam de, rê li ber nakokî, tevlihevî û nenasiyan vedike.
Dîtir bîranîneke min a girîng, li hember şer’ra zarokên mizawir Miho û Cimo, derketinên min dawîn bûn. Miho her dem dixwest şer bike. Rojek, li quncê malê, dawa min tijî kevir, bêyî firsend bidimê, min ew bi keviran pêşwazî kir. Heta goma malê reviya. Carek din xwe nêzî pevçûnê nekir. Yê Cimo jî piştî şopandinekê, ji hevraza jorîn de, dawa min tijî kevir min ew tengav kir. Ew jî reviya goma malê. Piştî ku dersa xwe baş girt, ji rewşa xeterbûnê derketibû. Li ser vê yekê, baş tê hişê min, dayika min li min xwedî derkete û peznê min da. Di pêşketina lidijderketinê de, bêçaretiya bavê min û serhêldêriya dayîka min a sînor nenaskirî û heq dîtin bandor kiriye. Çavdêriyên dayika min li hember min, bi qasî ku min piştre bihîst, erênî û gihiştî bûye. Ne şaşbim li ser pirsa Fermandarê Tugaya Rihayê, gotina wê ya; “Ji bona ku wî li ber congên xwe bihêlim, min gelek hewl da, lê biserneketim.” rastiyê îfade dikir. Ya ku yekem car ferq kir ku, wê terza min, min bi tenê bihêle jî ew bû. Gotina wê wisa bû; “Wê her kes ji te sûd werbigire, lê wê tu kes fena te bi te re nexebite.” Gotina wê, fena ku got jî derket. Wekî din, der barê min de nirxandina wê ya dawîn ev bûye; “Ew ji bona min tekane bû, ciyê wî û ew bixwe gelek gelek cuda bû.” Berî rehmetkirinê gotina wê ya dawîn; “Her dem dia bikin, ji her kesî re xêrê bikin” bûye.
Piştre di nirxandinên min ê dayik û jinê de ku min ew erka wê nirxand, min pêwîstiya basît negirtinê û mafê wê dayînê dît. Nirxandineke wê ya ji bona jinan jî, têrî xwe biarifî bû: “Zehmet e ku tu bi vî hiş û kesayetî jinek bibînî” Divê min ew eqlê dayîka xwe ku difikirîm ji bilî hêrsê tu taybetiyên wê nîn in, qebûl bikirana. Ji ber dîroka ku kor dike, em ji hev dûr ketin. Lê piştî ku min li pey xwe nihêrt, ew dengê bi esl ê çanda xwedawendiya dayikê ye û wê ev deng gihandiye min. Minê piştre ji ber vê ew bi minet bibîr anîna û ew qebûl bikirana. Ya ku min serî li hember rakir ne dayika min bû, ew pergala zalim, biyanî û dirû ya civaka serdest a mêr bû. Min îspat kiribû ku, her çiqas me ev bi hev pîroz nekiribe jî, ez kurekî baş ê dayika xwe bûm.
Karê wateyê her diçe bi pêş dixim. Bi awayekî betal betal vegera min a axa ku li hatime dinê, min dest tehlîlkirinê kiribû. Sedema fena hespekî ji gomê rev û xwe avêtina çiya, nirxa ku sê caran nîvdarvekirina dayika xwe baştir fêm dikirim. Dayika ku min digot nezane, minê piştre ji gotina wê ya, “Wê tu kes xwe tevlî xebata te ya wisa nebe, her kes ji te feyde bigire û tu yê tenê bimînî” min fêm kir ku tenê wê ez fêmkirime. Bêyî ku li pişt xwe binêrim, bi sekna xwe ya, “Tişt nabe, ez bibiryar im bi tenê bimeşim” meşiyam. Dema ku min xwe wisa fêm kir, min axa ku lê çêbûme tehlîl dikir. Her ku sedsala 20’an ji dûr ve bi hemû giraniya xwe dihate ser min, minê fêm bikirana ku çima tê ser min. Bi êrîşeke fena rahibên sûmerî ku bi dewleta afirandiye çawa êrîş dibe ser axa bi bereket a xwedewenda dayik re rû bi rû man. Dema ku min ev fêm kir, ez bi xwe ji xwe direviyam û minê bidîtana ku li paş, ji bilî çend niqutên wateyê nemaye.
Rêber APO
- Ayrıntılar
Xweda ne bê edalet e, lê kesên bi navê Xweda haraket dikin edalet kuştine.
Yek ji van kesên ku bi navê Xweda haraket dike AKPe û serokwezîr Erdogan e. Van jî edalet kuştiye, vijdan zincîr û lele kirine. Desthilatdariya AKPê, ku di erdheja Wanê de, kete nava bê-edaletiyek gunehkarî, li sinorên Suriye di nava hefteyekê de bajarên çadiran ava kirin. Helwesta ku di erdheja Wanê de nîşan dan, bi gotina herî sivik, “cinayetkarane” bû û hîna jî vê cinayetkariya xwe li dijî gelê Kurd, bû perwa didomînin.
Bêguman em nabêjin bila penaberên Suriye xwedî nekin û ne parêzin. Lê dixwazim riyakarî û bê exlaqiya desthilatdariya AKPê û rêvebirên wê destnîşan bikim. Beşîr Atalay, li hemberî tofanzadeyên erdhejê, bi edayeke bedcanî haraket kir. Ev haqareta ligel mirovahiyê û ligel Xweda û nirxên pîroz bû. Mirov û rûmeta mirov, nirx û pîrozê di rûdêna Xweda de ye. Qur’ana ku Erdogan weke şûr bikartîne vê dibêje.
Êdî di şirrik û qurneyên siyaseta AKPê û serokwezîr de, derew û riya, guneh û şermezarî, telaqreşî û hetikberî diherike. Berî niha, min gotibû, AKPê pirên navbera dewlet û gelê Kurd hêrivandine. Ez dubare dikim.
*******
Li hemberî çalekgerên di greva birçîbûnê de, di tecrîda li dijî Birêz Abdullah Ocalan û zext û zora li ser gelê Kurd de, heman bextreşiya kîndarî û tolhildanê nîşan didin.
Grevên birçîbûna li zindanên Tirkiyê ketin qonaxa metirsinî. Êdî çalekger bixwazin nexwazin wê hinek ji amûrên bedena xwe winda bikin. Lê xemsariya desthilatdariya AKPê, ku dibêje, “ez temsîliya îradeya gel dikim” berdewam dike. Desthiladarî û nunertiya komên xelkê, ji Dolmabahçe Sarayî û parlamento dest pê nake; ji aştiya kolanan, ji edaleta salonên dadgehan, ji dostanî û biratiya kolan û taxan, ji wekheviya bajaran û gundan, ji demokrasiya demokratîk, ji parvekirina jiyana rojane û wekheviyê û parvekirina debora giştî dest pê dike. Lê, her roj, li zindanên Tirkiyê êşkenece heye, sergoma girtiyan heye û ne-bihîstina daxwazên girtiyan heye.
Dîse, avêtina ser malan, girtina binçavan, cezayê di nava ceza de û cezayê dûrkirina xwendekarên zanîngehan, bi dijwarî berdewam dike. Kurdistan, ji aliyekî ve bûye zindana servekirî, ji aliyê din ve bûye qijleya servekirî. Ev ne temsîliya îradî ye, ev atêş-barîn û azar-mendî ye.
********
Li Strasbourgê jî, çalekger di heman qonaxê de ne. Rayedarên Ewropa jî, biqasî rayedarên deweleta Tirk di nava xemsarî û bêdengiyê de ne. Eflatûn, bi xeyal û xewnên şaristaniyeke bextewariyê sîte avakirin. Lê di qonaxa îro de, sîteyên şaristaniya moderniteya kapîtalîst, hestiyên Eflatûn di gorê de qolincî dike.
Ibn-î Xeldun dibêje, “mirovahi kerwanekî ku di heman riyê de dimeşê ye.” Ev rastî jî têkçûye. Eger Ibn-î Xeldun saxbane, ewî ji nava vê mirovahiyê bireve û terk-î dinya bibe.
Êdî karwanê mirovahiyê, ne di riyên xwezahî û normal de, dibin erênî û rêzantiya bazirganên selefkar de dimeşe, di qonax û xanên riyakariyê de radiweste. Yek ji rêzanên li Rojhilata Navîn jî, bûye Serokwezîr Erdogan û Fetul-munkîr in. Her du jî, abdesta xwe bi xwîna Kurdan digirin.
Raya giştî ya Ewropa jî, wek xwedî vijdanekî şiyar tê zanîn û naskirin. Lê nalên û ji taqetketina çalekgerên greva birçîbûna li Strasbourgê, mixabin nayê bihîstin. Keşeyê dêra Sant Morîs, Vincent Steyert, bang li raya giştî dike. Mixabin, raya giştî ya Ewropa jî, dibin rêzantiya bazirganên selefkar de, biqasî raya giştî ya Tirkiyê li çarmixê hatiye dayin.
Kanunên cîhana makroskopîk jî vê bê vijdaniyê nabînin û kefika mîzêna edaletê rast nakin. Kiryarên dewleta Tirkiyê û desthilatdariya AKPê, li dijî gelê kurd, ji bûyerên drametîk yên Tewratê zêdetir bûne. Mixabin, peyman û huquqê gerdunî, rêbazên peymanên NY û Mafên Mirovan, dîtinên xwe yên makroskopîk winda kirine.
Divê ku Kurd baş zanibin; mêjiyê burjuwaziya kesk, dibin pêşengiya Erdogan û Fetul-munkir de, bûye çerxa kuştina geklê Kurd. Burjuwaziya cîhanê, gelekm şoreşên dîrokî pêkanîne, burjuwaziya kesk ya Tirk jî, bi komkujiyan gunehkariya sedsalê dike.
Ew mêjiyê faşîzan, li derî kanunên fizîk û matematîkê, li derî xweza û Xweda kar dike û di nava trajedî-komedî de “helak-kirin”ê esas digire. Êdî, ferman û kîna siyasî û dijminatiya tolhildanî, bûye zincîr û leleyê huquq, peyman û ademiyetê. Li Tirkiyê, ne Diyojen, bavê Diyojen jî bi fanûsan li mirovan siyasî û xwedî vijdan û wek benî-ademekî bigere, nikare nabîne.
*****
Çîlekêşiya Kurdan, ji holê rakirina Kurdan, ji bo rayedarên dewlet û AKPê, ji bo Fetul-munkîr û burjuwaziya kesk bûye bingeha hebûnê. Ev gunehkarî, di dîroka olan û baweriyan teva de, tê wateya kuştina Xweda... Kî dikare Xweda bikuje, Dehaq, Nemrud û Saddam ku, wek Draqulayê sedsala bîstan haraket dikir. Erdogan jî bûye Draqulayê sedsala bîstûyekê û Mîrzadeyê Xwedakuj e.
Ji bilî berxwedan û têkoşînê tu riyên din li ber gelê Kurd nemane.
Medeni FERHO
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 10'ê Avrêlê de li Mêrdînê li sêgoşeya navçeyên Nisêbîn, Midyadê û Mahsertê li dijî herêma Sada ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi rengê çavdêrî û kemîn avêtinê operasyonek hatiye lidarxistin. Operasyona li herêmê hîn jî berdewam dike.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 7'ê Avrêlê de di saet 07.00, 14.00 û 16.00'an de bi giştî 3 caran li navçeya Colemergê Çelê li dijî leşkerên Alaya Bilîcanê yên di amadekariyên operasyonê de bû ji aliyê gerîla yê me ve 3 çalakî hatiye lidarxisitin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 5'ê Avrêlê de di navbera saet 16.00-17.00'an de li navçeya Colemergê Çelê li dijî Fermandariya Alaya Bilîcanê û Qereqola Girê ji aliyê gerîla yê me ve bi çekên giran çalakiyên hemwext hatiye lidarxisitin. Di encama çalakiya bi çekên giran hate lidarxistin de gelek avahî zirar dîtiye, herweha hejmara kuştî û birîndarê dijmin ji aliyê me ve nehatiye zelalkirin. Piştî çalakiyê artêşa dagirker a tirk kuştî û birîndarê xwe bi helîkopterên skorskyan ji herêmê dûr xistiye.
- Ayrıntılar
Ji gelê me û raya giştî re!
Di 21'ê Adarê de li navçeya Şirnex Silopiyê li dijî herêma Cûdiyê ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyoneke êrîşê hate lidarxistin. Ji ber şert û mercên avhewayê û ji ber sedemên ewlekariyê em bi rêhevalê xwe yê li Cûdiyê re neketine têkiliyê. Me hîn berfirehiyê bûyerê bi giştî zelal nekiribe jî agahiyên gihîştiye destê me em bi raya giştî re parve dikin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 6'ê Avrêlê de (vê beyaniyê) ji saet 07.00'an heta danê nîvro li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî herêma Cîloyê biçûk û Ertûş a bi ser Zapê ye ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi hewan û obusan hatiye bombekirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 4'ê Avrêlê serê sibehê li navçeya Colemergê Çelê li dijî derdora qereqola Bêzokê ji aliyê artêşa dagirker a tirk ji 4 aliyan operasyonek hatiye lidarxistin. Di heman rojê de di navbera saet 09.15- 10.35'an de di navbera gerîla yê me û leşkerê dijmin de pevçûnek qewimiye.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Em weke gerîla yê Tevgera Azadiya Kurdistanê rojbûna 63. a Rêber APO pîroz dikin û bi boneya vî rojê rojbûna hemû gelê Kurd bi coş û kêfxweşiyeke mezin pêşwazî dikin. Em kêfxweşin ku di rojeke bi wate de xebateke bi vî rengî bi wate parve dikin. Ji ber vê jî em hemû gelê me yê vê rojê mîna roja berxwedanê pîroz dike silav dikin.