Her demsalekî di hindirê xwe de cîhanekî nepenî dihewîne. Cîhan jî bi xweşikbûna her demsalekî re çavê xwe ji xewa mirinê dişû. Mîna zarokê ji nû ve di deryaya çavê dayika xwe de wata jiyanê hîs dike.
Jîyan jî hebûn û hestên xwe bi van demsalan tîne ser ziman û bi her demsalekî re jî mirovahî xwe nû dike û şerê jîyan û mirinê ji nû ve destpêdike. Xweza bi bedewbûna xwe mîna heyva çardeşevî rêwîtiya kerwanê azadîyê dike.
Havîn bi ked û xwîdana xwe, li deşta rojê meydana şahsiwarê gerdûnê digerîne û li pey xwe kefenê mirinê diçirîne. Qêrîna Zivistanê bi tûndî dixwaze serdestîya cîhanê bike û li ser erşê ezmanan rûne. Pelçemokê daristanan jî li ser şopa payîzê serhildana û qîrîna gelan bi rê têxe.
Lê di nava giyan û xweşikbûna van çîyayan de, jîyan xwe bi rengekî cuda tîne ser ziman. Xweza bi gerîla re rêwîtiya jîyanê dike û gerîla mîna koçerekî bi her demsalekî re govenda zayînê digerîne. Mîna bazan hêlîna xwe li navsera çîyayan dihûnîne û tîrêjin rojê hembêzdike. Li ser dêmê xaka kevana zêrîn û li ber bejna simbilên bi xêr û bereket dilan sermest dike .
Erê! Gerîla evîndarê jîyana xwezayî, deng û rengê wê yê bê mirin e. Mîna ava çem û deryayan tim jîyanê zindî dikin, ji çîyayan bilintir û ji deryayan kûrtir, mîna Buharê bi xeml û xêlin. Ewin dengê xaka pîroz, keskesora Cûdî, Gabar û Zagrosan. Mîna şahdemarê gîyanê jîyanê, bi hev re bûne dost û heval. Mîna pepûleyan ji çîyayekî ta çîyayekî û ji deştekî ta deştekî, bi yek dil û vîna xwe, bedena şûn waran dixemilînin. Ewin dîyarîya xaka bereket û hebûna gelê bindest. Ji bona wan sar û serma ne xeme, ji ber ku dilê wan her dem germe û ji bona azadiyê her tim lêdide. Çîya ji bona wan dîroka zayîna însan e, roj û şevên wan mîna şewqa stêrkan tim geşin û diçirisin. Rêwîtiya wan a jîyanê, mîna mîlê demjimêrê, tu rawestgihan ji bona xwe nasnake. Ji ber ku tama jîyanê li van waran pir cudaye û mirov di nava vê jîyanê de ji nû ve xwe nasdike û bi keda destê xwe û vîna azad jîyan dike û her hewildanê wî ji bona efrandina jîyaneke nûjen e. Di eynika rastîyan de xwe ji nû ve dibîne û jîyanê mîna dayikekî bi hemû hêza xwe hembêz dike. Ev jîyan mîna xwezayê her tim zindî ye û ji mirovan re dibe guh, çav û ziman. Mirov tê de bi çavê xwe xweşikbûna jîyanê ji nû ve hîsdike, bi zimanê xwe jî ji nû ve peyvan li pey hev rêzdike û rastîya vê jîyanê li ser rûpelên dîrokê xêzdike. Mîna wêneçêkerekî bi telîyên xwe yê zêrîn li ser bedena xaka pîroz wêneyên zindî xêz dike.
Her tiştê vê jîyanê, ji bona wan hesan dibe, ji ber ku armanca wan mezinin û hêviyên wan yê jîyanê mîna çîyayan bilindin û mîna deryayan kûrin. Di şer û cengê de mîna lehengan meydanê dixwînin. Ne germahîya Havînê bi dijwarîya xwe û ne jî bayê Payîzê û berfa Zivistanê bi sir û seqema xwe zora wan dibe. Ji ber ku ew di deryaya dilê xwe de hêviîyên Buharê dihewînin û mîna berfînan berxwedan bûye parçek ji jîyana wan.
Jîyan bi xwe ji bona wan perwerdeya herî mezin e, ji bona wê her bîskê demên wan tijî ye. Bi şev û roj û di her şert û mercan de ew xwe perwerde dikin. Mîna ava ku ji bin belekîyê berfê dizenzile û li ber tava Buharê diçirise. Ew jî bi riya vê perwerdê dil û mejiyê xwe paqij dikin. Rêwîtîya wan rêwîtîya azadîyê ye û mîna pêlên deryayan tu sînoran ji bona xwe nasnakin.
Her demsala Zivistanê ji bona wan destpêkeke nû ye û vegotina hemû demsalan xwe di wê demsalê de tîne ser ziman. Ji ber ku ew jî mîna xwezayê di her Zivistanekî de xwe ji bona zayînekî nû amededikin. Piştî rêwîtiyeke dûr û dirêj, ji nû ve xwe ji bona nûrojeke bi serkeftî bi riya perwerde û ji nû ve avakirinê, xwe bi hêz û coş dikin. Ji ber ku ew jî mîna her zindîyekî li ser rûyê vê xakê jîyan dike, bi hazirî û tevdîr tev digerin. Ji bona wan demsala Zivistanê demsala perwerde û amedekarîyê ye. Lewra di vê demsalê de, xwe ji nû ve di ber çavan re derbasdikin, kêm û kurtîyê xwe nasdikin û mîna av zêmê xwe her tim nû dikin. Bi coş, heyecan û kesayetîyeke nû, rêwîtîya xwe didomînin û mîna birûskê dixwazin cîhanê bi remanê xwe ronîbikin û sînorên di nava dilan de bihelînin.
Li ser çîyayan mîna kovî û xezalan govenda zayînê digerînin. Li ser dijmin de mîna şûrê Guhderz û gurzê Rustemê zarin. Bi kêf, şadî û bi dilekî tijî evîn mîna gulên Buharê, cîhanê tev hembêzdikin. Her tim xwe bi rext û fîşekan dixemlînin, ji bona wan çek mîna parçeyekî ji canê wane û bê wê dijmin nayê rê. Ji bona vê yekê her tim ew dixwazin, bi riya perwerdeyê hîn bêtir serwerîya xwe li ser xurtir bikin. Dengê wê li ser dijminan mîna dojeh û qebristanê ye û ji bona dost, heval û gelan roja cejn û tolhildanê ye. Ji bona wê, ew di şerê xwe yê jîyanê de, ji bona xwe tu qeyd û bendan nasnakin. Bi qêrîna xwe dîwarê zindanên tarî li ser dijmin de dihilweşînin. Bi dengê û agirê çek û remanê xwe neyar û dijminan dişewitînin.
Ji bona wan her demsaleke Zivistanê amedekarîya Buhareke nû ye, ji bona vê yekê ew xwe ji her milî ve ji bona şer û cenga giran amede dikin. Mejî û dilê xwe bi riya perwerdê paqijdikin û dixwazin ji bona Buhareke nû di meydanê de li beramberî dijminê xwe serkeftîbin. Mîna roja ku tarîya ewrên serdestîyê tar û mar dike. Ew jî bi hatina her Buharekî re bi xwîna xwe ya dikele û hestên xwe yê ku bi asoyên azadîyê av dane ser çopîya jîyanê dikşînin.
Erê ew gerîlane, mîna evîna pepûle û gulan û heskirina çeman ji deryayan re, her tim bi hêvîya xwe gihandina rojên azad tevdigerin. Ji ber ku azadî di serî de ji bona xwezayê û her zindîyekî ku di nava vê xwezayê de dijî pêdivî ye û ew mîna av, nan û hewayê, ji her mirovekî re pêwîste. Ango her însanekî dikare bê av û nan heyanî demekî jîyanbike, lê nikare bê azadî jîyanbike.
Dibe ku jîyana gerîla hatibe bihîstin û guhdar kirin an jê bi dîmenan hatibe temaşekirin. Lê ev tevger tevgera şehîdan e û tenê yê ku di nava van rastîyan de jîyan dikin û her roj ji bona jîyaneke azad li beramberî mirinê şer dikin. Hîn bêtir wata vê jîyanê hîsdikin û bi dil, can û xwîna xwe hembêz dikin.
Hamid Dêrik
- Ayrıntılar
Dem baş mirovê di ruh de azad dijî. Dembaş mirovê navê wî li ser dilê însana hatiye neqiş kirin. Bûye xewn û xeyalê hezar mirovan. Şoreşgerê li Îmralî li berxwe dide, gelo ew însanekî çawa ye? Herkes mereq dike ku nasbike. Vê mereqê deriyê zanistê ji herkesî re vekiriye. Dibe ku ber bi azadiyê ve gav avêtin, yek je merqbun be
Di çavê şoreşgera de min mezin bûna te hîskir. Ji devê pîr û kala min navê te bihîst. Di mejiyê min de tu bûye afsaneyeke veşartî. Afsaneyeke xwediyê wê jiyan dike. Raste ewqasî hesan nîne mirov wî bibînê.Lê belê min ti carî texmîn nedikir ku ew afsane wê têkevê nava çar dîwara de. Lewra hevoka (Rêber APO hate girtin) kesekî cesaret nedikir bi lêv bike. Mejî û dilê kesekî ranedikir ku wê hevokê bibhîsê. Kesekî bawer nedikir ew afsane di wê tarîtiyê de bijî. Eger dil û mejiyê mirovên Kurd dîlgirtina te qebûl kiribana, canê xwe parçe nedikirin. Însanên dagirker ewqasî bê wijdanin, dîlgirtina te li xweşiya wan çû. Lê belê nepirsîn dil û mejiyê çiqas însana bi dîlgirtina te re hate dîlgirtin. Hestên ku mirovên Kurd di wê rojê de jiyan kirin tenê xezebên ku têne serê cîhanê dikarin xezeba wê rojê bidin îfade kirin.Di carekê de tarîtiyeke kor bû sîber li ser mirovahiyê. Ne xema neyara bû însanên Kurd çawa êşiyan. Niha ji xwe re digotin “ Kurd çawa be jî fêrî êş û qutbûnê bûne” lê belê qet texmîn nekirin girtina te wê agirê têkoşîn hîn gurtir bike. Roja tu hatî girtin ji zaroka bigre heta pîr û kalan hîskirin nırxê wan yê herî mezin di destê dijmin de ye.
RÊBERÊ MİN...
Însanê ji mirovahiiyê hezdike û li hemberî zoriya xwe nadê paş. Zoriya tehemul dike û bê çare namînê. Xwedî li sozên xwe derdikeve û dilê wî tijî hezkirine. Cihê herkesî di dilê wî de heye, bi navê gelê xwe jiyan dike û her tiştî fedayî gelê xwe dike. Ji westandinê natirse, xwe dike parçekî ji gelê xwe û li gorî wê xeyal dike û armanc datînê pêşiya xwe. Bi dost û hevalê xwe re duruste û riya azadiyê bi bedelên mezin ji gelê xwe re vekiriye. Mirovakî wiha di xeyalê me de derbas nedibû, îro rastiyeke û Rêberê me ye. Bi hezara gerillayên Kurd bê tirs û xof canên xwe feda kirin. Her quncikeke çiya bi şopên wan şoreşgera hatiye xîz kirin. Jina ku di nava koletiyê de hatibû fetisandin, te azadî bê da naskirin. Bawerî, hêvî, hezkirin, îrade, têkoşîn kirin û azadî tê çi wateyê te bi jinê da naskirin. Jiyaneke bi rengê jinê çiqasî bedew û pîroze te ew lêgerîn di jin de da avakirin.
RÊBERÊ MİN:
Tişta herî balkêş ji min re dihat, tevlîbûna hevalên jin bû. Li gorî zîhniyeta deshilatdar min jin naskiribû. Ew hêza têkoşînê, şer û berxwedaniyê min di xwe û di jinê dîtir de nedidît. Dayîmî jin zeyîfe û tenê bi karê malê re mijûl dibe di mejiyê min de hatibû çandin. Bizrê bawerî, hêvî û lêgerîn di min de hatibû ziwa kirin. Di civaka Kurd de tevlîbûna jin ji şoreşê re pir xerîb dihat. Di malbatê de, di civakê de û di her nêzîkatiyekê de bi te didin hîskirin tu bela serê wanî. Her çiqasî zilam li hemberî jinekê zeyîf be jî û bê wê nikarê jiyan bike, lê belê bi te dide hîskirin tu bê nirxî û ew herdem hêz e. Zilam û malbat di bin vê deroniyê de, te bi zincîr û qeyda girêdidin. Li ser mejî û dilê te tijî kevir dikin. Pişt re jî dibêjin “tu mulkê me ye û emê xwedî li te derbikevin.” Di milekî de te mîna însan nabînin û di milekî de jî xwe dikin xwediyê te. Jinên bê zanebûn di navbera vê polîtîka zilam de diçin û tên. Nikarin isyan bikin û dudulî jiyan dikin. Lê belê jinê ku vê polîtîka zilam ya qirêj dibînin isyan dikin. Yan xwe întîhar dikin û dişewitînin. Ji ber hêz di xwe de nabînin, têkoşîn nakin. Ji ber hêviya jiyanê nabînin mirinê dihilbijêrin. Ev nêzîkatiyên malbatê û civakê ji jinê re dibû sedem jin wê hêzê di xwe de nebînê ku bejdarî şoreşê bibe. Her çiqasî zilam dixwazê jin xwe radestî wê qedera reş bike û wiha bi zeman re birizê. Lê belê jin di bîrê tarî û kûr de li benda ronahiyê ne. Li benda yê wan ji vê tarîtiyê xilas bike. Hêza te di jinê de da avakirin, şehadeta hevalên jin û tevlîbûna wan ji her karekî re cesaret da her jinekê ku riya çiya bişopînin.
Bi rengê zilam xebat kirin, li gorî zilam têkilî dayîne avakirin û li gorî zilam qedera xwe diyar kirin êdî nefes li min teng dikir. Weke jinekê jiyan kirin, baweriyeke wisa nînbû. Peyvên wisa bikaranîn tewanbartî bû. Heya ji destê wan dihat tu zeyîfdixistin. Jiyan kirina te bê wate dikirin û pêre jî tu bi xwe ve didan girêdan. Bi îrada xwe jiyan kirin, bi hêza xwe têkoşîn kirin û di her karekî de nasnama xwe diyar kirin êdî bûbû xeyal ji her jinekê re. Mîna aveke di cihê xwe de biseknê û bi zeman re bêhin bide, li min dihat. Min ti carî wate ne dida ez çima jiyan dikim. Xweşikbûna jiyanê di çi de ye? Min hîsnedikir. Jehra koletiyê ketibû xwîna min . Nêzîkbûnê te ji jin re, tevlîbûna jin ji çiya re û şehadeta hevalên jin cesaret da min ez li xwe bizîvrim û li jiyanê bigerim.
Di asoyên çiya de, di dil û ruhê mirovan de, di bin keviran de, di zorî û zehmetiyan de û di têkoşînê de ez li jiyanê geriyam. Bêhna axê kişandina hinavê xwe, bi rijandina dilopê xwêdanê re, bi hîskirina êşê hevalên xwe, bi zoriya re jiyan kirin, li hemberî xwe têkoşîn kirin û bi îrada xwe jiyan kirin min hîskir ez însanim. Bi watedayîna jiyanê û bi naskirina jin re hêvî, bawerî û hezkirin di min şînbû. Her ku çû girêdana min bi jiyanê re zêde bû. Min hîskir ez însanim û mafê min yê jiyanê heye. Her jineke Kurd mafê wan yê jiyan kirinê heye. Lê belê pêwîste di despêkê de jiyana rast kîjane nasbike. Jiyana bi rengê zilam naskirin jiyaneke arzane û koletiye. Di çiya de pêwîste jiyana rast were naskirin. Ew ruhê jin yê lêgera jiyaneke azad pêwîste neyê ziwa kirin. Heta ez di bin seha pergala deshilatdar de derneketim û min di çiya de jiyan nekir, min ew jiyan nedît û hîsnekir. Di ruhê hevaltiyê de, di parvekirinê de û di hezkirina hevalê xwe de min hêviya jiyanê dît. Keçên Kurd pêwîste li mafê xwe yê jiyanê bigerin. Jiyana Rêber APO ji jin re daye avakirin pêwîste tê de jiyan bikin. Ez weke keçeke Kurd naxwazim yek keça Kurd di wê jiyana qirêj de bijî. Dilê min ranekê ku jinek bibe mulkê zilamekî û di bin zilma wî de jiyan bike. Tecawiz kirina jina dema ku ez dibihîsim dilê min tê guvaştin. Qehir û intîqam di min de pêşdikevê. Ji ber zilam bi tecawiz kirina jinekê hemû jina tecawiz dike. Destê xwe dirêjî jiyana azad dike. Pêwîste êşê her jinekê em hîsbikin û wê tenê nehêlin. Gava jinek xwedî îrade be û xwedî li nasnama xwe derbikevê ez hêz digrim û têkoşîna xwe hîn xurtir dikim. Lêgerînê min yê azadiyê hîn xurtir dibin. Her çiqasî zilam bixwazê tovên jina azad tine bike, wê nikarbe. Ji ber hest, ruh û cewherê jin destor nade zilam giyanê wê qirêj bike. Her jineke Kurd pêwîste vî ruhê xwe bi têkoşînê biparêzê. Xwedî li cewherê xwe derbikevê. Xwedî li nasnama xwe derketin bedelên mezin dixwazê. Ew hêza jinê heye bedelên mezin bide. Ev di dîroka PKK ê de hatiye isbat kirin. Gelek hevalên jin bê dudulî jiyan bikin canê xwe bi bomba parçe kirine û jiyaneke azad hilbijartine. Jin bi têkoşîna xwe da isbat kirin ku eger jin neyê azad kirin civak azad nabe. Her jineke di civakê de dijî pêwîste di zanebûna vê rastiyê de be û riya çiya bişopînê.
Belê Rêberê min ezê herdem li hemberî xwe têkoşîn bikim ji bo ez durustbim di jiyanê de. Rê nadim zeyîfatiyê xwe ji bo vê jiyanê qirêj bikin. Jibo ez ji jehra koletiyê rizgar bibim ezê bibim xwediyê têkoşîneke xurt. Bi hêviya we di çiya de dîtin ez we himêz dikim.
Dunya Cemîl
- Ayrıntılar
Hamid Dêrik
Di dîroka mirovahiyê de her însanekî dema ku tê ser rûyê dinyayê, bi henek tiştên bingehîn mîna mirovan tê naskirin. Tişta herî bingehîn ji van tiştan jî, ziman e.
Ji ber ku mirov bê av û bê xwarin dikare heyanî astekî jiyan bike. Lê bê ziman nikare jiyan bike. Ji ber ku ziman hebûn, vîn û nasnameya mirovane û ancax mirov dikare bi riya zimanê xwe, bi derdoran re bikeve nava danûstandinê de. Mirovê bê ziman jî, mîna dara bê pelçem, an jî teyrê bê bask û gula bê reng û bên e.Lê dema ku ev yek ji bona gelekî mîna gelê Kurd tê ser ziman, mesele gelekî ji vê yekê cudaye. Ango dema ku zimanê netewekî û gelekî kevnar û xwediyê vê xakê were qedaxekirin, ev di serî de şerma mirovahiyê ye. Lê dema ku em vegerin ser pergalên serdestî kurdistanê, emê hîn bêtir vê rastiyê bibînin û dirûtiya heyî nasbikin. Ji ber ku dema behis dibe behsa demuqrasiyê û mafê mirovan, di serî de hikûmetin mîna Sûriya û Tirkiya û hemû dewletên desthilatiyê li ser Kurdistanê dikin, xwe nimûne didin ji bona rojhilata navîn û cîhanê. Lê dema ku tu çavdêriya vê yekê di warê jiyanê de temaşedike, gotin û kiryarê wan û dirûtiya wan mîna eînikê xuya dike.
Ji ber her tiştê ku ew dimeşînin di serî de xizmetê pergala wan ya dirû û qelb dike. Ew siyaseta ku her tiştî ji bona domandina deshilatiya xwe serbest dibînin û mîna ejdeha û extebûtan her tim giyanê mirovan bê hesab û kîtab distînin.
Ji milrkî din ve dema ku em berê xwe didina cîhanê, di hindirê her welatekî de bi dehê zimanan pê tê axiftin, lê kes li wan welatan na bêje ku ziman yekîtiya welat û gel parçe dike, berovajî vê yekê ew dewlet vê yekê ji bona xwe mîna zengîntiyekî dibînin. Lê dema ku mesele tê ser gelê Kurd û zimanê wî, hemû xalên demuqrasiyê û azadiyê yê ku Erdoxan, Ebduleh Gul û dewleta Tirkan behsa wê dikin li ber bayê diçe û kes lê xwedî dernakeve. Ji ber ku gotin xweşe, lê kirin zore û ya ku tê meşandin li ber çavê her kesî, dirûtî ye û xapandina gelê Kurd bi riya telfizyonên mîna TRT6 û yê mîna wê ne. Ew qenalên ku di wan de bi zimanê Kurdî pesnê pargala dewletê tê kirin û amaca wê berovajîkirina çand, kultur û zimanê gelê Kurd e.
Ji bona vê yekê gelê Kurd îro gihiştî ye astekî, ku her rûyên nepenî yê dewleta Tirkan ji dinyayê re kifiş kirî ye û êdî baweriya xwe bi hîle û derewên Erdoxan nayî ne. Ji vir û şûn de, em dikarin bibêjin ku gelê Kurd, êdî gihiştiye astekî ku pêşeroja xwe bi xwe tesbît bike û xwe bi hêviya hikûmetê ve nahêle. Ji ber ku mîna pêşiyên me gotî” dema ku mirov serê xwe nexwerîne kes serê mirov naxwerîne.” Ji ber vê yekê geleke gelê Kurd li her derî li ziman û çanda xwe xwedî derkeve û ji her rengên serdestî û heqareta ku li ser nirx û dîroka wî têne kirin bibêje; “ êdî bes e.”
Li ser vî bingehî û di her warê jiyanê de pêwîst e gelê Kurd xwedî li ziman û çanda xwe derkeve û bi can, mal û xwîna xwe li beramberî vê asimlasiyona ku tê maşandin, bi hemû hêza xwe li ber xwe bide û têbikoşe. Di seî de ji bona ziman û nasnameya xwe li pêşiya hemû mafên jiyanî tê û mîna mafekî hiqûqî tê naskirin. Ji bona vê yekê, di serî de bangewaziya min ji bona jin û ciwanê Kurdan ew e, ku li zimanê xwe xwedî derkevin û ji dijmin re nebin alet. Ji ber ku wê demekî wer e û wê dîrok ji me hemûyan hesab bixwaz e. Lewra ji bona vê yekê û ji bona ku em ji neha ve nebin deyndarê dîroka xwe. Geleke em bi zimanê xwe re mîan av û masî û mîan neynok û goşt girêdayîbin û heyanî dilopa xwîna xwe ya dawiyê li ziman, çanda, nasname û rometa xwe xwedî derkevin û ji gel û civaka xwe re bibin rêzan û pêşengên civaka demuqratîk.
- Ayrıntılar
Demek berê hevalekî ku berî ku şehîd bikeve, dema ku ji bona peywirekê çûbû bakurê Kurdistanê, piştî vegera xwe digot ku; “Ji Geverê bêhna Kurdistanê dihat. Li her dera Geverê bi kurdî tê axaftin, polêsên tirk encax dikarin bi zerîpoşan(maşînên bi zirx) bigerin. Mirov dizane vir Kurdistan e. Lê li Amedê hemû maşînên polêsan ên normal in. Ji xwe re rihet rihet digerin. Welleh hema di dilê min de paytext Gever e...” û didomand.
Belê di çend salên dawîn de, Gever her dem li piya bû. Roja ku çalakî nîn be, roja ku bi dijmin re ne di nava pevçûnê de be nîn e. Gel bi tevahî bi milîtanî tevdigere. Hele hele di referandûmê de encama ku derket şayanî pesindayînê ne. Tabî girîngiyê em jî didine.
Lê pêwîst dike ku em Geverê bi tenê nehêlin. Nexwe hemû bar bikeve ser bajarekê, wê bibe hedefa dijmin. Ji ber vê yekê, divê di serî de em Amed, Batman, Wan û hemû bajar û navçeyên bakurê Kurdistanê bikine Gever. Wê demê, wê li Kurdistanê tu rewabûna dijmin nemîne û em ê gav bi gav Xweriya Demokratîk ava bikin û Şerê Şoreşgerî yê Gel bi pêş bixin.
Me got; “Gever”bûyîna Amedê!.. Ji ber ku li pêş me rojên dijwar hene. Divê em ji niha de xwe amade bikin. Di serî de li her gund, bajarok, navçe û bajaran, em komûn, meclîs û konseyên bajaran saz bikin. Ji ber ku li pêş me “ŞERÊ ŞOREŞGERÎ YÊ GEL” heye. Berê me li çiya û beşek jî li bajaran şer bi pêş ve dibir. Li gorî wê serhildan jî bi pêş diketin. Lê gelek caran ev li hev nedihatin. “ŞERÊ ŞOREŞGERÎ YÊ GEL“ jî raperîna GEL û GERÎLA bi hev reye.
Niha nêzîkatiya dijmin ev e ku bi derengxistinê, bi lîstokan û hîleyan pirsgirêka kurd dûvedirêj bike û bi vî awayî tevgera me marjînal bike. Di vê pêvajoyê de tişta herî girîng ev e ku, rûyê qirêj ê AKP tam hate zelalkirinê û hetanî ku AKP bi hêz be an li ser kar be, wê di pirsgirêka kurd de, ji bilî xapandin û qirkirinan tu pêşketinek çênebe. AKP ji salên 2002’yan bi xapandin û paşdeavêtinan, hewl da tevgera me tesfiye bike. Ev partî ji hêla îngilîzan ve ji salên 1980’yan ve tê amadekirin û li gorî polîtîkayên Anglo-Sakson xwe bi rêve dibe. Hefsarê wan di dest hêzên derve de ne. Niha jî hewl dide hêza xwe ya hegemonîk bi vê hilbijartina dawîn qewîn bike.
Ji bona tevgera azadiyê, divê di sala 2011’an de guherîneke stratejîk pêk bê. Ev guherîn hebûnî ye. Nexwe wisa têkoşîn nameşe. Ma jixwe dijmin bixwe dibêje; bi şerekî bi vî rengî em 50 sal jî şer bikin ne xem e ji me re. Ev polîtîkayeke rizandinê ye. Sozdayîn û soz negirtin, hêvî afirandin, dubendî derxistin, bi pereyan afirandina kurdê sexte û bikaranîna dîn bi mûnafiqî karê AKP’ê ye. Lewma divê ya ji bona çareseriyê gavek bê avêtin û aştiyeke birûmet pêk bê yan jî em bi riya şerê şoreşgerî yê gel sîstema xwe ava bikin û erka dijmin a Kurdistanê tune bikin. Ev nebe nabe.
Ji ber vê yekê, ji dijmin re hetanî 1’ê Adarê wext dayîn, biryareke jiyanî û dîrokî ye. Dirêjkirina biryara bêçalakîbûnê wê bi xwe re xetereyên mezin biafranda. Armanca AKP’ê ev bû ku hetanî hilbijartinan me bide sekinandin, piştî ku hêza xwe ya hegemonîk sazkar kir û ji Kurdistanê ray girt, wê bi polîtîkayên dema Çîler qirkirinê ferz bike û pê re jî qirkirina çandî jî kurtir bike. Bi kurdên sexte jî HAMAS’a xwe ava bike. Lê ku çareserî bi pêş nekeve û berî hilbijartinê şer bê kûrkirin û çawa ku AKP qirkirina siyasî hewl da pêşiya siyaseta demokratÎk bigire, wê şerê şoreşgerî yê gel bi pêş bikeve û em ê jî destûr nedin wan ku li Kurdistanê bimînin. Em ê wan tênexin bajaran. Wê gerîla û gel bi hev re têbikoşe. Belkî rojê bi hezaran kes şehîd bikevin û bimirin. Belkî gerîla rojê xwe berde bajarek û di nava bajêr de bi rojan şer bidome. Belkî em bi rojan bajaran têxin dest xwe. Ev jî tê wateya mirina deh hezaran. Encax em her devera Kurdistanê bikine Gever, em ê bikaribin di vî şerî de bi ser bikevin.
Loma divê gelê me ji niha de xwe li gorî Şerê Şoreşgerî yê Gel xwe tanzîm bike. Pêşiyên me bela sebe negotine; “Hetanî ku tam xerane be, çênabe jî”
Deştî Artim
- Ayrıntılar
Di pêvajoya heyama çaremîn de sî û duyemîn salvegara PKK’ê li Rêber APO û li hemû gelê me pîroz be. Di pêvajoya heyama çaremîn de pîrozkirina damezrîna PKK’ê, ji bo me dîrokeke gelek biwate ye. Hivde sal berê bû, me PKK’ê bi staranan nas kiribû. Weke mizgîniya azadiyê, bi deng û têlên tembûran li her derî strana ‘Waye PKK Rabû’ olan dida. Dema me vê stranê guhdar dikir, weke baskên me vedibûn û em bihest û hizrên xwe ber bi Kurdistanê ve difiriyan. Di nava xeyalên eşq û evîna azadiyê de me nizanibû ku em ê li ser kîjan deşt û zinarên Kurdistanê deynin. Em bi hesreta dîtina çem, çol û çiyayên Kurdistanê mîna evîndarên dilbiêş, diketin nava lêgerîn û lêpirsîna jiyanê ku ka (EM KÎ NE?). Di sewt, muzîk, peyv û hevokên vê stranê de me ji bo xwe, mîna hewara yekîtiyê, têkoşîna rizgariyê û bangewaziya serhildanê jê digirt. Di wan deman de weke jinek û keçeke ciwan a kurd, ez bi vê strana Waye PKK Rabû ve şiyar bûbûm. Di wan dem û dewranên salên notî de me di vê stranê de pêşeroja xwe ya hemû ciwanan didît. Dema me vê stranê guhdar dikir, weke zarokek di dergûşa dayika xwe de ku li ber lorîna dayika bidil aramiyeke kûr şa bibe; em jî bi dengê tembûra strana PKK’ ê şa dibûn. Çawa ku nexweşek dilbiêş ku dermanê birînên xwe peyda bike û pê zindî be; me jî ji vê stranê dermanê xwe digirt. Weke dildarên dilbievîn xwîna damarên dilên me dikeland. Belê ev dem û dewrana ku ez qal dikim bîst sal berê bû. Lê PKK’ê koka xwe ji hivde sal berê digirt. Koka PKK’ê weke koka dara berû û maziyan bû; rehên xwe kûr berdabû axê.
Belê ev tevger rehên xwe bi xwîna cangorî û lehengan dabû avdan. Welatê evîndaran ê Zîn û Mem, dîsa bi xwîna Zînan û Meman ve kulîlkên deşt û çiyayên xwe dabû sorkirin. Li hember koledariyê eşqa azadiye dabûn şînkirin. Ref bi ref keç û xortên Kurdistanî, li dû şopa xwe didan meşandin. Hêz û giyana wan, weke mîrateyeke azadiyê heta roja me ya îro xwe dide domandin. Ev stran hê jî wate û zindîbûna xwe diparêze: WAYE PKK RABÛ LI DEŞT Û ÇIYA BELA BÛ KULÎLKÊN WELAT SOR BÛN BILBIL BI GULAN ŞA BÛN.
Wê demê li deşt û çiyayan bû, lê di vî sî û heşt saliya xwe de ne tenê li deşt û çiyayan belav bû , îro li her çar hêlê cîhanê belav bûye. Bûye giyanek û ketiye xwîna her mirovên azad. Dem dema ku bilbil bi gulan şa bibe ye. Gelê kurd, jina kurd û ciwanên kurd wê bi azadiya xwe şa bibin. PKK bûye giyana jinan, zarokan, ciwanan, kal û pîran û gelên bindest bixwe. PKK ne tenê ji bo Kurdistaniyan bû, ji bo hemû gelên bindest bû. Hizrek bû, hizrek wiha bû ku ji heqîqetên xelet heqîqetên rast ronîkirin bû. Ji felsefeya jiyanên şaş, felesefeya jiyana rast diafirand. Ji bo pergala jiyaneke nû û rast hêza têkoşînê danî holê. Her kesê/a li dora wê hêzê dorpêç kir. Agirek, li hember cemeda dil û hişên desthilatan da pêxist; diviya ev Agir netemiriya. Ji ber ku ev Agir, wê cemeda dil û hişên desthelitan bida helandin. Ji ber vê jî, her mirovê/a ku daw û doza azadiyê dikir xwe kir xeleka dora vî Agirî. Ji ber ku ev Agir, dilê her serhildêrekî/ê germ dikir.
Daw û doza PKK’ê gelek giran û biberdêl bû. Wisa ku Rêber APO jî digot: ‘’PKK îşlikekî ji Agir e, heke kesek baş nizanibe li xwe bike wê xwe bişewitîne. PKK weke kulilîka ku di tahtan de şîn dibe ye.’’ Rêbertî bi van hevokên xwe nehêsan bûna PKK’ê baş tîne ziman. Li gor tê xwestin heke ................
Lê her çiqas biberdêl bû jî keç û xortên vî welatî dest ji doza xwe bernedan. Ser dan lê sir nedan! Ji bo rûmet û nasnamaya xwe biparêzin, bi hezaran ciwanên vê axa Mezapotamyayê giyana xwe ji dest dan û hê jî didin. Ji HEQIYAN dest pê bû heta bi ZÎLANAN û VIYANAN ve hat. Weke ku tê zanîn îro jî bi kesayetên wiha bi rûmet bi DERWÊŞAN ve jî didome. Ev doza PKK’ê bi ciwanan dest pê kir wê bi ciwanî jî bê domandin. Lê her ku diçe li hember bêdadî û hişmendiya paşverû, sebra mirovan ber bi dawî ve tê. Hevalê Derwêş jî diyar e êdî vê bêmafiyê ji gelê xwe û Rêbertiya xwe re nepejirand! Di serdema sedsala bîst û yekemîn de heke zarokek li welatê xwe, nikaribe bi zimanê dayika xwe perwerdeyek bibîne... Li hember hemû bêdadiya siyasî, mirovek nikaribe bi zimanê xwe, xwe ji bêdadiya dewletê biparêze. Ma ev ne qiyamet e? Li gor baweriya min; ev qiyamet, ji ya ku Hz. Muhemed di Quranê de qal dike hê xirabtir û xetertir e. Ev êrîşên hişmendiya nijadperastan tofan û qirkirina mirovayiyê bixwe ye. Li hember hemû zilm û zoriyan têkoşîn dayîn, mafekî gerdûnî ye.
Rê û rêbazên têkoşînê divê bên nîqaşkirin, lê li hember niheqiyan, xweparastin mafekî mirovî ye. Li hember êrîşên nemirovane xwedî helwest bûn pîrozî ye. Keç û xortên vî welatî ji doz û ramanên Rêbertiya xwe bibawer in. Ji ber vê jî gelek hestiyar in. Divê tiştên ku ji hêla Rêber APO ve tên ziman têgihiştineke baş bidin çêkirin. Divê nêzîkatiyên wiha hêsan û erzan neyên ravekirin. Ya rast ev e ku her kes ji hêla xwe ve vê pêvajoyê paş bişopîne û baş bixwîne. Ji hemû nûnerên dewletê bigire, heta rewşenbîr û aqilmendên hikûmetê, ji parêzvanan bigire heta hunermendan û hemû saziyên civakê bi tevahî, pêwîst e ku vê pêngava ji hêla rêber APO ve hatiye destpêkirin divê baş bê şopandin. Heke baş neyê xwendin û baş têgihiştinek çênebe, di demên pêş de, her kes wê gelek poşman be lê mixabin poşmaniya derengmayî jî wê bi civakê tu tiştek nede qezenckirin. Ji bo vê jî ya rast ev e ku di van heşt mehên ku ji hêla Rêbertiya me ve hatî diyarkirin, divê rojek berê rojek, gavên bingehîn ên berbiçav bên avêtin. Heke ev dem jî mîna demên berê bê destgirtin wê her kes jê zirar bibîne. Ji vê jî divê ev bêçalaktî baş bê nirxandin.
Divê neyê jibîrkirin ku heqîqetek PKK’ê heye. Ev sî û heşt sal in ku PKK vê dozê bi rê ve dibe. Mîrateyek gelek dewlemend û çand û exlaqek di warê hişmendî de daye rûniştandin û daye bawerkirin. Heke hikûmet û dewlet neyên rê jî, wê gel bi pêşengiya PKK’ê xwe bide domandin. Gelên kurd, bi hêza keç û kurên xwe wê civaka Xweseriya Demokratîk bidin avakirin. Wê zarokên xwe bi zimanê dayika xwe bidin xwendin, li gor çand û exlaqa Rêberiya xwe wê xwe ji bêdadiyan biparêzin. Bê ku ji dewletên hêvî bikin wê xwe bixwe pergala civaka exlaqî û polîtîk bidin avakirin. Li gor xweseriya demokratîk çi pêwîstiyek civakê hebe wê bi hêza xwe bide kirin. Li gor felsefeya demokratîk, ekolojîk û azadiya zayendî, jiyan bikin û bidin jiyankirin.
Ya ji vê pergalê re pêşengiyeke baş bike jî bêguman jinên azad in, wê dayik û xuşkên me bi xwe bin. Divê ji her kesî zedetir xwe biwestînin. Ji ber ku pergala Rêber APO dide avakirin pergala civakîbûna jinê ye. Li ser hîm û rêgezên civaka xwezayî bi pîvanên hizrên dayîksalariyê ve jiyanek tê bingehgirtin. Ev jiyan jiyana jinê bixwe ye. Ji her warê jiyanê berpirsyar e. Bi taybet jî di pêşdebirina jinê ...........dayika xwe de divê bêsebir bin. Divê wext neyê windakirin, ji ber ku di vê heyama çaremîn de dem ji bo me gelek girîng e. Tê gotin ku dem zêr e. Ji bo me jî ev dema pêş me ji zêr jî bi binirxtir e.
Bi giranbuhayiya vê demê, careke din em dibêjin vaye salvegera PKK’ê hat li ser seran û çavan re hat. Damezirandina PKK’ê li hemû gelê kurd, li gelên din, heval û hogiran pîroz be.
Nûjiyan Amed
- Ayrıntılar
Di nivîsa borî de me diyar kiribû ku herikîna şaristaniyê ji ÇAVKANA NAVENDÎ dûr dikeve û xwe digihîne nîvgiravên Yewnanistanê. Bes ev dûrbûn, bi awayekî navendî dibe. Divê ev neyê jibîrkirin ku dema ku Mezopotamyaya Jorîn neolîtîk jiyan dikir, Ewropa Serdema Kevirî û Cemedî jiyan dikir. Ya ku Ewropa dike, hemû hevcivînên şaristaniyê di carekê de daqurtandine.
Wekî rêbaz Rêber Apo di her parêznameyên xwe de li ser herikîna şaristaniyê disekine. Lewre em careke din li herikîna şaristaniyê binêrin, wekî proto-şaristanî di serdema El-Ubeyt de berî 7500 sal berê tê avêtin, berî 6000 sal berê sûmerî hîmê wê qewîntir dikin û bi Akadiyan, Babîl, Asûr, Med, Pers, Greko-Romen û di salên 1500’î de jî li Ewropayê xwe berdide deryaya Atlantîkê. Şaristaniyên wekî Misir, Çîn, Hînd, Fenîke û Kartaca jî wekî şaristaniyên kêlekî(yan) hevalbendiya vê herikînê dikin.
Lê piştî Îskenderê Mezin Persan tek bir, şaristanî li rastê dimîne. Ma wê çibûna? Jixwe Pers bi têkçûyîna xwe re, ji bin vî barî derketin. Vaye Atîna dikeve dewrê. Jixwe berê amadekariyên wan hene. Çend caran ceribandinan jî dikin. B.Z-1000’î de nûbûnek heye. Diçin li Babîlê perwerdehî dibînin. Greko-Romen xwedî îdeayeke mezin e. Zihniyeteke nû diafrînin. Ev jî bi taybet di hêla felsefe û mîtolojiyê de ye. Mîtolojî ji nû ve têne sazkirinê. Ji ber ku gelek seqetî di wan de hene. Ji bilî kolekirinan, civakîbûnên cuda jî hene. Lewre ew mîtolojiyên berê, nikarin bersiv bidine van mîtolojiyen nû. Yewnanî bixwe wekî guhertoya(versiyon) pêncemîn Panteona Xwedayan ji nû ve saz dikin. Ev wekî bersivek e û gelek dewlemend dikin. Mirov dikare vê ji nû ve sererastkirinê, wekî ji yozbûnên şaristanî û civakîbûnan re bersivek binirxîne.
Yekem car di Serdema Antîk de felsefe dibe sazûman(sîstem). Bes divê mirov bêje ku, di vê felsefeyê de, bingeh felsefeya Îonya, Misir û Zerdûşt e. Di vê demê de felsefeyê wekî Felsefeya Xwezayê û Felsefeya Civakî dabeş dikn. Di sazbûnên siyasî yên wê demê de keyatî, demokrasî, komar, olîgarşî û sîte bi pêş dikevin. Zagonên wekî Justînya çêdibin. Di wê demê de Solon, hiqûqeke nûjen çêdike û cezayê yekem jî dide xwe. Sedema derketina hiqûqê jî, mirov dikare bêje ku li hember yozbûnên şaristaniyê wekî neçariyek in. Li Atînayê îcad, felsefe, çand, zanist, endûstrî, bazirganî, huner û wêje(edebiyat) bi pêş dikevin. Di vir de Roma wekî rawestgeheke dawîn e. Roma dibe dawiya împeratoriyan, dibe dawiya koletî û berfirehbûnê. Yanî ya ku karibûye bike, xwe gihandiye lûtkeyê. Roma ewqas ku keda koleya esas girtibû, êdî kesên ku bike kole nehiştibû û herî dawîn xwe jî kire kole.
Ji ber ku di împeratoriya Romayê de, fena berê hilberîna zêde xwe nû nedikir. Etnîsîteyên ku dihatin eciqandin û mêtandin dest bi serîrakirinan kiribûn. Xiristiyanî ew tengav dikirin. Di milekî de di peşengiya Atîla de qebîleyên Hûn, di milê din de serhildanên bajaran, di peşengiya Hanîbal de Kartaca, Frangî, ji milê rojava de Germen û di demên dawîn de îslam. Ev hemû êrîş, neçar dihêle ku Roma here biryarekê. Derketinek pêwîst e. Lewre Romaya Rojhilat wekî Bîzans, xirîstiyaniya 300 salî bingeh digire. Yên mayî jî ku guherînê napejrînin, di nava 40 salî de têk diçin.
Di vir de pêwîst dike ku em bahsa derketina xirîstiyaniyê bikin. Êdî serdemeke yek xwedayî destpê kiriye. Ev jî Serdema Navîn e. Ku em şaristaniyê bikine sê serdem; serdema yekem Sûmer-Roma( B.Z. 5000-P.Z. 500) zihniyet mîtolojî û ol in, serdema duyemîn ku wekî serdema navîn û teolojîk tê binavkirinê (P.Z. 500-1500) zihniyet ol û felsefeye û serdema sêyemîn ku wekî serdema nû tê binavkirinê (P.Z 1500....) zihniyet felsefe û zanist e.
Berî derktina Îsa, wekî ola qewmî yahûdîtî-mûsevîtî heye. Ev ne gerdûnî ye. Jixwe li gorî wan, mirov mûsevî tên dinyayê û bi Xweda re zewicîne. Rêber Apo di parêznameyên xwe de tevgera Îsa wekî “Partiya Gerdûnî ya Xizanan” binav dike. Jixwe her olek sazbûnên siyasî ne. Di dema Îsa de qeyran hene. Yekemîn qeyran, ji ber hişkbûna olî ya mûsevîtiyê û nokeriya Romayê dertê. Ev nahêle ku mûsevîtî gerdûnî bibe. Duyemîn qeyran, Roma li Qudsê kaos afirandiye. Exlaq têk çûye û xizanî her diçe kûr dibe. Propagandaya wê “Mesîhek (xelasker)” derkeve tê kirin. Ev rewş her diçe pêş de diçe û hetanî B.Z 313’yan ku xirîstiyanî dibe ola fermî ya Romayê didome û xirîstiyanî jî dibe pêvekeke şaristaniyê.
Êdî zihniyeteke nû di dewrê de ye. Her serdemek xwedî rengek e. Êdî ol her diçin serdest dibin û dikevine xizmeta îktîdaran. Heman rewş ji bona îslamê jî derbasdar e. Fena berê mîtolojî zihniyetê diyar nake. Zihniyet Xweda-Evd e. Her tişt ji bona Xweda ye û Xweda mêr e. Li ser navê wî tê şerkirin. Di vir de şêwe guherîn heye, bes cewher yek e. Dema ku ji pir-xwedayîbûnê derbasî yek-xwedayîbûnê dibine, hemû hêz di yek Xweda de têne civandin. Berê têkiliyeke organîk a Xweda di rêveberiyê de hebû. Ev di rahîban de xwe dida der. Bes Xweda ji nava civakê, derdixin asîmanan. Ew Xwedayê ku berê her kesî didîtin, êdî ew bixwe didîtin û kes ew nedidîtin. Xweda dikeve pozîsyoneke wisa, her tiştî diafrîne û xwedî hêzeke bêsînor e.
Dema ku ev tê kirin jî, bi riya pêxemberan(yê ku peyam tîne) tê kirin. Êdî ol dibine nêrîna dinyayî û zanista wê demê. Tekelkirina baweriyan çêdibe. Êdî her îzahkirinek, di çarçoveya olan de ye. Ev rewş di çand, huner û wêjeyê de jî wisa ye. Di şûna KOLEYAN de, EVD tên. Vaye xirîstiyanî jî piştî 300 salî veşartî tevdigire, xwe dike sîstemek. Di salên 600-800’î de, dibe oleke fermî û milî. Ev xirîstiyaniya ku dibe sedema giyotînkirin û şewitandina mirovan, encax di sedsala 10’an de xwe di reformê de derbas dike û pengizandinek pêk tîne.
Lê di çarçoveya civaka exlaqî û polîtîk de, xirîstiyanî ji cewherê xwe dûr dikeve û dûviktiya şaristaniyê dike. Heman rewş ji bona olên li pey wan jî wisa ne û hê jî li ser zihniyetan bandor dikin û bûne maşika destê serdestan....
Rûbar Andok- Ayrıntılar
Gelê Kurd ji bo hebûna xwe têdikoşe lê dewlet di tunebûn û înkarê de israr dike.
Gelê Kurd dixwaze bi zimanê xwê bi awayekî azad biaxife lê dewlet bi taybet jî hukumeta AKP’ê û serokê wê yê hezar rû, galgalên xwe yên xapandinê li her deverê qîr dike. ‘tu nefikire nîne’ ‘heta yek nefer jî hebe wê tekoşîna terorê berdewam bike’ û nizanim hezar û yek derewên ku zarok jî bawer nakin… Cardin ‘vaye teretaşaş heye, dikarin fêrgehan wekin û hrw. Ma kurd hîn çi dixwazin.’
Kêsê van galgala dike çavê xwe ji girtinên ji bo daxwaza zimanê dayikê, avêtina gelek xwendekaran ku dixwestin bi zimanê xwe perwerdê bibînin ji dibistanên xwe, kesên ji doza KCK’ê hatine girtin û ku dixwazin bi zimanê xwe, xwe biparêzin malkambaxê dadger dibêje: ‘zimanekî nayê zanîn… ‘ Ew qas bêrûtî nabe. Ya rastî ev daxwaz û nêrîna hukumeta AKP’ê nîşan dide. Ev nêzîkatiya wan a li pirsgirêka Kurdan nîşan dide.
Di rojên derbasbûyî de M. Ali Birand ku bi salane berdevkiya hukumet û artêşa dike, li xwe mukur hat û gote ‘ di mijara tekoşîna li dijî PKK, me derew dikirin, gel pê dixapand û pişt re jî me ji derewê xwe bawer dikir.’ Ev hemû rastiyê feraseta hukumetên tirk li pirsgirêka kurd radixe ber çavan. Rastiyeke ku bi kuştin, lêdan girtin, inkarê nayê tunekirin xwestin li ser kurdan pêk bînin.
Her roj siyasetmedarên kurdan digrin. Girtîgehên li Tirkiyê û Kurdistana bakur bi kesên ji bo azadiya gelê kurd tekoşînê dikin û xebatê dimeşînin dagirtin e. Ev ne bese her roj zarokên kurdan dikujin.
Sedemê vê hovitiyê çiye gelo?
Bê gûman tirsa ji hişyarbûna kurdan û derketina holê ya derewên wane. Ku eşkere bibe wê çawa dîrokeke qirêj ya bi kuştin, talan, dizî û dagirkeriyê ji gelê xwe re eşkere bikin.
Doh Uguran kuştin têrê nekir Ceylanan hîn di temênên zaroktiyê de kuştin. Di çavên herduyan de jî nîşaneyên êş û îşkenceya ku dagirkeran li gelê kurd kirine dihat xwendin. Bê guneh bûn. Paqij bûn û paşeroja vî gelî bûn. Neha jî Nûjiyan di bexçê qereqoleke tirkan de hate kuştin. Ma gunehê Nûjiyanan çibû?
Tenê dixwest bi awayekî azad zaroktiya xwe jiyan bike. Bêyî ku haya wê jê hebe, ji bo pêkanîna xwestekeke herî xwezayî bû qurbanê bermahiya artêşa dagirker. Ew artêş ku diçe kuderê qirêjiya xwe li şûna xwe dihêle. Hatin Dersimê Seyyid Riza qetilkirin, hatin Amedê Şêx Said qetil kirin. Li Mereşê kurd qetilkirin. Li girtîgeha Amedê hovitiya herî nedîtî li ser pêşengên kurd nîşandan. Ev 11 sale roj bi roj li ser Rêberê Gelê Kurd îşkenceya sîstematîk dimeşîne. Li Kurdistanê gundan avakirî nehiştin.
Hemû hewldanên wan êrîşên wan nepejirandina destkeftinên gelê kurde. Bêguman jî para Tevgera Rizgariya Gelê Kurd û Rêberê Gelê Kurd di avakirina van nîrx û destkeftinan de pir mezine. Tevî hemû hewldanên wan çima Tevgera Azadiyê binnexistin?
Di rastiyê de dema mirov hinekî li nêzîkatiyan dinêre, mirov bêtir fam dike ku çima gelê kurd bi Rêberê xwe û bi Tevgera Azadiyê ve girêdayi ye.
Ji ber ku Rêberê Gelê Kurd Abdullah Ocalan şev û roj ji bo mirovatiyê û taybet jî ji bo gelê xwe tekoşîn dimeşand. Li gel vê rayedarên tirk çi dikirin?
Ji xapandina gel, ji dizî û şelandina malê gel, zext, qedexe, derew hema çi qirêjî bê bîra mirovan hemû qirêjî pêk tînin. Her roja derbas dibe jî ev qirêjiyê wan yek bi yek derdikeve holê.
Rayedarên heta doh hebûna JİTEM’ê ku di Kurdistanê de avakerê hemû reşkujî, zext, îşkence, lêdan û hwd. bi destê wan hate kirin dihate înkar kirin îroj hebûna wê û kirinên wê eşkere bûye û êdî ew jî nikarên vê derewa xwe û amûra qirêjiya xwe veşerin. Cardin Ergenekon, kirinên li girtîgeha Amedê…
Bi sedan mînakên bi vî rengî hene û bi vegotinê dawî nabin.
Her ku Rêberê Gelê Kurd û Tevgera Azadiyê gaveke erênî diavêje, bersiva hukumeta AKP’ê çi dibe?
Piştî hilbijartinên 28’ê Adarê bêçalakitî hate îlan kirin bersiv girtina zêdetirê hezar siyasetmedar û xebatkarên kurd. Cardin bersiva dirêjkirina bêçalakitiyê heta piştî hilbijartinan jî herroj topbarana Herêmên Parastina Medya, operasyon û şewitandina xwezaya Kurdistanê.
Erê; peyv peyvê vedike. Bi vegotina jî gotin bi dawî nabe. Lê rastiyek heye ku ew jî wê roj bê ev gel û dîrok wê hesabê van ji dagirkeran bistîne.
Salar Mendo
- Ayrıntılar
Di nav tevgera me ya azadiyê de stratejiya parastina rewa herî zêde vegotina xwe di YJA STAR de dibîne. Erkekî bingehîn yê YJA STAR yek jê jî, di çerçoveya birdoziya rizgariya jinê de hemû hêzên jinê kişandina nav xeta parastina rewa ye. Têgiha parastina rewa ji ber cewherê xwe dikeve berfirehiya xeta azadiya jinê. Parastina rewa, bi vîndar tevlîbûna jinê ya ji şer re destnîşan dike. Bergeha jinê û parastina rewa ne nêzîkatiyekî ku di şer de tundwariyê bingeh digire. Di parastina rewa de divê jin bi vîna xwe ya azad û înîsiyatîfa xwe ve tevlî şer bibe. Di vê bingehê de di artêşa jina azad de mînakên lehengiyê yên sembol derketin holê. Heta ku jin gîhaşte asta rêxistina bi hêz û gîhaşt serweriya zayendî û netewî pir êş û zorî kişandin. Pêşketin jinê ya azadiyê ewqas bi hêsan çênebû, bedelê vê têkoşînê jî pir giran û pir zor bû. Çawa ku têkoşîna azadiya jinê nirxên herî bilind û bedew afirandin û xwe gîhandin asta xwedawendiyê, berdelê vê pêşketina jinê jî heman giranî û bedewiyê de bû. Pêwîst e em artêşbûna jinê di vê bingehê de bigirin dest û lêkolîn bikin. Ev dîrok çawa pêşket, mînakên lehengiya jinê çawa hatin afirandin û jin bi kîjan ked û hewl gîhaşt asta xwe ya niha. Niha YJA STAR nûneriya vê dîroka zindî ye. Şehîdên me yên bi nirx, bi çalekiyên xwe ve li dijî helwestên şaş ên li hember jinê, ya ku digotin “Jin nikare bibe leşker, nikare şer bike û nikare di çiya de jiyan bike” re bersivekî herî bi nirx ku dijminê xwînxar jî bandor dikir derket holê. Di mijara şer û jiyanê de girêdanbûn û vîna jinê ya serkeftinê re van hevalên bi rûmet destnîşan kirin. Ji van yek jî xeta Bêrîtan e, niha em vê xetê wek xeta serkeftina artêşa azad û xeta rûmet a jina azad digirin dest. Ji bo vê jî pêwîst e xeta Bêrîtan were têgihiştin û li anagorî wê sekinandinek bê raber kirin.
Xeta Bêrîtan, hêza jinê ya cewherî û vîna wê ya têkoşînê ye. Bêrîtan hêza YJA STAR ya xetê ye. Divê hemû hêzên YJA STAR sekinandina şehîd Bêrîtan ya rêxistin û jiyanê mînak bigrin û sekinandina parastina rewa derxînin holê. Serwerî û zanistiya parastina jina azad di kesayeta Bêrîtan de xwe vegotin dike. Serokatiya me xeta Bêrîtan wekî xetekî tevlîbûn û berxwedaniyê her tim dixe rojeva me. Şêwaza me ya têkoşînê û têgiha me di vê bingehê de nûh dibe. Bi fermandar û bastûra xwe ve tevlîbûna YJA STAR ya pêvajoyê, bi têgihiştina parastina rewa û sekna wê ya xeta Bêrîtan ve gengaz e. Xeta parastina rewa xwe tenê naspêre berxwedaniyekî çors. Hewce dike ku jin di hemû qadên jiyan û qadên şer de hêz û zanistiya xwe ya parastina rewa pêşbixîne. Ger jin di jiyanê de ewlekariya xwe, parastina xwe ava neke û xwe bi rêxistin neke nikare di şer de jî serkeftinê bigire dest. Yê ku Bêrîtan ber bi serkeftina mezin ve bir, rêgezê wê jiyanê, têgîha wê ya rêxistinê, serweriya wê ya rastiya Serokatî û biryarbûna wê ya şer û girêdana wê ya serkeftinê bû. Ev hemû wek xelekê bi hev dû re girêday e. Di cîhana roja me ya îroyîn de jin bi her awayî êrîş û arasteyên dijwar re rû bi rû dimîne. Em dikarin vê yekê wekî komkujiya jinê jî bigirin dest. Yanê komkujiya jinê ne tenê milê bi şer û çekan ve tê pêkanîn. Ji destpêkê di fîzîka xwe de darbeya mezin dixwe, ramanê wê bi perçe perçebûna bedena wê ve tê firotin û tê tunekirin. Ji xwe di nav rewşekî wisa de hest û hîsên ku jin bi jiyanê re afirandibû jî tune dibe. Yanê tenê laşekî mirî yê ku her roj tê firotin dibîne. Ev jî ji mirina fîzîkî û ji komkujiya fîzîkî hê xirabtir e. Li beramber êrîşên bi vî rengî parastina jinê, erka bingehîn ya hemû têkoşerane. Di civaka Kurd û di hemû derdorê cîhanê de bi rêbazên cuda jin hem wekî netew, hem jî wekî zayend tê çewisandin û li derveyî jiyanê tê hiştin. Ji êrîşên wiha re dema ku em bêjin; “Bese” hatiye. Stratejiya parastina rewa; li hember her awayî êrîşên li ser jinê pewîst e bê pêkanîn, hêza parastina jinê jî bi hêza xwe ya cewherî sekinandinê bilêv dike. Tevgera azadiya jinê û hêza wê ya parastinê YJA STAR di vê mijarê de xwedî sekinandina herî biryardar e. Artêşa azadiya jinê ya ku bi ked û hewlên serokatiya me ve pêşket, xwe di xeta parastina rewa de nû dike. Ji bo vê xeta Bêrîtan, li hember hemû êrîşan di xeta berxwedaniya jinê de berkî kirine. Bêrîtanbûyin, rast têgihiştina xetê û kiryarîkirina wê ye.
Rêheval Bêrîtan di sala 1992’an de di şerê başûr yê ku destpêka komploya nav netewî bû, li beramber xeta hevkar û xiyanetê heta dawî liberxweda ye. Heta gulaye xwe ya dawî şer dike, dûv re xwe ji zinaran diavêje û bi şahadeta xwe ve serkeftinê mîsoger dike. Rêheval Bêrîtan sembola girêdana bi serokatiyê re ye. Xeta berxwedaniyê hem di şer de, hem jî di jiyanê de wekî rêgezekê di xwe de kiryarî kiriye. Ji bo vê jî Bêrîtan xetek e û rûmetek e. Serokatiya me dibêje; “Rûmeta vê keçikê parastin deynê sukra me ye, ev yek rêgeza min e.” Divê li gor pediviya vê rêgezê her têkoşerê YJA STAR xwe bigire dest û berpirsyariyên xwe bi cih bîne. Ev yek li hember gel, şehîd û serokatî deynê me yê bingehîn e.
Em nikarin çalakiya heval Bêrîtan tenê bi aliyê wê yê şer ve bigirin dest. Xeta berxwedaniyê di têkoşîna me de felsefeya jiyanê û rêgeza wê ye. Ji bo vê jî çalakiya heval Bêrîtan, îdîa, bawerî, sekinandina wê ya jiyanê û biryarbûna wê ya azadiyê destnîşan dike. Bi taybetî jî xeta Bêrîtan peywîra fermandariya jinê ya ku divê di jiyanê de pê ve rabe, bi rengekî eşkere bilêv dike. Yanê rêgez û zagonên bingehîn ên artêşbûna jinê destnîşan dike. Fermandariya jinê pêwîste xwe ji kîjan hîmê pêşbixe jî rave dike. Heval Bêrîtan li hember zîhniyet û têgiha jiyana deshilatdar û jiyana zilam, jiyan û çalekiyekî vebijark pêşdixîne. Di bingeh de nêzîkatiyên bastûra zihniyeta zilam yê desthilatdar napejirîne. Li hemberî vê xwe wekî xetekî çalakiyê derdixe holê. Di fermandariya jin û zilam de nêzîkatiyên şaş yên ku heye li dijî wan heta dawî têdikoşe. Sekinandinekî fermandariya jinê ya vebijark raber dike û girîngiya xeta têkoşînê ji fermandar û bastûra jinê re vegotin dike. Hebûna vebijarkê, guhertinê her daîm dike û her wiha ji bo guhertinê jî rê û rêbazên dewlemend diafirîne. Ji bo vê jî xeta Bêrîtan têgiha jinê ya fermandarî û rêvebiriyê lêpirsîn dike. Xeta heval Bêrîtan li beramber zihniyeta zilam a desthilatdar vebijark e. Di xeta parastina rewa de biryardarî û hêza jinê ya cewherî ye.
Hevela Bêrîtan destpêkirina şerê zihniyetê yê demê dide çêkirin. Di xeta çalakiyê de û di mantiqê şer de guhertinê destnîşan dike. Tevlîbûna wê ya jiyanê ya bi coş, xroş û bi hezkirin tevlîbûnekî alternatîf diyar dike. Sekinandinekî ku di jiyan û ramanê de zelal nebûye di şer de jî xeta çalakiyekî serkeftî nikare pêk bîne. Li hember xiyanet û kevneperestiya hov di xeta berxwedaniyê de berkîkirina heval Bêrîtan, nîşaneya vîna jinê ye. Li dijî sazîbûnên zihniyeta heyî şoreşa zihniyetê dide destpêkirin. Xeta Bêrîtan di artêşbûn û leşkerbûna jinê de berkîkirine. Dema em rastiya Rojhilata Navîn bi taybetî jî rastiya gelê Kurd digirin dest, ev yek bi rengekî berbiçav derdikeve pêşberî me. Ger şerekî zihniyetê yê bingehîn nebe, di mijarên şer û jiyanê de serkeftin ne gengaz e. Hevala Bêrîtan têgiha fermandar û rêvebiriyê ya demê datîne holê. Di vê bingehê de dest nîşan dike ku fermandariya jinê pêwîst e xwe lihûrbûnê de derbas bike û li beramberî xwe têkoşînekî dijwar bide meşandin. Ji bo ku fermandariya jinê bi rolê xwe ve rabe, hewcadarî bi şoreşa zihniyetê heye. Ji bo vê jî divê xeta Bêrîtan û sazîbûna zihniyeta wê demê baş bê têgihiştin. Di fermandarî û rêvebiriya jinê de tiştê ku derdikeve holê, şêwezeki teng, ku tenê şer hîm digire û xwe ji guhertin û veguhertinê re girtî dihêle. Ji pêşengtiya birdozî û jiyanî zêdetir, rastiyekî rêvebiriya ku xwe bi mantikê şerê çors digire dest derdikeve pêş. Di şêwaza rêvebiriyê de hîn bêtir sazîbûna zilam li pêşe. Têgihên ku di fermandariyê de hebûn, şerê zihniyetê yê ku heye jî sînordar dikir. Ev yek bi vîna azad tevlîbûna jinê ya ji şer re asteng dikir. Dema em di vê bingehê de lîkolîn bikin, em hîn çêtir dikarin çalakiya heval Bêrîtan derxînin zanebûnê. Tiştê ku heval Bêrîtan bir wê çalakiyê, ne tenê berkîkirina wê ya şer bû. Hê bêtir di jiyan û ramanê de biryardariya ku nîşan dida, wê dibir çalakiyekî bi vî rengî. Ji ber jina ku di raman û hestan de zelal nebe, nikare bi vîna xwe jî tevlî şer bibe. Girêdan, biryardarî û îdîaya Heval Bêrîtan, çavkaniya xwe ji vê yekê digire. Çalakiya heval Bêrîtan li hember zihniyeta demê ya ku heye û ji fermandariya jinê re bersiva herî mezin e.
Artêşbûna jinê bi vê ve hê mîsogertir dibe. Ger hêza jinê ya xweser, rêxistina wê ya azad û artêşa wê ya parastina jinê nebe, pêşketina jinê ya azad jî ne gengaz e. Ev yek mirov di pir mînakên şoreşên din de jî dikarê bibîne. Hem di raman hem jî di hest de ger jin ji hemû sazî û bandorên desthilatdariyê qut nebe û di raman û zîhniyet de guhertinan jiyan neke, nikare pêşketinên wisa derbixwe holê. Ji xwe Bêrîtan bi pêdivî û serweriya vê bi awayekî kiryarî jiyan dike û dibîne. Û bi seknandina xwe ya jiyanê, helwesta xwe ya li dijî nûkeriyê û girêdana xwe ya serkeftina xeta APO’citî ve dest nîşan dike. Ger îro artêşa jina azad xwe di her awahî rêxistin kiriye, ger îro hêzên jin bi rêxistina xwe ya azad ve tê dikoşe û her diçe pêşdikeve, ev yek bi lehengî û kedên şehîdan ve girêdaye.
Di roja me de xeta Bêrîtan rojeva rêxistinê de cihê digre. Di vê demê de li hember têkoşîna me xeta hevkar û xiyanetê dixwaze xwe rêxistin bike. Êrîşên tunekirinê bi her awayî xwe ferz dike û bi her awayî arasteyên tund pêşdikevin. Xeta şer a ku tunekirina kurd û tevgera azadiyê dixwaze, bi hemû derfetên xwe ve dixazin êrîş bikin. Biryara şer hatiye dayîn û di kuştina kurdan de bi biryar in. Li hemberî vê bi xeta Bêrîtan bersiv dayin, pêdiviya têkoşeriya Apoyitiyê ye. Di demekî ku jiyan hatiye xumam kirin, hêvî û baweriyên mirov tê tunekirin de sekinandinekî xurt raberkirin gelekî girîng e. Li hember xeta xiyanatê em tenê dikarin bi xeta berxwedaniyê ve bersiv bidin. Serokatiya me ku her tim rastiya Bêrîtan vegotin dikir, vê rastiyê bilêv dike. Li cihekî ku coş û arîşeya jiyanê hatiye xilas kirin, li wê derê serkeftina şer û jiyanê ne pêkan e. Li hember van hemû sepandinan bi xeta Apoyitî ya berxwedaniyê ve bersiv dayin gelekî girîng e. Ji ber ku çalakiya heval Bêrîtan di xeta berxwedaniyê de berkîkirinê destnîşan dike. Felsefe û coşa wê ya jiyanê di pêkanîna wê ya çalakiyekî bi vî rengî de, dibin xalên herî girîng. Heval Bêrîtan felsefeya xwe ya jiyanê bi felsefeya Serokatî û têgiha jiyanê ve dike yek. Yê ku felsefeya wî nebe, sekna wî ya jiyanê jî nabe. Tiştê ku kesayetiyê diafirîne û bi nasname dike felsefeya wê ya jiyanê ye. Ji bo vê jî yê ku felsefeya wî nebe, hêviyên wî, coşa têkoşînê û serkeftina wî jî nabe.
Serokatî dibêje; “Heta ku xwedî li rûmeta gelekî ya civakî neyê derketin, tu şensê pêşketinê jî nabe. Rûmeta mirov xwedî li xwe derketin û bawerî ye. Hêza xwe zanebûn û pêşxistinê ye.” Di vê bingehê de xeta Bêrîtan di kesayatiya jinê de rizgarkirina rûmeta civakî ye. Bêrîtan bi vê xeta xwe ya çalakiyê ve hêza dijber yê hevkar û xiyanetê jî bandor kiriye. Wan ji bo xwedî li rûmeta civakî derketinê vexandiye. Di vê bingehê de xeta Bêrîtan xwedî li rûmeta civakî derketine. Ev yek sekinandin û xeta têkoşînê ye.
Rûken Irmak
- Ayrıntılar
Di dîroka tevgera şoreşger û civakî ya cîhanî de roja 9’ê Kewçêrê rojeke wisa ye, ku pêwîst dike hemi kesayet, tevger û partiyên azadîxwaz baş li ser bifikirin û encamên girîng û mezin jê derbixînin. Heger ku ev kesayet û tevger bixwazin sîstema cîhanê ya dewletperest û hovane nasbikin, pêwîste vê rojê baş nasbikin û baş binirxînin, lewra heger ku ev roj bi hemî ziraviyên xwe neyê naskirin, ne li Rojhilata Naverast ne jî li Amerîka Latînî têkoşîna azadiyê û demokratiyê nagihê armanca xwe.
Rêber APO û Ernesto Che Gîvara vê rojê bi wateyeke kûr û dûr parve dikin, 9’ê Kewçêrê bi navê bêbextiyê li dijî Che Gîvara û Rêber APO tê naskirin.
Che Gîvara di salên pêncî û şêstî de yên sed sala bîstan, dibe sembol û nîşana kesayet, civaka şoreşger, azadîxwaz, serhildêr û têkoşer. Berî her tiştî Che Gîvara, bi sîstema dewletperestî û koledar razî nabe, her weha piştî ku şoreşa Koba bi ser dikeve, Che Gîvara qîma xwe bi kar û xebata bîroqratîk ya dewleta Kobayê nayîne. Ew berê xwe dide Cezayîr, pişt re jî Kongo, pişt re jî berê xwe dide Bolîvya, ji ber ku armanca wî ewe ku li her cihekî agirê şoreşê û azadiyê li dijî sîstema cîhanê ya koledar(ango Amerîka û hevalbendê wê) geş bike û xurt bike. Li ser vî bingehî Che Gîvara dibe raman, giyan, manewiyet û stêrka sor ya têkoşîna hêzên civaka bindest û gelên bindest li seranserî cîhanê. Ew dibe kesayeteke ku hemî kîn û hêvî, gazî û hewara mirovahiyê li dijî sîstema sermayedar ya xwînmij di dilê xwe de parastiye û avdaye. Che Gîvara wê demê weha dibêje: ji bona min ya herî girîng eve; divê ku dengê çekan ji bone azadiyê nesekine, da ku ev cîhan bi hemi giraniya xwe li ser singê bindestan ranezê, her weha ne girînge li kîjan deverê û kîjan rojê emê bimirin.
Bê guman ji bona Che…; ol, zayend, netewe, ziman û çand ne mijara danûstandinê ye, lewra ji bona wî mirov û mirovahî esase û pîvana bingehîne.
Ew ne tenê fermandarekî gerilla ye, di heman demê de gerillayekî xwedî raman, xeyal û xewnên herî azad, paqij û xweşike. Ji ber vê sedemê ew bi sosyalîzma Sovyetê, Çînê, Koba û sîstema dewleta netewperest nabe yek. Her weha her gav wan rexne dike. Ji ber vê sedemê Che Gîvara dibe destan, helbest, raman û mûzîk e. Piştî şehadeta wî li ser destê sîxurên CİA di dilê mirovahiyê de şax û rehên xwe berdide.
Taybetî ji bona gelê Amerîka Latînî, Che Gîvara dibe sembola yekîtiya vî gelî li dijî Amerîka û sîxurên wê. Dema ku Che.. li ser destê sîxur û çeteyên CİA Amerîka hate şehîd kirin, wê demê stêrkek geş li asîmanê cîhanê geşbû, lewra Che…. Nemiriye û di dilê hemî azadîxwazên cîhanê de mîna kulîlkek sor ya hêviya azadiyê şîn hatiye. Bêbextiya ku li Bolîvya li dijî Che… hatî pêkanîn di 9’ê Kewçêrê de sala 1967’an ya sedsala bîstan de û di 9’ê Kewçêrê de sala 1998’an de li Rojhilata Naverast li dijî Rêber APO pêkhat.
Li ser destê Amerîka, Îsraîl, Îngilîz û sîxurên wan dîsa ev bêbextiya li dijî mirovahiyê û tevgera şoreşa azadiya cîhanî hate dubare kirin. Bi şêwazekî kûr û fireh hate nûkirin.
Çima û ji ber çi 9’ê Kewçêrê? Çima û ji ber çi Che Gîvara û Rêber APO?
Bê guman Nemrûd, Firewn û celadên vî zemanî ku Amerîka û hevkarên xwe(Siyonîzm, toranîzm û yên wekî wan) temsîla wan dikin, dixwazin hemi hêvî, îrade û hêza têkoşînê de dil û mejiyê civaka mirovahiyê de tunebikin. Ji ber vê yekê kesayetên mîna Che… Patrîs Lomombe(Şoreşgerekî Afrîqiye) û Rêber APO bi awayekî qirêj, gemar û bêbext bûne armanca lîstûk û pîlansaziyên istixbaratên Amerîka, İsraîl, Îngilîz û hevkarên wan li seranserî cîhanê.
Hilbijartina 9’ê Kewçêrê 1998’an mîna despêka pîlansaziya bêbext li dijî Rêber APO ne tiştekî rasthatine(tesadufe), her weha hêzên sîstemê xwestin ku vê roja reş reştir bikin, ango xwestin ku peyamekî wisa bidin tevgera azadiya cîhanê û mirovahiyê: “Em nahêlin ku ew kesayetên ku ji bona azadiya we bibin Rêber, li ser ruyê dinyayê jiyan bikin, me jehra mirinê da Soqrat, me Îsa êxist çarmixê, me Manî parçe- parçe kir. Me Che Gîvara li çiyayên Bolîvya da ber guleyan, va ye îro jî em Rêber û zanyarê we bindestan yê ku navê wî APO’ye terkedinya dikin, per û baskên wî dişkînin, em Nemrûdin, em Sultanin, em Ferewnin, ev dinya milkê me ye, hûn nikarin ji koletî û zincîrên wê rizgar bibin. Emê hêviyên we û evîna we ya azadiyê tune bikin”
Belê peyam û mesaja sîstema cîhanî ya xwînmij di roja 9’ê Kewçêrê de, eve. Bê guman di kesayeta Rêber APO de, hêviyên azadiyê yên gelê Kurdistanê û Rojhilata Naverast û civaka mirovahiyê bûn armanca lîstûkên Amerîka û hevalbendên wê. Xwestin ku bînin bîra me ka çawa Che Gîvara jî bi heman şêwazî û bi heman lîstûkan tunekirin! Lê belê ewan tiştek ji bîr kiribûn, lewra Rêber APO ji dîroka têkoşîna azadiya mirovahiyê dersên girîng û mezin derxistibû, ji ber vê yekê cara yekemîn bû ku xwînxwarên cîhanê negihîştin armanca xwe, lîstûkên û bêbextiya 9’ê Kewçêrê ya duyemîn jî vala derket.
Rêber APO ji şehadet û têkoşîna Che…. Û Mahir Çayan û Denîz Gezmîş.. û yên dine dersên mezin derxist. Xap, derew, dafik û siyasetên sîstemê bi hişmendiyeke azad û demokratîk derveyî bandore saziya dewletê nirxand û ev lîstûk vala derxist. Ev rastî piştî 15’ê Roşemiya 1999’an bi awayekî zelal û eşkere derket holê. Her weha jinemêra Nemrûdî “ Madlîn Olbrayît” weha got “ birastî me Ocalan girt, lê belê me nizanîbû ku ewqas bandore xwe ya siyasî di asta cîhanî de çêkiriye”
Belê ev rastî ji me re dide xuyakirin ku, heger mirov bixwazê lîstûkên sîstemê vala derxîne, divê ku mirov heta dawî hêza gel û civakê esas bigire, ango şoreşgertiya sosyalîzma hilweşiyayî têrê nake, hişmendiya nûjeniya demokratîk û civaka demokratîk pêwîst dike. Jiber vê yekê tê xwestin ku hemî têkoşerên azadiyê vê rojê û serboriya(tecrûbeya) Rêber APO bi hemî ziraviyê wê baş bixwînin û fêmbikin.
Huseyîn Şawîş
- Ayrıntılar
Di van rojên ku em werza payîzê jiyan dikin û li çiyayên Kurdistanê baranên destpêkê silav dan me, gerîla li her deverên Kurdistanê di nava liv û tevgerê de ne û ji bona parastina gelê xwe amadekariyan dikin. Piştî têkoşîneke dijwar û biêş a sî salî têkoşîna Tevgera Azadiya Kurd xwe gihandiye qonaxeke nû û dîrokî. Tevgera Azadiyê hem di warê leşkerî de xwe daye selmandin hem jî di warê siyasî û polîtîk de bi referandûma dawîn vîna xwe nîşan da. Ev rewş jî dijminên gelê kurd tengav kir û neçar hişt ku gavan bavêje.
Ji bona şerê gerîlatiyê berê demsalên bihar, havînê û çend mehê yê payîzê, demsalên liv û tevgeriyê bûn. Lê ev tarza gerîlatiya klasîk bû. Gerîlatiya wan deman li gorî Şerê Demdirêj ê Gel tanzîm dikir. Bes di şerê gerîla de, wê êdî werz an demsal ne girîng bin. Pozîsyongirtina gerîla êdî li gorî her werzê ye. Li çiya nebû li bajêr, payîzê nebû zivistan. Yanî kengê pêwîst bike, parastina gel û bersivdayîna dijmin wê bê kirin.
Di şerê me yê berê de, bi riya têkoşîneke çekdarî gihîştina encamê zêde zêde li pêş bû. Bes piştî Pêngava 1’ê Hezîranê HPG derbasî pêvajoya Gerîlatiya Nûjen bû. Di gerîlatiya nûjen de jî, hemû pîvanên berê yên gerîlatiyê xwe diparêzin. Bes zihniyet û nêrandin cuda ye. Êdî her çalakî an livbaziya ku gerîla dike, divê di xizmeta siyasetê û berjewendiyên civaka exlaqî û polîtîk de be. Li gorî stratejiya têkoşîna siyasî ya gerîlatiya nûjen, gerîlatiya belavbûyî û kûr bingeh tê girtin. Dema ku pêwîst kir wê gerîla asta şer bilind bike, pêwîst bike wê asta şer daxîne. Li gorî pêşketinan wê asta şer derxîne ya topyekûn. Ev jî şerê hebûn û tunebûnê ye. Lewre gerîla ev 5-6 sal in xwe li gorî vê tanzîm dike û hewl dide bibe xwedî pratîkeke wisa. Digel vê yekê di teqtîk de, di fermandartiyê de û di warê bikaranîna teknîk de jî guherînên mezin hene. Fena berê tenê bi qilêş, biksî û roketavêjek di şerê gerîlatiya nû de têr nake. Ji ber vê yekê, gerîla li gorî pêşektinên teknîkî yê dijmin, xwe di warê teknîk de jî dixemilîne û gihandiye asteke berbiçav.
Di van rojên ku Tevgera Azadiyê biryara bêçalakîbûnê mehek dirêj kir, bingeha xwe ji vê nêzîkatiya me ya şer digire. Ku siyaset li pêş be, hevdîtin hebe, wê demê gerîla disekine. Dema xitimandin destpêkir gerîla dikeve dewrê. Dîsa pêvajo çi dibe bila bibe, peywrireke sereke parastina gel e û ji êrîşên dijmin hesap pirsîne.
Di pratîk û polîtîkayên dijminên gelê kurd ku di serî de dewleta tirk tê, bi qasî misqalek di zihniyeta wan de guherîn nîn e. Jixwe dewletên sûrî û faris jî dûviktiya van polîtîkayên tunehesibandinê û qirkirinê dikin. Lê têkoşîna gelê kurd van hêzan neçar dihêle ku gavan bavêjin. Em vê rastiyê baş dizanin. Îro derfet bikeve dest dewleta tirk û efendiyên wan, wê me di kulmek avê de bifetisînin. Ji ber ku ev sî sal in nikaribûn vê bikin, niha jî hebûna kurdan qebûl dikin û hevdîtinan hem bi Serokatiya me û legalîteya kurd re dikin.
Tevgera Azadiyê di pêşengiya Rêber Apo de dest pê kir û bi kedeke dehan salan xwe gihand van rojan. Em tevgereke rêbertiyê ne. Em bi Rêber Apo çêbûn û îro jî em bi Rêber Apo hene. Lewre ji bona gerîla her nirxandin, tespît û şîroveyeke Rêber Apo ferman e û tu caran nîqaşa vê nayê kirin û ji bona pêkanînê ne. Lewre bi Rêber Apo re hevdîtin kirin, bi me re hevdîtin kirine, bi gelê kurd re hevdîtin kirine. Di şerê ku em li dar dixin de, di vê oxirê de me bi sedan rêhevalên xwe şehîd dan, da ku ji bona çareseriyeke birûmet û aştiyane, diijmin neçarî Serokatî bimîne. Îro jî ev pêk tê. Dijmin neçar e ku Rêber Apo mûxatab bigire û digire jî. Ji ber yekê hetanî ku bi awayekî tendirist bi Rêber Apo re hevdîtin çêbin, dibe ku ji hêla gerîla ve gavên wekî bêçalakîbûn çêbin. Ev nêzîkatiyeke îdeolojîkî û stratejîk e.
Dema ku gerîla bêçalakîbûn îlan kir, divê şaş neyê fêmkirin. Ev nayê wateya ku em sekinî ne û em ji dijmin bendewar in. Yên ku herî zêde ratiyê dijmin nas dikin em in. Em tu carî ji dijmin bendewar nîn in. Jixwe karê aştiyê, nekarê me ye. Em hêzeke çekdarî ne û karê me yê sereke parastina gel û nirxên gel û astengiyên li hember siyaseta demokratîk a kurd rakirine.
Ji ber vê yekê, gerîla li her çiyayên Kurdistanê, di nava liv û tevgerê de ye. Xwe amade û perwerde dikin. Hem di şerê bajaran de hem jî di şerê çiya de, hewl dide xwe bigihîne asta profesyonelbûnê. Wisa fena ku dijmin dij-propaganda dike, ji bakurê Kurdistanê jî xwe vekişandin jî derewên dijmin in. Heta ku zihniyeta dijmin ev be û artêşa xwe ya sed hezaran li Kurdistanê di rewşeke dagirkirinê de bihêle, em ê tu caran ji çiyayên bakurên Kurdistanê venekişînin û têkoşîna xwe çekdarî nedine seknandin. Ji ber ku rastiya dijmin li holê ye. Dijmin xwedî zihniyeta dewletparêz e û ev zihniyet xwe bi derew û şerê qirêj li ser piya dihêle. Loma jî di vê mehê de, di çarçoveya şerê parastina rewa û bikaranîna mafê misîleme de, wê her êrîşên dijmin, hem li hember me hem li hember gel bê bersiv nemînin. Em bi vî awayî baranên payîzê pêşwazî dikin
Egîd Nûcan
- Ayrıntılar